Kinderen
alle pijlers
Kind misbruikt, hoe nu verder?
zondag 7 december 2014 om 15:45
Zoals de titel al aangeeft is ons kind misbruikt. Het is nu een aantal weken geleden dat kind het vertelde en we hebben denk ik de juiste stappen ondernomen, huisarts, politie, hulpverlening. Er is aangifte gedaan, het onderzoek loopt. We hebben aan de hand van tips die we van politie en huisarts kregen afspraken gemaakt met school hoe we de komende tijd kind willen benaderen en kind krijgt de ruimte om daarin aan te geven wat het wil/nodig heeft, wij volgen.
Allemaal mooi en rationeel, ik kan heel goed dingen regelen, maar nu weet ik het eigenlijk niet meer. Kind deed het al vanaf de kleuterperiode niet goed op school en al vanaf die tijd zeggen zowel wij als de verschillende juffen (en de IB-er) dat het er wel inzit, maar dat er iets is dat kind tegenhoudt. Nu zijn we er dus achter wat en af en toe zien we de opluchting, er lukken dingen die we al een poos niet hebben gezien. Tegelijk is er enorm verdriet, slecht slapen, nachtmerries, drift- en huilbuien. Kind ziet er slecht uit, witjes met donkere kringen onder de ogen en de buien zijn soms vreselijk om aan te zien/horen. Er heest een enorm schuldgevoel bij kind, heeft enorme loyaliteit naar de dader toe en geloofd de dreigementen van de dader dat er niemand meer van kind kan houden als kind het geheim verklapt. Het is een dagelijkse strijd om kind te verzekeren dat we het juist heel goed vinden dat het geheim uitgekomen is en dat kind geen verantwoordelijkheid draagt. Ik weet niet zo goed hoe we nu verder moeten, waar we wel en niet goed aan doen en hoe we de periode totdat kind echt hulp gaat krijgen door moeten komen.
Daarnaast is er ook mijn eigen gevoel. Ik voel me ook schuldig, had moeten zien wat er speelde en heb het constante gevoel tekort te schieten.
Ik ben eigenlijk op zoek naar wat herkenning, hoe ga je om met je misbruikte kind en met je eigen gevoelens daarin en waar doe je wel en niet goed aan. We hebben nu afspraken gemaakt met school, kind heeft twee hele fijne juffen die heel begripvol hebben gereageerd en meer dan bereid zijn op een lijn te gaan zitten, maar wat vertel je wanneer, wat moeten zij wel en niet weten om kind overdag goed te kunnen begeleiden en hoe ga je om met de schaamte van het kind, omdat het geconfronteerd wordt met volwassenen die weten wat het kind overkomen is?
Allemaal mooi en rationeel, ik kan heel goed dingen regelen, maar nu weet ik het eigenlijk niet meer. Kind deed het al vanaf de kleuterperiode niet goed op school en al vanaf die tijd zeggen zowel wij als de verschillende juffen (en de IB-er) dat het er wel inzit, maar dat er iets is dat kind tegenhoudt. Nu zijn we er dus achter wat en af en toe zien we de opluchting, er lukken dingen die we al een poos niet hebben gezien. Tegelijk is er enorm verdriet, slecht slapen, nachtmerries, drift- en huilbuien. Kind ziet er slecht uit, witjes met donkere kringen onder de ogen en de buien zijn soms vreselijk om aan te zien/horen. Er heest een enorm schuldgevoel bij kind, heeft enorme loyaliteit naar de dader toe en geloofd de dreigementen van de dader dat er niemand meer van kind kan houden als kind het geheim verklapt. Het is een dagelijkse strijd om kind te verzekeren dat we het juist heel goed vinden dat het geheim uitgekomen is en dat kind geen verantwoordelijkheid draagt. Ik weet niet zo goed hoe we nu verder moeten, waar we wel en niet goed aan doen en hoe we de periode totdat kind echt hulp gaat krijgen door moeten komen.
Daarnaast is er ook mijn eigen gevoel. Ik voel me ook schuldig, had moeten zien wat er speelde en heb het constante gevoel tekort te schieten.
Ik ben eigenlijk op zoek naar wat herkenning, hoe ga je om met je misbruikte kind en met je eigen gevoelens daarin en waar doe je wel en niet goed aan. We hebben nu afspraken gemaakt met school, kind heeft twee hele fijne juffen die heel begripvol hebben gereageerd en meer dan bereid zijn op een lijn te gaan zitten, maar wat vertel je wanneer, wat moeten zij wel en niet weten om kind overdag goed te kunnen begeleiden en hoe ga je om met de schaamte van het kind, omdat het geconfronteerd wordt met volwassenen die weten wat het kind overkomen is?
zondag 11 januari 2015 om 12:35
Jeetje.....wat een heftig verhaal.
Ik denk dat je er nu niet mee bezig bent maar is het een idee om dit topic, op welke manier dan ook, te bewaren? En dat met name je eigen verhaal? Je schrijft zo vanuit het diepst van je hart dat die bij mij, een buitenstaander, echt binnen komt. Misschien komt er een moment in het leven van je kind dat ze behoefte heeft aan jouw beleving van deze nachtmerrie. Erover praten is soms moeilijk maar erover lezen kan dan "fijn" zijn. is het enige dat ik je kan geven!
Ik denk dat je er nu niet mee bezig bent maar is het een idee om dit topic, op welke manier dan ook, te bewaren? En dat met name je eigen verhaal? Je schrijft zo vanuit het diepst van je hart dat die bij mij, een buitenstaander, echt binnen komt. Misschien komt er een moment in het leven van je kind dat ze behoefte heeft aan jouw beleving van deze nachtmerrie. Erover praten is soms moeilijk maar erover lezen kan dan "fijn" zijn. is het enige dat ik je kan geven!
zondag 11 januari 2015 om 13:39
Kindlief heeft de herbelevingen heel erg veel. Ik zie het inmiddels gebeuren, een andere blik en kindlief gaat ontzettend kauwen op dingen als het in de war raakt (zo noemt kind het zelf). Het lijkt voor een groot deel een lichamelijke beleving te zijn, iets wat kind ruikt of hoort of voelt waardoor het overspoelt wordt door dit gevoel. Soms lukt het herhalen van waar kind is en dat het echt veilig is, soms lukt het niet en gaat kindlief zichzelf slaan . Dinsdag kwam kind uit school en was de mouw tot bij de elleboog nat gekauwd, dan weet ik dat het een hele zware dag was, terwijl de juf dan zegt dat het goed ging alleen wat afwezig. Ik vind dit dan best lastig, ik weet niet goed hoe je hiermee om zou kunnen gaan in een volle klas. Therapeut had kindlief aangeraden om dan even buiten de klas te werken, maar kind geeft aan dat niet te durven. Overdag thuis durft kind ook niet ergens anders heen te gaan, het letterlijk wegkruipen doet kind vooral 's nachts, overdag probeert kindlief het niet te laten zien. Als iemand dan per ongeluk te dichtbij komt, fysiek of emotioneel dan slaan de stoppen door. Op school niet daar wordt kind alleen maar nog stiller of gaat juist heel erg veel kletsen.
Ik heb kindlief uitgelegd dat als je erg moeilijke dingen meemaakt je hersens daar ook mee moeten leren omgaan en dat het dan soms gebeurd dat je daar eerst heel heel erg vaak aan moet denken om je hersens dat te leren. En dat als het beter gaat dat steeds minder zal worden en dat het ooit een 'gewone' herinnering wordt.
Een simpele babyfoon is nog wel een goed idee. Ik heb er nog een staan, maar die was met camerafunctie en kindlief is heel erg bang van camera's. Maar een met alleen gewoon geluid is wel een goed idee. Ik vind het vooral vreselijk zielig als kindlief zo alleen zich verstopt. Het lijkt me al een vreselijk gevoel, laat staan als je zo klein bent en dan helemaal alleen tegen die gevoelens moet vechten in de nacht. We hadden afgesproken dat kind naar mij toekwam als het het niet uithield in bed, maar vannacht gaf kindlief dus uiteindelijk aan dat kind de trap niet meer af durfde en en niet terugdurfde en zich dus maar had verstopt. Alleen naar boven gaan enz vind kind ook erg moeilijk, bang dat de dader ineens opduikt als kindlief ergens alleen is.
Amreg dank je voor de tip, daar ga ik over nadenken voor later.
Kindlief heeft net een heel klein beetje warm eten op, tussen demiddag gaat het ietsje makkelijker dan de rest van de dag en nu we toch de tijd hadden dacht ik laten we dat eens proberen. Alsnog veel te weinig, maar wel een paar kleine hapjes en met minder kokhalzen als bij het ontbijt. Ik heb zoveel bewondering voor hoe kindlief zich probeert hier doorheen te vechten, maar het doet zo vreselijk veel pijn.
Ik heb kindlief uitgelegd dat als je erg moeilijke dingen meemaakt je hersens daar ook mee moeten leren omgaan en dat het dan soms gebeurd dat je daar eerst heel heel erg vaak aan moet denken om je hersens dat te leren. En dat als het beter gaat dat steeds minder zal worden en dat het ooit een 'gewone' herinnering wordt.
Een simpele babyfoon is nog wel een goed idee. Ik heb er nog een staan, maar die was met camerafunctie en kindlief is heel erg bang van camera's. Maar een met alleen gewoon geluid is wel een goed idee. Ik vind het vooral vreselijk zielig als kindlief zo alleen zich verstopt. Het lijkt me al een vreselijk gevoel, laat staan als je zo klein bent en dan helemaal alleen tegen die gevoelens moet vechten in de nacht. We hadden afgesproken dat kind naar mij toekwam als het het niet uithield in bed, maar vannacht gaf kindlief dus uiteindelijk aan dat kind de trap niet meer af durfde en en niet terugdurfde en zich dus maar had verstopt. Alleen naar boven gaan enz vind kind ook erg moeilijk, bang dat de dader ineens opduikt als kindlief ergens alleen is.
Amreg dank je voor de tip, daar ga ik over nadenken voor later.
Kindlief heeft net een heel klein beetje warm eten op, tussen demiddag gaat het ietsje makkelijker dan de rest van de dag en nu we toch de tijd hadden dacht ik laten we dat eens proberen. Alsnog veel te weinig, maar wel een paar kleine hapjes en met minder kokhalzen als bij het ontbijt. Ik heb zoveel bewondering voor hoe kindlief zich probeert hier doorheen te vechten, maar het doet zo vreselijk veel pijn.
zondag 11 januari 2015 om 14:34
Echt vreselijk Stroopwafelcake.
Ik ben het wel eens met Youk79. Ik proef heel erg uit je berichten dat je je kind per se thuis wil houden en je vasthoudt aan elke strohalm vooruitgang (wat ook absoluut begrijpelijk is, en wat je ook moet doen!), maar misschien dat je kind toch beter geholpen is met een opname, of in ieder geval intensievere hulp. Eerst helemaal 'rockbottom' en dan weer langzaam opklimmen in plaats van zo thuis laten aanmodderen.
Begrijp me niet verkeerd, ik vind dat je het super doet! Wat vecht jij voor je kind.
Ik ben het wel eens met Youk79. Ik proef heel erg uit je berichten dat je je kind per se thuis wil houden en je vasthoudt aan elke strohalm vooruitgang (wat ook absoluut begrijpelijk is, en wat je ook moet doen!), maar misschien dat je kind toch beter geholpen is met een opname, of in ieder geval intensievere hulp. Eerst helemaal 'rockbottom' en dan weer langzaam opklimmen in plaats van zo thuis laten aanmodderen.
Begrijp me niet verkeerd, ik vind dat je het super doet! Wat vecht jij voor je kind.
zondag 11 januari 2015 om 15:46
Lieve Stroopwafelcake,
Ik lees al een tijdje mee en wilde je alleen even laten weten dat ik met jou en je gezin meeleef... wat een sterke moeder ben jij! Ik vind het moeilijk om iets zinnigs te zeggen, ik vind het verschrikkelijk om te lezen dat dit een onschuldig kind is aangedaan en ik hoop echt dat er snel wat lichtpuntjes mogen komen voor jullie.
Voor je kind, misschien is een Zorgenvriendje een ideetje. Zo'n zachte knuffel met een rits als mond waar kinderen hun zorgen en angsten aan kunnen vertellen. Ook kan een kind op een briefje schrijven waar het bang voor is en dan in de knuffel wegstoppen. Misschien niks voor jullie, maar dacht laat ik het toch maar noemen voor het geval je het nog niet kent en het een heel klein beetje kan helpen voor je kindje.
Sterkte!
Ik lees al een tijdje mee en wilde je alleen even laten weten dat ik met jou en je gezin meeleef... wat een sterke moeder ben jij! Ik vind het moeilijk om iets zinnigs te zeggen, ik vind het verschrikkelijk om te lezen dat dit een onschuldig kind is aangedaan en ik hoop echt dat er snel wat lichtpuntjes mogen komen voor jullie.
Voor je kind, misschien is een Zorgenvriendje een ideetje. Zo'n zachte knuffel met een rits als mond waar kinderen hun zorgen en angsten aan kunnen vertellen. Ook kan een kind op een briefje schrijven waar het bang voor is en dan in de knuffel wegstoppen. Misschien niks voor jullie, maar dacht laat ik het toch maar noemen voor het geval je het nog niet kent en het een heel klein beetje kan helpen voor je kindje.
Sterkte!
zondag 11 januari 2015 om 17:16
Voor het probleem van niet durven wegkruipen op school, is een 'mobiele wegkruipplek' een idee?
Ik denk aan zo'n kindertentje (zoiets: http://www.ikea.com/nl/nl/catalog/products/10243574/) met een dekentje en knuffel en ev. een muziekje of net geluidwerende koptelefoon, net waar je kindje behoefte aan heeft.
Dan kan die tent in de klas in een hoekje staan en thuis in de ruimte waar kind zit.
Dan heeft kind altijd zijn 'veilige plekje' bij de hand?
Ik denk aan zo'n kindertentje (zoiets: http://www.ikea.com/nl/nl/catalog/products/10243574/) met een dekentje en knuffel en ev. een muziekje of net geluidwerende koptelefoon, net waar je kindje behoefte aan heeft.
Dan kan die tent in de klas in een hoekje staan en thuis in de ruimte waar kind zit.
Dan heeft kind altijd zijn 'veilige plekje' bij de hand?
zondag 11 januari 2015 om 18:21
Stroop,
Bijten of sabbelen op kleding of bijvoorbeeld koortjes van capuchon geeft een veilig en vertrouwd gevoel. Het is iets dat inderdaad vaker voorkomt bij kinderen die verlegen zijn of zich onveilig voelen.
In het onderwijs gebeurt het ook vaak omdat het kind zich zo beter kan concentreren. Bij ons op school wordt het dan ook niet gecorrigeerd. Sommige ouders geven een alternatief mee naar school, zoals kauwlapjes of opzetstukjes voor op een pen of potlood.
Het lijkt mij in dit geval wel duidelijk waar het bij jouw kind vandaan komt. Het is verschrikkelijk om te lezen dat het zich zo angstig en onveilig voelt (en dit aan mouw van kind is af te leiden) maar dat kauwen en sabbelen is dus blijkbaar wel iets dat kind helpt.
Bijten of sabbelen op kleding of bijvoorbeeld koortjes van capuchon geeft een veilig en vertrouwd gevoel. Het is iets dat inderdaad vaker voorkomt bij kinderen die verlegen zijn of zich onveilig voelen.
In het onderwijs gebeurt het ook vaak omdat het kind zich zo beter kan concentreren. Bij ons op school wordt het dan ook niet gecorrigeerd. Sommige ouders geven een alternatief mee naar school, zoals kauwlapjes of opzetstukjes voor op een pen of potlood.
Het lijkt mij in dit geval wel duidelijk waar het bij jouw kind vandaan komt. Het is verschrikkelijk om te lezen dat het zich zo angstig en onveilig voelt (en dit aan mouw van kind is af te leiden) maar dat kauwen en sabbelen is dus blijkbaar wel iets dat kind helpt.
Amaqanda: "Zien wij er uit als een zwangerschapstest?"
zondag 11 januari 2015 om 22:11
Ach wat zielig dat je kind niet meer verder, maar ook niet terug durfde 's nachts. Mijn tip van de babyfoon was ook een beetje voor jou. Dan weet je zeker dat als je niks hoort, dat het dan goed zit. Dan hoef je ook niet zo liggen te luisteren. En voor je kind kan het ook fijn zijn dat het weet dat jij het hoort als het niet goed gaat.
Over het kauwen: had je het idee dat je juf het niet opgemerkt had? Misschien kun je haar dan vragen of ze op dat "signaal" wil letten. Dus als ze ziet dat je kind kauwt, dat ze dan weet dat je kind het moeilijk heeft. Het blijft natuurlijk toch lastig voor de juf om er dan iets mee te doen. Maar het kan ook fijn voor haar zijn, dat ze daaraan een beetje kan aflezen hoe het met je kind gaat. Wees maar niet te bescheiden hoor.
Over het kauwen: had je het idee dat je juf het niet opgemerkt had? Misschien kun je haar dan vragen of ze op dat "signaal" wil letten. Dus als ze ziet dat je kind kauwt, dat ze dan weet dat je kind het moeilijk heeft. Het blijft natuurlijk toch lastig voor de juf om er dan iets mee te doen. Maar het kan ook fijn voor haar zijn, dat ze daaraan een beetje kan aflezen hoe het met je kind gaat. Wees maar niet te bescheiden hoor.
zondag 11 januari 2015 om 22:11
Weinig eigenlijk
. Ik doe wel wat dingen voor mezelf hoor. Ik sport 2-3x per week een uurtje en ik studeer en dat doe ik ook echt voor mezelf. Iemand waarbij ik echt terecht kan is iets lastiger. Mijn beste vriendin is een grote steun, maar woont ver weg en we moeten door hele verschillende banen onze momenten ontzettend plannen. Door de dagen heen heb ik vooral dit (en een ander) forum en doordeweek een paar mensen op de school van kindlief waar ik soms even een moment kan laten zien dat het niet gaat.
Brex het is inderdaad iets dat kindlief helpt. Het geeft houvast. Ik heb inmiddels een ketting geknoopt voor kindlief waarop gebeten kan worden. Iets dat er altijd kan zijn en waar kindlief niet het ongemak heeft van het koud krijgen (want hele natte stukken in je kleding is gewoon niet fijn) maar wel zo kan pakken.
Kindlief heeft ook een knuffel gekregen van juf, die knuffel is een vriendje waar kindlief heel veel steun aan heeft. De knuffel is steeds in de buurt.
Ik wil kindlief zeker thuishouden. Ik kan echt in paniek raken als ik denk aan een opname. Kindlief heeft een eerdere ziekenhuisopname als heel onveilig ervaren en de therapeut raadde het af in de kerstvakantie ertussenuit te gaan, omdat kindlief de veiligheid van een eigen plek niet zou kunnen missen. Ik vind het hele idee dan ook echt zo ongelooflijk eng, maar ik zie ook dat het misschien iet anders kan. Ik ben kindlief wel heel erg voorzichtig aan het voorbereiden dat de arts misschien woensdag wel dibeslissing neemt en ik heb ook aan de therapeut gevraagd kindlief daarop voor te bereiden. Als het enigszins kan en het moet echt dan wel met voorbereiding en het gevoel dat er iets van controle is. Kind is al zo bang omdat er morgen weer bloed geprikt moet worden.
Kindlief is nu ook heel erg onrustig, kan niet slapen, is zichzelf heel erg aan het overschreeuwen om maar niet om te vallen
. Ik doe wel wat dingen voor mezelf hoor. Ik sport 2-3x per week een uurtje en ik studeer en dat doe ik ook echt voor mezelf. Iemand waarbij ik echt terecht kan is iets lastiger. Mijn beste vriendin is een grote steun, maar woont ver weg en we moeten door hele verschillende banen onze momenten ontzettend plannen. Door de dagen heen heb ik vooral dit (en een ander) forum en doordeweek een paar mensen op de school van kindlief waar ik soms even een moment kan laten zien dat het niet gaat. Brex het is inderdaad iets dat kindlief helpt. Het geeft houvast. Ik heb inmiddels een ketting geknoopt voor kindlief waarop gebeten kan worden. Iets dat er altijd kan zijn en waar kindlief niet het ongemak heeft van het koud krijgen (want hele natte stukken in je kleding is gewoon niet fijn) maar wel zo kan pakken.
Kindlief heeft ook een knuffel gekregen van juf, die knuffel is een vriendje waar kindlief heel veel steun aan heeft. De knuffel is steeds in de buurt.
Ik wil kindlief zeker thuishouden. Ik kan echt in paniek raken als ik denk aan een opname. Kindlief heeft een eerdere ziekenhuisopname als heel onveilig ervaren en de therapeut raadde het af in de kerstvakantie ertussenuit te gaan, omdat kindlief de veiligheid van een eigen plek niet zou kunnen missen. Ik vind het hele idee dan ook echt zo ongelooflijk eng, maar ik zie ook dat het misschien iet anders kan. Ik ben kindlief wel heel erg voorzichtig aan het voorbereiden dat de arts misschien woensdag wel dibeslissing neemt en ik heb ook aan de therapeut gevraagd kindlief daarop voor te bereiden. Als het enigszins kan en het moet echt dan wel met voorbereiding en het gevoel dat er iets van controle is. Kind is al zo bang omdat er morgen weer bloed geprikt moet worden.
Kindlief is nu ook heel erg onrustig, kan niet slapen, is zichzelf heel erg aan het overschreeuwen om maar niet om te vallen
zondag 11 januari 2015 om 22:33
Mijn zoontje bijt en kauwt ook heel erg. Van de ergotherapeut kreeg ik deze tip:
http://www.educadora.nl/shop/chewigem-bijtproducten
Misschien heb jij ook iets aan deze tip.
Wat blijft het zwaar zeg. Ik denk wel dat alleen jij, je man en jullie arts kunnen bedenken of opname goed is. Ik vind dat sommigen hier daar een beetje op aansturen. Uit ervaring weet ik dat als je geen andere keus hebt je het als moeder ook ziet en je het makkelijker accepteert. Nog niet doemdenken nu.
http://www.educadora.nl/shop/chewigem-bijtproducten
Misschien heb jij ook iets aan deze tip.
Wat blijft het zwaar zeg. Ik denk wel dat alleen jij, je man en jullie arts kunnen bedenken of opname goed is. Ik vind dat sommigen hier daar een beetje op aansturen. Uit ervaring weet ik dat als je geen andere keus hebt je het als moeder ook ziet en je het makkelijker accepteert. Nog niet doemdenken nu.
zondag 11 januari 2015 om 22:36
@rasonkel een evenwicht vinden vindt ik zo ongelooflijk moeilijk. Ik heb het gevoel al zoveel te moeten meedelen aan de juf. Ik heb wel aangegeven dat het bijten een heel duidelijk signaal is dat kindlief in de war raakt, tegen herbelevingen en angst vecht en probeert grip op alles te houden. Maar wanneer ik wel bij moet praten en wanneer niet in vind het zo moeilijk. Ik wil geen zeurouder zijn, de juffen hebben het ontzettend druk (kindlief zit in een kleine, fijne klas, maar wel met een aantal kinderen in speciale omstandigheden) en het gevoel dat ik mezelf herhaal, dat de juffen inmiddels wel weten dat het niet goed met kindlief gaat en dat ze er nu eenmaal ook niks aan kunnen doen.
Morgen ook, eerst bloedprikken en dan naar school. Ik heb vrijdag doorgegeven dat kindlief wat later zal komen daardoor, maar moet ik dan wel of niet aangeven dat kindlief er al het hele weekend van van slag is. Dat kindlief er ontzettend tegenop heeft gezien en afhankelijk van hoe het morgenochtend gaat het misschien wel extra lastig heeft. Ik vind dat echt lastig zo lastig.
Morgen ook, eerst bloedprikken en dan naar school. Ik heb vrijdag doorgegeven dat kindlief wat later zal komen daardoor, maar moet ik dan wel of niet aangeven dat kindlief er al het hele weekend van van slag is. Dat kindlief er ontzettend tegenop heeft gezien en afhankelijk van hoe het morgenochtend gaat het misschien wel extra lastig heeft. Ik vind dat echt lastig zo lastig.
zondag 11 januari 2015 om 22:43
Ik ben leerkracht en zou dit juist heel graag willen weten. Zeurouder ben je echt niet en ga jij volgens mij nooit worden. Dit is juist fijn om op in te kunnen spelen en zo kind nog meer in de gaten te kunnen houden. Is er een contactschriftje? Anders echt juf aanspreken. Misschien ook fijn voor kind als hij/zij weet dat juf het weet?
Denk aan jullie.
Denk aan jullie.
zondag 11 januari 2015 om 22:46
zondag 11 januari 2015 om 22:51
Als aanvulling: ik heb zelf een trauma moeten verwerken en ons dochtertje kwam sowieso heel vaak bij ons in bed, daarvoor ook al. In de tijd van al die verschrikkelijke herbelevingen, alle stress en angst, voelde ik nog het minst slecht als ik dat warme, onschuldige lijfje tegen me aan voelde, die armpjes om me heen. Zij wist van niets maar haar aanwezigheid was al troostend.
zondag 11 januari 2015 om 22:56
Kindlief mag bij ons (/bij mij) slapen maar wil dat niet. Kan het niet, daarom hebben we een matras neergelegd naast ons bed en heel vaak slaapt kindlief daarop, maar vaak kan kind het niet. Kindlief heeft een slang als knuffel, ik mag dan de staart vasthouden en kindlief de kop. Dat is zo dichtbij als kind kan velen. Heel soms kruipt kindlief wel bij me, maar meestal lukt het niet 
.
Croissantje dank je voor de website, daar zoek ik al een tijdje naar. Ik ga morgen even rustig rondneuzen, dit ziet er een stuk beter uit dan mijn knoopexperiment!
We hebben geen contactschriftje, we mailen wel geregeld. Maar dat is wel iets dat ik probeer te beperken, omdat ik ze niet wil blijven lastig vallen.
Appelientje daar hebben we het eigenlijk nog niet over gehad, wellicht iets om eens te bespreken.
.Croissantje dank je voor de website, daar zoek ik al een tijdje naar. Ik ga morgen even rustig rondneuzen, dit ziet er een stuk beter uit dan mijn knoopexperiment!
We hebben geen contactschriftje, we mailen wel geregeld. Maar dat is wel iets dat ik probeer te beperken, omdat ik ze niet wil blijven lastig vallen.
Appelientje daar hebben we het eigenlijk nog niet over gehad, wellicht iets om eens te bespreken.
zondag 11 januari 2015 om 23:27
Jullie situatie is zo uitzonderlijk dat dat ook vraagt om een aparte aanpak met juf. Dit is niet iets dat alleen thuis speelt, dit gaat door op school. Ik begrijp dat je juf niet op de hoogte kan brengen als er andere ouders omheen staan. Is het een idee dat je afspreekt met juffen dat je sowieso mailt na het weekend en daarnaast wanneer er extra noodzaak voor is? Het hoeven toch geen lappen tekst te zijn, maar een kort en bondige samenvatting moet lukken. Vraag of ze dat erg vinden. Lijkt me stug. Als je kind lichamelijk ziek zou zijn zou je dat ook doorgeven aan de juf.
Ik ga er helemaal van uit dat jouw kind hier op een dag mee leert leven. Dat de pijn dragelijk wordt. Dus komt er ook een dag dat die mailtjes niet meer nodig zijn. Echt.
Ik ga er helemaal van uit dat jouw kind hier op een dag mee leert leven. Dat de pijn dragelijk wordt. Dus komt er ook een dag dat die mailtjes niet meer nodig zijn. Echt.
maandag 12 januari 2015 om 09:49
Stroopwafelcake, over het contact met de juf: ik zou het toch even benoemen als je kind wegbrengt, dat je vermoed dat het extra lastig zal zijn voor je kind en waarom. Ik weet absoluut zeker dat de juffen je geen zeurouder vinden. In deze situatie heb je er echt alle recht toe om wat meer te overleggen en wat meer aan te geven hoe het met je kind gaat. Het belangrijkste om daarbij in je achterhoofd te houden lijkt mij: "wat is het beste voor je kind".
maandag 12 januari 2015 om 09:54
Bloedprikken lukte totaal niet vanmorgen. Kindlief heeft op de heenweg al twee keer overgegeven van de spanning. We moesten een poosje wachten en in de wachtkamer stortte kindlief volledig in. Er werd even overlegd en kind werd voorgelaten, maar zelfs met z'n 3en was kindlief niet (meer) in bedwang te houden en toen kind weer over ging geven is er overlegd met de kinderafdeling. Degene die normaal kinderen prikt was afwezig en deze medewerkers durfden het niet aan op deze manier. Nu 'mag' kind woensdag bloed laten prikken voorafgaand aan de afspraak met de kinderarts (op een afgesproken tijd, dus geen wachttijd) en dan gelijk daarna naar de arts, waarbij de kinderpsychiater aanschuift.
Daarna kind toch maar naar school gebracht, omdat het thuis ook niet beter gaat en de structuur van school toch wat houvast biedt, maar wat een zielig hoopje kind en wat is het moeilijk kindlief zo achter te laten. De juf reageerde eigenlijk niet op kindlief bij binnenkomst en al voordat ik weg was zat kind helemaal in elkaar gedoken op twee mouwen te kauwen. Wit, ingevallen gezichtje, verdrietige oogjes.
De bedoeling is dat ik nu aan het werk ga, maar mijn concentratie is heel erg ver te zoeken
Daarna kind toch maar naar school gebracht, omdat het thuis ook niet beter gaat en de structuur van school toch wat houvast biedt, maar wat een zielig hoopje kind en wat is het moeilijk kindlief zo achter te laten. De juf reageerde eigenlijk niet op kindlief bij binnenkomst en al voordat ik weg was zat kind helemaal in elkaar gedoken op twee mouwen te kauwen. Wit, ingevallen gezichtje, verdrietige oogjes.
De bedoeling is dat ik nu aan het werk ga, maar mijn concentratie is heel erg ver te zoeken
maandag 12 januari 2015 om 10:36
Stroopwafelcake, wat vreemd van de juf dat ze niet reageerde op je kind toen jullie binnenkwamen. Dat vind ik echt niet fijn hoor. Het is toch normaal om even gedag te zeggen als iemand binnenkomt lijkt me? En zeker in jullie situatie!!! Inderdaad vreselijk moeilijk om je kind zo achter te laten. Je hebt dus ook niet meer tegen de juf kunnen zeggen wat er vanochtend voorgevallen was?
Heftig dat het bloedprikken gewoon echt niet lukte. Wat een kracht zal dat je kindje ook weer gekost hebben zeg. Jammer dat het nu woensdag moet/mag. Nu kan je kind zich daar weer twee dagen op "verheugen".
Heftig dat het bloedprikken gewoon echt niet lukte. Wat een kracht zal dat je kindje ook weer gekost hebben zeg. Jammer dat het nu woensdag moet/mag. Nu kan je kind zich daar weer twee dagen op "verheugen".
