Relaties
alle pijlers
mijn man wil scheiden
maandag 21 januari 2008 om 21:02
Ongeveer een half jaar geleden heeft mijn man voor het eerst aangegeven niet met mij verder te willen. Dit kwam echt als een donderslag bij heldere hemel. Na gepraat te hebben vond hij ook dat we het samen weer moesten proberen. Ik van mij kan heb mezelf best veranderd maar bij hem heb ik eigenlijk niet veel verandering gemerkt. Geprobeerd te praten maar dat kan hij absoluut niet. In dat half jaar een aantal leuke dingen gedaan en heeft hij ook regelmatig gezegd dat hij weer van mij houdt. We zijn zelfs nog naar een ander huis wezen kijken.
Nu twee weken geleden komt hij weer met de bom ik ben niet gelukkig. Het gevoel is weg, je zorgt veel te goed voor me ik kan me niet ontwikkelen mijn gevoel zegt me dat ik bij je weg moet want je benauwd me. We zijn 13 jaar getrouwd en voor zover ik wist hadden we een goed huwelijk. Hebben heel veel dingen samen gedaan, had echt het idee dat hij mijn soulmate was en dat ik me alles bij hem terecht kon. Ik ben iemand die redelijk perfectionistisch is en alles snel en goed geregeld wil hebben. Hij is iemand die graag wil dat alles netjes is en altijd de leukste jongen van de klas wil zijn. Hij heeft er een ontzettend groot probleem mee dat hij 40 wordt dus ik schoof alles op midlife crisis en had zoiets van laat maar uitrazen komt vanzelf goed. Niet dus.
We zijn nu bij een relatietherapeut maar ook dat helpt naar mijn idee niet echt. Heb totaal niet het idee dat er ook maar iets van wat ik zeg tot hem doordringt.
Hij zegt dat hij er nog niet uit is alleen weet hij ook niet hoelang het gaat duren voordat hij eruit is. Ik wil hem niet kwijt maar ben heel erg bang dat hij de beslissing al heeft genomen maar het alleen niet durft te zeggen.
Hij zegt alleen maar de hele tijd dat hij niet meer om me geeft, dat hij om mij geeft alsof ik zijn zus ben. Nadat hij het heeft gezegd heeft hij eerst nog twee weken thuis gewoont waarbij je gewoon inet verder komt dan continu alles herhalen wat je al tig keer hebt gezegd. Nadat ik in die periode flink ben afgevallen heb ik aangegeven dat ik het prettiger zou vinden als hij even wegging om zelf een beetje tot rust te komen. Alleen dat helpt dus geen zak. Ik mis hem ontzettend en ik heb gewoon het idee dat hij helemaal niet bij zichzelf te rade gaat waarom hij opeens niet meer van me houdt. Alle karaktertrekken waar hij nu zo'n hekel aan heeft zijn altijd de redenen geweest waarom hij me zo aantrekkelijk vondt.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, afwachten in de hoop dat hij me gaat missen, ik vrees dat iedereen waarmee hij praat zegt dat hij bij mij weg moet. Hij zoekt alleen de schuld bij mij, ik doe alles fout en aan hem mankeert niets.
Ik wil geen beslissing afdwingen omat ik dan zeker weet dat hij weggaat alleen tegen deze onzekerheid kan ik eigenlijk ook niet meer. Ik wil zo graag met hem verder. Ik hou van hem maar hoe kan ik ervoor zorgen dat het gevoel bij hem weer terugkomt. Hoe kan ik ervoor zorgen dat hij gaat praten over wat hem dwarszit. Ik geloof niet dat het alleen door mij komt er moet volgens mij veel meer aan de hand zijn, maar dat komt er niet uit omdat hij daar uberhaupt niet over nadenkt. Hij wil weg zegt hij maar zoekt ondertussen niets uit hoe dat dan verder moet. Ik neem altijd alle beslissingen maar zelf regelt hij niets
Nu twee weken geleden komt hij weer met de bom ik ben niet gelukkig. Het gevoel is weg, je zorgt veel te goed voor me ik kan me niet ontwikkelen mijn gevoel zegt me dat ik bij je weg moet want je benauwd me. We zijn 13 jaar getrouwd en voor zover ik wist hadden we een goed huwelijk. Hebben heel veel dingen samen gedaan, had echt het idee dat hij mijn soulmate was en dat ik me alles bij hem terecht kon. Ik ben iemand die redelijk perfectionistisch is en alles snel en goed geregeld wil hebben. Hij is iemand die graag wil dat alles netjes is en altijd de leukste jongen van de klas wil zijn. Hij heeft er een ontzettend groot probleem mee dat hij 40 wordt dus ik schoof alles op midlife crisis en had zoiets van laat maar uitrazen komt vanzelf goed. Niet dus.
We zijn nu bij een relatietherapeut maar ook dat helpt naar mijn idee niet echt. Heb totaal niet het idee dat er ook maar iets van wat ik zeg tot hem doordringt.
Hij zegt dat hij er nog niet uit is alleen weet hij ook niet hoelang het gaat duren voordat hij eruit is. Ik wil hem niet kwijt maar ben heel erg bang dat hij de beslissing al heeft genomen maar het alleen niet durft te zeggen.
Hij zegt alleen maar de hele tijd dat hij niet meer om me geeft, dat hij om mij geeft alsof ik zijn zus ben. Nadat hij het heeft gezegd heeft hij eerst nog twee weken thuis gewoont waarbij je gewoon inet verder komt dan continu alles herhalen wat je al tig keer hebt gezegd. Nadat ik in die periode flink ben afgevallen heb ik aangegeven dat ik het prettiger zou vinden als hij even wegging om zelf een beetje tot rust te komen. Alleen dat helpt dus geen zak. Ik mis hem ontzettend en ik heb gewoon het idee dat hij helemaal niet bij zichzelf te rade gaat waarom hij opeens niet meer van me houdt. Alle karaktertrekken waar hij nu zo'n hekel aan heeft zijn altijd de redenen geweest waarom hij me zo aantrekkelijk vondt.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, afwachten in de hoop dat hij me gaat missen, ik vrees dat iedereen waarmee hij praat zegt dat hij bij mij weg moet. Hij zoekt alleen de schuld bij mij, ik doe alles fout en aan hem mankeert niets.
Ik wil geen beslissing afdwingen omat ik dan zeker weet dat hij weggaat alleen tegen deze onzekerheid kan ik eigenlijk ook niet meer. Ik wil zo graag met hem verder. Ik hou van hem maar hoe kan ik ervoor zorgen dat het gevoel bij hem weer terugkomt. Hoe kan ik ervoor zorgen dat hij gaat praten over wat hem dwarszit. Ik geloof niet dat het alleen door mij komt er moet volgens mij veel meer aan de hand zijn, maar dat komt er niet uit omdat hij daar uberhaupt niet over nadenkt. Hij wil weg zegt hij maar zoekt ondertussen niets uit hoe dat dan verder moet. Ik neem altijd alle beslissingen maar zelf regelt hij niets
zaterdag 19 juli 2008 om 01:05
Hey hulpeloos, ik weet dat je je kut voelt maar volgens mij doe je het heel erg goed gezien de omstandigheden. Je ben actief, je kijkt vooruit, je gooit je vol in het leven, je hebt hulp gezocht kortom als je hier later op terugkijkt kan je alleen maar met voldoening en trots constateren dat jij voor geen gat te vangen bent en dat je het toch maar mooi hebt geflikt!
zaterdag 19 juli 2008 om 01:40
Goed nieuws hulpeloos, heb ook wat gegoogled naar fluoxetine, de medicatie zal niet gelijk aanslaan, pas na weken, en vaak voel je je in die eerste weken compleet kut, en heb je het idee dat de medicatie niet aanslaat. Kwestie van gewenning, dus gewoon doorgaan en niet stoppen.
Eerlijk gezegt zijn de bijwerkingen die op de verpakking staan niet echt relevant, het zijn eenmalige constateringen van gebruikers, vaak dus weg te wuiven.
Als geen ander hoop ik dat deze medicatie aanslaat, zoniet, terug naar je huisarts.
Eerlijk gezegt zijn de bijwerkingen die op de verpakking staan niet echt relevant, het zijn eenmalige constateringen van gebruikers, vaak dus weg te wuiven.
Als geen ander hoop ik dat deze medicatie aanslaat, zoniet, terug naar je huisarts.
zondag 20 juli 2008 om 21:43
Weekend is weer bijna voorbij, heb ervoor gezorgd iedere dag tenminste iemand te zien, gedwongen bij de nieuwe buren op kraamvisite te gaan, terwijl die natuurlijk helemaal op roze wolk zitten ben blij dat ik nu weer even alleen mag/kan zijn.
Hoe kan het toch dat rationeel en emotioneel gewoon geen contact met elkaar maken. Rationeel ben ik er nu wel uit dat ik beter zonder hem verder kan dan met de leugens die hij de afgelopen jaren heeft verteld, hij is mijn liefde gewoon niet waard maar emotioneel blijf ik gewoon hangen in dat gemis. Alles wat ik doe doe ik omdat ik vind dat ik verder moet maar ik voel er niets bij, vorige weekend nog naar oude Andre van Duin classics zitten kijken die op de tv voorbijkwamen en dat is voor het eerste in lange tijd dat ik weer even volop gelachen heb toen realiseerde ik me ook dat het wel heel lang geleden is dat ik weer echt voluit heb gelachen.
Ben vorige weekend naar bioscoopfilm What happens in Vegas geweest en het lijkt me best fijn om jezelf helemaal te laten gaan, er blijft bij mij altijd dat stemmetje in mijn achterhoofd zitten dat roept, genoeg alchohol of doe maar gewoon dan doe je gek genoeg.
Hoe leer ik om die lat voor mezelf niet zo hoog te leggen het hoeft niet altijd perfekt te zijn om het toch fijn te kunnen hebben. Waarom pik ik signalen op als het niet lekker loopt tussen mensen en betrek ik dat direct op mijzelf alsof ik de schuldige ben dat het tussen hun niet loopt.
Hoe kan het toch dat rationeel en emotioneel gewoon geen contact met elkaar maken. Rationeel ben ik er nu wel uit dat ik beter zonder hem verder kan dan met de leugens die hij de afgelopen jaren heeft verteld, hij is mijn liefde gewoon niet waard maar emotioneel blijf ik gewoon hangen in dat gemis. Alles wat ik doe doe ik omdat ik vind dat ik verder moet maar ik voel er niets bij, vorige weekend nog naar oude Andre van Duin classics zitten kijken die op de tv voorbijkwamen en dat is voor het eerste in lange tijd dat ik weer even volop gelachen heb toen realiseerde ik me ook dat het wel heel lang geleden is dat ik weer echt voluit heb gelachen.
Ben vorige weekend naar bioscoopfilm What happens in Vegas geweest en het lijkt me best fijn om jezelf helemaal te laten gaan, er blijft bij mij altijd dat stemmetje in mijn achterhoofd zitten dat roept, genoeg alchohol of doe maar gewoon dan doe je gek genoeg.
Hoe leer ik om die lat voor mezelf niet zo hoog te leggen het hoeft niet altijd perfekt te zijn om het toch fijn te kunnen hebben. Waarom pik ik signalen op als het niet lekker loopt tussen mensen en betrek ik dat direct op mijzelf alsof ik de schuldige ben dat het tussen hun niet loopt.
donderdag 24 juli 2008 om 00:00
Dag hulpeloos,
Dit is voor mij de eerste keer dat ik ook wat schrijf. In maart begon ik met zoeken op internet naar 'zoveel verdriet, man wil scheiden' en kwam bij jou terecht. Ik herkende e.e.a. en heb er ook veel aan gehad, de manier waarop jij met je verdriet, wanhoop, onmacht etc. worstelt maar er ook mee omgaat en het 't hoofd probeert te bieden.
Zelf ben ik ook zo verdrietig en wanhopig. Mijn man vertelde mij in feb. dat hij was vreemdgegaan met een jongere collega. Hij was compleet in de war ervan, en ik ging ervan uit dat het eenmalig was. Hij wilde tot zichzelf komen en ging in een vakantiehuisje zitten. Na paar weken kwam hij weer terug, had spijt, was nu echt met haar gestopt (ik dacht dat 't 1x was) en wilde verder met mij. Na paar dagen keek hij alweer sip en depressief, en wilde weer weg. Zo is dat een paar keer heen en weer gegaan. Toen gaf hij aan, ik moet echt wat langer op mezelf gaan wonen en is toen verhuisd naar een andere stad. Hij wilde afstand nemen van mij en van die collega. Afstand tot mij is gelukt, met die ander niet.
Wij hebben drie jonge kinderen (4, 6 en 8 - echt schatten van kids!).
Ik heb al deze maanden zo gehoopt dat hij toch voor ons wilde gaan, dat als hij maar goed tot rust zou komen hij toch in zou zien dat we misschien nog zouden kunnen werken aan onze relatie. Maar nu blijkt dat niet te zijn. Hij gaat zelfs paar dagen met haar weg wanneer ik op vakantie ben met de kinderen. Tegelijk heeft hij afgelopen maanden zo vaak aangegeven: ze is een vlucht, ben gewoonweg niet gelukkig. Ben bang voor zwart gat als ik mijn tijd niet met haar vul.
Hij verwijt mij enorm veel, eigenlijk het hele mislukken van onze relatie en dat ik hem in de armen heb gedreven van een ander.
Ik weet wel dat als een ander niet meer wil, je dat moet accepteren. Maar we zijn al bijna 15 jaar bij elkaar. En ik was/ben er nog totaal niet aan toe. Ik zag wel in dat het op een aantal punten niet lekker liep, maar ik dacht: de jongste is nu bijna op school, dan komt er wat meer tijd en rust en kunnen we weer meer tijd aan elkaar besteden. Van elkaar gaan genieten. Weer beetje herontdekken van de ander.
Zoveel verdriet, zie nl in dat ik zoveel heb laten liggen in onze relatie (naar hem toe, maar ook naar mezelf). Zou zo graag de kans hebben gekregen om echt te werken aan relatie, juist nu zo duidelijk is waar dingen scheef zijn gegroeid.
Om dat te accepteren, dat dat niet meer kan, dat vind ik zo moeilijk en daar word ik zo intens verdrietig van. Kan er zo moeilijk bij dat hij al zolang klaar is met ons, zonder het mij (iets eerder) te zeggen.
Vandaag gesprek gehad met mediator. Is lastig omdat hij zo boos is op me. Elke opmerking (van wat ik prettig zou vinden mbt afwikkeling) vat hij op als reden om weer opnieuw woest te worden.
Af en toe vliegt het me allemaal zo aan... heb ook al oxazepam gekregen van huisarts om iig soms nachtje door te slapen.
Ga nu ook proberen te slapen.
Wilde beetje wat van me afschrijven. Zo'n zoektocht naar stukje rust en weer liefde voor mezelf.
Wilde jou en anderen die ook zo worstelen heel veel sterkte en liefde toewensen!
Dit is voor mij de eerste keer dat ik ook wat schrijf. In maart begon ik met zoeken op internet naar 'zoveel verdriet, man wil scheiden' en kwam bij jou terecht. Ik herkende e.e.a. en heb er ook veel aan gehad, de manier waarop jij met je verdriet, wanhoop, onmacht etc. worstelt maar er ook mee omgaat en het 't hoofd probeert te bieden.
Zelf ben ik ook zo verdrietig en wanhopig. Mijn man vertelde mij in feb. dat hij was vreemdgegaan met een jongere collega. Hij was compleet in de war ervan, en ik ging ervan uit dat het eenmalig was. Hij wilde tot zichzelf komen en ging in een vakantiehuisje zitten. Na paar weken kwam hij weer terug, had spijt, was nu echt met haar gestopt (ik dacht dat 't 1x was) en wilde verder met mij. Na paar dagen keek hij alweer sip en depressief, en wilde weer weg. Zo is dat een paar keer heen en weer gegaan. Toen gaf hij aan, ik moet echt wat langer op mezelf gaan wonen en is toen verhuisd naar een andere stad. Hij wilde afstand nemen van mij en van die collega. Afstand tot mij is gelukt, met die ander niet.
Wij hebben drie jonge kinderen (4, 6 en 8 - echt schatten van kids!).
Ik heb al deze maanden zo gehoopt dat hij toch voor ons wilde gaan, dat als hij maar goed tot rust zou komen hij toch in zou zien dat we misschien nog zouden kunnen werken aan onze relatie. Maar nu blijkt dat niet te zijn. Hij gaat zelfs paar dagen met haar weg wanneer ik op vakantie ben met de kinderen. Tegelijk heeft hij afgelopen maanden zo vaak aangegeven: ze is een vlucht, ben gewoonweg niet gelukkig. Ben bang voor zwart gat als ik mijn tijd niet met haar vul.
Hij verwijt mij enorm veel, eigenlijk het hele mislukken van onze relatie en dat ik hem in de armen heb gedreven van een ander.
Ik weet wel dat als een ander niet meer wil, je dat moet accepteren. Maar we zijn al bijna 15 jaar bij elkaar. En ik was/ben er nog totaal niet aan toe. Ik zag wel in dat het op een aantal punten niet lekker liep, maar ik dacht: de jongste is nu bijna op school, dan komt er wat meer tijd en rust en kunnen we weer meer tijd aan elkaar besteden. Van elkaar gaan genieten. Weer beetje herontdekken van de ander.
Zoveel verdriet, zie nl in dat ik zoveel heb laten liggen in onze relatie (naar hem toe, maar ook naar mezelf). Zou zo graag de kans hebben gekregen om echt te werken aan relatie, juist nu zo duidelijk is waar dingen scheef zijn gegroeid.
Om dat te accepteren, dat dat niet meer kan, dat vind ik zo moeilijk en daar word ik zo intens verdrietig van. Kan er zo moeilijk bij dat hij al zolang klaar is met ons, zonder het mij (iets eerder) te zeggen.
Vandaag gesprek gehad met mediator. Is lastig omdat hij zo boos is op me. Elke opmerking (van wat ik prettig zou vinden mbt afwikkeling) vat hij op als reden om weer opnieuw woest te worden.
Af en toe vliegt het me allemaal zo aan... heb ook al oxazepam gekregen van huisarts om iig soms nachtje door te slapen.
Ga nu ook proberen te slapen.
Wilde beetje wat van me afschrijven. Zo'n zoektocht naar stukje rust en weer liefde voor mezelf.
Wilde jou en anderen die ook zo worstelen heel veel sterkte en liefde toewensen!
vrijdag 25 juli 2008 om 13:58
Warboel, heel veel sterkte de komende tijd dat zal je nodig hebben. Probeer met betrekking tot de echtscheiding dingen zo rationeel mogelijk te houden.Ik weet niet of hij iemand is die makkelijk keuzes kan maken maar bedenk wat je wilt bereiken stel daarvoor 2 opties op en laat hem kiezen zorg wel dat beide opties naar je zin zijn waarbij de ene optie net iets beter voor je uitpakt dan de ander maar waarbij je met alletwee goed kan leven. In mijn geval heeft hij bijna iedere keer de voor mij beste optie gekozen omdat hij de gevolgen niet kon overzien maar wel het idee had dat hij de beslissing had genomen(scheelt wel dat ik financieel veel beter onderlegd ben dan hem maar toch)
Het emotionele blijft een grote ramp. Ik ben er nog steeds niet uit pillen die ik nu heb gekregen helpen naar mij idee ook nog niet echt maar goed schijnt ook dat ze pas na 2 weken daadwerkelijk gaan werken. Ik moet met 's ochtends echt mijn bed uit slepen om weer aan de dag te beginnen. Heb van de week wat minder gewerkt maar weet dan ook dat alles blijft liggen. De komende drie weken is mijn collega met vakantie en zit ik dus niet alleen thuis maar ook op het werk alleen, vriendinnen zijn allemaal met vakantie dus ik zie als een berg tegen die tijd op.
Dit is zo absoluut niet het leven dat ik voor ogen had maar ik heb nog steeds geen enkel idee hoe ik mijn leven weer op de rit ga krijgen. Ben afgelopen woensdag met een vriendin 1,5 uur wezen skaten en heb me voorgenomen dat voortaan maar iedere dag te doen.
Ben gisterenmiddag even naar het strand geweest uit het werk maar iedereen is samen, heeft een gezin en ik lig daar alleen. Had mezelf voorgenomen minimaal 2 uur te blijven liggen maar na die 2 uur was ik het echt helemaal beu, komt nog bij dat er niemand is om je rug in te smeren dus die is nu ook vuurrood geworden.
Afijn ga van het weekend naar mijn zus en blijf daar ook slapen zodat ik van het weekend in ieder geval niet alleen hoef te zijn.
Heb bij mijn ouders ook aangegeven dat ik het wel heel fijn zou vinden als ze in september als ik terug kom van vakantie thuis zouden zijn, ze zijn sinds april met vakantie en ik gun het ze ook heel erg en weet ook dat het egoistisch is van me om te vragen of ze naar huis komen maar het is toch echt anders of je ze aan de lijn hebt of even bij ze langs kan gaan.
Het ergste is dat ik nog steeds zo aan mezelf twijfel door al die opmerkingen die hij gemaakt heeft, had hij dan misschien toch gelijk en ligt het inderdaad allemaal aan mij, het is zoveel makkelijker om mezelf de schuld te geven dan hem.
Het stomme is dat er al zoveel mensen zijn die zeggen dat ik de schuld niet bij mezelf moet zoeken, tuurlijk zijn er dingen geweest die ik anders had kunnen doen maar hij heeft ze laten gebeuren en als hij het er niet mee eens was had hij dat kunnen zeggen dat heeft hij niet gedaan dus hoe had ik dan moeten weten wat ik moest veranderen. Klinkt logisch en toch heb ik nog steeds het idee dat als ik anders had gehandeld het niet zo ver had hoeven komen.
Mijn gevoel van eigenwaarde is op dit moment zo ontzettend laag en het feit dat hij al iemand anders heeft/had helpt daar zeker niet bij. Geeft me alleen nog maar meer het gevoel dat ik niets beteken.
Het zonnetje schijnt, ik ben hardstikke afgevallen dus heb megagoed figuur, bikini staat fantastisch doordat ik ben afgevallen is het litteken ook veel minder goed te zien, uiterlijk is er niets aan me te zien en durf ik zelfs te zeggen dat ik er goed uitzie maar innerlijk is het nog steeds een grote warboel en ik weet gewoon niet hoe ik dat op orde moet krijgen, tijd schijnt het wondermiddel te zijn, nieuwe lover zoals al geopperd werd ik moet er echt nog even niet aan denken heb op dit moment zo de handen vol aan mezelf.
Afijn, ga toch maar weer eens wat aan mijn werk doen wat op deze manier komt het echt nooit af.
Het emotionele blijft een grote ramp. Ik ben er nog steeds niet uit pillen die ik nu heb gekregen helpen naar mij idee ook nog niet echt maar goed schijnt ook dat ze pas na 2 weken daadwerkelijk gaan werken. Ik moet met 's ochtends echt mijn bed uit slepen om weer aan de dag te beginnen. Heb van de week wat minder gewerkt maar weet dan ook dat alles blijft liggen. De komende drie weken is mijn collega met vakantie en zit ik dus niet alleen thuis maar ook op het werk alleen, vriendinnen zijn allemaal met vakantie dus ik zie als een berg tegen die tijd op.
Dit is zo absoluut niet het leven dat ik voor ogen had maar ik heb nog steeds geen enkel idee hoe ik mijn leven weer op de rit ga krijgen. Ben afgelopen woensdag met een vriendin 1,5 uur wezen skaten en heb me voorgenomen dat voortaan maar iedere dag te doen.
Ben gisterenmiddag even naar het strand geweest uit het werk maar iedereen is samen, heeft een gezin en ik lig daar alleen. Had mezelf voorgenomen minimaal 2 uur te blijven liggen maar na die 2 uur was ik het echt helemaal beu, komt nog bij dat er niemand is om je rug in te smeren dus die is nu ook vuurrood geworden.
Afijn ga van het weekend naar mijn zus en blijf daar ook slapen zodat ik van het weekend in ieder geval niet alleen hoef te zijn.
Heb bij mijn ouders ook aangegeven dat ik het wel heel fijn zou vinden als ze in september als ik terug kom van vakantie thuis zouden zijn, ze zijn sinds april met vakantie en ik gun het ze ook heel erg en weet ook dat het egoistisch is van me om te vragen of ze naar huis komen maar het is toch echt anders of je ze aan de lijn hebt of even bij ze langs kan gaan.
Het ergste is dat ik nog steeds zo aan mezelf twijfel door al die opmerkingen die hij gemaakt heeft, had hij dan misschien toch gelijk en ligt het inderdaad allemaal aan mij, het is zoveel makkelijker om mezelf de schuld te geven dan hem.
Het stomme is dat er al zoveel mensen zijn die zeggen dat ik de schuld niet bij mezelf moet zoeken, tuurlijk zijn er dingen geweest die ik anders had kunnen doen maar hij heeft ze laten gebeuren en als hij het er niet mee eens was had hij dat kunnen zeggen dat heeft hij niet gedaan dus hoe had ik dan moeten weten wat ik moest veranderen. Klinkt logisch en toch heb ik nog steeds het idee dat als ik anders had gehandeld het niet zo ver had hoeven komen.
Mijn gevoel van eigenwaarde is op dit moment zo ontzettend laag en het feit dat hij al iemand anders heeft/had helpt daar zeker niet bij. Geeft me alleen nog maar meer het gevoel dat ik niets beteken.
Het zonnetje schijnt, ik ben hardstikke afgevallen dus heb megagoed figuur, bikini staat fantastisch doordat ik ben afgevallen is het litteken ook veel minder goed te zien, uiterlijk is er niets aan me te zien en durf ik zelfs te zeggen dat ik er goed uitzie maar innerlijk is het nog steeds een grote warboel en ik weet gewoon niet hoe ik dat op orde moet krijgen, tijd schijnt het wondermiddel te zijn, nieuwe lover zoals al geopperd werd ik moet er echt nog even niet aan denken heb op dit moment zo de handen vol aan mezelf.
Afijn, ga toch maar weer eens wat aan mijn werk doen wat op deze manier komt het echt nooit af.
maandag 28 juli 2008 om 13:01
Van het weekend bij mijn zus geweest en dan gaat het eigenlijk best wel goed, heb hem niet eens zo heel veel gemist. Alleen dan ga je zondagmiddag weer naar huis en zit je dus alleen thuis en dan komen die muren weer op je af en krijg je weer dat gevoel van eenzaamheid en voor niemand belangrijk genoeg zijn en alles weer op jezelf betrekken.
Ga dan ook gelijk weer die avond daarvoor analyseren en dan valt je gelijk weer op dat je niet continu aan het praten bent met iedereen terwijl in je beleving de rest dat wel allemaal doet.
Onzin, natuurlijk weet ik ook wel komt ook omdat ik daar lang niet zoveel mensen ken dus niet met allemaal verschillende mensen kan gaan praten en dat ze niet continu met dezelfde persoon aan het praten zijn maar toch piept daar zo'n stemmetje van ga nu wat zeggen, vertel dan wat, doe wat alleen ik weet niet wat.
Ga dan ook gelijk weer die avond daarvoor analyseren en dan valt je gelijk weer op dat je niet continu aan het praten bent met iedereen terwijl in je beleving de rest dat wel allemaal doet.
Onzin, natuurlijk weet ik ook wel komt ook omdat ik daar lang niet zoveel mensen ken dus niet met allemaal verschillende mensen kan gaan praten en dat ze niet continu met dezelfde persoon aan het praten zijn maar toch piept daar zo'n stemmetje van ga nu wat zeggen, vertel dan wat, doe wat alleen ik weet niet wat.
maandag 28 juli 2008 om 15:41
Hulpeloos, ik lees dat je het nog steeds overeind houdt, maar je blijft het zwaar houden. Jammer dat ik je daar niet echt mee kan helpen. Vervelend dat je nu ook op het werk alleen zit. Ik vind het wel knap, dat je toch wel actief blijft hoor, en er met andere mensen over blijft praten. Sterkte kreeft.
Warboel, wat een shitzooi voor jouw zeg. Kun je eindelijk weer wat van elkaar gaan genieten, nu de kinderen weer groter worden, kiest meneer het hazepad. En uiteraard speelt ieder een rol erin waarom het gebeurt, maar hij had er ook voor kunnen kiezen om meer tijd in jullie relatie te stoppen. Dus niet erg netjes van hem, om dan op jouw kwaad te worden, terwijl hij niet aan een oplossing wilde werken. Liefs kreeft.
Warboel, wat een shitzooi voor jouw zeg. Kun je eindelijk weer wat van elkaar gaan genieten, nu de kinderen weer groter worden, kiest meneer het hazepad. En uiteraard speelt ieder een rol erin waarom het gebeurt, maar hij had er ook voor kunnen kiezen om meer tijd in jullie relatie te stoppen. Dus niet erg netjes van hem, om dan op jouw kwaad te worden, terwijl hij niet aan een oplossing wilde werken. Liefs kreeft.
maandag 28 juli 2008 om 15:54
quote:hulpeloos schreef op 12 juli 2008 @ 20:36:
Ik weet gewoon even niet waar te beginnen, heb me opgegeven voor fotocursus maar die begint pas in oktober. Ga op vakantie maar is pas in augustus.Trek er zelf met je camera op uit en ga lekker fotograferen, is 'n megagoeie afleiding als je ook die passie hebt en er mee bezig bent. Kun je alvast wat ervaring opdoen voordat je aan de cursus begint. Bovendien leer je op 'n cursus vooral techniek, het leren zien van compo's moet toch uit jezelf komen.
Ik weet gewoon even niet waar te beginnen, heb me opgegeven voor fotocursus maar die begint pas in oktober. Ga op vakantie maar is pas in augustus.Trek er zelf met je camera op uit en ga lekker fotograferen, is 'n megagoeie afleiding als je ook die passie hebt en er mee bezig bent. Kun je alvast wat ervaring opdoen voordat je aan de cursus begint. Bovendien leer je op 'n cursus vooral techniek, het leren zien van compo's moet toch uit jezelf komen.
maandag 28 juli 2008 om 23:22
hoi hulpeloos,
hier even een berichtje van mijn vakantie adres.
hoe gaat het met je? je houd je volgens mij wel staande, ook al is het met up''s en down's. zo herkenbaar! het houd bij mij niet op, ga morgen een tante naar haar laatste rustplaats brengen en mijn vader raakt telkens meer depresiever. hij is vandaag gelukkig bij een arts geweest en gaat zo snel mogenlijk hulp krijgen.
zelf ben ik tot het besluit gekomen (na vorige week 2x in de ruzie te hebben gezetten) dat ik de komende 5 weken ga genieten van het camping leven en van de kinderen. als meneer stappen wilt ondernemen is hij daarna aan de beurt. ben zo moe er van, maar zoals ik al schreef ga ik genieten. daarna zie ik het wel weer. hij is bijna het hele weekend hier geweest (was zijn kinderweekend) en hoe meer is hem links laat leggen des te meer merk ik dat hij toch om aandacht gaat vragen. hij heeft volgende week vakantie en ben benieuwd wat hij dan gaat doen. de kinderen vermaken zich hier gelukkig wel en voor hun is het net of het allemaal gewoon door gaat zoals het hoord. soms komt papa maar gaat sávonds ook weer weg. het weer zit mee, en zie ze bijna de hele dag niet.
heb jij al vakantie? zo ja, ga je dan nog iets leuks doen? zo niet, dan heb je waarschijnlijk nog iets te goed.
ga weer stoppen want er komen mensen binnen vallen.
dikke knuf doos
hier even een berichtje van mijn vakantie adres.
hoe gaat het met je? je houd je volgens mij wel staande, ook al is het met up''s en down's. zo herkenbaar! het houd bij mij niet op, ga morgen een tante naar haar laatste rustplaats brengen en mijn vader raakt telkens meer depresiever. hij is vandaag gelukkig bij een arts geweest en gaat zo snel mogenlijk hulp krijgen.
zelf ben ik tot het besluit gekomen (na vorige week 2x in de ruzie te hebben gezetten) dat ik de komende 5 weken ga genieten van het camping leven en van de kinderen. als meneer stappen wilt ondernemen is hij daarna aan de beurt. ben zo moe er van, maar zoals ik al schreef ga ik genieten. daarna zie ik het wel weer. hij is bijna het hele weekend hier geweest (was zijn kinderweekend) en hoe meer is hem links laat leggen des te meer merk ik dat hij toch om aandacht gaat vragen. hij heeft volgende week vakantie en ben benieuwd wat hij dan gaat doen. de kinderen vermaken zich hier gelukkig wel en voor hun is het net of het allemaal gewoon door gaat zoals het hoord. soms komt papa maar gaat sávonds ook weer weg. het weer zit mee, en zie ze bijna de hele dag niet.
heb jij al vakantie? zo ja, ga je dan nog iets leuks doen? zo niet, dan heb je waarschijnlijk nog iets te goed.
ga weer stoppen want er komen mensen binnen vallen.
dikke knuf doos
dinsdag 29 juli 2008 om 09:20
Ik moet het nog tot 15 augustus vol zien te houden, daarna kan ik twee weken met vakantie. Ben gisterenavond nog even bij vriendin geweest die woensdag met vakantie gaat. Dus weer een avond niet alleen gezeten en merk dat het dan wel weer gaat, vanochtend wederom het gevecht om bed uit te komen, heb van 4 tot 6 wakker gelegen in verband met onweerkanonnen die ze af laten gaan zodat fruit beschermd wordt tegen hagelbuien of iets dergelijks.
Ga vanaf vrijdag rondje zuid nederland doen om bij 2 vriendinnen langs te gaan dus ben het hele weekend weer onder de pannen.
Ga vanaf vrijdag rondje zuid nederland doen om bij 2 vriendinnen langs te gaan dus ben het hele weekend weer onder de pannen.
donderdag 31 juli 2008 om 11:40
Ben gisteren naar psychologe geweest. Haar conclusie tot nu toe ben redelijk dominante persoonlijkheid maar nu op dit moment in combinatie met weinig zelfvertrouwen. Dat is eigenlijk een onmogelijke combinatie dus moet echt gaan werken aan mijn zelfvertrouwen en leren om alles niet zo negatief te bekijken.
Vraag was ook hoe ik was voor ik een relatie had, ja geen idee is een halve eeuw geleden, kan me niet echt meer herinneren of ik nu altijd al zo weinig zelfvertrouwen heb gehad.
Ben wel iemand geweest die altijd weinig vriendinnen had maar in mijn optiek heb je eigenlijk ook altijd maar heel weinig echte vriendinnen en meer kennissen maar die kennissen wisselen regelmatig naar mate je het drukker krijgt of van baan verandert en vaak zijn dat van die oppervlakkige contacten dat ik er soms niet al te veel van mijn spaarzame vrije tijd in wilde stoppen omdat ik het ook fijn vond om met zijn 2tjes weg te gaan.
Aan de andere kant vind ik het wel moeilijk om makkelijk nieuwe contacten te leggen op het persoonlijke gebied. Denk dus niet zozeer dat ik in zijn algemeenheid weinig zelfvertrouwen heb maar wel op het persoonlijke gebied alleen hoe ga je dat opkrikken. Afijn na de vakantie gaan we weer verder met de sessie maar tot op heden heb ik nog niet echt het idee dat ik handvaten krijg hoe ik een en ander in het vat moet gaan gieten.
Vraag was ook hoe ik was voor ik een relatie had, ja geen idee is een halve eeuw geleden, kan me niet echt meer herinneren of ik nu altijd al zo weinig zelfvertrouwen heb gehad.
Ben wel iemand geweest die altijd weinig vriendinnen had maar in mijn optiek heb je eigenlijk ook altijd maar heel weinig echte vriendinnen en meer kennissen maar die kennissen wisselen regelmatig naar mate je het drukker krijgt of van baan verandert en vaak zijn dat van die oppervlakkige contacten dat ik er soms niet al te veel van mijn spaarzame vrije tijd in wilde stoppen omdat ik het ook fijn vond om met zijn 2tjes weg te gaan.
Aan de andere kant vind ik het wel moeilijk om makkelijk nieuwe contacten te leggen op het persoonlijke gebied. Denk dus niet zozeer dat ik in zijn algemeenheid weinig zelfvertrouwen heb maar wel op het persoonlijke gebied alleen hoe ga je dat opkrikken. Afijn na de vakantie gaan we weer verder met de sessie maar tot op heden heb ik nog niet echt het idee dat ik handvaten krijg hoe ik een en ander in het vat moet gaan gieten.
donderdag 31 juli 2008 om 13:06
Hi Hulpeloos,
Misschien kun je je zelf eens afvragen of de combi weinig zelfvertrouwen en negativiteit niet voorkomt uit je controledrang.
Een soort self-fulfilling prophecy: de neiging om negatieve voorspellingen te doen over zichzelf, de toekomst en de wereld om hen heen, die men door een focus op negatieve gebeurtenissen in het algemeen vaak daadwerkelijk ziet uitkomen. Een voorbeeld is de gedachte "De wereld is slecht, en het zal slecht aflopen met de mensheid".
Je probeert je vooraf al voor te bereiden op mogelijke teleurstellingen. Zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Pygmalion-effect
Probeer te focussen op de dingen die je nu zelf onderneemt:
- je gaat alleen op vakantie ( hardstikke goed)
- je gaat een cursus doen (hardstikke leuk)
- je bent met jezelf aan de slag gegaan (kost moed en levert uiteindelijk alleen maar positieve dingen op)
Je bent een moedig mens. Haal deze boodschap nu uit de dingen die je onderneemt om alles weer op een rijtje te krijgen.
Vallen en opstaan hoort hierbij. You're doing great, echt waar!
Misschien kun je je zelf eens afvragen of de combi weinig zelfvertrouwen en negativiteit niet voorkomt uit je controledrang.
Een soort self-fulfilling prophecy: de neiging om negatieve voorspellingen te doen over zichzelf, de toekomst en de wereld om hen heen, die men door een focus op negatieve gebeurtenissen in het algemeen vaak daadwerkelijk ziet uitkomen. Een voorbeeld is de gedachte "De wereld is slecht, en het zal slecht aflopen met de mensheid".
Je probeert je vooraf al voor te bereiden op mogelijke teleurstellingen. Zie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Pygmalion-effect
Probeer te focussen op de dingen die je nu zelf onderneemt:
- je gaat alleen op vakantie ( hardstikke goed)
- je gaat een cursus doen (hardstikke leuk)
- je bent met jezelf aan de slag gegaan (kost moed en levert uiteindelijk alleen maar positieve dingen op)
Je bent een moedig mens. Haal deze boodschap nu uit de dingen die je onderneemt om alles weer op een rijtje te krijgen.
Vallen en opstaan hoort hierbij. You're doing great, echt waar!
vrijdag 1 augustus 2008 om 13:52
Pff, het is vandaag zo stil op het werk, bijna geen telefoon pas om 16.00 uur een afspraak en iedereen loopt lekker in korte broek en ijsje voorbij.
Dus weer alle tijd om te malen. Net nog even een vriendin gebeld om voor volgende week wat af te spreken blijkt dat hij daar net afgelopen donderdag is geweest en hij is dus inderdaad al bezig met solliciteren om naar haar toe te verhuizen.
Was wel blij dat zij aangaf het ook allemaal wel heel snel te vinden en eigenlijk ook niet te begrijpen dat hij al zo snel weer verder kan gaan en daarvoor zelfs bereid is om zijn eigen leventje thuis helemaal op te geven om naar de andere kant van het land. te gaan.
Maar goed moet ik me niet meer druk om maken en focussen op mezelf. Van het weekend weer volgepland dus vanaf vanavond ben ik in ieder geval onder mensen die ik leuk vindt en die mij ook leuk vinden dus moet goed gaan komen. Nog 2 uurtjes
Dus weer alle tijd om te malen. Net nog even een vriendin gebeld om voor volgende week wat af te spreken blijkt dat hij daar net afgelopen donderdag is geweest en hij is dus inderdaad al bezig met solliciteren om naar haar toe te verhuizen.
Was wel blij dat zij aangaf het ook allemaal wel heel snel te vinden en eigenlijk ook niet te begrijpen dat hij al zo snel weer verder kan gaan en daarvoor zelfs bereid is om zijn eigen leventje thuis helemaal op te geven om naar de andere kant van het land. te gaan.
Maar goed moet ik me niet meer druk om maken en focussen op mezelf. Van het weekend weer volgepland dus vanaf vanavond ben ik in ieder geval onder mensen die ik leuk vindt en die mij ook leuk vinden dus moet goed gaan komen. Nog 2 uurtjes
maandag 4 augustus 2008 om 01:51
Dat is wel een wijs inzicht Alice. Hulpeloos, ik denk ook dat je altijd voor jezelf (en omgeving?) de lat te hoog legt. En dan gaat het eigenlijk nooit goed, terwijl je het eigenlijk hartstikke goed doet.
En inderdaad, het is echt te merken, dat er steeds meer mensen op vakantie zijn. Het begint echt rustig te worden.
En inderdaad, het is echt te merken, dat er steeds meer mensen op vakantie zijn. Het begint echt rustig te worden.
maandag 4 augustus 2008 om 10:38
Ben van het weekend dus inderdaad half nederland doorgereisd op bezoek bij paar vriendinnen en eigenlijk nog het meest gesproken met de mannen van de vriendinnen was op zich best wel verhelderend moet ik zeggen.
Vooral de vrijdagavond. Was echt supergezellig en hebben het eigenlijk bijna niet over hem gehad totdat het merendeel van de mensen naar bed waren en ik met mijn vriendin en haar vriend over bleef.
Hij merkte toen op dat zolang we het niet over hem hadden ik vrolijk was, mee deed aan de discussie's kortom zelfvertrouwen uitstraal maar zodra ik het over hem had ging mijn stem naar beneden, zakte ik in elkaar.
Hij vroeg zich met name af waarom ik niet boos op hem ben en waarom ik alles wat hij zegt als waarheid aanneem en alles wat anderen tegen me zeggen niet binnen laat komen. Dat laatste begint nu langzaam wel een beetje door te dringen (gelukkig maar, of zou het het effect van de pillen zijn).
Boos op hem zijn lukt me eigenlijk nog steeds niet wel heel erg teleurgesteld omdat hij met mij niet gelukkig kan/kon zijn en ook niet ziet dat hij ons te kort heeft gedaan door de easy way out te kiezen. Maar dat is zijn verlies.
Maar zoals al eerder vermeld ik kan alleen bij mezelf te rade gaan hoe ik verder wil met mijn leven en daarin staat vriendschap nu heel erg centraal maar dan wel op de manier zoals ik dat wil en dat is inderdaad met stel vrienden gezellig wat eten, kletsen, discussies aangaan, spelletje doen, gewoon praten en weten dat de dingen die ze zeggen ook gemeend zijn en niet alleen maar lege woorden en niet ieder weekend in cafe waar de muziek zo hard staat dat je elkaar niet meer kan verstaan.
Afgelopen weekend was echt heel leuk en gezellig en ik heb dat zelf voor elkaar gekregen.
Heb hem eigenlijk pas zondagavond echt gemist omdat je dan niet even kan vertellen hoe leuk het was geweest en net als nu als ik het allemaal zo weer neerschrijf dan ligt er weer zo'n blok in je maag alleen ik weet nu ook dat hij aan het afgelopen weekend niets had gevonden en realiseer met nu opeens dat dat met oud en nieuw hetzelfde is geweest. Het is voor hem geen weekend als hij niet in een kroeg is geweest en kan blijven tot de tent gaat sluiten. Ik wil meer diepgang en dat zou ik met hem nooit hebben gekregen.
Omdat ik van hem hou heb ik dat denk ik de afgelopen jaren wel gemerkt maar niet willen zien. We zijn echt uit elkaar gegroeid en ik dacht echt dat we de verschillen tussen ons wel konden overbruggen en eigenlijk ben ik er nog steeds van overtuigd dat dat had gekund als we alletwee gewild hadden maar hij vindt diepgang iets beangstigend en loopt daarvoor weg.
Niet voor niets zijn er zoveel mensen die tegen met gezegd hebben dat hij nooit luistert.
Als je luistert naar hetgeen men zegt dan heb je de keuze of je daar wat mee gaat doen of niet. Het kan soms even duren voordat het doordringt maar ik geloof dat dat nu eindelijk begint te gebeuren.
Ik ben goed zoals ik ben, oke scherpe kantjes mogen er nog even af maar ik denk dat dat vanzelf gaat komen als ik me realiseer dat ik alleen verantwoordelijk ben voor mezelf en niet voor hem.
Vooral de vrijdagavond. Was echt supergezellig en hebben het eigenlijk bijna niet over hem gehad totdat het merendeel van de mensen naar bed waren en ik met mijn vriendin en haar vriend over bleef.
Hij merkte toen op dat zolang we het niet over hem hadden ik vrolijk was, mee deed aan de discussie's kortom zelfvertrouwen uitstraal maar zodra ik het over hem had ging mijn stem naar beneden, zakte ik in elkaar.
Hij vroeg zich met name af waarom ik niet boos op hem ben en waarom ik alles wat hij zegt als waarheid aanneem en alles wat anderen tegen me zeggen niet binnen laat komen. Dat laatste begint nu langzaam wel een beetje door te dringen (gelukkig maar, of zou het het effect van de pillen zijn).
Boos op hem zijn lukt me eigenlijk nog steeds niet wel heel erg teleurgesteld omdat hij met mij niet gelukkig kan/kon zijn en ook niet ziet dat hij ons te kort heeft gedaan door de easy way out te kiezen. Maar dat is zijn verlies.
Maar zoals al eerder vermeld ik kan alleen bij mezelf te rade gaan hoe ik verder wil met mijn leven en daarin staat vriendschap nu heel erg centraal maar dan wel op de manier zoals ik dat wil en dat is inderdaad met stel vrienden gezellig wat eten, kletsen, discussies aangaan, spelletje doen, gewoon praten en weten dat de dingen die ze zeggen ook gemeend zijn en niet alleen maar lege woorden en niet ieder weekend in cafe waar de muziek zo hard staat dat je elkaar niet meer kan verstaan.
Afgelopen weekend was echt heel leuk en gezellig en ik heb dat zelf voor elkaar gekregen.
Heb hem eigenlijk pas zondagavond echt gemist omdat je dan niet even kan vertellen hoe leuk het was geweest en net als nu als ik het allemaal zo weer neerschrijf dan ligt er weer zo'n blok in je maag alleen ik weet nu ook dat hij aan het afgelopen weekend niets had gevonden en realiseer met nu opeens dat dat met oud en nieuw hetzelfde is geweest. Het is voor hem geen weekend als hij niet in een kroeg is geweest en kan blijven tot de tent gaat sluiten. Ik wil meer diepgang en dat zou ik met hem nooit hebben gekregen.
Omdat ik van hem hou heb ik dat denk ik de afgelopen jaren wel gemerkt maar niet willen zien. We zijn echt uit elkaar gegroeid en ik dacht echt dat we de verschillen tussen ons wel konden overbruggen en eigenlijk ben ik er nog steeds van overtuigd dat dat had gekund als we alletwee gewild hadden maar hij vindt diepgang iets beangstigend en loopt daarvoor weg.
Niet voor niets zijn er zoveel mensen die tegen met gezegd hebben dat hij nooit luistert.
Als je luistert naar hetgeen men zegt dan heb je de keuze of je daar wat mee gaat doen of niet. Het kan soms even duren voordat het doordringt maar ik geloof dat dat nu eindelijk begint te gebeuren.
Ik ben goed zoals ik ben, oke scherpe kantjes mogen er nog even af maar ik denk dat dat vanzelf gaat komen als ik me realiseer dat ik alleen verantwoordelijk ben voor mezelf en niet voor hem.
maandag 4 augustus 2008 om 14:54
Kreeft: Door schade en schande etc
Afgelopen weekend was echt heel leuk en gezellig en ik heb dat zelf voor elkaar gekregen.
Als je luistert naar hetgeen men zegt dan heb je de keuze of je daar wat mee gaat doen of niet. Het kan soms even duren voordat het doordringt maar ik geloof dat dat nu eindelijk begint te gebeuren.
Ik ben goed zoals ik ben, oke scherpe kantjes mogen er nog even af maar ik denk dat dat vanzelf gaat komen als ik me realiseer dat ik alleen verantwoordelijk ben voor mezelf en niet voor hem.
Hulpeloos: Ik heb bovenstaande zaken die je hebt opgeschreven nog even aangehaald, want that's the spirit meid!
Langzaam krijg je ook helderheid over wat jij wilt en daarnaast wat je verwacht van een relatie. Het is heel belangrijk dit op een rijtje te hebben en dit voor ogen te houden. Zo voorkom je al voor een groot gedeelte een ''verkeerde'' match.
Je bent echt goed bezig!
Afgelopen weekend was echt heel leuk en gezellig en ik heb dat zelf voor elkaar gekregen.
Als je luistert naar hetgeen men zegt dan heb je de keuze of je daar wat mee gaat doen of niet. Het kan soms even duren voordat het doordringt maar ik geloof dat dat nu eindelijk begint te gebeuren.
Ik ben goed zoals ik ben, oke scherpe kantjes mogen er nog even af maar ik denk dat dat vanzelf gaat komen als ik me realiseer dat ik alleen verantwoordelijk ben voor mezelf en niet voor hem.
Hulpeloos: Ik heb bovenstaande zaken die je hebt opgeschreven nog even aangehaald, want that's the spirit meid!
Langzaam krijg je ook helderheid over wat jij wilt en daarnaast wat je verwacht van een relatie. Het is heel belangrijk dit op een rijtje te hebben en dit voor ogen te houden. Zo voorkom je al voor een groot gedeelte een ''verkeerde'' match.
Je bent echt goed bezig!
maandag 4 augustus 2008 om 22:28
"Alle karaktertrekken waar hij nu zo'n hekel aan heeft zijn altijd de redenen geweest waarom hij me zo aantrekkelijk vondt. "
Eerste wat ik dacht toen ik dit las? Midlife-crisis inderdaad. Mannen komen in een tweede pubertijd soms en dan gaan ze zich zelf helemaal opnieuw uitvinden en vinden ze opeens compleet andere dingen interessant!
1 ding! RAAK JE ZELF NIET KWIJT!!! De kans is zooo groot dan je zooo in hem opgaat om het goed te krijgen dat je jezelf compleet weg cijferd en hem juist kwijt raakt want een vrouw die zich afhankelijk opstelt en alles doet om hem maar aan je te houden is gewoon niet aantrekkelijk voor een man (helaaaas ik heb er ook een handje van hoor).
Ga ook niet de onafhankelijk vrouw zijn en sexy doen en weet ik veel wat op zijn interesse op te wekken want: HIJ MOET JE GEWOON WILLEN ZO ALS JIJ JE JEZELF VOELT EN PRETTIG VOELT!!
Wil hij dat niet meer dan is dat echt inderdaad zo vreselijk pijnlijk meis maar je moet hem dan eigenlijk ook niet meer willen...
Eerste wat ik dacht toen ik dit las? Midlife-crisis inderdaad. Mannen komen in een tweede pubertijd soms en dan gaan ze zich zelf helemaal opnieuw uitvinden en vinden ze opeens compleet andere dingen interessant!
1 ding! RAAK JE ZELF NIET KWIJT!!! De kans is zooo groot dan je zooo in hem opgaat om het goed te krijgen dat je jezelf compleet weg cijferd en hem juist kwijt raakt want een vrouw die zich afhankelijk opstelt en alles doet om hem maar aan je te houden is gewoon niet aantrekkelijk voor een man (helaaaas ik heb er ook een handje van hoor).
Ga ook niet de onafhankelijk vrouw zijn en sexy doen en weet ik veel wat op zijn interesse op te wekken want: HIJ MOET JE GEWOON WILLEN ZO ALS JIJ JE JEZELF VOELT EN PRETTIG VOELT!!
Wil hij dat niet meer dan is dat echt inderdaad zo vreselijk pijnlijk meis maar je moet hem dan eigenlijk ook niet meer willen...
dinsdag 5 augustus 2008 om 12:11
Liuvera, ik ben mezelf dus wel compleet kwijtgeraakt alleen heb ik dat ten tijde van mijn huwelijk niet in de gaten gehad maar realiseer ik het met nu pas een half jaar nadat we zijn gescheiden.
Maar goed beter laat het licht gezien dan helemaal geen licht te zien toch.
Ik zie nu ook heel duidelijk in dat degene die nog mijn vrienden zijn degene zijn die over een ruggengraat beschikken en niet schijnheilig zijn maar waar je van weet dat hetgeen ze zeggen ook hetgeen is dat ze menen.
Dat het geen mooie woorden alleen zijn maar dat het ook daadwerkelijk wat betekent voor hun als ze het zeggen.
Nu is alleen nog de grote vraag zie ik het licht zelf ineens of komt het door de pillen die ik slik. Heb namelijk nog steeds het idee dat die pillen eigenlijk geen zak helpen maar gezien vakantie die er zometeen aankomt durf ik er eerlijk gezegd nog niet mee te stoppen omdat ik een beetje bang ben om weer terug te zakken en daar heb ik nu dus even geen zin in dus blijf ze in ieder geval tot na de vakantie gewoon slikken en dan zien we vanaf daar wel weer.
Maar goed beter laat het licht gezien dan helemaal geen licht te zien toch.
Ik zie nu ook heel duidelijk in dat degene die nog mijn vrienden zijn degene zijn die over een ruggengraat beschikken en niet schijnheilig zijn maar waar je van weet dat hetgeen ze zeggen ook hetgeen is dat ze menen.
Dat het geen mooie woorden alleen zijn maar dat het ook daadwerkelijk wat betekent voor hun als ze het zeggen.
Nu is alleen nog de grote vraag zie ik het licht zelf ineens of komt het door de pillen die ik slik. Heb namelijk nog steeds het idee dat die pillen eigenlijk geen zak helpen maar gezien vakantie die er zometeen aankomt durf ik er eerlijk gezegd nog niet mee te stoppen omdat ik een beetje bang ben om weer terug te zakken en daar heb ik nu dus even geen zin in dus blijf ze in ieder geval tot na de vakantie gewoon slikken en dan zien we vanaf daar wel weer.
dinsdag 5 augustus 2008 om 13:07
Hallo hulpeloos,
Vervelend voor je dat je dit nu doormaakt! En dan je kinderen hoe gaat het met hun? Ze zullen die spanningen natuurlijk ook wel voelen... worden hun hierin ook goed ondersteund?
Ik hoop het zo want ruzies, spanningen en geen goede sfeer binnen het gezin hebben zo een grote impact op hun verdere leven... Hopelijk zien jullie deze situatie ook door hun ogen en nemen jullie samen de juiste beslissingen voor de kinderen (waar jullie ook samen voor gekozen hebben).
Ik wens jullie echt het allerbeste maar zet hun alsjeblieft voorop!
Vervelend voor je dat je dit nu doormaakt! En dan je kinderen hoe gaat het met hun? Ze zullen die spanningen natuurlijk ook wel voelen... worden hun hierin ook goed ondersteund?
Ik hoop het zo want ruzies, spanningen en geen goede sfeer binnen het gezin hebben zo een grote impact op hun verdere leven... Hopelijk zien jullie deze situatie ook door hun ogen en nemen jullie samen de juiste beslissingen voor de kinderen (waar jullie ook samen voor gekozen hebben).
Ik wens jullie echt het allerbeste maar zet hun alsjeblieft voorop!
woensdag 6 augustus 2008 om 09:16
