Relaties
alle pijlers
mijn man wil scheiden
maandag 21 januari 2008 om 21:02
Ongeveer een half jaar geleden heeft mijn man voor het eerst aangegeven niet met mij verder te willen. Dit kwam echt als een donderslag bij heldere hemel. Na gepraat te hebben vond hij ook dat we het samen weer moesten proberen. Ik van mij kan heb mezelf best veranderd maar bij hem heb ik eigenlijk niet veel verandering gemerkt. Geprobeerd te praten maar dat kan hij absoluut niet. In dat half jaar een aantal leuke dingen gedaan en heeft hij ook regelmatig gezegd dat hij weer van mij houdt. We zijn zelfs nog naar een ander huis wezen kijken.
Nu twee weken geleden komt hij weer met de bom ik ben niet gelukkig. Het gevoel is weg, je zorgt veel te goed voor me ik kan me niet ontwikkelen mijn gevoel zegt me dat ik bij je weg moet want je benauwd me. We zijn 13 jaar getrouwd en voor zover ik wist hadden we een goed huwelijk. Hebben heel veel dingen samen gedaan, had echt het idee dat hij mijn soulmate was en dat ik me alles bij hem terecht kon. Ik ben iemand die redelijk perfectionistisch is en alles snel en goed geregeld wil hebben. Hij is iemand die graag wil dat alles netjes is en altijd de leukste jongen van de klas wil zijn. Hij heeft er een ontzettend groot probleem mee dat hij 40 wordt dus ik schoof alles op midlife crisis en had zoiets van laat maar uitrazen komt vanzelf goed. Niet dus.
We zijn nu bij een relatietherapeut maar ook dat helpt naar mijn idee niet echt. Heb totaal niet het idee dat er ook maar iets van wat ik zeg tot hem doordringt.
Hij zegt dat hij er nog niet uit is alleen weet hij ook niet hoelang het gaat duren voordat hij eruit is. Ik wil hem niet kwijt maar ben heel erg bang dat hij de beslissing al heeft genomen maar het alleen niet durft te zeggen.
Hij zegt alleen maar de hele tijd dat hij niet meer om me geeft, dat hij om mij geeft alsof ik zijn zus ben. Nadat hij het heeft gezegd heeft hij eerst nog twee weken thuis gewoont waarbij je gewoon inet verder komt dan continu alles herhalen wat je al tig keer hebt gezegd. Nadat ik in die periode flink ben afgevallen heb ik aangegeven dat ik het prettiger zou vinden als hij even wegging om zelf een beetje tot rust te komen. Alleen dat helpt dus geen zak. Ik mis hem ontzettend en ik heb gewoon het idee dat hij helemaal niet bij zichzelf te rade gaat waarom hij opeens niet meer van me houdt. Alle karaktertrekken waar hij nu zo'n hekel aan heeft zijn altijd de redenen geweest waarom hij me zo aantrekkelijk vondt.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, afwachten in de hoop dat hij me gaat missen, ik vrees dat iedereen waarmee hij praat zegt dat hij bij mij weg moet. Hij zoekt alleen de schuld bij mij, ik doe alles fout en aan hem mankeert niets.
Ik wil geen beslissing afdwingen omat ik dan zeker weet dat hij weggaat alleen tegen deze onzekerheid kan ik eigenlijk ook niet meer. Ik wil zo graag met hem verder. Ik hou van hem maar hoe kan ik ervoor zorgen dat het gevoel bij hem weer terugkomt. Hoe kan ik ervoor zorgen dat hij gaat praten over wat hem dwarszit. Ik geloof niet dat het alleen door mij komt er moet volgens mij veel meer aan de hand zijn, maar dat komt er niet uit omdat hij daar uberhaupt niet over nadenkt. Hij wil weg zegt hij maar zoekt ondertussen niets uit hoe dat dan verder moet. Ik neem altijd alle beslissingen maar zelf regelt hij niets
Nu twee weken geleden komt hij weer met de bom ik ben niet gelukkig. Het gevoel is weg, je zorgt veel te goed voor me ik kan me niet ontwikkelen mijn gevoel zegt me dat ik bij je weg moet want je benauwd me. We zijn 13 jaar getrouwd en voor zover ik wist hadden we een goed huwelijk. Hebben heel veel dingen samen gedaan, had echt het idee dat hij mijn soulmate was en dat ik me alles bij hem terecht kon. Ik ben iemand die redelijk perfectionistisch is en alles snel en goed geregeld wil hebben. Hij is iemand die graag wil dat alles netjes is en altijd de leukste jongen van de klas wil zijn. Hij heeft er een ontzettend groot probleem mee dat hij 40 wordt dus ik schoof alles op midlife crisis en had zoiets van laat maar uitrazen komt vanzelf goed. Niet dus.
We zijn nu bij een relatietherapeut maar ook dat helpt naar mijn idee niet echt. Heb totaal niet het idee dat er ook maar iets van wat ik zeg tot hem doordringt.
Hij zegt dat hij er nog niet uit is alleen weet hij ook niet hoelang het gaat duren voordat hij eruit is. Ik wil hem niet kwijt maar ben heel erg bang dat hij de beslissing al heeft genomen maar het alleen niet durft te zeggen.
Hij zegt alleen maar de hele tijd dat hij niet meer om me geeft, dat hij om mij geeft alsof ik zijn zus ben. Nadat hij het heeft gezegd heeft hij eerst nog twee weken thuis gewoont waarbij je gewoon inet verder komt dan continu alles herhalen wat je al tig keer hebt gezegd. Nadat ik in die periode flink ben afgevallen heb ik aangegeven dat ik het prettiger zou vinden als hij even wegging om zelf een beetje tot rust te komen. Alleen dat helpt dus geen zak. Ik mis hem ontzettend en ik heb gewoon het idee dat hij helemaal niet bij zichzelf te rade gaat waarom hij opeens niet meer van me houdt. Alle karaktertrekken waar hij nu zo'n hekel aan heeft zijn altijd de redenen geweest waarom hij me zo aantrekkelijk vondt.
Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, afwachten in de hoop dat hij me gaat missen, ik vrees dat iedereen waarmee hij praat zegt dat hij bij mij weg moet. Hij zoekt alleen de schuld bij mij, ik doe alles fout en aan hem mankeert niets.
Ik wil geen beslissing afdwingen omat ik dan zeker weet dat hij weggaat alleen tegen deze onzekerheid kan ik eigenlijk ook niet meer. Ik wil zo graag met hem verder. Ik hou van hem maar hoe kan ik ervoor zorgen dat het gevoel bij hem weer terugkomt. Hoe kan ik ervoor zorgen dat hij gaat praten over wat hem dwarszit. Ik geloof niet dat het alleen door mij komt er moet volgens mij veel meer aan de hand zijn, maar dat komt er niet uit omdat hij daar uberhaupt niet over nadenkt. Hij wil weg zegt hij maar zoekt ondertussen niets uit hoe dat dan verder moet. Ik neem altijd alle beslissingen maar zelf regelt hij niets
maandag 21 januari 2008 om 21:14
Natuurlijk ligt het niet alleen aan jou Hulpeloos. In een relatie waar iets verkeerd gaat hebben beiden schuld. De 1 doet iets, de ander laat het toe en andersom. Dit sluipt er in de meeste relaties in. Gelukkig zijn er ook velen die dat op tijd signaleren. Helaas in jouw (en mijn vorige relatie van zoveel jaar) geval niet.
Het is heel hard, maar je kunt inderdaad ook geen beslissing afdwingen. Je kunt hem niet dwingen weer van je te gaan houden, je kunt hem niet dwingen om weer pogingen te gaan wagen. Liefde heeft alleen waarde als diegene er zelf achter staat.
Het enige advies wat ik je kan geven is voor jezelf kiezen. Luisteren naar jezelf, durf eerlijk te zijn naar jezelf. Dan zal je beseffen dat dit op deze manier niet leefbaar is.
Waarom zou jij geen recht hebben op iemand die 100% voor je gaat? Waarom genoegen nemen met iemand die dit niet kan?
Loslaten is niet zo makkelijk, dat weet ik. Maar als jij jezelf op de eerste plaats zet, dan verdien je het beste en dan is hij niet goed genoeg. Dan leer je tevreden te zijn met wie je bent en zelfs eventueel vrede mee hebben dat je alleen verder moet.
Maar... dit kost tijd. Nu voel je je verscheurt door afwijzing en verdriet en dat zal je met de tijd een plek geven zodat er ruimte komt voor bovenstaande gedachtes. Accepteer zijn keuze, des te eerder laat je je tranen achter je.
En neem zelf het initiatief. Laat hem voelen dat het heel graag is, anders helemaal niet, is bij jou. Hij wil niet meer? Regel zelf je scheiding en zorg dat je er goed vanaf komt. Zodat je niet voor verassingen komt te staan en overvallen wordt door keuzes die hij maakt. Laat hem jou niet in die onzekerheid. Laat hem niet nog meer keuzes voor je maken.
Sterkte
Het is heel hard, maar je kunt inderdaad ook geen beslissing afdwingen. Je kunt hem niet dwingen weer van je te gaan houden, je kunt hem niet dwingen om weer pogingen te gaan wagen. Liefde heeft alleen waarde als diegene er zelf achter staat.
Het enige advies wat ik je kan geven is voor jezelf kiezen. Luisteren naar jezelf, durf eerlijk te zijn naar jezelf. Dan zal je beseffen dat dit op deze manier niet leefbaar is.
Waarom zou jij geen recht hebben op iemand die 100% voor je gaat? Waarom genoegen nemen met iemand die dit niet kan?
Loslaten is niet zo makkelijk, dat weet ik. Maar als jij jezelf op de eerste plaats zet, dan verdien je het beste en dan is hij niet goed genoeg. Dan leer je tevreden te zijn met wie je bent en zelfs eventueel vrede mee hebben dat je alleen verder moet.
Maar... dit kost tijd. Nu voel je je verscheurt door afwijzing en verdriet en dat zal je met de tijd een plek geven zodat er ruimte komt voor bovenstaande gedachtes. Accepteer zijn keuze, des te eerder laat je je tranen achter je.
En neem zelf het initiatief. Laat hem voelen dat het heel graag is, anders helemaal niet, is bij jou. Hij wil niet meer? Regel zelf je scheiding en zorg dat je er goed vanaf komt. Zodat je niet voor verassingen komt te staan en overvallen wordt door keuzes die hij maakt. Laat hem jou niet in die onzekerheid. Laat hem niet nog meer keuzes voor je maken.
Sterkte
maandag 21 januari 2008 om 21:22
Lieve Hopeloos,
Ik lees je verhaal met veel heel veel herkenning.
En ik ben bang dat de uitkomst van je verhaal hetzelfde is als dat van velen.
Ik vrees ook dat er meer aan de hand is, sterker nog ik denk zelfs dat er een ander is. Mannen durven niet snel een knoop door te hakken, in ieder geval niet defintief. Ze willen je niet kwetsen, ze willen de uiteindelijk schuldige niet zijn. Mede hierdoor proberen ze je op een zachte manier te laten weten dat het zo niet verder gaat. Maar ja zachte heelmeesters maken stinkende wonden. In een huwelijk moeten er 2 zijn, 2 die er voor willen vechten en 2 die er voor willen gaan. Dit is in jullie relatie/huwelijk niet langer het geval helaas.
Heb je hem al eens gevraagd of er gevoelens zijn voor een ander?
Ik bedoel, dat zou ook kunnen, hij hoeft er nog niks mee te hebben.
Ik denk dat hetgeen je nu doet het beste is, laat hem los, geef hem wat tijd maar laat hem niet over je grenzen heengaan. Je kunt hem niet dwingen tot een keuze.
Maar goed als ik heel maar dan ook heel eerlijk tegen je ben. Dan denk ik (net als jij trouwens) dat hij zijn keuze al gemaakt heeft, maar je dat niet ECHT durft te zeggen. Door om een beetje om de hete brei heen te draaien (zo van:ik ben er nog niet uit, enz), probeert hij de pijn voor jou wat dragelijker te maken. Maar jammer genoeg heeft ook deze man niet door dat dit gedrag juist EXTRA pijn doet.
Ik wens je sterkte en wijsheid en hoop voor jou dat ik het zo ontzettend bij het verkeerde eind heb.
laloren
Ik lees je verhaal met veel heel veel herkenning.
En ik ben bang dat de uitkomst van je verhaal hetzelfde is als dat van velen.
Ik vrees ook dat er meer aan de hand is, sterker nog ik denk zelfs dat er een ander is. Mannen durven niet snel een knoop door te hakken, in ieder geval niet defintief. Ze willen je niet kwetsen, ze willen de uiteindelijk schuldige niet zijn. Mede hierdoor proberen ze je op een zachte manier te laten weten dat het zo niet verder gaat. Maar ja zachte heelmeesters maken stinkende wonden. In een huwelijk moeten er 2 zijn, 2 die er voor willen vechten en 2 die er voor willen gaan. Dit is in jullie relatie/huwelijk niet langer het geval helaas.
Heb je hem al eens gevraagd of er gevoelens zijn voor een ander?
Ik bedoel, dat zou ook kunnen, hij hoeft er nog niks mee te hebben.
Ik denk dat hetgeen je nu doet het beste is, laat hem los, geef hem wat tijd maar laat hem niet over je grenzen heengaan. Je kunt hem niet dwingen tot een keuze.
Maar goed als ik heel maar dan ook heel eerlijk tegen je ben. Dan denk ik (net als jij trouwens) dat hij zijn keuze al gemaakt heeft, maar je dat niet ECHT durft te zeggen. Door om een beetje om de hete brei heen te draaien (zo van:ik ben er nog niet uit, enz), probeert hij de pijn voor jou wat dragelijker te maken. Maar jammer genoeg heeft ook deze man niet door dat dit gedrag juist EXTRA pijn doet.
Ik wens je sterkte en wijsheid en hoop voor jou dat ik het zo ontzettend bij het verkeerde eind heb.
laloren
maandag 21 januari 2008 om 21:25
Het probleem is dat hij zegt er nog niet helemaal uit te zijn. Zijn gevoel zegt wel dat het over is maar hij is nog op zoek naar iets om er toch weer samen voor te gaan. Maar hij weet alleen niet hoe lang dat nog gaat duren. Aan de andere kant heeft hij het een half jaar geleden ook al gezegd dus hoe groot is nu de kans dat hij er wel echt voor gaat als hij beslist verder te gaan en ik over een half jaar niet weer in dezelfde situatie zit.
In eerste instantie was ik heel erg boos en had ik zoiets donder maar op ik doe het allemaal wel alleen. Alleen nu een week later weet ik dat dat niet is wat ik wil. Ik wil verder met hem, ik hou van hem en ik wil hem de tijd geven om er over na te denken maar aan de andere kant ben ik zo bang dat hij al de beslissing heeft genomen en het alleen niet durft te zeggen dus waar zit ik dan nog op te wachten.
We hebben nu een gesprek gehad bij een relatietherapeut maar het enige dat ik iedere keer hoor is dat niet is het antwoord op dr vraag, met andere woorden hij luistert niet. Niet naar mij, niet naar die therapeut en blijft alleen maar de hele tijd roepen dat hij niet meer van me houdt.
Over twee weken ga ik een week op wintersport en ik heb me heilig voorgenomen om tot die tijd nog geduld te hebben en dan uiteindelijk zelf de beslissing te nemen maar ik weet niet of ik het die periode nog wel volhou.
Financieel gezien heb ik mijn zaakjes beter op orde dan hij dus daar hoef ik me niet zoveel zorgen over te maken. Hij ziet het huis nu alleen maar als een blok stenen waar hij zich toch niet thuisvoelt dus daar kan ik dan in ieder geval blijven wonen. Ik denk normaal gesproken redelijk zwart/wit dus waarom kan ik dat nu niet doen. Waarom klamp ik me nu dan zo vast aan die laatste strohalm? Dat is iets wat ik totaal niet in mezelf ken.
In eerste instantie was ik heel erg boos en had ik zoiets donder maar op ik doe het allemaal wel alleen. Alleen nu een week later weet ik dat dat niet is wat ik wil. Ik wil verder met hem, ik hou van hem en ik wil hem de tijd geven om er over na te denken maar aan de andere kant ben ik zo bang dat hij al de beslissing heeft genomen en het alleen niet durft te zeggen dus waar zit ik dan nog op te wachten.
We hebben nu een gesprek gehad bij een relatietherapeut maar het enige dat ik iedere keer hoor is dat niet is het antwoord op dr vraag, met andere woorden hij luistert niet. Niet naar mij, niet naar die therapeut en blijft alleen maar de hele tijd roepen dat hij niet meer van me houdt.
Over twee weken ga ik een week op wintersport en ik heb me heilig voorgenomen om tot die tijd nog geduld te hebben en dan uiteindelijk zelf de beslissing te nemen maar ik weet niet of ik het die periode nog wel volhou.
Financieel gezien heb ik mijn zaakjes beter op orde dan hij dus daar hoef ik me niet zoveel zorgen over te maken. Hij ziet het huis nu alleen maar als een blok stenen waar hij zich toch niet thuisvoelt dus daar kan ik dan in ieder geval blijven wonen. Ik denk normaal gesproken redelijk zwart/wit dus waarom kan ik dat nu niet doen. Waarom klamp ik me nu dan zo vast aan die laatste strohalm? Dat is iets wat ik totaal niet in mezelf ken.
maandag 21 januari 2008 om 21:28
Ik heb inderdaad gevraagd of er een ander is maar hij zegt van niet. Dat is ook wat hij tegen anderen heeft gezegd en ik heb ook nergens bewijzen gezien dat dat wel het geval is.
Ben vanochtend nog bij zijn ouders geweest om te kijken of die weten wat er in zijn hoofd omgaat maar die zeggen ook alleen maar dat het gevoel weg of bijna weg is en dat dat de enige reden is en dat hij er echt nog niet uit is. Dat ik gewoon geduld moet hebben maar tot hoe lang, tot ik straks 20 kilo ben afgevallen en alleen nog maar een schim van mezelf ben.
Ben vanochtend nog bij zijn ouders geweest om te kijken of die weten wat er in zijn hoofd omgaat maar die zeggen ook alleen maar dat het gevoel weg of bijna weg is en dat dat de enige reden is en dat hij er echt nog niet uit is. Dat ik gewoon geduld moet hebben maar tot hoe lang, tot ik straks 20 kilo ben afgevallen en alleen nog maar een schim van mezelf ben.
maandag 21 januari 2008 om 21:38
Hulpeloos,
Het zou kunnen dat hij gevoelens heeft voor een ander en dat hij daadwerkelijk nog niks met een ander heeft.
Ik zeg ook niet dat er iemand anders is, maar heb wel het vermoeden dat er meer speelt dan hij daadwerkelijk zegt (gewoonweg om jou niet nog meer te kwetsen). Fijn dat je, je zaken goed op orde hebt, immers een slimme meid heeft zich op haar toekomst voorbereid.
Misschien is het goed om wat afstand te nemen en te houden zodat hij je daadwerkelijk gaat missen !
Moeilijk, maar stukken beter dan keer op keer dezelfde riedel afdraaien. Hij kan daar niks mee (het zal zijn gevoel niet veranderen) en jij krijgt nu toch niet het antwoord dat je wilt.
Onzekerheid is het ergste wat er is, iemand kan maar beter duidelijk zijn, zeg ik altijd maar, dan weet je tenminste waar je aan toe bent. Hoop dat je wat steun krijgt van de mensen om je heen.
Is er in het afgelopen half jaar voor jou een moment geweest dat je dacht: we gaan weer de goede kant op?
Het zou kunnen dat hij gevoelens heeft voor een ander en dat hij daadwerkelijk nog niks met een ander heeft.
Ik zeg ook niet dat er iemand anders is, maar heb wel het vermoeden dat er meer speelt dan hij daadwerkelijk zegt (gewoonweg om jou niet nog meer te kwetsen). Fijn dat je, je zaken goed op orde hebt, immers een slimme meid heeft zich op haar toekomst voorbereid.
Misschien is het goed om wat afstand te nemen en te houden zodat hij je daadwerkelijk gaat missen !
Moeilijk, maar stukken beter dan keer op keer dezelfde riedel afdraaien. Hij kan daar niks mee (het zal zijn gevoel niet veranderen) en jij krijgt nu toch niet het antwoord dat je wilt.
Onzekerheid is het ergste wat er is, iemand kan maar beter duidelijk zijn, zeg ik altijd maar, dan weet je tenminste waar je aan toe bent. Hoop dat je wat steun krijgt van de mensen om je heen.
Is er in het afgelopen half jaar voor jou een moment geweest dat je dacht: we gaan weer de goede kant op?
maandag 21 januari 2008 om 21:41
Hulpeloos, er kunnen een heleboel redenen zijn voor zijn gedrag op dit moment. Uit wat je nu schrijf, kan ik niet halen, of er nog een kans is, of dat je aan een dood paard zit te trekken. Het kan zijn dat er een ander is, of hij jouw echt niet meer ziet zitten. Maar het kan ook zijn dat hij gestressed is, dat jullie teveel focussen op de kinderen, dat jij niet meer lijkt op het meisje waarop hij verliefd is geworden, etc.
Als ik het zo hoor, wil jij nog wel, maar zie je geen uitweg meer. Misschien is de situatie nog wel omkeerbaar, maar dat zal waarschijnlijk niet vanzelf gaan. Zou je misschien iets van de omstandigheden kunnen omschrijven?
Groetjes kreeft
Als ik het zo hoor, wil jij nog wel, maar zie je geen uitweg meer. Misschien is de situatie nog wel omkeerbaar, maar dat zal waarschijnlijk niet vanzelf gaan. Zou je misschien iets van de omstandigheden kunnen omschrijven?
Groetjes kreeft
maandag 21 januari 2008 om 21:55
We hebben geen kinderen dus daar kunnen we ons dus niet op focussen. We zijn altijd mensen geweest die veel gereisd hebben en vaak weekendjes weg gingen etc.
Hij neemt zelf niet echt het initiatief dus meestal regelde ik alles en dan ook redelijk ver van te voren, dat heb je nu eenmaal als je een controlfreak bent.
Hij hoefde maar een kick te geven en als ik dan iets had van leuk, doen we, dan ging ik het regelen. Als ik moet wachten tot hij iets regelt dan kan ik wachten tot ik een ons weeg maar dan gebeurt er dus niets.
Een half jaar geleden gaf hij aan meer zelfstandigheid te willen en zijn eigen rekening te willen hebben. Aangegeven dat geen probleem te vinden maar dan moet hij het wel zelf regelen. Tot dan toe hadden we wel twee rekenening maar 1 voor de vaste lasten en 1 voor de leuke dingen in het leven. Die rekening moet nu nog steeds geopend worden.
Sinds dat half jaar heb ik dus ook geprobeerd om dingen bewust te laten liggen in de hoop dat hij het dan gaat doen maar dan gebeurt er dus gewoon niets.
De afgelopen maand kwam hij in 1 week tijd met 3 bekeuringen thuis en bij de laatste komt hij dan ook nog binnen met de mededeling zo ik heb er weer eentje. Dat schiet dan bij mij behoorlijk in het verkeerde keelgat, voor ¤ 300,00 kan je toch een hoop andere leuke dingen doen dan het uit te geven aan justitie.
Daar ben ik dus kwaad over geworden en dat vindt hij weer helemaal overdreven dat ik daar over de rooie van ga. Terwijl ik alleen even 5 minuten loop te foeteren dat het toch wel eens fijn zou zijn als dat gaspedaal iets minder ingedrukt wordt.
Ander voorbeeld, mijn vader zou boven laminaat komen leggen en de zolder moest dus opgeruimd worden. 80% daarvan had ik zelf al gedaan en ik had aan hem gevraagd om de volgende dag op tijd thuis te komen zodat we een kast konden verplaatsen. Hij werkt normaal gesproken tot 18.00 uur en uiteindelijk belt meneer om half 8 dat hij onderweg is. Dan zit ik me dus al vanaf 18.00 uur op te vreten waarom hij er nog niet is terwijl we wat hadden afgesproken en dat is ook niet de eerste keer dat hij veel later dan afgesproken thuis komt. Normaal gesprooken maakt me dat niet zoveel uit omdat we dan niet iets belangrijks hebben maar als ik hem dan vraag om een keer op tijd thuis te zijn en hij zegt dat te zullen doen dan verwacht ik ook dat hij dat doet. Bij mij is afspraak nu eenmaal afspraak.
Hij vindt dat dat ik weer veel te overdreven reageer, dat heb ik altijd al gedaan maar normaal gesproken kon hij dat een plaatsje geven maar nu niet meer. Dat is de reden waarom hij niet meer gelukkig is thuis.
Met mijn schoonzusje en zwager over gehad en die hebben het idee dat er wellicht meer aan de hand is en dat hij wellicht aan een soort "minderwaardigheidscomplex" leidt. Ik verdien meer, ben zelfstandig, kan klussen en als ik heel eerlijk ben kan ik dus vrij zelfstandig door het leven. Maar dat is niet wat ik wil, ik denk ook wel dat ik wellicht zelf te makkelijk heb aangenomen dat hij er altijd zou zijn voor mij en heb daardoor wellicht niet vaak genoeg gezegd dat ik hem nodig had omdat ik dacht dat hij dat wel wist. Er is niemand die me zo goed kent als hij. Hij heeft me ook geholpen mezelf te ontwikkelen en minder snel met mijn woordje klaar te staan (al lukt dat nog niet altijd uiteraard). Ik vond altijd dat we een goed team waren. Ik regelde alle financiele en zakelijke details, hij was ontzettend goed in het contact leggen met mensen waardoor we dingen op onze vakanties hebben gezien die je anders niet zou zien omdat ik zelf moeilijker contact maak met mensen.
Hij neemt zelf niet echt het initiatief dus meestal regelde ik alles en dan ook redelijk ver van te voren, dat heb je nu eenmaal als je een controlfreak bent.
Hij hoefde maar een kick te geven en als ik dan iets had van leuk, doen we, dan ging ik het regelen. Als ik moet wachten tot hij iets regelt dan kan ik wachten tot ik een ons weeg maar dan gebeurt er dus niets.
Een half jaar geleden gaf hij aan meer zelfstandigheid te willen en zijn eigen rekening te willen hebben. Aangegeven dat geen probleem te vinden maar dan moet hij het wel zelf regelen. Tot dan toe hadden we wel twee rekenening maar 1 voor de vaste lasten en 1 voor de leuke dingen in het leven. Die rekening moet nu nog steeds geopend worden.
Sinds dat half jaar heb ik dus ook geprobeerd om dingen bewust te laten liggen in de hoop dat hij het dan gaat doen maar dan gebeurt er dus gewoon niets.
De afgelopen maand kwam hij in 1 week tijd met 3 bekeuringen thuis en bij de laatste komt hij dan ook nog binnen met de mededeling zo ik heb er weer eentje. Dat schiet dan bij mij behoorlijk in het verkeerde keelgat, voor ¤ 300,00 kan je toch een hoop andere leuke dingen doen dan het uit te geven aan justitie.
Daar ben ik dus kwaad over geworden en dat vindt hij weer helemaal overdreven dat ik daar over de rooie van ga. Terwijl ik alleen even 5 minuten loop te foeteren dat het toch wel eens fijn zou zijn als dat gaspedaal iets minder ingedrukt wordt.
Ander voorbeeld, mijn vader zou boven laminaat komen leggen en de zolder moest dus opgeruimd worden. 80% daarvan had ik zelf al gedaan en ik had aan hem gevraagd om de volgende dag op tijd thuis te komen zodat we een kast konden verplaatsen. Hij werkt normaal gesproken tot 18.00 uur en uiteindelijk belt meneer om half 8 dat hij onderweg is. Dan zit ik me dus al vanaf 18.00 uur op te vreten waarom hij er nog niet is terwijl we wat hadden afgesproken en dat is ook niet de eerste keer dat hij veel later dan afgesproken thuis komt. Normaal gesprooken maakt me dat niet zoveel uit omdat we dan niet iets belangrijks hebben maar als ik hem dan vraag om een keer op tijd thuis te zijn en hij zegt dat te zullen doen dan verwacht ik ook dat hij dat doet. Bij mij is afspraak nu eenmaal afspraak.
Hij vindt dat dat ik weer veel te overdreven reageer, dat heb ik altijd al gedaan maar normaal gesproken kon hij dat een plaatsje geven maar nu niet meer. Dat is de reden waarom hij niet meer gelukkig is thuis.
Met mijn schoonzusje en zwager over gehad en die hebben het idee dat er wellicht meer aan de hand is en dat hij wellicht aan een soort "minderwaardigheidscomplex" leidt. Ik verdien meer, ben zelfstandig, kan klussen en als ik heel eerlijk ben kan ik dus vrij zelfstandig door het leven. Maar dat is niet wat ik wil, ik denk ook wel dat ik wellicht zelf te makkelijk heb aangenomen dat hij er altijd zou zijn voor mij en heb daardoor wellicht niet vaak genoeg gezegd dat ik hem nodig had omdat ik dacht dat hij dat wel wist. Er is niemand die me zo goed kent als hij. Hij heeft me ook geholpen mezelf te ontwikkelen en minder snel met mijn woordje klaar te staan (al lukt dat nog niet altijd uiteraard). Ik vond altijd dat we een goed team waren. Ik regelde alle financiele en zakelijke details, hij was ontzettend goed in het contact leggen met mensen waardoor we dingen op onze vakanties hebben gezien die je anders niet zou zien omdat ik zelf moeilijker contact maak met mensen.
maandag 21 januari 2008 om 22:14
Hulpeloos, een klein inkijkje in de psyche van de man. Over het algemeen, wil een man wat "stoer" overkomen bij zijn vrouw. Dus een man om trots op te zijn. Waar ben jij nu nog trots op bij hem? En laat je hem dat ook weten?
Een man probeert ook "gezeur" te ontlopen. Dus als jij ergens ontevreden over bent, zal hij het onderwerp, het gesprek over het onderwerp, en als het niet anders kan, jouw ontwijken, om er niet over te hoeven spreken of na te denken. Dit gedrag kan sluipend steeds erger worden.
Ik wil niet zeggen dat je schult hebt aan de situatie, maar in beide bovenstaande punten speel jij ook een rol. Wat inhoudt dat je mogelijkerwijze de situatie kunt veranderen. Ongetwijfeld speelt er nog veel meer mee, en soms kan je door de interactie te veranderen ook het probleem oplossen.
Midlife crises, vind ik eigenlijk een term die niet helpt. Het omschrijft niet wat er aan de hand is. Iets wat vaak voorkomt is bv stress of oververmoeidheid. Je kunt dat signaleren, bv doordat hij nu kort slaapt, of zich niet meer goed kan concentreren. Dat hij een aantal van die klussen niet voor elkaar krijgt, zou een indicatie kunnen zijn.
Als je niet meer goed met elkaar kunt praten en er is sprake van (steeds) minder sex, is ook een indicatie van een neergaande spiraal in je relatie. En misschien liggen een aantal van de oorzaken, van wat ik hierboven heb omschreven.
Groetjes kreeft
Een man probeert ook "gezeur" te ontlopen. Dus als jij ergens ontevreden over bent, zal hij het onderwerp, het gesprek over het onderwerp, en als het niet anders kan, jouw ontwijken, om er niet over te hoeven spreken of na te denken. Dit gedrag kan sluipend steeds erger worden.
Ik wil niet zeggen dat je schult hebt aan de situatie, maar in beide bovenstaande punten speel jij ook een rol. Wat inhoudt dat je mogelijkerwijze de situatie kunt veranderen. Ongetwijfeld speelt er nog veel meer mee, en soms kan je door de interactie te veranderen ook het probleem oplossen.
Midlife crises, vind ik eigenlijk een term die niet helpt. Het omschrijft niet wat er aan de hand is. Iets wat vaak voorkomt is bv stress of oververmoeidheid. Je kunt dat signaleren, bv doordat hij nu kort slaapt, of zich niet meer goed kan concentreren. Dat hij een aantal van die klussen niet voor elkaar krijgt, zou een indicatie kunnen zijn.
Als je niet meer goed met elkaar kunt praten en er is sprake van (steeds) minder sex, is ook een indicatie van een neergaande spiraal in je relatie. En misschien liggen een aantal van de oorzaken, van wat ik hierboven heb omschreven.
Groetjes kreeft
maandag 21 januari 2008 om 22:21
Op advies van relatietherapeut gaan we morgen uit eten en mogen we het niet over de problemen hebben, dat doen we dan volgende week donderdag als we weer bij haar zitten.
Maar ik twijfel op dit moment aan alles wat ik zeg of doe. Heb vanochtend sms,je gestuurd met ik mis je en denk veel aan je. Krijg ik een sms,je terug met oei, had niet verwacht een smsje te krijgen, wil je geen valse hoop geven.
Waar moeten we het in vredesnaam morgen over hebben als we het niet over onze problemen mogen hebben. Daar draait toch alles om. Volgens de therapeut moet hij weer verliefd op me worden maar hoe krijg ik dat voor elkaar als hij blijft zeggen niet meer van me te houden. Ga ik nog snel even shoppen en flitsende outfit aanschaffen, krijg ik uberhaupt een hap door mijn keel.
Wat moet ik in vredesnaam doen, hem overstelpen met liefde gaat niet werken volgens mij, superkoel doen en hard to get spelen lijkt me ook geen oplossing.
Maar ik twijfel op dit moment aan alles wat ik zeg of doe. Heb vanochtend sms,je gestuurd met ik mis je en denk veel aan je. Krijg ik een sms,je terug met oei, had niet verwacht een smsje te krijgen, wil je geen valse hoop geven.
Waar moeten we het in vredesnaam morgen over hebben als we het niet over onze problemen mogen hebben. Daar draait toch alles om. Volgens de therapeut moet hij weer verliefd op me worden maar hoe krijg ik dat voor elkaar als hij blijft zeggen niet meer van me te houden. Ga ik nog snel even shoppen en flitsende outfit aanschaffen, krijg ik uberhaupt een hap door mijn keel.
Wat moet ik in vredesnaam doen, hem overstelpen met liefde gaat niet werken volgens mij, superkoel doen en hard to get spelen lijkt me ook geen oplossing.
maandag 21 januari 2008 om 22:26
Hulpeloos,
Ook je laatste stukje is zo herkenbaar voor mij.
Is je man er voor je als jij het eens even niet ziet zitten (en dan heb ik het over die welbekende schouder om je heen?) Zoals jij de situatie nu schetst kan ik me voorstellen dat hij zich misschien af en toe betutteld voelt, maar goed eerlijk is eerlijk, die betutteling bevalt hem ook prima (of misschien moet ik nu zeggen beviel hem tot een half jaar geleden prima). De midlife crisis zou er iets mee te maken kunnen hebben? Maar goed het blijft gissen, alleen hij weet wat er in zijn hoofd omgaat en vooralsnog is hij niet van plan om dit met je te delen (niet echt tenminste). Mijn vraag aan jou is, wat denk jij dat er speelt? Wat zegt je gevoel? Iets in jou zou dit alles op 1 of andere manier moeten kunnen verklaren? Laat ik het zo zeggen, als jouw man zegt dat er geen ander is, geloofje hem dan voor de volle 100% of is er diep in jou een stemmetje dat je iets anders verteld.
In mijn hele omgeving, ken ik geen 1 man, maar dan ook geen enkele die om een andere reden is vertrokken. Misschien denk ik te zwart/wit en zoals ik al eerder zei, misschien is jouw man een uitzondering op die welbekende regel.
Ik hoop het van harte en dat meen ik oprecht
Ook je laatste stukje is zo herkenbaar voor mij.
Is je man er voor je als jij het eens even niet ziet zitten (en dan heb ik het over die welbekende schouder om je heen?) Zoals jij de situatie nu schetst kan ik me voorstellen dat hij zich misschien af en toe betutteld voelt, maar goed eerlijk is eerlijk, die betutteling bevalt hem ook prima (of misschien moet ik nu zeggen beviel hem tot een half jaar geleden prima). De midlife crisis zou er iets mee te maken kunnen hebben? Maar goed het blijft gissen, alleen hij weet wat er in zijn hoofd omgaat en vooralsnog is hij niet van plan om dit met je te delen (niet echt tenminste). Mijn vraag aan jou is, wat denk jij dat er speelt? Wat zegt je gevoel? Iets in jou zou dit alles op 1 of andere manier moeten kunnen verklaren? Laat ik het zo zeggen, als jouw man zegt dat er geen ander is, geloofje hem dan voor de volle 100% of is er diep in jou een stemmetje dat je iets anders verteld.
In mijn hele omgeving, ken ik geen 1 man, maar dan ook geen enkele die om een andere reden is vertrokken. Misschien denk ik te zwart/wit en zoals ik al eerder zei, misschien is jouw man een uitzondering op die welbekende regel.
Ik hoop het van harte en dat meen ik oprecht
maandag 21 januari 2008 om 22:27
maandag 21 januari 2008 om 22:30
Hoi Hulpeloos... allemaal erg herkenbaar.
Neem tijd om te 'onthechten', te rouwen om je relatie die over is. Natuurlijk is het heel moeilijk te beseffen dat je lief niet meer degene is waar je oud mee gaat worden, leuke dingen mee gaat doen, je leven mee deelt.
Ook ik zit daar middenin nu...
Het ene moment voel je je heel sterk, weet je dat je het gaat redden. Maar het andere moment voel je je zo verdomd eenzaam, verdrietig, belazerd, onthand... Het is net alsof je zo'n engeltje en een duiveltje op je schouder hebt zitten, de ene keer zegt het duiveltje iets, de andere keer het engeltje. Erg vermoeiend, het put je uit.
Ik heb mijn relatie beeindigd vanwege dingen die hij heeft gedaan, maar ik heb gemerkt dat ik niet van de 'pleister in 1x lostrekken' ben. Ik heb tijd nodig gehad (en nog heb) om langzaam die pleister iedere keer wat losser te maken, aan het idee te wennen dat er geen 'ons' meer is.
Dat ik die kleine, simpele dingen waar we zo van konden genieten, nu in mijn eentje zal moeten doen.
Dat we die lange reis, waar we (weer) zo mee bezig waren, niet meer doorgaat. Die spontane uitjes zijn in je eentje lang niet zo leuk.
Van de week nog in op zoek geweest naar een nieuwe slaapkamer. En wat voel je je dan triest, zo aleen op de meubelboulevard, lopend in de motregen. Zulke dingen hoor je met je maatje te doen, en er daarna samen van te genieten!
Zulke momenten zullen nog wel vaker komen, ook bij jou.
Probeer je niet te afhankelijk op te stellen, vraag niet te veel medelijden van hem. Misschien gaat hij beseffen dat hij iets heel bijzonders heeft weggedaan, en misschien krijgt hij daar spijt van.
Een liedje van de Dijk is ook 'een man weet niet wat hij mist, maar als ze er niet is, weet een man pas wat hij mist'.
Heel veel sterkte, je verhaal is zo ontzettend herkenbaar...
Neem tijd om te 'onthechten', te rouwen om je relatie die over is. Natuurlijk is het heel moeilijk te beseffen dat je lief niet meer degene is waar je oud mee gaat worden, leuke dingen mee gaat doen, je leven mee deelt.
Ook ik zit daar middenin nu...
Het ene moment voel je je heel sterk, weet je dat je het gaat redden. Maar het andere moment voel je je zo verdomd eenzaam, verdrietig, belazerd, onthand... Het is net alsof je zo'n engeltje en een duiveltje op je schouder hebt zitten, de ene keer zegt het duiveltje iets, de andere keer het engeltje. Erg vermoeiend, het put je uit.
Ik heb mijn relatie beeindigd vanwege dingen die hij heeft gedaan, maar ik heb gemerkt dat ik niet van de 'pleister in 1x lostrekken' ben. Ik heb tijd nodig gehad (en nog heb) om langzaam die pleister iedere keer wat losser te maken, aan het idee te wennen dat er geen 'ons' meer is.
Dat ik die kleine, simpele dingen waar we zo van konden genieten, nu in mijn eentje zal moeten doen.
Dat we die lange reis, waar we (weer) zo mee bezig waren, niet meer doorgaat. Die spontane uitjes zijn in je eentje lang niet zo leuk.
Van de week nog in op zoek geweest naar een nieuwe slaapkamer. En wat voel je je dan triest, zo aleen op de meubelboulevard, lopend in de motregen. Zulke dingen hoor je met je maatje te doen, en er daarna samen van te genieten!
Zulke momenten zullen nog wel vaker komen, ook bij jou.
Probeer je niet te afhankelijk op te stellen, vraag niet te veel medelijden van hem. Misschien gaat hij beseffen dat hij iets heel bijzonders heeft weggedaan, en misschien krijgt hij daar spijt van.
Een liedje van de Dijk is ook 'een man weet niet wat hij mist, maar als ze er niet is, weet een man pas wat hij mist'.
Heel veel sterkte, je verhaal is zo ontzettend herkenbaar...
maandag 21 januari 2008 om 22:41
Duploo,
Fijn om te weten dat het toch ook kan werken. Ik hou me ook nog vast aan het feit dat hij mee geweest is naar die relatietherapeut en op advies van haar ook morgen het etentje heeft geregeld. (wat ik wijselijk nu maar door hem heb laten regelen en niet zelf heb gedaan). Hij zegt nog steeds geen definitieve beslissing te hebben genomen dus wellicht dat die deur inderdaad nog op een kier staat en we er samen uit kunnen komen. Hoe is dat bij jullie uiteindelijk gelukt?
Kreeft nog tips voor het etentje morgenavond?
Fijn om te weten dat het toch ook kan werken. Ik hou me ook nog vast aan het feit dat hij mee geweest is naar die relatietherapeut en op advies van haar ook morgen het etentje heeft geregeld. (wat ik wijselijk nu maar door hem heb laten regelen en niet zelf heb gedaan). Hij zegt nog steeds geen definitieve beslissing te hebben genomen dus wellicht dat die deur inderdaad nog op een kier staat en we er samen uit kunnen komen. Hoe is dat bij jullie uiteindelijk gelukt?
Kreeft nog tips voor het etentje morgenavond?
maandag 21 januari 2008 om 22:43
Hulpeloos, het is inderdaad verstandig om niet altijd over de problemen te praten. Maar het heeft geen nut om er niet over te praten, als het broeiend boven het etentje hangt.
Het beste is om het af te bakenen, bv aangeven van te voren, dat je er eerst een kwartier over praat, en daarna niet meer. Als je er over praat, is het beter om te praten vanuit jezelf, zoals ik vind het moeilijk, ik zou graag ... En niet voor een ander, zoals jij maakt het moeilijk, enz. Vraag hem niet naar oplossingen, hoogstens of hij begrijpt dat jij het er moeilijk mee hebt. Als hij begrip toont, gaat dat al een band scheppen.
Perfectionisme is vaak ook een vorm van onzekerheid. Het is dan leuk als je partner het regelmatig zegt dat je het goed doet. Je zou hem dit kunnen aangeven, dat hij dit zou kunnen doen. Hierdoor zou hij zich nuttiger kunnen voelen, en jij je beter kunnen voelen.
Tijdens het etentje kun je natuurlijk ook over vroeger praten, problemen van anderen, enz.
Ik hoop dat het een beetje lukt tijdens het etentje, groetjes kreeft.
Het beste is om het af te bakenen, bv aangeven van te voren, dat je er eerst een kwartier over praat, en daarna niet meer. Als je er over praat, is het beter om te praten vanuit jezelf, zoals ik vind het moeilijk, ik zou graag ... En niet voor een ander, zoals jij maakt het moeilijk, enz. Vraag hem niet naar oplossingen, hoogstens of hij begrijpt dat jij het er moeilijk mee hebt. Als hij begrip toont, gaat dat al een band scheppen.
Perfectionisme is vaak ook een vorm van onzekerheid. Het is dan leuk als je partner het regelmatig zegt dat je het goed doet. Je zou hem dit kunnen aangeven, dat hij dit zou kunnen doen. Hierdoor zou hij zich nuttiger kunnen voelen, en jij je beter kunnen voelen.
Tijdens het etentje kun je natuurlijk ook over vroeger praten, problemen van anderen, enz.
Ik hoop dat het een beetje lukt tijdens het etentje, groetjes kreeft.
dinsdag 22 januari 2008 om 00:48
hm blijkbaar zit je man te worstelen met vragen waar hij alleen zelf antwoord op kan vinden. Het helpt niet als jij gaat forceren. Laat hem met rust en zoek je eigen weg. Je klinkt een beetje slachtofferig (straks ben ik nog twintig kilo afgevallen) maar dat is toch echt je eigen verantwoordelijkheid. Gun hem de ruimte, je kan iemand niet tegen wil en dank vasthouden.
dinsdag 22 januari 2008 om 15:07
dinsdag 22 januari 2008 om 15:24
Hulpeloos, ik weet niet of jouw en mijn situatie vergelijkbaar zijn. Wat wel vergelijkbaar is dat er jullie er ALLEBEI aan willen moeten werken. Dat hij mee gaat naar de relatietherapeut is op zich een goed teken.
Ik vind op zich ook wel dat je wat slachtofferig over komt. Als het inderdaad een soort midlifecrisis is of problemen met zichzelf zijn waar hij mee zit, dan denk ik niet dat een slachtofferrol erg bevordelijk is.
Ik wil je veel succes wensen vanavond. Misschien helpt het als je probeert actief te luisteren. Probeer echt oprecht interesse in hem te tonen. De manier waarop jij hem benaderd zal waarschijnlijk zijn manier van reageren ook beinvloeden. Ik denk dat Kreeft hiervoor al een aantal goede tips geeft.
Verder is voor jullie misschien het boek van Kirschenbaum "Scheiden of Blijven" wel verhelderend. Ik heb dat boek gelezen toen ik naar mijn idee echt niet veel meer voor mijn vriend voelde, maar het gaf me juist inzicht in wat er wel waard was om voor te vechten. Het zijn een aantal vragen die je voor jezelf kunt beantwoorden en die je uiteindelijk begeleiden naar het antwoord of je relatie het vechten waard is.
Maar nogmaals je moet er samen voor gaan! Jij kunt hem niet koste wat kost bij je houden en je moet zelf je grenzen bepalen in hoever je hierin wilt gaan.
Ik vind op zich ook wel dat je wat slachtofferig over komt. Als het inderdaad een soort midlifecrisis is of problemen met zichzelf zijn waar hij mee zit, dan denk ik niet dat een slachtofferrol erg bevordelijk is.
Ik wil je veel succes wensen vanavond. Misschien helpt het als je probeert actief te luisteren. Probeer echt oprecht interesse in hem te tonen. De manier waarop jij hem benaderd zal waarschijnlijk zijn manier van reageren ook beinvloeden. Ik denk dat Kreeft hiervoor al een aantal goede tips geeft.
Verder is voor jullie misschien het boek van Kirschenbaum "Scheiden of Blijven" wel verhelderend. Ik heb dat boek gelezen toen ik naar mijn idee echt niet veel meer voor mijn vriend voelde, maar het gaf me juist inzicht in wat er wel waard was om voor te vechten. Het zijn een aantal vragen die je voor jezelf kunt beantwoorden en die je uiteindelijk begeleiden naar het antwoord of je relatie het vechten waard is.
Maar nogmaals je moet er samen voor gaan! Jij kunt hem niet koste wat kost bij je houden en je moet zelf je grenzen bepalen in hoever je hierin wilt gaan.
woensdag 23 januari 2008 om 09:42
We zijn dus gisteravond uit eten geweest.Dress to impress om te laten zien wat hij in ieder geval gaat missen. Hij vondt het ook wel fijn dat ik er zoveel werk van had gemaakt en vond het ook fijn om me te zien.
Helaas is het bijna niet gelukt om het over een ander onderwerp te hebben dan ons. Van beiden kanten wel geprobeerd maar het is toch het belangrijkste wat je bezighoudt.
In ieder geval over een aantal mooie dingen gehad die we samen hebben meegemaakt. Ook aangegeven dat ik er spijt van heb ons huwelijk als vanzelfsprekend aan te nemen dat ik ontzettend veel van hem hou en dat ik hem alle tijd wil geven die hij nodig heeft.
Omdat hij het maken van de beslissing zo moeilijk vindt omdat hij het idee heeft dat als het echt over is hij mij daar nog meer pijn mee doet heb ik aangegeven dat hij zich daar geen zorgen over hoeft te maken. Ik heb liever duidelijkheid dan onzekerheid terwijl hij er al uit is en het niet durft te zeggen.
Het belangrijkste is dat hij niet wil dat we over een half jaar weer in dezelfde situatie zitten als nu en daarom zegt zijn gevoel hem dat hij beter weg kan gaan omdat hij dan zeker weet dat hij niet meer in die situatie terecht komt. Garanties kan ik hem helaas niet geven heb alleen aangegeven dat ik er alles aan zal doen om een eigenschap van mezelf te veranderen en dat is ook een eigenschap waar ik zelf ook niet echt trots op ben dus waar ik ook aan wil werken ( snel met een oordeel klaar staan en mijn mening daarover direct geven in plaats van eerst even tot 10 te tellen, of in mijn geval zelfs tot 100 te tellen) en waar ik ook zonder hem aan ga werken maar dat hij moet beslissen of hij het risico nog wil lopen.
Helaas is het bijna niet gelukt om het over een ander onderwerp te hebben dan ons. Van beiden kanten wel geprobeerd maar het is toch het belangrijkste wat je bezighoudt.
In ieder geval over een aantal mooie dingen gehad die we samen hebben meegemaakt. Ook aangegeven dat ik er spijt van heb ons huwelijk als vanzelfsprekend aan te nemen dat ik ontzettend veel van hem hou en dat ik hem alle tijd wil geven die hij nodig heeft.
Omdat hij het maken van de beslissing zo moeilijk vindt omdat hij het idee heeft dat als het echt over is hij mij daar nog meer pijn mee doet heb ik aangegeven dat hij zich daar geen zorgen over hoeft te maken. Ik heb liever duidelijkheid dan onzekerheid terwijl hij er al uit is en het niet durft te zeggen.
Het belangrijkste is dat hij niet wil dat we over een half jaar weer in dezelfde situatie zitten als nu en daarom zegt zijn gevoel hem dat hij beter weg kan gaan omdat hij dan zeker weet dat hij niet meer in die situatie terecht komt. Garanties kan ik hem helaas niet geven heb alleen aangegeven dat ik er alles aan zal doen om een eigenschap van mezelf te veranderen en dat is ook een eigenschap waar ik zelf ook niet echt trots op ben dus waar ik ook aan wil werken ( snel met een oordeel klaar staan en mijn mening daarover direct geven in plaats van eerst even tot 10 te tellen, of in mijn geval zelfs tot 100 te tellen) en waar ik ook zonder hem aan ga werken maar dat hij moet beslissen of hij het risico nog wil lopen.
woensdag 23 januari 2008 om 09:55
Ik lees sinds vandaag even mee.
Allereerst sterkte.
Wat me opvalt is dat je in je openingspost zegt: ik doe alles fout en aan hem mankeert niets.
Naar wat je nu schrijft, heb je vooral het gehad over wat jij moet/gaat verbeteren (tot 10 tellen, huwelijk niet voor vanzelfsprekend nemen).
Toch hoor ik je wel een aantal dingen zeggen die jou niet zinnen. Voorbeelden: niet luisteren als de relatietherapeut een vraag stelt en alleen maar zijn riedel afdraaien, wel meer zelfstandigheid willen maar die rekening nog niet geopend, dat gedoe met dat laminaat, die bekeuringen....
Meid, it takes two to tango..........
en nu stel jij je weer afhankelijk naar hem op: hij zit in de driver's seat om te bepalen wat er met jullie gaat gebeuren.
Wat wil JIJ?
(edit: en dan niet het standaard antwoord: bij hem blijven en dat hij niet weggaat want ik hou van hem. Wat vind JIJ er nou echt van)
Allereerst sterkte.
Wat me opvalt is dat je in je openingspost zegt: ik doe alles fout en aan hem mankeert niets.
Naar wat je nu schrijft, heb je vooral het gehad over wat jij moet/gaat verbeteren (tot 10 tellen, huwelijk niet voor vanzelfsprekend nemen).
Toch hoor ik je wel een aantal dingen zeggen die jou niet zinnen. Voorbeelden: niet luisteren als de relatietherapeut een vraag stelt en alleen maar zijn riedel afdraaien, wel meer zelfstandigheid willen maar die rekening nog niet geopend, dat gedoe met dat laminaat, die bekeuringen....
Meid, it takes two to tango..........
en nu stel jij je weer afhankelijk naar hem op: hij zit in de driver's seat om te bepalen wat er met jullie gaat gebeuren.
Wat wil JIJ?
(edit: en dan niet het standaard antwoord: bij hem blijven en dat hij niet weggaat want ik hou van hem. Wat vind JIJ er nou echt van)
