Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
zondag 28 september 2008 om 20:21
Je mag van slag af zijn, Klara. Was ik in elk geval echt ook als er weer eens een confrontatie was in dat jaar nadat ik bij hem wegging.
Het fijne van alleen met jezelf zijn is dat je veel sneller jezelf weer kunt oppakken en verder gaan. Toen je bij hem in huis woonde bleef je constant in die beklemmende sfeer.
Waarom het je raakt, tja, alleen jij weet dat. Misschien toch het besef dát hij nog zo makkelijk invloed op je heeft? Dát je nog steeds in een bepaalde zin van hem afhankelijk bent -de hypotheekschuld, en mss nog wel meer dan dat-
Het fijne van alleen met jezelf zijn is dat je veel sneller jezelf weer kunt oppakken en verder gaan. Toen je bij hem in huis woonde bleef je constant in die beklemmende sfeer.
Waarom het je raakt, tja, alleen jij weet dat. Misschien toch het besef dát hij nog zo makkelijk invloed op je heeft? Dát je nog steeds in een bepaalde zin van hem afhankelijk bent -de hypotheekschuld, en mss nog wel meer dan dat-
zondag 28 september 2008 om 20:39
Waar baal je van Klara? Probeer eens precies na te gaan waar je van baalt.
Kijk als hij denkt dat jij wat te verbergen hebt, dan kan hij wel eens gelijk hebben. Waarom zou hij nog van alles moeten weten? Klip en klaar antwoord richting hem zou kunnen zijn, dat jij nu het recht hebt om dingen te doen buiten zijn medeweten om.
Je doet het toch nooit goed in zijn ogen, dus het maakt niet uit of je het verschrikkelijk goed of verschrikkelijk slecht doet. Misschien moet je gewoon eens starten met dingen op je eigen wijze te doen.
Heel verstandig van je om de discussie te stoppen.
Trek je niet al te veel aan van zijn vernederende woorden. Trek je er niets van aan hoe jij denkt dat hij over je denkt. Ga je eigen leven leiden.
Probeer los te komen van hem. Dat houdt ook in dat jij geheimen gaat hebben voor hem. Houdt ook in dat jij gewoon weg kunt gaan wanneer hij je op een minderwaardig manier behandeld.
Heb je een eigen advocaat die je goed kan voorlichten over het wel en wee met de hypotheek en zo? Zorg dat jij altijd net een beetje meer weet dan hij, dan kan hij je bijv. niet meer chanteren met bijv. de hypothecaire schuld.
KLara, goed dat je het even van je af geschreven hebt, hopelijk gaat deze bui snel weer voorbij. Je weet wel hoe het gaat met ups en downs. De downs zullen korter worden en de ups beter!
Kijk als hij denkt dat jij wat te verbergen hebt, dan kan hij wel eens gelijk hebben. Waarom zou hij nog van alles moeten weten? Klip en klaar antwoord richting hem zou kunnen zijn, dat jij nu het recht hebt om dingen te doen buiten zijn medeweten om.
Je doet het toch nooit goed in zijn ogen, dus het maakt niet uit of je het verschrikkelijk goed of verschrikkelijk slecht doet. Misschien moet je gewoon eens starten met dingen op je eigen wijze te doen.
Heel verstandig van je om de discussie te stoppen.
Trek je niet al te veel aan van zijn vernederende woorden. Trek je er niets van aan hoe jij denkt dat hij over je denkt. Ga je eigen leven leiden.
Probeer los te komen van hem. Dat houdt ook in dat jij geheimen gaat hebben voor hem. Houdt ook in dat jij gewoon weg kunt gaan wanneer hij je op een minderwaardig manier behandeld.
Heb je een eigen advocaat die je goed kan voorlichten over het wel en wee met de hypotheek en zo? Zorg dat jij altijd net een beetje meer weet dan hij, dan kan hij je bijv. niet meer chanteren met bijv. de hypothecaire schuld.
KLara, goed dat je het even van je af geschreven hebt, hopelijk gaat deze bui snel weer voorbij. Je weet wel hoe het gaat met ups en downs. De downs zullen korter worden en de ups beter!
zondag 28 september 2008 om 21:07
Van af het begin heb ik mij proberen te bewijzen dat ik 'geen slechte vrouw' ben. Hij had nl. verschillende relaties achter de rug waardoor hij het vertrouwen in vrouwen is kwijt geraakt. Misschien is dat de reden dat ik me zo voel. Misschien raakt het me zo dat hij mij beschuldigd omdat hij zelf de dingen doet die hij mij in de schoenen schuift. Zo gemeen.
Ik wil id. los van hem komen, mijn eigen leven hebben en niet continu zijn ogen in mijn nek voelen.
Bij het maatschappelijk werk zeiden ze ook dat hij nog te veel macht over me heeft. dit is echt iets van ik mee aan de slag moet. Werk aan de winkel!
Liefs
I
Ik wil id. los van hem komen, mijn eigen leven hebben en niet continu zijn ogen in mijn nek voelen.
Bij het maatschappelijk werk zeiden ze ook dat hij nog te veel macht over me heeft. dit is echt iets van ik mee aan de slag moet. Werk aan de winkel!
Liefs
I
zondag 28 september 2008 om 22:27
Ik snap je wel hoor, eigenlijk had ik het precies zo.
In de eerste fase van onze relatie kon hij me niet vaak genoeg zeggen hoe goed ik wel niet was voor hem, zijn kind en hoe fijn we het hadden. Hoe meer macht hij over me kreeg, des meer kritiek ik te verduren kreeg. En ik wilde het zo graag goed doen, juist het verschil maken met mijn voorgangsters. Geen slechte vrouw zijn.
Ja Klara, werk aan de winkel. Alleen het is geen werk.
Eigenlijk moet je gewoon wat beter voor jezelf zorgen en dat is niet eens zo moeilijk. Beter voor jezelf zorgen kun je ook doen door minder naar hem te luisteren. Dat is eigenlijk geen werk te noemen toch? Of gewoon toch eens wat leukere dingen voor jezelf te kopen. Gewoon tv te kijken naar de dingen die jij wil zien. Allemaal dingen die eigenlijk geen werk te noemen zijn.
Wat wel werken WAS was toch ervoor te zorgen dat hij maar goed over je dacht. Dat was pas echt werken.
Kijk eens naar ons Zonnepitje, ligt midden in een scheiding en ze geniet nu iedere dag een beetje meer van het leven. Ze heeft het heft weer in handen en hoeft niet hard meer te werken voor een beter leven.
In de eerste fase van onze relatie kon hij me niet vaak genoeg zeggen hoe goed ik wel niet was voor hem, zijn kind en hoe fijn we het hadden. Hoe meer macht hij over me kreeg, des meer kritiek ik te verduren kreeg. En ik wilde het zo graag goed doen, juist het verschil maken met mijn voorgangsters. Geen slechte vrouw zijn.
Ja Klara, werk aan de winkel. Alleen het is geen werk.
Eigenlijk moet je gewoon wat beter voor jezelf zorgen en dat is niet eens zo moeilijk. Beter voor jezelf zorgen kun je ook doen door minder naar hem te luisteren. Dat is eigenlijk geen werk te noemen toch? Of gewoon toch eens wat leukere dingen voor jezelf te kopen. Gewoon tv te kijken naar de dingen die jij wil zien. Allemaal dingen die eigenlijk geen werk te noemen zijn.
Wat wel werken WAS was toch ervoor te zorgen dat hij maar goed over je dacht. Dat was pas echt werken.
Kijk eens naar ons Zonnepitje, ligt midden in een scheiding en ze geniet nu iedere dag een beetje meer van het leven. Ze heeft het heft weer in handen en hoeft niet hard meer te werken voor een beter leven.
maandag 29 september 2008 om 19:48
quote:pom508 schreef op 24 september 2008 @ 11:43:
Nicolle, ik las dat je op het narcistentopic weer aan het schrijven bent over je moeilijke relatie. Wat is dat toch, dat je steeds weer in onmogelijke situaties wilt blijven zitten?
Dank je Pom, dat je naar me vraagt. Ik schrijf inderdaad ook daar momenteel; zag veel herkenning, maar vriendlief heeft geen diagnose. Tja, waarom ik in moelijke situaties blijf zitten? Ik weet het niet, weet wel, dat ik altijd geleerd heb om niet meteen op te geven, als het een keer (tijd) niet zo leuk is. Dit had ik ook tijdens mijn huwelijk: het heeft 5 jaar geduurd, eer ik vond, dat ik er genoeg aan gedaan had om het huwelijk te redden, en nog voelde het als falen....
En in de vorige relatie met de borderliner: hoe kun je een ziek iemand in de steek laten? Dat hoort niet, die steun je...dus ging ik ermee door. Totdat het echt niet meer ging.
En nu? Jee, ik weet nu bijna 2 weken dat hij narcistische trekken heeft, misschien narcisme. Het het er met hem over gehad. Ik heb gevoelsmatig afstand gehouden, weken, en hij voelde dat heel duidelijk deed hem pijn, maar voor mij voelde die afstand goed; terwijl er toch nog een draadje tussen ons was.... En nu...ik weet het even niet; ik wil hem op dit moment echt (nog) niet kwijt, voel me enorm tot hem aangetrokken. Ben me wel bewust van hoe het tussen ons is, en krabbel ook weer een beetje op; spreek steeds meer dingen uit, kom meer voor mezelf op...en als het niet meer gaat, dan weet ik dat ik de knoop door kan hakken, maar zover is het nog niet....
Nicolle, ik las dat je op het narcistentopic weer aan het schrijven bent over je moeilijke relatie. Wat is dat toch, dat je steeds weer in onmogelijke situaties wilt blijven zitten?
Dank je Pom, dat je naar me vraagt. Ik schrijf inderdaad ook daar momenteel; zag veel herkenning, maar vriendlief heeft geen diagnose. Tja, waarom ik in moelijke situaties blijf zitten? Ik weet het niet, weet wel, dat ik altijd geleerd heb om niet meteen op te geven, als het een keer (tijd) niet zo leuk is. Dit had ik ook tijdens mijn huwelijk: het heeft 5 jaar geduurd, eer ik vond, dat ik er genoeg aan gedaan had om het huwelijk te redden, en nog voelde het als falen....
En in de vorige relatie met de borderliner: hoe kun je een ziek iemand in de steek laten? Dat hoort niet, die steun je...dus ging ik ermee door. Totdat het echt niet meer ging.
En nu? Jee, ik weet nu bijna 2 weken dat hij narcistische trekken heeft, misschien narcisme. Het het er met hem over gehad. Ik heb gevoelsmatig afstand gehouden, weken, en hij voelde dat heel duidelijk deed hem pijn, maar voor mij voelde die afstand goed; terwijl er toch nog een draadje tussen ons was.... En nu...ik weet het even niet; ik wil hem op dit moment echt (nog) niet kwijt, voel me enorm tot hem aangetrokken. Ben me wel bewust van hoe het tussen ons is, en krabbel ook weer een beetje op; spreek steeds meer dingen uit, kom meer voor mezelf op...en als het niet meer gaat, dan weet ik dat ik de knoop door kan hakken, maar zover is het nog niet....
maandag 29 september 2008 om 23:45
Over twee weken heb ik een gesprek bij mijn therapeut om gericht te gaan werken aan mijn houding tov mijn ex. Om hem een goede plek te geven in mijn systeem, om mijn angst en de werkelijkheid beter uit elkaar te houden.
Maar nu dient zich een moment aan waar ik gewoon niet weet hoe ik moet handelen.
Hij is zondag jarig. Mijn dochter is dit weekend bij hem, dat komt mooi uit. Maar op zondag ochtend haal ik haar altijd vroeg op omdat ze naar haar sport moet. Ik dacht dat het wel een goed idee zou zijn als ze de sport deze zondag een keer overslaat zodat ze zijn verjaardag gewoon daar is. Ze heeft hem gebeld en gezegd dat ze haar sport kan afzeggen, maar dat was niet nodig zei hij.
En nu begint mijn angst op te spelen. Want hij zegt wel dat het niet nodig is maar dit is één van de soort dingen waar we een half jaar geleden een verschrikkelijke ontploffing over hebben gehad. Hij vindt het (denk ik) waarschijnlijk wel fijn als ze haar sport afzegt maar vindt dat dat uit haar moet komen. En nu loop ik met een knoop in mijn maag. Aan de ene kant moet hij dat dan gewoon zeggen tegen haar en hoef ik me daar niet tegen aan te bemoeien. Aan de andere kant ben ik bang dat dit weer reden voor een ontploffing is, nu of later.
Eigenlijk ben ik geneigd om te zeggen tegen mijn dochter dat ik vind dat ze gewoon die dag bij haar vader moet blijven.
Maar vind ik dat omdat ik bang ben voor hem of is dit gewoon een opvoedkundig ding van mij naar haar, namelijk: je vader is jarig en die zou het heel fijn vinden als je er die dag bij bent, ook al zegt hij dat het hem niet zo veel uitmaakt.
Met mijn man kan ik het hier heel slecht over hebben want die heeft een (nog grotere) hekel gekregen aan mijn ex sinds de ontploffing van een half jaar geleden en hij kan niet goed mijn gevoel en zijn hekel aan hem uit elkaar houden. Het levert hier in huis meestal rotgesprekken op als ik probeer hem te betrekken bij waar ik mee zit. Hij kan moeilijk begrijpen hoe het is voor mij om in deze angst te leven en wordt bijna misselijk van het feit dat ik zo ingewikkeld doe.
Beetje vaag verhaal misschien, ik vind het lastig om iets dat voor mij zo gecompliceerd ligt even simpel op te typen.
Maar goed. Ik ga dus over twee weken actief werken aan mijn houding tov van ex. Ben geneigd om nu voor de makkelijke weg te kiezen en mijn dochter te zeggen dat ik gewoon vind dat ze haar sport af moet zeggen. Zelf vind ze dat niet zo nodig sinds haar vader tegen haar heeft gezegd dat dat niet nodig is.
Oh jezus wat een afschuwelijk gevoel levert zo iets simpels op.
Hier zou ik dus zo graag van af willen.
Maar nu dient zich een moment aan waar ik gewoon niet weet hoe ik moet handelen.
Hij is zondag jarig. Mijn dochter is dit weekend bij hem, dat komt mooi uit. Maar op zondag ochtend haal ik haar altijd vroeg op omdat ze naar haar sport moet. Ik dacht dat het wel een goed idee zou zijn als ze de sport deze zondag een keer overslaat zodat ze zijn verjaardag gewoon daar is. Ze heeft hem gebeld en gezegd dat ze haar sport kan afzeggen, maar dat was niet nodig zei hij.
En nu begint mijn angst op te spelen. Want hij zegt wel dat het niet nodig is maar dit is één van de soort dingen waar we een half jaar geleden een verschrikkelijke ontploffing over hebben gehad. Hij vindt het (denk ik) waarschijnlijk wel fijn als ze haar sport afzegt maar vindt dat dat uit haar moet komen. En nu loop ik met een knoop in mijn maag. Aan de ene kant moet hij dat dan gewoon zeggen tegen haar en hoef ik me daar niet tegen aan te bemoeien. Aan de andere kant ben ik bang dat dit weer reden voor een ontploffing is, nu of later.
Eigenlijk ben ik geneigd om te zeggen tegen mijn dochter dat ik vind dat ze gewoon die dag bij haar vader moet blijven.
Maar vind ik dat omdat ik bang ben voor hem of is dit gewoon een opvoedkundig ding van mij naar haar, namelijk: je vader is jarig en die zou het heel fijn vinden als je er die dag bij bent, ook al zegt hij dat het hem niet zo veel uitmaakt.
Met mijn man kan ik het hier heel slecht over hebben want die heeft een (nog grotere) hekel gekregen aan mijn ex sinds de ontploffing van een half jaar geleden en hij kan niet goed mijn gevoel en zijn hekel aan hem uit elkaar houden. Het levert hier in huis meestal rotgesprekken op als ik probeer hem te betrekken bij waar ik mee zit. Hij kan moeilijk begrijpen hoe het is voor mij om in deze angst te leven en wordt bijna misselijk van het feit dat ik zo ingewikkeld doe.
Beetje vaag verhaal misschien, ik vind het lastig om iets dat voor mij zo gecompliceerd ligt even simpel op te typen.
Maar goed. Ik ga dus over twee weken actief werken aan mijn houding tov van ex. Ben geneigd om nu voor de makkelijke weg te kiezen en mijn dochter te zeggen dat ik gewoon vind dat ze haar sport af moet zeggen. Zelf vind ze dat niet zo nodig sinds haar vader tegen haar heeft gezegd dat dat niet nodig is.
Oh jezus wat een afschuwelijk gevoel levert zo iets simpels op.
Hier zou ik dus zo graag van af willen.
dinsdag 30 september 2008 om 00:17
O Philomein, ik begrijp je zo goed! Feitelijk is het doodsimpel. Je dochter is die dag bij haar vader. Jij hebt er helemaal niets mee te maken.
Alles wat je erbij haalt, dat doe je zelf. Je voelt zelf wel aan dat het niet om een opvoedkundige kwestie gaat, maar dat je een excuus zoekt om je dochter te leren zodanig met haar vader om te gaan dat hij niet ontploft. Op dezelfde manier die bij jou zo uitstekend gewerkt heeft. Of niet?
Zij moet haar eigen gevecht leveren, als het nodig is. Zij moet leren haar grenzen aan te geven, haar ruimte op te eisen, voor zichzelf op te komen. Tegenover haar vader, maar ook in andere situaties die ze in haar leven gaat tegenkomen.
Opvoedkundig lijkt het me juist helemaal niet verantwoord haar te leren haar eigen belang achter te stellen uit angst voor de boosheid van een ander. Ze heeft haar consideratie met haar vaders verjaardag al getoond door aan te bieden de sport af te zeggen. Hij heeft geantwoord dat het niet nodig was. Kous af.
Als hij 'subtiel' wil communiceren en wil dat mensen ruiken wat hij wil, ook al zegt hij wat anders, dan moet hij beter leren communiceren. Jouw dochter moet niet leren op kleine gebaren en blikken te letten om mensen te leren 'lezen', zodat ze kan inspelen op wat ze willen zonder dat ze een woord hoeven te zeggen. Nee, laat die mensen zichzelf maar goed uitdrukken, laat hen maar leren aan te geven wat ze willen. Dan kan zij beslissen of zij daarin mee wil gaan, op haar voorwaarden.
Het is een valkuil die voor veel meisjes wordt opgezet en we staan er niet bij stil. Let vooral op wat anderen willen, cijfer jezelf weg, bewaar de lieve vrede, maak de ander vooral niet boos! Het is ook jouw valkuil, dat zie je nu. Geef die niet door aan je dochter. Zij moet zelf leren met deze moeilijke man die haar vader is, om te gaan.
Niet twee weken wachten, begin maar gewoon nu
liefs,
dubio
Alles wat je erbij haalt, dat doe je zelf. Je voelt zelf wel aan dat het niet om een opvoedkundige kwestie gaat, maar dat je een excuus zoekt om je dochter te leren zodanig met haar vader om te gaan dat hij niet ontploft. Op dezelfde manier die bij jou zo uitstekend gewerkt heeft. Of niet?
Zij moet haar eigen gevecht leveren, als het nodig is. Zij moet leren haar grenzen aan te geven, haar ruimte op te eisen, voor zichzelf op te komen. Tegenover haar vader, maar ook in andere situaties die ze in haar leven gaat tegenkomen.
Opvoedkundig lijkt het me juist helemaal niet verantwoord haar te leren haar eigen belang achter te stellen uit angst voor de boosheid van een ander. Ze heeft haar consideratie met haar vaders verjaardag al getoond door aan te bieden de sport af te zeggen. Hij heeft geantwoord dat het niet nodig was. Kous af.
Als hij 'subtiel' wil communiceren en wil dat mensen ruiken wat hij wil, ook al zegt hij wat anders, dan moet hij beter leren communiceren. Jouw dochter moet niet leren op kleine gebaren en blikken te letten om mensen te leren 'lezen', zodat ze kan inspelen op wat ze willen zonder dat ze een woord hoeven te zeggen. Nee, laat die mensen zichzelf maar goed uitdrukken, laat hen maar leren aan te geven wat ze willen. Dan kan zij beslissen of zij daarin mee wil gaan, op haar voorwaarden.
Het is een valkuil die voor veel meisjes wordt opgezet en we staan er niet bij stil. Let vooral op wat anderen willen, cijfer jezelf weg, bewaar de lieve vrede, maak de ander vooral niet boos! Het is ook jouw valkuil, dat zie je nu. Geef die niet door aan je dochter. Zij moet zelf leren met deze moeilijke man die haar vader is, om te gaan.
Niet twee weken wachten, begin maar gewoon nu
liefs,
dubio
Ga in therapie!
dinsdag 30 september 2008 om 09:55
quote:Nicole_1964 schreef op 29 september 2008 @ 19:48:En in de vorige relatie met de borderliner: hoe kun je een ziek iemand in de steek laten? Dat hoort niet, die steun je...dus ging ik ermee door. Totdat het echt niet meer ging.
Lieve Nicole,
Is het zo dat je meer bleef in die relatie vanwege het mogelijke oordeel van anderen dan omdat je het zelf wilde? Of had je jezelf dat opgelegd, vond je voor jezelf dat je het niet kon maken om weg te gaan? Als het niet om jezelf ging maar om iemand anders, zou je dan ook van die persoon verwachten dat ze bleef in zo'n relatie omdat dat hoort?
Ik heb geen ervaring met mensen met borderline (hoewel mijn eerste echtgenoot ongetwijfeld ook wel een psychisch probleem had) maar het lijkt met bijzonder moeilijk om met zo iemand samen te leven. Net als met iemand met narcistische trekken, trouwens. Het is natuurlijk goed om je partner te steunen bij problemen, maar er zijn grenzen aan wat een mens aankan. Ik denk dat je heel veel van jezelf geeist hebt in je vroegere relatie, en misschien doe je dat ook wel in je huidige relatie. Pas je wel goed op jezelf?
Liefs!
Lieve Nicole,
Is het zo dat je meer bleef in die relatie vanwege het mogelijke oordeel van anderen dan omdat je het zelf wilde? Of had je jezelf dat opgelegd, vond je voor jezelf dat je het niet kon maken om weg te gaan? Als het niet om jezelf ging maar om iemand anders, zou je dan ook van die persoon verwachten dat ze bleef in zo'n relatie omdat dat hoort?
Ik heb geen ervaring met mensen met borderline (hoewel mijn eerste echtgenoot ongetwijfeld ook wel een psychisch probleem had) maar het lijkt met bijzonder moeilijk om met zo iemand samen te leven. Net als met iemand met narcistische trekken, trouwens. Het is natuurlijk goed om je partner te steunen bij problemen, maar er zijn grenzen aan wat een mens aankan. Ik denk dat je heel veel van jezelf geeist hebt in je vroegere relatie, en misschien doe je dat ook wel in je huidige relatie. Pas je wel goed op jezelf?
Liefs!
dinsdag 30 september 2008 om 10:13
quote:philomein schreef op 27 september 2008 @ 18:17:
Hai Lemmy, niet zonder iemand kunnen is een beetje dubbel bij mij. Aan de ene kant kan ik prima zonder iemand, beter zelfs denk ik af en toe. Maar het gevoel van niet zonder iemand willen is ook wel heel prettig en dat is voor mij iets dat ik pas de laatste tijd echt kan voelen. Pas nadat ik voor ons allebei heb duidelijk gekregen dat we ook zonder elkaar kunnen.
Op de één of andere manier was voor mij samenzijn altijd een deel van mezelf inleveren en kwijtraken, ik wist niet hoe ik bij mezelf kon blijven. Dat lees ik bij jou ook een beetje, klopt dat?
Nog steeds moet ik op mezelf letten, in de gaten houden dat ik sneller reageer als er over mijn grens heen gegaan wordt. Maar ik kom er steeds meer achter dat het helemaal niet erg is als ik ook mijn voet neerzet, mijn eisen stel en dingen bij hun naam noem. Ik was altijd erg geneigd om zaken waar ik bij mijn man tegenaan liep in een heleboel watten te verpakken voor ik ze hem voor de voeten gooide bijvoorbeeld, doodvermoeiend.
Maar nu, nu ik mijzelf heb los gemaakt van datgene waar ik in vast zat, voel ik voor het eerst hoe het is om hardop te mogen zeggen "ik heb je nodig". Dat kreeg ik voorheen mijn strot niet uit, was zo bezig met mijn onafhankelijk benadrukken.
En het voelt goed om te kunnen zeggen 'ik heb je nodig' ik hoef niet meer alles alleen op te lossen, te verwerken en in goede banen te leiden.
Voor mij had dat erg te maken met de omgang met mijn ex en hoe ik me daar in opstelde, het was MIJN nachtmerrie en niemand kon me helpen. In de ellende die we een half jaar geleden hebben gehad, stortte ik op een gegeven moment als een klein hoopje in elkaar en heb ik voor het eerst om hulp gevraagd. Wat een opluchting. En wat een opening voor een nieuwe fase in mijn huidige relatie. Ik liet hem toe in een deel van mij dat voorheen verboden gebied was.
Wat is het bij jou qua verleden waar je in je huidige relatie tegenaan loopt?
Het klopt inderdaad wat je zegt; voor mij voelt samen zijn met iemand toch nog steeds als iets inleveren van mezelf. Ik vraag me af of ik ooit echt 100% mezelf kan zijn bij iemand anders, en of andere mensen dat wel kunnen - of het misschien ook niet kunnen, maar er dan geen probleem mee hebben. Als ik alleen ben ga ik gewoon mijn eigen gang zonder na te denken over wat iemand er van zou vinden, en het is dan dat ik me het meest op mijn gemak voel, rust in mijn hoofd heb. Die rust heb ik nodig.
Waar ik in mijn huidige relatie tegenaan loop, is dat ik mijn grenzen wel aangaf maar dat dat niet serieus genoeg genomen werd. Als ik zag dat er iets niet goed ging, zei ik het direct. Dat was voor mij al een heel grote stap. Mijn man is echter gewend dat mensen dingen duidelijk maken met ruzie, geschreeuw, gesla met deuren, dat soort dingen. Dus die zag niet in dat ik wel degelijk zwaar tilde aan de dingen die ik gewoon op rustige toon tegen hem zei. Ik kan geen ruzie maken, ik kan niet schreeuwen en de trap opstampen naar boven. Als ik ruzie zie bij andere mensen draait mijn maag al om. Soms kom ik bij mensen op bezoek, voel dat er even daarvoor ruzie is geweest en dan wil ik zo snel mogelijk weg. In mijn eerste huwelijk had ik ook nooit ruzie. Mijn eerste man stortte gewoon alles over mij uit en ik mocht dan geen weerwoord geven.
Grenzen aangeven, dat is toch nog wel HET probleem bij mij. En doe ik het dan eindelijk, dan doe ik het niet duidelijk genoeg.
Wat goed dat jij in je huidige relatie zoveel stappen hebt kunnen nemen. Dat je ervaart dat iemand nodig hebben gewoon okee is. Om hulp vragen vind ik echt bewonderenswaardig.
Hai Lemmy, niet zonder iemand kunnen is een beetje dubbel bij mij. Aan de ene kant kan ik prima zonder iemand, beter zelfs denk ik af en toe. Maar het gevoel van niet zonder iemand willen is ook wel heel prettig en dat is voor mij iets dat ik pas de laatste tijd echt kan voelen. Pas nadat ik voor ons allebei heb duidelijk gekregen dat we ook zonder elkaar kunnen.
Op de één of andere manier was voor mij samenzijn altijd een deel van mezelf inleveren en kwijtraken, ik wist niet hoe ik bij mezelf kon blijven. Dat lees ik bij jou ook een beetje, klopt dat?
Nog steeds moet ik op mezelf letten, in de gaten houden dat ik sneller reageer als er over mijn grens heen gegaan wordt. Maar ik kom er steeds meer achter dat het helemaal niet erg is als ik ook mijn voet neerzet, mijn eisen stel en dingen bij hun naam noem. Ik was altijd erg geneigd om zaken waar ik bij mijn man tegenaan liep in een heleboel watten te verpakken voor ik ze hem voor de voeten gooide bijvoorbeeld, doodvermoeiend.
Maar nu, nu ik mijzelf heb los gemaakt van datgene waar ik in vast zat, voel ik voor het eerst hoe het is om hardop te mogen zeggen "ik heb je nodig". Dat kreeg ik voorheen mijn strot niet uit, was zo bezig met mijn onafhankelijk benadrukken.
En het voelt goed om te kunnen zeggen 'ik heb je nodig' ik hoef niet meer alles alleen op te lossen, te verwerken en in goede banen te leiden.
Voor mij had dat erg te maken met de omgang met mijn ex en hoe ik me daar in opstelde, het was MIJN nachtmerrie en niemand kon me helpen. In de ellende die we een half jaar geleden hebben gehad, stortte ik op een gegeven moment als een klein hoopje in elkaar en heb ik voor het eerst om hulp gevraagd. Wat een opluchting. En wat een opening voor een nieuwe fase in mijn huidige relatie. Ik liet hem toe in een deel van mij dat voorheen verboden gebied was.
Wat is het bij jou qua verleden waar je in je huidige relatie tegenaan loopt?
Het klopt inderdaad wat je zegt; voor mij voelt samen zijn met iemand toch nog steeds als iets inleveren van mezelf. Ik vraag me af of ik ooit echt 100% mezelf kan zijn bij iemand anders, en of andere mensen dat wel kunnen - of het misschien ook niet kunnen, maar er dan geen probleem mee hebben. Als ik alleen ben ga ik gewoon mijn eigen gang zonder na te denken over wat iemand er van zou vinden, en het is dan dat ik me het meest op mijn gemak voel, rust in mijn hoofd heb. Die rust heb ik nodig.
Waar ik in mijn huidige relatie tegenaan loop, is dat ik mijn grenzen wel aangaf maar dat dat niet serieus genoeg genomen werd. Als ik zag dat er iets niet goed ging, zei ik het direct. Dat was voor mij al een heel grote stap. Mijn man is echter gewend dat mensen dingen duidelijk maken met ruzie, geschreeuw, gesla met deuren, dat soort dingen. Dus die zag niet in dat ik wel degelijk zwaar tilde aan de dingen die ik gewoon op rustige toon tegen hem zei. Ik kan geen ruzie maken, ik kan niet schreeuwen en de trap opstampen naar boven. Als ik ruzie zie bij andere mensen draait mijn maag al om. Soms kom ik bij mensen op bezoek, voel dat er even daarvoor ruzie is geweest en dan wil ik zo snel mogelijk weg. In mijn eerste huwelijk had ik ook nooit ruzie. Mijn eerste man stortte gewoon alles over mij uit en ik mocht dan geen weerwoord geven.
Grenzen aangeven, dat is toch nog wel HET probleem bij mij. En doe ik het dan eindelijk, dan doe ik het niet duidelijk genoeg.
Wat goed dat jij in je huidige relatie zoveel stappen hebt kunnen nemen. Dat je ervaart dat iemand nodig hebben gewoon okee is. Om hulp vragen vind ik echt bewonderenswaardig.
dinsdag 30 september 2008 om 10:13
Ook een berichtje van mij..
Ik lees mee, wil graag weten hoe het met iedereen gaat.
Maar zelf weet ik niet goed wat te schrijven. Ik ben zo druk met mijn dochter en met school, heb zo weinig energie.
Liefst zou ik heel veel reageren, maar ik val elke avond om van de slaap wanneer dochtertje eindelijk op bed ligt.
Vandaag zijn we een dagje vrij en we gaan helemaal niets doen, lekker thuis.
Klaar, Philomein
Perel, hoe gaat het met je?
En met Feliciaatje?
Endellion, Felicia, Yasmijn
en allemaal een
Ik lees mee, wil graag weten hoe het met iedereen gaat.
Maar zelf weet ik niet goed wat te schrijven. Ik ben zo druk met mijn dochter en met school, heb zo weinig energie.
Liefst zou ik heel veel reageren, maar ik val elke avond om van de slaap wanneer dochtertje eindelijk op bed ligt.
Vandaag zijn we een dagje vrij en we gaan helemaal niets doen, lekker thuis.
Klaar, Philomein
Perel, hoe gaat het met je?
En met Feliciaatje?
Endellion, Felicia, Yasmijn
en allemaal een
dinsdag 30 september 2008 om 12:21
@ Lemmy: Dat ik die stappen heb kunnen zetten heeft alles te maken met de therapeut waar we samen terecht zijn gekomen. Onze hele communicatie was soort van verrot geraakt, we hebben echt terug naar nul moeten gaan. En nu nog is het lastig maar we weten beter hoe we werken en hoe we verder kunnen komen dan de oude cirkels. Meestal...
@ Dubio: je hebt verschrikkelijk gelijk. Ik vind dit zo verschrikkelijk eng niet normaal meer. Ik moet haar dus op zijn verjaardag daar ophalen en ik zie er nu al als een berg tegenop. Ik schrik ook wel weer van mijn angst. Ik zou zo graag willen dat het weg was. Mijn hele lijf slaat op slot en ik voel me weer heel alleen. Fijn dat ik besloten heb om hier mijn verhaal te zetten want het steunt me meer dan ik verwacht had om de mening en reakties van jullie te lezen. Ik voel me iets minder alleen.
Wat denken jullie hiervan:
Is het wel een oke actie om dit met ex zelf te bespreken (dat dit een situatie is waarin het belangrijk is dat hij eerlijk zegt waar hij behoefte aan heeft) of moet ik gewoon echt op mijn handen gaan zitten en niets doen...
@ Dubio: je hebt verschrikkelijk gelijk. Ik vind dit zo verschrikkelijk eng niet normaal meer. Ik moet haar dus op zijn verjaardag daar ophalen en ik zie er nu al als een berg tegenop. Ik schrik ook wel weer van mijn angst. Ik zou zo graag willen dat het weg was. Mijn hele lijf slaat op slot en ik voel me weer heel alleen. Fijn dat ik besloten heb om hier mijn verhaal te zetten want het steunt me meer dan ik verwacht had om de mening en reakties van jullie te lezen. Ik voel me iets minder alleen.
Wat denken jullie hiervan:
Is het wel een oke actie om dit met ex zelf te bespreken (dat dit een situatie is waarin het belangrijk is dat hij eerlijk zegt waar hij behoefte aan heeft) of moet ik gewoon echt op mijn handen gaan zitten en niets doen...
dinsdag 30 september 2008 om 12:30
Geen sorry zeggen Philomein. Juist erg goed dat je schrijft.
Ik voel me ook schuldig dat ik niet goed kan reageren nu op jou en Klara.
Ik leef erg mee, maar kan niet veel bijdragen op het moment.
Liefs!
PS iedereen moet hier af en toe even horen dat je echt alle ruimte mag nemen je verhaal te doen en je gedachten op te schrijven etc.
Ik voel me ook schuldig dat ik niet goed kan reageren nu op jou en Klara.
Ik leef erg mee, maar kan niet veel bijdragen op het moment.
Liefs!
PS iedereen moet hier af en toe even horen dat je echt alle ruimte mag nemen je verhaal te doen en je gedachten op te schrijven etc.
dinsdag 30 september 2008 om 13:53
Op je handen zitten meid. Je trapt weer in de 'redelijkheidsval', waarbij je er voor het gemak overheen stapt dat een explosieve reactie van je ex (ex!!!) allesbehalve redelijk zou zijn. Dit is conflictmijdend gedrag en daarmee is je dochter niet gediend en jij al helemaal niet.
Echt, ik weet hoe doodeng het is, als je eens weet wat ik voor confrontaties ben aangegaan en nog moet aangaan. Ik heb laatst mijn ex, die nu werkelijk alle perken te buiten gaat met zijn psychologische terreur, telefonisch moeten dreigen met harde tegenmaatregelen. Ik heb 2 uur tegen het telefoontje op zitten zien en trilde helemaal toen ik opgehangen had. Maar wat een kick! Het voelt goed als je voor jezelf opkomt, lieverd. Dat maakt je vrij, vrij van angst. De wereld vergaat niet als hij boos wordt. Er komt gewoon weer een dag, en nog één.
Volhouden, wees sterk
Iseo, lieverd
Echt, ik weet hoe doodeng het is, als je eens weet wat ik voor confrontaties ben aangegaan en nog moet aangaan. Ik heb laatst mijn ex, die nu werkelijk alle perken te buiten gaat met zijn psychologische terreur, telefonisch moeten dreigen met harde tegenmaatregelen. Ik heb 2 uur tegen het telefoontje op zitten zien en trilde helemaal toen ik opgehangen had. Maar wat een kick! Het voelt goed als je voor jezelf opkomt, lieverd. Dat maakt je vrij, vrij van angst. De wereld vergaat niet als hij boos wordt. Er komt gewoon weer een dag, en nog één.
Volhouden, wees sterk
Iseo, lieverd
Ga in therapie!
dinsdag 30 september 2008 om 14:28
Pfoe zit op mijn werk met tranen in mijn ogen Dubio.
Dat is het stomme, dat voor mij een half jaar geleden echt de wereld zoals ik hem kende ten einde was. Alles was raar en onwerkelijk en eng geworden. Dat wil ik nooit meer meemaken. En je hebt gelijk de enige manier is om er recht tegen in te gaan, maar my god wat is dat eng en naar. Ik ben bang dat er dus geen volgende dag is, maar de geschiedenis leert mij dat die er tot nu toe in alle ellende wel geweest is en dat moet ik mezelf steeds voorhouden.
Wat ben ik blij dat ik hier ben gaan schrijven, het is zo moeilijk om het er met mijn huidige man over te hebben en voor je het weet dobber ik weer in mijn eentje op die enge zee.
Iseo: dank je wel, dat was fijn om te horen, heel fijn.
Dat is het stomme, dat voor mij een half jaar geleden echt de wereld zoals ik hem kende ten einde was. Alles was raar en onwerkelijk en eng geworden. Dat wil ik nooit meer meemaken. En je hebt gelijk de enige manier is om er recht tegen in te gaan, maar my god wat is dat eng en naar. Ik ben bang dat er dus geen volgende dag is, maar de geschiedenis leert mij dat die er tot nu toe in alle ellende wel geweest is en dat moet ik mezelf steeds voorhouden.
Wat ben ik blij dat ik hier ben gaan schrijven, het is zo moeilijk om het er met mijn huidige man over te hebben en voor je het weet dobber ik weer in mijn eentje op die enge zee.
Iseo: dank je wel, dat was fijn om te horen, heel fijn.
dinsdag 30 september 2008 om 14:40
Weet je wat mij wel een beetje helpt? Als ik in zo'n angst-greep raak van binnen dan stel ik mij voor dat iedereen die ik ken om me heen gaat staan en dat zo iedereen een dikke muur van lieve mensen vormt tussen mij en mijn ex, dan voel ik me niet zo alleen. Of soms is het een harde bal van glas waar niemand door heen kan komen, dan zit ik veilig binnen in de bol en kan mijn ex schreeuwen en tieren wat hij wil maar hij kan niet binnenkomen.
dinsdag 30 september 2008 om 14:46
Hoe is het met jou vandaag Klara?
Wat een gevecht lever je meid, hou je ons op de hoogte? (f)
Lemmylief
Iseootje
Zonlicht, hoe is het met je? Pereltje, ben je er nog, alles goed met jou? Felicia, Yas, Mamzelle, Pom, Zonnepitje, Rabobank, Anemoon, anderen die ik vergeten ben, dikke
Dubio, ik ben campagne voor je aan het voeren bij de forummer van de maand en ik hoop dat je nu eens wint!
Wat een gevecht lever je meid, hou je ons op de hoogte? (f)
Lemmylief
Iseootje
Zonlicht, hoe is het met je? Pereltje, ben je er nog, alles goed met jou? Felicia, Yas, Mamzelle, Pom, Zonnepitje, Rabobank, Anemoon, anderen die ik vergeten ben, dikke
Dubio, ik ben campagne voor je aan het voeren bij de forummer van de maand en ik hoop dat je nu eens wint!
dinsdag 30 september 2008 om 16:44
Philomein, ik begrijp je gevoel heel goed; zou het zelf ook zo voelen, maar ik vind het antwoord van Dubio erg goed (verder heb ik nog niet gelezen). En als je dochter dat weekend bij haar vader is...is het aan hem om evt. dochterlief af te melden voor de sport, of met haar te praten (sorry, weet niet hoe oud je dochter is...).
Dit zijn dingen die ik ook heb geleerd los te laten, heb ook altijd gedacht dat ik dat soort dingen moest regelen, maar ik regel het als de kinderen bij mij zijn; vader regelt het, als ze bij hem zijn.
Succes!
Dit zijn dingen die ik ook heb geleerd los te laten, heb ook altijd gedacht dat ik dat soort dingen moest regelen, maar ik regel het als de kinderen bij mij zijn; vader regelt het, als ze bij hem zijn.
Succes!
dinsdag 30 september 2008 om 16:45
Philomein, als het jóuw verjaardag zou zijn, zou ze dan naar haar sport gaan of niet? Hoe zou je je voelen als ze zou gaan?
Het antwoord daarop kan een leidraad voor je zijn om uit te zoeken of je een opvoedkundig punt hebt of een angstpunt.
Iseo, gelukkig zorg je goed voor jezelf en sta je jezelf toe om in te storten als je klaar bent na een lange dag. Niks geen 'de anderen hebben mij nodig', gewoon 'ik heb mijn rust nodig'.
Knoeperd.
Het antwoord daarop kan een leidraad voor je zijn om uit te zoeken of je een opvoedkundig punt hebt of een angstpunt.
Iseo, gelukkig zorg je goed voor jezelf en sta je jezelf toe om in te storten als je klaar bent na een lange dag. Niks geen 'de anderen hebben mij nodig', gewoon 'ik heb mijn rust nodig'.
Knoeperd.
dinsdag 30 september 2008 om 16:51
quote:Lemmy schreef op 30 september 2008 @ 09:55:
Lieve Nicole,
Is het zo dat je meer bleef in die relatie vanwege het mogelijke oordeel van anderen dan omdat je het zelf wilde? Of had je jezelf dat opgelegd, vond je voor jezelf dat je het niet kon maken om weg te gaan? Als het niet om jezelf ging maar om iemand anders, zou je dan ook van die persoon verwachten dat ze bleef in zo'n relatie omdat dat hoort? Hm, ik denk dat ik bleef, omdat ik het in mijn opvoeding zo geleerd heb, of in elk geval opgepikt: een ziek iemand laat je niet in de steek! (In voor- en tegenspoed blijf je toch bij elkaar?? Essentie van het huwelijk??) Juist mijn omgeving heeft mij op andere gedachten kunnen brengen, kunnen overtuigen, dat ik nu niet meer samenwas met de vader van de kinderen, en dat ik met deze man echt niet meer verder hoefde, maar toen moest er wel een grote knop om, het kostte me erg veel moeite! Maar je hebt gelijk, bij een ander zou ik het van buitenaf bekijken en ook anders reageren!
Ik heb geen ervaring met mensen met borderline (hoewel mijn eerste echtgenoot ongetwijfeld ook wel een psychisch probleem had) maar het lijkt met bijzonder moeilijk om met zo iemand samen te leven. Net als met iemand met narcistische trekken, trouwens. Het is natuurlijk goed om je partner te steunen bij problemen, maar er zijn grenzen aan wat een mens aankan. Ik denk dat je heel veel van jezelf geeist hebt in je vroegere relatie, en misschien doe je dat ook wel in je huidige relatie. Pas je wel goed op jezelf?
Liefs! Dankjewel Lemmy! Ik hoop dat ik wel een beetje op mezelf kan passen nu. Moet wel oppassen. En ik hoop dat ik mijn grenzen wel een beetje in de gaten kan houden.
Liefs van mij
Lieve Nicole,
Is het zo dat je meer bleef in die relatie vanwege het mogelijke oordeel van anderen dan omdat je het zelf wilde? Of had je jezelf dat opgelegd, vond je voor jezelf dat je het niet kon maken om weg te gaan? Als het niet om jezelf ging maar om iemand anders, zou je dan ook van die persoon verwachten dat ze bleef in zo'n relatie omdat dat hoort? Hm, ik denk dat ik bleef, omdat ik het in mijn opvoeding zo geleerd heb, of in elk geval opgepikt: een ziek iemand laat je niet in de steek! (In voor- en tegenspoed blijf je toch bij elkaar?? Essentie van het huwelijk??) Juist mijn omgeving heeft mij op andere gedachten kunnen brengen, kunnen overtuigen, dat ik nu niet meer samenwas met de vader van de kinderen, en dat ik met deze man echt niet meer verder hoefde, maar toen moest er wel een grote knop om, het kostte me erg veel moeite! Maar je hebt gelijk, bij een ander zou ik het van buitenaf bekijken en ook anders reageren!
Ik heb geen ervaring met mensen met borderline (hoewel mijn eerste echtgenoot ongetwijfeld ook wel een psychisch probleem had) maar het lijkt met bijzonder moeilijk om met zo iemand samen te leven. Net als met iemand met narcistische trekken, trouwens. Het is natuurlijk goed om je partner te steunen bij problemen, maar er zijn grenzen aan wat een mens aankan. Ik denk dat je heel veel van jezelf geeist hebt in je vroegere relatie, en misschien doe je dat ook wel in je huidige relatie. Pas je wel goed op jezelf?
Liefs! Dankjewel Lemmy! Ik hoop dat ik wel een beetje op mezelf kan passen nu. Moet wel oppassen. En ik hoop dat ik mijn grenzen wel een beetje in de gaten kan houden.
Liefs van mij
