Kinderen
alle pijlers
opvoeden van pubers?
donderdag 25 september 2008 om 23:10
Hallo allemaal,
wil toch maar weer een nieuw topic openen.
Er speelt veel bij mij; door elkaar. Maar waar ik nu mee zit...dochterlief, 14 jaar, doet eigenlijk van alles wat niet goed is voor haar: zij rookt (van mij mag het niet, dus thuis rookt ze niet, wel op school, en buiten, bij papa krijgt ze zelfs de sigaretten aangereikt...), als ze naar feestjes gaat drinkt ze de nodige alcohol (papa lacht hiermee...), en ze rookt wiet (hoeveel heb ik geen idee van, maar ze doet het, krijgt ze goede zin van...). Met haar praten helpt niet; haar thuishouden werkt niet. Er is een gezinsvoogd aangewezen, van haar moet ik mijn dochter vrijer laten, en verlang ik te veel van haar: ze mag niet roken, geen alcohol drinken, en ik verwacht dat ze goed haar best doet op school; dan heb ik de lat voor dochterlief te hoog liggen, zou ze niet aan kunnen voldoen! Nou ja, pardon zeg?
Een gezinsvoogd heeft uiteindelijk de verantwoording, blijkbaar kan ik er niet veel tegen doen...
Ik heb echter het idee, dat ik op deze manier mijn dochter de vernieling in zie gaan, en ik kan niets doen.
Soms zou ik het liefst willen, dat ze bij haar vader ging wonen, maar dat is op dit moment geen optie.
Heeft iemand tips, hoe hiermee om te gaan? Zelf ga ik hier kapot aan...
wil toch maar weer een nieuw topic openen.
Er speelt veel bij mij; door elkaar. Maar waar ik nu mee zit...dochterlief, 14 jaar, doet eigenlijk van alles wat niet goed is voor haar: zij rookt (van mij mag het niet, dus thuis rookt ze niet, wel op school, en buiten, bij papa krijgt ze zelfs de sigaretten aangereikt...), als ze naar feestjes gaat drinkt ze de nodige alcohol (papa lacht hiermee...), en ze rookt wiet (hoeveel heb ik geen idee van, maar ze doet het, krijgt ze goede zin van...). Met haar praten helpt niet; haar thuishouden werkt niet. Er is een gezinsvoogd aangewezen, van haar moet ik mijn dochter vrijer laten, en verlang ik te veel van haar: ze mag niet roken, geen alcohol drinken, en ik verwacht dat ze goed haar best doet op school; dan heb ik de lat voor dochterlief te hoog liggen, zou ze niet aan kunnen voldoen! Nou ja, pardon zeg?
Een gezinsvoogd heeft uiteindelijk de verantwoording, blijkbaar kan ik er niet veel tegen doen...
Ik heb echter het idee, dat ik op deze manier mijn dochter de vernieling in zie gaan, en ik kan niets doen.
Soms zou ik het liefst willen, dat ze bij haar vader ging wonen, maar dat is op dit moment geen optie.
Heeft iemand tips, hoe hiermee om te gaan? Zelf ga ik hier kapot aan...
zondag 28 september 2008 om 23:51
Poezewoes, Saartje, ik heb nog niet alles gelezen, maar wil even reageren op de vraag hoe het contact met de gezinsvoogd is, en of er een vertrouwenspersoon op school is:
de gezinsvoogd is momenteel met vakantie, er is een vervangster, en daarmee is het contact al niet goed. Op school heeft ze wel een vertrouwenspersoon, maart daar komt haar gedrag kwa roken, wiet, en alcohol niet aan bod. Daarom wil ik ook kijken naar een andere vorm van hulp. Ik heb het daar vrijdagmiddag met dochterlief over gehad, en op dat moment stond ze er voor open.
Afgelopen weekend is ze bij haar vader geweest, en heeft daar opgebiecht, dat ze onlangs nog een joint gerookt heeft. Ze rookt dit vooral als ze zich niet goed voelt, om zich dus beter te voelen. Ik heb het er met haar over gehad, hoe gevaarlijk dit is, en dat het risico groot is, dat ze overstapt op andere drugs, als iemand haar zal zeggen, dat ze zich daarmee nog beter zal voelen. Haar vader heeft gezegd, dat hij bijna geen vertrouwen meer in haar heeft. mijn vertrouwen in haar is ook weg....
Daarom hoop ik, dat er iemand is, die met haar kan praten, en haar weer op de goede weg zet. Volgens mij zijn zowel haar vader als ik hiertoe op dit moment niet de juiste persoon...
de gezinsvoogd is momenteel met vakantie, er is een vervangster, en daarmee is het contact al niet goed. Op school heeft ze wel een vertrouwenspersoon, maart daar komt haar gedrag kwa roken, wiet, en alcohol niet aan bod. Daarom wil ik ook kijken naar een andere vorm van hulp. Ik heb het daar vrijdagmiddag met dochterlief over gehad, en op dat moment stond ze er voor open.
Afgelopen weekend is ze bij haar vader geweest, en heeft daar opgebiecht, dat ze onlangs nog een joint gerookt heeft. Ze rookt dit vooral als ze zich niet goed voelt, om zich dus beter te voelen. Ik heb het er met haar over gehad, hoe gevaarlijk dit is, en dat het risico groot is, dat ze overstapt op andere drugs, als iemand haar zal zeggen, dat ze zich daarmee nog beter zal voelen. Haar vader heeft gezegd, dat hij bijna geen vertrouwen meer in haar heeft. mijn vertrouwen in haar is ook weg....
Daarom hoop ik, dat er iemand is, die met haar kan praten, en haar weer op de goede weg zet. Volgens mij zijn zowel haar vader als ik hiertoe op dit moment niet de juiste persoon...
maandag 29 september 2008 om 00:18
Hai Nicole
Ik heb zelf ook een dochter van 14, het lijkt me erg moeilijk de dingen die jij mee maakt.
Mijn dochter rookt en drinkt niet en luisterd (nu) nog naar mij. Misschien ben jij het praten al voorbij maar dat lijkt me erg belangrijk. En laten merken dat jij er voor haar bent en dat jij gewoon heel veel van haar houdt.
Ze heeft een moeilijke periode achter de rug, misschien een keertje shoppen samen? Vind mijn dochter helemaal super. Ik weet wel dat je daarmee niet uit de problemen bent maar gewoon aandacht voor je dochter. Lijkt mij dat ze dat aardig tekort heeft gekomen, omdat jij de zorg had voor haar broer.
Ik wens je veel sterkte en wijsheid
Ik heb zelf ook een dochter van 14, het lijkt me erg moeilijk de dingen die jij mee maakt.
Mijn dochter rookt en drinkt niet en luisterd (nu) nog naar mij. Misschien ben jij het praten al voorbij maar dat lijkt me erg belangrijk. En laten merken dat jij er voor haar bent en dat jij gewoon heel veel van haar houdt.
Ze heeft een moeilijke periode achter de rug, misschien een keertje shoppen samen? Vind mijn dochter helemaal super. Ik weet wel dat je daarmee niet uit de problemen bent maar gewoon aandacht voor je dochter. Lijkt mij dat ze dat aardig tekort heeft gekomen, omdat jij de zorg had voor haar broer.
Ik wens je veel sterkte en wijsheid
maandag 29 september 2008 om 07:13
Hoi,
zij krijgt momenteel best veel extra aandacht, en samen winkelen staat voor de herfstvakantie inderdaad op de planning. Helaas heeft zij nu ook de periode, dat ze niet graag met haar moeder ergens gezien wordt, maar soms gaat het nog. Ik denk echter dat er meer nodig is, dan alleen aandacht, en ik wil dan ook, zoals Poezewoes schrijft, toch kijken voor professionele hulp, liefst zelfs buiten de gezinsvoogd om, die dit niet nodig vindt.
Haar vader zal dit ook niet nodig vinden, dus ik moet nog kijken, hoe me dat gaat lukken!
zij krijgt momenteel best veel extra aandacht, en samen winkelen staat voor de herfstvakantie inderdaad op de planning. Helaas heeft zij nu ook de periode, dat ze niet graag met haar moeder ergens gezien wordt, maar soms gaat het nog. Ik denk echter dat er meer nodig is, dan alleen aandacht, en ik wil dan ook, zoals Poezewoes schrijft, toch kijken voor professionele hulp, liefst zelfs buiten de gezinsvoogd om, die dit niet nodig vindt.
Haar vader zal dit ook niet nodig vinden, dus ik moet nog kijken, hoe me dat gaat lukken!
maandag 29 september 2008 om 09:59
Kun je zomaar buiten de gezinsvoogd om handelen dan? Volgens mij ben je verplicht de gv in te lichten cq te consulteren.
Je zegt dat je dochter wel hulpvcerlening wil overwegen. Ze vindt zelf dus ook dat het niet zo goed met haar gaat? Dat vind ik al een hele stap in de goede richting. Ook het feit dat ze op heeft gebiecht te hebben geblowd en dat ze aangeeft dat ze dit doet als ze zich niet fijn voelt, vind ik positief.
Zeg alsjeblieft niet tegen je dochter dat je het vertrouwen in haar kwijt bent. Daar geef je haar zo'n enorme klap mee. Zeg liever dat je het moeilijk vindt dat ze niet altijd eerlijk is tegen je, maar dat je er graag op wilt vertrouwen dat ook zij graag wil dat de dingen anders gaan en dat je er vertrouwen in hebt dat ze sterk genoeg is om dingen te veranderen als ze dat echt wil. Laat zien dat je haar gedrag naar vindt, maar wijs haar niet als persoon af.
Je zegt dat je dochter wel hulpvcerlening wil overwegen. Ze vindt zelf dus ook dat het niet zo goed met haar gaat? Dat vind ik al een hele stap in de goede richting. Ook het feit dat ze op heeft gebiecht te hebben geblowd en dat ze aangeeft dat ze dit doet als ze zich niet fijn voelt, vind ik positief.
Zeg alsjeblieft niet tegen je dochter dat je het vertrouwen in haar kwijt bent. Daar geef je haar zo'n enorme klap mee. Zeg liever dat je het moeilijk vindt dat ze niet altijd eerlijk is tegen je, maar dat je er graag op wilt vertrouwen dat ook zij graag wil dat de dingen anders gaan en dat je er vertrouwen in hebt dat ze sterk genoeg is om dingen te veranderen als ze dat echt wil. Laat zien dat je haar gedrag naar vindt, maar wijs haar niet als persoon af.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
maandag 29 september 2008 om 11:09
Er is sprake van een ots, ik zou geen stappen ondernemen zonder de gezinsvoogd in te lichten.
En als jouw dochter openstaat voor hulp dan zal de gezinsvoogd dat vast niet tegenhouden.
Je zegt dat je dochter wel openstaat voor hulpverlening. Is dat specifiek voor het blowen of ook voor de andere problemen die zij ervaart?
Ik vind het al heel knap van je dochter dat ze dit aangeeft en dat ze eerlijk is over het blowen. Probeer je daarop te richten, daarmee laat ze zien dat ze jou wel in vertrouwen durft te nemen. En misschien ook wel wat vertrouwen heeft terug gewonnen bij jou?
En als jouw dochter openstaat voor hulp dan zal de gezinsvoogd dat vast niet tegenhouden.
Je zegt dat je dochter wel openstaat voor hulpverlening. Is dat specifiek voor het blowen of ook voor de andere problemen die zij ervaart?
Ik vind het al heel knap van je dochter dat ze dit aangeeft en dat ze eerlijk is over het blowen. Probeer je daarop te richten, daarmee laat ze zien dat ze jou wel in vertrouwen durft te nemen. En misschien ook wel wat vertrouwen heeft terug gewonnen bij jou?
maandag 29 september 2008 om 22:00
Weer bedankt, ik dacht al, dat ik eigenlijk niets mag zonder toestemming van de gezinsvoogd, en daar zit dan ook het probleem. Gezinsvoogd vindt dat ik op dochterlief moet vertrouwen. En omdat er al hulp voor haar is geweest, wil zij haar nu rust gunnen; gesprekken op school en met de gezinsvoogd zou voldoende moeten zijn. Dochterlief heeft echter geen vertrouwen in de gezinsvoogd, en ik heb ook het idee, dat de gezinsvoogd niet diep genoeg op de problemen die mijn dochter heeft ingaat. Zij vindt, dat ik me niet zo druk moet maken over het alcoholgebruik van mijn dochter, en op haar moet vertrouwen. En dat dochterlief wel eens roept, dat ze dood wil, is om aandacht te trekken.
Dochterlief staat (stond?) open voor uitgebreide hulpverlening, omdat ze toch al langer niet lekker in haar vel zit. Mijn vorige vriend (borderline) heeft haar altijd gekleineerd en vernederd, en zij zegt daar nu nog last van te hebben. Zou kunnen, kan ook, dat er iets anders meespeelt. Daarom wilde ik eigenlijk hulpverlening, die er bij haar doorheenprikt, en dat gebeurt nu niet.
Dochterlief staat (stond?) open voor uitgebreide hulpverlening, omdat ze toch al langer niet lekker in haar vel zit. Mijn vorige vriend (borderline) heeft haar altijd gekleineerd en vernederd, en zij zegt daar nu nog last van te hebben. Zou kunnen, kan ook, dat er iets anders meespeelt. Daarom wilde ik eigenlijk hulpverlening, die er bij haar doorheenprikt, en dat gebeurt nu niet.
maandag 29 september 2008 om 22:11
Als jouw dochter aangeeft hulpverlening nodig te hebben, dan kan de gezinsvoogd haast niet anders als daarin meegaan.
Hebben jullie al wat op het oog qua hulpverlening?
Ga iig in op haar hulpvraag. Ik denk dat het een hele stap is geweest voor haar om dit aan te geven, daar mag nu niet aan voorbij gelopen worden lijkt me.
Anders zal haar vertrouwen ook afnemen, zal ze zich niet gehoord voelen.
Weet je hoeveel je dochter blowt en drinkt? Is dat dagelijks?
Los van de vraag in hoeverre je dochter het meent als ze zegt dat ze dood wil, ze geeft ermee aan dat ze ongelukkig is. En dat moet serieus genomen worden, ook door een gezinsvoogd.
Als jullie geen van allen niet overweg kunnen met de gezinsvoogd kan je dat misschien bespreekbaar maken met de voogd? Kom je daar niet verder mee, dan zou je het bij de organisatie aan kunnen geven
Hebben jullie al wat op het oog qua hulpverlening?
Ga iig in op haar hulpvraag. Ik denk dat het een hele stap is geweest voor haar om dit aan te geven, daar mag nu niet aan voorbij gelopen worden lijkt me.
Anders zal haar vertrouwen ook afnemen, zal ze zich niet gehoord voelen.
Weet je hoeveel je dochter blowt en drinkt? Is dat dagelijks?
Los van de vraag in hoeverre je dochter het meent als ze zegt dat ze dood wil, ze geeft ermee aan dat ze ongelukkig is. En dat moet serieus genomen worden, ook door een gezinsvoogd.
Als jullie geen van allen niet overweg kunnen met de gezinsvoogd kan je dat misschien bespreekbaar maken met de voogd? Kom je daar niet verder mee, dan zou je het bij de organisatie aan kunnen geven
maandag 29 september 2008 om 22:19
Dat bespreekbaar maken, heb ik wel eens aan gedacht, maar als ik met haar spreek, valt het allemaal wel mee, maar als ik weg ben, en erover nadenk, (en het met anderen bespreek) klopt het gewoon niet.
Ander voorbeeld: zoonlief is 15 jaar, en woont sinds kort bij vader. Hij krijgt daar een scooter, en mag daarop rijden (zelfs naar school toe). Ik heb aangegeven, dat ik het daar absoluut niet mee eens ben; het is verboden, stel, dat hij brokken maakt, (en misschien zelf ook nog iets meekrijgt), daar mag ik niets van zeggen: hij woont bij vader en ik heb niets in te brengen. Oké, dat begrijp ik wel, maar het is verdorie gewoon verboden...en ik krijg niet de indruk, dat ze daar met vader over praat.
En dat dochter van mij niet mag drinken....bij vader gelden andere regels. Heb ik op zich ook nog wel begrip voor, maar met sommige dingen hoor je toch als ouders op één lijn te zitten? En dat lijkt me met alcohol bijvoorbeeld wél belangrijk. Niet met bijdtijden e.d. Als zij bijv. bij vader om 2.00 uur naar bed mag of later, ben ik het er ook niet mee eens, maar dat bepaalt hij, en daar zal ik me niet mee bemoeien, maar roken, drank en drugs lijkt mij een ander verhaal, maar blijkbaar zie ik dat helemaal verkeerd....
Ander voorbeeld: zoonlief is 15 jaar, en woont sinds kort bij vader. Hij krijgt daar een scooter, en mag daarop rijden (zelfs naar school toe). Ik heb aangegeven, dat ik het daar absoluut niet mee eens ben; het is verboden, stel, dat hij brokken maakt, (en misschien zelf ook nog iets meekrijgt), daar mag ik niets van zeggen: hij woont bij vader en ik heb niets in te brengen. Oké, dat begrijp ik wel, maar het is verdorie gewoon verboden...en ik krijg niet de indruk, dat ze daar met vader over praat.
En dat dochter van mij niet mag drinken....bij vader gelden andere regels. Heb ik op zich ook nog wel begrip voor, maar met sommige dingen hoor je toch als ouders op één lijn te zitten? En dat lijkt me met alcohol bijvoorbeeld wél belangrijk. Niet met bijdtijden e.d. Als zij bijv. bij vader om 2.00 uur naar bed mag of later, ben ik het er ook niet mee eens, maar dat bepaalt hij, en daar zal ik me niet mee bemoeien, maar roken, drank en drugs lijkt mij een ander verhaal, maar blijkbaar zie ik dat helemaal verkeerd....
maandag 29 september 2008 om 22:33
Ik zou het toch echt bespreekbaar maken. Schrijf desnoods alles eens op waar je tegenaan loopt, inclusief voorbeelden.
Jullie hebben beiden het ouderlijk gezag begrijp ik?
Hebben je ex en jij nog contact? Is het mogelijk deze dingen bespreekbaar te maken bij hem?
Ik begrijp dat je met dit soort dingen graag op een lijn zou willen zitten. Maar dat kan je helaas niet afdwingen.
De gezinsvoogd zou daar wel een rol in kunnen hebben.
En ja, drank en blowen. Ik begrijp dat je het niet wil hebben en dat het van jou niet mag.
Maar tegenhouden kan je dat natuurlijk toch niet.
Ik mocht al die dingen ook niet op die leeftijd, maar deed het ook allemaal. Herken mezelf zoals ik als puber was ook wel in wat je over je dochter vertelt.
Laat je dochter merken dat je vertrouwen in haar hebt en haar niet afwijst als persoon. Dat is erg belangrijk.
Ze is een puber, ongelukkig op dit moment en zoekt naar manieren om zich beter te voelen. Hopelijk zal ze zich realiseren dat blowen niet de manier is, juist niet de manier en zal het bij een fase blijven.
Jullie hebben beiden het ouderlijk gezag begrijp ik?
Hebben je ex en jij nog contact? Is het mogelijk deze dingen bespreekbaar te maken bij hem?
Ik begrijp dat je met dit soort dingen graag op een lijn zou willen zitten. Maar dat kan je helaas niet afdwingen.
De gezinsvoogd zou daar wel een rol in kunnen hebben.
En ja, drank en blowen. Ik begrijp dat je het niet wil hebben en dat het van jou niet mag.
Maar tegenhouden kan je dat natuurlijk toch niet.
Ik mocht al die dingen ook niet op die leeftijd, maar deed het ook allemaal. Herken mezelf zoals ik als puber was ook wel in wat je over je dochter vertelt.
Laat je dochter merken dat je vertrouwen in haar hebt en haar niet afwijst als persoon. Dat is erg belangrijk.
Ze is een puber, ongelukkig op dit moment en zoekt naar manieren om zich beter te voelen. Hopelijk zal ze zich realiseren dat blowen niet de manier is, juist niet de manier en zal het bij een fase blijven.
maandag 29 september 2008 om 22:56
quote:saartje1980 schreef op 29 september 2008 @ 22:33:
Jullie hebben beiden het ouderlijk gezag begrijp ik?
Hebben je ex en jij nog contact? Is het mogelijk deze dingen bespreekbaar te maken bij hem?
Ik begrijp dat je met dit soort dingen graag op een lijn zou willen zitten. Maar dat kan je helaas niet afdwingen.
De gezinsvoogd zou daar wel een rol in kunnen hebben.
Mijn ex en ik hebben heel zelden contact, moet echt van mij uit komen, maar hij is niet bereid om ook maar enigszins rekening met mijn 'wensen' te houden, hij zal mij het liefst dwarsbomen. Ik heb al aangegeven, dat ik graag samen met de gezinsvoogd en ex in gesprek wil, maar dat gaat waarschijnlijk nog enige tijd duren...
Wat dochterlief betreft, ik hoop ook, dat het een fase is, en dat ik op een goede manier ermee omga. Zij weet dat ik me zorgen om haar maak, maar dat ik het ook fijn vind, dat ze eerlijk is tegen mij. Verder zie ik wel hoe het gaat lopen. Ik ben zelf nooit zo'n opstandige puber geweest, dus kan me er ook niet zo goed in verplaatsen.
Jullie hebben beiden het ouderlijk gezag begrijp ik?
Hebben je ex en jij nog contact? Is het mogelijk deze dingen bespreekbaar te maken bij hem?
Ik begrijp dat je met dit soort dingen graag op een lijn zou willen zitten. Maar dat kan je helaas niet afdwingen.
De gezinsvoogd zou daar wel een rol in kunnen hebben.
Mijn ex en ik hebben heel zelden contact, moet echt van mij uit komen, maar hij is niet bereid om ook maar enigszins rekening met mijn 'wensen' te houden, hij zal mij het liefst dwarsbomen. Ik heb al aangegeven, dat ik graag samen met de gezinsvoogd en ex in gesprek wil, maar dat gaat waarschijnlijk nog enige tijd duren...
Wat dochterlief betreft, ik hoop ook, dat het een fase is, en dat ik op een goede manier ermee omga. Zij weet dat ik me zorgen om haar maak, maar dat ik het ook fijn vind, dat ze eerlijk is tegen mij. Verder zie ik wel hoe het gaat lopen. Ik ben zelf nooit zo'n opstandige puber geweest, dus kan me er ook niet zo goed in verplaatsen.
dinsdag 30 september 2008 om 18:18
Even een update: mijn dochter vertelde net, dat haar vader in het weekend met haar had gesproken: hij vindt het niet nodig dat dochterlief extra hulp krijgt, zij moet gewoon zelf sterk genoeg zijn, en geen jointjes meer (mee)roken. En verder moest ze BJZ maar bellen, omdat ik haar in de weekenden te veel thuis hou(!) en in het weekend altijd bij anderen laat slapen, als mijn vriend bij mij komt of ik naar hem toe wil.
Dit is een vrij heikel punt: zij wil niet met mijn vriend geconfronteerd worden, mag hem niet, en BJZ vindt dat ik daar rekening mee moet houden, anders zullen ze haar bij me weghalen. Ik heb het contact met mijn vriend al op een laag pitje gezet, maar dochterlief zelf is een paar keer bij vrienden gaan logeren, en zelfs dat wil zij (en vader) nu tegen mij gaan gebruiken...
Dit is een vrij heikel punt: zij wil niet met mijn vriend geconfronteerd worden, mag hem niet, en BJZ vindt dat ik daar rekening mee moet houden, anders zullen ze haar bij me weghalen. Ik heb het contact met mijn vriend al op een laag pitje gezet, maar dochterlief zelf is een paar keer bij vrienden gaan logeren, en zelfs dat wil zij (en vader) nu tegen mij gaan gebruiken...
dinsdag 30 september 2008 om 23:40
Het vervelende met jeugdzorg en ook vaak met de Rvdk is dat ze de 'schuld' bijna altijd bij de ouders neerleggen. Puber zit niet goed in haar vel en heeft veel meegemaakt en dat is dan altijd de oorzaak van kutgedrag, om het maar grof te zeggen. De grootste kolder die er bestaat.
Dus bij Nicole is het ook haar schuld, omdat de zoon van het gezin soms wat meer aandacht kreeg dan de dochter? Wat een onzin!
Ik heb ook wel wat meegemaakt, ook toen ik jong en onbedorven was, maar ik heb me als puber toch echt niet zo gedragen hoor! Nicole, ik begrijp je probleem, ik heb ook zo'n secreet hier rondlopen en die van mij is nu 16, net geworden. Het eerste gesprek bij jeugdzorg is gepland en ik heb al aangegeven dat ik haar zo snel mogelijk het huis uit wil hebben.
Vanaf dat mevrouw 12 jaar is doet ze alles achter mijn rug om, liegt en bedriegt ze, rookt, gebruikt wiet en alcohol en doet geen bal aan school. Is blijven zitten nu in vmbo 3 theoretische leerweg, terwijl ze op haar sloffen de HAVO kan halen.
Twee weken geleden was ik het helemaal zat en heb ik tegen haar ook gezegd dat ik er klaar mee ben en dat ze eruit gaat. Vanaf die tijd is ze zo op het oog poeslief, maar vanavond ontdekte ik in een tas van haar, bij toeval, want nee, ik snuffel niet, 2 grote flessen drank...........
En nee, ik verbied niet, maar ik praat met haar. Ik probeer haar normen en waarden bij te brengen, te vertellen dat ze serieus met haar bijbaantje om moet gaan en zich niet ziek moet melden als ze niet ziek is, maar geen zin heeft om te werken op een warme dag..............(ja, zoéén is het.......)
Ik zie om me heen heel veel pubers die nog veel meer ellende hebben meegemaakt als mijn eigen dochter, maar die gaan wel normaal om met drank, sigaretten en drugs, die gaan wel over naar de volgende klas en doen, redelijk, hun best op school en die nemen hun bijbaantje wel serieus..........
Je moet ze vrijlaten, las ik hier ergens... Klopt, die van mij krijgt zoveel vrijheid dat ze wat dat aangaat al haar vrienden voorbijstreeft. En toch mag ze niet alles. En het is ook nooit genoeg, ze wil altijd meer....en alle vrienden mogen wel en zij niet.......en als je dan navraag gaat doen blijkt 80% niet te mogen......gek he, zulke extreme ideeën over opvoeding heb ik dus toch niet.
Nicole, als ik je één raad mag geven: zorg dat je dochter NU bij jeugdzorg terecht komt en daar 'geholpen' wordt want als ze 'te oud' zijn doen ze niets meer. Mijn dochter zit al in de gevarenzone met haar 16 jaar, met als gevolg dat ik straks een diplomaloze, rokende, drugsgebruikende en vooral kansloze jongere op de bank heb hangen die tot haar 30e thuis blijft wonen omdat ze met haar diplomaloze salarisje geen fatsoenlijk flatje kan betalen...............
Dus bij Nicole is het ook haar schuld, omdat de zoon van het gezin soms wat meer aandacht kreeg dan de dochter? Wat een onzin!
Ik heb ook wel wat meegemaakt, ook toen ik jong en onbedorven was, maar ik heb me als puber toch echt niet zo gedragen hoor! Nicole, ik begrijp je probleem, ik heb ook zo'n secreet hier rondlopen en die van mij is nu 16, net geworden. Het eerste gesprek bij jeugdzorg is gepland en ik heb al aangegeven dat ik haar zo snel mogelijk het huis uit wil hebben.
Vanaf dat mevrouw 12 jaar is doet ze alles achter mijn rug om, liegt en bedriegt ze, rookt, gebruikt wiet en alcohol en doet geen bal aan school. Is blijven zitten nu in vmbo 3 theoretische leerweg, terwijl ze op haar sloffen de HAVO kan halen.
Twee weken geleden was ik het helemaal zat en heb ik tegen haar ook gezegd dat ik er klaar mee ben en dat ze eruit gaat. Vanaf die tijd is ze zo op het oog poeslief, maar vanavond ontdekte ik in een tas van haar, bij toeval, want nee, ik snuffel niet, 2 grote flessen drank...........
En nee, ik verbied niet, maar ik praat met haar. Ik probeer haar normen en waarden bij te brengen, te vertellen dat ze serieus met haar bijbaantje om moet gaan en zich niet ziek moet melden als ze niet ziek is, maar geen zin heeft om te werken op een warme dag..............(ja, zoéén is het.......)
Ik zie om me heen heel veel pubers die nog veel meer ellende hebben meegemaakt als mijn eigen dochter, maar die gaan wel normaal om met drank, sigaretten en drugs, die gaan wel over naar de volgende klas en doen, redelijk, hun best op school en die nemen hun bijbaantje wel serieus..........
Je moet ze vrijlaten, las ik hier ergens... Klopt, die van mij krijgt zoveel vrijheid dat ze wat dat aangaat al haar vrienden voorbijstreeft. En toch mag ze niet alles. En het is ook nooit genoeg, ze wil altijd meer....en alle vrienden mogen wel en zij niet.......en als je dan navraag gaat doen blijkt 80% niet te mogen......gek he, zulke extreme ideeën over opvoeding heb ik dus toch niet.
Nicole, als ik je één raad mag geven: zorg dat je dochter NU bij jeugdzorg terecht komt en daar 'geholpen' wordt want als ze 'te oud' zijn doen ze niets meer. Mijn dochter zit al in de gevarenzone met haar 16 jaar, met als gevolg dat ik straks een diplomaloze, rokende, drugsgebruikende en vooral kansloze jongere op de bank heb hangen die tot haar 30e thuis blijft wonen omdat ze met haar diplomaloze salarisje geen fatsoenlijk flatje kan betalen...............
dinsdag 30 september 2008 om 23:51
Lees net je laatste berichtje. Dochter wil niet met jouw vriend geconfronteerd worden? Mag mama zelf ook nog een leven hebben? Tjonge jonge zeg, trek je daar alsjeblieft niks van aan, zij is straks 20 en gaat het huis uit en dan zit jij in je uppie hoor.
Die van mij maakt ook veel stampij over, ondertussen, mijn man. 5 jaar geleden hebben we elkaar ontmoet. Dochter was toen 11 jaar. We hebben de eerste twee en half jaar gelat dus echt wel rustig aangedaan, hij was er 3 avonden in de week en later ook dan de 3 nachten. We hebben met haar besproken dat we wilden gaan samenwonen en om haar mening gevraagd, ze vond het prima. Op zich kunnen ze het ook goed samen vinden, ze gaan soms ook samen een dag op stap of naar de film ofzo. Afgelopen weekend zijn ze voor de 3e keer naar monster jam geweest.....
Maar o wee, als hij haar vraagt of ze haar kamer opruimt, of als hij zegt dat ze een broodje moet eten voordat ze de deur uitgaat.....Dan is hij ineens 'haar vader niet' en 'moet ie zich met zijn eigen zaken bemoeien'
Nee, klopt, hij is niet haar vader, maar wel de volwassene in huis, al 5 jaar en ze kan normaal doen wat er wordt gevraagd of op een normale manier zeggen dat ze iets anders wil. Als zij ziek is en moet worden opgehaald, staat hij voor haar klaar en NIET haar eigen vader, die doet namelijk niks. enzenz......
Nicole, misschien is het juist wel goed dat dochterlief het ergens anders gaat proberen, komt ze wellicht tot de conclusie dat ze het thuis nog niet zo slecht had..........
Dat is ook de reden dat ik zeg dat mijn dochter maar eens een poosje ergens anders moet wonen, ze heeft het bij ons veel te goed en laat ze dat maar eens beseffen!
Die van mij maakt ook veel stampij over, ondertussen, mijn man. 5 jaar geleden hebben we elkaar ontmoet. Dochter was toen 11 jaar. We hebben de eerste twee en half jaar gelat dus echt wel rustig aangedaan, hij was er 3 avonden in de week en later ook dan de 3 nachten. We hebben met haar besproken dat we wilden gaan samenwonen en om haar mening gevraagd, ze vond het prima. Op zich kunnen ze het ook goed samen vinden, ze gaan soms ook samen een dag op stap of naar de film ofzo. Afgelopen weekend zijn ze voor de 3e keer naar monster jam geweest.....
Maar o wee, als hij haar vraagt of ze haar kamer opruimt, of als hij zegt dat ze een broodje moet eten voordat ze de deur uitgaat.....Dan is hij ineens 'haar vader niet' en 'moet ie zich met zijn eigen zaken bemoeien'
Nee, klopt, hij is niet haar vader, maar wel de volwassene in huis, al 5 jaar en ze kan normaal doen wat er wordt gevraagd of op een normale manier zeggen dat ze iets anders wil. Als zij ziek is en moet worden opgehaald, staat hij voor haar klaar en NIET haar eigen vader, die doet namelijk niks. enzenz......
Nicole, misschien is het juist wel goed dat dochterlief het ergens anders gaat proberen, komt ze wellicht tot de conclusie dat ze het thuis nog niet zo slecht had..........
Dat is ook de reden dat ik zeg dat mijn dochter maar eens een poosje ergens anders moet wonen, ze heeft het bij ons veel te goed en laat ze dat maar eens beseffen!
woensdag 1 oktober 2008 om 00:55
Kaatje, volgens mij heb je de reacties hier helemaal niet goed gelezen.
Daarbij ga je wel heel erg tekeer over dat 'secreet' van een dochter van je.
Waarom wil je haar uit huis laten plaatsen? Volgens mij heb je echt geen idee waar je het over hebt.
En ja, in dit geval ga ik toch echt denken dat het aan de ouders (moeder in dit geval ligt). Zal wel niet in goede aarde vallen bij je, maar dat valt jouw verhaal ook niet bij mij.
Daarbij ga je wel heel erg tekeer over dat 'secreet' van een dochter van je.
Waarom wil je haar uit huis laten plaatsen? Volgens mij heb je echt geen idee waar je het over hebt.
En ja, in dit geval ga ik toch echt denken dat het aan de ouders (moeder in dit geval ligt). Zal wel niet in goede aarde vallen bij je, maar dat valt jouw verhaal ook niet bij mij.
woensdag 1 oktober 2008 om 01:26
Pubers zetten zich toch vaak af tegen hun ouders als ze ind e pubertijd komen? De een natturlijk extremer als de ander.
En Kaatje dat je voor zulke dingen als kamer opruimen etc je kind uit huis wilt plaatsen? Het is toch jou kind, die doe je toch zomaar niet weg.
Ik heb zelf een relatie (bijna over) met een man en nu mijn kinderen ouder worden klikt het niet meer. Ik begon zelf ook al minder te voelen voor hem. Er is veel ruzie in huis tussen de kids en hij. Dan kies ik voor de kids die zijn me alles. Lekker weer op mezelf wonen met de kinderen en weer heerlijk rust in huis.
En Kaatje dat je voor zulke dingen als kamer opruimen etc je kind uit huis wilt plaatsen? Het is toch jou kind, die doe je toch zomaar niet weg.
Ik heb zelf een relatie (bijna over) met een man en nu mijn kinderen ouder worden klikt het niet meer. Ik begon zelf ook al minder te voelen voor hem. Er is veel ruzie in huis tussen de kids en hij. Dan kies ik voor de kids die zijn me alles. Lekker weer op mezelf wonen met de kinderen en weer heerlijk rust in huis.
woensdag 1 oktober 2008 om 23:11
Pfff, sorry Mika, maar als ik het goed lees, wil Kaatje echt niet haar dochter uit huis voor het niet opruimen van haar kamer, maar meer om het alcohol en wietgebruik van haar dochter.
En ik heb daar bij mijn dochter ook moeite mee! Wil niet toezien, hoe zij de verkeerde kant op gaat.
Vader heeft mijn dochter gezegd, contact op te nemen met BJZ, omdat ik haar bij anderen laat slapen, als ik naar vriendlief ga. Vader gaat er voor het gemak aan voorbij, dat ik bij vriendlief ga slapen, omdat dochter toch niet thuis is. Een paar 'gestolen' uurtjes voor vriend en mij samen. Inderdaad, mag ik ook nog een eigen leven leiden? Maar omdat dochterlief mijn vriend niet mag, mag ik hem dus niet meer met haar confronteren, noch haar bij anderen laten slapen, omdat ik bij vriend wil zijn. Ik weet niet, wat vader wil beogen: of hij dochter in huis wil, en daarom haar opstookt, of dat hij wil, dat ik er alleen voor dochter ben, en mij gewoon heel erg dwars wil liggen. Maar hij speelt het wel via dochter, en dat vind ik triest.
Hij had dochterlief ook opgestookt om contact op te nemen met BJZ, omdat ik er niet voor haar was. Dit heeft dochterlief vandaag gedaan, maar bij BJZ had de vervangende gezinsvoogd het probleem niet zo begrepen...
En ik heb daar bij mijn dochter ook moeite mee! Wil niet toezien, hoe zij de verkeerde kant op gaat.
Vader heeft mijn dochter gezegd, contact op te nemen met BJZ, omdat ik haar bij anderen laat slapen, als ik naar vriendlief ga. Vader gaat er voor het gemak aan voorbij, dat ik bij vriendlief ga slapen, omdat dochter toch niet thuis is. Een paar 'gestolen' uurtjes voor vriend en mij samen. Inderdaad, mag ik ook nog een eigen leven leiden? Maar omdat dochterlief mijn vriend niet mag, mag ik hem dus niet meer met haar confronteren, noch haar bij anderen laten slapen, omdat ik bij vriend wil zijn. Ik weet niet, wat vader wil beogen: of hij dochter in huis wil, en daarom haar opstookt, of dat hij wil, dat ik er alleen voor dochter ben, en mij gewoon heel erg dwars wil liggen. Maar hij speelt het wel via dochter, en dat vind ik triest.
Hij had dochterlief ook opgestookt om contact op te nemen met BJZ, omdat ik er niet voor haar was. Dit heeft dochterlief vandaag gedaan, maar bij BJZ had de vervangende gezinsvoogd het probleem niet zo begrepen...
donderdag 2 oktober 2008 om 02:40
Nicole, ik denk dat je dochter je heel hard nodig heeft.
Het gebruiken van alcohol, het blowen en spijbelen deed ik ook als puber. Ik heb vreselijk met mezelf in de knoop gezeten in die tijd, vond het echt heel moeilijk en zette me flink af. Ik was boos, onzeker, verdrietig. Had een best normale kindertijd gehad, geen problemen zoals in jouw gezin.
Je wilt niet toezien hoe ze de verkeerde kant opgaat, maar je wilt haar ook niet van je wegduwen.
Ik schrik bijvoorbeeld van wat Kaatje schrijft, met die houding zal ze haar dochter naar mijn idee niet helpen.
Als ik kijk naar mijn eigen ervaringen zal je dochter juist veiligheid bij jou zoeken en tegelijk zet ze zich af.
Soms weet je als puber niet eens waarom, maar doe je dat en heftig ook.
Ik hield tegelijk heel veel van mijn moeder en maakte toch ruzie en ging erg tegen haar in.
Het middelengebruik was vluchtgedrag en ook onder groepsdruk.
Het idee dat ze ergens anders maar eens moet gaan voelen hoe goed ze het thuis eigenlijk had, kan ook verkeerd uitpakken. Ik denk dat je dochter niet wil dat je haar loslaat, maar ze wil misschien juist voelen hoe je haar eigenlijk dichtbij je wilt hebben. Een soort veilige ruimte voelen waarbinnen zij eigenlijk moet leren van haar gedrag.
Ik ben zelf jong het huis uitgegaan, meteen in een foute relatie gekomen en vanaf toen weer een hoop meegemaakt.
Stel nou, Kaatje, dat ze tot die conclusie komt, dat het thuis beter was. Zou ze dan naar huis kunnen komen? Zou ze dat durven, zich welkom voelen? Ziet ze er misschien van af omdat ze weet dat ze nog een keer de volle laag gaat krijgen van jouw gelijk. Is het misschien inmiddels te ver uit de hand gelopen dat ze niet meer thuis komt wonen, door wat ze in de tussentijd heeft meegemaakt?
Kaatje, ik begrijp echt niet waarom je het kolder noemt dat het moeilijke gedrag van een tiener te maken kan hebben met wat ze eerder heeft meegemaakt.
Het gaat denk ik ook niet erom, wie de schuld heeft zoals jij zegt dat het dan die van de ouders is volgens 'iedereen/hulpverlening'.
Het gaat juist om het begrijpen van waar iets vandaan komt, om het op jouw manier dan te kunnen begeleiden van je kind. Wanneer je zelf inzicht krijgt in dat wat bijdraagt of een oorzaak is van de onrust bij je dochter, heb je ook een begin, een handvat om over te praten en er aan te werken.
Je kunt wel hopen dat je kind geen alcohol gaat gebruiken, of gaat blowen. Maar wat doe je als het zover is? Mijn ouders wisten helemaal niets van middelen af. Ze verboden het gewoon. Bijna iedereen uit mijn middelbare schoolklas dronk en rookte, op het gym en op de havo. Mensen blowden in het fietsenhok, na school, op feestjes etc. Er wordt steeds meer gedronken.
Misschien zou je je kunnen verdiepen in dit soort dingen en de belevingswereld van je dochter, hoe groepsdruk werkt etc om een soort actieve houding aan te kunnen nemen in het erover praten en haar te kunnen begeleiden als ouder.
Bijvoorbeeld: ik stuurde mijn moeder weg uit mijn kamer als ze wilde praten, hoewel ik het eigenlijk juist wilde. Ik maakte haar van alles wijs om op dat moment van haar af te zijn, en aan de andere kant wilde ik dat ze bleef staan en dat ze zag dat ik me rot voelde en haar nodig had. Maar dat gaf ik niet toe.
Ik was in de war en zij was misschien juist de meest veilige persoon tegen wie ik figuurlijk aan kon schoppen.
Misschien is het als ouder van een puber die het moeilijk heeft wel zo, dat je die moet willen zijn.
Dat vertelde mijn moeder me later. Ze deden het bij mijn broertje heel anders. (Die is een stuk jonger dan ik)
Niet alleen maar zaken verbieden, maar erover praten en heel vaak zijn mening vragen over onderwerpen die zouden kunnen spelen of waarvan ze wisten. Ze hadden zich veel meer verdiept in computers/internet, blowen om maar iets te noemen.
Pubers zijn vaak erg kritisch op hun ouders en vergroten dingen uit. Ze raken je op gevoelige plekken en zoeken erg hun vrije ruimte, de grenzen op.
Wat me belangrijk lijkt is dat je dochter precies weet wat de grenzen thuis en in relatie met elkaar zijn, en waarom jij als ouder die mening hebt omdat je dat ook herhaalt en duidelijk uitlegt wanneer iets ter sprake komt of van toepassing is.
Dat ze weet waarom je je zorgen maakt, waarom jij wilt dat ze uitkijkt in bepaalde situaties, wat jij belangrijk vindt voor haar om aan te denken.
Ook al zet ze zich af en doet ze dingen die jij niet wilt, ze krijgt toch dat inzicht in die grenzen mee als je daar aandacht aan besteed denk ik. Dat kan op een gegeven moment helpen om weer rust te vinden, om ervan te leren van wat ze meemaakt, dingen te plaatsen.
Nicole, je dochter heeft problemen met je vriend. Misschien juist ook omdat ze heel scherp kijkt naar wat er volgens haar niet goed is, niet klopt. Nu heb jij ook problemen in je relatie, die veel van je vragen. Aandacht die je dochter misschien ook wil voor zichzelf, energie die je in een moeizame relatie steekt maar die zij ook wil. (Even afgezien of ze gelijk heeft, ze kan dit zo voelen, toch?) Ook al laat ze dat niet zo duidelijk merken. Ze zet zich er wel tegen af, dat is vaak een teken dat het juist een belangrijk issue kan zijn.
De dochter van Kaatje kan zich trouwens misschien ook wel afzetten tegen haar stiefvader, juist vanwege het feit dat ze had gewild dat haar eigen vader die rol op zich had genomen, om maar een reden te noemen.
Ik bedoel met mijn bijdrage mee te denken. Al vind ik de toon waarop Kaatje schrijft helemaal niet opbouwend, ik kan me voorstellen dat het moeilijk is.
Nicole, sterkte met alles.
Ik denk dat het advies van o.a. Poezewoes om haar niet af te wijzen als persoon, maar wel haar wijzen op haar gedrag, echt heel belangrijk is.
Dat vertrouwen dat je er altijd voor haar bent als moeder, en ze weet zelf ook dat het gedrag niet kan. Maar als puber kun je erg goed (en krom) redeneren maar dat is een leerproces waarmee je jezelf steeds beter kunt plaatsen en niet steeds alleen in het middelpunt van alles.
Ik denk dat jullie ook juist moeder-dochter dingen/uitjes enzo zouden kunnen ondernemen. Om tussendoor ook die dagen te hebben waar je elkaar even dichtbij hebt. Ging je nog op vakantie met haar?
Juist die dingen die je samen onderneemt kunnen ervoor zorgen dat je haar op een ander moment misschien wel kunt bereiken en met haar kunt praten.
Liefs,
Iseo
Het gebruiken van alcohol, het blowen en spijbelen deed ik ook als puber. Ik heb vreselijk met mezelf in de knoop gezeten in die tijd, vond het echt heel moeilijk en zette me flink af. Ik was boos, onzeker, verdrietig. Had een best normale kindertijd gehad, geen problemen zoals in jouw gezin.
Je wilt niet toezien hoe ze de verkeerde kant opgaat, maar je wilt haar ook niet van je wegduwen.
Ik schrik bijvoorbeeld van wat Kaatje schrijft, met die houding zal ze haar dochter naar mijn idee niet helpen.
Als ik kijk naar mijn eigen ervaringen zal je dochter juist veiligheid bij jou zoeken en tegelijk zet ze zich af.
Soms weet je als puber niet eens waarom, maar doe je dat en heftig ook.
Ik hield tegelijk heel veel van mijn moeder en maakte toch ruzie en ging erg tegen haar in.
Het middelengebruik was vluchtgedrag en ook onder groepsdruk.
Het idee dat ze ergens anders maar eens moet gaan voelen hoe goed ze het thuis eigenlijk had, kan ook verkeerd uitpakken. Ik denk dat je dochter niet wil dat je haar loslaat, maar ze wil misschien juist voelen hoe je haar eigenlijk dichtbij je wilt hebben. Een soort veilige ruimte voelen waarbinnen zij eigenlijk moet leren van haar gedrag.
Ik ben zelf jong het huis uitgegaan, meteen in een foute relatie gekomen en vanaf toen weer een hoop meegemaakt.
Stel nou, Kaatje, dat ze tot die conclusie komt, dat het thuis beter was. Zou ze dan naar huis kunnen komen? Zou ze dat durven, zich welkom voelen? Ziet ze er misschien van af omdat ze weet dat ze nog een keer de volle laag gaat krijgen van jouw gelijk. Is het misschien inmiddels te ver uit de hand gelopen dat ze niet meer thuis komt wonen, door wat ze in de tussentijd heeft meegemaakt?
Kaatje, ik begrijp echt niet waarom je het kolder noemt dat het moeilijke gedrag van een tiener te maken kan hebben met wat ze eerder heeft meegemaakt.
Het gaat denk ik ook niet erom, wie de schuld heeft zoals jij zegt dat het dan die van de ouders is volgens 'iedereen/hulpverlening'.
Het gaat juist om het begrijpen van waar iets vandaan komt, om het op jouw manier dan te kunnen begeleiden van je kind. Wanneer je zelf inzicht krijgt in dat wat bijdraagt of een oorzaak is van de onrust bij je dochter, heb je ook een begin, een handvat om over te praten en er aan te werken.
Je kunt wel hopen dat je kind geen alcohol gaat gebruiken, of gaat blowen. Maar wat doe je als het zover is? Mijn ouders wisten helemaal niets van middelen af. Ze verboden het gewoon. Bijna iedereen uit mijn middelbare schoolklas dronk en rookte, op het gym en op de havo. Mensen blowden in het fietsenhok, na school, op feestjes etc. Er wordt steeds meer gedronken.
Misschien zou je je kunnen verdiepen in dit soort dingen en de belevingswereld van je dochter, hoe groepsdruk werkt etc om een soort actieve houding aan te kunnen nemen in het erover praten en haar te kunnen begeleiden als ouder.
Bijvoorbeeld: ik stuurde mijn moeder weg uit mijn kamer als ze wilde praten, hoewel ik het eigenlijk juist wilde. Ik maakte haar van alles wijs om op dat moment van haar af te zijn, en aan de andere kant wilde ik dat ze bleef staan en dat ze zag dat ik me rot voelde en haar nodig had. Maar dat gaf ik niet toe.
Ik was in de war en zij was misschien juist de meest veilige persoon tegen wie ik figuurlijk aan kon schoppen.
Misschien is het als ouder van een puber die het moeilijk heeft wel zo, dat je die moet willen zijn.
Dat vertelde mijn moeder me later. Ze deden het bij mijn broertje heel anders. (Die is een stuk jonger dan ik)
Niet alleen maar zaken verbieden, maar erover praten en heel vaak zijn mening vragen over onderwerpen die zouden kunnen spelen of waarvan ze wisten. Ze hadden zich veel meer verdiept in computers/internet, blowen om maar iets te noemen.
Pubers zijn vaak erg kritisch op hun ouders en vergroten dingen uit. Ze raken je op gevoelige plekken en zoeken erg hun vrije ruimte, de grenzen op.
Wat me belangrijk lijkt is dat je dochter precies weet wat de grenzen thuis en in relatie met elkaar zijn, en waarom jij als ouder die mening hebt omdat je dat ook herhaalt en duidelijk uitlegt wanneer iets ter sprake komt of van toepassing is.
Dat ze weet waarom je je zorgen maakt, waarom jij wilt dat ze uitkijkt in bepaalde situaties, wat jij belangrijk vindt voor haar om aan te denken.
Ook al zet ze zich af en doet ze dingen die jij niet wilt, ze krijgt toch dat inzicht in die grenzen mee als je daar aandacht aan besteed denk ik. Dat kan op een gegeven moment helpen om weer rust te vinden, om ervan te leren van wat ze meemaakt, dingen te plaatsen.
Nicole, je dochter heeft problemen met je vriend. Misschien juist ook omdat ze heel scherp kijkt naar wat er volgens haar niet goed is, niet klopt. Nu heb jij ook problemen in je relatie, die veel van je vragen. Aandacht die je dochter misschien ook wil voor zichzelf, energie die je in een moeizame relatie steekt maar die zij ook wil. (Even afgezien of ze gelijk heeft, ze kan dit zo voelen, toch?) Ook al laat ze dat niet zo duidelijk merken. Ze zet zich er wel tegen af, dat is vaak een teken dat het juist een belangrijk issue kan zijn.
De dochter van Kaatje kan zich trouwens misschien ook wel afzetten tegen haar stiefvader, juist vanwege het feit dat ze had gewild dat haar eigen vader die rol op zich had genomen, om maar een reden te noemen.
Ik bedoel met mijn bijdrage mee te denken. Al vind ik de toon waarop Kaatje schrijft helemaal niet opbouwend, ik kan me voorstellen dat het moeilijk is.
Nicole, sterkte met alles.
Ik denk dat het advies van o.a. Poezewoes om haar niet af te wijzen als persoon, maar wel haar wijzen op haar gedrag, echt heel belangrijk is.
Dat vertrouwen dat je er altijd voor haar bent als moeder, en ze weet zelf ook dat het gedrag niet kan. Maar als puber kun je erg goed (en krom) redeneren maar dat is een leerproces waarmee je jezelf steeds beter kunt plaatsen en niet steeds alleen in het middelpunt van alles.
Ik denk dat jullie ook juist moeder-dochter dingen/uitjes enzo zouden kunnen ondernemen. Om tussendoor ook die dagen te hebben waar je elkaar even dichtbij hebt. Ging je nog op vakantie met haar?
Juist die dingen die je samen onderneemt kunnen ervoor zorgen dat je haar op een ander moment misschien wel kunt bereiken en met haar kunt praten.
Liefs,
Iseo
donderdag 2 oktober 2008 om 13:19
Weet je wat nu het leukste is? Degenen die het hardst roepen dat je vooral voorzichtig met je puber moet zijn en dat ze anders weleens gekwetst zou kunnen worden enzenz, die hebben zelf helemaal nog geen vervelende puber in huis, nee, die hebben nog lieve kleine schoolkinderen die geen grote mond hebben, ver weg blijven van alcohol en drugs en die roken nog vies vinden...... Of ze hebben helemaal nog geen kinderen.....
Ik weet nog hoe een collega zo ertegenop zag dat haar lieve kleine peutertje kleuter werd en naar school ging. Ik zei toen tegen haar: wacht maar, over een half jaar is ze niet meer jouw lieve kleine meisje, maar dan heeft ze een grote mond en dan heeft ze scheldwoorden waar jij nog wat van kunt leren en is ze brutaal. Ze wilde het niet geloven. Een jaar later kwam ze naar me toe om me te vertellen dat ik gelijk had gehad.
Mijn dochter was het liefste kind dat er bestond, als baby ideaal, als peuter een schatje, kleuter en schoolkind idem, een heerlijk kind. Sinds haar 12e is het een wandelende hormonenbom, dwars, tegendraads, honds maar dan ook hondsbrutaal en experimenterend met alles wat los en vast zit.
Iedereen die hier zo'n mond vol heeft over alles wat nicole en ik wel/niet met onze lastige puberdames zouden moeten doen, diegenen moeten deze duscussie vooral bewaren en later, als jullie zelf een lastige puber hebben, lees het dan nog maar eens na, misschien moet je dan in jezelf wel zeggen dat ik gelijk had.
Natuurlijk hou ik van mijn dochter, maar ik hou niet van het gedrag dat ze momenteel toont. Overigens, buro jeugdzorg vond haar gedrag ook behoorlijk extreem, dus zo gek ben ik niet.
Even nog ter aanvulling, ze is lesbisch, ik weet dat al vanaf dat ze 7 was, het straalde ervan af. Maakt me niet uit, als ze maar gelukkig word en of dat met een man of een vrouw is, daar maak ik me niet druk om. Ze gaat er wel heel erg extreem, alweer, mee om. Tussen haar 13e en vijftiende heeft ze denk ik wel 20 vriendinnetjes versleten. En ze waren op een enkeling na, allemaal hetero. Volgens mijn dochter: bi sexueel. (toen wij 14 waren wisten we niet eens wat dat betekende, laat staan dat je het was....) Elke keer als het uit was had zo'n meisje een paar weken later verkering met een jongen. Maar ook dat is een soort van trend tegenwoordig: ze spelen allemaal met meisjes en met jongens......beetje jammer.....net als dat ze jongens pijpen voor een breezer!
Mijn dochter gedraagd zich nogal overheersend naar zo'n meisje toen als ze haar wil 'hebben' en sleept het kind mee naar haar hol. Geen gedrag waar je blij mee moet zijn. Praten helpt niet, je zegt nooit iets goeds.
Ik word ook niet goed van het geklaag dat 'de toon van mijn posting' niet goed zou zijn. Waarom niet? Ben ik niet zoetsappig genoeg? Ik zal je vertellen dat de zwerfjongeren die ik heb begeleid onder mijn begeleiding een stuk beter terecht zijn gekomen dan die door een leuke vriendelijke zoetsappige en begrijpende man werden begeleid. Weleens gehoord van: zachte heelmeesters maken stinkende wonden'? Ik heb heus wel begrip en ik toon dat ook, ik kan heel redelijk zijn en ergens met je over praten, maar tot hier en niet verder. Op een gegeven molment is het gewoon zo: ik ben de volwassene en jij bent het 'kind' en dan heb ik het nog altijd voor het zeggen en jij hebt te luisteren. Volwassen worden moet je leren, vrijheid is heel leuk en ook nodig maar nogmaals, tot hier en niet verder.
Het is heus niet altijd kommer en kwel hier hoor, ze heeft zeker ook hele leuke kanten en op dit moment gaat het redelijk. Ze heeft zich een week of 2 echt poeslief gedragen en begint nu al steeds meer 'zichzelf' te worden. Vanmorgen heb ik haar toch echt even verteld dat ze niet tegen mij hoeft te praten alsof ik haar schoolvriendin ben. En dat was wel nadat ze me nu al 3 dagen continu loopt af te katten, vertellen wat ik zou moeten doen in haar ogen en mij loopt te corrigeren als of de puber ben en zij de ouder.....Maar dat mag zeker ook niet?
Jullie moeten wel proberen te begrijpen dat dit soort dingen niet ontstaan van de ene op de andere dag, het is een proces van jaren. Bij ons begon het 4 jaar geleden, eigenlijk vanaf het moment dat ze weer contact had met haar eigen vader. Dus de invloed die hij op haar heeft laat zich raden........ Maar goed, qua leeftijd ging ze toen ook puberen dus je kan niet één ding de schuld gevan.
Ik vind het verbazingwekkend hoeveel mensen zich hier nog menen te herinneren uit hun eigen puberteit. Ik ben nu 43 maar ik weet bijna niks meer. Ik weet dat ik geen makkelijke tante was, maar ik was niet zo erg als mijn eigen dochter. Praten met mijn ouders kwam niet eens in me op, maar nu verwijt ik ze echt niet dat ik 'dat eigenlijk wel wilde maar mijn puberhormonen me tegen hielden' ppfffff.....
Misschien een niet onbelangrijk detail: Dochterlief heeft jarenlang lopen zeuren om nog een broertje of zusje. Dat was niet aan de orde, want; geen relatie. Toen relatie met vriend/man begon was dat ook niet aan de orde, want ik was er wel klaar mee. Maar goed, lang verhaal kort, er is toch nog een meisje geboren, die is nu bijna 2 en onze hekkesluiter is een knulletje van 7 maanden oinmiddels. Een heerlijk stel samen al was de laatste niet meer gepland, we zijn dolblij met hem.
We hebben hele gesprekken met dochter gehad waarin we haar duidelijk hebben gemaakt dat zij het oudste kind is in ons gezin met de oudste rechten enzenz. Ze hoeft nooit op te passen, ze hoeft nooit te helpen met die kleintjes. Natuurlijk moet ze wel enigzins rekening met ze houden maar aan de andere kant, zelf slaapt ze op zolder en de ukken een etage lager, dus veel last hebben ze niet van elkaar.
Ze vond het geweldig toen ze geboren waren en holde als eerste naar het ziekenhuis. Aan de andere kant negeert ze ze volledig.
En hier wilde ik het maar bij laten....
Nicole, als je privé wilt mailen dan vraag maar aan de moderator mijn mailadres.
groetjes....
Ik weet nog hoe een collega zo ertegenop zag dat haar lieve kleine peutertje kleuter werd en naar school ging. Ik zei toen tegen haar: wacht maar, over een half jaar is ze niet meer jouw lieve kleine meisje, maar dan heeft ze een grote mond en dan heeft ze scheldwoorden waar jij nog wat van kunt leren en is ze brutaal. Ze wilde het niet geloven. Een jaar later kwam ze naar me toe om me te vertellen dat ik gelijk had gehad.
Mijn dochter was het liefste kind dat er bestond, als baby ideaal, als peuter een schatje, kleuter en schoolkind idem, een heerlijk kind. Sinds haar 12e is het een wandelende hormonenbom, dwars, tegendraads, honds maar dan ook hondsbrutaal en experimenterend met alles wat los en vast zit.
Iedereen die hier zo'n mond vol heeft over alles wat nicole en ik wel/niet met onze lastige puberdames zouden moeten doen, diegenen moeten deze duscussie vooral bewaren en later, als jullie zelf een lastige puber hebben, lees het dan nog maar eens na, misschien moet je dan in jezelf wel zeggen dat ik gelijk had.
Natuurlijk hou ik van mijn dochter, maar ik hou niet van het gedrag dat ze momenteel toont. Overigens, buro jeugdzorg vond haar gedrag ook behoorlijk extreem, dus zo gek ben ik niet.
Even nog ter aanvulling, ze is lesbisch, ik weet dat al vanaf dat ze 7 was, het straalde ervan af. Maakt me niet uit, als ze maar gelukkig word en of dat met een man of een vrouw is, daar maak ik me niet druk om. Ze gaat er wel heel erg extreem, alweer, mee om. Tussen haar 13e en vijftiende heeft ze denk ik wel 20 vriendinnetjes versleten. En ze waren op een enkeling na, allemaal hetero. Volgens mijn dochter: bi sexueel. (toen wij 14 waren wisten we niet eens wat dat betekende, laat staan dat je het was....) Elke keer als het uit was had zo'n meisje een paar weken later verkering met een jongen. Maar ook dat is een soort van trend tegenwoordig: ze spelen allemaal met meisjes en met jongens......beetje jammer.....net als dat ze jongens pijpen voor een breezer!
Mijn dochter gedraagd zich nogal overheersend naar zo'n meisje toen als ze haar wil 'hebben' en sleept het kind mee naar haar hol. Geen gedrag waar je blij mee moet zijn. Praten helpt niet, je zegt nooit iets goeds.
Ik word ook niet goed van het geklaag dat 'de toon van mijn posting' niet goed zou zijn. Waarom niet? Ben ik niet zoetsappig genoeg? Ik zal je vertellen dat de zwerfjongeren die ik heb begeleid onder mijn begeleiding een stuk beter terecht zijn gekomen dan die door een leuke vriendelijke zoetsappige en begrijpende man werden begeleid. Weleens gehoord van: zachte heelmeesters maken stinkende wonden'? Ik heb heus wel begrip en ik toon dat ook, ik kan heel redelijk zijn en ergens met je over praten, maar tot hier en niet verder. Op een gegeven molment is het gewoon zo: ik ben de volwassene en jij bent het 'kind' en dan heb ik het nog altijd voor het zeggen en jij hebt te luisteren. Volwassen worden moet je leren, vrijheid is heel leuk en ook nodig maar nogmaals, tot hier en niet verder.
Het is heus niet altijd kommer en kwel hier hoor, ze heeft zeker ook hele leuke kanten en op dit moment gaat het redelijk. Ze heeft zich een week of 2 echt poeslief gedragen en begint nu al steeds meer 'zichzelf' te worden. Vanmorgen heb ik haar toch echt even verteld dat ze niet tegen mij hoeft te praten alsof ik haar schoolvriendin ben. En dat was wel nadat ze me nu al 3 dagen continu loopt af te katten, vertellen wat ik zou moeten doen in haar ogen en mij loopt te corrigeren als of de puber ben en zij de ouder.....Maar dat mag zeker ook niet?
Jullie moeten wel proberen te begrijpen dat dit soort dingen niet ontstaan van de ene op de andere dag, het is een proces van jaren. Bij ons begon het 4 jaar geleden, eigenlijk vanaf het moment dat ze weer contact had met haar eigen vader. Dus de invloed die hij op haar heeft laat zich raden........ Maar goed, qua leeftijd ging ze toen ook puberen dus je kan niet één ding de schuld gevan.
Ik vind het verbazingwekkend hoeveel mensen zich hier nog menen te herinneren uit hun eigen puberteit. Ik ben nu 43 maar ik weet bijna niks meer. Ik weet dat ik geen makkelijke tante was, maar ik was niet zo erg als mijn eigen dochter. Praten met mijn ouders kwam niet eens in me op, maar nu verwijt ik ze echt niet dat ik 'dat eigenlijk wel wilde maar mijn puberhormonen me tegen hielden' ppfffff.....
Misschien een niet onbelangrijk detail: Dochterlief heeft jarenlang lopen zeuren om nog een broertje of zusje. Dat was niet aan de orde, want; geen relatie. Toen relatie met vriend/man begon was dat ook niet aan de orde, want ik was er wel klaar mee. Maar goed, lang verhaal kort, er is toch nog een meisje geboren, die is nu bijna 2 en onze hekkesluiter is een knulletje van 7 maanden oinmiddels. Een heerlijk stel samen al was de laatste niet meer gepland, we zijn dolblij met hem.
We hebben hele gesprekken met dochter gehad waarin we haar duidelijk hebben gemaakt dat zij het oudste kind is in ons gezin met de oudste rechten enzenz. Ze hoeft nooit op te passen, ze hoeft nooit te helpen met die kleintjes. Natuurlijk moet ze wel enigzins rekening met ze houden maar aan de andere kant, zelf slaapt ze op zolder en de ukken een etage lager, dus veel last hebben ze niet van elkaar.
Ze vond het geweldig toen ze geboren waren en holde als eerste naar het ziekenhuis. Aan de andere kant negeert ze ze volledig.
En hier wilde ik het maar bij laten....
Nicole, als je privé wilt mailen dan vraag maar aan de moderator mijn mailadres.
groetjes....
donderdag 2 oktober 2008 om 13:33
Stoere vrouw ben jij hoor...
Je krijgt commentaar op de toon van je postings, je bijt nog wat van je af hier en vervolgens wil je het erbij laten.
Mensen hier proberen met TO mee te denken, advies te geven en ook de andere kant te belichten, namelijk die van een puber.
Ik heb idd zelf geen kinderen, maar ben jong genoeg om mij nog heel goed te herinneren hoe ik als puber was.
Dus schrijf ik deels vanuit de herkenning als moeilijke puber en deels vanuit mijn werk nu met uithuisgeplaatste pubers.
En ik kan je vertellen dat uithuisplaatsing echt een laatste redmiddel is en dat er over het algemeen veel meer aan de hand moet zijn als wat ik hier tot nu toe lees.
Ik vraag me af of jij je wel realiseert hoe ingrijpend het is een kind uit huis te plaatsen. Zowel voor het kind als voor de familie.
Dus om Nicole nu maar meteen te adviseren haar kind uit huis te laten plaatsen vind ik gewoon idioot. Dat heeft niets met te zacht zijn te maken.
Je krijgt commentaar op de toon van je postings, je bijt nog wat van je af hier en vervolgens wil je het erbij laten.
Mensen hier proberen met TO mee te denken, advies te geven en ook de andere kant te belichten, namelijk die van een puber.
Ik heb idd zelf geen kinderen, maar ben jong genoeg om mij nog heel goed te herinneren hoe ik als puber was.
Dus schrijf ik deels vanuit de herkenning als moeilijke puber en deels vanuit mijn werk nu met uithuisgeplaatste pubers.
En ik kan je vertellen dat uithuisplaatsing echt een laatste redmiddel is en dat er over het algemeen veel meer aan de hand moet zijn als wat ik hier tot nu toe lees.
Ik vraag me af of jij je wel realiseert hoe ingrijpend het is een kind uit huis te plaatsen. Zowel voor het kind als voor de familie.
Dus om Nicole nu maar meteen te adviseren haar kind uit huis te laten plaatsen vind ik gewoon idioot. Dat heeft niets met te zacht zijn te maken.
donderdag 2 oktober 2008 om 14:35
Beste Saartje, gezien je eigen bouwjaar ben je zelf nog jong en moet je nog heel wat leren. Je hebt geen kinderen zeg je zelf ook al. Hoe haal jij het dan in je jonge koppie om te oordelen over hoe moeders met hun kinderen om moeten gaan? Ik was 27 toen ik mijn dochter kreeg, jij bent zelf inmiddels ouder. Ik haalde het op die leeftijd en met die ervaring niet in mijn hoofd om andere mensen op zo'n manier te bekritiseren, zeker niet als ik zelf niets van het onderwerp afwist! Wordt eerst zelf een moeder en doe ervaring op, misschien dat je dan dit soort uitspraken uit je hoofd laat.
donderdag 2 oktober 2008 om 14:43
Dus als ik geen kinderen heb mag ik ook niet reageren?
Vind je zeker ook dat ik het werk dat ik doe eigenlijk niet zo mogen doen?
Volgens mij lees je ook helemaal niet wat er geschreven is en schop je alleen wat gefrustreerd om je heen.
Ik weet genoeg van het onderwerp af maar dat wil jij niet lezen.
Wel jammer dat je niet op de inhoud van mijn posting reageert, want blijkbaar ben je het daar niet mee eens. Ik ben dan wel benieuwd hoe jij daar over denkt, lijkt me meer nut hebben dan mijn leeftijd te beoordelen.
Vind je zeker ook dat ik het werk dat ik doe eigenlijk niet zo mogen doen?
Volgens mij lees je ook helemaal niet wat er geschreven is en schop je alleen wat gefrustreerd om je heen.
Ik weet genoeg van het onderwerp af maar dat wil jij niet lezen.
Wel jammer dat je niet op de inhoud van mijn posting reageert, want blijkbaar ben je het daar niet mee eens. Ik ben dan wel benieuwd hoe jij daar over denkt, lijkt me meer nut hebben dan mijn leeftijd te beoordelen.
donderdag 2 oktober 2008 om 16:51
Iseo, jij schrijft: "Nicole, je dochter heeft problemen met je vriend. Misschien juist ook omdat ze heel scherp kijkt naar wat er volgens haar niet goed is, niet klopt. Nu heb jij ook problemen in je relatie, die veel van je vragen. Aandacht die je dochter misschien ook wil voor zichzelf, energie die je in een moeizame relatie steekt maar die zij ook wil. (Even afgezien of ze gelijk heeft, ze kan dit zo voelen, toch?) Ook al laat ze dat niet zo duidelijk merken. Ze zet zich er wel tegen af, dat is vaak een teken dat het juist een belangrijk issue kan zijn."
Dit is iets, waar ik ook aan denk. Misschien ziet ze het inderdaad goed, maar het kan ook zo zijn, dat ze geen enkele vriend van mij zal accepteren; tenslotte wil ze het liefst dat haar vader en ik weer samenkomen, en als ik een vriend heb, wordt ze er elke dag mee geconfronteerd, dat dit niet gaat lukken (vader woont overigens samen met een andere vrouw, en dat accepteert ze wel). Tja, en of ze gelijk heeft of niet, ik denk ook wel, dat zij het zo voelt.
Ik wil er trouwens inderdaad voor haar zijn, ben er ook wel voor haar, maar maak me gewoon veel zorgen. Ik heb me in mijn eigen schooltijd heel erg verdiept in drugs en alcohol, weet er best e.e.a. vanaf, al zijn er nog veel soorten drugs bijgekomen, en is het op vandaag bijna normaal dat kinderen blowen. Met haar praten hierover is moeilijk: volgens haar maakt het allemaal niet uit, en gaat ze toch wel dood, dan maar een paar jaar eerder, en dat het de hersenen zou aantasten zoals ze al van anderen gehoord heeft, boeit haar ook niet zo; zij heeft nergens last van. Ook weet ik, dat ik haar niet kan verbieden hiermee om te gaan: ze heeft regelmatig feestjes, waar gedronken en geblowt wordt. Ik kan haar niet thuis vastbinden op een stoel, wil haar niet alle feestjes verbieden, maar hoe er dan wel mee om te gaan? Ik gun haar de vrijheid, maar heb heel sterk het idee, dat ze die niet aankan...en dat is mijn innerlijke strijd: hoe ga ik daarmee om?
Iseo, je verontschuldigt je bijna voor je bijdrage, waar je schrijft dat je probeert mee te denken, maar jee, ik weet intussen wel hoe je bent, en hoe je het bedoelt; ik vat het niet verkeerd op.
Mijn relatie...ik weet het niet; ik hou echt van hem, en misschien is het de grootste fout, maar ik wil op dit moment echt met hem verder. Dochterlief hoeft hem niet te ontmoeten, en dat is dan ook al bijna 2 maanden niet gebeurd. Zie wel hoe het verder gaat tussen hem en mij, en tussen dochter en mij.
Dochter wil ik liefst niet uit huis, maar nu strookt er veel niet met mijn normen en waarden, dit maakt het lastiger. Vader gaat hier heel anders mee om, ook om mij dwars te zitten (dat weet ik gewoon, daar ken ik hem voor); hij zou dochter graag in huis nemen (althans, zo was het een half jaar geleden wel, weet niet of hij er nog zo over denkt); wat dat betreft zie ik het wel. Ik wil in elk geval niet dat er door zowel vader als mij aan haar getrokken wordt, want zelf weet dochter al niet meer bij wie ze het liefst wil wonen: als het hier goed gaat, wil ze wel bij mij blijven, maar als het bij mij iets minder gaat (wat meer conflicten, die toch echt wel erbij horen), wil ze het liefst bij vader wonen. Zij heeft gewoon even rust nodig...
Dit is iets, waar ik ook aan denk. Misschien ziet ze het inderdaad goed, maar het kan ook zo zijn, dat ze geen enkele vriend van mij zal accepteren; tenslotte wil ze het liefst dat haar vader en ik weer samenkomen, en als ik een vriend heb, wordt ze er elke dag mee geconfronteerd, dat dit niet gaat lukken (vader woont overigens samen met een andere vrouw, en dat accepteert ze wel). Tja, en of ze gelijk heeft of niet, ik denk ook wel, dat zij het zo voelt.
Ik wil er trouwens inderdaad voor haar zijn, ben er ook wel voor haar, maar maak me gewoon veel zorgen. Ik heb me in mijn eigen schooltijd heel erg verdiept in drugs en alcohol, weet er best e.e.a. vanaf, al zijn er nog veel soorten drugs bijgekomen, en is het op vandaag bijna normaal dat kinderen blowen. Met haar praten hierover is moeilijk: volgens haar maakt het allemaal niet uit, en gaat ze toch wel dood, dan maar een paar jaar eerder, en dat het de hersenen zou aantasten zoals ze al van anderen gehoord heeft, boeit haar ook niet zo; zij heeft nergens last van. Ook weet ik, dat ik haar niet kan verbieden hiermee om te gaan: ze heeft regelmatig feestjes, waar gedronken en geblowt wordt. Ik kan haar niet thuis vastbinden op een stoel, wil haar niet alle feestjes verbieden, maar hoe er dan wel mee om te gaan? Ik gun haar de vrijheid, maar heb heel sterk het idee, dat ze die niet aankan...en dat is mijn innerlijke strijd: hoe ga ik daarmee om?
Iseo, je verontschuldigt je bijna voor je bijdrage, waar je schrijft dat je probeert mee te denken, maar jee, ik weet intussen wel hoe je bent, en hoe je het bedoelt; ik vat het niet verkeerd op.
Mijn relatie...ik weet het niet; ik hou echt van hem, en misschien is het de grootste fout, maar ik wil op dit moment echt met hem verder. Dochterlief hoeft hem niet te ontmoeten, en dat is dan ook al bijna 2 maanden niet gebeurd. Zie wel hoe het verder gaat tussen hem en mij, en tussen dochter en mij.
Dochter wil ik liefst niet uit huis, maar nu strookt er veel niet met mijn normen en waarden, dit maakt het lastiger. Vader gaat hier heel anders mee om, ook om mij dwars te zitten (dat weet ik gewoon, daar ken ik hem voor); hij zou dochter graag in huis nemen (althans, zo was het een half jaar geleden wel, weet niet of hij er nog zo over denkt); wat dat betreft zie ik het wel. Ik wil in elk geval niet dat er door zowel vader als mij aan haar getrokken wordt, want zelf weet dochter al niet meer bij wie ze het liefst wil wonen: als het hier goed gaat, wil ze wel bij mij blijven, maar als het bij mij iets minder gaat (wat meer conflicten, die toch echt wel erbij horen), wil ze het liefst bij vader wonen. Zij heeft gewoon even rust nodig...
