Ik kan zoons geaardheid niet aanvaarden

quote:jamie09 schreef op 08 november 2015 @ 12:03:

Ik hou erg veel van mijn kinderen, maar daarom ben ik niet akkoord met al hun keuzes.Je hebt nu weer over een keuze. Begin eens bij het begin, het is geen keuze!

quote:jamie09 schreef op 08 november 2015 @ 12:03:

Ik lees nog mee, ik weet alleen niet wat ik op alle reacties moet zeggen. Ik weet ook niet of ik deze posting moet doen, ik wil niet provoceren.



Het idee dat dit tot een breuk zou leiden met mijn zoon vind ik verschrikkelijk. Mijn kinderen betekenen alles voor mij, mijn gezin is het allerbelangrijkste in mijn leven.



Langs de andere kant is mijn visie iets wat zich over jaren heeft gevormd en het is moeilijk om dit plots te veranderen. Ik merk bij mezelf dat hier dingen gezegd worden waar ik mij echt niet kan bij vinden, zoals een jurk dragen op een homohuwelijk, hysterische nichten, een kind maken met een ander lesbisch paar. Dit is voor mij gewoon buitennatuurlijk. Ik weet dat mijn zoon nu niet anders is en dat ik hem nu gewoon beter ken, maar ik vind het lastig dat dit wel deel kan gaan uitmaken van zijn toekomst. Ik hou erg veel van mijn kinderen, maar daarom ben ik niet akkoord met al hun keuzes. Als mijn zoon kiest om zijn studies stop te zetten om te gaan rondreizen, zou ik het daar ook moeilijk mee hebben. Mijn liefde voor hem zou niet veranderen, ik zou hem niet proberen tegen te houden (zou mij ook niet lukken), maar ik zou mij wel zorgen maken of het wel de juiste keuze is. Ik weet dat homoseksualiteit geen keuze is, hoe je ermee omgaat wel.



Ik vind het wel een erg goed punt dat mijn toekomstbeeld voor hem, niet noodzakelijk hetgene is wat hij voor zichzelf wil. Zo had ik het nog nooit bekeken. Je wilt als moeder het beste voor je kind, maar uiteindelijk is het wel je kind, die bepaalt wat het beste is. Ik vind het ook naar om de “coming out” verhalen van anderen te lezen. Het doet mij wel verdriet dat mijn zoon hier jarenlang alleen doorheen is moeten gaan.



Hoe mijn geaardheid mijn milieu bepaald? Het is toch normaal dat je optrekt met mensen waar je dingen mee gemeenschappelijk hebt. Door de homofobie die nog steeds heerst in bv groepsport, kun je er bv voor kiezen om in een ploeg te spelen, waar dit minder voorkomt, je kunt ervoor kiezen om uit te gaan op die plaatsen waar homo’s aanvaard worden,… Je zoekt toch mensen op waarmee je iets gemeen hebt? En seksualiteit kan één van die dingen zijn. Misschien ben ik ook wel bang dat de mensen waar hij zijn jeugd mee heeft doorgebracht nu buiten dit milieu gaan vallen.



De vriend van mijn zoon is nogal een clown. Ik heb niets tegen die jongen, maar ik vind het echt te vroeg om met hem een stuk taart te eten.



Maar dat is nu toch nog helemaal niet aan de orde? En wie weet gaan je heteroseksuele kinderen wel adopteren, of pleegouders worden, ipv eigen kinderen krijgen. Wat maakt het nu uit? Ook heteroseksuele kinderen maken soms keuzes die jij niet zou maken, dat moet je nou eenmaal accepteren als je moeder bent. Zij leven zoals zij willen. Niet zoals jij wil.



Ik had 2 lesbiennes in mijn team en daar ging ik gewoon mee douchen hoor. Ze zijn lesbisch, dat betekent niet dat ze op elke vrouw vallen die ze (naakt) zien.

quote:Planck schreef op 08 november 2015 @ 12:07:

[...]





Je hebt nu weer over een keuze. Begin eens bij het begin, het is geen keuze!Dat weet TO. Lees even het hele stuk.

quote:jamie09 schreef op 08 november 2015 @ 12:03:

Ik lees nog mee, ik weet alleen niet wat ik op alle reacties moet zeggen. Ik weet ook niet of ik deze posting moet doen, ik wil niet provoceren.



Het idee dat dit tot een breuk zou leiden met mijn zoon vind ik verschrikkelijk. Mijn kinderen betekenen alles voor mij, mijn gezin is het allerbelangrijkste in mijn leven.



Langs de andere kant is mijn visie iets wat zich over jaren heeft gevormd en het is moeilijk om dit plots te veranderen. Ik merk bij mezelf dat hier dingen gezegd worden waar ik mij echt niet kan bij vinden, zoals een jurk dragen op een homohuwelijk, hysterische nichten, een kind maken met een ander lesbisch paar. Dit is voor mij gewoon buitennatuurlijk. Ik weet dat mijn zoon nu niet anders is en dat ik hem nu gewoon beter ken, maar ik vind het lastig dat dit wel deel kan gaan uitmaken van zijn toekomst. Ik hou erg veel van mijn kinderen, maar daarom ben ik niet akkoord met al hun keuzes. Als mijn zoon kiest om zijn studies stop te zetten om te gaan rondreizen, zou ik het daar ook moeilijk mee hebben. Mijn liefde voor hem zou niet veranderen, ik zou hem niet proberen tegen te houden (zou mij ook niet lukken), maar ik zou mij wel zorgen maken of het wel de juiste keuze is. Ik weet dat homoseksualiteit geen keuze is, hoe je ermee omgaat wel.



Ik vind het wel een erg goed punt dat mijn toekomstbeeld voor hem, niet noodzakelijk hetgene is wat hij voor zichzelf wil. Zo had ik het nog nooit bekeken. Je wilt als moeder het beste voor je kind, maar uiteindelijk is het wel je kind, die bepaalt wat het beste is. Ik vind het ook naar om de “coming out” verhalen van anderen te lezen. Het doet mij wel verdriet dat mijn zoon hier jarenlang alleen doorheen is moeten gaan.



Hoe mijn geaardheid mijn milieu bepaald? Het is toch normaal dat je optrekt met mensen waar je dingen mee gemeenschappelijk hebt. Door de homofobie die nog steeds heerst in bv groepsport, kun je er bv voor kiezen om in een ploeg te spelen, waar dit minder voorkomt, je kunt ervoor kiezen om uit te gaan op die plaatsen waar homo’s aanvaard worden,… Je zoekt toch mensen op waarmee je iets gemeen hebt? En seksualiteit kan één van die dingen zijn. Misschien ben ik ook wel bang dat de mensen waar hij zijn jeugd mee heeft doorgebracht nu buiten dit milieu gaan vallen.



De vriend van mijn zoon is nogal een clown. Ik heb niets tegen die jongen, maar ik vind het echt te vroeg om met hem een stuk taart te eten.



Je hebt het continu over keuzes. Homo zijn is geen keuze. Accepteer die jongen om wie hij is.

Waarom zou je gene taart met zijn vriend kunnen eten? Echt, geef jezelf een schop onder je kont en kom eens heel snel uit die jaren '50 modus! Mijn hemel

quote:jamie09 schreef op 08 november 2015 @ 12:03:

Ik weet dat homoseksualiteit geen keuze is, hoe je ermee omgaat wel.

Hoe zou hij er mee om moeten gaan dan?

quote:tonkje schreef op 08 november 2015 @ 12:10:

[...]





Dat weet TO. Lees even het hele stuk.Heb ik gedaan. Maar ze spreekt zichzelf tegen. Ze accepteert de keuze wel of niet, daar draalt ze om heen. Ze heeft het over keuze en invulling. En ik heb nog nergens gelezen (maar dat kan ik gemist hebben) dat ze bij hem geïnformeerd heeft hoe hij denkt zijn leven in te vullen. Niet dat ze daar ook maar iets over te zeggen heeft, maar ze is met scenario's bezig die ze niet gecheckt heeft.

Hij worstelt er al jaren mee, waarschijnlijk omdat hij al wist hoe jullie er over dachten. En nu helemaal na zijn coming out (die overigens niet nodig zou hoeven te zijn, je bent gewoon ok, ongeacht op welk geslacht je valt)



Hij is zo geboren, net als dat jij op jouw manier geboren bent. Het wordt jou toch ook niet kwalijk genomen dat je op mannen valt?!? Ik zie totaal geen verschil hierin.



Het is dat sommige in de wereld nog steeds zo bekrompen erover zijn, dat zegt nog niet dat je er aan mee hoeft te doen...



Kijk eens goed naar je zoon. En vraag hem op welke manier HIJ gelukkig is/kan zijn.

Ik vind het jammer dat geaardheid toch nog een issue is bij sommige mensen. Toen mijn dochter nog een peuter of kleuter was, was er een ouder buurmeisje spelen. Om de een of andere reden kwam het erop dat je als meisje volgens dat buurmeisje niet verliefd kon zijn op een meisje. Mijn dochter verontwaardigd, dat kan best. Je mag zelfs trouwen met een meisje, toch mama? Maar volgens dat buurmeisje kon het niet en was het niet goed, want dat zei haar moeder. Zo jammer. Ik probeer mijn kinderen mee te geven dat je verliefd wordt op een persoon en dat het niet uitmaakt of dat een man of een vrouw is (nou ja voorlopig nog maar jongen of meisje). Ze weten ook dat je ook twee papa`s of twee mama`s kunt hebben. Dat het om liefde gaat en respect en hoe je met elkaar omgaat en niet om het geslacht van de ander. Ik hoop dan ook net als lilapie dat ze nooit het gevel hebben uit de kast te hoeven komen, mochten ze homoseksueel zijn. Maar ik kan me wel voorstellen dat het in de maatschappij nog wel zo voelt. Ik weet ook zeker dat mijn ouders mij zouden accepteren met welke partner dan ook. Of mijn partner geaccepteerd zou worden zou meer afhangen van hoe hij/zij is en hoe hij/zij voor mij is. Als ik gelukkig ben, dan zijn zij dat ook. Ze willen gewoon het beste voor me en dat is iemand die van me houdt en me respecteert en goed voor me is, dat staat volkomen los van het geslacht.

Lieve TO,



Wat zouden jullie een mooi leven tegemoet kunnen gaan als jij je zoon zou accepteren. Waarom maak jij je het jezelf zo onnodig moeilijk. Er gebeuren verschrikkelijke dingen in de wereld, en jij maakt je druk om je zoons geaardheid. Je zoon die gelukkig en gezond is. Ik begrijp dat het een omslag voor je is, en misschien nog wel meer voor je man. Schaam je je voor je zoon? Denk je dat je omgeving er wat van zal vinden? Zo ja, is dat echt belangrijk, is dat echt wat telt? Het leven is niet makkelijk, en in mijn ogen maak jij het onnodig moeilijk. Wees blij en trots op wat je hebt.

Wat ben ik blij dat mijn ouders heel normaal hebben gereageerd toen mijn broer uit de kast kwam. Ik denk vaak dat mensen due er moeite mee hebben omdat ze op tv bijv vaak alleen de stereotype zien, het beeld van nichten die met jan en alleman de koffer in duiken. Mij broer is inmiddels 17 jaar samen met zijn eerste liefde.



Zoon zit op een katholieke school, juf had het over mannen en vrouwen die trouwen. Zoon voelde zich geroepen de juf te corrigeren dat ook twee mannen en twee vrouwen kunnen trouwen. Je mag gerust weten dat ik daar best trots op ben dat het voor hem heel gewoon is en normaal.

quote:jamie09 schreef op 08 november 2015 @ 12:03:

Ik lees nog mee, ik weet alleen niet wat ik op alle reacties moet zeggen. Ik weet ook niet of ik deze posting moet doen, ik wil niet provoceren.



Het idee dat dit tot een breuk zou leiden met mijn zoon vind ik verschrikkelijk. Mijn kinderen betekenen alles voor mij, mijn gezin is het allerbelangrijkste in mijn leven.



Als je nu eens begint met dat als uitgangspunt te nemen. De relatie met jouw zoon staat op 1, de rest volgt daaruit. Dan wordt het al een stuk gemakkelijker.



Langs de andere kant is mijn visie iets wat zich over jaren heeft gevormd en het is moeilijk om dit plots te veranderen. Ik merk bij mezelf dat hier dingen gezegd worden waar ik mij echt niet kan bij vinden, zoals een jurk dragen op een homohuwelijk, hysterische nichten, een kind maken met een ander lesbisch paar. Dit is voor mij gewoon buitennatuurlijk. Ik weet dat mijn zoon nu niet anders is en dat ik hem nu gewoon beter ken, maar ik vind het lastig dat dit wel deel kan gaan uitmaken van zijn toekomst.



Jij hoeft je daar ook niet in te kunnen vinden. Je mag ervan denken wat je wil. Het zal wel vaker voorkomen dat een kind iets doet waar jij niet achter kan staan. Het is niet anders.



Ik hou erg veel van mijn kinderen, maar daarom ben ik niet akkoord met al hun keuzes. Als mijn zoon kiest om zijn studies stop te zetten om te gaan rondreizen, zou ik het daar ook moeilijk mee hebben. Mijn liefde voor hem zou niet veranderen, ik zou hem niet proberen tegen te houden (zou mij ook niet lukken), maar ik zou mij wel zorgen maken of het wel de juiste keuze is. Ik weet dat homoseksualiteit geen keuze is, hoe je ermee omgaat wel.



Begrijp ik het nu goed dat jij liever hebt dat hij ongelukkig wordt met een vrouw, als hij maar voldoet aan jouw verwachting? Of bedoel je dat je bang bent dat hij in de hardcore gay scene verdwijnt?



Ik vind het wel een erg goed punt dat mijn toekomstbeeld voor hem, niet noodzakelijk hetgene is wat hij voor zichzelf wil. Zo had ik het nog nooit bekeken. Je wilt als moeder het beste voor je kind, maar uiteindelijk is het wel je kind, die bepaalt wat het beste is. Ik vind het ook naar om de “coming out” verhalen van anderen te lezen. Het doet mij wel verdriet dat mijn zoon hier jarenlang alleen doorheen is moeten gaan.



Maar jij bent zelf degene die daarvoor gezorgd heeft. Je had hem ook kunnen omarmen en kunnen zeggen dat je van hem houdt ook al heb je moeite met hoe hij zijn leven inricht.



Hoe mijn geaardheid mijn milieu bepaald? Het is toch normaal dat je optrekt met mensen waar je dingen mee gemeenschappelijk hebt. Door de homofobie die nog steeds heerst in bv groepsport, kun je er bv voor kiezen om in een ploeg te spelen, waar dit minder voorkomt, je kunt ervoor kiezen om uit te gaan op die plaatsen waar homo’s aanvaard worden,… Je zoekt toch mensen op waarmee je iets gemeen hebt? En seksualiteit kan één van die dingen zijn. Misschien ben ik ook wel bang dat de mensen waar hij zijn jeugd mee heeft doorgebracht nu buiten dit milieu gaan vallen.



Dat kan. Maar het hoeft niet. De tijd zal het leren, denk ik. Nigel Owens, de scheidsrechter bij het WK Rugby is ook openlijk homo. Heeft jarenlang in de kast geleefd omdat homofobie bij Rugby blijkbaar nog hoogtij viert. Hij werd er doodongelukkig van en pleegde bijna zelfmoord. Nu fluit hij de finale van het WK. Soms valt het leven ook zomaar mee.





De vriend van mijn zoon is nogal een clown. Ik heb niets tegen die jongen, maar ik vind het echt te vroeg om met hem een stuk taart te eten.



Ik lees vooral je zorg, maar je vult zo ontzettend veel in voor je zoon, dat hij nauwelijks de ruimte krijgt om zelf iets te ontdekken. Je ontneemt jezelf de kans om je zoon te zien ontwikkelen tot de man die hij werkelijk is, omdat je zo ontzettend druk aan het invullen bent voor hem. Jij weet nog helemaal niet of hij straks in een rose boa op gay pride loopt. Misschien wordt hij wel een keurige monogame man met een huis, een man, een baan en weetikveel wat. Misschien neukt jouw hetero zoon wel verschrikkelijk rond in de swingers scene, weet jij veel?



Kijk nou eens naar die arme jongen. Zie hem en waardeer hem voor wie hij is en geef hem de kans om hem helemaal te leren kennen. Gewoon, zoals hij echt is. Nu jij weet dat hij op mannen valt is hij toch niet ineens iemand anders? Hij is nog steeds precies dezelfde als wie hij was toen jij dat nog niet wist. Maar nu deugt er ineens niets meer van.

.

"De vriend van mijn zoon is nogal een clown. Ik heb niets tegen die jongen, maar ik vind het echt te vroeg om met hem een stuk taart te eten."

Al eens bedacht dat dit gewoon zenuwen kunnen zijn, Hij weet vast wel dat jij problemen hebt met de geaardheid en dus de partnerkeuze van je zoon. En sommige mensen reageren dan wat clownsachtig.

quote:nlies schreef op 08 november 2015 @ 12:25:

"De vriend van mijn zoon is nogal een clown. Ik heb niets tegen die jongen, maar ik vind het echt te vroeg om met hem een stuk taart te eten."

Al eens bedacht dat dit gewoon zenuwen kunnen zijn, Hij weet vast wel dat jij problemen hebt met de geaardheid en dus de partnerkeuze van je zoon. En sommige mensen reageren dan wat clownsachtig.Misschien is hij echt nogal een clown, wie zal het zeggen? Er zijn wel meer ouders die moeite hebben met de partnerkeuze van hun kind. Je zal het ermee moeten doen, net zoals jouw ouders het met jou keuze moesten doen.

Jamie, je snapt er niet veel van. Dat is niet erg, het is pas erg dat je in je onwetendheidmodus blijft steken. Want daardoor blijf je in denkbeelden steken die uit een boel fantasie bestaan. Je draaft ook nog eens door over sportclubs en vriendenkringen. Hoewel dat best wel eens waar zou kunnen worden als al jouw dorpsgenoten zo bekrompen zijn als jij en je man.

En hoe je omgaat met je seksualiteit is een keuze, beweer jij. Hoe bedoel je dat precies? Bedoel je dat jouw zoon kan kiezen om de rest van zijn leven celibatair door het leven te gaan? Omdat zijn moeder en vader homoseks een vies idee vinden? Werkelijk? Zou jouw man stoppen met seks als jouw moeder heteroseks een vies idee zou vinden?

Je moet eens stoppen met denkbeelden verzinnen en kijken naar jouw zoon als persoon. Hij is nog steeds exact dezelfde persoon als hij was. Alleen met een probleem: zijn ouders zijn bekrompen.

En geef jezelf de tijd om te wennen aan het idee. Blijkbaar betekent dit voor jou dat je een beeld moet bijstellen. Dat kan, dat zal elke ouder wel eens hebben. Maar besef je dat dit alleen betekent dat jij iets voor jezelf moet bijstellen. Het kan dat hij op bepaalde vlakken meer weerstand zal ondervinden, helaas is er nog te veel homofobie in de wereld. Maar dat betekent niet dat zijn leven makkelijker zou zijn als hij het zou ontkennen en net zou doen of hij hetero was. Dan ontkent hij zichzelf in de kern en onthoudt hij zichzelf echte liefde. Ik denk dat dat een stuk ondraaglijker is dan wat weerstand bij de voetbal. Maar misschien heb ik dat fout, maar dat is aan je zoon om te beoordelen. En blijkbaar heeft hij dat hetzelfde beoordeelt, want hij heeft ervoor gekozen om wel zijn hart te volgen en voor een vriend te gaan.



Ik hoop dat je jezelf hierin ook de ruimte geeft om je eigen beeld bij te stellen en om je te verdiepen in je zoon. Dat je de vriend van je zoon wel wilt leren kennen. Misschien niet morgen, maar wel op (hopelijk niet al te lange) termijn. Ik denk dat dat voor je zoon veel zou betekenen.



Speelt je eigen ego ook een rol hierin? Voelt het ook alsof jij gefaald hebt of te kijk staat of iets nu je zoon op mannen blijkt te vallen? Ben je bang voor het oordeel van jouw omgeving? En dan de vraag, wat is meer waard, het oordeel van die omgeving of de band met je zoon? Kun je dan je eigen gekrenkte ego opzij zetten?

quote:jamie09 schreef op 08 november 2015 @ 12:03:

Ik lees nog mee, ik weet alleen niet wat ik op alle reacties moet zeggen. Ik weet ook niet of ik deze posting moet doen, ik wil niet provoceren.



Het idee dat dit tot een breuk zou leiden met mijn zoon vind ik verschrikkelijk. Mijn kinderen betekenen alles voor mij, mijn gezin is het allerbelangrijkste in mijn leven.

Jouw gezin bestaat uit individuen die elke een eigen kijk op het leven hebben, die elk hun voorkeuren hebben, die elk hun eigen weg zullen bewandelen. Niet jouw gezin zou het belangrijkste moeten zijn, maar het geluk ven elk individu. Het is dus vrij egoïstisch van jou om jouw ideaalplaatje van je 'gezin' een hogere waarde te geven dan het geluk van je zoon.quote:Langs de andere kant is mijn visie iets wat zich over jaren heeft gevormd en het is moeilijk om dit plots te veranderen. Ik merk bij mezelf dat hier dingen gezegd worden waar ik mij echt niet kan bij vinden, zoals een jurk dragen op een homohuwelijk, hysterische nichten, een kind maken met een ander lesbisch paar. Dit is voor mij gewoon buitennatuurlijk. Ik weet dat mijn zoon nu niet anders is en dat ik hem nu gewoon beter ken, maar ik vind het lastig dat dit wel deel kan gaan uitmaken van zijn toekomst. Ik hou erg veel van mijn kinderen, maar daarom ben ik niet akkoord met al hun keuzes. Als mijn zoon kiest om zijn studies stop te zetten om te gaan rondreizen, zou ik het daar ook moeilijk mee hebben. Mijn liefde voor hem zou niet veranderen, ik zou hem niet proberen tegen te houden (zou mij ook niet lukken), maar ik zou mij wel zorgen maken of het wel de juiste keuze is. Ik weet dat homoseksualiteit geen keuze is, hoe je ermee omgaat wel.



Hoe moet hij er dan mee omgaan? Moet hij zijn seksualiteit negeren? Moet hij priester worden? Moet hij gewoon trouwen met een vrouw en doen alsof? Kom eens voor de man: WAT VERWACHT JE EIGENLIJK PRECIES VAN JE ZOON?





quote:Ik vind het wel een erg goed punt dat mijn toekomstbeeld voor hem, niet noodzakelijk hetgene is wat hij voor zichzelf wil. Zo had ik het nog nooit bekeken. Je wilt als moeder het beste voor je kind, maar uiteindelijk is het wel je kind, die bepaalt wat het beste is. Ik vind het ook naar om de “coming out” verhalen van anderen te lezen. Het doet mij wel verdriet dat mijn zoon hier jarenlang alleen doorheen is moeten gaan.



Verdriet? Who cares wat jij voelt, het gaat om je zoon, weet je nog? Wat ga je daar aan doen?



quote:



Hoe mijn geaardheid mijn milieu bepaald? Het is toch normaal dat je optrekt met mensen waar je dingen mee gemeenschappelijk hebt. Door de homofobie die nog steeds heerst in bv groepsport, kun je er bv voor kiezen om in een ploeg te spelen, waar dit minder voorkomt, je kunt ervoor kiezen om uit te gaan op die plaatsen waar homo’s aanvaard worden,… Je zoekt toch mensen op waarmee je iets gemeen hebt? En seksualiteit kan één van die dingen zijn. Misschien ben ik ook wel bang dat de mensen waar hij zijn jeugd mee heeft doorgebracht nu buiten dit milieu gaan vallen.







A. Wie zegt dat hij ineens een hel ander milieu opzoekt

B. Wat is daar erg aan?

C. Hij kan ook soldaat worden en in een militair milieu terecht komen, of naar de universiteit gaan en in een elitair milieu terecht komen, of vuilnisman worden, of, of, of..quote:De vriend van mijn zoon is nogal een clown. Ik heb niets tegen die jongen, maar ik vind het echt te vroeg om met hem een stuk taart te eten.Wellicht zou ik me ook als een clown gedragen tegenover mensen zoals jij. Weet je wat een zelfbeheersing het vergt om je netjes te gedragen tegenover mensen die je verachten? Toch lukt het deze twee jongens, je zoon en zijn vriend.

quote:jamie09 schreef op 08 november 2015 @ 12:03:

Ik lees nog mee, ik weet alleen niet wat ik op alle reacties moet zeggen. Ik weet ook niet of ik deze posting moet doen, ik wil niet provoceren.



Het idee dat dit tot een breuk zou leiden met mijn zoon vind ik verschrikkelijk. Mijn kinderen betekenen alles voor mij, mijn gezin is het allerbelangrijkste in mijn leven.



Langs de andere kant is mijn visie iets wat zich over jaren heeft gevormd en het is moeilijk om dit plots te veranderen. Ik merk bij mezelf dat hier dingen gezegd worden waar ik mij echt niet kan bij vinden, zoals een jurk dragen op een homohuwelijk, hysterische nichten, een kind maken met een ander lesbisch paar. Dit is voor mij gewoon buitennatuurlijk. Ik weet dat mijn zoon nu niet anders is en dat ik hem nu gewoon beter ken, maar ik vind het lastig dat dit wel deel kan gaan uitmaken van zijn toekomst. Ik hou erg veel van mijn kinderen, maar daarom ben ik niet akkoord met al hun keuzes. Als mijn zoon kiest om zijn studies stop te zetten om te gaan rondreizen, zou ik het daar ook moeilijk mee hebben. Mijn liefde voor hem zou niet veranderen, ik zou hem niet proberen tegen te houden (zou mij ook niet lukken), maar ik zou mij wel zorgen maken of het wel de juiste keuze is. Ik weet dat homoseksualiteit geen keuze is, hoe je ermee omgaat wel.



Ik vind het wel een erg goed punt dat mijn toekomstbeeld voor hem, niet noodzakelijk hetgene is wat hij voor zichzelf wil. Zo had ik het nog nooit bekeken. Je wilt als moeder het beste voor je kind, maar uiteindelijk is het wel je kind, die bepaalt wat het beste is. Ik vind het ook naar om de “coming out” verhalen van anderen te lezen. Het doet mij wel verdriet dat mijn zoon hier jarenlang alleen doorheen is moeten gaan.



Hoe mijn geaardheid mijn milieu bepaald? Het is toch normaal dat je optrekt met mensen waar je dingen mee gemeenschappelijk hebt. Door de homofobie die nog steeds heerst in bv groepsport, kun je er bv voor kiezen om in een ploeg te spelen, waar dit minder voorkomt, je kunt ervoor kiezen om uit te gaan op die plaatsen waar homo’s aanvaard worden,… Je zoekt toch mensen op waarmee je iets gemeen hebt? En seksualiteit kan één van die dingen zijn. Misschien ben ik ook wel bang dat de mensen waar hij zijn jeugd mee heeft doorgebracht nu buiten dit milieu gaan vallen.



De vriend van mijn zoon is nogal een clown. Ik heb niets tegen die jongen, maar ik vind het echt te vroeg om met hem een stuk taart te eten.



Hai Jamie,



Allereerst wil ik zeggen dat ik je stoer vind.

Je leest mee en je doet er duidelijk iets mee. Het gaat in iedere geval niet zomaar aan je voorbij.



Je laat je, nogmaals, leiden door angsten.

Bang dat je zoon een hysterische gilnicht zal worden.

Bang dat hij in een jurk op een feest zal gaan rondlopen, en ook, niet onbelangrijk, bang voor wat de omgeving (jóuw omgeving) er van vindt.



Want o jee, de groepssport, o jee, verjaardagen, feesten, partijen en daar zit je dan, met je homosekuele zoon, wat jij en je man eigenlijk niet kunnen accepteren.



Lieve Jamie, ik ga nóg een keer zeggen wat heel veel anderen ook al zeiden:

Jouw zoon is en blijft gewoon je zoon.

De knappe, sportieve doorzetter, die zo geworden is omdat je man en jij hem hebben opgevoed.

De zoon waar je zoveel van houdt.

Die alles voor je is.



Hij is en blijft je lieve, mooie, bijzondere kind.

Je voormalige baby, peuter, kleuter, puber en je nu grote, volwassenen zoon.



Laat dát nou voorop staan.

Laat dát je uitgangspunt zijn.



Waarom, in vredesnaam, denk jij dat je je voor hem moet gaan schamen in de toekomst omdat je van hem weet dat hij homoseksueel is?

Je zag hem altijd in je gedachten uitgroeien tot een succesvol en gelukkig mens, dat gaat ongetwijfeld gebeuren, want waarom niet?

Zijn geaardheid staat niets van jouw toekomstbeelden voor hem in de weg. Echt niet.

Ok, een vrouw, een schoondochter, ga je niet krijgen, via hem althans, maar hopelijk wél een schat van een partner voor je zoon, die hem liefheeft en zijn steun en toeverlaat gaat zijn.



Hij houdt van iemand, al een tijdje blijkbaar.

Wát, serieuze vraag, heb je daar nou voor last van lieverd?

Hij past, qua geaardheid, niet in jouw ideale plaatje maar ik geloof oprecht dat je je daar overheen kunt zetten. Juist omdat je van je kind houdt en je echt, écht kunt leren meer te begrijpen van zijn geaardheid.



Je hebt met zijn partner te maken straks, later, als je er (hopelijk) aan toe bent maar nu nog niet, ok, heel duidelijk.

Gooi alsjeblieft de deur niet dicht vrouwlief.

Zet 'm op een kier in ieder geval.

Vraag begrip van je zoon voor het feit dat je man en jij moeten wennen aan het idee dat jullie geen heterozoon hebben.



Realiseer je dat hij zelfs geprobeerd heeft aan jullie verwachtingen te voldoen.

Zó graag wil hij het jullie naar de zin maken.

Letterlijk tegen zijn natuur in deed hij zijn best het jullie naar de zin te maken.

Wat moet hij ook veel van zijn ouders houden en wat moet het moeilijk voor hem zijn geweest dat hij dat niet kon. Dat hij jullie wel móest 'teleurstellen'.

Kun je je íets voorstellen bij hoe zwaar dat voor hem moet zijn?



Geef het tijd.

Probeer je oogkleppen opzij te doen.

Niet meteen af, dat is te veel gevraagd maar schuif ze opzij en maak ruimte.

Zo veel mogelijk.



Ga praten bij een therapeut.

Is dat een idee?

Laat je begeleiden, samen met je man het liefst.

Je bent niet de enige Jamie, die moet wennen, echt niet.

Er zijn verenigingen voor ouders van homoseksuele kinderen, die tip kreeg je al eerder zag ik.



Ga in gesprek met anderen, laat je helpen, ga niet in je eentje zitten kniezen maar bespreek dit, waar je mee zit, met mensen die hier ook doorheen gaan, of die het inmiddels achter zich hebben gelaten.

Jamie, je kunt dit, echt. Geloof in jezelf, omdat je moeder bent van je kind en het allerbeste voor hem wil.



En het allerbeste, voor jullie hele gezin, is als jullie allemaal, als gezin, vanuit jullie genegenheid voor elkaar leren omgaan met dat waar je zoon zo'n tijd alleen mee heeft rondgelopen.



Ga er voor, investeer er in en laat vooral je liefde blijken aan je zoon.

Niet je afkeuring en je angst.

Daar hebben zowel jij als hij niks aan.

Leo. Een heeeeel diepe buiging voor deze post.

Beste TO, hoewel ik net als de meeste anderen in dit topic me niet herken in jouw denkbeelden en opvattingen, wil ik wel even zeggen dat ik het respecteer dat je mee blijft lezen en posten en eerlijk voor je mening uit probeert te komen.

Eleonora (ga hem niet quoten want te lang): Mooie post

Ik weet dat homoseksualiteit geen keuze is, hoe je ermee omgaat wel. 



Deze zin haal ik even uit jouw post. Hoe bedoel je dit? Zijn geaardheid onderdrukken? Zodat hij doodongelukkig wordt?

quote:jamie09 schreef op 08 november 2015 @ 12:03:

Ik lees nog mee, ik weet alleen niet wat ik op alle reacties moet zeggen. Ik weet ook niet of ik deze posting moet doen, ik wil niet provoceren.



Het idee dat dit tot een breuk zou leiden met mijn zoon vind ik verschrikkelijk. Mijn kinderen betekenen alles voor mij, mijn gezin is het allerbelangrijkste in mijn leven.



Langs de andere kant is mijn visie iets wat zich over jaren heeft gevormd en het is moeilijk om dit plots te veranderen. Ik merk bij mezelf dat hier dingen gezegd worden waar ik mij echt niet kan bij vinden, zoals een jurk dragen op een homohuwelijk, hysterische nichten, een kind maken met een ander lesbisch paar. Dit is voor mij gewoon buitennatuurlijk. Ik weet dat mijn zoon nu niet anders is en dat ik hem nu gewoon beter ken, maar ik vind het lastig dat dit wel deel kan gaan uitmaken van zijn toekomst. Ik hou erg veel van mijn kinderen, maar daarom ben ik niet akkoord met al hun keuzes. Als mijn zoon kiest om zijn studies stop te zetten om te gaan rondreizen, zou ik het daar ook moeilijk mee hebben. Mijn liefde voor hem zou niet veranderen, ik zou hem niet proberen tegen te houden (zou mij ook niet lukken), maar ik zou mij wel zorgen maken of het wel de juiste keuze is. Ik weet dat homoseksualiteit geen keuze is, hoe je ermee omgaat wel.



Ik vind het wel een erg goed punt dat mijn toekomstbeeld voor hem, niet noodzakelijk hetgene is wat hij voor zichzelf wil. Zo had ik het nog nooit bekeken. Je wilt als moeder het beste voor je kind, maar uiteindelijk is het wel je kind, die bepaalt wat het beste is. Ik vind het ook naar om de “coming out” verhalen van anderen te lezen. Het doet mij wel verdriet dat mijn zoon hier jarenlang alleen doorheen is moeten gaan.



Hoe mijn geaardheid mijn milieu bepaald? Het is toch normaal dat je optrekt met mensen waar je dingen mee gemeenschappelijk hebt. Door de homofobie die nog steeds heerst in bv groepsport, kun je er bv voor kiezen om in een ploeg te spelen, waar dit minder voorkomt, je kunt ervoor kiezen om uit te gaan op die plaatsen waar homo’s aanvaard worden,… Je zoekt toch mensen op waarmee je iets gemeen hebt? En seksualiteit kan één van die dingen zijn. Misschien ben ik ook wel bang dat de mensen waar hij zijn jeugd mee heeft doorgebracht nu buiten dit milieu gaan vallen.



De vriend van mijn zoon is nogal een clown. Ik heb niets tegen die jongen, maar ik vind het echt te vroeg om met hem een stuk taart te eten.Ik snap je heel goed To het is anders je hoeft ook geen taart met hem te eten laat het even tot je bezinken. En wees er voor je zoon ik snap je manier van denken het is anders het is heel anders en ik vind het ook superknap dat jij je eerlijk opstelt en hier vertelt waar je meezit petje af dat doen niet veel mensen.

Eleonora:



Wat een mooie, genuanceerde post. Petje af.