Relaties
alle pijlers
Reden tot een feestje
vrijdag 19 september 2008 om 21:43
Hallo
Ik weet eerlijk gezegd niet waar ik nu terecht moet. Ik ben verdriteig , gekwetst, moe en dood van binnen.
Ik ben vandaag jarig. Veel leuke kaartjes en telefoontjes van hele mooie leuke mensen die me dierbaar zijn ( helaas in het buitenland op het moment. Mijn dag begon goed. Het is mooi weer , veel leuke reacties op het werk. Ben daarna naar mijn ouderlijk huis gegaan. De sfeer is bedrukt ( mijn vader is geestelijk ziek) probeert vaker te domineren en te onderdrukken , vaak gepaard met kritiek over hoe ik ben en dat ik het alleemaal nie tgoed doe. Ook vandaag mocht het niet ontbreken.Ook ik zelf zat niet echt heel lekker in mijn vel en kon deze keer niet echt om lachen. Waarop ik dezekeer aangaf dat ik deze kritiek nie tpik en dat ik ben wie ik ben en dat ik het goed zo vind.,Avond eindigde in ruzie. Maar het ergste van alles is dat ze mij ( mijn moeder en hij ) van de trap probeerden af te duwen.
Zij kwam van boven en hij stond onderaan de trap. Ik moest opzouten omdat ik een ondankbaar kreng ben( omdat ik niet heel vrolijk kon zijn om de cadeautjes en niet echt heel erg in de mood was) ..Vinden jullie dat dit een beetje te ver gaat? Hoe ik ook was je kunt me toch niet gaan slaan en mij van de trap afduwen. Mijn moeder gooide sjaal naar mijn hoofd , greep mij vast en enigste wat ik kon roepen is "" Voorzichtig met mijn rug'' Heb namelijk problemen met mijn rug waar ik al een jaar voor onder behandeling ben. Maar ze bleven mij duwen en trekken. Ik ben lopend naar huis gegaan omdat ik al mijn spullen daar achtergelaten heb.
Ik ben zo verdrietig en verloren dat ik neit weet wat ik doen moet. Morgen lunch met vriendinnen ? Maar ik zit helemaal te trillen en weet niet wat ik moet doen. Ik ben vandaag 25 jaar geworden
Een volwassen vrouw
En weet gewoon niet tegen wie ik dit moet vertellen. Ik ben eerder bij de therapeut geweest toen mijn vader mij in elkaar geslagen heeft 23 ( ik werd hierdoor langdurig depressief) Nu voel ik me dood van binnen.
Ik weet eerlijk gezegd niet waar ik nu terecht moet. Ik ben verdriteig , gekwetst, moe en dood van binnen.
Ik ben vandaag jarig. Veel leuke kaartjes en telefoontjes van hele mooie leuke mensen die me dierbaar zijn ( helaas in het buitenland op het moment. Mijn dag begon goed. Het is mooi weer , veel leuke reacties op het werk. Ben daarna naar mijn ouderlijk huis gegaan. De sfeer is bedrukt ( mijn vader is geestelijk ziek) probeert vaker te domineren en te onderdrukken , vaak gepaard met kritiek over hoe ik ben en dat ik het alleemaal nie tgoed doe. Ook vandaag mocht het niet ontbreken.Ook ik zelf zat niet echt heel lekker in mijn vel en kon deze keer niet echt om lachen. Waarop ik dezekeer aangaf dat ik deze kritiek nie tpik en dat ik ben wie ik ben en dat ik het goed zo vind.,Avond eindigde in ruzie. Maar het ergste van alles is dat ze mij ( mijn moeder en hij ) van de trap probeerden af te duwen.
Zij kwam van boven en hij stond onderaan de trap. Ik moest opzouten omdat ik een ondankbaar kreng ben( omdat ik niet heel vrolijk kon zijn om de cadeautjes en niet echt heel erg in de mood was) ..Vinden jullie dat dit een beetje te ver gaat? Hoe ik ook was je kunt me toch niet gaan slaan en mij van de trap afduwen. Mijn moeder gooide sjaal naar mijn hoofd , greep mij vast en enigste wat ik kon roepen is "" Voorzichtig met mijn rug'' Heb namelijk problemen met mijn rug waar ik al een jaar voor onder behandeling ben. Maar ze bleven mij duwen en trekken. Ik ben lopend naar huis gegaan omdat ik al mijn spullen daar achtergelaten heb.
Ik ben zo verdrietig en verloren dat ik neit weet wat ik doen moet. Morgen lunch met vriendinnen ? Maar ik zit helemaal te trillen en weet niet wat ik moet doen. Ik ben vandaag 25 jaar geworden
Een volwassen vrouw
En weet gewoon niet tegen wie ik dit moet vertellen. Ik ben eerder bij de therapeut geweest toen mijn vader mij in elkaar geslagen heeft 23 ( ik werd hierdoor langdurig depressief) Nu voel ik me dood van binnen.
donderdag 25 september 2008 om 09:18
Goede morgen!
fff laten weten dat ik leef. Gaat beter met me, hoop niet in de oude patronen te vervallen. gisteren uit geweest, nieuwe mensen tegengekomen , gelachen. Deed me goed! Voel me letterlijk moe en last van de rug, maar wel leuk als je even afleiding kan hebben.
Als ik maar niet depressief word, dat is wat ik op dit moment wil voorkomen. Wel moeilijk want ik word constant herinnerd aan het weekend, vanwege die pijnen in de rug.
fff laten weten dat ik leef. Gaat beter met me, hoop niet in de oude patronen te vervallen. gisteren uit geweest, nieuwe mensen tegengekomen , gelachen. Deed me goed! Voel me letterlijk moe en last van de rug, maar wel leuk als je even afleiding kan hebben.
Als ik maar niet depressief word, dat is wat ik op dit moment wil voorkomen. Wel moeilijk want ik word constant herinnerd aan het weekend, vanwege die pijnen in de rug.
donderdag 25 september 2008 om 21:09
Hoi Rosy
Ik merk bij jou n soortgelijke situatie. Jouw moeder is jouw moeder niet echt. Het is eerder juist andersom. Zij is niet diegene bij wie je steun en advies kan zoeken. De rollen zijn omgedraaid. Dit herken ik zo nu en dan. Ene moment denk ik ja dat is mijn moeder en zij doet dingen die een moeder zou doen en het andere moment denk ik..hmmm
Nee voor steun of advies of problemen kan ik niet zobij haar terecht.
Zoek het maar uit en val me niet lastig. Wordt ook meteen chaharijnig en geprikkeld. Verder merk ik dat ze bij mij echt zichzelf kan zijn en dat is onaardig. Die sjaal in mijn gezicht zou ze bij mijn vader nooit in gezicht gooien, maar bij mij mag dat wel! Tuurlijk ....ik ben tenslotte de dochter he. Ach ja, ik begrijp haar op zich wel. Het leven met mijn vader vergt bepaald gedrag ( en dat is niet altijd zichzelf zijn). Maar bij wie moet ik dan terecht? FORUM < MUUR ..??.
Blijkbaar wel ja en het komt wel goed met mijn gevoelens alleen moeten ze niet nog een laagje bovenop doen en mij gaan treiteren , want ook ik ben niet van steen en wie weet aanleg heb voor emotional breakdown ( ben tenslotte de dochter van..) , maar ja daar denken ze niet zo aan!
Wat ik uit dit alles af kan leiden is dat dit wellicht een goede oefening is voor de toekomst. En hiermee bedoel ik dat ik op deze manier mijn grenzen leer te verkennen en in de toekomst kan aangeven wat ik wel en niet wil verdragen of accepteren.
Hoewel ik eerlijk moet bekennen dat ik vroeger veel vrolijker door het leven ging en nie tkon leven zonder sociale kontakten.
Tegenwoordig hoef ik niet zo en dat beangstigt mij een beetje.
Weet namelijk niet of dit komt omdat ik zo vaakl gekwetst ben dat ik door anderen niet gekwetst wil worden en daarom niet perse zo nodig meer hoef of dat het komt omdat ik niet meer door iedereen leuk gevonden hoef te worden omdat ik meer tijd voor mezelf wil hebben en meer om mezelf wil geven ipv om anderen. Ben hier dus niet helemaal achter....
Ik hoop dat ik uit al deze toestanden beter ipv slechter uitkom....
xxx
Ik merk bij jou n soortgelijke situatie. Jouw moeder is jouw moeder niet echt. Het is eerder juist andersom. Zij is niet diegene bij wie je steun en advies kan zoeken. De rollen zijn omgedraaid. Dit herken ik zo nu en dan. Ene moment denk ik ja dat is mijn moeder en zij doet dingen die een moeder zou doen en het andere moment denk ik..hmmm
Nee voor steun of advies of problemen kan ik niet zobij haar terecht.
Zoek het maar uit en val me niet lastig. Wordt ook meteen chaharijnig en geprikkeld. Verder merk ik dat ze bij mij echt zichzelf kan zijn en dat is onaardig. Die sjaal in mijn gezicht zou ze bij mijn vader nooit in gezicht gooien, maar bij mij mag dat wel! Tuurlijk ....ik ben tenslotte de dochter he. Ach ja, ik begrijp haar op zich wel. Het leven met mijn vader vergt bepaald gedrag ( en dat is niet altijd zichzelf zijn). Maar bij wie moet ik dan terecht? FORUM < MUUR ..??.
Blijkbaar wel ja en het komt wel goed met mijn gevoelens alleen moeten ze niet nog een laagje bovenop doen en mij gaan treiteren , want ook ik ben niet van steen en wie weet aanleg heb voor emotional breakdown ( ben tenslotte de dochter van..) , maar ja daar denken ze niet zo aan!
Wat ik uit dit alles af kan leiden is dat dit wellicht een goede oefening is voor de toekomst. En hiermee bedoel ik dat ik op deze manier mijn grenzen leer te verkennen en in de toekomst kan aangeven wat ik wel en niet wil verdragen of accepteren.
Hoewel ik eerlijk moet bekennen dat ik vroeger veel vrolijker door het leven ging en nie tkon leven zonder sociale kontakten.
Tegenwoordig hoef ik niet zo en dat beangstigt mij een beetje.
Weet namelijk niet of dit komt omdat ik zo vaakl gekwetst ben dat ik door anderen niet gekwetst wil worden en daarom niet perse zo nodig meer hoef of dat het komt omdat ik niet meer door iedereen leuk gevonden hoef te worden omdat ik meer tijd voor mezelf wil hebben en meer om mezelf wil geven ipv om anderen. Ben hier dus niet helemaal achter....
Ik hoop dat ik uit al deze toestanden beter ipv slechter uitkom....
xxx
vrijdag 26 september 2008 om 10:33
Allereerst
Je schrijft dat je vroeger niet zonder sociale contacten kon en dat je nu meer tijd voor jezelf wil hebben. Bang ook om gekwetst te worden. Hebben -behalve je ouders- andere mensen je gekwetst of zijn ze er niet voor je geweest op momenten dat jij ze nodig had?
Vraag om hulp als je die nodig hebt want altijd maar sterk zijn, kan je ook opbreken. Bijvoorbeeld een lange mail naar je goede vriendin in het buitenland, hulp via psycholoog, familielid waarbij je je op je gemak voelt, anonieme mail naar voor mijn part stichting korrelatie (ooit in een wanhopige bui gedaan maar het hielp wel).
Je hoopt dat je er niet slechter wordt van al deze toestanden. Ik begrijp je angst en kan me voorstellen dat je terug verlangt naar je vrolijke ik van vroeger. Misschien niet realistisch om terug te verlangen naar wie je was. Wel kan er over een tijdje veel moois voor jou in de plaats komen waardoor je op een andere manier in het leven komt te staan die fijn is en bij jou past. Klinkt een beetje wazig maar geef jezelf de tijd om je verdrietig te voelen. Het heeft bij mij een paar jaar geduurd en ik ben niet meer die persoon van vroeger maar die wil ik ook niet meer zijn omdat je simpelweg gewoon veranderd en je blijft veranderen. Dat hoeft helemaal niet slecht te zijn. Het is zo verschillend per persoon. Hoe dat het voor jou zal gaan, zal blijken. Je zit er nu nog middenin, er zijn nare dingen gebeurd, het heeft z'n tijd nodig om het een plaats geven.
Je schrijft dat je vroeger niet zonder sociale contacten kon en dat je nu meer tijd voor jezelf wil hebben. Bang ook om gekwetst te worden. Hebben -behalve je ouders- andere mensen je gekwetst of zijn ze er niet voor je geweest op momenten dat jij ze nodig had?
Vraag om hulp als je die nodig hebt want altijd maar sterk zijn, kan je ook opbreken. Bijvoorbeeld een lange mail naar je goede vriendin in het buitenland, hulp via psycholoog, familielid waarbij je je op je gemak voelt, anonieme mail naar voor mijn part stichting korrelatie (ooit in een wanhopige bui gedaan maar het hielp wel).
Je hoopt dat je er niet slechter wordt van al deze toestanden. Ik begrijp je angst en kan me voorstellen dat je terug verlangt naar je vrolijke ik van vroeger. Misschien niet realistisch om terug te verlangen naar wie je was. Wel kan er over een tijdje veel moois voor jou in de plaats komen waardoor je op een andere manier in het leven komt te staan die fijn is en bij jou past. Klinkt een beetje wazig maar geef jezelf de tijd om je verdrietig te voelen. Het heeft bij mij een paar jaar geduurd en ik ben niet meer die persoon van vroeger maar die wil ik ook niet meer zijn omdat je simpelweg gewoon veranderd en je blijft veranderen. Dat hoeft helemaal niet slecht te zijn. Het is zo verschillend per persoon. Hoe dat het voor jou zal gaan, zal blijken. Je zit er nu nog middenin, er zijn nare dingen gebeurd, het heeft z'n tijd nodig om het een plaats geven.
anoniem_70366 wijzigde dit bericht op 26-09-2008 11:04
Reden: was nog niet klaar!
Reden: was nog niet klaar!
% gewijzigd
