Kinderen
alle pijlers
Kind misbruikt, hoe nu verder?
zondag 7 december 2014 om 15:45
Zoals de titel al aangeeft is ons kind misbruikt. Het is nu een aantal weken geleden dat kind het vertelde en we hebben denk ik de juiste stappen ondernomen, huisarts, politie, hulpverlening. Er is aangifte gedaan, het onderzoek loopt. We hebben aan de hand van tips die we van politie en huisarts kregen afspraken gemaakt met school hoe we de komende tijd kind willen benaderen en kind krijgt de ruimte om daarin aan te geven wat het wil/nodig heeft, wij volgen.
Allemaal mooi en rationeel, ik kan heel goed dingen regelen, maar nu weet ik het eigenlijk niet meer. Kind deed het al vanaf de kleuterperiode niet goed op school en al vanaf die tijd zeggen zowel wij als de verschillende juffen (en de IB-er) dat het er wel inzit, maar dat er iets is dat kind tegenhoudt. Nu zijn we er dus achter wat en af en toe zien we de opluchting, er lukken dingen die we al een poos niet hebben gezien. Tegelijk is er enorm verdriet, slecht slapen, nachtmerries, drift- en huilbuien. Kind ziet er slecht uit, witjes met donkere kringen onder de ogen en de buien zijn soms vreselijk om aan te zien/horen. Er heest een enorm schuldgevoel bij kind, heeft enorme loyaliteit naar de dader toe en geloofd de dreigementen van de dader dat er niemand meer van kind kan houden als kind het geheim verklapt. Het is een dagelijkse strijd om kind te verzekeren dat we het juist heel goed vinden dat het geheim uitgekomen is en dat kind geen verantwoordelijkheid draagt. Ik weet niet zo goed hoe we nu verder moeten, waar we wel en niet goed aan doen en hoe we de periode totdat kind echt hulp gaat krijgen door moeten komen.
Daarnaast is er ook mijn eigen gevoel. Ik voel me ook schuldig, had moeten zien wat er speelde en heb het constante gevoel tekort te schieten.
Ik ben eigenlijk op zoek naar wat herkenning, hoe ga je om met je misbruikte kind en met je eigen gevoelens daarin en waar doe je wel en niet goed aan. We hebben nu afspraken gemaakt met school, kind heeft twee hele fijne juffen die heel begripvol hebben gereageerd en meer dan bereid zijn op een lijn te gaan zitten, maar wat vertel je wanneer, wat moeten zij wel en niet weten om kind overdag goed te kunnen begeleiden en hoe ga je om met de schaamte van het kind, omdat het geconfronteerd wordt met volwassenen die weten wat het kind overkomen is?
Allemaal mooi en rationeel, ik kan heel goed dingen regelen, maar nu weet ik het eigenlijk niet meer. Kind deed het al vanaf de kleuterperiode niet goed op school en al vanaf die tijd zeggen zowel wij als de verschillende juffen (en de IB-er) dat het er wel inzit, maar dat er iets is dat kind tegenhoudt. Nu zijn we er dus achter wat en af en toe zien we de opluchting, er lukken dingen die we al een poos niet hebben gezien. Tegelijk is er enorm verdriet, slecht slapen, nachtmerries, drift- en huilbuien. Kind ziet er slecht uit, witjes met donkere kringen onder de ogen en de buien zijn soms vreselijk om aan te zien/horen. Er heest een enorm schuldgevoel bij kind, heeft enorme loyaliteit naar de dader toe en geloofd de dreigementen van de dader dat er niemand meer van kind kan houden als kind het geheim verklapt. Het is een dagelijkse strijd om kind te verzekeren dat we het juist heel goed vinden dat het geheim uitgekomen is en dat kind geen verantwoordelijkheid draagt. Ik weet niet zo goed hoe we nu verder moeten, waar we wel en niet goed aan doen en hoe we de periode totdat kind echt hulp gaat krijgen door moeten komen.
Daarnaast is er ook mijn eigen gevoel. Ik voel me ook schuldig, had moeten zien wat er speelde en heb het constante gevoel tekort te schieten.
Ik ben eigenlijk op zoek naar wat herkenning, hoe ga je om met je misbruikte kind en met je eigen gevoelens daarin en waar doe je wel en niet goed aan. We hebben nu afspraken gemaakt met school, kind heeft twee hele fijne juffen die heel begripvol hebben gereageerd en meer dan bereid zijn op een lijn te gaan zitten, maar wat vertel je wanneer, wat moeten zij wel en niet weten om kind overdag goed te kunnen begeleiden en hoe ga je om met de schaamte van het kind, omdat het geconfronteerd wordt met volwassenen die weten wat het kind overkomen is?
maandag 12 januari 2015 om 11:17
Nee niet kunnen aangeven en kindlief inderdaad zonder goedemorgen ofzo plaatsgenomen. Ik ben altijd bang dat ik te gevoelig reageer door dat heel vervelend te vinden. Straks staat kindlief erbij dan is het even rustig uitleggen ook geen optie. Ik zal blij zijn als ik kindlief zo weer op kan halen. Het is echt dat de onrust van steeds thuishouden kindlief ook niet helpt, maar wat vind ik dit moeilijk.
Ik twijfel ook ontzettend met zo'n beslissing. Vanmorgen dacht ik ook zorg nou maar gewoon dat je het doet dan is kindlief er vanaf, maar degene die moest prikken vond het onverantwoord. Nu dus alsnog woensdag en dan hopen dat kindlief het wel trekt. Man gaat mee woensdag, want die vond het onzin dat het niet gelukt was. Kind heeft niets te willen dus het had gewoon klaar moeten zijn. Er komen elke dag een hele berg mensen (en kinderen) daar in het ziekenhuis bloedprikken, ik mag toch aannemen dat als zij het niet verantwoord vinden om door te gaan dat ook zo is.. Volgens hem niet als hij was gegaan was het wel gelukt. Dus hij mag mee woensdag, ik ben zo klaar met mezelf en ons kind constant te moeten verdedigen. Het is geen onwil of simoele opstandigheid
Ik twijfel ook ontzettend met zo'n beslissing. Vanmorgen dacht ik ook zorg nou maar gewoon dat je het doet dan is kindlief er vanaf, maar degene die moest prikken vond het onverantwoord. Nu dus alsnog woensdag en dan hopen dat kindlief het wel trekt. Man gaat mee woensdag, want die vond het onzin dat het niet gelukt was. Kind heeft niets te willen dus het had gewoon klaar moeten zijn. Er komen elke dag een hele berg mensen (en kinderen) daar in het ziekenhuis bloedprikken, ik mag toch aannemen dat als zij het niet verantwoord vinden om door te gaan dat ook zo is.. Volgens hem niet als hij was gegaan was het wel gelukt. Dus hij mag mee woensdag, ik ben zo klaar met mezelf en ons kind constant te moeten verdedigen. Het is geen onwil of simoele opstandigheid
maandag 12 januari 2015 om 11:42
Jemig, wat een heftig verhaal. Ik vind het ontzettende knap hoe jullie met deze situatie zijn omgegaan! Twijfel niet aan jezelf, als ouder kun je gewoon niet alles zien dus voel je absoluut niet schuldig.
Is EMDR iets voor jullie kind? Ik ken verschillende mensen in mijn omgeving die met behulp van EMDR een traumatische ervaring hebben verwerkt en ook een kind uit mijn vriendenkring heeft een positieve ervaring met EMDR gehad. Misschien is het al genoemd of had je er zelf al naar gekeken, maar ik moet het gewoon even noemen. Ik heb even een website gezocht meteen duidelijke uitleg. Hoop dat je hier iets aan hebt.
http://www.emdr.nl/
https://eigenwijs-kindert ... mdr-uitleg-voor-kinderen/
Is EMDR iets voor jullie kind? Ik ken verschillende mensen in mijn omgeving die met behulp van EMDR een traumatische ervaring hebben verwerkt en ook een kind uit mijn vriendenkring heeft een positieve ervaring met EMDR gehad. Misschien is het al genoemd of had je er zelf al naar gekeken, maar ik moet het gewoon even noemen. Ik heb even een website gezocht meteen duidelijke uitleg. Hoop dat je hier iets aan hebt.
http://www.emdr.nl/
https://eigenwijs-kindert ... mdr-uitleg-voor-kinderen/
maandag 12 januari 2015 om 11:45
maandag 12 januari 2015 om 11:47
Lieve Stroopwafelcake, ga nou niet twijfelen aan jezelf. Bij je man was het waarschijnlijk
ook wel gelukt maar ten koste van wat. Arm in bankschroef en prikken maar. Bij
onze dochter waren die dingen vroeger ook drama en mijn man ging ook voor resultaat.
En wij zien alleen maar die paniekerige snoetjes.
Geloof de mensen van het ziekenhuis nou maar, je hebt er goed aan gedaan!
Woensdag lukt het misschien beter, sterkte en veel liefs!
ook wel gelukt maar ten koste van wat. Arm in bankschroef en prikken maar. Bij
onze dochter waren die dingen vroeger ook drama en mijn man ging ook voor resultaat.
En wij zien alleen maar die paniekerige snoetjes.
Geloof de mensen van het ziekenhuis nou maar, je hebt er goed aan gedaan!
Woensdag lukt het misschien beter, sterkte en veel liefs!
maandag 12 januari 2015 om 12:32
maandag 12 januari 2015 om 12:33
Dank je cesium ik heb inderdaad het gevoel het dan toch weer niet goed gedaan te hebben.
Kindlief rende net bij het de school uitkomen keihard langs me naar huis toe, heb dus nog niks tegen de juf gezegd ben eerst achter kind aangegaan. Kindlief zit nu huilend aan een kop bouillon. Op school heeft kindlief zichzelf zitten bijten (hele rode plekken op armen en polsen) en op de vraag hoe het was zegt kind dat het ons allemaal haat
Ik voel me alles behalve een lieve moeder. Ik zie m'n kindje stuk gaan en ik kan het niet helpen
Kindlief rende net bij het de school uitkomen keihard langs me naar huis toe, heb dus nog niks tegen de juf gezegd ben eerst achter kind aangegaan. Kindlief zit nu huilend aan een kop bouillon. Op school heeft kindlief zichzelf zitten bijten (hele rode plekken op armen en polsen) en op de vraag hoe het was zegt kind dat het ons allemaal haat
Ik voel me alles behalve een lieve moeder. Ik zie m'n kindje stuk gaan en ik kan het niet helpen
maandag 12 januari 2015 om 12:45
Dat is niet jou fout stroop, van niemand niet, behalve de dader. Je doet alles wat je kan en wat er in je macht ligt, je geeft liefde, aandacht, hulp en begrip. Je bent er 's nachts, je probeert alles om je kind zo veel mogelijk veiligheid te bieden. je bent echt een goede en lieve moeder, vergeet dat niet.
maandag 12 januari 2015 om 12:46
Dikke knuffel voor je! Dit is niet makkelijk, voor niemand en gezien de omstandigheden doe je het goed. Ik zou nu accuut de juf mailen en direct heel zakelijk dat wat je ziet bij kind melden, en dan los daarvan jou gevoel erover (dus niet, kind is overstuur maar: kind heeft bijtplekken op de arm en dit geeft mij het idee dat het niet goed is gegaan).
Is halve dagen gaan anders geen optie? Wel de structuur van opstaan en aankleden, maar ook ruimte voor rust, bv de middag onder een dekentje een filmpje kijken.
Heel veel sterkte ermee, en niet aan jezelf twijfelen!
Is halve dagen gaan anders geen optie? Wel de structuur van opstaan en aankleden, maar ook ruimte voor rust, bv de middag onder een dekentje een filmpje kijken.
Heel veel sterkte ermee, en niet aan jezelf twijfelen!
maandag 12 januari 2015 om 13:09
Stroop, je kunt er nu alleen maar zijn en daar help je het kind mee. Alles is nu
duidelijk te veel. Ik denk ook niet dat de bijtplekken komen van wat er op school
gebeurde maar kind was overstuur van ziekenhuis. Op deze manier maar doorwor-
stelen en overleven tot woensdag. Knuffels van een moeder die met jullie te doen
heeft.
duidelijk te veel. Ik denk ook niet dat de bijtplekken komen van wat er op school
gebeurde maar kind was overstuur van ziekenhuis. Op deze manier maar doorwor-
stelen en overleven tot woensdag. Knuffels van een moeder die met jullie te doen
heeft.
maandag 12 januari 2015 om 13:24
Stroopwafelcake, twijfel niet aan jezelf. Je bent zo liefdevol en zo praktisch aan het denken hoe je het beste voor je kind kunt doen. Ik vind ook echt dat je het goed doet, en dat zeg ik niet om je gerust te stellen, maar omdat ik het echt meen! Het is moeilijk om je kind te helpen. Heel erg moeilijk zelfs. Maar ik zou niet meer kunnen verzinnen om te doen dan je nu doet. Dat merk je ook wel aan de reacties hier.
Ik snap heel goed dat je vanochtend twijfelde om de juf aan te spreken toen je je kind bracht. Maar ik zou het alsnog wel doen hoor. Het is voor ieder kind belangrijk om gedag gezegd te worden. En voor jouw kind zeker.
Het prikken is gewoon heel jammer dat het zo gelopen is. Als een verpleegkundige het niet aandurft, zou ik het ook zeker niet doorzetten.
Ik snap heel goed dat je vanochtend twijfelde om de juf aan te spreken toen je je kind bracht. Maar ik zou het alsnog wel doen hoor. Het is voor ieder kind belangrijk om gedag gezegd te worden. En voor jouw kind zeker.
Het prikken is gewoon heel jammer dat het zo gelopen is. Als een verpleegkundige het niet aandurft, zou ik het ook zeker niet doorzetten.
maandag 12 januari 2015 om 15:11
Lieve Stroopwafelcake,
Ook ik ben een stille meelezer en wil je heel erg veel sterkte wensen. Je doet het hartstikke goed hoor. Voel je niet schuldig (al snapt elke moeder dat je dat wel doet), je kunt er niets aan doen. Je bent een ontzettend lieve moeder en je kind zal later vast met veel liefde op jouw benadering terugkijken.
Ik kan je (uiteraard en helaas) geen echte tips geven. EMDR is genoemd, daar heb ik heel goede ervaringen mee. Bij je in bed laten slapen is ook genoemd, maar lukt je kind helaas niet. Blijf hoe dan ook je gevoel volgen en geef je kind alle aandacht en liefde die het nodig heeft. Maar dat doe je! En ik vroeg me iets af. Ik heb drie kleine kinderen, waarvan er twee heel erg gevoelig en angstig zijn in allerlei situaties. Ze kunnen zich ook niet altijd even goed uiten en hebben het zwaar met allerlei gebeurtenissen cq mensen om zich heen. Wat heel goed helpt, is erover praten. (ik begrijp dat jullie situatie heel anders is hoor) Uitleggen en rationaliseren. Uitleggen wat er in het lijf gebeurt, wat er in het hoofd gebeurt, samen afspraken maken hoe ergens mee om te gaan. Dat lukt soms goed, soms helemaal niet, maar vaak zetten we zo toch een stapje vooruit. Misschien heb je er helemaal niks aan en heb je het allang gedaan, maar kan jouw kind zich uitdrukken? Kun je er ahw een 'verstandelijk' gesprek mee voeren? Misschien dat het zo ook wat beter begrijpt wat er met hem/haar gebeurt. Net zoals met het eten bijv. Heel veel sterkte.
Ook ik ben een stille meelezer en wil je heel erg veel sterkte wensen. Je doet het hartstikke goed hoor. Voel je niet schuldig (al snapt elke moeder dat je dat wel doet), je kunt er niets aan doen. Je bent een ontzettend lieve moeder en je kind zal later vast met veel liefde op jouw benadering terugkijken.
Ik kan je (uiteraard en helaas) geen echte tips geven. EMDR is genoemd, daar heb ik heel goede ervaringen mee. Bij je in bed laten slapen is ook genoemd, maar lukt je kind helaas niet. Blijf hoe dan ook je gevoel volgen en geef je kind alle aandacht en liefde die het nodig heeft. Maar dat doe je! En ik vroeg me iets af. Ik heb drie kleine kinderen, waarvan er twee heel erg gevoelig en angstig zijn in allerlei situaties. Ze kunnen zich ook niet altijd even goed uiten en hebben het zwaar met allerlei gebeurtenissen cq mensen om zich heen. Wat heel goed helpt, is erover praten. (ik begrijp dat jullie situatie heel anders is hoor) Uitleggen en rationaliseren. Uitleggen wat er in het lijf gebeurt, wat er in het hoofd gebeurt, samen afspraken maken hoe ergens mee om te gaan. Dat lukt soms goed, soms helemaal niet, maar vaak zetten we zo toch een stapje vooruit. Misschien heb je er helemaal niks aan en heb je het allang gedaan, maar kan jouw kind zich uitdrukken? Kun je er ahw een 'verstandelijk' gesprek mee voeren? Misschien dat het zo ook wat beter begrijpt wat er met hem/haar gebeurt. Net zoals met het eten bijv. Heel veel sterkte.
maandag 12 januari 2015 om 15:14
Stroopwafelcake ik heb nog niet eerder gereageerd maar ik lees wel al vanaf het begin met tranen in mijn ogen mee. Wat hebben jullie het zwaar. Nu je zo aan jezelf twijfelt wil ik toch echt nog eens extra benadrukken hoe geweldig ik vind dat jij het doet! Ik heb zoveel bewondering voor je. Ik denk oprecht dat niemand het beter zou kunnen doen en dat jouw kindje er uiteindelijk bovenop gaat komen met zo'n moeder als jij.
Ik denk wel ook te lezen dat jullie de controle langzaam aan het kwijtraken zijn. Ik weet niet wat het beste is, maar ik denk wel dat je echt meer mag vragen van de artsen, psychologen en juffen die je spreekt. Jullie hebben meer ondersteuning nodig! Alle ondersteuning die jullie maar kunnen krijgen. Echt, wees niet bang om te overvragen want dat kan helemaal niet in een situatie als deze denk ik. Heel veel liefs en kracht van mij.
Ik denk wel ook te lezen dat jullie de controle langzaam aan het kwijtraken zijn. Ik weet niet wat het beste is, maar ik denk wel dat je echt meer mag vragen van de artsen, psychologen en juffen die je spreekt. Jullie hebben meer ondersteuning nodig! Alle ondersteuning die jullie maar kunnen krijgen. Echt, wees niet bang om te overvragen want dat kan helemaal niet in een situatie als deze denk ik. Heel veel liefs en kracht van mij.
maandag 12 januari 2015 om 16:03
Lieve Stroopwafelcake,
Het ligt zeker niet aan jou! Als het ziekenhuis aangeeft liever te willen prikken op een afgesproken tijdstip in alle rust en met de meest ervaren medewerker, dan is dat echt de goede keuze. Ik heb zelf een chronisch ziek kind en dit ook meegemaakt, echt, in de houdgreep en dwingen is niet de oplossing. Een heel ervaren medewerker kan al een wereld van verschil maken. Je doet het zo goed!
Onze situaties zijn totaal verschillend, maar als moeder van een kind met een chronische ziekte die naar gewoon basisonderwijs gaat wil ik je toch mijn ervaring met juffen vertellen.
Ik heb al een aantal jaren begeleiding van stichting Vroeghulp (MEE). Toen kind 4 werd en naar school moest, is onze vaste begeleidster gesprekken gestart met juffen en IB-er. We hebben nu nog steeds regelmatig overleg na school met het hele groepje om in alle rust te bespreken hoe het met mijn kind gaat en wat er is gebeurd op medisch gebied. Afspraken worden opgeschreven en vastgelegd in een verslag. Ik heb hier veel steun aan en vooral de afgelopen jaren heb ik enorme steun gehad aan st. Vroeghulp.
Ik breng juffen regelmatig uit mezelf op de hoogte van de gezondheidstoestand van kind, soms via mail, soms per telefoon en als het kan even tussendoor. Als er iets is waarvan ik wil dat ze het weten, dan vertel ik het ze. Soms voel ik me dan ook die 'zeurmoeder', maar ja, jammer dan. Zo zien ze het vast niet maar ik begrijp je gevoel wel. Uiteindelijk gaat het om het welzijn van kind en dat is het aller, allerbelangrijkste denk ik dan maar.
Door alle ziekenhuisonderzoeken en gebeurtenissen op jonge leeftijd, is ons kind behoorlijk getraumatiseerd geweest. Wij als ouders ook trouwens. Ik heb traumaverwerking gehad en heb daar veel aan gehad. Zowel in gesprekken en later online waar ik alles van me af kon schrijven bij een psycholoog. Nu krijgt kind hulp in therapie om te leren omgaan met alles wat er is gebeurd.
Op sommige momenten dacht ik dat het nooit beter zou worden. Maar langzaam aan komen er steeds meer lichtpuntjes tevoorschijn. Twijfel niet aan jezelf, je doet het goed en vraag alle hulp die je kunt krijgen. Echt, niemand zal denken dat je overdrijft of zeurt.
Ik vind trouwens wel dat de juf even gedag had mogen komen zeggen, zeker in jullie situatie.
Heel veel sterkte
Het ligt zeker niet aan jou! Als het ziekenhuis aangeeft liever te willen prikken op een afgesproken tijdstip in alle rust en met de meest ervaren medewerker, dan is dat echt de goede keuze. Ik heb zelf een chronisch ziek kind en dit ook meegemaakt, echt, in de houdgreep en dwingen is niet de oplossing. Een heel ervaren medewerker kan al een wereld van verschil maken. Je doet het zo goed!
Onze situaties zijn totaal verschillend, maar als moeder van een kind met een chronische ziekte die naar gewoon basisonderwijs gaat wil ik je toch mijn ervaring met juffen vertellen.
Ik heb al een aantal jaren begeleiding van stichting Vroeghulp (MEE). Toen kind 4 werd en naar school moest, is onze vaste begeleidster gesprekken gestart met juffen en IB-er. We hebben nu nog steeds regelmatig overleg na school met het hele groepje om in alle rust te bespreken hoe het met mijn kind gaat en wat er is gebeurd op medisch gebied. Afspraken worden opgeschreven en vastgelegd in een verslag. Ik heb hier veel steun aan en vooral de afgelopen jaren heb ik enorme steun gehad aan st. Vroeghulp.
Ik breng juffen regelmatig uit mezelf op de hoogte van de gezondheidstoestand van kind, soms via mail, soms per telefoon en als het kan even tussendoor. Als er iets is waarvan ik wil dat ze het weten, dan vertel ik het ze. Soms voel ik me dan ook die 'zeurmoeder', maar ja, jammer dan. Zo zien ze het vast niet maar ik begrijp je gevoel wel. Uiteindelijk gaat het om het welzijn van kind en dat is het aller, allerbelangrijkste denk ik dan maar.
Door alle ziekenhuisonderzoeken en gebeurtenissen op jonge leeftijd, is ons kind behoorlijk getraumatiseerd geweest. Wij als ouders ook trouwens. Ik heb traumaverwerking gehad en heb daar veel aan gehad. Zowel in gesprekken en later online waar ik alles van me af kon schrijven bij een psycholoog. Nu krijgt kind hulp in therapie om te leren omgaan met alles wat er is gebeurd.
Op sommige momenten dacht ik dat het nooit beter zou worden. Maar langzaam aan komen er steeds meer lichtpuntjes tevoorschijn. Twijfel niet aan jezelf, je doet het goed en vraag alle hulp die je kunt krijgen. Echt, niemand zal denken dat je overdrijft of zeurt.
Ik vind trouwens wel dat de juf even gedag had mogen komen zeggen, zeker in jullie situatie.
Heel veel sterkte
maandag 12 januari 2015 om 20:19
Mijn dochtertje is in moeilijke situaties weleens geprikt door de kinderarts zelf. Of door de anesthesist (kinderzkh), maar dat laatste was toen ze nog een babietje was. Gewoon vragen wat de mogelijkheden zijn, is niet raar.
Sterkte, het moet zo hartverscheurend moeilijk zijn...
Sterkte, het moet zo hartverscheurend moeilijk zijn...
if we all light up, we can scare away the dark...
maandag 12 januari 2015 om 20:24
Woensdag de kinderarts en kinderpsychiater. Ik snap dat jij daar tegenop ziet maar ik denk dat het heel goed is dat die er bovenop zitten.
Is het een idee dat jij voor jezelf een extra afspraak maakt bij de therapeut om je verhaal kwijt te kunnen? Kan die van kind zijn maar een andere is ook goed.
Ik hoop dat je genoeg aan jezelf denkt en jezelf niet te veel de schuld geeft. Dat is echt niet nodig.
Het is zoals het is
maandag 12 januari 2015 om 22:42
Hoi Stroopwafelcake,
Hier ook een meelezer die gegrepen wordt door jullie verhaal. Zelf een kind in denk ik die leeftijd en kan me de pijn die jullie moeten voelen bijna niet voorstellen.... Of juist wel. Vind dat je het super doet.
Via mijn werk regelmatig de gevolgen van misbruik op latere leeftijd meegekregen. Maar kan je vertellen dat het het meest belangrijk is dat kind geloofd wordt en in veiligheid wordt gebracht door zijn eigen ouders. de grootste ellende komt voort uit een onveilige situatie binnen dat wat je veilige haven zou moeten zijn. Of dat er na je openheid geen gehoor aan alles wordt gegeven. Niet worden geloofd. Je doet wat je kunt en dat wat wij kunnen lezen is dat veel!
Wat betreft de reactie van je man... Voelt hij zich misschien ook schuldig over wat er gebeurd is? Weet niet hoe zijn relatie met de dader was, maar misschien voelt hij zich hier extra verantwoordelijk/schuldig over... Is maar wat speculeren hoor....
Verder: heb ervaring met kinderen en prikken. Een te groot trauma mag het nooit worden. In uitzonderingen willen ze wel eens met een roesje of kalmerend tabletje werken. Om er geen traumatisch ervaring van te maken. Soms is het goed door te pakken hoor, maar kan me voorstellen dat het niet goed is hier.
Verder zou ik navragen hoe de psychiater de angst inschat. Vind het nogal heftig wat ik lees. Moet kind niet meer ondersteuning krijgen hierin? Het is geen fijn idee je kind met pillen te moeten kalmeren, maar misschien kan de arts hier wat over zeggen. Voortdurend heftige angsten hebben is ook niet goed!
En opname moet altijd meerwaarde hebben. In het zieke huis vanwege lichamelijke noodzaak, maar dan met 24/7 moeder erbij. In een kliniek lijkt me niet nuttig. Wat kan dat toevoegen? Ik snap dat mensen daar wel over praten omdat het idee heerst dat als dingen te erg worden er een 'opname' nodig is om dit te verhelpen. Maar wat zou daar voor extra veiligheid zijn? Vreemde begeleiders? Ander bed? Geen optie. Hulp aan huis, intensievere therapie, dagbehandeling etc lijkt me eerder iets wat aan de orde komt.
Hoop dat jullie het een beetje redden de komende dagen en dat de psychiater wat ondersteuning kan bieden. (En geef de ernst aan aub. Misschien doe je dat hoor, maar mensen zijn soms toch te bescheiden. )
Heel veel sterkte en wijsheid en kracht toegewenst.
Deze periode gaat weer voorbij.... Echt.
Hier ook een meelezer die gegrepen wordt door jullie verhaal. Zelf een kind in denk ik die leeftijd en kan me de pijn die jullie moeten voelen bijna niet voorstellen.... Of juist wel. Vind dat je het super doet.
Via mijn werk regelmatig de gevolgen van misbruik op latere leeftijd meegekregen. Maar kan je vertellen dat het het meest belangrijk is dat kind geloofd wordt en in veiligheid wordt gebracht door zijn eigen ouders. de grootste ellende komt voort uit een onveilige situatie binnen dat wat je veilige haven zou moeten zijn. Of dat er na je openheid geen gehoor aan alles wordt gegeven. Niet worden geloofd. Je doet wat je kunt en dat wat wij kunnen lezen is dat veel!
Wat betreft de reactie van je man... Voelt hij zich misschien ook schuldig over wat er gebeurd is? Weet niet hoe zijn relatie met de dader was, maar misschien voelt hij zich hier extra verantwoordelijk/schuldig over... Is maar wat speculeren hoor....
Verder: heb ervaring met kinderen en prikken. Een te groot trauma mag het nooit worden. In uitzonderingen willen ze wel eens met een roesje of kalmerend tabletje werken. Om er geen traumatisch ervaring van te maken. Soms is het goed door te pakken hoor, maar kan me voorstellen dat het niet goed is hier.
Verder zou ik navragen hoe de psychiater de angst inschat. Vind het nogal heftig wat ik lees. Moet kind niet meer ondersteuning krijgen hierin? Het is geen fijn idee je kind met pillen te moeten kalmeren, maar misschien kan de arts hier wat over zeggen. Voortdurend heftige angsten hebben is ook niet goed!
En opname moet altijd meerwaarde hebben. In het zieke huis vanwege lichamelijke noodzaak, maar dan met 24/7 moeder erbij. In een kliniek lijkt me niet nuttig. Wat kan dat toevoegen? Ik snap dat mensen daar wel over praten omdat het idee heerst dat als dingen te erg worden er een 'opname' nodig is om dit te verhelpen. Maar wat zou daar voor extra veiligheid zijn? Vreemde begeleiders? Ander bed? Geen optie. Hulp aan huis, intensievere therapie, dagbehandeling etc lijkt me eerder iets wat aan de orde komt.
Hoop dat jullie het een beetje redden de komende dagen en dat de psychiater wat ondersteuning kan bieden. (En geef de ernst aan aub. Misschien doe je dat hoor, maar mensen zijn soms toch te bescheiden. )
Heel veel sterkte en wijsheid en kracht toegewenst.
Deze periode gaat weer voorbij.... Echt.
maandag 12 januari 2015 om 23:15
Ik heb de juf vanmiddag nog gemaild met kort dat het vanmorgen niet goed was gegaan en dat kindlief zo gebeten had en na school ook helemaal erdoorheen zat. Geen enkele reactie.. En echt ik heb begrip voor druk, priveleven, misschien echt geen tijd weet ik veel wat, maar tegelijk was ik er ook even klaar mee. Ik heb de ib-er gemaild met de vraag of ze mee wil denken/kijken om meer veiligheid voor kindlief te 'maken' op school.
Het zou nu echt geen om opname in het ziekenhuis vanwege lichamelijke noodzaak, maar zeker als ik kind vanmorgen zag dan wil ik er alles aan doen dat te voorkomen.
Dollycat dank je, n.a.v jou berichtje heb ik de ib-er gemaild. Ze was al wel op de hoogte maar ik had me eigenlijk niet zo gerealiseerd dat ze verder nog een rol kon spelen, omdat het niet direct om een leerprobleem gaat. Ze reageerde heel snel, dat ze erop terugkomt, even moet nadenken over wat kindlief veiligheid en controle kan geven in deze situatie.
De psychiater wilde kindlief in elk geval gezien hebben, hoe dat verder ingekleed wordt weet ik niet. Ik kaat het een beetje over me heenkomen. De therapeut heeft toestemming gevraagd om contact met school op te nemen om informatie bij de juf te vragen. Logisch hoor, maar tegelijk vind ik dat ook best spannend, dat gepraat over ons kind zonder ehc te weten wat er gevraagd en gezegd wordt. Dat verlies van controle over ons kind, daar heb ik enorme moeite mee. Ik ben kinds mama en ik moet veel teveel uit handen geven
Het zou nu echt geen om opname in het ziekenhuis vanwege lichamelijke noodzaak, maar zeker als ik kind vanmorgen zag dan wil ik er alles aan doen dat te voorkomen.
Dollycat dank je, n.a.v jou berichtje heb ik de ib-er gemaild. Ze was al wel op de hoogte maar ik had me eigenlijk niet zo gerealiseerd dat ze verder nog een rol kon spelen, omdat het niet direct om een leerprobleem gaat. Ze reageerde heel snel, dat ze erop terugkomt, even moet nadenken over wat kindlief veiligheid en controle kan geven in deze situatie.
De psychiater wilde kindlief in elk geval gezien hebben, hoe dat verder ingekleed wordt weet ik niet. Ik kaat het een beetje over me heenkomen. De therapeut heeft toestemming gevraagd om contact met school op te nemen om informatie bij de juf te vragen. Logisch hoor, maar tegelijk vind ik dat ook best spannend, dat gepraat over ons kind zonder ehc te weten wat er gevraagd en gezegd wordt. Dat verlies van controle over ons kind, daar heb ik enorme moeite mee. Ik ben kinds mama en ik moet veel teveel uit handen geven
maandag 12 januari 2015 om 23:25
maandag 12 januari 2015 om 23:43
Jammer dat je moet wachten Stroop maar ik zou het toch even relativeren wat betreft de juf (ben dus niet akkoord met Cesium). Er zijn duizend en een redenen waarom ze niet onmiddellijk kan reageren. Ze heeft tot nu toe toch ook altijd meegedacht en gefungeerd als een vertrouwenspersoon en ook haar best gedaan. Ik vind dat ze wel het voordeel van de twijfel verdient en je beter even haar reactie kan afwachten en dan pas jouw conclusies trekt of jouw wensen en verwachtingen bijstelt. Ook juffen met de beste bedoelingen hebben hun beperkingen, niet uit onwil maar uit onmacht.
Het uit handen geven is erg spannend, natuurlijk ben je daar ontzettend nerveus over. Je wil dat ze niet de 'foute' dingen gaan zeggen of verkeerde conclusies trekken of kwetsende dingen zeggen. Je zit ook in een situatie waarin je al zo weinig controle ervaart, dit ook nog "opgeven" voelt dan helemaal niet fijn. Maar probeer hier toch op te vertrouwen, hoe moeilijk ook, dat die mensen ook het beste voor hebben met jullie en ook al vaker met dit bijltje hebben gehakt. Er komt nu een beetje beweging in de zaak, mensen die beter beslagen zijn dan een bezorgde ouder zij nu ingeschakeld en delen in jouw last. Wat je wel kan doen is een vinger aan de pols houden en het gene wat besproken is, zou schriftelijk in een rapport moeten verwerkt worden waarbij jij als cliënt recht van inzage hebt.
Wat betreft het bloedprikken, beter dat ze het volgens afspraak doen dan de houdgreep-en-prikken-maar methode. Normaal gezien ben ik van het laatste, maar in dit geval kan jouw kind al weinig hebben dat dit het kind alleen nog maar meer over diens toeren helpt. Ik denk dat jouw man nog heel erg in de ontkenning zit, jouw kind heeft zich zo lang ingehouden ten tijde van het misbruik, dat jouw man niet lijkt te begrijpen dat de verwerking op deze manier verloopt. Welke begeleidingen hebben jullie als ouders en als koppel?
Het uit handen geven is erg spannend, natuurlijk ben je daar ontzettend nerveus over. Je wil dat ze niet de 'foute' dingen gaan zeggen of verkeerde conclusies trekken of kwetsende dingen zeggen. Je zit ook in een situatie waarin je al zo weinig controle ervaart, dit ook nog "opgeven" voelt dan helemaal niet fijn. Maar probeer hier toch op te vertrouwen, hoe moeilijk ook, dat die mensen ook het beste voor hebben met jullie en ook al vaker met dit bijltje hebben gehakt. Er komt nu een beetje beweging in de zaak, mensen die beter beslagen zijn dan een bezorgde ouder zij nu ingeschakeld en delen in jouw last. Wat je wel kan doen is een vinger aan de pols houden en het gene wat besproken is, zou schriftelijk in een rapport moeten verwerkt worden waarbij jij als cliënt recht van inzage hebt.
Wat betreft het bloedprikken, beter dat ze het volgens afspraak doen dan de houdgreep-en-prikken-maar methode. Normaal gezien ben ik van het laatste, maar in dit geval kan jouw kind al weinig hebben dat dit het kind alleen nog maar meer over diens toeren helpt. Ik denk dat jouw man nog heel erg in de ontkenning zit, jouw kind heeft zich zo lang ingehouden ten tijde van het misbruik, dat jouw man niet lijkt te begrijpen dat de verwerking op deze manier verloopt. Welke begeleidingen hebben jullie als ouders en als koppel?
