Kinderen
alle pijlers
zwangerschap afbreken na uitslag vlokkentest
woensdag 3 oktober 2007 om 15:08
Wie heeft er ook, na een slechte uitslag van de vlokkentest, haar zwangerschap af laten breken? Ik heb nu zo'n 8 weken geleden mijn zwangerschap laten afbreken, mijn kindje had een erfelijke ziekte. Het was een moeilijke beslissing, maar voor mijn gevoel wel de beste.Ik ben benieuwd hoe anderen in eenzelfde situatie dit ervaren hebben.
dinsdag 10 juni 2008 om 18:50
precies, ik wil wel eens weten wat roelfien en calvijn zouden doen als ze bij de 20 weken echo te horen krijgen dat ze zwanger zijn van een niet levensvatbaar kind. Is allemaal zo makkelijk om je mening hier neer te zetten zonder dat je rekening houdt met het verdriet wat erachter postings zit. Ik heb ook niet gekozen voor een nekplooimeting of een vruchtwaterpunctie, maar wel voor een 20 weken echo met alle mogelijke consequenties.
dinsdag 10 juni 2008 om 18:53
Arwen, ik heb er eigenlijk nooit zo bij stilgestaan, dat je naar aanleiding van een 20-weken-echo ook voor zulke keuzes kan komen te staan. Tikje naief (puntjes) dus wel (terwijl ik totaal niet meer onbevangen was; want het zwangerworden heeft een hele tijd geduurd). Trouwens; een andere vrouw in de kerk heeft haar zwangerschap wel uitgedragen, terwijl duidelijk was dat het ventje het niet zo overleven (afgesloten urineleider, waardoor er enorm veel vocht in zijn buikje alle organen afknelde). Ze hebben het mannetje nog een paar uur levend kunnen koesteren. Maar als zij de bevalling eerder had laten inleiden, was daar ook alleen maar respect voor geweest.
Laat me eens raden Roelfien; bij jou ging alles van een leien dakje?
Laat me eens raden Roelfien; bij jou ging alles van een leien dakje?
dinsdag 10 juni 2008 om 20:39
ik vind het wel naief om uit te gaan van alleen de standaard aangeboden testen als nekplooimeting en combinatie test, deze verhalen behelsen veel meer dan dat. En zelfs dan vind ik het tamelijk ongepast om op een topic als dit, waar vrouwen verdriet met elkaar delen om afschuwelijke gebeurtenissen even te komen melden dat jij dat nooit zou doen. Of nooit dat onderzoek of niet die keuze zou maken. Dat kan je helemaal niet zeggen als je nog nooit in die situatie hebt gezeten. En jij schrijft dat jij de keuze hebt gemaakt om het niet te doen, maar jij had dan ook gelukkig een goede 20 weken echo. Het voegt zo weinig toe aan een discussie als deze om te gaan schrijven dat jij het anders zou doen of andere beslissingen zou nemen. Ik ben absoluut voor discussie op topics ook over dit soort moeilijke onderwerpen, maar nou net niet hier.
dinsdag 10 juni 2008 om 20:44
Calvijn, ik heb Roelfien denk ik wel goed begrepen hoor, haar post is duidelijk genoeg. Haar mening mag ze natuurlijk hebben. Ik vind het echter van weinig respect getuigen als je in dit topic die mening gaat ventileren.
Jou posts heb ik echter niet zo ervaren hoor. Geen probleem!
Bij ons was het ook een "gewone" standaard echo waarop zo duidelijk afwijkingen te zien waren dat er geen ontkennen meer aan was. Dat risico loop je dus helaas bij iedere echo.
Dames, dank voor jullie lieve woorden. Lotgenoten, hele dikke
Jou posts heb ik echter niet zo ervaren hoor. Geen probleem!
Bij ons was het ook een "gewone" standaard echo waarop zo duidelijk afwijkingen te zien waren dat er geen ontkennen meer aan was. Dat risico loop je dus helaas bij iedere echo.
Dames, dank voor jullie lieve woorden. Lotgenoten, hele dikke
dinsdag 10 juni 2008 om 20:48
dinsdag 10 juni 2008 om 21:44
Meiden, ieder zijn mening. Mijn vorige reactie op roelfien kwam vooral uit frustratie, degenen die hetzelfde hebben meegemaakt begrijpen dit gevoel vast wel. Niemand wil slecht nieuws horen tijdens een echo maar helaas gebeurt het soms toch. Ik weet niet meer wie het schreef, maar respect voor iemand die een zwangerschap uitdraagt al wetende dat je kindje niet gaat overleven. Dat kon ik echt niet.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik, voordat ik dit heb meegemaakt, altijd heel hard heb geroepen dat een kind met een handicap of wat dan ook zeer welkom is. Op het moment dat ik hoorde dat er iets mis was (en we nog niet wisten dat ons kindje geen overlevingskans had) draaide ik 180 graden om: ik wilde echt geen kindje met een handicap, ik wist dat ik dat niet aan zou kunnen!! (sorry hoop niet dat jullie dit verkeerd oppakken) ZO raar, ineens stond ik heel anders tegenover deze kwestie. Ik wil hiermee zeggen dat je niet kunt zeggen wat je zou doen in zo'n situatie want dat het ook anders kan zijn op het moment dat het je overkomt. Dus zeg nooit nooit, je kunt je niet voorstellen wat het is zonder dat je het zelf meemaakt....
X
Ik moet eerlijk zeggen dat ik, voordat ik dit heb meegemaakt, altijd heel hard heb geroepen dat een kind met een handicap of wat dan ook zeer welkom is. Op het moment dat ik hoorde dat er iets mis was (en we nog niet wisten dat ons kindje geen overlevingskans had) draaide ik 180 graden om: ik wilde echt geen kindje met een handicap, ik wist dat ik dat niet aan zou kunnen!! (sorry hoop niet dat jullie dit verkeerd oppakken) ZO raar, ineens stond ik heel anders tegenover deze kwestie. Ik wil hiermee zeggen dat je niet kunt zeggen wat je zou doen in zo'n situatie want dat het ook anders kan zijn op het moment dat het je overkomt. Dus zeg nooit nooit, je kunt je niet voorstellen wat het is zonder dat je het zelf meemaakt....
X
zondag 19 oktober 2008 om 17:49
Ik weet niet of iemand dit forum nog leest, maar ook ik heb mijn zwangerschap afgebroken na 21 weken en 3 dagen.
Tijdens de 20-wekenecho bleek dat ons meisje geen neusbotje had. Ik dacht nog: wat maakt dat nou uit of ze wel of geen neusbotje heeft. Louis van Gaal schijnt geen neusbotje te hebben en hij heeft het toch aardig ver geschopt dacht ik zo. Maar het is dus een kenmerk van het syndroom van Down. We werden doorgestuurd naar het ziekenhuis en daar kwamen nog meer dingen naar voren, o.a. dat haar niertjes niet helemaal in orde waren en dat ze een dikkere nekplooi had. Allemaal kenmerken van het syndroom van Down. We hebben een vruchtwaterpunctie laten doen en een halve week later kregen we de uitslag. Ons meisje had inderdaad het syndroom van Down! Toen moesten we beslissen of we de zwangerschap af wilden breken. Wat een moeilijke keuze! Wie zijn wij om hierover te mogen beslissen... De maatschappelijk werkster van het ziekenhuis gaf aan dat een lijstje met voors en tegens zou helpen bij de beslissing. Het lijstje helpt me nu nog als ik me bedenk waarom we dit ook alweer hebben gedaan.
De bevalling was geen pretje, heel veel pijn en overgeven, maar het uiteindelijke vasthouden van Norah maakte veel goed. Ze was al overleden bij de bevalling, maar wat een mooi kindje! Alles zat erop en eraan: nageltjes, wenkbrauwen, oortjes etc. We voelden ons vooral heel trots op dit mooie kindje. We hebben haar in een mandje met koelelementen mee naar huis genomen en twee dagen later is ze in het bijzijn van onze ouders en zus van mijn vriend gecremeerd. Een beetje van haar as draag ik nu in een hanger in de vorm van een ster aan mijn ketting.
Het is nu twee weken geleden dat ik ben bevallen van Norah. Heb nog steeds last van bloedverlies en kramp in mijn buik. Hadden jullie dat ook? Vind het allemaal zo lang duren...
Ben benieuwd of hier nog iemand naar kijkt!
Tijdens de 20-wekenecho bleek dat ons meisje geen neusbotje had. Ik dacht nog: wat maakt dat nou uit of ze wel of geen neusbotje heeft. Louis van Gaal schijnt geen neusbotje te hebben en hij heeft het toch aardig ver geschopt dacht ik zo. Maar het is dus een kenmerk van het syndroom van Down. We werden doorgestuurd naar het ziekenhuis en daar kwamen nog meer dingen naar voren, o.a. dat haar niertjes niet helemaal in orde waren en dat ze een dikkere nekplooi had. Allemaal kenmerken van het syndroom van Down. We hebben een vruchtwaterpunctie laten doen en een halve week later kregen we de uitslag. Ons meisje had inderdaad het syndroom van Down! Toen moesten we beslissen of we de zwangerschap af wilden breken. Wat een moeilijke keuze! Wie zijn wij om hierover te mogen beslissen... De maatschappelijk werkster van het ziekenhuis gaf aan dat een lijstje met voors en tegens zou helpen bij de beslissing. Het lijstje helpt me nu nog als ik me bedenk waarom we dit ook alweer hebben gedaan.
De bevalling was geen pretje, heel veel pijn en overgeven, maar het uiteindelijke vasthouden van Norah maakte veel goed. Ze was al overleden bij de bevalling, maar wat een mooi kindje! Alles zat erop en eraan: nageltjes, wenkbrauwen, oortjes etc. We voelden ons vooral heel trots op dit mooie kindje. We hebben haar in een mandje met koelelementen mee naar huis genomen en twee dagen later is ze in het bijzijn van onze ouders en zus van mijn vriend gecremeerd. Een beetje van haar as draag ik nu in een hanger in de vorm van een ster aan mijn ketting.
Het is nu twee weken geleden dat ik ben bevallen van Norah. Heb nog steeds last van bloedverlies en kramp in mijn buik. Hadden jullie dat ook? Vind het allemaal zo lang duren...
Ben benieuwd of hier nog iemand naar kijkt!
zondag 19 oktober 2008 om 18:19
Lief Heideroosje,
Je bent bevallen. Het helen van je lijf gaat wat tijd kosten. Reken maar op 6 weken dan zou het bloeden echt over moeten zijn (net als na een voldragen zwangerschap).
Hoe gaat het verder met je? Kom je de dagen een beetje door? Heb je steun aan je partner?
Heb je misschien nog andere kindjes?
Ik heb vorig jaar mijn zwangerschap van onze dochter af laten breken. Bij een echo met 14 weken bleek het echt niet goed te zijn en na punctie bleek ze triploidie te hebben, ook een chromosoom afwijking.
Rustig aan meis!
Je bent bevallen. Het helen van je lijf gaat wat tijd kosten. Reken maar op 6 weken dan zou het bloeden echt over moeten zijn (net als na een voldragen zwangerschap).
Hoe gaat het verder met je? Kom je de dagen een beetje door? Heb je steun aan je partner?
Heb je misschien nog andere kindjes?
Ik heb vorig jaar mijn zwangerschap van onze dochter af laten breken. Bij een echo met 14 weken bleek het echt niet goed te zijn en na punctie bleek ze triploidie te hebben, ook een chromosoom afwijking.
Rustig aan meis!
zondag 19 oktober 2008 om 20:50
Ik probeer nu maar een beetje rustig aan te doen. Ik merk dat ik dan wat minder kramp in mijn buik heb. Ik denk al snel dat ik me goed voel en ga dan al gauw te veel doen.
De dagen gaan best snel voorbij. Dat komt ook omdat we binnenkort gaan verhuizen. Door de bevalling heb ik me een paar weken compleet op Norah gericht en toen kwam ik er ineens achter dat we nog verzekeringen, gas, water, elektra etc. moesten regelen voor het nieuwe huis! Dat heb ik de afgelopen week dus vooral gedaan. Wil het de komende week rustiger aan doen en lekker mijn gedachten verzetten door een goed boek te lezen. Werk jij? Zo ja, hoe lang heb jij niet gewerkt na het afbreken van je zwangerschap? Ik moet van de week langs de bedrijfsarts...
Mijn partner en ik kunnen er gelukkig goed over praten. Ik heb ook het gevoel dat het onze families en ons weer dichter bij elkaar heeft gebracht. Dat is in elk geval het positieve van de hele situatie. Heb jij veel steun aan je partner gehad?
We hebben geen andere kinderen. Dit was ons eerste kindje. Als mijn lichaam weer een beetje normaal is, willen we wel weer proberen zwanger te worden.
Fijn dat ik hier mijn verhaal even kwijt kan!
De dagen gaan best snel voorbij. Dat komt ook omdat we binnenkort gaan verhuizen. Door de bevalling heb ik me een paar weken compleet op Norah gericht en toen kwam ik er ineens achter dat we nog verzekeringen, gas, water, elektra etc. moesten regelen voor het nieuwe huis! Dat heb ik de afgelopen week dus vooral gedaan. Wil het de komende week rustiger aan doen en lekker mijn gedachten verzetten door een goed boek te lezen. Werk jij? Zo ja, hoe lang heb jij niet gewerkt na het afbreken van je zwangerschap? Ik moet van de week langs de bedrijfsarts...
Mijn partner en ik kunnen er gelukkig goed over praten. Ik heb ook het gevoel dat het onze families en ons weer dichter bij elkaar heeft gebracht. Dat is in elk geval het positieve van de hele situatie. Heb jij veel steun aan je partner gehad?
We hebben geen andere kinderen. Dit was ons eerste kindje. Als mijn lichaam weer een beetje normaal is, willen we wel weer proberen zwanger te worden.
Fijn dat ik hier mijn verhaal even kwijt kan!
zondag 19 oktober 2008 om 22:38
Hoi Heideroos,
Fjn dat je steun hebt aan je man en jullie familie. Is belangrijkste dat er is op dit moment. Je kan en hoeft het niet alleen te doen. Ik had ook veel steun aan mijn vriend maar denk wel dat je als moeder toch net even anders in de situatie staat, dat was iig bij ons wel zo. Hij was er een stuk sneller niet meer mee bezig. Terwijl jij ook lichamelijk nog van alles merkt.
Wat me erg geholpen heeft is een week op vakantie naar een goede vriendin in een ver en warm land. Dit was na 4 en een halve week ongeveer. Fijn om even weg te zijn uit het gewone leven.
Over werk: ik was zo stom om na 1,5 week weer aan het werk te gaan. Na 2 dagen kreeg ik thuis een paniekaanval en ben ik de volgende dag direct door mijn huisarts gesommeerd thuis te blijven. Ze had gelijk, dat was echt veel te snel. De bedrijfsarts heb ik pas gezien in de eerste week dat ik weer aan de slag was, uiteindelijk na 6 weken en hij gaf ook aan dat het helemaal prima was zo. Hopelijk is de arts die jij spreekt ook relaxed. Ik zou iig niet gaan werken tot je echt weer een beetje op de been bent. Ik had een collega die pecies dezelfde situatie mee gemaakt heeft, zij was na 4 weken weer op werk en geeft nu aan dat dit te snel geweest is.
Norah, schitterende naam trouwens. Een prachtig minimeisje...
Fijne afleiding een verhuizing (wij zijn woensdag toevallig over gegaan naar nwe huis). Moet je misschien in je huis ook nog wat klussen? Lijkt me ook een fijne afleiding. Ook een muur schilderen kan zeer therapeutisch werken. Verstand op nul, en gaan met die roller.
Nu slapen, morgen naar werk maar ik kijk morgenavond hier.
Voor jou ook weltrusten.
Fjn dat je steun hebt aan je man en jullie familie. Is belangrijkste dat er is op dit moment. Je kan en hoeft het niet alleen te doen. Ik had ook veel steun aan mijn vriend maar denk wel dat je als moeder toch net even anders in de situatie staat, dat was iig bij ons wel zo. Hij was er een stuk sneller niet meer mee bezig. Terwijl jij ook lichamelijk nog van alles merkt.
Wat me erg geholpen heeft is een week op vakantie naar een goede vriendin in een ver en warm land. Dit was na 4 en een halve week ongeveer. Fijn om even weg te zijn uit het gewone leven.
Over werk: ik was zo stom om na 1,5 week weer aan het werk te gaan. Na 2 dagen kreeg ik thuis een paniekaanval en ben ik de volgende dag direct door mijn huisarts gesommeerd thuis te blijven. Ze had gelijk, dat was echt veel te snel. De bedrijfsarts heb ik pas gezien in de eerste week dat ik weer aan de slag was, uiteindelijk na 6 weken en hij gaf ook aan dat het helemaal prima was zo. Hopelijk is de arts die jij spreekt ook relaxed. Ik zou iig niet gaan werken tot je echt weer een beetje op de been bent. Ik had een collega die pecies dezelfde situatie mee gemaakt heeft, zij was na 4 weken weer op werk en geeft nu aan dat dit te snel geweest is.
Norah, schitterende naam trouwens. Een prachtig minimeisje...
Fijne afleiding een verhuizing (wij zijn woensdag toevallig over gegaan naar nwe huis). Moet je misschien in je huis ook nog wat klussen? Lijkt me ook een fijne afleiding. Ook een muur schilderen kan zeer therapeutisch werken. Verstand op nul, en gaan met die roller.
Nu slapen, morgen naar werk maar ik kijk morgenavond hier.
Voor jou ook weltrusten.
maandag 20 oktober 2008 om 15:22
Hoi Suze,
Je hebt gelijk dat een man het anders beleeft dan een vrouw. Norah zit toch wel constant in mijn gedachten terwijl mijn vriend ook met werk bezig is in zijn hoofd. Is ook niet zo verwonderlijk, want hij is gewoon aan het werk.
Ik ben nu twee weken thuis, maar ik zie het ook nog niet zo zitten om nu al aan de slag te gaan. Ik zou het in elk geval rustig aan willen opbouwen. Op zich gaat het geestelijk prima, maar ik merk dat als ik teveel dingen tegelijk hebt, dat het allemaal op me afkomt zeg maar... De hond heeft helaas koorts en daar maak ik me zorgen over en binnenkort gaan we dus verhuizen. Ik denk dat ik een beetje gek word als ik nu ook het werk aan mijn hoofd heb.
In het nieuwe huis moeten we heel veel schilderen! Heel veel therapeutisch werk dus
We gaan ook de badkamer laten verbouwen. Ik ben echt heel benieuwd hoe het wordt... Moeten jullie nog veel klussen?
Ik heb vandaag voor de zekerheid de verloskundige gebeld en het is inderdaad normaal dat ik nu nog kramp in mijn buik heb. Rustig afwachten dus maar.
x
Je hebt gelijk dat een man het anders beleeft dan een vrouw. Norah zit toch wel constant in mijn gedachten terwijl mijn vriend ook met werk bezig is in zijn hoofd. Is ook niet zo verwonderlijk, want hij is gewoon aan het werk.
Ik ben nu twee weken thuis, maar ik zie het ook nog niet zo zitten om nu al aan de slag te gaan. Ik zou het in elk geval rustig aan willen opbouwen. Op zich gaat het geestelijk prima, maar ik merk dat als ik teveel dingen tegelijk hebt, dat het allemaal op me afkomt zeg maar... De hond heeft helaas koorts en daar maak ik me zorgen over en binnenkort gaan we dus verhuizen. Ik denk dat ik een beetje gek word als ik nu ook het werk aan mijn hoofd heb.
In het nieuwe huis moeten we heel veel schilderen! Heel veel therapeutisch werk dus
We gaan ook de badkamer laten verbouwen. Ik ben echt heel benieuwd hoe het wordt... Moeten jullie nog veel klussen?Ik heb vandaag voor de zekerheid de verloskundige gebeld en het is inderdaad normaal dat ik nu nog kramp in mijn buik heb. Rustig afwachten dus maar.
x
dinsdag 21 oktober 2008 om 17:22
Hoi Heideroos,
Hoe was je dag vandaag? Ben je nog buiten geweest voor ee frisse neus? Misschien helpt het jou ook maar ik ben veel naar zee geweest en dat werkte zeer louterend. Lekker wandelen. Misschien als de hond straks weer beter is? Hoe is het daar nu mee?
Ben je ondertussen al bij bedrijfsarts geweest? Ik zou zijn advies even afwachten om te zien wanneer je weer (langzaam) aan de slag gaat. Je hebt een heleboel te verwerken en er zal heus begrip zijn. Als het voor jou beter is om eerst halve dagen oid te gaan werken is dat vast ok. Beter dan dat je straks door psychische klachtenlangdurig thuis komt te zitten, toch?
Fijn dat je vk je gerustgesteld heeft. Bood ze ook nog aan om eens te komen praten? Heb ik wel gedaan, ik vond het fijn mijn verhaal te kunnen doen aan veel verschillende mensen.
Is je nieuwe huis op verven en badkamer na wel omgeveer klaar? Hier hetzelfde: alles in de verf, wat kleine klusjes, een nieuwe vloer en badkamer. Ondertussen zitten we er in maar af is het zeker nog niet (nou ja, de badkamer dan weer wel, maar dat hebben we laten doen, ha ha ha). Ach, nu gewoon af en toe een plank ophangen. Dit weekend laatste keer naar oude huis voor lampen en schoonmaken en dan is dat ook maar weer afgerond.
x Suus
Hoe was je dag vandaag? Ben je nog buiten geweest voor ee frisse neus? Misschien helpt het jou ook maar ik ben veel naar zee geweest en dat werkte zeer louterend. Lekker wandelen. Misschien als de hond straks weer beter is? Hoe is het daar nu mee?
Ben je ondertussen al bij bedrijfsarts geweest? Ik zou zijn advies even afwachten om te zien wanneer je weer (langzaam) aan de slag gaat. Je hebt een heleboel te verwerken en er zal heus begrip zijn. Als het voor jou beter is om eerst halve dagen oid te gaan werken is dat vast ok. Beter dan dat je straks door psychische klachtenlangdurig thuis komt te zitten, toch?
Fijn dat je vk je gerustgesteld heeft. Bood ze ook nog aan om eens te komen praten? Heb ik wel gedaan, ik vond het fijn mijn verhaal te kunnen doen aan veel verschillende mensen.
Is je nieuwe huis op verven en badkamer na wel omgeveer klaar? Hier hetzelfde: alles in de verf, wat kleine klusjes, een nieuwe vloer en badkamer. Ondertussen zitten we er in maar af is het zeker nog niet (nou ja, de badkamer dan weer wel, maar dat hebben we laten doen, ha ha ha). Ach, nu gewoon af en toe een plank ophangen. Dit weekend laatste keer naar oude huis voor lampen en schoonmaken en dan is dat ook maar weer afgerond.
x Suus
donderdag 23 oktober 2008 om 19:00
Hoi Suus,
Sorry, dat ik zo laat reageer, maar heb hier helaas een geldige reden voor.
Ik had het afgelopen weekend dus aldoor kramp in mijn buik en mijn temperatuur was wat aan de hoge kant, dus ik besloot maandag de verloskundige te bellen. Zij raadde me aan naar de huisarts te gaan om mijn urine te laten controleren op een blaasontsteking en mijn baarmoeder te laten bekijken. Dat heb ik gedaan, maar de huisarts zei dat die krampen normaal waren, nadat hij een beetje op mijn buik heeft staan drukken en dat ik maar terug moest komen wanneer ik echt koorts heb. Die avond voelde me echter al grieperig worden. Ik dacht nog: ik zal wel gewoon een griepje hebben, want dat heerst en die buikpijn gaat over een week wel over of zo. De volgende dag sprak ik de maatschappelijk werkster van het ziekenhuis en zij vroeg hoe het ging. Ik zei: alleen lichamelijk niet zo best. Zij raadde me aan gewoon de gynaecoloog van het ziekenhuis te bellen, want daar stond ik nu toch onder behandeling. Ik kreeg die dag steeds meer pijn in mijn buik en heb dat maar gedaan. De gyneacoloog dacht niet dat er een ontsteking zou zitten, maar vond dat ik voor de zekerheid toch maar langs het ziekenhuis moest komen voor een echo en een bloedonderzoek om alles uit te sluiten. Gisteren om tien uur waren we dus weer in het ziekenhuis (mijn vriend was mee, hij had vrij van zijn werk genomen, dat was wel erg fijn). Ik kreeg een inwendige echo en daar zag hij toch wat witte dingetjes op die erop duiden dat er wat in mijn baarmoeder is achtergebleven. Dat betekende dat ik gecurreteerd moest worden en een nachtje in het ziekenhuis moest blijven (ik had helemaal geen spullen mee!). Ik kreeg een infuus met antibiotica, moest al mijn sieraden afdoen, kreeg ziekenhuiskleding aan en werd om twee uur de OK in gereden. Daar ging ik onder narcose. Het zou ongeveer tien minuten tot een kwartier duren. Om kwart over drie kwam ik weer bij. Later die avond vertelde de gynaecoloog dat ze het er niet gewoon uit konden zuigen, omdat het heel vast zat en er bleek ook heel veel te zitten. Verder ben ik een liter bloed verloren, omdat mijn baarmoeder ontspannen bleef terwijl hij moest samentrekken. Ze hebben me toen spul gegeven dat weeën opwekt. Gelukkig was ik niet misselijk na de operatie. Mijn ouders zaten al te wachten toen ik mijn kamer in werd gereden. Mijn moeder had toiletspullen voor me meegenomen, heel handig.
Vanochtend mocht ik weer naar huis. Dat was ook nog een heel gedoe. De arts zou tussen 10.30 uur en 11.00 uur bij me langs komen voor een laatste gesprek, zodat ik op tijd naar huis kon. We zouden namelijk eigenlijk om 9.00 uur ons nieuwe huis gaan schouwen en om 9.30 uur het koopcontract tekenen. Mijn vriend had dit gisteren nog weten te verzetten naar 12.15 uur en 12.45 uur. Die arts was er om 11.00 uur echter nog steeds niet en het is nog een eindje rijden van het AMC naar ons nieuwe huis. Om 11.45 uur ben ik naar de receptie gegaan om te vragen wanneer ik nou eindelijk weg kon, want anders zou ik te laat voor de notaris komen. Ik had het gisteren al aangegeven en vanochtend ook. Die schouw hebben we helaas niet meer gehaald. Gelukkig wilden mijn vriend zijn ouders dit voor ons doen en toen kwamen we nog net op tijd bij de notaris aan om te tekenen. Het wordt in elk geval voorlopig niet klussen voor mij, want ik moet rustig aan doen. Ik hoop dat nu alles goed gaat. Ik moet nog tien dagen antibiotica slikken en over een week krijg ik de uitslag van mijn uitstrijkje en kweek. Hoop dat daarmee alles goed is.
Ik reageer over een paar dagen op je overige vragen, want morgen en het weekend zitten we veel in ons nieuwe huis.
Liefs,
Heideroos
Sorry, dat ik zo laat reageer, maar heb hier helaas een geldige reden voor.
Ik had het afgelopen weekend dus aldoor kramp in mijn buik en mijn temperatuur was wat aan de hoge kant, dus ik besloot maandag de verloskundige te bellen. Zij raadde me aan naar de huisarts te gaan om mijn urine te laten controleren op een blaasontsteking en mijn baarmoeder te laten bekijken. Dat heb ik gedaan, maar de huisarts zei dat die krampen normaal waren, nadat hij een beetje op mijn buik heeft staan drukken en dat ik maar terug moest komen wanneer ik echt koorts heb. Die avond voelde me echter al grieperig worden. Ik dacht nog: ik zal wel gewoon een griepje hebben, want dat heerst en die buikpijn gaat over een week wel over of zo. De volgende dag sprak ik de maatschappelijk werkster van het ziekenhuis en zij vroeg hoe het ging. Ik zei: alleen lichamelijk niet zo best. Zij raadde me aan gewoon de gynaecoloog van het ziekenhuis te bellen, want daar stond ik nu toch onder behandeling. Ik kreeg die dag steeds meer pijn in mijn buik en heb dat maar gedaan. De gyneacoloog dacht niet dat er een ontsteking zou zitten, maar vond dat ik voor de zekerheid toch maar langs het ziekenhuis moest komen voor een echo en een bloedonderzoek om alles uit te sluiten. Gisteren om tien uur waren we dus weer in het ziekenhuis (mijn vriend was mee, hij had vrij van zijn werk genomen, dat was wel erg fijn). Ik kreeg een inwendige echo en daar zag hij toch wat witte dingetjes op die erop duiden dat er wat in mijn baarmoeder is achtergebleven. Dat betekende dat ik gecurreteerd moest worden en een nachtje in het ziekenhuis moest blijven (ik had helemaal geen spullen mee!). Ik kreeg een infuus met antibiotica, moest al mijn sieraden afdoen, kreeg ziekenhuiskleding aan en werd om twee uur de OK in gereden. Daar ging ik onder narcose. Het zou ongeveer tien minuten tot een kwartier duren. Om kwart over drie kwam ik weer bij. Later die avond vertelde de gynaecoloog dat ze het er niet gewoon uit konden zuigen, omdat het heel vast zat en er bleek ook heel veel te zitten. Verder ben ik een liter bloed verloren, omdat mijn baarmoeder ontspannen bleef terwijl hij moest samentrekken. Ze hebben me toen spul gegeven dat weeën opwekt. Gelukkig was ik niet misselijk na de operatie. Mijn ouders zaten al te wachten toen ik mijn kamer in werd gereden. Mijn moeder had toiletspullen voor me meegenomen, heel handig.
Vanochtend mocht ik weer naar huis. Dat was ook nog een heel gedoe. De arts zou tussen 10.30 uur en 11.00 uur bij me langs komen voor een laatste gesprek, zodat ik op tijd naar huis kon. We zouden namelijk eigenlijk om 9.00 uur ons nieuwe huis gaan schouwen en om 9.30 uur het koopcontract tekenen. Mijn vriend had dit gisteren nog weten te verzetten naar 12.15 uur en 12.45 uur. Die arts was er om 11.00 uur echter nog steeds niet en het is nog een eindje rijden van het AMC naar ons nieuwe huis. Om 11.45 uur ben ik naar de receptie gegaan om te vragen wanneer ik nou eindelijk weg kon, want anders zou ik te laat voor de notaris komen. Ik had het gisteren al aangegeven en vanochtend ook. Die schouw hebben we helaas niet meer gehaald. Gelukkig wilden mijn vriend zijn ouders dit voor ons doen en toen kwamen we nog net op tijd bij de notaris aan om te tekenen. Het wordt in elk geval voorlopig niet klussen voor mij, want ik moet rustig aan doen. Ik hoop dat nu alles goed gaat. Ik moet nog tien dagen antibiotica slikken en over een week krijg ik de uitslag van mijn uitstrijkje en kweek. Hoop dat daarmee alles goed is.
Ik reageer over een paar dagen op je overige vragen, want morgen en het weekend zitten we veel in ons nieuwe huis.
Liefs,
Heideroos
maandag 27 oktober 2008 om 21:41
Hoi Suus,
Naar de bedrijfsarts ben ik die woensdag dus niet geweest, want toen was ik in het ziekenhuis. Ik heb het gelukkig kunnen verplaatsen. Nu heb ik aanstaande woensdag een afspraak met de bedrijfsarts. Denk dat ik nog een week of twee thuis wil blijven en daarna voorzichtig aan aan het werk...
Is jullie oude huis al verkocht? Ons appartement staat nu drie maanden te koop, maar er zijn pas vier kijkers geweest. Dat schiet dus niet echt op. Denk ook niet dat het snel gaat gebeuren, gezien de huidige markt. Gelukkig kunnen we het beide betalen, maar het zou zo lekker zijn als het is verkocht.
Afgelopen weekend is het klussen aardig opgeschoten in ons nieuwe huis. Op de hele eerste verdieping is al het behang eraf en tapijt weg. Nu kan het schuren en verven beginnen! Deze week gaat een man aan de slag met de badkamer. Dat is ook wel erg fijn
Sinds vandaag voel ik me weer ok zowel lichamelijk als geestelijk. Er kwam de laatste weken zoveel op me af met het nieuwe huis erbij. Ik heb gezien dat de werkzaamheden vlot verlopen en ik heb er nu wel vertrouwen in. Het voelt nu allemaal een stuk rustiger in mijn hoofd.
Liefs
Naar de bedrijfsarts ben ik die woensdag dus niet geweest, want toen was ik in het ziekenhuis. Ik heb het gelukkig kunnen verplaatsen. Nu heb ik aanstaande woensdag een afspraak met de bedrijfsarts. Denk dat ik nog een week of twee thuis wil blijven en daarna voorzichtig aan aan het werk...
Is jullie oude huis al verkocht? Ons appartement staat nu drie maanden te koop, maar er zijn pas vier kijkers geweest. Dat schiet dus niet echt op. Denk ook niet dat het snel gaat gebeuren, gezien de huidige markt. Gelukkig kunnen we het beide betalen, maar het zou zo lekker zijn als het is verkocht.
Afgelopen weekend is het klussen aardig opgeschoten in ons nieuwe huis. Op de hele eerste verdieping is al het behang eraf en tapijt weg. Nu kan het schuren en verven beginnen! Deze week gaat een man aan de slag met de badkamer. Dat is ook wel erg fijn
Sinds vandaag voel ik me weer ok zowel lichamelijk als geestelijk. Er kwam de laatste weken zoveel op me af met het nieuwe huis erbij. Ik heb gezien dat de werkzaamheden vlot verlopen en ik heb er nu wel vertrouwen in. Het voelt nu allemaal een stuk rustiger in mijn hoofd.
Liefs
maandag 27 oktober 2008 om 21:59
He Heideroosje,
Wat goed om te lezen dat je je wel ok voelt vandaag. De rust in je hoofd is belangrijk he, een plaats geven aan de dingen die er spelen. Wennen aan het feit dat de dromen die je had nu nog niet uitkomen.
Lichamelijk ook beter, gelukkig! Ik heb ook een curretage gehad en moet zeggen dat ik het ook als goed te doen heb ervaren. Ook vrijwel geen bloed meer verloren (alleen na 4 weken ofzo nog een dag ofzo maar dat scheen normaal te zijn).
Weet je, wat ik nog het moelijkste te behappen vond: mijn motto was altijd "alles komt goed" en dit kon dus niet meer goed komen. Soms nog steeds wel eens lastig. Maar afijn, het leven gaat door enzo...
Over ons huis: de vorige stek is gelukkig snel verkocht en net voor de crisis. Wel balen dat het bij jullie niet op wil schieten, zou idd lekker zijn als het weg is.
En nu therapeutisch aan de schilder meis! Gewoon, niet te veel en te grote oppervlakken, neem een klein rollertje.
Tot snel,
liefs
Wat goed om te lezen dat je je wel ok voelt vandaag. De rust in je hoofd is belangrijk he, een plaats geven aan de dingen die er spelen. Wennen aan het feit dat de dromen die je had nu nog niet uitkomen.
Lichamelijk ook beter, gelukkig! Ik heb ook een curretage gehad en moet zeggen dat ik het ook als goed te doen heb ervaren. Ook vrijwel geen bloed meer verloren (alleen na 4 weken ofzo nog een dag ofzo maar dat scheen normaal te zijn).
Weet je, wat ik nog het moelijkste te behappen vond: mijn motto was altijd "alles komt goed" en dit kon dus niet meer goed komen. Soms nog steeds wel eens lastig. Maar afijn, het leven gaat door enzo...
Over ons huis: de vorige stek is gelukkig snel verkocht en net voor de crisis. Wel balen dat het bij jullie niet op wil schieten, zou idd lekker zijn als het weg is.
En nu therapeutisch aan de schilder meis! Gewoon, niet te veel en te grote oppervlakken, neem een klein rollertje.
Tot snel,
liefs
dinsdag 28 oktober 2008 om 14:49
Hey Suus,
Ik merk inderdaad dat als ik veel dingen aan mijn hoofd heb, dat het allemaal op me af komt. Dat het allemaal een beetje te veel is... Ik kijk maar niet al te ver vooruit. Eerst moet mijn lichaam weer op orde zijn en daarna voorzichtig aan weer proberen zwanger te worden.
Het lijkt wel of ik de laatste tijd alleen maar zwangere vrouwen tegenkom en vrouwen en oma's met kinderwagens (waarbij ik het niet kan nalaten om te kijken van welk merk het is ahum...). Krijg dan wel een beetje een jaloers gevoel. Ik wil dat ook zo graag! Denk dat het in februari wel lastig zal zijn. Dan was ik uitgerekend. Had jij het ook moeilijker rond de uitgerekende datum?
Mijn vriend had voor mij al bedacht dat ik de trap mag gaan schuren en verven, want... dan kan ik er lekker bij zitten Heb er wel zin in!
x
Ik merk inderdaad dat als ik veel dingen aan mijn hoofd heb, dat het allemaal op me af komt. Dat het allemaal een beetje te veel is... Ik kijk maar niet al te ver vooruit. Eerst moet mijn lichaam weer op orde zijn en daarna voorzichtig aan weer proberen zwanger te worden.
Het lijkt wel of ik de laatste tijd alleen maar zwangere vrouwen tegenkom en vrouwen en oma's met kinderwagens (waarbij ik het niet kan nalaten om te kijken van welk merk het is ahum...). Krijg dan wel een beetje een jaloers gevoel. Ik wil dat ook zo graag! Denk dat het in februari wel lastig zal zijn. Dan was ik uitgerekend. Had jij het ook moeilijker rond de uitgerekende datum?
Mijn vriend had voor mij al bedacht dat ik de trap mag gaan schuren en verven, want... dan kan ik er lekker bij zitten
Heb er wel zin in!x
dinsdag 25 november 2008 om 14:39
hallo dames
met veel aandacht al jullie verhalen gelezen, moeilijk om overal op te reageren, maar fijn herkenning te ontdekken
wij wachten momenteel onze vlokkentest af, pff wat is dit moeilijk. okt 06 al een beslissing moeten nemen toen was de test negatief, okt 07 na een positieve test een kindje gekregen, gezond en wel. nu wachten we weer in spanning af, mn hoofd nergens bij, een wolk hangt om me heen, afleiding zoeken probeer ik, genieten van ons gezonde kindje, stiekem genieten van wat in mn groeit, maar dan roepen de gedachten me weer, 50% kans, kop of munt.....we wachten af
groets
met veel aandacht al jullie verhalen gelezen, moeilijk om overal op te reageren, maar fijn herkenning te ontdekken
wij wachten momenteel onze vlokkentest af, pff wat is dit moeilijk. okt 06 al een beslissing moeten nemen toen was de test negatief, okt 07 na een positieve test een kindje gekregen, gezond en wel. nu wachten we weer in spanning af, mn hoofd nergens bij, een wolk hangt om me heen, afleiding zoeken probeer ik, genieten van ons gezonde kindje, stiekem genieten van wat in mn groeit, maar dan roepen de gedachten me weer, 50% kans, kop of munt.....we wachten af
groets
