Kinderen
alle pijlers
Problemen met zoon van 6
donderdag 14 augustus 2008 om 11:20
Onze zoon van 6 is bij tijd en wijle werkelijk onhandelbaar. Mijn man en ik weten soms echt niet meer wat we met hem aan moeten. Als zoon besluit dat hij iets niet wil, gaat hij het ook werkelijk niet doen. Dit gaat dan meestal over de meest normale zaken als: eten, douchen/in bad, aankleden of zoals vanochtend naar school. Hij had besloten dat pappa hem ging brengen maar wij hadden besloten dat ik de kinderen naar school/PSZ zou brengen. Hij kwam dus gewoon de auto niet uit terwijl hij op de toppen van z'n longen aan het krijsen was.
Op zo'n moment weet ik het echt even niet meer. De enige manier om hem zover te krijgen is dan met fysiek geweld. Ik moet hem dan echt opppakken terwijl hij slaat, schopt, krijst etc. etc.
Dit lijkt mij voor hem (en voor ons ) behoorlijk traumatisch maar ik zou echt niet weten hoe we anders dingen van hem gedaan moeten krijgen die wij willen of die gewoon moeten.
Als je later op de dag (als hij weer rustig is) met hem hierover probeert te praten, komt er geen boe of bah uit. Ik heb dan ook geen idee wat er zich in dat koppie afspeelt.
Wij hebben inmiddels al zoveel geprobeerd: negeren, isoleren, straffen/belonen, praten, etc. etc. Wat ook vervelend is dat dochter (3 jaar) hier met grote ogen naar staat te kijken en af en toe al wat kopieergedrag vertoont.
Wij denken altijd dat het iets te maken heeft met het feit dat hij het middelste kind is. Ik hoor vaker dat middelste kinderen de moeilijkste karaktertjes hebben. Maar ja, al is dat zo: hoe deal je hiermee en wanneer gaat het over?
Iemand wel eens met dit probleem te maken gehad en hoe hebben jullie dit aangepakt?
Op zo'n moment weet ik het echt even niet meer. De enige manier om hem zover te krijgen is dan met fysiek geweld. Ik moet hem dan echt opppakken terwijl hij slaat, schopt, krijst etc. etc.
Dit lijkt mij voor hem (en voor ons ) behoorlijk traumatisch maar ik zou echt niet weten hoe we anders dingen van hem gedaan moeten krijgen die wij willen of die gewoon moeten.
Als je later op de dag (als hij weer rustig is) met hem hierover probeert te praten, komt er geen boe of bah uit. Ik heb dan ook geen idee wat er zich in dat koppie afspeelt.
Wij hebben inmiddels al zoveel geprobeerd: negeren, isoleren, straffen/belonen, praten, etc. etc. Wat ook vervelend is dat dochter (3 jaar) hier met grote ogen naar staat te kijken en af en toe al wat kopieergedrag vertoont.
Wij denken altijd dat het iets te maken heeft met het feit dat hij het middelste kind is. Ik hoor vaker dat middelste kinderen de moeilijkste karaktertjes hebben. Maar ja, al is dat zo: hoe deal je hiermee en wanneer gaat het over?
Iemand wel eens met dit probleem te maken gehad en hoe hebben jullie dit aangepakt?
donderdag 14 augustus 2008 om 11:33
Het klinkt alsof jouw zoon wel heel heftig is in zijn reacties, maar ik wil wel vertellen wat bij die van ons (5) goed werkt.
Als hij iets echt niet wil, bevestig ik dat eerst een paar keer heel duidelijk. Dus: jij wil echt niet douchen he? Daar heb je echt geen zin in he? Je wil niet douchen volgens mij, klopt dat? Op die manier maak je weer contact, want je kind is blij dat jij hem hoort en begrijpt. Je kunt dan even praten over de nadelen van douchen: je bent bang dat er shampoo in je ogen komt/ je hebt geen zin je af te drogen etc.
De volgende stap is nagaan bij jezelf of het echt nodig is. Het getuigt van respect voor je kind om soms tegemoet te komen aan zijn bezwaren. Is hij gisteren nog gedoucht en eigenlijk niet echt vies? Gun hem dan met een dikke knuffel voor 1 x lekker niet te douchen. Behalve misschien als de regel bij jullie thuis heel streng is dat er elke dag gedoucht moet worden,d ie afweging moet je zelf maken. Wij zijn er achter gekomen dat we vaak onnodig streng waren.
Moet hij wel douchen van jou, maar hij wil het niet, dan is de volgende stap het probleem wat er dan ontstaat te schetsen. Ik zeg tegen mijn zoon (als er dus contact is en hij is kalm) dat ik bezorgd ben over bacterien, of dat zijn juf en kinderen hem misschien vies vinden ruiken als hij niet doucht. Wel hard, maar zo is het toch? Of je wijst naar zijn zwarte knieen. Hij moet dan met een oplossing komen. Hoe kunnen we zorgen dat je schoon wordt en weer lekker ruikt? Als kinderen meer verantwoordelijkheid krijgen om problemen op te lossen kiezen ze vaak toch voor douchen. Misschien wil je zoon zich wel met een washandje wassen/ in bad ipv douchen. Mag dat dan van jou? Of maak je er zelf ook een machtsstrijd van?
Als hij nog steeds niet meewerkt en echt niet mee wil denken kun je het volgende doen. Ik zeg altijd iets als: jij wil echt niet douchen, en dat begrijp ik, maar ik ben hier de baas en ik wil dat jij doucht. Dus je moet douchen. Moeilijk is dat he? Echt balen voor jou. Maar als je klaar bent met douchen gaan we even lekker samen (iets leuks) doen.
De aandacht afleiden van het vervelende met iets anders werkt vaak wel. Door je kind begrip te tonen blijft hij beter aanspreekbaar, waardoor ook afleiding beter werkt.
Het voorbeeld dat je geeft is een goede: geef hem veel begrip dat hij het fijn vindt als je man hem wegbrengt, bevestig dat dat een legitiem gevoel is, en leg hem dan het probleem uit: als papa jou brengt komt hij te laat op zijn werk en dan is zijn baas boos. Hoe moeten we dat nou oplossen? Zullen we doen dat papa je dan vrijdag brengt? etc.
Ik hoop dat zo'n aanpak werkt bij jullie, is voor iedereen een stuk fijner ja! Wees anders niet bang om hulp in te roepen.
Als hij iets echt niet wil, bevestig ik dat eerst een paar keer heel duidelijk. Dus: jij wil echt niet douchen he? Daar heb je echt geen zin in he? Je wil niet douchen volgens mij, klopt dat? Op die manier maak je weer contact, want je kind is blij dat jij hem hoort en begrijpt. Je kunt dan even praten over de nadelen van douchen: je bent bang dat er shampoo in je ogen komt/ je hebt geen zin je af te drogen etc.
De volgende stap is nagaan bij jezelf of het echt nodig is. Het getuigt van respect voor je kind om soms tegemoet te komen aan zijn bezwaren. Is hij gisteren nog gedoucht en eigenlijk niet echt vies? Gun hem dan met een dikke knuffel voor 1 x lekker niet te douchen. Behalve misschien als de regel bij jullie thuis heel streng is dat er elke dag gedoucht moet worden,d ie afweging moet je zelf maken. Wij zijn er achter gekomen dat we vaak onnodig streng waren.
Moet hij wel douchen van jou, maar hij wil het niet, dan is de volgende stap het probleem wat er dan ontstaat te schetsen. Ik zeg tegen mijn zoon (als er dus contact is en hij is kalm) dat ik bezorgd ben over bacterien, of dat zijn juf en kinderen hem misschien vies vinden ruiken als hij niet doucht. Wel hard, maar zo is het toch? Of je wijst naar zijn zwarte knieen. Hij moet dan met een oplossing komen. Hoe kunnen we zorgen dat je schoon wordt en weer lekker ruikt? Als kinderen meer verantwoordelijkheid krijgen om problemen op te lossen kiezen ze vaak toch voor douchen. Misschien wil je zoon zich wel met een washandje wassen/ in bad ipv douchen. Mag dat dan van jou? Of maak je er zelf ook een machtsstrijd van?
Als hij nog steeds niet meewerkt en echt niet mee wil denken kun je het volgende doen. Ik zeg altijd iets als: jij wil echt niet douchen, en dat begrijp ik, maar ik ben hier de baas en ik wil dat jij doucht. Dus je moet douchen. Moeilijk is dat he? Echt balen voor jou. Maar als je klaar bent met douchen gaan we even lekker samen (iets leuks) doen.
De aandacht afleiden van het vervelende met iets anders werkt vaak wel. Door je kind begrip te tonen blijft hij beter aanspreekbaar, waardoor ook afleiding beter werkt.
Het voorbeeld dat je geeft is een goede: geef hem veel begrip dat hij het fijn vindt als je man hem wegbrengt, bevestig dat dat een legitiem gevoel is, en leg hem dan het probleem uit: als papa jou brengt komt hij te laat op zijn werk en dan is zijn baas boos. Hoe moeten we dat nou oplossen? Zullen we doen dat papa je dan vrijdag brengt? etc.
Ik hoop dat zo'n aanpak werkt bij jullie, is voor iedereen een stuk fijner ja! Wees anders niet bang om hulp in te roepen.
donderdag 14 augustus 2008 om 11:45
Hoi MissMara,
Ik denk eigenlijk juist dat bij ons het probleem is dat we niet streng genoeg zijn. Heel vaak wordt er toegegeven aan zijn grillen en altijd heroverweeg ik de noodzaak van wat ik van hem wil op het moment dat hij z'n kont tegen de krib gooit.
Afleiden, andere (leuke) dingen in het vooruitzicht stellen als hij doet wat wij willen, echt alles halen we uit de kast en als het dan echt niet lukt, laten we hem meestal maar.
Dit vooral omdat we nog 2 kinderen hebben rondlopen en we nu eenmaal niet 24/7 alleen met dit kind bezig kunnen zijn.
Maar ja, naar school moet hij toch echt. Ik kan hem echt niet thuis laten blijven omdat hij niet wil. Eerder deze week zaten we met dezelfde situatie en toen heeft mijn man hem dus gebracht. Maar ook dat ging niet goed. Zoon ging, aangekomen op school, toch krijsen (ik wil bij jou blijven!!!!!!) en toen bleek dus eigenlijk ook dat het niet speciaal erom ging dat pappa hem moest brengen.
We hebben het ook met zwemles gehad en dat heb ik opgegeven. Hij zit op dit moment dus niet meer op zwemles en gaat maandag a.s. voor het eerst schoolzwemmen: ik hou m'n hart vast!!
Ik denk eigenlijk juist dat bij ons het probleem is dat we niet streng genoeg zijn. Heel vaak wordt er toegegeven aan zijn grillen en altijd heroverweeg ik de noodzaak van wat ik van hem wil op het moment dat hij z'n kont tegen de krib gooit.
Afleiden, andere (leuke) dingen in het vooruitzicht stellen als hij doet wat wij willen, echt alles halen we uit de kast en als het dan echt niet lukt, laten we hem meestal maar.
Dit vooral omdat we nog 2 kinderen hebben rondlopen en we nu eenmaal niet 24/7 alleen met dit kind bezig kunnen zijn.
Maar ja, naar school moet hij toch echt. Ik kan hem echt niet thuis laten blijven omdat hij niet wil. Eerder deze week zaten we met dezelfde situatie en toen heeft mijn man hem dus gebracht. Maar ook dat ging niet goed. Zoon ging, aangekomen op school, toch krijsen (ik wil bij jou blijven!!!!!!) en toen bleek dus eigenlijk ook dat het niet speciaal erom ging dat pappa hem moest brengen.
We hebben het ook met zwemles gehad en dat heb ik opgegeven. Hij zit op dit moment dus niet meer op zwemles en gaat maandag a.s. voor het eerst schoolzwemmen: ik hou m'n hart vast!!
donderdag 14 augustus 2008 om 12:01
Prima, dan streng zijn. Maar dat betekent niet dat je niet heel goed moet luisteren naar zijn gevoel en hem bevestigen in dat gevoel. "Jij wil echt niet naar school he? Jij hebt er echt geen zin in he? Maar weet je dat dat moet voor de wet, omdat jij 6 jaar bent? En als je het niet doet dan [etc, vertel een heel verhaal over leerplichtambtenaren, boetes, geen geld meer voor speelgoed etc.]. Daarom brengen we je nu toch naar school. Moeilijk he, als je echt geen zin hebt? Maar ik vind het heel dapper dat je durft en als je uit school komt gaan we samen [iets leuks doen]."
Maar zo'n verhaal komt alleen aan als je hem rustig krijgt door een flink aantal keer zijn gevoel te bevestigen (desnoods wat harder roepen als hij aan het brullen is). Dit werkt met peuters, met kleuters, en met schoolkinderen uitstekend. Zelfs met volwassenen is het toch belangrijk om ze het gevoel te geven dat je ze hoort? Pas op dat je hem niet bij voorbaat als lastig ziet. HIj klinkt als een angstig kind, wat het gevoel heeft niet opgewassen te zijn tegen school, zwemles etc. en die graag dicht bij jullie blijft. Praat er eens met zijn juf over, anders? Hoe is hij in de klas? Is het schooljaar net weer begonnen bij jjullie?
Maar zo'n verhaal komt alleen aan als je hem rustig krijgt door een flink aantal keer zijn gevoel te bevestigen (desnoods wat harder roepen als hij aan het brullen is). Dit werkt met peuters, met kleuters, en met schoolkinderen uitstekend. Zelfs met volwassenen is het toch belangrijk om ze het gevoel te geven dat je ze hoort? Pas op dat je hem niet bij voorbaat als lastig ziet. HIj klinkt als een angstig kind, wat het gevoel heeft niet opgewassen te zijn tegen school, zwemles etc. en die graag dicht bij jullie blijft. Praat er eens met zijn juf over, anders? Hoe is hij in de klas? Is het schooljaar net weer begonnen bij jjullie?
donderdag 14 augustus 2008 om 12:21
Ja, het schooljaar is net begonnen deze week. Vorig jaar heeft hij deze truc ook een tijdlang vertoond aan het begin van het schooljaar. De leraren hebben (op zijn binnenkomst na) nooit problemen met ons kind. Hij is echt het liefste, gehoorzaamste en meest meegaande kind van de klas. Daarom kom ik ook tot de conclusie dat hij puur zijn ouders aan het manipuleren is. En angstig zou ik hem met de beste wil van de wereld niet kunnen noemen. Als voorbeeld de zwemles: hij wil niet dus je denkt: watervrees, faalangst, etc.? Maar als hij dan de hele zwemles stuurs op de rand van het zwembad heeft gezeten en bij het 5 minuten spelen vrolijk het water in plonst (onder water, koppeltje duiken etc. etc.) dan kan ik de factor angst wel wegstrepen. Ook op school is onze zoon een "popie jopie". Zijn klasgenoten zijn allemaal gek op hem en willen allemaal bij hem spelen.
Hij kiest ook willekeurig momenten uit dat hij "dwars" gaat doen. Meestal gaat het douchen/bad en aan- en uitkleden prima (kan ie ook allang zelf). Maar soms (een paar keer per week) besluit hij dat hij het niet gaat doen en dan doet hij het ook niet. Met gaan slapen heeft hij ook een probleem. Hij zegt gewoon: ik heb geen slaap en ik ga dus niet slapen. Als je hem naar zijn kamer brengt, verzet hij zich hevig en wordt het dus weer een drama. 's Ochtends kan hij amper z'n bed uitkomen en is hij dus oververmoeid wat weer niet bevoordelijk is voor de rest van de dag, zoals je zult begrijpen.
Heel fijn trouwens dat je met me meedenkt en jouw tip van vaak bevestigen wat hij niet wil, ga ik wat meer toepassen. Overigens dat 'boete-verhaal" van niet-naar-school-gaan heb ik vanochtend ook al uit de kast gehaald. Het boeide hem niets!
En ik kan natuurlijk hulp inroepen. Hij loopt momenteel wel bij een manueel therapeut die denkt wel iets voor hem te kunnen betekenen. De therapeut zei inderdaad ook dat hij aanvoelt dat zoon zich "onveilig" zou voelen. Maar de grote vraag is dan natuurlijk: hoe keren we het tij?
Echt, die Supernanny mag bij mij langskomen en mij vertellen hoe we dit oplossen, want ik weet het niet meer!
Hij kiest ook willekeurig momenten uit dat hij "dwars" gaat doen. Meestal gaat het douchen/bad en aan- en uitkleden prima (kan ie ook allang zelf). Maar soms (een paar keer per week) besluit hij dat hij het niet gaat doen en dan doet hij het ook niet. Met gaan slapen heeft hij ook een probleem. Hij zegt gewoon: ik heb geen slaap en ik ga dus niet slapen. Als je hem naar zijn kamer brengt, verzet hij zich hevig en wordt het dus weer een drama. 's Ochtends kan hij amper z'n bed uitkomen en is hij dus oververmoeid wat weer niet bevoordelijk is voor de rest van de dag, zoals je zult begrijpen.
Heel fijn trouwens dat je met me meedenkt en jouw tip van vaak bevestigen wat hij niet wil, ga ik wat meer toepassen. Overigens dat 'boete-verhaal" van niet-naar-school-gaan heb ik vanochtend ook al uit de kast gehaald. Het boeide hem niets!
En ik kan natuurlijk hulp inroepen. Hij loopt momenteel wel bij een manueel therapeut die denkt wel iets voor hem te kunnen betekenen. De therapeut zei inderdaad ook dat hij aanvoelt dat zoon zich "onveilig" zou voelen. Maar de grote vraag is dan natuurlijk: hoe keren we het tij?
Echt, die Supernanny mag bij mij langskomen en mij vertellen hoe we dit oplossen, want ik weet het niet meer!
donderdag 14 augustus 2008 om 12:25
MissMara, je kan niet altijd alles uitvoerig gaan uitleggen aan je kind. Sommige dingen móeten, klaar.
En zeker bij een kind die zo zijn/jouw grenzen aan het verkennen is, is het vaak handiger om heel duidelijk te zijn, omdat het móet.
En dan is consequent zijn ook erg belangrijk. Niet de ene keer wel toegeven, en de andere keer niet. Nee, dit zijn de regels, en daar gaan we ons aan houden.
School moet, douchen moet. Geen ja maar, het móet.
En zeker bij een kind die zo zijn/jouw grenzen aan het verkennen is, is het vaak handiger om heel duidelijk te zijn, omdat het móet.
En dan is consequent zijn ook erg belangrijk. Niet de ene keer wel toegeven, en de andere keer niet. Nee, dit zijn de regels, en daar gaan we ons aan houden.
School moet, douchen moet. Geen ja maar, het móet.
donderdag 14 augustus 2008 om 12:27
quote:Charlotte69 schreef op 14 augustus 2008 @ 12:21:
Ja, het schooljaar is net begonnen deze week. Vorig jaar heeft hij deze truc ook een tijdlang vertoond aan het begin van het schooljaar. De leraren hebben (op zijn binnenkomst na) nooit problemen met ons kind. Hij is echt het liefste, gehoorzaamste en meest meegaande kind van de klas. Daarom kom ik ook tot de conclusie dat hij puur zijn ouders aan het manipuleren is. En angstig zou ik hem met de beste wil van de wereld niet kunnen noemen. Als voorbeeld de zwemles: hij wil niet dus je denkt: watervrees, faalangst, etc.? Maar als hij dan de hele zwemles stuurs op de rand van het zwembad heeft gezeten en bij het 5 minuten spelen vrolijk het water in plonst (onder water, koppeltje duiken etc. etc.) dan kan ik de factor angst wel wegstrepen. Ook op school is onze zoon een "popie jopie". Zijn klasgenoten zijn allemaal gek op hem en willen allemaal bij hem spelen.
Hij kiest ook willekeurig momenten uit dat hij "dwars" gaat doen. Meestal gaat het douchen/bad en aan- en uitkleden prima (kan ie ook allang zelf). Maar soms (een paar keer per week) besluit hij dat hij het niet gaat doen en dan doet hij het ook niet. Met gaan slapen heeft hij ook een probleem. Hij zegt gewoon: ik heb geen slaap en ik ga dus niet slapen. Als je hem naar zijn kamer brengt, verzet hij zich hevig en wordt het dus weer een drama. 's Ochtends kan hij amper z'n bed uitkomen en is hij dus oververmoeid wat weer niet bevoordelijk is voor de rest van de dag, zoals je zult begrijpen.
Heel fijn trouwens dat je met me meedenkt en jouw tip van vaak bevestigen wat hij niet wil, ga ik wat meer toepassen. Overigens dat 'boete-verhaal" van niet-naar-school-gaan heb ik vanochtend ook al uit de kast gehaald. Het boeide hem niets!
En ik kan natuurlijk hulp inroepen. Hij loopt momenteel wel bij een manueel therapeut die denkt wel iets voor hem te kunnen betekenen. De therapeut zei inderdaad ook dat hij aanvoelt dat zoon zich "onveilig" zou voelen. Maar de grote vraag is dan natuurlijk: hoe keren we het tij?
Echt, die Supernanny mag bij mij langskomen en mij vertellen hoe we dit oplossen, want ik weet het niet meer!
Ik kan me (een beetje, heb het zelf niet zo meegemaakt) voorstellen hoe frustrerend het is, maar aan de vetgedrukte woorden zie ik toch dat je inmiddels zo geirriteerd bent dat het moeilijk te zien is wat er speelt. Jullie zitten in een machtsstrijd, die hij misschien idd is aangegaan (eigenwijze kinderen met een sterke wil heb je nu eenmaal) maar die jullie ook keihard meespelen. Probeer je toch open te stellen voor zijn mogelijke gevoelens van onveiligheid, faalangst etc. Juist populaire kinderen hebben die heel vaak! En dat hij spelen wel veilig vindt maar zwemles niet snap ik heel goed! Dat is toch niet gek?
Probeer hem zijn gedrag minder kwalijk te nemen, hij is vast echt ergens bang voor. En tegenover ouders laten kinderen dat eerder zien dan tegenover juffen.
Ik hoop dat dat begrip geven aan zijn gevoel werkt!
Misschien helpt het daarbij om hem flink te belonen voor een dag waarin hij geen driftbui heeft gehad, bijv. een paar kadootjes inpakken en klaarleggen, die hij dan krijgt als dat is gelukt. Dan heeft hij ook belang bij zijn zelfbeheersing! Sterkte, het lijkt me niet makkelijk! En ik denk graag mee hoor!
Ja, het schooljaar is net begonnen deze week. Vorig jaar heeft hij deze truc ook een tijdlang vertoond aan het begin van het schooljaar. De leraren hebben (op zijn binnenkomst na) nooit problemen met ons kind. Hij is echt het liefste, gehoorzaamste en meest meegaande kind van de klas. Daarom kom ik ook tot de conclusie dat hij puur zijn ouders aan het manipuleren is. En angstig zou ik hem met de beste wil van de wereld niet kunnen noemen. Als voorbeeld de zwemles: hij wil niet dus je denkt: watervrees, faalangst, etc.? Maar als hij dan de hele zwemles stuurs op de rand van het zwembad heeft gezeten en bij het 5 minuten spelen vrolijk het water in plonst (onder water, koppeltje duiken etc. etc.) dan kan ik de factor angst wel wegstrepen. Ook op school is onze zoon een "popie jopie". Zijn klasgenoten zijn allemaal gek op hem en willen allemaal bij hem spelen.
Hij kiest ook willekeurig momenten uit dat hij "dwars" gaat doen. Meestal gaat het douchen/bad en aan- en uitkleden prima (kan ie ook allang zelf). Maar soms (een paar keer per week) besluit hij dat hij het niet gaat doen en dan doet hij het ook niet. Met gaan slapen heeft hij ook een probleem. Hij zegt gewoon: ik heb geen slaap en ik ga dus niet slapen. Als je hem naar zijn kamer brengt, verzet hij zich hevig en wordt het dus weer een drama. 's Ochtends kan hij amper z'n bed uitkomen en is hij dus oververmoeid wat weer niet bevoordelijk is voor de rest van de dag, zoals je zult begrijpen.
Heel fijn trouwens dat je met me meedenkt en jouw tip van vaak bevestigen wat hij niet wil, ga ik wat meer toepassen. Overigens dat 'boete-verhaal" van niet-naar-school-gaan heb ik vanochtend ook al uit de kast gehaald. Het boeide hem niets!
En ik kan natuurlijk hulp inroepen. Hij loopt momenteel wel bij een manueel therapeut die denkt wel iets voor hem te kunnen betekenen. De therapeut zei inderdaad ook dat hij aanvoelt dat zoon zich "onveilig" zou voelen. Maar de grote vraag is dan natuurlijk: hoe keren we het tij?
Echt, die Supernanny mag bij mij langskomen en mij vertellen hoe we dit oplossen, want ik weet het niet meer!
Ik kan me (een beetje, heb het zelf niet zo meegemaakt) voorstellen hoe frustrerend het is, maar aan de vetgedrukte woorden zie ik toch dat je inmiddels zo geirriteerd bent dat het moeilijk te zien is wat er speelt. Jullie zitten in een machtsstrijd, die hij misschien idd is aangegaan (eigenwijze kinderen met een sterke wil heb je nu eenmaal) maar die jullie ook keihard meespelen. Probeer je toch open te stellen voor zijn mogelijke gevoelens van onveiligheid, faalangst etc. Juist populaire kinderen hebben die heel vaak! En dat hij spelen wel veilig vindt maar zwemles niet snap ik heel goed! Dat is toch niet gek?
Probeer hem zijn gedrag minder kwalijk te nemen, hij is vast echt ergens bang voor. En tegenover ouders laten kinderen dat eerder zien dan tegenover juffen.
Ik hoop dat dat begrip geven aan zijn gevoel werkt!
Misschien helpt het daarbij om hem flink te belonen voor een dag waarin hij geen driftbui heeft gehad, bijv. een paar kadootjes inpakken en klaarleggen, die hij dan krijgt als dat is gelukt. Dan heeft hij ook belang bij zijn zelfbeheersing! Sterkte, het lijkt me niet makkelijk! En ik denk graag mee hoor!
donderdag 14 augustus 2008 om 12:32
quote:misschicken schreef op 14 augustus 2008 @ 12:25:
MissMara, je kan niet altijd alles uitvoerig gaan uitleggen aan je kind. Sommige dingen móeten, klaar.
En zeker bij een kind die zo zijn/jouw grenzen aan het verkennen is, is het vaak handiger om heel duidelijk te zijn, omdat het móet.
En dan is consequent zijn ook erg belangrijk. Niet de ene keer wel toegeven, en de andere keer niet. Nee, dit zijn de regels, en daar gaan we ons aan houden.
School moet, douchen moet. Geen ja maar, het móet.
Mee eens, zo doen we dat hier ook. Maar hij luistert beter naar ons als wij ook naar hem luisteren, is onze ervaring. Wederzijds respect voor iemands gevoel zeg maar. Maar er zijn idd dingen waarover we niet onderhandelen (gordels in de auto, genoeg drinken en eten, niet slaan en schreeuwen, gaan slapen als dat moet bijv.)
En als hij echt graag wil dat mijn man hem een keer brengt en dat ook inderdaad mogelijk is proberen wij dat te doen. Gewoon om hem het gevoel te geven dat zijn mening er toe doet. WErkt hier heel goed, hij is andersom ook heel lief voor ons. Als ik bijv. last heb van iets wat hij doet, iets wat op zich niet verboden is zeg maar, dan houdt hij daar ook meteen mee op. En hij helpt uit zichzelf heel veel in huis, 'want dat vind jij zo fijn he mama'. Dus voor mijn gevoel hebben die dingen met elkaar te maken.
MissMara, je kan niet altijd alles uitvoerig gaan uitleggen aan je kind. Sommige dingen móeten, klaar.
En zeker bij een kind die zo zijn/jouw grenzen aan het verkennen is, is het vaak handiger om heel duidelijk te zijn, omdat het móet.
En dan is consequent zijn ook erg belangrijk. Niet de ene keer wel toegeven, en de andere keer niet. Nee, dit zijn de regels, en daar gaan we ons aan houden.
School moet, douchen moet. Geen ja maar, het móet.
Mee eens, zo doen we dat hier ook. Maar hij luistert beter naar ons als wij ook naar hem luisteren, is onze ervaring. Wederzijds respect voor iemands gevoel zeg maar. Maar er zijn idd dingen waarover we niet onderhandelen (gordels in de auto, genoeg drinken en eten, niet slaan en schreeuwen, gaan slapen als dat moet bijv.)
En als hij echt graag wil dat mijn man hem een keer brengt en dat ook inderdaad mogelijk is proberen wij dat te doen. Gewoon om hem het gevoel te geven dat zijn mening er toe doet. WErkt hier heel goed, hij is andersom ook heel lief voor ons. Als ik bijv. last heb van iets wat hij doet, iets wat op zich niet verboden is zeg maar, dan houdt hij daar ook meteen mee op. En hij helpt uit zichzelf heel veel in huis, 'want dat vind jij zo fijn he mama'. Dus voor mijn gevoel hebben die dingen met elkaar te maken.
donderdag 14 augustus 2008 om 12:49
Misschicken: helemaal met je eens dat sommige dingen gewoon MOETEN. Maaaaaaaaaaar, dat werkt bij mijn overige twee kinderen prima alleen bij deze dus niet. Die andere twee hebben gauw door wanneer pa en ma onvermurwbaar zijn en leggen zich daar dan bij neer.
Tja, wat betreft de zwemles: natuurlijk is de enige verklaring dat hij het eng vindt om les te krijgen van zo'n mevrouw die hij niet kent. Dat snap ik ook best. Want je zwemt langs zo'n mevrouw en dan geeft ze aanwijzingen en als je echt geen mazzel heb, raakt ze je nog aan ook! Maar wat doe je met die info: hij zal toch op een dag moeten leren zwemmen?!? Watervrees heeft hij in ieder geval niet dat is uitgesloten.
Bij ons thuis wordt er zeker wel rekening gehouden met de mening en de wensen van de kinderen. Ze mogen allemaal zeggen wat ze willen maar uiteindelijk beslissen mamma en pappa. Ook dat lijkt me logisch. En dan zijn er die dingen die nu eenmaal moeten, zoals naar school gaan of op tijd slapen.
En daarmee lopen we met dit kind regelmatig tegen een muur.
MissMara: je hebt gelijk als je zegt dat er bij ons een soort irritatieniveau bereikt is waarin wij soms niet meer heel pedagogisch bezig zijn. Regelmatig herzien wij onze tactiek en proberen dan wel weer op een positieve manier hiermee om te gaan. Maar hoelang ik er ook over nadenk en de boel analyseer, ik kom steeds maar weer tot de conclusie dat hij ons manipuleert en dat wij een manier moeten vinden om die cirkel te doorbreken. Maar hoe, in godsnaam hoe?
Tja, wat betreft de zwemles: natuurlijk is de enige verklaring dat hij het eng vindt om les te krijgen van zo'n mevrouw die hij niet kent. Dat snap ik ook best. Want je zwemt langs zo'n mevrouw en dan geeft ze aanwijzingen en als je echt geen mazzel heb, raakt ze je nog aan ook! Maar wat doe je met die info: hij zal toch op een dag moeten leren zwemmen?!? Watervrees heeft hij in ieder geval niet dat is uitgesloten.
Bij ons thuis wordt er zeker wel rekening gehouden met de mening en de wensen van de kinderen. Ze mogen allemaal zeggen wat ze willen maar uiteindelijk beslissen mamma en pappa. Ook dat lijkt me logisch. En dan zijn er die dingen die nu eenmaal moeten, zoals naar school gaan of op tijd slapen.
En daarmee lopen we met dit kind regelmatig tegen een muur.
MissMara: je hebt gelijk als je zegt dat er bij ons een soort irritatieniveau bereikt is waarin wij soms niet meer heel pedagogisch bezig zijn. Regelmatig herzien wij onze tactiek en proberen dan wel weer op een positieve manier hiermee om te gaan. Maar hoelang ik er ook over nadenk en de boel analyseer, ik kom steeds maar weer tot de conclusie dat hij ons manipuleert en dat wij een manier moeten vinden om die cirkel te doorbreken. Maar hoe, in godsnaam hoe?
donderdag 14 augustus 2008 om 13:10
quote:Charlotte69 schreef op 14 augustus 2008 @ 12:49:
Maar hoelang ik er ook over nadenk en de boel analyseer, ik kom steeds maar weer tot de conclusie dat hij ons manipuleert en dat wij een manier moeten vinden om die cirkel te doorbreken. Maar hoe, in godsnaam hoe?
Ik weet het niet, maar ik zou zelf zoiets proberen:
- De huisregels voor hem en de andere kinderen duidelijk op papier zetten en je daar elke dag consequent aan houden (dus inclusief naar school gaan, niet schreeuwen en schoppen, luisteren naar papa en mama etc.)
- hem veel lieve aandacht, knuffels, complimenten geven. Hij schreeuwt om aandacht door zijn gedrag, geef hem die voordat hij lastig wordt.
- begrip tonen voor hem en met hem praten over zijn angsten
- de eerste periode dat je van zijn gedrag afwil (bijv. eerste week) hem met een klein kadootje belonen als hij een dag niet een driftbui heeft gehad. Leg dit aan de andere kinderen uit (waarom hij wel kadootje en zij niet) en beloof dat als hij een week aaneengesloten geen driftbui heeft gehad jullie met het hele gezin iets heel gaafs gaan doen (pretpark ofzo?). Zo maak je hem verantwoordelijk voor het gezin.
Maar hoelang ik er ook over nadenk en de boel analyseer, ik kom steeds maar weer tot de conclusie dat hij ons manipuleert en dat wij een manier moeten vinden om die cirkel te doorbreken. Maar hoe, in godsnaam hoe?
Ik weet het niet, maar ik zou zelf zoiets proberen:
- De huisregels voor hem en de andere kinderen duidelijk op papier zetten en je daar elke dag consequent aan houden (dus inclusief naar school gaan, niet schreeuwen en schoppen, luisteren naar papa en mama etc.)
- hem veel lieve aandacht, knuffels, complimenten geven. Hij schreeuwt om aandacht door zijn gedrag, geef hem die voordat hij lastig wordt.
- begrip tonen voor hem en met hem praten over zijn angsten
- de eerste periode dat je van zijn gedrag afwil (bijv. eerste week) hem met een klein kadootje belonen als hij een dag niet een driftbui heeft gehad. Leg dit aan de andere kinderen uit (waarom hij wel kadootje en zij niet) en beloof dat als hij een week aaneengesloten geen driftbui heeft gehad jullie met het hele gezin iets heel gaafs gaan doen (pretpark ofzo?). Zo maak je hem verantwoordelijk voor het gezin.
donderdag 14 augustus 2008 om 13:19
Ik bedacht nog dat ik ooit op de lerarenopleiding (ja, ik heb op de middelbare school lesgegeven) geleerd heb dat als het echt niet loopt in een les en er heel veel gedoe en conflicten zijn, je de les stil moet leggen. Dus zeggen: zo werkt het niet, we stoppen even en we gaan praten over wat er gebeurt en dat dat zo niet verder kan en nieuwe regels opstellen. Dat is ook op je gezin van toepassing: niet meer met lapmiddelen werken, maar een soort 'vergadering' met alle kinderen, waarin je zegt dat jullie het anders gaan aanpakken, dan dus die huisregels nog eens zwart op wit zetten en de beloning benoemen. Op die manier markeer je een overgang voor je zoon van oud naar nieuw gedrag. En zet je hem hopelijk aan het denken. Het is wel belangrijk om hem niet te verwijtend toe te spreken enzo, maar gewoon te zeggen: papa en ik hebben een plan hoe we het gaan doen voortaan.
Succes ermee!
Succes ermee!
donderdag 14 augustus 2008 om 13:44
quote:MissMara schreef op 14 augustus 2008 @ 12:01:
Maar weet je dat dat moet voor de wet, omdat jij 6 jaar bent? En als je het niet doet dan [etc, vertel een heel verhaal over leerplichtambtenaren, boetes, geen geld meer voor speelgoed etc.].
Het kind is 6 toch? Wet, leerplichtambtenaren?
'Mama begrijpt dat jij vandaag geen zin hebt, maar het zal toch gebeuren!', zou voldoende moeten zijn. 'Mama heeft ook wel eens geen zin om te koken, maar moet dat ook, omdat jullie anders geen eten hebben.'
Zoiets. Niet teveel woorden aan vuil maken. je kan een kind prima het gevoel geven dat ze gehoord worden, zonder alles uit te spellen.
Maar weet je dat dat moet voor de wet, omdat jij 6 jaar bent? En als je het niet doet dan [etc, vertel een heel verhaal over leerplichtambtenaren, boetes, geen geld meer voor speelgoed etc.].
Het kind is 6 toch? Wet, leerplichtambtenaren?
'Mama begrijpt dat jij vandaag geen zin hebt, maar het zal toch gebeuren!', zou voldoende moeten zijn. 'Mama heeft ook wel eens geen zin om te koken, maar moet dat ook, omdat jullie anders geen eten hebben.'
Zoiets. Niet teveel woorden aan vuil maken. je kan een kind prima het gevoel geven dat ze gehoord worden, zonder alles uit te spellen.
donderdag 14 augustus 2008 om 13:50
Kinderen manipuleren nu eenmaal, net als volwassenen. Jij moet idd de grenzen aangeven: tot hier en niet verder. Maar manipulatie op zich is niet slecht hoor, dat is een sociale vaardigheid. Bijv. vriendelijk en beleefd zijn om iets gedaan te krijgen is in feite manipulatie, maar dat doet toch bijna iedereen?
donderdag 14 augustus 2008 om 13:58
quote:MissMara schreef op 14 augustus 2008 @ 13:10:
[...]
Ik weet het niet, maar ik zou zelf zoiets proberen:
- De huisregels voor hem en de andere kinderen duidelijk op papier zetten en je daar elke dag consequent aan houden (dus inclusief naar school gaan, niet schreeuwen en schoppen, luisteren naar papa en mama etc.)
Da's een mooi plan maar hoe ga ik het voor elkaar krijgen dat hij zich hier elke dag consequent aan houdt. En wat, als hij dat niet doet?
- hem veel lieve aandacht, knuffels, complimenten geven. Hij schreeuwt om aandacht door zijn gedrag, geef hem die voordat hij lastig wordt.
Ik ben zelf heel knuffelig met m'n kinderen dus ook met hem. Ook krijgt hij bij ons thuis de meeste aandacht, gewoon omdat hij het meest om aandacht vraagt, de andere twee gaan veelal hun eigen weg. Maar hoeveel (positieve) aandacht ik hem ook geef, op een bepaald moment komt er een weigering of een oninbare eis van zijn kant waardoor we weer in dezelfde situatie terecht komen.
- begrip tonen voor hem en met hem praten over zijn angsten
O.K.: dit ga ik zeker doen, misschien dat dit er een beetje bij ingeschoten is de laatste tijd omdat we onze handen al vol hebben aan dealen met de situatie. Maar wat betreft het praten erover ben ik bang dat hij een gesloten boek blijft. Misschien snapt ie zelf ook niks van z'n gedrag.
- de eerste periode dat je van zijn gedrag afwil (bijv. eerste week) hem met een klein kadootje belonen als hij een dag niet een driftbui heeft gehad. Leg dit aan de andere kinderen uit (waarom hij wel kadootje en zij niet) en beloof dat als hij een week aaneengesloten geen driftbui heeft gehad jullie met het hele gezin iets heel gaafs gaan doen (pretpark ofzo?). Zo maak je hem verantwoordelijk voor het gezin.Deze methode heb ik al vaak geprobeerd. Bijvoorbeeld met de zwemles: Vlak voor de les naar de speelgoedwinkel en hem wat uit laten zoeken met de belofte dat als hij goed mee zou doen, hij na afloop van de les z'n kado zou krijgen: Allemaal leuk en aardig tot het moment van de zwemles en daar was het weer het oude liedje. Natuurlijk heeft hij het kado niet gekregen, maar het boeide hem ook werkelijk niets. Dan maar niet, zei hij!
Mijn man en ik hebben allebei een eigen zaak. Gevolg hiervan is dat we het soms erg druk hebben maar bijkomend voordeel is ook dat we veel vrijheid hebben in het kiezen van onze werktijden. We zijn daarom bijna altijd aanwezig voor de kinderen. En inderdaad, onze zoon schreeuwt om aandacht. Aandacht die wij hem met liefde geven maar bij voorkeur op een positieve manier. Maar het lijkt voor hem nooit genoeg. Ik kan nu drie uur uittrekken om lekker met hem te spelen, knutselen, wat ie maar wil, maar zijn wensen en eisen worden naarmate die tijd verstrijkt steeds onredelijker en onuitvoerbaarder zodat er altijd een moment komt waarop ik het gevreesde "NEE" moet uitspreken en maar moet hopen dat hij daardoor niet in één van z'n buien terecht komt.
Pfffff, moeilijk hoor, kinderen opvoeden. Ik dacht dat ik met nummer 1 al heel wat te stellen had gehad (hij was superdruk, impulsief en onbevreesd) maar het lijkt wel of ik met nummer 2 weer helemaal opnieuw moet beginnen.
[...]
Ik weet het niet, maar ik zou zelf zoiets proberen:
- De huisregels voor hem en de andere kinderen duidelijk op papier zetten en je daar elke dag consequent aan houden (dus inclusief naar school gaan, niet schreeuwen en schoppen, luisteren naar papa en mama etc.)
Da's een mooi plan maar hoe ga ik het voor elkaar krijgen dat hij zich hier elke dag consequent aan houdt. En wat, als hij dat niet doet?
- hem veel lieve aandacht, knuffels, complimenten geven. Hij schreeuwt om aandacht door zijn gedrag, geef hem die voordat hij lastig wordt.
Ik ben zelf heel knuffelig met m'n kinderen dus ook met hem. Ook krijgt hij bij ons thuis de meeste aandacht, gewoon omdat hij het meest om aandacht vraagt, de andere twee gaan veelal hun eigen weg. Maar hoeveel (positieve) aandacht ik hem ook geef, op een bepaald moment komt er een weigering of een oninbare eis van zijn kant waardoor we weer in dezelfde situatie terecht komen.
- begrip tonen voor hem en met hem praten over zijn angsten
O.K.: dit ga ik zeker doen, misschien dat dit er een beetje bij ingeschoten is de laatste tijd omdat we onze handen al vol hebben aan dealen met de situatie. Maar wat betreft het praten erover ben ik bang dat hij een gesloten boek blijft. Misschien snapt ie zelf ook niks van z'n gedrag.
- de eerste periode dat je van zijn gedrag afwil (bijv. eerste week) hem met een klein kadootje belonen als hij een dag niet een driftbui heeft gehad. Leg dit aan de andere kinderen uit (waarom hij wel kadootje en zij niet) en beloof dat als hij een week aaneengesloten geen driftbui heeft gehad jullie met het hele gezin iets heel gaafs gaan doen (pretpark ofzo?). Zo maak je hem verantwoordelijk voor het gezin.Deze methode heb ik al vaak geprobeerd. Bijvoorbeeld met de zwemles: Vlak voor de les naar de speelgoedwinkel en hem wat uit laten zoeken met de belofte dat als hij goed mee zou doen, hij na afloop van de les z'n kado zou krijgen: Allemaal leuk en aardig tot het moment van de zwemles en daar was het weer het oude liedje. Natuurlijk heeft hij het kado niet gekregen, maar het boeide hem ook werkelijk niets. Dan maar niet, zei hij!
Mijn man en ik hebben allebei een eigen zaak. Gevolg hiervan is dat we het soms erg druk hebben maar bijkomend voordeel is ook dat we veel vrijheid hebben in het kiezen van onze werktijden. We zijn daarom bijna altijd aanwezig voor de kinderen. En inderdaad, onze zoon schreeuwt om aandacht. Aandacht die wij hem met liefde geven maar bij voorkeur op een positieve manier. Maar het lijkt voor hem nooit genoeg. Ik kan nu drie uur uittrekken om lekker met hem te spelen, knutselen, wat ie maar wil, maar zijn wensen en eisen worden naarmate die tijd verstrijkt steeds onredelijker en onuitvoerbaarder zodat er altijd een moment komt waarop ik het gevreesde "NEE" moet uitspreken en maar moet hopen dat hij daardoor niet in één van z'n buien terecht komt.
Pfffff, moeilijk hoor, kinderen opvoeden. Ik dacht dat ik met nummer 1 al heel wat te stellen had gehad (hij was superdruk, impulsief en onbevreesd) maar het lijkt wel of ik met nummer 2 weer helemaal opnieuw moet beginnen.
donderdag 14 augustus 2008 om 14:03
Als je echt het gevoel hebt dat je het niet aankunt zou ik zsm hulp vragen van mensen die hier meer ervaring mee hebben.
Wat me wel opvalt is dit zinnetje; "zodat er altijd een moment komt waarop ik het gevreesde "NEE" moet uitspreken en maar moet hopen dat hij daardoor niet in één van z'n buien terecht komt." Je bent eigenlijk bang voor je kind en zijn buien en dat voelt hij. De vanzelfsprekendheid van jullie autoritaire overwicht is blijkbaar weg. Daar zou een deel van het probleem en van de oplossing kunnen zitten. Ik heb wel eens de tip gehoord dat je de kalme vanzelfsprekendheid waarmee je een kind dat dat niet wilt toch in de autogordel zet, je precies op alle andere conflictterreinen zou moeten toepassen. Zoals je al zei laten jullie je toch teveel van de wijs brengen, intimideren, manipuleren door hem. Probeer eens na te gaan waar dat in zit? Hou je niet van conflicten? Is hij voor je gevoel jullie echt de baas?
Wat me wel opvalt is dit zinnetje; "zodat er altijd een moment komt waarop ik het gevreesde "NEE" moet uitspreken en maar moet hopen dat hij daardoor niet in één van z'n buien terecht komt." Je bent eigenlijk bang voor je kind en zijn buien en dat voelt hij. De vanzelfsprekendheid van jullie autoritaire overwicht is blijkbaar weg. Daar zou een deel van het probleem en van de oplossing kunnen zitten. Ik heb wel eens de tip gehoord dat je de kalme vanzelfsprekendheid waarmee je een kind dat dat niet wilt toch in de autogordel zet, je precies op alle andere conflictterreinen zou moeten toepassen. Zoals je al zei laten jullie je toch teveel van de wijs brengen, intimideren, manipuleren door hem. Probeer eens na te gaan waar dat in zit? Hou je niet van conflicten? Is hij voor je gevoel jullie echt de baas?
donderdag 14 augustus 2008 om 14:04
quote:Charlotte69 schreef op 14 augustus 2008 @ 14:00:
[...]
Je hebt gelijk. Enig alternatief is echter, met fysiek geweld het gewenste gedrag afdwingen. Lijkt me ook niet echt gezond?
Nee hoor.
Jullie gaan veel teveel met hem mee.
In je laatste post bijvoorbeeld....
Spreek vantevoren af: 'Als de wijzer van de klok zo staat, dan gaat mama weer iets anders doen. Tot die tijd gaan we samen spelen.' Duidelijk, helder.
Je laat je koeieneren door je kind! En zijn driftbui veel te ver opkomen. Grijp eerder in door bijv te negeren, andere kant op te sturen, etc. Zodra een kind gaat krijsen, slaan, schoppen heb je te lang gewacht en heeft ie zich al te lang onbegrepen gevoeld.
*edit* Ik vind dit trouwens best shocking... Dat je dit als enige corrigeermiddel ziet.
[...]
Je hebt gelijk. Enig alternatief is echter, met fysiek geweld het gewenste gedrag afdwingen. Lijkt me ook niet echt gezond?
Nee hoor.
Jullie gaan veel teveel met hem mee.
In je laatste post bijvoorbeeld....
Spreek vantevoren af: 'Als de wijzer van de klok zo staat, dan gaat mama weer iets anders doen. Tot die tijd gaan we samen spelen.' Duidelijk, helder.
Je laat je koeieneren door je kind! En zijn driftbui veel te ver opkomen. Grijp eerder in door bijv te negeren, andere kant op te sturen, etc. Zodra een kind gaat krijsen, slaan, schoppen heb je te lang gewacht en heeft ie zich al te lang onbegrepen gevoeld.
*edit* Ik vind dit trouwens best shocking... Dat je dit als enige corrigeermiddel ziet.
donderdag 14 augustus 2008 om 14:40
Just-me: natuurlijk zie ik fysiek geweld niet als enige corrigeermiddel: normaal gesproken en zo werkt het dus ook met mijn andere twee kinderen: praten, afleiden, belonen, etc. werkt bij hen prima. Alleen bij dit kind is het dus zo dat als hij eenmaal heeft besloten het niet te gaan doen, er geen lieve moedertje meer aan helpt. En dan is dus de keus: hem zijn zin geven of hem ertoe dwingen door hem (al krijsend, schoppend en slaand) op te pakken en hem daar te zetten of te brengen waar je wil (bed/douche/school).
donderdag 14 augustus 2008 om 14:48
quote:Charlotte69 schreef op 14 augustus 2008 @ 14:40:
Just-me: natuurlijk zie ik fysiek geweld niet als enige corrigeermiddel: normaal gesproken en zo werkt het dus ook met mijn andere twee kinderen: praten, afleiden, belonen, etc. werkt bij hen prima. Alleen bij dit kind is het dus zo dat als hij eenmaal heeft besloten het niet te gaan doen, er geen lieve moedertje meer aan helpt. En dan is dus de keus: hem zijn zin geven of hem ertoe dwingen door hem (al krijsend, schoppend en slaand) op te pakken en hem daar te zetten of te brengen waar je wil (bed/douche/school).
Het proces voorafgaand kan hem laten besluiten om het gewoon te doen.
Hij gooit zijn kont tegen de krib omdat ie het ergens niet mee eens is. Beslissingen komen te plotseling, zijn in zijn ogen echt onredelijk, of dat is de manier waarop hij het meeste aandacht krijgt. Ik vermoed het laatste.
Zijn zin geven is sowieso een no-no.
Wat is er mis met oppakken en hem onder de douche zetten en daarbij oogcontact te vermijden, niets te zeggen, dus verder compleet negeren?
Dat is geeen fysiek geweld. Dat is duidelijk maken dat meneertje niet beloond wordt voor zijn driftige gedrag. (Mits hij echt geen angst heeft voor de douche/school/bed natuurlijk).
Just-me: natuurlijk zie ik fysiek geweld niet als enige corrigeermiddel: normaal gesproken en zo werkt het dus ook met mijn andere twee kinderen: praten, afleiden, belonen, etc. werkt bij hen prima. Alleen bij dit kind is het dus zo dat als hij eenmaal heeft besloten het niet te gaan doen, er geen lieve moedertje meer aan helpt. En dan is dus de keus: hem zijn zin geven of hem ertoe dwingen door hem (al krijsend, schoppend en slaand) op te pakken en hem daar te zetten of te brengen waar je wil (bed/douche/school).
Het proces voorafgaand kan hem laten besluiten om het gewoon te doen.
Hij gooit zijn kont tegen de krib omdat ie het ergens niet mee eens is. Beslissingen komen te plotseling, zijn in zijn ogen echt onredelijk, of dat is de manier waarop hij het meeste aandacht krijgt. Ik vermoed het laatste.
Zijn zin geven is sowieso een no-no.
Wat is er mis met oppakken en hem onder de douche zetten en daarbij oogcontact te vermijden, niets te zeggen, dus verder compleet negeren?
Dat is geeen fysiek geweld. Dat is duidelijk maken dat meneertje niet beloond wordt voor zijn driftige gedrag. (Mits hij echt geen angst heeft voor de douche/school/bed natuurlijk).
donderdag 14 augustus 2008 om 15:05
Ik noem het wel fysiek geweld. Natuurlijk is het vooral fysiek geweld van zijn kant maar als een kind uit alle macht zich probeert los te wringen, van zich af te slaan etc., is het bijna niet te voorkomen dat je toch iets te hard knijpt om hem vast te houden. Hij heeft ook al eens zijn teen tot bloedens toe tegen de deur geschopt omdat hij in zijn kamer moest blijven (om 23:00 uur 's avonds is het wel eens tijd om te gaan slapen, vonden wij).
Dus van hem gewoon onder de douche zetten is geen sprake: het wordt een worsteling van begin tot eind waar je minimaal met twee volwassenen mee bezig bent: 1 houdt hem vast en de ander wast hem.
Als hij echt bang zou zijn voor douche/bed/school zou het iedere keer dat dat moet, gebeuren, lijkt mij? En dat is dus niet het geval. Je weet nooit wanneer hij een hysterisch aanvalletje krijgt. Soms denk ik ook dat ik hem goed heb voorbereid en heeft ie zelfs ingestemd met wat er gaat gebeuren. Vervolgens gaat ie op het moment supreme alsnog over de rooie.
Ik ben het dan ook met je eens als je zegt dat hij alleen maar probeert meer aandacht te krijgen. En hoewel ik me dat ook besef, weet ik niet hoe ik het op moet lossen....
Dus van hem gewoon onder de douche zetten is geen sprake: het wordt een worsteling van begin tot eind waar je minimaal met twee volwassenen mee bezig bent: 1 houdt hem vast en de ander wast hem.
Als hij echt bang zou zijn voor douche/bed/school zou het iedere keer dat dat moet, gebeuren, lijkt mij? En dat is dus niet het geval. Je weet nooit wanneer hij een hysterisch aanvalletje krijgt. Soms denk ik ook dat ik hem goed heb voorbereid en heeft ie zelfs ingestemd met wat er gaat gebeuren. Vervolgens gaat ie op het moment supreme alsnog over de rooie.
Ik ben het dan ook met je eens als je zegt dat hij alleen maar probeert meer aandacht te krijgen. En hoewel ik me dat ook besef, weet ik niet hoe ik het op moet lossen....
donderdag 14 augustus 2008 om 15:18
Dat hij zich tot bloedens toe trapt is echt heel erg vervelend en ik snap dat jij het voelt als hem geweld aandoen. Maar dat doet hij toch echt zelf!
Je moet consequent zijn, laten zien wie de baas is! Time-out inbouwen. In de gang zetten, niet aankijken, niet praten. Pas al ie weer rustig is en sorry heeft gezegd krijgt ie aandacht. En daarna gaat ie direct in de douche/bed/naar school. Snap je dat het voor hem een beloning is als 2 volwassenen met hem bezig zijn, ook al is dat negatief? Om 23.00 uur naar bed? Half 8 zou die stennis er moeten zijn. Je accepteert veel teveel.
Hij is niet bang denk ik ook. Hij gebruikt het als machtsmiddel.
Je moet consequent zijn, laten zien wie de baas is! Time-out inbouwen. In de gang zetten, niet aankijken, niet praten. Pas al ie weer rustig is en sorry heeft gezegd krijgt ie aandacht. En daarna gaat ie direct in de douche/bed/naar school. Snap je dat het voor hem een beloning is als 2 volwassenen met hem bezig zijn, ook al is dat negatief? Om 23.00 uur naar bed? Half 8 zou die stennis er moeten zijn. Je accepteert veel teveel.
Hij is niet bang denk ik ook. Hij gebruikt het als machtsmiddel.
donderdag 14 augustus 2008 om 15:30
MissMara: even een vraagje. Het is me al vaker opgevallen dat jij vaak met (volgens mij) hele goede tactieken aankomt. Hoe kom je aan al die wijsheid? Opleiding, boeken over opvoeding, ervaring of zelf ontwikkelt?
Wij hebben het nu nog makkelijk, maar toch kijken wij thuis vaak naar de nanny, zodat je toch op (soms hele kleine) dingen gewezen wordt waar je zelf snel overheen zou kijken (zoals bv. door je knieën als je een kind aanspreekt, zodat je niet op hem 'neerkijkt' e.d. en hij zich ook gerespecteerd voelt).
Ik probeer zelf ook wel op dat soort dingen te letten, maar heb toch het gevoel dat ik misschien onbewust over zoiets heenkijk, en wil zo graag 'verantwoord' bezig zijn...
Hoe heb jij dat allemaal eigen gemaakt?
Wij hebben het nu nog makkelijk, maar toch kijken wij thuis vaak naar de nanny, zodat je toch op (soms hele kleine) dingen gewezen wordt waar je zelf snel overheen zou kijken (zoals bv. door je knieën als je een kind aanspreekt, zodat je niet op hem 'neerkijkt' e.d. en hij zich ook gerespecteerd voelt).
Ik probeer zelf ook wel op dat soort dingen te letten, maar heb toch het gevoel dat ik misschien onbewust over zoiets heenkijk, en wil zo graag 'verantwoord' bezig zijn...
Hoe heb jij dat allemaal eigen gemaakt?
donderdag 14 augustus 2008 om 15:52
Charlotte, als je middelste zo duidelijk anders reageert dan de andere twee kinderen is er misschien wel iets met hem aan de hand?
Tuurlijk, hij manipuleert, maar hij gaat wel errug ver.
De meeste reacties die ik hier lees gaan over hoe jullie anders op hem zouden kunnen reageren om te proberen zijn gedrag te veranderen. Dat is natuurlijk nooit weg, maar dat houdt wel het risico in dat je de 'schuld' van zijn gedrag erg bij jezelf legt.
Mijn oudste zoon is een gevalletje apart. In de loop van de jaren heb ik bakken met (vaak ongevraagd) advies gekregen en even zovele bakken met kritiek over hoe ik met hem omging. Dingen werken bij hem anders. Belonen heeft bij hem bijvoorbeeld geen enkel effect, straffen eigenlijk ook nauwelijks. En geloof me, ik heb de meeste van die (ongevraagde) adviezen toch maar opgevolgd, maar niets hielp om zijn gedrag te verbeteren.
Uiteindelijk ben ik met hem naar een kinder- en jeugdpsychiatrisch centrum gegaan en daar bleek dat hij (vrij zwaar) autistisch is. En dat ik het juist al die jaren heel goed met hem gedaan heb.
Want al die adviezen hier zijn prachtig, zitten echt heel zinnige dingen tussen, maar kijk uit dat je het niet allemaal bij jezelf zoekt. Vooral omdat je andere twee kinderen wel 'normaal' reageren op jullie opvoeding.
Tuurlijk, hij manipuleert, maar hij gaat wel errug ver.
De meeste reacties die ik hier lees gaan over hoe jullie anders op hem zouden kunnen reageren om te proberen zijn gedrag te veranderen. Dat is natuurlijk nooit weg, maar dat houdt wel het risico in dat je de 'schuld' van zijn gedrag erg bij jezelf legt.
Mijn oudste zoon is een gevalletje apart. In de loop van de jaren heb ik bakken met (vaak ongevraagd) advies gekregen en even zovele bakken met kritiek over hoe ik met hem omging. Dingen werken bij hem anders. Belonen heeft bij hem bijvoorbeeld geen enkel effect, straffen eigenlijk ook nauwelijks. En geloof me, ik heb de meeste van die (ongevraagde) adviezen toch maar opgevolgd, maar niets hielp om zijn gedrag te verbeteren.
Uiteindelijk ben ik met hem naar een kinder- en jeugdpsychiatrisch centrum gegaan en daar bleek dat hij (vrij zwaar) autistisch is. En dat ik het juist al die jaren heel goed met hem gedaan heb.
Want al die adviezen hier zijn prachtig, zitten echt heel zinnige dingen tussen, maar kijk uit dat je het niet allemaal bij jezelf zoekt. Vooral omdat je andere twee kinderen wel 'normaal' reageren op jullie opvoeding.
When arguing with a fool, first make sure the other isn't doing the same thing.
David Dunning
David Dunning
