Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
vrijdag 10 oktober 2008 om 17:58
Zie ook mijn motto. Ik ben mij er heel goed van doordrongen dat mijn leven ook heel anders had kunnen aflopen. Het heeft niet veel gescheeld of ik had mijn eigen leven beeindigd. Ik ben zolang ontzettend ziek geweest. Dus: ik leef al langer en gelukkiger dan ik dromen kon.
Hopelijk is mijn sprookje voorlopig nog niet uit.
Hopelijk is mijn sprookje voorlopig nog niet uit.
zaterdag 11 oktober 2008 om 09:53
Plannen voor vandaag zijn gewijzigd, wat meer relaxed gelukkig. Dus eerst maar eens hier bijgelezen .
Ten eerste een voor alle prachtige en sterke vrouwen hier.
Felicia, zo begrijpelijk dat je het vechten zat bent, maar wat een pijnlijke realisatie. Positief: je hebt duidelijk voor ogen wat je wél wilt, ik denk dat veel mensen daar eigenlijk geen idee van hebben en maar wat aanmodderen.
Jammer dat het tel. Gesprek niet doorging, maar fijn dat je nu iig een afspraak hebt. En val ons lastig zoveel je wilt, ook al voelt het voor ons niet als lastig vallen .
Julus, wat een goede analyse van de overeenkomsten in jullie relatie, het klinkt wel aannemelijk. Het is inderdaad lastig onder woorden te brengen, maar naast het verschil tussen mannen en vrouwen, is ieder persoon uniek en knokt iedereen op zijn manier. En je herkent dat denk ik inderdaad bij een ander niet altijd, omdat je alleen kent hoe jíj het doet.
Ik zag het laatst bij een vriendin van me, ze zat (zit) er helemaal doorheen (persoonlijk, los van de relatie) en het gedrag van haar vriend verergerde de situatie volgens haar. Maar toen we zijn gedrag gingen ontleden, kwamen we tot de conclusie dat hij op zijn manier stinkend zijn best aan het doen was om haar te helpen. Het is alleen niet zoals zij dat zou doen. En die realisatie heeft de situatie voor hun er al een stuk beter op gemaakt, ze herkent het nu en daardoor is het geen extra stressfactor nu en kan ze zich op haar problemen richten. Als je begrijpt wat ik bedoel.
Het is hetzelfde als cultuurverschillen, mensen doen dingen vanuit hun natuur en vanuit hoe dingen hen worden aangeleerd. Wanneer je je bewust bent van de onderlinge verschillen, kun je er pas mee omgaan.
EV, ik denk inderdaad dat het ook met de verschillen van mannen en vrouwen te maken heeft, zoals je psych zegt. Maar ik begrijp jou ook heel goed. En je zegt dat je twijfelt wat je nu moet doen, met psych, of je misschien niks moet doen. Maar juist in het positieve proces waar je nu inzit, van realiseren wat je echt wilt, is het dan niet ontzettend fijn om hier met een onpartijdige derde over te kunnen praten?
Hanke, wat een prachtige posts. En heel mooi 'dat ik alleen in mijn hoofd woon'.
Missmara, ik hoop dat je lekker geslapen hebt vannacht na je drukke dag gisteren. Let je wel goed op jezelf en je hummel? Je energie niveau is gewoon wat lager, niet negeren hoor.
Lijkt me erg leuk om te meeten in nov! En ik ben begin decmber jarig, telt dat ook?
Ten eerste een voor alle prachtige en sterke vrouwen hier.
Felicia, zo begrijpelijk dat je het vechten zat bent, maar wat een pijnlijke realisatie. Positief: je hebt duidelijk voor ogen wat je wél wilt, ik denk dat veel mensen daar eigenlijk geen idee van hebben en maar wat aanmodderen.
Jammer dat het tel. Gesprek niet doorging, maar fijn dat je nu iig een afspraak hebt. En val ons lastig zoveel je wilt, ook al voelt het voor ons niet als lastig vallen .
Julus, wat een goede analyse van de overeenkomsten in jullie relatie, het klinkt wel aannemelijk. Het is inderdaad lastig onder woorden te brengen, maar naast het verschil tussen mannen en vrouwen, is ieder persoon uniek en knokt iedereen op zijn manier. En je herkent dat denk ik inderdaad bij een ander niet altijd, omdat je alleen kent hoe jíj het doet.
Ik zag het laatst bij een vriendin van me, ze zat (zit) er helemaal doorheen (persoonlijk, los van de relatie) en het gedrag van haar vriend verergerde de situatie volgens haar. Maar toen we zijn gedrag gingen ontleden, kwamen we tot de conclusie dat hij op zijn manier stinkend zijn best aan het doen was om haar te helpen. Het is alleen niet zoals zij dat zou doen. En die realisatie heeft de situatie voor hun er al een stuk beter op gemaakt, ze herkent het nu en daardoor is het geen extra stressfactor nu en kan ze zich op haar problemen richten. Als je begrijpt wat ik bedoel.
Het is hetzelfde als cultuurverschillen, mensen doen dingen vanuit hun natuur en vanuit hoe dingen hen worden aangeleerd. Wanneer je je bewust bent van de onderlinge verschillen, kun je er pas mee omgaan.
EV, ik denk inderdaad dat het ook met de verschillen van mannen en vrouwen te maken heeft, zoals je psych zegt. Maar ik begrijp jou ook heel goed. En je zegt dat je twijfelt wat je nu moet doen, met psych, of je misschien niks moet doen. Maar juist in het positieve proces waar je nu inzit, van realiseren wat je echt wilt, is het dan niet ontzettend fijn om hier met een onpartijdige derde over te kunnen praten?
Hanke, wat een prachtige posts. En heel mooi 'dat ik alleen in mijn hoofd woon'.
Missmara, ik hoop dat je lekker geslapen hebt vannacht na je drukke dag gisteren. Let je wel goed op jezelf en je hummel? Je energie niveau is gewoon wat lager, niet negeren hoor.
Lijkt me erg leuk om te meeten in nov! En ik ben begin decmber jarig, telt dat ook?
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zaterdag 11 oktober 2008 om 11:28
Lieve EV, een dikke . Je zegt zelf dat je weinig toekomst ziet, maar ik zie je juist stappen maken naar die toekomst de laatste tijd.
Ik snap wat je bedoelt met een vast iemand, alles opnieuw uit moeten leggen is inderdaad vermoeiend. Kan je huidige psych niet helpen met het zoeken naar zo iemand?
Ik snap wat je bedoelt met een vast iemand, alles opnieuw uit moeten leggen is inderdaad vermoeiend. Kan je huidige psych niet helpen met het zoeken naar zo iemand?
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zaterdag 11 oktober 2008 om 13:42
zaterdag 11 oktober 2008 om 14:04
quote:hanke321 schreef op 10 oktober 2008 @ 13:59:
Maar wat van mijn leven maken moet ik zelf doen. Dat vertrouwen heb ik nu.
Mijn vraag was nav dit stukje. Want ik herken het, al die strijd en worstelingen en je ploetert maar voort. En dan komt er ruimte. En nog meer ruimte. Je klimt op dat plateau en je kijkt 's om je heen. "He he dat was een klim. En wat een mooi uitzicht daar voor me. En wat een moeilijk maar toch ook zinvol uitzicht achter me."
Ik zat me af te vragen wat je voor je zag liggen. De dood niet langer angstaanjagend maar juist vrede, het leven niet langer een vijand. Gewoon zijn. Mooi antwoord .
Hetzelfde hier. En ik wil spelen, ik wil de dingen doen die ik graag wil doen, genieten, verbinden. De tijd die ik nog heb volop ervaren. Het wordt steeds makkelijker. En soms weer moeilijker. Maar het moeilijkste is achter de rug, hoe dan ook. En ik weet nu hoe ik bergen moet beklimmen .
Maar wat van mijn leven maken moet ik zelf doen. Dat vertrouwen heb ik nu.
Mijn vraag was nav dit stukje. Want ik herken het, al die strijd en worstelingen en je ploetert maar voort. En dan komt er ruimte. En nog meer ruimte. Je klimt op dat plateau en je kijkt 's om je heen. "He he dat was een klim. En wat een mooi uitzicht daar voor me. En wat een moeilijk maar toch ook zinvol uitzicht achter me."
Ik zat me af te vragen wat je voor je zag liggen. De dood niet langer angstaanjagend maar juist vrede, het leven niet langer een vijand. Gewoon zijn. Mooi antwoord .
Hetzelfde hier. En ik wil spelen, ik wil de dingen doen die ik graag wil doen, genieten, verbinden. De tijd die ik nog heb volop ervaren. Het wordt steeds makkelijker. En soms weer moeilijker. Maar het moeilijkste is achter de rug, hoe dan ook. En ik weet nu hoe ik bergen moet beklimmen .
zaterdag 11 oktober 2008 om 14:12
En EV, wat vervelend dat je je zo moe voelt. En niet weet hoe verder en of verder. Ben je nu op een punt dat je denkt: dit alles moet eerst settelen of heb je blokkades waar je strontziek van wordt? Want het kan allebei. Je kunt ook een rustpauze inlassen en het laten bezinken. En dan kijken hoe het zich ontwikkelt en of en/of wat je hierna nodig hebt. Maar ik begrijp het ook heel goed dat als er dingen zitten die je echt heel erg zat bent, het beter is om door te stomen.
Maar vergeet niet om jezelf ook wat rust te gunnen .
Maar vergeet niet om jezelf ook wat rust te gunnen .
zaterdag 11 oktober 2008 om 14:15
zaterdag 11 oktober 2008 om 14:34
Ik ben ook benieuwd Zusje.
EV, ik kan me voorstellen dat het frustrerend is dat je weg moet bij de behandelaar die je nu hebt. Wat ik er van lees is het een deskundige man, die je in je waarde laat, je grenzen respecteert én je eigen ik sterker heeft helpen maken. Wat mij betreft verdient die man een bloemetje. Echt klote dat er gewoon niet meer sessie vergoed worden. Als ik een grote bak met geld zou hebben zou je er in ieder geval een sponsor bij hebben gehad. Maar ja, de postcodeloterij is nog niet langs geweest, dus daar heb je nu niks aan.
Geef niet op. Laat het er niet bij zitten. Dit proces is ontzettend vermoeiend en frusterend. Het kost energie om een goede behandelrelatie op te bouwen, om wéér een ander te leren vertrouwen. Maar het kan je zoveel opleveren. Je voelt je nu moe en gefrustreerd, mede door je baan en je lichamelijke klachten. Kijk eens terug naar een jaar geleden. Wat heb je wel allemaal niet bereikt in die tijd! Je hebt de keuzevrijheid te bepalen wat voor hulp je wilt, waar jij van kunt profiteren.
Je leven kan zoveel leuker worden. Maar daar heb je wel hulp bij nodig.
EV, ik kan me voorstellen dat het frustrerend is dat je weg moet bij de behandelaar die je nu hebt. Wat ik er van lees is het een deskundige man, die je in je waarde laat, je grenzen respecteert én je eigen ik sterker heeft helpen maken. Wat mij betreft verdient die man een bloemetje. Echt klote dat er gewoon niet meer sessie vergoed worden. Als ik een grote bak met geld zou hebben zou je er in ieder geval een sponsor bij hebben gehad. Maar ja, de postcodeloterij is nog niet langs geweest, dus daar heb je nu niks aan.
Geef niet op. Laat het er niet bij zitten. Dit proces is ontzettend vermoeiend en frusterend. Het kost energie om een goede behandelrelatie op te bouwen, om wéér een ander te leren vertrouwen. Maar het kan je zoveel opleveren. Je voelt je nu moe en gefrustreerd, mede door je baan en je lichamelijke klachten. Kijk eens terug naar een jaar geleden. Wat heb je wel allemaal niet bereikt in die tijd! Je hebt de keuzevrijheid te bepalen wat voor hulp je wilt, waar jij van kunt profiteren.
Je leven kan zoveel leuker worden. Maar daar heb je wel hulp bij nodig.
zaterdag 11 oktober 2008 om 16:04
Ik zit al een paar dagen te dubben of ik dit hier neer zal schrijven maar ik doe het toch, misschien wis ik het later.
Op het festival in augustus had ik een rotervaring. De vrijdag kwam ik er met vrienden en er waren ook weer vrienden van vrienden, een van hun met wie ik altijd een leuke klik heb gehad. Het begin van de avond begon ik ontzettend te hallucineren en ik kon het niet plaatsen want ik had twee wijntjes op en een haal van een joint maar dat effect heb ik er nog nooit van gehad.
Een paar uur later kwam daar een ontiegelijke vermoeidheid bij, ik had het gevoel dat ik elk moment out kon gaan. Ik heb niks gezegd want ik wilde het plezier van mijn vrienden niet vergallen door te zeuren. Dus zo'n beetje doorgehobbeld met veel moeite en mijn vrienden gevolgd als een schoothondje, ik was niet in staat om zelf coherent te denken. Vriendin heeft een muffin bij me naar binnen gestouwd want ze had door dat ik een beetje raar was en zei later dat ze geen contact met me kon maken en dat heel vreemd vond. Zo kende ze me niet.
Ik raakte ze kwijt, heb later wel die andere vriend gevonden en ben bij hem gebleven. Ik liep rond met zo'n gevoel: ik vind alles best zolang ik maar ooit mijn bed ga vinden. Ik kon alleen niet goed praten dus dat ook niet duidelijk maken. Was een heel beangstigende ervaring alles bij elkaar.
Uiteindelijk zou hij me naar mijn tent brengen, bracht me naar zijn tent en heeft me aangerand. Ik kon niets zeggen, ik kon alleen maar denken: ik wil dit niet! maar ik kreeg het er niet uit.
Later mijn bed gevonden en de volgende dag voelde ik me bijzonder vreemd. Ik kon het niet plaatsen, snapte er niks van, begreep de hele avond niet. Ik bleef maar denken: dit klopt niet. Er klopt iets heel erg niet. Verder voelde ik er weinig bij, de hele avond waren mijn gevoelens nogal "numb" dus er was emotioneel ook weinig blijven hangen. Alleen die angst en de verwarring.
Nou goed. Iig heb ik hier een paar weken in mijn eentje over door lopen malen. Waarom zei ik geen nee? Was het vanwege mijn verleden, waren mijn verdedigingsmuren niet effectief? In Frankrijk toen mijn man er was en we lang gepraat hebben, heb ik hem dit uiteindelijk ook verteld. Vooral omdat ik echt niet wist wat ik ermee moest. Zijn reactie was vooral dat hij het niet snapte dat ik het had laten gebeuren en daarna dat dit al zijn moeilijke gevoelens omtrent seks weer omhoog haalde. Wat is seks toch goor, wat zijn mannen toch varkens enz. Ik dacht: had ik het nou maar niet verteld. Dit was niet mijn bedoeling. En maakt het nog moeilijker voor me.
Dus besloten om er niet meer over te praten. Ik heb er later met een goede vriend over gepraat en hij weet nogal wat van drugs, hij zei gelijk: dat was een pilletje. Het hele verloop van de avond, de gevoelens die erbij kwamen kijken, de hallucinaties. Dat zou het kunnen verklaren want ik begrijp nog steeds niet hoe ik anders zo ver weg van mezelf had kunnen afdrijven. Alsof er maar 1 % van mijzelf aanwezig was en de andere 99 % god weet waar.
Mijn man vroeg er later naar, dat verteld. Alleen over de praktische kant ervan, niet over de emoties. Gezegd dat ik het aan het verwerken was en dat ik er mijn vrede mee zou vinden (ik ben nou eenmaal misbruikt en later verkracht dus dat proces ken ik nu wel, hoe niet leuk ook).
Vorige week toen het knalde, was een van de redenen dat het zo knalde dat hij boos op me werd. Hij verweet me dat hij door mijn laconieke houding erin niet zijn woede erover kwijt kon. Dat hij boos op me was dat ik er vrede mee probeerde te vinden. Dat ik niets deed.
Ik was zo boos. Zo ontzettend boos dat door zijn eerste reacties ik spijt had dat ik het verteld had. En dat ik dan probeer om het zelf te doen, wat ik ook kan, dat weet ik wel. Maar toch, het is pijnlijk. En dan daarna het verwijt krijg dat hij zijn boosheid erover niet kwijt kan. Terwijl ik ook boos ben geweest en verdrietig en weer 's die ellende heb moeten verwerken.
Het gaat allemaal om hem. Hij eigent het zich toe waar ik bijsta. En geen seconde echt stilstaan bij wat het impliceert voor mij. Ik zat er vol afgrijzen naar te kijken. Hoe kun je zo meedogenloos zijn. En dat ik boos en verdrietig was en dat dat geen reden was om te zeggen: ik schaam me mijn ogen uit mijn kop, ik zie nu hoe moeilijk het voor jou is. Nee zelfs dat niet. Gewoon... niks. Gewoon alleen maar door over hemzelf.
Dat was voor mij echt het neerstortmoment. Finaal, definitief. Ik snap hem niet. Ik kan er verklaringen voor bedenken maar alsnog, dat doe je niet als je een beetje mededogen, menselijkheid in je hebt. Ik begrijp dat er woede is maar hoe kun je die richten op degene die het ook maar overkomen is, het zelf ook niet wilde. Hoe kun je?!
Op het festival in augustus had ik een rotervaring. De vrijdag kwam ik er met vrienden en er waren ook weer vrienden van vrienden, een van hun met wie ik altijd een leuke klik heb gehad. Het begin van de avond begon ik ontzettend te hallucineren en ik kon het niet plaatsen want ik had twee wijntjes op en een haal van een joint maar dat effect heb ik er nog nooit van gehad.
Een paar uur later kwam daar een ontiegelijke vermoeidheid bij, ik had het gevoel dat ik elk moment out kon gaan. Ik heb niks gezegd want ik wilde het plezier van mijn vrienden niet vergallen door te zeuren. Dus zo'n beetje doorgehobbeld met veel moeite en mijn vrienden gevolgd als een schoothondje, ik was niet in staat om zelf coherent te denken. Vriendin heeft een muffin bij me naar binnen gestouwd want ze had door dat ik een beetje raar was en zei later dat ze geen contact met me kon maken en dat heel vreemd vond. Zo kende ze me niet.
Ik raakte ze kwijt, heb later wel die andere vriend gevonden en ben bij hem gebleven. Ik liep rond met zo'n gevoel: ik vind alles best zolang ik maar ooit mijn bed ga vinden. Ik kon alleen niet goed praten dus dat ook niet duidelijk maken. Was een heel beangstigende ervaring alles bij elkaar.
Uiteindelijk zou hij me naar mijn tent brengen, bracht me naar zijn tent en heeft me aangerand. Ik kon niets zeggen, ik kon alleen maar denken: ik wil dit niet! maar ik kreeg het er niet uit.
Later mijn bed gevonden en de volgende dag voelde ik me bijzonder vreemd. Ik kon het niet plaatsen, snapte er niks van, begreep de hele avond niet. Ik bleef maar denken: dit klopt niet. Er klopt iets heel erg niet. Verder voelde ik er weinig bij, de hele avond waren mijn gevoelens nogal "numb" dus er was emotioneel ook weinig blijven hangen. Alleen die angst en de verwarring.
Nou goed. Iig heb ik hier een paar weken in mijn eentje over door lopen malen. Waarom zei ik geen nee? Was het vanwege mijn verleden, waren mijn verdedigingsmuren niet effectief? In Frankrijk toen mijn man er was en we lang gepraat hebben, heb ik hem dit uiteindelijk ook verteld. Vooral omdat ik echt niet wist wat ik ermee moest. Zijn reactie was vooral dat hij het niet snapte dat ik het had laten gebeuren en daarna dat dit al zijn moeilijke gevoelens omtrent seks weer omhoog haalde. Wat is seks toch goor, wat zijn mannen toch varkens enz. Ik dacht: had ik het nou maar niet verteld. Dit was niet mijn bedoeling. En maakt het nog moeilijker voor me.
Dus besloten om er niet meer over te praten. Ik heb er later met een goede vriend over gepraat en hij weet nogal wat van drugs, hij zei gelijk: dat was een pilletje. Het hele verloop van de avond, de gevoelens die erbij kwamen kijken, de hallucinaties. Dat zou het kunnen verklaren want ik begrijp nog steeds niet hoe ik anders zo ver weg van mezelf had kunnen afdrijven. Alsof er maar 1 % van mijzelf aanwezig was en de andere 99 % god weet waar.
Mijn man vroeg er later naar, dat verteld. Alleen over de praktische kant ervan, niet over de emoties. Gezegd dat ik het aan het verwerken was en dat ik er mijn vrede mee zou vinden (ik ben nou eenmaal misbruikt en later verkracht dus dat proces ken ik nu wel, hoe niet leuk ook).
Vorige week toen het knalde, was een van de redenen dat het zo knalde dat hij boos op me werd. Hij verweet me dat hij door mijn laconieke houding erin niet zijn woede erover kwijt kon. Dat hij boos op me was dat ik er vrede mee probeerde te vinden. Dat ik niets deed.
Ik was zo boos. Zo ontzettend boos dat door zijn eerste reacties ik spijt had dat ik het verteld had. En dat ik dan probeer om het zelf te doen, wat ik ook kan, dat weet ik wel. Maar toch, het is pijnlijk. En dan daarna het verwijt krijg dat hij zijn boosheid erover niet kwijt kan. Terwijl ik ook boos ben geweest en verdrietig en weer 's die ellende heb moeten verwerken.
Het gaat allemaal om hem. Hij eigent het zich toe waar ik bijsta. En geen seconde echt stilstaan bij wat het impliceert voor mij. Ik zat er vol afgrijzen naar te kijken. Hoe kun je zo meedogenloos zijn. En dat ik boos en verdrietig was en dat dat geen reden was om te zeggen: ik schaam me mijn ogen uit mijn kop, ik zie nu hoe moeilijk het voor jou is. Nee zelfs dat niet. Gewoon... niks. Gewoon alleen maar door over hemzelf.
Dat was voor mij echt het neerstortmoment. Finaal, definitief. Ik snap hem niet. Ik kan er verklaringen voor bedenken maar alsnog, dat doe je niet als je een beetje mededogen, menselijkheid in je hebt. Ik begrijp dat er woede is maar hoe kun je die richten op degene die het ook maar overkomen is, het zelf ook niet wilde. Hoe kun je?!
zaterdag 11 oktober 2008 om 16:52
En nog zo'n raar iets. Ivm mijn verjaardag wilde ik graag de zaterdag na mijn eerste lesdag vrijdag in Utrecht (ze woont daar in de buurt) met mijn moeder doorbrengen. Ik had dat aangegeven en hij had daarop gereageerd met dat hij zaterdag een wedstrijd had en dat dat niet kon ivm geen oppas. Nou vind ik die wedstrijden leuk voor hem dus normaal geen probleem dat hij de zaterdag dan weg is. Maar ik dacht dat voor 1 keer niet gaan zodat ik mijn verjaardag met mijn moeder kon vieren niet zo'n rare vraag was.
Dus nogmaals vriendelijk aangekaart, dat ik dat toch wel erg graag wilde. Geen respons behalve dat hij die wedstrijd had. Dus ik heb het maar laten gaan.
Toen ik er later op terugkwam omdat ik het vreemd vond dat er eigenlijk geen enkel overleg over was geweest zei hij dat hij gewoon vond dat mijn moeder dat niet verdiende. Hij wist al dat ik bezig ben om een andere balans te vinden in die relatie, zoals een tijdje terug al gezegd, ik was die woede zat, tijd voor een nieuwe fase en een andere houding.
Ik was stomverbaasd. Toen ik zei dat ik dat aan mij vond om te bepalen, niet zozeer aan hem, begreep hij dat in eerste instantie niet. Later snapte hij dat ik dat gewoon zelf graag had gewild.
Nu hij uitgesprokener wordt en minder passief en onderdanig schrik ik soms best van wat er dan uitkomt. Omdat mijn vermoedens nav mijn gevoelens zotussendoor bevestigd worden. Hij denkt echt zo star en stug. Hij is echt vooral met zichzelf bezig. Hij heeft er echt heel veel moeite mee om te kunnen begrijpen dat ik dingen anders ervaar.
Het geeft me toch wel heel sterk het vermoeden dat ik met een persoonlijkheidsstoornis van doen heb. Ik ken dit soort fundamentele stugheid en onbegrip alleen van mijn moeder en mijn narcistische ex. Anders verpakt maar eigenlijk wel met dezelfde lading en consequenties. Ik kan niet mijzelf zijn. En ik ben het toch maar het roept telkens zoveel onbegrip en wrok op.
Dus nogmaals vriendelijk aangekaart, dat ik dat toch wel erg graag wilde. Geen respons behalve dat hij die wedstrijd had. Dus ik heb het maar laten gaan.
Toen ik er later op terugkwam omdat ik het vreemd vond dat er eigenlijk geen enkel overleg over was geweest zei hij dat hij gewoon vond dat mijn moeder dat niet verdiende. Hij wist al dat ik bezig ben om een andere balans te vinden in die relatie, zoals een tijdje terug al gezegd, ik was die woede zat, tijd voor een nieuwe fase en een andere houding.
Ik was stomverbaasd. Toen ik zei dat ik dat aan mij vond om te bepalen, niet zozeer aan hem, begreep hij dat in eerste instantie niet. Later snapte hij dat ik dat gewoon zelf graag had gewild.
Nu hij uitgesprokener wordt en minder passief en onderdanig schrik ik soms best van wat er dan uitkomt. Omdat mijn vermoedens nav mijn gevoelens zotussendoor bevestigd worden. Hij denkt echt zo star en stug. Hij is echt vooral met zichzelf bezig. Hij heeft er echt heel veel moeite mee om te kunnen begrijpen dat ik dingen anders ervaar.
Het geeft me toch wel heel sterk het vermoeden dat ik met een persoonlijkheidsstoornis van doen heb. Ik ken dit soort fundamentele stugheid en onbegrip alleen van mijn moeder en mijn narcistische ex. Anders verpakt maar eigenlijk wel met dezelfde lading en consequenties. Ik kan niet mijzelf zijn. En ik ben het toch maar het roept telkens zoveel onbegrip en wrok op.
zaterdag 11 oktober 2008 om 17:03
zaterdag 11 oktober 2008 om 18:49
Jeetje Felicia, wat een verdriet en teleurstelling... ik heb er ook even geen woorden voor, dus dan maar een grote virtuele knuffel. Hoeveel tegenslag een mens soms kan hebben, juist terwijl diegene juist alle goeds verdient .
En wat lief dat jullie vragen naar hoe het met me gaat. Wel goed eigenlijk. Afgelopen week dus een hele intensieve, maar wel heel interessant week gehad wat werk betreft. En prive dus ook druk, al een paar weekenden achter elkaar. Ik merk wel dat ik me daardoor wat meer 'terugtrek'. Klinkt wel wat tegenstrijdig omdat ik het prive druk heb eigenlijk. Veel verplichtingen gehad (hele leuke, maar ook echt verplichte nummertjes), maar ik bedoel meer contact richting met mijn vriendinnen.
We hebben het allemaal druk en ik merk dat ik geen initiatief neem, dat ik er geen zin in heb als ik het wat drukker heb. Terwijl als zij bellen en we afspreken, het altijd gezellig en goed is (met deze schatten deel ik echt lief en leed). Ik vraag me soms af waarom ik geen initiatief neem, vind dit ook wel vervelend van mezelf, maar kan me er soms niet toe zetten. Ik heb het idee dat ik meer dan anderen 'alleen' tijd (wat wel met man kan, gewoon lekker samen thuis) nodig heb, rust. Maar ik voel me dan zo'n suffe muts en ook wel schuldig tegenover hen.
We gaan van de week met z'n allen lekker een hapje eten, ik denk dat ik wat ik hier zeg ook maar tegen hen ga zeggen. Ik wil in geen geval de indruk wekken dat het aan hen ligt, of dat ik geen zin heb in hen, ze zijn zo waardevol voor me. Maar als ik het druk heb dan keer ik wat meer in mezelf, dat ben ik nu eenmaal. Waarschijnlijk zullen ze zeggen dat ze dat wel weten en dat het ok is, maar ik heb het gevoel dat ik het toch uit moet spreken, ik begin me er een beetje schuldig over te voelen.
En wat lief dat jullie vragen naar hoe het met me gaat. Wel goed eigenlijk. Afgelopen week dus een hele intensieve, maar wel heel interessant week gehad wat werk betreft. En prive dus ook druk, al een paar weekenden achter elkaar. Ik merk wel dat ik me daardoor wat meer 'terugtrek'. Klinkt wel wat tegenstrijdig omdat ik het prive druk heb eigenlijk. Veel verplichtingen gehad (hele leuke, maar ook echt verplichte nummertjes), maar ik bedoel meer contact richting met mijn vriendinnen.
We hebben het allemaal druk en ik merk dat ik geen initiatief neem, dat ik er geen zin in heb als ik het wat drukker heb. Terwijl als zij bellen en we afspreken, het altijd gezellig en goed is (met deze schatten deel ik echt lief en leed). Ik vraag me soms af waarom ik geen initiatief neem, vind dit ook wel vervelend van mezelf, maar kan me er soms niet toe zetten. Ik heb het idee dat ik meer dan anderen 'alleen' tijd (wat wel met man kan, gewoon lekker samen thuis) nodig heb, rust. Maar ik voel me dan zo'n suffe muts en ook wel schuldig tegenover hen.
We gaan van de week met z'n allen lekker een hapje eten, ik denk dat ik wat ik hier zeg ook maar tegen hen ga zeggen. Ik wil in geen geval de indruk wekken dat het aan hen ligt, of dat ik geen zin heb in hen, ze zijn zo waardevol voor me. Maar als ik het druk heb dan keer ik wat meer in mezelf, dat ben ik nu eenmaal. Waarschijnlijk zullen ze zeggen dat ze dat wel weten en dat het ok is, maar ik heb het gevoel dat ik het toch uit moet spreken, ik begin me er een beetje schuldig over te voelen.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zaterdag 11 oktober 2008 om 18:52
quote:Elmervrouw schreef op 11 oktober 2008 @ 18:19:
Mijn rust nemen doe ik wel trouwens. Bijna elke avond lig ik een tijd op de bank, zacht fleecekussen tegen me aan, dat vind ik heel rustgevend en troostend, en mijn hand op de hond die voor de bank ligt. Ook troostend. Ik merk dat ik hier veel behoefte aan heb. Dan kijk ik wat tv of lees een boek. Mijn lijf is echt zooo moeDat klinkt heerlijk EV, dat heb ik dus nu ook.Elk uurtje dat ik kan pakken, besteed ik ook lekker im piama op de bank. Bij mij dan niet omdat mijn lijf moe is, maar omdat ik die rust gewoon nodig heb. Geniet er gewoon van, niks mis mee
.
Mijn rust nemen doe ik wel trouwens. Bijna elke avond lig ik een tijd op de bank, zacht fleecekussen tegen me aan, dat vind ik heel rustgevend en troostend, en mijn hand op de hond die voor de bank ligt. Ook troostend. Ik merk dat ik hier veel behoefte aan heb. Dan kijk ik wat tv of lees een boek. Mijn lijf is echt zooo moeDat klinkt heerlijk EV, dat heb ik dus nu ook.Elk uurtje dat ik kan pakken, besteed ik ook lekker im piama op de bank. Bij mij dan niet omdat mijn lijf moe is, maar omdat ik die rust gewoon nodig heb. Geniet er gewoon van, niks mis mee
.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zaterdag 11 oktober 2008 om 21:16
Het maakt het lichter en zwaarder EV. Door het zo op te schrijven merk ik wel hoe murw en verdrietig ik ben. En eenzaam binnen deze relatie. Het is zo ontzettend genoeg geweest. Maar het troost enorm om te weten dat mensen het lezen en gewoon aan je denken en meevoelen.
Dankjulliewel daarvoor . Dat geeft me ook de kans om het te voelen ipv maar door te gaan.
En Zusje, gezien mijn posting gisteren denk ik dat je kunt concluderen dat ik je wel enigszins begrijp . Ik heb het erover gehad met de vrienden die echt dichtbij me staan, die weten dat als ik veel aan mijn hoofd heb, ik wat stil ben. En dat is ok. Wrs weten je vriendinnen dat. Maar het is fijn om het te zeggen en zeker te weten dat niemand het persoonlijk neemt. Er geen pijn van heeft.
Dankjulliewel daarvoor . Dat geeft me ook de kans om het te voelen ipv maar door te gaan.
En Zusje, gezien mijn posting gisteren denk ik dat je kunt concluderen dat ik je wel enigszins begrijp . Ik heb het erover gehad met de vrienden die echt dichtbij me staan, die weten dat als ik veel aan mijn hoofd heb, ik wat stil ben. En dat is ok. Wrs weten je vriendinnen dat. Maar het is fijn om het te zeggen en zeker te weten dat niemand het persoonlijk neemt. Er geen pijn van heeft.
