Kinderen
alle pijlers
Manlief kan niet zo goed met onze 2 kleine kinderen omgaan..
zaterdag 20 september 2008 om 19:05
We hebben 2 kleine kinderen vlak achter elkaar gekregen: oudste is nu 16 maanden, jongste is 4 maanden. Dus druk druk druk duk.
Maar... manlief kan emoties tegenover kinderen niet onderdrukken. We hebben allemaal wel eens dat gevoel van als ze weer eens huilen, dreinen, jengelen etc.
Even een voorbeeldje. Ik sta net te douchen met de oudste. Manlief zou even de keuken opruimen en op kleine letten. Kleine gaat huilen en stopt niet. Ik sta net boven af te drogen als ik veel gevloek hoor en dan vrij luid: "hou em dan ook in je muil, lummel!" (over de speen die uit zijn mondje viel).
Ik vind dit dus ECHT niet kunnen, maar als ik er wat van zeg, dan hebben we 3 dagen herrie in de tent. Af en toe weet ik niet meer hoe ik dit op moet lossen. Want op dit na is het echt wel een goeie vent hoor. Alleen kan ie er gewoon niet mee omgaan als alles tegelijkertijd komt....
Jullie meningen/opmerkingen/oplossingen? Misschien een opvoedcursus?
P.S. Mijn oplossing zou zijn: even met de kleine zitten en 5 minuten later de keuken opruimen... die loopt niet weg..
Maar... manlief kan emoties tegenover kinderen niet onderdrukken. We hebben allemaal wel eens dat gevoel van als ze weer eens huilen, dreinen, jengelen etc.
Even een voorbeeldje. Ik sta net te douchen met de oudste. Manlief zou even de keuken opruimen en op kleine letten. Kleine gaat huilen en stopt niet. Ik sta net boven af te drogen als ik veel gevloek hoor en dan vrij luid: "hou em dan ook in je muil, lummel!" (over de speen die uit zijn mondje viel).
Ik vind dit dus ECHT niet kunnen, maar als ik er wat van zeg, dan hebben we 3 dagen herrie in de tent. Af en toe weet ik niet meer hoe ik dit op moet lossen. Want op dit na is het echt wel een goeie vent hoor. Alleen kan ie er gewoon niet mee omgaan als alles tegelijkertijd komt....
Jullie meningen/opmerkingen/oplossingen? Misschien een opvoedcursus?
P.S. Mijn oplossing zou zijn: even met de kleine zitten en 5 minuten later de keuken opruimen... die loopt niet weg..
zaterdag 20 september 2008 om 20:04
Hoi TO;
Natuurlijk is het niet OK, wat er gebeurt, maar ik vind dat je wel heel erg zwaar aangepakt wodt op dit topic. Mijn kinderen zijn nu 3,5 jaar en 14 maanden, en ik vind het ook erg druk en kan dus ook wel eens uit mijn slof schieten. Als het incidenteel is, houd een kind er echt geen trauma aan over lijkt mij. Probeer (hoe moeilijk ook te regelen) af en toe tijd voor jullie tweeen te regelen. En in ieder geval genoeg slaap. Mijn jongste heeft heel veel gehuild en slecht geslapen, dus ik was een half jaar geleden echt een wrak en dan kun je gewoon erg weinig hebben.....
Natuurlijk is het niet OK, wat er gebeurt, maar ik vind dat je wel heel erg zwaar aangepakt wodt op dit topic. Mijn kinderen zijn nu 3,5 jaar en 14 maanden, en ik vind het ook erg druk en kan dus ook wel eens uit mijn slof schieten. Als het incidenteel is, houd een kind er echt geen trauma aan over lijkt mij. Probeer (hoe moeilijk ook te regelen) af en toe tijd voor jullie tweeen te regelen. En in ieder geval genoeg slaap. Mijn jongste heeft heel veel gehuild en slecht geslapen, dus ik was een half jaar geleden echt een wrak en dan kun je gewoon erg weinig hebben.....
zaterdag 20 september 2008 om 20:07
Pauline en Pien, je baby van 4 maanden op dergelijke wijze toespreken omdat hij zijn speen verliest, valt wel degelijk onder kindermishandeling. En ik lees in de openingspost van TO dat dit geen incident is.
Lees de reactie van Spitsmuisje maar eens, welk een effect dit soort gedrag heeft op kinderen.
Als je op dergelijke wijze je zelfbeheersing verliest tegenover kinderen, en achteraf niet kan erkennen dat je heel erg fout zat (3 dagen ruzie maken met je vrouw), dan is er iets goed mis. Dus ja, naar een psycholoog gaan. Om je frustraties onder de loep te nemen en te leren inzien dat en hoe je je moet beheersen naar je kinderen toe.
Lees de reactie van Spitsmuisje maar eens, welk een effect dit soort gedrag heeft op kinderen.
Als je op dergelijke wijze je zelfbeheersing verliest tegenover kinderen, en achteraf niet kan erkennen dat je heel erg fout zat (3 dagen ruzie maken met je vrouw), dan is er iets goed mis. Dus ja, naar een psycholoog gaan. Om je frustraties onder de loep te nemen en te leren inzien dat en hoe je je moet beheersen naar je kinderen toe.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zaterdag 20 september 2008 om 20:12
Met een psycholoog is echt niets mis hoor, die kan je juist weer even met beide beentjes op de grond zetten. Is gewoon iemand anders dan je eigen man of vrouw...
En tussen mijn koters zit ook 12 maanden, maar daar is het woord muil (behalve in Harry Potter) nooit gevallen tegen een dreumes of baby. Sowieso helemaal niet eigenlijk
En tussen mijn koters zit ook 12 maanden, maar daar is het woord muil (behalve in Harry Potter) nooit gevallen tegen een dreumes of baby. Sowieso helemaal niet eigenlijk
Ruil hem in voor een ED! Veilig en warm. Dat is wat je nodig hebt!
zaterdag 20 september 2008 om 20:17
quote:Fame schreef op 20 september 2008 @ 20:12:
Met een psycholoog is echt niets mis hoor, die kan je juist weer even met beide beentjes op de grond zetten. Is gewoon iemand anders dan je eigen man of vrouw...
En tussen mijn koters zit ook 12 maanden, maar daar is het woord muil (behalve in Harry Potter) nooit gevallen tegen een dreumes of baby. Sowieso helemaal niet eigenlijkIk zeg toch ook niet dat het normaal is? Ik kan me alleen voorstellen dat je twee koters in een jaar tijd afschuwelijk vindt. Want mij lijkt het ook echt afschuwelijk. Als die keuze vooral bij Bellbell vandaan kwam, kan ik me voorstellen dat haar man zijn frustratie daarover afreageert op met name het jongste kind. Maakt het niet goed verder, maar ik kan me er wel wat bij voorstellen.
Met een psycholoog is echt niets mis hoor, die kan je juist weer even met beide beentjes op de grond zetten. Is gewoon iemand anders dan je eigen man of vrouw...
En tussen mijn koters zit ook 12 maanden, maar daar is het woord muil (behalve in Harry Potter) nooit gevallen tegen een dreumes of baby. Sowieso helemaal niet eigenlijkIk zeg toch ook niet dat het normaal is? Ik kan me alleen voorstellen dat je twee koters in een jaar tijd afschuwelijk vindt. Want mij lijkt het ook echt afschuwelijk. Als die keuze vooral bij Bellbell vandaan kwam, kan ik me voorstellen dat haar man zijn frustratie daarover afreageert op met name het jongste kind. Maakt het niet goed verder, maar ik kan me er wel wat bij voorstellen.
Am Yisrael Chai!
zaterdag 20 september 2008 om 20:19
1) kan me levendig voorstellen dat je man soms tureluurs wordt van de kinderen. Heb dat zelf ook gehad, ik kan gewoon niet (lang) tegen gejengel/gehuil.
2) dat hij het zo uit vind ik helemaal verkeerd. Ik zorgde er in zo'n situatie voor dat mijn kind veilig was (vast in stoel e.d.) en ging dan even de kamer uit. Het kind huilde dan weleens, maar het alternatief was een opgefokte vader. Als ik dan na 5 minuten weer tot rust was gekomen, ging het vaak een stuk beter.
Kennelijk herkent je man niet wanneer zijn grens bereikt is, en neemt hij dan ook geen maatregelen. Of een psycholoog nodig is weet ik niet, maar een algemeen niet beschuldigend maar oplossingsgericht en begripvol gesprekje met 'm is wel op zijn plaats...
2) dat hij het zo uit vind ik helemaal verkeerd. Ik zorgde er in zo'n situatie voor dat mijn kind veilig was (vast in stoel e.d.) en ging dan even de kamer uit. Het kind huilde dan weleens, maar het alternatief was een opgefokte vader. Als ik dan na 5 minuten weer tot rust was gekomen, ging het vaak een stuk beter.
Kennelijk herkent je man niet wanneer zijn grens bereikt is, en neemt hij dan ook geen maatregelen. Of een psycholoog nodig is weet ik niet, maar een algemeen niet beschuldigend maar oplossingsgericht en begripvol gesprekje met 'm is wel op zijn plaats...
zaterdag 20 september 2008 om 20:23
Ik kan ook niet tegen kindergehuil, ik word er horendol van. Maar het helpt natuurlijk niet als je terug gaat schreeuwen. Ik zou zeggen; probeer eens met je man samen een manier te vinden om er mee om te gaan. Misschien dat hij tot 10 telt, jou roept en zelf even wegloopt?
Maar jij zegt dat er moeilijk met hem te praten valt.. dat lijkt me een groter probleem want juist met praten kun je hier een oplossing voor vinden.
Dat is dus stap 1...
Maar jij zegt dat er moeilijk met hem te praten valt.. dat lijkt me een groter probleem want juist met praten kun je hier een oplossing voor vinden.
Dat is dus stap 1...
zaterdag 20 september 2008 om 20:40
zaterdag 20 september 2008 om 20:41
zaterdag 20 september 2008 om 20:46
Er wordt hier steeds gesproken over hoe druk het is voor de man van TO maar nergens blijkt dat voor mij uit.Het oudste kind was bij TO onder de douche. Even de ontbijtboel afruimen, kun je zelfs met baby op je arm. Ik heb met onze derde die een huilbaby was niets anders gedaan. Dus de drukte is relatief. Het gaat inderdaad om emotieregulatie en daarvoor moet ie inderdaad in therapie. Ik vind het trouwens ook een beetje slap om het niet op te nemen voor je kind omdat je bang bent voor ruzie. Dan zit er fundamenteel iets heel fout.
zaterdag 20 september 2008 om 20:50
Klinkt niet heel prettig. Je moet je kindje uiteindelijk een veilige omgeving kunnen bieden. Echter moeten we het menselijke aspect van je man ook niet vergeten. 2 kinderen in één jaar tijd lijkt me enorm zwaar.
Jullie moeten er in ieder geval iets aan doen. Rechtsom of linksom. Maar je moet niet bang zijn voor een ruzie, dat lijkt me al een onveilige basis.
Jullie moeten er in ieder geval iets aan doen. Rechtsom of linksom. Maar je moet niet bang zijn voor een ruzie, dat lijkt me al een onveilige basis.
zaterdag 20 september 2008 om 20:52
quote:Taupe schreef op 20 september 2008 @ 20:41:
Ik heb ook een keer: "Houd je kop"! geschreeuwd tegen mijn 5maanden oude baby. Pure frustratie. Ik was doodop, overspannen en ik kon niet meer tegen zijn gehuil. Was trouwens geen voorbode van kindermishandeling. Heb toen duidelijk aan mijn omgeving aangegeven dat het me echt teveel werd.
Heel voorstelbaar. Het staat iedere ouder wel eens tot aan de haarwortels.
Maar er is natuurlijk wel een verschil tussen een keer roepen 'Hou je kop!, erkennen dat het niet goed gaat en aktie nemen door je omgeving in te seinen, en het gedrag van TO's man; niet incidenteel, je kind toeroepen dat hij een lummel is, niet erkennen dat het fout gaat en ruzie maken met je vrouw als je er op wordt aangesproken......
Ik heb ook een keer: "Houd je kop"! geschreeuwd tegen mijn 5maanden oude baby. Pure frustratie. Ik was doodop, overspannen en ik kon niet meer tegen zijn gehuil. Was trouwens geen voorbode van kindermishandeling. Heb toen duidelijk aan mijn omgeving aangegeven dat het me echt teveel werd.
Heel voorstelbaar. Het staat iedere ouder wel eens tot aan de haarwortels.
Maar er is natuurlijk wel een verschil tussen een keer roepen 'Hou je kop!, erkennen dat het niet goed gaat en aktie nemen door je omgeving in te seinen, en het gedrag van TO's man; niet incidenteel, je kind toeroepen dat hij een lummel is, niet erkennen dat het fout gaat en ruzie maken met je vrouw als je er op wordt aangesproken......
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zaterdag 20 september 2008 om 20:57
Tja, of manlief het nu wel of niet wilde, kinderen of 2 kinderen zo snel achter elkaar, dat dóet er natuurlijk helemaal niet toe. Ik kan me in bíjna alle gevallen van kindermishandeling wel voorstellen hoe ouders zover komen, wat erachter zit en waar het vandaan komt, maar dat dóet er helemaal niet toe. Hoe en waarom het gebeurt is in eerste instantie niet van belang, dat het stópt wel. En daarná kun je eens gaan uitvogelen waarom iemand zo doet.
Want wat als hij liever geen kinderen of liever geen kinderen zo snel achter elkaar wilde? (terwijl hij daar toch echt zelf voor gezorgd heeft) Maakt het dan niet meer uit? Gaan we dan zeggen 'oh, dan geeft het niet, we snappen het wel?'.
Als ik hoor dat mijn man zoiets tegen onze kinderen zegt denk ik dat het huis te klein is, andersom net zogoed trouwens.
Ik snap best dat het af en toe lastig is, maar dat is natuurlijk ábsoluut geen excuus. Als je het even niet trekt schakel je je partner in, ga je naar een andere kamer, laat je alles even vallen en hou je je alleen met je kinderen bezig, of je gaat een blokje om, maar je reageert het níet op je kinderen af.
Want wat als hij liever geen kinderen of liever geen kinderen zo snel achter elkaar wilde? (terwijl hij daar toch echt zelf voor gezorgd heeft) Maakt het dan niet meer uit? Gaan we dan zeggen 'oh, dan geeft het niet, we snappen het wel?'.
Als ik hoor dat mijn man zoiets tegen onze kinderen zegt denk ik dat het huis te klein is, andersom net zogoed trouwens.
Ik snap best dat het af en toe lastig is, maar dat is natuurlijk ábsoluut geen excuus. Als je het even niet trekt schakel je je partner in, ga je naar een andere kamer, laat je alles even vallen en hou je je alleen met je kinderen bezig, of je gaat een blokje om, maar je reageert het níet op je kinderen af.
zaterdag 20 september 2008 om 20:59
Oh, en ook ik heb echt weleens iets tegen mijn kinderen geroepen van 'hou nou eens op' of 'kappen met dat gejengel' in een boze bui. Niet goed, maar ook ik ben maar een mens. Maar het verschil zit erin dat ik wel degelijk weet dat het niet kan, en ook mijn best doe om het te voorkomen en áls het dan gebeurt ik ook mijn excuses aanbiedt aan de kinderen.
Fouten maakt iedereen, maar fouten goedpraten en/of je fouten niet erkennen dát is funest in dit soort dingen.
Fouten maakt iedereen, maar fouten goedpraten en/of je fouten niet erkennen dát is funest in dit soort dingen.
zaterdag 20 september 2008 om 21:02
Wat mij altijd raakt als mensen struktureel tegen hun kinderen schreeuwen (of hun stem verheffen) en ze ook uitschelden, is de minachting voor dat kleine, weerloze mensje. Het gaat ook om een soort basisrespect. Een mens die een foutje maakt dat inwrijven en hem voor lummel uitmaken is respectloos, en als dat vaak gebeurd vraag ik me af hoe zo iemand over zijn kinderen denkt - als minderwaardige mensen? Dat is gevaarlijk, want daarin zit denk ik al het gevaar van verdere mishandeling en verwaarlozing opgesloten. Dit geldt trouwens ook voor mensen die respectloos met hun partner omgaan.
zaterdag 20 september 2008 om 21:09
Ik heb dit soort dingen alleen maar gedaan toen ik diep in een PPD zat en zelfs tóen vond ik dat er geen excuus was voor mijn gedrag. Ik heb uiteindelijk ook zelf hulp gezocht.
Bellbell, ik weet niet hoe je man op stress reageerde voor jullie kinderen hadden. Ligt het aan het feit dat je man het te druk vindt met de kinderen, of ligt het eraan dat hij sowieso stress en negatieve emoties makkelijk op anderen afreageert?
Either way: spreek je man aan op zijn gedrag en klop zo snel mogelijk bij de huisarts aan om hulp. Dit gaat in ieder geval niet goed zo en het lijkt me zaak dit negatieve gedrag zo snel mogelijk te doorbreken!
Ik kan in ieder geval vertellen dat bij mij het bezoek aan een (in ouderschap gespecialiseerde) psycholoog ontzettend veel goed heeft gedaan.
Bellbell, ik weet niet hoe je man op stress reageerde voor jullie kinderen hadden. Ligt het aan het feit dat je man het te druk vindt met de kinderen, of ligt het eraan dat hij sowieso stress en negatieve emoties makkelijk op anderen afreageert?
Either way: spreek je man aan op zijn gedrag en klop zo snel mogelijk bij de huisarts aan om hulp. Dit gaat in ieder geval niet goed zo en het lijkt me zaak dit negatieve gedrag zo snel mogelijk te doorbreken!
Ik kan in ieder geval vertellen dat bij mij het bezoek aan een (in ouderschap gespecialiseerde) psycholoog ontzettend veel goed heeft gedaan.
zaterdag 20 september 2008 om 21:12
Misschien moeten jullie gas terug nemen. Je schrijft dat je man het moeilijk vindt om dingen te gelijk te doen. Zijn er dan zoveel dingen die er tegelijk gedaan moeten worden? Is het echt frustratie tegenover het kind, of is het de druppel die de emmer doet overlopen en krijgt jullie kind de volle laag.
Heeft je man het gevoel dat jullie heel veel dingen moeten? Misschien helpt het als jullie het wat rustiger aan kunnen doen.
Heeft je man het gevoel dat jullie heel veel dingen moeten? Misschien helpt het als jullie het wat rustiger aan kunnen doen.
zaterdag 20 september 2008 om 21:30
quote:MissMara schreef op 20 september 2008 @ 21:02:
Wat mij altijd raakt als mensen struktureel tegen hun kinderen schreeuwen (of hun stem verheffen) en ze ook uitschelden, is de minachting voor dat kleine, weerloze mensje. Het gaat ook om een soort basisrespect. Een mens die een foutje maakt dat inwrijven en hem voor lummel uitmaken is respectloos, en als dat vaak gebeurd vraag ik me af hoe zo iemand over zijn kinderen denkt - als minderwaardige mensen? Dat is gevaarlijk, want daarin zit denk ik al het gevaar van verdere mishandeling en verwaarlozing opgesloten. Dit geldt trouwens ook voor mensen die respectloos met hun partner omgaan.Hier ben ik het zoooo mee eens....
Wat mij altijd raakt als mensen struktureel tegen hun kinderen schreeuwen (of hun stem verheffen) en ze ook uitschelden, is de minachting voor dat kleine, weerloze mensje. Het gaat ook om een soort basisrespect. Een mens die een foutje maakt dat inwrijven en hem voor lummel uitmaken is respectloos, en als dat vaak gebeurd vraag ik me af hoe zo iemand over zijn kinderen denkt - als minderwaardige mensen? Dat is gevaarlijk, want daarin zit denk ik al het gevaar van verdere mishandeling en verwaarlozing opgesloten. Dit geldt trouwens ook voor mensen die respectloos met hun partner omgaan.Hier ben ik het zoooo mee eens....
oh that purrrrrrrrrfect feeling
zaterdag 20 september 2008 om 21:47
Mijn broer heeft vanaf het begin af aan al niet tegen zijn kinderen gekund. Nu ze 14 en 17 zijn schreeuwt hij nog steeds tegen ze. Dit doet hij al vanaf kleins af aan. Hij zegt dat hij als hij het over mocht doen nooit aan kids was begonnen. Mijn oudste neefje heeft een gedragsstoornis overgehouden aan het gedrag van zijn vader.
Nu wil ik je niet bang maken. Maar ik zou als ik jou was het probleem zo snel mogelijk gaan aanpakken. Misschien kan je via het CB in contact komen met een pedagoge? Die kunen vaak nuttige adviezen geven.
En aan de andere kant, 2 van zulke jonge kids vergen veel energie. Vooral in combi met slaaptekort. En vrouwen kunnen hier vaak nog iets beter tegen als mannen. Mannen kunnen dus sneller een kort lontje krijgen. Maar dan nog is het geen excuus om zo tegen de kids te schreeuwen!
Nu wil ik je niet bang maken. Maar ik zou als ik jou was het probleem zo snel mogelijk gaan aanpakken. Misschien kan je via het CB in contact komen met een pedagoge? Die kunen vaak nuttige adviezen geven.
En aan de andere kant, 2 van zulke jonge kids vergen veel energie. Vooral in combi met slaaptekort. En vrouwen kunnen hier vaak nog iets beter tegen als mannen. Mannen kunnen dus sneller een kort lontje krijgen. Maar dan nog is het geen excuus om zo tegen de kids te schreeuwen!
zaterdag 20 september 2008 om 22:57
Hey allemaal,
Bedankt voor al jullie lieve, serieuze reacties. Ik heb het er zelf ook moeilijk mee, want ik weet dat ik ergens de lijn moet gaan trekken. En dus moet roepen: stop!
Probleem is alleen dat manlief op dat moment er helemaal doorheen zit en dus dat niet kan gebruiken. Achteraf hoor ik wel dat hij vaak zegt dat het inderdaad niet kan.
Zonder helemaal op de situatie in te gaan: we hebben een lastige tijd achter de rug en manlief heeft vroeger klachten gehad van depressie. Heeft heel lang alleen gewoon, gewoon omdat hij de rust nodig had. De 1e zwangerschap is niet bewust ontstaan, de 2e wel. We hebben er dus wel echt samen voor gekozen. Na de eerste waren er al wat klachten van oververmoeidheid bij hem, maar eigenlijk wordt het alleen maar erger.
Momenteel gaat het op zijn werk niet naar zijn tevredenheid (buiten zijn vermogen om, hij heeft wel een vaste aanstelling), maar dat geeft ook niet veel rust. Als hij thuiskomt is het hier thuis op zijn drukst. De oudste begint moe te worden van de hele dag, we zitten tegen etenstijd aan etc. Ik probeer hem te ontlasten zoveel als ik kan, maar ik kan het niet "stil" maken in huis.
Deze ontwikkeling baart mij wel ernstig zorgen, zeker omdat ik merk dat ik aarzel om voor mijn kinderen op te komen. Soms praat ik het goed in mijn eigen hoofd, met het feit dat ze nog jong zijn en er niet zoveel van merken. Maar mijn hart breekt. Zelf kom ik uit een gezin waarbij mijn moeder ook niet voor mij opkwam toen ik geslagen / verbaal misbruikt werd door mijn vader. En dat ergert mij mateloos. Ik weet wat het doet, maar ik hoop dat het over gaat. Manlief is geen kwade man, hij is alleen vreselijk overspannen.
Na dit incident, wat trouwens vanavond dus gebeurde is hij naar bed gegaan. Als hij erg vermoeid/boos is dan gaat hij naar boven, ook zonder wat te zeggen. Het enige wat hij wil is dat ik hem dan met rust laat, wat ik ook probeer (vind ik wel moeilijk hoor).
En hier zit ik nu dan. Te tikken op het forum van Viva. Hele avond alleen gezeten. Morgen is manlief jarig, ik heb evengoed maar slingers opgehangen. Wat een stomme situatie.
Wil echt wel even benadrukken dat manlief geen kwaaie eikel is ofzo, hij zit er alleen helemaal doorheen. En ik wil hem graag helpen, maar ik wil ook het beste voor mijn kids doen.
Misschien morgenochtend toch maar mijn moed bijelkaar rapen en zeggen dat ik dit echt niet meer wil. Dat hij zo tegen de kinderen doet. Dat hij dan maar buiten moet gaan lopen. En misschien inderdaad medicijnen tegen die agressie? Dipiperol bij de huisarts vragen. Hij krijgt nu trouwens al iets van Diazepam tegen onrustige gevoelens, maar ik heb niet echt het idee dat dat nu helpt.
Nogmaal bedankt voor jullie reacties. Het is toch even een fijne reality-check.
Bedankt voor al jullie lieve, serieuze reacties. Ik heb het er zelf ook moeilijk mee, want ik weet dat ik ergens de lijn moet gaan trekken. En dus moet roepen: stop!
Probleem is alleen dat manlief op dat moment er helemaal doorheen zit en dus dat niet kan gebruiken. Achteraf hoor ik wel dat hij vaak zegt dat het inderdaad niet kan.
Zonder helemaal op de situatie in te gaan: we hebben een lastige tijd achter de rug en manlief heeft vroeger klachten gehad van depressie. Heeft heel lang alleen gewoon, gewoon omdat hij de rust nodig had. De 1e zwangerschap is niet bewust ontstaan, de 2e wel. We hebben er dus wel echt samen voor gekozen. Na de eerste waren er al wat klachten van oververmoeidheid bij hem, maar eigenlijk wordt het alleen maar erger.
Momenteel gaat het op zijn werk niet naar zijn tevredenheid (buiten zijn vermogen om, hij heeft wel een vaste aanstelling), maar dat geeft ook niet veel rust. Als hij thuiskomt is het hier thuis op zijn drukst. De oudste begint moe te worden van de hele dag, we zitten tegen etenstijd aan etc. Ik probeer hem te ontlasten zoveel als ik kan, maar ik kan het niet "stil" maken in huis.
Deze ontwikkeling baart mij wel ernstig zorgen, zeker omdat ik merk dat ik aarzel om voor mijn kinderen op te komen. Soms praat ik het goed in mijn eigen hoofd, met het feit dat ze nog jong zijn en er niet zoveel van merken. Maar mijn hart breekt. Zelf kom ik uit een gezin waarbij mijn moeder ook niet voor mij opkwam toen ik geslagen / verbaal misbruikt werd door mijn vader. En dat ergert mij mateloos. Ik weet wat het doet, maar ik hoop dat het over gaat. Manlief is geen kwade man, hij is alleen vreselijk overspannen.
Na dit incident, wat trouwens vanavond dus gebeurde is hij naar bed gegaan. Als hij erg vermoeid/boos is dan gaat hij naar boven, ook zonder wat te zeggen. Het enige wat hij wil is dat ik hem dan met rust laat, wat ik ook probeer (vind ik wel moeilijk hoor).
En hier zit ik nu dan. Te tikken op het forum van Viva. Hele avond alleen gezeten. Morgen is manlief jarig, ik heb evengoed maar slingers opgehangen. Wat een stomme situatie.
Wil echt wel even benadrukken dat manlief geen kwaaie eikel is ofzo, hij zit er alleen helemaal doorheen. En ik wil hem graag helpen, maar ik wil ook het beste voor mijn kids doen.
Misschien morgenochtend toch maar mijn moed bijelkaar rapen en zeggen dat ik dit echt niet meer wil. Dat hij zo tegen de kinderen doet. Dat hij dan maar buiten moet gaan lopen. En misschien inderdaad medicijnen tegen die agressie? Dipiperol bij de huisarts vragen. Hij krijgt nu trouwens al iets van Diazepam tegen onrustige gevoelens, maar ik heb niet echt het idee dat dat nu helpt.
Nogmaal bedankt voor jullie reacties. Het is toch even een fijne reality-check.
