bijna kruipen voor liefde bij je eigen man

Hallo allemaal,



Al 14 jaar zit ik in een relatie, waarvan wij wij 3 jaar zijn getrouwd en een zoontje hebben van 8 maanden.

5 jaar geleden ben ik een x in de fout gegaan, met een bekende nog wel en we zijn toch bij elkaar gebleven en dus zelfs getrouwd en een kind gekregen.

We zijn destijds ook in relatietherapy geweest en dat heeft alles wel wat duidelijker gemaakt tussen ons.

Nu dus 5 jaar verder en sinds mijn bevalling heb ik het idee dat mijn man zich weer net voeld als toen ik net was vreemdgegaan, hij zegt wel dat ie van me houdt, maar meer omdat het moet volgens mij, verder heb ik het gevoel alsof hij me negeert, raakt me niet aan (het doet hem ook niks of ik hem nu wel of niet aanraak), verteld me niks over werk, wat hij denkt, voelt, wilt niks met me ondernemen, is alleen met zijn zoon bezig(waar ik wel blij om ben), maar ben zelfs jaloers:-(

Wel weet ik dat hij goed contact heeft met een turkse vrouw van het werk(sms contact), zij is nog getrouwd maar wil van haar man af begreep ik, maar er zou geen reden voor zijn volgens mij man.

Ze smsen alleen omdat ze bang is voor haar man dat hij haar iets aandoet of wat dan ook, zijn telefoonrekening is dus best hoog, wel 400 smsjes per maand, alleen naar haar!

Nu heb ik niet het idee dat ze sex hebben ofzo, maar voor mijn gevoel gaan ze geestelijk wel degelijk vreemd zeg maar, ze delen alles met elkaar en ben bang dat hij daarom niks meer met mij wilt delen.

Laatst belde ik hem en vroeg hem hoe het met haar ging (wel sarcastisch, fout van mij), maar toen noemde hij mij een snol en hij ging verder met haar smsen want hij had geen zin om zijn tijd aan mij te verslinden.

Wel heeft mijn man toekomstdromen, en dan spreekt ie uit dat het een droom voor ons gezin is, een groter huis, andere auto, vakanties etc.... maar als ie boos is, zegt ie dat ik niet in die dromen voorkom en dat ie dat soms alleen zegt om mij gerust te stellen.

Dan vraag ik hem wat hij nou wil van mij en dan geeft ie aan dat hij de relatie allang heeft opgegeven en dat als ik verder met hem wil maar mijn best moet doen, want hij zal er geen energie meer in steken.

Nou kortgezegt, ik ben voor hem gaan kruipen als het ware, elke dag ontbijt op bed, ik laat de hond uit om hem te ontzien, geef de kleine eten en drinken om hem te ontzien,masseer hem als hij uit het werk komt, kook voor hem, bevredig hem sexueel zonder er iets voor terug te vragen noch te krijgen, ik ben dus aan het smeken eigenlijk om een beetje reactie, liefde, genegenheid, geborgenheid, sex, communicatie!!, helaas zonder resultaat!!

Het enige wat ik merk is dat hij niet meer zomaar boos word of mij een snol, hoer of wat dan ook noemt, soms verteld ie wel wat (onzinnige dingen dan),en dat maakt mij dan alweer blij eigenlijk!



Soms fantaseer ik om met die kleine alleen verder te gaan en hoe mijn leven er dan uit zal zien, maar dan al heel snel krijg ik het benauwd en denk ik, dat kan ik die kleine niet aan doen, moeten we op een flatje gaan zitten ofzo, kan mijn man ook niet missen, het idee dat ie dan misschien een ander krijgt waar die wel alle liefde aan zal geven, ppfff

Vreemdgaan zal ik nooit en tenimmer meer kunnen, weet wat het aanricht, weggaan bij mijn man durf en kan ik dus ook niet, maar van blijven zak ik steeds dieper in een put!

Heb ook gedacht aan hulp bij een psygoloog ofzo, besproken met mijn man, maar hij vind mensen die daar hulp gaan zoeken, zwakke mensen, en vind dat ik dan niet meer instaat zou zijn voor mijn zoontje te zorgen, terwijl als ik hulp zou krijgen het juist beter aankan denk ik, maarja, dat is een wellis nietes verhaal en dat word hem dus ook niet.



Nou, ik ben in iedergeval mijn verhaal even kwijt, maar weet me eigenlijk geen raad meer!



Voor diegene die het hebben gelezen, in iedergeval bedankt dat je de moeite nam.



Groetjes me

Hallootjes,



Nou, heb mijn eerste echte gesprek gehad met pscholoog!, het ging wel aardig denk ik, ze stelde voorral veel vragen om er achter te komen wat er precies gebeurd nu en in het verleden en hoe wij daar mee omgaan etc...zelf merkte ik wel dat ik er nogal gevoelloos over sprak, alsof het me koud liet allemaal, voelde eigenlijk ook niet zoveel, heel raar in iedergeval, heel af entoe voelde ik wat emotie opkomen, en zodra ik het onderdrukte, onbewust, viel het helemaal weg.

Ze zei ook dat ik totaal niet verbitterd, verdrietig of boos overkom terwijl ik alles vertel.



Over een week moet ik weer komen, maar ze vroeg of ik toch wilde proberen om mijn man mee te nemen...... nouik ga mijn best doen, maar ik begin er pas zondag over, anders is het weekend weer naar de klote!

De afgelopen dagen loop alles ineens heel soepel thuis, hij brengt me sóchtends naar mijn werk en laat s'avonds de hond ineens uit zonder dat ik iets vraag....., wat zou dit betekenen? ik vind het wel best zo, want ik ben zo moe, ben blij dat ie in iedergeval iets uit handen neemt, ook heeft ie gekookt van de week, en het was nog te eten ook:-)



Ik merk wel op dat ons zoontje dus een beetje ziek is he, hij heeft de 6e ziekte , en sinds dat is begonnen, zijn wij beter met elkaar omgegaan deze week, alsof we dan ineens dichter tot elkaar komen omdat het gaat om iemand die ons allebei heel dicht bij het hart staat, onze zoon.



Ikga heus niet te positief weer zijn, ben heus wel realistisch, maar stiekem......ben ik toch blij.



Nou, ik ga die hele vragenlijst maar even invullen die ik heb meegekregen:-) alvast een goed weekend

HOiHoi,



Bedankt voor je positieve reacties!

Ben helaas niet begonnen over die therapy met mijn man, of hij mee wilde gaan, mijn ouders kwamen spontaan van het weekend en wilde het wel gezellig houden, want dat was het namelijk, hij deed erg speels naar mij toe, en lief etc.. en vond dat wel fijn.

Kreeg weer zo een rust over me heen van het gaat weer goed etc.. ik stel me aan, gedraag me als een slachttoffertje zoals hij al vaker heeeft geroepen, maar toen ik vannochtend onderweg naar mijn werk ging, verdween dat gevoel alweer, en kwam ik denk ik weer in de realiteit.

heb dus nog niks van hem gehoord ofzo, en nu denk ik dan weer dat ie continu met zijn hoofd bij die andere vrouw zit (denk dus weer negatief), dat was van het weekend anders.

Word best moe van mezelf eigenlijk, dat geswitch met die gevoelens, gedachten, had ik maar wat meer duidelijkheid.

Mijn pa zei van het weekend tegen mij, hey, dus jullie gaan weer verhuizen joh?!, ja, je man had het erover dat zijn grote wens is om naar een vrijstaand huis te verhuizen, voor als er meer kinderen komen etc...., ja, dan ga ik denken,oke, hij wil toch wel alleen mij, maar waarom schenkt ie mij dan verder geen aandacht en wel die andere vrouw??/ het is zo verwarrend allemaal.



Ik moet dus over 2 weken weer en de therapeut hoopt dat ik hem meeneem, dat word nog wat.



MIjn zoontje is ondertussen weer beter gelukkig, vond het zo zielig voor hem!

Hoi Doortje,

Bedankt voor je begrip!, je vroeg wat ik wilde, nou, ik wil hem, hemals mijn man, die liefdevol, begripvol, respectvol en volledig van mij is! Ik weetdat hij alles kan geven wat ik nodig heb, het is de vraag alleen of hij dat nog wel wil, en daar is hij zelf niet helemaal uit denk ik.

Als hij stopt met smsen is wel al een groot deel van mijn probleem opgelost, maar daarnaast wil ik gewoon meer liefde van hem natuurlijk, en dat ie mij het gevoel geeft dat ik veilig bij hem ben en mezelf kan zijn.

Waar ik op wacht is eigenlijk dat al het bovenstaande toch nog gaat gebeuren...



Ja, je hebt gelijk, ik heb te weinig durf om zelf stappen te ondernemen, en dat heb ik steeds meer, vroeger had ik dat niet, toenhad ik de leiding, ik ondernam vanalles, hakte knopen door, regelde dingen, maar benin de loop der jaren, de laatste 5 jaar dan, steeds terughoudender geworden en weet eigenlijk niet zo goed hoe ik mijn oude ik terug kan vinden.



Vind het trouwens juist fijn dat je zoveel vragen steld, want dat geeft mij de mogelijkheid om na te denken over dingen wat ik mezelf dus niet afvraag en dit alles neem ik mee naar de psycholoog en kan ik het met haar bespreken, waarom ik dingen doe die ik doe en en of ik moet veranderen ofzo en hoe etc...ik leer mezelf weer kennen hoop ik daar.



Mag ik vragen hoe het jou allemaal zo bekend voorkomt?

Ik bedoelde inderdaad of jij dus hetzelfde had meegemaakt, bedankt voor je antwoorden.



Wat vervelend dat je nu weer in zo een situatie zit joh!, ben je niet sterker geworden door die eerste relatie? of ben je zo blind van verliefdheid dat je het nu weer niet (wil zien)? Dat sms gedoe heb ik dus ook, maar smst hij waar jij bij bent?en wist hij alles? wat verteld hij je wel?



Vandaag voel ik me erg in de war, vannacht kwam hij naar bed en ik wilde dat ie zijn armen om me heen deed , maar dat deed hij niet, probeerde wel een gepsrek aan te gaan, maar ik deed sacho en weet niet waarom, hij zei vervolgens weltrusten en dat ie van me hield en even later merk ik op dat ie met zichzelf bezig is, aan de ene kant ben ik onwijs boos, en vind ik het respectloos maar aan de andere kant vind ik het enorm zielig, dat hij behoeftes heeft en het niet aan mij durft of wilt vragen om welke reden dan ook.

Dan denk ik, zal ik me omdraaien en verder gaan, en evenlater denk ik, ja daaag, hij kan toch ook toenadering naar mij zoeken?! en zo blijven mijn gedachte een hele tijd switchen en uiteindelijk blijf ik liggenzoals ik lig en val inslaap!

Word vannochtend huilend wakker met schuldgevoel, kwaadheid, eenzaamheid, maar moet blijven lachen voor mijn kleine man.

Moet ik mijn man nou vertellen wat ik voel, denk, en hoe, zo frustrerend om iemand te proberen te bereiken op een manier war ik geen respons op krijg.

Alleen als ik over wissewasjes praat reageert ie en begint ie over dat ie zich verheugd op een uitje volgende week, ik snap het niet.



Maar goed, heb weer even mijn hart gelucht!

Hoi lieve doortje, jeetje meid, je zit inderdaad met bijna hetzelfde probleem, en mij geef je advies en doet er zelf niks mee zo te zien, das zo jammer!

jij zegt dat ie intiem smst, wat zoal dan, wilje een voorbeel dgeven? wel vind ik het eenblijk van vertrouwen dat hij dus niks wist uit zijn telefoon, of hij is gewoon naief.

Als jij depri aan het worden bent, waarom zeg je dat niet tegen hem en ga jij of hebjij ook al hulp gezocht bij een therapeut?

die mannen snappen het echt niet allemaal denk ik,ze geven al hun tijd en energie en aandacht aan een andere vrouw,(en), maar aan eigen partner weinig tot niks, wij zijn goed voor het huishouden, koken, verzorgende gedeelte, evt sex, maar verder zijn we inhoudloos ofzo? ik weet het niet, maar hun hebben ee kronkel, niet wij!

Benblij dat jij je verhaal nu ook doet joh, inhouden dat maakt je echt depri, en praten lucht op!

beste Doortje15,



Bedankt voor je berichtjes en uitleg en meid, jij bent nog een stap verder dan mij als het al lang aan de gang is en het doet je niet veel meer!, JA!, ga naar een therapeut en ik kan je niet zeggen of je naar een ander moet gaan, wees eerlijk tegen jezelf, had je een fijn gevoel bij die ene of kon je je niet helemaal geven?zoniet, ga dan naar eenander, maar je moet absoluut gaan!

Ook al kunnen wij nog geen knopen doorhakken, dit noet je echt doen denk ik, net als mij, voor je zelfvertrouwen, die moet eerst terugkomen, dan is stap 1.

Nee ik ben nog niet geweest, ik moet donderdag weer op gesprek, ben benieuwd hoe dat zal verlopen....

Beste Aspoes, ik begrijp je kwaadheid naar mij toe, je onbegrip en dat je denkt dat ik dom ben!

Maar ik kan je bij deze melden dat als ik niet had meegemaakt wat ik had meegemaakt, nooit zo een man had gehad nooit iemand had bedrogen, dat ik waarschijnlijk net zo kort door de bocht zou zijn geweest als jou!!!

Maar helaas, ik zit in deze situatie en ben mijn ruggegraat verloren in de loop der jaren, is moeilijk te begrijpen als je zelf niet in zo een soortgelijke situatie hebt gezeten, bang bent etc..

Maar ik begrijp je volkomen en af en toe zo een bericht, dat kan ik best gebruiken hoor! dan word ik wel weer even met mijn neus op de feiten gedrukt en bedenk ik me dus dat ik vroeger ook zo gereageerd zou hebben en dat ik die persoon in mij dus kwijt ben, en weer terugwil, en daarom ga ik in therapy!!!

Heb trouwens een leuk weekend gehad, nou ja, geen ruzie, veel visitie, vind het altijd heerlijk als er visite komt, lekker voor ze koken etc...

Zit niet op een roze wolk en weet dat mijn weekend alleen daarom leuk was hoor, maar ja.



Maar Doortje AUB meid, ga met een prof praten, heb jij wel eens geprobeerd een van die meiden te bellen eigenlijk? zou je dat niet willen? duidelijkheid vragen, als hij toch geen antwoord geeft....