Kinderen
alle pijlers
Hartoperatie wel/niet/wel/niet word er gek van!
zondag 19 juli 2015 om 07:50
We weten al 3 jaar dat deze operatie komt. Zoon (3) heeft de eerste 3 maanden 3 openhartoperaties gehad en toen onder andere een kunstklep gekregen die niet meegroeit. Vlak na plaatsing had hij al vernauwingen en uiteindelijk hebben ze dat 3 jaar kunnen rekken.
En in mei na de tweede mislukte hartkatheterisatie was het moment dat ze zeiden dat ze de openhartoperatie gingen plannen.. We mochten eerst nog 3,5 week op onze geplande vakantie en gelijk de dag erna hadden we een gesprek met de kinderhartchirurg, een paar dagen later de CT scan en weer een paar dagen later stond de operatie gepland. Die moest toen gecanceld worden omdat zoon te verkouden was.
Donderdag hoorden we dat de operatie opnieuw ingepland was voor maandag en vrijdag zijn we de hele dag in het ziekenhuis geweest voor vooronderzoeken en gesprekken. Einde dag kregen we groen licht en vanavond zouden we dan terug moeten komen. Gisteravond werden we afgebeld. Er is een kindje dat meer spoed heeft.
Logisch natuurlijk. Maar nu weten we weer niks. We zien natuurlijk erg tegen de operatie en hadden ons opgeladen. Alles geregeld want een van ons gaat naast zoon slapen - dat mag tegenwoordig ook op de IC gelukkig - en de ander in het Ronald McDonaldhuis. Beide met werk geregeld enzo.
En nu dus weer onzekerheid. En hopen dat zoon niet weer ziek/verkouden wordt want er heerst van alles. Zoon is deze week thuis van de crèche dus dat scheelt hopelijk en dan maar niet teveel kleine kinderen opzoeken denk ik dan maar.
Wel lekker om het even van me af te schrijven!
En in mei na de tweede mislukte hartkatheterisatie was het moment dat ze zeiden dat ze de openhartoperatie gingen plannen.. We mochten eerst nog 3,5 week op onze geplande vakantie en gelijk de dag erna hadden we een gesprek met de kinderhartchirurg, een paar dagen later de CT scan en weer een paar dagen later stond de operatie gepland. Die moest toen gecanceld worden omdat zoon te verkouden was.
Donderdag hoorden we dat de operatie opnieuw ingepland was voor maandag en vrijdag zijn we de hele dag in het ziekenhuis geweest voor vooronderzoeken en gesprekken. Einde dag kregen we groen licht en vanavond zouden we dan terug moeten komen. Gisteravond werden we afgebeld. Er is een kindje dat meer spoed heeft.
Logisch natuurlijk. Maar nu weten we weer niks. We zien natuurlijk erg tegen de operatie en hadden ons opgeladen. Alles geregeld want een van ons gaat naast zoon slapen - dat mag tegenwoordig ook op de IC gelukkig - en de ander in het Ronald McDonaldhuis. Beide met werk geregeld enzo.
En nu dus weer onzekerheid. En hopen dat zoon niet weer ziek/verkouden wordt want er heerst van alles. Zoon is deze week thuis van de crèche dus dat scheelt hopelijk en dan maar niet teveel kleine kinderen opzoeken denk ik dan maar.
Wel lekker om het even van me af te schrijven!
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
donderdag 6 augustus 2015 om 10:25
De beademing zou er vandaag afgaan maar helaas heeft hij nu een longontsteking dus dat gaat niet lukken. Ook zijn er nog steeds zorgen om zijn buikje dat steeds boller wordt en voeding die in de maag blijft staan en dus niet doorloopt. En nog een spier in zijn been die erg bleek ziet en dat kan 2 kanten op gaan. Of hij trekt bij en wordt weer goed doorbloed of hij sterft af en moet er dan zsm uit.
Zijn nierwaardes waren afgelopen dagen weer aan het verslechteren maar hij wordt nu heel veel gespoeld en dat lijkt te helpen. Gisteravond zagen ze daar een kleine verbetering.
Dan iets dat ik eigenlijk alleen hier op durf te schrijven omdat mijn vriend er nog niet aan toe is om dit te bespreken. Ik voel enorme paniek en angst. Enerzijds dat ik nooit meer zijn mooie vrolijke koppie zal zien maar anderzijds vraag ik me ook af of het niet beter zou zijn als hij het niet zou overleven. Zoveel onzekerheid over zijn kwaliteit van leven. Zoveel angst maar toch ook nog hoop. Stel dat we op een moment komen dat we een keuze hebben (wat nu niet zo is overigens) wat beslissen we dan? We weten gewoon niet wat voor toekomst hij gaat krijgen. Het is niet uitgesloten dat er iets van functies terugkomen en ook mensen met een hoge dwarslaesie kunnen gelukkig zijn.
Iedereen zegt nu jullie hadden het al zo zwaar maar zo voelt dat nu ineens niet meer. We hadden een goed leven met z'n 3-en. Heel veel dingen vielen niet mee vanaf het moment dat we hoorden dat zijn hartje niet goed was. Hij had 22q11, flinke complicaties de eerste 4 maanden, ging niet eten/drinken, ontwikkelde zich erg traag en bleek een licht verstandelijke beperking te hebben en klassiek autisme.
Maar wat ons 1000% meeviel is wie hij is. Toen hij met 13 weken na 5 weken slapend op de IC te hebben doorgebracht met veel ellende terug naar de afdeling mocht begon hij voor het eerst te lachen en hij is niet meer gestopt met lachen. Altijd vrolijk, de hele dag door, de levensvreugde spatte er vanaf. Elke dag. Hij ervoer geen beperkingen. Gewoon helemaal niet. Dus we hebben nooit 1 seconde spijt gehad en hoe zwaar het soms ook was, dat maakte alles goed.
En nu blijkt dat dat helemaal niet zwaar was. Dit is pas zwaar. Ik zou er alles voor over hebben om terug te kunnen gaan naar toen en dan zou ik nooit meer klagen. Echt niet.
Ook worstel ik heel erg met het gevoel dat dit voorkomen had kunnen worden. De hartoperatie was goed gegaan zonder complicaties. Gewoon soepel. Door het gebruik van de hartlongmachine is bekend dat er daarna bloedstolsels kunnen ontstaan. Een bekende complicatie. Wat bij zoon is gebeurd is dat waarschijnlijk een bloedstolsel zijn aortaboog grotendeels heeft afgesloten. Het was al bekend dat daar een kleine vernauwing zat. Hij kwam om 14u terug van de OK en was prachtig stabiel. Om 15u begon hij te verslechteren en ze hebben gewoon niet naar die aortaboog gekeken. Ze maten zijn bloeddruk voor de aortaboog en die was acceptabel terwijl zijn bloeddruk na de aortaboog veel te laag was. Pas de volgende ochtend om 7u is hij gekatheteriseerd en is die aortaboog weer doorgankelijk gemaakt. We praten dus over 16u of langer nauwelijks bloedtoevoer naar zijn lichaam.
Vriend zegt terecht dat ik het moet loslaten en dat probeer ik ook maar lukt niet helemaal. Ik maak mezelf ook verwijten. Ik had die avond ook het gevoel dat het niet goed was. Hij was zo sterk en lichamelijk in zo'n topconditie dat zijn achteruitgang daar niet bij paste. Ik had moeten schreeuwen zodat ze verder hadden gezocht.
Vriend en ik kunnen zit heel goed samen hoor zolang we elkaar in bescherming nemen en niet altijd alle angsten en gevoelens met elkaar delen. Als hij probeert zich vast te houden aan een sprankje hoop moet ik dat niet onderuithalen door constant alleen maar de negatieve dingen te zien.
Fijn om hier even te kunnen ventileren. Ik stuur dagelijks een mail naar vrienden en familie maar daar kan ik dit ok niet allemaal in kwijt. Jullie steun doet me goed!
Zijn nierwaardes waren afgelopen dagen weer aan het verslechteren maar hij wordt nu heel veel gespoeld en dat lijkt te helpen. Gisteravond zagen ze daar een kleine verbetering.
Dan iets dat ik eigenlijk alleen hier op durf te schrijven omdat mijn vriend er nog niet aan toe is om dit te bespreken. Ik voel enorme paniek en angst. Enerzijds dat ik nooit meer zijn mooie vrolijke koppie zal zien maar anderzijds vraag ik me ook af of het niet beter zou zijn als hij het niet zou overleven. Zoveel onzekerheid over zijn kwaliteit van leven. Zoveel angst maar toch ook nog hoop. Stel dat we op een moment komen dat we een keuze hebben (wat nu niet zo is overigens) wat beslissen we dan? We weten gewoon niet wat voor toekomst hij gaat krijgen. Het is niet uitgesloten dat er iets van functies terugkomen en ook mensen met een hoge dwarslaesie kunnen gelukkig zijn.
Iedereen zegt nu jullie hadden het al zo zwaar maar zo voelt dat nu ineens niet meer. We hadden een goed leven met z'n 3-en. Heel veel dingen vielen niet mee vanaf het moment dat we hoorden dat zijn hartje niet goed was. Hij had 22q11, flinke complicaties de eerste 4 maanden, ging niet eten/drinken, ontwikkelde zich erg traag en bleek een licht verstandelijke beperking te hebben en klassiek autisme.
Maar wat ons 1000% meeviel is wie hij is. Toen hij met 13 weken na 5 weken slapend op de IC te hebben doorgebracht met veel ellende terug naar de afdeling mocht begon hij voor het eerst te lachen en hij is niet meer gestopt met lachen. Altijd vrolijk, de hele dag door, de levensvreugde spatte er vanaf. Elke dag. Hij ervoer geen beperkingen. Gewoon helemaal niet. Dus we hebben nooit 1 seconde spijt gehad en hoe zwaar het soms ook was, dat maakte alles goed.
En nu blijkt dat dat helemaal niet zwaar was. Dit is pas zwaar. Ik zou er alles voor over hebben om terug te kunnen gaan naar toen en dan zou ik nooit meer klagen. Echt niet.
Ook worstel ik heel erg met het gevoel dat dit voorkomen had kunnen worden. De hartoperatie was goed gegaan zonder complicaties. Gewoon soepel. Door het gebruik van de hartlongmachine is bekend dat er daarna bloedstolsels kunnen ontstaan. Een bekende complicatie. Wat bij zoon is gebeurd is dat waarschijnlijk een bloedstolsel zijn aortaboog grotendeels heeft afgesloten. Het was al bekend dat daar een kleine vernauwing zat. Hij kwam om 14u terug van de OK en was prachtig stabiel. Om 15u begon hij te verslechteren en ze hebben gewoon niet naar die aortaboog gekeken. Ze maten zijn bloeddruk voor de aortaboog en die was acceptabel terwijl zijn bloeddruk na de aortaboog veel te laag was. Pas de volgende ochtend om 7u is hij gekatheteriseerd en is die aortaboog weer doorgankelijk gemaakt. We praten dus over 16u of langer nauwelijks bloedtoevoer naar zijn lichaam.
Vriend zegt terecht dat ik het moet loslaten en dat probeer ik ook maar lukt niet helemaal. Ik maak mezelf ook verwijten. Ik had die avond ook het gevoel dat het niet goed was. Hij was zo sterk en lichamelijk in zo'n topconditie dat zijn achteruitgang daar niet bij paste. Ik had moeten schreeuwen zodat ze verder hadden gezocht.
Vriend en ik kunnen zit heel goed samen hoor zolang we elkaar in bescherming nemen en niet altijd alle angsten en gevoelens met elkaar delen. Als hij probeert zich vast te houden aan een sprankje hoop moet ik dat niet onderuithalen door constant alleen maar de negatieve dingen te zien.
Fijn om hier even te kunnen ventileren. Ik stuur dagelijks een mail naar vrienden en familie maar daar kan ik dit ok niet allemaal in kwijt. Jullie steun doet me goed!
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
donderdag 6 augustus 2015 om 10:41
Fijn om even van je te horen.
Blijf vooral ventileren! Er zitten hier een hoop mensen met een bak aan goede raad. Ik kan me je twijfels en gedachten zó goed voorstellen. Ik hoop dat je jezelf niet te veel verwijten blijft maken: als je dit écht écht had voorvoeld, had je echt wel kordater gehandeld.
Blijf vooral ventileren! Er zitten hier een hoop mensen met een bak aan goede raad. Ik kan me je twijfels en gedachten zó goed voorstellen. Ik hoop dat je jezelf niet te veel verwijten blijft maken: als je dit écht écht had voorvoeld, had je echt wel kordater gehandeld.
"I'm gonna see if you know the words to this song. If you don't you better ask somebody!"
donderdag 6 augustus 2015 om 10:45
Boannan, je twijfels en vragen zijn zo goed te begrijpen in deze buitengewoon lastige en nare situatie. Helemaal nu er elke keer weer dingen bij komen, die niet goed zijn en er, als ik het goed begrijp, ook grote twijfels zijn over zijn darmen. Ergens komt er een punt, waarop het genoeg is geweest. Maar waar ligt dat punt, dat is een hele lastige vraag.
Zijn er mensen in het ziekenhuis, waarmee je kunt praten? En dan niet alleen over de puur medische zaken, maar vooral over je angsten, je gevoel dat jullie nog niet alles hebben gehad en de "wat als"scenario's.
Hebben jullie het al met een arts gehad over precaire zaken als kwaliteit van leven? Of met een maatschappelijk werker of iemand anders? Probeer er naar te vragen als jullie deze hulp nog niet hebben, jullie hebben er recht op.
Zijn er mensen in het ziekenhuis, waarmee je kunt praten? En dan niet alleen over de puur medische zaken, maar vooral over je angsten, je gevoel dat jullie nog niet alles hebben gehad en de "wat als"scenario's.
Hebben jullie het al met een arts gehad over precaire zaken als kwaliteit van leven? Of met een maatschappelijk werker of iemand anders? Probeer er naar te vragen als jullie deze hulp nog niet hebben, jullie hebben er recht op.
donderdag 6 augustus 2015 om 10:51
Schrijf hier inderdaad maar al je gevoelens en onzekerheden op.
Klagen mag in welke situatie wel eens. Zoals jij weet is het zwanger worden bij ons niet vanzelf sprekend en toen ik eindelijk zwanger was en een klote zwangerschap had mocht ik van mijzelf ook niet klagen omdat ik dit zo graag wou. Echt het mag klagen. Het lucht soms gewoon op even het negatieve kwijt en dan kun je weer verder kijken met het positieve.
Boannan het is niet makkelijk waar jullie mee te maken krijgen.
Klagen mag in welke situatie wel eens. Zoals jij weet is het zwanger worden bij ons niet vanzelf sprekend en toen ik eindelijk zwanger was en een klote zwangerschap had mocht ik van mijzelf ook niet klagen omdat ik dit zo graag wou. Echt het mag klagen. Het lucht soms gewoon op even het negatieve kwijt en dan kun je weer verder kijken met het positieve.
Boannan het is niet makkelijk waar jullie mee te maken krijgen.
donderdag 6 augustus 2015 om 11:05
Boannan, ik heb je hele verhaal tot nu toe gevolgd en open telkens met angst en beven je posts. Wat een zware tijd maken jullie door.
Fijn dat je hier je angsten en twijfels kunt delen, zonder je vriend of je omgeving daar mee te belasten. Toch hoop ik dat jullie wel kunnen blijven communiceren, liefst met hulp want wat jullie meemaken is enorm.
Je geeft ook aan dat je nadenkt over een eventueel einde aan de behandeling. Wat heel veel mensen niet weten, is dat het niet de familie is die beslist, maar dat dit een zaak is van de behandelende artsen. Natuurlijk zullen ze praten met jullie, als dat aan de orde komt en zullen ze jullie mening willen weten, maar het besluit om een behandeling niet meer te starten of een bestaande behandeling te staken wordt genomen door de behandelende artsen. Misschien geeft het wat rust om te weten dat het niet zo zal zijn dat jullie deze keuze moeten maken.
Verder steek ik hier een kaarsje voor je aan
Fijn dat je hier je angsten en twijfels kunt delen, zonder je vriend of je omgeving daar mee te belasten. Toch hoop ik dat jullie wel kunnen blijven communiceren, liefst met hulp want wat jullie meemaken is enorm.
Je geeft ook aan dat je nadenkt over een eventueel einde aan de behandeling. Wat heel veel mensen niet weten, is dat het niet de familie is die beslist, maar dat dit een zaak is van de behandelende artsen. Natuurlijk zullen ze praten met jullie, als dat aan de orde komt en zullen ze jullie mening willen weten, maar het besluit om een behandeling niet meer te starten of een bestaande behandeling te staken wordt genomen door de behandelende artsen. Misschien geeft het wat rust om te weten dat het niet zo zal zijn dat jullie deze keuze moeten maken.
Verder steek ik hier een kaarsje voor je aan
donderdag 6 augustus 2015 om 11:18
quote:sassafras schreef op 06 augustus 2015 @ 11:05:
Boannan, ik heb je hele verhaal tot nu toe gevolgd en open telkens met angst en beven je posts. Wat een zware tijd maken jullie door.
Fijn dat je hier je angsten en twijfels kunt delen, zonder je vriend of je omgeving daar mee te belasten. Toch hoop ik dat jullie wel kunnen blijven communiceren, liefst met hulp want wat jullie meemaken is enorm.
Je geeft ook aan dat je nadenkt over een eventueel einde aan de behandeling. Wat heel veel mensen niet weten, is dat het niet de familie is die beslist, maar dat dit een zaak is van de behandelende artsen. Natuurlijk zullen ze praten met jullie, als dat aan de orde komt en zullen ze jullie mening willen weten, maar het besluit om een behandeling niet meer te starten of een bestaande behandeling te staken wordt genomen door de behandelende artsen. Misschien geeft het wat rust om te weten dat het niet zo zal zijn dat jullie deze keuze moeten maken.
Verder steek ik hier een kaarsje voor je aan Dat laatste was bij ons, in een iets andere situatie, inderdaad ook zo. Artsen gaven toen aan dat zij uiteindelijk de beslissingen over wel of niet behandelen nemen. Mij gaf dat toen veel rust.
Boannan, ik heb je hele verhaal tot nu toe gevolgd en open telkens met angst en beven je posts. Wat een zware tijd maken jullie door.
Fijn dat je hier je angsten en twijfels kunt delen, zonder je vriend of je omgeving daar mee te belasten. Toch hoop ik dat jullie wel kunnen blijven communiceren, liefst met hulp want wat jullie meemaken is enorm.
Je geeft ook aan dat je nadenkt over een eventueel einde aan de behandeling. Wat heel veel mensen niet weten, is dat het niet de familie is die beslist, maar dat dit een zaak is van de behandelende artsen. Natuurlijk zullen ze praten met jullie, als dat aan de orde komt en zullen ze jullie mening willen weten, maar het besluit om een behandeling niet meer te starten of een bestaande behandeling te staken wordt genomen door de behandelende artsen. Misschien geeft het wat rust om te weten dat het niet zo zal zijn dat jullie deze keuze moeten maken.
Verder steek ik hier een kaarsje voor je aan Dat laatste was bij ons, in een iets andere situatie, inderdaad ook zo. Artsen gaven toen aan dat zij uiteindelijk de beslissingen over wel of niet behandelen nemen. Mij gaf dat toen veel rust.
donderdag 6 augustus 2015 om 11:20
Je twijfels, angsten en paniek zijn heel logisch lijkt me en dat loslaten nu nog niet lukt vind ik ook niet gek. Natuurlijk vraag je je af 'wat als...'. Misschien eens goed om (als jullie daar aan toe zijn) hierover een gesprek te hebben met een arts en/of maatschappelijk werker, net als over je vragen over de kwaliteit van leven en verdere behandeling. Je moet jezelf niets verwijten, je schiet er helemaal niets mee op en het maakt het alleen maar nog moeilijker. Na iedere operatie kunnen complicaties optreden en dat is echt niet jouw schuld (overigens weet ik dat wat ik schrijf veel makkelijker gezegd dan gedaan is). Ik hoop echt dat jullie hier goede begeleiding voor kunnen krijgen. Weet in ieder geval uit ervaring dat die er zeker is in het ziekenhuis waar julllie zitten.
In elk geval nogmaals heel veel sterkte en kracht toegewenst.
In elk geval nogmaals heel veel sterkte en kracht toegewenst.
donderdag 6 augustus 2015 om 12:28
quote:sassafras schreef op 06 augustus 2015 @ 11:05:
Boannan, ik heb je hele verhaal tot nu toe gevolgd en open telkens met angst en beven je posts. Wat een zware tijd maken jullie door.
Fijn dat je hier je angsten en twijfels kunt delen, zonder je vriend of je omgeving daar mee te belasten. Toch hoop ik dat jullie wel kunnen blijven communiceren, liefst met hulp want wat jullie meemaken is enorm.
Je geeft ook aan dat je nadenkt over een eventueel einde aan de behandeling. Wat heel veel mensen niet weten, is dat het niet de familie is die beslist, maar dat dit een zaak is van de behandelende artsen. Natuurlijk zullen ze praten met jullie, als dat aan de orde komt en zullen ze jullie mening willen weten, maar het besluit om een behandeling niet meer te starten of een bestaande behandeling te staken wordt genomen door de behandelende artsen. Misschien geeft het wat rust om te weten dat het niet zo zal zijn dat jullie deze keuze moeten maken.
Verder steek ik hier een kaarsje voor je aan
Dit is ook mijn ervaring. Bij mij betrof het mijn moeder en een hele ander situatie, maar ik was wel opgelucht dat die beslissing niet bij mij lag. Wat ik me nu voor jou kan voorstellen is dat je deze gedachten bespreekt in het ziekenhuis. Is er een arts die je vertrouwd? Niet om al een of andere beslissing te nemen, maar om te weten wat zij denken en hoe zij het verloop vanaf nu zien. Ze komen misschien niet naar je toe omdat ze niet weten of jij daar al aan toe bent (zoals je vriend bijvoorbeeld).
Je gedachten over dat het eerst toch niet zwaar was en dat het voorkomen had kunnen worden geven mij een brok in mijn keel. Ik zou dat precies zo denken en voelen, maar vanaf de veilige afstand die ik nu heb zie ik in dat dit geen realiteit is. Ik hoop heel erg voor jou dat je voor jezelf een weg kunt vinden in alles wat je nu denkt en voelt. Schrijf hier gerust, wij leven allemaal heel erg met je mee.
Boannan, ik heb je hele verhaal tot nu toe gevolgd en open telkens met angst en beven je posts. Wat een zware tijd maken jullie door.
Fijn dat je hier je angsten en twijfels kunt delen, zonder je vriend of je omgeving daar mee te belasten. Toch hoop ik dat jullie wel kunnen blijven communiceren, liefst met hulp want wat jullie meemaken is enorm.
Je geeft ook aan dat je nadenkt over een eventueel einde aan de behandeling. Wat heel veel mensen niet weten, is dat het niet de familie is die beslist, maar dat dit een zaak is van de behandelende artsen. Natuurlijk zullen ze praten met jullie, als dat aan de orde komt en zullen ze jullie mening willen weten, maar het besluit om een behandeling niet meer te starten of een bestaande behandeling te staken wordt genomen door de behandelende artsen. Misschien geeft het wat rust om te weten dat het niet zo zal zijn dat jullie deze keuze moeten maken.
Verder steek ik hier een kaarsje voor je aan
Dit is ook mijn ervaring. Bij mij betrof het mijn moeder en een hele ander situatie, maar ik was wel opgelucht dat die beslissing niet bij mij lag. Wat ik me nu voor jou kan voorstellen is dat je deze gedachten bespreekt in het ziekenhuis. Is er een arts die je vertrouwd? Niet om al een of andere beslissing te nemen, maar om te weten wat zij denken en hoe zij het verloop vanaf nu zien. Ze komen misschien niet naar je toe omdat ze niet weten of jij daar al aan toe bent (zoals je vriend bijvoorbeeld).
Je gedachten over dat het eerst toch niet zwaar was en dat het voorkomen had kunnen worden geven mij een brok in mijn keel. Ik zou dat precies zo denken en voelen, maar vanaf de veilige afstand die ik nu heb zie ik in dat dit geen realiteit is. Ik hoop heel erg voor jou dat je voor jezelf een weg kunt vinden in alles wat je nu denkt en voelt. Schrijf hier gerust, wij leven allemaal heel erg met je mee.
Het is zoals het is
donderdag 6 augustus 2015 om 13:13
Wat heb je al veel meegemaakt. En wat groothartig dat je zoveel liefde voor hem voelt dat je hem zou kunnen laten gaan wanneer zijn menswaardig bestaan in het geding komt. Moedig dat je het hier durft op te schrijven. Goed dat je vooruit denkt. Dat je partner een ander tempo/proces heeft lijkt me logisch. Gevoel en verstand zijn ook zo persoonlijk. Veel wijsheid gewenst. En kracht en moed. En een groot wonder mag ook jullie kant op komen.
donderdag 6 augustus 2015 om 13:15
quote:Dalit schreef op 06 augustus 2015 @ 13:13:
Wat heb je al veel meegemaakt. En wat groothartig dat je zoveel liefde voor hem voelt dat je hem zou kunnen laten gaan wanneer zijn menswaardig bestaan in het geding komt. Moedig dat je het hier durft op te schrijven. Goed dat je vooruit denkt. Dat je partner een ander tempo/proces heeft lijkt me logisch. Gevoel en verstand zijn ook zo persoonlijk. Veel wijsheid gewenst. En kracht en moed. En een groot wonder mag ook jullie kant op komen.Ik wist het niet goed te verwoorden, maar helemaal eens met deze post. Heel veel sterkte en kracht toegewenst!
Wat heb je al veel meegemaakt. En wat groothartig dat je zoveel liefde voor hem voelt dat je hem zou kunnen laten gaan wanneer zijn menswaardig bestaan in het geding komt. Moedig dat je het hier durft op te schrijven. Goed dat je vooruit denkt. Dat je partner een ander tempo/proces heeft lijkt me logisch. Gevoel en verstand zijn ook zo persoonlijk. Veel wijsheid gewenst. En kracht en moed. En een groot wonder mag ook jullie kant op komen.Ik wist het niet goed te verwoorden, maar helemaal eens met deze post. Heel veel sterkte en kracht toegewenst!
donderdag 6 augustus 2015 om 13:25
Lieve Boannan, wat word je toch op een verschrikkelijke manier met allerhande vragen en gedachten geconfronteerd. Ik zou dit ook eens voorzichtig ter sprake brengen bij een arts waar het goed bij voelt.
In ziekenhuizen heb je ook medisch psychologen, informeer eens naar de mogelijk om met zo iemand te praten.
Ik wil jullie heel veel sterkte wensen bij alles wat er iedere dag weer op jullie afkomt. Er wordt aan jullie gedacht.
In ziekenhuizen heb je ook medisch psychologen, informeer eens naar de mogelijk om met zo iemand te praten.
Ik wil jullie heel veel sterkte wensen bij alles wat er iedere dag weer op jullie afkomt. Er wordt aan jullie gedacht.
donderdag 6 augustus 2015 om 13:44
Boannan toch. Wat een zorgen.
Weet je, je liefde voor je zoontje spat van het scherm af. Je schrijft zo warm en eerlijk over hem! Natuurlijk zou je niet meer klagen als je toen wist wat je nu weet, maar dat wist je allemaal nog niet. Het was toen ook zwaar, maar dan anders. En daarbij: klagen mag. Altijd. Het zegt en zei niets over de liefde voor je zoontje.
Het is allemaal niets niks wat er de laatste dagen is gebeurd. Goed dat je hier alles wat je maar wil kwijt kan. Blijf vooral van je afschrijven als het goed voelt voor je! In mij vind je in ieder geval een luisterend oor/lezend oog.
Ik wens je alle goeds toe. Wat hierboven al werd geschreven: naast alle goeds wens ik een wonder voor jullie. In ieder geval steek ik een waxientje voor jullie kleine, dappere zoontje aan.
Weet je, je liefde voor je zoontje spat van het scherm af. Je schrijft zo warm en eerlijk over hem! Natuurlijk zou je niet meer klagen als je toen wist wat je nu weet, maar dat wist je allemaal nog niet. Het was toen ook zwaar, maar dan anders. En daarbij: klagen mag. Altijd. Het zegt en zei niets over de liefde voor je zoontje.
Het is allemaal niets niks wat er de laatste dagen is gebeurd. Goed dat je hier alles wat je maar wil kwijt kan. Blijf vooral van je afschrijven als het goed voelt voor je! In mij vind je in ieder geval een luisterend oor/lezend oog.
Ik wens je alle goeds toe. Wat hierboven al werd geschreven: naast alle goeds wens ik een wonder voor jullie. In ieder geval steek ik een waxientje voor jullie kleine, dappere zoontje aan.
