mijn man wil scheiden

Ongeveer een half jaar geleden heeft mijn man voor het eerst aangegeven niet met mij verder te willen. Dit kwam echt als een donderslag bij heldere hemel. Na gepraat te hebben vond hij ook dat we het samen weer moesten proberen. Ik van mij kan heb mezelf best veranderd maar bij hem heb ik eigenlijk niet veel verandering gemerkt. Geprobeerd te praten maar dat kan hij absoluut niet. In dat half jaar een aantal leuke dingen gedaan en heeft hij ook regelmatig gezegd dat hij weer van mij houdt. We zijn zelfs nog naar een ander huis wezen kijken.

Nu twee weken geleden komt hij weer met de bom ik ben niet gelukkig. Het gevoel is weg, je zorgt veel te goed voor me ik kan me niet ontwikkelen mijn gevoel zegt me dat ik bij je weg moet want je benauwd me. We zijn 13 jaar getrouwd en voor zover ik wist hadden we een goed huwelijk. Hebben heel veel dingen samen gedaan, had echt het idee dat hij mijn soulmate was en dat ik me alles bij hem terecht kon. Ik ben iemand die redelijk perfectionistisch is en alles snel en goed geregeld wil hebben. Hij is iemand die graag wil dat alles netjes is en altijd de leukste jongen van de klas wil zijn. Hij heeft er een ontzettend groot probleem mee dat hij 40 wordt dus ik schoof alles op midlife crisis en had zoiets van laat maar uitrazen komt vanzelf goed. Niet dus.

We zijn nu bij een relatietherapeut maar ook dat helpt naar mijn idee niet echt. Heb totaal niet het idee dat er ook maar iets van wat ik zeg tot hem doordringt.



Hij zegt dat hij er nog niet uit is alleen weet hij ook niet hoelang het gaat duren voordat hij eruit is. Ik wil hem niet kwijt maar ben heel erg bang dat hij de beslissing al heeft genomen maar het alleen niet durft te zeggen.



Hij zegt alleen maar de hele tijd dat hij niet meer om me geeft, dat hij om mij geeft alsof ik zijn zus ben. Nadat hij het heeft gezegd heeft hij eerst nog twee weken thuis gewoont waarbij je gewoon inet verder komt dan continu alles herhalen wat je al tig keer hebt gezegd. Nadat ik in die periode flink ben afgevallen heb ik aangegeven dat ik het prettiger zou vinden als hij even wegging om zelf een beetje tot rust te komen. Alleen dat helpt dus geen zak. Ik mis hem ontzettend en ik heb gewoon het idee dat hij helemaal niet bij zichzelf te rade gaat waarom hij opeens niet meer van me houdt. Alle karaktertrekken waar hij nu zo'n hekel aan heeft zijn altijd de redenen geweest waarom hij me zo aantrekkelijk vondt.

Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, afwachten in de hoop dat hij me gaat missen, ik vrees dat iedereen waarmee hij praat zegt dat hij bij mij weg moet. Hij zoekt alleen de schuld bij mij, ik doe alles fout en aan hem mankeert niets.



Ik wil geen beslissing afdwingen omat ik dan zeker weet dat hij weggaat alleen tegen deze onzekerheid kan ik eigenlijk ook niet meer. Ik wil zo graag met hem verder. Ik hou van hem maar hoe kan ik ervoor zorgen dat het gevoel bij hem weer terugkomt. Hoe kan ik ervoor zorgen dat hij gaat praten over wat hem dwarszit. Ik geloof niet dat het alleen door mij komt er moet volgens mij veel meer aan de hand zijn, maar dat komt er niet uit omdat hij daar uberhaupt niet over nadenkt. Hij wil weg zegt hij maar zoekt ondertussen niets uit hoe dat dan verder moet. Ik neem altijd alle beslissingen maar zelf regelt hij niets

Gisteravond te horen gekregen dat directeur uit familiebedrijf stapt en dat het dus eigenlijk vanaf 1 september geen familiebedrijf meer is. Oke iedereen verwachte die mededeling wel maar er werd gewoon totaal niet gereageerd door medewerkers (20 man in totaal) terwijl je eigenlijk bij hem zag dat de tranen in zijn ogen stonden. Het is op zich nog een jonge vent die bedrijf van zijn vader heeft overgenomen maar nu toch voor zichzelf kiest. Ik voelde gewoon de teleurstelling die door hem heen ging op de koude reacties maar was zelf niet bij machte om op een juiste manier te reageren omdat ik dan weet dat bij mij weer alle emoties loskomen en ik geen zin heb om me te laten gaan waar iedereen bij is dus heb het uiteindelijk thuis maar gedaan en luchtte in ieder geval wel op. Vanochtend maar even een mailtje gestuurd om hem te laten weten hoe ik het ervaren heb en hem alle geluk wil wensen in de toekomst en dat het me spijt dat er met zo weinig sfeer afscheid van hem is genomen, ik weet het ik ben niet verantwoordelijk voor de anderen hoe hun er mee omgaan maar het zit me niet lekker dat ik zelf er ook niets aan gedaan heb om wat te zeggen/doen om die sfeer te veranderen.



Wilde het in ieder geval even van me afschrijven zodat ik het kwijt ben en ergens ben ik misschien wel jaloers op hem dat hij de keuze maakt voor zichzelf door deze stap te nemen en dat er nog teveel is dat me tegenhoudt om dezelfde stap te nemen.

Ik weet eht moet mijn nick ook veranderen maar ben wachtwoord van ander naam weer vergeten en je kan het niet aan laten passen dus vandaar.



Ik loop heel erg te twijfelen of dit is wat ik wil blijven doen. Het werk op zich vind ik hardstikke leuk maar de manier waarop je je werk vervolgens uit moet gaan voeren vind ik niet leuk. Loop daar ook iedere keer tegen muren op omdat ik mijn werk te goed wil doen waarbij ik in de huidige systemen niet de juiste bedragen boven tafel kan krijgen



Volgens collega loop ik gewoon voor op de tijd en stel ik de klant centraal, dat is ook wat wegever van ons verwacht maar als je dat wilt moet de systemen aangepast worden omdat ik nu de benodigde bedragen niet boven tafel kan krijgen. Hij vindt dat ik niet moet zeuren en maar moet leren roeien met de riemen die ik heb maar geeft ook aan dat ik in principe wel gelijk heb.



Ik denk te veel vanuit klant in plaats van provisie en de laatste manier is nu eenmaal wel de manier waarop het merendeel van mijn collega's adviseren. Iedereen vindt dat mijn sterkste punt maar is ook eigenlijk de enie manier waarop ik mijn werk wil doen maar als je weet dat dingen kunnen omdat het in het verleden ook altijd kon maar mensen kunnen/willen ze niet uitvoeren omdat het systeemtechnisch niet mogelijk is dan loop je tegen een muur aan.



Dus ik moet nu voor mezelf beslissen of ik meega in die tunnelvisie van kan niet, jammer dan of toch proberen om dingen voor elkaar te krijgen, waarbij dat meestal via een omweg ook wel lukt met alle frustratie die daarbij hoort of op zoek naar een andere baan/wereldreis geen idee.



Ga in ieder geval de keuken helemaal veranderen, waanzinnig gasfornuis gezien past alleen niet in huidige keuken dus ga die nu maar vervangen. Keuken staat er tenslotte al 13 jaar en heb ik destijds met hem uitgezocht en was functioneel maar wil nu gewoon mooie keuken en jammer dat hij dan iets minder functioneel is, goede reden om overbodig servies etc. eens een keer weg te doen en voorraad op te maken en minder op voorraad te hebben.

Die vrouw van vakantie is inderdaad al snel nadat ze terug was een keertje langsgeweest en hou er nu ook nog contact mee. Waarschijnlijk gaan we met een man of 5 nog reunie houden dus wel leuk. De canvasfoto is echt heel erg gaaf geworden, hangt op prominente plek in de woonkamer, zelfde foto staat ook op mijn computer dus wordt iedere ochtend weer vrolijk als ik de computer op het werk of thuis opstart.



Kookeiland is inderdaad schitterend maar zit er helaas niet in veel te klein huis ervoor. Heb maar net een hoek van 2,3 bij 2,2 en daar gaat dus nu 90 cm van af voor nieuwe fornuis dat ik morgen ga kopen on line bij de Bijenkorf, mega aanbieding van smeg schijnt een van de betere gasfornuizen te zijn en heeft nu dezelfde prijs als een pelgrim dus kan ik ook eens duur doen. Rest komt waarschijnlijk bij Ikea vandaan omdat het anders iets te duur wordt en wil volgend jaar nog wel naar de ijsberen dus moet wel een beetje prioriteiten stellen.



Kreeg vandaag compliment van de psycholoog dat ik de zaken toch al weer redelijk op een rijtje heb staan en dat ik meer naar mijn gevoel moet luisteren daar is niets mis mee, vang alles signalen op moet er alleen nog naar leren luisteren voorkomt dat ik voor verrassingen kom te staan of dat ik mijn energie in de verkeerde mensen stop. Vooral dat laatste is iets wat ik nog heel moeilijk vindt er zijn nog twee mensen uit de 'oude tijd' waarmee ik eigenlijk wel contact wil houden maar waarvan ik eigenlijk niet weet of ik dat echt wil of dat ik dat wil in de hoop wat over hem te horen. Volgens psycholoog geldt op dit moment bij twijfel geen contact opnemen, hun laten ook niets van zich horen maar ja ik bel zelf ook niet dus vindt dat eigenlijk weer te makkelijk. Ergens hoop ik gewoon dat mijn gevoel fout is en dat die mensen wel oprecht in mijn geintresseerd zijn maar als dat het geval is zouden ze al wel gebeld hebben denk ik. O, nee begin weer te malen.



Ga zondag vriendin binnen halen die de wandelmarathon gaat lopen in Zeeland, rij ik bijna bij hun langs ga nog een keertje langs en dan is het aan hun om contact te zoeken. Dan heb ik er van mijn kant vrede mee dat ik die laatste stap nog heb gezet, ga onverwachts langs dus kan ik gelijk reactie peilen en in het ergste geval ben ik na een half uur weer weg maar laatste keer was het gewoon wel gezellig.



Vrijdag begint mijn tennisles dus als het goed is leer ik dan ook weer een paar nieuwe mensen kennen. Tennisuitrusting is compleet nu nog leren tennissen.

Doos, sterkte in deze moeilijke tijd en blijf volhouden hoor. Positief blijven denken.



Probeer ik ook hele dagen maar vandaag weer even terugval gehad. Gisteren naar fotocursus geweest en opdracht meegekregen dus eigenlijk gelijk op voorbereid om dat vandaag te doen maar het is zulk K..weer dat ik eigenlijk de hele dag binnen heb gezeten in plaats van lekker naar buiten te gaan en dat was geen slim idee. Ik heb gewoon geen zin om mijn huis op te ruimen en eigenlijk zou ik dat wel moeten doen. Tennisles is verschoven naar woensdag dus dan ga ik voor de eerste keer, had alleen gehoopt dat we met meerdere mensen les zouden hebben maar we zijn met zijn tweetjes (buurvrouw en ik) en bedoeling was eigenlijk om meer mensen te leren kennen door de tennis maar gaat op deze manier niet echt lukken.



Op fotocursus wel maar kan je na een dag ook nog niet echt zeggen natuurlijk. Zaten een paar mensen tussen die al echt hele mooie foto's hadden geschoten qua techniek en aantal mensen was ook op vakantie geweest in landen waar ik ook geweest was dus op gemakje even door die albums gekeken alleen dan zie je iedereen met een stel of gezin op de foto staan en word je er weer mee geconfronteerd dat je alleen bent.



Kookcursus zit er even niet meer in, budget is een eind op, tennisles, fotocursus en nieuwe keuken hakken er toch een beetje harder in dan gehoopt dus moet het even kalm aan doen tot het einde van het jaar.

Gaat vandaag weer beter, heb schandalig weinig gedaan op het werk behalve allerlei priveafspraken plannen, ik weet het had ik beter gisteren kunnen doen toen ik me ze down voelde maar ja als het dan al mis was gegaan bij het eerste mailtje dan was ik helemaal in zak en as gweest.

Kaarten night of the proms zijn binnen, vriendin gebeld en die gaat mee dus gelijk nog even dagje Arnhem er aan vast knopen heeft het tenminste nog zin gehad dat ik zoveel boodschappen heb gedaan bij de sligro.



Reunie van Uganda gaat door en iedereen maar bij mij thuis uitgenodigd dus wordt ook vast wel gezellig alleen vind ik het ook wel weer eng om in mijn eentje voor zoveel mensen tegelijk te moeten zorgen, voorheen was het veilig ik zorgde voor hapjes/drankjes etc en hij hield de sfeer er goed in nu moet ik dus voor beiden gaan zorgen, maar goed iedereen kent elkaar dus neem aan dat het wel vanzelf zal gaan, probeer me daar niet nu al druk om te maken( of tenminste tegen mezelf te zeggen dat ik me er niet druk om moet maken)

Heb de afgelopen dagen weer moeite om mijn bed uit te komen. Heb het idee dat iedereen op het werk op me aan het leunen is en het eigenlijk ook wel prettig vind als ik alles oplos en daar heb ik geen zin meer in. Probeer ook echt om dingen op de plek te liggen waar ze horen maar merk dat er dan gewoon niets mee gedaan wordt, omdat ze eigenlijk niet weten wat ze er mee aan moeten.

Maar ik moet het ook uitzoeken dus als ik het uit kan zoeken kan een ander dat toch ook doen, waarom doen ze het dan niet en laten ze het gewoon liggen. Ik voel me dus nu ontzettend schuldig omdat ik het niet uit ga zoeken en het helpt niet doortegen mezelf te zeggen dat ik me er niet schuldig over moet voelen omdat ik het bij een ander neergelegd heb maar klant wordt er nu de dupe van omdat ik het normaal gesproken uit zou zoeken. hoe kom ik van dat schuldig voelen af.

Ben ik weer, het is al weer een tijdje gelden. Doos hoe is het met jou?



Hier is het tot twee dagen geleden eigenlijk best wel goed gegaan maar afgelopen week iets te druk gemaakt waardoor je toch merkt dat je er nog lang niet overheen bent en de ene na de andere klat komt nu letterlijk binnen.

Was naar Night of the Proms geweest en Sinead O'Conner met nothing compares to you kwam goed binnen dus gelijk weer zitten janken, dacht het verborgen te houden voor mijn vriendin maar dus niet. Vervolgens nog twee intensieve dagen cursus en afgelopen zondag de mededeling dat hij nu al met haar gaat samenwonen.



Het gaat allemaal zo snel hebben die 14 jaar samen dan zo weinig betekend. Ik weet het het zegt meer over hem dan over mij maar ik heb dus wel 14 jaar van mijn leven aan iemand gegeven die het dus compleet niet waard is geweest. Ik moet er gewoon nog helemaal niet aan denken dat er iemand is die zijn plek in gaat nemen hoe kan je nu zo snel al alles vergeten zijn, draait het dan echt alleen maar om de leuke dingen in het leven en als het moeilijk wordt loop je weg.



Ik merk wel dat als ik nu naar theater of Night of the proms ga ik wel veel meer kan genieten van de dingen die er om me heen gebeuren omdat ik niet meer bang hoeft te zijn dat ik naar iets toe ga waar hij niets aan vindt maar ik mis mijn maatje, gewoon iemand die er altijd voor je is.

Doos, een kind dwingt hem niet bij je te blijven, dus ik hoop dat dat niet de reden is waarom je veiligheid niet in acht hebt genomen.

Ben je er diep van binnen van overtuigd dat hij nu echt voor je gaat want als ik het zo lees klinkt die overtuiging er niet.

Ik had gisteren een laatste update gedaan maar volgens mij is er ergens iets mis gegaan dus hierbij nogmaals.



Het is nu ondertussen een jaar geleden en in dat jaar heb ik veel over mezelf geleerd. Nog steeds kan ik niet begrijpen wat er nu echt is gebeurd en ben ik nog steeds bang om mijn eigen waarheid te creeren.



Het ergste vind ik nog dat ik 13 jaar met iemand heb samengeleefd waarvan ik nu achteraf eigenlijk moet zeggen dat ik hem totaal niet gekend heb, alles waarvan ik dacht te weten wat hij belangrijk vond, leuk vond ik weet niet meer wat daar van waar is, dat is het ergste.



Ondertussen ben ik wel tot de conclusie gekomen dat ik me al die jaren niet ongelukkig heb gevoeld maar wel heel vaak onbegrepen. Ik heb genoten van de dingen die we hebben gedaan maar dat had ik ook gekund met ieder ander mijn geluk hangt niet af van hem maar het is wel fijner om mooie dingen in het leven te kunnen delen met iemand.



Het vertrouwen in mensen heeft een behoorlijk forse deuk opgelopen en wat me het afgelopen jaar wel duidelijk is geworden dat ik meer moet leren vertrouwen op mijn gevoel en bij twijfel geen moeite meer in die mensen moet stoppen hoe moeilijk dat ook is want ik wil in ieder mens de goede eigenschappen naar boven halen maar heb nu wel geleerd dat als iemand dat zelf niet wil ik dat niet voor hem/haar kan doen.



Ik hoef niet meer altijd alles op te lossen voor mensen als dat betekent dat er dingen in de soep gaan lopen dan is dat maar zo, tenzij ik het zelf te belangrijk vindt. Dan zal ik het denk ik nooit leren om toch te zoeken naar een oplossing. Nee, zonder de uitleg nee blijft maar voor mij toch moeilijk te begrijpen.



Ik wil er nog steeds graag zijn voor andere mensen maar ik moet ook leren accepteren dat niet alles op mijn manier kan alleen verwacht ik wel van de mensen om me heen dat ze het gewoon aangeven als ik teveel doordraaf en gelukkig is dat nu bij een aantal vrienden het geval.



Je hoeft geen ruzie te krijgen door gewoon een keer te zeggen dat je het er niet mee eens bent en ik weet ook dat ik het accepteer van anderen als ze het zeggen dat ik doordraaf dus ik loop echt niet met een plaat voor mijn kop al was ik daar wel heel erg bang voor door opmerkingen die links en rechts gegeven werden, maar naar ik nu weet door mensen die continu bezig zijn om hun eigen straatje schoon te vegen en die zelf geen beslissingen durven te nemen die min of meer op een automatische piloot door het leven gaan zonder ergens vol passie in te durven springen.



Nu alleen nog mijn zelfvertrouwen terug krijgen dat ik een persoon ben die mensen de moeite waard vinden om mee om te gaan. Als ik bel om iets af te spreken en drie mensen achter elkaar zeggen dat ze wat anders hebben dan betrek ik dat direct weer op mezelf, terwijl het toch eigenlijk heel logisch is dat iedereen andere afspraken heeft staan in deze tegenwoordig drukke tijd.



Kortom ik ben er nog lang niet maar heb in ieder geval wel het idee dat ik weer wat controle over mijn eigen leven begin te krijgen en dat ik weer terug kom bij mijn oude ik dat alles kan als je er maar in gelooft en je omringd wordt door mensen die echt om je geven met al je goede en slechte karaktertrekken.