Relaties
alle pijlers
De mokerslag.....
vrijdag 22 augustus 2008 om 07:14
En nu gaat het licht echt uit bij mij.
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
maandag 8 september 2008 om 14:51
maandag 8 september 2008 om 15:19
quote:iry schreef op 08 september 2008 @ 14:51:
Ik heb contact gehad met psyq.
Heb een telefonisch intervieuw aankomende vrijdag om 15.30!!
Van daaruit zal ik (hoop ik) een uitnodiging krijgen voor intake en onderzoek en wellicht vloeit er een behandelplan uit voort.
Ik ben helemaal happy dat er niet gelijk de deur dicht gegooit wordt voor mij!
Dat klinkt goed!!
Ik hoop ook zó dat hier wat uit voort gaat komen!
Alvast héél veel succes met het gesprek vrijdag!!
Ik heb contact gehad met psyq.
Heb een telefonisch intervieuw aankomende vrijdag om 15.30!!
Van daaruit zal ik (hoop ik) een uitnodiging krijgen voor intake en onderzoek en wellicht vloeit er een behandelplan uit voort.
Ik ben helemaal happy dat er niet gelijk de deur dicht gegooit wordt voor mij!
Dat klinkt goed!!
Ik hoop ook zó dat hier wat uit voort gaat komen!
Alvast héél veel succes met het gesprek vrijdag!!
dinsdag 9 september 2008 om 14:53
Hoi lieverds
Ik zit weer even te piekeren.
Het gaat best okè hier.
(even mijn eigen problematiek buiten beschouwing gelaten)
Maar ik begrijp zoveel dingen niet.
Ik ben hard aan het werk aan een aantal dingen en natuurlijk heeft alles zijn tijd nodig.
Ik zit er gewoon nog steeds mee dat alles zo uit het niets kwam.
Vriend leeft gewoon door.
Hij is lief voor mij en we doen meer dingen samen.
Maar het spookt maar door mijn hoofd,hij houdt niet van mij.
Ik begrijp niet waarom het nu gaat zoals het gaat en waarom hij dit niet eerder heeft kunnen bespreken.
Ik snap niet hoe hij de gevolgen voor het hele gezin niet heeft kunnen zien.
Hij praat nog steeds niet over de situatie,zijn gevoel etc.
Mijn schoonzusje gaf aan dat dit probleem al zolang bij hem speelt en hij dit uit de weg gaat,vervolgens mijn problemen erbij haalt.
Ook gaf ze aan dat hij allang zelf ook hulp had kunnen inschakelen.....voor zichzelf.
Ik heb zelf ook vaak aangekaart of het misschien niet fijn zou zijn om zelf eens met iemand te gaan praten.
Maar hij vindt dat niet nodig.
Ik merk dat ik daar last van heb.
Mijn vertrouwen is zo geschaad.
Ik weet niet hoe ik daarmee om moet gaan.
Praten daarover? of is de situatie te onstabiel en gooi ik dan van alles overhoop?
Hem de ruimte geven? hoe zit het dan met mijn ruimte?
En hoe gaat dat dadelijk als ik wellicht een behandeling voor elkaar krijg in wat voor vorm en voor welke problematiek dan ook.
Ik verwacht dat ik daar niet echt vrolijk onder zal zijn de komende tijd.Hebben we daar nog genoeg basis voor?
Ik ben eigenlijk doodsbang voor alles,waar kan ik aan vasthouden nu?
Hij gaat met mij om alsof hij nog wel iets van liefde voor mij voelt.
Geeft mij affectie,we hebben weer voorzichtig sex met elkaar.
Hij is betrokken etc.
Ik vind dat heel prettig,het geeft mij zelfs moed.
Maar toch....zijn gevoel voor mij is weg, en ik kan dat niet uit mijn hoofd zetten.
Ik vind alles zo verwarrend. Dat stukje boosheid wat ik nog steeds voel,wat moet ik er allemaal mee.
Ik zit weer even te piekeren.
Het gaat best okè hier.
(even mijn eigen problematiek buiten beschouwing gelaten)
Maar ik begrijp zoveel dingen niet.
Ik ben hard aan het werk aan een aantal dingen en natuurlijk heeft alles zijn tijd nodig.
Ik zit er gewoon nog steeds mee dat alles zo uit het niets kwam.
Vriend leeft gewoon door.
Hij is lief voor mij en we doen meer dingen samen.
Maar het spookt maar door mijn hoofd,hij houdt niet van mij.
Ik begrijp niet waarom het nu gaat zoals het gaat en waarom hij dit niet eerder heeft kunnen bespreken.
Ik snap niet hoe hij de gevolgen voor het hele gezin niet heeft kunnen zien.
Hij praat nog steeds niet over de situatie,zijn gevoel etc.
Mijn schoonzusje gaf aan dat dit probleem al zolang bij hem speelt en hij dit uit de weg gaat,vervolgens mijn problemen erbij haalt.
Ook gaf ze aan dat hij allang zelf ook hulp had kunnen inschakelen.....voor zichzelf.
Ik heb zelf ook vaak aangekaart of het misschien niet fijn zou zijn om zelf eens met iemand te gaan praten.
Maar hij vindt dat niet nodig.
Ik merk dat ik daar last van heb.
Mijn vertrouwen is zo geschaad.
Ik weet niet hoe ik daarmee om moet gaan.
Praten daarover? of is de situatie te onstabiel en gooi ik dan van alles overhoop?
Hem de ruimte geven? hoe zit het dan met mijn ruimte?
En hoe gaat dat dadelijk als ik wellicht een behandeling voor elkaar krijg in wat voor vorm en voor welke problematiek dan ook.
Ik verwacht dat ik daar niet echt vrolijk onder zal zijn de komende tijd.Hebben we daar nog genoeg basis voor?
Ik ben eigenlijk doodsbang voor alles,waar kan ik aan vasthouden nu?
Hij gaat met mij om alsof hij nog wel iets van liefde voor mij voelt.
Geeft mij affectie,we hebben weer voorzichtig sex met elkaar.
Hij is betrokken etc.
Ik vind dat heel prettig,het geeft mij zelfs moed.
Maar toch....zijn gevoel voor mij is weg, en ik kan dat niet uit mijn hoofd zetten.
Ik vind alles zo verwarrend. Dat stukje boosheid wat ik nog steeds voel,wat moet ik er allemaal mee.
dinsdag 9 september 2008 om 15:18
Hoi Iry,
ik denk dat je het niet moeilijk voor jezelf moet maken dan het is. Kijk naar de feiten, naar wat er echt IS en niet wat jij jezelf aanpraat. Je kunt jezelf nl compleet gek maken met gedachten, daarin rond blijven cirkelen en weet je? Voor je gevoel krijg je nooit het juiste antwoord.
Dus mijn advies; probeer dat ene zinnetje ik hou niet meer van je even los te laten, en kijk hoe hij zich naar je opstelt.
Ik wil je nog iets meegeven; het houden van gevoel is niet iets wat je continue ervaart; je gaat niet naar je werk en dan de hele tijd zitten voelen oh wat hou ik toch van ...
nee, je bent samen, plotseling borrelt er zo'n warm gevoel op en dan ineens verzucht je; wat hou ik toch van je.
Omgekeerd is dat ook het geval; door extreem moeilijke omstandigheden kun je ineens dat gevoel even kwijt zijn.
Jouw vriend was dat gevoel even kwijt op het moment dat jullie zo moeilijk zaten. En dat sprak hij uit. Daarna gingen jullie praten, en ineens besefte hij dat hij wel degelijk nog genoeg gevoel had voor jou, om je niet kwijt te willen.
En DAT is voor nu relevant. Hij laat het je bovendien duidelijk merken, met intimiteit, met sex, met alles. Maar bovenal doordat hij koos om ervoor te vechten.
Dus stop met piekeren over dat ene zinnetje en pluk alle uitingen die hij doet.
Daden zeggen meer dan woorden, altijd. Ik herken je onzekerheid, want na vreemdgaan word je dat nou eenmaal.
Maar als ik dan zie hoe liefdevol vriend naar mij DOET, alles doet om eruit te halen wat erin zit, dan weet ik dat dat liefde is.
ik denk dat je het niet moeilijk voor jezelf moet maken dan het is. Kijk naar de feiten, naar wat er echt IS en niet wat jij jezelf aanpraat. Je kunt jezelf nl compleet gek maken met gedachten, daarin rond blijven cirkelen en weet je? Voor je gevoel krijg je nooit het juiste antwoord.
Dus mijn advies; probeer dat ene zinnetje ik hou niet meer van je even los te laten, en kijk hoe hij zich naar je opstelt.
Ik wil je nog iets meegeven; het houden van gevoel is niet iets wat je continue ervaart; je gaat niet naar je werk en dan de hele tijd zitten voelen oh wat hou ik toch van ...
nee, je bent samen, plotseling borrelt er zo'n warm gevoel op en dan ineens verzucht je; wat hou ik toch van je.
Omgekeerd is dat ook het geval; door extreem moeilijke omstandigheden kun je ineens dat gevoel even kwijt zijn.
Jouw vriend was dat gevoel even kwijt op het moment dat jullie zo moeilijk zaten. En dat sprak hij uit. Daarna gingen jullie praten, en ineens besefte hij dat hij wel degelijk nog genoeg gevoel had voor jou, om je niet kwijt te willen.
En DAT is voor nu relevant. Hij laat het je bovendien duidelijk merken, met intimiteit, met sex, met alles. Maar bovenal doordat hij koos om ervoor te vechten.
Dus stop met piekeren over dat ene zinnetje en pluk alle uitingen die hij doet.
Daden zeggen meer dan woorden, altijd. Ik herken je onzekerheid, want na vreemdgaan word je dat nou eenmaal.
Maar als ik dan zie hoe liefdevol vriend naar mij DOET, alles doet om eruit te halen wat erin zit, dan weet ik dat dat liefde is.
dinsdag 9 september 2008 om 16:39
quote:iry schreef op 09 september 2008 @ 14:53:
Ik ben eigenlijk doodsbang voor alles,waar kan ik aan vasthouden nu?
Het zou jou, denk ik, het meeste houvast geven als je vriend met je zou praten maar vervelend genoeg doet ie dat niet.
Jammer want je kunt die steun nu goed gebruiken bij alles waar je aan werkt.
Ik zou willen dat ik je iets kon zeggen wat je de kracht en de houvast kan geven om toch door te gaan op de ingeslagen weg.
Je bent juist zo goed bezig en het zou heel erg zijn als je niet verder durft/kunt omdat je zijn steun mist.
en sterkte, Em
Ik ben eigenlijk doodsbang voor alles,waar kan ik aan vasthouden nu?
Het zou jou, denk ik, het meeste houvast geven als je vriend met je zou praten maar vervelend genoeg doet ie dat niet.
Jammer want je kunt die steun nu goed gebruiken bij alles waar je aan werkt.
Ik zou willen dat ik je iets kon zeggen wat je de kracht en de houvast kan geven om toch door te gaan op de ingeslagen weg.
Je bent juist zo goed bezig en het zou heel erg zijn als je niet verder durft/kunt omdat je zijn steun mist.
en sterkte, Em
woensdag 10 september 2008 om 00:08
Zucht....ik weet het allemaal niet meer hoor.
Het lijkt alsof hij nog iets voor mij moet voelen,Ik kan mij anders niet voorstellen dat je dit allemaal nog op kan brengen.
Of dat je nog zo genegen om kan gaan met iemand.
Echter praat ik dan vanuit mijn eigen kader,wellicht werkt dat voor hem anders.
Of zijn motieven liggen niet bij mij maar bij het geheel.
Gezin,de kids,wat we opgebouwd hebben.Of kan hij mij niet loslaten omdat hij bang is voor mijn toekomst,medelijden?
Ik weet het gewoon niet.
Mijn motieven zijn overigens ook breder dan alleen de man behouden waar ik zo van houd.
Ik wil niet weer mijn kinderen zoveel verdriet doen.Twee heb ik dat al moeten doen ooit,nu zou er zelfs nog 1 bijkomen.
3 kinderen waar het leven totaal op zijn kop zal staan.Ik wil geen kinderzieltjes lijmen,ik wil ze in eerste instantie niet breken.
Ik weet ook niet of ik een relatie kan hebben met iemand die niet van mij houdt.
Op langere termijn natuurlijk niet.Ik vind het nu al moeilijk,maar ik hoop dat mijn inzichten kloppen en dat dit een moment is waar alle puntjes weer op de i gezet moeten worden en we weer verder kunnen,houdend van elkaar.
De bekende storm die in de meeste relaties vroeg of laat binnen treed.
Ik ga gewoon door met lopen,het gaat met vallen en opstaan.
Soms is het makkelijker dan ik had verwacht.Soms voel ik mij zo radeloos,het is zoveel.
Ik heb echt hulp nodig,ik hoop zo dat ik die krijg,iets waar ik mee vooruit kom.
Ik zal mijn steun uit meerder bronnen moeten gaan putten.
" ze is van buiten nog zo sterk,maar zo moe van binnen"
Deze zin vangt het wel op het moment.
Het lijkt alsof hij nog iets voor mij moet voelen,Ik kan mij anders niet voorstellen dat je dit allemaal nog op kan brengen.
Of dat je nog zo genegen om kan gaan met iemand.
Echter praat ik dan vanuit mijn eigen kader,wellicht werkt dat voor hem anders.
Of zijn motieven liggen niet bij mij maar bij het geheel.
Gezin,de kids,wat we opgebouwd hebben.Of kan hij mij niet loslaten omdat hij bang is voor mijn toekomst,medelijden?
Ik weet het gewoon niet.
Mijn motieven zijn overigens ook breder dan alleen de man behouden waar ik zo van houd.
Ik wil niet weer mijn kinderen zoveel verdriet doen.Twee heb ik dat al moeten doen ooit,nu zou er zelfs nog 1 bijkomen.
3 kinderen waar het leven totaal op zijn kop zal staan.Ik wil geen kinderzieltjes lijmen,ik wil ze in eerste instantie niet breken.
Ik weet ook niet of ik een relatie kan hebben met iemand die niet van mij houdt.
Op langere termijn natuurlijk niet.Ik vind het nu al moeilijk,maar ik hoop dat mijn inzichten kloppen en dat dit een moment is waar alle puntjes weer op de i gezet moeten worden en we weer verder kunnen,houdend van elkaar.
De bekende storm die in de meeste relaties vroeg of laat binnen treed.
Ik ga gewoon door met lopen,het gaat met vallen en opstaan.
Soms is het makkelijker dan ik had verwacht.Soms voel ik mij zo radeloos,het is zoveel.
Ik heb echt hulp nodig,ik hoop zo dat ik die krijg,iets waar ik mee vooruit kom.
Ik zal mijn steun uit meerder bronnen moeten gaan putten.
" ze is van buiten nog zo sterk,maar zo moe van binnen"
Deze zin vangt het wel op het moment.
woensdag 10 september 2008 om 01:37
Ik ben maar weer naar beneden gegaan.
Verdomme zeg,ik weet met mijzelf en de situatie geen raad .
Ik ben echt lamgeslagen.
Wie kan ik in godsnaam nog vertrouwen. Als zelfs mijn vriend,die in al die jaren stukje voor stukje mijn vertrouwen heeft gewonnen,het zo weer kapot maakt.
Ik weet dat het niet bewust is.
Maar nu twijfel ik aan alles,en ik word daar echt gek van.
Verdomme zeg,ik weet met mijzelf en de situatie geen raad .
Ik ben echt lamgeslagen.
Wie kan ik in godsnaam nog vertrouwen. Als zelfs mijn vriend,die in al die jaren stukje voor stukje mijn vertrouwen heeft gewonnen,het zo weer kapot maakt.
Ik weet dat het niet bewust is.
Maar nu twijfel ik aan alles,en ik word daar echt gek van.
woensdag 10 september 2008 om 01:42
woensdag 10 september 2008 om 01:51
Het vertrouwen die hij mij gaf in hem is beschadigd.
Om die reden dat hij niets heeft laten merken of gezegd.
Helaas ligt het niet zo zwart wit dat men verantwoordelijk is voor zijn eigen gevoel.
Dat gevoel is namelijk sterk te beinvloeden door gebeurtenissen en anderen waar je niet de verantwoordelijkheid voor draagt.
Maar je hebt gelijk meds,ik heb weer even paniek.
Ik maak een kop thee en ga richting bed,hopelijk slaap ik snel.
Morgen weer een dag,het komt wel goed met mij.
Liefs.
Om die reden dat hij niets heeft laten merken of gezegd.
Helaas ligt het niet zo zwart wit dat men verantwoordelijk is voor zijn eigen gevoel.
Dat gevoel is namelijk sterk te beinvloeden door gebeurtenissen en anderen waar je niet de verantwoordelijkheid voor draagt.
Maar je hebt gelijk meds,ik heb weer even paniek.
Ik maak een kop thee en ga richting bed,hopelijk slaap ik snel.
Morgen weer een dag,het komt wel goed met mij.
Liefs.
woensdag 10 september 2008 om 01:58
woensdag 10 september 2008 om 01:58
Hey lieve Iry, wat naar dat je je zo verdrietig en verward voelt en niet kunt slapen .
Ik begrijp hem wel denk ik. Als je een mededogend persoon bent leg je niet nog meer neer op het bord van een ander wat al zo vol ligt. Aan de andere kant begrijp ik jou volkomen. Als je samen een relatie hebt ben je beiden verantwoordelijk voor het uitspreken van je gevoelens zodat je er samen uit kunt komen.
Het is heel dubbel dit. En ik vind het vreselijk voor je dat je je zo ongeliefd voelt. Als iets onveilig voelt is dat het wel.
Een hele grote knuf op dit veel te late uur, ik hoop dat je zo kunt slapen.
Ik begrijp hem wel denk ik. Als je een mededogend persoon bent leg je niet nog meer neer op het bord van een ander wat al zo vol ligt. Aan de andere kant begrijp ik jou volkomen. Als je samen een relatie hebt ben je beiden verantwoordelijk voor het uitspreken van je gevoelens zodat je er samen uit kunt komen.
Het is heel dubbel dit. En ik vind het vreselijk voor je dat je je zo ongeliefd voelt. Als iets onveilig voelt is dat het wel.
Een hele grote knuf op dit veel te late uur, ik hoop dat je zo kunt slapen.
woensdag 10 september 2008 om 01:58
quote:iry schreef op 10 september 2008 @ 01:51:
Het vertrouwen die hij mij gaf in hem is beschadigd.
Om die reden dat hij niets heeft laten merken of gezegd.
Hij heeft je eerlijk gezegd wat hij voelde, maar jij had dat liever eerder gehoord, maar het is de vraag of hij dat wel eerder wilde. Hij heeft je weliswaar laat maar hij heeft je betrokken in zijn gevoel. Je moet er geen vertrouwensissue van maken, hij heeft niet tegen je gelogen hij heeft je niet bedonderd etc. Zijn gevoel is weg, maar dat maakt hem niet onbetrouwbaar.
Helaas ligt het niet zo zwart wit dat men verantwoordelijk is voor zijn eigen gevoel.
Dat gevoel is namelijk sterk te beinvloeden door gebeurtenissen en anderen waar je niet de verantwoordelijkheid voor draagt.
Natuurlijk heeft het ene huisje een zwaarder kruisje, maar hoe je hiermee omgaat is je eigen keuze en verantwoordelijkheid. Tenminste als je handelingsbekwaam en volwassen bent
Maar je hebt gelijk meds,ik heb weer even paniek.
Ik maak een kop thee en ga richting bed,hopelijk slaap ik snel.
Morgen weer een dag,het komt wel goed met mij.
Tuurlijk komt het goed, slaap lekker
Liefs.
Het vertrouwen die hij mij gaf in hem is beschadigd.
Om die reden dat hij niets heeft laten merken of gezegd.
Hij heeft je eerlijk gezegd wat hij voelde, maar jij had dat liever eerder gehoord, maar het is de vraag of hij dat wel eerder wilde. Hij heeft je weliswaar laat maar hij heeft je betrokken in zijn gevoel. Je moet er geen vertrouwensissue van maken, hij heeft niet tegen je gelogen hij heeft je niet bedonderd etc. Zijn gevoel is weg, maar dat maakt hem niet onbetrouwbaar.
Helaas ligt het niet zo zwart wit dat men verantwoordelijk is voor zijn eigen gevoel.
Dat gevoel is namelijk sterk te beinvloeden door gebeurtenissen en anderen waar je niet de verantwoordelijkheid voor draagt.
Natuurlijk heeft het ene huisje een zwaarder kruisje, maar hoe je hiermee omgaat is je eigen keuze en verantwoordelijkheid. Tenminste als je handelingsbekwaam en volwassen bent
Maar je hebt gelijk meds,ik heb weer even paniek.
Ik maak een kop thee en ga richting bed,hopelijk slaap ik snel.
Morgen weer een dag,het komt wel goed met mij.
Tuurlijk komt het goed, slaap lekker
Liefs.
woensdag 10 september 2008 om 02:50
Ik zat er nog even over na te denken (en daarna ga ik ook naar bed).
Ik herken je woede zo goed. Zo zat ik een aantal jaar terug ook met mijn man. Hoe durf je, hoe durf je me gvd zo alleen te laten aanmodderen? Hoe kun je zo harteloos zijn dat je me hierin laat verzuipen?
Doordat dit jaren zo bleef heb ik moeten leren om op iets anders te vertrouwen dan de liefde van een ander, nl op mijzelf.
Het zijn bittere lessen. Ik begrijp je angst ergens zo goed. Dit kun, wil je niet alleen doen. Je hebt hem, zijn steun, zijn liefde, zijn geloof in je nodig. En juist dat is ook weer een valkuil. Je hebt je eigen steun, liefde, geloof in jezelf nodig om dit aan te kunnen gaan. En dat zal zich ontwikkelen stap voor stap.
Het is echt niet hopeloos. En zo eenzaam als je je voelt, zo eenzaam ben je niet. Ik weet hoe het gaat, hoe lang je laat zien dat je het allemaal wel kunt, dat dat beetje er nog wel bij kan, dat die kracht van jou oneindig lijkt. Wanneer het dan breekt, raakt de omgeving in de war. Terwijl ze soms gewoon echt niet weten wat je daaronder verborg. Want verbergen, dat kun je goed.
Kuteetstoornissen .
Maar echt, je wordt gezien. Iedereen hier ziet je. Ik zie je. En je hebt zo'n speciale plek in mijn hart. Niet omdat je zo sterk bent (en dat ben je maar wat koop je daarvoor wanneer je je godvergeten alleen en gewond voelt?). Maar gewoon omdat je een mooi mens bent en het is hoog tijd dat je dat zelf ook zo gaat ervaren. Ik gun het je zo. Gun het jezelf.
Ik herken je woede zo goed. Zo zat ik een aantal jaar terug ook met mijn man. Hoe durf je, hoe durf je me gvd zo alleen te laten aanmodderen? Hoe kun je zo harteloos zijn dat je me hierin laat verzuipen?
Doordat dit jaren zo bleef heb ik moeten leren om op iets anders te vertrouwen dan de liefde van een ander, nl op mijzelf.
Het zijn bittere lessen. Ik begrijp je angst ergens zo goed. Dit kun, wil je niet alleen doen. Je hebt hem, zijn steun, zijn liefde, zijn geloof in je nodig. En juist dat is ook weer een valkuil. Je hebt je eigen steun, liefde, geloof in jezelf nodig om dit aan te kunnen gaan. En dat zal zich ontwikkelen stap voor stap.
Het is echt niet hopeloos. En zo eenzaam als je je voelt, zo eenzaam ben je niet. Ik weet hoe het gaat, hoe lang je laat zien dat je het allemaal wel kunt, dat dat beetje er nog wel bij kan, dat die kracht van jou oneindig lijkt. Wanneer het dan breekt, raakt de omgeving in de war. Terwijl ze soms gewoon echt niet weten wat je daaronder verborg. Want verbergen, dat kun je goed.
Kuteetstoornissen .
Maar echt, je wordt gezien. Iedereen hier ziet je. Ik zie je. En je hebt zo'n speciale plek in mijn hart. Niet omdat je zo sterk bent (en dat ben je maar wat koop je daarvoor wanneer je je godvergeten alleen en gewond voelt?). Maar gewoon omdat je een mooi mens bent en het is hoog tijd dat je dat zelf ook zo gaat ervaren. Ik gun het je zo. Gun het jezelf.
woensdag 10 september 2008 om 03:54
Slik.......Feliciaatje, wat heb je dat prachtig opgeschreven.
Lieve, mooie Iry,
Hopelijk lig je inmiddels te slapen en sta je straks op met een rustiger gevoel.
Er zijn heel veel mensen die in gedachten bij je zijn en je het allerbeste wensen.
Wellicht kan dat op de donkere en paniekmomenten, als je even struikelt of valt tijdens het lopen, een steun(tje) in je rug zijn.
Lieve, mooie Iry,
Hopelijk lig je inmiddels te slapen en sta je straks op met een rustiger gevoel.
Er zijn heel veel mensen die in gedachten bij je zijn en je het allerbeste wensen.
Wellicht kan dat op de donkere en paniekmomenten, als je even struikelt of valt tijdens het lopen, een steun(tje) in je rug zijn.
woensdag 10 september 2008 om 13:42
Hoi lieverds.
Bedankt voor jullie steun,dat doet mij echt goed.
Feliciaatje,
Je verwoord in je post precies de boosheid die ik o.a voel.
Gevoeld heb de laatste maanden.
Hoe ik zo aan het worstelen was en niemand mij eruit sleurde.
Hoogstens af en toe een hand toereikte,maar deze hand was niet krachtig genoeg om mij eraan op te trekken.
Ik heb mij in dit nieuwe huis zo onveilig en ongemakkelijk gevoelt.
Ik was bang,voor indringers,voor vreemde geluiden,voor de verandering.
Deze angstgevoelens boorde vloeiend mijn andere angsten aan.
De angsten die zover weg gestopt zijn,maar ineens in alle hevigheid mij overvielen.
En ik kon dat niet handelen,zelfs met eetstoornis niet.
Ik was aleen maar boos,machteloos.Waarom zag hij het niet?
Misschien is het inderdaad zo feliciaatje.
Het verbergen,maar doorgaan...verwarrend voor een ander als je anders reageert omdat het boven je hoofd groeit.
Daar stoei ik zo mee.
Ik heb vaak genoeg signalen afgegeven.
Jankend mij op de wc opgesloten als vriend weg was uit angst.
Hij heeft de paniek geregeld gezien.
Ik heb zovaak om hulp gevraagd,bij de huisarts,GGZ.
De andere kant zie ik ook wel.
Een vriendin hebben die niet functioneert volgens de gemiddelde normen.Dat moet ook heel moeilijk zijn.
De vraag is,hoeveel "last" heeft hij daarvan gehad.
En waarom....in godsnaam heeft hij nooit gepraat,zelfs niet als ik het open op tafel leg.
Gisteren las ik wat smsberichtjes door.
4 weken geleden.
Ik mis je en 6 keer de zin ,i love you, getekend je schatje.
Tsja ,dat doet pijn.Hoelang speelt de leugen van houden van mij al?
Ik moet echt gaan praten met hem,ik zit met zoveel vragen.
heb al een keer een poging gedaan.
Ik krijg als antwoord,ik wilde het denk ik niet aan mijzelf toegeven.
Denk ik???
Ik denk.....wat dacht je in vredesnaam, dat alles vanzelf gaat.
Ik ben bang om te praten. Omdat hij het zelf allemaal niet weet,en zich in allerlei bochten wringt om het te verklaren.
En die verklaring ligt altijd bij mij.
Ik heb mijn excuses al aangeboden voor hoe het de laatste tijd ging,belooft dat ik het maximaal haalbare ga nastreven.
Behalve dat hij lief is voor mij en de kids,zie ik nog niet hoe hij dingen gaat aanpakken.
Bedankt voor jullie steun,dat doet mij echt goed.
Feliciaatje,
Je verwoord in je post precies de boosheid die ik o.a voel.
Gevoeld heb de laatste maanden.
Hoe ik zo aan het worstelen was en niemand mij eruit sleurde.
Hoogstens af en toe een hand toereikte,maar deze hand was niet krachtig genoeg om mij eraan op te trekken.
Ik heb mij in dit nieuwe huis zo onveilig en ongemakkelijk gevoelt.
Ik was bang,voor indringers,voor vreemde geluiden,voor de verandering.
Deze angstgevoelens boorde vloeiend mijn andere angsten aan.
De angsten die zover weg gestopt zijn,maar ineens in alle hevigheid mij overvielen.
En ik kon dat niet handelen,zelfs met eetstoornis niet.
Ik was aleen maar boos,machteloos.Waarom zag hij het niet?
Misschien is het inderdaad zo feliciaatje.
Het verbergen,maar doorgaan...verwarrend voor een ander als je anders reageert omdat het boven je hoofd groeit.
Daar stoei ik zo mee.
Ik heb vaak genoeg signalen afgegeven.
Jankend mij op de wc opgesloten als vriend weg was uit angst.
Hij heeft de paniek geregeld gezien.
Ik heb zovaak om hulp gevraagd,bij de huisarts,GGZ.
De andere kant zie ik ook wel.
Een vriendin hebben die niet functioneert volgens de gemiddelde normen.Dat moet ook heel moeilijk zijn.
De vraag is,hoeveel "last" heeft hij daarvan gehad.
En waarom....in godsnaam heeft hij nooit gepraat,zelfs niet als ik het open op tafel leg.
Gisteren las ik wat smsberichtjes door.
4 weken geleden.
Ik mis je en 6 keer de zin ,i love you, getekend je schatje.
Tsja ,dat doet pijn.Hoelang speelt de leugen van houden van mij al?
Ik moet echt gaan praten met hem,ik zit met zoveel vragen.
heb al een keer een poging gedaan.
Ik krijg als antwoord,ik wilde het denk ik niet aan mijzelf toegeven.
Denk ik???
Ik denk.....wat dacht je in vredesnaam, dat alles vanzelf gaat.
Ik ben bang om te praten. Omdat hij het zelf allemaal niet weet,en zich in allerlei bochten wringt om het te verklaren.
En die verklaring ligt altijd bij mij.
Ik heb mijn excuses al aangeboden voor hoe het de laatste tijd ging,belooft dat ik het maximaal haalbare ga nastreven.
Behalve dat hij lief is voor mij en de kids,zie ik nog niet hoe hij dingen gaat aanpakken.
woensdag 10 september 2008 om 13:46
woensdag 10 september 2008 om 15:21
quote:iry schreef op 10 september 2008 @ 13:42:
De vraag is,hoeveel "last" heeft hij daarvan gehad.
Pas je wel op dat je jezelf nu niet de schuld gaat geven?
Je vriend heeft het ongetwijfeld moeilijk gehad maar dat had hij aan kunnen geven. (Als ik je zo hoor krijg ik iig wel de indruk dat daar ruimte voor was)
Ik ben bang om te praten. Omdat hij het zelf allemaal niet weet,en zich in allerlei bochten wringt om het te verklaren.
En die verklaring ligt altijd bij mij.
Dat dat voor hem zo voelt wil nog niet zeggen dat het ook werkelijk zo is, een relatie heb je samen, de verklaring ligt dus ook bij jullie samen.
Ik heb mijn excuses al aangeboden voor hoe het de laatste tijd ging,belooft dat ik het maximaal haalbare ga nastreven.
Je hebt dus je excuses aangeboden voor het feit dat je ontzettend met jezelf in de knoop zit? Dat vind ik echt heel verdrietig om te lezen, weet je dat?
De vraag is,hoeveel "last" heeft hij daarvan gehad.
Pas je wel op dat je jezelf nu niet de schuld gaat geven?
Je vriend heeft het ongetwijfeld moeilijk gehad maar dat had hij aan kunnen geven. (Als ik je zo hoor krijg ik iig wel de indruk dat daar ruimte voor was)
Ik ben bang om te praten. Omdat hij het zelf allemaal niet weet,en zich in allerlei bochten wringt om het te verklaren.
En die verklaring ligt altijd bij mij.
Dat dat voor hem zo voelt wil nog niet zeggen dat het ook werkelijk zo is, een relatie heb je samen, de verklaring ligt dus ook bij jullie samen.
Ik heb mijn excuses al aangeboden voor hoe het de laatste tijd ging,belooft dat ik het maximaal haalbare ga nastreven.
Je hebt dus je excuses aangeboden voor het feit dat je ontzettend met jezelf in de knoop zit? Dat vind ik echt heel verdrietig om te lezen, weet je dat?
woensdag 10 september 2008 om 16:05
Ik ben ook heel verdrietig nu 1609.
Ik begrijp echt geen bal van de hele situatie van vriend.
En dat is niet omdat ik naief ben,of mij niet kan inleven in een ander, verre van dat.
Ik heb geen zin meer om gekwetst te worden.
Als ik hier niet drie schatten van kinderen had rondlopen,stapte ik ook uit deze kwetstend situatie.
Maar dat kan niet,want dat ik geen zin heb om gekwetst te worden mag ik niet op hun bord gooien.
Dus ik probeer het beste ervan te maken en doe meer dan dat ik eigenlijk kan.
Ik begrijp echt geen bal van de hele situatie van vriend.
En dat is niet omdat ik naief ben,of mij niet kan inleven in een ander, verre van dat.
Ik heb geen zin meer om gekwetst te worden.
Als ik hier niet drie schatten van kinderen had rondlopen,stapte ik ook uit deze kwetstend situatie.
Maar dat kan niet,want dat ik geen zin heb om gekwetst te worden mag ik niet op hun bord gooien.
Dus ik probeer het beste ervan te maken en doe meer dan dat ik eigenlijk kan.
woensdag 10 september 2008 om 16:33
Dat moeten jullie samen doen. Hij wil blijven, dan moet hij ook alles doen om eea te veranderen of te verbeteren. Het is niet eerlijk om jou alles op te laten knappen en verwachten dat het doorgaat zoals het was. Dat dat niet werkt is al duidelijk.
Wat doet hij concreet?
En wat is voor jou 'de kwetsende situatie'?
Wat doet hij concreet?
En wat is voor jou 'de kwetsende situatie'?
woensdag 10 september 2008 om 16:38
quote:iry schreef op 10 september 2008 @ 16:05:
Ik begrijp echt geen bal van de hele situatie van vriend.
En dat is niet omdat ik naief ben,of mij niet kan inleven in een ander, verre van dat.
Je vriend kan/wil het je niet uitleggen dus dat je er geen bal van snapt ligt niet aan jou.
Laat je alsjeblieft niet helemaal "verdrinken" in dat gekwetste gevoel, dan blokkeer je alle goede dingen waar je mee bezig bent.
Heb je trouwens al iemand gevonden die je met het huishouden gaat helpen of is die stap op dit moment te groot?
Ik begrijp echt geen bal van de hele situatie van vriend.
En dat is niet omdat ik naief ben,of mij niet kan inleven in een ander, verre van dat.
Je vriend kan/wil het je niet uitleggen dus dat je er geen bal van snapt ligt niet aan jou.
Laat je alsjeblieft niet helemaal "verdrinken" in dat gekwetste gevoel, dan blokkeer je alle goede dingen waar je mee bezig bent.
Heb je trouwens al iemand gevonden die je met het huishouden gaat helpen of is die stap op dit moment te groot?
