Relaties
alle pijlers
De mokerslag.....
vrijdag 22 augustus 2008 om 07:14
En nu gaat het licht echt uit bij mij.
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
woensdag 1 oktober 2008 om 01:42
Lieverds.
Ik stop even met de discussie over mijn eetstoornis.
Ik stop ook even met de discussie over mijn kinderen.
Ik heb geen zin om allerlei aannames door mijn strot geduwt te krijgen daarover.
Ik heb ook geen zin om mij aan te laten praten dat ik mijn kinderen zwaar traumatiseer of dezelfde fouten maak als ik in mijn jeugd heb beleefd (overigens vind ik niet dat mijn ouders fouten hebben gemaakt maar behoorlijke heftige periodes hebben gehad),want die "fouten" maak ik niet.
Het vermoeid mij dat ieder woord van mij moet worden ontkracht.
Het enige enorme vertrouwen wat ik in mijzelf heb is dat ik de beste moeder ben voor mijn kids,ook al heb ik een ziekte en een stoornis.
Het doet mij verdriet dat zelfs dat moet worden ontkracht en dat stukje vertrouwen laat ik mij niet afpakken.
Obim,
Dapper dat je je verhaal plaats en je mag trots op jezelf zijn!
Je behoort tot het kleine percentage succesverhalen.
Super,ik hoop dat ik ooit in mijn leven ook dat kan schrijven.
Maar blijf reel naar anderen,jouw succes is geen garantie voor iedereen,wel iets waar je ongelooflijk trots op mag zijn.
Bedankt dat je dat deelt,het geeft wel hoop en dat kan ik wel gebruiken.
Ik voel mij niet gehoord in dat deel hier,dus stap ik er even uit.
Mijn problematiek ligt echt heel complex,dat is frustrerend voor mij,want met alle kennis,opleiding in vele instanties durven ze mij niet snel te behandelen.
Wie ontkent hier nu wat? De profs?
Alleen de laatse post van hela is exact zoals het is.
Hela ik heb allang geaccepteerd dat ik patient ben en sta open voor behandeling en beter worden,ik heb er al vele achter de rug en ga weer,ik hoop dat het ooit aanslaat.
Ik moet eerst ergens in zien te komen,want ze staan moeilijk open voor mij.
Ik stop hierover en richt mijn aandacht en verhaal enkel aan diegene die het hele verhaal en mijn persoon lange tijd in kaart hebben.
Dat lijkt mij even beter,want dit trekt mij eerder naar beneden dan naar boven.
Dat is niet de bedoeling.
Hier ligt mijn grens,ik trek hem nu.
liefs!
Ik stop even met de discussie over mijn eetstoornis.
Ik stop ook even met de discussie over mijn kinderen.
Ik heb geen zin om allerlei aannames door mijn strot geduwt te krijgen daarover.
Ik heb ook geen zin om mij aan te laten praten dat ik mijn kinderen zwaar traumatiseer of dezelfde fouten maak als ik in mijn jeugd heb beleefd (overigens vind ik niet dat mijn ouders fouten hebben gemaakt maar behoorlijke heftige periodes hebben gehad),want die "fouten" maak ik niet.
Het vermoeid mij dat ieder woord van mij moet worden ontkracht.
Het enige enorme vertrouwen wat ik in mijzelf heb is dat ik de beste moeder ben voor mijn kids,ook al heb ik een ziekte en een stoornis.
Het doet mij verdriet dat zelfs dat moet worden ontkracht en dat stukje vertrouwen laat ik mij niet afpakken.
Obim,
Dapper dat je je verhaal plaats en je mag trots op jezelf zijn!
Je behoort tot het kleine percentage succesverhalen.
Super,ik hoop dat ik ooit in mijn leven ook dat kan schrijven.
Maar blijf reel naar anderen,jouw succes is geen garantie voor iedereen,wel iets waar je ongelooflijk trots op mag zijn.
Bedankt dat je dat deelt,het geeft wel hoop en dat kan ik wel gebruiken.
Ik voel mij niet gehoord in dat deel hier,dus stap ik er even uit.
Mijn problematiek ligt echt heel complex,dat is frustrerend voor mij,want met alle kennis,opleiding in vele instanties durven ze mij niet snel te behandelen.
Wie ontkent hier nu wat? De profs?
Alleen de laatse post van hela is exact zoals het is.
Hela ik heb allang geaccepteerd dat ik patient ben en sta open voor behandeling en beter worden,ik heb er al vele achter de rug en ga weer,ik hoop dat het ooit aanslaat.
Ik moet eerst ergens in zien te komen,want ze staan moeilijk open voor mij.
Ik stop hierover en richt mijn aandacht en verhaal enkel aan diegene die het hele verhaal en mijn persoon lange tijd in kaart hebben.
Dat lijkt mij even beter,want dit trekt mij eerder naar beneden dan naar boven.
Dat is niet de bedoeling.
Hier ligt mijn grens,ik trek hem nu.
liefs!
woensdag 1 oktober 2008 om 02:04
Bgb,ik snap je punt helemaal niet.
Maar ik vind mijn kinderen sterk als ze hun verdriet delen en hun grenzen aangeven.
Ik vind het wijsheid als ze doen waar ze zichzelf het prettigst onder voelen,zonder het sociale aspect uit het oog te verliezen.
Mijn kinderen delen vrijwel alles met mij,ik ben de eerste bij wie ze aankloppen.
Ik heb drie navelstrengen die niet doorgeknipt zijn.
En ze zijn inmiddels allemaal in staat om dat zelf te doen als ze willen.Dat doen ze niet
Ik denk niet dat er over liefde over en weer getwijfeld hoeft te worden.
Maar ik zou ermee stoppen.
Maar ik vind mijn kinderen sterk als ze hun verdriet delen en hun grenzen aangeven.
Ik vind het wijsheid als ze doen waar ze zichzelf het prettigst onder voelen,zonder het sociale aspect uit het oog te verliezen.
Mijn kinderen delen vrijwel alles met mij,ik ben de eerste bij wie ze aankloppen.
Ik heb drie navelstrengen die niet doorgeknipt zijn.
En ze zijn inmiddels allemaal in staat om dat zelf te doen als ze willen.Dat doen ze niet
Ik denk niet dat er over liefde over en weer getwijfeld hoeft te worden.
Maar ik zou ermee stoppen.
woensdag 1 oktober 2008 om 02:09
quote:iry schreef op 01 oktober 2008 @ 02:04:
Bgb,ik snap je punt helemaal niet.
.
Ik snap dat het van jouw kant een weloverwogen keus is geweest om je moeder niet " op te zadelen " met jouw trauma . Ik vraag me af of het jou zou helpen als ze het wél wist .
Zou jij zoiets van je kind willen weten ? Waarom wel/ niet ?
Bgb,ik snap je punt helemaal niet.
.
Ik snap dat het van jouw kant een weloverwogen keus is geweest om je moeder niet " op te zadelen " met jouw trauma . Ik vraag me af of het jou zou helpen als ze het wél wist .
Zou jij zoiets van je kind willen weten ? Waarom wel/ niet ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
woensdag 1 oktober 2008 om 08:19
Ik snap dat je het moeilijk vindt om te gaan met deze kritiek. Maar als we niet al de aspecten van je probleem mogen aankaarten - want of je het nu leuk vindt of niet, je vriend geeft aan dat je eetstoornis een enorm probleem is voor hem en jullie relatie - dan stop ook ik hier met posten.
Ik heb dit ontkenningsgedrag in mijn omgeving al veel meegemaakt, en kan er moeilijk mee om.
(Nog een punt, mijn zus is wel degelijk overgegaan van een eetstoornis naar een alcoholproblematiek, en heeft een onderliggende borderline stoornis)
Ik heb dit ontkenningsgedrag in mijn omgeving al veel meegemaakt, en kan er moeilijk mee om.
(Nog een punt, mijn zus is wel degelijk overgegaan van een eetstoornis naar een alcoholproblematiek, en heeft een onderliggende borderline stoornis)
woensdag 1 oktober 2008 om 09:15
Wat jammer om te lezen dat je toch heel verschillende boodschappen uitzend, Iry. Met de nodige tegenstrijdigheden!
En dat maakt precies waarom ik probeerde te zeggen dat jij moet inzien dat je een patient bent.
Jij zegt dat tot nu toe niemand jou kan helpen. Daarbij zeg je meteen dat dat aan de hulpverleners en instanties ligt, omdat jouw problematiek zo complex is. Jaja, zo lust ik er nog wel een paar. Dit is maar 1 voorbeeld.
Ik spreek geen oordeel uit over hoe jij hier schrijft te zijn als moeder en partner maar ook daaruit valt wel wat te destilleren.
Jij moet het doen, Iry. Jij en alleen jij! En dan geen mitsen en maren..... Zolang jij mitsen en maren blijft aanvoeren, erken je je probleem niet. Door de mitsen en maren wijs je naar anderen.
Jijzelf, Iry.
Veel succes!
En dat maakt precies waarom ik probeerde te zeggen dat jij moet inzien dat je een patient bent.
Jij zegt dat tot nu toe niemand jou kan helpen. Daarbij zeg je meteen dat dat aan de hulpverleners en instanties ligt, omdat jouw problematiek zo complex is. Jaja, zo lust ik er nog wel een paar. Dit is maar 1 voorbeeld.
Ik spreek geen oordeel uit over hoe jij hier schrijft te zijn als moeder en partner maar ook daaruit valt wel wat te destilleren.
Jij moet het doen, Iry. Jij en alleen jij! En dan geen mitsen en maren..... Zolang jij mitsen en maren blijft aanvoeren, erken je je probleem niet. Door de mitsen en maren wijs je naar anderen.
Jijzelf, Iry.
Veel succes!
woensdag 1 oktober 2008 om 11:00
Lieve Iry,
ik doelde met mijn laatste post ook niet op de es maar op het feit dat je ongelukkig bent.
Ik lees en leef al 40 pagina's met je mee dus die conclusie kan ik denk ik wel trekken. Toch?
Ik heb het feit dat jouw kinderen daar wel eens meer last van zouden kunnen hebben dan jij denkt enkel en alleen aangevoerd omdat ik hoop dat het je de motivatie geeft om er voor te gaan. Omdat ik denk dat je voor je kinderen alles overhebt en voor jezelf zo weinig.
Soms voelt het gewoon alsof iedereen die hier post meer met jou begaan is dan jijzelf. Alsof je jezelf niet durft te gunnen wat wij je allemaal zo vurig toewensen.
Het spijt me als mijn posts je naar beneden trekken, dat is echt mijn bedoeling niet! Als het kant noch wal raakt komt dat gewoon omdat ik niet beter weet. Omdat het enige raakvlak dat onze levens met elkaar hebben, onze leeftijd is.
Ik gun het je gewoon zo!
Veel liefs, Em
Ben je trouwens al met de Seroquel begonnen?
ik doelde met mijn laatste post ook niet op de es maar op het feit dat je ongelukkig bent.
Ik lees en leef al 40 pagina's met je mee dus die conclusie kan ik denk ik wel trekken. Toch?
Ik heb het feit dat jouw kinderen daar wel eens meer last van zouden kunnen hebben dan jij denkt enkel en alleen aangevoerd omdat ik hoop dat het je de motivatie geeft om er voor te gaan. Omdat ik denk dat je voor je kinderen alles overhebt en voor jezelf zo weinig.
Soms voelt het gewoon alsof iedereen die hier post meer met jou begaan is dan jijzelf. Alsof je jezelf niet durft te gunnen wat wij je allemaal zo vurig toewensen.
Het spijt me als mijn posts je naar beneden trekken, dat is echt mijn bedoeling niet! Als het kant noch wal raakt komt dat gewoon omdat ik niet beter weet. Omdat het enige raakvlak dat onze levens met elkaar hebben, onze leeftijd is.
Ik gun het je gewoon zo!
Veel liefs, Em
Ben je trouwens al met de Seroquel begonnen?
woensdag 1 oktober 2008 om 12:15
Hela,
Ik doel op het feit dat veel instanties geen behandeling aan durven met mij.
Ik loop na al mijn intensieve behandelingen inmiddels 6 jaar bij het ggz en smeek onderhand of ze voor mij een geschrikte behandeling kunnen aanbieden.
Maar door de complexiteit( en dat zijn hun woorden) kunnen ze mij niets aanreiken.
Ik heb twee jaar geleden heel wat instanties en klinieken gebelt,ook daar kreeg ik hetzelfde te horen.
Ik heb nu weer veel telefoontjes achter de rug,en ook weer hetzelfde.
Ik heb bij twee plaatsen echt mijn poot stijf moeten houden om een intake te mogen hebben en hoop dat ze toch wat willen bieden.
Anderen bleven bij het standpunt en kon ik niet terecht.
Dat is geen onwil van mij.
Snap je hoe frustrerend dat is als je behandeling wil,maar ze willen je niet plaatsen?
Dat zuig ik niet uit mijn duim,zoals je beweert,dat is echt een feit.
Ik ben het daar zelf niet mee eens dat behandeling niet kan werken voor mij,maar dan moet ik hem wel krijgen.
En dat is al een hele strijd.
Hoe moedeloos wordt je daarvan.
Op eigen houtje lukt het niet,anders had ik dat allang voor elkaar gekregen.
1609,
In jouw post die je eerde plaatste kon ik wel wat in vinden.
Hoewel ik echt niet totaal ongelukkig ben en niet als een depressieve moeder rondloop.
Veel van mijn worsteling vindt plaats als de kinderen op bed liggen,vandaar dat ik zo nachtbraakte.
Alleen de laatste paar weken heb ik mijn verdietige momenten door de mokerslag,dat ik dat niet altijd kan verbloemen voor de kinderen vind ik echt verschrikkelijk.
Dat gaat gelukkig nu weer beter.
Ik doel op het feit dat veel instanties geen behandeling aan durven met mij.
Ik loop na al mijn intensieve behandelingen inmiddels 6 jaar bij het ggz en smeek onderhand of ze voor mij een geschrikte behandeling kunnen aanbieden.
Maar door de complexiteit( en dat zijn hun woorden) kunnen ze mij niets aanreiken.
Ik heb twee jaar geleden heel wat instanties en klinieken gebelt,ook daar kreeg ik hetzelfde te horen.
Ik heb nu weer veel telefoontjes achter de rug,en ook weer hetzelfde.
Ik heb bij twee plaatsen echt mijn poot stijf moeten houden om een intake te mogen hebben en hoop dat ze toch wat willen bieden.
Anderen bleven bij het standpunt en kon ik niet terecht.
Dat is geen onwil van mij.
Snap je hoe frustrerend dat is als je behandeling wil,maar ze willen je niet plaatsen?
Dat zuig ik niet uit mijn duim,zoals je beweert,dat is echt een feit.
Ik ben het daar zelf niet mee eens dat behandeling niet kan werken voor mij,maar dan moet ik hem wel krijgen.
En dat is al een hele strijd.
Hoe moedeloos wordt je daarvan.
Op eigen houtje lukt het niet,anders had ik dat allang voor elkaar gekregen.
1609,
In jouw post die je eerde plaatste kon ik wel wat in vinden.
Hoewel ik echt niet totaal ongelukkig ben en niet als een depressieve moeder rondloop.
Veel van mijn worsteling vindt plaats als de kinderen op bed liggen,vandaar dat ik zo nachtbraakte.
Alleen de laatste paar weken heb ik mijn verdietige momenten door de mokerslag,dat ik dat niet altijd kan verbloemen voor de kinderen vind ik echt verschrikkelijk.
Dat gaat gelukkig nu weer beter.
woensdag 1 oktober 2008 om 12:20
Overigens lees ik echt wel de betrokkenheid van jullie en dat jullie meeleven.
Dat waardeer ik erg en dat steunt mij ook.
Maar de discussie is mij op dit moment even teveel.
Soms is een luisterend oor even alles wat ik nodig heb.
En niet een strijd om mijn gevoel te verdedigen.
Ik weet dat jullie het beste met mij voor hebben, en ik vind jullie nog steeds schatten,maar ik trek het gewoon even niet.
Sorry
Dat waardeer ik erg en dat steunt mij ook.
Maar de discussie is mij op dit moment even teveel.
Soms is een luisterend oor even alles wat ik nodig heb.
En niet een strijd om mijn gevoel te verdedigen.
Ik weet dat jullie het beste met mij voor hebben, en ik vind jullie nog steeds schatten,maar ik trek het gewoon even niet.
Sorry
woensdag 1 oktober 2008 om 16:04
Hoi Iry,
Ik lees al vanaf het begin mee, aanvankelijk leek het erop dat je een eetstoornis had en dat deze latent aanwezig was. Je had af en toe eetbuien en paniekaanvallen. Later bleek dat je ook nog braakte en laxeermiddelen gebruikte. En als klap op de vuurpijl ben je onder de 16 gedoken met je BMI. Dat betekent dat je een ernstige eetstoornis hebt. En dat betekent dat deze jouw leven en dat van je omgeving verstoort. Ook al ontken je dit. Je vriend trekt het niet meer en heeft je dit ook aangegeven. Hij is zelfs niet meer in staat liefde te voelen voor je.
Je zegt dat je geholpen wil worden maar dat de instanties je niet kunnen helpen. Een instantie kan je niet helpen als je je kop in het zand blijft steken. Het ene moment ben je wanhopig en weet je niet meer hoe het allemaal verder moet en het andere moment zeg je dat het allemaal wel meevalt en dat je kinderen hier zeker geen last van hebben. In mijn beleving ontken je dan de problemen. Nu zeg je dat je dan hier maar niet meer post omdat de berichten die je hier krijgt je naar beneden halen. Nu leg je de verantwoordelijkheid bij ons. Die berichten halen jou niet naar beneden lieve Iry, het is de eetstoornis en jouw eigen gedrag wat je naar beneden haalt. Je zegt dat je het niet meer trekt om dit te lezen. Hoe doe je dan in je omgeving? als mensen of therapeuten je confronteren met je eigen uitspraken, doe je dan ook de deur dicht omdat je het niet meer trekt? Logisch dat men je dan niet kan helpen.
Ik lees al vanaf het begin mee, aanvankelijk leek het erop dat je een eetstoornis had en dat deze latent aanwezig was. Je had af en toe eetbuien en paniekaanvallen. Later bleek dat je ook nog braakte en laxeermiddelen gebruikte. En als klap op de vuurpijl ben je onder de 16 gedoken met je BMI. Dat betekent dat je een ernstige eetstoornis hebt. En dat betekent dat deze jouw leven en dat van je omgeving verstoort. Ook al ontken je dit. Je vriend trekt het niet meer en heeft je dit ook aangegeven. Hij is zelfs niet meer in staat liefde te voelen voor je.
Je zegt dat je geholpen wil worden maar dat de instanties je niet kunnen helpen. Een instantie kan je niet helpen als je je kop in het zand blijft steken. Het ene moment ben je wanhopig en weet je niet meer hoe het allemaal verder moet en het andere moment zeg je dat het allemaal wel meevalt en dat je kinderen hier zeker geen last van hebben. In mijn beleving ontken je dan de problemen. Nu zeg je dat je dan hier maar niet meer post omdat de berichten die je hier krijgt je naar beneden halen. Nu leg je de verantwoordelijkheid bij ons. Die berichten halen jou niet naar beneden lieve Iry, het is de eetstoornis en jouw eigen gedrag wat je naar beneden haalt. Je zegt dat je het niet meer trekt om dit te lezen. Hoe doe je dan in je omgeving? als mensen of therapeuten je confronteren met je eigen uitspraken, doe je dan ook de deur dicht omdat je het niet meer trekt? Logisch dat men je dan niet kan helpen.
woensdag 1 oktober 2008 om 16:11
Je zegt dat een luisterend oor het enige is wat je nodig hebt, en niet het gevoel dat je je moet verdedigen. Ik denk dat dat gevoel van verdediging alleen bij jou zit, want volgens mij verwacht niemand dit hier van je. Voor een luisterend oor kan je dan misschien beter tegen een huisdier aanpraten (die zal zijn mening niet geven) Je kan toch niet verwachten dat mensen die om je geven lijdzaam toezien hoe jij jezelf vernietigt zonder daar iets van te zeggen?
woensdag 1 oktober 2008 om 16:54
Lieve meds,
Ik zeg niet dat de instanties dat niet kunnen,ze willen het niet omdat ze het niet aandurven.
Ik kan dat hier meerdere keren blijven herhalen,maar jullie blijven mij verwijten dat ik mijn kop in het zand steek.
Dat is beslist niet zo.
Nergens zeg ik dat mijn problematiek mee valt,als ik dat vind ondernam ik toch niets? Dan vond ik het wel best zo.
Wel blijf ik erbij dat het met mijn kids desondanks dat goed gaat en ik als moeder goed fuctioneer.
Veel van mijn problematiek speelt in mijn hoofd en natuurlijk heb ik beperkingen,maar deze worden door mijn sociale vangnet zo goed mogelijk ondervangen zodat ik met sommige beperkingen toch mijn kids dagelijkse dingen kan bieden (lees naar de speeltuin,film etc,dan gaat er altijd iemand mee,soms lukt het zelfs alleen).
Mijn eetstoornisgedrag vind vooral plaats buiten de kids om (s'nachts dus).
Daarmee zeg ik niet dat ze geheel geen last hebben voordat jullie het weer verkeerd begrijpen.
Maar het verstoord ze niet in hun eigen leven .Ik zou haast mijn dochter achter de lap willen zetten,zodat ze het vanuit haar kant kan belichten.Ik probeer het wel zonder haar bijval
Ik loop bij therapieen niet weg en mag best geconfronteerd worden.
Maar therapeuten ontkennen mijn gevoel en mijn leven niet.
Het verbaast ze zelfs dat ik mij nog steeds staande houd en mijn gezin draaiende.
Alleen,en dat roep ik al heel lang,het gaat ten koste van mij,en ook van mijn relatie.(en nu dus ook vriends liefde.
Wat zo goed gaat,is destructief voor het ander.
En daar liep de stress hoog op bij mij,vriend ging gewoon door met het leventje,maar miste een ontspannen vriendin maar hield zijn mond.
En er waren andere tijdelijke stressfactoren,waar ik geen aandeel in had(wel last)
Daarom ben ik ook boos op het ggz,ik ben geen persoon die hulp weigert,ik krijg het gewoon echt niet,dat mogen jullie ter discussie stellen en de bal daarin bij mij leggen,maar neem dat gewoon eens aan.
Ik ben niet van het dramatische type en kom kennelijk sterk over.
Dat is wat het ggz zegt en daarom voel ik mij niet serieus genomen.
Mijn woorden moeten genoeg zijn,ik breek niet zo snel,maar dàt is wat daar pas een noodkreet afgeeft.
Ik opende dit topic over de relatiecrisis vandaar dat ik niet uitgebreid over mijn eetstoornis sprak.
Dat ik nu zoveel afgevallen ben,komt door de crisis en de verminderde eetbuien.
Nogmaals,en dat heb je vast ook gelezen meds, er spelen meer dingen in deze crisis dan enkel en alleen ik en mijn probleem.
Je hebt zelf ook al een keer in dit topic geschreven dat ik mij niet als schietschrijf op hoef te werpen.
En weet je,dat ben ik ook een beetje zat.
Ik werk hard meds.
Altijd gedaan en nu flinke stappen harder.
Wat mij dwars zit,is dat ik een jaar geleden nog zelf een dak boven het hoofd van mijn kids had gehad en ze in hun eigen vetrouwde omgeving had kunnen laten als vriend was weg gegaan.
Nu zit al mijn kapitaal van dat huis hierin.
Ik ben dan niet alleen vriend kwijt, maar ook mijn buffer.ik moet alles opnieuw opbouwen en dat is vanuit mijn situatie financieel echt een crisis.
Dat interresserd mij geen bal voor mij,maar wel voor de kids.
Bovendien zouden mijn kids in korte tijd weer moeten verhuizen en dat ging al niet zonder slag of stoot.
Dat is echt heel heftig voor ze.
Ik heb veel aan het boek van de stichting imet.
Daar kijken ze vanuit een hele andere kant ernaar.
Ik snap ook vanuit dat boek waarom er hier zo gecommuniceerd wordt.
Ieder vult de poppetjes in vanuit hun eigen gedachten,emotie,normen en waarden en ervaring. Daarom verschilt ieder poppetje.
Ga je met je eigen poppetjes communiceren (ik met mijn eetstoornispoppetje en jullie zoals jullie deze invullen).
Dan kan je elkaar niet begrijpen of horen.
Imet communiceert zonder eigen invulling maar bouwt op vanuit de patient.
Klinkt voor mij heel fijn.
Ik moet het zelf doen,maar wel met mijn basis en niet wat een ander invult.
Klinkt misschien vaag,maar kan moeilijk het hele boek hier neergooien.
Ik zeg niet dat de instanties dat niet kunnen,ze willen het niet omdat ze het niet aandurven.
Ik kan dat hier meerdere keren blijven herhalen,maar jullie blijven mij verwijten dat ik mijn kop in het zand steek.
Dat is beslist niet zo.
Nergens zeg ik dat mijn problematiek mee valt,als ik dat vind ondernam ik toch niets? Dan vond ik het wel best zo.
Wel blijf ik erbij dat het met mijn kids desondanks dat goed gaat en ik als moeder goed fuctioneer.
Veel van mijn problematiek speelt in mijn hoofd en natuurlijk heb ik beperkingen,maar deze worden door mijn sociale vangnet zo goed mogelijk ondervangen zodat ik met sommige beperkingen toch mijn kids dagelijkse dingen kan bieden (lees naar de speeltuin,film etc,dan gaat er altijd iemand mee,soms lukt het zelfs alleen).
Mijn eetstoornisgedrag vind vooral plaats buiten de kids om (s'nachts dus).
Daarmee zeg ik niet dat ze geheel geen last hebben voordat jullie het weer verkeerd begrijpen.
Maar het verstoord ze niet in hun eigen leven .Ik zou haast mijn dochter achter de lap willen zetten,zodat ze het vanuit haar kant kan belichten.Ik probeer het wel zonder haar bijval
Ik loop bij therapieen niet weg en mag best geconfronteerd worden.
Maar therapeuten ontkennen mijn gevoel en mijn leven niet.
Het verbaast ze zelfs dat ik mij nog steeds staande houd en mijn gezin draaiende.
Alleen,en dat roep ik al heel lang,het gaat ten koste van mij,en ook van mijn relatie.(en nu dus ook vriends liefde.
Wat zo goed gaat,is destructief voor het ander.
En daar liep de stress hoog op bij mij,vriend ging gewoon door met het leventje,maar miste een ontspannen vriendin maar hield zijn mond.
En er waren andere tijdelijke stressfactoren,waar ik geen aandeel in had(wel last)
Daarom ben ik ook boos op het ggz,ik ben geen persoon die hulp weigert,ik krijg het gewoon echt niet,dat mogen jullie ter discussie stellen en de bal daarin bij mij leggen,maar neem dat gewoon eens aan.
Ik ben niet van het dramatische type en kom kennelijk sterk over.
Dat is wat het ggz zegt en daarom voel ik mij niet serieus genomen.
Mijn woorden moeten genoeg zijn,ik breek niet zo snel,maar dàt is wat daar pas een noodkreet afgeeft.
Ik opende dit topic over de relatiecrisis vandaar dat ik niet uitgebreid over mijn eetstoornis sprak.
Dat ik nu zoveel afgevallen ben,komt door de crisis en de verminderde eetbuien.
Nogmaals,en dat heb je vast ook gelezen meds, er spelen meer dingen in deze crisis dan enkel en alleen ik en mijn probleem.
Je hebt zelf ook al een keer in dit topic geschreven dat ik mij niet als schietschrijf op hoef te werpen.
En weet je,dat ben ik ook een beetje zat.
Ik werk hard meds.
Altijd gedaan en nu flinke stappen harder.
Wat mij dwars zit,is dat ik een jaar geleden nog zelf een dak boven het hoofd van mijn kids had gehad en ze in hun eigen vetrouwde omgeving had kunnen laten als vriend was weg gegaan.
Nu zit al mijn kapitaal van dat huis hierin.
Ik ben dan niet alleen vriend kwijt, maar ook mijn buffer.ik moet alles opnieuw opbouwen en dat is vanuit mijn situatie financieel echt een crisis.
Dat interresserd mij geen bal voor mij,maar wel voor de kids.
Bovendien zouden mijn kids in korte tijd weer moeten verhuizen en dat ging al niet zonder slag of stoot.
Dat is echt heel heftig voor ze.
Ik heb veel aan het boek van de stichting imet.
Daar kijken ze vanuit een hele andere kant ernaar.
Ik snap ook vanuit dat boek waarom er hier zo gecommuniceerd wordt.
Ieder vult de poppetjes in vanuit hun eigen gedachten,emotie,normen en waarden en ervaring. Daarom verschilt ieder poppetje.
Ga je met je eigen poppetjes communiceren (ik met mijn eetstoornispoppetje en jullie zoals jullie deze invullen).
Dan kan je elkaar niet begrijpen of horen.
Imet communiceert zonder eigen invulling maar bouwt op vanuit de patient.
Klinkt voor mij heel fijn.
Ik moet het zelf doen,maar wel met mijn basis en niet wat een ander invult.
Klinkt misschien vaag,maar kan moeilijk het hele boek hier neergooien.
woensdag 1 oktober 2008 om 17:04
O ja,
En even ter info dat ik wel degelijk in beweging blijf.
Morgen heb ik een afspraak bij mijn huisarts om onder begeleiding mijn laxeertabletten af te bouwen.
Misschien dat ik daarom opstandig reageer.
Ik hoef niet overtuigd te worden van de ernst voor mijn gezondheid en dat ik wat moet gaan doen.
Want ik ben hard bezig met dingen op de rit te zetten.
Dat gaat alleen niet over 1 nacht ijs en niet zonder begeleiding.
Het voelt gewoon alsof jullie dat niet lezen,maar dat kan idd ook aan mij liggen.
En even ter info dat ik wel degelijk in beweging blijf.
Morgen heb ik een afspraak bij mijn huisarts om onder begeleiding mijn laxeertabletten af te bouwen.
Misschien dat ik daarom opstandig reageer.
Ik hoef niet overtuigd te worden van de ernst voor mijn gezondheid en dat ik wat moet gaan doen.
Want ik ben hard bezig met dingen op de rit te zetten.
Dat gaat alleen niet over 1 nacht ijs en niet zonder begeleiding.
Het voelt gewoon alsof jullie dat niet lezen,maar dat kan idd ook aan mij liggen.
woensdag 1 oktober 2008 om 17:16
Zeker ook verhelderend visje.
Maar soms word het beeld door beide parijen niet goed geschets.
Dat snap ik ook wel,het is slecht een fractie wat ik hier deel en jullie vormen ieder een eigen beeld.
Soms klopt dat,soms niet.
Soms verheldert het,soms frustreren de aannames mij.
En soms frustreer ik jullie (denk ik).
In ieder geval voel ik mij even niet zo prettig eronder,wat de reden ook is,ik geef het gewoon maar even aan.
Maar soms word het beeld door beide parijen niet goed geschets.
Dat snap ik ook wel,het is slecht een fractie wat ik hier deel en jullie vormen ieder een eigen beeld.
Soms klopt dat,soms niet.
Soms verheldert het,soms frustreren de aannames mij.
En soms frustreer ik jullie (denk ik).
In ieder geval voel ik mij even niet zo prettig eronder,wat de reden ook is,ik geef het gewoon maar even aan.
woensdag 1 oktober 2008 om 17:21
Ik lees mee Iry, en hier zie ik gebeuren wat ik je laatst ook schreef. Je roept heel intense gevoelens bij mensen op en daardoor worden de bewoordingen best wel hard. Ook ik vind het moeilijk om neutraal te reageren. Ik stuiter tussen je links laten liggen en je door elkaar willen schudden. Aan beide heb je niks, en ik doe dan ook dingen die eigenlijk niet bij me passen.
Je hebt door je cluster aan psychische aandoeningen veel aandacht nodig. En je hebt een omgeving nodig die je dat op een constructieve manier kan geven. Door je houd me los, laat me vast, manier van reageren is het moeilijk je nabij te zijn. Jammer, want je kunt het zo goed gebruiken.
Je hebt door je cluster aan psychische aandoeningen veel aandacht nodig. En je hebt een omgeving nodig die je dat op een constructieve manier kan geven. Door je houd me los, laat me vast, manier van reageren is het moeilijk je nabij te zijn. Jammer, want je kunt het zo goed gebruiken.
woensdag 1 oktober 2008 om 17:26
Lieve Iry,
Ik ben voornamelijk meelezer, wel een trouwe.
Met veel regelmatige posters hier ben ik het eens, maar ik ben het ook eens met jou: natuurlijk weet je waar je mee bezig bent en doe je wat je kunt om je lichamelijke en geestelijke gezondheid te verbeteren. Het lukt alleen niet altijd, niet allemaal tegelijk. Daarom hoef je nu (denk ik) ook helemaal niet te weten of je je es wilt genezen of stabiliseren. Dat zie je toch dan wel? Stap voor stap, dat doe je prima.
Iry, je hoeft je niet te verdedigen. Je hoeft je verdriet niet te bewijzen. Maar bagatelliseer het ook niet. Het is zoals het is. Je zet een stap en kijkt dan weer hoe het is, wat je volgende stap zou kunnen zijn. Niemand weet waar je uit zult komen.
Ik wens je niet veel kracht, maar veel zachtheid.
PS Ga eens praten bij Imet. Het lijkt je wat, toch? Ik lees ook heel zinnige dingen op hun website. En ik gun je iemand die "stil naar je luistert".
Ik ben voornamelijk meelezer, wel een trouwe.
Met veel regelmatige posters hier ben ik het eens, maar ik ben het ook eens met jou: natuurlijk weet je waar je mee bezig bent en doe je wat je kunt om je lichamelijke en geestelijke gezondheid te verbeteren. Het lukt alleen niet altijd, niet allemaal tegelijk. Daarom hoef je nu (denk ik) ook helemaal niet te weten of je je es wilt genezen of stabiliseren. Dat zie je toch dan wel? Stap voor stap, dat doe je prima.
Iry, je hoeft je niet te verdedigen. Je hoeft je verdriet niet te bewijzen. Maar bagatelliseer het ook niet. Het is zoals het is. Je zet een stap en kijkt dan weer hoe het is, wat je volgende stap zou kunnen zijn. Niemand weet waar je uit zult komen.
Ik wens je niet veel kracht, maar veel zachtheid.
PS Ga eens praten bij Imet. Het lijkt je wat, toch? Ik lees ook heel zinnige dingen op hun website. En ik gun je iemand die "stil naar je luistert".
woensdag 1 oktober 2008 om 17:30
woensdag 1 oktober 2008 om 20:45
De GGZ is denk ik voor de huistuinenkeukenproblematiek , Iry . Zitten hier ook niet veel therapeuten in opleiding bij ?
Dan zal de Imet een berg geld kosten , eetbuien en braken , scheiden en overnieuw beginnen kost ook een bom duiten moet je maar denken .
Heb je enig inzicht / antwoord waarom je vriend na je paniekaanval zei dat hij niet meer op die manier van je hield ?
Heeft hij wel eens gezegd dat hij denkt dat het nog terug kan komen ? Heeft hij gezegd dat hij genoegen neemt met jou en jullie leven ook al zou hij niet meer van je houden ? Waarom blijft hij , heeft hij dat gezegd ?
Dan zal de Imet een berg geld kosten , eetbuien en braken , scheiden en overnieuw beginnen kost ook een bom duiten moet je maar denken .
Heb je enig inzicht / antwoord waarom je vriend na je paniekaanval zei dat hij niet meer op die manier van je hield ?
Heeft hij wel eens gezegd dat hij denkt dat het nog terug kan komen ? Heeft hij gezegd dat hij genoegen neemt met jou en jullie leven ook al zou hij niet meer van je houden ? Waarom blijft hij , heeft hij dat gezegd ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
