Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
vrijdag 25 juli 2008 om 22:23
Mensen, wat hebben jullie geschreven. Dat was een uur teruglezen denk ik, een halve Susan Forward.
Ik ben zelf opgegroeid met alleen maar vrouwen. Was geen meisje-meisje, ben het nog steeds niet. Wel goed ingeprent dat je lief moet zijn voor elkaar en je ego op de achtergrond moet plaatsen. En gek genoeg geef ik mijn jongens dat ook mee.
Ik ben gestimuleerd om te studeren, want brains had ik, jammer genoeg is het niet van studie afmaken gekomen. En nu hoor ik mezelf tegen mijn jongens zeggen, net als mijn moeder vroeger tegen ons: maak je school af, zorg dat je iets heel goed kan.
Vrij sexe-neutraal dus.
Toch zie ik het mannelijke in de jongens, ook geholpen door dit topic. Competitie is hun levenswijze, hun eigen daden zijn an sich niet goed genoeg, maar moeten altijd beter zijn dan die van hun broers. Ruzies gaan er hier hard aan toe. Maar ook verantwoordelijkheid nemen, willen zorgen. Als ze maar vooraan staan bij dat zorgen.
Ik heb moeite mijn eigen rol te kennen. Ben véél te eigengereid om een zgn vrouwelijke vrouw te zijn. En aan de andere kant te afhankelijk om een independent woman te zijn, binnen een relatie dan. Dubbel. Mijn hele leven is dubbel.
Ik ben zelf opgegroeid met alleen maar vrouwen. Was geen meisje-meisje, ben het nog steeds niet. Wel goed ingeprent dat je lief moet zijn voor elkaar en je ego op de achtergrond moet plaatsen. En gek genoeg geef ik mijn jongens dat ook mee.
Ik ben gestimuleerd om te studeren, want brains had ik, jammer genoeg is het niet van studie afmaken gekomen. En nu hoor ik mezelf tegen mijn jongens zeggen, net als mijn moeder vroeger tegen ons: maak je school af, zorg dat je iets heel goed kan.
Vrij sexe-neutraal dus.
Toch zie ik het mannelijke in de jongens, ook geholpen door dit topic. Competitie is hun levenswijze, hun eigen daden zijn an sich niet goed genoeg, maar moeten altijd beter zijn dan die van hun broers. Ruzies gaan er hier hard aan toe. Maar ook verantwoordelijkheid nemen, willen zorgen. Als ze maar vooraan staan bij dat zorgen.
Ik heb moeite mijn eigen rol te kennen. Ben véél te eigengereid om een zgn vrouwelijke vrouw te zijn. En aan de andere kant te afhankelijk om een independent woman te zijn, binnen een relatie dan. Dubbel. Mijn hele leven is dubbel.
vrijdag 25 juli 2008 om 22:48
Nog wat uit het boek van Forward.
Ik was gebleven bij het rationaliseren door de vrouw van het gedrag van de man. Van driftaanvallen of geweldsuitbarstingen zelfs.
In ieder geval voorvallen waarbij iemand later geen verantwoordelijkheid op zich neemt voor de uitbarsting en spijt heeft van de manier waarop die frustratie van dat moment er uit kwam.
Het patroon wat er in slijt is dat de vrouw in dit geval steeds vaker de nare uitbarstingen gaat goedpraten, rechtvaardigen.
Wanneer de partner altijd maar kwaad en kritisch zou zijn, was het snel afgelopen met het rationaliseren. Maar helaas voeden de prettige perioden de valse overtuiging dat de ellende maar een soort nare droom is, en dat het weer goed zal gaan.
Maar de onzekerheid van hoe de partner zal reageren is begonnen en zijn gedrag blijft ook steeds veranderen.
Die onvoorspelbare uitbarstingen maken een verwarrende situatie, die veel spanning met zich mee brengt.
De romantische oogkleppen van het begin en het rationaliseren zijn een houvast geworden voor de vrouw om hiermee om te gaan en ze raakt het overzicht dus kwijt, daar 'kiest' ze voor.
Zodra je een aanval op je persoon accepteert en je laat vernederen, zet je de deur open voor verdere aanvallen.
Je laat je geruststellen wellicht door verontschuldigingen en beloftes, maar er dus ook juist sprake weer van het willen horen/voelen van oprechte spijtbetuigingen in plaats van dat ze dat ook werkelijk waren.
Hoe snel ben je opgelucht en neem je genoegen met wat iemand zegt? Hoe snel wil je dat het vervelende moment voorbij is? Hoe snel kom je zelf met excuses om maar te laten zien hoeveel je er om geeft?
Vaak is het moment van spijt net genoeg geweest voor de man om de vrouw weer aan zich te binden en is de situatie gekalmeerd en de cirkel weer rond.
Er komt dus een moment dat het wisselende gedrag van de partner wordt geaccepteerd en dan begint eigenlijk de volgende fase.
Dat gaat over zelfverwijt.
Het jezelf kwalijk gaan nemen dat er telkens iets is waardoor het uit de hand loopt. Dat je de verantwoordelijkheid voor zijn gedrag op je gaat nemen.
Pogingen doen om een verklaring te vinden voor een verwarrende situatie, het op jezelf betrekken.
Het heeft te maken met de kritiek die er dus is, iets van jouw kant waardoor de 'prettige relatie' verstoord wordt. De schuld die bij jou ligt omdat hij er over valt of zelfs ontploft.
En de kritiek van hem op jou kan tussendoor heel subtiel of rustig zijn, of op andere momenten hard en vernietigend.
Waardoor er dus een soort overeenkomst ontstaat waarbij beide partners de vrouw de schuld geven voor wat er mis gaat.
Ik was gebleven bij het rationaliseren door de vrouw van het gedrag van de man. Van driftaanvallen of geweldsuitbarstingen zelfs.
In ieder geval voorvallen waarbij iemand later geen verantwoordelijkheid op zich neemt voor de uitbarsting en spijt heeft van de manier waarop die frustratie van dat moment er uit kwam.
Het patroon wat er in slijt is dat de vrouw in dit geval steeds vaker de nare uitbarstingen gaat goedpraten, rechtvaardigen.
Wanneer de partner altijd maar kwaad en kritisch zou zijn, was het snel afgelopen met het rationaliseren. Maar helaas voeden de prettige perioden de valse overtuiging dat de ellende maar een soort nare droom is, en dat het weer goed zal gaan.
Maar de onzekerheid van hoe de partner zal reageren is begonnen en zijn gedrag blijft ook steeds veranderen.
Die onvoorspelbare uitbarstingen maken een verwarrende situatie, die veel spanning met zich mee brengt.
De romantische oogkleppen van het begin en het rationaliseren zijn een houvast geworden voor de vrouw om hiermee om te gaan en ze raakt het overzicht dus kwijt, daar 'kiest' ze voor.
Zodra je een aanval op je persoon accepteert en je laat vernederen, zet je de deur open voor verdere aanvallen.
Je laat je geruststellen wellicht door verontschuldigingen en beloftes, maar er dus ook juist sprake weer van het willen horen/voelen van oprechte spijtbetuigingen in plaats van dat ze dat ook werkelijk waren.
Hoe snel ben je opgelucht en neem je genoegen met wat iemand zegt? Hoe snel wil je dat het vervelende moment voorbij is? Hoe snel kom je zelf met excuses om maar te laten zien hoeveel je er om geeft?
Vaak is het moment van spijt net genoeg geweest voor de man om de vrouw weer aan zich te binden en is de situatie gekalmeerd en de cirkel weer rond.
Er komt dus een moment dat het wisselende gedrag van de partner wordt geaccepteerd en dan begint eigenlijk de volgende fase.
Dat gaat over zelfverwijt.
Het jezelf kwalijk gaan nemen dat er telkens iets is waardoor het uit de hand loopt. Dat je de verantwoordelijkheid voor zijn gedrag op je gaat nemen.
Pogingen doen om een verklaring te vinden voor een verwarrende situatie, het op jezelf betrekken.
Het heeft te maken met de kritiek die er dus is, iets van jouw kant waardoor de 'prettige relatie' verstoord wordt. De schuld die bij jou ligt omdat hij er over valt of zelfs ontploft.
En de kritiek van hem op jou kan tussendoor heel subtiel of rustig zijn, of op andere momenten hard en vernietigend.
Waardoor er dus een soort overeenkomst ontstaat waarbij beide partners de vrouw de schuld geven voor wat er mis gaat.
vrijdag 25 juli 2008 om 22:52
vrijdag 25 juli 2008 om 22:56
Dat kan natuurlijk goed.
Zal ik vertellen dat hier woensdag een man over de vloer was en dat ik er echt helemaal ziek van was dat ik een grens had opgegeven? Gewoon iets simpels, die grens, als dat hij zonder iemand erbij op bezoek kwam, en ik had zo'n spijt.
Niet dat hij niet aardig is ofzo.
Het zit echt in mij.
Ik denk ook steeds dat ik geen nee kan zeggen, kan niet voor mezelf opkomen, zit gewoon nog vast in oude gedragingen.
Was er echt misselijk van
Zal ik vertellen dat hier woensdag een man over de vloer was en dat ik er echt helemaal ziek van was dat ik een grens had opgegeven? Gewoon iets simpels, die grens, als dat hij zonder iemand erbij op bezoek kwam, en ik had zo'n spijt.
Niet dat hij niet aardig is ofzo.
Het zit echt in mij.
Ik denk ook steeds dat ik geen nee kan zeggen, kan niet voor mezelf opkomen, zit gewoon nog vast in oude gedragingen.
Was er echt misselijk van
vrijdag 25 juli 2008 om 23:11
Hoi Lemmy, ik wil nog terugkomen op wat je vanmiddag hier schreef.
Ten eerste, wat erg dat mensen gewoon net doen of ze je niet kennen zeg..
Maar ik ken dat gevoel denk ik, wat je omschrijft.
Voor mij is het zo dat de vader van mijn kind natuurlijk niet bij ons woont of haar ziet. Ik weet ook niet zo goed zelf wat ik daar mee moet, als ik het gevoel heb dat ik het zou moeten uitleggen.
Er zijn nu een paar mensen die een klein stuk van het verhaal kennen, net genoeg misschien om in te zien waarom het zo is dat ik mijn kind alleen opvoed.
Ik voel me soms bijna verplicht om er iets over te zeggen, weet niet zo goed hoe dat komt. Het lukt me alleen niet goed om er over te praten.
Ik heb mensen met wie ik nu af en toe omga, die ik van vroeger ken (toen ik een tiener was) en we hebben elkaar jaren niet gezien.
Wat ik zelf lastig vind, is dat veel dingen die heel gewoon zijn, dat voor mij niet zijn. Ben een inhaalslag aan het maken, ben op veel gebieden maar net begonnen met een eerste stap zetten.
Ik ben vaak erg gesloten, trek me terug en heb veel moeite soms met het regelen van de gewone dagelijkse dingen enzo.
Dat voelt raar, op school ook bijvoorbeeld. Ben de oudste van de klas, heb levenservaring op een heel ander gebied.
Voel me zo dom ook als ik aan iemand moet uitleggen waarom ik bepaalde dingen nog niet goed heb geregeld, waarom ik geen energie heb gehad voor iest wat heel simpel lijkt.
Ik heb eigenlijk vaak het gevoel of ik iets 'mis'.
Een soort aansluiting omdat je met je gedachten en verleden ook ergens anders zit waar je dan een beetje alleen aan het modderen bent.
Over die man.
Ben je bang dat hij anders naar je gaat kijken? Waarom zou hij het contact afkappen?
Wil je zelf graag even dat het is zoals het was? Of ervaar je nu die afstand sterk, en wil je daar graag iets mee doen omdat je hem gewoon echt aardig vindt?
Ten eerste, wat erg dat mensen gewoon net doen of ze je niet kennen zeg..
Maar ik ken dat gevoel denk ik, wat je omschrijft.
Voor mij is het zo dat de vader van mijn kind natuurlijk niet bij ons woont of haar ziet. Ik weet ook niet zo goed zelf wat ik daar mee moet, als ik het gevoel heb dat ik het zou moeten uitleggen.
Er zijn nu een paar mensen die een klein stuk van het verhaal kennen, net genoeg misschien om in te zien waarom het zo is dat ik mijn kind alleen opvoed.
Ik voel me soms bijna verplicht om er iets over te zeggen, weet niet zo goed hoe dat komt. Het lukt me alleen niet goed om er over te praten.
Ik heb mensen met wie ik nu af en toe omga, die ik van vroeger ken (toen ik een tiener was) en we hebben elkaar jaren niet gezien.
Wat ik zelf lastig vind, is dat veel dingen die heel gewoon zijn, dat voor mij niet zijn. Ben een inhaalslag aan het maken, ben op veel gebieden maar net begonnen met een eerste stap zetten.
Ik ben vaak erg gesloten, trek me terug en heb veel moeite soms met het regelen van de gewone dagelijkse dingen enzo.
Dat voelt raar, op school ook bijvoorbeeld. Ben de oudste van de klas, heb levenservaring op een heel ander gebied.
Voel me zo dom ook als ik aan iemand moet uitleggen waarom ik bepaalde dingen nog niet goed heb geregeld, waarom ik geen energie heb gehad voor iest wat heel simpel lijkt.
Ik heb eigenlijk vaak het gevoel of ik iets 'mis'.
Een soort aansluiting omdat je met je gedachten en verleden ook ergens anders zit waar je dan een beetje alleen aan het modderen bent.
Over die man.
Ben je bang dat hij anders naar je gaat kijken? Waarom zou hij het contact afkappen?
Wil je zelf graag even dat het is zoals het was? Of ervaar je nu die afstand sterk, en wil je daar graag iets mee doen omdat je hem gewoon echt aardig vindt?
vrijdag 25 juli 2008 om 23:12
Iseo, je bent te hard voor jezelf.
Je weet echt wat de grens is, het is nog maar een kleine (maar moeilijke) stap om het ook verbaal te uiten.
Maar je weet je grenzen wel.
Ben er eerst eens tevreden mee dat je weet wat je grens is. Wie weet, misschien ga je het binnenkort nog eens in de praktijk brengen.
(had je dat laatst ook al niet eens gedaan in veel moeilijkere omstandigheden?)
leg de lat niet te hoog!
Je weet echt wat de grens is, het is nog maar een kleine (maar moeilijke) stap om het ook verbaal te uiten.
Maar je weet je grenzen wel.
Ben er eerst eens tevreden mee dat je weet wat je grens is. Wie weet, misschien ga je het binnenkort nog eens in de praktijk brengen.
(had je dat laatst ook al niet eens gedaan in veel moeilijkere omstandigheden?)
leg de lat niet te hoog!
vrijdag 25 juli 2008 om 23:14
Arme jij. Dat je ex je zo stukgemaakt heeft dat het fysiek pijn doet om een man in je binnenruimte toe te laten.
Misschien is het wel zo dat je geen nee kunt zeggen etc. Dat gevoel heb ik zelf ook wel, dat ik veel te timide ben wat dat betreft. Ik merk het ook in contacten met mannen -collega's-
Wat je wel als winst hebt is dat je nu kunt vóelen dat een situatie de verkeerde kant opgaat. En dan is het ook goed als je in tweede instantie daarop reageert, dat hoeft echt niet stante pede.
Misschien is het wel zo dat je geen nee kunt zeggen etc. Dat gevoel heb ik zelf ook wel, dat ik veel te timide ben wat dat betreft. Ik merk het ook in contacten met mannen -collega's-
Wat je wel als winst hebt is dat je nu kunt vóelen dat een situatie de verkeerde kant opgaat. En dan is het ook goed als je in tweede instantie daarop reageert, dat hoeft echt niet stante pede.
vrijdag 25 juli 2008 om 23:21
Ja, Mamz, dat nee zeggen vind ik zo moeilijk.
Of gewoon zeggen dat ik moe ben en wil gaan slapen.
Echt, ik word zo zenuwachtig dat ik niets zeg omdat ik niet weet wat de reactie is als ik het wel zeg. Of mijn boodschap overkomt, er iets anders van gedacht kan worden, ik iets vergeet, verkeerd zie etc etc.
Maak mezelf helemaal gek maar ondertussen zit ik wel mijn best te doen om mijn bezoek een prettige avond te geven, zooo stom voel ik me dan.
En dat ik dan ook nog teleurgesteld in hem ben dat hij het niet eens aanvoelt. Echt krom. Ik zat helemaal ziek en van binnen onrustig zowat naast hem en hij had gewoon een fijne avond.
Snap ik mezelf nog?
Achteraf kan ik wel beter zien wat er gebeurde, maar dat gevoel dat er een grens weg is, was zo overheersend.
Of gewoon zeggen dat ik moe ben en wil gaan slapen.
Echt, ik word zo zenuwachtig dat ik niets zeg omdat ik niet weet wat de reactie is als ik het wel zeg. Of mijn boodschap overkomt, er iets anders van gedacht kan worden, ik iets vergeet, verkeerd zie etc etc.
Maak mezelf helemaal gek maar ondertussen zit ik wel mijn best te doen om mijn bezoek een prettige avond te geven, zooo stom voel ik me dan.
En dat ik dan ook nog teleurgesteld in hem ben dat hij het niet eens aanvoelt. Echt krom. Ik zat helemaal ziek en van binnen onrustig zowat naast hem en hij had gewoon een fijne avond.
Snap ik mezelf nog?
Achteraf kan ik wel beter zien wat er gebeurde, maar dat gevoel dat er een grens weg is, was zo overheersend.
vrijdag 25 juli 2008 om 23:26
Ja Pom dat kopt. Maar dat was niet met een man en dat maakt dus verschil. Had eigenlijk niet gedacht dat dit me zo dwars zou zitten.
Ik doe het hele jaar al allemaal dingen, op school of wat dan ook, omdat ik weet dat als ik ze maar doe, het wel zowat goedkomt. Niet dat ik het zelf geloof maar omdat ik dat steeds meer bewijs.
Dus eerst mijn instelling vooraf bepalen en maar in het diepe springen.
Zo begin ik best wel enthousiast aan veel dingen en 'neem' ik een houding aan waarvan ik denk dat het werkt.
Maar goed, ik merk dat ik weer steeds denk dat het allemaal wel overdreven is, mijn reacties. Dat ik wat heb meegemaakt maar niet zo'n slachtofferrol wil en dat moeilijk doen enzo.
En ondertussen juist wel een erge behoefte om hier te komen en te gaan puzzelen en denken.
Ik doe het hele jaar al allemaal dingen, op school of wat dan ook, omdat ik weet dat als ik ze maar doe, het wel zowat goedkomt. Niet dat ik het zelf geloof maar omdat ik dat steeds meer bewijs.
Dus eerst mijn instelling vooraf bepalen en maar in het diepe springen.
Zo begin ik best wel enthousiast aan veel dingen en 'neem' ik een houding aan waarvan ik denk dat het werkt.
Maar goed, ik merk dat ik weer steeds denk dat het allemaal wel overdreven is, mijn reacties. Dat ik wat heb meegemaakt maar niet zo'n slachtofferrol wil en dat moeilijk doen enzo.
En ondertussen juist wel een erge behoefte om hier te komen en te gaan puzzelen en denken.
vrijdag 25 juli 2008 om 23:33
Pom, mis jij dat eerste jaar van jouw relatie wel eens?
Dat je toch terugdenkt aan hoe het had kunnen zijn? Hield je dat ook vast toen het misging om het vol te houden?
Die signalen die je vandaag, drie pagina's terug ofzo
beschreef herken ik ook. Dat vertellen van het levensverhaal met wat er misging en hem was aangedaan, dat niet vertrouwen etc.
Ik ben bang dat ik nu nog steeds snel redenen verzin waarom iemand iets doet of zegt. Het zoeken naar verklaringen.
Hoe bang ben jij nu dat je bepaalde belangrijke grenzen niet kunt gaan aangeven op het moment dat het echt moet?
Is er een grens te zien waarop/waarom in jouw relatie toen de mishandeling begon?
Dat je toch terugdenkt aan hoe het had kunnen zijn? Hield je dat ook vast toen het misging om het vol te houden?
Die signalen die je vandaag, drie pagina's terug ofzo
beschreef herken ik ook. Dat vertellen van het levensverhaal met wat er misging en hem was aangedaan, dat niet vertrouwen etc.Ik ben bang dat ik nu nog steeds snel redenen verzin waarom iemand iets doet of zegt. Het zoeken naar verklaringen.
Hoe bang ben jij nu dat je bepaalde belangrijke grenzen niet kunt gaan aangeven op het moment dat het echt moet?
Is er een grens te zien waarop/waarom in jouw relatie toen de mishandeling begon?
vrijdag 25 juli 2008 om 23:35
quote:mamzelle schreef op 25 juli 2008 @ 23:14:
Wat je wel als winst hebt is dat je nu kunt vóelen dat een situatie de verkeerde kant opgaat. En dan is het ook goed als je in tweede instantie daarop reageert, dat hoeft echt niet stante pede.
Maar ben je dan niet bang dat je vanalles voelt, maar nog niet weet hoe het nu werkelijk zit? Of wat realistisch is ofzo?
Wordt het hier bij mij onrustig, ben ik het echt weer kwijt.
Wat je wel als winst hebt is dat je nu kunt vóelen dat een situatie de verkeerde kant opgaat. En dan is het ook goed als je in tweede instantie daarop reageert, dat hoeft echt niet stante pede.
Maar ben je dan niet bang dat je vanalles voelt, maar nog niet weet hoe het nu werkelijk zit? Of wat realistisch is ofzo?
Wordt het hier bij mij onrustig, ben ik het echt weer kwijt.
vrijdag 25 juli 2008 om 23:38
De grens is nu weg, hoe voel je je nú daarover?
Als je hem weer op wilt trekken kan dat straffeloos, het enige wat je dan nodig hebt is de man vertellen dat je er nog niet aan toe bent, aan een man in jouw ruimte.
Hij kan verklaringen vragen maar op zich kun je je er al vanaf maken met 'ik heb een moeilijke relatie gehad en ben er nog niet klaar mee'.
En verder stukje bij beetje wat meer ruimte innemen. Je hoeft niet te pleasen. Je hebt hem al een fijne avond bezorgd, op een gegeven moment ben je klaar. Zeg je 'gewoon' dat je morgen weer vroeg op moet.
Maar ja, je moet er maar op komen, op zulke simpele woorden.
Verwacht niet dat je ineens je ruimte in kunt nemen, wees blij met elk klein stapje waarmee je het wél doet.
-ik ga slapen nu, truste..-
Als je hem weer op wilt trekken kan dat straffeloos, het enige wat je dan nodig hebt is de man vertellen dat je er nog niet aan toe bent, aan een man in jouw ruimte.
Hij kan verklaringen vragen maar op zich kun je je er al vanaf maken met 'ik heb een moeilijke relatie gehad en ben er nog niet klaar mee'.
En verder stukje bij beetje wat meer ruimte innemen. Je hoeft niet te pleasen. Je hebt hem al een fijne avond bezorgd, op een gegeven moment ben je klaar. Zeg je 'gewoon' dat je morgen weer vroeg op moet.
Maar ja, je moet er maar op komen, op zulke simpele woorden.
Verwacht niet dat je ineens je ruimte in kunt nemen, wees blij met elk klein stapje waarmee je het wél doet.
-ik ga slapen nu, truste..-
vrijdag 25 juli 2008 om 23:43
Iseo, ik heb op dit moment het gevoel dat mijn intuïtie heel scherp is.
Misschien iets te scherp. Misschien ben ik iets te wantrouwend. Maar ik heb het gevoel dat ik mannen prima in kan schatten nu, wat voor types ze zijn, welk stuk van hen ze aantrekkelijk maakt voor me, welk stuk me afstoot.
Ik ben hooguit bang dat geen enkele man meer door mijn keuring komt.
Misschien iets te scherp. Misschien ben ik iets te wantrouwend. Maar ik heb het gevoel dat ik mannen prima in kan schatten nu, wat voor types ze zijn, welk stuk van hen ze aantrekkelijk maakt voor me, welk stuk me afstoot.
Ik ben hooguit bang dat geen enkele man meer door mijn keuring komt.
zaterdag 26 juli 2008 om 00:29
Dat eerste jaar? Nee, totaal niet. Na alles wat ik meegemaakt heb met hem mis ik totaal dat eerste jaar niet.
Wel heeft vooral dat eerste jaar er wel voor gezorgd dat ik ontzettend mijn best gedaan heb om het beter te doen, om maar weer in dat oude leuke patroon te komen. Het kon zo leuk zijn. Juist daarom ook steeds meer dingen accepteren in een relatie, omdat hij echt zo leuk kon zijn.
Believe me, als je hem nu zou tegenkomen, het is echt een leuke vent. Je zult er echt een leuke avond mee hebben en hij straalt niks gevaarlijks uit.
Maar mijn Pa zei, met sommige mensen kun je niet samenwonen, die zijn daar niet geschikt voor. En daar had hij wel gelijk in.
Nee, onze relatie werkte voor geen meter, daarom mis ik dat eerste jaar niet.
Wel heb ik ook echt wel goede herinneringen aan onze relatie, dat wel. Ook van tijden dat het heel erg slecht ging.
Hij en ik hadden toch iets, dat we het heel erg eens konden zijn, heel veel lol hadden, heel erg een stel waren. Ook in hele moeilijke tijden.
En nu naar bed, te moe om verder te reageren.
Wel heeft vooral dat eerste jaar er wel voor gezorgd dat ik ontzettend mijn best gedaan heb om het beter te doen, om maar weer in dat oude leuke patroon te komen. Het kon zo leuk zijn. Juist daarom ook steeds meer dingen accepteren in een relatie, omdat hij echt zo leuk kon zijn.
Believe me, als je hem nu zou tegenkomen, het is echt een leuke vent. Je zult er echt een leuke avond mee hebben en hij straalt niks gevaarlijks uit.
Maar mijn Pa zei, met sommige mensen kun je niet samenwonen, die zijn daar niet geschikt voor. En daar had hij wel gelijk in.
Nee, onze relatie werkte voor geen meter, daarom mis ik dat eerste jaar niet.
Wel heb ik ook echt wel goede herinneringen aan onze relatie, dat wel. Ook van tijden dat het heel erg slecht ging.
Hij en ik hadden toch iets, dat we het heel erg eens konden zijn, heel veel lol hadden, heel erg een stel waren. Ook in hele moeilijke tijden.
En nu naar bed, te moe om verder te reageren.
zaterdag 26 juli 2008 om 10:41
Lieve Iseo, even jezelf bij elkaar rapen nu meid! Je hebt een grote stap genomen. Daar heb je heel veel moed voor nodig gehad. Dat is punt 1, daar moet je trots op zijn (en niet overheen stappen). Vooruitgang!
Punt 2, je had het gevoel dat je op de avond zelf niet je grenzen kon aangeven. De grens was eigenlijk heel simpel: de avond zat er wat jou betreft op, maar je durfde het niet te zeggen.
In plaats van jezelf daarom af te branden, kun je beter zeggen: ok, dat ging niet goed, hoe kan ik het een volgende keer wel goed doen? Niet meteen in de paniek schieten bij de gedachte aan een volgende keer, want die komt er ooit natuurlijk toch. Als jij het wil. Hij zat daar wel omdat jij het had gevraagd, weet je nog?
Ik weet niet wat jij verwacht als eindpunt van je verwerkings- en groeiproces (voor zover zoiets al een eindpunt heeft). Dat je zo stabiel bent dat niets je meer uit het veld slaat? Dat je alle situaties moeiteloos aan kan? Dat je nooit meer bang bent? Dan moet ik je toch uit de droom helpen, want dat gaat niet gebeuren. En dat moet ook niet, want dan zou het leven vreselijk saai worden Wat verandert, is hoe jij in het leven staat en met moeilijke, angstige of enge situaties omgaat. Op een bepaald moment kun je omgaan met alle emoties die die situaties in je oproepen. Ze zijn daarmee niet weg - en zoals ik zei, dat moet je ook niet willen. Zonder emoties leef je niet. Met alleen positieve emoties ook niet. Het hoort er allemaal bij. Ook de angst. Maar jij bent sterk genoeg om die angst de baas te worden. Dat heb je afgelopen woensdag weer bewezen.
liefs,
dubio
Punt 2, je had het gevoel dat je op de avond zelf niet je grenzen kon aangeven. De grens was eigenlijk heel simpel: de avond zat er wat jou betreft op, maar je durfde het niet te zeggen.
In plaats van jezelf daarom af te branden, kun je beter zeggen: ok, dat ging niet goed, hoe kan ik het een volgende keer wel goed doen? Niet meteen in de paniek schieten bij de gedachte aan een volgende keer, want die komt er ooit natuurlijk toch. Als jij het wil. Hij zat daar wel omdat jij het had gevraagd, weet je nog?
Ik weet niet wat jij verwacht als eindpunt van je verwerkings- en groeiproces (voor zover zoiets al een eindpunt heeft). Dat je zo stabiel bent dat niets je meer uit het veld slaat? Dat je alle situaties moeiteloos aan kan? Dat je nooit meer bang bent? Dan moet ik je toch uit de droom helpen, want dat gaat niet gebeuren. En dat moet ook niet, want dan zou het leven vreselijk saai worden Wat verandert, is hoe jij in het leven staat en met moeilijke, angstige of enge situaties omgaat. Op een bepaald moment kun je omgaan met alle emoties die die situaties in je oproepen. Ze zijn daarmee niet weg - en zoals ik zei, dat moet je ook niet willen. Zonder emoties leef je niet. Met alleen positieve emoties ook niet. Het hoort er allemaal bij. Ook de angst. Maar jij bent sterk genoeg om die angst de baas te worden. Dat heb je afgelopen woensdag weer bewezen.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
zaterdag 26 juli 2008 om 11:45
Hoi Dubio
Dat zat me dwars ja. Maar waar ik dan eigenlijk zo'n rotgevoel over heb is dat ik iemand binnen laat in mijn huis en dus die denkbeeldige grens bij de deur opgeef. Dat het nu al zo was en dat ik die grens terugwil, dat heb ik nu denk ik ervaren.
Ik ga echt niet meer zomaar mensen (een man) in mijn huis uitnodigen.
En eerlijk gezegd dacht ik ook dat een beetje verplicht te zijn omdat ik een ander voorstel van hem niet wilde, dat was een uitje.
Dus had ik een tegenvoorstel gedaan.
Waarom eigenlijk?
Rabo, ik snap precies wat je bedoelt.
Maar vertel toch maar hoe het met je is en wat je bezighoudt goed?
Dat zat me dwars ja. Maar waar ik dan eigenlijk zo'n rotgevoel over heb is dat ik iemand binnen laat in mijn huis en dus die denkbeeldige grens bij de deur opgeef. Dat het nu al zo was en dat ik die grens terugwil, dat heb ik nu denk ik ervaren.
Ik ga echt niet meer zomaar mensen (een man) in mijn huis uitnodigen.
En eerlijk gezegd dacht ik ook dat een beetje verplicht te zijn omdat ik een ander voorstel van hem niet wilde, dat was een uitje.
Dus had ik een tegenvoorstel gedaan.
Waarom eigenlijk?
Rabo, ik snap precies wat je bedoelt.
Maar vertel toch maar hoe het met je is en wat je bezighoudt goed?
zaterdag 26 juli 2008 om 11:57
quote:Iseo schreef op 25 juli 2008 @ 23:11:
Ik voel me soms bijna verplicht om er iets over te zeggen, weet niet zo goed hoe dat komt. Het lukt me alleen niet goed om er over te praten.
Ik heb mensen met wie ik nu af en toe omga, die ik van vroeger ken (toen ik een tiener was) en we hebben elkaar jaren niet gezien.
Wat ik zelf lastig vind, is dat veel dingen die heel gewoon zijn, dat voor mij niet zijn. Ben een inhaalslag aan het maken, ben op veel gebieden maar net begonnen met een eerste stap zetten.
Ik ben vaak erg gesloten, trek me terug en heb veel moeite soms met het regelen van de gewone dagelijkse dingen enzo.
Dat voelt raar, op school ook bijvoorbeeld. Ben de oudste van de klas, heb levenservaring op een heel ander gebied.
Voel me zo dom ook als ik aan iemand moet uitleggen waarom ik bepaalde dingen nog niet goed heb geregeld, waarom ik geen energie heb gehad voor iest wat heel simpel lijkt.
Ik heb eigenlijk vaak het gevoel of ik iets 'mis'.
Een soort aansluiting omdat je met je gedachten en verleden ook ergens anders zit waar je dan een beetje alleen aan het modderen bent.
Over die man.
Ben je bang dat hij anders naar je gaat kijken? Waarom zou hij het contact afkappen?
Wil je zelf graag even dat het is zoals het was? Of ervaar je nu die afstand sterk, en wil je daar graag iets mee doen omdat je hem gewoon echt aardig vindt?
Iseo, zo bedoel ik het inderdaad. Soms, als mensen dichterbij me komen te staan, vind ik het zelf tijd om iets te vertellen over mijn verleden. Gewoon, omdat ik dan denk dat ze me beter begrijpen. Maar vaak ook krijg ik vragen; mijn oudste zoon lijkt niet op mijn andere twee kinderen, dus vragen mensen of ik gescheiden ben. 'Nee, mijn eerste man is overleden', zeg ik dan. En dan vragen mensen vaak of hij een ongeluk heeft gehad (en soms zeg ik dan 'ja' en laat ik het daarbij...) of dat hij een ernstige ziekte had. Soms zeggen ze dan dat ik wel heel veel verdriet gehad moet hebben om mijn man; soms heeft zo iemand zelf iemand verloren en denkt zijn/haar rouwgevoelens met me te kunnen delen. Maar dat is niet zo. Alles wat mensen denken, het slaat zo de plank mis, snap je?
Een heel enkele keer hebben mensen geen flauwe notie. Als ze mijn kinderen niet zien, vragen ze niet door, gaan er van uit dat ik 'gewoon' getrouwd ben - zoals ik nu ben. En dan voel ik me een soort alien Dan mis ik wat, inderdaad, zoals jij ook zegt, maar ook hou ik wat 'over'. Ik pas niet bij andere mensen. Of zo... Maar goed, misschien moet ik me ook wat meer van die gevoelens afsluiten. Wat Pom ook zei, misschien hebben andere mensen wel levensgrote geheimen voor mij...
En die vriend van vroeger, waar ik contact mee heb... Ja, het was zo fijn om even dat meisje van vroeger te zijn... Hij benaderde mij ook zo, alsof die 20 jaar er helemaal niet tussen zaten. Zoals hij mij benaderde had ik kunnen zijn, als alles niet misgegaan was in de tussentijd. Heerlijk om even bij weg te dromen... Maar toch heb ik een klein beetje verteld, lang nog niet alles. Hij speelde open kaart over de tussenliggende jaren, ik wilde dat ook. En nu reageert hij niet meer op mijn berichtjes. Misschien heeft hij even tijd nodig om na te denken. Maar ik denk dat ik deze (beginnende) vriendschap kwijt ben nu... (ja, ik weet wel dat hij het niet waard was om vrienden mee te zijn als hij niet wat meer moeite wil doen. Maar toch kan ik hier best verdrietig van worden...)
Iseo, wat goed van je dat je die ene man bij je thuis had uitgenodigd! Zoals jij het beschrijft herinner ik het me ook toen ik voor het eerst een man bij mij thuis had. Moeilijk, je hart op hol, je hoofd overvol, maar toch heb je het maar gedaan en het is wel degelijk een heel grote stap voorwaarts (wat Dubio ook al zegt)! Je hebt al een heel lange weg afgelegd, bent nog steeds bezig ermee, maar ik ben er volledig van overtuigd dat het goedkomt. Elke keer dat je zoiets probeert zul je merken dat het iets minder eng wordt, en dat je het iets rustiger kunt benaderen. Voor nu doe je het al hartstikke goed!
Iedereen heel veel liefs!
Ik voel me soms bijna verplicht om er iets over te zeggen, weet niet zo goed hoe dat komt. Het lukt me alleen niet goed om er over te praten.
Ik heb mensen met wie ik nu af en toe omga, die ik van vroeger ken (toen ik een tiener was) en we hebben elkaar jaren niet gezien.
Wat ik zelf lastig vind, is dat veel dingen die heel gewoon zijn, dat voor mij niet zijn. Ben een inhaalslag aan het maken, ben op veel gebieden maar net begonnen met een eerste stap zetten.
Ik ben vaak erg gesloten, trek me terug en heb veel moeite soms met het regelen van de gewone dagelijkse dingen enzo.
Dat voelt raar, op school ook bijvoorbeeld. Ben de oudste van de klas, heb levenservaring op een heel ander gebied.
Voel me zo dom ook als ik aan iemand moet uitleggen waarom ik bepaalde dingen nog niet goed heb geregeld, waarom ik geen energie heb gehad voor iest wat heel simpel lijkt.
Ik heb eigenlijk vaak het gevoel of ik iets 'mis'.
Een soort aansluiting omdat je met je gedachten en verleden ook ergens anders zit waar je dan een beetje alleen aan het modderen bent.
Over die man.
Ben je bang dat hij anders naar je gaat kijken? Waarom zou hij het contact afkappen?
Wil je zelf graag even dat het is zoals het was? Of ervaar je nu die afstand sterk, en wil je daar graag iets mee doen omdat je hem gewoon echt aardig vindt?
Iseo, zo bedoel ik het inderdaad. Soms, als mensen dichterbij me komen te staan, vind ik het zelf tijd om iets te vertellen over mijn verleden. Gewoon, omdat ik dan denk dat ze me beter begrijpen. Maar vaak ook krijg ik vragen; mijn oudste zoon lijkt niet op mijn andere twee kinderen, dus vragen mensen of ik gescheiden ben. 'Nee, mijn eerste man is overleden', zeg ik dan. En dan vragen mensen vaak of hij een ongeluk heeft gehad (en soms zeg ik dan 'ja' en laat ik het daarbij...) of dat hij een ernstige ziekte had. Soms zeggen ze dan dat ik wel heel veel verdriet gehad moet hebben om mijn man; soms heeft zo iemand zelf iemand verloren en denkt zijn/haar rouwgevoelens met me te kunnen delen. Maar dat is niet zo. Alles wat mensen denken, het slaat zo de plank mis, snap je?
Een heel enkele keer hebben mensen geen flauwe notie. Als ze mijn kinderen niet zien, vragen ze niet door, gaan er van uit dat ik 'gewoon' getrouwd ben - zoals ik nu ben. En dan voel ik me een soort alien Dan mis ik wat, inderdaad, zoals jij ook zegt, maar ook hou ik wat 'over'. Ik pas niet bij andere mensen. Of zo... Maar goed, misschien moet ik me ook wat meer van die gevoelens afsluiten. Wat Pom ook zei, misschien hebben andere mensen wel levensgrote geheimen voor mij...
En die vriend van vroeger, waar ik contact mee heb... Ja, het was zo fijn om even dat meisje van vroeger te zijn... Hij benaderde mij ook zo, alsof die 20 jaar er helemaal niet tussen zaten. Zoals hij mij benaderde had ik kunnen zijn, als alles niet misgegaan was in de tussentijd. Heerlijk om even bij weg te dromen... Maar toch heb ik een klein beetje verteld, lang nog niet alles. Hij speelde open kaart over de tussenliggende jaren, ik wilde dat ook. En nu reageert hij niet meer op mijn berichtjes. Misschien heeft hij even tijd nodig om na te denken. Maar ik denk dat ik deze (beginnende) vriendschap kwijt ben nu... (ja, ik weet wel dat hij het niet waard was om vrienden mee te zijn als hij niet wat meer moeite wil doen. Maar toch kan ik hier best verdrietig van worden...)
Iseo, wat goed van je dat je die ene man bij je thuis had uitgenodigd! Zoals jij het beschrijft herinner ik het me ook toen ik voor het eerst een man bij mij thuis had. Moeilijk, je hart op hol, je hoofd overvol, maar toch heb je het maar gedaan en het is wel degelijk een heel grote stap voorwaarts (wat Dubio ook al zegt)! Je hebt al een heel lange weg afgelegd, bent nog steeds bezig ermee, maar ik ben er volledig van overtuigd dat het goedkomt. Elke keer dat je zoiets probeert zul je merken dat het iets minder eng wordt, en dat je het iets rustiger kunt benaderen. Voor nu doe je het al hartstikke goed!
Iedereen heel veel liefs!
zaterdag 26 juli 2008 om 13:05
Iseo, het gaat prima met me .
Ik vond oa de discussie over vrouwelijke en mannelijke eigenschappen erg interessant. Ik heb mezelf altijd gezien als een tamelijk 'mannelijke' vrouw, wilde als kind al een jongen zijn. Ik ben niet zo bezig met kleding, winkelen, ook ben ik eigenlijk niet zo verzorgend ingesteld (zou je niet zeggen, wanneer je me nu ziet). En het grappige is dat ik een zoon heb die heel verzorgend is, mij helpt in de huishouding, terwijl zijn oudere zus daar echt niet voor te porren is. Hier levert dat regelmatig opgetrokken wenkbrauwen op (niet van man overigens, maar van mijn schoonfamilie). Ik laat hem lekker doen, vertel hem hoe lief ik het vind. Vanmorgen ging hij ook weer meteen uit zichzelf de bedden opmaken.
Lemmy, ik hoop dat je nog iets van je vriend hoort. Ik begrijp je dilemma ook wel. Ik heb sommige dingen uit mijn verleden ook aan bijna niemand verteld, omdat ik er gewoon niet op aangekeken wil worden (of je bent zielig, of stom, of whatever omdat je in zo'n situatie beland, daar heb ik geen zin in). Maar inderdaad, een echte vriend maakt natuurlijk geen probleem van zoiets uit het verleden.
Mijn ouders hebben mij gelukkig wel altijd gestimuleerd, hoewel ze ook al ver in de zeventig zijn. Mijn moeder heeft zelf nauwelijks opleiding gehad en werd van huisuit ook niet gestimuleerd (groot boerengezin, kinderen waren allemaal best intelligent, maar onderwijs was gewoon geen issue), maar mijn vader stimuleerde ons altijd. Eigenlijk is mijn moeder best iemand die graag leert en ik 'adviseerde' haar altijd in de bibliotheek. Ze mist me daar nu nog in (wanneer ze hier is maak ik dan lijstjes voor haar, zodat ze weer nieuwe dingen kan lezen, maar zelf ben ik ook niet meer up to date).
Iseo, ik kan me voorstellen dat het eng was, opeens een man over de vloer alleen. Toch heel goed van je, je ziet nu in elk geval dat je over je grenzen gaat. Misschien je er langzaam ook iets van gaan zeggen, al begrijp ik best dat dat ook weer doodeng is. Ik vind jou zo sterk en dapper, je doet het zo enorm goed, ik heb heel veel respect voor je!
Yasmijn, ik lees veel mee en ja, ik had jou dus ook nooit op dit topic verwacht. Maar het geeft maar weer aan dat het iets is wat iedereen kan gebeuren, wanneer je net even niet lekker in je vel zit (en wie gebeurt dat nou nooit?).
Feliciaatje, jij bent ook zo'n forummer waar ik veel respect voor heb!
Ik ben nu alweer veel vergeten van wat ik eigenlijk wilde schrijven. Zonnepitje, had jij dat boek niet in het Engels? Als je wil wil ik het wel van je overnemen. Laat maar even weten.
Geen schoonschrijfkunst , en nogal verward, maar wel weer een teken van leven.
Ik vond oa de discussie over vrouwelijke en mannelijke eigenschappen erg interessant. Ik heb mezelf altijd gezien als een tamelijk 'mannelijke' vrouw, wilde als kind al een jongen zijn. Ik ben niet zo bezig met kleding, winkelen, ook ben ik eigenlijk niet zo verzorgend ingesteld (zou je niet zeggen, wanneer je me nu ziet). En het grappige is dat ik een zoon heb die heel verzorgend is, mij helpt in de huishouding, terwijl zijn oudere zus daar echt niet voor te porren is. Hier levert dat regelmatig opgetrokken wenkbrauwen op (niet van man overigens, maar van mijn schoonfamilie). Ik laat hem lekker doen, vertel hem hoe lief ik het vind. Vanmorgen ging hij ook weer meteen uit zichzelf de bedden opmaken.
Lemmy, ik hoop dat je nog iets van je vriend hoort. Ik begrijp je dilemma ook wel. Ik heb sommige dingen uit mijn verleden ook aan bijna niemand verteld, omdat ik er gewoon niet op aangekeken wil worden (of je bent zielig, of stom, of whatever omdat je in zo'n situatie beland, daar heb ik geen zin in). Maar inderdaad, een echte vriend maakt natuurlijk geen probleem van zoiets uit het verleden.
Mijn ouders hebben mij gelukkig wel altijd gestimuleerd, hoewel ze ook al ver in de zeventig zijn. Mijn moeder heeft zelf nauwelijks opleiding gehad en werd van huisuit ook niet gestimuleerd (groot boerengezin, kinderen waren allemaal best intelligent, maar onderwijs was gewoon geen issue), maar mijn vader stimuleerde ons altijd. Eigenlijk is mijn moeder best iemand die graag leert en ik 'adviseerde' haar altijd in de bibliotheek. Ze mist me daar nu nog in (wanneer ze hier is maak ik dan lijstjes voor haar, zodat ze weer nieuwe dingen kan lezen, maar zelf ben ik ook niet meer up to date).
Iseo, ik kan me voorstellen dat het eng was, opeens een man over de vloer alleen. Toch heel goed van je, je ziet nu in elk geval dat je over je grenzen gaat. Misschien je er langzaam ook iets van gaan zeggen, al begrijp ik best dat dat ook weer doodeng is. Ik vind jou zo sterk en dapper, je doet het zo enorm goed, ik heb heel veel respect voor je!
Yasmijn, ik lees veel mee en ja, ik had jou dus ook nooit op dit topic verwacht. Maar het geeft maar weer aan dat het iets is wat iedereen kan gebeuren, wanneer je net even niet lekker in je vel zit (en wie gebeurt dat nou nooit?).
Feliciaatje, jij bent ook zo'n forummer waar ik veel respect voor heb!
Ik ben nu alweer veel vergeten van wat ik eigenlijk wilde schrijven. Zonnepitje, had jij dat boek niet in het Engels? Als je wil wil ik het wel van je overnemen. Laat maar even weten.
Geen schoonschrijfkunst , en nogal verward, maar wel weer een teken van leven.
