vriendin slechte moeder

quote:Eowynn_ schreef op 23 oktober 2008 @ 20:42:

MissMara, als het allemaal waar is wat TO zegt, dat kind echt een uur alleen gelaten wordt, dan zou ik me ook zorgen maken. Maar dat vraag ik me nou juist af. En of dat dan 1x is voorgekomen uit nood, (wat het nog niet goedpraat hoor) of dat het dagelijkse kost is.Ik ga af op wat ze hier vertelt. En uit nood een uur sporten gaat er bij mij gewoon niet in. Ik vind dat het goed is om kritisch te zijn tov TO: wat zijn de feiten, zie je het wel goed, etc, maar ik vind mensen over het algemeen hier iets te makkelijk reageren, in de trant van: iedereen zijn eigen opvoedstijl. Dat kan uitlopen op onverschilligheid.

MM, ik ben het met je eens hoor, misschien dat als TO een andere toon zou aanslaan en meer concrete dingen zou noemen zou ik veel heftiger reageren. Maar omdat dat uur zo tussen neus en lippen door wordt genoemd en dan ook nog 'de hond moet een uur uit of een uur sporten', dat klinkt zo níet concreet en zo vaag dat het riekt naar overdrijving.

Ok, zo lees ik het helemaal niet, grappig.

Blijft wel 1 heel belangrijke vraag onbeantwoord: Wie heeft nou gezegd dat ze geen postnatale depressie heeft?

Marah, ik denk dat jij die diagnose niet kan en mag stellen, en dus ook niet mag vaststellen dat ze dat níet heeft. En ik zou dus écht even haar huisarts bellen.

Hoi Marah,



Ik lees vooral bezorgdheid in je post en ik denk dat je je terecht bezorgd maakt. Ik vind de tip van via een huisarts eens bespreken hoe het gaat met je vriendin het beste.

Misschien is ze wel degelijk depressief, en kan ze daarmee geholpen worden.

En anders toch wat begeleiding vanuit professionele hoek zodat ze meer gemotiveerd wordt om goed voor haar kindje te zorgen.

Ik zou daarin niet van haar woorden uitgaan denk ik maar meer je eigen optelsom maken. Als het niet klopt bij haar dit gedrag, dan is er wrs wat aan de hand. En zonder affectie grootgebracht worden is zeker niet fijn. Je overleeft het. Het tekent je wel voor het leven.



Dus ik kan me je zorgen heel goed voorstellen.

Maar Marah, niemand kan dat toch vaststellen, behalve een psych of een huisarts?



Ik maak me nav je laatste bericht, over gebrek aan affectie wel degelijk zorgen. Zo diep is mijn postnatale depressie nooit geweest namelijk...

1 van mijn beste vriendinnen had erg heftige emoties een paar maanden na de bevalling. Ik was telkens de eerste om haar te verdedigen als ze op een feestje haar lieve man had afgesnauwd in het bijzijn van al onze vrienden. Maar ik wou dat ik eerder had gezien wat er nou echt aan de hand was. Ze bleek een postnatale depressie te hebben. Ik heb het echt niet gezien! Ook haar moeder, waar ze een hele goede band mee heeft en die ze bijna dagelijks zag, had het niet in de gaten. Zij had het zelf namelijk ook gehad na de geboorte van haar kinderen. Maar toen was er veel minder over bekend en bij haar is het dus nooit herkend. Zij keek vanuit haar eigen situatie en dacht dat de heftige emoties "er bij hoorden". Mijn vriendin wilde het zelf eerst ook niet onder ogen zien. Ze shcaamde zich er voor en dacht ook dat het er gewoon bij hoorde.

Conclusie: alleen een arts kan deze diagnose stellen.

Waar blijkt dat gebrek aan affectie uit Marahbloem?

Het lijkt me trouwens ook vreselijk om een ppd te hebben en het zelf niet te weten en anderen ook niet. Wat ik erover gelezen heb, lijkt het me echt een hel. Alleen om die reden al zou ik zeker willen weten bij een vriendin als ze zich "dof" en niet aandachtig in extreme mate opstelt tegenover haar kind dat er niet zoiets speelt. Anders staat zo'n vrouw er zo eenzaam in lijkt me zonder precies te weten wat er nou speelt. Volgens mij is het ook vaak de omgeving die het gaat opvallen en het aankaart?

Bij PPD kun je wel op de automatische piloot functioneren. Juist dat mechanische zou daar een teken van kunnen zijn.

Wat ik ervan weet (maar dat is heel weinig) is dat dat eigenlijk veel overeenkomsten vertoont met andere depressies in die zin dat de een gewoon door blijft te leven, zij het doffer en anders, en de ander haar bed niet uitkomt. Dus een vrij breed spectrum.



Ik zou gewoon 's je huisarts bellen en overleggen.

quote:Marahbloem schreef op 23 oktober 2008 @ 21:35:

bij een ppd functioneer je toch in het geheel niet? Dat is bij haar namelijk niet aan de orde.



Dit is absoluut een misvatting! Ze functioneerde verder best wel. Tegen haar kindje was ze ook heel lief maar ze was wel overbezorgd. Ze las alles en wilde het perse "goed doen". Maar als je alle boeken en het hele internet af struint kom je zo veel tegenstrijdige adviezen tegen... Hierdoor dacht ze dat ze alles verkeerd deed. Hier voelde ze zich heel schuldig over. Ze piekerde er over, wilde graag genieten maar dat lukte niet, voelde zich hier weer schuldig over etc. etc. Dit alles uitte ze voornamelijk richting haar man. Ze was echt vals tegen hem. Schelden, uitlokken, afkatten, snauwen etc. Hij kon niets goed doen. Ze was ook heel emotioneel. Kon van het ene op het andere moment omslaan maar dat liet ze voornamelijk naar hem toe blijken. Als jouw vriendin niemand heeft die ze zo kan vertrouwen dan richt ze zich misschien meer op haar kindje. Maar een PPD uit zich op heel veel verschillende manieren en is voor iedereen anders. Jouw vrienidn zou bijvoorbeeld het gevoel kunnen hebben dat haar hele leven op zn kop staat (wat natuurlijk ook zo is) en haar kindje daar de schuld van geven.



Mijn vriendin is trouwens geholpen met therapie en met (lichte) medicijnen. Ze moet er nog steeds om denken want de negatieve gevoelens liggen nog wel op de loer. Ze moet er dan echt om denken dat ze wat afleiding gaat zoeken en niet gaat zitten piekeren. Soms neemt ze ook nog wel eens een tabletje. Deze werken onmiddelijk en werken 1 dag. Meestal is het dan ook wel weer over. Haar kindje is 20 maanden dus het is echt niet niks waar je mee te maken hebt met een PPD.



Ik zou je echt adviseren om met haar ouders te praten en te kijken of je zo in contact kan komen met haar huisarts oid. Volgens mij kunnen ze het aan je bloed zien (aan de hormoonwaarden) maar dat weet ik niet zeker.

Als het jouw vriendin teveel is dan vind ik het wel een goed teken dat ze haar kindje naar een gastouder brengt. Dat is beter dan krampachtig alles zelf doen en de situatie tot een kookpunt laten komen.

quote:minny schreef op 23 oktober 2008 @ 21:55:

Als het jouw vriendin teveel is dan vind ik het wel een goed teken dat ze haar kindje naar een gastouder brengt. Dat is beter dan krampachtig alles zelf doen en de situatie tot een kookpunt laten komen.

Volkomen mee eens. Als je het besef hebt dat je kindje een paar dagen per week beter bij een oppas kan zijn, is dat prima. Geeft ook wel aan dat een moeder er in elk geval over nadenkt en realistisch is.



Maar hoe gaat het eigenlijk met dit kindje? Dat mis ik heel erg in deze discussie. Oordelen over een moeder en hoe ze handelt is er genoeg maar hoe gaat het met het kindje? Het kan zomaar zijn dat een moeder redelijk de weg kwijt is maar dat betekent niet dat het niet goed gaat met het kind.

Tranen als ik eraan denk een baby een uur alleen te laten..Ben zelf sinds 8 weken moeder en als ik mijn kleine meisje zie kan ik me niet voorstellen dat je gewoon een uur weggaat. Ze zijn zo klein en hulpeloos, dat kan echt niet ongeacht welke situatie dan ook.



waarmee ik niet wil zeggen dat de vriendin van to dan een slechte moeder is, dat hangt van veel meer factoren af. Maar ze is, als alles waar is wat to schrijft, niet verantwoordelijk genoeg voor haar baby. En dat kan fout aflopen, helaas dan wel voor de baby..

quote:Eowynn_ schreef op 23 oktober 2008 @ 19:50:

Oh, en FV, je hebt weleens gezegd dat zelfs het VBOK jou abortus adviseerde omdat de situatie zó beroerd was, je hebt een PPD gehad naar eigen zeggen en je zoontje was vaak en ernstig ziek. Hoezo ben je dan géén risicogeval en hoezo zouden ze je dan níet beter in de gaten houden?





Hoe kóm je erbij? De VBOK raadt niemand een abortus aan, ze raden namelijk sowieso niemand iets aan maar staan altijd achter de keuze die mensen zelf maken. Ik heb weleens verteld dat vriendinnen dat aanraadden, omdat zij zich niet konden voorstellen dat je een kind wil van iemand die je zacht gezegd niet zo aardig meer vindt. Verder heb ik geen PPD gehad maar een prenatale hormonale depressie en als laatste werd mijn zoon pas ziek toen mijn moeder net overleden was.



Toen mijn moeder nog leefde en mijn zoon dus twee opvoeders had, zat ik op een permanente roze wolk. Ik was the posterchild voor blije verse mama.

quote:minny schreef op 23 oktober 2008 @ 21:55:

Als het jouw vriendin teveel is dan vind ik het wel een goed teken dat ze haar kindje naar een gastouder brengt. Dat is beter dan krampachtig alles zelf doen en de situatie tot een kookpunt laten komen.Maar is dit dan ook een reden om als vriendin maar "niets" te doen omdat ze volgens een zelfdiagnose geen postnatale depressie heeft? Vind ik niet. Het AMK is misschien te ver (ik werk in het VO en wij doen ook alles om te voorkomen dat de kinderbescherming een gezin gaan onderzoeken). Ik weet niet (want die vragen beantwoord TO niet) hoe veel ze nou zelf gezien heeft en hoe veel ze van horen zeggen heeft. Als ze het zelf gezien heeft vind ik wel dat ze iets moet ondernemen. Dat hoeft niet het AMK te zijn maar moet wel verder gaan dan helpen met oppassen en boodschappen doen. Want 's avonds en 's nachts staat deze vrouw er wel weer alleen voor met haar baby.

quote:Marahbloem schreef op 23 oktober 2008 @ 21:35:

bij een ppd functioneer je toch in het geheel niet?





Niet waar.



Ik functioneerde prima, deed wat ik moest doen, zei wat ik moest zeggen. Ik denk dat er bij mij bij het CB ook met koeieletters "risicogeval" op de status stond, want er werd elke keer zéér uitgebreid naar me geïnformeerd. En ik zei braaf wat ik moest zeggen. Mijn beste vriendin had als eerste argwaan, vroeg me of ik mijn kind wel leuk vond. Oh, jawel hoor, ik vond mijn kind wel leuk. Vriendin maakte zich geen zorgen meer.

Had ze gevraagd "hou je wel van haar", dan was mijn antwoord echter "nee" geweest. Had iemand gevraagd of ik op enig moment nog wel kon genieten van dingen, dan was mijn antwoord "nee" geweest.

Ik heb mijn kind nooit alleen thuisgelaten, heb haar juist op bepaalde gebieden overstelpt met aandacht, omdat ik me zo, zo gódsgruwelijk schuldig tegenover haar voelde omdat ik helemaal níets voor haar voelde. Ik voelde me de hoofdrolspeelster in de slechte film "Q als moeder". Maar ik speelde mijn rol braaf. Zelfs mijn man had niet in de gaten dat ik er zo doorheen zat.



En ik hield dat netjes voor me. Je gaat niet vertellen dat de wagen op het perron van de metro op de rem moet staan, omdat je elke minuut dat je staat te wachten wel minstens een keer denkt "één zetje, één zetje maar en mijn probleem is opgelost". En dat was de minst gruwelijke van mijn gedachten. Had ik een huisdier gehad, dan had ik waarschijnlijk meer voor dat beest gevoeld dan voor mijn kind.



Een postnatale depressie heeft niet te maken met hoe vaak je je kind in bad doet (eens per week is vaak zát trouwens en bij ons zat er soms ook gerust langer tussen, vanwege de gevoelige huid van mijn dochter). Het heeft niet te maken met hoe vaak je voedt, hoe je voedt, zelfs niet met het al dan niet alleen thuis laten van je kind (dat deed mijn moeder wel en die was niet depressief). Een postnatale depressie heeft te maken met hoe je je voelt ten opzichte van jezelf, je nieuwe rol als moeder, je kind, je leven en -als die er is- je partner. En op al die fronten zat het goed fout bij mij. Maar denk maar niet dat ik dat íemand heb laten zien. Ik schaamde me kapot. Heb grote risico's genomen met mijn zwangerschap, heb tijdens mijn zwangerschap álles gedaan en gelaten toen het leven van mijn kind in gevaar was. Als er een kind gewenst was, dan was het de mijne. Totdat ze er was dus.





Ik zou je echt dringend aanraden om de huisarts van je vriendin in te schakelen. Hoe meer je erover vertelt, hoe groter mijn zorgen om je vriendin worden.

Verder zou je haar dit topic eens kunnen laten lezen.

Er zijn therapeuten gespecialiseerd in moeder-kind-relaties. Ik ben door mijn huisarts doorverwezen naar zo'n therapeut. Mijn dochter is inmiddels een jaar en voor het eerst kan ik zeggen dat ik het echt léuk vind om haar moeder te zijn.



En als ik je verder een tip mag geven? Zet je pretenties overboord als je hierover spreekt met haar. Je laat duidelijk doorschemeren dat je een zeer negatieve mening hebt over de manier waarop ze het aanpakt. Áls er sprake is van een verwaarloosde PPD (en echt, ik herken alle signalen, dus die kans lijkt me zeer reëel), dan is het laatste wat je moet doen je vriendin aanvallen op haar moederschap. (En kom ook maar liever niet te enthousiast aan met babymassage, want als ze werkelijk zo weinig voelt voor haar kind, dan zal dat voor haar voelen alsof je voorstelt om eens fijn en lekker een oude man uit het verzorgingstehuis te gaan masseren: niet fijn dus. )