Relaties
alle pijlers
Hoe 'integreer' ik vriend en kind op een ontspannen manier?
vrijdag 24 oktober 2008 om 17:35
Hoi,
Sinds een paar maanden date ik met een leuke man. We zien elkaar gemiddeld een keer per week. Dat komt vooral door mijn 'omstandigheden': ik werk fulltime en heb onregelmatige werktijden (helft van de tijd 's avonds) en als ik niet werk zorg ik voor mijn 9-jarige dochter en wil ik er 's avonds voor haar zijn. Alles bij elkaar best een vol programma dus. Gelukkig is haar vader in de buurt en co-ouderen we in harmonie, ik ben dus beslist niet overbelast en sta er ook absoluut niet alleen voor.
Ik heb een tijd een vriend gehad, maar dat pikte mijn dochter absoluut niet, ze was superlastig als hij er was, ik werd er horendol van. Daarna bedacht ik dat een relatie in deze fase dus niet voor mij weggelegd was. Maar nu heb ik dan toch iemand ontmoet die er allemaal niet mee lijkt te zitten. Inmiddels weet ik ook dat mijn dochter een autismespectrumstoornis heeft en soms niets aan haar gedrag kan doen. Ik leer daar steeds beter mee omgaan en zij wordt ouder en begrijpt meer.
Er zijn wel mannen geweest, maar die waren altijd van meer voorbijgaande aard, die hebben de fase van een ontmoeting met mijn kind nooit gehaald, zeg maar. Daar ben ik erg terughoudend in, haar leventje is immers snel overhoop gehaald en dan zitten zij en ik nog een tijdlang met de brokken.
Of er echt toekomst in deze nieuwe relatie zit, weet ik natuurlijk nog niet, maar dit is een leuke man. Ze weet al dat we daten en dat ik af en toe bij hem logeer, dat leek me een eerste stap, dan komt hij niet zo 'uit de lucht vallen' en kan ze een beetje aan het idee wennen. Ze reageert er heel wisselend op: nieuwsgierig en ook bang.
Ik kijk er naar uit om wat meer ruimte voor hem te hebben, zodat hij af en toe ook gewoon langs kan komen als zij er is, of in een weekend als ze bij mij is, maar hoe ga ik een eerste ontmoeting tussen die twee aanpakken? En wanneer is het juiste moment? Hij is wat ouder en heeft zelf geen kinderen, maar staat er volgens mij wel voor open en is altijd heel belangstellend. Wie denkt er even met me mee?
Sinds een paar maanden date ik met een leuke man. We zien elkaar gemiddeld een keer per week. Dat komt vooral door mijn 'omstandigheden': ik werk fulltime en heb onregelmatige werktijden (helft van de tijd 's avonds) en als ik niet werk zorg ik voor mijn 9-jarige dochter en wil ik er 's avonds voor haar zijn. Alles bij elkaar best een vol programma dus. Gelukkig is haar vader in de buurt en co-ouderen we in harmonie, ik ben dus beslist niet overbelast en sta er ook absoluut niet alleen voor.
Ik heb een tijd een vriend gehad, maar dat pikte mijn dochter absoluut niet, ze was superlastig als hij er was, ik werd er horendol van. Daarna bedacht ik dat een relatie in deze fase dus niet voor mij weggelegd was. Maar nu heb ik dan toch iemand ontmoet die er allemaal niet mee lijkt te zitten. Inmiddels weet ik ook dat mijn dochter een autismespectrumstoornis heeft en soms niets aan haar gedrag kan doen. Ik leer daar steeds beter mee omgaan en zij wordt ouder en begrijpt meer.
Er zijn wel mannen geweest, maar die waren altijd van meer voorbijgaande aard, die hebben de fase van een ontmoeting met mijn kind nooit gehaald, zeg maar. Daar ben ik erg terughoudend in, haar leventje is immers snel overhoop gehaald en dan zitten zij en ik nog een tijdlang met de brokken.
Of er echt toekomst in deze nieuwe relatie zit, weet ik natuurlijk nog niet, maar dit is een leuke man. Ze weet al dat we daten en dat ik af en toe bij hem logeer, dat leek me een eerste stap, dan komt hij niet zo 'uit de lucht vallen' en kan ze een beetje aan het idee wennen. Ze reageert er heel wisselend op: nieuwsgierig en ook bang.
Ik kijk er naar uit om wat meer ruimte voor hem te hebben, zodat hij af en toe ook gewoon langs kan komen als zij er is, of in een weekend als ze bij mij is, maar hoe ga ik een eerste ontmoeting tussen die twee aanpakken? En wanneer is het juiste moment? Hij is wat ouder en heeft zelf geen kinderen, maar staat er volgens mij wel voor open en is altijd heel belangstellend. Wie denkt er even met me mee?
vrijdag 24 oktober 2008 om 20:29
Poez, het is anders dan ik gewend ben, maar 'niet vanzelf gaan' is misschien de juiste term niet. Het lijkt namelijk volkomen vanzelfsprekend tussen ons, maar met een bepaalde afstand en een geheel eigen tempo.
DynaMiek, dank voor je uitgebreide reactie. Ik kan redelijk goed met mijn dochter praten, ze is verbaal heel sterk, al blokkeert ze wel eens. En ik ben duidelijk, heb haar een paar weken geleden al verteld dat ik, als ik iemand leuk vind, daar heel blij mee ben. Dat ze op haar kop kan gaan staan, maar dat ik me daar niet door haar vanaf laat brengen. Ook heb ik haar beloofd dat het geen herhaling van de situatie met mijn ex-vriend zal worden, dat ze daar niet bang voor hoeft te zijn. Die relatie ontstond heel plotseling en in mijn verwarring trok hij ook vrijwel meteen voor een tijd bij ons in, vlak na onze verhuizing, dat was achteraf gezien echt heel onverstandig en daar heb ik schade mee aangericht.
Van de vriendin van haar vader en haar kinderen houdt ze zielsveel, daar is nooit een probleem over geweest, maar die kent ze dan ook al vanaf dat ze een kleuter was.
DynaMiek, dank voor je uitgebreide reactie. Ik kan redelijk goed met mijn dochter praten, ze is verbaal heel sterk, al blokkeert ze wel eens. En ik ben duidelijk, heb haar een paar weken geleden al verteld dat ik, als ik iemand leuk vind, daar heel blij mee ben. Dat ze op haar kop kan gaan staan, maar dat ik me daar niet door haar vanaf laat brengen. Ook heb ik haar beloofd dat het geen herhaling van de situatie met mijn ex-vriend zal worden, dat ze daar niet bang voor hoeft te zijn. Die relatie ontstond heel plotseling en in mijn verwarring trok hij ook vrijwel meteen voor een tijd bij ons in, vlak na onze verhuizing, dat was achteraf gezien echt heel onverstandig en daar heb ik schade mee aangericht.
Van de vriendin van haar vader en haar kinderen houdt ze zielsveel, daar is nooit een probleem over geweest, maar die kent ze dan ook al vanaf dat ze een kleuter was.
vrijdag 24 oktober 2008 om 20:55
quote:Yayasister schreef op 24 oktober 2008 @ 20:29:
Poez, het is anders dan ik gewend ben, maar 'niet vanzelf gaan' is misschien de juiste term niet. Het lijkt namelijk volkomen vanzelfsprekend tussen ons, maar met een bepaalde afstand en een geheel eigen tempo.
Van de vriendin van haar vader en haar kinderen houdt ze zielsveel, daar is nooit een probleem over geweest, maar die kent ze dan ook al vanaf dat ze een kleuter was." Met bepaalde afstand en een geheel eigen tempo."
Nou, hou dat dan even zo. Die afstand en dat tempo. Jullie zijn er nog niet echt uit, begrijp ik. Als het anders gaat lopen, is er toch nog tijd genoeg om je geliefde te introduceren aan je dochter?
Bij haar vader thuis ging het blijkbaar makkelijker met de nieuwe partner. Omdat ze die al jaren kende.
Bij jou gaat het minder makkelijk, omdat ze jouw partner nog niet kent. En als jullie nog niet uit zijn over de afstand en het tempo, dan zou ik als ik jou was mijn kind daar zeker nog niet mee belasten. Als jullie wel een prettige modus hebben gevonden om met elkaar om te gaan, is dat vroeg genoeg.
Poez, het is anders dan ik gewend ben, maar 'niet vanzelf gaan' is misschien de juiste term niet. Het lijkt namelijk volkomen vanzelfsprekend tussen ons, maar met een bepaalde afstand en een geheel eigen tempo.
Van de vriendin van haar vader en haar kinderen houdt ze zielsveel, daar is nooit een probleem over geweest, maar die kent ze dan ook al vanaf dat ze een kleuter was." Met bepaalde afstand en een geheel eigen tempo."
Nou, hou dat dan even zo. Die afstand en dat tempo. Jullie zijn er nog niet echt uit, begrijp ik. Als het anders gaat lopen, is er toch nog tijd genoeg om je geliefde te introduceren aan je dochter?
Bij haar vader thuis ging het blijkbaar makkelijker met de nieuwe partner. Omdat ze die al jaren kende.
Bij jou gaat het minder makkelijk, omdat ze jouw partner nog niet kent. En als jullie nog niet uit zijn over de afstand en het tempo, dan zou ik als ik jou was mijn kind daar zeker nog niet mee belasten. Als jullie wel een prettige modus hebben gevonden om met elkaar om te gaan, is dat vroeg genoeg.
oh that purrrrrrrrrfect feeling
vrijdag 24 oktober 2008 om 21:02
De kans dat een samengesteld gezin 'overleeft' is minder dan vijftig procent en het duurt gemiddeld vier jaar voordat de rust en stabiliteit volledig hersteld zijn.
Ik weet uit ervaring dat het lang niet altijd gemakkelijk is om een nieuwe relatie en kinderen uit een eerdere relatie te combineren. Als je eraan begint doe je er goed aan om van tevoren goede afspraken te maken met elkaar en met je kind. Dat is belangrijker dan de locatie van de eerste ontmoeting. En als je nog niet het gevoel hebt dat je samen dat proces in wilt gaan, dan kun je inderdaad nog beter even wachten.
Ik weet uit ervaring dat het lang niet altijd gemakkelijk is om een nieuwe relatie en kinderen uit een eerdere relatie te combineren. Als je eraan begint doe je er goed aan om van tevoren goede afspraken te maken met elkaar en met je kind. Dat is belangrijker dan de locatie van de eerste ontmoeting. En als je nog niet het gevoel hebt dat je samen dat proces in wilt gaan, dan kun je inderdaad nog beter even wachten.
vrijdag 24 oktober 2008 om 23:08
Ik zou het denk ik heel anders aanpakken.
Ik zou de eerste ontmoeting min of meer toevallig laten plaats vinden en heel kort laten duren. Dat geeft je dochter namelijk de gelegenheid om de kat uit de boom te kijken, zonder dat ze direct op de situatie hoeft te reageren. Bijvoorbeeld dat je een avondje uit gaat en jij je door je vriend thuis af laat halen waar je dochter bij is. Misschien dat haar vader haar bij jou thuis op kan halen en net iets langer kan blijven hangen, zodat ze hem nog net kan zien ofzo? Vervolgens kun je dan later aan haar vragen "En, wat vond je er van?"
De kans dat in zo'n setting de eerste ervaring voor je dochter positief is, is ook wat groter. Mama is namelijk helemaal mooi aangekleed en blij over haar avondje uit, wat voor haar dochter een positieve sfeer schept. Bovendien kan mama eventuele sporen van nervositeit afschuiven op het avondje uit dat haar te wachten staat, in plaats van te laten merken dat het eigenlijk om die 1e ontmoeting gaat. En de kans dat je nieuwe vriend een flater slaat is ook minder groot, want die hoeft alleen maar hartelijk te groeten, voordat hij zich samen met jou weer uit de voeten maakt...
Ik zou de eerste ontmoeting min of meer toevallig laten plaats vinden en heel kort laten duren. Dat geeft je dochter namelijk de gelegenheid om de kat uit de boom te kijken, zonder dat ze direct op de situatie hoeft te reageren. Bijvoorbeeld dat je een avondje uit gaat en jij je door je vriend thuis af laat halen waar je dochter bij is. Misschien dat haar vader haar bij jou thuis op kan halen en net iets langer kan blijven hangen, zodat ze hem nog net kan zien ofzo? Vervolgens kun je dan later aan haar vragen "En, wat vond je er van?"
De kans dat in zo'n setting de eerste ervaring voor je dochter positief is, is ook wat groter. Mama is namelijk helemaal mooi aangekleed en blij over haar avondje uit, wat voor haar dochter een positieve sfeer schept. Bovendien kan mama eventuele sporen van nervositeit afschuiven op het avondje uit dat haar te wachten staat, in plaats van te laten merken dat het eigenlijk om die 1e ontmoeting gaat. En de kans dat je nieuwe vriend een flater slaat is ook minder groot, want die hoeft alleen maar hartelijk te groeten, voordat hij zich samen met jou weer uit de voeten maakt...
zaterdag 25 oktober 2008 om 02:25
echt heel moeilijk om te weten wat juist is dan..
Moeder en dochter..... en op 9jarige leeftijd weten ze al zoveel.
als ik naar mijn dochtertje zou luisteren zou ik nooit mogen trouwen bijvoorbeeld, ja alleen met haar papa dan!
Maar als jij denk dat je nieuwe date een goeie is...dan moet je het er maar op wagen toch?
Jij maakt de belangrijke besluiten nog in haar leven als moeder. Jij weet wat goed voor haar is.
gewoon in het begin niet te klef gaan doen natuurlijk! nog niet samen slapen als zij er is en leuke dingen met zn drietjes doen?
rustig aan...hopelijk is jou nieuwe date wel in staat haar vertrouwen te winnen, haar bijzonder te laten voelen door jullie allebei, kinderen zijn wat dat betreft best makkelijk. ik bedoel geef haar samen alle leuke aandacht in het prille begin en ze voelt zich een prinsesje! samen spelletjes doen wat zij leuk vind.
een leuke happening van maken, en als het niet gaat zoals je graag wilt? geduld...!
Moeder en dochter..... en op 9jarige leeftijd weten ze al zoveel.
als ik naar mijn dochtertje zou luisteren zou ik nooit mogen trouwen bijvoorbeeld, ja alleen met haar papa dan!
Maar als jij denk dat je nieuwe date een goeie is...dan moet je het er maar op wagen toch?
Jij maakt de belangrijke besluiten nog in haar leven als moeder. Jij weet wat goed voor haar is.
gewoon in het begin niet te klef gaan doen natuurlijk! nog niet samen slapen als zij er is en leuke dingen met zn drietjes doen?
rustig aan...hopelijk is jou nieuwe date wel in staat haar vertrouwen te winnen, haar bijzonder te laten voelen door jullie allebei, kinderen zijn wat dat betreft best makkelijk. ik bedoel geef haar samen alle leuke aandacht in het prille begin en ze voelt zich een prinsesje! samen spelletjes doen wat zij leuk vind.
een leuke happening van maken, en als het niet gaat zoals je graag wilt? geduld...!
zaterdag 25 oktober 2008 om 14:28
quote:Poezewoes schreef op 24 oktober 2008 @ 20:55:
[...]
" Met bepaalde afstand en een geheel eigen tempo."
Nou, hou dat dan even zo. Die afstand en dat tempo. Jullie zijn er nog niet echt uit, begrijp ik. Als het anders gaat lopen, is er toch nog tijd genoeg om je geliefde te introduceren aan je dochter?
Bij haar vader thuis ging het blijkbaar makkelijker met de nieuwe partner. Omdat ze die al jaren kende.
Bij jou gaat het minder makkelijk, omdat ze jouw partner nog niet kent. En als jullie nog niet uit zijn over de afstand en het tempo, dan zou ik als ik jou was mijn kind daar zeker nog niet mee belasten. Als jullie wel een prettige modus hebben gevonden om met elkaar om te gaan, is dat vroeg genoeg.
Poez, ze kende de vriendin van haar vader niet al jaren, ze kent haar inmiddels al jaren, omdat ze al jaren samen zijn. Ze was dus nog maar een kleuter toen ze haar leerde kennen.
En we zullen zeker geen 'samengesteld gezin' worden, daarvoor zijn we met te weinig: moeder, een kind en een man zonder kinderen. Het is meer dat ik het prettig zou vinden als hij zo nu en dan gewoon langs zou kunnen komen als zij er ook is. Als dat zou kunnen, is het voor mij al meer dan geslaagd.
Bovendien heb ik er nog eens een nachtje over geslapen en ik begrijp wat je zegt over het tempo en de afstand. En nee, we zijn er zeker nog niet uit, maar mijn dochter is zo'n essentieel onderdeel van mijn leven dat het kennismaken van die twee voor mij wel bij het hele proces hoort, snap je? Hoe kun je nu weten of je samen een toekomst hebt zonder dat die aankomende puber in beeld komt? Daar ben ik immers de komende tien jaar in ieder geval nog heel nauw bij betrokken.
[...]
" Met bepaalde afstand en een geheel eigen tempo."
Nou, hou dat dan even zo. Die afstand en dat tempo. Jullie zijn er nog niet echt uit, begrijp ik. Als het anders gaat lopen, is er toch nog tijd genoeg om je geliefde te introduceren aan je dochter?
Bij haar vader thuis ging het blijkbaar makkelijker met de nieuwe partner. Omdat ze die al jaren kende.
Bij jou gaat het minder makkelijk, omdat ze jouw partner nog niet kent. En als jullie nog niet uit zijn over de afstand en het tempo, dan zou ik als ik jou was mijn kind daar zeker nog niet mee belasten. Als jullie wel een prettige modus hebben gevonden om met elkaar om te gaan, is dat vroeg genoeg.
Poez, ze kende de vriendin van haar vader niet al jaren, ze kent haar inmiddels al jaren, omdat ze al jaren samen zijn. Ze was dus nog maar een kleuter toen ze haar leerde kennen.
En we zullen zeker geen 'samengesteld gezin' worden, daarvoor zijn we met te weinig: moeder, een kind en een man zonder kinderen. Het is meer dat ik het prettig zou vinden als hij zo nu en dan gewoon langs zou kunnen komen als zij er ook is. Als dat zou kunnen, is het voor mij al meer dan geslaagd.
Bovendien heb ik er nog eens een nachtje over geslapen en ik begrijp wat je zegt over het tempo en de afstand. En nee, we zijn er zeker nog niet uit, maar mijn dochter is zo'n essentieel onderdeel van mijn leven dat het kennismaken van die twee voor mij wel bij het hele proces hoort, snap je? Hoe kun je nu weten of je samen een toekomst hebt zonder dat die aankomende puber in beeld komt? Daar ben ik immers de komende tien jaar in ieder geval nog heel nauw bij betrokken.
zaterdag 25 oktober 2008 om 14:33
Crazyinlovee, jij hebt ook een punt: ik ga het er binnenkort maar eens op wagen, heb het er vanochtend ook met haar over gehad en ze staat er niet onwelwillend tegenover.
Bovendien wil ze niet dat ik alleen maar met haar vader zou 'trouwen', ze zou haar stieffamilie niet meer willen missen. Ze weet al een tijdje dat deze meneer in beeld is, dat we elkaar aan het leren kennen zijn, dus helemaal rauw op haar dak val ik haar niet.
Bovendien wil ze niet dat ik alleen maar met haar vader zou 'trouwen', ze zou haar stieffamilie niet meer willen missen. Ze weet al een tijdje dat deze meneer in beeld is, dat we elkaar aan het leren kennen zijn, dus helemaal rauw op haar dak val ik haar niet.
