Kinderen
alle pijlers
Kind misbruikt, hoe nu verder?
zondag 7 december 2014 om 15:45
Zoals de titel al aangeeft is ons kind misbruikt. Het is nu een aantal weken geleden dat kind het vertelde en we hebben denk ik de juiste stappen ondernomen, huisarts, politie, hulpverlening. Er is aangifte gedaan, het onderzoek loopt. We hebben aan de hand van tips die we van politie en huisarts kregen afspraken gemaakt met school hoe we de komende tijd kind willen benaderen en kind krijgt de ruimte om daarin aan te geven wat het wil/nodig heeft, wij volgen.
Allemaal mooi en rationeel, ik kan heel goed dingen regelen, maar nu weet ik het eigenlijk niet meer. Kind deed het al vanaf de kleuterperiode niet goed op school en al vanaf die tijd zeggen zowel wij als de verschillende juffen (en de IB-er) dat het er wel inzit, maar dat er iets is dat kind tegenhoudt. Nu zijn we er dus achter wat en af en toe zien we de opluchting, er lukken dingen die we al een poos niet hebben gezien. Tegelijk is er enorm verdriet, slecht slapen, nachtmerries, drift- en huilbuien. Kind ziet er slecht uit, witjes met donkere kringen onder de ogen en de buien zijn soms vreselijk om aan te zien/horen. Er heest een enorm schuldgevoel bij kind, heeft enorme loyaliteit naar de dader toe en geloofd de dreigementen van de dader dat er niemand meer van kind kan houden als kind het geheim verklapt. Het is een dagelijkse strijd om kind te verzekeren dat we het juist heel goed vinden dat het geheim uitgekomen is en dat kind geen verantwoordelijkheid draagt. Ik weet niet zo goed hoe we nu verder moeten, waar we wel en niet goed aan doen en hoe we de periode totdat kind echt hulp gaat krijgen door moeten komen.
Daarnaast is er ook mijn eigen gevoel. Ik voel me ook schuldig, had moeten zien wat er speelde en heb het constante gevoel tekort te schieten.
Ik ben eigenlijk op zoek naar wat herkenning, hoe ga je om met je misbruikte kind en met je eigen gevoelens daarin en waar doe je wel en niet goed aan. We hebben nu afspraken gemaakt met school, kind heeft twee hele fijne juffen die heel begripvol hebben gereageerd en meer dan bereid zijn op een lijn te gaan zitten, maar wat vertel je wanneer, wat moeten zij wel en niet weten om kind overdag goed te kunnen begeleiden en hoe ga je om met de schaamte van het kind, omdat het geconfronteerd wordt met volwassenen die weten wat het kind overkomen is?
Allemaal mooi en rationeel, ik kan heel goed dingen regelen, maar nu weet ik het eigenlijk niet meer. Kind deed het al vanaf de kleuterperiode niet goed op school en al vanaf die tijd zeggen zowel wij als de verschillende juffen (en de IB-er) dat het er wel inzit, maar dat er iets is dat kind tegenhoudt. Nu zijn we er dus achter wat en af en toe zien we de opluchting, er lukken dingen die we al een poos niet hebben gezien. Tegelijk is er enorm verdriet, slecht slapen, nachtmerries, drift- en huilbuien. Kind ziet er slecht uit, witjes met donkere kringen onder de ogen en de buien zijn soms vreselijk om aan te zien/horen. Er heest een enorm schuldgevoel bij kind, heeft enorme loyaliteit naar de dader toe en geloofd de dreigementen van de dader dat er niemand meer van kind kan houden als kind het geheim verklapt. Het is een dagelijkse strijd om kind te verzekeren dat we het juist heel goed vinden dat het geheim uitgekomen is en dat kind geen verantwoordelijkheid draagt. Ik weet niet zo goed hoe we nu verder moeten, waar we wel en niet goed aan doen en hoe we de periode totdat kind echt hulp gaat krijgen door moeten komen.
Daarnaast is er ook mijn eigen gevoel. Ik voel me ook schuldig, had moeten zien wat er speelde en heb het constante gevoel tekort te schieten.
Ik ben eigenlijk op zoek naar wat herkenning, hoe ga je om met je misbruikte kind en met je eigen gevoelens daarin en waar doe je wel en niet goed aan. We hebben nu afspraken gemaakt met school, kind heeft twee hele fijne juffen die heel begripvol hebben gereageerd en meer dan bereid zijn op een lijn te gaan zitten, maar wat vertel je wanneer, wat moeten zij wel en niet weten om kind overdag goed te kunnen begeleiden en hoe ga je om met de schaamte van het kind, omdat het geconfronteerd wordt met volwassenen die weten wat het kind overkomen is?
donderdag 1 januari 2015 om 22:51
Ik ben vanaf het begin een stille meelezer en wilde je na deze oud en nieuw toch even sterke wensen.
Je hebt aangegeven je wat zorgen te maken over de dader die nu vrij rondloop en dat je niet weet hoe de rest van het proces verloopt. Ik weet niet of je daar op dit moment de puf voor hebt, maar slachtofferhulp is juist gespecialiseerd om antwoord te geven op dit soort vragen. Je zou hiervoor misschien contact met hen op kunnen nemen. Zij kunnen jou en je gezin ook ondersteunen bij een eventueel proces.
Heeft de politie verder aangegeven of het contactverbod alleen geld voor kindlief of voor het hele gezin? Ik weet niet of het helpt voor je gemoedsrust maar als de dader naar de crematie blijkt te komen betekend dat, dat hij ook niet met jou mag praten. Misschien zit je daar dan toch wat rustiger. Mijn ervaring is dat daders heel goed weten dat zij weer vastgezet zullen worden als ze dit verbod overtreden en daarom ook het risico niet nemen. Jij kunt hem het beste inschatten maar het zou om deze reden ook goed kunnen dat hij niet eens komt als jij er bent.
Ik weet niet of je hier wat aan hebt, maar ik hoop dat het je helpt je niet te veel zorgen te maken over wat er met de dader gaande is. Je moet je juist nu kunnen focussen op de zaken die echt belangrijk zijn, en dat is je gezin.
Je hebt aangegeven je wat zorgen te maken over de dader die nu vrij rondloop en dat je niet weet hoe de rest van het proces verloopt. Ik weet niet of je daar op dit moment de puf voor hebt, maar slachtofferhulp is juist gespecialiseerd om antwoord te geven op dit soort vragen. Je zou hiervoor misschien contact met hen op kunnen nemen. Zij kunnen jou en je gezin ook ondersteunen bij een eventueel proces.
Heeft de politie verder aangegeven of het contactverbod alleen geld voor kindlief of voor het hele gezin? Ik weet niet of het helpt voor je gemoedsrust maar als de dader naar de crematie blijkt te komen betekend dat, dat hij ook niet met jou mag praten. Misschien zit je daar dan toch wat rustiger. Mijn ervaring is dat daders heel goed weten dat zij weer vastgezet zullen worden als ze dit verbod overtreden en daarom ook het risico niet nemen. Jij kunt hem het beste inschatten maar het zou om deze reden ook goed kunnen dat hij niet eens komt als jij er bent.
Ik weet niet of je hier wat aan hebt, maar ik hoop dat het je helpt je niet te veel zorgen te maken over wat er met de dader gaande is. Je moet je juist nu kunnen focussen op de zaken die echt belangrijk zijn, en dat is je gezin.
vrijdag 2 januari 2015 om 01:25
Dank je zwartvlekje, misschien slachtofferhulp toch nog een keer benaderen. En de rechtsbijstandverzekering inschakelen werd me eerder vandaag aangeraden, daar ga ik maandag ook achteraan. Al is het alleen maar voor informatie. Ik heb een heel to-do-lijstje maandag. Sowieso gaat dan het 'normale' leven weer beginnen, voor zover er nog iets normaal is. Op een bepaalde manier eerst maar dit weekend door zien te komen.
Ik zie als een berg tegen de uitvaart op, heb er sowieso moeite mee. Doordat we al zoveel mensen verloren hebben in de voorgaande jaren zit er een soort 'manier van doen' in. Wij gingen altijd samen, vaak met onze partners, maar soms ook niet, maar wel altijd met zijn tweeen. En onze verstandhouding is (lang) niet altijd goed geweest, maar toch dit konden wij samen het hoofd bieden, weer definitief van iemand afscheid nemen. En nu nu hoop ik dat hij niet komt of anders dat ie toch echt echt echt niets tegen me zegt, nu ben ik woedend en tegelijk volkomen gebroken door wat hij mijn kind heeft aangedaan. Hoe doe je dit soort dingen alleen, er zit zo'n leegte in mij nu. En een enorme bal verdriet, zo erg dat ik niet eens kan huilen, het verstikt me en ik kan alleen maar denken wat nu?
Ik zie als een berg tegen de uitvaart op, heb er sowieso moeite mee. Doordat we al zoveel mensen verloren hebben in de voorgaande jaren zit er een soort 'manier van doen' in. Wij gingen altijd samen, vaak met onze partners, maar soms ook niet, maar wel altijd met zijn tweeen. En onze verstandhouding is (lang) niet altijd goed geweest, maar toch dit konden wij samen het hoofd bieden, weer definitief van iemand afscheid nemen. En nu nu hoop ik dat hij niet komt of anders dat ie toch echt echt echt niets tegen me zegt, nu ben ik woedend en tegelijk volkomen gebroken door wat hij mijn kind heeft aangedaan. Hoe doe je dit soort dingen alleen, er zit zo'n leegte in mij nu. En een enorme bal verdriet, zo erg dat ik niet eens kan huilen, het verstikt me en ik kan alleen maar denken wat nu?
vrijdag 2 januari 2015 om 08:47
Dat kan ik niet, ik breek al met de 'traditie' door niet te willen spreken. Ik ben al jaren degenen die spreekt bij uitvaarten en ik heb nu aangegeven dat niet te willen (niet te kunnen), wat al als heel vervelend wordt ervaren en benoemd. Het is een stukje respect dat je toont door te gaan. Nu ik uiteindelijk een paar uur heb geslapen kan ik weer een beetje ademen. Vanmiddag komt m'n vriendin en ik ga haar vragen de zorg voor kindlief vanavond even over te nemen, dan ga ik proberen op tijd te gaan slapen zodat ik morgenvroeg nog op m'n benen sta en dan gaan we dit ook maar weer aan. Over 3 dagen komt er weer ritme en hopelijk geeft dat iets van lucht, vooral bij kindlief zelf.
vrijdag 2 januari 2015 om 08:56
Goed dat je je vriendin inschakelt! Dat geeft jou rust en dat is ook weer goed voor kind.
Je gaat die uitvaart vast redden, maar ik maak me zorgen over daarna. Volgens mij had je best een vol schema met werk en studie. Dat lijkt me gewoon veel te veel nu. Heb je nagedacht over extra rust voor jezelf? Minder werken of een tijdelijke stop in je studie bijvoorbeeld?
Ik denk aan je! Je doet het super goed, echt waar!
Je gaat die uitvaart vast redden, maar ik maak me zorgen over daarna. Volgens mij had je best een vol schema met werk en studie. Dat lijkt me gewoon veel te veel nu. Heb je nagedacht over extra rust voor jezelf? Minder werken of een tijdelijke stop in je studie bijvoorbeeld?
Ik denk aan je! Je doet het super goed, echt waar!
Het is zoals het is
vrijdag 2 januari 2015 om 11:09
Kind sliep laat, maar ik lag vooral zelf wakker. De hele dag gaan mijn gedachten door, maar echt tijd heb ik niet en zodra het dan stil is ga ik malen. Kindlief was om 5 uur in paniek wakker, is nog even in onze kamer op het matras gaan liggen, maar was veel te onrustig en wilde naar beneden. Daar maar voor gaan lezen en een spelletje gaan doen tot de rest van het gezin wakker was.
Ik hoop inderdaad dat het ritme van school houvast en afleiding gaat bieden al zegt kind nu al dat het maandag toch echt niet gaat. Ergens hoop ik ook dat de strijd mee gaat vallen, het put ons beiden uit en man is allang naar zijn werk voordat kind naar school moet dus daar heb ik ook niks aan in deze.
Youk je hebt gelijk en eigenlijk weet ik nog niet hoe ik dat aan ga pakken. Voor de vakantie had ik een afspraak om zoveel mogelijk vanuit huis te doen en dat werkte redelijk, maar is geen houdbare oplossing voor een langere termijn. Maandag werk ik nog wel thuis en ga ik ook mijn to-do-list aflopen en dinsdag werk ik op het hoofdkantoor en ga ik toch maar het gesprek met mijn leidinggevende aan. Studie is te belangrijk voor mijzelf, dat is mijn afleiding en hetgene ik echt gevoelsmatig voor mezelf heb al staat het wel al weken op een laag pitje en heb ik het tentamen dat ik er pas voor heb gehad waarschijnlijk niet gehaald, daar wil ik wel weer instappen. Dus dan maar in overleg met mijn leidinggevende, misschien is er een andere taakverdeling mogelijk, ik ga het in elk geval bespreekbaar maken. Voor de vakantie had ik het afgedaan als een ziek kind waardoor ik in de buurt wilde blijven als kindlief de schooldag niet volhield, maar dat kan ik niet blijven gebruiken, dus dan moet het toch maar uitgelegd. Hoe moeilijk ik dat ook vind.
Ik hoop inderdaad dat het ritme van school houvast en afleiding gaat bieden al zegt kind nu al dat het maandag toch echt niet gaat. Ergens hoop ik ook dat de strijd mee gaat vallen, het put ons beiden uit en man is allang naar zijn werk voordat kind naar school moet dus daar heb ik ook niks aan in deze.
Youk je hebt gelijk en eigenlijk weet ik nog niet hoe ik dat aan ga pakken. Voor de vakantie had ik een afspraak om zoveel mogelijk vanuit huis te doen en dat werkte redelijk, maar is geen houdbare oplossing voor een langere termijn. Maandag werk ik nog wel thuis en ga ik ook mijn to-do-list aflopen en dinsdag werk ik op het hoofdkantoor en ga ik toch maar het gesprek met mijn leidinggevende aan. Studie is te belangrijk voor mijzelf, dat is mijn afleiding en hetgene ik echt gevoelsmatig voor mezelf heb al staat het wel al weken op een laag pitje en heb ik het tentamen dat ik er pas voor heb gehad waarschijnlijk niet gehaald, daar wil ik wel weer instappen. Dus dan maar in overleg met mijn leidinggevende, misschien is er een andere taakverdeling mogelijk, ik ga het in elk geval bespreekbaar maken. Voor de vakantie had ik het afgedaan als een ziek kind waardoor ik in de buurt wilde blijven als kindlief de schooldag niet volhield, maar dat kan ik niet blijven gebruiken, dus dan moet het toch maar uitgelegd. Hoe moeilijk ik dat ook vind.
vrijdag 2 januari 2015 om 14:16
Wat mij betreft is niet gaan ook geen optie. Voor de vakantie heb ik daar enorm over getwijfeld, maar de vakantie, het niet hebben van die vaste structuur maakt het alleen maar moeilijker vol te houden. Kindlief gaat dus maandag gewoon. Kind heeft aan pas te willen als de 'fijnste' juf er is, maar dat is wat mij betreft geen argument. De andere juf doet net zo hard d'r best het is puur een andere Klik hebben met. En dat is nu eenmaal zo.
vrijdag 2 januari 2015 om 15:07
Ja ik denk ook echt dat dat het beste is. Het kan voor kinderen ook onveilig voelen om opeens veel vrijheid te krijgen en te mogen bepalen. Ook de ene keer wel en de andere keer niet naar school hoeven, geeft geen duidelijkheid en structuur en kind weet dan niet wat te verwachten. Dus als het enigszins mogelijk is, zou ik pleiten voor "gewoon" naar school.
vrijdag 2 januari 2015 om 15:34
Hier ook een meelezer. Stroopwafel, wat ben je dapper! Het is een hoop wat jullie als gezin te boven moeten komen. Ik lees dat het lastig is voor jullie en dat jij en je man niet altijd op een lijn zitten. Lukt het om elkaar wel te blijven zien? Misschien niet praten maar gewoon tegen elkaar aan zitten en een stevige knuffel geven? Investeren in je relatie is ook investeren in je kind. Ik wilde dat ik echt wat voor jullie kon doen maar helaas... Daarom voor jullie hele gezin een
vrijdag 2 januari 2015 om 18:44
Dat is inderdaad wat ik zie gebeuren deze vakantie voelspriet, dat het allemaal nog meer naar de oppervlakte komt zonder structuur. Het zal wel te maken hebben met het feit dat er letterlijk meer ruimte voor is, maar ik maak me best zorgen over volgende week. Als ik zie hoe vaak per dag kindlief nu in huilen uitbarst, of juist in woede of zich in paniek terugtrekt dan weet ik echt niet waar kind het vandaan moet halen om maandag weer 'gewoon' mee te draaien. Vriendin had kindlief bijna twee weken niet gezien en die schrok ervan. En dat vind ik dan best confronterend, we doen er alles aan om goed voor kindlief te zorgen en ik zie ook echt wel dat kind er niet goed uitziet, maar het is best moeilijk als het zo duidelijk is en benoemd wordt. Ik hoop ook maar gewoon dat school het op deze manier houdbaar vind met kindlief, anders kan ik wel zeggen dat kind gewoon naar school moet, maar de juf moet het ook maar te doen vinden.
Ik probeer het Elliot, maar soms leven we compleet langs elkaar heen. Mijn energie gaat voornamelijk naar de kinderen en tijd en ruimte voor elkaar is heel erg schaars. Vooral als kind zoals gisterenavond pas rond middernacht rustig genoeg is en slaapt, ik niet in slaap kom en kindlief zich om 5 uur weer meld dan lukt het me gewoon niet. Mijn geduld is letterlijk soms op
Ik probeer het Elliot, maar soms leven we compleet langs elkaar heen. Mijn energie gaat voornamelijk naar de kinderen en tijd en ruimte voor elkaar is heel erg schaars. Vooral als kind zoals gisterenavond pas rond middernacht rustig genoeg is en slaapt, ik niet in slaap kom en kindlief zich om 5 uur weer meld dan lukt het me gewoon niet. Mijn geduld is letterlijk soms op
vrijdag 2 januari 2015 om 18:50
Stroopwafelcake, hoe ging dat met je kind op school voor de kerstvakantie?
Maandag bel je de huisarts toch? Ik zou naast het slapen en eten, ook dit gedrag nog even benoemen. Volgens mij krijgt je kind nu eens per week therapie toch? Misschien is het toch niet genoeg, en is er meer nodig.
Ik hoop dat de dagstructuur van school al veel veiligheid kan bieden. Maar zoals je zelf ook al schreef, het niet-eten en niet slapen kan niet te lang duren. Dan gaat kind er aan onderdoor, maar jij ook.
Maandag bel je de huisarts toch? Ik zou naast het slapen en eten, ook dit gedrag nog even benoemen. Volgens mij krijgt je kind nu eens per week therapie toch? Misschien is het toch niet genoeg, en is er meer nodig.
Ik hoop dat de dagstructuur van school al veel veiligheid kan bieden. Maar zoals je zelf ook al schreef, het niet-eten en niet slapen kan niet te lang duren. Dan gaat kind er aan onderdoor, maar jij ook.
vrijdag 2 januari 2015 om 19:55
In principe 2x per week therapie en wij 1 samen 1x de komende weken, maar door de rare dagen deze weken zit er nu ruim 1,5 week tussen.
Voor de vakantie draaide kind redelijk mee in de klas, maar had wel veel extra aandacht/aanmoediging nodig. De juffen gingen daar heel goed mee om, maar als kind hetzelfde gedrag als thuis op school gaat vertonen wordt het wel een stuk lastiger denk ik. Ik weet het ook eigenlijk gewoon niet zo goed, misschien gaat het masker wel weer op op school. Wat kun je je hoofd breken over dit soort zorgen he.. Het was voor kindlief zelf vooral ook heel vervelend, ongelukjes die kind dan niet toe wilde geven, het niet geholpen willen worden of om hulp durven vragen. Kindlief haalt soms ook dingen dusdanig door elkaar dat het opvalt en als kind dat door heeft of erop gewezen wordt raakt het helemaal in paniek. Voor dat soort dingen schaamt kindlief zich heel erg en kind geeft ook aan dat heel erg te vinden en het niet te begrijpen. Ik vind het af en toe doodeng om te zien wat de stress en angst met dat kleine mensje doen
Voor de vakantie draaide kind redelijk mee in de klas, maar had wel veel extra aandacht/aanmoediging nodig. De juffen gingen daar heel goed mee om, maar als kind hetzelfde gedrag als thuis op school gaat vertonen wordt het wel een stuk lastiger denk ik. Ik weet het ook eigenlijk gewoon niet zo goed, misschien gaat het masker wel weer op op school. Wat kun je je hoofd breken over dit soort zorgen he.. Het was voor kindlief zelf vooral ook heel vervelend, ongelukjes die kind dan niet toe wilde geven, het niet geholpen willen worden of om hulp durven vragen. Kindlief haalt soms ook dingen dusdanig door elkaar dat het opvalt en als kind dat door heeft of erop gewezen wordt raakt het helemaal in paniek. Voor dat soort dingen schaamt kindlief zich heel erg en kind geeft ook aan dat heel erg te vinden en het niet te begrijpen. Ik vind het af en toe doodeng om te zien wat de stress en angst met dat kleine mensje doen
vrijdag 2 januari 2015 om 21:31
quote:v0elspriet schreef op 02 januari 2015 @ 20:03:na een jaar zat bij haar de rust er ook weer in en heeft ze weer alles prima op kunnen pakken.
Dit is zo fijn om te lezen, op een bepaalde manier komt dat binnen als deze machteloosheid is eindig..
Verder heb je gelijk denk ik, presteren is nu echt niet van belang. Realistisch gezien is dat denk ik niet eens mogelijk, hoewel kindlief de dingen die het op school deed voor de vakantie wel juist beter deed als voordat het vertelde van het misbruik, alleen de momenten dat kindlief echt meedeed waren er minder. Die aanwezigheidsplicht is wel ongeveer wat ik belangrijk vind voor kindlief, maar ik vind het dus echt wel lastig en veelgevraagd van school. Kind is nog jong, nog ver voor het huiswerkstadium zullen we maar zeggen. Kindlief is zelf vooral enorm gefrustreerd over alles wat niet lukt en dat is op school niet anders. Het ene moment kan kind iets echt niet en 5 minuten later doet het dezelfde taak foutloos of andersom.
Ik ga in cirkeltjes denken en kom eigenlijk alleen maar steeds terug op: laat het alsjeblieft lukken volgende week en laat kind het volhouden allemaal
Dit is zo fijn om te lezen, op een bepaalde manier komt dat binnen als deze machteloosheid is eindig..
Verder heb je gelijk denk ik, presteren is nu echt niet van belang. Realistisch gezien is dat denk ik niet eens mogelijk, hoewel kindlief de dingen die het op school deed voor de vakantie wel juist beter deed als voordat het vertelde van het misbruik, alleen de momenten dat kindlief echt meedeed waren er minder. Die aanwezigheidsplicht is wel ongeveer wat ik belangrijk vind voor kindlief, maar ik vind het dus echt wel lastig en veelgevraagd van school. Kind is nog jong, nog ver voor het huiswerkstadium zullen we maar zeggen. Kindlief is zelf vooral enorm gefrustreerd over alles wat niet lukt en dat is op school niet anders. Het ene moment kan kind iets echt niet en 5 minuten later doet het dezelfde taak foutloos of andersom.
Ik ga in cirkeltjes denken en kom eigenlijk alleen maar steeds terug op: laat het alsjeblieft lukken volgende week en laat kind het volhouden allemaal
vrijdag 2 januari 2015 om 21:36
Chihiro ik probeer het zo onduidelijk mogelijk te houden, maar schijnbaar lukt dat toch niet helemaal . Ik hink al vanaf het begin van dit topic op twee gedachten. Aan de ene kant wil ik absoluut niet dat kind hier last van kan hebben en herkenbaar is, aan de andere kant heb ik zo ontzettend een plek nodig om dingen te benoemen. Zeker deze weken, waarin het irl zo vreselijk stil is geweest .
vrijdag 2 januari 2015 om 21:42
quote:Stroopwafelcake schreef op 02 januari 2015 @ 21:36:
Chihiro ik probeer het zo onduidelijk mogelijk te houden, maar schijnbaar lukt dat toch niet helemaal . Ik hink al vanaf het begin van dit topic op twee gedachten. Aan de ene kant wil ik absoluut niet dat kind hier last van kan hebben en herkenbaar is, aan de andere kant heb ik zo ontzettend een plek nodig om dingen te benoemen. Zeker deze weken, waarin het irl zo vreselijk stil is geweest .
Ik zeg niets, maar zeker de lichamelijke klachten geven bij mij een duidelijk beeld van het geslacht van je kind. Sommige dingen zijn namelijk fysiek onmogelijk bij het ene geslacht...
Ik begrijp dat je onherkenbaar wil blijven en geloof me, ik denk niet dat je heel veel verliest als deze dingen duidelijk zijn. Je verhaal is vrij standaard, er zijn genoeg jonge kinderen misbruikt door een familielid, van beide geslachten ook.
Chihiro ik probeer het zo onduidelijk mogelijk te houden, maar schijnbaar lukt dat toch niet helemaal . Ik hink al vanaf het begin van dit topic op twee gedachten. Aan de ene kant wil ik absoluut niet dat kind hier last van kan hebben en herkenbaar is, aan de andere kant heb ik zo ontzettend een plek nodig om dingen te benoemen. Zeker deze weken, waarin het irl zo vreselijk stil is geweest .
Ik zeg niets, maar zeker de lichamelijke klachten geven bij mij een duidelijk beeld van het geslacht van je kind. Sommige dingen zijn namelijk fysiek onmogelijk bij het ene geslacht...
Ik begrijp dat je onherkenbaar wil blijven en geloof me, ik denk niet dat je heel veel verliest als deze dingen duidelijk zijn. Je verhaal is vrij standaard, er zijn genoeg jonge kinderen misbruikt door een familielid, van beide geslachten ook.
