Relaties
alle pijlers
Vinyl weet het niet meer...
vrijdag 17 oktober 2008 om 10:39
Dag lieve mensen hier,
Ik wil graag wat tegen jullie aanhouden. Enkelen hier van het forum hebben al naar me geluisterd en me advies gegeven, maar nu op deze vrijdagochtend voel ik me helemaal ellendig, dus wil mijn verhaal graag even kwijt.
Een tijdje geleden heb ik een man ontmoet. Gewoon platonisch. We hebben ongeveer dik een maand met elkaar gemaild en heel veel gedeeld. Over relaties, teleurstellingen, onze visie op het leven, de liefde. Nou ja, best wel close geraakt.
Zijn verhaal is op dit moment niet makkelijk. Ik zal het proberen zo onherkenbaar mogelijk te houden, maar hij ligt in scheiding (al toen ik hem ontmoette), heeft kinderen en hij heeft een van zijn ouders verloren nog niet zo lang geleden.
We hebben heel fijn gepraat op de mail en dit ging over in bellen, 5 of 6 uur op een avond was geen uitzondering. Het voelde heerlijk en we liepen op wolken. Gaven elkaar energie en de zon straalde, ook voor hem.
Eigenlijk waren we toen al supergek op elkaar. Zonder dat we echt hadden gedate. Dit is het, en dat wisten we allebei. Normaal geloof ik daar niet zo in, maar het was zo. Samen kunnen we de wereld aan liet hij weten, en zo was het ook!
Op een dinsdag hebben we elkaar ontmoet. Ik moest even wennen maar uiteindelijk was het een super avond. Het weekend erna ging ik naar hem (in zijn tijdelijke kamer) en... toen wist ik het echt. Hij kwam naar buiten lopen en het was hem gewoon. Een gevoel dat ik niet eerder had gehad na alle eerdere relaties. Toen ik de avond erna vertrok smste hij me nog: jij bent het!
Het klinkt zoet, het klinkt misschien ongeloofwaardig, maar dit was zo bijzonder, we waren er allebei helemaal van ondersteboven. Iemand gevonden te hebben die gewoon je soulmate is. De andere jij.
Voor degenen die nog niet gaan gruwelen ga ik verder.
Hij is dus nog niet gescheiden. We kunnen elkaar weinig zien, wonen niet bij elkaar in de buurt en hij zit met de omgangsregeling en ik met mijn studie. Geeft niet, maar is niet makkelijk.
Vorig weekend was ik er. Helaas moest hij plotseling weg. Zijn (ex) vrouw was ziek en de kinderen ook. Of hij kon bijspringen. Natuurlijk kon hij dat, en ik ging naar huis. Teleurgesteld, dat moet ik toegeven. Het voelde zo raar ineens om weg te moeten.
En daar ging het denk ik helemaal mis. Het leven in die twee werelden vond hij al moeilijk. (met mij is het goed, als hij met de kinderen is, is het goed) Maar de werelden komen dan samen en dan heeft hij gewoon een loyaliteitsconflict. Wil niemand teleurstellen maar dat gebeurt dan toch...
Zondagavond belden we en zat hij er doorheen. Helemaal in de war. Is veel bezig met het overlijden en kan niet bij dat gevoel. Wil de boel, wat hem allemaal is overkomen dit jaar, op een rijtje zetten, maar loopt vast. Hij klonk mat en somber.
Hij was vrij deze week en vroeg om een weekje rust. (waarvan hij 2 dagen op die kamer kon zijn, de rest bij de kinderen was, waar ex ook is).
Natuurlijk viel deze ommezwaai me zwaar, en heb ik hem (stom) maandag en gisteren gesmst. En hij klonk nog zo mat en somber. smsjes zijn kort en bijna zakelijk. Hij zit er echt doorheen, dat is duidelijk.
Het is nogal niet wat, wat hij voor zijn kiezen heeft gehad dit jaar. Ik snap dat hij nu een berg voor zich ziet waar hij niet overheen kan kijken. Scheiding (zal nog een week of 6-8 duren denk ik), kinderen die hij minder kan zien, overlijden van een van zijn ouders, rouwproces om de scheiding ookal koos hij er zelf voor, en ook nog eens verliefd worden als het er eigenlijk niet de tijd voor is.
Aan zijn gevoel ligt het niet, dat kan niet. Maar aan de omstandigheden wel. Volgens mij wordt zijn gevoel nu ondergesneeuwd door alles wat hij als bergen voor zich ziet, en hij kan er niet overheen kijken.
Morgenavond belt hij en ik ben zo bang. Bang dat hij ermee stopt. Bang dat hij het allemaal nog niet weet. Wat moet ik dan doen? Hem de tijd geven? Hoelang? Wil ik wel op hem wachten?
Natuurlijk wil ik op hem wachten! Als ik maar zou weten dat ik ook daadwerkelijk ergens op wacht.
Wat kan ik wel van hem verlangen, wat niet?
Ik weet het niet meer, ben gewoon misselijk van de zenuwen en kan alleen maar brullen vanmorgen. Pff... Het idee alleen al dat ik een week geleden nog naast hem wakker werd en alles gewoon goed was...
Zouden jullie hier eens op willen schijnen? Herkennen jullie dit wellicht? Ervaringen? Ik weet dat ik eigenlijk moet afwachten wat hij me morgenavond zegt. Dan belt hij. Maar het zit me zo hoog, ik vlieg tegen de muren op hier, dus praat er graag over.
PS. we kennen elkaar kort, dat weet ik. Maar mensen die zeggen dat je als je elkaar nog maar zo kort kent, je niet kunt weten of iemand het wel of niet is: ik geloofde het ook niet. Tot nu met hem. Bizar maar waar... dus daar wil ik liever niet over in discussie...
Ik wil graag wat tegen jullie aanhouden. Enkelen hier van het forum hebben al naar me geluisterd en me advies gegeven, maar nu op deze vrijdagochtend voel ik me helemaal ellendig, dus wil mijn verhaal graag even kwijt.
Een tijdje geleden heb ik een man ontmoet. Gewoon platonisch. We hebben ongeveer dik een maand met elkaar gemaild en heel veel gedeeld. Over relaties, teleurstellingen, onze visie op het leven, de liefde. Nou ja, best wel close geraakt.
Zijn verhaal is op dit moment niet makkelijk. Ik zal het proberen zo onherkenbaar mogelijk te houden, maar hij ligt in scheiding (al toen ik hem ontmoette), heeft kinderen en hij heeft een van zijn ouders verloren nog niet zo lang geleden.
We hebben heel fijn gepraat op de mail en dit ging over in bellen, 5 of 6 uur op een avond was geen uitzondering. Het voelde heerlijk en we liepen op wolken. Gaven elkaar energie en de zon straalde, ook voor hem.
Eigenlijk waren we toen al supergek op elkaar. Zonder dat we echt hadden gedate. Dit is het, en dat wisten we allebei. Normaal geloof ik daar niet zo in, maar het was zo. Samen kunnen we de wereld aan liet hij weten, en zo was het ook!
Op een dinsdag hebben we elkaar ontmoet. Ik moest even wennen maar uiteindelijk was het een super avond. Het weekend erna ging ik naar hem (in zijn tijdelijke kamer) en... toen wist ik het echt. Hij kwam naar buiten lopen en het was hem gewoon. Een gevoel dat ik niet eerder had gehad na alle eerdere relaties. Toen ik de avond erna vertrok smste hij me nog: jij bent het!
Het klinkt zoet, het klinkt misschien ongeloofwaardig, maar dit was zo bijzonder, we waren er allebei helemaal van ondersteboven. Iemand gevonden te hebben die gewoon je soulmate is. De andere jij.
Voor degenen die nog niet gaan gruwelen ga ik verder.
Hij is dus nog niet gescheiden. We kunnen elkaar weinig zien, wonen niet bij elkaar in de buurt en hij zit met de omgangsregeling en ik met mijn studie. Geeft niet, maar is niet makkelijk.
Vorig weekend was ik er. Helaas moest hij plotseling weg. Zijn (ex) vrouw was ziek en de kinderen ook. Of hij kon bijspringen. Natuurlijk kon hij dat, en ik ging naar huis. Teleurgesteld, dat moet ik toegeven. Het voelde zo raar ineens om weg te moeten.
En daar ging het denk ik helemaal mis. Het leven in die twee werelden vond hij al moeilijk. (met mij is het goed, als hij met de kinderen is, is het goed) Maar de werelden komen dan samen en dan heeft hij gewoon een loyaliteitsconflict. Wil niemand teleurstellen maar dat gebeurt dan toch...
Zondagavond belden we en zat hij er doorheen. Helemaal in de war. Is veel bezig met het overlijden en kan niet bij dat gevoel. Wil de boel, wat hem allemaal is overkomen dit jaar, op een rijtje zetten, maar loopt vast. Hij klonk mat en somber.
Hij was vrij deze week en vroeg om een weekje rust. (waarvan hij 2 dagen op die kamer kon zijn, de rest bij de kinderen was, waar ex ook is).
Natuurlijk viel deze ommezwaai me zwaar, en heb ik hem (stom) maandag en gisteren gesmst. En hij klonk nog zo mat en somber. smsjes zijn kort en bijna zakelijk. Hij zit er echt doorheen, dat is duidelijk.
Het is nogal niet wat, wat hij voor zijn kiezen heeft gehad dit jaar. Ik snap dat hij nu een berg voor zich ziet waar hij niet overheen kan kijken. Scheiding (zal nog een week of 6-8 duren denk ik), kinderen die hij minder kan zien, overlijden van een van zijn ouders, rouwproces om de scheiding ookal koos hij er zelf voor, en ook nog eens verliefd worden als het er eigenlijk niet de tijd voor is.
Aan zijn gevoel ligt het niet, dat kan niet. Maar aan de omstandigheden wel. Volgens mij wordt zijn gevoel nu ondergesneeuwd door alles wat hij als bergen voor zich ziet, en hij kan er niet overheen kijken.
Morgenavond belt hij en ik ben zo bang. Bang dat hij ermee stopt. Bang dat hij het allemaal nog niet weet. Wat moet ik dan doen? Hem de tijd geven? Hoelang? Wil ik wel op hem wachten?
Natuurlijk wil ik op hem wachten! Als ik maar zou weten dat ik ook daadwerkelijk ergens op wacht.
Wat kan ik wel van hem verlangen, wat niet?
Ik weet het niet meer, ben gewoon misselijk van de zenuwen en kan alleen maar brullen vanmorgen. Pff... Het idee alleen al dat ik een week geleden nog naast hem wakker werd en alles gewoon goed was...
Zouden jullie hier eens op willen schijnen? Herkennen jullie dit wellicht? Ervaringen? Ik weet dat ik eigenlijk moet afwachten wat hij me morgenavond zegt. Dan belt hij. Maar het zit me zo hoog, ik vlieg tegen de muren op hier, dus praat er graag over.
PS. we kennen elkaar kort, dat weet ik. Maar mensen die zeggen dat je als je elkaar nog maar zo kort kent, je niet kunt weten of iemand het wel of niet is: ik geloofde het ook niet. Tot nu met hem. Bizar maar waar... dus daar wil ik liever niet over in discussie...
vrijdag 17 oktober 2008 om 13:41
Hoi Vinyl,
Ik weet nog dat je eerder over hem postte. En wat Bronny zegt, is zo mooi. En ik denk dat je dat ook wel wilt, die ruimte, en aan de andere kant is niets menselijk ons vreemd, je wil er voor hem zijn in deze periode. Juist voor hem zijn. En dan wordt je nog eens gehinderd door afstand enzo en schemas die niet willen passen.....
Misschien kun je hem dat gezegde van Bronny sturen? Dan geef je aan van, ik geef je die ruimte, maar wil wel in je hand knijpen als je me nodig hebt?
Liefs, Muis
Ik weet nog dat je eerder over hem postte. En wat Bronny zegt, is zo mooi. En ik denk dat je dat ook wel wilt, die ruimte, en aan de andere kant is niets menselijk ons vreemd, je wil er voor hem zijn in deze periode. Juist voor hem zijn. En dan wordt je nog eens gehinderd door afstand enzo en schemas die niet willen passen.....
Misschien kun je hem dat gezegde van Bronny sturen? Dan geef je aan van, ik geef je die ruimte, maar wil wel in je hand knijpen als je me nodig hebt?
Liefs, Muis
vrijdag 17 oktober 2008 om 19:19
Nou, hij belde al...
Heel rustig gesproken. En heb een prachtige mail gekregen. Hij draagt me op handen, fijn om te lezen.
Geeft wel aan dat hij er doorheen zit, dat hij het er nu niet bij kan hebben, dat zijn gevoel niet weg is, zeker niet. Maar dat hij er nu geen plek voor heeft en geen ruimte.
Ik vroeg of hij toekomst ziet in ons. En of het ooit goed komt. Hij hoopt van wel. Dus ik heb er een goed gevoel over. Nu op een lager pitje en dan als het rustiger is verder kijken.
Zou fijn zijn...
Ben nu rustiger...
Heel rustig gesproken. En heb een prachtige mail gekregen. Hij draagt me op handen, fijn om te lezen.
Geeft wel aan dat hij er doorheen zit, dat hij het er nu niet bij kan hebben, dat zijn gevoel niet weg is, zeker niet. Maar dat hij er nu geen plek voor heeft en geen ruimte.
Ik vroeg of hij toekomst ziet in ons. En of het ooit goed komt. Hij hoopt van wel. Dus ik heb er een goed gevoel over. Nu op een lager pitje en dan als het rustiger is verder kijken.
Zou fijn zijn...
Ben nu rustiger...
vrijdag 17 oktober 2008 om 19:31
quote:Sarah Scott schreef op 17 oktober 2008 @ 19:30:
Je weet hoe ik er over denk Hou goed jezelf en je gevoel in de gaten. Zet je leven echter niet "on hold" voor hem, hoe graag je dat ook zou willen.
Nee, we houden gewoon contact. Wel soort van verbonden, alleen elkaar niet zien enzo.
Heb je net gemaild, ben benieuwd naar je reactie.
Telefoongesprek is erna geweest, vandaar dat dat al anders overkomt dan de mail.
Je weet hoe ik er over denk Hou goed jezelf en je gevoel in de gaten. Zet je leven echter niet "on hold" voor hem, hoe graag je dat ook zou willen.
Nee, we houden gewoon contact. Wel soort van verbonden, alleen elkaar niet zien enzo.
Heb je net gemaild, ben benieuwd naar je reactie.
Telefoongesprek is erna geweest, vandaar dat dat al anders overkomt dan de mail.
vrijdag 17 oktober 2008 om 19:39
quote:Vinyl schreef op 17 oktober 2008 @ 19:19:
Nou, hij belde al...
Heel rustig gesproken. En heb een prachtige mail gekregen. Hij draagt me op handen, fijn om te lezen.
Geeft wel aan dat hij er doorheen zit, dat hij het er nu niet bij kan hebben, dat zijn gevoel niet weg is, zeker niet. Maar dat hij er nu geen plek voor heeft en geen ruimte.
Ik vroeg of hij toekomst ziet in ons. En of het ooit goed komt. Hij hoopt van wel. Dus ik heb er een goed gevoel over. Nu op een lager pitje en dan als het rustiger is verder kijken.
Zou fijn zijn...
Ben nu rustiger...
Waarom hoopt hij dat, en weet hij dat niet zeker? Even uitgaande van zijn antwoord en niet dat jij evt. ook weg kan zijn, jij vroeg het immers aan HEM.
Hoe lang wordt jullie relatie/contact op een lager pitje gezet? Heeft hij aangegeven wat er dan in zijn situatie opgelost/verdwenen moet zijn om voor jou ruimte te kunnen hebben?
Waarom ziet hij het als een extra belasting (die hij er nu niet bij kan hebben) en niet als een verlichting?
Het is geen opvatting van de liefde die mij aantrekt, dat wil ik wel zeggen, liefde als 1 van de vele zaken is die je al hebt en er daarom niet nog eens "bij kan". Liefde zou juist al die andere zaken lichter moeten maken...
Nou, hij belde al...
Heel rustig gesproken. En heb een prachtige mail gekregen. Hij draagt me op handen, fijn om te lezen.
Geeft wel aan dat hij er doorheen zit, dat hij het er nu niet bij kan hebben, dat zijn gevoel niet weg is, zeker niet. Maar dat hij er nu geen plek voor heeft en geen ruimte.
Ik vroeg of hij toekomst ziet in ons. En of het ooit goed komt. Hij hoopt van wel. Dus ik heb er een goed gevoel over. Nu op een lager pitje en dan als het rustiger is verder kijken.
Zou fijn zijn...
Ben nu rustiger...
Waarom hoopt hij dat, en weet hij dat niet zeker? Even uitgaande van zijn antwoord en niet dat jij evt. ook weg kan zijn, jij vroeg het immers aan HEM.
Hoe lang wordt jullie relatie/contact op een lager pitje gezet? Heeft hij aangegeven wat er dan in zijn situatie opgelost/verdwenen moet zijn om voor jou ruimte te kunnen hebben?
Waarom ziet hij het als een extra belasting (die hij er nu niet bij kan hebben) en niet als een verlichting?
Het is geen opvatting van de liefde die mij aantrekt, dat wil ik wel zeggen, liefde als 1 van de vele zaken is die je al hebt en er daarom niet nog eens "bij kan". Liefde zou juist al die andere zaken lichter moeten maken...
vrijdag 17 oktober 2008 om 19:40
Hoi Vinyl,
Fijn dat hij al gebeld heeft.
En ook nog een lieve mail.
Door hem los te laten neem je hem en zijn probleem serieus en dat zegt heel veel over de liefde die je voelt voor hem.
Voor mij gold dat in ieder geval wel. Mijn lief zei me dat ik de tijd moest nemen en sprak niet over hoe dat voor hem was. Dat hoeft ook niet want als het goed is weet ik wel hoe dat voor hem is. En ik voelde me heel serieus genomen door zijn houding en dat is meteen een heel goede basis.
Sterkte!
Fijn dat hij al gebeld heeft.
En ook nog een lieve mail.
Door hem los te laten neem je hem en zijn probleem serieus en dat zegt heel veel over de liefde die je voelt voor hem.
Voor mij gold dat in ieder geval wel. Mijn lief zei me dat ik de tijd moest nemen en sprak niet over hoe dat voor hem was. Dat hoeft ook niet want als het goed is weet ik wel hoe dat voor hem is. En ik voelde me heel serieus genomen door zijn houding en dat is meteen een heel goede basis.
Sterkte!
vrijdag 17 oktober 2008 om 19:43
Lonbonton: ja, het is goed. Dit komt goed zo... dat voel ik.
Bitterandsweet. Hij weet het nu niet zeker omdat hij nu niet kan overzien wat er nu speelt. Daarom. Maar hij zou wel willen. Daar ga ik vanuit.
Tijdspad kan hij niet noemen, want je weet niet hoe lang het duurt voor je uit een put bent. Maar dat het goed komt ben ik van overtuigd.. Wat er in zijn situatie moet veranderen is me ook duidelijk, was me ook al duidelijk. Ik kom gewoon te vroeg. Maar het komt goed.
Kan het je niet uitleggen verder. Sarah heeft de mail ook gelezen en kan het misschien wel? Maar het klopt wel allemaal...
Bitterandsweet. Hij weet het nu niet zeker omdat hij nu niet kan overzien wat er nu speelt. Daarom. Maar hij zou wel willen. Daar ga ik vanuit.
Tijdspad kan hij niet noemen, want je weet niet hoe lang het duurt voor je uit een put bent. Maar dat het goed komt ben ik van overtuigd.. Wat er in zijn situatie moet veranderen is me ook duidelijk, was me ook al duidelijk. Ik kom gewoon te vroeg. Maar het komt goed.
Kan het je niet uitleggen verder. Sarah heeft de mail ook gelezen en kan het misschien wel? Maar het klopt wel allemaal...
vrijdag 17 oktober 2008 om 19:43
quote:bitterandsweet schreef op 17 oktober 2008 @ 19:39:
[...]
Waarom hoopt hij dat, en weet hij dat niet zeker? Even uitgaande van zijn antwoord en niet dat jij evt. ook weg kan zijn, jij vroeg het immers aan HEM.
Hoe lang wordt jullie relatie/contact op een lager pitje gezet? Heeft hij aangegeven wat er dan in zijn situatie opgelost/verdwenen moet zijn om voor jou ruimte te kunnen hebben?
Waarom ziet hij het als een extra belasting (die hij er nu niet bij kan hebben) en niet als een verlichting?
Het is geen opvatting van de liefde die mij aantrekt, dat wil ik wel zeggen, liefde als 1 van de vele zaken is die je al hebt en er daarom niet nog eens "bij kan". Liefde zou juist al die andere zaken lichter moeten maken...
Als ik even voor mijn beurt mag spreken
Stel je jezelf eens in deze situatie voor? In scheiding, bezig met een huis voor jezelf, een plek waar je je kinderen ook kunt herbergen, ondertussen het overlijden van een dierbare proberen te verwerken, de scheiding van je vrouw verwerken (ook al is het zijn initiatief, wat ik overigens niet weet, maar ook dán zullen er ongetwijfeld emoties of onverwerkte zaken naar boven komen waar je van tevoren geen rekening mee houdt), jezelf weer terug zien te vinden, je eigen weg en levenswijze hervinden, en dan óók nog verliefd zijn? Kan me best voorstellen dat het even too much wordt.
[...]
Waarom hoopt hij dat, en weet hij dat niet zeker? Even uitgaande van zijn antwoord en niet dat jij evt. ook weg kan zijn, jij vroeg het immers aan HEM.
Hoe lang wordt jullie relatie/contact op een lager pitje gezet? Heeft hij aangegeven wat er dan in zijn situatie opgelost/verdwenen moet zijn om voor jou ruimte te kunnen hebben?
Waarom ziet hij het als een extra belasting (die hij er nu niet bij kan hebben) en niet als een verlichting?
Het is geen opvatting van de liefde die mij aantrekt, dat wil ik wel zeggen, liefde als 1 van de vele zaken is die je al hebt en er daarom niet nog eens "bij kan". Liefde zou juist al die andere zaken lichter moeten maken...
Als ik even voor mijn beurt mag spreken
Stel je jezelf eens in deze situatie voor? In scheiding, bezig met een huis voor jezelf, een plek waar je je kinderen ook kunt herbergen, ondertussen het overlijden van een dierbare proberen te verwerken, de scheiding van je vrouw verwerken (ook al is het zijn initiatief, wat ik overigens niet weet, maar ook dán zullen er ongetwijfeld emoties of onverwerkte zaken naar boven komen waar je van tevoren geen rekening mee houdt), jezelf weer terug zien te vinden, je eigen weg en levenswijze hervinden, en dan óók nog verliefd zijn? Kan me best voorstellen dat het even too much wordt.
vrijdag 17 oktober 2008 om 19:46
quote:lonbonton schreef op 17 oktober 2008 @ 19:40:
Door hem los te laten neem je hem en zijn probleem serieus en dat zegt heel veel over de liefde die je voelt voor hem.Andersom lees ik dat ook (en niet omdat ik dat graag wíl lezen). Ik proef uit alles dat hij het niet van harte doet, haar nu loslaten, maar dat het moet, om eerst met zichzelf "in het reine" te komen, en om Vinyl niet op te zadelen met zijn bagage.
Door hem los te laten neem je hem en zijn probleem serieus en dat zegt heel veel over de liefde die je voelt voor hem.Andersom lees ik dat ook (en niet omdat ik dat graag wíl lezen). Ik proef uit alles dat hij het niet van harte doet, haar nu loslaten, maar dat het moet, om eerst met zichzelf "in het reine" te komen, en om Vinyl niet op te zadelen met zijn bagage.
vrijdag 17 oktober 2008 om 19:46
Oja, nog even iets anders, je hebt hem gevraagd of hij toekomst ziet in jullie. En hij zegt: Ik hoop het.
Ik denk dat dat eigenlijk al een vraag is die teveel 'claimend'' overkomt. .
Hij hoopt het, dat is een goed teken, maar die toekomst is even niet van belang, het gaat om het nu. Zeker voor hem.
Als mijn lief me dat destijds gevraagd had had ik het benauwd gekregen want ik kon me daar gewoon niet mee bezighouden. Het enige wat ik wist was dat ik hem echt superlief vond en echt wel gevoelens had, maar dat de tijd dat zou leren, ik kon abbsoluut geen uitspraken doen over de toekomst.
Beetje bij beetje merkte ik dat hij me serieus nam, me echt 'liet' en dat was voor mij het teken dat het wel goed zat. Geen gesprekken over toekomst, gewoon weten dat het nu goed zit en dat niet teveel onder woorden brengen. Niet teveel invullen en in willen vullen dus.
Ik denk dat dat eigenlijk al een vraag is die teveel 'claimend'' overkomt. .
Hij hoopt het, dat is een goed teken, maar die toekomst is even niet van belang, het gaat om het nu. Zeker voor hem.
Als mijn lief me dat destijds gevraagd had had ik het benauwd gekregen want ik kon me daar gewoon niet mee bezighouden. Het enige wat ik wist was dat ik hem echt superlief vond en echt wel gevoelens had, maar dat de tijd dat zou leren, ik kon abbsoluut geen uitspraken doen over de toekomst.
Beetje bij beetje merkte ik dat hij me serieus nam, me echt 'liet' en dat was voor mij het teken dat het wel goed zat. Geen gesprekken over toekomst, gewoon weten dat het nu goed zit en dat niet teveel onder woorden brengen. Niet teveel invullen en in willen vullen dus.
vrijdag 17 oktober 2008 om 19:48
vrijdag 17 oktober 2008 om 19:52
quote:Sarah Scott schreef op 17 oktober 2008 @ 19:43:
[...]
Als ik even voor mijn beurt mag spreken
Stel je jezelf eens in deze situatie voor? In scheiding, bezig met een huis voor jezelf, een plek waar je je kinderen ook kunt herbergen, ondertussen het overlijden van een dierbare proberen te verwerken, de scheiding van je vrouw verwerken (ook al is het zijn initiatief, wat ik overigens niet weet, maar ook dán zullen er ongetwijfeld emoties of onverwerkte zaken naar boven komen waar je van tevoren geen rekening mee houdt), jezelf weer terug zien te vinden, je eigen weg en levenswijze hervinden, en dan óók nog verliefd zijn? Kan me best voorstellen dat het even too much wordt.
Het gaat er niet om dat ik de man niet geloof of iets verwijt, ik zeg dat het niet mijn opvatting is over de liefde: als 1 van de zaken die dan maakt dat het too much wordt... die "erbij" komt, zo schrijf jij het nu ook... en dus snap je volgens mij niet helemaal wat ik bedoel.
De zaken waar hij mee worstelt, zijn geen leuke dingen, zacht uitgedrukt... wat is er nu prettiger dan dat je dan een lief hebt, waarmee je nog de leuke kant van het leven kan zien? Hoe vaak hoor je immers niet: ik heb veel ellende.[./ of vul maar in... ] maar gelukkig heb ik jou! Het is niet nog iets vervelends wat erbij komt, verliefd is leuk, maakt het leven lichter, prettiger, geen pieker en probleem en verwerkingsvraagstuk!
[...]
Als ik even voor mijn beurt mag spreken
Stel je jezelf eens in deze situatie voor? In scheiding, bezig met een huis voor jezelf, een plek waar je je kinderen ook kunt herbergen, ondertussen het overlijden van een dierbare proberen te verwerken, de scheiding van je vrouw verwerken (ook al is het zijn initiatief, wat ik overigens niet weet, maar ook dán zullen er ongetwijfeld emoties of onverwerkte zaken naar boven komen waar je van tevoren geen rekening mee houdt), jezelf weer terug zien te vinden, je eigen weg en levenswijze hervinden, en dan óók nog verliefd zijn? Kan me best voorstellen dat het even too much wordt.
Het gaat er niet om dat ik de man niet geloof of iets verwijt, ik zeg dat het niet mijn opvatting is over de liefde: als 1 van de zaken die dan maakt dat het too much wordt... die "erbij" komt, zo schrijf jij het nu ook... en dus snap je volgens mij niet helemaal wat ik bedoel.
De zaken waar hij mee worstelt, zijn geen leuke dingen, zacht uitgedrukt... wat is er nu prettiger dan dat je dan een lief hebt, waarmee je nog de leuke kant van het leven kan zien? Hoe vaak hoor je immers niet: ik heb veel ellende.[./ of vul maar in... ] maar gelukkig heb ik jou! Het is niet nog iets vervelends wat erbij komt, verliefd is leuk, maakt het leven lichter, prettiger, geen pieker en probleem en verwerkingsvraagstuk!
vrijdag 17 oktober 2008 om 19:52
quote:Sarah Scott schreef op 17 oktober 2008 @ 19:46:
[...]
Andersom lees ik dat ook (en niet omdat ik dat graag wíl lezen). Ik proef uit alles dat hij het niet van harte doet, haar nu loslaten, maar dat het moet, om eerst met zichzelf "in het reine" te komen, en om Vinyl niet op te zadelen met zijn bagage.Ja sarah, zo was het voor mij inderdaad ook.
[...]
Andersom lees ik dat ook (en niet omdat ik dat graag wíl lezen). Ik proef uit alles dat hij het niet van harte doet, haar nu loslaten, maar dat het moet, om eerst met zichzelf "in het reine" te komen, en om Vinyl niet op te zadelen met zijn bagage.Ja sarah, zo was het voor mij inderdaad ook.
