Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
dinsdag 29 juli 2008 om 13:13
Ik begrijp je opmerking Pom. En hij heeft begeleiding gehad. Het punt is, hij heeft kenmerken van een depressie (gevoel van doelloosheid, niet hier willen zijn) maar in essentie geen depressie. Ik kan er zelf al niet eens zo goed mijn vinger op leggen, laat staan dat ik het goed kan uitleggen.
Een echte depressie, daar zou ik wel degelijk nog begrip voor kunnen opbrengen (afgezien van vermoeidheidsverschijnselen na 4 jaar ervan ). Het is iets anders en het heeft lang geduurd voor ik dat durfde toe te geven omdat het zo harteloos klinkt terwijl iemand zo ongelukkig oogt.
Wat Dubio zei klopt wel degelijk. Hij kiest ervoor. Dus wat het nou wel precies is weet ik nog steeds niet. Ik weet alleen dat er compleet geen plek is voor mij in deze relatie, ik word continu gedwongen in rollen die ik niet wil spelen. De enige manier om daar een eind aan te maken is helaas toch een eind aan de relatie denk ik.
Ik wilde dat iemand me duidelijk kon uitleggen wat er nou precies aan de hand is. Want ik ervaar al jaren een mindfuck met iemand die compleet onschuldig oogt. Hooguit wat onwelwillend om me tegemoet te komen. Maar de sabotage gaat veel dieper dan dat.
Een echte depressie, daar zou ik wel degelijk nog begrip voor kunnen opbrengen (afgezien van vermoeidheidsverschijnselen na 4 jaar ervan ). Het is iets anders en het heeft lang geduurd voor ik dat durfde toe te geven omdat het zo harteloos klinkt terwijl iemand zo ongelukkig oogt.
Wat Dubio zei klopt wel degelijk. Hij kiest ervoor. Dus wat het nou wel precies is weet ik nog steeds niet. Ik weet alleen dat er compleet geen plek is voor mij in deze relatie, ik word continu gedwongen in rollen die ik niet wil spelen. De enige manier om daar een eind aan te maken is helaas toch een eind aan de relatie denk ik.
Ik wilde dat iemand me duidelijk kon uitleggen wat er nou precies aan de hand is. Want ik ervaar al jaren een mindfuck met iemand die compleet onschuldig oogt. Hooguit wat onwelwillend om me tegemoet te komen. Maar de sabotage gaat veel dieper dan dat.
dinsdag 29 juli 2008 om 13:22
quote:pom508 schreef op 29 juli 2008 @ 12:58:
Ik denk niet, dat een depressie hebben een keuze is. Dat bedoel ik ook, en daarom geloof ik dus niet dat hij klinisch depressief is. Ik denk dat hij kiest voor depressief gedrag (wat uiteindelijk misschien wel tot een echte depressie leidt hoor), dat dat voor hem een manier is om met het leven om te gaan. Zielig in een hoekje kruipen is dan een manier om je te verstoppen voor jezelf. Dat vind ik iets anders dan depressief zijn, dat is zwelgen.
Ik denk niet, dat een depressie hebben een keuze is. Dat bedoel ik ook, en daarom geloof ik dus niet dat hij klinisch depressief is. Ik denk dat hij kiest voor depressief gedrag (wat uiteindelijk misschien wel tot een echte depressie leidt hoor), dat dat voor hem een manier is om met het leven om te gaan. Zielig in een hoekje kruipen is dan een manier om je te verstoppen voor jezelf. Dat vind ik iets anders dan depressief zijn, dat is zwelgen.
Ga in therapie!
dinsdag 29 juli 2008 om 13:43
quote:mamzelle schreef op 29 juli 2008 @ 10:59:
Het lijkt wel of zo iemand niet dagelijks mensen om zich heen kan hebben, de godganse dag.
Dat idee heb ik wel van mijn ex. En ook dat 'ie van zijn kinderen veel meer kan verdragen dan van andere mensen inclusief zijn geliefde.
Wel ben ik bang dat zijn verdraagzaamheid kleiner wordt naarmate hij meer van de kinderen gaat verwachten -ze ouder en dus wijzer worden-Ja, dit denk ik dus ook over mijn ex!! Vandaar dat hij het volegns mij wel ziet zitten om alleen te wonen en de kinderen de helft van de tijd te hebben. Hij wil ook altijd met rust eglaten worden, kan niet tegen verrassingen, spontane acties etc. Hoeweld at door de jaren heen wel is verbeterd.
Het lijkt wel of zo iemand niet dagelijks mensen om zich heen kan hebben, de godganse dag.
Dat idee heb ik wel van mijn ex. En ook dat 'ie van zijn kinderen veel meer kan verdragen dan van andere mensen inclusief zijn geliefde.
Wel ben ik bang dat zijn verdraagzaamheid kleiner wordt naarmate hij meer van de kinderen gaat verwachten -ze ouder en dus wijzer worden-Ja, dit denk ik dus ook over mijn ex!! Vandaar dat hij het volegns mij wel ziet zitten om alleen te wonen en de kinderen de helft van de tijd te hebben. Hij wil ook altijd met rust eglaten worden, kan niet tegen verrassingen, spontane acties etc. Hoeweld at door de jaren heen wel is verbeterd.
dinsdag 29 juli 2008 om 13:49
quote:Feliciaatje schreef op 29 juli 2008 @ 12:43:
Dat is precies wat ik me ben gaan realiseren, dat het toch echt een keus van hem is, niet iets wat hem zo maar is overkomen. Ook al speelt het nog zo onbewust. Vandaar al die "ik kan het niet"s waar meerdere malen doorheensiepelde dat hij gewoon niet wilde. Dat is heel wat anders. En dat geeft me een machteloos gevoel want "ik kan niet", daar kan ik in essentie vaak al weinig mee. Als je echt wil, kun je een hoop naar mijn idee, vooral als het zich in jezelf afspeelt. Dat het dan moeilijk is en tijd kost, natuurlijk, alle begrip voor, ik ben ook niet met alles binnen een paar dagen klaar. Maar niet willen, tja wat kun je dan nog doen als partner? Afwachtend gaan zitten lijden? Als ik ergens een hekel aan heb... .
Ik ben zelf lange periodes depressief geweest. En idd heb ik daardoor alleen al veel begrip gehad, ik weet wat het met je doet. Maar ik heb er nooit voor gekozen, als ik een deur zag om verder te komen dan ging ik erdoorheen. Dat doet hij niet. En dan op een gegeven moment houdt mijn begrip op, dat is al een tijd zo. Maar tegelijkertijd voelt het wreed om dan maar te zeggen: tja je eigen keuze, doe er wat aan/mee of concludeer dat het zo blijft en meld dat even. Dan kan ik ook verder. Dat heb ik wel (iets vriendelijker) gezegd. En alleen daardoor al heb ik me regelmatig een hard mens gevoeld. Maar wat moet je anders? Mee gaan zitten sippen? Ik wil dat niet, ik wil mijn leven leven.
Ik heb er geen spijt van. Ik heb er veel van geleerd. Maar het verder accepteren is uitgesloten. Ik heb geprobeerd om te leven met het gebrek aan echte liefde en intimiteit omdat hij het ook moeilijk had en de suggestie wekte het wel te willen. Dus in mijn naiviteit heb ik gedacht: als jij het wil, dan komt het.
Maar ik kan niet meer, ik merk dat ik honger lijd, energie verspil, twijfel aan mijzelf als mens. En tegelijkertijd besef dat dat heel normaal is gezien de omstandigheden van de afgelopen 4 jaar maar dat ik dan nu mag kiezen me anders te voelen. Ik voel me gespleten daarin, het stuk wat verwond is en aan de andere kant het besef dat het onterecht is, het gevoel wat ik over mijzelf heb gekregen. Gek gevoel.
Ik ben zo blij dat ik 2 jaar geleden op de rem heb getrapt en ben begonnen met mezelf weer op te bouwen. Want ik heb nu mensen om me heen die echt van me houden en idd mijn grenzen respecteren. Dus ik baal niet dat ik dat empathische stuk heb. Maar het heeft het contrast de afgelopen jaren enorm gemaakt, dat ik me veilig voelde bij goede vrienden en op vreemde, onnoembare wijze bedreigd en op mijn hoede bij mijn man.
Dus de conclusie blijft hetzelfde, ik kan hier zeker niet mee door. Een paar weken terug heb ik dat duidelijk aangegeven. Ik ben nu aan het rouwen, ik ben boos, ik voel de schade tot in mijn tenen. Maar ook dat ik dit nooit meer pik van iemand, dat ik niet meer van mezelf tolereer dat ik zoveel weggeef terwijl er niets mijn richting op komt.
Hij is ermee bezig. Maar ik kan hem er niet in vertrouwen dat hij ooit mijn behoeften echt belangrijk gaat vinden. Hij zei zelf een paar dagen terug dat hij nooit geleerd heeft te houden van. Ik ook niet. En toch kan ik met hart en ziel liefhebben. Ik heb geen flauw benul hoe je dat moet leren en ik heb al helemaal geen zin om op iets te wachten waarvan ik denk: ik geloof dat ik meer wil dan dat, ik wil nu gewoon wel 's vanzelfsprekend liefgehad worden. Voor minder doe ik het niet meer.
Ik denk dat ik nu worstel met het laatste stukje hoop. Terwijl ik weet dat het zinloos en te weinig is. En dat ik mezelf dan mag gunnen te zeggen: laat maar, ik ga. Ik vind het moeilijk om hem in de steek te laten. En tegelijkertijd besef dat hij niet anders gedaan heeft de afgelopen jaren. En dat voor hem kiezen impliceert dat ik mezelf in de steek laat.
Dus de keus is onvermijdelijk. Dat zie ik zelf ook. Maar niet makkelijk. Ik heb als kind altijd in dienst gestaan van anderen. En dat merk ik nu, dat dat een diepe, oude reflex is. Voor mijzelf kiezen is hier zo tegenovergesteld aan. En ik wurm me ernaar toe om dit te kunnen maar wat is het moeilijk. Alsof ik tegen mezelf vecht. Dat houdt me niet tegen maar het maakt het geen schitterende zegetocht maar eerder een langzaam, kwellend duel. Mijn ergste vijand ben ik zelf. Dus ik ervaar nu eigenlijk ook niets naar mijn man toe, hooguit dat het klaar is. Dat is duidelijk.
Felicia, deze hele posting had een paar maanden geleden door mij geschreven kunnen zijn. Woord voor woord.....en zie waar ik nu ben..aan de nadere kant van de lijn. Aan de goede kant, zo voelt het.
Meid, je komt er wel! Enne, gewoon hier schrijven hoor, net als allemaal. Ik schrijf ook pas sinds maart ofzo hier mee....
Dat is precies wat ik me ben gaan realiseren, dat het toch echt een keus van hem is, niet iets wat hem zo maar is overkomen. Ook al speelt het nog zo onbewust. Vandaar al die "ik kan het niet"s waar meerdere malen doorheensiepelde dat hij gewoon niet wilde. Dat is heel wat anders. En dat geeft me een machteloos gevoel want "ik kan niet", daar kan ik in essentie vaak al weinig mee. Als je echt wil, kun je een hoop naar mijn idee, vooral als het zich in jezelf afspeelt. Dat het dan moeilijk is en tijd kost, natuurlijk, alle begrip voor, ik ben ook niet met alles binnen een paar dagen klaar. Maar niet willen, tja wat kun je dan nog doen als partner? Afwachtend gaan zitten lijden? Als ik ergens een hekel aan heb... .
Ik ben zelf lange periodes depressief geweest. En idd heb ik daardoor alleen al veel begrip gehad, ik weet wat het met je doet. Maar ik heb er nooit voor gekozen, als ik een deur zag om verder te komen dan ging ik erdoorheen. Dat doet hij niet. En dan op een gegeven moment houdt mijn begrip op, dat is al een tijd zo. Maar tegelijkertijd voelt het wreed om dan maar te zeggen: tja je eigen keuze, doe er wat aan/mee of concludeer dat het zo blijft en meld dat even. Dan kan ik ook verder. Dat heb ik wel (iets vriendelijker) gezegd. En alleen daardoor al heb ik me regelmatig een hard mens gevoeld. Maar wat moet je anders? Mee gaan zitten sippen? Ik wil dat niet, ik wil mijn leven leven.
Ik heb er geen spijt van. Ik heb er veel van geleerd. Maar het verder accepteren is uitgesloten. Ik heb geprobeerd om te leven met het gebrek aan echte liefde en intimiteit omdat hij het ook moeilijk had en de suggestie wekte het wel te willen. Dus in mijn naiviteit heb ik gedacht: als jij het wil, dan komt het.
Maar ik kan niet meer, ik merk dat ik honger lijd, energie verspil, twijfel aan mijzelf als mens. En tegelijkertijd besef dat dat heel normaal is gezien de omstandigheden van de afgelopen 4 jaar maar dat ik dan nu mag kiezen me anders te voelen. Ik voel me gespleten daarin, het stuk wat verwond is en aan de andere kant het besef dat het onterecht is, het gevoel wat ik over mijzelf heb gekregen. Gek gevoel.
Ik ben zo blij dat ik 2 jaar geleden op de rem heb getrapt en ben begonnen met mezelf weer op te bouwen. Want ik heb nu mensen om me heen die echt van me houden en idd mijn grenzen respecteren. Dus ik baal niet dat ik dat empathische stuk heb. Maar het heeft het contrast de afgelopen jaren enorm gemaakt, dat ik me veilig voelde bij goede vrienden en op vreemde, onnoembare wijze bedreigd en op mijn hoede bij mijn man.
Dus de conclusie blijft hetzelfde, ik kan hier zeker niet mee door. Een paar weken terug heb ik dat duidelijk aangegeven. Ik ben nu aan het rouwen, ik ben boos, ik voel de schade tot in mijn tenen. Maar ook dat ik dit nooit meer pik van iemand, dat ik niet meer van mezelf tolereer dat ik zoveel weggeef terwijl er niets mijn richting op komt.
Hij is ermee bezig. Maar ik kan hem er niet in vertrouwen dat hij ooit mijn behoeften echt belangrijk gaat vinden. Hij zei zelf een paar dagen terug dat hij nooit geleerd heeft te houden van. Ik ook niet. En toch kan ik met hart en ziel liefhebben. Ik heb geen flauw benul hoe je dat moet leren en ik heb al helemaal geen zin om op iets te wachten waarvan ik denk: ik geloof dat ik meer wil dan dat, ik wil nu gewoon wel 's vanzelfsprekend liefgehad worden. Voor minder doe ik het niet meer.
Ik denk dat ik nu worstel met het laatste stukje hoop. Terwijl ik weet dat het zinloos en te weinig is. En dat ik mezelf dan mag gunnen te zeggen: laat maar, ik ga. Ik vind het moeilijk om hem in de steek te laten. En tegelijkertijd besef dat hij niet anders gedaan heeft de afgelopen jaren. En dat voor hem kiezen impliceert dat ik mezelf in de steek laat.
Dus de keus is onvermijdelijk. Dat zie ik zelf ook. Maar niet makkelijk. Ik heb als kind altijd in dienst gestaan van anderen. En dat merk ik nu, dat dat een diepe, oude reflex is. Voor mijzelf kiezen is hier zo tegenovergesteld aan. En ik wurm me ernaar toe om dit te kunnen maar wat is het moeilijk. Alsof ik tegen mezelf vecht. Dat houdt me niet tegen maar het maakt het geen schitterende zegetocht maar eerder een langzaam, kwellend duel. Mijn ergste vijand ben ik zelf. Dus ik ervaar nu eigenlijk ook niets naar mijn man toe, hooguit dat het klaar is. Dat is duidelijk.
Felicia, deze hele posting had een paar maanden geleden door mij geschreven kunnen zijn. Woord voor woord.....en zie waar ik nu ben..aan de nadere kant van de lijn. Aan de goede kant, zo voelt het.
Meid, je komt er wel! Enne, gewoon hier schrijven hoor, net als allemaal. Ik schrijf ook pas sinds maart ofzo hier mee....
dinsdag 29 juli 2008 om 13:50
Is hij in therapie, Felicia?
Ik vind het ook nogal boud om te stellen dat depressief gedrag een keuze is. Denk dat niemand voor zijn plezier in zo'n state of mind of gedrag zit.
Kan er zelf helaas over meepraten. Heb het gevoel dat ik een berg over moet waar iemand anders alleen maar een heuveltje hoeft te nemen. Of dat waar is weet ik natuurlijk niet, ik kan niet in het gevoel van andere mensen binnenkijken.
Denk dat je wel van je partner kunt verwachten dat hij therapiebereid is. Met daarbij de kanttekening dat er wel eens niet zoveel te halen kan zijn uit therapie.
Dat je dan zelf de moed opgeeft lijkt me in bepaalde gevallen onvermijdelijk.
Ik vind het ook nogal boud om te stellen dat depressief gedrag een keuze is. Denk dat niemand voor zijn plezier in zo'n state of mind of gedrag zit.
Kan er zelf helaas over meepraten. Heb het gevoel dat ik een berg over moet waar iemand anders alleen maar een heuveltje hoeft te nemen. Of dat waar is weet ik natuurlijk niet, ik kan niet in het gevoel van andere mensen binnenkijken.
Denk dat je wel van je partner kunt verwachten dat hij therapiebereid is. Met daarbij de kanttekening dat er wel eens niet zoveel te halen kan zijn uit therapie.
Dat je dan zelf de moed opgeeft lijkt me in bepaalde gevallen onvermijdelijk.
dinsdag 29 juli 2008 om 15:15
Kijk Felicia, depressie of niet. Op zich maakt het niet zoveel uit. Het allerbelangrijkste voor jou is nu om echt duidelijk te hebben waarom jij zou willen gaan scheiden van hem.
Ik neem even Zonnepitje als voorbeeld. Zij heeft heel langzaam aan de beslissing genomen om uit elkaar te gaan. Niet omdat hij zus was, niet omdat hij zo was, maar echt vanuit een innerlijke wil. De kogel is door de kerk en sindsdien heeft hij zich voorbeeldig gedragen. Toch maakt dit niet dat zij gaat twijfelen aan haar beslissing.
Felicia stel dat er nu vastgesteld wordt wat er precies aan de hand is en er wordt een behandeltraject ingegaan. Dan zou er dus geen reden meer aanwezig zijn om te scheiden. Of toch wel?
Ander verhaal is, dat wij niet kunnen beoordelen hoe de gemoedstoestand van Feliciano is. Het is wel voor even mogelijk om een bepaalde houding aan te nemen in een relatie, maar het gaat hier over 4 jaar. Dat is wel heel erg lang om voor een soort gemoedstoestand te kiezen (wat deze ook moge zijn). Feitelijk zegt Mamzelle dit ook.
Ik neem even Zonnepitje als voorbeeld. Zij heeft heel langzaam aan de beslissing genomen om uit elkaar te gaan. Niet omdat hij zus was, niet omdat hij zo was, maar echt vanuit een innerlijke wil. De kogel is door de kerk en sindsdien heeft hij zich voorbeeldig gedragen. Toch maakt dit niet dat zij gaat twijfelen aan haar beslissing.
Felicia stel dat er nu vastgesteld wordt wat er precies aan de hand is en er wordt een behandeltraject ingegaan. Dan zou er dus geen reden meer aanwezig zijn om te scheiden. Of toch wel?
Ander verhaal is, dat wij niet kunnen beoordelen hoe de gemoedstoestand van Feliciano is. Het is wel voor even mogelijk om een bepaalde houding aan te nemen in een relatie, maar het gaat hier over 4 jaar. Dat is wel heel erg lang om voor een soort gemoedstoestand te kiezen (wat deze ook moge zijn). Feitelijk zegt Mamzelle dit ook.
dinsdag 29 juli 2008 om 15:20
quote:zonnepitje2 schreef op 29 juli 2008 @ 13:43:
[...]
Ja, dit denk ik dus ook over mijn ex!! Vandaar dat hij het volegns mij wel ziet zitten om alleen te wonen en de kinderen de helft van de tijd te hebben. Hij wil ook altijd met rust eglaten worden, kan niet tegen verrassingen, spontane acties etc. Hoeweld at door de jaren heen wel is verbeterd.Als je ex er zo over denkt, verwacht je dat co-ouderschap dan wel goed zal gaan? De helft van de tijd is veel hoor!
[...]
Ja, dit denk ik dus ook over mijn ex!! Vandaar dat hij het volegns mij wel ziet zitten om alleen te wonen en de kinderen de helft van de tijd te hebben. Hij wil ook altijd met rust eglaten worden, kan niet tegen verrassingen, spontane acties etc. Hoeweld at door de jaren heen wel is verbeterd.Als je ex er zo over denkt, verwacht je dat co-ouderschap dan wel goed zal gaan? De helft van de tijd is veel hoor!
Ga in therapie!
dinsdag 29 juli 2008 om 15:46
quote:mamzelle schreef op 29 juli 2008 @ 13:50:
Is hij in therapie, Felicia?
Ik vind het ook nogal boud om te stellen dat depressief gedrag een keuze is. Dat zeg ik ook niet, ik zeg dat ik denk dat Felicia's man daarvoor kiest. Voor depressief gedrag, dat zeg ik niet voor niets. Ik geloof er niets van dat hij écht depressief is.
Denk dat niemand voor zijn plezier in zo'n state of mind of gedrag zit.
Ik denk dat dat in sommige gevallen wel zo is. Niet voor je plezier, maar het levert je wel wat op. Een partner die zichzelf voor je wegcijfert, alle verantwoordelijkheden van je overneemt en bij je blijft bijvoorbeeld.
Ik heb zelf ook tegen een depressie aan gezeten. Geen klinische maar een "exogene" (door omstandigheden veroorzaakte) depressie. Ik snap wel dat je daar niet voor je lol in gaat zitten.
Heb jij het gevoel dat je nu in een depressie zit Mamz? Ik wil geen moment beweren dat iemand die echt depressief is, daarvoor kiest, dat begrijp je hopelijk wel.
Is hij in therapie, Felicia?
Ik vind het ook nogal boud om te stellen dat depressief gedrag een keuze is. Dat zeg ik ook niet, ik zeg dat ik denk dat Felicia's man daarvoor kiest. Voor depressief gedrag, dat zeg ik niet voor niets. Ik geloof er niets van dat hij écht depressief is.
Denk dat niemand voor zijn plezier in zo'n state of mind of gedrag zit.
Ik denk dat dat in sommige gevallen wel zo is. Niet voor je plezier, maar het levert je wel wat op. Een partner die zichzelf voor je wegcijfert, alle verantwoordelijkheden van je overneemt en bij je blijft bijvoorbeeld.
Ik heb zelf ook tegen een depressie aan gezeten. Geen klinische maar een "exogene" (door omstandigheden veroorzaakte) depressie. Ik snap wel dat je daar niet voor je lol in gaat zitten.
Heb jij het gevoel dat je nu in een depressie zit Mamz? Ik wil geen moment beweren dat iemand die echt depressief is, daarvoor kiest, dat begrijp je hopelijk wel.
Ga in therapie!
dinsdag 29 juli 2008 om 17:19
Ik denk niet dat ik momenteel in een depressie zit, Dubio. Wel zit er iets in me, al zolang als ik leef, dat het me onmogelijk maakt om gewoon -naar mijn eigen maatstaven gewoon- mijn huishouden te runnen, mijn kinderen te verzorgen, etc.
Levert me niets op du moment, er is niemand die het van me overneemt. Er wás ook niemand die het van me overnam.
Wat levert het op... niets hoeven. Ook al doe je niets het leven draait toch wel door.
Wil ik hieruit komen moet ik kéi hard trekken aan mezelf, elke dag weer. Dat kost energie, energie die ik dan niet meer beschikbaar heb als mijn kinderen me roepen, of voor werk, of whatever. -in feite kost het werk me ook wel een bak energie die ergens anders vandaan moet komen-
Misschien daarom dat ik iets minder makkelijk 'beschuldigend' uit dat iemand voor zo'n state of mind kíest. Afgezien van dat ik zo iets niet uit zou ik ook niet met zo iemand willen leven, vind het al mooi zat dat ik met mezelf leef.
Levert me niets op du moment, er is niemand die het van me overneemt. Er wás ook niemand die het van me overnam.
Wat levert het op... niets hoeven. Ook al doe je niets het leven draait toch wel door.
Wil ik hieruit komen moet ik kéi hard trekken aan mezelf, elke dag weer. Dat kost energie, energie die ik dan niet meer beschikbaar heb als mijn kinderen me roepen, of voor werk, of whatever. -in feite kost het werk me ook wel een bak energie die ergens anders vandaan moet komen-
Misschien daarom dat ik iets minder makkelijk 'beschuldigend' uit dat iemand voor zo'n state of mind kíest. Afgezien van dat ik zo iets niet uit zou ik ook niet met zo iemand willen leven, vind het al mooi zat dat ik met mezelf leef.
dinsdag 29 juli 2008 om 22:42
Ach Leo Ik huil een potje met je mee.
Als het een troost mag zijn: ik ben er vanavond achtergekomen dat iemand aan wiens vriendschap ik wel eens heb getwijfeld, er al die tijd meer voor me was dan ik ooit had durven denken. Dat kan ook.
Misschien troost het je ook dat de vrouwen hier wel dat mooie in jou zien dat jouw vriendin nu blijkbaar niet kan zien
Als het een troost mag zijn: ik ben er vanavond achtergekomen dat iemand aan wiens vriendschap ik wel eens heb getwijfeld, er al die tijd meer voor me was dan ik ooit had durven denken. Dat kan ook.
Misschien troost het je ook dat de vrouwen hier wel dat mooie in jou zien dat jouw vriendin nu blijkbaar niet kan zien
Ga in therapie!
dinsdag 29 juli 2008 om 22:50
quote:mamzelle schreef op 29 juli 2008 @ 17:19:
Ik denk niet dat ik momenteel in een depressie zit, Dubio. Wel zit er iets in me, al zolang als ik leef, dat het me onmogelijk maakt om gewoon -naar mijn eigen maatstaven gewoon- mijn huishouden te runnen, mijn kinderen te verzorgen, etc.
Levert me niets op du moment, er is niemand die het van me overneemt. Er wás ook niemand die het van me overnam.
Wat levert het op... niets hoeven. Ook al doe je niets het leven draait toch wel door.
Wil ik hieruit komen moet ik kéi hard trekken aan mezelf, elke dag weer. Dat kost energie, energie die ik dan niet meer beschikbaar heb als mijn kinderen me roepen, of voor werk, of whatever. -in feite kost het werk me ook wel een bak energie die ergens anders vandaan moet komen-
Misschien daarom dat ik iets minder makkelijk 'beschuldigend' uit dat iemand voor zo'n state of mind kíest. Afgezien van dat ik zo iets niet uit zou ik ook niet met zo iemand willen leven, vind het al mooi zat dat ik met mezelf leef.
Ach Mamzie, kom ook even hier voor een knuffel Wat jij voor elkaar speelt, is ook loodzwaar. Natuurlijk zijn er legio alleenstaande moeders in de wereld. Maar jij hebt drie behoorlijk, laat ik zeggen dynamische kinderen en niemand om de zorg mee te delen. Ook niet voor eventjes. Naar hun vader gaan ze toch alleen maar als het (hem) uitkomt? Je hebt niet veel sociale contacten. De mensen die je kent, vraag je niet het af en toe van je over te nemen. Je doet het echt alleen.
Dan ben je niet depressief, dan ben je gewoon dood- en doodmoe. En zie je er niet meer overheen. Dat komt niet doordat jij als persoon het niet aankan, maar omdat het gewoon te veel is voor één persoon.
Moet je niet leren om hulp te vragen? Durven laten zien dat je niet alles alleen kan?
Ik denk niet dat ik momenteel in een depressie zit, Dubio. Wel zit er iets in me, al zolang als ik leef, dat het me onmogelijk maakt om gewoon -naar mijn eigen maatstaven gewoon- mijn huishouden te runnen, mijn kinderen te verzorgen, etc.
Levert me niets op du moment, er is niemand die het van me overneemt. Er wás ook niemand die het van me overnam.
Wat levert het op... niets hoeven. Ook al doe je niets het leven draait toch wel door.
Wil ik hieruit komen moet ik kéi hard trekken aan mezelf, elke dag weer. Dat kost energie, energie die ik dan niet meer beschikbaar heb als mijn kinderen me roepen, of voor werk, of whatever. -in feite kost het werk me ook wel een bak energie die ergens anders vandaan moet komen-
Misschien daarom dat ik iets minder makkelijk 'beschuldigend' uit dat iemand voor zo'n state of mind kíest. Afgezien van dat ik zo iets niet uit zou ik ook niet met zo iemand willen leven, vind het al mooi zat dat ik met mezelf leef.
Ach Mamzie, kom ook even hier voor een knuffel Wat jij voor elkaar speelt, is ook loodzwaar. Natuurlijk zijn er legio alleenstaande moeders in de wereld. Maar jij hebt drie behoorlijk, laat ik zeggen dynamische kinderen en niemand om de zorg mee te delen. Ook niet voor eventjes. Naar hun vader gaan ze toch alleen maar als het (hem) uitkomt? Je hebt niet veel sociale contacten. De mensen die je kent, vraag je niet het af en toe van je over te nemen. Je doet het echt alleen.
Dan ben je niet depressief, dan ben je gewoon dood- en doodmoe. En zie je er niet meer overheen. Dat komt niet doordat jij als persoon het niet aankan, maar omdat het gewoon te veel is voor één persoon.
Moet je niet leren om hulp te vragen? Durven laten zien dat je niet alles alleen kan?
Ga in therapie!
woensdag 30 juli 2008 om 09:21
* breekt even in om Leo te knuffelen*
Knuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffel
Knuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffel
Knuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffel
Knuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffel
Knuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffel
Knuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffel
Knuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffel
En ook nog wat geknuffel voor jullie allemaal:
Knuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffel
Knuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffel
Knuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffel
Knuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffel
*sluipt weer weg*
Knuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffel
Knuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffel
Knuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffel
Knuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffel
Knuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffel
Knuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffel
Knuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffel
En ook nog wat geknuffel voor jullie allemaal:
Knuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffel
Knuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffel
Knuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffel
Knuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffelknuffel
*sluipt weer weg*
