De mokerslag.....

Hoi Iry, ik snap dat je het heel graag over andere dingen wilt hebben waar je mee zit. Maar misschien wil je teveel? Een studie beginnen, pilates, wandelen, spieropbouw, met vriendinnen thee drinken, met je vriend leuke dingen doen... Om ergens te komen moet je toch eerst een paar stappen zetten. De eerste stap is terug op gewicht komen en je lichaam stabiliseren. Daar heb je al je energie voor nodig denk ik. Je hebt veel staan aan afspraken dat is prima maar op die afspraken ga je niet eten. En dat is wat je moet doen, eten. En daar kan je nu mee beginnen, zonder te braken en zonder die pillen. Natuurlijk wordt je daar angstig van maar gebruik je energie om die angst te doorstaan.

Door voor jezelf te zorgen doe je eigenlijk datgene wat het belangrijkste is in een gezin, relatie of vriendschap. Door je perfectionisme en hoge ambitieniveau sta je al te trappelen om die vlag in de bergtop te planten, terwijl je nog niet eens je bergschoenen aan hebt gedaan, laat staan dat je aan de lange klim bent begonnen.

Misschien kan je het vergelijken met een verslaving? De alcoholist zal eerst de drank moeten laten staan voordat er aan de relatie met de partner kan worden gesleuteld

quote:iry schreef op 30 september 2008 @ 02:12:

Hmmm.....elk woord van je post is zo waar lieve meds.

Vooral dat laatste, story of my life.

Daarom bereik ik nooit de top.



Jawel maar je moet wel onderaan beginnen en dan rustig in je eigen tempo doorbuffelen. Het hoeft niet in een paar weken, je hebt die stoornis ook niet in een paar weken gekregen. Maar begin gewoon onderaan en begin daar nu meteen mee. En zoals met elk moeilijk proces zal het twee stappen vooruit en 1 achteruit zijn, wees niet kwaad of teleurgesteld als het even wat minder voortvarend gaat, je kan elke dag opnieuw beslissen om het pad te vervolgen. En ja er zijn heel veel beren op de weg, maar dat weet je, en een beer op de weg wil niet zeggen dat het pad onbegaanbaar is (gewoon wachten dan gaat ie vanzelf weer weg)

ik ga nu pitten

quote:iry schreef op 30 september 2008 @ 02:32:

Dat is ook mijn probleem,ik leg de lat altijd gelijk zo hoog,dat is vragen om mislukkingen.



Ik ga ook slapen,hoog tijd! morgen kan ik niet op mijn gat gaan zitten,het is weer een nieuwe dag voor strijd vol mogelijkheden,niet de hele dag maar ik moet wel mijn momenten pakken.



Veel sterkte vandaag en probeer om ook naar de positieve dingen te kijken. Je bent heel goed bezig en hebt al heel veel aangepakt.

Liefs, Em

quote:iry schreef op 30 september 2008 @ 01:48:

Ik weet inderdaad niet hoe ik er zelf kan zijn monissa.

Het wegcijferen doe ik mijn hele leven al,maar, en daar ben ik mij zeker van bewust,ben ik natuurlijk door mijn problematiek weer zeer duidelijk aanwezig.



Ik zit net ook te denken,waarom begin ik gewoon niet met een paar dingen die mij leuk lijken.

Of ik het ook leuk ga vinden en of het lukt dat moet ik maar ervaren,gewoon doen.Wat houdt mij in vredesnaam tegen.

Ik weet dat natuurlijk wel,mijn faalangst,perfectionisme,dan is het altijd veiliger om er niet aan te beginnen want dan kan er niet veel mis gaan.

Maar ik denk nu,wat maakt dat eigenlijk uit.

Misschien is dat iets waar ik mij ook op moet richten.

Ik heb al een jaar een studie in de kast liggen,waarom pak ik hem eigenlijk gewoon niet.

Al doe ik alle examens niet (of wel,wie weet) ik leer tenminste iets wat mij ook leuk lijkt.



Waarom ga ik s'avonds niet eens wat leuks doen,iets wat binnen mijn angsten kan,lekker thee drinken bij een vriendin.

Ik beperk mijzelf gewoon,dat doet een ander niet,dat doe ik zelf.



Meds,ik snap wel dat dit voor vriend heel belangrijk is,maar ik ben er al zo mee bezig.

Ik heb al een afspraak bij mijn kliniek gehad en een vervolgafspraak staan.

Ik heb al een afspraak bij mijn psychiater gehad en ben weer aan de medicatie.

Er staat een afspraak bij mijn behandelaar,een afspraak bij psyq en ik heb een telefoonafspraak bij een traumacentrum.

Ik probeer mijn eetbuien zoveel mogelijk te beperken,minder te braken.

Daar zit al een grote verandering in,alleen het effect zit ook in mijn gewicht.

Het frustreert mij ook dat wat ik zo had opgebouwt wat gewicht betreft (hoewel...ook niet op een gezonde manier) kennelijk aan een zijden draadje hangt.

Ik val snel af,maar kan ook snel aankomen,mijn stofwisseling is een puinhoop.

Ik weet dat ik beslist niet meer kan afvallen,ik zal overdag iets met eten moeten doen,maar dan ligt de eetbui weer op de loer.

s'avond eet ik echt goed,maar dat is niet genoeg.

Ik ben echt druk bezig met die stomme eetstoornis,maar het wil nog geen vruchten afwerpen.

Deze week ga ik naar de huisarts,even weer alles laten controleren en bespreken om onder begeleiding af te bouwen met mijn laxeertabletten.

Doodeng vind ik dat.

Ook ga ik het sporten bespreken,ik denk nu voorzichtig pilates te gaan doen,wandelen en daarna (als het goed gaat) iets aan spieropbouw te doen,maar ik snap dat dat pas kan als ik voldoende voedingstoffen binnen krijg anders heeft het niet veel zin en breek ik juist af.

Ik weet echt even niet wat ik nu nog meer kan doen?



Kijk, dit vind ik nou eens positief!! Je ziet al in dat je zelf de enige persoon bent die jezelf beperkingen oplegt. Je moet niet in beperkingen denken, maar in mogelijkheden.

Je kunt alles, als je het maar wilt. Het zit allemaal in je hoofd (algemeen bedoeld, dat is dus menseigen). Als je de hele dag denkt; ik kan het niet, het gaat toch niet lukken, dan wordt het ook niks. Je moet jezelf ervan overtuigen dat het wel gaat lukken, gewoon omdat jij het wilt. Het geeft niet dat het niet meteen lukt, maar doorzetten is heel belangrijk. Wat is het doel dat je wilt bereiken, hoe belangrijk is het dat je dat doel bereikt? Je kunt jezelf doelen stellen die onrealistisch zijn en dan leg je die lat te hoog, waardoor je er nooit aan kunt voldoen en je tegen jezelf kunt zeggen, zie je wel, ik kan het niet...dat is een valkuil.

Verzin een voor jou haalbaal doel, en zeg dat je het kunt. Iedereen kan het, dus jij ook. Je bent enorm gemotiveerd, dat is positief.

Met wilskracht kun je veel bereiken en jij hebt wilskracht, dus benut je goede kwaliteit.

Maar stel niet teveel doelen in een keer, dat werkt niet. Je kunt niet je hele levensstijl rigoreus omgooien, dat mislukt bij iedereen.

Ga je nu focussen op het allerbelangrijkste; je gezondheid.

Stapje voor stapje. In jouw geval kun je denken aan stoppen met laxeermiddelen, dat is al een prima doel. Meer hoeft nog niet. Als het lukt, kun je trots zijn en heb je er een positieve ervaring bij. Dat zorgt ervoor dat je meer wilt. Stap twee is dan bv niet meer braken, in geen geval. Bedenk een realistisch back-up plan voor het geval je wilt braken (je moet dus die emotie op een andere manier gaan uiten). Als dat lukt; petje af! En dan verder...dit gaat je alle energie kosten, dus meer hoeft even niet.



Liefs en sterkte!

Iry,



Ben het wel wat eens met Meds. de eetstoornis schaadt je gezin, je kinderen, je relatie, je eigen mentale en fysieke gezondheid. Ook al duurt het langer dan je zou willen om het te overwinnen, ik geloof dat het kan! En dat het nodig is, om de rest van je leven op orde te krijgen... Blijkbaar ziet je vriend het in elk geval zo. En dat hij niet wil praten over zijn aandeel, heeft daar waarschijnlijk mee te maken. Ik vermoed dat hij best wat kwaadheid of frustratie in zich heeft?

Iry,



Heb ik ooit niet ergens gelezen dat koken voor je gezin een ramp is, omdat je kinderen bijna niets lusten? hebben zij dan ook niet een beetje een vreemde relatie met eten.



Ik zeg deze dingen zeker niet om je te kwetsen, maar gewoon een beetje wakker te schudden. Mijn zus had een eetstoornis, en zij denkt ook altijd dat dat voor ons weinig gevolgen had, maar niets is minder waar! Het is echt zwaar, en ik denk idd dat je op dat punt naief bent, om te denken dat het geen effect heeft op het gezin.



Je lijkt wel opgegeven te hebben, je legt je erbij neer dat die eetstoornis nooit meer weggaat. Niets zegt dat je er niet vanaf geraakt! Je moet blijven vechten, niet ervan uitgaan dat het niet gaat lukken! Het is zoals alcoholisme: hoe moeilijk ook, je kan stoppen met drinken.



Over je vriend: ik vind dat hij geen leuke houding heeft momenteel. Ik denk dat dit ligt aan die frustratie die zich opgebouwd heeft, en dat hij daarom niet wil praten over zijn aandeel. Ik zou aan hem zeggen dat je er alles aan gaat doen om je eetstoornis te overwinnen, maar dat je ook andere dingen wil kunnen bespreken.

Iry , ik schreef een paar dagen niet mee , ik weet bij &%$^* niet wat ik kan toevoegen . Ik kan wel 1200 keer " sterkte " posten ( en ik wens je dat ook oprecht toe ) maar het frustreert me zó enorm dat je je eetstoornis en je paniekaanvallen zo bagatelliseert . Ik denk niet dat het voor niets is dat je vriend tijdens zo'n paniekaanval een knopje om voelde gaan en het tóen gezegd heeft . Ik denk ook niet dat het voor niets is geweest dat hij er niet eerder over begonnen is ; jij bent wel degene die vindt dat je sterk bent , maar hoe sterk vindt hij jou écht ?

Ik hoop van ganser harte dat jij er uit komt , dat jullie er uit komen , dat je hulp vindt . En ik hoop dat je realistisch genoeg bent om te erkennen dat je eetstoornis , hoewel je inzet en liefde voor je kinderen enórm is , wel degelijk invloed heeft op het hele gezinsleven en hoe je kinderen met dingen leren omgaan . Je kunt niet verwachten als moeder dat je zegt " dit is eigenlijk niet normaal " en door het zelf dan toch te doen , dat je kinderen daar geen " voorbeeld " aan nemen .

Iry , kan jouw " omgaan met / binnen de perken houden / niet nog erger laten worden " -knop niet omgezet worden naar " normaal eten " ? Dat dát je doel wordt ? En dat je alle sport plannen en cursussen laat voor wat het is ?



Ik snap dat je niet zit te wachten op negatieve post , ik zal dit posten ( weet je toch dat ik meeleef ) en pas posten als ik denk weer wat toe te kunnen voegen .

Iry , pas alsjeblieft op jezelf , wees lief voor jezelf , wees desnoods een móeder voor jezelf en geef dat kind in jezelf eens wat te eten ...dan pas kun je een ánder wat geven .

Ik denk dat dat een goed streven is Iry, een zo gezond mogelijke en stabiele eetstoornis. Ik vertoon weinig eetgestoord gedrag meer (zelfs minder dan de meeste vrouwen die ik ken en die hebben nooit een es gehad ) maar dat is deels discipline en deels weten wat het triggert en er iets aan doen voordat ik op dat punt kom.



Ik wil niet meer zo met mijn lijf omgaan dus doe ik het niet. Maar dat ik het echt kwijt ben, ik weet niet of ik ooit op dat punt kom. Of misschien ben ik gewoon te kritisch en ben ik nu hartstikke normaal. Geen flauw benul haha.



Ik ben het met je eens dat dingen goed kunnen bespreken met je partner en je gehoord en gezien voelen enorm helpt bij de symptomen. Ik begrijp ook dat dit een vaag gebied is voor anderen die de problematiek zelf niet aan den lijve ervaren hebben. Prioriteit is nu natuurlijk om aan je es en je gewicht te werken. Het lastige is alleen dat het alles met emoties en het opkroppen ervan en eigenlijk in essentie weinig met je lichaam te maken heeft.



Ik begrijp denk ik ook hoe hij reageert. Dit is zijn manier van een gevoel van controle houden over de situatie. Het is alleen heel jammer dat dat weinig ruimte overlaat voor de emotionele kant ervan. Ik denk alleen dat hij dat nu niet kan, niet aankan. Het is geen afwijzing van jou, het is denk ik zijn zelfbehoud. Daar ben jij weinig mee geholpen maar ieder mens heeft zijn of haar limiet. Hij zit aan de zijne.



Dus ik denk wat ik al een aantal keer gezegd heb en de anderen ook, dat je datgene moet doen wat je juist angst aanjaagt en moeilijk vindt. En dat is besluiten het de komende tijd alleen te doen. Niet te wachten tot die ander je komt helpen, niet het te doen in de wetenschap dat je geliefd en veilig bent, maar alleen, naakt en kwetsbaar. En dat is naar. Maar tegelijkertijd denk ik dat dat ook de enige manier is.



Niemand anders kan je redden van je zelfdestructieve kant. Dat kun je alleen zelf. En dat voelt onmogelijk want hoe kun je daar nou tegen opgewassen zijn? Maar dat ben je. En juist door lief te zijn voor jezelf in die zin dat je zorgt voor jezelf, jezelf heelt op de pijnpunten, de verwonde stukken in jezelf bij elkaar raapt en niet langer afwijst vanwege hun destructieve elementen maar liefhebt omdat ze daar in feite om roepen, kun je veel hiervan helen.



Je bent niet alleen. En ik wou dat ik je een echte knuf kon geven. Er zijn mensen die er wel voor je kunnen zijn, vind ze. En geef de ruimte aan hen die er niet voor je kunnen zijn. Je kunt het niet afdwingen en dat moet je ook niet willen. Die hulp zou je pijn doen want het is niet graag en volledig. Het is met wantrouwen en reserve. Dat kun je een ander niet kwalijk nemen maar je kunt jezelf daar wel tegen beschermen.

Het is heerlijk en veilig en weetikveelwat als je een vangnet hebt , maar die rek kan eruit gaan als je te vaak bent gevallen .

Dat is niet jouw schuld , dat is niet de schuld van dat verrekte overrekte vangnet , that's life . Maar naar de overkant moet je toch . En ja , het is een dun koord . Maar je kán het !



Als we even in de metaforen blijven en je vriend als vangnet zien , hoeveel nut zou het hebben gehad als hij bij elke val van jou had gezegd ; " Iry , ik voel dat de rek eruit gaat , ik zie dat elke keer als jij valt mijn veerkracht minder wordt , dat de koordjes gaan rafelen , dat het zeildoek slijt " ? Zou je minder vaak gevallen zijn , denk je ? Zou je voorzichtiger zijn geweest ?

quote:iry schreef op 30 september 2008 @ 11:00:

Ik denk overigens niet dat het mijn gezin en kinderen zo schaadt,

Dat zullen jullie naief of onrealistisch vinden.

.

Ja heel erg onrealistisch. Je kunt het idd vergelijken met een verslaving. Daarom snap ik dat je het op die manier probeert te zien. Alles goedpraten omdat je het braken en niet eten in stand wilt houden.

Dit alles weet ik van mijn vriendin en ik heb meerdere mensen ontmoet met een eetstoornis die dit allemaal vertelden. Voor hun werkte het iig zo. Vergeleken het zelf met een verslaving en waren meesters in het verzinnen van uitvluchten om er maar niet mee aan de slag te gaan. Angst. Vreselijke angst hield hen tegen. Maar als jij mijn vriendin of moeder was geweest iry, dan was ik ook vreselijk angstig geweest. Je kunt doodgaan! Dat is toch vreselijk om te weten? Dus hoezo schaad het jou gezin niet?



Ik hoop echt voor je gezin dat je het wel gaat aanpakken.

Potverdorie....je komt als een tof mens over......we willen je niet verliezen hoor!

Lieve Iry, ik volg je topic al een hele tijd. Van eetstoornissen weet ik niet veel, maar nu hier de vergelijking wordt gelegd met een alcoholverslaving wil ik toch even terugkomen op je gedachte dat jouw eetstoornis je gezin, je kinderen niet schaadt.

Ik ben dochter van een alcoholverslaafde moeder. Mijn moeder dacht ook altijd dat ze het binnen de perken kon houden, dat ze mij geen schade deed. Niets is minder waar .... als klein kind kon, durfde ik hier niet over te praten met mijn moeder; als klein kind voelde ik dat dat een no-go-area is. Als klein kind was ik doodsbang dat ik - door erover te praten - het nog erger zou maken. Als klein kind hoopte ik iedere dag dat het de volgende dag beter zou zijn. Als klein kind was ik zo ongelooflijk bang, dat mijn moeder eronderdoor zou gaan.

Een kind is afhankelijk van zijn moeder, een kind is loyaal aan zijn moeder, zal zijn moeder altijd accepteren met alle verslavingen, afwijkingen en ja, ook eetstoornissen, want dat kind houdt onvoorwaardelijk van zijn moeder; wwn kind kán nu eenmaal niet anders dan zijn moeder onvoorwaardelijk liefhebben .....



Pas veel later, toen mijn moeder allang overleden was kwam bij mij de dreun. Samen met een psycholoog moest ik erachter komen dat ik als kind onveilig gehecht was, dat ik als kind een overlevingsstrategie had opgebouwd om hiermee om te gaan, dat ik altijd 'mooi weer' speelde terwijl ik van binnen zo bang was dat mijn moeder dood zou gaan.



Waarom ik je dit vertel? Omdat ik denk dat jouw kinderen hoogstwaarschijnlijk óók bang zijn, óók van dag tot dag jou in de ogen kijken hoe jij bent, die dag. Omdat ze er niet over zullen praten, en hun angsten, hun zorgen heus niet met jou zullen delen. Ze willen je immers niet tot last zijn? Ze zien dat jij het moeilijk hebt en ze willen je leven alleen maar zo makkelijk mogelijk maken, opdat je zult blijven leven .....



Iry, ik heb getwijfeld of ik dit hier zo zou schrijven. Het is hard, hard voor jou, want wij lezen allemaal hoe moeilijk je het hebt. Toch denk ik dat het goed is je te realiseren dat je kinderen diep van binnen wel eens veel minder gelukkig en onbezorgd kunnen zijn dan jij denkt ....



Vecht tegen je eetstoornis, vecht met alles wat in je zit ..... voor jezelf, voor je kinderen, voor je vriend. Grijp alle hulp die je kunt krijgen en ga er voor 1.000% tegenaan; je kinderen zijn het waard.

http://www.humanconcern.nl/eetstoornissen/oorzaken.php





Wees niet bang



wees niet bang

je mag opnieuw beginnen

vastberaden doelbewust

of aarzelend op de tast

houd je aan regels

volg je eigen zinnen

laat die hand maar los

of houd er juist een vast



wees niet bang

voor al te grote dromen

ga als je het zeker weet

en als je aarzelt wacht

hoe ijdel zijn de dingen

die je je hebt voorgenomen

het mooiste overkomt je

het minste is bedacht



wees niet bang

voor wat ze van je vinden

wat weet je van een ander

als je jezelf niet kent

verlies je oorsprong niet

door je te snel te binden

het leven lijkt afwisselend

maar zelfs de liefde went



wees niet bang

je bent er een van vele

en tegelijk is er

maar een als jij

dat betekent

dat je vaak zult moeten delen

en soms zult moeten roepen

laat me vrij



Freek de Jonge





Naar een sterkere Ik



Mogen bestaan

Stáán op je plek



Houden van jezelf

Van je laten houden



Ontdekken wie je bent

Zijn wie je al was



Loslaten van het verleden

Stilstaan bij het nu



Veranderen wat niet te accepteren is

Accepteren wat niet te veranderen is





Ken je die site , Iry ?

De naaste omgeving van de persoon met een eetstoornis is over het algemeen nauw betrokken bij de ziekte van hun geliefde. Als we het hebben over nauw betrokkenen, omgeving of naasten dan spreken we van:





- OUDERS -

- PARTNERS -

- ZUSSEN EN BROERS -

- VRIENDEN -

- COLLEGA'S -





Deze mensen hebben het vaak zwaar. Betrokken zijn bij iemand met een eetstoornis is lastig, moeilijk en ingewikkeld. We hebben het dan al snel over gevoelens als:



machteloosheid

angst

wanhoop

boosheid

irritatie

strijd

bezorgheid

De ziekte is moeilijk te begrijpen door derden en grijpt vaak ernstig in op het prive leven en de onderlinge verhoudingen en de kwaliteit van het contact tussen de personen onderling. Niet alleen de persoon zelf, de dochter, zoon, vriendin of partner hebben het moeilijk met hun eetstoornis, maar ook degenen die bezorgd zijn om het welzijn van hun geliefde.

Als ik blijf kijken

Zoals ik altijd heb gedaan

Blijf ik denken

Zoals ik altijd heb gedacht



Als ik blijf denken

Zoals ik altijd heb gedacht

Blijf ik geloven

Zoals ik altijd heb geloofd



Als ik blijf geloven

Zoals ik altijd heb geloofd

Blijf ik doen

Zoals ik altijd heb gedaan



Als ik blijf doen

Zoals ik altijd heb gedaan

Blijft mij overkomen

Wat mij altijd overkomt.



Maar als ik nu mijn ogen sluit

En voel mijn ware zelf van binnen

Dan kom ik deze cirkel uit

En kan steeds weer opnieuw beginnen

prachtige gedichten , Iry : http://www.humanconcern.nl/gedichten.php

Hoi,

Ik had ook al even gekeken op het Trimbos en zag dat Anorexia gewoon tussen de andere verslavingen stond, met daarbij de opmerking dat ano erg zwaar is voor de omgeving van de patient vanwege de machteloosheid en het schuldgevoel.



Ik denk ook dat je je eetprobleem bagatelliseert, danwel minder erg maakt dan dat ie is. Je weigert te geloven dat het het belangrijkste aandeel is in je relatieprobleem en je weigert te geloven dat het je kinderen schaadt, daarmee neem je geen verantwoordelijkheid als partner en ouder. Ik snap best dat een patroon van jaren niet makkelijk te doorbreken is, maar jij stelt dat het onmogelijk en onhaalbaar is. Dat geloof ik niet. Het is heel moeilijk dat snap ik, maar onhaalbaar is het niet. Door jezelf voor te houden dat het onhaalbaar is geef jij jezelf een excuus te blijven in het patroon waarin je nu zit. En dus verandert er niks.

Dat betekent dat je vriend en kinderen dus niks te verwachten hebben en dat maakt ze machteloos

De eetstoornis van mijn familielid heeft in elk geval de jeugd van mij en mijn zusje bezwaard. Zo spraken wij nooit over onze eigen probleempjes, omdat we vonden dat mijn ouders het al zwaar genoeg hadden met mijn zus. Je kinderen groeien op met een mama die braakt en laxeermiddelen neemt om mager te zijn, dat is geen goed voorbeeld.



Ik hoop dat de laatste posts ook een beetje een wake-up call zijn. Jij lijkt me een erg lieve vrouw die alles wil doen voor anderen en het beste wil voor haar kinderen, en momenteel - in alle eerlijkheid - bied je hen dat niet. Hopelijk kan dat een motivatie zijn om je problemen aan te pakken! Doe het voor je eigen leven, en voor dat van je kinderen!



Het klinkt idd zoals een alcoholverslaafde die te bang is om te stoppen, en daarom wilt geloven dat de omgeving er geen last van heeft. Maar je vriend heeft duidelijk al aangegeven dat hij het niet meer aankon. Ik vond de post van BGB over de rek in je vangnet heel treffend.



Veel moed Iry, en aarzel niet om te posten, ook al zijn onze reacties soms wat kritisch!