Relaties
alle pijlers
ouders vlak na elkaar overleden
maandag 25 augustus 2008 om 22:23
Hallo, ik weet niet goed hoe ik moet beginnen met zo'n nieuw topic, dus ik hoop niet dat dit verwarrend overkomt. Ik vroeg me af of er meer mensen die net als ik hun beide ouders vlak achter elkaar verloren hebben.
Ik ben bijna 40 en heb vorig jaar september mijn vader na drie jaar ziek geweest te zijn verloren. Heb hem tot het eind aan toe bijgestaan en was er bij toen hij ging. Precies een dag na de begrafenis kregen we telefoon van de vriend van mijn moeder die vertelde dat mijn moeder doodziek naast hem zat en haar kinderen nog eens wilde zien. Mijn ouders zijn sinds 1978 gescheiden en ik had op dat moment al jaren geen contact met mijn moeder en dit kwam dus echt als een bom...........................
Mijn broer en ik er heen en zo begon het hele "circus" opnieuw. Een dag na de begrafenis van onze vader zaten we ineens bij onze doodzieke moeder......... Hoe bizar kan een leven zijn.........
Precies twee maanden na mijn vader stierf zij..........Ook mijn moeder heb ik tot het eind aan toe bijgestaan en heb daar geen spijt van. Wat nu blijft is een heleboel verdriet en heel veel gedachtes en gevoelens, waar ik af en toe gek van lijk te worden. Heb het idee dat niemand me begrijpt........... Zijn er mensen die zo iets soortgelijks hebben meegemaakt? Zou daar graag mee in contact komen.
Sorry, weet het even niet meer. Ik zie wel wat voor reacties er komen en als mensen meer willen weten, is het goed.
OK, bedankt alvast voor het reageren!!
PS: Ik ben niet op zoek naar medelijden, maar naar echte serieuze reacties!!!
Ik hoop jullie te lezen!!
Ik ben bijna 40 en heb vorig jaar september mijn vader na drie jaar ziek geweest te zijn verloren. Heb hem tot het eind aan toe bijgestaan en was er bij toen hij ging. Precies een dag na de begrafenis kregen we telefoon van de vriend van mijn moeder die vertelde dat mijn moeder doodziek naast hem zat en haar kinderen nog eens wilde zien. Mijn ouders zijn sinds 1978 gescheiden en ik had op dat moment al jaren geen contact met mijn moeder en dit kwam dus echt als een bom...........................
Mijn broer en ik er heen en zo begon het hele "circus" opnieuw. Een dag na de begrafenis van onze vader zaten we ineens bij onze doodzieke moeder......... Hoe bizar kan een leven zijn.........
Precies twee maanden na mijn vader stierf zij..........Ook mijn moeder heb ik tot het eind aan toe bijgestaan en heb daar geen spijt van. Wat nu blijft is een heleboel verdriet en heel veel gedachtes en gevoelens, waar ik af en toe gek van lijk te worden. Heb het idee dat niemand me begrijpt........... Zijn er mensen die zo iets soortgelijks hebben meegemaakt? Zou daar graag mee in contact komen.
Sorry, weet het even niet meer. Ik zie wel wat voor reacties er komen en als mensen meer willen weten, is het goed.
OK, bedankt alvast voor het reageren!!
PS: Ik ben niet op zoek naar medelijden, maar naar echte serieuze reacties!!!
Ik hoop jullie te lezen!!
maandag 25 augustus 2008 om 22:34
Lijkt me ook lastig, ik ben alleen mijn vader kwijt, en daar had ik ook eigenlijk niet zoveel contact mee. Maar waar ik nog wel eens aan denk, is dat ik vaak een vaderfiguur mis. Maar die miste ik ook toen hij er nog wel was... alleen de dood is zo definitief, dat maakt het ( mij dan) zo moeilijk om te verteren.
Maar hoe je het ook wend of keert, je ouders blijven je ouders. Die hebben je je 'thuis' gegeven, en hebben je zien opgroeien...
Nou goed, ik weet ook niet zoveel te zeggen, maar ik heb wel veeel geluisterd naar het liedje van Karin Bloemen, ookal gaat dat over een moeder.
Het heet 'geen kind meer' , je zult de tekst wel kunnen vinden met google denk ik.
Sterkte, erover praten verlicht altijd een beetje
Maar hoe je het ook wend of keert, je ouders blijven je ouders. Die hebben je je 'thuis' gegeven, en hebben je zien opgroeien...
Nou goed, ik weet ook niet zoveel te zeggen, maar ik heb wel veeel geluisterd naar het liedje van Karin Bloemen, ookal gaat dat over een moeder.
Het heet 'geen kind meer' , je zult de tekst wel kunnen vinden met google denk ik.
Sterkte, erover praten verlicht altijd een beetje
maandag 25 augustus 2008 om 22:38
maandag 25 augustus 2008 om 22:38
Inderdaad, hoe bizar kan een leven zijn.
Je hebt absoluut geen tijd gehad om te rouwen om je vader.
Je zult het verdriet om je vader echt toe moeten laten.
Mijn ouders zijn ook allebei binnen een jaar gestorven. Mijn moeder was al enige tijd ziek en haar dood was voor mij veel gemakkelijker te accepteren dan de dood van mijn vader een klein jaar later.
Mijn moeder wilde zelf niet meer en haar dood kwam meer als een 'verlossing' voor haar zelf.
Mijn vader vertrok ineens, compleet onverwacht, net toen hij het leven weer een beetje zag zitten.
Ik ben ook heel boos op hem geweest, om er zo maar ineens tussen uit te trekken.
Die gevoelens van boosheid zijn inmiddels verdwenen en hebben plaats gemaakt voor een gevoel van gemis. Ik vraag me heel vaak af hoe mijn vader iets zou vinden, of hij trots op me zou zijn, .... etc.
Laat je verdriet toe en al je gevoelens die boven komen drijven.
Je hebt absoluut geen tijd gehad om te rouwen om je vader.
Je zult het verdriet om je vader echt toe moeten laten.
Mijn ouders zijn ook allebei binnen een jaar gestorven. Mijn moeder was al enige tijd ziek en haar dood was voor mij veel gemakkelijker te accepteren dan de dood van mijn vader een klein jaar later.
Mijn moeder wilde zelf niet meer en haar dood kwam meer als een 'verlossing' voor haar zelf.
Mijn vader vertrok ineens, compleet onverwacht, net toen hij het leven weer een beetje zag zitten.
Ik ben ook heel boos op hem geweest, om er zo maar ineens tussen uit te trekken.
Die gevoelens van boosheid zijn inmiddels verdwenen en hebben plaats gemaakt voor een gevoel van gemis. Ik vraag me heel vaak af hoe mijn vader iets zou vinden, of hij trots op me zou zijn, .... etc.
Laat je verdriet toe en al je gevoelens die boven komen drijven.
maandag 25 augustus 2008 om 22:40
Allereerst:
Als ik het even uit elkaar mag trekken, je hebt natuurlijk eerst je vader verzorgd,drie jaar lang. Dat doe je met liefde, maar het trekt wel een wissel op je. Behoorlijk. Ook al weet je dat iemand uiteindelijk aan zijn ziekte zal doodgaan, je wilt ergens die strijd niet zomaar opgeven. En dan ineens is die strijd voorbij.
Dan het bericht van je moeder. Heb je amper tijd gehad om het overlijden van je vader te verwerken en een plekje te geven, dan moet je ineens terug in de tijd omdat je van je moeder hoort, die je jaren niet hebt gezien. Dat vergt wel wat van je. Bovendien is zij ziek en dus ga je haar ook verzorgen en vervolgens overlijdt zij twee maanden later.
Jij hebt dus nooit de kans gehad om het contact dat je met je moeder herstelde, in gezondheid te doen.
Het overlijden van je vader, het weerzien met je moeder, haar overlijden en de intensieve verzorging die je hebt gegeven (waarvoor lof!) moet zo'n ongelofelijk zware wissel op je hebben getrokken dat het lijkt alsof je bord vol staat met eten en het eraf valt. Je weet niet waar je moet beginnen met eten om ervoor te zorgen dat het niet meer van je bord afvalt.
Ik heb het niet meegemaakt. Maar ik denk wel dat je hier met een hulpverlener over moet praten. Je bent na een goeie drie jaar eigenlijk min of meer in een gat gevallen. Je was zo gewend aan zorgen, dat je ineens met die 'tijd over' geconfronteerd wordt. Die extra tijd 'helpt' dan ook niet om het te verwerken want je hebt dus meer tijd om er aan te denken.
Maar ik denk wel dat je hierbij hulp moet zoeken voor het verwerkingsproces en het allemaal een plaatsje moet geven.
Gaat je alleen niet meevallen, denk ik.
Veel sterkte en liefs van Muis
Als ik het even uit elkaar mag trekken, je hebt natuurlijk eerst je vader verzorgd,drie jaar lang. Dat doe je met liefde, maar het trekt wel een wissel op je. Behoorlijk. Ook al weet je dat iemand uiteindelijk aan zijn ziekte zal doodgaan, je wilt ergens die strijd niet zomaar opgeven. En dan ineens is die strijd voorbij.
Dan het bericht van je moeder. Heb je amper tijd gehad om het overlijden van je vader te verwerken en een plekje te geven, dan moet je ineens terug in de tijd omdat je van je moeder hoort, die je jaren niet hebt gezien. Dat vergt wel wat van je. Bovendien is zij ziek en dus ga je haar ook verzorgen en vervolgens overlijdt zij twee maanden later.
Jij hebt dus nooit de kans gehad om het contact dat je met je moeder herstelde, in gezondheid te doen.
Het overlijden van je vader, het weerzien met je moeder, haar overlijden en de intensieve verzorging die je hebt gegeven (waarvoor lof!) moet zo'n ongelofelijk zware wissel op je hebben getrokken dat het lijkt alsof je bord vol staat met eten en het eraf valt. Je weet niet waar je moet beginnen met eten om ervoor te zorgen dat het niet meer van je bord afvalt.
Ik heb het niet meegemaakt. Maar ik denk wel dat je hier met een hulpverlener over moet praten. Je bent na een goeie drie jaar eigenlijk min of meer in een gat gevallen. Je was zo gewend aan zorgen, dat je ineens met die 'tijd over' geconfronteerd wordt. Die extra tijd 'helpt' dan ook niet om het te verwerken want je hebt dus meer tijd om er aan te denken.
Maar ik denk wel dat je hierbij hulp moet zoeken voor het verwerkingsproces en het allemaal een plaatsje moet geven.
Gaat je alleen niet meevallen, denk ik.
Veel sterkte en liefs van Muis
maandag 25 augustus 2008 om 22:51
Lieve Niromi, vorig jaar september je vader, vorig jaar november je moeder, inmiddels ben je 10 maanden verder.
Het verdriet en gemis, je gedachten en gevoelens waar je gek van lijkt te worden nog steeds in heftige mate aanwezig.
Daarom denk ik ook dat het heel belangrijk is erover te kunnen praten, wellicht idd met een hulpverlener. Het verwerkingsproces is bij jou nog in volle gang terwijl iedereen om je heen doorgaat met zijn/haar leven. Lees, schrijf gerust hier van je af en indien nodig, zoek hulp als je denkt dat het je teveel wordt.
Het verdriet en gemis, je gedachten en gevoelens waar je gek van lijkt te worden nog steeds in heftige mate aanwezig.
Daarom denk ik ook dat het heel belangrijk is erover te kunnen praten, wellicht idd met een hulpverlener. Het verwerkingsproces is bij jou nog in volle gang terwijl iedereen om je heen doorgaat met zijn/haar leven. Lees, schrijf gerust hier van je af en indien nodig, zoek hulp als je denkt dat het je teveel wordt.
maandag 25 augustus 2008 om 23:50
Lieve, lieve mensen, wat een snelle reacties allemaal!! Ben er helemaal ontroert van...........
Ja, ik had niet verwacht hier mensen te "ontmoeten" die hetzelfde hebben meegemaakt, maar toch heb ik wel wat aan jullie reacties, hoor!!
Dat liedje ken ik, Lente en is idd mooi. En idd er over praten verlicht wel wat, maar heb af en toe het idee dat niemand me begrijpt. Het is natuurlijk een vrij ingewikkelde situatie, ook vooral omdat mijn ouders letterlijk "de pest" aan elkaar hadden en ik me in het begin heel schuldig voelde als ik om de ene huilde. Daarmee verraadde ik de ander, zo voelde dat................ Zo was het ook met bv een kaarsje. Eerst brandde ik een kaarsje voor mijn vader, toen mijn moeder overleed wilde ik ook een kaarsje voor haar branden, maar daarbij ook mijn vader niet vergeten.......... Twee kaarsen dus??? Ik heb toen gekozen voor een grote kaars voor allebei........... Met de foto's hetzelfde. Waar hang je ze, naast elkaar? Niet de een in een dure ljist en de ander in een goedkope................... Lijken allemaal hele onzinnige dingen en als ik ze zo achteraf opschrijf klinkt het mij ook een beetje vreemd in de oren, maar het waren allemaal kleine gedachtes en gevoelens die in mijn hoofd rondspookten.
Medje, jij hebt ook je beide ouders in korte tijd verloren en geloof me, ik weet precies wat je voelt!! Ja, dat gemis, ik wist niet dat je zo'n pijn kon hebben!! Ik mis mijn vader nog steeds elke dag. We woonden vlakbij elkaar en de laatste tijd wa ik dag en nacht bij hem. Hielp hem bij alles................ Mijn moeder mis ik niet echt. Dat klinkt misschien vreemd, maar zij was al jaren niet meer in mijn leven en ik had haar dus niet meer in mijn dagelijkse leven. Als ik aan haar denk voel ik alleen verdriet en dan vooral omdat we zoveel tijd hebben verloren. En die komt nooit meer terug........ Das moeilijk om mee te leven.....
Muis, jij hebt het zo goed verwoord!!! En dat terwijl je de situatie helemaal niet hebt meegemaakt!!! Je zegt het precies zoals het is!! En idd dat zorgen, ja dat mis je in het begin. Maakt je leven zelfs een beetje zinloos. In het begin net na de dood van mijn moeder zei ik als grapje vaak tegen mijn man, dat ik maar snel eens in een verzorgingstehuis moest gaan rondkijken om iemand uit te zoeken die ik zou kunnen verzorgen en met sterven begeleiden......................
Ik heb er met een psycholoog over gepraat de eerste tijd en was ook depressief, maar na een tijdje zag ik daar het nut niet meer van in. Dit is iets waar niemand iets aan kan doen en een keer in de week drie kwartier praten helpt mij niet. Begrijp je wat ik bedoel? Ik wou dat dit allemaal nooit gebeurd was en wil mijn ouders gezond weer terug!! Welke hulpverlener kan daarvoor zorgen????
Je moet niet denken dat ik constant ongelukkig en depressief rondloop, hoor, want ik kan gelukkig ook lachen. Heb ook mijn man en zoon en daar heb ik ook veel aan, maar af en toe voel ik me gewoon zo doodongelukkig..............
Grappig, trouwens dat jij reageert met "Muis". Ik wilde mij hier eerst ook zo noemen, maar begrijp nu waarom dat niet ging Ik verzamel namelijk muizen en ben daar helemaal gek van. Jij ook toevallig????
Verder wil ik alle anderen: Dushi, nogeensdan, Fussi en Waterfee heel erg bedanken voor jullie zooooo lieve reacties!! Had dit niet verwacht en dit maakt mijn nacht een beetje goed!!!
Heel veel liefs en alle goeds voor jullie allemaal, Niromi.
Ja, ik had niet verwacht hier mensen te "ontmoeten" die hetzelfde hebben meegemaakt, maar toch heb ik wel wat aan jullie reacties, hoor!!
Dat liedje ken ik, Lente en is idd mooi. En idd er over praten verlicht wel wat, maar heb af en toe het idee dat niemand me begrijpt. Het is natuurlijk een vrij ingewikkelde situatie, ook vooral omdat mijn ouders letterlijk "de pest" aan elkaar hadden en ik me in het begin heel schuldig voelde als ik om de ene huilde. Daarmee verraadde ik de ander, zo voelde dat................ Zo was het ook met bv een kaarsje. Eerst brandde ik een kaarsje voor mijn vader, toen mijn moeder overleed wilde ik ook een kaarsje voor haar branden, maar daarbij ook mijn vader niet vergeten.......... Twee kaarsen dus??? Ik heb toen gekozen voor een grote kaars voor allebei........... Met de foto's hetzelfde. Waar hang je ze, naast elkaar? Niet de een in een dure ljist en de ander in een goedkope................... Lijken allemaal hele onzinnige dingen en als ik ze zo achteraf opschrijf klinkt het mij ook een beetje vreemd in de oren, maar het waren allemaal kleine gedachtes en gevoelens die in mijn hoofd rondspookten.
Medje, jij hebt ook je beide ouders in korte tijd verloren en geloof me, ik weet precies wat je voelt!! Ja, dat gemis, ik wist niet dat je zo'n pijn kon hebben!! Ik mis mijn vader nog steeds elke dag. We woonden vlakbij elkaar en de laatste tijd wa ik dag en nacht bij hem. Hielp hem bij alles................ Mijn moeder mis ik niet echt. Dat klinkt misschien vreemd, maar zij was al jaren niet meer in mijn leven en ik had haar dus niet meer in mijn dagelijkse leven. Als ik aan haar denk voel ik alleen verdriet en dan vooral omdat we zoveel tijd hebben verloren. En die komt nooit meer terug........ Das moeilijk om mee te leven.....
Muis, jij hebt het zo goed verwoord!!! En dat terwijl je de situatie helemaal niet hebt meegemaakt!!! Je zegt het precies zoals het is!! En idd dat zorgen, ja dat mis je in het begin. Maakt je leven zelfs een beetje zinloos. In het begin net na de dood van mijn moeder zei ik als grapje vaak tegen mijn man, dat ik maar snel eens in een verzorgingstehuis moest gaan rondkijken om iemand uit te zoeken die ik zou kunnen verzorgen en met sterven begeleiden......................
Ik heb er met een psycholoog over gepraat de eerste tijd en was ook depressief, maar na een tijdje zag ik daar het nut niet meer van in. Dit is iets waar niemand iets aan kan doen en een keer in de week drie kwartier praten helpt mij niet. Begrijp je wat ik bedoel? Ik wou dat dit allemaal nooit gebeurd was en wil mijn ouders gezond weer terug!! Welke hulpverlener kan daarvoor zorgen????
Je moet niet denken dat ik constant ongelukkig en depressief rondloop, hoor, want ik kan gelukkig ook lachen. Heb ook mijn man en zoon en daar heb ik ook veel aan, maar af en toe voel ik me gewoon zo doodongelukkig..............
Grappig, trouwens dat jij reageert met "Muis". Ik wilde mij hier eerst ook zo noemen, maar begrijp nu waarom dat niet ging Ik verzamel namelijk muizen en ben daar helemaal gek van. Jij ook toevallig????
Verder wil ik alle anderen: Dushi, nogeensdan, Fussi en Waterfee heel erg bedanken voor jullie zooooo lieve reacties!! Had dit niet verwacht en dit maakt mijn nacht een beetje goed!!!
Heel veel liefs en alle goeds voor jullie allemaal, Niromi.
dinsdag 26 augustus 2008 om 00:02
Muis is de bijnaam van mijn dochter 
Ze heeft muisgrijze ogen (maar wel erg mooi!)
Nee, een goeie hulpverlener biedt geen drie kwartier praten, maar handvatten waar je wat mee kan. Inzicht in hoe jij hierin staat, jouw zeer verzorgende en tijdrovende rol hierin. Dat tijdrovend bedoel ik niet negatief. Het heeft je veel tijd gekost, wat je met liefde deed, maar nu heb je ineens die tijd over, ook om te piekeren. Een goede hulpverlener leert je om eea. een plaatsje te geven.
Ik heb een broer gehad die was zwaar autistisch. Die is op jonge leeftijd gestorven. Mijn moeder stond er alleen voor. Ik zag gewoon na zijn dood dat mijn moeder letterlijk tijd over had, de tijd om te zorgen,druk te maken, schelden op instanties, het was allemaal niet meer nodig. Dan krijg je dus tijd om te 'malen'. Nou dan kan je maar soms beter druk zijn met van alles en nog wat.
Wat voor jou ook is, ik weet niet waarom je indertijd het contact verbrak met je moeder. Maar zoiets is altijd heftig. Heb hetzelfde gedaan met mijn vader. Die overigens nog leeft. Net als mijn moeder. Maar geen contact met mijn vader. Wat ook de reden is, je had maar 2 maanden om daar nog wat mee te kunnen. Voor hetzelfde geld was het een afschuwelijk misverstand. Je had maar twee maanden. Je kon er niet meer van maken. En, feit blijft, je kon het verdriet van je vader niet verwerken. Daar was geen tijd voor.....
Ze heeft muisgrijze ogen (maar wel erg mooi!)Nee, een goeie hulpverlener biedt geen drie kwartier praten, maar handvatten waar je wat mee kan. Inzicht in hoe jij hierin staat, jouw zeer verzorgende en tijdrovende rol hierin. Dat tijdrovend bedoel ik niet negatief. Het heeft je veel tijd gekost, wat je met liefde deed, maar nu heb je ineens die tijd over, ook om te piekeren. Een goede hulpverlener leert je om eea. een plaatsje te geven.
Ik heb een broer gehad die was zwaar autistisch. Die is op jonge leeftijd gestorven. Mijn moeder stond er alleen voor. Ik zag gewoon na zijn dood dat mijn moeder letterlijk tijd over had, de tijd om te zorgen,druk te maken, schelden op instanties, het was allemaal niet meer nodig. Dan krijg je dus tijd om te 'malen'. Nou dan kan je maar soms beter druk zijn met van alles en nog wat.
Wat voor jou ook is, ik weet niet waarom je indertijd het contact verbrak met je moeder. Maar zoiets is altijd heftig. Heb hetzelfde gedaan met mijn vader. Die overigens nog leeft. Net als mijn moeder. Maar geen contact met mijn vader. Wat ook de reden is, je had maar 2 maanden om daar nog wat mee te kunnen. Voor hetzelfde geld was het een afschuwelijk misverstand. Je had maar twee maanden. Je kon er niet meer van maken. En, feit blijft, je kon het verdriet van je vader niet verwerken. Daar was geen tijd voor.....
dinsdag 26 augustus 2008 om 00:23
Dat zijn zeker hele mooie ogen die van je dochtertje, Muis!!!
Ja, je hebt gelijk, een goede hulpverlener doet meer als alleen praten en dat deed deze ook wel, hoor, maar op een gegeven moment had ik er gewoon genoeg van......
Ik heb nooit het contact met mijn moeder verbroken, dat deed zij. Zij was psychisch ziek. In grote lijnen kon zij het niet aanzien dat mijn broer en ik meer "meer van onze vader hielden" dan van haar.... Zij kon daar niet meeleven en ondanks heel veel hulp van psychiaters etc is zij nooit echt beter geworden. Wij hebben meerdere malen contact gezocht, maar zij wees dat steeds af. Ik moet zeggen dat ik een hele mooie kindheid heb meegemaakt en had altijd de lieftse moeder van de wereld. Na de scheiding is zij jammer genoeg helemaal doorgedraaid en is het contact beetje bij beetje verloren gegaan............... Ik heb haar altijd gemist en ben altijd van haar blijven houden en toen we dus dat telefoontje kregen van haar vriend, heb ik geen moment geaarzeld. Voor mijn idee is het tussen ons wel goed gekomen, ondanks dat mijn moeder longkanker had met uitzaaiingen naar de hersenenen en steeds meer in de war raakten en we nooit iets echt goed hebben uit kunnen praten. Ik voelde dat het goed zat en heb haar zo goed als ik kon bijgestaan. Ik verwijt haar ook helemaal niks meer en ben niet boos meer. Wel had ik graag iets meer tijd gehad, natuurlijk.............
Een ander bizar iets in deze is dat mijn vader en moeder allebei op dezelfde manier zijn gestorven. Allebei hadden ze vocht achter de longen, benauwdheid,een zuurstofapparaat en precies dezelfde medicijnen............. Mijn vader had non-hodgkin, maar de kanker zat op het laatst ook in zijn longen.
Ja, ik kan hier wel een heel boek over schrijven, maar ga nu eens naar bed. Bedankt voor je reactie, Muis, doet me goed!!!
Dikke knuff en welterusten voor straks, Niromi.
Ja, je hebt gelijk, een goede hulpverlener doet meer als alleen praten en dat deed deze ook wel, hoor, maar op een gegeven moment had ik er gewoon genoeg van......
Ik heb nooit het contact met mijn moeder verbroken, dat deed zij. Zij was psychisch ziek. In grote lijnen kon zij het niet aanzien dat mijn broer en ik meer "meer van onze vader hielden" dan van haar.... Zij kon daar niet meeleven en ondanks heel veel hulp van psychiaters etc is zij nooit echt beter geworden. Wij hebben meerdere malen contact gezocht, maar zij wees dat steeds af. Ik moet zeggen dat ik een hele mooie kindheid heb meegemaakt en had altijd de lieftse moeder van de wereld. Na de scheiding is zij jammer genoeg helemaal doorgedraaid en is het contact beetje bij beetje verloren gegaan............... Ik heb haar altijd gemist en ben altijd van haar blijven houden en toen we dus dat telefoontje kregen van haar vriend, heb ik geen moment geaarzeld. Voor mijn idee is het tussen ons wel goed gekomen, ondanks dat mijn moeder longkanker had met uitzaaiingen naar de hersenenen en steeds meer in de war raakten en we nooit iets echt goed hebben uit kunnen praten. Ik voelde dat het goed zat en heb haar zo goed als ik kon bijgestaan. Ik verwijt haar ook helemaal niks meer en ben niet boos meer. Wel had ik graag iets meer tijd gehad, natuurlijk.............
Een ander bizar iets in deze is dat mijn vader en moeder allebei op dezelfde manier zijn gestorven. Allebei hadden ze vocht achter de longen, benauwdheid,een zuurstofapparaat en precies dezelfde medicijnen............. Mijn vader had non-hodgkin, maar de kanker zat op het laatst ook in zijn longen.
Ja, ik kan hier wel een heel boek over schrijven, maar ga nu eens naar bed. Bedankt voor je reactie, Muis, doet me goed!!!
Dikke knuff en welterusten voor straks, Niromi.
dinsdag 26 augustus 2008 om 02:21
Ook ik heb mijn ouders vrij vlot achter elkaar verloren.
Bij mijn moeder ging het zo snel,( van zich niet lekker voelen tot aan kanker door haar hele lichaam) in 8 weken tijd.
Verbijsterd waren we, de klap kwam als een mokerslag.
Ach wat een verdriet, mijn vader een grote sterke man was ik 1 klap 10 jaar oudergeworden.
Zo goed en zo kwaad als het ging moesten we verder.
Vlak na mijn moeders overlijden, kreeg ik een nieuwe baan,opa nam de oppasrol op zich , ik had twee kinderen van 9 en 11 jaar, hij bracht ze naar school deed van alles met ze en was veel bij mij thuis om maar niet alleen te hoeven zijn.
Langzamerhand kropen we iets uit dat dal.
Tot hij een paar maanden later vreselijke hoofdpijn kreeg.
Hij naar de dokter, doorverwezen naar het ziekenhuis onderzoeken , scans enz, uitslag... 2 HERSENTUMOREN niets meer aan te doen, nou dan zakt weer alles onder je voeten vandaan, Hij ging zo snel achteruit evenwichtstoornissen , geheugenverlies kon absoluut niet meer alleen thuis blijven, een vepleegtehuis was helemaal geen optie dat wilde hij niet.
Ik heb weer ontslag genomen om mijn vader in huis te nemen en hem te verzorgen , dit waren hele intensieve maanden maar wat ben ik blij dat ik het heb kunnen doen ,
We hebben gehuild gelachen ruzie gemaakt,zijn naderend einde besproken alles geregeld, ik heb hem letterlijk tot aan zijn eind begeleidt.
Ik reed zelf de lijkwagen.
Ja en dan is alles achter de rug en kom je thuis en voel je je zo godvergeten gruwelijk,
En komt het besef dat je echt WEES bent.
Nooit meer iemands kind zijn.
Nooit meer dat veilige gevoel hebben dat je altijd op je ouders terug kan vallen .
Nooit meer een belletje hoe je in godsnaam ook alweer krootjes maakt,
In een jaar tijd waren ze gewoon dood.
Het is nu 6 en 7 jaar geleden, ik mis ze steeds meer.
Er staat geen tijd voor rouwen, soms gaat het periodes goed en soms ben ik boos op iedereen.Ik zoek het soms ook wel eens op , dat voel ik me zo kut en zet de muziek op van mijn ouders en jank me helemaal suf. het lucht op en dan kan ik weer verder.
ik heb gelukkig veel steun gehad van mijn man die had dit al allemaal meegemaakt met zijn eigen ouders. (hij was 16 toen hem dit overkwam) .
Ik ben nu 43 en mijn kinderen zijn 16 en 18 jaar, wat had ik graag gewild dat ze er nog waren om ze te laten zien wat een kerels het worden,
Ik kan je geen raad geven,alleen zou ik zeggen laat je verdriet toe,stop het niet weg,
ik vond het fijn om er over te praten niet iedereen kan dat, mijn zus kon dat juist helemaal niet , die schreef het van haar af , of kleidde of verfde om haar gevoelens te uitten.
ik wens je veel sterkte
Bij mijn moeder ging het zo snel,( van zich niet lekker voelen tot aan kanker door haar hele lichaam) in 8 weken tijd.
Verbijsterd waren we, de klap kwam als een mokerslag.
Ach wat een verdriet, mijn vader een grote sterke man was ik 1 klap 10 jaar oudergeworden.
Zo goed en zo kwaad als het ging moesten we verder.
Vlak na mijn moeders overlijden, kreeg ik een nieuwe baan,opa nam de oppasrol op zich , ik had twee kinderen van 9 en 11 jaar, hij bracht ze naar school deed van alles met ze en was veel bij mij thuis om maar niet alleen te hoeven zijn.
Langzamerhand kropen we iets uit dat dal.
Tot hij een paar maanden later vreselijke hoofdpijn kreeg.
Hij naar de dokter, doorverwezen naar het ziekenhuis onderzoeken , scans enz, uitslag... 2 HERSENTUMOREN niets meer aan te doen, nou dan zakt weer alles onder je voeten vandaan, Hij ging zo snel achteruit evenwichtstoornissen , geheugenverlies kon absoluut niet meer alleen thuis blijven, een vepleegtehuis was helemaal geen optie dat wilde hij niet.
Ik heb weer ontslag genomen om mijn vader in huis te nemen en hem te verzorgen , dit waren hele intensieve maanden maar wat ben ik blij dat ik het heb kunnen doen ,
We hebben gehuild gelachen ruzie gemaakt,zijn naderend einde besproken alles geregeld, ik heb hem letterlijk tot aan zijn eind begeleidt.
Ik reed zelf de lijkwagen.
Ja en dan is alles achter de rug en kom je thuis en voel je je zo godvergeten gruwelijk,
En komt het besef dat je echt WEES bent.
Nooit meer iemands kind zijn.
Nooit meer dat veilige gevoel hebben dat je altijd op je ouders terug kan vallen .
Nooit meer een belletje hoe je in godsnaam ook alweer krootjes maakt,
In een jaar tijd waren ze gewoon dood.
Het is nu 6 en 7 jaar geleden, ik mis ze steeds meer.
Er staat geen tijd voor rouwen, soms gaat het periodes goed en soms ben ik boos op iedereen.Ik zoek het soms ook wel eens op , dat voel ik me zo kut en zet de muziek op van mijn ouders en jank me helemaal suf. het lucht op en dan kan ik weer verder.
ik heb gelukkig veel steun gehad van mijn man die had dit al allemaal meegemaakt met zijn eigen ouders. (hij was 16 toen hem dit overkwam) .
Ik ben nu 43 en mijn kinderen zijn 16 en 18 jaar, wat had ik graag gewild dat ze er nog waren om ze te laten zien wat een kerels het worden,
Ik kan je geen raad geven,alleen zou ik zeggen laat je verdriet toe,stop het niet weg,
ik vond het fijn om er over te praten niet iedereen kan dat, mijn zus kon dat juist helemaal niet , die schreef het van haar af , of kleidde of verfde om haar gevoelens te uitten.
ik wens je veel sterkte
dinsdag 26 augustus 2008 om 10:22
Lieve Jida, net wakker en zit nu al te janken na jouw verhaal gelezen en nog eens gelezen te hebben.......... Ik herken het zo goed en weet zo goed door wat voor een hel je gaat, het idee hebbend dat het nooit meer over gaat. Mensen om mij heen zeggen steeds dat de pijn minder wordt met de tijd en dat hoop ik echt, maar tot nu toe schijnt hij alleen maar erger te worden.
Daarbij komt dat wij (jij en ik) allebei nog veel te jong zijn om wees te zijn, ookal hebben we zelf kinderen. Het is heel anders als je ouders in de 80 zijn en overlijden. Ik zeg niet dat dit beter is of minder verdriet met zich meebrengt, maar er zit denk ik wel een verschil. Mijn vader was 67 en mijn moeder net geen 65 en ik ben nu bijna 40 (zaterdag!!!).........
Weet je, ik werk in de thuiszorg en werk met vooral ouderen en in het begin kon ik dat niet. Ben een tijdje in de ziektewet geweest, want ik kon even geen "blije" en "gezonde" mensen van over de 80 zien die lekker door aan het leven zijn, terwijl mijn ouders geen 70 mochten worden................ Natuurlijk kunnen die mensen er niks aan doen en nu ik weer aan het werk ben, zijn juist ZIJ diegene die me heel goed bij hebben gestaan en nog steeds.
Jida, zoals ik al zei ben net uit bed, heb gister na alle berichten op dit forum liggen malen in bed en kon niet slapen. Gelukkig heb ik vakantie. Maar ik wil zeggen dat ik nog niet zoveel gespreskstof heb en ik moet zo ook weg. Ik wil je nog zoooveeeeel zeggen, maar weet het even niet meer. Lijkt me wel heel fijn met je door te kletsen, als jij dit ook wilt!!!
Jij ook alle goeds en heel veel sterkte toegewenst (ook al is het bij jou al 6 en 7 jaar geleden en gaan mensen er misschien vanuit dat je je er nou maar eens overheen moet zetten. Bij mij is het nog heel vers, maar ik denk niet dat dat uitmaakt!!)
Bedankt voor je reactie en hoop je nog eens te lezen (misschien wat meer prive), Nicole.
Daarbij komt dat wij (jij en ik) allebei nog veel te jong zijn om wees te zijn, ookal hebben we zelf kinderen. Het is heel anders als je ouders in de 80 zijn en overlijden. Ik zeg niet dat dit beter is of minder verdriet met zich meebrengt, maar er zit denk ik wel een verschil. Mijn vader was 67 en mijn moeder net geen 65 en ik ben nu bijna 40 (zaterdag!!!).........
Weet je, ik werk in de thuiszorg en werk met vooral ouderen en in het begin kon ik dat niet. Ben een tijdje in de ziektewet geweest, want ik kon even geen "blije" en "gezonde" mensen van over de 80 zien die lekker door aan het leven zijn, terwijl mijn ouders geen 70 mochten worden................ Natuurlijk kunnen die mensen er niks aan doen en nu ik weer aan het werk ben, zijn juist ZIJ diegene die me heel goed bij hebben gestaan en nog steeds.
Jida, zoals ik al zei ben net uit bed, heb gister na alle berichten op dit forum liggen malen in bed en kon niet slapen. Gelukkig heb ik vakantie. Maar ik wil zeggen dat ik nog niet zoveel gespreskstof heb en ik moet zo ook weg. Ik wil je nog zoooveeeeel zeggen, maar weet het even niet meer. Lijkt me wel heel fijn met je door te kletsen, als jij dit ook wilt!!!
Jij ook alle goeds en heel veel sterkte toegewenst (ook al is het bij jou al 6 en 7 jaar geleden en gaan mensen er misschien vanuit dat je je er nou maar eens overheen moet zetten. Bij mij is het nog heel vers, maar ik denk niet dat dat uitmaakt!!)
Bedankt voor je reactie en hoop je nog eens te lezen (misschien wat meer prive), Nicole.
dinsdag 26 augustus 2008 om 10:57
Niromi, wat jij beschrijft is nu al een jaar bijna mijn grootste angest. Ik ben, zaterdag precies een jaar geleden, mijn moeder verloren. 5 weken later overleed mijn schoonmoeder ook, totaal onverwacht. We hebben dus een heftige periode achter de rug. Er gaat bijna geen dag voorbij dat ik daar niet aan denk.
Mijn ouders zijn wel al wat ouder, tegen de 80 (ikzelf net als jullie rond de 40). Mijn vader heeft het afgelopen jaar een keer een hartaanval gehad en een keer een klaplong met complicaties. Iedere keer ben ik zo bang dat hij het ook niet redt....
Ik zei deze week nog tegen iemand dat ouder worden helemaal niet erg is maar dat het zo erg is om je dierbaren te verliezen.
Mijn ouders zijn wel al wat ouder, tegen de 80 (ikzelf net als jullie rond de 40). Mijn vader heeft het afgelopen jaar een keer een hartaanval gehad en een keer een klaplong met complicaties. Iedere keer ben ik zo bang dat hij het ook niet redt....
Ik zei deze week nog tegen iemand dat ouder worden helemaal niet erg is maar dat het zo erg is om je dierbaren te verliezen.
dinsdag 26 augustus 2008 om 12:56
Hoi Niromi,
Het komt wel heel erg overeen met mijn verhaal.
Ook mijn vader was pas 67 en genoot net een paar jaar van zijn oude dag na 50 jaar gewerkt te hebben.
Mijn moeder was ook net 63 en ja je wordt boos als je dan mensen van 80 of ouder ziet. die niet meer willen en jij je ouders weg brengt die nog volop in het leven staan.
Ik werkte ook bij de thuiszorg, maar kon het niet meer opbrengen om elke dag het gezemel en gezeur van die oudjes aan te horen., en steeds maar weer met ellende geconfronteerd te worden,
Ik heb vrij snel na het overlijden van mijjn moeder onstlag genomen, beste wat ik heb kunnen doen,
Daarna ben ik met kinderen gaan werken, heel wat anders maar wat een verademing.Dit doe ik nog steeds en vindt het harstikke leuk.
Ja ik was 36 en dan kan je je ouders voor je gevoel helemaal nog niet missen.
Mijn kinderen hadden helemaal geen opa en oma meer.en dat doet heel veel pijn.
ze waren zo in ons leventje verweven dat er een leegte onstaat waar je je geen raad mee weet.
Wat de mensen zeggen klopt wel, dat het verdriet minder wordt, of laat ik het zo zeggen het ergste randje is er af ,maar het gemis wordt bij mij steeds groter,
Het gaat bij vlagen, vandaag is mijn zoon jarig en wordt 18 jaar en krijg vanavond zijn eerste rijles , dat had mijn vader prachtig gevonden, dat zijn van die dingen waarin het gemis en verdriet weer toeslaat.
Ik ben erg veranderd na de dood van mijn ouders vind ik zelf, en niet in mijn voordeel.
Het spontane is helemaal weg, ben erg hard geworden, kan soms zo jaloers zijn als ik een moeder en dochter lekker ziet winkelen, en dan word ik weer boos op mezelf dat ik die gevoelens heb.Het gaat wel al beter als in het begin,toen was ik boos op iedereen. Maar ik geloof niet dat ik weer helemaal de oude wordt van voor het drama.
Dit draag ik mee en moet er mee handelen en door het te accepteren maak ik het mezelf minder moeilijk. Het zij zo.
Ik zal dit topic blijven volgen en als je wat wilt weten laat het me horen .
veel liefs Jida
Het komt wel heel erg overeen met mijn verhaal.
Ook mijn vader was pas 67 en genoot net een paar jaar van zijn oude dag na 50 jaar gewerkt te hebben.
Mijn moeder was ook net 63 en ja je wordt boos als je dan mensen van 80 of ouder ziet. die niet meer willen en jij je ouders weg brengt die nog volop in het leven staan.
Ik werkte ook bij de thuiszorg, maar kon het niet meer opbrengen om elke dag het gezemel en gezeur van die oudjes aan te horen., en steeds maar weer met ellende geconfronteerd te worden,
Ik heb vrij snel na het overlijden van mijjn moeder onstlag genomen, beste wat ik heb kunnen doen,
Daarna ben ik met kinderen gaan werken, heel wat anders maar wat een verademing.Dit doe ik nog steeds en vindt het harstikke leuk.
Ja ik was 36 en dan kan je je ouders voor je gevoel helemaal nog niet missen.
Mijn kinderen hadden helemaal geen opa en oma meer.en dat doet heel veel pijn.
ze waren zo in ons leventje verweven dat er een leegte onstaat waar je je geen raad mee weet.
Wat de mensen zeggen klopt wel, dat het verdriet minder wordt, of laat ik het zo zeggen het ergste randje is er af ,maar het gemis wordt bij mij steeds groter,
Het gaat bij vlagen, vandaag is mijn zoon jarig en wordt 18 jaar en krijg vanavond zijn eerste rijles , dat had mijn vader prachtig gevonden, dat zijn van die dingen waarin het gemis en verdriet weer toeslaat.
Ik ben erg veranderd na de dood van mijn ouders vind ik zelf, en niet in mijn voordeel.
Het spontane is helemaal weg, ben erg hard geworden, kan soms zo jaloers zijn als ik een moeder en dochter lekker ziet winkelen, en dan word ik weer boos op mezelf dat ik die gevoelens heb.Het gaat wel al beter als in het begin,toen was ik boos op iedereen. Maar ik geloof niet dat ik weer helemaal de oude wordt van voor het drama.
Dit draag ik mee en moet er mee handelen en door het te accepteren maak ik het mezelf minder moeilijk. Het zij zo.
Ik zal dit topic blijven volgen en als je wat wilt weten laat het me horen .
veel liefs Jida
woensdag 27 augustus 2008 om 07:19
woensdag 27 augustus 2008 om 07:49
woensdag 27 augustus 2008 om 08:04
Hoi Niromi,
Allereerst ontzettend veel sterkte gewenst.
Ik heb wat moeite om mijn verhaal hier neer te zetten vanwege herkenbaarheid, maar je verhaal raakt me wel, ik ga eens een poging doen.
Vorig jaar is mijn moeder zeer plotseling overleden, ze was pas 68 jaar. Mijn vader had al Alzheimer, was op het moment zelf zich bewust van wat er gebeurde, maar is zeer snel bergafwaarts gegaan. Nog geen drie maanden later hebben we hem (na intensieve thuiszorg) tot ons grote verdriet op moeten laten nemen. Hij herkent ons niet meer, kortom: hij is er fysiek nog wel, maar het voelt wel alsof ik geen ouders meer heb. Donkerder dan vorig jaar kan het niet meer worden. Ik zat net in de verwerking van mijn scheiding, kan alleen maar zeggen dat ik zonder mijn kinderen nooit overeind gebleven zou zijn. Ik mis ze beiden waanzinnig, thuiskomen na een vakantie zonder even te kunnen bellen is zo eenzaam (om maar wat te noemen). Veel verdriet maakt dat mensen zich uit angst van je afkeren, de twee vriendinnen die er wel waren koester ik als een geschenk. Maar nu een jaar verder gaat het langzaam wel beter....
Allereerst ontzettend veel sterkte gewenst.
Ik heb wat moeite om mijn verhaal hier neer te zetten vanwege herkenbaarheid, maar je verhaal raakt me wel, ik ga eens een poging doen.
Vorig jaar is mijn moeder zeer plotseling overleden, ze was pas 68 jaar. Mijn vader had al Alzheimer, was op het moment zelf zich bewust van wat er gebeurde, maar is zeer snel bergafwaarts gegaan. Nog geen drie maanden later hebben we hem (na intensieve thuiszorg) tot ons grote verdriet op moeten laten nemen. Hij herkent ons niet meer, kortom: hij is er fysiek nog wel, maar het voelt wel alsof ik geen ouders meer heb. Donkerder dan vorig jaar kan het niet meer worden. Ik zat net in de verwerking van mijn scheiding, kan alleen maar zeggen dat ik zonder mijn kinderen nooit overeind gebleven zou zijn. Ik mis ze beiden waanzinnig, thuiskomen na een vakantie zonder even te kunnen bellen is zo eenzaam (om maar wat te noemen). Veel verdriet maakt dat mensen zich uit angst van je afkeren, de twee vriendinnen die er wel waren koester ik als een geschenk. Maar nu een jaar verder gaat het langzaam wel beter....
donderdag 28 augustus 2008 om 00:09
Sorry, ben eventjes niet geweest. Het maakt toch meer los als ik dacht en daar komt bij dat ik zaterdag 40 wordt en meteen de eerste verjaardag zonder mijn vader (vorig jaar lag hij in het ziekenhuis en heb ik hem daar bezocht in plaats hij mij, maar toch, hij was er nog wel!! En dan vlak daarna de sterfdag van mijn vader.......... Echt zo'n rottijd, maar goed ik ben zelf dit topic begonnen en vind ik ook dat ik op iedereen "moet" reageren en dit WIL ik ook!!!
Kitje, ik wil jou heel veel sterkte en kracht toewensen in de tijd die komen gaat en hoop dat je het een beetje redt. Dat je vader al tegen de 80 is maakt natuurlijk niet uit. Jij bent nog hartstikke jong en hebt je ouders nodig..........
Zaterdag wordt voor jou een moeilijke dag, net als bij mij want dan vier ik mijn eerste verjaardag zonder mijn vader.................
Nogmaals heel veel sterkte gewenst en laat nog eens weten hoe het verder met je gaat!!
Liefs van Niromi.
Ja, Jida onze verhalen komen aardig overeen (tot aan de thuiszorg toe!!!) en ik begrijp zo goed hoe jij je voelt. Bij mij spelen ook nog een heleboel tegenstrijdige en "vreemde" gevoelens en gedachtes, omdat ik jaren geen contact met mijn moeder had en mijn ouders een hekel aan elkaar hadden. Mijn broer heeft mijn moeder niet helemaal kunnen vergeven en dat raakt mij ook heel erg. Mijn zoon en man kennen mijn moeder niet, dus ik kan met niemand over haar praten. En als ik een keer over haar praat, heb ik het gevoel mijn vader, die er al die jaren wel voor mij was, te verraden..........
Het zijn soms hele gekke dingen en ik gaf al eerder een paar voorbeelden. Zo heb ik bijvoorbeeld glazen van mijn vader en van mijn moeder. Soms weet ik niet meer uit welk glas ik moet drinken, zonder een rot gevoel. Hetzelfde met een heleboel andere dingen...... Voor een ander misschien stomme kleine dingetjes en soms denk ik zelf wel eens dat het wat ver gaat.......... Ik denk dat als je ouders nog bij elkaar zijn en van elkaar houden en overlijden dat het toch wel iets makkelijker maakt. Dan is dat onterechte schuldgevoel er denk ik niet, of heb jij dat toch ook wel?
En ja, dat jaloerse gevoel heb ik ook, hoor, alhoewel ik dat met moeders en dochters altijd al had, omdat ik dus geen contact had met mijn moeder. Ik heb het vooral als ik kleinkinderen zie met hun opa. Mijn zoon die nu 18 is was zo gek op zijn opa en hij heeft echt heel erg gehuild om zijn opa. Vooral tijdens de begrafenis, dat ging echt door merg en been........... Dat is zo erg...... Een jongen, twee koppen groter als ik, helemaal in tranen en niet te stoppen............. En wetende dat mijn vader nooit zal meemaken dat mijn zoon zijn opleiding afrond en diploma krijgt........ Laatst had ik het er met hem over. Ik zei toen dat ik zeker weet dat opa er bij is als hij starks zijn diploma krijgt en dat hij zeker vooraan zal zitten. Mijn zoon zei toen: "Nee, opa staat dan naast me..............." Krijg er nu weer kippevel van......... Vond dat heel mooi gezegd!!
En nog iets wat ik je wilde vragen, Jida. Je zegt dat het spontane bij jou weg is, dat is bij mij ook gedeeltelijk wel zo, maar ik heb nu steeds de angst (en dat had ik nooit ) dat ikzelf ook niet oud zal worden.......... Mijn ouders allebei zo jong gestorven, hoe zit dat dan met mij???? Gelukkig zijn deze kankervormen niet erfelijk en ik leef wel gezonder (rook niet zolas mijn ouders) maar dat ik niet dood te krijgen ben, dat gevoel wat ik altijd had, is helemaal weg en af en toe ben ik echt bang.
Heb jij dat ook?
Nou ja, Jida, voor vanavond weer genoeg. Je zei dat je het topic blijft volgen en dus hoop ik je snel te lezen!!
Veel liefs, Nicole.
Jeetje, wat een verhaal, Specialleke.......... Echt bizar hoe sommige levens verlopen. Ik ben blij dat ik hier begonnen ben, want ik dacht dat ik de enige was die zo iets heeft meegemaakt........... Het is fijn om mijn verhaal te delen en jullie verhalen te lezen. Heb er heel veel steun aan!!
Jij ook heel veel sterkte, Specialleke en meld je nog eens als je wilt.
Agiamaria, dat moet heel moeilijk zijn, denk ik. Een ouder hebben die er eigenlijk niet meer is.............. Ik werk in de thuiszorg, zolas ik al zei en daar kom ik ook met mensen in aanraking die een vrouw of man langzaam van zich zien vervreemden door Alzheimer. Ze gaan beetje bij beetje elke keer een beetje dood........ Heel erg lijkt me dat!!
Zonde dat er vrienden zijn die zich juist in zo'n moeilijke periode van je af wenden..... Het is natuurlijk heel makkelijk gezegd dan: "Dat waren geen echte vrienden" en daar heb je ook niks aan. Voor jou waren het tot die tijd vrienden en ze laten je vallen, juist als je ze hard nodig hebt. Vind dat heel erg!! Gelukkig heb ik niet veel vrienden en diegene die ik heb heb ik nog steeds. Wel had ik het in het begin heel moeilijk met kennissen en vrienden van mijn vader. In het begin belden ze regelmatig en beloofden ze mij te steunen enz, maar ze begrepen niet goed waarom ik ineens zo hard achter mijn moeder aanliep die mij al die jaren niet had willen zien. Logisch want het waren vrienden van mijn vader en via verhalen van hem hadden ze ook geen goed beeld van mijn moeder gekregen, maar ze hadden mij ook hierin kunnen blijven steunen vind ik. Nu heb ik nog maar met 1 goede vriendin van mijn vader contact en dat doet wel pijn. Dit heeft mij niet erg gesteund in het schuldgevoel wat ik al had ten opzichte van mijn vader.
Maar ok, ik ga hier stoppen. Word me even teveel...........
Dit is veeeeel beter als therapie volgens mij. Jullie begrijpen mij en zo'n psycholoog doet net alsof...... Dit is niet rot bedoelt, maar zo voelt het voor mij......
Agiamaria, ik hoop je nog eens te horen hier!! Heel veel sterkte gewenst en liefs van mij.
Hans, jij ook bedankt voor je reactie!! Lief van je!!
Kitje, ik wil jou heel veel sterkte en kracht toewensen in de tijd die komen gaat en hoop dat je het een beetje redt. Dat je vader al tegen de 80 is maakt natuurlijk niet uit. Jij bent nog hartstikke jong en hebt je ouders nodig..........
Zaterdag wordt voor jou een moeilijke dag, net als bij mij want dan vier ik mijn eerste verjaardag zonder mijn vader.................
Nogmaals heel veel sterkte gewenst en laat nog eens weten hoe het verder met je gaat!!
Liefs van Niromi.
Ja, Jida onze verhalen komen aardig overeen (tot aan de thuiszorg toe!!!) en ik begrijp zo goed hoe jij je voelt. Bij mij spelen ook nog een heleboel tegenstrijdige en "vreemde" gevoelens en gedachtes, omdat ik jaren geen contact met mijn moeder had en mijn ouders een hekel aan elkaar hadden. Mijn broer heeft mijn moeder niet helemaal kunnen vergeven en dat raakt mij ook heel erg. Mijn zoon en man kennen mijn moeder niet, dus ik kan met niemand over haar praten. En als ik een keer over haar praat, heb ik het gevoel mijn vader, die er al die jaren wel voor mij was, te verraden..........
Het zijn soms hele gekke dingen en ik gaf al eerder een paar voorbeelden. Zo heb ik bijvoorbeeld glazen van mijn vader en van mijn moeder. Soms weet ik niet meer uit welk glas ik moet drinken, zonder een rot gevoel. Hetzelfde met een heleboel andere dingen...... Voor een ander misschien stomme kleine dingetjes en soms denk ik zelf wel eens dat het wat ver gaat.......... Ik denk dat als je ouders nog bij elkaar zijn en van elkaar houden en overlijden dat het toch wel iets makkelijker maakt. Dan is dat onterechte schuldgevoel er denk ik niet, of heb jij dat toch ook wel?
En ja, dat jaloerse gevoel heb ik ook, hoor, alhoewel ik dat met moeders en dochters altijd al had, omdat ik dus geen contact had met mijn moeder. Ik heb het vooral als ik kleinkinderen zie met hun opa. Mijn zoon die nu 18 is was zo gek op zijn opa en hij heeft echt heel erg gehuild om zijn opa. Vooral tijdens de begrafenis, dat ging echt door merg en been........... Dat is zo erg...... Een jongen, twee koppen groter als ik, helemaal in tranen en niet te stoppen............. En wetende dat mijn vader nooit zal meemaken dat mijn zoon zijn opleiding afrond en diploma krijgt........ Laatst had ik het er met hem over. Ik zei toen dat ik zeker weet dat opa er bij is als hij starks zijn diploma krijgt en dat hij zeker vooraan zal zitten. Mijn zoon zei toen: "Nee, opa staat dan naast me..............." Krijg er nu weer kippevel van......... Vond dat heel mooi gezegd!!
En nog iets wat ik je wilde vragen, Jida. Je zegt dat het spontane bij jou weg is, dat is bij mij ook gedeeltelijk wel zo, maar ik heb nu steeds de angst (en dat had ik nooit ) dat ikzelf ook niet oud zal worden.......... Mijn ouders allebei zo jong gestorven, hoe zit dat dan met mij???? Gelukkig zijn deze kankervormen niet erfelijk en ik leef wel gezonder (rook niet zolas mijn ouders) maar dat ik niet dood te krijgen ben, dat gevoel wat ik altijd had, is helemaal weg en af en toe ben ik echt bang.
Heb jij dat ook?
Nou ja, Jida, voor vanavond weer genoeg. Je zei dat je het topic blijft volgen en dus hoop ik je snel te lezen!!
Veel liefs, Nicole.
Jeetje, wat een verhaal, Specialleke.......... Echt bizar hoe sommige levens verlopen. Ik ben blij dat ik hier begonnen ben, want ik dacht dat ik de enige was die zo iets heeft meegemaakt........... Het is fijn om mijn verhaal te delen en jullie verhalen te lezen. Heb er heel veel steun aan!!
Jij ook heel veel sterkte, Specialleke en meld je nog eens als je wilt.
Agiamaria, dat moet heel moeilijk zijn, denk ik. Een ouder hebben die er eigenlijk niet meer is.............. Ik werk in de thuiszorg, zolas ik al zei en daar kom ik ook met mensen in aanraking die een vrouw of man langzaam van zich zien vervreemden door Alzheimer. Ze gaan beetje bij beetje elke keer een beetje dood........ Heel erg lijkt me dat!!
Zonde dat er vrienden zijn die zich juist in zo'n moeilijke periode van je af wenden..... Het is natuurlijk heel makkelijk gezegd dan: "Dat waren geen echte vrienden" en daar heb je ook niks aan. Voor jou waren het tot die tijd vrienden en ze laten je vallen, juist als je ze hard nodig hebt. Vind dat heel erg!! Gelukkig heb ik niet veel vrienden en diegene die ik heb heb ik nog steeds. Wel had ik het in het begin heel moeilijk met kennissen en vrienden van mijn vader. In het begin belden ze regelmatig en beloofden ze mij te steunen enz, maar ze begrepen niet goed waarom ik ineens zo hard achter mijn moeder aanliep die mij al die jaren niet had willen zien. Logisch want het waren vrienden van mijn vader en via verhalen van hem hadden ze ook geen goed beeld van mijn moeder gekregen, maar ze hadden mij ook hierin kunnen blijven steunen vind ik. Nu heb ik nog maar met 1 goede vriendin van mijn vader contact en dat doet wel pijn. Dit heeft mij niet erg gesteund in het schuldgevoel wat ik al had ten opzichte van mijn vader.
Maar ok, ik ga hier stoppen. Word me even teveel...........
Dit is veeeeel beter als therapie volgens mij. Jullie begrijpen mij en zo'n psycholoog doet net alsof...... Dit is niet rot bedoelt, maar zo voelt het voor mij......
Agiamaria, ik hoop je nog eens te horen hier!! Heel veel sterkte gewenst en liefs van mij.
Hans, jij ook bedankt voor je reactie!! Lief van je!!
donderdag 28 augustus 2008 om 10:15
Niromi,
Allereerst: je MOET volgens mij niet op iedereen reageren, je mag en kunt best even afstand nemen hoor. Heb je al bedacht wat je met je verjaardag gaat doen zaterdag? Het is wel een mijlpaal hoor en een hele mooi ook, wel iets doen! Als je een jaar verder bent is alles een eerste keer geweest, maar ik heb wel geleerd, dat eigen rituelen hierbij erg belangrijk zijn. En ik geef het bij mijn (werk)omgeving gewoon aan wat ik wil. Op mijn verjaardag belden mijn ouders altijd die ongegeneerd keihard gingen zingen. Niks mee te maken dat ik op het werk zat. Ik zou me graag weer zo schamen. Toen ik jarig was, heb ik dat aangegeven aan mijn collega's (ik werk sinds kort in het voortgezet onderwijs) en 's-middags hebben ze een klas voor me laten zingen. Het scherpe was er op de 1 of de andere manier vanaf, ik ben opnieuw weer ontroerd als ik aan het moment terugdenk.
Rond mijn moeders sterfdag waren wij (kinderen en ik) op vakantie en we hebben als ritueel gemaakt, dat we elke avond 2 kaarsen opstaken: 1 voor mijn moeder en 1 voor de geest van mijn vader. De sterfdag zelf hebben we er 3 opgestoken: 1 voor het nieuwe jaar dat we tegemoet gingen.
Oh joh, schuldgevoelens die heb ik zoveel, met name over mijn vader. Maar nu denk ik dat ik gedaan heb wat ik kon. Het was ook wel wat veel: gescheiden, co-ouderschap krijgen en beide ouders in 1 jaar verliezen. Jij zegt dat het erg is dat vrienden me lieten zitten, tja.. rondom een echtscheiding gebeurt dat al veel en als daarna de echte bak ellende begint is iedereen wel weg hoor. Ik denk/hoop dat ik nooit meer zo diep en diep ellendig me ga voelen als waar ik doorheen gegaan ben. En ja, eenzaamheid... ik weet het. Maar mensen willen niet je verhaal blijven horen, zeker niet als het "al" een jaar geleden is. Zelf heb ik trouwens hapto-therapie gedaan en nee, die man kon mijn verhaal natuurlijk ook niet invoelen, maar heeft me wel handvatten gegeven. In een rouwverwerkingsgroep wil ik niet, alles loopt door elkaar heen en ik moet ook wel door, wil niet blijven hangen. De schok was bij mij ook behoorlijk, toen bleek dat de dag na de sterfdatum kaarsjes branden "lichter" voelde. Daaraan voelde ik fysiek dat ik op de weg terug ben naar herstel. De oude ga ik nooit meer worden, het naieve is weg (maar ja, ik ben dan nu ook 43), maar er is een zekere balans in het verdriet aan het komen. Tenminste dat hoop ik dan maar...
Beetje warrig verhaal, maar ik wil geloof ik veel vertellen.....
Liefs,
AgiaMaria
Allereerst: je MOET volgens mij niet op iedereen reageren, je mag en kunt best even afstand nemen hoor. Heb je al bedacht wat je met je verjaardag gaat doen zaterdag? Het is wel een mijlpaal hoor en een hele mooi ook, wel iets doen! Als je een jaar verder bent is alles een eerste keer geweest, maar ik heb wel geleerd, dat eigen rituelen hierbij erg belangrijk zijn. En ik geef het bij mijn (werk)omgeving gewoon aan wat ik wil. Op mijn verjaardag belden mijn ouders altijd die ongegeneerd keihard gingen zingen. Niks mee te maken dat ik op het werk zat. Ik zou me graag weer zo schamen. Toen ik jarig was, heb ik dat aangegeven aan mijn collega's (ik werk sinds kort in het voortgezet onderwijs) en 's-middags hebben ze een klas voor me laten zingen. Het scherpe was er op de 1 of de andere manier vanaf, ik ben opnieuw weer ontroerd als ik aan het moment terugdenk.
Rond mijn moeders sterfdag waren wij (kinderen en ik) op vakantie en we hebben als ritueel gemaakt, dat we elke avond 2 kaarsen opstaken: 1 voor mijn moeder en 1 voor de geest van mijn vader. De sterfdag zelf hebben we er 3 opgestoken: 1 voor het nieuwe jaar dat we tegemoet gingen.
Oh joh, schuldgevoelens die heb ik zoveel, met name over mijn vader. Maar nu denk ik dat ik gedaan heb wat ik kon. Het was ook wel wat veel: gescheiden, co-ouderschap krijgen en beide ouders in 1 jaar verliezen. Jij zegt dat het erg is dat vrienden me lieten zitten, tja.. rondom een echtscheiding gebeurt dat al veel en als daarna de echte bak ellende begint is iedereen wel weg hoor. Ik denk/hoop dat ik nooit meer zo diep en diep ellendig me ga voelen als waar ik doorheen gegaan ben. En ja, eenzaamheid... ik weet het. Maar mensen willen niet je verhaal blijven horen, zeker niet als het "al" een jaar geleden is. Zelf heb ik trouwens hapto-therapie gedaan en nee, die man kon mijn verhaal natuurlijk ook niet invoelen, maar heeft me wel handvatten gegeven. In een rouwverwerkingsgroep wil ik niet, alles loopt door elkaar heen en ik moet ook wel door, wil niet blijven hangen. De schok was bij mij ook behoorlijk, toen bleek dat de dag na de sterfdatum kaarsjes branden "lichter" voelde. Daaraan voelde ik fysiek dat ik op de weg terug ben naar herstel. De oude ga ik nooit meer worden, het naieve is weg (maar ja, ik ben dan nu ook 43), maar er is een zekere balans in het verdriet aan het komen. Tenminste dat hoop ik dan maar...
Beetje warrig verhaal, maar ik wil geloof ik veel vertellen.....
Liefs,
AgiaMaria
donderdag 28 augustus 2008 om 11:25
Hoi Niromi,
Voor het eerst reageer ik op een topic, want jouw verhaal (net als de reacties) raakt me. In een jaar tijd heb ik mijn schoonouders en vader verloren. Inmiddels 11 en 10 jaar geleden. Mijn schoonmoeder is 2 jaar ziek geweest en de laatste periode thuis, toen ze terminaal was, hebben we haar verzorgd samen met mijn schoonvader en schoonzusje. Drie maanden na haar overlijden kwam het bericht dat mijn vader nog een half jaar te leven had. Hij heeft uiteindelijk nog 9 maanden geleefd. Intussen was ik zwanger van mijn oudste. Ik ging letterlijk een generatie opschuiven. Een kinderwens hebben we altijd gehad, maar juist na het overlijden van mijn schoonmoeder werd deze sterker bij ons allebei. De huisarts zag geen bezwaar, ook al was de kans groot dat mijn vader tijdens de zwangerschap zou overlijden. We hebben daarom mijn ouders al na 6 weken verteld dat ik zwanger was. Hij was dolblij, maar realiseerde zich ook meteen dat hij ons kind nooit zou meemaken. Ik zie hem nog zitten. Omdat we mijn vader hadden ingelicht, hebben we het grote nieuws ook aan mijn schoonvader verteld. Hij vond het geweldig en kocht meteen een grote bos bloemen voor me. Drie weken later is hij onverwachts overleden. Hij had longemfyseem en een verkoudheid is hem na 5 dagen fataal geworden. Weer twee weken later is mijn vader overleden. Je zit dan echt in een emotionele achtbaan. Ik vind het fijn dat ze geweten hebben, dat er een kleinkind op komst was. Maar liever had ik mijn kinderen grootouders gegund. Je bevalt van je kind, en je kunt ze niet bellen. De kinderen halen hun zwemdiploma en er zijn geen grootouders bij. Logeerpartijtjes bij opa en oma (wat ze vroeger deden met de andere 3 kleinkinderen) kunnen niet. Ik herken die gevoelens wel als je een brief van school krijgt waarin staat dat je vooral opa's en oma's moet meenemen naar de voorstelling. Of leeftijdsgenoten die nog grootouders hebben. Geen jaloerse gevoelens, eerder confronterend.
We vertellen onze jongens veel over hun opa's en oma. Elke vakantie steken we wel ergens kaarsjes op. Toen ze kleiner waren, keken we vaak uit het raam naar de sterren om te kijken of opa en oma "thuis waren". Ik wil hun herinnering levend houden, ook al hebben ze hen nooit meegemaakt. Ik ben er niet dagelijks mee bezig, maar als ik me verdrietig voel zet ik muziek op die ik destijds veel draaide. Confronterend, maar het lucht enorm op om even goed te janken. En ik denk dat als je na al die tijd nog kunt janken om hun gemis, dat dit het grootste eerbetoon is dat je hen kan geven.
Veel sterkte Niromi en een knuf van mij
Voor het eerst reageer ik op een topic, want jouw verhaal (net als de reacties) raakt me. In een jaar tijd heb ik mijn schoonouders en vader verloren. Inmiddels 11 en 10 jaar geleden. Mijn schoonmoeder is 2 jaar ziek geweest en de laatste periode thuis, toen ze terminaal was, hebben we haar verzorgd samen met mijn schoonvader en schoonzusje. Drie maanden na haar overlijden kwam het bericht dat mijn vader nog een half jaar te leven had. Hij heeft uiteindelijk nog 9 maanden geleefd. Intussen was ik zwanger van mijn oudste. Ik ging letterlijk een generatie opschuiven. Een kinderwens hebben we altijd gehad, maar juist na het overlijden van mijn schoonmoeder werd deze sterker bij ons allebei. De huisarts zag geen bezwaar, ook al was de kans groot dat mijn vader tijdens de zwangerschap zou overlijden. We hebben daarom mijn ouders al na 6 weken verteld dat ik zwanger was. Hij was dolblij, maar realiseerde zich ook meteen dat hij ons kind nooit zou meemaken. Ik zie hem nog zitten. Omdat we mijn vader hadden ingelicht, hebben we het grote nieuws ook aan mijn schoonvader verteld. Hij vond het geweldig en kocht meteen een grote bos bloemen voor me. Drie weken later is hij onverwachts overleden. Hij had longemfyseem en een verkoudheid is hem na 5 dagen fataal geworden. Weer twee weken later is mijn vader overleden. Je zit dan echt in een emotionele achtbaan. Ik vind het fijn dat ze geweten hebben, dat er een kleinkind op komst was. Maar liever had ik mijn kinderen grootouders gegund. Je bevalt van je kind, en je kunt ze niet bellen. De kinderen halen hun zwemdiploma en er zijn geen grootouders bij. Logeerpartijtjes bij opa en oma (wat ze vroeger deden met de andere 3 kleinkinderen) kunnen niet. Ik herken die gevoelens wel als je een brief van school krijgt waarin staat dat je vooral opa's en oma's moet meenemen naar de voorstelling. Of leeftijdsgenoten die nog grootouders hebben. Geen jaloerse gevoelens, eerder confronterend.
We vertellen onze jongens veel over hun opa's en oma. Elke vakantie steken we wel ergens kaarsjes op. Toen ze kleiner waren, keken we vaak uit het raam naar de sterren om te kijken of opa en oma "thuis waren". Ik wil hun herinnering levend houden, ook al hebben ze hen nooit meegemaakt. Ik ben er niet dagelijks mee bezig, maar als ik me verdrietig voel zet ik muziek op die ik destijds veel draaide. Confronterend, maar het lucht enorm op om even goed te janken. En ik denk dat als je na al die tijd nog kunt janken om hun gemis, dat dit het grootste eerbetoon is dat je hen kan geven.
Veel sterkte Niromi en een knuf van mij
donderdag 28 augustus 2008 om 12:09
Lieve Niromi,
Ook ikben mijn vader verloren, en 3 maanden later mijn broertje van 17.Dt is nu 6 jaar geleden Met mijn vader had ik nauwelijks contact(toen ik 12 was heeft mijn moeder met haar 8 kinderen, allemaal van dezelfde ouders trouwens, haar biezen gepakt om ons te beschermen) En k zit ook met die schuldvragen, over het contact met mijn vader, of het gebrek daaraan. Willen weten waarom.
Toen mijn lieve broertje overleed, aan een ongeluk, dacht ik echt dat ik ook dood wilde. Ik heb overleefd door kalmeringspillen en mijn familie, maar het was een hel. Al die psychologen en mensen die zeggen dat het verdriet wel slijt.
Ik heb er ook eens een lied over gemaakt, want het verdriet gaat niet weg. Het wordt dragelijker, je kan overleven. En op de dagen dat ik niet aan mijn broertje denk, voel ik me opeens schuldig omdat ik het niet doe.
En die eerste verjaardag, en eerste alles zonder die persoon, het is ook zo moeilijk. Ik vind het zo erg voor je, ik ben jou niet, dus ik weet niet hoe je je voelt, kan het alleen aan mezelf relateren, en het is zo zwaar. En ik herkende mezelf zo in dat over die kaarsjes en lijstjes, dat je niet goedkoop wilt doen, maar ook niet overdreven of je wee thet eigenlijk allemaal niet.
Het heeft mij heel veel tijd gekost, en je blijft een overleden persoon missen, en nog eenk eer willen praten. Maar dat doe ik nu ook, dan maar in de lucht, misschien hoort hij het toch?
Heel veel sterkte, erkomt echt een dag dat je het kan dragen, maar neem de tijd. En psychologen, sja, ik hadook een rare, maar er schijnen er ook te zijn die je wel echt kunnen helpen om iig je gedachten te structuren e.d. Misschien een andere zoeken? het is het proberen waard, alhoewel ik ook het gelaten heb na die gekke shrink die ik eerst had. Maar ik weet dat mijn zussen wel baat hebben gehad bij een psycholoog.
Laat het verdriet toe, en echt op een dag kan je weer ademen zonder pijn, en weer de wereld inzien zonder pijn. Maar het heeft heel veel tijd en liefde van je naasten nodig, en dat is het pijnlijke, want diegenen die je wilt die het geven, die zijn er niet meer...
Ook ikben mijn vader verloren, en 3 maanden later mijn broertje van 17.Dt is nu 6 jaar geleden Met mijn vader had ik nauwelijks contact(toen ik 12 was heeft mijn moeder met haar 8 kinderen, allemaal van dezelfde ouders trouwens, haar biezen gepakt om ons te beschermen) En k zit ook met die schuldvragen, over het contact met mijn vader, of het gebrek daaraan. Willen weten waarom.
Toen mijn lieve broertje overleed, aan een ongeluk, dacht ik echt dat ik ook dood wilde. Ik heb overleefd door kalmeringspillen en mijn familie, maar het was een hel. Al die psychologen en mensen die zeggen dat het verdriet wel slijt.
Ik heb er ook eens een lied over gemaakt, want het verdriet gaat niet weg. Het wordt dragelijker, je kan overleven. En op de dagen dat ik niet aan mijn broertje denk, voel ik me opeens schuldig omdat ik het niet doe.
En die eerste verjaardag, en eerste alles zonder die persoon, het is ook zo moeilijk. Ik vind het zo erg voor je, ik ben jou niet, dus ik weet niet hoe je je voelt, kan het alleen aan mezelf relateren, en het is zo zwaar. En ik herkende mezelf zo in dat over die kaarsjes en lijstjes, dat je niet goedkoop wilt doen, maar ook niet overdreven of je wee thet eigenlijk allemaal niet.
Het heeft mij heel veel tijd gekost, en je blijft een overleden persoon missen, en nog eenk eer willen praten. Maar dat doe ik nu ook, dan maar in de lucht, misschien hoort hij het toch?
Heel veel sterkte, erkomt echt een dag dat je het kan dragen, maar neem de tijd. En psychologen, sja, ik hadook een rare, maar er schijnen er ook te zijn die je wel echt kunnen helpen om iig je gedachten te structuren e.d. Misschien een andere zoeken? het is het proberen waard, alhoewel ik ook het gelaten heb na die gekke shrink die ik eerst had. Maar ik weet dat mijn zussen wel baat hebben gehad bij een psycholoog.
Laat het verdriet toe, en echt op een dag kan je weer ademen zonder pijn, en weer de wereld inzien zonder pijn. Maar het heeft heel veel tijd en liefde van je naasten nodig, en dat is het pijnlijke, want diegenen die je wilt die het geven, die zijn er niet meer...
donderdag 28 augustus 2008 om 19:22
Goh mensen,
ik weet nog steeds niet wat ik moet zeggen...
Dit zijn ook allemaal héél persoonlijke toestanden en situaties.
Ik merk wel dat ik veel rustiger ben dan sommigen onder jullie.
Ook mijn broers en zussen zitten met van alles. Ik niet...
Ik denk dat verlies en verwerking vooral te maken heeft met je persoonlijke "unfinished bussiness" t.o.v. de vertrokken personen,
en ik heb blijkbaar het geluk om alles beëindigd te hebben.
Het is zelfs héél vreemd voor mij, nu ik dit opschrijf om te realiseren, dat mijn relatie met m'n ouders véél harmonieuzer was dan ik zelf dacht...
Enkel met mijn moeder heb ik soms "spirituele" onvrede, maar sta sterk genoeg in m'n schoenen, om ze te "berispen" als ze zo nog eens rond m'n schouders "zweeft".
Dat is misschien het enige dat ik hier kan aanbrengen, dat ik zeker niet in spoken geloof, maar dat ik wel in staat ben om in "nawereldse dialoog" te gaan met de mensen die me zijn ontgaan( doe dit trouwens zonder problemen ook met m'n overleden dieren)
Haha, ik heb zelfs al door de stad gereden met m'n ganse dode familie op de achterbank(broer, vader, moeder en grootmoeder).
GA NOU AUB NIET ALLEMAAL NAAR EEN MEDIUM LOPEN HE!!!! Dit is niet wat ik bedoel. Ik ben een verstandelijke een regelrechte Beta-man.
Maar ik merk wel dat dit concept voor vele mensen heel moeilijk is.
Mijn overkleden broer heeft jaren, als ik nog maar aan hem dacht héél "aanwezig" geweest.
Mijn ouders zijn "spiritueel bveel waziger" bijvoorbeeld, alsof zij zelf veel meer moeite hebben met hun overlijden en heengaan.
Mijn laatste zomer overleden kat en hond zitten nog bijna dagelijks op de bank...
Wilk hier geen topic starten over wel of geen spoken, maar ik merk dat veel mensen die "leeg" achterblijven, het ook moeilijker hebben met dit concept.
Maar of dit "concept" nu reeel is danwel een psychologische illussie, speelt volgens mij geen rol, wel dat in de "dialoog" en de "aanwezigheid" van uw overleden dierbaren, veel mogelijkheid ligt om afscheid te neme, om in het reine te komen etc...
Als voorbeeld van zulke "spookgevoelens", moet ik altijd denken aan mijn moeder, die zo eens tijdens het koken heel vervelend aanwezig was(niet panikeren, veel aan iemand denken op momenten dat je er eigenlijk helemaal niet aan denkt ofzoiets), en die ik al had gezegd van me nu even met rust te laten. bleek 's anderendaags dat het die bewuste dag eigenlijk haar verjaardag was...Typisch ons mam om daar zo druk en gevoelig over te doen.
Wil hier wel verder op door gaan, maar lijkt me momenteel wel genoeg.
Nogmaals ik ben geen spiritualist, dus HELEMAAL niet, en ik wordt boos als er hier iemand die toer wil opgaan.
Groetjes
S
ik weet nog steeds niet wat ik moet zeggen...
Dit zijn ook allemaal héél persoonlijke toestanden en situaties.
Ik merk wel dat ik veel rustiger ben dan sommigen onder jullie.
Ook mijn broers en zussen zitten met van alles. Ik niet...
Ik denk dat verlies en verwerking vooral te maken heeft met je persoonlijke "unfinished bussiness" t.o.v. de vertrokken personen,
en ik heb blijkbaar het geluk om alles beëindigd te hebben.
Het is zelfs héél vreemd voor mij, nu ik dit opschrijf om te realiseren, dat mijn relatie met m'n ouders véél harmonieuzer was dan ik zelf dacht...
Enkel met mijn moeder heb ik soms "spirituele" onvrede, maar sta sterk genoeg in m'n schoenen, om ze te "berispen" als ze zo nog eens rond m'n schouders "zweeft".
Dat is misschien het enige dat ik hier kan aanbrengen, dat ik zeker niet in spoken geloof, maar dat ik wel in staat ben om in "nawereldse dialoog" te gaan met de mensen die me zijn ontgaan( doe dit trouwens zonder problemen ook met m'n overleden dieren)
Haha, ik heb zelfs al door de stad gereden met m'n ganse dode familie op de achterbank(broer, vader, moeder en grootmoeder).
GA NOU AUB NIET ALLEMAAL NAAR EEN MEDIUM LOPEN HE!!!! Dit is niet wat ik bedoel. Ik ben een verstandelijke een regelrechte Beta-man.
Maar ik merk wel dat dit concept voor vele mensen heel moeilijk is.
Mijn overkleden broer heeft jaren, als ik nog maar aan hem dacht héél "aanwezig" geweest.
Mijn ouders zijn "spiritueel bveel waziger" bijvoorbeeld, alsof zij zelf veel meer moeite hebben met hun overlijden en heengaan.
Mijn laatste zomer overleden kat en hond zitten nog bijna dagelijks op de bank...
Wilk hier geen topic starten over wel of geen spoken, maar ik merk dat veel mensen die "leeg" achterblijven, het ook moeilijker hebben met dit concept.
Maar of dit "concept" nu reeel is danwel een psychologische illussie, speelt volgens mij geen rol, wel dat in de "dialoog" en de "aanwezigheid" van uw overleden dierbaren, veel mogelijkheid ligt om afscheid te neme, om in het reine te komen etc...
Als voorbeeld van zulke "spookgevoelens", moet ik altijd denken aan mijn moeder, die zo eens tijdens het koken heel vervelend aanwezig was(niet panikeren, veel aan iemand denken op momenten dat je er eigenlijk helemaal niet aan denkt ofzoiets), en die ik al had gezegd van me nu even met rust te laten. bleek 's anderendaags dat het die bewuste dag eigenlijk haar verjaardag was...Typisch ons mam om daar zo druk en gevoelig over te doen.
Wil hier wel verder op door gaan, maar lijkt me momenteel wel genoeg.
Nogmaals ik ben geen spiritualist, dus HELEMAAL niet, en ik wordt boos als er hier iemand die toer wil opgaan.
Groetjes
S
