Relaties
alle pijlers
De mokerslag.....
vrijdag 22 augustus 2008 om 07:14
En nu gaat het licht echt uit bij mij.
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
Middenin een moeilijke tijd voor mij,waarbij ik langzaam de strijd weer op wilde pakken tegen mijn problemen.
Vertelt mijn vriend mij vanacht nadat ik een paniekaanval had,
Dat het over is tussen ons.
Hij houdt niet meer van mij.
Na 8 jaar alle lief en leed te hebben overwonnen.
Ik ben kapot.
Ik heb geen enkele kracht meer.
Dit zag ik niet aankomen.
Ik ben verdrietig,maar ook ontzettend kwaad omdat hij dit lang voor zich heeft gehouden en daarmee geen enkele kans gaf om het tij te keren.
En ik...ik houd verschikkelijk veel van hem.
Houdt het een keer op voor mij....
woensdag 24 september 2008 om 01:37
Impala,
Ik denk er ook over na om zelf een paar dagen weg te gaan.
Dat is net eens een slecht idee,misschien kan ik in rust in reine komen met de situatie.
Overigens heb ik een goed gesprek gehad vanmiddag bij de kliniek.
Ik heb een vervolgafspraak,ze heeft mij wat aangereikt om over na te denken.
Ze kunnen 1 behandelperiode van drie maanden aanbieden om minder hoge doelen te halen (dat wordt dan de derde keer dat ik daar in behandeling ga,het doet mij goed dat de deur daar iedere keer open blijft voor mij).
Of deelnemen aan een groep met vrouwen met een langdurige eetstoornis,die hebben ze sinds kort.
Daar wordt alleen niet behandeld maar dient meer als klankbord.
Ze heeft wel de gevaren besproken waar ik midden inzit,mijn eetstoornis is nogal breed.
Het zou voor mijn gezondheid beter zijn als ik ten eerste stop met laxeertabletten slikken,daar zit het grootste gevaar zeker in combi met braken.
Het braken moet flink terug gebracht worden.
Het lage gewicht is gezondheidstechnisch het minst gevaarlijk.
Het is beter om stabiel een laag gewicht te hebben met minder compensatie gedrag.
Dan een fluctuerend gewicht met compensatie.
Ik heb met vriend gepraat hierover en hij wil echt dat ik ga stoppen met de laxeertabletten.
Ik vind dat doodeng!
Volgende week ga ik naar mijn huisarts en ook dat bespreken,het zal onder begeleiding moeten namelijk.
Vriend opperde als ik zover ben ik mij gewoon lekker een paar weken op mag sluiten in rekbare kleding(lees joggingbroek) en de weegschaal in die tijd tijdelijk het huis uit gaat.
Want het zal lichamelijk een behoorlijke impact hebben en een flinke herstel periode nodig hebben (met de daarbij komende angsten...brrr!).
En toch ,als ik daarvan kan herstellen(en dat is de vraag) en mijn lichaam weer gewoon functioneert zonder gek gewicht zal ik dat als een enorme verlossing zien.
Ik denk er ook over na om zelf een paar dagen weg te gaan.
Dat is net eens een slecht idee,misschien kan ik in rust in reine komen met de situatie.
Overigens heb ik een goed gesprek gehad vanmiddag bij de kliniek.
Ik heb een vervolgafspraak,ze heeft mij wat aangereikt om over na te denken.
Ze kunnen 1 behandelperiode van drie maanden aanbieden om minder hoge doelen te halen (dat wordt dan de derde keer dat ik daar in behandeling ga,het doet mij goed dat de deur daar iedere keer open blijft voor mij).
Of deelnemen aan een groep met vrouwen met een langdurige eetstoornis,die hebben ze sinds kort.
Daar wordt alleen niet behandeld maar dient meer als klankbord.
Ze heeft wel de gevaren besproken waar ik midden inzit,mijn eetstoornis is nogal breed.
Het zou voor mijn gezondheid beter zijn als ik ten eerste stop met laxeertabletten slikken,daar zit het grootste gevaar zeker in combi met braken.
Het braken moet flink terug gebracht worden.
Het lage gewicht is gezondheidstechnisch het minst gevaarlijk.
Het is beter om stabiel een laag gewicht te hebben met minder compensatie gedrag.
Dan een fluctuerend gewicht met compensatie.
Ik heb met vriend gepraat hierover en hij wil echt dat ik ga stoppen met de laxeertabletten.
Ik vind dat doodeng!
Volgende week ga ik naar mijn huisarts en ook dat bespreken,het zal onder begeleiding moeten namelijk.
Vriend opperde als ik zover ben ik mij gewoon lekker een paar weken op mag sluiten in rekbare kleding(lees joggingbroek) en de weegschaal in die tijd tijdelijk het huis uit gaat.
Want het zal lichamelijk een behoorlijke impact hebben en een flinke herstel periode nodig hebben (met de daarbij komende angsten...brrr!).
En toch ,als ik daarvan kan herstellen(en dat is de vraag) en mijn lichaam weer gewoon functioneert zonder gek gewicht zal ik dat als een enorme verlossing zien.
woensdag 24 september 2008 om 01:53
Hey Ier, nog wakker?
Wat mij zo verbaast uit je berichten is dat jij vindt (ik chargeer enigzins hoor) dat je vriend je er willens en wetens heeft ingeluisd toen jij een jaar geleden jouw huis verkocht. Maar het was toch zo dat zijn emmertje overliep toen jij een paniekaanval kreeg? Toen is hij tot de conclusie gekomen dat hij niet meer van je hield, dat speelde een jaar geleden niet. Tenminste dat kan ik niet uit jouw berichten halen.
met emotionele chantage bedoel ik:
"hij zal wat aanrichten als hij de handdoek in de ring gooit" dat is een verkapte dreiging, wat richt hij dan in jouw optiek aan?
Wat mij zo verbaast uit je berichten is dat jij vindt (ik chargeer enigzins hoor) dat je vriend je er willens en wetens heeft ingeluisd toen jij een jaar geleden jouw huis verkocht. Maar het was toch zo dat zijn emmertje overliep toen jij een paniekaanval kreeg? Toen is hij tot de conclusie gekomen dat hij niet meer van je hield, dat speelde een jaar geleden niet. Tenminste dat kan ik niet uit jouw berichten halen.
met emotionele chantage bedoel ik:
"hij zal wat aanrichten als hij de handdoek in de ring gooit" dat is een verkapte dreiging, wat richt hij dan in jouw optiek aan?
woensdag 24 september 2008 om 02:36
Yep medsie ik ben nog wakker
Ik denk dat wij daarin gewoon verschillen in mening meds.
Naar mijn mening onstaat er al een probleem als er een emmer vol loopt.
Dan kan je je kop in het zand steken,maar daar loopt de emmer niet mee leeg.
Daar moet je wat mee doen,niet wachten tot de bekende druppel.
1 druppel veegt niet in een klap de liefde van tafel,dat doen al die druppels daarvoor al.
Dus....spreek je dat uit,hoe moeilijk je ook praat,desnoods zoek je hulp daarin.
Hij heeft mij buitenspel gezet,en geen kans gegeven(en zichzelf ook niet,onze relatie dus) om iets te kunnen doen,ik kan namelijk geen gedachte lezen en zijn gedrag heeft het heel kundig verbloemt.
Het kan er bij mij gewoon niet in dat je binnen een jaar tijd van veel liefde (want je neemt een grote stap samen,dan moet je toch veel liefde hebben en geen twijfel) naar geen enkele liefde.
Daar klopt iets niet in mijn beleving.
Tenzij ik hem iets onvergeeflijks aan gedaan zou hebben.
Maar hij kaart alleen de eetstoornis aan,die ik al had toen hij een relatie met mij aanging.
Dus dat is niet iets wat uit de lucht komt vallen.
Ik kan wel begrijpen dat het moeilijk is voor mijn omgeving,alle begrip voor.
Maar ik heb zoveel aangedragen voor hem,het was nooit nodig.
Bovendien ben ik echt niet diegene die het boetekleed alleen aan hoeft te trekken.
Ook vriend heeft zijn aandeel,alleen ik verlies mijn liefde niet zo snel.
Die zit gewoon diep,bij hem kennelijk niet en dat kan nooit iets van de laatste paar maanden zijn.
Hij beloofde mij een paar dagen voor de mokerslag nog gouden bergen en wilde toekomstplannen.
Verklaarde zijn liefde voor mij breed.
Shoot me,maar ik begrijp dat niet.
Ik weet het,hij is er nog dus neemt verantwoordelijkheid.
Ook hij neemt tijd voor ons,dat is heel mooi.
Maar ik heb tijd nodig om weer te kunnen vertrouwen op zijn daden en woorden.
Daarnaast blijft het zwaard van Damocles boven mijn hoofd hangen.
Kan hij nog van mij gaan houden?
Ik denk dat wij daarin gewoon verschillen in mening meds.
Naar mijn mening onstaat er al een probleem als er een emmer vol loopt.
Dan kan je je kop in het zand steken,maar daar loopt de emmer niet mee leeg.
Daar moet je wat mee doen,niet wachten tot de bekende druppel.
1 druppel veegt niet in een klap de liefde van tafel,dat doen al die druppels daarvoor al.
Dus....spreek je dat uit,hoe moeilijk je ook praat,desnoods zoek je hulp daarin.
Hij heeft mij buitenspel gezet,en geen kans gegeven(en zichzelf ook niet,onze relatie dus) om iets te kunnen doen,ik kan namelijk geen gedachte lezen en zijn gedrag heeft het heel kundig verbloemt.
Het kan er bij mij gewoon niet in dat je binnen een jaar tijd van veel liefde (want je neemt een grote stap samen,dan moet je toch veel liefde hebben en geen twijfel) naar geen enkele liefde.
Daar klopt iets niet in mijn beleving.
Tenzij ik hem iets onvergeeflijks aan gedaan zou hebben.
Maar hij kaart alleen de eetstoornis aan,die ik al had toen hij een relatie met mij aanging.
Dus dat is niet iets wat uit de lucht komt vallen.
Ik kan wel begrijpen dat het moeilijk is voor mijn omgeving,alle begrip voor.
Maar ik heb zoveel aangedragen voor hem,het was nooit nodig.
Bovendien ben ik echt niet diegene die het boetekleed alleen aan hoeft te trekken.
Ook vriend heeft zijn aandeel,alleen ik verlies mijn liefde niet zo snel.
Die zit gewoon diep,bij hem kennelijk niet en dat kan nooit iets van de laatste paar maanden zijn.
Hij beloofde mij een paar dagen voor de mokerslag nog gouden bergen en wilde toekomstplannen.
Verklaarde zijn liefde voor mij breed.
Shoot me,maar ik begrijp dat niet.
Ik weet het,hij is er nog dus neemt verantwoordelijkheid.
Ook hij neemt tijd voor ons,dat is heel mooi.
Maar ik heb tijd nodig om weer te kunnen vertrouwen op zijn daden en woorden.
Daarnaast blijft het zwaard van Damocles boven mijn hoofd hangen.
Kan hij nog van mij gaan houden?
woensdag 24 september 2008 om 02:46
quote:iry schreef op 24 september 2008 @ 02:36:
Yep medsie ik ben nog wakker
Phoe wat een tekst op dit uur
Ik denk dat wij daarin gewoon verschillen in mening meds.
Naar mijn mening onstaat er al een probleem als er een emmer vol loopt.
Dan kan je je kop in het zand steken,maar daar loopt de emmer niet mee leeg.
Daar moet je wat mee doen,niet wachten tot de bekende druppel.
1 druppel veegt niet in een klap de liefde van tafel,dat doen al die druppels daarvoor al.
Dus....spreek je dat uit,hoe moeilijk je ook praat,desnoods zoek je hulp daarin.
Ja maar dan moet je wel bewust zijn van dat probleem voordat je emmertje overloopt, de kwartjes vallen vaak pas op hun plaats als het emmertje overstroomt en niet eerder, dat is ook de reden dat de overstroming plaatsvindt
Hij heeft mij buitenspel gezet,en geen kans gegeven(en zichzelf ook niet,onze relatie dus) om iets te kunnen doen,ik kan namelijk geen gedachte lezen en zijn gedrag heeft het heel kundig verbloemt.
Het kan er bij mij gewoon niet in dat je binnen een jaar tijd van veel liefde (want je neemt een grote stap samen,dan moet je toch veel liefde hebben en geen twijfel) naar geen enkele liefde.
Daar klopt iets niet in mijn beleving.
Tenzij ik hem iets onvergeeflijks aan gedaan zou hebben.
Maar hij kaart alleen de eetstoornis aan,die ik al had toen hij een relatie met mij aanging.
Dus dat is niet iets wat uit de lucht komt vallen.
Ik kan wel begrijpen dat het moeilijk is voor mijn omgeving,alle begrip voor.
het is in een relatie heel moeilijk om na 8 jaar te accepteren dat het over is. Logisch dat je dat besef niet in 1 keer hebt. Het gaat er niet om wie jij bent en wat jij doet. Het gevoel is bij hem weg, dat kan jij niet veranderen.
Maar ik heb zoveel aangedragen voor hem,het was nooit nodig.
Bovendien ben ik echt niet diegene die het boetekleed alleen aan hoeft te trekken.
Ook vriend heeft zijn aandeel,alleen ik verlies mijn liefde niet zo snel.
Die zit gewoon diep,bij hem kennelijk niet en dat kan nooit iets van de laatste paar maanden zijn.
Dat zijn veronderstellingen die je nu doet
Hij beloofde mij een paar dagen voor de mokerslag nog gouden bergen en wilde toekomstplannen.
Verklaarde zijn liefde voor mij breed.
Shoot me,maar ik begrijp dat niet.
Ik wel dat heet namelijk "kop in het zand steken" bovendien was er nog niet iets geknapt. Hij heeft dat oprecht gemeend.
Ik weet het,hij is er nog dus neemt verantwoordelijkheid.
Ook hij neemt tijd voor ons,dat is heel mooi.
Maar ik heb tijd nodig om weer te kunnen vertrouwen op zijn daden en woorden.
Daarnaast blijft het zwaard van Damocles boven mijn hoofd hangen.
Kan hij nog van mij gaan houden?Je doet nu net alsof hij je kapot maakt. "het zwaard van damocles hangt boven mijn hoofd" Kom op zeg, jij bepaalt zelf of dat zwaard boven je hoofd hangt, je kan ook ergens anders gaan staan. Ik bedoel daarmee dat je leven niet ophoudt bij zijn gebrek aan liefde. Je zal in staat moeten zijn om je eigen leven in te richten zonder hem en jezelf lief te hebben. Wees geen slachtoffer
Yep medsie ik ben nog wakker
Phoe wat een tekst op dit uur
Ik denk dat wij daarin gewoon verschillen in mening meds.
Naar mijn mening onstaat er al een probleem als er een emmer vol loopt.
Dan kan je je kop in het zand steken,maar daar loopt de emmer niet mee leeg.
Daar moet je wat mee doen,niet wachten tot de bekende druppel.
1 druppel veegt niet in een klap de liefde van tafel,dat doen al die druppels daarvoor al.
Dus....spreek je dat uit,hoe moeilijk je ook praat,desnoods zoek je hulp daarin.
Ja maar dan moet je wel bewust zijn van dat probleem voordat je emmertje overloopt, de kwartjes vallen vaak pas op hun plaats als het emmertje overstroomt en niet eerder, dat is ook de reden dat de overstroming plaatsvindt
Hij heeft mij buitenspel gezet,en geen kans gegeven(en zichzelf ook niet,onze relatie dus) om iets te kunnen doen,ik kan namelijk geen gedachte lezen en zijn gedrag heeft het heel kundig verbloemt.
Het kan er bij mij gewoon niet in dat je binnen een jaar tijd van veel liefde (want je neemt een grote stap samen,dan moet je toch veel liefde hebben en geen twijfel) naar geen enkele liefde.
Daar klopt iets niet in mijn beleving.
Tenzij ik hem iets onvergeeflijks aan gedaan zou hebben.
Maar hij kaart alleen de eetstoornis aan,die ik al had toen hij een relatie met mij aanging.
Dus dat is niet iets wat uit de lucht komt vallen.
Ik kan wel begrijpen dat het moeilijk is voor mijn omgeving,alle begrip voor.
het is in een relatie heel moeilijk om na 8 jaar te accepteren dat het over is. Logisch dat je dat besef niet in 1 keer hebt. Het gaat er niet om wie jij bent en wat jij doet. Het gevoel is bij hem weg, dat kan jij niet veranderen.
Maar ik heb zoveel aangedragen voor hem,het was nooit nodig.
Bovendien ben ik echt niet diegene die het boetekleed alleen aan hoeft te trekken.
Ook vriend heeft zijn aandeel,alleen ik verlies mijn liefde niet zo snel.
Die zit gewoon diep,bij hem kennelijk niet en dat kan nooit iets van de laatste paar maanden zijn.
Dat zijn veronderstellingen die je nu doet
Hij beloofde mij een paar dagen voor de mokerslag nog gouden bergen en wilde toekomstplannen.
Verklaarde zijn liefde voor mij breed.
Shoot me,maar ik begrijp dat niet.
Ik wel dat heet namelijk "kop in het zand steken" bovendien was er nog niet iets geknapt. Hij heeft dat oprecht gemeend.
Ik weet het,hij is er nog dus neemt verantwoordelijkheid.
Ook hij neemt tijd voor ons,dat is heel mooi.
Maar ik heb tijd nodig om weer te kunnen vertrouwen op zijn daden en woorden.
Daarnaast blijft het zwaard van Damocles boven mijn hoofd hangen.
Kan hij nog van mij gaan houden?Je doet nu net alsof hij je kapot maakt. "het zwaard van damocles hangt boven mijn hoofd" Kom op zeg, jij bepaalt zelf of dat zwaard boven je hoofd hangt, je kan ook ergens anders gaan staan. Ik bedoel daarmee dat je leven niet ophoudt bij zijn gebrek aan liefde. Je zal in staat moeten zijn om je eigen leven in te richten zonder hem en jezelf lief te hebben. Wees geen slachtoffer
woensdag 24 september 2008 om 02:51
O ja,en wat jij aanhaalt als dreiging.
Dat is geen dreiging.
Ik bedoel dat hij niet eerder heeft nagedacht wat de gevolgen voor iedereen zijn en hij dus zeker eerder aan de bel had moeten trekken om dat te proberen te voorkomen.
Als je alles uit de kast hebt gehaald en het is op,dan zijn de gevolgen nu eenmaal onvoorkomelijk.
Maar dat had hij niet gedaan,nu op de valreep geeft hij het nog een kans.
Ik ben zelf een keer de persoon geweest die de relatie verbrak.
Dat heeft mij jaren gekost voordat ik die knoop kon doorhakken.
Simpelweg om dat de gevolgen enorm zijn en je dat niet zomaar doet.
Daar is een heel traject aan vooraf gegaan van praten kansen geven, proberen en vechten.
Mijn ex was in al die jaren op de hoogte hoe het ervoor stond.
Zelfs toen de beslissing was gevallen en later het moment aanbrak het de kinderen te vertellen dacht ik nog,ik doe het niet omwille van de kinderen.
Ik heb heel wat puin kunnen ruimen na de scheiding bij de kids.Hoewel het niet eens een vechtscheiding was.
Dat zit echt op mijn ziel geplakt en met dat gegeven kan ik (denk ik) daarom mij moeilijk inleven dat iemand zo rigoreus uit het niets een beslissing laat vallen.
Ik heb het idee dat hij nu pas begint met beseffen wat het inhoudt.
Dat is geen dreiging.
Ik bedoel dat hij niet eerder heeft nagedacht wat de gevolgen voor iedereen zijn en hij dus zeker eerder aan de bel had moeten trekken om dat te proberen te voorkomen.
Als je alles uit de kast hebt gehaald en het is op,dan zijn de gevolgen nu eenmaal onvoorkomelijk.
Maar dat had hij niet gedaan,nu op de valreep geeft hij het nog een kans.
Ik ben zelf een keer de persoon geweest die de relatie verbrak.
Dat heeft mij jaren gekost voordat ik die knoop kon doorhakken.
Simpelweg om dat de gevolgen enorm zijn en je dat niet zomaar doet.
Daar is een heel traject aan vooraf gegaan van praten kansen geven, proberen en vechten.
Mijn ex was in al die jaren op de hoogte hoe het ervoor stond.
Zelfs toen de beslissing was gevallen en later het moment aanbrak het de kinderen te vertellen dacht ik nog,ik doe het niet omwille van de kinderen.
Ik heb heel wat puin kunnen ruimen na de scheiding bij de kids.Hoewel het niet eens een vechtscheiding was.
Dat zit echt op mijn ziel geplakt en met dat gegeven kan ik (denk ik) daarom mij moeilijk inleven dat iemand zo rigoreus uit het niets een beslissing laat vallen.
Ik heb het idee dat hij nu pas begint met beseffen wat het inhoudt.
woensdag 24 september 2008 om 03:02
Dat hij dat oprecht gemeend heeft is ook een veronderstelling Meds.
Ik twijfel aan die oprechtheid.
Sterker nog hij gaf toe dat het achteraf waarschijnlijk niet oprecht was(whatever that means).
Hmmm....ik voel mij inderdaad even slachtoffer in de situatie.
Nee ,dat zeg ik verkeerd,mijn kinderen wil ik niet de dupe laten zijn(dus slachtoffer)
Dat zwaard hangt boven mijn hoofd.
Ach....wat dat betreft hebben wij een hele ander kijk op de situatie.
Dat geeft niet,ik vind je evenal wel lief hoor.
Vriend is ook evenal heel lief,maar een lastig mens.
Poe hee,gelukkig ben ik dat niet .
Ik ga nu maar slapen,morgen weer de draad oppakken.
Rust en regelmaat.
Ik twijfel aan die oprechtheid.
Sterker nog hij gaf toe dat het achteraf waarschijnlijk niet oprecht was(whatever that means).
Hmmm....ik voel mij inderdaad even slachtoffer in de situatie.
Nee ,dat zeg ik verkeerd,mijn kinderen wil ik niet de dupe laten zijn(dus slachtoffer)
Dat zwaard hangt boven mijn hoofd.
Ach....wat dat betreft hebben wij een hele ander kijk op de situatie.
Dat geeft niet,ik vind je evenal wel lief hoor.
Vriend is ook evenal heel lief,maar een lastig mens.
Poe hee,gelukkig ben ik dat niet .
Ik ga nu maar slapen,morgen weer de draad oppakken.
Rust en regelmaat.
woensdag 24 september 2008 om 03:20
quote:iry schreef op 24 september 2008 @ 03:02:
Vriend is ook evenal heel lief,maar een lastig mens.
Poe hee,gelukkig ben ik dat niet .
Het lijkt me dat je vriend daar heel anders over denkt, en met reden. Mensen die het zichzelf lastig maken - en dat doe je - maken het de mensen die van ze houden automatisch ook lastig. Doet pijn hoor, om dat te zien en mee te maken. Volgens mij heeft je vriend enorm veel geduld met je en kijk je teveel naar wat jou dwars zit en te weinig naar wat hij ervaart.
begrijp opeens dat je die opmerking al cynisch bedoelde (ik snap die poppetjes niet altijd even goed).
anyway, hoe dan ook (anders krijg ik de taalpolitie achter me aan...) mijn commentaar blijft overeind...
Vriend is ook evenal heel lief,maar een lastig mens.
Poe hee,gelukkig ben ik dat niet .
Het lijkt me dat je vriend daar heel anders over denkt, en met reden. Mensen die het zichzelf lastig maken - en dat doe je - maken het de mensen die van ze houden automatisch ook lastig. Doet pijn hoor, om dat te zien en mee te maken. Volgens mij heeft je vriend enorm veel geduld met je en kijk je teveel naar wat jou dwars zit en te weinig naar wat hij ervaart.
begrijp opeens dat je die opmerking al cynisch bedoelde (ik snap die poppetjes niet altijd even goed).
anyway, hoe dan ook (anders krijg ik de taalpolitie achter me aan...) mijn commentaar blijft overeind...
.
woensdag 24 september 2008 om 07:56
Goedemorgen Iry,
ik kan me goed inleven in jouw denkwijze mbt het boos zijn en het feit dat hij blijkbaar niet oprecht is geweest. Volgens mij zaten en zitten wij in hetzelfde schuitje. Een jaar geleden waren we in de wolken, we postten op het koophuizen-topic en er lag een mooie toekomst in het verschiet. Als iemand de stap zet om een huis met je te kopen, dan zie je dat als een bevestiging van liefde. Je gaat een verbintenis voor lange tijd aan, en er is goed nagedacht over die stap. Als voor jouw gevoel alles goed gaat en je te horen krijgt dat de liefde weg is dan voelen alle beloftes als onoprecht. Zéker als je er niks van hebt gemerkt..ik had precies hetzelfde gevoel van verraad, boosheid, onmacht, en angst (al je zekerheden heb je opgegeven om dat huis te kunnen kopen).
Ook de kinderen zijn aan deze situatie gewend, en een jaar is snel om dat weer helemaal om te gooien. Tot nu toe alle begrip voor jouw gevoelens Iry. Maar ik ben een jaar verder en heb vrij snel ingezien dat juist al die negatieve gevoelens de boel moeilijker maken. Natuurlijk mag je die uiten, zeker in jouw geval lijkt het me onverstandig om dat niet te doen, omdat ze naar binnen slaan. Ik heb geen eetstoornis, maar ik kon ook niet meer eten van de stress. Kan me voorstellen hoe dat bij jou zal zijn.
Wat voor jou nu belangrijk is, is dat je jezelf idd niet als slachtoffer ziet omdat je dan blijft hangen in de waarom-vraag. Al zou hij willen, hij kan dit nooit meer ongedaan maken. Als hij zegt het een kans te geven, dan moet je dat als kans zien. Het klopt wat meds zegt, als je je als slachtoffer opstelt dan leg je alle macht in zijn handen. Op die manier zal je dus niet krijgen wat je wilt. De enige manier is zelf zorgen dat je het krijgt, dus de touwtjes in eigen handen houden. Het hoort bij het leven dat een ander kan beslissen om weg te gaan, en dan moet jij jezelf redden. Maar ook als hij niet weggaat, moet je jezelf redden. Bij mij ging het goed toen ik uit de slachtofferrol kroop, niet naar zijn pijpen danste en besloot dat ik het zelf kon. Laten zien dat je zelf iemand bent, op je strepen staan, aangeven dat het tot hier komt en niet verder. Daarvoor moet je dus wel die boosheid uiten, dus zeggen wat je dwarszit. Maar ik krijg het idee dat jij bang bent dat hij dat niet trekt, en alsnog wegloopt. Je blijft daardoor afhankelijk van hem; als hij geeft dan ben jij gelukkig, en als hij neemt niet. Dat is ongelijkwaardig. In een goede relatie moet je beiden open kunnen zijn, dat geeft een gevoel van veiligheid. Als hij open is dan trek jij dat eigenlijk niet waardoor hij dus in het vervolg zijn mond dicht houdt...zie je dat je dat zelf in stand houd? En als jij je mond opentrekt dan ben jij ook bang voor gevolgen. Op die manier blijven jullie allebei hangen in de negatieve emoties.
Vriend hier is ook geen prater, is bang dat ik boos op hem word. Gaandeweg heeft hij gezien dat ik niet boos wordt, en er gewoon met hem over kan praten, hem in zijn waarde laat. Dus durft hij meer te zeggen. Zoiets kun je oefenen, het is eng, maar oh zo belangrijk!
ik kan me goed inleven in jouw denkwijze mbt het boos zijn en het feit dat hij blijkbaar niet oprecht is geweest. Volgens mij zaten en zitten wij in hetzelfde schuitje. Een jaar geleden waren we in de wolken, we postten op het koophuizen-topic en er lag een mooie toekomst in het verschiet. Als iemand de stap zet om een huis met je te kopen, dan zie je dat als een bevestiging van liefde. Je gaat een verbintenis voor lange tijd aan, en er is goed nagedacht over die stap. Als voor jouw gevoel alles goed gaat en je te horen krijgt dat de liefde weg is dan voelen alle beloftes als onoprecht. Zéker als je er niks van hebt gemerkt..ik had precies hetzelfde gevoel van verraad, boosheid, onmacht, en angst (al je zekerheden heb je opgegeven om dat huis te kunnen kopen).
Ook de kinderen zijn aan deze situatie gewend, en een jaar is snel om dat weer helemaal om te gooien. Tot nu toe alle begrip voor jouw gevoelens Iry. Maar ik ben een jaar verder en heb vrij snel ingezien dat juist al die negatieve gevoelens de boel moeilijker maken. Natuurlijk mag je die uiten, zeker in jouw geval lijkt het me onverstandig om dat niet te doen, omdat ze naar binnen slaan. Ik heb geen eetstoornis, maar ik kon ook niet meer eten van de stress. Kan me voorstellen hoe dat bij jou zal zijn.
Wat voor jou nu belangrijk is, is dat je jezelf idd niet als slachtoffer ziet omdat je dan blijft hangen in de waarom-vraag. Al zou hij willen, hij kan dit nooit meer ongedaan maken. Als hij zegt het een kans te geven, dan moet je dat als kans zien. Het klopt wat meds zegt, als je je als slachtoffer opstelt dan leg je alle macht in zijn handen. Op die manier zal je dus niet krijgen wat je wilt. De enige manier is zelf zorgen dat je het krijgt, dus de touwtjes in eigen handen houden. Het hoort bij het leven dat een ander kan beslissen om weg te gaan, en dan moet jij jezelf redden. Maar ook als hij niet weggaat, moet je jezelf redden. Bij mij ging het goed toen ik uit de slachtofferrol kroop, niet naar zijn pijpen danste en besloot dat ik het zelf kon. Laten zien dat je zelf iemand bent, op je strepen staan, aangeven dat het tot hier komt en niet verder. Daarvoor moet je dus wel die boosheid uiten, dus zeggen wat je dwarszit. Maar ik krijg het idee dat jij bang bent dat hij dat niet trekt, en alsnog wegloopt. Je blijft daardoor afhankelijk van hem; als hij geeft dan ben jij gelukkig, en als hij neemt niet. Dat is ongelijkwaardig. In een goede relatie moet je beiden open kunnen zijn, dat geeft een gevoel van veiligheid. Als hij open is dan trek jij dat eigenlijk niet waardoor hij dus in het vervolg zijn mond dicht houdt...zie je dat je dat zelf in stand houd? En als jij je mond opentrekt dan ben jij ook bang voor gevolgen. Op die manier blijven jullie allebei hangen in de negatieve emoties.
Vriend hier is ook geen prater, is bang dat ik boos op hem word. Gaandeweg heeft hij gezien dat ik niet boos wordt, en er gewoon met hem over kan praten, hem in zijn waarde laat. Dus durft hij meer te zeggen. Zoiets kun je oefenen, het is eng, maar oh zo belangrijk!
woensdag 24 september 2008 om 13:30
Dank je lieve juul,voor het erkennen van mijn gevoel.
Je verwoord het heel goed.
Ook in het stukje wat je voor goes schreef herken ik dingen.
Dat we het niet uiten in stand houden op deze manier,dat zie ik inderdaad wel.
Het is ook een punt waar we wat mee moeten.
Op het moment voel ik mij niet vrij om mij te bewegen in de releatie.Het slachtoffer gevoel komt daar ook bij kijken.
Hoewel ik het woord slachtoffer altijd een naar woord vind.
Maar een machteloosheid en diegene die de meeste shit over zich heen krijgt en daar veel aan moet doen.
Zonder dat het mijn keuze is.
En dat komt bij mij extra hard aan gezien mijn verleden.
Dat stukje kan vriend idd niets aan doen.
Ik moet over dat gevoel heen komen om verder te gaan.
Mijn grenzen durven stellen.
Wat moelijk allemaal.
Ik gedraag mij wel sterk thuis(met af en toe een inzinking) maar het voelt niet zo.
Je verwoord het heel goed.
Ook in het stukje wat je voor goes schreef herken ik dingen.
Dat we het niet uiten in stand houden op deze manier,dat zie ik inderdaad wel.
Het is ook een punt waar we wat mee moeten.
Op het moment voel ik mij niet vrij om mij te bewegen in de releatie.Het slachtoffer gevoel komt daar ook bij kijken.
Hoewel ik het woord slachtoffer altijd een naar woord vind.
Maar een machteloosheid en diegene die de meeste shit over zich heen krijgt en daar veel aan moet doen.
Zonder dat het mijn keuze is.
En dat komt bij mij extra hard aan gezien mijn verleden.
Dat stukje kan vriend idd niets aan doen.
Ik moet over dat gevoel heen komen om verder te gaan.
Mijn grenzen durven stellen.
Wat moelijk allemaal.
Ik gedraag mij wel sterk thuis(met af en toe een inzinking) maar het voelt niet zo.
woensdag 24 september 2008 om 13:35
Impala het was idd cynisch bedoelt
Ik zou heel graag willen kijken naar hoe vriend het ervaart en het delen.
Maar hij laat niets los en leeft gewoon zoals altijd.
Alsof er niets aan de hand is.
Dat is lastig en verwarrend.
Ik heb al een paar keer geprobeert te praten(niet vaak) maar er komt niets uit.
Tsja...wat moet en kan ik daarmee.
Ik laat hem gewoon zijn gang gaan,geef hem ruimte en vrijheid(dat deed ik al)
Maar of dat zo okè is?
Ik weet het niet.
Ik zou heel graag willen kijken naar hoe vriend het ervaart en het delen.
Maar hij laat niets los en leeft gewoon zoals altijd.
Alsof er niets aan de hand is.
Dat is lastig en verwarrend.
Ik heb al een paar keer geprobeert te praten(niet vaak) maar er komt niets uit.
Tsja...wat moet en kan ik daarmee.
Ik laat hem gewoon zijn gang gaan,geef hem ruimte en vrijheid(dat deed ik al)
Maar of dat zo okè is?
Ik weet het niet.
woensdag 24 september 2008 om 13:49
Jullie zitten in een impasse, de manier van omgaan zit erin gesleten. Het is enorm lastig om dat te doorbreken, maar in dit geval is het wel nodig.
Je zegt ik laat hem zijn gang gaan, geef hem ruimte en vrijheid. Dat is wat hij kent, en eigenlijk is dat heel lang goed gegaan, met goed tussen aanhalingstekens.
Want jij hebt er last van. Jij geeft hem die ruimte weliswaar maar het voelt niet goed, toch? Dus misschien moet je je afvragen waarom je dat doet...
Jij kunt je niet vrij bewegen in de relatie, kun je omschrijven hoe zich dat uit, wat er niet goed aan voelt en op welke momenten dat zo is? Als je dat weet, kun je er iets mee.
Je zegt ik laat hem zijn gang gaan, geef hem ruimte en vrijheid. Dat is wat hij kent, en eigenlijk is dat heel lang goed gegaan, met goed tussen aanhalingstekens.
Want jij hebt er last van. Jij geeft hem die ruimte weliswaar maar het voelt niet goed, toch? Dus misschien moet je je afvragen waarom je dat doet...
Jij kunt je niet vrij bewegen in de relatie, kun je omschrijven hoe zich dat uit, wat er niet goed aan voelt en op welke momenten dat zo is? Als je dat weet, kun je er iets mee.
woensdag 24 september 2008 om 14:34
Misschien wil hij vooruitgang zien, om dan pas te praten?
Je gaf aan dat je zou moeten/willen stoppen met laxeerpillen. Bewijs hem dat je het kunt, dat je vecht en je leven terug in handen neemt. Een sterke persoon is aantrekkelijker dan iemand die in een slachtofferrol kruipt, en jij wordt er ook nog eens beter van!
Je gaf aan dat je zou moeten/willen stoppen met laxeerpillen. Bewijs hem dat je het kunt, dat je vecht en je leven terug in handen neemt. Een sterke persoon is aantrekkelijker dan iemand die in een slachtofferrol kruipt, en jij wordt er ook nog eens beter van!
woensdag 24 september 2008 om 14:57
Allereerst voor Julus: wat kun jij het mooi verwoorden!
Wat bedoel je precies met dat je hem zijn gang laat gaan en hem ruimte en vrijheid geeft? Betekent dat dat je zijn wensen voorrang laat hebben op de jouwe en dat je jezelf wegcijfert?
Zo ja, weet je vriend dan ook dat je dit doet of is 'ie gewoon niet anders van je gewend? (dit om even een beeld te krijgen van de
"ongelijkwaardigheid")
En zou je ajb 's nachts niet meer zoveel willen posten?
Lijkt me beter voor je nachtrust en scheelt mij 's ochtends een hoop stress als ik, voordat ik naar m'n werk ga, nog even bij wil lezen
Wat bedoel je precies met dat je hem zijn gang laat gaan en hem ruimte en vrijheid geeft? Betekent dat dat je zijn wensen voorrang laat hebben op de jouwe en dat je jezelf wegcijfert?
Zo ja, weet je vriend dan ook dat je dit doet of is 'ie gewoon niet anders van je gewend? (dit om even een beeld te krijgen van de
"ongelijkwaardigheid")
En zou je ajb 's nachts niet meer zoveel willen posten?
Lijkt me beter voor je nachtrust en scheelt mij 's ochtends een hoop stress als ik, voordat ik naar m'n werk ga, nog even bij wil lezen
donderdag 25 september 2008 om 01:32
quote:visje444 schreef op 24 september 2008 @ 14:34:
Misschien wil hij vooruitgang zien, om dan pas te praten?
Je gaf aan dat je zou moeten/willen stoppen met laxeerpillen. Bewijs hem dat je het kunt, dat je vecht en je leven terug in handen neemt. Een sterke persoon is aantrekkelijker dan iemand die in een slachtofferrol kruipt, en jij wordt er ook nog eens beter van!
Denk dat deze opmerking heel erg in de goede richting komt, Iry.
Jij wil praten. Hij wil waarschijnlijk geen woorden (meer), maar daden.
Misschien wil hij vooruitgang zien, om dan pas te praten?
Je gaf aan dat je zou moeten/willen stoppen met laxeerpillen. Bewijs hem dat je het kunt, dat je vecht en je leven terug in handen neemt. Een sterke persoon is aantrekkelijker dan iemand die in een slachtofferrol kruipt, en jij wordt er ook nog eens beter van!
Denk dat deze opmerking heel erg in de goede richting komt, Iry.
Jij wil praten. Hij wil waarschijnlijk geen woorden (meer), maar daden.
.
donderdag 25 september 2008 om 08:00
Het is heftig dat ik mijn vriend idd niet kon vertrouwen op zijn oprechtheid in dit stuk.
Dat weet hij hoe ik dat voel.
Hij geeft toe dat hij achteraf eerder eerlijk had moeten zijn.
Dus mijn wantrouwen is redelijk terecht hoor meds.
Welke gevolgen dat heeft
Net als ik alleen maar kan werken en hopen dat zijn liefde terug kan komen,zal hij moeten werken aan mijn vertrouwen in hem (op dat gebied,want verder vertrouw ik hem wel op andere vlakke
Pittig idd.
Gisteren hebben we even kort gepraat,goed gesprek.
Vriend heeft nogmaals gezegd dat hij er echt voor gaat,dat geeft een beetje rust.
Dat weet hij hoe ik dat voel.
Hij geeft toe dat hij achteraf eerder eerlijk had moeten zijn.
Dus mijn wantrouwen is redelijk terecht hoor meds.
Welke gevolgen dat heeft
Net als ik alleen maar kan werken en hopen dat zijn liefde terug kan komen,zal hij moeten werken aan mijn vertrouwen in hem (op dat gebied,want verder vertrouw ik hem wel op andere vlakke
Pittig idd.
Gisteren hebben we even kort gepraat,goed gesprek.
Vriend heeft nogmaals gezegd dat hij er echt voor gaat,dat geeft een beetje rust.
donderdag 25 september 2008 om 08:18
Mijn man heeft ook zulke dingen gezegd Iry. Alweer een tijd terug nu. Dat hij zichzelf afvroeg in hoeverre hij oprecht was geweest. Hoeveel liefde er was. Of er wel liefde was (geweest). Of dat hij maar mee was gegaan met de stroom zonder het echt te willen. Ik was er eigenlijk wel blij om (op een verdrietige manier) omdat het bevestigde wat ik maar bleef oppikken bij hem de afgelopen jaren.
Toch was het niet waar. Hij voelde het niet meer doordat hij zelf zo vastliep, doordat ik aan hem trok door te zeggen dat zijn gedrag de relatie nou niet echt hielp, hij was overweldigd, juist op de punten waar hij dat het moeilijkst kon handlen. Nu zegt hij dat hij met mij samen zijn gewoon erg confronterend vond en dat hij dus afstand creeerde. Het gevoel is niet weggeweest, wel diep begraven onder angst, onder onwil.
Dus in hoeverre het waar is weet ik niet. Misschien dat jouw vriend iets soortgelijks ervaart. Ik vond dat toen heel moeilijk ook al was het tegelijkertijd een bevestiging. Want hoe ga je dan verder? Zeker met iemand die maar niets doet, geen initiatief toont, alleen maar afwacht?
Ik ben het nog meer gaan scheiden. Dit ben ik, dit is mijn leven, hier werk ik aan. Dat is jouw leven en je mag ermee doen wat je wil. Als je zo doet, kan ik niet met je samen zijn want dat doet pijn. Dat is de consequentie.
Stom struisvogelgedrag. Iig, wat ik wou zeggen is dat nu niet het moment is om hier mee bezig te zijn, in hoeverre dat nou waar is of niet. Ik denk dat hij het zelf niet weet, dat hij niet eens zichzelf goed kan peilen. Maar dat kan ik natuurlijk mis hebben.
Toch was het niet waar. Hij voelde het niet meer doordat hij zelf zo vastliep, doordat ik aan hem trok door te zeggen dat zijn gedrag de relatie nou niet echt hielp, hij was overweldigd, juist op de punten waar hij dat het moeilijkst kon handlen. Nu zegt hij dat hij met mij samen zijn gewoon erg confronterend vond en dat hij dus afstand creeerde. Het gevoel is niet weggeweest, wel diep begraven onder angst, onder onwil.
Dus in hoeverre het waar is weet ik niet. Misschien dat jouw vriend iets soortgelijks ervaart. Ik vond dat toen heel moeilijk ook al was het tegelijkertijd een bevestiging. Want hoe ga je dan verder? Zeker met iemand die maar niets doet, geen initiatief toont, alleen maar afwacht?
Ik ben het nog meer gaan scheiden. Dit ben ik, dit is mijn leven, hier werk ik aan. Dat is jouw leven en je mag ermee doen wat je wil. Als je zo doet, kan ik niet met je samen zijn want dat doet pijn. Dat is de consequentie.
Stom struisvogelgedrag. Iig, wat ik wou zeggen is dat nu niet het moment is om hier mee bezig te zijn, in hoeverre dat nou waar is of niet. Ik denk dat hij het zelf niet weet, dat hij niet eens zichzelf goed kan peilen. Maar dat kan ik natuurlijk mis hebben.
donderdag 25 september 2008 om 12:35
Feli,
Dat kan best eens waar zijn zoals jij het beschrijft.
Vanuit jou verhaal kan ik het miisschien wel gaan begrijpen(op den duur)
Het gesprek met mijn dochter was ook fijn.
Ik probeerde haar er buiten te laten want ik vind niet dat ik haar met deze zaken moet belasten.
Maar ze kwam gisteren zelf praten.Ze vind dat fijner.
Ze zei: mam ik ben volwassen genoeg om daar mee om te gaan,ik heb liever dat ik juist wat weet dan dat ik zelf moet gaan raden.
Dus we hebben even gepraat.Ook over mijn onbegrip.
Haar nuchtere woorden: Mam wij zijn nu eenmaal gevoelsmensen en praters dus wij zullen dat nooit begrijpen.
Het is gewoon een domme actie hoe hij het heeft aangepakt,dus stop gewoon met zoeken naar begrip wat dat vind je niet,je maakt jezelf alleen maar gek ermee.
Ik probeer het echt los te laten,maar zal best nog gaan piekeren op zijn tijd,ik moet mijzelf gewoon even stop zetten op die momenten.
Gisteren ook mijn moeder overstuur aan de telefoon gehad,die vind de situatie zo moeilijk en heeft veel verdriet.
Die heb ik even moeten kalmeren.
Daarna een gesprekje gehad met vriend.Het leek de laatste week of hij afstandelijker werd.
Nu is hij na het gesprek weer verzacht en meer betrokkenheid.
Ik heb in dat gesprek iets soortgelijks gezegd feli.
Ik werk aan mijn dingen.
Maar jij zal ook wat moeten gaan doen,want mijn liefde en draagkracht heeft een grens.
Ik ben ook te verliezen , als je dat niet wil,doe er wat mee.
Uiteraard moeten we ook leuke dingen samen gaan doen,maar dat doen we nu al goed vind ik.
Dat vond hij ook fijn.
Ik moet geduld hebben en tijd geven (en nemen)
Liefs!
Dat kan best eens waar zijn zoals jij het beschrijft.
Vanuit jou verhaal kan ik het miisschien wel gaan begrijpen(op den duur)
Het gesprek met mijn dochter was ook fijn.
Ik probeerde haar er buiten te laten want ik vind niet dat ik haar met deze zaken moet belasten.
Maar ze kwam gisteren zelf praten.Ze vind dat fijner.
Ze zei: mam ik ben volwassen genoeg om daar mee om te gaan,ik heb liever dat ik juist wat weet dan dat ik zelf moet gaan raden.
Dus we hebben even gepraat.Ook over mijn onbegrip.
Haar nuchtere woorden: Mam wij zijn nu eenmaal gevoelsmensen en praters dus wij zullen dat nooit begrijpen.
Het is gewoon een domme actie hoe hij het heeft aangepakt,dus stop gewoon met zoeken naar begrip wat dat vind je niet,je maakt jezelf alleen maar gek ermee.
Ik probeer het echt los te laten,maar zal best nog gaan piekeren op zijn tijd,ik moet mijzelf gewoon even stop zetten op die momenten.
Gisteren ook mijn moeder overstuur aan de telefoon gehad,die vind de situatie zo moeilijk en heeft veel verdriet.
Die heb ik even moeten kalmeren.
Daarna een gesprekje gehad met vriend.Het leek de laatste week of hij afstandelijker werd.
Nu is hij na het gesprek weer verzacht en meer betrokkenheid.
Ik heb in dat gesprek iets soortgelijks gezegd feli.
Ik werk aan mijn dingen.
Maar jij zal ook wat moeten gaan doen,want mijn liefde en draagkracht heeft een grens.
Ik ben ook te verliezen , als je dat niet wil,doe er wat mee.
Uiteraard moeten we ook leuke dingen samen gaan doen,maar dat doen we nu al goed vind ik.
Dat vond hij ook fijn.
Ik moet geduld hebben en tijd geven (en nemen)
Liefs!
donderdag 25 september 2008 om 12:54
Als je zelf afstand neemt, gaat de ander dat ook doen..
actie is reactie. het is belangrijk om dat soort dingen uit te spreken, want vaak praat je jezelf dingen aan die niet in je voordeel werken en waar je over gaat piekeren.
Dat wert ook zo met intimiteit, als de ander steeds wordt afgewezen, dan zal hij niet eens een poging meer wagen, want bang voor afwijzing. En zo blijf je hangen.
Je bent nu bezig met een proces van vertrouwen willen krijgen, bevestiging etc. Je bent dan aan het zoeken naar bewijs van zijn betrokkenheid, liefde en alles wat je zo nodig hebt. Daar ben je op een gegeven moment zo op gefocust, dat je uit het oog verliest dat hij ook die behoeftes heeft. Zo werkt dat nou eenmaal. Maar als je geeft krijg je het ook terug. Hij zal zo zijn onzekerheden hebben, en wil ook die bevestiging. Hij wil zien dat waar hij zo voor knokt op zijn manier, door jou wordt ontvangen. Of het wel vruchten afwerpt. Jouw onzekerheid kan hij aflezen aan jouw gedrag, en dat maakt hem onzeker. Of hij wel op het goede spoor zit. Hij heeft die aansporing ook nodig, net als jij. Hij wil voelen dat het goed zit, hij zal het moeilijk kunnen peilen omdat je met al je angsten zit en je daarnaar gedraagt. Dat maakt het voor hem heel lastig om in te schatten, of datgene wat hij doet, goed is. Geef hem het voordeel van de twijfel, geef hem eens een compliment. Dat hij ondanks alles toch is gebleven en ervoor wil vechten. Mensen groeien daar enorm van, en een drive om voor de goede zaak te vechten.
actie is reactie. het is belangrijk om dat soort dingen uit te spreken, want vaak praat je jezelf dingen aan die niet in je voordeel werken en waar je over gaat piekeren.
Dat wert ook zo met intimiteit, als de ander steeds wordt afgewezen, dan zal hij niet eens een poging meer wagen, want bang voor afwijzing. En zo blijf je hangen.
Je bent nu bezig met een proces van vertrouwen willen krijgen, bevestiging etc. Je bent dan aan het zoeken naar bewijs van zijn betrokkenheid, liefde en alles wat je zo nodig hebt. Daar ben je op een gegeven moment zo op gefocust, dat je uit het oog verliest dat hij ook die behoeftes heeft. Zo werkt dat nou eenmaal. Maar als je geeft krijg je het ook terug. Hij zal zo zijn onzekerheden hebben, en wil ook die bevestiging. Hij wil zien dat waar hij zo voor knokt op zijn manier, door jou wordt ontvangen. Of het wel vruchten afwerpt. Jouw onzekerheid kan hij aflezen aan jouw gedrag, en dat maakt hem onzeker. Of hij wel op het goede spoor zit. Hij heeft die aansporing ook nodig, net als jij. Hij wil voelen dat het goed zit, hij zal het moeilijk kunnen peilen omdat je met al je angsten zit en je daarnaar gedraagt. Dat maakt het voor hem heel lastig om in te schatten, of datgene wat hij doet, goed is. Geef hem het voordeel van de twijfel, geef hem eens een compliment. Dat hij ondanks alles toch is gebleven en ervoor wil vechten. Mensen groeien daar enorm van, en een drive om voor de goede zaak te vechten.
donderdag 25 september 2008 om 12:54
Fijn dat je er goede gesprekken over hebt gehad .
En ik wou nog even zeggen dat ik eerlijk gezegd blij ben dat je je boosheid hier neerplempt. Het heeft mij enorm geholpen om ook een periode goed boos te zijn en dat niet weg te drukken. Om gefrustreerd en machteloos en gekwetst en pissig te mogen zijn. Het heeft alles bij elkaar niet heel lang geduurd maar het was essentieel voor een stukje gebrek aan grenzen en overmatig begrip voor een ander, om dat eens in een ander en voor mijzelf veel gezonder perspectief te zien.
Juist mijn moeite met boos zijn en grenzen durven aangeven is een van de belangrijkste veroorzakers van mijn eetstoornis geweest. Als ik nu voel dat ik teveel ergens in meega, voel ik ook weer de sporen van mijn es in mij, die roeren zich dan weer. Dat is nu altijd een signaal om eens even goed te kijken waar ik niet goed genoeg op mijzelf let .
Dus wat mij betreft, knal het neer. Je mag zo boos zijn als je maar wil. Maar kijk goed waar je precies boos over bent en hoe je dat kunt veranderen. Soms kun je niets in de relatie tussen jou en een ander veranderen en ligt daar niet de oplossing. Maar dan ligt er altijd wel ergens een constructieve nieuwe oplossing binnen jezelf. Woede kan iets heel helends zijn.
En ik wou nog even zeggen dat ik eerlijk gezegd blij ben dat je je boosheid hier neerplempt. Het heeft mij enorm geholpen om ook een periode goed boos te zijn en dat niet weg te drukken. Om gefrustreerd en machteloos en gekwetst en pissig te mogen zijn. Het heeft alles bij elkaar niet heel lang geduurd maar het was essentieel voor een stukje gebrek aan grenzen en overmatig begrip voor een ander, om dat eens in een ander en voor mijzelf veel gezonder perspectief te zien.
Juist mijn moeite met boos zijn en grenzen durven aangeven is een van de belangrijkste veroorzakers van mijn eetstoornis geweest. Als ik nu voel dat ik teveel ergens in meega, voel ik ook weer de sporen van mijn es in mij, die roeren zich dan weer. Dat is nu altijd een signaal om eens even goed te kijken waar ik niet goed genoeg op mijzelf let .
Dus wat mij betreft, knal het neer. Je mag zo boos zijn als je maar wil. Maar kijk goed waar je precies boos over bent en hoe je dat kunt veranderen. Soms kun je niets in de relatie tussen jou en een ander veranderen en ligt daar niet de oplossing. Maar dan ligt er altijd wel ergens een constructieve nieuwe oplossing binnen jezelf. Woede kan iets heel helends zijn.
donderdag 25 september 2008 om 17:48
Hallo Iry,
hoe is het met je??. misschien een stomme vraag want ik denk dat ik je antwoord wel kan raden.
Een tijdje terug heb ik vol bewondering jou topic zitten lezen. Zoals sommige hier misschien weten heb ik mijn verhaal ooit een keer op het Psyche topic verteld.
Ik ben een vrouw van 23 en heb sinds 2006 een gegeneraliseerde angststornis. Ik heb hiervoor een jaar aan de AD gezeten en ben nu sinds een week helemaal gestopt.
Toen ik jou topic las dacht ik bijmezelf "dat is het ergste dat iemandkan gebeuren".
En niets is minder waar.. afgelopen maandag heeft mijn vriend onze relatie na drie jaar verbroken. Ook wij wonen samen in een super huisje. Mijn wereld stort op dit moment ook volledig in. Mijn grootste steun in de moeilijke tijd van de afgelopen twee jaar ben ik gewoon kwijt.... ik heb het gevoel dathet nooooiiiit meer goed komt met mij.
Je zal niet veel aan mijn verhaal hebben aangezien je zelf diep genoeg in de put zit, maar ik herkende veel in je verhaal en wilde graag mijn hart even luchten...
dikke kus en heel veel sterkte!!
tante uk
hoe is het met je??. misschien een stomme vraag want ik denk dat ik je antwoord wel kan raden.
Een tijdje terug heb ik vol bewondering jou topic zitten lezen. Zoals sommige hier misschien weten heb ik mijn verhaal ooit een keer op het Psyche topic verteld.
Ik ben een vrouw van 23 en heb sinds 2006 een gegeneraliseerde angststornis. Ik heb hiervoor een jaar aan de AD gezeten en ben nu sinds een week helemaal gestopt.
Toen ik jou topic las dacht ik bijmezelf "dat is het ergste dat iemandkan gebeuren".
En niets is minder waar.. afgelopen maandag heeft mijn vriend onze relatie na drie jaar verbroken. Ook wij wonen samen in een super huisje. Mijn wereld stort op dit moment ook volledig in. Mijn grootste steun in de moeilijke tijd van de afgelopen twee jaar ben ik gewoon kwijt.... ik heb het gevoel dathet nooooiiiit meer goed komt met mij.
Je zal niet veel aan mijn verhaal hebben aangezien je zelf diep genoeg in de put zit, maar ik herkende veel in je verhaal en wilde graag mijn hart even luchten...
dikke kus en heel veel sterkte!!
tante uk
