Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
dinsdag 7 oktober 2008 om 19:30
Als je vindt dat je heel redelijk bent, daarbij blijven en je niet uit dat gevoel laten verdrijven door welke reactie dan ook Artemis. Voelt een beetje stug maar die muur is behoorlijk ondoordringbaar . Vriendelijk, beleefd edoch stoicijns.
En mooi motto Hanke! Hey en trouwens, hoe kwam je zo bij die vraag gisteren, wb reacties van anderen? Was er wat gebeurd of kwam het zomaar omhoog?
En mooi motto Hanke! Hey en trouwens, hoe kwam je zo bij die vraag gisteren, wb reacties van anderen? Was er wat gebeurd of kwam het zomaar omhoog?
dinsdag 7 oktober 2008 om 21:16
Lieverds, bedankt voor de tips!
Bedankt voor de boots, EV, die zal ik morgen zeker aandoen!
Ik ben altijd een beetje geïntimideerd door mensen die 'de baas over mij zijn', die een bepaalde autoriteit over me hebben. Daar moet ik morgen eerst even door heen bijten, en ik ben bang dat ik het na de afgelopen weken ook niet droog kan houden. Eigenlijk ben ik te lang te hard blijven werken, en dat is niet zo goed, merk ik nu... Ach, op zich is mijn bazin een ontzettend aardig mens, maar ze kan ook best onredelijk zijn.
Oke, morgen blijf ik cool en zet ik geen zonnebril op!
En ja, Hanke, vanwaar de vraag?
Zelf merk ik het wel als ik een beetje aan mensen vertel wat er vroeger bij ons thuis speelde, dat ze mijn verhalen met een korreltje zout nemen. "Ach, zo erg zal het wel niet geweest zijn." Ignorance is bliss, denk ik. Als jij maar niet gelooft dat er dit soort dingen in de wereld gebeuren, gebeurt het ook niet, zoiets.
Bedankt voor de boots, EV, die zal ik morgen zeker aandoen!
Ik ben altijd een beetje geïntimideerd door mensen die 'de baas over mij zijn', die een bepaalde autoriteit over me hebben. Daar moet ik morgen eerst even door heen bijten, en ik ben bang dat ik het na de afgelopen weken ook niet droog kan houden. Eigenlijk ben ik te lang te hard blijven werken, en dat is niet zo goed, merk ik nu... Ach, op zich is mijn bazin een ontzettend aardig mens, maar ze kan ook best onredelijk zijn.
Oke, morgen blijf ik cool en zet ik geen zonnebril op!
En ja, Hanke, vanwaar de vraag?
Zelf merk ik het wel als ik een beetje aan mensen vertel wat er vroeger bij ons thuis speelde, dat ze mijn verhalen met een korreltje zout nemen. "Ach, zo erg zal het wel niet geweest zijn." Ignorance is bliss, denk ik. Als jij maar niet gelooft dat er dit soort dingen in de wereld gebeuren, gebeurt het ook niet, zoiets.
dinsdag 7 oktober 2008 om 22:02
Zijn er nog heftige dingen bijgekomen naast het pittige gesprek met je man, aankoop van jullie huis en voorbereidingen van de vakantie? (Niet dat dat niet al genoeg is om enigszins emotioneel wiebelig te zijn, veels te druk, zeker icm zo hard werken!)
Iig een dikke Artemis en ik zal voor je duimen morgen. Hoe laat "moet" je ongeveer?
Iig een dikke Artemis en ik zal voor je duimen morgen. Hoe laat "moet" je ongeveer?
dinsdag 7 oktober 2008 om 22:19
Gelijk om 9.00, "gezellig" met een kop koffie erbij. Ik laat wel even weten hoe het is gegaan, ben benieuwd, maar zal me niet al te erg druk maken.
Gelukkig zijn er prive geen dingen bij gekomen! Eigenlijk is dat pittige gesprek voor ons allebei wel een opluchting geweest, er zijn gelijk dingen uit gesproken die anders misschien nog wat hadden liggen broeien. Het huis is de afgelopen tijd wel even aanpoten geweest; hypotheek rond krijgen, meer- en minderwerk opgeven etc. Veel afspraken gehad, vooral voor het financiele gedeelte. Arteman heeft morgen een gesprek met de aannemer om al het werk door te spreken. Gelukkig is zijn werk wel flexibel, anders weet ik niet hoe we het allemaal hadden moeten regelen.
De huiskamer lijkt nu net een ontplofte koffer! Er ligt overal kleding, toiletartikelen, slaapzakken, ga zo maar door! En hoe erg ik ook van rommel houd, ik zal blij zijn als alles straks ingepakt is. Vrijdagochtend vertrekken we!
Wat een mooi stuk heb je weer geschreven, Feliciaatje! Wat een rondreis door je eigen emoties... Zo te lezen ben je enorm gegroeid.
Gelukkig zijn er prive geen dingen bij gekomen! Eigenlijk is dat pittige gesprek voor ons allebei wel een opluchting geweest, er zijn gelijk dingen uit gesproken die anders misschien nog wat hadden liggen broeien. Het huis is de afgelopen tijd wel even aanpoten geweest; hypotheek rond krijgen, meer- en minderwerk opgeven etc. Veel afspraken gehad, vooral voor het financiele gedeelte. Arteman heeft morgen een gesprek met de aannemer om al het werk door te spreken. Gelukkig is zijn werk wel flexibel, anders weet ik niet hoe we het allemaal hadden moeten regelen.
De huiskamer lijkt nu net een ontplofte koffer! Er ligt overal kleding, toiletartikelen, slaapzakken, ga zo maar door! En hoe erg ik ook van rommel houd, ik zal blij zijn als alles straks ingepakt is. Vrijdagochtend vertrekken we!
Wat een mooi stuk heb je weer geschreven, Feliciaatje! Wat een rondreis door je eigen emoties... Zo te lezen ben je enorm gegroeid.
dinsdag 7 oktober 2008 om 22:47
Ik hoop dat je lekker geslapen hebt tegen de tijd dat je dit leest en een goed, prettig, constructief gesprek achter de rug hebt. En idd heel gezellig, om 9:00 u met een kopje koffie als je net wakker bent en nog niet geheel op je quivive .
En succes met de plaatselijke woonkamerontploffing! Ik hoop dat jullie leuke reisvoorpret hebben en fijn zo'n pakker . Ik ben hier altijd de klos en ik heb er zoooo'n hekel aan haha.
Ik zal aan je denken morgenochtend.
En succes met de plaatselijke woonkamerontploffing! Ik hoop dat jullie leuke reisvoorpret hebben en fijn zo'n pakker . Ik ben hier altijd de klos en ik heb er zoooo'n hekel aan haha.
Ik zal aan je denken morgenochtend.
dinsdag 7 oktober 2008 om 23:18
Omdat ik verhalen van mensen om mij heen gehoord heb,
waarvan ik gewoon weet dat die niet door iedereen geloofd worden. Uit privacy overwegingen wil ik die niet hier neerzetten. Ik heb in de tijd dat ik hun levensverhaal hoorde (of maar een klein stukje en dan kon ik de rest wel invullen) heel veel moeite gehad om te aanvaarden dat een mens zoveel mee kon maken.
En dan ook nog mensen om wie ik was gaan geven.
Maar ook dat de omgeving wist wat er gebeurde en gewoon niks deed. En dat ik te maken had met mensen die zo erg beschadigd waren. Die moesten leren dat het lichaam dat ze bezitten gevoel heeft. Warm/koud, honger/dorst, moe/slaap. Dat soort sensaties hadden ze nooit naar kunnen luisteren omdat de omgeving zo onveilig was.
Zoveel mensen kunnen zich niet voorstellen hoe het is om zo geleefd te moeten hebben. Willen het ook niet weten. Omdat het appeleert aan schuldgevoel. Wat heb ik voor de ander betekend, heb ik steken laten vallen. Angst voor kwetsbaarheid. Kennelijk kan een medemens je van alles aandoen. Een veelvoorkomende reactie is dat het dan de schuld van het slachtoffer is. Zij zal wel aanleiding gegeven hebben.
Directe aanleiding was iets wat ik op het werk tegenkwam.
Soms hoor je iemand dingen vertellen dat je denkt: dit kan niet waar zijn, dit is verzonnen.
Dit van die mensen leren kennen speelde in de tijd van Jolanda uit Epe, met alle discussie of herinneringen juist waren of verzonnen. Rond de hetze van Dutroux. Wat ik destijds erg naar vond was dat grapjes over incest en misbruik de ronde deden. Zelfs mijn eigen moeder deed dat.
waarvan ik gewoon weet dat die niet door iedereen geloofd worden. Uit privacy overwegingen wil ik die niet hier neerzetten. Ik heb in de tijd dat ik hun levensverhaal hoorde (of maar een klein stukje en dan kon ik de rest wel invullen) heel veel moeite gehad om te aanvaarden dat een mens zoveel mee kon maken.
En dan ook nog mensen om wie ik was gaan geven.
Maar ook dat de omgeving wist wat er gebeurde en gewoon niks deed. En dat ik te maken had met mensen die zo erg beschadigd waren. Die moesten leren dat het lichaam dat ze bezitten gevoel heeft. Warm/koud, honger/dorst, moe/slaap. Dat soort sensaties hadden ze nooit naar kunnen luisteren omdat de omgeving zo onveilig was.
Zoveel mensen kunnen zich niet voorstellen hoe het is om zo geleefd te moeten hebben. Willen het ook niet weten. Omdat het appeleert aan schuldgevoel. Wat heb ik voor de ander betekend, heb ik steken laten vallen. Angst voor kwetsbaarheid. Kennelijk kan een medemens je van alles aandoen. Een veelvoorkomende reactie is dat het dan de schuld van het slachtoffer is. Zij zal wel aanleiding gegeven hebben.
Directe aanleiding was iets wat ik op het werk tegenkwam.
Soms hoor je iemand dingen vertellen dat je denkt: dit kan niet waar zijn, dit is verzonnen.
Dit van die mensen leren kennen speelde in de tijd van Jolanda uit Epe, met alle discussie of herinneringen juist waren of verzonnen. Rond de hetze van Dutroux. Wat ik destijds erg naar vond was dat grapjes over incest en misbruik de ronde deden. Zelfs mijn eigen moeder deed dat.
woensdag 8 oktober 2008 om 10:11
Nou, ging dat even heel anders dan ik had verwacht...
Ik heb vanmorgen mijn stoere laarzen aangetrokken, mijn zonnebril afgezet en vol goede moed ben ik naar kantoor gekomen. Samen aan de koffie.
Begint mijn bazin opeens te huilen! Blijkt er dus heel wat op haar bordje terecht te zijn gekomen (ook op prive gebied) en ze bood gelijk haar excuses aan voor de afgelopen weken. Ik ben nog steeds een beetje verbaasd...
Al met al hebben we nog wel een goed gesprek gehad over wat we allebei kunnen verbeteren.
Lieverds, bedankt voor de steun!
Ik heb vanmorgen mijn stoere laarzen aangetrokken, mijn zonnebril afgezet en vol goede moed ben ik naar kantoor gekomen. Samen aan de koffie.
Begint mijn bazin opeens te huilen! Blijkt er dus heel wat op haar bordje terecht te zijn gekomen (ook op prive gebied) en ze bood gelijk haar excuses aan voor de afgelopen weken. Ik ben nog steeds een beetje verbaasd...
Al met al hebben we nog wel een goed gesprek gehad over wat we allebei kunnen verbeteren.
Lieverds, bedankt voor de steun!
woensdag 8 oktober 2008 om 11:20
Ha meiden,
loop een beetje achter, maar dat komt omdat ik voor mijn gevoel irl ook achter de feiten aan loop. Zit niet goed in mijn vel, vandaag werd me al gevraagd wat er was, want zie er enorm moe uit.
Felicia, hoe jouw man doet, reageert, daar herken ik mezelf in. Als het me teveel wordt, is hij ook teveel. Komt erop neer dat ik hem afwijs wanneer hij aandacht wil, maar ik dat er gewoon niet bij hebben op zo'n moment. Ik wil het liefst de deur achter me dichttrekken en weggaan dan. Wat het voor hem nog verwarrender maakt, is dat er ook periodes zijn dat ik hem haast doodknuffel, dat er veel intimiteit komt van mijn kant. En dan ineens slaat dat om en dan is er die afstand. Waar hij dus niet mee om kan gaan. Ik begrijp heel goed hoe dat voor hem moet voelen, hij zal zich afvragen of ik hem nog wel gelukkig met hem ben, of hij degene is die de kar moet trekken.
Maar weet je, ik voel me op zulke momenten heel schuldig. Ik wil wel, maar het lukt niet. Ik wil die intimiteit, maar toch ook weer niet. Als hij me dan even laat, al duurt het een week, dan komt het vanzelf weer goed. Ik weet niet of je hier iets aan hebt, maar ik wou het toch even melden.
En ook hij heeft een jeugd gehad waarin hij niet erkent werd, afgewezen werd door zijn vader. Dus voor hem komt dit nog eens extra hard aan, weet zich er geen raad mee. Net zoals bij jou. Misschien maar proberen om de momenten die goed gaan, te koesteren, daar energie uit te halen en erin blijven vertrouwen dat hij echt veel om je geeft, maar ook dealt met zijn eigen issues?
Artemis, wat een bizarre gang van zaken, met dat gesprek. Dat was het laatste wat je had verwacht he? Voordeel is wel dat je je leidinggevende met andere ogen kunt gaan zien, het kan nog hele goede dingen gaan opleveren. Zij blijkt ook maar een mens te zijn, haha.
Nog even en je mag van je welverdiende vakantie gaan genieten. Heerlijk vooruitzicht! En dan..een nieuw huis. Nog leuker! Ben helemaal blij voor je!
EV, dat klinkt spannend..ben benieuwd!
Hanke, er komt even geen zinnig antwoord op jouw vraag. Ik snap wat je bedoelt, maar weet even niks te melden daarover. Voor mezelf weet ik dat ik alles serieus neem wat een ander mij vertelt, simpelweg omdat ik weet dat er veel ellende is. Kan het me iets te levendig voorstellen, heb ook mensen in mijn omgeving die heftige dingen hebben meegemaakt.
Mijn echte moeder is weer lekker bezig. Heb al jaren geen contact meer met haar en dat kan ze niet verkroppen, dus is ze weer aan het stalken geslagen. Of beter gezegd; manipuleren. Ze stond onverwachts bij mijn broer aan de deur. Die heeft haar netjes terug gebracht naar de psychiatrische instelling. Hij zei; we krijgen alleen rust als ze dood gaat. Het is echt erg als je daar op moet gaan zitten wachten, maar het zou een opluchting zijn. Ze probeert onze liefde nog steeds te kopen door cadeautjes te sturen (voor een vierjarige, haha). Waarom moet dit nu, net op het moment dat ik er al doorheen zit en probeer om eea op de rit te krijgen? Ze heeft zeker een neus voor timing, gehaaid als ze is.
loop een beetje achter, maar dat komt omdat ik voor mijn gevoel irl ook achter de feiten aan loop. Zit niet goed in mijn vel, vandaag werd me al gevraagd wat er was, want zie er enorm moe uit.
Felicia, hoe jouw man doet, reageert, daar herken ik mezelf in. Als het me teveel wordt, is hij ook teveel. Komt erop neer dat ik hem afwijs wanneer hij aandacht wil, maar ik dat er gewoon niet bij hebben op zo'n moment. Ik wil het liefst de deur achter me dichttrekken en weggaan dan. Wat het voor hem nog verwarrender maakt, is dat er ook periodes zijn dat ik hem haast doodknuffel, dat er veel intimiteit komt van mijn kant. En dan ineens slaat dat om en dan is er die afstand. Waar hij dus niet mee om kan gaan. Ik begrijp heel goed hoe dat voor hem moet voelen, hij zal zich afvragen of ik hem nog wel gelukkig met hem ben, of hij degene is die de kar moet trekken.
Maar weet je, ik voel me op zulke momenten heel schuldig. Ik wil wel, maar het lukt niet. Ik wil die intimiteit, maar toch ook weer niet. Als hij me dan even laat, al duurt het een week, dan komt het vanzelf weer goed. Ik weet niet of je hier iets aan hebt, maar ik wou het toch even melden.
En ook hij heeft een jeugd gehad waarin hij niet erkent werd, afgewezen werd door zijn vader. Dus voor hem komt dit nog eens extra hard aan, weet zich er geen raad mee. Net zoals bij jou. Misschien maar proberen om de momenten die goed gaan, te koesteren, daar energie uit te halen en erin blijven vertrouwen dat hij echt veel om je geeft, maar ook dealt met zijn eigen issues?
Artemis, wat een bizarre gang van zaken, met dat gesprek. Dat was het laatste wat je had verwacht he? Voordeel is wel dat je je leidinggevende met andere ogen kunt gaan zien, het kan nog hele goede dingen gaan opleveren. Zij blijkt ook maar een mens te zijn, haha.
Nog even en je mag van je welverdiende vakantie gaan genieten. Heerlijk vooruitzicht! En dan..een nieuw huis. Nog leuker! Ben helemaal blij voor je!
EV, dat klinkt spannend..ben benieuwd!
Hanke, er komt even geen zinnig antwoord op jouw vraag. Ik snap wat je bedoelt, maar weet even niks te melden daarover. Voor mezelf weet ik dat ik alles serieus neem wat een ander mij vertelt, simpelweg omdat ik weet dat er veel ellende is. Kan het me iets te levendig voorstellen, heb ook mensen in mijn omgeving die heftige dingen hebben meegemaakt.
Mijn echte moeder is weer lekker bezig. Heb al jaren geen contact meer met haar en dat kan ze niet verkroppen, dus is ze weer aan het stalken geslagen. Of beter gezegd; manipuleren. Ze stond onverwachts bij mijn broer aan de deur. Die heeft haar netjes terug gebracht naar de psychiatrische instelling. Hij zei; we krijgen alleen rust als ze dood gaat. Het is echt erg als je daar op moet gaan zitten wachten, maar het zou een opluchting zijn. Ze probeert onze liefde nog steeds te kopen door cadeautjes te sturen (voor een vierjarige, haha). Waarom moet dit nu, net op het moment dat ik er al doorheen zit en probeer om eea op de rit te krijgen? Ze heeft zeker een neus voor timing, gehaaid als ze is.
woensdag 8 oktober 2008 om 12:29
woensdag 8 oktober 2008 om 20:38
Wow, ik denk ik check even het forum, maar jullie zijn flink actief geweest!
Ik heb nu de puf niet om alles te lezen, ga zo naar bed. Heb een paar heftige dagen achter de rug, dus ik moet even bijtanken. Leuk heftig trouwens hoor, ivm werk drie dagen lang internationale meeting gehad met alle buitenlandse collega's in mijn discipline (doen we een keer per jaar). Maar afgezien van het feit dat het intensief is en vermoeiend mentaal gezien, zijn het ook nog eens twee dagen van 's ochtends vroeg tot 's avonds 10 uur geweest. Dus nu kan ik eindelijk lekker slapen.
Allemaal een en ik hoop dat ik dit weekend tijd heb om bij te lezen (wordt ook rennen en vliegen, ik denk dat ik volgende week maar een dagje vrij neem om niks te doen en lekker relaxt te forummen ).
Ik heb nu de puf niet om alles te lezen, ga zo naar bed. Heb een paar heftige dagen achter de rug, dus ik moet even bijtanken. Leuk heftig trouwens hoor, ivm werk drie dagen lang internationale meeting gehad met alle buitenlandse collega's in mijn discipline (doen we een keer per jaar). Maar afgezien van het feit dat het intensief is en vermoeiend mentaal gezien, zijn het ook nog eens twee dagen van 's ochtends vroeg tot 's avonds 10 uur geweest. Dus nu kan ik eindelijk lekker slapen.
Allemaal een en ik hoop dat ik dit weekend tijd heb om bij te lezen (wordt ook rennen en vliegen, ik denk dat ik volgende week maar een dagje vrij neem om niks te doen en lekker relaxt te forummen ).
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
woensdag 8 oktober 2008 om 21:25
Hanke, was niet lastig kiezen. Waar ik me aan vasthou momenteel haha. Zo herinner ik mezelf eraan. En ja, het verbaast me ook regelmatig hoe weinig mensen kunnen doen. Maar ik kan dan ook echt niet tegen leed voor mijn neus, moet iets doen. Dus ik snap er niks van. Maar goed.
En dat was even anders dan verwacht Artemis! Fijn dat het deels daardoor juist een heel open gesprek kon zijn, fijn voor je . Lukt het met alle voorbereidingen voor de reis?
Vervelend dat je moeder zich weer in je leven probeert te wurmen Julus. Akelig wanneer je daar echt niet op zit te wachten . En ik vind het lief van je hoe je beschrijft hoe dat zotussendoor gaat tussen jou en je vriend. Herkenbaar. 't Lullige vind ik dat als ik het op zijn beloop laat, hij niet een week in zo'n bui zit maar met wat pech maanden. En dan zotussendoor 's een opleving heeft van een dag. Dat geeft je niet echt de tijd of het vertrouwen om te voelen dat er nog iets goed voelt.
Ik ga binnenkort praten met zijn psycholoog, vragen hoe zij het ziet. Zij is ook benieuwd naar mijn ervaringen en gedachten erover. Maar voor nu doet het gewoon pijn. Heb het gevoel alsof iemand al jaren met een rasp over mijn hart gaat. Ik voel me rauw en verdrietig. En ik weet dat ik gewoon moet stoppen met wensen dat het anders was en accepteren hoe het is maar het is soms best moeilijk. Vooral niet te weten of dit nog beter kan worden of dat dit het gewoon eigenlijk is. Terwijl ik weet dat als ik de hoop gewoon (tijdelijk) overboord gooi dat veel beter voor me is.
En ik hoop dat je een lekkere bankhangavond hebt EV!
Slaap lekker Zusje, geniet van je rust. Fijn dat het leuke dagen waren.
En dat was even anders dan verwacht Artemis! Fijn dat het deels daardoor juist een heel open gesprek kon zijn, fijn voor je . Lukt het met alle voorbereidingen voor de reis?
Vervelend dat je moeder zich weer in je leven probeert te wurmen Julus. Akelig wanneer je daar echt niet op zit te wachten . En ik vind het lief van je hoe je beschrijft hoe dat zotussendoor gaat tussen jou en je vriend. Herkenbaar. 't Lullige vind ik dat als ik het op zijn beloop laat, hij niet een week in zo'n bui zit maar met wat pech maanden. En dan zotussendoor 's een opleving heeft van een dag. Dat geeft je niet echt de tijd of het vertrouwen om te voelen dat er nog iets goed voelt.
Ik ga binnenkort praten met zijn psycholoog, vragen hoe zij het ziet. Zij is ook benieuwd naar mijn ervaringen en gedachten erover. Maar voor nu doet het gewoon pijn. Heb het gevoel alsof iemand al jaren met een rasp over mijn hart gaat. Ik voel me rauw en verdrietig. En ik weet dat ik gewoon moet stoppen met wensen dat het anders was en accepteren hoe het is maar het is soms best moeilijk. Vooral niet te weten of dit nog beter kan worden of dat dit het gewoon eigenlijk is. Terwijl ik weet dat als ik de hoop gewoon (tijdelijk) overboord gooi dat veel beter voor me is.
En ik hoop dat je een lekkere bankhangavond hebt EV!
Slaap lekker Zusje, geniet van je rust. Fijn dat het leuke dagen waren.
donderdag 9 oktober 2008 om 10:56
Felicia, een paar maanden...ok dat is van een iets andere orde en dus niet echt vergelijkbaar. Het is ook iets wat al lang speelt tussen jullie, dus dat je er weinig vertrouwen in hebt is logisch. Je moet in feite een lange periode teren op die paar weken die goed gaan, en daarbij zal er ook angst spelen. Je zet je continue schrap voor een mogelijke zware periode. Dat is afzien, slopend. De vraag wanneer is het genoeg geweest zal nu wel enorm bij je spelen. Want ook bij mensen met een enorme strijdlust is de koek gewoon een keer op.
Ik vind het enorm rot voor je dat je je nu weer zo ongelukkig voelt, terwijl het er zo goed uitzag. Als het zes weken lang goed kan gaan, dan ga je stiekem toch een verwachting kweken. Maar even afwachten of zijn psych je nog wat wijzer kan maken, wie weet..
Artemis, ready to go??
Zusje, wat klinkt dat spannend zeg, doe je dan ook bijzonder werk omdat je internationaal gaat? Was het een leuke bestemming?
Ik heb toch nog een leuk nieuwtje, want ik heb een vakantie geboekt. Het liet me niet los, ben dan echt een pittbull en rust niet totdat ik echt alles heb geprobeerd. En het is dus gelukt!
Over een week vertrek ik naar Turkije met kind en schoonmoeder. Ik vond eigenlijk mijn eigen gemoedstoestand belangrijker dan geld en andere externe factoren. Verbaasde me enorm dat het in die dure week nog best betaalbaar is, dus het zit me mee. En dat staatslot ligt ook al klaar..
Nog meer nieuws; ik mag over een maand op kennismakingsdag voor de behandeling. Meteen na die dag beslissen ze of ik kan deelnemen. Vind het nog lang duren, maar daar zal vast een reden voor zijn. Het geeft mij iig wel wat rust omdat de zaken nu lopen.
Nog een huishoudelijke mededeling; mochten er meiden zijn die het leuk vinden om te meeten, dan ben ik er graag bij. Ben benieuwd naar degenen die er de vorige keer niet bij konden zijn!
Ik vind het enorm rot voor je dat je je nu weer zo ongelukkig voelt, terwijl het er zo goed uitzag. Als het zes weken lang goed kan gaan, dan ga je stiekem toch een verwachting kweken. Maar even afwachten of zijn psych je nog wat wijzer kan maken, wie weet..
Artemis, ready to go??
Zusje, wat klinkt dat spannend zeg, doe je dan ook bijzonder werk omdat je internationaal gaat? Was het een leuke bestemming?
Ik heb toch nog een leuk nieuwtje, want ik heb een vakantie geboekt. Het liet me niet los, ben dan echt een pittbull en rust niet totdat ik echt alles heb geprobeerd. En het is dus gelukt!
Over een week vertrek ik naar Turkije met kind en schoonmoeder. Ik vond eigenlijk mijn eigen gemoedstoestand belangrijker dan geld en andere externe factoren. Verbaasde me enorm dat het in die dure week nog best betaalbaar is, dus het zit me mee. En dat staatslot ligt ook al klaar..
Nog meer nieuws; ik mag over een maand op kennismakingsdag voor de behandeling. Meteen na die dag beslissen ze of ik kan deelnemen. Vind het nog lang duren, maar daar zal vast een reden voor zijn. Het geeft mij iig wel wat rust omdat de zaken nu lopen.
Nog een huishoudelijke mededeling; mochten er meiden zijn die het leuk vinden om te meeten, dan ben ik er graag bij. Ben benieuwd naar degenen die er de vorige keer niet bij konden zijn!
donderdag 9 oktober 2008 om 11:00
Mijn moeder...dat loeder? het is eigenlijk teveel eer dat ik me ermee bezig hou. Ik vind dat ze dat niet verdient, hard he?
Maar als ik op mijn 33e hulp nodig heb om dingen te repareren die zij kapot heeft gemaakt, dan vind ik dat een legitieme gedachte. Dat eeuwige slachtofferige van haar vind ik maar slap, het ligt aan iedereen behalve zichzelf. Zelfs toen ze bij mijn broer was, begon ze weer over wat iedereen haar had aangedaan, zij kon er niks aan doen. Toen wij klein waren, hadden wij een moeder nodig, maar ze had het te druk met het versieren van mannen. Nu ben ik te druk met mijn eigen leven.
Maar als ik op mijn 33e hulp nodig heb om dingen te repareren die zij kapot heeft gemaakt, dan vind ik dat een legitieme gedachte. Dat eeuwige slachtofferige van haar vind ik maar slap, het ligt aan iedereen behalve zichzelf. Zelfs toen ze bij mijn broer was, begon ze weer over wat iedereen haar had aangedaan, zij kon er niks aan doen. Toen wij klein waren, hadden wij een moeder nodig, maar ze had het te druk met het versieren van mannen. Nu ben ik te druk met mijn eigen leven.
donderdag 9 oktober 2008 om 18:43
donderdag 9 oktober 2008 om 19:00
Toch tijd gevonden (gemaakt ) om bij te lezen.
Ten eerste: Artemis, een héééle fijne vakantie!! En wat goed dat je gesprek zo meeviel. Zo zie je maar dat je je wel heel druk over kan maken over zaken, maar je kunt het beter gewoon uitspreken, dan kun je nog eens (positief) verrast worden. (Ik ben er zelf ook goed in hoor, eerst mezelf helemaal opwinden en het te lang laten gaan.)
Julus, een dikke , fijn dat het gelukt is een vakantie te boeken! En ik snap je gevoel met je moeder, lijkt wel of ze een neus hebben voor verkeerde timing. En dat manipuleren is inderdaad verschrikkelijk. Wat je broer zegt heb ik ook al eens uitgesproken: het zou zoveel rust brengen als mijn vader er niet meer zou zijn...…
En zo bijzonder is mijn werk niet hoor, maar ik zit in marketing en communicatie en aangezien ik bij een internationaal bedrijf zit, moet je af en toe even met iedereen samen zijn om er zeker van te zijn dat we allemaal dezelfde kant op gaan zeg maar. En ik zit op het hoofdkantoor, dus het was voor mij (helaas!) een thuiswedstrijd.
Hanke, klinkt alsof je goed bezig bent. En ik merk het inderdaad ook dat sommige mensen liever niet geloven dat sommige dingen gebeuren en realiteit zijn. Ik probeer er verder maar geen aandacht aan te besteden, want dan raak ik alleen maar gefrustreerd.
Felicia, wat omschrijf je het ondanks je verdriet mooi, van die gelukkige zes weken en dat je gaat werken aan dat thuisgevoel. En fijn dat je je realiseert dat het niet aan jou ligt .
EV, er bruist wat, wat goed! Ik ben erg nieuwsgierig, maar wacht geduldig .
En tot slot: ik doe mee met meeten, lijkt me erg leuk!
Ten eerste: Artemis, een héééle fijne vakantie!! En wat goed dat je gesprek zo meeviel. Zo zie je maar dat je je wel heel druk over kan maken over zaken, maar je kunt het beter gewoon uitspreken, dan kun je nog eens (positief) verrast worden. (Ik ben er zelf ook goed in hoor, eerst mezelf helemaal opwinden en het te lang laten gaan.)
Julus, een dikke , fijn dat het gelukt is een vakantie te boeken! En ik snap je gevoel met je moeder, lijkt wel of ze een neus hebben voor verkeerde timing. En dat manipuleren is inderdaad verschrikkelijk. Wat je broer zegt heb ik ook al eens uitgesproken: het zou zoveel rust brengen als mijn vader er niet meer zou zijn...…
En zo bijzonder is mijn werk niet hoor, maar ik zit in marketing en communicatie en aangezien ik bij een internationaal bedrijf zit, moet je af en toe even met iedereen samen zijn om er zeker van te zijn dat we allemaal dezelfde kant op gaan zeg maar. En ik zit op het hoofdkantoor, dus het was voor mij (helaas!) een thuiswedstrijd.
Hanke, klinkt alsof je goed bezig bent. En ik merk het inderdaad ook dat sommige mensen liever niet geloven dat sommige dingen gebeuren en realiteit zijn. Ik probeer er verder maar geen aandacht aan te besteden, want dan raak ik alleen maar gefrustreerd.
Felicia, wat omschrijf je het ondanks je verdriet mooi, van die gelukkige zes weken en dat je gaat werken aan dat thuisgevoel. En fijn dat je je realiseert dat het niet aan jou ligt .
EV, er bruist wat, wat goed! Ik ben erg nieuwsgierig, maar wacht geduldig .
En tot slot: ik doe mee met meeten, lijkt me erg leuk!
anoniem_25558 wijzigde dit bericht op 09-10-2008 22:30
Reden: Julus vakantie gemist!
Reden: Julus vakantie gemist!
% gewijzigd
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
