Relaties
alle pijlers
De mokerslag.....
vrijdag 22 augustus 2008 om 07:14
En nu gaat het licht echt uit bij mij.
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
dinsdag 30 september 2008 om 13:44
quote:iry schreef op 30 september 2008 @ 10:51:
Pff...het lijkt alsof ik mijn hele persoontje om moet gooien.
Ik zie zoveel wat ik moet doen,dat het zo groot is en ik daar erg nerveus van word.Je hoeft niet je hele persoontje om te gooien. Jij bent niet de eetstoornis, al ga je dat misschien wel denken na 20 jaar. Jij hebt een eetstoornis, en je moet dus je gedrag veranderen.
Pff...het lijkt alsof ik mijn hele persoontje om moet gooien.
Ik zie zoveel wat ik moet doen,dat het zo groot is en ik daar erg nerveus van word.Je hoeft niet je hele persoontje om te gooien. Jij bent niet de eetstoornis, al ga je dat misschien wel denken na 20 jaar. Jij hebt een eetstoornis, en je moet dus je gedrag veranderen.
dinsdag 30 september 2008 om 13:46
Hm ik heb dan weer veel ervaring met alcoholverslaving in mijn omgeving, wat mij zo woest maakt is dat de verslaving altijd bovenaan staat voor de verslaafde. Kinderen, partners, vrienden, ze komen allemaal onderaan, het belangrijkste is de verslaving. Het egoisme en egocentrisme die daarbij gepaard gaan maken me nog steeds intens boos. terwijl ik toch al heel lang gebroken heb met deze omgeving.
dinsdag 30 september 2008 om 13:52
Je vriend kan het zéggen, dat hij het niet meer trekt.
Je kinderen kunnen dat niet.
Denk niet dat het geen invloed heeft, en dat het wel goed met ze gaat. Kinderen zijn ongelooflijk goed in overleven, en ongelooflijk loyaal. Maar onderschat de schade bij ze niet.
Mijn hart huilt voor ze.
En tegelijkertijd ook voor jou, Iry. Zo machteloos.
En toch... je hebt het in jouw handen, niemand anders kan jou redden.
Je kinderen kunnen dat niet.
Denk niet dat het geen invloed heeft, en dat het wel goed met ze gaat. Kinderen zijn ongelooflijk goed in overleven, en ongelooflijk loyaal. Maar onderschat de schade bij ze niet.
Mijn hart huilt voor ze.
En tegelijkertijd ook voor jou, Iry. Zo machteloos.
En toch... je hebt het in jouw handen, niemand anders kan jou redden.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 30 september 2008 om 13:53
http://www.kennislink.nl/web/show?id=179095
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 30 september 2008 om 14:15
Dat je kinderen het lekker doen op school , lachen en zelf gezond zijn houdt niet in dat er zeker twee groot en wijs genoeg zijn om op internet eens te Googlen op eetstoornissen en iets tegen te komen als :
"
De voortdurende mentale spanning en het verstoord voedingspatroon eisen uiteindelijk lichamelijk hun tol. Vooral het gebruik van laxeermiddelen en plaspillen, het frequente overgeven en het ontstaan van voedingstekorten kunnen snel tot een levensbedreigende omvang uitgroeien.
Hartproblemen zijn de belangrijkste doodsoorzaak bij mensen met boulimie. Die ontstaan door een tekort aan kalium in het bloed: door het overgeven gaat veel kalium verloren en dit leidt automatisch tot een tekort (hypokaliëmie). Kalium is een stof die essentieel is voor het goed functioneren van de lichaamscellen. Wanneer het kaliumgehalte daalt, vermindert de elektrische activiteit in de lichaamscellen, zoals in de spieren. Eén van de meest bedreigde organen bij een kaliumtekort is de hartspier. De elektrische activiteit van het hart raakt verstoord zodat de elektrische prikkel die de hartslag uitlokt en coòrdineert, afwijkingen begint te vertonen. Er ontstaan hartritmestoornissen die in uitzonderlijke gevallen uitmonden in een hartstilstand. Andere symptomen die bij een kaliumtekort optreden zijn spierpijnen, spierzwakte, spierkrampen, duizeligheid, vochtophoping in armen en benen en soms ook epileptische aanvallen. Uitdroging ten gevolge van het frequente braken, laxeren en het slikken van plaspillen kan eveneens tot hartproblemen leiden."
Of :
" Potentiële gevolgen van eetstoornissen in de ergste graad kunnen leiden tot: (een greep)
Anorexia nervosa, Orthorexia Nervosa, Boulimia nervosa, Inedia
Ondervoeding,
Uitdroging,
hartspier inkrimping,
Langzame en onregelmatige hartslag,
hartritmestoornissen,
hartverlamming,
Hartfalen,
Haarverlies,
Huidproblemen,
Duizeligheid
Hoofdpijnen,
Algemeen onwel gevoel,
Braakvergiftiging,
Irritaties tot scheuren in keel, slokdarm en maag,
Slokdarm- en maag ontstekingen,
Vertraagde maagleging,
Botontkalking,
Bloedarmoede,
Schade aan de lever,
Slechte bloedcirculatie,
Slapeloosheid,
Slechte tanden,
Slechte adem,
Onvruchtbaarheid,
Depressie,
Nierstenen,
Amenorroe (lager dan een half jaar uitblijven van de menstruatie bij vruchtbare vrouwen)
Constipatie
irritaties van de darmen,
Lichamelijke laxerende afhankelijkheid,
De dood, "
…
Of : " Van alle psychische aandoeningen hebben eetstoornissen helaas het hoogste sterftecijfer van allemaal "
Waarom denk je dat je kinderen daar niet onder lijden ? Omdat ze zélf " normaal " eten ? Omdat ze niet in bed plassen of geen slaapproblemen oid hebben ? "
"
De voortdurende mentale spanning en het verstoord voedingspatroon eisen uiteindelijk lichamelijk hun tol. Vooral het gebruik van laxeermiddelen en plaspillen, het frequente overgeven en het ontstaan van voedingstekorten kunnen snel tot een levensbedreigende omvang uitgroeien.
Hartproblemen zijn de belangrijkste doodsoorzaak bij mensen met boulimie. Die ontstaan door een tekort aan kalium in het bloed: door het overgeven gaat veel kalium verloren en dit leidt automatisch tot een tekort (hypokaliëmie). Kalium is een stof die essentieel is voor het goed functioneren van de lichaamscellen. Wanneer het kaliumgehalte daalt, vermindert de elektrische activiteit in de lichaamscellen, zoals in de spieren. Eén van de meest bedreigde organen bij een kaliumtekort is de hartspier. De elektrische activiteit van het hart raakt verstoord zodat de elektrische prikkel die de hartslag uitlokt en coòrdineert, afwijkingen begint te vertonen. Er ontstaan hartritmestoornissen die in uitzonderlijke gevallen uitmonden in een hartstilstand. Andere symptomen die bij een kaliumtekort optreden zijn spierpijnen, spierzwakte, spierkrampen, duizeligheid, vochtophoping in armen en benen en soms ook epileptische aanvallen. Uitdroging ten gevolge van het frequente braken, laxeren en het slikken van plaspillen kan eveneens tot hartproblemen leiden."
Of :
" Potentiële gevolgen van eetstoornissen in de ergste graad kunnen leiden tot: (een greep)
Anorexia nervosa, Orthorexia Nervosa, Boulimia nervosa, Inedia
Ondervoeding,
Uitdroging,
hartspier inkrimping,
Langzame en onregelmatige hartslag,
hartritmestoornissen,
hartverlamming,
Hartfalen,
Haarverlies,
Huidproblemen,
Duizeligheid
Hoofdpijnen,
Algemeen onwel gevoel,
Braakvergiftiging,
Irritaties tot scheuren in keel, slokdarm en maag,
Slokdarm- en maag ontstekingen,
Vertraagde maagleging,
Botontkalking,
Bloedarmoede,
Schade aan de lever,
Slechte bloedcirculatie,
Slapeloosheid,
Slechte tanden,
Slechte adem,
Onvruchtbaarheid,
Depressie,
Nierstenen,
Amenorroe (lager dan een half jaar uitblijven van de menstruatie bij vruchtbare vrouwen)
Constipatie
irritaties van de darmen,
Lichamelijke laxerende afhankelijkheid,
De dood, "
…
Of : " Van alle psychische aandoeningen hebben eetstoornissen helaas het hoogste sterftecijfer van allemaal "
Waarom denk je dat je kinderen daar niet onder lijden ? Omdat ze zélf " normaal " eten ? Omdat ze niet in bed plassen of geen slaapproblemen oid hebben ? "
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 30 september 2008 om 14:24
Poe hee,veel posts.
Ik zal proberen er in 1 verhaal op te reageren.
Kritisch is niet erg,daar deins ik niet snel van terug (de grootste criticus ben ik zelf,daar komen jullie niet bovenuit )
Ten eerst wil ik het misverstand over verslavingen wel even recht zetten.
Zeker diegene met alcoholverslaving.
Ik ben zelf ook een kind van een ouder die een alcoholverslaving had.
Mijn vader had een kwade dronk,werd gewelddadig. Niet tegen ons (of dat heb ik geblokt maar dat kan ik mij niet herinneren) wel tegen mijn moeder en er sneuvelde geregeld een halve huisraad bij ons.
Ik had geen vader in die tijd,alcohol ging voor alles,en onder invloed (wat hij de hele dag was) kan je geen ouder zijn.
Ik was in die tijd altijd bang voor mijn vader,bang voor het onvoorspelbare gedrag.
Bang dat wij weer midden in de nacht opgehaald werden uit de situatie,niet wetend wat er thuis op dat moment gebeurde met mijn moeder en alle spullen.
Mijn moeder was een wrak in die periode.
Onveilig? Ja. Geen kind kunnen zijn? inderdaad niet.
Angstig,bang dat mijn moeder er niet meer zou zijn (mijn vader interesserde mij toen niet,ik kende die man niet eens)
Veel verdriet,heftigheid,angstige periodes,onzekerheid,geen kind kunnen zijn,het was er allemaal.
Alcohol is een heftige verslaving en maakt van een mens een gehel persooonverandering waar je niet omheen kunt.
Een alcoholverslaafde is imuun voor wat er om zich heen gebeurd,leeft in een vacuum en leeft maar voor 1 ding,alcohol.
De invloed die alcohol op een persoon heeft is groot. Biologisch psychisch,de persoon heeft geen grip ,geen inlevingsvermogen en het lichaam vraagt bij zware verslaving alleen naar meer en vaker.
Een persoon onder zware invloed is ander,reageert anders,weet niet eens wat hij doet.
Het is een zware narcistische verslaving.
Geen enkel vergelijk met een eetstoornis,zeker niet zoals deze bij mij eruit ziet.
Een eetstoornis heeft verslavende aspecten,dat is een wezelijk verschil met het een verslaving te noemen.
Een eetstoornis is een psychiatrische ziekte,de lagen liggen geheel anders,de ontwikkeling ook,de gevoelsbeleving ook.
De enige overlapping die je kan trekken is vluchtgedrag en het wegdrukken van emotie.
Echter bij alcohol ben je onder zware invloed en komen er hele andere persoonsaspecten naar boven waar niet mee te leven valt.
Net als drugsverslaving.
Deze veranderen en/of versterken emoties en komen er hele andere personen naar boven drijven
Dit is geen enkel vergelijk met de emotie regulering bij een eetstoornis.
Daar onderdruk je je emoties zodat je deze voor jezelf kan houden en de heftigheid zit in jou,niemand die dat ziet of merkt.
Wat mensen zien of merken is de buitenkant.
Mijn vader is er vanaf al in mijn jeugd en daar heb ik diep respect voor,tot op de dag van vandaag heeft hij sinds die tijd geen druppel meer aangeraakt.
Nog meer respect heb ik voor mijn moeder,omdat ondanks deze ondraagelijke periode waar ze de klappen op kon vangen bleef geloven in de toekomst.
Ze wist dat mijn vader zonder invloed de man was waar ze van hield. Ze bleef ons zoveel mogelijk beschermen als een leeuwin.
Ze vocht voor ons,als mijn vader al naar ons zou wijzen wierp ze zich ervoor.
Wat een kracht had die vrouw.
Mijn moeder......ze blijft altijd mijn zwak,ik zal haar altijd beschermen,haar liefde is zo groot.
Daarom heb ik mijn hele misbruik later in mijn jeugd ook jaren alleen gedragen en draag ik dat nog alleen.
Geen haar op mijn hoofd die mijn moeder dit verdriet zal aandoen.
Maar ik was wel alleen,ik moest..
sorry,dit is even zo heftig ik stop even,zit hier in dikke tranen en raak even overstuur
Ik zal proberen er in 1 verhaal op te reageren.
Kritisch is niet erg,daar deins ik niet snel van terug (de grootste criticus ben ik zelf,daar komen jullie niet bovenuit )
Ten eerst wil ik het misverstand over verslavingen wel even recht zetten.
Zeker diegene met alcoholverslaving.
Ik ben zelf ook een kind van een ouder die een alcoholverslaving had.
Mijn vader had een kwade dronk,werd gewelddadig. Niet tegen ons (of dat heb ik geblokt maar dat kan ik mij niet herinneren) wel tegen mijn moeder en er sneuvelde geregeld een halve huisraad bij ons.
Ik had geen vader in die tijd,alcohol ging voor alles,en onder invloed (wat hij de hele dag was) kan je geen ouder zijn.
Ik was in die tijd altijd bang voor mijn vader,bang voor het onvoorspelbare gedrag.
Bang dat wij weer midden in de nacht opgehaald werden uit de situatie,niet wetend wat er thuis op dat moment gebeurde met mijn moeder en alle spullen.
Mijn moeder was een wrak in die periode.
Onveilig? Ja. Geen kind kunnen zijn? inderdaad niet.
Angstig,bang dat mijn moeder er niet meer zou zijn (mijn vader interesserde mij toen niet,ik kende die man niet eens)
Veel verdriet,heftigheid,angstige periodes,onzekerheid,geen kind kunnen zijn,het was er allemaal.
Alcohol is een heftige verslaving en maakt van een mens een gehel persooonverandering waar je niet omheen kunt.
Een alcoholverslaafde is imuun voor wat er om zich heen gebeurd,leeft in een vacuum en leeft maar voor 1 ding,alcohol.
De invloed die alcohol op een persoon heeft is groot. Biologisch psychisch,de persoon heeft geen grip ,geen inlevingsvermogen en het lichaam vraagt bij zware verslaving alleen naar meer en vaker.
Een persoon onder zware invloed is ander,reageert anders,weet niet eens wat hij doet.
Het is een zware narcistische verslaving.
Geen enkel vergelijk met een eetstoornis,zeker niet zoals deze bij mij eruit ziet.
Een eetstoornis heeft verslavende aspecten,dat is een wezelijk verschil met het een verslaving te noemen.
Een eetstoornis is een psychiatrische ziekte,de lagen liggen geheel anders,de ontwikkeling ook,de gevoelsbeleving ook.
De enige overlapping die je kan trekken is vluchtgedrag en het wegdrukken van emotie.
Echter bij alcohol ben je onder zware invloed en komen er hele andere persoonsaspecten naar boven waar niet mee te leven valt.
Net als drugsverslaving.
Deze veranderen en/of versterken emoties en komen er hele andere personen naar boven drijven
Dit is geen enkel vergelijk met de emotie regulering bij een eetstoornis.
Daar onderdruk je je emoties zodat je deze voor jezelf kan houden en de heftigheid zit in jou,niemand die dat ziet of merkt.
Wat mensen zien of merken is de buitenkant.
Mijn vader is er vanaf al in mijn jeugd en daar heb ik diep respect voor,tot op de dag van vandaag heeft hij sinds die tijd geen druppel meer aangeraakt.
Nog meer respect heb ik voor mijn moeder,omdat ondanks deze ondraagelijke periode waar ze de klappen op kon vangen bleef geloven in de toekomst.
Ze wist dat mijn vader zonder invloed de man was waar ze van hield. Ze bleef ons zoveel mogelijk beschermen als een leeuwin.
Ze vocht voor ons,als mijn vader al naar ons zou wijzen wierp ze zich ervoor.
Wat een kracht had die vrouw.
Mijn moeder......ze blijft altijd mijn zwak,ik zal haar altijd beschermen,haar liefde is zo groot.
Daarom heb ik mijn hele misbruik later in mijn jeugd ook jaren alleen gedragen en draag ik dat nog alleen.
Geen haar op mijn hoofd die mijn moeder dit verdriet zal aandoen.
Maar ik was wel alleen,ik moest..
sorry,dit is even zo heftig ik stop even,zit hier in dikke tranen en raak even overstuur
dinsdag 30 september 2008 om 14:34
Iry,
Jij zegt dat je de problemen uit je jeugd alleen droeg. Is het mogelijk dat jou kinderen dat ook doen? Dat ze mama niet willen kwetsen door te zeggen dat zij er last van hebben?
Het is niet zoals alcoholverslaving, maar gaat ook gepaard met ontkenning, met name ook ontkenning over wat het doet met je omgeving.
Nu nog - na meer dan een maand worstelen met je relatieproblemen - probeer je jezelf er met man en macht van te overtuigen dat je eetstoornis niet echt het probleem is. Ik denk dat je daarvan toch gaat moeten afstappen.
Ik wil je moed toewensen, maar heb toch een beetje het gevoel dat je het niet echt wil horen. Omdat het te eng is om je eetstoornis aan te pakken. Het is natuurlijk gemakkelijker om ervan uit te gaan dat dat niet het probleem is, want dat moet je het niet veranderen.
doe het niet enkel voor je relatie, maar ook voor de kinderen
Jij zegt dat je de problemen uit je jeugd alleen droeg. Is het mogelijk dat jou kinderen dat ook doen? Dat ze mama niet willen kwetsen door te zeggen dat zij er last van hebben?
Het is niet zoals alcoholverslaving, maar gaat ook gepaard met ontkenning, met name ook ontkenning over wat het doet met je omgeving.
Nu nog - na meer dan een maand worstelen met je relatieproblemen - probeer je jezelf er met man en macht van te overtuigen dat je eetstoornis niet echt het probleem is. Ik denk dat je daarvan toch gaat moeten afstappen.
Ik wil je moed toewensen, maar heb toch een beetje het gevoel dat je het niet echt wil horen. Omdat het te eng is om je eetstoornis aan te pakken. Het is natuurlijk gemakkelijker om ervan uit te gaan dat dat niet het probleem is, want dat moet je het niet veranderen.
doe het niet enkel voor je relatie, maar ook voor de kinderen
dinsdag 30 september 2008 om 15:29
Sorry,ik word zelfs even boos dat jullie uberhaupt bedenken dit met een alcoholverslaving te vergelijken.
Bovendien,en dat kan aan mijn posts liggen, wordt hier een totaal verkeerd beeld geschetst.
Mijn kinderen zijn het grootste belang in alles.
Hun welzijn,veiligheid,ontwikkeling,zorgen staan voorop.
Ik zal bergen verzetten voor ze,leeuwen bestrijden.
Maar idd,ik heb een ziekte. En die zorg die ik hun daarmee belast ben ik mij zeker van bewust.
Maar deze berg krijg ik niet verzet voor mijn kinderen.
Kunnen jullie je iets erbij voorstellen hoe groot dat dan wel niet moet zijn.
Ik zit niet in de ontkenningsfase,in 20 jaar eetstoornis ligt die tijd al ver achter mij.
Ik bagateliseer niets,ik weet alle ins en outs van een eetstoornis,daar valt niets aan te bagateliseren.
Ik begrijp het wel,ook ik wil andere mensen met eetstoornis het liefst door elkaar rammelen en wordt daar ook gefrustreerd door (vandaar dat groepstherapie niet even positief is voor mij,ik val direct in de therapeut voor een ander)
Mijn kinderen hoeven niets te googlen,ze horen het van mij.
Ik heb jaren geleden voor openheid gekozen,dus ik praat,vertel en sta beschikbaar voor al hun vragen en angsten.
Daar wals ik niet overheen,dat neem ik serieus.
En nou hoor ik jullie denken,niet serieus genoeg want je doet er niets aan..
Dat is minder waar,ik strijd dagelijks en heb zoveel therapieen gehad en blijf zoeken en doen.
Maar het blijft een ziekte,heel abstract voor derden en dat geeft inderdaad machteloosheid en frustratie.
Maar die heb ik zelf ook.
Ik koester mijn eetstoornis al jaren niet meer.
Ik draai en lieg al jaren niet meer om mijn eetstoornis te beschermen.
Dat ik zeg, er niet meer van af te komen is geen vluchtgedrag,dat is gewoon een feit.
Het is de moeilijkst te behandelen ziekte,zeker als deze lange tijd bestaat.
Er zijn tot op de dag van vandaag nog geen effectieve behandelingen beschrikbaar die genezing kunnen geven.
Enkel alleen maar bij kortdurende eetstoornissen (ong.minder lang dan 7 jaar maar dat is een beetje een grijs gebied)
Dus dat mijn doel is, een zo gezond mogelijk en stabiele eetstoornis te halen,is geen ontkenning,dat is het meest realistische.
Ik blijf erbij dat het mijn kinderen niet schaadt zoals jullie dat zien.
Dat ze zorgen hebben,dat klopt daar praten we over.
Hoewel mijn zoon meer zorgen heeft over het feit dat ik rook (ook terecht).
Mijn dochter is inmiddels 18 en met haar heb ik op volwassen niveau al hele gesprekken gehad en nog steeds,ik weet hoe zij erin staat,ik weet hoe zij het heeft beleefd,ik weet inmiddels dat het op haar gedrag en gedachtegang geen effect heeft.
En geloof mij,mijn dochter is niet vies van eerlijkheid en openhartigheid,ook al kan dat hard aankomen voor mij.
Van mijn ander twee kinderen kan ik dat idd nog niet zo stellig zeggen,maar bij allemaal doe ik het beste om ze daar in te ondersteunen en ze te ontzien.
Ik weet het,ik schiet in de verdediging.
Maar ze hebben er serieus (nog) geen last van in die zin dat het een grote invloed op ze heeft.
Dat weet ik,omdat ik dat toets en de twee oudste ook proffesionele ondersteuning hebben gekregen en de uitslagen onder mijn neus heb gehad.
Maar ik blijf scherp daarin,vandaar dat ik het woordje "nog"tussen haakjes heb gezet.
Mijn vriend heeft er inderdaad wel het meeste last van omdat hij met mijn emoties geconfronteerd wordt.
Maar nogmaal,dit is niet de grootste oorzaak van onze relatieproblemen.
Wel ben ik het met jullie eens dat het het eerste is wat ik aan moet pakken,om sterker in de relatie te staan.
Alles is actie,reactie ,gevolg,en dat geld voor mij,maar ook voor vriend, en zo hebben we invloed op elkaar,zowel positief als negatief.
Feli benoemde het al,de emotie kan je niet onder het vloerkleed schruiven omdat het niet los te zien is van mijn eetstoornis.
Ik zou allerlei beweging in gang kunnen zetten en symptoom bestrijding kunnen gaan doen,maar dit alles zal falen als de onderliggende aspecten geen ruimte krijgen.
En die ruimte geeft vriend niet.....nog niet.
Dus ik zal het voor een groot deel zelf moeten gaan doen en de hulp elders gaan zoeken.
Beter gezegd...hulp zocht ik al die tijd al elders want hij is mijn therapeut niet.
Maar de emotionele troost en steun kan ik op dit moment niet bij hem vinden,hij zegt van wel,maar het voelt niet echt.
Vast een warrig verhaal dit,maar om het verhaal helder te maken hier kan ik bladzijdes vol schrijven.
Conclusie is,ik neem mijn probleem en mijn kinderen wel degelijk serieus anders zat ik nu wel met een zak m&m 's en een pak koeken op de bank zonder aan hun en mijn welzijn te denken,
Omdat dat mijn emoties zo heerlijk onderdrukt en ik niet hoef na te denken.
Als ik dat op dit moment zou laten gaan zat ik s'morgens tot s'avonds te eten,zoveel emoties,zoveel rust zou dat in mijn hoofd geven.
Maar dat doe ik niet.
Mijn kinderen doen het goed,punt.
En dat zegt genoeg voor mij.
Ze komen bij mij met al hun problemen zorgen,vreugde en verhalen.Ik ben de eerste die ze opzoeken met alles.
We lachen,we huilen,we ruzieen,we knuffelen,we praten.
Ze leven hun leventje en ik help ze daarbij.
Daarmee zeg ik niet dat ze zorgeloos zijn in het leven of om mij.
Maar daarmee zeg ik wel dat het geen zwaar beschadigde kinderen zijn.
Ik ben daar juist extra scherp op.
Zo dat moest er even uit.
Blijf gewoon kritisch posten hoor lieverds,ik kan erover nadenken en wat mee doen en het ook gewoon niet eens zijn.
Of wel en dat kan dingen ophelderen voor mij.
Maar heel soms,is het fijn als ik ook op een puntje gelijk mag hebben.
Al is het maar 1 klein puntje.
Liefs.
Bovendien,en dat kan aan mijn posts liggen, wordt hier een totaal verkeerd beeld geschetst.
Mijn kinderen zijn het grootste belang in alles.
Hun welzijn,veiligheid,ontwikkeling,zorgen staan voorop.
Ik zal bergen verzetten voor ze,leeuwen bestrijden.
Maar idd,ik heb een ziekte. En die zorg die ik hun daarmee belast ben ik mij zeker van bewust.
Maar deze berg krijg ik niet verzet voor mijn kinderen.
Kunnen jullie je iets erbij voorstellen hoe groot dat dan wel niet moet zijn.
Ik zit niet in de ontkenningsfase,in 20 jaar eetstoornis ligt die tijd al ver achter mij.
Ik bagateliseer niets,ik weet alle ins en outs van een eetstoornis,daar valt niets aan te bagateliseren.
Ik begrijp het wel,ook ik wil andere mensen met eetstoornis het liefst door elkaar rammelen en wordt daar ook gefrustreerd door (vandaar dat groepstherapie niet even positief is voor mij,ik val direct in de therapeut voor een ander)
Mijn kinderen hoeven niets te googlen,ze horen het van mij.
Ik heb jaren geleden voor openheid gekozen,dus ik praat,vertel en sta beschikbaar voor al hun vragen en angsten.
Daar wals ik niet overheen,dat neem ik serieus.
En nou hoor ik jullie denken,niet serieus genoeg want je doet er niets aan..
Dat is minder waar,ik strijd dagelijks en heb zoveel therapieen gehad en blijf zoeken en doen.
Maar het blijft een ziekte,heel abstract voor derden en dat geeft inderdaad machteloosheid en frustratie.
Maar die heb ik zelf ook.
Ik koester mijn eetstoornis al jaren niet meer.
Ik draai en lieg al jaren niet meer om mijn eetstoornis te beschermen.
Dat ik zeg, er niet meer van af te komen is geen vluchtgedrag,dat is gewoon een feit.
Het is de moeilijkst te behandelen ziekte,zeker als deze lange tijd bestaat.
Er zijn tot op de dag van vandaag nog geen effectieve behandelingen beschrikbaar die genezing kunnen geven.
Enkel alleen maar bij kortdurende eetstoornissen (ong.minder lang dan 7 jaar maar dat is een beetje een grijs gebied)
Dus dat mijn doel is, een zo gezond mogelijk en stabiele eetstoornis te halen,is geen ontkenning,dat is het meest realistische.
Ik blijf erbij dat het mijn kinderen niet schaadt zoals jullie dat zien.
Dat ze zorgen hebben,dat klopt daar praten we over.
Hoewel mijn zoon meer zorgen heeft over het feit dat ik rook (ook terecht).
Mijn dochter is inmiddels 18 en met haar heb ik op volwassen niveau al hele gesprekken gehad en nog steeds,ik weet hoe zij erin staat,ik weet hoe zij het heeft beleefd,ik weet inmiddels dat het op haar gedrag en gedachtegang geen effect heeft.
En geloof mij,mijn dochter is niet vies van eerlijkheid en openhartigheid,ook al kan dat hard aankomen voor mij.
Van mijn ander twee kinderen kan ik dat idd nog niet zo stellig zeggen,maar bij allemaal doe ik het beste om ze daar in te ondersteunen en ze te ontzien.
Ik weet het,ik schiet in de verdediging.
Maar ze hebben er serieus (nog) geen last van in die zin dat het een grote invloed op ze heeft.
Dat weet ik,omdat ik dat toets en de twee oudste ook proffesionele ondersteuning hebben gekregen en de uitslagen onder mijn neus heb gehad.
Maar ik blijf scherp daarin,vandaar dat ik het woordje "nog"tussen haakjes heb gezet.
Mijn vriend heeft er inderdaad wel het meeste last van omdat hij met mijn emoties geconfronteerd wordt.
Maar nogmaal,dit is niet de grootste oorzaak van onze relatieproblemen.
Wel ben ik het met jullie eens dat het het eerste is wat ik aan moet pakken,om sterker in de relatie te staan.
Alles is actie,reactie ,gevolg,en dat geld voor mij,maar ook voor vriend, en zo hebben we invloed op elkaar,zowel positief als negatief.
Feli benoemde het al,de emotie kan je niet onder het vloerkleed schruiven omdat het niet los te zien is van mijn eetstoornis.
Ik zou allerlei beweging in gang kunnen zetten en symptoom bestrijding kunnen gaan doen,maar dit alles zal falen als de onderliggende aspecten geen ruimte krijgen.
En die ruimte geeft vriend niet.....nog niet.
Dus ik zal het voor een groot deel zelf moeten gaan doen en de hulp elders gaan zoeken.
Beter gezegd...hulp zocht ik al die tijd al elders want hij is mijn therapeut niet.
Maar de emotionele troost en steun kan ik op dit moment niet bij hem vinden,hij zegt van wel,maar het voelt niet echt.
Vast een warrig verhaal dit,maar om het verhaal helder te maken hier kan ik bladzijdes vol schrijven.
Conclusie is,ik neem mijn probleem en mijn kinderen wel degelijk serieus anders zat ik nu wel met een zak m&m 's en een pak koeken op de bank zonder aan hun en mijn welzijn te denken,
Omdat dat mijn emoties zo heerlijk onderdrukt en ik niet hoef na te denken.
Als ik dat op dit moment zou laten gaan zat ik s'morgens tot s'avonds te eten,zoveel emoties,zoveel rust zou dat in mijn hoofd geven.
Maar dat doe ik niet.
Mijn kinderen doen het goed,punt.
En dat zegt genoeg voor mij.
Ze komen bij mij met al hun problemen zorgen,vreugde en verhalen.Ik ben de eerste die ze opzoeken met alles.
We lachen,we huilen,we ruzieen,we knuffelen,we praten.
Ze leven hun leventje en ik help ze daarbij.
Daarmee zeg ik niet dat ze zorgeloos zijn in het leven of om mij.
Maar daarmee zeg ik wel dat het geen zwaar beschadigde kinderen zijn.
Ik ben daar juist extra scherp op.
Zo dat moest er even uit.
Blijf gewoon kritisch posten hoor lieverds,ik kan erover nadenken en wat mee doen en het ook gewoon niet eens zijn.
Of wel en dat kan dingen ophelderen voor mij.
Maar heel soms,is het fijn als ik ook op een puntje gelijk mag hebben.
Al is het maar 1 klein puntje.
Liefs.
dinsdag 30 september 2008 om 15:35
Lieve Elmervrouw.
Met mijn ervaringen onderschat ik niets,ik bewaak het welzijn van mijn kids als een leeuwin.
Het stukje ziekte,daar vecht ik voor,net als ieder ouder zou doen met een willekeurige ziekte.
Nadeel is alleen met psychische ziektes dat de totale verantwoordelijkheid altijd bij de lijdende persoon gelegd wordt.
Als ik die totaal had,was ik er allang vanaf,wat ik haat het en ik wil hem niet.
Met mijn ervaringen onderschat ik niets,ik bewaak het welzijn van mijn kids als een leeuwin.
Het stukje ziekte,daar vecht ik voor,net als ieder ouder zou doen met een willekeurige ziekte.
Nadeel is alleen met psychische ziektes dat de totale verantwoordelijkheid altijd bij de lijdende persoon gelegd wordt.
Als ik die totaal had,was ik er allang vanaf,wat ik haat het en ik wil hem niet.
dinsdag 30 september 2008 om 16:26
Lieve Iry,
Het is goed te lezen dat je een goede moeder bent voor je kinderen en dat ze naar jou komen met hun problemen. Maar hoe moet dat als jij je gewicht niet omhoog krijgt, blijft laxeren en terugvalt in braken. Hoe moet dat als jij doodgaat?
Je geeft allerlei argumenten aan waardoor een eetprobleem niks met alcoholisme te maken heeft. Hier een aantal die die twee wel met elkaar verbinden:
* familiaire/ erfelijke component
* veranderingen in de hersenen (tekort aan neuro transmitters)
* veranderingen in gedrag en persoon (de alcoholist drinkt om te vergeten, de eetgestoorde kotst om te vergeten)
* ernstige problemen voor de gezondheid
* De verslaafde geeft altijd prioriteit aan zijn verslaving.
* Aanverwante problemen/verslavingen: gokken, roken, slecht slapen, slecht eten, wisselende stemmingen, angst en paniek
* ernstige belasting voor de familie
* hoe langer de verslaving duurt hoe hardnekkiger
Het is goed te lezen dat je een goede moeder bent voor je kinderen en dat ze naar jou komen met hun problemen. Maar hoe moet dat als jij je gewicht niet omhoog krijgt, blijft laxeren en terugvalt in braken. Hoe moet dat als jij doodgaat?
Je geeft allerlei argumenten aan waardoor een eetprobleem niks met alcoholisme te maken heeft. Hier een aantal die die twee wel met elkaar verbinden:
* familiaire/ erfelijke component
* veranderingen in de hersenen (tekort aan neuro transmitters)
* veranderingen in gedrag en persoon (de alcoholist drinkt om te vergeten, de eetgestoorde kotst om te vergeten)
* ernstige problemen voor de gezondheid
* De verslaafde geeft altijd prioriteit aan zijn verslaving.
* Aanverwante problemen/verslavingen: gokken, roken, slecht slapen, slecht eten, wisselende stemmingen, angst en paniek
* ernstige belasting voor de familie
* hoe langer de verslaving duurt hoe hardnekkiger
dinsdag 30 september 2008 om 16:35
Lieve Iry!
Voel je pijn en verdriet door het computerscherm heen. Ik kan geen advies geven over eetstoornissen, ik heb er totaal geen ervaring mee. Wel heb ik last van andere psychische problemen (grote onzekerheid over mezelf, altijd mezelf aangepast om door anderen aardig gevonden te worden, mezelf daardoor kwijt geraakt), maar wil dat zeker niet vergelijken met jouw problemen.
Ik kan wel je gevoelens ten opzichte van je vriend begrijpen. Ik heb precies dezelfde gevoelens. Je houdt zo ontzettend veel van iemand, je wilt degene niet kwijt, ook al heeft de ander gezegd dat hij niet meer weet of hij van je houdt. Dat doet verdomde veel pijn!
Ik voel die pijn met jou..... Ook mijn vriend is lief, wil ervoor gaan, heeft zeker nog hoop en vertrouwen dat het goed komt tussen ons, hij zegt dat er absoluut nog wel wat is tussen ons.....daar probeer ik aan vast te houden, maar tegelijkertijd is er ook steeds weer die twijfel "meent hij het wel echt, hij weet ten slotte ook niet of hij nog wel van me houdt".
Ik vraag me ook altijd af waarom hij nog wel met me wil knuffelen, met me wil zoenen, leuke dingen met me wil doen (hij had over een tijd samen naar het buitenland gaan, over een huis kopen), als hij niet weet of hij nog van mij houdt..... Is dat zijn manier van proberen? Maar ik wil eigenlijk ook wel dat hij het meent...... Gek kan ik mezelf maken met alle gedachtes die door mijn hoofd gaan.....
Probleem is ook dat mijn vriend niet erover wil/kan praten, net als bij jou.... Hij weet het gewoon niet.. is zijn antwoord als ik weer eens probeer.... Volgens hem zit er de ene keer vooruitgang in, de andere keer weer niet, als ik weer eens 1 van m'n buien heb, zoals afgelopen weekend.... We hebebn het momenteel erg druk, er is veel externe stress, wat ook meespeelt. Als ik dan weer wat gekalmeerd ben, heb ik zo'n spijt... ben ik ervan overtuigd dat ik hem dit keer ECHT over het randje heb geduwd om weg te gaan..... Ik vind dat het beter gaat (we zijn er nog niet, maar we knuffelen/zoenen meer, doen meer leuke dingen (proberen we iig), we hebben weer lol samen), maar durf ook niet meer op mijn eigen gevoel te vertrouwen.
Soms denk ik weer dat hij het misschien meer probeert dan ik, omdat ik maar bij die twijfels blijf hangen, terwijl hij er helemaal niet zo mee bezig lijkt door alle voorstellen die hij doet. Dan denk ik weer dat ik zelf beter mee kan stoppen, maar diep in m'n hart wil ik dat niet, omdat ik zoveel van hem hou.....
Vraag me regelmatig af of het überhaupt mogelijk is om een relatie te redden als er iemand twijfelt aan zijn gevoel........ Wil zo graag hoop hebben, maar ben ook bang dat de klap groter wordt, als het uiteindelijk niet lukt, dus wil ik me daar ook al een beetje op voorbereiden.... waardoor ik me misschien weer niet 100% ervoor inzet..... Frustrerend....
Bij jou spelen er zoveel dingen, en je zult bij bepaalde dingen prioriteiten moeten leggen, vooral bij je gezondheid..... Maar het blijft moeilijk, zeker als je alles zo goed mogelijk wil doen, en ook nog eens zo snel mogelijk, wil ik ook altijd....
Je klinkt in ieder geval als een reuze lieve moeder!!!!!
Voel je pijn en verdriet door het computerscherm heen. Ik kan geen advies geven over eetstoornissen, ik heb er totaal geen ervaring mee. Wel heb ik last van andere psychische problemen (grote onzekerheid over mezelf, altijd mezelf aangepast om door anderen aardig gevonden te worden, mezelf daardoor kwijt geraakt), maar wil dat zeker niet vergelijken met jouw problemen.
Ik kan wel je gevoelens ten opzichte van je vriend begrijpen. Ik heb precies dezelfde gevoelens. Je houdt zo ontzettend veel van iemand, je wilt degene niet kwijt, ook al heeft de ander gezegd dat hij niet meer weet of hij van je houdt. Dat doet verdomde veel pijn!
Ik voel die pijn met jou..... Ook mijn vriend is lief, wil ervoor gaan, heeft zeker nog hoop en vertrouwen dat het goed komt tussen ons, hij zegt dat er absoluut nog wel wat is tussen ons.....daar probeer ik aan vast te houden, maar tegelijkertijd is er ook steeds weer die twijfel "meent hij het wel echt, hij weet ten slotte ook niet of hij nog wel van me houdt".
Ik vraag me ook altijd af waarom hij nog wel met me wil knuffelen, met me wil zoenen, leuke dingen met me wil doen (hij had over een tijd samen naar het buitenland gaan, over een huis kopen), als hij niet weet of hij nog van mij houdt..... Is dat zijn manier van proberen? Maar ik wil eigenlijk ook wel dat hij het meent...... Gek kan ik mezelf maken met alle gedachtes die door mijn hoofd gaan.....
Probleem is ook dat mijn vriend niet erover wil/kan praten, net als bij jou.... Hij weet het gewoon niet.. is zijn antwoord als ik weer eens probeer.... Volgens hem zit er de ene keer vooruitgang in, de andere keer weer niet, als ik weer eens 1 van m'n buien heb, zoals afgelopen weekend.... We hebebn het momenteel erg druk, er is veel externe stress, wat ook meespeelt. Als ik dan weer wat gekalmeerd ben, heb ik zo'n spijt... ben ik ervan overtuigd dat ik hem dit keer ECHT over het randje heb geduwd om weg te gaan..... Ik vind dat het beter gaat (we zijn er nog niet, maar we knuffelen/zoenen meer, doen meer leuke dingen (proberen we iig), we hebben weer lol samen), maar durf ook niet meer op mijn eigen gevoel te vertrouwen.
Soms denk ik weer dat hij het misschien meer probeert dan ik, omdat ik maar bij die twijfels blijf hangen, terwijl hij er helemaal niet zo mee bezig lijkt door alle voorstellen die hij doet. Dan denk ik weer dat ik zelf beter mee kan stoppen, maar diep in m'n hart wil ik dat niet, omdat ik zoveel van hem hou.....
Vraag me regelmatig af of het überhaupt mogelijk is om een relatie te redden als er iemand twijfelt aan zijn gevoel........ Wil zo graag hoop hebben, maar ben ook bang dat de klap groter wordt, als het uiteindelijk niet lukt, dus wil ik me daar ook al een beetje op voorbereiden.... waardoor ik me misschien weer niet 100% ervoor inzet..... Frustrerend....
Bij jou spelen er zoveel dingen, en je zult bij bepaalde dingen prioriteiten moeten leggen, vooral bij je gezondheid..... Maar het blijft moeilijk, zeker als je alles zo goed mogelijk wil doen, en ook nog eens zo snel mogelijk, wil ik ook altijd....
Je klinkt in ieder geval als een reuze lieve moeder!!!!!
dinsdag 30 september 2008 om 19:15
Lieve Iry,
uit jouw verhalen spreekt zoveel liefde voor jouw kinderen, het is wel duidelijk dat je alles voor ze over hebt. (En zo ontzettend jammer dat je deze gevoelens niet voor jezelf hebt, maar dat terzijde)
Nou ken ik jouw kinderen niet maar ik denk dat voor hen de es niet het grootste probleem is. Wat wél moeilijk zal zijn is het feit dat je ongelukkig bent.
In mijn werk kom ik zo vaak kinderen tegen die dondersgoed weten dat hun vader of moeder het moeilijk heeft, in welke zin dan ook. Hoe vreselijk die ouders ook hun best doen, kinderen hebben daar antennes voor en die gaan precies hetzelfde doen als jij in jouw jeugd deed.
Ze zullen alles doen om hun ouders te ontlasten en worden al heel jong meester in het zichzelf wegcijferen.
Als kind (en dat zal voor jouw kinderen niet anders zijn) wil je je ouders gewoon gelukkig zien. En dat, lieve Iry, ben jij gewoon niet en dat vind ik zo vreselijk verdrietig voor je!
Volgens mij is het allerbelangrijkst voor jou en je gezin op dit moment dat je een stukje geluk terugvindt.
Jij moet jezelf op de eerste plaats zetten, daar help je niet alleen jezelf maar ook je kids mee.
Dus ga leuke dingen doen, omring je met fijne mensen, stop met die hoge eisen aan jezelf en loos je schuldgevoel.
Kijk vooral ook eens naar alle dingen die je goed doet.
Er zijn zoveel mensen die je een warm hart toe dragen, nu jij nog!
Ow en sorry als je hier niets mee kunt maar 't is met goede bedoelingen geschreven. Ik ben meerdere keren opnieuw begonnen met typen en dit is het beste wat ik er van kon maken.
Veel liefs
uit jouw verhalen spreekt zoveel liefde voor jouw kinderen, het is wel duidelijk dat je alles voor ze over hebt. (En zo ontzettend jammer dat je deze gevoelens niet voor jezelf hebt, maar dat terzijde)
Nou ken ik jouw kinderen niet maar ik denk dat voor hen de es niet het grootste probleem is. Wat wél moeilijk zal zijn is het feit dat je ongelukkig bent.
In mijn werk kom ik zo vaak kinderen tegen die dondersgoed weten dat hun vader of moeder het moeilijk heeft, in welke zin dan ook. Hoe vreselijk die ouders ook hun best doen, kinderen hebben daar antennes voor en die gaan precies hetzelfde doen als jij in jouw jeugd deed.
Ze zullen alles doen om hun ouders te ontlasten en worden al heel jong meester in het zichzelf wegcijferen.
Als kind (en dat zal voor jouw kinderen niet anders zijn) wil je je ouders gewoon gelukkig zien. En dat, lieve Iry, ben jij gewoon niet en dat vind ik zo vreselijk verdrietig voor je!
Volgens mij is het allerbelangrijkst voor jou en je gezin op dit moment dat je een stukje geluk terugvindt.
Jij moet jezelf op de eerste plaats zetten, daar help je niet alleen jezelf maar ook je kids mee.
Dus ga leuke dingen doen, omring je met fijne mensen, stop met die hoge eisen aan jezelf en loos je schuldgevoel.
Kijk vooral ook eens naar alle dingen die je goed doet.
Er zijn zoveel mensen die je een warm hart toe dragen, nu jij nog!
Ow en sorry als je hier niets mee kunt maar 't is met goede bedoelingen geschreven. Ik ben meerdere keren opnieuw begonnen met typen en dit is het beste wat ik er van kon maken.
Veel liefs
dinsdag 30 september 2008 om 19:37
Ik heb het vergeleken met een verslaving juist omdat ik dat persoonlijk van mensen met een soortgelijke stoornis als de jouwe heb gehoord. Zelf had ik dat nog nooit zo bekeken. Maar ik zag idd raakvlakken en die zijn mij ook uitgelegd.
Maar ieder mens is uniek.
Verder geloof ik ook zeker wel dat je, je stinkende best doet voor je kids en er alles voor over hebt om ze pijn te besparen. Maar of dat werkelijk lukt? Eerlijk is eerlijk.....ik geloof dat niet, ik geloof niet dat zij zich geen zorgen om je maken. Dat je dochter goed met je kan praten en ook eerlijk is, geloof ik ook, maar dat wil niet zeggen dat zij er geen last van heeft. Ook al ben je er open over.
Ik wil je dit niet inwrijven...daar gaat het me helemaal niet om. Ik hoop gewoon dat je in gaat zien dat je het voor je kinderen mag veranderen. Want voor jezelf is het misschien niet echt nodig? Tenminste zo kán het voelen? Dat je het waard bent!
Mijn moeder en een hele goede vriendin van me, hebben ooit hun zorgen heel eerlijk uitgesproken, en dat heeft er bij mij voor gezorgd dat ik toen hulp heb gezocht en nu weer. Voor mezelf hoeft het lang niet altijd. Maar als ik zie, hoor dat de mensen waar ik van houdt, zich zorgen maken en verdriet om mij hebben, dan geeft me dat wél weer een reden om aan de slag te gaan. Ook al vind ik het dood eng.
Ik vind het ook dapper van je dat je wel zoekt naar goede. passende hulp.
Blijft lastig communiceren via dit forum maar ik hoop dat je een beetje begrijpt wat ik je wil zeggen.
Verder heb ik er respect voor dat je blijft reageren, ook al zijn de reacties soms erg kritisch.
(f)
Maar ieder mens is uniek.
Verder geloof ik ook zeker wel dat je, je stinkende best doet voor je kids en er alles voor over hebt om ze pijn te besparen. Maar of dat werkelijk lukt? Eerlijk is eerlijk.....ik geloof dat niet, ik geloof niet dat zij zich geen zorgen om je maken. Dat je dochter goed met je kan praten en ook eerlijk is, geloof ik ook, maar dat wil niet zeggen dat zij er geen last van heeft. Ook al ben je er open over.
Ik wil je dit niet inwrijven...daar gaat het me helemaal niet om. Ik hoop gewoon dat je in gaat zien dat je het voor je kinderen mag veranderen. Want voor jezelf is het misschien niet echt nodig? Tenminste zo kán het voelen? Dat je het waard bent!
Mijn moeder en een hele goede vriendin van me, hebben ooit hun zorgen heel eerlijk uitgesproken, en dat heeft er bij mij voor gezorgd dat ik toen hulp heb gezocht en nu weer. Voor mezelf hoeft het lang niet altijd. Maar als ik zie, hoor dat de mensen waar ik van houdt, zich zorgen maken en verdriet om mij hebben, dan geeft me dat wél weer een reden om aan de slag te gaan. Ook al vind ik het dood eng.
Ik vind het ook dapper van je dat je wel zoekt naar goede. passende hulp.
Blijft lastig communiceren via dit forum maar ik hoop dat je een beetje begrijpt wat ik je wil zeggen.
Verder heb ik er respect voor dat je blijft reageren, ook al zijn de reacties soms erg kritisch.
(f)
dinsdag 30 september 2008 om 19:42
quote:1609 schreef op 30 september 2008 @ 19:15:
In mijn werk kom ik zo vaak kinderen tegen die dondersgoed weten dat hun vader of moeder het moeilijk heeft, in welke zin dan ook. Hoe vreselijk die ouders ook hun best doen, kinderen hebben daar antennes voor en die gaan precies hetzelfde doen als jij in jouw jeugd deed.
Ze zullen alles doen om hun ouders te ontlasten en worden al heel jong meester in het zichzelf wegcijferen.
Als kind (en dat zal voor jouw kinderen niet anders zijn) wil je je ouders gewoon gelukkig zien. En dat, lieve Iry, ben jij gewoon niet en dat vind ik zo vreselijk verdrietig voor je!
Sluit ik me helemaal bij aan.
( heb mijn verhaal ook vaker doorgelezen en aangpast, voordat ik hem poste, vandaar dat ik deze nog niet gelezen had).
In mijn werk kom ik zo vaak kinderen tegen die dondersgoed weten dat hun vader of moeder het moeilijk heeft, in welke zin dan ook. Hoe vreselijk die ouders ook hun best doen, kinderen hebben daar antennes voor en die gaan precies hetzelfde doen als jij in jouw jeugd deed.
Ze zullen alles doen om hun ouders te ontlasten en worden al heel jong meester in het zichzelf wegcijferen.
Als kind (en dat zal voor jouw kinderen niet anders zijn) wil je je ouders gewoon gelukkig zien. En dat, lieve Iry, ben jij gewoon niet en dat vind ik zo vreselijk verdrietig voor je!
Sluit ik me helemaal bij aan.
( heb mijn verhaal ook vaker doorgelezen en aangpast, voordat ik hem poste, vandaar dat ik deze nog niet gelezen had).
dinsdag 30 september 2008 om 19:53
Tuurlijk doe je je kinderen wel pijn. Ik weet niet hoe oud je dochter precies is, maar oud genoeg om vrij volwassen met je te praten, naar ik heb begrepen. Dan neem ik aan dat ze ook de gevolgen van anorexia kent. En heeeeel erg bang is. En dat niet wil laten merken zodat jij je niet nog rotter gaat voelen. En misschien ook wel slim gemoeg is om dat niet teveel te laten merken aan een therapeut (intelligentie is ook erfelijk )
En ik snap niet dat je de vergelijking met alcholverslaving niet wil erkennen. Of ik snap het wel - ontkennen hoort nu eenmaal bij verslaving- maar ik vind het wel heel erg jammer en triest en hopeloos.
Heb je je vriend dit forum en de reacties wel eens laten lezen? Dan kan hij gewoon knikken, als hij het ergens mee eens is....
En ik snap niet dat je de vergelijking met alcholverslaving niet wil erkennen. Of ik snap het wel - ontkennen hoort nu eenmaal bij verslaving- maar ik vind het wel heel erg jammer en triest en hopeloos.
Heb je je vriend dit forum en de reacties wel eens laten lezen? Dan kan hij gewoon knikken, als hij het ergens mee eens is....
.
dinsdag 30 september 2008 om 21:02
Hmm...
Jullie hebben denk ik niet goed mijn verhaal gelezen.
Ik erken het verslavende aspect en zeg ook dat daar een overlapping zit bij psychiatrische ziektes en verslavingen (die ook een psychische grondslag hebben).
Maar buiten dat vlak om lopen de wegen en uitingsvormen heel anders.En niet vergelijkbaar.
Dus ik ontken het niet ik probeer het te verhelderen.
De vergelijking houdt na een bepaalt punt op.
Het maakt mij inderdaad boos als het zo klakkeloos op 1 hoop gegooid wordt,gezien ik beide van zeer dichtbij ken en ik daarnaast behoorlijk wat kennis bezit.
Daar is niets triest aan.
Jullie mogen mijn woorden best als ontkenning blijven lezen,maar nogmaals,die tijd ligt al zover achter mij.
Ik ken mijn ontwikkeling door en door en ook mijn eetstooornis.
Bovendien weet ik enorm veel over eetstoornissen,naast mijn eigen ervaring.
Meds ook jouw rijtje kan moeiteloos onder iedere stoornis verslaving,physieke ziekte,stress,rouw,medicatiegebruik in welke soort ook....ik kan het rijtje eindeloos maken.Je verschruift het net zo makkelijk zonder de plank mis te slaan.Maar daarmee kan je niet alles op 1 hoop gooien,de vergelijkingen houden dan snel op.
Dus het zegt uiteindelijk niets.
Het enige wetenschappelijk bewijs dat inmiddels geleverd is dat er een verslavingsgen bestaat en deze een rol kan spelen in verschillende stoornissen en verslavingen.Maar dat is slechts een factor daarnaast zijn er meerder externe ,interne,bilogische en karakteristieke factoren die een rol spelen bij het ontwikkelen van een stoornis of verslaving.
Nou ja lang verhaal en veel wetenschappelijk gezever,maar even in een notedop.
In ieder geval,jullie mogen best weleens gewoon iets aannemen van mij
Dat hoeft niet natuurlijk,het zou soms wel eens fijn zijn om niet altijd mijn woorden te willen ontkrachten. en er alleen maar struisvogelpolitiek in te zien.
Dat is beslist niet zo,maar ik stop met mijzelf daarin te verdedigen.
Ook wat mijn kinderen betreft,ik heb nergens gezegd dat ze zich geen zorgen maken of angsten hebben,ik zeg dat ze niet beschadigd zijn.
Ik zit daar verdorie bovenop,ik ga mijn kinderen echt niet hetzelfde leven geven als ik.
Ik weet hun angsten niet alleen op dat vlak,ik ken mijn kinderen door en door.
Ja, ze zullen best mij als moeder eens ontzien.Maar wegcijferen,daar krijg ik een glimlach bij,dat doen ze zeker niet.
Ik durf zelfs te denken dat ik met al mijn liefde en inzet en het leren hun eigen persoon te zijn en niemand over hun grenzen te laten gaan,je mening blijven behouden etc, 1 grote fout heb gemaakt in de opvoeding.
Ze zijn daar een beetje in door geslagen,wegcijferen kennen ze niet.
Zorgen maken ze zich zeker om mij,net als ieder kind dat zal doen als het met hun ouders niet goed gaat.
De kinderen zijn ook mijn grootste motivatie,lezen jullie ergens dat ik het bijltje erbij neer gooi? of het niet serieus neem.
Lieve schatten,voor eens en voor altijd,dat doe ik wel en daarom ook alles wat in mijn macht ligt en verder dan dat zelfs.
Jullie hoeven mij niet te overtuigen van de ernst van de zaak,ik weet ook wat ik zou moeten doen.
Maar nogmaals , mijn invloed stopt daar waar de emotie's,de kern en de verstoorde gedragspatronen het overnemen.
En dat,maakt mij net zo machteloos en verdrietig als mijn omgeving.
Verschil is alleen dat de effecten bij mij harder zijn en zo is het kringetje weer rond.
Ik snap dat het vanuit jullie zienswijze allemaal heel logisch te beredeneren is.
En al jullie post lees ik met oprechtheid en leg ik zeker niet naast mij neer.
Ik put er steun uit en leg de kritiek naast mijn gedachtes en kijk of er een ingang is,gebruik wat ik kan gebruiken en wat niet...tsja,dat niet natuurlijk.
Vriend heeft hier overigens een tijdje meegelezen,ik weet niet of hij dat nog steeds doet.
Mijn dochter is trouwens 18 impala,inmiddels een hele sterke vrouw en leeft een geweldig leven met veel verstand,een zeer intelligente mooie meid.Geniet van alles wat op haar pad komt.
We zijn zo aan elkaar verbonden.
Ik ben onwijs trots op die griet!
Ik ben overigens trots op al mijn kids.
Ook op mijn hoogbegaafde, moeilijk,gevoelig en zeer humoristische tienerknul die zijn overwinnigen heeft gemaakt waar ik nu nog overloop van trots.
En op mijn driejarige wijsneus,de sprinkhaan en lolbroek en meest vermoeiende stronteigenwijze flapdrol van de familie.
Maken jullie je maar geen grote zorgen over het welzijn van mijn kids,dat doe ik wel en dat doe ik best goed.
En aan mijn welzijn werk ik hard.
Hmmm....waar ging dit topic ook alweer over......o ja relatiecrisis!
we zouden het haast vergeten .
Dikke knuffel voor allemaal. bedankt weer voor alle moeite en reacties.
Jullie hebben denk ik niet goed mijn verhaal gelezen.
Ik erken het verslavende aspect en zeg ook dat daar een overlapping zit bij psychiatrische ziektes en verslavingen (die ook een psychische grondslag hebben).
Maar buiten dat vlak om lopen de wegen en uitingsvormen heel anders.En niet vergelijkbaar.
Dus ik ontken het niet ik probeer het te verhelderen.
De vergelijking houdt na een bepaalt punt op.
Het maakt mij inderdaad boos als het zo klakkeloos op 1 hoop gegooid wordt,gezien ik beide van zeer dichtbij ken en ik daarnaast behoorlijk wat kennis bezit.
Daar is niets triest aan.
Jullie mogen mijn woorden best als ontkenning blijven lezen,maar nogmaals,die tijd ligt al zover achter mij.
Ik ken mijn ontwikkeling door en door en ook mijn eetstooornis.
Bovendien weet ik enorm veel over eetstoornissen,naast mijn eigen ervaring.
Meds ook jouw rijtje kan moeiteloos onder iedere stoornis verslaving,physieke ziekte,stress,rouw,medicatiegebruik in welke soort ook....ik kan het rijtje eindeloos maken.Je verschruift het net zo makkelijk zonder de plank mis te slaan.Maar daarmee kan je niet alles op 1 hoop gooien,de vergelijkingen houden dan snel op.
Dus het zegt uiteindelijk niets.
Het enige wetenschappelijk bewijs dat inmiddels geleverd is dat er een verslavingsgen bestaat en deze een rol kan spelen in verschillende stoornissen en verslavingen.Maar dat is slechts een factor daarnaast zijn er meerder externe ,interne,bilogische en karakteristieke factoren die een rol spelen bij het ontwikkelen van een stoornis of verslaving.
Nou ja lang verhaal en veel wetenschappelijk gezever,maar even in een notedop.
In ieder geval,jullie mogen best weleens gewoon iets aannemen van mij
Dat hoeft niet natuurlijk,het zou soms wel eens fijn zijn om niet altijd mijn woorden te willen ontkrachten. en er alleen maar struisvogelpolitiek in te zien.
Dat is beslist niet zo,maar ik stop met mijzelf daarin te verdedigen.
Ook wat mijn kinderen betreft,ik heb nergens gezegd dat ze zich geen zorgen maken of angsten hebben,ik zeg dat ze niet beschadigd zijn.
Ik zit daar verdorie bovenop,ik ga mijn kinderen echt niet hetzelfde leven geven als ik.
Ik weet hun angsten niet alleen op dat vlak,ik ken mijn kinderen door en door.
Ja, ze zullen best mij als moeder eens ontzien.Maar wegcijferen,daar krijg ik een glimlach bij,dat doen ze zeker niet.
Ik durf zelfs te denken dat ik met al mijn liefde en inzet en het leren hun eigen persoon te zijn en niemand over hun grenzen te laten gaan,je mening blijven behouden etc, 1 grote fout heb gemaakt in de opvoeding.
Ze zijn daar een beetje in door geslagen,wegcijferen kennen ze niet.
Zorgen maken ze zich zeker om mij,net als ieder kind dat zal doen als het met hun ouders niet goed gaat.
De kinderen zijn ook mijn grootste motivatie,lezen jullie ergens dat ik het bijltje erbij neer gooi? of het niet serieus neem.
Lieve schatten,voor eens en voor altijd,dat doe ik wel en daarom ook alles wat in mijn macht ligt en verder dan dat zelfs.
Jullie hoeven mij niet te overtuigen van de ernst van de zaak,ik weet ook wat ik zou moeten doen.
Maar nogmaals , mijn invloed stopt daar waar de emotie's,de kern en de verstoorde gedragspatronen het overnemen.
En dat,maakt mij net zo machteloos en verdrietig als mijn omgeving.
Verschil is alleen dat de effecten bij mij harder zijn en zo is het kringetje weer rond.
Ik snap dat het vanuit jullie zienswijze allemaal heel logisch te beredeneren is.
En al jullie post lees ik met oprechtheid en leg ik zeker niet naast mij neer.
Ik put er steun uit en leg de kritiek naast mijn gedachtes en kijk of er een ingang is,gebruik wat ik kan gebruiken en wat niet...tsja,dat niet natuurlijk.
Vriend heeft hier overigens een tijdje meegelezen,ik weet niet of hij dat nog steeds doet.
Mijn dochter is trouwens 18 impala,inmiddels een hele sterke vrouw en leeft een geweldig leven met veel verstand,een zeer intelligente mooie meid.Geniet van alles wat op haar pad komt.
We zijn zo aan elkaar verbonden.
Ik ben onwijs trots op die griet!
Ik ben overigens trots op al mijn kids.
Ook op mijn hoogbegaafde, moeilijk,gevoelig en zeer humoristische tienerknul die zijn overwinnigen heeft gemaakt waar ik nu nog overloop van trots.
En op mijn driejarige wijsneus,de sprinkhaan en lolbroek en meest vermoeiende stronteigenwijze flapdrol van de familie.
Maken jullie je maar geen grote zorgen over het welzijn van mijn kids,dat doe ik wel en dat doe ik best goed.
En aan mijn welzijn werk ik hard.
Hmmm....waar ging dit topic ook alweer over......o ja relatiecrisis!
we zouden het haast vergeten .
Dikke knuffel voor allemaal. bedankt weer voor alle moeite en reacties.
dinsdag 30 september 2008 om 23:02
dinsdag 30 september 2008 om 23:26
quote:meds schreef op 30 september 2008 @ 16:26:
Je geeft allerlei argumenten aan waardoor een eetprobleem niks met alcoholisme te maken heeft. Hier een aantal die die twee wel met elkaar verbinden:
* familiaire/ erfelijke component
* veranderingen in de hersenen (tekort aan neuro transmitters)
* veranderingen in gedrag en persoon (de alcoholist drinkt om te vergeten, de eetgestoorde kotst om te vergeten)
* ernstige problemen voor de gezondheid
* De verslaafde geeft altijd prioriteit aan zijn verslaving.
* Aanverwante problemen/verslavingen: gokken, roken, slecht slapen, slecht eten, wisselende stemmingen, angst en paniek
* ernstige belasting voor de familie
* hoe langer de verslaving duurt hoe hardnekkiger
Helemaal mee eens, Meds, en met andere posters hier die hebben benadrukt dat het de mensen om je heen niet koud laat (om het eufemistisch uit te drukken) wat er met je aan de hand is.
Dag lieve Iry,
My heart goes out to you. Ik lees al een tijdje mee en wil je allereerst een dikke knuffel geven en zeggen dat ik hoop dat je, als je het doel van een `beheersbare` eetverslaving hebt gehaald, verder zult gaan. Als je erin gelooft dat je beter kunt worden, lukt dat ook. Ik ben het levende bewijs. Maar ik heb het gevoel dat je het idee dat je dat ooit zal lukken hebt laten varen.
Ik heb hier nog niet op gepost omdat het heel beladen voor me is. In jouw posts herken ik veel van mezelf, Iry. Ik heb 15 jaar anorexia/boulimia gehad. Was jarenlang niet meer dan een skelet met wat vel. Het begon op mijn 14e of 15e en heeft vele jaren van het leven van mijn ouders, zusjes, vriendje en zijn ouders verkloot. Iedereen zag wat er met mij aan de hand was, wilde helpen, maar ze waren machteloos, want met mij (vond ik) was niets aan de hand. Ik vind het nog steeds vreselijk wat ik mijn ouders in die tijd heb aangedaan. Ze wilden voor me zorgen maar konden me niet bereiken.
Een van mijn zusjes heeft kort na mij ook een eetstoornis gekregen. Die ging over in een drugsverslaving, een alcoholverslaving, weer een eetverslaving, gecombineerde verslavingen... De link die Meds legt met verslavingen is niet zo vreemd, Iry. Mijn zusje is meerdere malen opgenomen in klinieken waar eet-, gok-, alcohol- en drugsverslaafden waren opgenomen (bij elkaar). Zij heeft het helaas niet gehaald.
Pas achteraf heb ik gezien wat voor impact mijn eetstoornis heeft gehad op de mensen om me heen. Als je erin zit, zie je het niet. Je doet de dingen die je doet (in mijn geval naar school/universiteit gaan en goede cijfers halen - in jouw geval voor je kinderen en vriend zorgen) zo goed mogelijk en denkt dat het dan OK is. Mijn ervaring is: het is allesbehalve OK.
Bij mensen met een eetstoornis (weet ik uit ervaring) komt de eetstoornis eerst, en al het andere staat op een tweede, derde etc. plaats, inclusief een relatie. Lieve Iry, zou je de moed (en ja, ik weet dat het veel moed vergt) kunnen opbrengen om je relatie op het eerste plan te zetten? Je hebt al gezegd dat je van je vriend houdt; je hebt al lang een eetverslaving, maar heb je de moed om alles op alles te zetten om je eetstoornis te overwinnen? Want volgens mij gaat het hier daarom. Been there, done that.
Klinkt hard, misschien. Niet zo bedoeld, maar ik wist niet hoe ik het anders kon zeggen. Iry, ik wens je het allerbeste en veel sterkte. xx
Je geeft allerlei argumenten aan waardoor een eetprobleem niks met alcoholisme te maken heeft. Hier een aantal die die twee wel met elkaar verbinden:
* familiaire/ erfelijke component
* veranderingen in de hersenen (tekort aan neuro transmitters)
* veranderingen in gedrag en persoon (de alcoholist drinkt om te vergeten, de eetgestoorde kotst om te vergeten)
* ernstige problemen voor de gezondheid
* De verslaafde geeft altijd prioriteit aan zijn verslaving.
* Aanverwante problemen/verslavingen: gokken, roken, slecht slapen, slecht eten, wisselende stemmingen, angst en paniek
* ernstige belasting voor de familie
* hoe langer de verslaving duurt hoe hardnekkiger
Helemaal mee eens, Meds, en met andere posters hier die hebben benadrukt dat het de mensen om je heen niet koud laat (om het eufemistisch uit te drukken) wat er met je aan de hand is.
Dag lieve Iry,
My heart goes out to you. Ik lees al een tijdje mee en wil je allereerst een dikke knuffel geven en zeggen dat ik hoop dat je, als je het doel van een `beheersbare` eetverslaving hebt gehaald, verder zult gaan. Als je erin gelooft dat je beter kunt worden, lukt dat ook. Ik ben het levende bewijs. Maar ik heb het gevoel dat je het idee dat je dat ooit zal lukken hebt laten varen.
Ik heb hier nog niet op gepost omdat het heel beladen voor me is. In jouw posts herken ik veel van mezelf, Iry. Ik heb 15 jaar anorexia/boulimia gehad. Was jarenlang niet meer dan een skelet met wat vel. Het begon op mijn 14e of 15e en heeft vele jaren van het leven van mijn ouders, zusjes, vriendje en zijn ouders verkloot. Iedereen zag wat er met mij aan de hand was, wilde helpen, maar ze waren machteloos, want met mij (vond ik) was niets aan de hand. Ik vind het nog steeds vreselijk wat ik mijn ouders in die tijd heb aangedaan. Ze wilden voor me zorgen maar konden me niet bereiken.
Een van mijn zusjes heeft kort na mij ook een eetstoornis gekregen. Die ging over in een drugsverslaving, een alcoholverslaving, weer een eetverslaving, gecombineerde verslavingen... De link die Meds legt met verslavingen is niet zo vreemd, Iry. Mijn zusje is meerdere malen opgenomen in klinieken waar eet-, gok-, alcohol- en drugsverslaafden waren opgenomen (bij elkaar). Zij heeft het helaas niet gehaald.
Pas achteraf heb ik gezien wat voor impact mijn eetstoornis heeft gehad op de mensen om me heen. Als je erin zit, zie je het niet. Je doet de dingen die je doet (in mijn geval naar school/universiteit gaan en goede cijfers halen - in jouw geval voor je kinderen en vriend zorgen) zo goed mogelijk en denkt dat het dan OK is. Mijn ervaring is: het is allesbehalve OK.
Bij mensen met een eetstoornis (weet ik uit ervaring) komt de eetstoornis eerst, en al het andere staat op een tweede, derde etc. plaats, inclusief een relatie. Lieve Iry, zou je de moed (en ja, ik weet dat het veel moed vergt) kunnen opbrengen om je relatie op het eerste plan te zetten? Je hebt al gezegd dat je van je vriend houdt; je hebt al lang een eetverslaving, maar heb je de moed om alles op alles te zetten om je eetstoornis te overwinnen? Want volgens mij gaat het hier daarom. Been there, done that.
Klinkt hard, misschien. Niet zo bedoeld, maar ik wist niet hoe ik het anders kon zeggen. Iry, ik wens je het allerbeste en veel sterkte. xx
woensdag 1 oktober 2008 om 00:47
quote:iry schreef op 30 september 2008 @ 21:02:
Hmm...
Jullie hebben denk ik niet goed mijn verhaal gelezen. jawel, onderschat ons niet....
Ik erken het verslavende aspect en zeg ook dat daar een overlapping zit bij psychiatrische ziektes en verslavingen (die ook een psychische grondslag hebben).
Maar buiten dat vlak om lopen de wegen en uitingsvormen heel anders.En niet vergelijkbaar.
Dit is een "ja maar...." "ik ontken het niet... maar" en dus ontken of vergoeielijk het wel degelijk
Dus ik ontken het niet ik probeer het te verhelderen.
De vergelijking houdt na een bepaalt punt op.
Het maakt mij inderdaad boos als het zo klakkeloos op 1 hoop gegooid wordt,gezien ik beide van zeer dichtbij ken en ik daarnaast behoorlijk wat kennis bezit.
Daar is niets triest aan.
Jullie mogen mijn woorden best als ontkenning blijven lezen,maar nogmaals,die tijd ligt al zover achter mij.
Ik ken mijn ontwikkeling door en door en ook mijn eetstooornis.
Bovendien weet ik enorm veel over eetstoornissen,naast mijn eigen ervaring.
Wat betekent deze kennis dan? Blijkbaar brengt het je niet de oplossing. Je kan het prachtig vertellen/schrijven, maar wat doe je met die kennis in de uitvoering?
Meds ook jouw rijtje kan moeiteloos onder iedere stoornis verslaving,physieke ziekte,stress,rouw,medicatiegebruik in welke soort ook....ik kan het rijtje eindeloos maken.Je verschruift het net zo makkelijk zonder de plank mis te slaan.Maar daarmee kan je niet alles op 1 hoop gooien,de vergelijkingen houden dan snel op.
Dus het zegt uiteindelijk niets.
Het enige wetenschappelijk bewijs dat inmiddels geleverd is dat er een verslavingsgen bestaat en deze een rol kan spelen in verschillende stoornissen en verslavingen.Maar dat is slechts een factor daarnaast zijn er meerder externe ,interne,bilogische en karakteristieke factoren die een rol spelen bij het ontwikkelen van een stoornis of verslaving.
Natuurlijk heeft iedere verslaving andere kenmerken, maar er zijn een heleboel gemene delers, o.a. de impact op relatie en gezin. De impact is vergelijkbaar. Dat geldt ook voor andere stoornissen zoals depressie of schizofrenie. het gaat erom dat kinderen en partners voor hun gevoel altijd op hun tenen moeten lopen om de patient te ontzien, want stress kan een verergering van het ongewenste gedrag betekenen. Ze voelen zich medeverantwoordelijk terwijl er ook het gevoel bestaat dat de patient niet meewerkt om beter te worden, hij/zij grijpt immers zelf steeds weer naar de fles/ steekt vinger in keel.
Nou ja lang verhaal en veel wetenschappelijk gezever,maar even in een notedop.
In ieder geval,jullie mogen best weleens gewoon iets aannemen van mij
Dat hoeft niet natuurlijk,het zou soms wel eens fijn zijn om niet altijd mijn woorden te willen ontkrachten. en er alleen maar struisvogelpolitiek in te zien.
Dat is beslist niet zo,maar ik stop met mijzelf daarin te verdedigen.
Ook wat mijn kinderen betreft,ik heb nergens gezegd dat ze zich geen zorgen maken of angsten hebben,ik zeg dat ze niet beschadigd zijn.
Ik zit daar verdorie bovenop,ik ga mijn kinderen echt niet hetzelfde leven geven als ik.
Iry jij zegt dat je bent opgegroeid met een alcoholische vader, jouw kinderen groeien op met een moeder met een eetstoornis. Natuurlijk ben jij anders dan je vader en doe je het anders, maar probeer eens heel objectief te kijken naar de overeenkomsten? De meeste ouders komen er nl. op een dag achter dat de wijze waarop zij hun kinderen opvoeden niet zo veel verschilt met de wijze waarop ze zelf zijn opgegroeid. Mensen met een getraumatiseerde jeugd zetten zich hier heel hard tegen af, maar trappen vaak zelf het hardst in die valkuil.
Ik weet hun angsten niet alleen op dat vlak,ik ken mijn kinderen door en door.
Ja, ze zullen best mij als moeder eens ontzien.Maar wegcijferen,daar krijg ik een glimlach bij,dat doen ze zeker niet.
Ik durf zelfs te denken dat ik met al mijn liefde en inzet en het leren hun eigen persoon te zijn en niemand over hun grenzen te laten gaan,je mening blijven behouden etc, 1 grote fout heb gemaakt in de opvoeding.
Ze zijn daar een beetje in door geslagen,wegcijferen kennen ze niet.
Een kind wil zijn moeder altijd plezieren, als je moeder structureel ongelukkig is betrek je dat op jezelf. En nee dat zal je niet tegen je moeder zeggen (dat doe jij nu je volwassen bent nog steeds niet heb ik gelezen). Kinderen van ouders met een psychische stoornis ondervinden daar zeer waarschijnlijk schade van, waarom zouden jouw kinderen de uitzondering zijn?
Zorgen maken ze zich zeker om mij,net als ieder kind dat zal doen als het met hun ouders niet goed gaat.
Hoe lang maken ze zich die zorgen al? Hoe lang gaat het al niet goed met je?
De kinderen zijn ook mijn grootste motivatie,lezen jullie ergens dat ik het bijltje erbij neer gooi? of het niet serieus neem.
Lieve schatten,voor eens en voor altijd,dat doe ik wel en daarom ook alles wat in mijn macht ligt en verder dan dat zelfs.
Jullie hoeven mij niet te overtuigen van de ernst van de zaak,ik weet ook wat ik zou moeten doen.
Waarom doe je dat dan niet? nl. eten en stoppen met braken en pillen?
Maar nogmaals , mijn invloed stopt daar waar de emotie's,de kern en de verstoorde gedragspatronen het overnemen.
Dat is een excuus, jouw invloed reikt verder dan je denkt, en jouw verantwoordelijkheid reikt zeker verder. die emoties, die kern en dat gedrag daar heb je ook invloed op. Sterker nog; jij kiest zelfs voor een bepaald patroon, (braken, niet eten, eetbuien) dat geen reflex, je gaat daar heel bewust mee om.
En dat,maakt mij net zo machteloos en verdrietig als mijn omgeving.
Verschil is alleen dat de effecten bij mij harder zijn en zo is het kringetje weer rond.
Ik snap dat het vanuit jullie zienswijze allemaal heel logisch te beredeneren is.
En al jullie post lees ik met oprechtheid en leg ik zeker niet naast mij neer.
Ik put er steun uit en leg de kritiek naast mijn gedachtes en kijk of er een ingang is,gebruik wat ik kan gebruiken en wat niet...tsja,dat niet natuurlijk.
Vriend heeft hier overigens een tijdje meegelezen,ik weet niet of hij dat nog steeds doet.
Mijn dochter is trouwens 18 impala,inmiddels een hele sterke vrouw en leeft een geweldig leven met veel verstand,een zeer intelligente mooie meid.Geniet van alles wat op haar pad komt.
We zijn zo aan elkaar verbonden.
Ik ben onwijs trots op die griet!
Ik ben overigens trots op al mijn kids.
Ook op mijn hoogbegaafde, moeilijk,gevoelig en zeer humoristische tienerknul die zijn overwinnigen heeft gemaakt waar ik nu nog overloop van trots.
En op mijn driejarige wijsneus,de sprinkhaan en lolbroek en meest vermoeiende stronteigenwijze flapdrol van de familie.
Maken jullie je maar geen grote zorgen over het welzijn van mijn kids,dat doe ik wel en dat doe ik best goed.
En aan mijn welzijn werk ik hard.
Hmmm....waar ging dit topic ook alweer over......o ja relatiecrisis!
we zouden het haast vergeten .
Dikke knuffel voor allemaal. bedankt weer voor alle moeite en reacties.
Hmm...
Jullie hebben denk ik niet goed mijn verhaal gelezen. jawel, onderschat ons niet....
Ik erken het verslavende aspect en zeg ook dat daar een overlapping zit bij psychiatrische ziektes en verslavingen (die ook een psychische grondslag hebben).
Maar buiten dat vlak om lopen de wegen en uitingsvormen heel anders.En niet vergelijkbaar.
Dit is een "ja maar...." "ik ontken het niet... maar" en dus ontken of vergoeielijk het wel degelijk
Dus ik ontken het niet ik probeer het te verhelderen.
De vergelijking houdt na een bepaalt punt op.
Het maakt mij inderdaad boos als het zo klakkeloos op 1 hoop gegooid wordt,gezien ik beide van zeer dichtbij ken en ik daarnaast behoorlijk wat kennis bezit.
Daar is niets triest aan.
Jullie mogen mijn woorden best als ontkenning blijven lezen,maar nogmaals,die tijd ligt al zover achter mij.
Ik ken mijn ontwikkeling door en door en ook mijn eetstooornis.
Bovendien weet ik enorm veel over eetstoornissen,naast mijn eigen ervaring.
Wat betekent deze kennis dan? Blijkbaar brengt het je niet de oplossing. Je kan het prachtig vertellen/schrijven, maar wat doe je met die kennis in de uitvoering?
Meds ook jouw rijtje kan moeiteloos onder iedere stoornis verslaving,physieke ziekte,stress,rouw,medicatiegebruik in welke soort ook....ik kan het rijtje eindeloos maken.Je verschruift het net zo makkelijk zonder de plank mis te slaan.Maar daarmee kan je niet alles op 1 hoop gooien,de vergelijkingen houden dan snel op.
Dus het zegt uiteindelijk niets.
Het enige wetenschappelijk bewijs dat inmiddels geleverd is dat er een verslavingsgen bestaat en deze een rol kan spelen in verschillende stoornissen en verslavingen.Maar dat is slechts een factor daarnaast zijn er meerder externe ,interne,bilogische en karakteristieke factoren die een rol spelen bij het ontwikkelen van een stoornis of verslaving.
Natuurlijk heeft iedere verslaving andere kenmerken, maar er zijn een heleboel gemene delers, o.a. de impact op relatie en gezin. De impact is vergelijkbaar. Dat geldt ook voor andere stoornissen zoals depressie of schizofrenie. het gaat erom dat kinderen en partners voor hun gevoel altijd op hun tenen moeten lopen om de patient te ontzien, want stress kan een verergering van het ongewenste gedrag betekenen. Ze voelen zich medeverantwoordelijk terwijl er ook het gevoel bestaat dat de patient niet meewerkt om beter te worden, hij/zij grijpt immers zelf steeds weer naar de fles/ steekt vinger in keel.
Nou ja lang verhaal en veel wetenschappelijk gezever,maar even in een notedop.
In ieder geval,jullie mogen best weleens gewoon iets aannemen van mij
Dat hoeft niet natuurlijk,het zou soms wel eens fijn zijn om niet altijd mijn woorden te willen ontkrachten. en er alleen maar struisvogelpolitiek in te zien.
Dat is beslist niet zo,maar ik stop met mijzelf daarin te verdedigen.
Ook wat mijn kinderen betreft,ik heb nergens gezegd dat ze zich geen zorgen maken of angsten hebben,ik zeg dat ze niet beschadigd zijn.
Ik zit daar verdorie bovenop,ik ga mijn kinderen echt niet hetzelfde leven geven als ik.
Iry jij zegt dat je bent opgegroeid met een alcoholische vader, jouw kinderen groeien op met een moeder met een eetstoornis. Natuurlijk ben jij anders dan je vader en doe je het anders, maar probeer eens heel objectief te kijken naar de overeenkomsten? De meeste ouders komen er nl. op een dag achter dat de wijze waarop zij hun kinderen opvoeden niet zo veel verschilt met de wijze waarop ze zelf zijn opgegroeid. Mensen met een getraumatiseerde jeugd zetten zich hier heel hard tegen af, maar trappen vaak zelf het hardst in die valkuil.
Ik weet hun angsten niet alleen op dat vlak,ik ken mijn kinderen door en door.
Ja, ze zullen best mij als moeder eens ontzien.Maar wegcijferen,daar krijg ik een glimlach bij,dat doen ze zeker niet.
Ik durf zelfs te denken dat ik met al mijn liefde en inzet en het leren hun eigen persoon te zijn en niemand over hun grenzen te laten gaan,je mening blijven behouden etc, 1 grote fout heb gemaakt in de opvoeding.
Ze zijn daar een beetje in door geslagen,wegcijferen kennen ze niet.
Een kind wil zijn moeder altijd plezieren, als je moeder structureel ongelukkig is betrek je dat op jezelf. En nee dat zal je niet tegen je moeder zeggen (dat doe jij nu je volwassen bent nog steeds niet heb ik gelezen). Kinderen van ouders met een psychische stoornis ondervinden daar zeer waarschijnlijk schade van, waarom zouden jouw kinderen de uitzondering zijn?
Zorgen maken ze zich zeker om mij,net als ieder kind dat zal doen als het met hun ouders niet goed gaat.
Hoe lang maken ze zich die zorgen al? Hoe lang gaat het al niet goed met je?
De kinderen zijn ook mijn grootste motivatie,lezen jullie ergens dat ik het bijltje erbij neer gooi? of het niet serieus neem.
Lieve schatten,voor eens en voor altijd,dat doe ik wel en daarom ook alles wat in mijn macht ligt en verder dan dat zelfs.
Jullie hoeven mij niet te overtuigen van de ernst van de zaak,ik weet ook wat ik zou moeten doen.
Waarom doe je dat dan niet? nl. eten en stoppen met braken en pillen?
Maar nogmaals , mijn invloed stopt daar waar de emotie's,de kern en de verstoorde gedragspatronen het overnemen.
Dat is een excuus, jouw invloed reikt verder dan je denkt, en jouw verantwoordelijkheid reikt zeker verder. die emoties, die kern en dat gedrag daar heb je ook invloed op. Sterker nog; jij kiest zelfs voor een bepaald patroon, (braken, niet eten, eetbuien) dat geen reflex, je gaat daar heel bewust mee om.
En dat,maakt mij net zo machteloos en verdrietig als mijn omgeving.
Verschil is alleen dat de effecten bij mij harder zijn en zo is het kringetje weer rond.
Ik snap dat het vanuit jullie zienswijze allemaal heel logisch te beredeneren is.
En al jullie post lees ik met oprechtheid en leg ik zeker niet naast mij neer.
Ik put er steun uit en leg de kritiek naast mijn gedachtes en kijk of er een ingang is,gebruik wat ik kan gebruiken en wat niet...tsja,dat niet natuurlijk.
Vriend heeft hier overigens een tijdje meegelezen,ik weet niet of hij dat nog steeds doet.
Mijn dochter is trouwens 18 impala,inmiddels een hele sterke vrouw en leeft een geweldig leven met veel verstand,een zeer intelligente mooie meid.Geniet van alles wat op haar pad komt.
We zijn zo aan elkaar verbonden.
Ik ben onwijs trots op die griet!
Ik ben overigens trots op al mijn kids.
Ook op mijn hoogbegaafde, moeilijk,gevoelig en zeer humoristische tienerknul die zijn overwinnigen heeft gemaakt waar ik nu nog overloop van trots.
En op mijn driejarige wijsneus,de sprinkhaan en lolbroek en meest vermoeiende stronteigenwijze flapdrol van de familie.
Maken jullie je maar geen grote zorgen over het welzijn van mijn kids,dat doe ik wel en dat doe ik best goed.
En aan mijn welzijn werk ik hard.
Hmmm....waar ging dit topic ook alweer over......o ja relatiecrisis!
we zouden het haast vergeten .
Dikke knuffel voor allemaal. bedankt weer voor alle moeite en reacties.
woensdag 1 oktober 2008 om 00:55
Iry, ik lees je verhaal al een poosje ....
Jij bent een patient! Pas als je dat werkelijk inziet en accepteert, pas dan sta je open voor eventuele behandeling en beter worden...... dan pas!
Zolang je niet erkent dat je een patient bent, zul je je "ja maar" e.d. blijven aanvoeren en nooit never nooit herstellen. Dan zul je voor altijd de "schuld" van je problemen bij anderen blijven leggen.
Jij bent een patient! Pas als je dat werkelijk inziet en accepteert, pas dan sta je open voor eventuele behandeling en beter worden...... dan pas!
Zolang je niet erkent dat je een patient bent, zul je je "ja maar" e.d. blijven aanvoeren en nooit never nooit herstellen. Dan zul je voor altijd de "schuld" van je problemen bij anderen blijven leggen.
woensdag 1 oktober 2008 om 01:03
Iry , als jouw kinderen hun verdriet niet met jou delen , vind jij dan dat ze jou beschermen of dat ze zichzelf - en jou als moeder eigenlijk ook - tekort doen ? Vind je ze dan sterk ? Vind je dat het toppunt van liefde ? Vind je dat wijsheid ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
