Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
woensdag 6 augustus 2008 om 15:33
Hé lieve Klara, ik begrijp echt helemaal hoe je je voelt. Je baalt niet alleen van die sms'jes, maar ook en vooral van hoe je je daardoor laat opfokken. Je begrijpt zelf wel, denk ik, dat de reden waarom je zo gekwetst bent is dat je ergens bang bent dat ze gelijk heeft.
Ik ga even in de relativeerstand Waar was die schoonzus heel jouw huwelijk lang toen haar broer jou met geweld onder de duim hield? Waar was ze toen haar neefjes er getuige van moesten zijn dat hun vader hun moeder probeerde te wurgen? Laat ze maar eens beginnen dat goed te praten. Jezus mina. En dan jou nog kwalijk nemen dat jij bij hem weggaat? Lekker kromme redenering: je bent de afgelopen 4 jaar niet weggegaan, waarom dan nu?
Lieve schat, die zus kiest ervoor oogkleppen met betrekking tot haar broer op te houden, jij kiest ervoor ze af te zetten. Jij hebt recht op je eigen leven. Jij hebt recht op leven. Je ex probeerde je dat recht af te nemen. Niemand, niemand, niemand heeft dat recht Klara. Je schoonzus wordt beïnvloed door de zwaar vertekende verhalen van je ex. Dat zal nog wel even zo blijven. Je zult geconfronteerd blijven worden met zijn leugens. Dat is erg moeilijk, maar op een bepaald moment zal het geen vat meer op je hebben. Je zal steeds meer leren om weer vanuit jezelf te denken en steeds sterker worden. Echt waar, Klara.
Je bent nu bijna kapotgemaakt door hem. Je moet jezelf beetje bij beetje weer opbouwen. Als iemand dan tegen je aanduwt, heb je het gevoel dat de hele donderse boel weer instort. Maar dat is niet zo. Het is nog zo vers allemaal. Wees lief voor jezelf, verwacht niet zo veel. Je denkt nog zo veel vanuit hem, dat is niet van de ene op de andere dag veranderd.
Probeer niet te veel in spijt te blijven hangen, maar ervan te leren. Waarschijnlijk is het verstandigste de situatie helemaal niet met ze te bespreken en elk contact te vermijden. Als ze voor de kinderen bellen, dan geef je die zonder verder commentaar aan de telefoon. Jij hoeft aan niemand tekst en uitleg te geven, behalve (ooit) aan je kinderen. Geloof me, die zullen je dankbaar zijn dat je deze beslissing hebt genomen.
een op afstand, ik denk aan je,
dubio
Ik ga even in de relativeerstand Waar was die schoonzus heel jouw huwelijk lang toen haar broer jou met geweld onder de duim hield? Waar was ze toen haar neefjes er getuige van moesten zijn dat hun vader hun moeder probeerde te wurgen? Laat ze maar eens beginnen dat goed te praten. Jezus mina. En dan jou nog kwalijk nemen dat jij bij hem weggaat? Lekker kromme redenering: je bent de afgelopen 4 jaar niet weggegaan, waarom dan nu?
Lieve schat, die zus kiest ervoor oogkleppen met betrekking tot haar broer op te houden, jij kiest ervoor ze af te zetten. Jij hebt recht op je eigen leven. Jij hebt recht op leven. Je ex probeerde je dat recht af te nemen. Niemand, niemand, niemand heeft dat recht Klara. Je schoonzus wordt beïnvloed door de zwaar vertekende verhalen van je ex. Dat zal nog wel even zo blijven. Je zult geconfronteerd blijven worden met zijn leugens. Dat is erg moeilijk, maar op een bepaald moment zal het geen vat meer op je hebben. Je zal steeds meer leren om weer vanuit jezelf te denken en steeds sterker worden. Echt waar, Klara.
Je bent nu bijna kapotgemaakt door hem. Je moet jezelf beetje bij beetje weer opbouwen. Als iemand dan tegen je aanduwt, heb je het gevoel dat de hele donderse boel weer instort. Maar dat is niet zo. Het is nog zo vers allemaal. Wees lief voor jezelf, verwacht niet zo veel. Je denkt nog zo veel vanuit hem, dat is niet van de ene op de andere dag veranderd.
Probeer niet te veel in spijt te blijven hangen, maar ervan te leren. Waarschijnlijk is het verstandigste de situatie helemaal niet met ze te bespreken en elk contact te vermijden. Als ze voor de kinderen bellen, dan geef je die zonder verder commentaar aan de telefoon. Jij hoeft aan niemand tekst en uitleg te geven, behalve (ooit) aan je kinderen. Geloof me, die zullen je dankbaar zijn dat je deze beslissing hebt genomen.
een op afstand, ik denk aan je,
dubio
)
woensdag 6 augustus 2008 om 16:23
Lieve Klara,
Reken niet op al te veel begrip van mensen uit zijn achterban. Gewoon niet doen, hoe goed je het eerder ook met ze kon vinden. Uiteindelijk bepalen zij niet hoe lang, hoe vaak en onder welke voorwaarden jij je relatie al dan niet nog een kans gunt. Jij kreeg de klappen en kon je laten verzorgen in het ziekenhuis, als zij dat een reden vindt om haar broer te vergeven en met hem samen te leven dan moet ze dat vooral doen. Wat jij doet moet je zelf weten.
Ga actie ondernemen. Onderneem stappen. Ga, zoals Pom ook zegt naar de huisarts, al is het maar om te zien wat hij er van zegt. Misschien is er hulp in je woonomgeving bijvoorbeeld, opvang en hulp bij de weg die je moet gaan de komende tijd. Vraag het hem, hij zit dichter bij het vuur dan bijvoorbeeld wij.
Laat mensen als je schoonzus los. Daar moet je het niet meer van hebben nu. Je zult mensen verliezen maar ook nieuwe ontmoeten. Gooi de deur naar schoonfamilie en vrienden van hem dicht, daar heb je niks meer aan en geloof me, ik spreek uit ruime ervaring.
(f)
Reken niet op al te veel begrip van mensen uit zijn achterban. Gewoon niet doen, hoe goed je het eerder ook met ze kon vinden. Uiteindelijk bepalen zij niet hoe lang, hoe vaak en onder welke voorwaarden jij je relatie al dan niet nog een kans gunt. Jij kreeg de klappen en kon je laten verzorgen in het ziekenhuis, als zij dat een reden vindt om haar broer te vergeven en met hem samen te leven dan moet ze dat vooral doen. Wat jij doet moet je zelf weten.
Ga actie ondernemen. Onderneem stappen. Ga, zoals Pom ook zegt naar de huisarts, al is het maar om te zien wat hij er van zegt. Misschien is er hulp in je woonomgeving bijvoorbeeld, opvang en hulp bij de weg die je moet gaan de komende tijd. Vraag het hem, hij zit dichter bij het vuur dan bijvoorbeeld wij.
Laat mensen als je schoonzus los. Daar moet je het niet meer van hebben nu. Je zult mensen verliezen maar ook nieuwe ontmoeten. Gooi de deur naar schoonfamilie en vrienden van hem dicht, daar heb je niks meer aan en geloof me, ik spreek uit ruime ervaring.
(f)
woensdag 6 augustus 2008 om 16:33
Lieve Klara,
Ik ben zo lang gebleven tot hij niet alleen mij, maar ook mijn kind had geslagen. Nog een stapje verder dus. En ook ik kon niet rekenen op begrip van mensen, niet eens van alle mensen uit mijn EIGEN achterban. Het is niet makkelijk, maar het is een feit dat sommige mensen dit soort dingen niet kunnen/willen begrijpen. Probeer dat naast je neer te leggen, en je energie in andere dingen te steken.
Liefs!
Ik ben zo lang gebleven tot hij niet alleen mij, maar ook mijn kind had geslagen. Nog een stapje verder dus. En ook ik kon niet rekenen op begrip van mensen, niet eens van alle mensen uit mijn EIGEN achterban. Het is niet makkelijk, maar het is een feit dat sommige mensen dit soort dingen niet kunnen/willen begrijpen. Probeer dat naast je neer te leggen, en je energie in andere dingen te steken.
Liefs!
woensdag 6 augustus 2008 om 19:56
Pffff wat een dag, word heen en weer geslingerd door emoties. Mijn vriendin vandaag aan de telefoon. Afspraken me nu niet druk te maken of volgende week of de toekomst. Leven bij de dag en het positief benaderen. Alles wat negatief is schud ik van mij af.
Ook bij het maatschappelijk werk geweest, volgende week weer een afspraak. Ook heeft zij mij een naam gegeven van de politie wie m,ij uit kan leggen hoe een aangifte of eventueel melding gaat en wat de consequenties zijn. Heb me al voor vier huizen in laten schrijven, ze werken hier middels loting dus das afwachten. Misschien kan maatschappelijk werk hier ook nog wat in betekenen. Ook een collega heeft misschien nog wel wat contacten en zou ook voor mij informeren.
Net toen de jongste onder de douche stond in slaap gevallen. Ik was even op bed gaan zitten toen ik een handdoek wilde pakken. Ben gelukkig al weer wat rustiger wat betreft het voorval met schoonzus. Wat kan zij over mijn huwelijk zeggen ze is er nooit bij geweest.
Mijn man kan zich op een of andere manier bij anderen zo goed voordoen. Ja als je hem langer dan twee dagen mee maakt dan heb je grote kans dat je zijn ware aard tegenkomt.
Hij heeft vanmiddag op neutraal terrein de kinderen gezien. Natuurlijk begon hij weer te smeken om een kans en vertelde me wat hij allemaal verkeerd had gedaan. Hem duidelijk gemaakt dat ik dit allemaal niet wilde horen en dat hij hier nu voor de kinderen is.
Hij vertelde ook nog dat als ik toch bij hem weg ga (wat ik hem natuurlijk al had verteld) dat hij hoe dan ook alles op alles zou zetten om mij terug te winnen. Hoe lang houd hij dit vol, positief blijven, proberen, niet drinken. We zien wel, maar ik zet mijn plan door.
Morgen gaat mijn jongste naar mijn schoonmoeder, kan haar niet straffen voor wat mijn man heeft gedaan. Volgens mij is ze wel blij dat ze hem mag zien. Hij heeft het daar altijd fijn, dus dat wil ik niet van hem afpakken. Tenzij het anders dan verwacht gaat natuurlijk maar dat weten we snel genoeg.
Het boek waar jullie het over hebben dat heb ik, dat ligt nog bij mijn man. Maar morgen ga ik wat spullen halen als hij er niet is. Neem ik direct dat boek mee, misschien is het nu de tijd het eens goed door te lezen. Inderdaad dat gedeelte over wat je allemaal kan verwachten, ook bij jezelf.
Ga even de kids naar bed brengen, de jongste is erg opstandig, begon weer over het voorval. Zo zielig, hij beseft niet wat hij allemaal zegt maar heeft er toch duidelijk wel last van anders begint hij er niet over.
Ook bij het maatschappelijk werk geweest, volgende week weer een afspraak. Ook heeft zij mij een naam gegeven van de politie wie m,ij uit kan leggen hoe een aangifte of eventueel melding gaat en wat de consequenties zijn. Heb me al voor vier huizen in laten schrijven, ze werken hier middels loting dus das afwachten. Misschien kan maatschappelijk werk hier ook nog wat in betekenen. Ook een collega heeft misschien nog wel wat contacten en zou ook voor mij informeren.
Net toen de jongste onder de douche stond in slaap gevallen. Ik was even op bed gaan zitten toen ik een handdoek wilde pakken. Ben gelukkig al weer wat rustiger wat betreft het voorval met schoonzus. Wat kan zij over mijn huwelijk zeggen ze is er nooit bij geweest.
Mijn man kan zich op een of andere manier bij anderen zo goed voordoen. Ja als je hem langer dan twee dagen mee maakt dan heb je grote kans dat je zijn ware aard tegenkomt.
Hij heeft vanmiddag op neutraal terrein de kinderen gezien. Natuurlijk begon hij weer te smeken om een kans en vertelde me wat hij allemaal verkeerd had gedaan. Hem duidelijk gemaakt dat ik dit allemaal niet wilde horen en dat hij hier nu voor de kinderen is.
Hij vertelde ook nog dat als ik toch bij hem weg ga (wat ik hem natuurlijk al had verteld) dat hij hoe dan ook alles op alles zou zetten om mij terug te winnen. Hoe lang houd hij dit vol, positief blijven, proberen, niet drinken. We zien wel, maar ik zet mijn plan door.
Morgen gaat mijn jongste naar mijn schoonmoeder, kan haar niet straffen voor wat mijn man heeft gedaan. Volgens mij is ze wel blij dat ze hem mag zien. Hij heeft het daar altijd fijn, dus dat wil ik niet van hem afpakken. Tenzij het anders dan verwacht gaat natuurlijk maar dat weten we snel genoeg.
Het boek waar jullie het over hebben dat heb ik, dat ligt nog bij mijn man. Maar morgen ga ik wat spullen halen als hij er niet is. Neem ik direct dat boek mee, misschien is het nu de tijd het eens goed door te lezen. Inderdaad dat gedeelte over wat je allemaal kan verwachten, ook bij jezelf.
Ga even de kids naar bed brengen, de jongste is erg opstandig, begon weer over het voorval. Zo zielig, hij beseft niet wat hij allemaal zegt maar heeft er toch duidelijk wel last van anders begint hij er niet over.
woensdag 6 augustus 2008 om 21:55
woensdag 6 augustus 2008 om 22:43
Hallo allemaal.
Ik heb ooit in het eerste deel van dit topic geschreven onder een andere naam (tordis), maar ben des tijds gestopt omdat het op dat moment allemaal nog te vers en te confronterend was om hier verder te lezen en te schrijven.
Inmiddels ben ik in therapie, heb een schat van een nieuwe vriend, maar toch de behoefte om te praten over het verleden/heden.
Mijn verhaal (ik probeer het kort te houden), ik heb op mijn 19 de een relatie gekregen met wat ik toen dacht een hele leuke man waarmee ik door omstandigheden na 3 maanden ben gaan samen wonen.
Het was al heel snel duidelijk dat wij totaal verschillende types waren maar liefde maakt blind en ik hield van hem dus was daar best mee te leven...
Na 1 jaar samen wonen kochten we een huis en nog 2 jaar later ging de relatie steeds slechter.
Naar andere mensen toe was hij de rustige aardige man die nooit problemen maakte maar achter gesloten deuren was hij een totaal ander persoon.
Ex gaf geld uit als water en ik kon maar zorgen dat de rekeningen toch betaald werden.
Langzamerhand (nu zie ik het zo duidelijk) ontmoedigde hij mijn vrienden om langs te komen en als ik eens zonder hem weg ging dan ging mijn mobiel om de paar minuten want hij moest toch weten waar ik was, met wie en wat ik precies deed.
Nog later werdt ex depressief en begon te drinken, in deze tijd zijn er dingen voorgevallen waar ik nu nog steeds heel moeilijk over kan praten en mijn fam weet dan ook lang niet alles van wat er in die tijd is gebeurd.
Vanaf het moment dat de relatie slechter ging werdt mij voorgehouden dat het allemaal aan mij lag, ik was niet leuk en aardig genoeg, ik was was te spontaan naar andere mensen toe, ik was dom en dik en mocht blij zijn dat ex bij mij was.
Natuurlijk ging ik daar eerst tegenin maar aangezien ik tegen die tijd weinig vrienden meer overhad, ik mij schaamde om tegen mij familie te vertellen dat het zo slecht ging en zijn vrienden en familie het maar al te duidelijk maakten dat ik idd waardeloos was ging ik dat ook langzamerhand geloven.
Van deze opmerkingen ging het naar een tijdje over in schelden (wel als ramen en deuren dicht waren want de buren mochten het natuurlijk niet horen) of mij dagenlang doodzwijgen tot de volgende uitbarsting.
maar het ergste is dat hij mij een aantal weken voordat ik uiteindelijk weg durfde te gaan een aantal keren verkracht heeft.
Hij wilde sex, ik weigerde omdat ik tegen die tijd langzaamaan weer wat zelfrespect begon terug te krijgen en vervolgens ging hij toch zijn gang, mijn geroep van stop je doet mij pijn en mijn tranen hielden hem niet tegen en vechten had ook geen zin, hij was te sterk..
na dat dit gebeurd was durfde ik nog niet weg dat lef had ik pas toen hij voor mijn ogen eerst 1 van mijn katten zo hard tegen de grond sloeg dat haar tanden afbraken, om vervolgens de honden in elkaar te schoppen.
Op dat moment wilde ik er tussen springen maar 1 van de honden ging tussen ons in staan en drukte mij aan de kant (waren zeer grote honden) ik heb toen mijn ouders gebeld die mij onmiddelijk zijn komen halen.
Ik heb toen ook 9 maanden bij mijn ouders ingewoont voor ik in een totaal ander deel van het land een eigen huisje heb gevonden en zit zoals eerder al gezegt nu ook in groeps therapie.
Waarom ik nu toch hier mee wil praten terwijl ik een leuke nieuwe vriend heb en op het punt sta weer samen te gaan wonen is deels nog om het gebeuren te verwerken en deels omdat ik bang ben.
Mijn huidige vriend weet wat er allemaal gebeurd is, ok ik heb niet alles in detail verteld maar het belangrijkste weet hij.
Hij is heel geduldig en begrip vol en hij heeft mij nooit onder druk gezet en kijk er ook heel erg naar uit om samen te gaan wonen met hem... alleen...
Ik vind het zo eng om weer samen te gaan wonen, ja hij is heel anders dan mijn ex dat heb ik nu al zo vaak en duidelijk gemerkt maar toch wat als ik mijzelf weer verlies?
Natuurlijk ik weet nu inmiddels beter wie ik ben en ik ben een stuk sterker dan toen, maar toch??
Mischien is het wel vreemd dat ik heel erg uit kijk naar het samenwonen en het tegelijkertijd heel eng vind om mijn leven weer met iemand te gaan delen...
Ik heb ooit in het eerste deel van dit topic geschreven onder een andere naam (tordis), maar ben des tijds gestopt omdat het op dat moment allemaal nog te vers en te confronterend was om hier verder te lezen en te schrijven.
Inmiddels ben ik in therapie, heb een schat van een nieuwe vriend, maar toch de behoefte om te praten over het verleden/heden.
Mijn verhaal (ik probeer het kort te houden), ik heb op mijn 19 de een relatie gekregen met wat ik toen dacht een hele leuke man waarmee ik door omstandigheden na 3 maanden ben gaan samen wonen.
Het was al heel snel duidelijk dat wij totaal verschillende types waren maar liefde maakt blind en ik hield van hem dus was daar best mee te leven...
Na 1 jaar samen wonen kochten we een huis en nog 2 jaar later ging de relatie steeds slechter.
Naar andere mensen toe was hij de rustige aardige man die nooit problemen maakte maar achter gesloten deuren was hij een totaal ander persoon.
Ex gaf geld uit als water en ik kon maar zorgen dat de rekeningen toch betaald werden.
Langzamerhand (nu zie ik het zo duidelijk) ontmoedigde hij mijn vrienden om langs te komen en als ik eens zonder hem weg ging dan ging mijn mobiel om de paar minuten want hij moest toch weten waar ik was, met wie en wat ik precies deed.
Nog later werdt ex depressief en begon te drinken, in deze tijd zijn er dingen voorgevallen waar ik nu nog steeds heel moeilijk over kan praten en mijn fam weet dan ook lang niet alles van wat er in die tijd is gebeurd.
Vanaf het moment dat de relatie slechter ging werdt mij voorgehouden dat het allemaal aan mij lag, ik was niet leuk en aardig genoeg, ik was was te spontaan naar andere mensen toe, ik was dom en dik en mocht blij zijn dat ex bij mij was.
Natuurlijk ging ik daar eerst tegenin maar aangezien ik tegen die tijd weinig vrienden meer overhad, ik mij schaamde om tegen mij familie te vertellen dat het zo slecht ging en zijn vrienden en familie het maar al te duidelijk maakten dat ik idd waardeloos was ging ik dat ook langzamerhand geloven.
Van deze opmerkingen ging het naar een tijdje over in schelden (wel als ramen en deuren dicht waren want de buren mochten het natuurlijk niet horen) of mij dagenlang doodzwijgen tot de volgende uitbarsting.
maar het ergste is dat hij mij een aantal weken voordat ik uiteindelijk weg durfde te gaan een aantal keren verkracht heeft.
Hij wilde sex, ik weigerde omdat ik tegen die tijd langzaamaan weer wat zelfrespect begon terug te krijgen en vervolgens ging hij toch zijn gang, mijn geroep van stop je doet mij pijn en mijn tranen hielden hem niet tegen en vechten had ook geen zin, hij was te sterk..
na dat dit gebeurd was durfde ik nog niet weg dat lef had ik pas toen hij voor mijn ogen eerst 1 van mijn katten zo hard tegen de grond sloeg dat haar tanden afbraken, om vervolgens de honden in elkaar te schoppen.
Op dat moment wilde ik er tussen springen maar 1 van de honden ging tussen ons in staan en drukte mij aan de kant (waren zeer grote honden) ik heb toen mijn ouders gebeld die mij onmiddelijk zijn komen halen.
Ik heb toen ook 9 maanden bij mijn ouders ingewoont voor ik in een totaal ander deel van het land een eigen huisje heb gevonden en zit zoals eerder al gezegt nu ook in groeps therapie.
Waarom ik nu toch hier mee wil praten terwijl ik een leuke nieuwe vriend heb en op het punt sta weer samen te gaan wonen is deels nog om het gebeuren te verwerken en deels omdat ik bang ben.
Mijn huidige vriend weet wat er allemaal gebeurd is, ok ik heb niet alles in detail verteld maar het belangrijkste weet hij.
Hij is heel geduldig en begrip vol en hij heeft mij nooit onder druk gezet en kijk er ook heel erg naar uit om samen te gaan wonen met hem... alleen...
Ik vind het zo eng om weer samen te gaan wonen, ja hij is heel anders dan mijn ex dat heb ik nu al zo vaak en duidelijk gemerkt maar toch wat als ik mijzelf weer verlies?
Natuurlijk ik weet nu inmiddels beter wie ik ben en ik ben een stuk sterker dan toen, maar toch??
Mischien is het wel vreemd dat ik heel erg uit kijk naar het samenwonen en het tegelijkertijd heel eng vind om mijn leven weer met iemand te gaan delen...
woensdag 6 augustus 2008 om 23:42
Zomaar even...
Ik wil jullie niet storen, maar ik wil graag gewoon even kwijt, dat ik jullie stuk voor stuk sterke vrouwen vind, mét ook zwakke momenten, zoals iedereen die heeft.
Jullie helpen elkaar zo goed, zeggen dingen die zelfs mij als buitenstaander kunnen raken.
Laat staan de vrouwen die jullie woorden zo hard nodig hebben.
Mijn tante is zelf misbruikt door mijn oom, jarenlang, zonder dat iemand het in de gaten had.
Daarom vind ik het ook zo goed dat jullie er met elkaar over kunnen en durven praten. Ik weet ook zeker dat jullie hiermee ook andere vrouwen helpen, vrouwen die wel meelezen, maar niet mee durven te schrijven uit angst.
Nou ja,. daarom dus: voor jullie!
Ik twijfelde zo, of ik dit zou versturen of niet, het voelt als een soort inbreuk op jullie privacy, maar ik denk het al zolang, alleen zeg ik het niet..
Ik wil jullie niet storen, maar ik wil graag gewoon even kwijt, dat ik jullie stuk voor stuk sterke vrouwen vind, mét ook zwakke momenten, zoals iedereen die heeft.
Jullie helpen elkaar zo goed, zeggen dingen die zelfs mij als buitenstaander kunnen raken.
Laat staan de vrouwen die jullie woorden zo hard nodig hebben.
Mijn tante is zelf misbruikt door mijn oom, jarenlang, zonder dat iemand het in de gaten had.
Daarom vind ik het ook zo goed dat jullie er met elkaar over kunnen en durven praten. Ik weet ook zeker dat jullie hiermee ook andere vrouwen helpen, vrouwen die wel meelezen, maar niet mee durven te schrijven uit angst.
Nou ja,. daarom dus: voor jullie!
Ik twijfelde zo, of ik dit zou versturen of niet, het voelt als een soort inbreuk op jullie privacy, maar ik denk het al zolang, alleen zeg ik het niet..
woensdag 6 augustus 2008 om 23:45
Hallo Endellion,
Ik heb je verhaal gelezen met kippevel op mijn rug. Kan me zo goed voorstellen hoe het gegaan moet zijn, hoe het van kwaad tot erger ging, en van erger naar onhoudbaar. De dingen die je schrijft zijn heel herkenbaar voor mij en zeker ook voor anderen die hier meeschrijven, zoals bijvoorbeeld dat je zelf op een gegeven moment ging geloven in de negatieve dingen die hij over je zei. Omdat je geen ander - positief - geluid meer hoort (hij heeft je immers geisoleerd van anderen) kun je haast niet anders dan gaan twijfelen aan jezelf, en uiteindelijk aannemen dat dat wat hij zegt waar is. Pas achteraf kun je dan inzien hoe onterecht dat was. Ik vind het heel erg wat je allemaal mee hebt moeten maken.
Wat goed van je dat het je toch gelukt is weg te gaan! En wat sterk dat je het toch aandurft weer een nieuwe vaste relatie aan te gaan. Je kunt echt heeeel erg trots zijn op jezelf dat je je staande houdt na alles wat er is gebeurd! Heel begrijpelijk dat je het eng vindt, het samenwonen, het delen van alles met een ander. Ik herken dat heel goed.
Ik heb na het einde van mijn eerste huwelijk 7 jaar nodig gehad voordat ik het überhaupt weer aankon om een vaste relatie aan te gaan met iemand. Toch geprobeerd en nu ben ik sinds 3 jaar getrouwd. Heel veel twijfels gehad in het begin - niet aan mijn man, maar aan mijzelf: kan ik dit aan? Ben ik hier wel geschikt voor? Lukt het me deze keer wel mezelf te blijven? Maar het lukte, en het lukt nog steeds. Wat fijn voor je dat je nu een man hebt getroffen waar je mee kunt praten, die geduld en begrip voor je heeft. Dat is onmisbaar als je hebt meegemaakt wat jij hebt meegemaakt.
Alles is anders nu, je hebt een andere partner, de situatie is anders, maar vooral: jijzelf bent anders. Natuurlijk moet je je partner vertrouwen, maar de grote kunst is jezelf te leren vertrouwen. Vertrouwen dat je het goed voelt, als jij voelt dat dit de goede partner is voor jou.
Hoe dan ook: het kan, je kunt wel degelijk een normale, gezonde relatie hebben - ook met wat jij (en ik, en wij hier allemaal) hebt meegemaakt. Het gaat alleen niet zo vanzelf...
Ik heb je verhaal gelezen met kippevel op mijn rug. Kan me zo goed voorstellen hoe het gegaan moet zijn, hoe het van kwaad tot erger ging, en van erger naar onhoudbaar. De dingen die je schrijft zijn heel herkenbaar voor mij en zeker ook voor anderen die hier meeschrijven, zoals bijvoorbeeld dat je zelf op een gegeven moment ging geloven in de negatieve dingen die hij over je zei. Omdat je geen ander - positief - geluid meer hoort (hij heeft je immers geisoleerd van anderen) kun je haast niet anders dan gaan twijfelen aan jezelf, en uiteindelijk aannemen dat dat wat hij zegt waar is. Pas achteraf kun je dan inzien hoe onterecht dat was. Ik vind het heel erg wat je allemaal mee hebt moeten maken.
Wat goed van je dat het je toch gelukt is weg te gaan! En wat sterk dat je het toch aandurft weer een nieuwe vaste relatie aan te gaan. Je kunt echt heeeel erg trots zijn op jezelf dat je je staande houdt na alles wat er is gebeurd! Heel begrijpelijk dat je het eng vindt, het samenwonen, het delen van alles met een ander. Ik herken dat heel goed.
Ik heb na het einde van mijn eerste huwelijk 7 jaar nodig gehad voordat ik het überhaupt weer aankon om een vaste relatie aan te gaan met iemand. Toch geprobeerd en nu ben ik sinds 3 jaar getrouwd. Heel veel twijfels gehad in het begin - niet aan mijn man, maar aan mijzelf: kan ik dit aan? Ben ik hier wel geschikt voor? Lukt het me deze keer wel mezelf te blijven? Maar het lukte, en het lukt nog steeds. Wat fijn voor je dat je nu een man hebt getroffen waar je mee kunt praten, die geduld en begrip voor je heeft. Dat is onmisbaar als je hebt meegemaakt wat jij hebt meegemaakt.
Alles is anders nu, je hebt een andere partner, de situatie is anders, maar vooral: jijzelf bent anders. Natuurlijk moet je je partner vertrouwen, maar de grote kunst is jezelf te leren vertrouwen. Vertrouwen dat je het goed voelt, als jij voelt dat dit de goede partner is voor jou.
Hoe dan ook: het kan, je kunt wel degelijk een normale, gezonde relatie hebben - ook met wat jij (en ik, en wij hier allemaal) hebt meegemaakt. Het gaat alleen niet zo vanzelf...
woensdag 6 augustus 2008 om 23:53
Endellion, hopelijk helpt het je een beetje door bijv. hier wat mee te schrijven. Eigenlijk is het normaal dat je er toch schrik van hebt om weer samen te gaan wonen. Maar ik meen ook te lezen dat je meer dan genoeg vertrouwen in hem hebt en dat je al een heel leerproces afgelegd hebt.
Soms is het even nodig om gewoon eens even met bijv. een groep vrouwen hier wat oude ervaringen te delen.
Soms is het even nodig om gewoon eens even met bijv. een groep vrouwen hier wat oude ervaringen te delen.
donderdag 7 augustus 2008 om 00:08
Lemmy, bedankt voor je lieve woorden, je hebt gelijk het is niet dat ik mijn vriend niet vertrouw maar mijzelf..
Blijkbaar kan ik nog wel het een en ander leren want hier had ik nog niet zo over nagedacht.
Ik vind het ook fijn om te lezen dat jij de angst om je leven weer met iemand te delen herkent, al vind dat tegelijkertijd ook erg dat het herkenbaar is voor anderen omdat ik dat niemand gun..
Pom508, bedankt voor het welkom, ik denk wel dat het helpt om hier mee te schrijven.
In mijn vrienden en familie kring kan ik best veel kwijt maar het is soms heel lastig om gevoelens te delen omdat ze zich toch moeilijk kunnen verplaatsen in de situatie.
Blijkbaar kan ik nog wel het een en ander leren want hier had ik nog niet zo over nagedacht.
Ik vind het ook fijn om te lezen dat jij de angst om je leven weer met iemand te delen herkent, al vind dat tegelijkertijd ook erg dat het herkenbaar is voor anderen omdat ik dat niemand gun..
Pom508, bedankt voor het welkom, ik denk wel dat het helpt om hier mee te schrijven.
In mijn vrienden en familie kring kan ik best veel kwijt maar het is soms heel lastig om gevoelens te delen omdat ze zich toch moeilijk kunnen verplaatsen in de situatie.
donderdag 7 augustus 2008 om 00:31
Ik kan me goed voorstellen dat het moeilijk is om je gevoelens hierover te delen met anderen in je omgeving. Zelf heb ik dat ook zo ervaren. Afgezien van het feit dat het moeilijk is voor andere mensen om zich in te leven in wat je hebt meegemaakt en met welke gevoelens je nu te maken krijgt, is het voor anderen vaak ook iets dat 'klaar' is, zo van: dat was toen en dit is nu. Nou is dat ook wel zo natuurlijk, maar de schade die je oploopt in zo'n foute relatie zit nu eenmaal ook van binnen en dat neem je mee, het wordt een deel van je.
Bij mij is het inmiddels 12 jaar geleden dat mijn foute relatie eindigde. Ik schrijf sinds iets meer dan een jaar, geloof ik, mee op dit topic. Ook na al die tijd vind ik hier nog steun en nieuwe inzichten. Mijn relatie van toen beheerst mijn leven niet meer, maar soms zijn er triggers, dingen waardoor ik opeens denk aan toen, en ik geloof dat dat blijft. Ik vind het soms moeilijk te accepteren dat dat nu eenmaal bij mijn leven hoort. Aan de andere kant heeft het me veel geleerd: ik ben niet meer zo naief als vroeger, weet hoe dingen zich kunnen ontwikkelen, dat je soms zomaar in een situatie kunt zitten die je vooraf nooit had kunnen bedenken. Ik heb daardoor meer begrip gekregen voor anderen. In die zin ben ik er 'beter' van geworden.
Ik heb veel over mijn verleden gesproken met mijn man en ik denk dat het heel goed is dat jij dat ook doet met je vriend. Soms gebeurt er iets onverwachts en dan heeft mijn man aan een half woord genoeg, hij snapt dan wat er zich in mijn hoofd afspeelt. Dat helpt echt. Vooral in het begin dacht ik dat mijn man beter af zou zijn met een vrouw zonder al die bagage, iemand die gewoon onbevangen in het leven kon staan. Maar mijn man zegt dan dat hij mij heeft leren kennen zoals ik NU ben, alles wat er in het verleden is gebeurd - zowel positief als negatief - heeft mij gevormd tot wie ik nu ben. En zoals ik nu ben, houdt hij van mij. Jij hebt je vriend ook leren kennen na je vorige relatie neem ik aan? Dan geldt ook voor jou dat jouw vriend verliefd op je is geworden en van je houdt zoals je nu bent, inclusief 'alles'.
Als je een relatie hebt, en zeker als je samen gaat wonen, dan moet je rekening met elkaar houden. Vooraf vond ik dat heel moeilijk, had lange tijd alleen gewoond, en waar ligt de grens tussen het normale rekening-houden-met en het jezelf-verliezen dat ik zo goed kende van toen? Soms maak ik nog wel even pas op de plaats, denk even goed na waarom ik iets doe: doe ik het puur voor hem? Soms wel, maar hij doet ook dingen puur voor mij. Voelt het goed, druist het in tegen mijn gevoel? In mijn huidige relatie doe ik geen dingen die indruisen tegen mijn gevoel, dat heb ik vanaf het begin goed in de gaten gehouden. Want achteraf heb ik in mijn toenmalige relatie heel veel dingen gedaan (of laten gebeuren) die echt wel duidelijk tegen mijn gevoel ingingen. Ik voelde het ergens wel, maar wilde het niet voelen. Nu is dat anders, de oogkleppen zijn bij mij definitief af! En bij jou vast ook.
Bij mij is het inmiddels 12 jaar geleden dat mijn foute relatie eindigde. Ik schrijf sinds iets meer dan een jaar, geloof ik, mee op dit topic. Ook na al die tijd vind ik hier nog steun en nieuwe inzichten. Mijn relatie van toen beheerst mijn leven niet meer, maar soms zijn er triggers, dingen waardoor ik opeens denk aan toen, en ik geloof dat dat blijft. Ik vind het soms moeilijk te accepteren dat dat nu eenmaal bij mijn leven hoort. Aan de andere kant heeft het me veel geleerd: ik ben niet meer zo naief als vroeger, weet hoe dingen zich kunnen ontwikkelen, dat je soms zomaar in een situatie kunt zitten die je vooraf nooit had kunnen bedenken. Ik heb daardoor meer begrip gekregen voor anderen. In die zin ben ik er 'beter' van geworden.
Ik heb veel over mijn verleden gesproken met mijn man en ik denk dat het heel goed is dat jij dat ook doet met je vriend. Soms gebeurt er iets onverwachts en dan heeft mijn man aan een half woord genoeg, hij snapt dan wat er zich in mijn hoofd afspeelt. Dat helpt echt. Vooral in het begin dacht ik dat mijn man beter af zou zijn met een vrouw zonder al die bagage, iemand die gewoon onbevangen in het leven kon staan. Maar mijn man zegt dan dat hij mij heeft leren kennen zoals ik NU ben, alles wat er in het verleden is gebeurd - zowel positief als negatief - heeft mij gevormd tot wie ik nu ben. En zoals ik nu ben, houdt hij van mij. Jij hebt je vriend ook leren kennen na je vorige relatie neem ik aan? Dan geldt ook voor jou dat jouw vriend verliefd op je is geworden en van je houdt zoals je nu bent, inclusief 'alles'.
Als je een relatie hebt, en zeker als je samen gaat wonen, dan moet je rekening met elkaar houden. Vooraf vond ik dat heel moeilijk, had lange tijd alleen gewoond, en waar ligt de grens tussen het normale rekening-houden-met en het jezelf-verliezen dat ik zo goed kende van toen? Soms maak ik nog wel even pas op de plaats, denk even goed na waarom ik iets doe: doe ik het puur voor hem? Soms wel, maar hij doet ook dingen puur voor mij. Voelt het goed, druist het in tegen mijn gevoel? In mijn huidige relatie doe ik geen dingen die indruisen tegen mijn gevoel, dat heb ik vanaf het begin goed in de gaten gehouden. Want achteraf heb ik in mijn toenmalige relatie heel veel dingen gedaan (of laten gebeuren) die echt wel duidelijk tegen mijn gevoel ingingen. Ik voelde het ergens wel, maar wilde het niet voelen. Nu is dat anders, de oogkleppen zijn bij mij definitief af! En bij jou vast ook.
donderdag 7 augustus 2008 om 00:39
Tordis/Endellion
Wat fijn om iets van je te lezen!
Schrijf mee, vertel hoe het met je gaat..
Wat ben je al ver gekomen na alles wat je hebt meegemaakt, wat leuk ook om te lezen dat je een lieve vriend hebt.
Ik kan me zo goed voorstellen dat je nu de behoefte hebt om te praten en dingen te delen dus hoop dat je je welkom voelt om dat hier te doen.
Wat fijn om iets van je te lezen!
Schrijf mee, vertel hoe het met je gaat..
Wat ben je al ver gekomen na alles wat je hebt meegemaakt, wat leuk ook om te lezen dat je een lieve vriend hebt.
Ik kan me zo goed voorstellen dat je nu de behoefte hebt om te praten en dingen te delen dus hoop dat je je welkom voelt om dat hier te doen.
donderdag 7 augustus 2008 om 10:35
Lemmy, ik heb mijn vriend leren kennen toen ik nog een relatie had met mijn ex alleen leerde ik hem online kennen via een game wat wij beiden speelden.
Zowel hij als ik waren dus niet op zoek naar een relatie en in de eerste plaats ontstond er ook gewoon een vriendschap tussen ons en pas 9 maanden nadat ik bij mijn ex ben weg gegaan hebben wij elkaar in het echt ontmoet.
Toen bleek al snel dat wij veel meer voor elkaar voelden dan vriendschap en kregen wij een relatie.
Nou woont mijn vriend in Duitsland dus zagen wij elkaar in het begin niet erg vaak, en voor mij was het ook wel zo prettig om het rustig aan te doen.
Wat jij schrijft over triggers is ook heel herkenbaar, mijn vriend weet inmiddels dat zelfs een vriendelijk bedoelde opmerking zoals denk je eraan dat je dit of dat nog moet doen? heel verkeerd valt.
Ik weet wel dat hij er niks mee bedoeld en het zelfde geld voor mijn familie maar toch...
Mijn relatie met mijn ex heeft trouwens 7 jaar geduurd en dat was zeker 4 jaar te lang, maar goed het heeft geen zin om mijzelf dat kwalijk te nemen.
Zowel hij als ik waren dus niet op zoek naar een relatie en in de eerste plaats ontstond er ook gewoon een vriendschap tussen ons en pas 9 maanden nadat ik bij mijn ex ben weg gegaan hebben wij elkaar in het echt ontmoet.
Toen bleek al snel dat wij veel meer voor elkaar voelden dan vriendschap en kregen wij een relatie.
Nou woont mijn vriend in Duitsland dus zagen wij elkaar in het begin niet erg vaak, en voor mij was het ook wel zo prettig om het rustig aan te doen.
Wat jij schrijft over triggers is ook heel herkenbaar, mijn vriend weet inmiddels dat zelfs een vriendelijk bedoelde opmerking zoals denk je eraan dat je dit of dat nog moet doen? heel verkeerd valt.
Ik weet wel dat hij er niks mee bedoeld en het zelfde geld voor mijn familie maar toch...
Mijn relatie met mijn ex heeft trouwens 7 jaar geduurd en dat was zeker 4 jaar te lang, maar goed het heeft geen zin om mijzelf dat kwalijk te nemen.
donderdag 7 augustus 2008 om 11:31
Endellion, hoe dan ook is hij een relatie aangegaan met jou toen al je bagage al aanwezig was. Hij heeft dus gekozen voor jou, zoals je nu bent. Goed ook dat er eerst een vriendschap was, ik kan me voorstellen dat dat nog wat extra vertrouwen heeft gegeven in het begin.
Verder ben ik het natuurlijk volledig eens met Iseo, schrijf hier vooral zoveel je wilt, misschien kunnen we met z'n allen soms wat ander licht laten schijnen op de situatie en sowieso is het soms gewoon fijn om je verhaal kwijt te kunnen. Ruimte zat hier. (f)
Hoi Iseo en Dubio!
Ik wens iedereen een fijne dag vandaag.
Liefs!
Verder ben ik het natuurlijk volledig eens met Iseo, schrijf hier vooral zoveel je wilt, misschien kunnen we met z'n allen soms wat ander licht laten schijnen op de situatie en sowieso is het soms gewoon fijn om je verhaal kwijt te kunnen. Ruimte zat hier. (f)
Hoi Iseo en Dubio!
Ik wens iedereen een fijne dag vandaag.
Liefs!
donderdag 7 augustus 2008 om 14:08
vrijdag 8 augustus 2008 om 02:56
Klara, hoe ging het vandaag?
Hoe gaat het met de kinderen? Hoe voel jij je nu?
Denk je er nog over of je aangifte gaat doen van die laatste gebeurtenis? Hoe reageerde de arts die je hielp toen je gehecht moest worden, kwam er ter sprake wat er was voorgevallen?
Ben je bij de huisarts geweest inmiddels misschien?
Ik hoop dat je, ondanks dat het misschien aanvoelt als een soort van roes nu waarin je je steeds moet concentreren op het eerstvolgende praktische probleem, ook op weg bent naar het besef van wat er werkelijk is gebeurd en dat je de hulp inschakelt die jij en de kinderen nodig hebben om dit goed te verwerken. En op weg te gaan naar een tijd en situatie dat het met jullie beter zal gaan, er rust komt.
Zeker nu je ex deze kant laat zien kan het nogal verwarrend zijn, alsof je zelf gek bent dat je een paar dagen geleden nog met ernstig geweld te maken hebt gehad waar ook de kinderen dus getuige van waren.
Ik zie zelf ook als ik terugkijk dat ik aan de ene kant wel dealde met wat gebeurd was, maar dat het tegelijk niet tot me doordrong.
En als de mensen om je heen niet weten wat er echt aan de hand is, of het niet willen zien helpt dat ook eigenlijk niet in het proces van het voor jezelf opkomen.
Daar moet je dan zelf wel aan vast houden, dat je je niet onzeker en in de war gaat voelen door bijvoorbeeld wat deze vrouw dan tegen je zei.
Die zin, dat het 'echt niet kan wat hij gedaan heeft, maar... ' laat goed zien dat ze er niet bij stilstaat, of te weinig info heeft ofzo misschien om te beseffen, dat deze situatie echt heel ernstig is, en dat het inderdaad echt niet kan wat hij deed.
Want als het echt niet kan, zijn er harde consequenties voor dit gedrag en is het niet jouw verantwoordelijkheid om de boel/de relatie te lijmen of te accepteren in die zin zoals zij bedoeld.
Zeker voor mensen dichtbij kan dit heel moeilijk zijn, ook oogkleppen, echt.
Wat weet zo iemand als je schoonzus en van wie heeft ze gehoord wat er zich afspeelde?
Ik heb zelf ook de ervaring, en achteraf zie ik pas hoe idioot het soms echt was, dat mensen in de familie er zo moeilijk iets mee kunnen. Mijn toen schoonmoeder heeft zich erg druk gemaakt om mijn aangifte in te trekken, ze heeft voor mij en met mij brieven geschreven om de boel te verzachten, of hoe zeg je dat. Op me ingepraat over wat te zeggen bij de rechter en ik weet eigenlijk nog steeds niet of ze wel heeft geweten wat er eigenlijk in mijn verklaring heeft gestaan. Ze heeft mij niets gevraagd, alleen druk uitgeoefend om haar zoon er beter uit te laten komen.
En ik moet toegeven dat ik haar 'versie'van alles toen graag wilde geloven ergens.
Ik heb achteraf gezien nergens begrip of een gevoel ervaren van haar voor het feit dat ik dat had meegemaakt, het huis uit was gevlucht, pijn gehad, opvang etc. Dat hele drama, geen woord (of misschien vraag) daarover.
Ik denk dat je aan de ene kant weet dat het zo werkt, maar aan de andere kant is het niet makkelijk het naast je neer te leggen. Zelf kun je er ook nog niet bij wat je hebt meegemaakt.
Het is zo onwerkelijk, dat geweld.
Ik vertelde Dubio gisteren een voorbeeld, over dat ik samen met ex zat te praten met bezoek, terwijl hij mij een uur daarvoor nog was aangevlogen en met zijn handen om mijn keel tegen de muur had gezet.
Je bent als het ware na een tijd zo gewend om het schelden en de dreigingen 'los te laten' en niet tot je door te laten dringen, omdat je je weer overgeeft aan het volgende moment misschien en het zelf ook achter wilt laten en gewoon niet wilt weten.
Dat vastzitten van die oogkleppen, dat is het echt. Zelfs wanneer je al weg bent maak je, tenminste ik dan, echt nog wat mee op dat gebied. Ik zie nog steeds, zoals Dubio aangaf even hiervoor, dingen in een ander licht. Het is telkens herschrijven en opnieuw tot je door laten dringen wat er was, hoe het was. Ik verbaas me er soms over en nu je er dan op deze manier of irl over in gesprek bent blijft er veel terugkomen.
Ik zag het niet, wat er gebeurde. Het ging niet over mij. Toch?
Maar bij jou zijn de kinderen er echt bij betrokken, bij deze laatste gebeurtenis maar ook bij de sfeer in huis de afgelopen jaren, bij hoe het er aan toe ging. En ik weet nog goed wat je daar over allemaal hebt geschreven op het andere topic, het is moeilijk geweest voor jullie alledrie.
Heb je advies gekregen van het maatschappelijk werk over hoe je de komende tijd hulp kunt vinden in het omgaan met alles wat hierbij komt kijken?
Wat sterk dat je doorzet, ook al zegt en doet hij nu alles wat je wilt horen en zien.
Dat niet drinken, middelengebruik stoppen, het zich op een positieve manier inzetten, je hoopt dat iemand dat serieus meent en dat je daar steeds meer van gaat zien, in jouw geval ws voor de kinderen dus, dat je misschien ergens durft te voelen dat hij in de toekomst een vader kan zijn zonder die druk en die dreiging die er nu ook steeds vanuit hem in zit bij het contact, in de relatie die hij heeft met ze, met jou.
Hij moet dat maar gaan bewijzen, en in de eerste plaats gaan doen voor zichzelf.
Aangifte doen kan een eye-opener zijn om een nieuwe weg in te slaan, te willen veranderen. Want het is hard als het zo 'echt' gemaakt wordt. Maar ik ben nu wantrouwend als ik je verhaal zo lees, dat hij misschien juist ook manipuleert en probeert aan te voelen wat hij moet zeggen of doen om te voorkomen dat jij aangifte doet en vooral jou weer in de positie te krijgen waarbij hij de controle weer heeft, om de macht in de relatie. Ook als jullie uit elkaar blijven kan hij hiermee bezig zijn onder het mom van allerlei dingen waar jij in wilt geloven.
Daarom, hoop dat je er niet te veel 'alleen in zit' want na zo'n lange tijd werkt dat tegen je, je hebt zelf zoveel manieren al ontwikkeld om met dingen om te gaan ben ik dan bang.
Weet je nog dat je zei die tijd geleden, nadat wij al heel veel hadden geschreven aan elkaar op het andere topic, dat je je afvroeg hoe vast jou oogkleppen zaten?
Ik hoop dat schrijven echt helpt om zoveel mogelijk helder te krijgen voor jezelf, en dat reacties op wat je schrijft dat blijven aanduwen. Weet even niet goed hoe ik dat moet uitleggen, maar meid als ik lees en weet wat je hebt meegemaakt maak ik me echt zorgen.
Werk je nu, waar verblijf je? Het is net zo goed ook overleven in deze dagen, heb je ruimte genoeg voor jezelf om met al die zaken om te gaan die nu op je af komen? Zou daar iets beter in moeten of kunnen?
Pas goed op jezelf, Klaar.
Hoe gaat het met de kinderen? Hoe voel jij je nu?
Denk je er nog over of je aangifte gaat doen van die laatste gebeurtenis? Hoe reageerde de arts die je hielp toen je gehecht moest worden, kwam er ter sprake wat er was voorgevallen?
Ben je bij de huisarts geweest inmiddels misschien?
Ik hoop dat je, ondanks dat het misschien aanvoelt als een soort van roes nu waarin je je steeds moet concentreren op het eerstvolgende praktische probleem, ook op weg bent naar het besef van wat er werkelijk is gebeurd en dat je de hulp inschakelt die jij en de kinderen nodig hebben om dit goed te verwerken. En op weg te gaan naar een tijd en situatie dat het met jullie beter zal gaan, er rust komt.
Zeker nu je ex deze kant laat zien kan het nogal verwarrend zijn, alsof je zelf gek bent dat je een paar dagen geleden nog met ernstig geweld te maken hebt gehad waar ook de kinderen dus getuige van waren.
Ik zie zelf ook als ik terugkijk dat ik aan de ene kant wel dealde met wat gebeurd was, maar dat het tegelijk niet tot me doordrong.
En als de mensen om je heen niet weten wat er echt aan de hand is, of het niet willen zien helpt dat ook eigenlijk niet in het proces van het voor jezelf opkomen.
Daar moet je dan zelf wel aan vast houden, dat je je niet onzeker en in de war gaat voelen door bijvoorbeeld wat deze vrouw dan tegen je zei.
Die zin, dat het 'echt niet kan wat hij gedaan heeft, maar... ' laat goed zien dat ze er niet bij stilstaat, of te weinig info heeft ofzo misschien om te beseffen, dat deze situatie echt heel ernstig is, en dat het inderdaad echt niet kan wat hij deed.
Want als het echt niet kan, zijn er harde consequenties voor dit gedrag en is het niet jouw verantwoordelijkheid om de boel/de relatie te lijmen of te accepteren in die zin zoals zij bedoeld.
Zeker voor mensen dichtbij kan dit heel moeilijk zijn, ook oogkleppen, echt.
Wat weet zo iemand als je schoonzus en van wie heeft ze gehoord wat er zich afspeelde?
Ik heb zelf ook de ervaring, en achteraf zie ik pas hoe idioot het soms echt was, dat mensen in de familie er zo moeilijk iets mee kunnen. Mijn toen schoonmoeder heeft zich erg druk gemaakt om mijn aangifte in te trekken, ze heeft voor mij en met mij brieven geschreven om de boel te verzachten, of hoe zeg je dat. Op me ingepraat over wat te zeggen bij de rechter en ik weet eigenlijk nog steeds niet of ze wel heeft geweten wat er eigenlijk in mijn verklaring heeft gestaan. Ze heeft mij niets gevraagd, alleen druk uitgeoefend om haar zoon er beter uit te laten komen.
En ik moet toegeven dat ik haar 'versie'van alles toen graag wilde geloven ergens.
Ik heb achteraf gezien nergens begrip of een gevoel ervaren van haar voor het feit dat ik dat had meegemaakt, het huis uit was gevlucht, pijn gehad, opvang etc. Dat hele drama, geen woord (of misschien vraag) daarover.
Ik denk dat je aan de ene kant weet dat het zo werkt, maar aan de andere kant is het niet makkelijk het naast je neer te leggen. Zelf kun je er ook nog niet bij wat je hebt meegemaakt.
Het is zo onwerkelijk, dat geweld.
Ik vertelde Dubio gisteren een voorbeeld, over dat ik samen met ex zat te praten met bezoek, terwijl hij mij een uur daarvoor nog was aangevlogen en met zijn handen om mijn keel tegen de muur had gezet.
Je bent als het ware na een tijd zo gewend om het schelden en de dreigingen 'los te laten' en niet tot je door te laten dringen, omdat je je weer overgeeft aan het volgende moment misschien en het zelf ook achter wilt laten en gewoon niet wilt weten.
Dat vastzitten van die oogkleppen, dat is het echt. Zelfs wanneer je al weg bent maak je, tenminste ik dan, echt nog wat mee op dat gebied. Ik zie nog steeds, zoals Dubio aangaf even hiervoor, dingen in een ander licht. Het is telkens herschrijven en opnieuw tot je door laten dringen wat er was, hoe het was. Ik verbaas me er soms over en nu je er dan op deze manier of irl over in gesprek bent blijft er veel terugkomen.
Ik zag het niet, wat er gebeurde. Het ging niet over mij. Toch?
Maar bij jou zijn de kinderen er echt bij betrokken, bij deze laatste gebeurtenis maar ook bij de sfeer in huis de afgelopen jaren, bij hoe het er aan toe ging. En ik weet nog goed wat je daar over allemaal hebt geschreven op het andere topic, het is moeilijk geweest voor jullie alledrie.
Heb je advies gekregen van het maatschappelijk werk over hoe je de komende tijd hulp kunt vinden in het omgaan met alles wat hierbij komt kijken?
Wat sterk dat je doorzet, ook al zegt en doet hij nu alles wat je wilt horen en zien.
Dat niet drinken, middelengebruik stoppen, het zich op een positieve manier inzetten, je hoopt dat iemand dat serieus meent en dat je daar steeds meer van gaat zien, in jouw geval ws voor de kinderen dus, dat je misschien ergens durft te voelen dat hij in de toekomst een vader kan zijn zonder die druk en die dreiging die er nu ook steeds vanuit hem in zit bij het contact, in de relatie die hij heeft met ze, met jou.
Hij moet dat maar gaan bewijzen, en in de eerste plaats gaan doen voor zichzelf.
Aangifte doen kan een eye-opener zijn om een nieuwe weg in te slaan, te willen veranderen. Want het is hard als het zo 'echt' gemaakt wordt. Maar ik ben nu wantrouwend als ik je verhaal zo lees, dat hij misschien juist ook manipuleert en probeert aan te voelen wat hij moet zeggen of doen om te voorkomen dat jij aangifte doet en vooral jou weer in de positie te krijgen waarbij hij de controle weer heeft, om de macht in de relatie. Ook als jullie uit elkaar blijven kan hij hiermee bezig zijn onder het mom van allerlei dingen waar jij in wilt geloven.
Daarom, hoop dat je er niet te veel 'alleen in zit' want na zo'n lange tijd werkt dat tegen je, je hebt zelf zoveel manieren al ontwikkeld om met dingen om te gaan ben ik dan bang.
Weet je nog dat je zei die tijd geleden, nadat wij al heel veel hadden geschreven aan elkaar op het andere topic, dat je je afvroeg hoe vast jou oogkleppen zaten?
Ik hoop dat schrijven echt helpt om zoveel mogelijk helder te krijgen voor jezelf, en dat reacties op wat je schrijft dat blijven aanduwen. Weet even niet goed hoe ik dat moet uitleggen, maar meid als ik lees en weet wat je hebt meegemaakt maak ik me echt zorgen.
Werk je nu, waar verblijf je? Het is net zo goed ook overleven in deze dagen, heb je ruimte genoeg voor jezelf om met al die zaken om te gaan die nu op je af komen? Zou daar iets beter in moeten of kunnen?
Pas goed op jezelf, Klaar.
vrijdag 8 augustus 2008 om 03:06
Endellion, ik meen het. Vind het fijn te weten hoe het met je gaat.
Op een gegeven moment schreef toen ook Besluitloos mee.
Klara, heb jij misschien nog eens contact gehad, weet je hoe het gaat met CharlieJo?
Annemoon hoe is het met je?
En nu hier heel veel liefs aan Leo, ik heb net je interview gelezen en ik vind je zo'n schat!!
Op een gegeven moment schreef toen ook Besluitloos mee.
Klara, heb jij misschien nog eens contact gehad, weet je hoe het gaat met CharlieJo?
Annemoon hoe is het met je?
En nu hier heel veel liefs aan Leo, ik heb net je interview gelezen en ik vind je zo'n schat!!
