mijn man wil scheiden

Ongeveer een half jaar geleden heeft mijn man voor het eerst aangegeven niet met mij verder te willen. Dit kwam echt als een donderslag bij heldere hemel. Na gepraat te hebben vond hij ook dat we het samen weer moesten proberen. Ik van mij kan heb mezelf best veranderd maar bij hem heb ik eigenlijk niet veel verandering gemerkt. Geprobeerd te praten maar dat kan hij absoluut niet. In dat half jaar een aantal leuke dingen gedaan en heeft hij ook regelmatig gezegd dat hij weer van mij houdt. We zijn zelfs nog naar een ander huis wezen kijken.

Nu twee weken geleden komt hij weer met de bom ik ben niet gelukkig. Het gevoel is weg, je zorgt veel te goed voor me ik kan me niet ontwikkelen mijn gevoel zegt me dat ik bij je weg moet want je benauwd me. We zijn 13 jaar getrouwd en voor zover ik wist hadden we een goed huwelijk. Hebben heel veel dingen samen gedaan, had echt het idee dat hij mijn soulmate was en dat ik me alles bij hem terecht kon. Ik ben iemand die redelijk perfectionistisch is en alles snel en goed geregeld wil hebben. Hij is iemand die graag wil dat alles netjes is en altijd de leukste jongen van de klas wil zijn. Hij heeft er een ontzettend groot probleem mee dat hij 40 wordt dus ik schoof alles op midlife crisis en had zoiets van laat maar uitrazen komt vanzelf goed. Niet dus.

We zijn nu bij een relatietherapeut maar ook dat helpt naar mijn idee niet echt. Heb totaal niet het idee dat er ook maar iets van wat ik zeg tot hem doordringt.



Hij zegt dat hij er nog niet uit is alleen weet hij ook niet hoelang het gaat duren voordat hij eruit is. Ik wil hem niet kwijt maar ben heel erg bang dat hij de beslissing al heeft genomen maar het alleen niet durft te zeggen.



Hij zegt alleen maar de hele tijd dat hij niet meer om me geeft, dat hij om mij geeft alsof ik zijn zus ben. Nadat hij het heeft gezegd heeft hij eerst nog twee weken thuis gewoont waarbij je gewoon inet verder komt dan continu alles herhalen wat je al tig keer hebt gezegd. Nadat ik in die periode flink ben afgevallen heb ik aangegeven dat ik het prettiger zou vinden als hij even wegging om zelf een beetje tot rust te komen. Alleen dat helpt dus geen zak. Ik mis hem ontzettend en ik heb gewoon het idee dat hij helemaal niet bij zichzelf te rade gaat waarom hij opeens niet meer van me houdt. Alle karaktertrekken waar hij nu zo'n hekel aan heeft zijn altijd de redenen geweest waarom hij me zo aantrekkelijk vondt.

Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen, afwachten in de hoop dat hij me gaat missen, ik vrees dat iedereen waarmee hij praat zegt dat hij bij mij weg moet. Hij zoekt alleen de schuld bij mij, ik doe alles fout en aan hem mankeert niets.



Ik wil geen beslissing afdwingen omat ik dan zeker weet dat hij weggaat alleen tegen deze onzekerheid kan ik eigenlijk ook niet meer. Ik wil zo graag met hem verder. Ik hou van hem maar hoe kan ik ervoor zorgen dat het gevoel bij hem weer terugkomt. Hoe kan ik ervoor zorgen dat hij gaat praten over wat hem dwarszit. Ik geloof niet dat het alleen door mij komt er moet volgens mij veel meer aan de hand zijn, maar dat komt er niet uit omdat hij daar uberhaupt niet over nadenkt. Hij wil weg zegt hij maar zoekt ondertussen niets uit hoe dat dan verder moet. Ik neem altijd alle beslissingen maar zelf regelt hij niets

Het is nu zondagavond en tot een uurtje geleden ging het allemaal wel goed, maar nu begin ik langzaam weer in een dipje te raken, ga zometeen maar op tijd naar bed in plaats van een pilletje te slikken.



Gisteren naar Concert at Sea geweest, erg gezellig en leuk sfeertje maar toch heb je het iedere keer weer over hem, heb zelfs even momentje gedacht dat ik hem zijn nieuwe vriendin heb gezien maar ik zag hem niet dus zal wel iemand zijn gweest die op haar leek, heb haar tenslotte nooit in het echt gezien en alleen maar op hyves site.



Gelukkig werkte het mobiele netwerk dus nog paar vrienden gezien waarvan ik wist dat ze ook kwamen maar is een beetje moeilijk zoeken tussen zoveel mensen.



Vrijdagavond lekker uit eten geweest, weliswaar in het restaurant waar we samen de laatste keer gegeten hebben maar dan hebben we dat ook maar direct gehad. Ging goed, wel gezorgd dat we een ander tafeltje hadden dan de laatste keer en degene met wie ik was wist niets van dat laatste etentje af. Dat heb ik dus ook weer overleefd dus nu weet ik dat ik daar een volgende keer weer gewoon naar toe kan zonder bang te hoeven zijn dat ik aan hem continu aan hem moet denken.



Vanochtend zowaar uitgeslapen tot 12.00 uur dus uiteindelijk haal je toch vanzelf je slaap ook wel weer in. Tuinhuis alvast de eerste keer in de verf gezet want begin augustus komt mijn oude buurman hem samen met zijn vader in elkaar zetten dus moet ik wel zorgen dat hij helemaal geschilderd is. Tenminste de achterkant want daar kan ik niet meer bij.



Halverwege mailtje gebeld door oude vriendin (waren eigenlijk vrienden van hem maar goed je hebt toch 13 jaar met ze opgetrokken) die ik twee weken geleden had gebeld voor prikken Uganda maar die nog steeds niet teruggebeld had waardoor ik weer zoiets had van o, die willen me ook niet meer spreken en heeft net gebeld. Willen toch graag contact houden dus ga daar ik nu volgende week toch weer een keertje langs. Ook bij haar nog aangegeven dat ik het best heel moeilijk vond om weer contact te leggen omdat ik haar na april niet meer gesproken had maar ze zei zelf dat ze het ook heel moeilijk vond maar toch wel graag contact wilde houden dus ben blij dat we dat nu ook uitgesproken hebben. Ben gelijk ook weer een beetje opgebeurd.



Hoe zo'n stom telefoontje je dan toch de hele tijd bezig kan houden. Ben echt blij dat ze gebeld heeft.



Begin nu langzaam maar zeker ook een beetje te beseffen dat hij er toch wel voor gezorgd heeft dat ik me een grote onbenul voelde in sociale contacten terwijl juist nu degene die overblijven zeggen dat ze dat nooit zo gezien hebben. Ik zal nooit de gangmaker worden op feestjes en dat hoeft ook niet maar kan toch echt wel gesprek gaande houden, moet nu alleen nog zorgen dat het niet meer ieder gesprek over hem gaat maar dat zal nog wel even zo duren als het maar niet meer een heel gesprek over hem gaat.



Kortom ik geloof of laten we zeggen ik hoop dat ik het vorige weekend mag zien als het absolute dieptepunt en dat ik nu langzaam maar zeker daar een beetje uit begin te krabbelen. Is die sprong wellicht toch nog ergens goed voor geweest, weliswaar niet op de manier waarop ik gehoopt had maar toch.

Zag gisteren ook weer zoveel mensen op Concert at Sea samen gelukkig, ooit wil ik dat ook weer moet alleen eerst leren dat ik mezelf nooit meer zo zal wegcijferen voor een vent, want dat besef begint nu wel langzaam door te dringen dat ik zijn geluk belangrijker vond dan mijn eigen geluk en dat is volgens mij toch niet de goede manier van houden van.

Ik ga ook inderdaad 15 augustus alleen op vakantie. Zie er op zich als een berg tegenop maar moet toch een keer de draad van mijn leven weer op gaan pakken. Ben alleen bang om weer zo'n terugval te krijgen als vorig weekend als ik daar net zit omdat je daar ongetwijfeld momenten tegen komt dat je even tegen hem wil zeggen, mooi he en dat er dus nu niemand is om dat mee te delen. Ga op safari naar Uganda dus ga er maar vanuit dat iedereen met dezelfde doelstelling daar naar toe gaat zodat je dat toch met die mensen kan delen.



Ik mis hem nog steeds iedere dag en als ik dan jou verhaal weer lees dan weet ik eigenlijk niet waar ik beter mee af ben. Ik had ook nog zo graag die kans gehad om er samen voor te vechten maar had dat wat opgeleverd? Nee, dat is me nu wel duidelijk. Hij heeft het niet in zich om te kiezen voor de moeilijkste weg, makkelijker is het om een eigen wereld te creeren en daarin te geloven.





Ben nu ondertussen zo ver dat ik weet dat het alleen wat opgeleverd had als hij er echt voor wilde gaan wellicht kan het boek scheiden of blijven jullie helpen( duploo heeft dat ergens begin van het topic aangegeven) Zeker nadat ik dat gelezen had was in mijn ogen de scheiding echt niet nodig geweest alleen dat betekent wel dat je de confrontatie met jezelf aan moet gaan en wellicht dat het jullie helpt dat je het bijv. eerst zelf leest, kijk of je dan nog vol overtuiging kan zeggen dat je verder wilt en daarna aan hem vraagt om het te lezen.



Heb je daarna ook gelijk de gespreksonderwerpen boven tafel waar het in essentie om gaat.



Ik ben er echt van overtuigd dat teveel huwelijken te snel worden opgegeven misschien gewoon wel omdat het zo makkelijk wordt geaccepteerd of domweg om het de makkelijkste manier is om te leven. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan, dat je daarmee op de lange termijn niets oplost is duidelijk maar ach, ben je toch weer 10 jaar verder.



Ik vind het goed van je dat je er nog steeds voor vecht maar probeer jezelf niet kwijt te raken. Kijk wat jij wilt in je huwelijk en probeer dat langzaam maar zeker terug te krijgen, stapje voor stapje maar doe het alleen in de wetenschap dat je man er echt voor wilt gaan. Uit angst voor de toekomst bij elkaar blijven lost op de lange termijn niets op.



Ik weet nu dat hij het vorig jaar zomer heeft gezegd, er weer voor te willen gaan maar totaal geen moeite heeft gedaan en duidelijk gebruik heeft gemaakt van zachte heelmeesters stinkende wonden en ik heb voor mezelf ook niet in willen zien dat het zo af zou kunnen lopen. Had ik echt nooit verwacht waarschijnlijk omdat ik het op zijn midlife crisis heb gegooid in plaats van te achterhalen wat er nu echt speelde alleen heb zo vaak gevraagd wat er was, aangegeven dat ik vond dat hij erover moest praten met mij of iemand anders dus ik weet dat ik mezelf niets hoef te verwijten maar toch blijft het nog steeds in je achterhoofd hangen stel dat ik dat of dat anders had gedaan.



Alleen tegen een nieuwe spannende relatie die je alleen in de weekenden ziet kan ik niet op.



Moet alleen nog even leren hoe ik hem los moet laten en dat is zo verdomde moeilijk maar ooit gaat het een keertje lukken. Ik denk dat ik eigenlijk nooit echt zal begrijpen waarom het over is gewoon simpel weg omdat hij het niet met mij wil delen, wellicht dan toch gewoon simpelweg de seks. Niet spannend genoeg ik was er tevreden mee maar hij schijnbaar niet, alleen dan had hij zelf ook het initiatief kunnen nemen om het op te lossen en het voor mij prettiger te maken.



Heb vorige zomer nog gedacht om spel partnerlink te kopen maar hij heeft een pesthekel aan spelletjes dus dat werkt dan ook niet. Aangegeven dat ik moeilijk klaarkom maar het wel fijn vindt om gemasseerd te worden en lekker gestreeld te worden en het gewoon fijn vind om lekker bij hem te liggen en te strelen, dat dat voor mij veel meer betekent dan echt het klaarkomen op zich dat ik ook geen zin heb op me daar op te focussen omdat het dan helemaal niet meer gaat lukken maar dat ik het wel fijn vind om seks te hebben omdat we dan intiem met elkaar zijn.



Door psych kom ik er nu wel langzaam maar zeker achter dat hij stelselmatig over mijn grenzen is heengegaan in contact met andere vrouwen waardoor ik min of meer blokkeer. Jaar of 8 geleden is hij voor de eerste keer in ons huwelijk verliefd geworden op een andere vrouw, waarbij ik hem heel duidelijk voor de keus heb gesteld zij of ik om even te laten weten hoe het voelde ook nog even staan flirten met iemand anders maar voelde gewoon zo verkeerd dat ik niet wist hoe snel ik uit die bar weg moest lopen. Tel daar een hartoperatie met bijbehorende littekens op en onzekerheid is een feit geworden.



Ik zou ook nooit aan zo'n programma hebben meegedaan waarbij je je relatie test om te kijken of hij wel of niet vreemd gaat omdat ik gewoon wist dat hij de verleiding niet zou kunnen weerstaan als die in zijn schoot geworpen wordt maar ik ging er altijd nog wel vanuit dat het niet zou gebeuren in het dagelijks leven. Hoe naief kan je zijn?



Dus nu blijft nog steeds die vraag door mijn hoofd spoken stel dat ik wel makkelijk klaar had kunnen komen en we dagelijks seks hadden gehad was het dan wel goed gegaan?



Nee dus, want hij heeft niet genoeg van mij gehouden om dat probleem op te lossen als het voor hem echt zo'n probleem zou zijn. Omdat je een probleem niet oplost maar ervoor wegloopt en de schuld bij een ander neerleggen veel makkelijker is.



Heel veel sterkte te komende tijd en denk aan je zoontje en die kleine die op komst is maar zorg ervoor dat je niet jezelf kwijt raakt dat is namelijk wat er bij mezelf gebeurt is. Probeer je eigen grenzen vast te stellen en maak hem die duidelijk als hij niet bereid is om je grenzen te accepteren dan moet je daaruit je conclusies trekken maar uit ervaring weet ik al hoe moeilijk het is om voor jezelf eerst die grenzen te bepalen laat staan hem duidelijk maken waar die grenzen liggen.



sterkte, we trekken elkaar er wel door heen



Probeer iedere dag 1 lichtpuntje te zien in je relatie wellicht worden het er in de toekomst dan wel een heleboel. Ik hoop het van harte voor je.

Nikiet, inderdaad zo goed was hij nu ook weer niet al ligt mijn vergelijkingsmateriaal ondertussen wel al bijna 18 jaar achter me. In het begin is alles nog spannend en kwam initiatief altijd van mij. Na hartoperatie is dat stuk minder geworden mede doordat ik het litteken zo lelijk vond/vindt maar garanties met plastische chirurgie krijg je ook niet dus dat risico durf ik niet te nemen en ieder litteken blijf je zien/voelen.



Ik ben gewoon zo jaloers op iedereen die nog wel een relatie heeft, zie ook wel dat het daar niet allemaal koek en ei is maar waarom lukt het hun wel en mij dan niet. Ik weet het omdat het een eikel is maar toch

Krijg net een mailtje op mijn werk van schoonzusje, waterlanders allom en geen land meer met me te bezeilen. vindt het ontzettend fijn om wat van ze horen, heb ik in ieder geval nog een beetje het idee dat ik nog iets voor ze betekend heb maar weet gewoon helemaal niet meer wat ik moet doen nu.



Vertellen hoe moeilijk ik het er allemaal nog mee heb, juist mezelf groot houden.



Alleen een zin is zo typerend voor hun manier van leven, " zo gaan die dingen nu eenmaal"



Ik zou aan de ene kant zo graag een stuk je van die manier van leven willen hebben dat maakt het allemaal zoveel makkelijker. Geen woord wordt er over gerept dat hij al weer een ander heeft.



Waarschijnlijk heeft ze contact gehad met een vriendin die ik een week of twee geleden tegenkwam die aan me vroeg hoe het was en toen had ik aangegeven dat ik heel erg het idee had niets voor hun betekend te hebben omdat ze helemaal niets meer van zich laten horen. Het vermoeden had dat hij een ander had maar dat iedereen bleef ontkennen. Een dag later kwam ik er dus achter dat hij toch een ander had.



Ze geeft nu ook aan dat ze het zou snappen als ze niets meer van me hoort.



Ik weet het gewoon echt niet meer wat moet ik nu doen, voorlopig maar even niets denk ik tot ik dit even heb laten inzinken, wil het liefst in bed kruipen en nergens meer aan denken

Vanavond nog maar even bij mijn zus langsgeweest, ben net terug. Het er daar ook weer heel veel over gehad. Mijn zwager is wel iemand die haarscherp kan analyseren. Had ook het mailtje meegenomen, begreep dat ik er van slag van was maar gaf ook aan dat ik nu echt afstand moet gaan leren nemen.

Hun wereld zit zo anders in elkaar dan de mijne, zonder vlag of stoot gaan ze verder en hetgeen er gebeurt is is gebeurt, jammer op naar het volgende. Niet nadenken waarom iets is gebeurt is niet belangrijk.



Ben er nu volgens mij ook wel achter dat ik sinds kerst (eerste kerst dat ik geen zin had om de kerstboom op te zetten, is echt in al die jaren nog nooit gebeurt. Ik genoot er altijd van om het hele huis in kerstsfeer te brengen, uitgebreid te koken etc.) de moed om te vechten denk ik heb opgegeven en dat ik onbewust heb gedacht laat jij nu maar eens zien dat je nog om me geeft.



Had alleen echt nooit gedacht dat hij werkelijk weg zou gaan was er echt van overtuigd dat hij zou beseffen wat hij had en bij mij zou blijven.



Alleen dan had hij moeite moeten doen en dat is inderdaad iets wat echt niet in zijn aard ligt, het moet allemaal aan komen waaien en gebeurt dat niet dan gaan we weer aan wat anders beginnen maar aan hem ligt het niet. Inderdaad kreeft zoals je zegt een mooi weer relatie.



Ik begin nu toch wel in te zien dat hij enorm goed kan manipuleren en dat hij alles met een reden doet. Liefde maakt echt blind.



Gooit probleem op tafel en gaat er vanuit dat iemand anders het oplost, tot kerst heb ik dat ook altijd gedaan maar op de een of andere manier was toen de koek op en kon ik het niet meer opbrengen. Weten dat er iets speelt maar er niet de vinger op kunnen leggen. Vragen om een weekje samen weg te gaan omdat het niet goed gaat maar dat niet willen, excuses verzinnen om maar niet met mij weg te hoeven gaan en al die tijd heb ik gedacht dat het aan mij lag.



Ik ben niet gek, heb alleen heel erg veel van hem gehouden en hou nog steeds van hem maar zo diep heeft het bij hem niet gezeten.



Wil niet zeggen dat hij op zijn manier niet van mij gehouden heeft alleen is dat niet genoeg als het eventjes wat minder gaat weglopen is dan een stuk eenvoudiger.



Met vallen en opstaan kom ik er ooit wel een keertje.

Lenie, herken het ook dat stoer doen, waardoor de hele wereld denkt dat je sterk bent maar uiteindelijk ben ik te onzeker voor woorden geworden.

Bij alles wat iedereen nu zegt zoek ik de achterliggende gedachte, ik wordt zo wantrouwend richting mensen en dat wil ik niet maar gebeurt wel.

Ben gisteravond uit eten geweest en heb het voor elkaar gekregen om maar een krap uurtje over hem te praten en voor de rest gewoon over andere dingen. Ga zometeen met vriendin weekendje naar Utrecht wil me er ook op focussen dat ik verder moet met mijn leven.



Ben denk ik nu ook wel zo ver dat ik hem niet meer wil maar waar ik nu zo boos om ben zijn al die leugens die er zijn verteld op het laatst die hebben er zo diep ingehakt dat ik daardoor gewoon mijn hele zelfvertrouwen kwijt ben. Alles wat ik had aan zekerheid is weg en ik weet niet hoe ik die zekerheid weer op moet bouwen.



Volgens psych kan ik nu gewoon helemaal opnieuw beginnen aan mijn leven maar ik heb geen idee hoe dat op te pakken ik vind het leven op dit moment zo eng, ben zo bang om teleurgesteld te worden in mensen en realiseer me tegelijkertijd ook dat ik weer mensen moet leren gaan vertrouwen anders heb ik geen leven.

Heb trouwens toch nog wel mailtje naar schoonzusje teruggestuurd om te laten weten dat ik het echt heel fijn vond om wat van ze te horen, dat ik ze heel erg mis en het liefst contact met ze zou houden maar dat ik het nu niet aankan omdat ze me te veel herinneren aan hem



Dat ik heel erg worstel met de laatste verwijten die hij gemaakt heeft en dat het veel meer tijd nodig heeft om hier overheen te komen dan ik me ooit gerealiseerd heb/kon hebben.



Ze is zwanger van de 3e, iets wat echt geen verrassing was maar ben gewoon zo jaloers op dit moment op hun geluk en iedereen die gelukkig is.