Relaties
alle pijlers
De mokerslag.....
vrijdag 22 augustus 2008 om 07:14
En nu gaat het licht echt uit bij mij.
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
donderdag 4 september 2008 om 20:18
Ik vrag ook niet of hij van mij houdt.
Ik vraag of er nog wel wat gevoel zit.
Ik probeer de situatie te analyseren.
Ik zoek antwoorden.
Bovendien....hoe ver gaat dit gemis aan gevoel terug bij hem?
Waar begon het?
Nee dat heb ik niet gemerkt.
Slechts momenten dat we elkaar irriteerden, wederzijds.
mar ik denk dan,dat is normaal,gezien de periode die we achter derug hebben.
We moeten allebei op adem komen.
Toen hij voor mijn verjaardag een vakantie had geregeld als verrassing zag ik dat echt als een blijk van liefde.
Dat hij zag dat ik rust nodig had en er eens uit moest en iets leuks ging doen,met z'n allen.
Ik was zo ontroerd...hij pakte mij beet en zei,dat verdien je...dat verdienen we samen.
Dat is 6 weken geleden,ik snap het niet
Ik vraag of er nog wel wat gevoel zit.
Ik probeer de situatie te analyseren.
Ik zoek antwoorden.
Bovendien....hoe ver gaat dit gemis aan gevoel terug bij hem?
Waar begon het?
Nee dat heb ik niet gemerkt.
Slechts momenten dat we elkaar irriteerden, wederzijds.
mar ik denk dan,dat is normaal,gezien de periode die we achter derug hebben.
We moeten allebei op adem komen.
Toen hij voor mijn verjaardag een vakantie had geregeld als verrassing zag ik dat echt als een blijk van liefde.
Dat hij zag dat ik rust nodig had en er eens uit moest en iets leuks ging doen,met z'n allen.
Ik was zo ontroerd...hij pakte mij beet en zei,dat verdien je...dat verdienen we samen.
Dat is 6 weken geleden,ik snap het niet
donderdag 4 september 2008 om 20:24
Ik denk het niet bianca.
Hij weet dondersgoed dat ik altijd mijn stinkende best deed.
Ik gooide gewoon het stokje voor zijn voeten,maar hij raapte het niet op.
Weet je,ik begin te denken dat vriend gewoon niet zo stevig in zijn schoenen staat als ik.
Misschien dat ik het daarom zo moeilijk begrijp.
Nou ja,
Ik had ook niet verwacht dat ik al uitgehuild zou zijn in een korte tijd.
Er zullen wel meer tranen vloeien.
Hij weet dondersgoed dat ik altijd mijn stinkende best deed.
Ik gooide gewoon het stokje voor zijn voeten,maar hij raapte het niet op.
Weet je,ik begin te denken dat vriend gewoon niet zo stevig in zijn schoenen staat als ik.
Misschien dat ik het daarom zo moeilijk begrijp.
Nou ja,
Ik had ook niet verwacht dat ik al uitgehuild zou zijn in een korte tijd.
Er zullen wel meer tranen vloeien.
donderdag 4 september 2008 om 20:27
Lieve iry je verdriet spat van het scherm af ,blijf je wel jezelf iry
Ga niet aan hem hangen meis hoor wel eens dat vrouwen uit wanhoop hun man smeken niet doen hoor
Ik snap hoe wanhopig je je nu voelt ,snap het helaas maar al te goed.
Iry is het misschien een optie dat hij even tijdelijk weggaat voor een aantal weken
kan hij misschien wat dingen op een rijtje zetten en misschien mist hij je dan ontzettend.
Je geeft mij altijd lieve tips op mn topic ik wilde dat ik datzelfde voor jou kon doen
Leef ontzettend met je mee,laat je tranen maar komen hoor je hebt verdriet en mag dat tonen
ik denk aan je
liefs lambada
Ga niet aan hem hangen meis hoor wel eens dat vrouwen uit wanhoop hun man smeken niet doen hoor
Ik snap hoe wanhopig je je nu voelt ,snap het helaas maar al te goed.
Iry is het misschien een optie dat hij even tijdelijk weggaat voor een aantal weken
kan hij misschien wat dingen op een rijtje zetten en misschien mist hij je dan ontzettend.
Je geeft mij altijd lieve tips op mn topic ik wilde dat ik datzelfde voor jou kon doen
Leef ontzettend met je mee,laat je tranen maar komen hoor je hebt verdriet en mag dat tonen
ik denk aan je
liefs lambada
donderdag 4 september 2008 om 20:36
quote:iry schreef op 04 september 2008 @ 20:24:
Ik denk het niet bianca.
Hij weet dondersgoed dat ik altijd mijn stinkende best deed.
Jij kan niet meer als je best doen , maar je best doen betekent niet dat de ander dan automatisch krijgt wat hij wil / nodig heeft .
Ik gooide gewoon het stokje voor zijn voeten,maar hij raapte het niet op.
"t Is je hondje niet
Wat bedoel je nou eigenlijk precies ?
Weet je,ik begin te denken dat vriend gewoon niet zo stevig in zijn schoenen staat als ik.
Misschien dat ik het daarom zo moeilijk begrijp.
Hoho, jongedame .......je staat HELEMAAL NIET stevig in je schoenen ; je hebt dwanggedachten , je bent aan het overgleven ...... Wat jij niet aankan handle jij met (niet)eten . Dat is JOUW manier .
Nou ja,
Ik had ook niet verwacht dat ik al uitgehuild zou zijn in een korte tijd.
Er zullen wel meer tranen vloeien.Ik vrees het ook , meid .
Ik denk het niet bianca.
Hij weet dondersgoed dat ik altijd mijn stinkende best deed.
Jij kan niet meer als je best doen , maar je best doen betekent niet dat de ander dan automatisch krijgt wat hij wil / nodig heeft .
Ik gooide gewoon het stokje voor zijn voeten,maar hij raapte het niet op.
"t Is je hondje niet
Wat bedoel je nou eigenlijk precies ?
Weet je,ik begin te denken dat vriend gewoon niet zo stevig in zijn schoenen staat als ik.
Misschien dat ik het daarom zo moeilijk begrijp.
Hoho, jongedame .......je staat HELEMAAL NIET stevig in je schoenen ; je hebt dwanggedachten , je bent aan het overgleven ...... Wat jij niet aankan handle jij met (niet)eten . Dat is JOUW manier .
Nou ja,
Ik had ook niet verwacht dat ik al uitgehuild zou zijn in een korte tijd.
Er zullen wel meer tranen vloeien.Ik vrees het ook , meid .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 4 september 2008 om 20:39
donderdag 4 september 2008 om 20:42
quote:iry schreef op 04 september 2008 @ 20:26:
Oh,
De laatste post was op jouw reactie op mijn verhaal waarin je zei dat hij hetzelfde verhaal zou kunnen schrijven.
Ja, dacht ik al .
Je denkt enorm rechtlijnig ; je doet je vriend denk ik erg onrecht . Jammer dat hij het je niet beter uit kan leggen .
En je doet je eetstoornis als af als een soort van irritant trekje terwijl dat wel een enorm understatement is . Bovendien , al eerder aangehaald , is die stoornis een GEVOLG . Dus alle problematiek waar dit een gevolg van is speelt hoogst waarschijnlijk ook een rol bij jouw hele functioneren .
Misschien dat je daardoor bijvoorbeeld erg wil pleasen .........en of dat nou fout is of goed is ; als de een pleast zal de ander nemen en hierdoor kunnen verhoudingen van gelijkwaardig verschuiven naar ongelijkwaardig . En het is jouw schuld niet dat je bent zoals je bent en doet zoals je doet en van hem dat hij voelt wat hij voelt ...that's life en dat is soms gewoon klote .
Oh,
De laatste post was op jouw reactie op mijn verhaal waarin je zei dat hij hetzelfde verhaal zou kunnen schrijven.
Ja, dacht ik al .
Je denkt enorm rechtlijnig ; je doet je vriend denk ik erg onrecht . Jammer dat hij het je niet beter uit kan leggen .
En je doet je eetstoornis als af als een soort van irritant trekje terwijl dat wel een enorm understatement is . Bovendien , al eerder aangehaald , is die stoornis een GEVOLG . Dus alle problematiek waar dit een gevolg van is speelt hoogst waarschijnlijk ook een rol bij jouw hele functioneren .
Misschien dat je daardoor bijvoorbeeld erg wil pleasen .........en of dat nou fout is of goed is ; als de een pleast zal de ander nemen en hierdoor kunnen verhoudingen van gelijkwaardig verschuiven naar ongelijkwaardig . En het is jouw schuld niet dat je bent zoals je bent en doet zoals je doet en van hem dat hij voelt wat hij voelt ...that's life en dat is soms gewoon klote .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 4 september 2008 om 20:50
quote:iry schreef op 04 september 2008 @ 20:24:
Hij weet dondersgoed dat ik altijd mijn stinkende best deed.
Ik gooide gewoon het stokje voor zijn voeten,maar hij raapte het niet op.
Weet je,ik begin te denken dat vriend gewoon niet zo stevig in zijn schoenen staat als ik.
.Nu val ik echt van mijn stoel. Jij denkt écht niet helder meer. Je draait de feiten simpelweg om. Als je dít tegen je vriend zegt wordt hij vast vreselijk kwaad - of totaal moedeloos. En terecht.
Hij weet dondersgoed dat ik altijd mijn stinkende best deed.
Ik gooide gewoon het stokje voor zijn voeten,maar hij raapte het niet op.
Weet je,ik begin te denken dat vriend gewoon niet zo stevig in zijn schoenen staat als ik.
.Nu val ik echt van mijn stoel. Jij denkt écht niet helder meer. Je draait de feiten simpelweg om. Als je dít tegen je vriend zegt wordt hij vast vreselijk kwaad - of totaal moedeloos. En terecht.
.
donderdag 4 september 2008 om 20:50
Met het stokje bedoel ik het even van mij overnemen.
Nee,hij kan de strijd van mijn eetsoornis niet overnemen.
Maar hij had wel de strijd voor hulp kunnen aanpakken.
De rust kunnen creeren, gewoon de dingen aanpakken die wel in zijn macht lagen.
Dat stokje.
Of ik wel of niet stevig in mijn schoenen sta.
Als ik even terug kijk op de heftige momenten in mijn leven.
Het feit dat ik nu het weer aanpak en mij niet omver laat blazen.
Ik ben nog nooit compleet ingestort.
Dus ja ,ik sta stevig genoeg in mijn schoenen.
De prijs is inderdaad hoog,het truukje daarvoor.
Als dat weg valt....dan wet ik idd niet of ik nog zo stevig sta,en Dat is precies de zorg die het ggz uitspreekt.
Niet aan gaan sleutelen want dan weten we niet of de gevolgen te overzien zijn.
Grrrrr...ik denk dat ik mijn eigen behandelplan maar ga schrijven.
Nee,hij kan de strijd van mijn eetsoornis niet overnemen.
Maar hij had wel de strijd voor hulp kunnen aanpakken.
De rust kunnen creeren, gewoon de dingen aanpakken die wel in zijn macht lagen.
Dat stokje.
Of ik wel of niet stevig in mijn schoenen sta.
Als ik even terug kijk op de heftige momenten in mijn leven.
Het feit dat ik nu het weer aanpak en mij niet omver laat blazen.
Ik ben nog nooit compleet ingestort.
Dus ja ,ik sta stevig genoeg in mijn schoenen.
De prijs is inderdaad hoog,het truukje daarvoor.
Als dat weg valt....dan wet ik idd niet of ik nog zo stevig sta,en Dat is precies de zorg die het ggz uitspreekt.
Niet aan gaan sleutelen want dan weten we niet of de gevolgen te overzien zijn.
Grrrrr...ik denk dat ik mijn eigen behandelplan maar ga schrijven.
donderdag 4 september 2008 om 21:01
Nee ik zie het zeker niet als een irritant trekje.
Dan zou ik immers niet de moeite genomen hebben om mij te laten behandelen.
En zou ik ook nu niet de moeite doen om hulp te krijgen.
Irritant trekje zou ik niet eens uit mijn strot gewurgd krijgen,ik deal er tenslotte mee.
Ik zie het als een zware last,een psychische ziekte.
Nee ik denk niet dat vriend boos zou worden als ik dat zou zeggen.
Het is een lieverd en ik heb enorm veel respect voor hem.
Hij heeft veel goede kwaliteiten.Het is een prachtmens.
Maar emotioneel,staat hij denk ik niet stevig in zijn schoenen.
Of misschien moet ik het anders verwoorden...niet daadkrachtig op dat vlak.
Ik weet het ook allemaal niet.Ik denk alleen maar heel veel.
Ik pretendeer ook niet dat het allemaal waarheid is,het zijn slechts emotie's en gedachtes.
Dan zou ik immers niet de moeite genomen hebben om mij te laten behandelen.
En zou ik ook nu niet de moeite doen om hulp te krijgen.
Irritant trekje zou ik niet eens uit mijn strot gewurgd krijgen,ik deal er tenslotte mee.
Ik zie het als een zware last,een psychische ziekte.
Nee ik denk niet dat vriend boos zou worden als ik dat zou zeggen.
Het is een lieverd en ik heb enorm veel respect voor hem.
Hij heeft veel goede kwaliteiten.Het is een prachtmens.
Maar emotioneel,staat hij denk ik niet stevig in zijn schoenen.
Of misschien moet ik het anders verwoorden...niet daadkrachtig op dat vlak.
Ik weet het ook allemaal niet.Ik denk alleen maar heel veel.
Ik pretendeer ook niet dat het allemaal waarheid is,het zijn slechts emotie's en gedachtes.
donderdag 4 september 2008 om 21:13
Iry ik heb al eerder verteld dat ik een vriendin heb die een eetstoornis had. Ik vond het vreselijk om te zien....echt vreselijk!!! God wat heb ik me zorgen gemaakt zeg...
Zo`n ziekte is een gevolg van...daar kun je niets aan veranderen. Dat er dingen met je gebeurt zijn die niet hadden gemoeten maar jij bent wél de enige die je eetstoornis kan veranderen...kan overwinnen.
Ook al heb je het al jaren...de wonderen zijn de wereld nog niet uit.
Zo`n ziekte is een gevolg van...daar kun je niets aan veranderen. Dat er dingen met je gebeurt zijn die niet hadden gemoeten maar jij bent wél de enige die je eetstoornis kan veranderen...kan overwinnen.
Ook al heb je het al jaren...de wonderen zijn de wereld nog niet uit.
donderdag 4 september 2008 om 21:18
quote:iry schreef op 04 september 2008 @ 21:01:
Nee ik denk niet dat vriend boos zou worden als ik dat zou zeggen.
Het is een lieverd en ik heb enorm veel respect voor hem.
Hij heeft veel goede kwaliteiten.Het is een prachtmens.
Maar emotioneel,staat hij denk ik niet stevig in zijn schoenen.
Of misschien moet ik het anders verwoorden...niet daadkrachtig op dat vlak.
Ik vind dat je emotioneel juist heel sterk in je schoenen moet staan om in een relatie te blijven met iemand die zichzelf kapot maakt. En kwaad wil hij misschien niet worden, maar ik kan me niet voorstellen dat hij niet moedeloos wordt. Verplaats jij jezelf wel eens in zijn situatie? Zou jij het volhouden? Of zou je zeggen dat je er uit zelfbescherming mee moest kappen??
Nee ik denk niet dat vriend boos zou worden als ik dat zou zeggen.
Het is een lieverd en ik heb enorm veel respect voor hem.
Hij heeft veel goede kwaliteiten.Het is een prachtmens.
Maar emotioneel,staat hij denk ik niet stevig in zijn schoenen.
Of misschien moet ik het anders verwoorden...niet daadkrachtig op dat vlak.
Ik vind dat je emotioneel juist heel sterk in je schoenen moet staan om in een relatie te blijven met iemand die zichzelf kapot maakt. En kwaad wil hij misschien niet worden, maar ik kan me niet voorstellen dat hij niet moedeloos wordt. Verplaats jij jezelf wel eens in zijn situatie? Zou jij het volhouden? Of zou je zeggen dat je er uit zelfbescherming mee moest kappen??
.
donderdag 4 september 2008 om 21:26
Jij ziet de eetstoornis als een psychische ziekte , Iry ?
Zou het kunnen dat de eetstoornis daarvan juist een symptoom is ? En dat het symptoom bestrijden erv alleen maar voor zorgt dat er iets anders voor in de plaats komt ? ( niet braken -> weinig eten )
Zou het kunnen dat de eetstoornis daarvan juist een symptoom is ? En dat het symptoom bestrijden erv alleen maar voor zorgt dat er iets anders voor in de plaats komt ? ( niet braken -> weinig eten )
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 4 september 2008 om 21:32
Meissie ik wil je van niks de schuld geven en je niet de put in praten , maar al een hele poos meld je je vermoeidheid én je onvermogen om te slapen , je onzekerheid , je vraag om bevestiging , je strijd met eten ....... Misschien ben je niets veranderd in je relatie maar misschien heeft je vriend - onbewust - gehoopt dat je in bepaalde dingen wel zou veranderen .
Misschien zijn sommige dingen verergert , misschien .... misschien ..... Ach , het is gewoon zwaar kloten voor je .
Misschien zijn sommige dingen verergert , misschien .... misschien ..... Ach , het is gewoon zwaar kloten voor je .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 4 september 2008 om 21:42
Iry jij vindt dat je stevig in je schoenen staat? Waar baseer je dat op? Haal jij niet je 'kracht' uit het 'niet eten'?
Sorry maar dan zie je blijkbaar nog steeds niet in dat je juist toegeeft aan je zwakheden/problemen. Dat is m.i. het tegenovergestelde van sterk in je schoenen staan.
Dat je een beetje op je vriend zit af te geven dat hij niet daadkrachtig zou zijn...dat zou je juist jezelf moeten verwijten. Doe die oogkleppen eens af?
Sorry maar dan zie je blijkbaar nog steeds niet in dat je juist toegeeft aan je zwakheden/problemen. Dat is m.i. het tegenovergestelde van sterk in je schoenen staan.
Dat je een beetje op je vriend zit af te geven dat hij niet daadkrachtig zou zijn...dat zou je juist jezelf moeten verwijten. Doe die oogkleppen eens af?
donderdag 4 september 2008 om 22:08
Iy , als je niks wilt horen , geen raad , geen meningen.....ook goed . Kan ik me prima voorstellen . Maar we willen je ook zo vreselijk graag hélpen , meid . En dan is het lastig om " alleen maar " te troosten . Terwijl je daar nu het hardst om verlegen zit .
Kom , ik heb mijn troostblouse aan ; fluweelzacht , met badstof uithuillveegjesnotmaaraf - applicaties .
Kom , ik heb mijn troostblouse aan ; fluweelzacht , met badstof uithuillveegjesnotmaaraf - applicaties .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 5 september 2008 om 00:24
Gatver Bianca die ranzige applicaties van jou daar wordt niemand vrolijk van.
Iry, je ben voor mijn gevoel aan het paniek voetballen, je gedachten gaan alle kanten uit, het varieert van
mijn vriend staat niet sterk in mijn schoenen en ik ben boos op hem tot mijn vriend is een lieverd.
het ene moment ben je wanhopig en zeg je dat het niet meer trekt het andere moment zeg je dat je sterk in je schoenen staat en dat je je eigen behandelplan wel kan schrijven.
Je gedachten schieten dus alle kanten op en het lijkt alsof je het geen halt kan toeroepen. Het lijkt een emotionele roetsjbaan waarbij je in sommige gevallen wel reeel bent maar in andere gevallen volledig met je gevoel op de loop gaat.
Bijvoorbeeld deze post:
Ik vrag ook niet of hij van mij houdt.
Ik vraag of er nog wel wat gevoel zit.
dat is hetzelfde en je weet het antwoord al
Ik probeer de situatie te analyseren.
Ik zoek antwoorden.
Hij heeft je antwoorden gegeven, de avond dat je een paniekaanval had ging er iets kapot bij hem
Bovendien....hoe ver gaat dit gemis aan gevoel terug bij hem?
Waar begon het?
Hier probeer je controle te krijgen over zijn gevoel, die controle heb je niet
Nee dat heb ik niet gemerkt.
Slechts momenten dat we elkaar irriteerden, wederzijds.
mar ik denk dan,dat is normaal,gezien de periode die we achter derug hebben.
We moeten allebei op adem komen.
Toen hij voor mijn verjaardag een vakantie had geregeld als verrassing zag ik dat echt als een blijk van liefde.
Dat hij zag dat ik rust nodig had en er eens uit moest en iets leuks ging doen,met z'n allen.
Ik was zo ontroerd...hij pakte mij beet en zei,dat verdien je...dat verdienen we samen.
Dat is 6 weken geleden,ik snap het niet
Je snapt het wel, maar je wil het niet snappen, er is iets geknapt bij hem, en dat heb je te accepteren. Het enige wat jij kan doen is aan jezelf werken, en deze dwangmatige manier van denken stoppen en ga eten.
Iry, je ben voor mijn gevoel aan het paniek voetballen, je gedachten gaan alle kanten uit, het varieert van
mijn vriend staat niet sterk in mijn schoenen en ik ben boos op hem tot mijn vriend is een lieverd.
het ene moment ben je wanhopig en zeg je dat het niet meer trekt het andere moment zeg je dat je sterk in je schoenen staat en dat je je eigen behandelplan wel kan schrijven.
Je gedachten schieten dus alle kanten op en het lijkt alsof je het geen halt kan toeroepen. Het lijkt een emotionele roetsjbaan waarbij je in sommige gevallen wel reeel bent maar in andere gevallen volledig met je gevoel op de loop gaat.
Bijvoorbeeld deze post:
Ik vrag ook niet of hij van mij houdt.
Ik vraag of er nog wel wat gevoel zit.
dat is hetzelfde en je weet het antwoord al
Ik probeer de situatie te analyseren.
Ik zoek antwoorden.
Hij heeft je antwoorden gegeven, de avond dat je een paniekaanval had ging er iets kapot bij hem
Bovendien....hoe ver gaat dit gemis aan gevoel terug bij hem?
Waar begon het?
Hier probeer je controle te krijgen over zijn gevoel, die controle heb je niet
Nee dat heb ik niet gemerkt.
Slechts momenten dat we elkaar irriteerden, wederzijds.
mar ik denk dan,dat is normaal,gezien de periode die we achter derug hebben.
We moeten allebei op adem komen.
Toen hij voor mijn verjaardag een vakantie had geregeld als verrassing zag ik dat echt als een blijk van liefde.
Dat hij zag dat ik rust nodig had en er eens uit moest en iets leuks ging doen,met z'n allen.
Ik was zo ontroerd...hij pakte mij beet en zei,dat verdien je...dat verdienen we samen.
Dat is 6 weken geleden,ik snap het niet
Je snapt het wel, maar je wil het niet snappen, er is iets geknapt bij hem, en dat heb je te accepteren. Het enige wat jij kan doen is aan jezelf werken, en deze dwangmatige manier van denken stoppen en ga eten.
vrijdag 5 september 2008 om 00:52
Lieve Iry,
Ik wilde eigenlijk alleen even zeggen dat ik nog steeds veel aan je denk, maar eerlijk gezegd ook niet meer denk dat ik je nog echt nuttig advies kan geven.
Ik ben het wel eens met de reacties hierboven, dat het inderdaad voor vriend ook allemaal zo makkelijk nog niet is geweest, en dat het tijd is dat je het heft in eigen handen neemt. Ik vind het ontzettend goed dat je dat probeert, en ik begrijp uit je verhalen dat de instanties niet echt goed bezig zijn wat dat betreft, maar geef niet op! Vooral voor jezelf niet, maar ook voor de kids. Ik vrees ook dat je toch overschat hoe sterk je in je schoenen staat, want op dit moment is dat niet zo sterk, en ik haal uit je verhalen dat vriend wel echt probeert om zijn best te doen.
Ik ga een weekendje weg, maar zal als ik terugkom meteen kijken hoe het met je is,
dikke knuffel
Ik wilde eigenlijk alleen even zeggen dat ik nog steeds veel aan je denk, maar eerlijk gezegd ook niet meer denk dat ik je nog echt nuttig advies kan geven.
Ik ben het wel eens met de reacties hierboven, dat het inderdaad voor vriend ook allemaal zo makkelijk nog niet is geweest, en dat het tijd is dat je het heft in eigen handen neemt. Ik vind het ontzettend goed dat je dat probeert, en ik begrijp uit je verhalen dat de instanties niet echt goed bezig zijn wat dat betreft, maar geef niet op! Vooral voor jezelf niet, maar ook voor de kids. Ik vrees ook dat je toch overschat hoe sterk je in je schoenen staat, want op dit moment is dat niet zo sterk, en ik haal uit je verhalen dat vriend wel echt probeert om zijn best te doen.
Ik ga een weekendje weg, maar zal als ik terugkom meteen kijken hoe het met je is,
dikke knuffel
vrijdag 5 september 2008 om 01:33
Lieverds.
Ik kan goed tegen meningen hoor,ik ging onverwachts weg.
(dochter kwam thuis)
Idd,ben ik af en toe aan het paniekvoetballen.
Er razen zoveel gedachtes door mij heen.
Ik probeer de situatie te begrijpen zoals vriend ermee om is gegaan.
En nee,ik vind dat niet goed,dat vind hij zelf ook.Ook hij geeft zijn fouten toe.
Of nou ja,fouten...hij had het anders aan moeten pakken dat was beter geweest.
Ik sta niet alleen in de relatie,het is iets waar je samen in bent.
Ik heb om mijn manier een aandeel en hij op zijn manier.
In ieder geval zijn we elkaar daar niet in tegen gekomen.
Ik blijf idd met vragen achter en dat is op dit moment heel moeilijk.
Ik geef niet af op mijn vriend,maar ik heb wel recht op mijn boosheid.
Waar die allemaal precies ligt is lastig te plaatsen,ik ben boos op veel dingen.
Het verschil is nu dat ik het niet in eetbuien en braken stop.
Het komt er dus uit,onverwachts, veel en voor mij nog onhandelbaar.
Mijn vriend is een schat,anders zou ik niet voor hem vechten.
Neemt niet weg dat ik in het geheel ook kritisch naar hem mag kijken en hij naar zichzelf.
Net als ik dat ook naar mijzelf doe.
Maar boos mag ik zijn...ook op lieverds kan je weleens boos zijn toch?
Dat maakt mijn houden van niet minder,dat maakt hem in het geheel niet minder lief.
Dat jullie vinden dat ik niet stevig in mijn schoenen sta,dat mag.
dat accepteer ik en respecteer ik ook.
Maar ik ben het daar niet geheel mee eens.
Het klopt dat ik voor mijn angsten en gevoelens als functie de eetstoornis heb.
Ik weet niet hoe ik zonder met dingen om zal gaan,dat is een lange weg te gaan,ik weet ook niet hoe ver ik kan komen.
Maar ik ga....soms met paniek,soms met kracht,soms met tranen,soms met boosheid.
Maar wel stevig..omdat ik weet wat ik al een groot deel van mijn leven heb doorstaan wat hel was
En dat heeft mij nog al die tijd niet van de aardbol doen verdwijnen.
Ik val en sta op.
Ik ben net een duikelpoppetje.
Hoe dat zich gaat ontwikkelen dadelijk,geen flauw idee.
Het is inderdaad moeilijk om met iemand met een eetstoornis te leven.
Het is ook moeilijk om daar zelf mee te leven.
Ik heb veel overwonnen in de loop der jaren,en dat lief en leed hebben we samen gedeeld.
We waren in rustiger vaarwater gekomen,kregen een prachtige zoon samen en trokken een klein jaar geleden vanuit mijn huis naar ons huis.
Ik dacht dat we eindelijk alles compleet hadden.
Nu was alles van ons samen.
Ik merk dat ook in dit topic vooral mijn eetstoornis als hoofdoorzaak wordt besproken.
Dat mag,het is ook zeker aanwezig.
Maar het doet mij wel verdriet,dat alle andere factoren die denk ik een net zo'n grote rol spelen niet aan bod komen.
De verhuizing,de verbouwingsstress,de verandereningen op vriends werk,de kinderen met hun ups en down's etc.
Er is in korte tijd gewoon veel op ons dak gekomen.
Drukte en geen rust,voor beide niet.
Dat heeft denk ik de druk te hoog gemaakt.
Naast(!) mijn problematiek.
Nu krijg ik het gevoel dat alles teruggekoppeld wordt naar mijn eetstoornis.
Dat maakt mij verdrietig.
Misschien hebben jullie een beeld van mij als "zielig" anorexiatypje dat alleen maar een last is( misschien ook niet hoor,maar dat gevoel krijg ik soms)
Maar dat is gewoon niet zo.
Het kan dat dat beeld ook door mij geschetst word,immers post ik hier ook dat deel.
Ik ben inderdaad heel onzeker over mijzelf.
Maar mensen walsen ook weer niet zomaar over mij heen.
Ik denk juist dat ik te weinig ruimte heb genomen voor mij en dat deel.
Maar vooral mijn energie heb gestoken in zorgen en dingen oplossen voor een ander,andere ruimte geven.
Dat is immers het makkelijkst voor mij.
Vermijdingsgedrag? Het zou zomaar kunnen.
In ieder geval geeft vriend aan dat het een stuk rustiger is en leuker nu ik beter slaap en we samen weer tijd doorbrengen.
Hij vind het moeilijk hoe hij met zijn gevoel aan de slag moet.
Beseft dat hij achter loopt in de situatie,maar hij is heel moe.
Waar ik nu loop te ratelen en alles in werking zet, daar is vriend op dit moment wat passiever in.
Maar ik hou mij sterk,ik moet wel voor de kids.
Vanavond hebben we een leuke avond gehad. De stad in geweest, muziek,vrienden etc..in het begin even moeilijk,maar later op de avond kon ik mijn zorgen even van mij afschudden en heb ik mij prima vermaakt.
Binnenkort ga ik met mijn lieve schoonzusje praten,kijken of zij de warboel kan ontwarren.
Ze kent mij goed en vriend en staat heel dichtbij ons.
Bedankt voor jullie reacties,ik neem ze mee.Ik weet dat njullie het beste met mij voor hebben en dat doet mij goed.
Bedankt bgb voor je post,het is idd gewoon klote en soms wil ik alleen dat horen op zijn tijd.
Liefs!
Ik kan goed tegen meningen hoor,ik ging onverwachts weg.
(dochter kwam thuis)
Idd,ben ik af en toe aan het paniekvoetballen.
Er razen zoveel gedachtes door mij heen.
Ik probeer de situatie te begrijpen zoals vriend ermee om is gegaan.
En nee,ik vind dat niet goed,dat vind hij zelf ook.Ook hij geeft zijn fouten toe.
Of nou ja,fouten...hij had het anders aan moeten pakken dat was beter geweest.
Ik sta niet alleen in de relatie,het is iets waar je samen in bent.
Ik heb om mijn manier een aandeel en hij op zijn manier.
In ieder geval zijn we elkaar daar niet in tegen gekomen.
Ik blijf idd met vragen achter en dat is op dit moment heel moeilijk.
Ik geef niet af op mijn vriend,maar ik heb wel recht op mijn boosheid.
Waar die allemaal precies ligt is lastig te plaatsen,ik ben boos op veel dingen.
Het verschil is nu dat ik het niet in eetbuien en braken stop.
Het komt er dus uit,onverwachts, veel en voor mij nog onhandelbaar.
Mijn vriend is een schat,anders zou ik niet voor hem vechten.
Neemt niet weg dat ik in het geheel ook kritisch naar hem mag kijken en hij naar zichzelf.
Net als ik dat ook naar mijzelf doe.
Maar boos mag ik zijn...ook op lieverds kan je weleens boos zijn toch?
Dat maakt mijn houden van niet minder,dat maakt hem in het geheel niet minder lief.
Dat jullie vinden dat ik niet stevig in mijn schoenen sta,dat mag.
dat accepteer ik en respecteer ik ook.
Maar ik ben het daar niet geheel mee eens.
Het klopt dat ik voor mijn angsten en gevoelens als functie de eetstoornis heb.
Ik weet niet hoe ik zonder met dingen om zal gaan,dat is een lange weg te gaan,ik weet ook niet hoe ver ik kan komen.
Maar ik ga....soms met paniek,soms met kracht,soms met tranen,soms met boosheid.
Maar wel stevig..omdat ik weet wat ik al een groot deel van mijn leven heb doorstaan wat hel was
En dat heeft mij nog al die tijd niet van de aardbol doen verdwijnen.
Ik val en sta op.
Ik ben net een duikelpoppetje.
Hoe dat zich gaat ontwikkelen dadelijk,geen flauw idee.
Het is inderdaad moeilijk om met iemand met een eetstoornis te leven.
Het is ook moeilijk om daar zelf mee te leven.
Ik heb veel overwonnen in de loop der jaren,en dat lief en leed hebben we samen gedeeld.
We waren in rustiger vaarwater gekomen,kregen een prachtige zoon samen en trokken een klein jaar geleden vanuit mijn huis naar ons huis.
Ik dacht dat we eindelijk alles compleet hadden.
Nu was alles van ons samen.
Ik merk dat ook in dit topic vooral mijn eetstoornis als hoofdoorzaak wordt besproken.
Dat mag,het is ook zeker aanwezig.
Maar het doet mij wel verdriet,dat alle andere factoren die denk ik een net zo'n grote rol spelen niet aan bod komen.
De verhuizing,de verbouwingsstress,de verandereningen op vriends werk,de kinderen met hun ups en down's etc.
Er is in korte tijd gewoon veel op ons dak gekomen.
Drukte en geen rust,voor beide niet.
Dat heeft denk ik de druk te hoog gemaakt.
Naast(!) mijn problematiek.
Nu krijg ik het gevoel dat alles teruggekoppeld wordt naar mijn eetstoornis.
Dat maakt mij verdrietig.
Misschien hebben jullie een beeld van mij als "zielig" anorexiatypje dat alleen maar een last is( misschien ook niet hoor,maar dat gevoel krijg ik soms)
Maar dat is gewoon niet zo.
Het kan dat dat beeld ook door mij geschetst word,immers post ik hier ook dat deel.
Ik ben inderdaad heel onzeker over mijzelf.
Maar mensen walsen ook weer niet zomaar over mij heen.
Ik denk juist dat ik te weinig ruimte heb genomen voor mij en dat deel.
Maar vooral mijn energie heb gestoken in zorgen en dingen oplossen voor een ander,andere ruimte geven.
Dat is immers het makkelijkst voor mij.
Vermijdingsgedrag? Het zou zomaar kunnen.
In ieder geval geeft vriend aan dat het een stuk rustiger is en leuker nu ik beter slaap en we samen weer tijd doorbrengen.
Hij vind het moeilijk hoe hij met zijn gevoel aan de slag moet.
Beseft dat hij achter loopt in de situatie,maar hij is heel moe.
Waar ik nu loop te ratelen en alles in werking zet, daar is vriend op dit moment wat passiever in.
Maar ik hou mij sterk,ik moet wel voor de kids.
Vanavond hebben we een leuke avond gehad. De stad in geweest, muziek,vrienden etc..in het begin even moeilijk,maar later op de avond kon ik mijn zorgen even van mij afschudden en heb ik mij prima vermaakt.
Binnenkort ga ik met mijn lieve schoonzusje praten,kijken of zij de warboel kan ontwarren.
Ze kent mij goed en vriend en staat heel dichtbij ons.
Bedankt voor jullie reacties,ik neem ze mee.Ik weet dat njullie het beste met mij voor hebben en dat doet mij goed.
Bedankt bgb voor je post,het is idd gewoon klote en soms wil ik alleen dat horen op zijn tijd.
Liefs!
vrijdag 5 september 2008 om 01:45
Vriend doet ook zijn best,en ik vertel hem dat ook.
Net als wat mij dwars zit, zeg ik ook de positieve kanten.
Ik doe ook mijn best.
Ik zal vanuit mijn omstandigheden en vanuit mijn basis nu eenmaal altijd een paar stappen harder moeten lopen om tot hetzelfde punt te komen.
Dat zal ik moeten accepteren.
Net als wat mij dwars zit, zeg ik ook de positieve kanten.
Ik doe ook mijn best.
Ik zal vanuit mijn omstandigheden en vanuit mijn basis nu eenmaal altijd een paar stappen harder moeten lopen om tot hetzelfde punt te komen.
Dat zal ik moeten accepteren.
