Relaties
alle pijlers
Reden tot een feestje
vrijdag 19 september 2008 om 21:43
Hallo
Ik weet eerlijk gezegd niet waar ik nu terecht moet. Ik ben verdriteig , gekwetst, moe en dood van binnen.
Ik ben vandaag jarig. Veel leuke kaartjes en telefoontjes van hele mooie leuke mensen die me dierbaar zijn ( helaas in het buitenland op het moment. Mijn dag begon goed. Het is mooi weer , veel leuke reacties op het werk. Ben daarna naar mijn ouderlijk huis gegaan. De sfeer is bedrukt ( mijn vader is geestelijk ziek) probeert vaker te domineren en te onderdrukken , vaak gepaard met kritiek over hoe ik ben en dat ik het alleemaal nie tgoed doe. Ook vandaag mocht het niet ontbreken.Ook ik zelf zat niet echt heel lekker in mijn vel en kon deze keer niet echt om lachen. Waarop ik dezekeer aangaf dat ik deze kritiek nie tpik en dat ik ben wie ik ben en dat ik het goed zo vind.,Avond eindigde in ruzie. Maar het ergste van alles is dat ze mij ( mijn moeder en hij ) van de trap probeerden af te duwen.
Zij kwam van boven en hij stond onderaan de trap. Ik moest opzouten omdat ik een ondankbaar kreng ben( omdat ik niet heel vrolijk kon zijn om de cadeautjes en niet echt heel erg in de mood was) ..Vinden jullie dat dit een beetje te ver gaat? Hoe ik ook was je kunt me toch niet gaan slaan en mij van de trap afduwen. Mijn moeder gooide sjaal naar mijn hoofd , greep mij vast en enigste wat ik kon roepen is "" Voorzichtig met mijn rug'' Heb namelijk problemen met mijn rug waar ik al een jaar voor onder behandeling ben. Maar ze bleven mij duwen en trekken. Ik ben lopend naar huis gegaan omdat ik al mijn spullen daar achtergelaten heb.
Ik ben zo verdrietig en verloren dat ik neit weet wat ik doen moet. Morgen lunch met vriendinnen ? Maar ik zit helemaal te trillen en weet niet wat ik moet doen. Ik ben vandaag 25 jaar geworden
Een volwassen vrouw
En weet gewoon niet tegen wie ik dit moet vertellen. Ik ben eerder bij de therapeut geweest toen mijn vader mij in elkaar geslagen heeft 23 ( ik werd hierdoor langdurig depressief) Nu voel ik me dood van binnen.
Ik weet eerlijk gezegd niet waar ik nu terecht moet. Ik ben verdriteig , gekwetst, moe en dood van binnen.
Ik ben vandaag jarig. Veel leuke kaartjes en telefoontjes van hele mooie leuke mensen die me dierbaar zijn ( helaas in het buitenland op het moment. Mijn dag begon goed. Het is mooi weer , veel leuke reacties op het werk. Ben daarna naar mijn ouderlijk huis gegaan. De sfeer is bedrukt ( mijn vader is geestelijk ziek) probeert vaker te domineren en te onderdrukken , vaak gepaard met kritiek over hoe ik ben en dat ik het alleemaal nie tgoed doe. Ook vandaag mocht het niet ontbreken.Ook ik zelf zat niet echt heel lekker in mijn vel en kon deze keer niet echt om lachen. Waarop ik dezekeer aangaf dat ik deze kritiek nie tpik en dat ik ben wie ik ben en dat ik het goed zo vind.,Avond eindigde in ruzie. Maar het ergste van alles is dat ze mij ( mijn moeder en hij ) van de trap probeerden af te duwen.
Zij kwam van boven en hij stond onderaan de trap. Ik moest opzouten omdat ik een ondankbaar kreng ben( omdat ik niet heel vrolijk kon zijn om de cadeautjes en niet echt heel erg in de mood was) ..Vinden jullie dat dit een beetje te ver gaat? Hoe ik ook was je kunt me toch niet gaan slaan en mij van de trap afduwen. Mijn moeder gooide sjaal naar mijn hoofd , greep mij vast en enigste wat ik kon roepen is "" Voorzichtig met mijn rug'' Heb namelijk problemen met mijn rug waar ik al een jaar voor onder behandeling ben. Maar ze bleven mij duwen en trekken. Ik ben lopend naar huis gegaan omdat ik al mijn spullen daar achtergelaten heb.
Ik ben zo verdrietig en verloren dat ik neit weet wat ik doen moet. Morgen lunch met vriendinnen ? Maar ik zit helemaal te trillen en weet niet wat ik moet doen. Ik ben vandaag 25 jaar geworden
Een volwassen vrouw
En weet gewoon niet tegen wie ik dit moet vertellen. Ik ben eerder bij de therapeut geweest toen mijn vader mij in elkaar geslagen heeft 23 ( ik werd hierdoor langdurig depressief) Nu voel ik me dood van binnen.
zaterdag 20 september 2008 om 14:39
zaterdag 20 september 2008 om 14:51
Thx
Ik kan niks doen dan aan zijn ( mijn vader) woorden te denken. Hij ( mijn vader) zegt : Ik win toch altijd !
Die woorden zijn dus naar aanleiding van het feit dat als hij kritiek op mij heeft dat ik dan zeg dat ik het er niet mee eens ben en als hij tot het uiterste gaat waardoor hij mij dus verdrietig maakt. Als hij dit ziet als overwinning dan vind ik dat eigenlihjk heel sneu.
Hij maakt dus wedstrijdjes , ik ben zijn concurrent ( belachelijk)
Ik zei dat ie een maatje moest zoeken en met hem maar lekker wedstrijdjes moest spelen en dat ik daar geen zin in heb. Maar goed hij heeft gewonnen , hij heeft mij weer aan het huilen gekregen. Wat een overwinning...De methode van negere en mezelf onder controle houden maakt hem nog meer boos. Hij zegt dan dingen in de trend van: '' Je vindt ezelf heel wat he..Lekker belangrijk"" waarop ik dan zeg JA...
Kortom hij doet er alles aan om mij zover te krijgen dat ik uit mijn balans geraak. Heel raar is dat eigenlijk. En mijn moeder rent er maar omheen , wat wil je schat dit dat ...
Zal ik dit voor je doen , zal ikd at voor je doen...En tegen mij mogen we lekker tekeer gaan, zelfs meehelpen...
Ik begrijp niks meer van die mensen...,
Ik kan niks doen dan aan zijn ( mijn vader) woorden te denken. Hij ( mijn vader) zegt : Ik win toch altijd !
Die woorden zijn dus naar aanleiding van het feit dat als hij kritiek op mij heeft dat ik dan zeg dat ik het er niet mee eens ben en als hij tot het uiterste gaat waardoor hij mij dus verdrietig maakt. Als hij dit ziet als overwinning dan vind ik dat eigenlihjk heel sneu.
Hij maakt dus wedstrijdjes , ik ben zijn concurrent ( belachelijk)
Ik zei dat ie een maatje moest zoeken en met hem maar lekker wedstrijdjes moest spelen en dat ik daar geen zin in heb. Maar goed hij heeft gewonnen , hij heeft mij weer aan het huilen gekregen. Wat een overwinning...De methode van negere en mezelf onder controle houden maakt hem nog meer boos. Hij zegt dan dingen in de trend van: '' Je vindt ezelf heel wat he..Lekker belangrijk"" waarop ik dan zeg JA...
Kortom hij doet er alles aan om mij zover te krijgen dat ik uit mijn balans geraak. Heel raar is dat eigenlijk. En mijn moeder rent er maar omheen , wat wil je schat dit dat ...
Zal ik dit voor je doen , zal ikd at voor je doen...En tegen mij mogen we lekker tekeer gaan, zelfs meehelpen...
Ik begrijp niks meer van die mensen...,
zaterdag 20 september 2008 om 15:00
zaterdag 20 september 2008 om 17:54
quote:twijfelvrouwtje22 schreef op 20 september 2008 @ 15:00:
[...]
ja . idd
maar uiteindleijk ben ik het ook telkens weer,,,Hij is heel goed in zijn schizofrene spelletjesWat ik al schreef, je ouders veranderen niet. Maar jij kunt er wel voor kiezen om je niet meer zo te laten behandelen. Van hun moet je niks verwachten, je zult het dus zelf moeten doen.
[...]
ja . idd
maar uiteindleijk ben ik het ook telkens weer,,,Hij is heel goed in zijn schizofrene spelletjesWat ik al schreef, je ouders veranderen niet. Maar jij kunt er wel voor kiezen om je niet meer zo te laten behandelen. Van hun moet je niks verwachten, je zult het dus zelf moeten doen.
Cum non tum age
zaterdag 20 september 2008 om 18:07
quote:noa schreef op 20 september 2008 @ 17:54:
[...]
Wat ik al schreef, je ouders veranderen niet. Maar jij kunt er wel voor kiezen om je niet meer zo te laten behandelen. Van hun moet je niks verwachten, je zult het dus zelf moeten doen.
ja, dat moet ik toch naderhand begrepen hebben , zou je kunnen zeggen. En ik heb ook afstand genomen. Ik heb ze een tijd niet gezien en op de uitnodigingen reageerde ik vaker dat ik het druk had. Ik verwachtte echter niet dat er weer heririe zou zijn tijdens mijn verjaardag. Ik weet gewoon niet wat ik nog meer moet doen. Misschien echt nooit naar hun huis? Nooit op bezoek? Alleen op neutraal terrein afspreken en niets samen ondernemen met Kerst. Het blijft heel moeilijk om volledig nietsmeer van mezelf te laten horen vooral omdat ik mijn hele leven lang overal bij betrokken was. echt overal! Maar goed als het zelfs tijdens de verjaardagen nie tmeer gaat dan wee tik het ook nie tmeer. misschien alleen in de stad afspreken en dan nog voor een paar uurtjes...Jezus dit gaan moeilijk worden. Abrupt einde aan maken is iets wat ik heel moeijlijk kan...Maar mezelf depressief maken, wil ik ook niet meer.
Ik heb genoeg van die losse handjes en vernederingen. Ik weet ergens dat ik dit niet verdien!
[...]
Wat ik al schreef, je ouders veranderen niet. Maar jij kunt er wel voor kiezen om je niet meer zo te laten behandelen. Van hun moet je niks verwachten, je zult het dus zelf moeten doen.
ja, dat moet ik toch naderhand begrepen hebben , zou je kunnen zeggen. En ik heb ook afstand genomen. Ik heb ze een tijd niet gezien en op de uitnodigingen reageerde ik vaker dat ik het druk had. Ik verwachtte echter niet dat er weer heririe zou zijn tijdens mijn verjaardag. Ik weet gewoon niet wat ik nog meer moet doen. Misschien echt nooit naar hun huis? Nooit op bezoek? Alleen op neutraal terrein afspreken en niets samen ondernemen met Kerst. Het blijft heel moeilijk om volledig nietsmeer van mezelf te laten horen vooral omdat ik mijn hele leven lang overal bij betrokken was. echt overal! Maar goed als het zelfs tijdens de verjaardagen nie tmeer gaat dan wee tik het ook nie tmeer. misschien alleen in de stad afspreken en dan nog voor een paar uurtjes...Jezus dit gaan moeilijk worden. Abrupt einde aan maken is iets wat ik heel moeijlijk kan...Maar mezelf depressief maken, wil ik ook niet meer.
Ik heb genoeg van die losse handjes en vernederingen. Ik weet ergens dat ik dit niet verdien!
zaterdag 20 september 2008 om 18:07
quote:twijfelvrouwtje22 schreef op 20 september 2008 @ 14:51:
Ik begrijp niks meer van die mensen...,
Wees blij dat je ze niet begrijpt.
Dat betekent dat jij anders bent en anders in elkaar zit.
(Dit heb ik niet zelf bedacht. Wijze woorden van mijn psycholoog toen ik hetzelfde verzuchtte over mijn ouders.)
Ik begrijp niks meer van die mensen...,
Wees blij dat je ze niet begrijpt.
Dat betekent dat jij anders bent en anders in elkaar zit.
(Dit heb ik niet zelf bedacht. Wijze woorden van mijn psycholoog toen ik hetzelfde verzuchtte over mijn ouders.)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 20 september 2008 om 18:09
quote:twijfelvrouwtje22 schreef op 20 september 2008 @ 18:07:
Ik heb genoeg van die losse handjes en vernederingen. Ik weet ergens dat ik dit niet verdien!
Nee, dit verdien je zeker niet.
Dit verdient geen enkel kind.
Je volste recht om er genoeg van te hebben.
Hoe je het contact al dan niet verder gaat invullen, zal je wel duidelijk worden. Sterkte!
Ik heb genoeg van die losse handjes en vernederingen. Ik weet ergens dat ik dit niet verdien!
Nee, dit verdien je zeker niet.
Dit verdient geen enkel kind.
Je volste recht om er genoeg van te hebben.
Hoe je het contact al dan niet verder gaat invullen, zal je wel duidelijk worden. Sterkte!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 20 september 2008 om 18:17
@ Elmervrouw
Ik lijk heel erg op hun. Ik ben overal bij betrokken geweest in hun leven ( wat ik pas achteraf als verkeerd bestempel) Het was niet mijn rol om de klappen te krijgen en frustraties op te vangen. Het was niet mijn rol om kennis te maken met zijn ( mijn vaders vriendinnetjes) terwijl mijn moeder thuis zat.
Het is niet mijn rol om zijn frustraties om te vangen met het excuus dat hij ziek is en dat er niets aan valt te veranderen.
Het is niet mijn rol om aangeraakt te worden als ik het niet wil.
Ik wil niet meer gemanipuleerd worden met liefde , cadeautjes en diepzinnige gesprekken als ik het later toch in mijn gezicht krijg tegengeworpen.
Het leuke van dit alles, is dat ik dit al een paar jaar terug tegen mezelf verteld heb. En nog steeds weet hij ( en nu in samenspraak met haar) hoe je mij aan het huilen kan krijgen.
Ik doe het telkens weer.....
Ik lijk heel erg op hun. Ik ben overal bij betrokken geweest in hun leven ( wat ik pas achteraf als verkeerd bestempel) Het was niet mijn rol om de klappen te krijgen en frustraties op te vangen. Het was niet mijn rol om kennis te maken met zijn ( mijn vaders vriendinnetjes) terwijl mijn moeder thuis zat.
Het is niet mijn rol om zijn frustraties om te vangen met het excuus dat hij ziek is en dat er niets aan valt te veranderen.
Het is niet mijn rol om aangeraakt te worden als ik het niet wil.
Ik wil niet meer gemanipuleerd worden met liefde , cadeautjes en diepzinnige gesprekken als ik het later toch in mijn gezicht krijg tegengeworpen.
Het leuke van dit alles, is dat ik dit al een paar jaar terug tegen mezelf verteld heb. En nog steeds weet hij ( en nu in samenspraak met haar) hoe je mij aan het huilen kan krijgen.
Ik doe het telkens weer.....
zaterdag 20 september 2008 om 18:56
Jij doet het niet weer. Zij doen het weer. En daar reageer jij verdrietig op. Natuurlijk. Als het om je ouders gaat verwacht je een bepaalde mate van onvoorwaardelijke liefde en steun ipv emotionele en fysieke mishandeling.
Ik begrijp je gevoel dat je er weer ingetrapt bent. Maar dan ben je echt te hard voor jezelf. Het zou niet zo moeten zijn dat je zo op je hoede moet zijn bij je ouders.
Kom als je wil idd eens kijken bij het topic Eert uw vader en uw moeder. Je bent welkom om van je af te komen schrijven als je er behoefte aan hebt. Misschien vind je daar wat troost in de wetenschap dat je niet de enige bent en dat het echt niet aan jou ligt.
Iig nog van harte gefeliciteerd!
Ik begrijp je gevoel dat je er weer ingetrapt bent. Maar dan ben je echt te hard voor jezelf. Het zou niet zo moeten zijn dat je zo op je hoede moet zijn bij je ouders.
Kom als je wil idd eens kijken bij het topic Eert uw vader en uw moeder. Je bent welkom om van je af te komen schrijven als je er behoefte aan hebt. Misschien vind je daar wat troost in de wetenschap dat je niet de enige bent en dat het echt niet aan jou ligt.
Iig nog van harte gefeliciteerd!
zaterdag 20 september 2008 om 19:49
Ik vind het niet meer dan een normale reactie dat je hoopt op liefde en steun van je ouders, alleen kunnen zij dat je niet geven. Geef jezelf niet de schuld dat je 'het telkens weer doet', daarmee haal je jezelf onnodig mee omlaag. Je bent niet voor alles wat je overkomt verantwoordelijk (je bent niet verantwoordelijk voor het gedrag van je ouders), wel kun je nu zelf je leven meer gaan sturen, een leven waarin jij niet meer afhankelijk van ze bent.
Het gevoel dat je op ze lijkt, dat begrijp ik wel maar je bent hun niet. Je bent idd anders en je zit anders in elkaar.
Het gevoel dat je op ze lijkt, dat begrijp ik wel maar je bent hun niet. Je bent idd anders en je zit anders in elkaar.
zaterdag 20 september 2008 om 20:05
quote:Rosy76 schreef op 20 september 2008 @ 19:49:
Ik vind het niet meer dan een normale reactie dat je hoopt op liefde en steun van je ouders, alleen kunnen zij dat je niet geven. Geef jezelf niet de schuld dat je 'het telkens weer doet', daarmee haal je jezelf onnodig mee omlaag. Je bent niet voor alles wat je overkomt verantwoordelijk (je bent niet verantwoordelijk voor het gedrag van je ouders), wel kun je nu zelf je leven meer gaan sturen, een leven waarin jij niet meer afhankelijk van ze bent.
Het gevoel dat je op ze lijkt, dat begrijp ik wel maar je bent hun niet. Je bent idd anders en je zit anders in elkaar.
ja, klopt..Er is nog zoiets als oma,opa, voorouders , omgeving waarin je ervaringen hebt opgebouwd, enz enz
Ik begrijp dat allemaal wel. En toch neemt het niet weg dat ik op ze lijk , uiterlijk , maar ook de waarden , normen die ze me hebben gegeven. Ze hebben mij goed opgevoed , ondanks alles.
Ik probeer het goed te praten, telkens weer. Ik vergeef telkens weer. Maar hiermee verandert de situatie niet. Ik wil ook respect. Waarom krijg ik dat van anderen , maar niet van hun.
Ik heb ze vaker geholpen tijdens hun scheiding, hun problemen. Ik ben altijd zelfstandig geweest, ook als kind zijnde huilde ik nooit. Ik heb alles zelf gedaan, ook financieel was ik nooit afhankelijk. en nu dat het wat minder goed met me gaat hebben ze het recht om mij te vernederen, te kwetsen en boven alles losse handjes te laten wapperen.
Ik kan mezelf kwalijk nemen dat ik zo gevoelig ben en alles tot me neem. Maar deze keer niet.
Ik heb besloten om niet een gat te vervallen. Ik word niet meer depressief. Ik zal geen schuld tot me nemen. Het is niet altijd mijn schuld. Ik heb ook recht op zwakke momenten. Ik ben ook een mens/een vrouw. Niemand heeft het recht om mij aan te raken als ik dat niet wil! Neem het is niet mijn schuld, ik verneder ze niet ik raak ze niet aan. Ik probeer me te verdedigen en ook dat willen ze onderdrukken. En hoezo , ik ben jonger en dus moe tik het maar accepteren?
Hoezo moet ik alles maar accepteren?
Morgen ochtend , ga ik mijn spullen ophalen ( heb helaas geen kans gehad om ze te pakken omdat ik meteen moest opzouten en geen recht had om langer te blijven voor wat dan ook. Ik moest nodig worden vastgepakt ( een volwassen vrouw) Belachelijk!
Eigenlijk te grappig voor woorden! Zo grappig dat ik er verdrietig om kan worden. En het leuke van alles het zijn goed opgevoede , mooi gekleede , vriendelijk uitziende mensen?! haha
Niets is wat het lijkt!
p.s vind het zo erg dat ik die verdomde spullen niet kon pakken, spullen die ik nu nodig heb..grrrr
ben verder heel blij dat ik geen dubbele sleutel heb laten maken, ze wilden perse eentje hebben van mij.. Dit is mijn terretorium , desnoods plas ik eromheen , maar hie rkomen ze gelukkig niet binnen zonder uitnodiging
Ik vind het niet meer dan een normale reactie dat je hoopt op liefde en steun van je ouders, alleen kunnen zij dat je niet geven. Geef jezelf niet de schuld dat je 'het telkens weer doet', daarmee haal je jezelf onnodig mee omlaag. Je bent niet voor alles wat je overkomt verantwoordelijk (je bent niet verantwoordelijk voor het gedrag van je ouders), wel kun je nu zelf je leven meer gaan sturen, een leven waarin jij niet meer afhankelijk van ze bent.
Het gevoel dat je op ze lijkt, dat begrijp ik wel maar je bent hun niet. Je bent idd anders en je zit anders in elkaar.
ja, klopt..Er is nog zoiets als oma,opa, voorouders , omgeving waarin je ervaringen hebt opgebouwd, enz enz
Ik begrijp dat allemaal wel. En toch neemt het niet weg dat ik op ze lijk , uiterlijk , maar ook de waarden , normen die ze me hebben gegeven. Ze hebben mij goed opgevoed , ondanks alles.
Ik probeer het goed te praten, telkens weer. Ik vergeef telkens weer. Maar hiermee verandert de situatie niet. Ik wil ook respect. Waarom krijg ik dat van anderen , maar niet van hun.
Ik heb ze vaker geholpen tijdens hun scheiding, hun problemen. Ik ben altijd zelfstandig geweest, ook als kind zijnde huilde ik nooit. Ik heb alles zelf gedaan, ook financieel was ik nooit afhankelijk. en nu dat het wat minder goed met me gaat hebben ze het recht om mij te vernederen, te kwetsen en boven alles losse handjes te laten wapperen.
Ik kan mezelf kwalijk nemen dat ik zo gevoelig ben en alles tot me neem. Maar deze keer niet.
Ik heb besloten om niet een gat te vervallen. Ik word niet meer depressief. Ik zal geen schuld tot me nemen. Het is niet altijd mijn schuld. Ik heb ook recht op zwakke momenten. Ik ben ook een mens/een vrouw. Niemand heeft het recht om mij aan te raken als ik dat niet wil! Neem het is niet mijn schuld, ik verneder ze niet ik raak ze niet aan. Ik probeer me te verdedigen en ook dat willen ze onderdrukken. En hoezo , ik ben jonger en dus moe tik het maar accepteren?
Hoezo moet ik alles maar accepteren?
Morgen ochtend , ga ik mijn spullen ophalen ( heb helaas geen kans gehad om ze te pakken omdat ik meteen moest opzouten en geen recht had om langer te blijven voor wat dan ook. Ik moest nodig worden vastgepakt ( een volwassen vrouw) Belachelijk!
Eigenlijk te grappig voor woorden! Zo grappig dat ik er verdrietig om kan worden. En het leuke van alles het zijn goed opgevoede , mooi gekleede , vriendelijk uitziende mensen?! haha
Niets is wat het lijkt!
p.s vind het zo erg dat ik die verdomde spullen niet kon pakken, spullen die ik nu nodig heb..grrrr
ben verder heel blij dat ik geen dubbele sleutel heb laten maken, ze wilden perse eentje hebben van mij.. Dit is mijn terretorium , desnoods plas ik eromheen , maar hie rkomen ze gelukkig niet binnen zonder uitnodiging
zaterdag 20 september 2008 om 20:31
Inderdaad, je gaat het jezelf niet kwalijk nemen en hun gedrag zeker niet te accepteren.
Normen, waarden en goede opvoeding? Je weet zelf wel dat emotionele en fysieke mishandeling daar niet bij hoort.
Is er niet iemand anders die je spullen op kan halen? Misschien is nu wel beter zodat je niet weer met ze wordt geconfronteerd.
Normen, waarden en goede opvoeding? Je weet zelf wel dat emotionele en fysieke mishandeling daar niet bij hoort.
Is er niet iemand anders die je spullen op kan halen? Misschien is nu wel beter zodat je niet weer met ze wordt geconfronteerd.
zaterdag 20 september 2008 om 20:42
quote:Rosy76 schreef op 20 september 2008 @ 20:31:
Inderdaad, je gaat het jezelf niet kwalijk nemen en hun gedrag zeker niet te accepteren.
Normen, waarden en goede opvoeding? Je weet zelf wel dat emotionele en fysieke mishandeling daar niet bij hoort.
Is er niet iemand anders die je spullen op kan halen? Misschien is nu wel beter zodat je niet weer met ze wordt geconfronteerd.
Nee hoort er niet bij , vind ik ook. Maar papa is toch ziek? Dan is het toch allemaal goed zo...pfff
nee , niet echt iemand die ik hiermee zou willen opzadelen. Ik ga morgen heel vroeg, heb nog een sleutel. De kans is groot dat ze dan slapen.
Inderdaad, je gaat het jezelf niet kwalijk nemen en hun gedrag zeker niet te accepteren.
Normen, waarden en goede opvoeding? Je weet zelf wel dat emotionele en fysieke mishandeling daar niet bij hoort.
Is er niet iemand anders die je spullen op kan halen? Misschien is nu wel beter zodat je niet weer met ze wordt geconfronteerd.
Nee hoort er niet bij , vind ik ook. Maar papa is toch ziek? Dan is het toch allemaal goed zo...pfff
nee , niet echt iemand die ik hiermee zou willen opzadelen. Ik ga morgen heel vroeg, heb nog een sleutel. De kans is groot dat ze dan slapen.
zondag 21 september 2008 om 11:05
Meis, wat een verhaal! Van harte gefeliciteerd met je verjaardag, dat ten eerste.
Ik vind niet dat je het verdient om zo behandeld te worden. Ook al is je vader ziek, dat is nog geen excuus om iemand zo te behandelen. Mag ik vragen wat je vader heeft? Ik heb nog niet alle posts doorgelezen, missch dat je het al eerder genoemd hebt. En ik begrijp dat je moeder achter hem staat?
Meis, veel sterkte, ik hoop dat het gelukt is met het ophalen van je spullen.
Ik vind niet dat je het verdient om zo behandeld te worden. Ook al is je vader ziek, dat is nog geen excuus om iemand zo te behandelen. Mag ik vragen wat je vader heeft? Ik heb nog niet alle posts doorgelezen, missch dat je het al eerder genoemd hebt. En ik begrijp dat je moeder achter hem staat?
Meis, veel sterkte, ik hoop dat het gelukt is met het ophalen van je spullen.
anoniem_54414 wijzigde dit bericht op 21-09-2008 11:06
Reden: taalfoutje
Reden: taalfoutje
% gewijzigd
zondag 21 september 2008 om 11:30
Heyhey,
Alsnog gefeliciteerd
Jeetje, wat erg allemaal... Ik kan me eerlijk gezegd niet eens indenken hoe dit voor jou zal zijn.
Wat ik wil zeggen tegen je is: jij doet hierin niks verkeerd, dus verwijt je zelf echt niks! Ik denk dat het een goede keuze van je is geweest om het contact met je ouders te verbreken... Ze gaan veel te ver en halen te veel negatieve gevoelens bij jou naar boven, en dat kan gewoon nooit goed zijn.
Welke spullen onvervangbaar zijn, zou ik laten ophalen door een vriend of vriendin. Of evt. samen met een vriend of vriendin gaan halen (ik neem aan dat ze je niks zullen doen als er iemand bij is?)...
Ergens las ik nog dat je deze keer niet depressief wilt zijn / worden... Maar ik denk niet dat het raar is als je dat bent geworden door zo'n situatie. Begrijp me niet verkeerd: het is goed dat je aangeeft dat je niet over je heen wilt laten lopen, maar accepteer je gevoelens wel. Die zijn er niet voor niets. Ipv je gevoelens weg te drukken kun je ze beter accepteren, voelen, ermee bezig zijn totdat je je erbij neer kunt leggen en je er over heen kunt zetten... Dan heb je ze in ieder geval verwerkt!
Succes met alles en ga voor je eigen leven!
Alsnog gefeliciteerd
Jeetje, wat erg allemaal... Ik kan me eerlijk gezegd niet eens indenken hoe dit voor jou zal zijn.
Wat ik wil zeggen tegen je is: jij doet hierin niks verkeerd, dus verwijt je zelf echt niks! Ik denk dat het een goede keuze van je is geweest om het contact met je ouders te verbreken... Ze gaan veel te ver en halen te veel negatieve gevoelens bij jou naar boven, en dat kan gewoon nooit goed zijn.
Welke spullen onvervangbaar zijn, zou ik laten ophalen door een vriend of vriendin. Of evt. samen met een vriend of vriendin gaan halen (ik neem aan dat ze je niks zullen doen als er iemand bij is?)...
Ergens las ik nog dat je deze keer niet depressief wilt zijn / worden... Maar ik denk niet dat het raar is als je dat bent geworden door zo'n situatie. Begrijp me niet verkeerd: het is goed dat je aangeeft dat je niet over je heen wilt laten lopen, maar accepteer je gevoelens wel. Die zijn er niet voor niets. Ipv je gevoelens weg te drukken kun je ze beter accepteren, voelen, ermee bezig zijn totdat je je erbij neer kunt leggen en je er over heen kunt zetten... Dan heb je ze in ieder geval verwerkt!
Succes met alles en ga voor je eigen leven!
zondag 21 september 2008 om 13:48
hallo allemaal,
jeetje ik zie er echt beroerd uit , die ogen die zo breed open stonden zijn veranderd in twee kleine oogjes met blauwe plekken onderaan die nauwelijks opengaan. Last van mijn rug ( heb ik altijd ) maar door dat getrek hebben ze waarschijnlijk iets gerraakt . Valt verder allemaal wel mee:) Niet zo erg.
Nee , heb de spullen niet opgehaald. Kijk er echt tegenop. Moet ze wel hebben. zijn dingen die ik voor werk nodig heb.
En nee kan niemand opzadelen om mee te gaan halen. Moet helaas in mijn eentje gaan. Zo geen zin
Bedankt voor de reacties weer:) Voel me nog steeds verdrietig , maar hoop hier overheen te komen.
jeetje ik zie er echt beroerd uit , die ogen die zo breed open stonden zijn veranderd in twee kleine oogjes met blauwe plekken onderaan die nauwelijks opengaan. Last van mijn rug ( heb ik altijd ) maar door dat getrek hebben ze waarschijnlijk iets gerraakt . Valt verder allemaal wel mee:) Niet zo erg.
Nee , heb de spullen niet opgehaald. Kijk er echt tegenop. Moet ze wel hebben. zijn dingen die ik voor werk nodig heb.
En nee kan niemand opzadelen om mee te gaan halen. Moet helaas in mijn eentje gaan. Zo geen zin
Bedankt voor de reacties weer:) Voel me nog steeds verdrietig , maar hoop hier overheen te komen.
zondag 21 september 2008 om 17:45
Ik ben net spullen gaan halen ( met heel veel tegenzin)
Met eigen sleutels de deur open gemaakt, drol van een hond begon te blaffen. En natuurlijk was die dr weer ( mijn vader) hij blokkeerde letterlijk de deur en wilde perse praten. Ik vroeg of hij me naar buiten kon laten gaan. Dat wilde hij niet. Hij zei dat ik de fouten bij mezelf moest zoeken. 5 minuten hebben ik zo gestaan. Uiteindelijk kon ik via de tuin naar buiten.
Met eigen sleutels de deur open gemaakt, drol van een hond begon te blaffen. En natuurlijk was die dr weer ( mijn vader) hij blokkeerde letterlijk de deur en wilde perse praten. Ik vroeg of hij me naar buiten kon laten gaan. Dat wilde hij niet. Hij zei dat ik de fouten bij mezelf moest zoeken. 5 minuten hebben ik zo gestaan. Uiteindelijk kon ik via de tuin naar buiten.
zondag 21 september 2008 om 18:13
hi,
Ik ben dus geweest. Drol van een hond begon te blaffen en natuurlijk was het opgevallen dat ik mezelf naar binnen heb gewerkt.
Snel de spullen ( zij had mijn eigen spullen blijkbaar uit mijn tas gehaald, vandaar dat ik ze niet kon vinden PFFF... Kon ze maar niet vinden...
Is ook zoiets toen ik bij hun was had ik mijn spullen netjes in mijn eigen tas.
Mijn vader stond letterlijk in de weg , wilde perse praten. Ik vroeg of ik aub naar buiten kon. Nee dat mocht niet! Zo stond ik daar minuut of 5. Oh ja ik moest de schuld vooral bij mezelf zoeken!
Jezus toch , wat hebben die mensen??
Ik moet eerlijk zeggen dat ik verdrietiger ben dan ik had gedacht. Ik kan heel moeilijk boos op ze blijven, maar volgens mij heeft het echt geen zin om weer in te trappen! Ik trap er telkens weer in! Ik ben gewoon voor de zoveelste keer teleurgesteld.
Ik ben dus geweest. Drol van een hond begon te blaffen en natuurlijk was het opgevallen dat ik mezelf naar binnen heb gewerkt.
Snel de spullen ( zij had mijn eigen spullen blijkbaar uit mijn tas gehaald, vandaar dat ik ze niet kon vinden PFFF... Kon ze maar niet vinden...
Is ook zoiets toen ik bij hun was had ik mijn spullen netjes in mijn eigen tas.
Mijn vader stond letterlijk in de weg , wilde perse praten. Ik vroeg of ik aub naar buiten kon. Nee dat mocht niet! Zo stond ik daar minuut of 5. Oh ja ik moest de schuld vooral bij mezelf zoeken!
Jezus toch , wat hebben die mensen??
Ik moet eerlijk zeggen dat ik verdrietiger ben dan ik had gedacht. Ik kan heel moeilijk boos op ze blijven, maar volgens mij heeft het echt geen zin om weer in te trappen! Ik trap er telkens weer in! Ik ben gewoon voor de zoveelste keer teleurgesteld.
zondag 21 september 2008 om 19:09
Echt te begrijpen is het niet. Heb je nu je spullen wel of niet?
Wat is er overigens mis met een vader die met je wil praten? Praten kan dingen oplossen, misschien niet helemaal op de manier die jij zou willen zien, maar er komt wel een oplossen.
Zo je spullen ophalen en wegwezen brengt je alleen maar verder van een oplossing af.
Wat is er overigens mis met een vader die met je wil praten? Praten kan dingen oplossen, misschien niet helemaal op de manier die jij zou willen zien, maar er komt wel een oplossen.
Zo je spullen ophalen en wegwezen brengt je alleen maar verder van een oplossing af.
