Relaties
alle pijlers
De mokerslag.....
vrijdag 22 augustus 2008 om 07:14
En nu gaat het licht echt uit bij mij.
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
woensdag 10 september 2008 om 17:25
De kwetsende situatie is dat er iemand hier in huis met mij leeft die niet van mij houdt.
Kwetsend dat ik ineens iets op mijn bord erbij krijg waar ik echt geen flauw benul van had.
Kwetsend dat mijn vertrouwen in de relatie niet terecht bleek te zijn.
Kwetsend dat ik verdomme keihard mijn best doe en vriend alleen nog een beetje erachter aan strompeld.
Kwetsend als ik even niet leuk ben omdat ik in de knoei zit met mijzelf dat je stopt van mij te houden.
kwetsend......dat er kennelijk geen goede basis.
Kwetsend,dat ik alles wat ik had zowel financieel,energie,zorg etc in deze relatie en toekomst heb gestopt en ik,als het niet werkt met lege handen sta.
Vooral kwetsend dat ik hier met een gebroken hart rondloop en mijn kinderen desondanks dat,gewoon de moeder geef die ze heren te hebben.
Geen wrak,maar zorgen,luisteren,spelen ,huishouden etc de hele mikmak.
Het lijkt alsof het minder impact heeft op vriend,maar dat weet ik dus niet.
Als ik ernaar vraag zegt hij wel dat hij het moeilijk vind...maar dat is een breed begrip.
Daar kan ik niet zoveel mee.
Ik kan niet eens bij mijzelf komen.
Kwetsend dat ik ineens iets op mijn bord erbij krijg waar ik echt geen flauw benul van had.
Kwetsend dat mijn vertrouwen in de relatie niet terecht bleek te zijn.
Kwetsend dat ik verdomme keihard mijn best doe en vriend alleen nog een beetje erachter aan strompeld.
Kwetsend als ik even niet leuk ben omdat ik in de knoei zit met mijzelf dat je stopt van mij te houden.
kwetsend......dat er kennelijk geen goede basis.
Kwetsend,dat ik alles wat ik had zowel financieel,energie,zorg etc in deze relatie en toekomst heb gestopt en ik,als het niet werkt met lege handen sta.
Vooral kwetsend dat ik hier met een gebroken hart rondloop en mijn kinderen desondanks dat,gewoon de moeder geef die ze heren te hebben.
Geen wrak,maar zorgen,luisteren,spelen ,huishouden etc de hele mikmak.
Het lijkt alsof het minder impact heeft op vriend,maar dat weet ik dus niet.
Als ik ernaar vraag zegt hij wel dat hij het moeilijk vind...maar dat is een breed begrip.
Daar kan ik niet zoveel mee.
Ik kan niet eens bij mijzelf komen.
woensdag 10 september 2008 om 17:30
Wel even ook een positieve noot (anders lijkt het alleen maar kommer en kwel)
Vriend is lief voor mij en de kids (maar dat was hij altijd al)
Maar lief in die zin van lief zijn...qua uiting,ik weet niet hoe ik het uit moet leggen.
En hij is er nog,dat zegt misschien ook heel wat.
Verder lijkt het alsof ik de kar trek...maar dat is natuurlijk vanuit mijn belevenis,niet objectief natuurlijk.
Huishoudelijk hulp zijn we druk mee bezig.
Gisteren iemand op bezoek gehad en vanavond,dan gaan we een keuze maken.
De uitnodiging uit mijn eetstoorniskliniek lag op de mat vandaag.
Vrijdag telefonische afspraak met PsyQ.
Er staat het een en ander op de rit.
Vriend is lief voor mij en de kids (maar dat was hij altijd al)
Maar lief in die zin van lief zijn...qua uiting,ik weet niet hoe ik het uit moet leggen.
En hij is er nog,dat zegt misschien ook heel wat.
Verder lijkt het alsof ik de kar trek...maar dat is natuurlijk vanuit mijn belevenis,niet objectief natuurlijk.
Huishoudelijk hulp zijn we druk mee bezig.
Gisteren iemand op bezoek gehad en vanavond,dan gaan we een keuze maken.
De uitnodiging uit mijn eetstoorniskliniek lag op de mat vandaag.
Vrijdag telefonische afspraak met PsyQ.
Er staat het een en ander op de rit.
woensdag 10 september 2008 om 17:37
O ja, en ik vind het onwijs lief van jullie allemaal dat jullie de moeite nemen om te reageren,meedenken en mij steunen.
De lieve woorden,de kritiek,het helpt mij.
Ik kan zelf op dit moment zo weinig betekenen voor forummers hier dat ik mij haast bezwaard voel om deze aandacht te krijgen.
Dank je wel lieverds!
De lieve woorden,de kritiek,het helpt mij.
Ik kan zelf op dit moment zo weinig betekenen voor forummers hier dat ik mij haast bezwaard voel om deze aandacht te krijgen.
Dank je wel lieverds!
woensdag 10 september 2008 om 18:30
quote:iry schreef op 10 september 2008 @ 17:37:
O ja, en ik vind het onwijs lief van jullie allemaal dat jullie de moeite nemen om te reageren,meedenken en mij steunen.
De lieve woorden,de kritiek,het helpt mij.
Ik kan zelf op dit moment zo weinig betekenen voor forummers hier dat ik mij haast bezwaard voel om deze aandacht te krijgen.
Dank je wel lieverds!
Welja, toch nog weer iets gevonden om je schuldig/bezwaard over te voelen! Je zou het bijna knap kunnen noemen
Denk jij nou echt dat je pas recht hebt op aandacht en steun als je zelf eerst "geinvesteerd" hebt?
Meid, je mag er zijn, gewoon om wie je bent.
Je verdient die aandacht en die steun, onvoorwaardelijk!
O ja, en ik vind het onwijs lief van jullie allemaal dat jullie de moeite nemen om te reageren,meedenken en mij steunen.
De lieve woorden,de kritiek,het helpt mij.
Ik kan zelf op dit moment zo weinig betekenen voor forummers hier dat ik mij haast bezwaard voel om deze aandacht te krijgen.
Dank je wel lieverds!
Welja, toch nog weer iets gevonden om je schuldig/bezwaard over te voelen! Je zou het bijna knap kunnen noemen
Denk jij nou echt dat je pas recht hebt op aandacht en steun als je zelf eerst "geinvesteerd" hebt?
Meid, je mag er zijn, gewoon om wie je bent.
Je verdient die aandacht en die steun, onvoorwaardelijk!
woensdag 10 september 2008 om 19:53
quote:1609 schreef op 10 september 2008 @ 18:30:
[...]
Welja, toch nog weer iets gevonden om je schuldig/bezwaard over te voelen! Je zou het bijna knap kunnen noemen
Denk jij nou echt dat je pas recht hebt op aandacht en steun als je zelf eerst "geinvesteerd" hebt?
Meid, je mag er zijn, gewoon om wie je bent.
Je verdient die aandacht en die steun, onvoorwaardelijk!
Iry, jij bent er altijd voor anderen, nu ben je zelf even heel belangrijk. Denk aan jezelf, en maak je niet druk over anderen!!!
Je verdiend de steun en reacties hier echt!!!!!!
[...]
Welja, toch nog weer iets gevonden om je schuldig/bezwaard over te voelen! Je zou het bijna knap kunnen noemen
Denk jij nou echt dat je pas recht hebt op aandacht en steun als je zelf eerst "geinvesteerd" hebt?
Meid, je mag er zijn, gewoon om wie je bent.
Je verdient die aandacht en die steun, onvoorwaardelijk!
Iry, jij bent er altijd voor anderen, nu ben je zelf even heel belangrijk. Denk aan jezelf, en maak je niet druk over anderen!!!
Je verdiend de steun en reacties hier echt!!!!!!
donderdag 11 september 2008 om 00:07
Hallo lieve Iry,
een paar dagen weggeweest, maar wel aan je gedacht. Ik las wat positieve en negatieve dingen, en besluit hierbij me op het positieve te concentreren, namelijk je afspraak a.s. vrijdag! ontzettend goed dat zij toch met je willen gaan kijken hoe ze je kunnen helpen. Ik hoop echt dat er nu wat schot in de zaak komt. Misschien zeg ik het niet helemaal goed, maar dat er een instantie is die je gaat helpen bedoel ik dus.
Wat vriend betreft: ik las dat je schreef over je smsjes die je nalas, en dat je je afvroeg hoe lang de "leugen" al wel niet aan de gang is. Ik denk dat je je daar(en dat is makkelijker gezegd dan gedaan) niet mee bezig moet houden. Ik kan me herrinneren dat iemand(lees jij) tegen me zei dat het verleden geweest is, en je je op je toekomst moet concentreren. Om dat fijn en goed te maken. Ik hoop dat je je eigen advies aanneemt,
dikke dikke knuffel
een paar dagen weggeweest, maar wel aan je gedacht. Ik las wat positieve en negatieve dingen, en besluit hierbij me op het positieve te concentreren, namelijk je afspraak a.s. vrijdag! ontzettend goed dat zij toch met je willen gaan kijken hoe ze je kunnen helpen. Ik hoop echt dat er nu wat schot in de zaak komt. Misschien zeg ik het niet helemaal goed, maar dat er een instantie is die je gaat helpen bedoel ik dus.
Wat vriend betreft: ik las dat je schreef over je smsjes die je nalas, en dat je je afvroeg hoe lang de "leugen" al wel niet aan de gang is. Ik denk dat je je daar(en dat is makkelijker gezegd dan gedaan) niet mee bezig moet houden. Ik kan me herrinneren dat iemand(lees jij) tegen me zei dat het verleden geweest is, en je je op je toekomst moet concentreren. Om dat fijn en goed te maken. Ik hoop dat je je eigen advies aanneemt,
dikke dikke knuffel
donderdag 11 september 2008 om 01:27
quote:iry schreef op 10 september 2008 @ 17:25:
De kwetsende situatie is dat er iemand hier in huis met mij leeft die niet van mij houdt.
Kwetsend dat ik ineens iets op mijn bord erbij krijg waar ik echt geen flauw benul van had.
Dit klinkt toch echt dat je het hem kwalijk neemt dat hij niet meer van je houdt en dat hij je dat heeft vertelt. Dit soort berichten zijn nooit leuk, en je zit er nooit op te wachten. Maar hij kan er niks aan doen dat hij voelt wat hij voelt.
Kwetsend dat mijn vertrouwen in de relatie niet terecht bleek te zijn.
Onzin, want hij heeft gezegd (dat heb je gepost) dat er iets bij hem "geknapt" is toen jij die paniekaanval had. Dat heeft niks te maken met dat de relatie niet terecht bleek te zijn.
Kwetsend dat ik verdomme keihard mijn best doe en vriend alleen nog een beetje erachter aan strompeld.
Doet hij niet zijn best? Wat doet hij dan allemaal niet? En wat heb jij eraan gedaan om hem dat duidelijk te maken?
Kwetsend als ik even niet leuk ben omdat ik in de knoei zit met mijzelf dat je stopt van mij te houden.
Het gaat niet om "even" het gaat om een groot probleem dat al een hele lange tijd speelt en dat ook consequenties heeft voor zijn leven. Hij is niet gestopt met van je te houden omdat je even niet leuk was. Zoiets gaat niet zomaar, het gaat beetje bij beetje, en soms is ineens de hele emmer vol.
kwetsend......dat er kennelijk geen goede basis.
Kwetsend,dat ik alles wat ik had zowel financieel,energie,zorg etc in deze relatie en toekomst heb gestopt en ik,als het niet werkt met lege handen sta.
Lieve Iry zo is het leven, niemand heeft je gezegd dat het makkelijk zou zijn. Hoe harder je probeert om een schijnveiligheid in stand te houden door jezelf het idee te geven dat je controle hebt (desnoods dan maar door het niet-eten) hoe harder je geconfronteerd zal worden met de realiteit en die realiteit is dat je helemaal niks kan controleren; het leven niet, de gevoelens van een ander niet en dus ook je relatie niet.
Vooral kwetsend dat ik hier met een gebroken hart rondloop en mijn kinderen desondanks dat,gewoon de moeder geef die ze heren te hebben.
Geen wrak,maar zorgen,luisteren,spelen ,huishouden etc de hele mikmak.
Het lijkt alsof het minder impact heeft op vriend,maar dat weet ik dus niet.
Als ik ernaar vraag zegt hij wel dat hij het moeilijk vind...maar dat is een breed begrip.
Daar kan ik niet zoveel mee.
Ik kan niet eens bij mijzelf komen.
De kwetsende situatie is dat er iemand hier in huis met mij leeft die niet van mij houdt.
Kwetsend dat ik ineens iets op mijn bord erbij krijg waar ik echt geen flauw benul van had.
Dit klinkt toch echt dat je het hem kwalijk neemt dat hij niet meer van je houdt en dat hij je dat heeft vertelt. Dit soort berichten zijn nooit leuk, en je zit er nooit op te wachten. Maar hij kan er niks aan doen dat hij voelt wat hij voelt.
Kwetsend dat mijn vertrouwen in de relatie niet terecht bleek te zijn.
Onzin, want hij heeft gezegd (dat heb je gepost) dat er iets bij hem "geknapt" is toen jij die paniekaanval had. Dat heeft niks te maken met dat de relatie niet terecht bleek te zijn.
Kwetsend dat ik verdomme keihard mijn best doe en vriend alleen nog een beetje erachter aan strompeld.
Doet hij niet zijn best? Wat doet hij dan allemaal niet? En wat heb jij eraan gedaan om hem dat duidelijk te maken?
Kwetsend als ik even niet leuk ben omdat ik in de knoei zit met mijzelf dat je stopt van mij te houden.
Het gaat niet om "even" het gaat om een groot probleem dat al een hele lange tijd speelt en dat ook consequenties heeft voor zijn leven. Hij is niet gestopt met van je te houden omdat je even niet leuk was. Zoiets gaat niet zomaar, het gaat beetje bij beetje, en soms is ineens de hele emmer vol.
kwetsend......dat er kennelijk geen goede basis.
Kwetsend,dat ik alles wat ik had zowel financieel,energie,zorg etc in deze relatie en toekomst heb gestopt en ik,als het niet werkt met lege handen sta.
Lieve Iry zo is het leven, niemand heeft je gezegd dat het makkelijk zou zijn. Hoe harder je probeert om een schijnveiligheid in stand te houden door jezelf het idee te geven dat je controle hebt (desnoods dan maar door het niet-eten) hoe harder je geconfronteerd zal worden met de realiteit en die realiteit is dat je helemaal niks kan controleren; het leven niet, de gevoelens van een ander niet en dus ook je relatie niet.
Vooral kwetsend dat ik hier met een gebroken hart rondloop en mijn kinderen desondanks dat,gewoon de moeder geef die ze heren te hebben.
Geen wrak,maar zorgen,luisteren,spelen ,huishouden etc de hele mikmak.
Het lijkt alsof het minder impact heeft op vriend,maar dat weet ik dus niet.
Als ik ernaar vraag zegt hij wel dat hij het moeilijk vind...maar dat is een breed begrip.
Daar kan ik niet zoveel mee.
Ik kan niet eens bij mijzelf komen.
donderdag 11 september 2008 om 09:01
Ik denk dat Meds helemaal gelijk heeft Iry. Het is geen leugen geweest, echt niet. Dat hij dingen niet heeft aangekaart en er nu pas mee kwam, dat kun je voelen als een stukje verraad naar de relatie toe, niet eens zozeer naar jou toe. Maar ook dat heeft hij gedaan, deels vanuit bezorgde intenties en deels uit gemakzucht omdat hij dat moeilijk vindt denk ik. En daar moet hij aan werken, dat is zijn stuk verantwoordelijkheid in deze situatie.
En hij houdt van je. Anders deed hij niet zo. Iig ik vind het er vanaf druipen, de dingen die je vertelt. Dus probeer die woorden los te laten (hoe moeilijk dat ook is), laat de letterlijke betekenis los en kijk naar het gevoel zelf. En dat is dat hij er is, samen met jou wil vechten, niet wegloopt voor de problemen, voor jou wil gaan. Dat doe je niet als de koek op is en je het als hopeloos ervaart.
Waarin vind jij dat hij nu tekortschiet? Praat daarover. En als hij niet kan praten daarover dan moet hij dat toch echt leren. Zoals anderen ook al zeiden, het is niet alleen jouw probleem wat de relatieproblemen heeft veroorzaakt. Hij had zijn hart moeten luchten. Hij had zijn angsten en twijfels met je moeten delen. Hij is niet jouw verzorger of redder, hij is je partner. En als hij het moeilijk vindt om daar weer naar terug te switchen, heeft hij daar misschien ook hulp bij nodig.
Het zou mooi zijn als jullie dit samen kunnen doen, beiden jullie valkuilen aan kunnen gaan en elkaar steunen. Dan komt de gelijkwaardigheid terug. Je kunt een ander hierin niet dwingen, als hij pertinent vindt dat hij geen hulp nodig heeft en het zelf kan, hoop ik voor jullie allebei dat hij dat goed heeft ingeschat. Zo niet dan hoop ik dat hij dat onder ogen durft te komen. Ik denk dat hij het net zo goed eng en moeilijk vindt, de confrontatie hiermee.
Hij is niet je vijand. Hij is je partner die net zo goed onder de situatie lijdt. En hij probeert ook vol te houden op de manier die hem het beste lijkt. Net zo goed als jij hebt gedaan. De ellende is dat nu blijkt dat die beide manieren niet werken en jullie allebei andere manieren moeten gaan vinden.
Ik hoop zo erg voor je lieve Iry dat hij zich ook kwetsbaar zal durven opstellen en eerlijk kan kijken naar zijn eigen aandeel en wat er nu mee te doen.
En hij houdt van je. Anders deed hij niet zo. Iig ik vind het er vanaf druipen, de dingen die je vertelt. Dus probeer die woorden los te laten (hoe moeilijk dat ook is), laat de letterlijke betekenis los en kijk naar het gevoel zelf. En dat is dat hij er is, samen met jou wil vechten, niet wegloopt voor de problemen, voor jou wil gaan. Dat doe je niet als de koek op is en je het als hopeloos ervaart.
Waarin vind jij dat hij nu tekortschiet? Praat daarover. En als hij niet kan praten daarover dan moet hij dat toch echt leren. Zoals anderen ook al zeiden, het is niet alleen jouw probleem wat de relatieproblemen heeft veroorzaakt. Hij had zijn hart moeten luchten. Hij had zijn angsten en twijfels met je moeten delen. Hij is niet jouw verzorger of redder, hij is je partner. En als hij het moeilijk vindt om daar weer naar terug te switchen, heeft hij daar misschien ook hulp bij nodig.
Het zou mooi zijn als jullie dit samen kunnen doen, beiden jullie valkuilen aan kunnen gaan en elkaar steunen. Dan komt de gelijkwaardigheid terug. Je kunt een ander hierin niet dwingen, als hij pertinent vindt dat hij geen hulp nodig heeft en het zelf kan, hoop ik voor jullie allebei dat hij dat goed heeft ingeschat. Zo niet dan hoop ik dat hij dat onder ogen durft te komen. Ik denk dat hij het net zo goed eng en moeilijk vindt, de confrontatie hiermee.
Hij is niet je vijand. Hij is je partner die net zo goed onder de situatie lijdt. En hij probeert ook vol te houden op de manier die hem het beste lijkt. Net zo goed als jij hebt gedaan. De ellende is dat nu blijkt dat die beide manieren niet werken en jullie allebei andere manieren moeten gaan vinden.
Ik hoop zo erg voor je lieve Iry dat hij zich ook kwetsbaar zal durven opstellen en eerlijk kan kijken naar zijn eigen aandeel en wat er nu mee te doen.
donderdag 11 september 2008 om 10:30
Lieve meds,
Ik snap je redenatie wel en ook dat je de dingen probeert te relativeren.
Maar ik zit nog met een stukje boosheid en onmacht.
Het is niet zozeer dat ik het hem kwalijk neem dat hij niet meer van mij houdt,dat is gewoon een pijnlijk gegeven.Hoewel,zoals feliciaatje ook al aankaart ik mij afvraag af wat hij zegt niet meer te voelen meer een sterke gedachte van hem is,dan hoe het eigenlijk is.
Kan hij even iets niet toelaten voor zichzelf? Zijn gedrag verteld namelijk iets heel ander.
Wel dat het houden van een flinke deuk heeft gekregen,maar dat het compleet weg is......Ik persoonlijk zou dit dan allemaal niet meer op kunnen brengen.
Maar nogmaals,ik mag geen dingen invullen voor hem.
Wat ik hem inderdaad kwalijk neem is dat hij niet eerder heeft gepraat,zodat we samen er iets mee konden doen.
Ik snap de bekende druppel.Maar als een emmer vol loopt,trek je aan de bel,daar ben ik heel stellig in.
Met het even niet leuk zijn refereer ik naar de laatste paar maanden.Toen was ik inderdaad echt geen prettig gezelschap omdat ik zo uit het veld geslagen was door alle veranderingen en wat er mee mij gebeurde.
Dat ik zo vaak aangaf en meerder malen heb gevraagd bij het ggz dat ik hulp nodig heb omdat het niet goed gaat.
Ik had van vriend kennelijk ook een stille verwachting dat hij mij hier in zou helpen,om hulp te eisen desnoods.
Niet om mij zelf te redden,dat werkt immers niet.
Ik weet niet zo goed wat ik nu van hem verwacht omdat ik niet weet wat ik van hem kan of mag verwachten.
Ik heb dat inderdaad niet uitgesproken omdat ik nu bang ben dat hij ieder moment weer het bijltje erbij neer gooit.
Ik verwacht in ieder geval wel dat hij meer gaat praten,ook hulp daarbij zoekt.
Of het in ieder geval probeert.
Ik kan namelijk mij heel goed voorstellen dat hij ook met dingen rondloopt van de afgelopen tijd.
Dat heb ik al aangekaart.
Drukte van de verhuizing.Onzekerheid over zijn baan door reorganisatie.
Een plek waar hij eindelijk zijn draai lijkt te hebben gevonden(het is nogal een jobhopper) en nu dus niet zeker is of er een functie die vrijkomt daadwerkelijk naar hem toe gaat of dat het daar stopt voor hem.
Zijn opa die na ziekte pas is overleden(hij is daar intensief bij betrokken geweest)
De confrontatie met zijn vader op de begrafenis die hij al 16 jaar niet heeft gezien.
En natuurlijk ik,die niet lekker in haar vel zat.
Ik heb hem geprobeert veel te steunen daarin,maar hij laat mij moeilijk toe.
Dit allemaal zijn geen isseus voor hem zegt hij,behalve ik dan.
Ik denk dat dat niet kan,dit moet toch een impact op hem gehad hebben?
Maar hij zegt dat dat geen probleem is voor hem,dus moet ik dat maar aannemen.
Ik moet inderdaad vooruit kijken (ik wordt ook lief met mijn eigen adviezen om mijn oren geslagen.Yelowlove ).
Maar die rotgevoelens zijn er nu eenmaal,het lukt mij nog niet om daar overheen te stappen.
Misschien klink ik daarom ook nog zo negatief over zijn aandeel,door de onmacht en boosheid over de situatie.
Hoewel ik wel graag zou zijn dat hij iets actiever meedoet.
En als hem dat nog een brug te ver is,vertel het mij dan.
Dan zal ik mijn verwachtingen aan moeten passen.
Gisterenavond komt hij er wel mee dat we onze weekendjes weg eens moeten gaan boeken.
En echt,al klink ik negatief,hij is gewoon lief voor mij.
Dat zie ik ook echt wel als positief,maar de klap is zo groot geweest dat ik nog aan het verwerken ben en probeer het te plaatsen.
Dat zal zeker met mijn controle dwang te maken hebben.
Lieve Felicaatje,ik denk dat jij ook het in het goede perspectief plaatst.
We hebben gisteren in ieder geval een keuze kunnen maken voor hulp in huis.Ik heb er wel en goed gevoel bij.
Bedankt voor jullie reacties,ik zal idd het 1 en ander moeten gaan bijstellen in mijn gedachte.
Dat ligt gewoon nog gevoelig.
Liefs!
Ik snap je redenatie wel en ook dat je de dingen probeert te relativeren.
Maar ik zit nog met een stukje boosheid en onmacht.
Het is niet zozeer dat ik het hem kwalijk neem dat hij niet meer van mij houdt,dat is gewoon een pijnlijk gegeven.Hoewel,zoals feliciaatje ook al aankaart ik mij afvraag af wat hij zegt niet meer te voelen meer een sterke gedachte van hem is,dan hoe het eigenlijk is.
Kan hij even iets niet toelaten voor zichzelf? Zijn gedrag verteld namelijk iets heel ander.
Wel dat het houden van een flinke deuk heeft gekregen,maar dat het compleet weg is......Ik persoonlijk zou dit dan allemaal niet meer op kunnen brengen.
Maar nogmaals,ik mag geen dingen invullen voor hem.
Wat ik hem inderdaad kwalijk neem is dat hij niet eerder heeft gepraat,zodat we samen er iets mee konden doen.
Ik snap de bekende druppel.Maar als een emmer vol loopt,trek je aan de bel,daar ben ik heel stellig in.
Met het even niet leuk zijn refereer ik naar de laatste paar maanden.Toen was ik inderdaad echt geen prettig gezelschap omdat ik zo uit het veld geslagen was door alle veranderingen en wat er mee mij gebeurde.
Dat ik zo vaak aangaf en meerder malen heb gevraagd bij het ggz dat ik hulp nodig heb omdat het niet goed gaat.
Ik had van vriend kennelijk ook een stille verwachting dat hij mij hier in zou helpen,om hulp te eisen desnoods.
Niet om mij zelf te redden,dat werkt immers niet.
Ik weet niet zo goed wat ik nu van hem verwacht omdat ik niet weet wat ik van hem kan of mag verwachten.
Ik heb dat inderdaad niet uitgesproken omdat ik nu bang ben dat hij ieder moment weer het bijltje erbij neer gooit.
Ik verwacht in ieder geval wel dat hij meer gaat praten,ook hulp daarbij zoekt.
Of het in ieder geval probeert.
Ik kan namelijk mij heel goed voorstellen dat hij ook met dingen rondloopt van de afgelopen tijd.
Dat heb ik al aangekaart.
Drukte van de verhuizing.Onzekerheid over zijn baan door reorganisatie.
Een plek waar hij eindelijk zijn draai lijkt te hebben gevonden(het is nogal een jobhopper) en nu dus niet zeker is of er een functie die vrijkomt daadwerkelijk naar hem toe gaat of dat het daar stopt voor hem.
Zijn opa die na ziekte pas is overleden(hij is daar intensief bij betrokken geweest)
De confrontatie met zijn vader op de begrafenis die hij al 16 jaar niet heeft gezien.
En natuurlijk ik,die niet lekker in haar vel zat.
Ik heb hem geprobeert veel te steunen daarin,maar hij laat mij moeilijk toe.
Dit allemaal zijn geen isseus voor hem zegt hij,behalve ik dan.
Ik denk dat dat niet kan,dit moet toch een impact op hem gehad hebben?
Maar hij zegt dat dat geen probleem is voor hem,dus moet ik dat maar aannemen.
Ik moet inderdaad vooruit kijken (ik wordt ook lief met mijn eigen adviezen om mijn oren geslagen.Yelowlove ).
Maar die rotgevoelens zijn er nu eenmaal,het lukt mij nog niet om daar overheen te stappen.
Misschien klink ik daarom ook nog zo negatief over zijn aandeel,door de onmacht en boosheid over de situatie.
Hoewel ik wel graag zou zijn dat hij iets actiever meedoet.
En als hem dat nog een brug te ver is,vertel het mij dan.
Dan zal ik mijn verwachtingen aan moeten passen.
Gisterenavond komt hij er wel mee dat we onze weekendjes weg eens moeten gaan boeken.
En echt,al klink ik negatief,hij is gewoon lief voor mij.
Dat zie ik ook echt wel als positief,maar de klap is zo groot geweest dat ik nog aan het verwerken ben en probeer het te plaatsen.
Dat zal zeker met mijn controle dwang te maken hebben.
Lieve Felicaatje,ik denk dat jij ook het in het goede perspectief plaatst.
We hebben gisteren in ieder geval een keuze kunnen maken voor hulp in huis.Ik heb er wel en goed gevoel bij.
Bedankt voor jullie reacties,ik zal idd het 1 en ander moeten gaan bijstellen in mijn gedachte.
Dat ligt gewoon nog gevoelig.
Liefs!
donderdag 11 september 2008 om 11:59
quote:iry schreef op 11 september 2008 @ 10:30:
Lieve meds,
Ik snap je redenatie wel en ook dat je de dingen probeert te relativeren.
Maar ik zit nog met een stukje boosheid en onmacht.
Het is niet zozeer dat ik het hem kwalijk neem dat hij niet meer van mij houdt,dat is gewoon een pijnlijk gegeven.Hoewel,zoals feliciaatje ook al aankaart ik mij afvraag af wat hij zegt niet meer te voelen meer een sterke gedachte van hem is,dan hoe het eigenlijk is.
Kan hij even iets niet toelaten voor zichzelf? Zijn gedrag verteld namelijk iets heel ander.
Wel dat het houden van een flinke deuk heeft gekregen,maar dat het compleet weg is......Ik persoonlijk zou dit dan allemaal niet meer op kunnen brengen.
Maar nogmaals,ik mag geen dingen invullen voor hem.
Nee maar je kan er wel vertrouwen uithalen. Communicatie in een relatie gaat niet alleen over woorden het gaat erom om dat je kan zien wat iemand bedoelt.
Wat ik hem inderdaad kwalijk neem is dat hij niet eerder heeft gepraat,zodat we samen er iets mee konden doen.
Ik snap de bekende druppel.Maar als een emmer vol loopt,trek je aan de bel,daar ben ik heel stellig in.
Als je dat zo bewust ervaart wel. Complicerende factor hierin is jouw "probleem" en jou "kwetsbaarheid" je geeft diverse keren aan hoe moeilijk je het hebt gehad. Ik ga er vanuit dat je vriend heeft gedacht dat zijn issue vanzelf weer overging en dat hij jou daar niet mee moest belasten. Waarschijnlijk was hij bang de zaken nog erger te maken. Dus; je kan hem niet kwalijk nemen dat hij dit niet heeft gedaan. Vraag je af waarom hij dit niet heeft gedaan en stel jezelf dan de vraag hoe toegankelijk jij bent geweest voor dit soort gesprekken.
Met het even niet leuk zijn refereer ik naar de laatste paar maanden.Toen was ik inderdaad echt geen prettig gezelschap omdat ik zo uit het veld geslagen was door alle veranderingen en wat er mee mij gebeurde.
Dat ik zo vaak aangaf en meerder malen heb gevraagd bij het ggz dat ik hulp nodig heb omdat het niet goed gaat.
Ik had van vriend kennelijk ook een stille verwachting dat hij mij hier in zou helpen,om hulp te eisen desnoods.
Wat had hij dan moeten doen? en waarom komt dat nu naar voren? Dit speelt dan toch al maanden? Jij bent verantwoordelijk voor jouw genezing hij niet. Wat kan hij doen wat je zelf niet kan?
Niet om mij zelf te redden,dat werkt immers niet.
Ik weet niet zo goed wat ik nu van hem verwacht omdat ik niet weet wat ik van hem kan of mag verwachten.
Ik heb dat inderdaad niet uitgesproken omdat ik nu bang ben dat hij ieder moment weer het bijltje erbij neer gooit.
Ik verwacht in ieder geval wel dat hij meer gaat praten,ook hulp daarbij zoekt.
Of het in ieder geval probeert.
Je hebt allerlei verwachtingen (waarvan ik me afvraag of die realistisch zijn) maar je spreekt ze niet uit. Nu doe je dus hetzelfde wat hij ook deed. Jouw reden is omdat je bang bent dat ie het bijltje erbij neergooit, hij deed het om jou te beschermen. Dat moet toch op zijn minst iets van herkenning/begrip opleveren?
Ik kan namelijk mij heel goed voorstellen dat hij ook met dingen rondloopt van de afgelopen tijd.
Dat heb ik al aangekaart.
Drukte van de verhuizing.Onzekerheid over zijn baan door reorganisatie.
Een plek waar hij eindelijk zijn draai lijkt te hebben gevonden(het is nogal een jobhopper) en nu dus niet zeker is of er een functie die vrijkomt daadwerkelijk naar hem toe gaat of dat het daar stopt voor hem.
Zijn opa die na ziekte pas is overleden(hij is daar intensief bij betrokken geweest)
De confrontatie met zijn vader op de begrafenis die hij al 16 jaar niet heeft gezien.
En natuurlijk ik,die niet lekker in haar vel zat.
Ik heb hem geprobeert veel te steunen daarin,maar hij laat mij moeilijk toe.
Dit allemaal zijn geen isseus voor hem zegt hij,behalve ik dan.
Ik denk dat dat niet kan,dit moet toch een impact op hem gehad hebben?
Maar hij zegt dat dat geen probleem is voor hem,dus moet ik dat maar aannemen.
Ik moet inderdaad vooruit kijken (ik wordt ook lief met mijn eigen adviezen om mijn oren geslagen.Yelowlove ).
Maar die rotgevoelens zijn er nu eenmaal,het lukt mij nog niet om daar overheen te stappen.
Je zal wel moeten, als je tenminste nog iets met deze relatie wilt, want door zo te kijken maak je kapot wat er nog is.
Misschien klink ik daarom ook nog zo negatief over zijn aandeel,door de onmacht en boosheid over de situatie.
Boosheid en onmacht heeft altijd meer met jezelf te maken dan met een ander.
Hoewel ik wel graag zou zijn dat hij iets actiever meedoet.
En als hem dat nog een brug te ver is,vertel het mij dan.
Dan zal ik mijn verwachtingen aan moeten passen.
Gisterenavond komt hij er wel mee dat we onze weekendjes weg eens moeten gaan boeken.
En echt,al klink ik negatief,hij is gewoon lief voor mij.
Dat zie ik ook echt wel als positief,maar de klap is zo groot geweest dat ik nog aan het verwerken ben en probeer het te plaatsen.
Dat zal zeker met mijn controle dwang te maken hebben.
Lieve Felicaatje,ik denk dat jij ook het in het goede perspectief plaatst.
We hebben gisteren in ieder geval een keuze kunnen maken voor hulp in huis.Ik heb er wel en goed gevoel bij.
fijn!
Bedankt voor jullie reacties,ik zal idd het 1 en ander moeten gaan bijstellen in mijn gedachte.
Dat ligt gewoon nog gevoelig.
Liefs!
Lieve meds,
Ik snap je redenatie wel en ook dat je de dingen probeert te relativeren.
Maar ik zit nog met een stukje boosheid en onmacht.
Het is niet zozeer dat ik het hem kwalijk neem dat hij niet meer van mij houdt,dat is gewoon een pijnlijk gegeven.Hoewel,zoals feliciaatje ook al aankaart ik mij afvraag af wat hij zegt niet meer te voelen meer een sterke gedachte van hem is,dan hoe het eigenlijk is.
Kan hij even iets niet toelaten voor zichzelf? Zijn gedrag verteld namelijk iets heel ander.
Wel dat het houden van een flinke deuk heeft gekregen,maar dat het compleet weg is......Ik persoonlijk zou dit dan allemaal niet meer op kunnen brengen.
Maar nogmaals,ik mag geen dingen invullen voor hem.
Nee maar je kan er wel vertrouwen uithalen. Communicatie in een relatie gaat niet alleen over woorden het gaat erom om dat je kan zien wat iemand bedoelt.
Wat ik hem inderdaad kwalijk neem is dat hij niet eerder heeft gepraat,zodat we samen er iets mee konden doen.
Ik snap de bekende druppel.Maar als een emmer vol loopt,trek je aan de bel,daar ben ik heel stellig in.
Als je dat zo bewust ervaart wel. Complicerende factor hierin is jouw "probleem" en jou "kwetsbaarheid" je geeft diverse keren aan hoe moeilijk je het hebt gehad. Ik ga er vanuit dat je vriend heeft gedacht dat zijn issue vanzelf weer overging en dat hij jou daar niet mee moest belasten. Waarschijnlijk was hij bang de zaken nog erger te maken. Dus; je kan hem niet kwalijk nemen dat hij dit niet heeft gedaan. Vraag je af waarom hij dit niet heeft gedaan en stel jezelf dan de vraag hoe toegankelijk jij bent geweest voor dit soort gesprekken.
Met het even niet leuk zijn refereer ik naar de laatste paar maanden.Toen was ik inderdaad echt geen prettig gezelschap omdat ik zo uit het veld geslagen was door alle veranderingen en wat er mee mij gebeurde.
Dat ik zo vaak aangaf en meerder malen heb gevraagd bij het ggz dat ik hulp nodig heb omdat het niet goed gaat.
Ik had van vriend kennelijk ook een stille verwachting dat hij mij hier in zou helpen,om hulp te eisen desnoods.
Wat had hij dan moeten doen? en waarom komt dat nu naar voren? Dit speelt dan toch al maanden? Jij bent verantwoordelijk voor jouw genezing hij niet. Wat kan hij doen wat je zelf niet kan?
Niet om mij zelf te redden,dat werkt immers niet.
Ik weet niet zo goed wat ik nu van hem verwacht omdat ik niet weet wat ik van hem kan of mag verwachten.
Ik heb dat inderdaad niet uitgesproken omdat ik nu bang ben dat hij ieder moment weer het bijltje erbij neer gooit.
Ik verwacht in ieder geval wel dat hij meer gaat praten,ook hulp daarbij zoekt.
Of het in ieder geval probeert.
Je hebt allerlei verwachtingen (waarvan ik me afvraag of die realistisch zijn) maar je spreekt ze niet uit. Nu doe je dus hetzelfde wat hij ook deed. Jouw reden is omdat je bang bent dat ie het bijltje erbij neergooit, hij deed het om jou te beschermen. Dat moet toch op zijn minst iets van herkenning/begrip opleveren?
Ik kan namelijk mij heel goed voorstellen dat hij ook met dingen rondloopt van de afgelopen tijd.
Dat heb ik al aangekaart.
Drukte van de verhuizing.Onzekerheid over zijn baan door reorganisatie.
Een plek waar hij eindelijk zijn draai lijkt te hebben gevonden(het is nogal een jobhopper) en nu dus niet zeker is of er een functie die vrijkomt daadwerkelijk naar hem toe gaat of dat het daar stopt voor hem.
Zijn opa die na ziekte pas is overleden(hij is daar intensief bij betrokken geweest)
De confrontatie met zijn vader op de begrafenis die hij al 16 jaar niet heeft gezien.
En natuurlijk ik,die niet lekker in haar vel zat.
Ik heb hem geprobeert veel te steunen daarin,maar hij laat mij moeilijk toe.
Dit allemaal zijn geen isseus voor hem zegt hij,behalve ik dan.
Ik denk dat dat niet kan,dit moet toch een impact op hem gehad hebben?
Maar hij zegt dat dat geen probleem is voor hem,dus moet ik dat maar aannemen.
Ik moet inderdaad vooruit kijken (ik wordt ook lief met mijn eigen adviezen om mijn oren geslagen.Yelowlove ).
Maar die rotgevoelens zijn er nu eenmaal,het lukt mij nog niet om daar overheen te stappen.
Je zal wel moeten, als je tenminste nog iets met deze relatie wilt, want door zo te kijken maak je kapot wat er nog is.
Misschien klink ik daarom ook nog zo negatief over zijn aandeel,door de onmacht en boosheid over de situatie.
Boosheid en onmacht heeft altijd meer met jezelf te maken dan met een ander.
Hoewel ik wel graag zou zijn dat hij iets actiever meedoet.
En als hem dat nog een brug te ver is,vertel het mij dan.
Dan zal ik mijn verwachtingen aan moeten passen.
Gisterenavond komt hij er wel mee dat we onze weekendjes weg eens moeten gaan boeken.
En echt,al klink ik negatief,hij is gewoon lief voor mij.
Dat zie ik ook echt wel als positief,maar de klap is zo groot geweest dat ik nog aan het verwerken ben en probeer het te plaatsen.
Dat zal zeker met mijn controle dwang te maken hebben.
Lieve Felicaatje,ik denk dat jij ook het in het goede perspectief plaatst.
We hebben gisteren in ieder geval een keuze kunnen maken voor hulp in huis.Ik heb er wel en goed gevoel bij.
fijn!
Bedankt voor jullie reacties,ik zal idd het 1 en ander moeten gaan bijstellen in mijn gedachte.
Dat ligt gewoon nog gevoelig.
Liefs!
donderdag 11 september 2008 om 17:34
quote:iry schreef op 11 september 2008 @ 10:30:
Ik weet niet zo goed wat ik nu van hem verwacht omdat ik niet weet wat ik van hem kan of mag verwachten.
Maar als je nou eens uitgaat van jezelf, wat zou je dan graag willen? (En niet bang zijn om een "egoistisch" antwoord te geven want misschien is dat juist wel een keer goed. Het wordt tijd dat je aan jezelf gaat denken en dat kan heel verhelderend werken.)
We hebben gisteren in ieder geval een keuze kunnen maken voor hulp in huis.Ik heb er wel en goed gevoel bij.
Da's fijn om te horen!
Ik weet niet zo goed wat ik nu van hem verwacht omdat ik niet weet wat ik van hem kan of mag verwachten.
Maar als je nou eens uitgaat van jezelf, wat zou je dan graag willen? (En niet bang zijn om een "egoistisch" antwoord te geven want misschien is dat juist wel een keer goed. Het wordt tijd dat je aan jezelf gaat denken en dat kan heel verhelderend werken.)
We hebben gisteren in ieder geval een keuze kunnen maken voor hulp in huis.Ik heb er wel en goed gevoel bij.
Da's fijn om te horen!
donderdag 11 september 2008 om 20:07
Goed dat je hulp in de huishouding hebt, een hele verstandige stap! Fijn dat je morgen telefonisch een afspraak hebt bij psyq, succes...
En inderdaad, je voelt onmacht en verdriet. Dat wil je niet voelen omdat je dan het idee hebt dat je geen controle hebt over de situatie. Vervolgens zet je je denk- en piekermolentje in gang om het maar te begrijpen. Het "had hij maar" gedachtenkringetje komt daarin om de hoek kijken. En dan word je boos omdat hij niet eerlijk geweest zou zijn, dingen niet heeft aangegeven: al met al heeft hij zich niet aan de regels gehouden en heb jij recht om boos te zijn op hem. Een prima manier om die onmacht en verdriet aan de zijlijn te schuiven.
Zo werkt het niet. Dan ben je niet eerlijk naar jezelf en ook niet naar je partner. Ja het is verdrietig en nee hij heeft niet gelogen. Bij die paniekaanval die jij had is er wat geknapt bij hem. Inderdaad, zijn communicatiestijl is niet geweldig en kan vele malen beter. Wat hij voelt en hoe hij doet heeft gevolgen voor jou. En dat is klote en daar mag je het moeilijk mee hebben.
Maar:
Je hebt nu eenmaal geen macht over de gevoelens van een ander. Tuurlijk kun je manipuleren en paaien, dan gebeurt er geheid wat in het gevoel en gedrag van de ander. Maar dat is geen liefde en dat is ook niet wat jij wil (en doet).
Je hebt wel macht over hoe jij met je eigen emoties omgaat. Omdat je ziek bent weet je niet goed hoe dat moet en dat is iets om te leren. Dat maakt niet dat je er minder verantwoordelijk voor bent. Ik vind het naar om te lezen dat je schrijft "dat hij ook wat had kunnen doen toen hij zag dat het met mij niet lekker ging". In mijn ogen schuif je dan je verantwoordelijkheid af terwijl je uitgebreid schrijft op welke vlakken je wél functioneert.
Dat je in de basis niet voor jezelf durft te leven door alles wat je hebt meegemaakt heeft een enorme invloed op de mensen om je heen. Ook al zijn er zat taken en rollen die je goed afgaan, dat basale gevoel sijpelt door alles heen en erodeert een liefdesrelatie. Ik heb het idee dat dát iets is wat niet tot je door wil dringen.
Ik ben het met meds en feliciaatje eens. En ook ik wens je alle liefs en goeds. Maar ook peper in je reet. Want hoe het nu gaat werkt niet. Niet voor hem en niet voor jou. En dat van hem kan je niet afdwingen.
En inderdaad, je voelt onmacht en verdriet. Dat wil je niet voelen omdat je dan het idee hebt dat je geen controle hebt over de situatie. Vervolgens zet je je denk- en piekermolentje in gang om het maar te begrijpen. Het "had hij maar" gedachtenkringetje komt daarin om de hoek kijken. En dan word je boos omdat hij niet eerlijk geweest zou zijn, dingen niet heeft aangegeven: al met al heeft hij zich niet aan de regels gehouden en heb jij recht om boos te zijn op hem. Een prima manier om die onmacht en verdriet aan de zijlijn te schuiven.
Zo werkt het niet. Dan ben je niet eerlijk naar jezelf en ook niet naar je partner. Ja het is verdrietig en nee hij heeft niet gelogen. Bij die paniekaanval die jij had is er wat geknapt bij hem. Inderdaad, zijn communicatiestijl is niet geweldig en kan vele malen beter. Wat hij voelt en hoe hij doet heeft gevolgen voor jou. En dat is klote en daar mag je het moeilijk mee hebben.
Maar:
Je hebt nu eenmaal geen macht over de gevoelens van een ander. Tuurlijk kun je manipuleren en paaien, dan gebeurt er geheid wat in het gevoel en gedrag van de ander. Maar dat is geen liefde en dat is ook niet wat jij wil (en doet).
Je hebt wel macht over hoe jij met je eigen emoties omgaat. Omdat je ziek bent weet je niet goed hoe dat moet en dat is iets om te leren. Dat maakt niet dat je er minder verantwoordelijk voor bent. Ik vind het naar om te lezen dat je schrijft "dat hij ook wat had kunnen doen toen hij zag dat het met mij niet lekker ging". In mijn ogen schuif je dan je verantwoordelijkheid af terwijl je uitgebreid schrijft op welke vlakken je wél functioneert.
Dat je in de basis niet voor jezelf durft te leven door alles wat je hebt meegemaakt heeft een enorme invloed op de mensen om je heen. Ook al zijn er zat taken en rollen die je goed afgaan, dat basale gevoel sijpelt door alles heen en erodeert een liefdesrelatie. Ik heb het idee dat dát iets is wat niet tot je door wil dringen.
Ik ben het met meds en feliciaatje eens. En ook ik wens je alle liefs en goeds. Maar ook peper in je reet. Want hoe het nu gaat werkt niet. Niet voor hem en niet voor jou. En dat van hem kan je niet afdwingen.
vrijdag 12 september 2008 om 09:59
Lieve Hanke en Meds,
Dat zijn wel heel veel aannames die jullie posten.
En die kloppen toch niet helemaal.
Dat hij mij niet met zijn issues zou willen belasten is niet waar.
Hij kan simpelweg zich gewoon niet uiten.
Daar ligt het probleem,want zo kwetsbaar ben ik op dat vlak niet.
Dealen met andermans problemen en emoties kan ik zelfs heel goed,maar dan moet je ze wel met mij delen.
Ik zie dingen goed bij een ander. Heb vele malen geprobeerd de weg te banen voor hem om over dingen te praten.
Het doet mij zelfs verdriet dat ik zie dat hij met dingen zit maar ze gewoon weg wuift met een paar woorden.
Hij laat mij moeilijk toe en dat ligt zeker niet aan mij,dat is echt zijn probleem waar ik graag bij zou willen helpen.
En dat lukt niet alleen door mij,ook anderen lopen daarbij vast.
In een relatie deel je dingen.
Geluk,wijsheid,gezelligheid,zorgzaamheid.
Maar ook verdriet,boosheid en je helpt elkaar als de ander het even niet kan.
Beide....als hij morgen twee armen breekt zal ik zijn kont afvegen.
Als hij overspannen raakt zal ik hem helpen tot rust te komen.
Als hij het moeilijk heeft en het even niet meer zelf kan,zal ik de telefoon pakken en zoeken naar wat hem helpt.
Dat is voor mij ook een onderdeel van een relatie.
Niet dat je verantwoordelijk bent voor elkaars genezing,maar wel dat je de ander erbij zal helpen.
Dat verwacht ik ook van hem.
Bovendien deed ik dat zelf al,zoals eerder in dit topic besproken heb ik nogal wat strijd moeten leveren voor hulp.
Ik zit niet stil zielig te wezen totdat iemand mij komt redden,maar als je vast loopt is het fijn in een relatie als je voor elkaar opkomt.
Toen ik uiteindelijk uit het veld geslagen was door alles(zeker niet alleen door mijn problemen,hoewel die daar een grote rol in spelen natuurlijk) had hij contact met mij kunnen maken.
Praten wat we kunnen doen.
En als hij dat op dat moment ook niet kon.....praten.
Ik neem het hem niet kwalijk dat hij daar een probleem bij heeft.
Wel dat hij dat in al die jaren waarin ik aangaf dat hij daar iets mee kan doen,het niet heeft gedaan.
Dat weet hij en dat erkent hij ook.
Idd,ik voel mij verdrietig,machteloos en boos. En dat mag ik ook zijn.
Dat laat ik deze keer eens gewoon toe,want ik vind deze gevoelens heel terecht.
Ook de boosheid omdat hij geen verantwoordelijkheid heeft genomen iets met zijn gevoel te doen en daarmee ook mij buitenspel heeft gezet.
En daarbij niet alle consequenties heeft overzien.
En dan bedoel ik niet mijn consequenties,die zijn niet het belangrijkste in het verhaal.
Er is dan weliswaar iets geknapt,maar voor zo'n moment gaat iets vooraf.
Die bal ligt niet alleen bij mij.
Dat eroderen van een liefdesrelatie ligt dan ook niet alleen bij mij.
Peper in mijn reet heb ik genoeg Hanke,dat had ik normaal al,wat ik nu voor bergen verzet is haast boven mijn macht.
Als je op de eetsoornis doelt,20 jaar eetstoornis,daar is meer voor nodig om dat onder controle te krijgen en het meest haalbare eruit te halen,hulp die ik hopelijk eindelijk eens ga krijgen.
Even nog iets helder krijgen.
Hanke,impliceer je nu dat ik probeer zijn gevoel en gedrag te manipuleren?
Of bedoel je dat in het algemeen? je schrijft wel tussen haakjes "wat jij niet doet",dus ik denk niet dat je dat bedoelt.
Maar voor de duidelijkheid,dat doe ik zeker niet.
Ik waardeer jullie meedenken en reacties en leg zeker niet alles naast mij neer.
Eerlijk gezegd doet het mij wel een beetje verdriet dat er alleen uit mijn perspectief geredeneerd wordt en dat het vooral bij mij ligt en niet bij vriend.
Ik snap dat het hier ook vooral over mij gaat en misschien lees ik het verkeerd en geeft het mij daardoor de verkeerde indruk.
Overigens zie ik ook mijn aandeel.
Maar een relatie heb je samen.
Liefs!
Dat zijn wel heel veel aannames die jullie posten.
En die kloppen toch niet helemaal.
Dat hij mij niet met zijn issues zou willen belasten is niet waar.
Hij kan simpelweg zich gewoon niet uiten.
Daar ligt het probleem,want zo kwetsbaar ben ik op dat vlak niet.
Dealen met andermans problemen en emoties kan ik zelfs heel goed,maar dan moet je ze wel met mij delen.
Ik zie dingen goed bij een ander. Heb vele malen geprobeerd de weg te banen voor hem om over dingen te praten.
Het doet mij zelfs verdriet dat ik zie dat hij met dingen zit maar ze gewoon weg wuift met een paar woorden.
Hij laat mij moeilijk toe en dat ligt zeker niet aan mij,dat is echt zijn probleem waar ik graag bij zou willen helpen.
En dat lukt niet alleen door mij,ook anderen lopen daarbij vast.
In een relatie deel je dingen.
Geluk,wijsheid,gezelligheid,zorgzaamheid.
Maar ook verdriet,boosheid en je helpt elkaar als de ander het even niet kan.
Beide....als hij morgen twee armen breekt zal ik zijn kont afvegen.
Als hij overspannen raakt zal ik hem helpen tot rust te komen.
Als hij het moeilijk heeft en het even niet meer zelf kan,zal ik de telefoon pakken en zoeken naar wat hem helpt.
Dat is voor mij ook een onderdeel van een relatie.
Niet dat je verantwoordelijk bent voor elkaars genezing,maar wel dat je de ander erbij zal helpen.
Dat verwacht ik ook van hem.
Bovendien deed ik dat zelf al,zoals eerder in dit topic besproken heb ik nogal wat strijd moeten leveren voor hulp.
Ik zit niet stil zielig te wezen totdat iemand mij komt redden,maar als je vast loopt is het fijn in een relatie als je voor elkaar opkomt.
Toen ik uiteindelijk uit het veld geslagen was door alles(zeker niet alleen door mijn problemen,hoewel die daar een grote rol in spelen natuurlijk) had hij contact met mij kunnen maken.
Praten wat we kunnen doen.
En als hij dat op dat moment ook niet kon.....praten.
Ik neem het hem niet kwalijk dat hij daar een probleem bij heeft.
Wel dat hij dat in al die jaren waarin ik aangaf dat hij daar iets mee kan doen,het niet heeft gedaan.
Dat weet hij en dat erkent hij ook.
Idd,ik voel mij verdrietig,machteloos en boos. En dat mag ik ook zijn.
Dat laat ik deze keer eens gewoon toe,want ik vind deze gevoelens heel terecht.
Ook de boosheid omdat hij geen verantwoordelijkheid heeft genomen iets met zijn gevoel te doen en daarmee ook mij buitenspel heeft gezet.
En daarbij niet alle consequenties heeft overzien.
En dan bedoel ik niet mijn consequenties,die zijn niet het belangrijkste in het verhaal.
Er is dan weliswaar iets geknapt,maar voor zo'n moment gaat iets vooraf.
Die bal ligt niet alleen bij mij.
Dat eroderen van een liefdesrelatie ligt dan ook niet alleen bij mij.
Peper in mijn reet heb ik genoeg Hanke,dat had ik normaal al,wat ik nu voor bergen verzet is haast boven mijn macht.
Als je op de eetsoornis doelt,20 jaar eetstoornis,daar is meer voor nodig om dat onder controle te krijgen en het meest haalbare eruit te halen,hulp die ik hopelijk eindelijk eens ga krijgen.
Even nog iets helder krijgen.
Hanke,impliceer je nu dat ik probeer zijn gevoel en gedrag te manipuleren?
Of bedoel je dat in het algemeen? je schrijft wel tussen haakjes "wat jij niet doet",dus ik denk niet dat je dat bedoelt.
Maar voor de duidelijkheid,dat doe ik zeker niet.
Ik waardeer jullie meedenken en reacties en leg zeker niet alles naast mij neer.
Eerlijk gezegd doet het mij wel een beetje verdriet dat er alleen uit mijn perspectief geredeneerd wordt en dat het vooral bij mij ligt en niet bij vriend.
Ik snap dat het hier ook vooral over mij gaat en misschien lees ik het verkeerd en geeft het mij daardoor de verkeerde indruk.
Overigens zie ik ook mijn aandeel.
Maar een relatie heb je samen.
Liefs!
vrijdag 12 september 2008 om 10:26
Ik hoop dat je een leuke dag zult hebben Iry! En ik begrijp je zo goed, ik herken je boosheid.
Op zich kan dat constructief zijn als dat betekent dat je dichter naar jezelf toe beweegt denk ik. Echt rekening gaat houden met jezelf, met je grenzen. Iig zo werkte dat bij mij.
Teveel begrip kan je nekken. En die boosheid kan dan een vorm zijn waardoor je wat afstand mag nemen met toestemming van jezelf. Dat voelde ik de afgelopen tijd met mijn man, ik heb gewoon echt moeite met iemand eruit flikkeren als hij of zij me opvreet. Ik heb een aanleiding en wat verontwaardiging nodig. Dan lukt het .
Maar laat je focus positief zijn. Niet teveel op hem. Maar op jezelf, hoe je elke dag een beetje beter, leuker, fijner, echter maakt voor jezelf. Dan verdwijnt die woede ook vanzelf. Dan voel je je sterker en optimistischer.
Dikke .
Op zich kan dat constructief zijn als dat betekent dat je dichter naar jezelf toe beweegt denk ik. Echt rekening gaat houden met jezelf, met je grenzen. Iig zo werkte dat bij mij.
Teveel begrip kan je nekken. En die boosheid kan dan een vorm zijn waardoor je wat afstand mag nemen met toestemming van jezelf. Dat voelde ik de afgelopen tijd met mijn man, ik heb gewoon echt moeite met iemand eruit flikkeren als hij of zij me opvreet. Ik heb een aanleiding en wat verontwaardiging nodig. Dan lukt het .
Maar laat je focus positief zijn. Niet teveel op hem. Maar op jezelf, hoe je elke dag een beetje beter, leuker, fijner, echter maakt voor jezelf. Dan verdwijnt die woede ook vanzelf. Dan voel je je sterker en optimistischer.
Dikke .
