Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
maandag 13 oktober 2008 om 23:02
quote:Ewa schreef op 13 oktober 2008 @ 22:25:
Iseo mijn psycholoog hield geen woord. ze zei het een deed het ander. Vertelde veel over voorbeelden uit haar praktijk of eigen leven. Weinig aandacht voor mijn ervaring. Voelde me ook niet echt in staat het te veranderen of het te willen veranderen. Wat me geholpen heeft was werk en werk en werk. Verder kan ik me goed afsluiten, maar je loopt er op een bepaald moment weer tegen aan.
Hard gewerkt dus. Heftig hoor, meis Je weet dat je moet doorzetten en dan doe je het, maar het zou fijn zijn als er iemand in je omgeving is die er is voor je, om te praten en dingen op een rij te krjigen. Het is nog geen verwerken zo.
hem zie ik bijna nooit meer. we wonen redelijk dichtbij elkaar. Ik ben bang (ik weet niet of het voor hem is) maar voor hem hoef ik het wschl niet te zijn. tenminste dat zegt iedereen (ook de psy.) maar toch raak ik de angst niet kwijt.
Flarden van het gebeurde schieten door mijn hoofd. bij emo-t.v. moet ik direct huilen of als in mijn omgeving iem. iets gevoeligs of moois zegt (al is het een heel ander onderwerp) voel ik de tranen komen.
Dat je bang bent, dat begrijp ik heel goed. Mijn ex laat niets van zich horen, er zou geen reden zijn voor mij om bang te zijn op dit moment. En toch is die angst er.
Het zit hem in kleine dingen soms, of gewoon de hele tijd een naar gevoel. Geen dichte deuren in huis willen zien maar oevrzicht willen houden op de ruimte, de hele tijd met je mobiel in de hand zitten, schrikken van geluiden, flashbacks naar rotsituaties, dreigementen die na verloop van tijd niet in uitwerking afnemen, bang voor je eigen reacties op wat misschien gaat komen, niet kunnen stoppen met het voor je zien van rampscenario's, moe zijn van al die rituelen die je hebt verzonnen om hiermee om te gaan etc. Ik ben het liefst alleen en huil om de somste dingen, inderdaad op tv, reclames zelfs. Wijt het dan maar aan pms, maar er hangt zoveel samen met wat ik heb meegemaakt. Het gevoel dat ik geen controle heb, geen energie.
Onlangs heeft hij een mail gestuurd om sorry te zeggen. en dat hij niet had mogen zeggen dat ik geen contact meer mocht opnemen met zijn fam en vrienden. Nu mag het wel weer van hem. Alsof ik ze nog wil spreken!
Op het moment dat ik instort doet hij dit. Ik hoef hem nooit meer te zien!
Moeilijk, zo'n mail van de persoon die je dit heeft aangedaan. Hoe kan hij nou sorry zeggen, alsof hij beseft wat je hebt meegemaakt?
Ben je bang om hem tegen te komen? Gebeurt dat wel eens?
Ben je bang voor de gevolgen van de tweede aangifte? Is er een zaak van gekomen?
Maar ik vind nog het meest verdrietig dat mijn toekomstbeeld volledig aan gruzelementen is geslagen en dat ik niet verwacht dat ik snel weer die gehoopte toekomst (man en kinderen) kan gaan realiseren.Heel verdrietig...
Je hebt ook zoveel te verwerken. Je was zwanger.
Droomde van een toekomst samen, er was een heel ander leven dat je leefde wat nu weg is en het doet pijn.
Erover praten helpt, ik hoop dat je iemand vindt die wel de hulp kan bieden aan je. het moet om jou draaien, tijd en ruimte voor jou om verder te komen in dit proces.
Het is ook heel beangstigend, dat gevoel van stil staan en niet vooruit komen. Niet weten waar te beginnen omdat het allemaal niet lijkt uit te maken omdat het zo veel is waar je nog voor staat en het je verder weg haalt van waar je eerst voor ging. dat is wat ik zelf herken in ieder geval.
Hier schrijven kan ook goed helpen, is ook een soort begin toch?
Iseo mijn psycholoog hield geen woord. ze zei het een deed het ander. Vertelde veel over voorbeelden uit haar praktijk of eigen leven. Weinig aandacht voor mijn ervaring. Voelde me ook niet echt in staat het te veranderen of het te willen veranderen. Wat me geholpen heeft was werk en werk en werk. Verder kan ik me goed afsluiten, maar je loopt er op een bepaald moment weer tegen aan.
Hard gewerkt dus. Heftig hoor, meis Je weet dat je moet doorzetten en dan doe je het, maar het zou fijn zijn als er iemand in je omgeving is die er is voor je, om te praten en dingen op een rij te krjigen. Het is nog geen verwerken zo.
hem zie ik bijna nooit meer. we wonen redelijk dichtbij elkaar. Ik ben bang (ik weet niet of het voor hem is) maar voor hem hoef ik het wschl niet te zijn. tenminste dat zegt iedereen (ook de psy.) maar toch raak ik de angst niet kwijt.
Flarden van het gebeurde schieten door mijn hoofd. bij emo-t.v. moet ik direct huilen of als in mijn omgeving iem. iets gevoeligs of moois zegt (al is het een heel ander onderwerp) voel ik de tranen komen.
Dat je bang bent, dat begrijp ik heel goed. Mijn ex laat niets van zich horen, er zou geen reden zijn voor mij om bang te zijn op dit moment. En toch is die angst er.
Het zit hem in kleine dingen soms, of gewoon de hele tijd een naar gevoel. Geen dichte deuren in huis willen zien maar oevrzicht willen houden op de ruimte, de hele tijd met je mobiel in de hand zitten, schrikken van geluiden, flashbacks naar rotsituaties, dreigementen die na verloop van tijd niet in uitwerking afnemen, bang voor je eigen reacties op wat misschien gaat komen, niet kunnen stoppen met het voor je zien van rampscenario's, moe zijn van al die rituelen die je hebt verzonnen om hiermee om te gaan etc. Ik ben het liefst alleen en huil om de somste dingen, inderdaad op tv, reclames zelfs. Wijt het dan maar aan pms, maar er hangt zoveel samen met wat ik heb meegemaakt. Het gevoel dat ik geen controle heb, geen energie.
Onlangs heeft hij een mail gestuurd om sorry te zeggen. en dat hij niet had mogen zeggen dat ik geen contact meer mocht opnemen met zijn fam en vrienden. Nu mag het wel weer van hem. Alsof ik ze nog wil spreken!
Op het moment dat ik instort doet hij dit. Ik hoef hem nooit meer te zien!
Moeilijk, zo'n mail van de persoon die je dit heeft aangedaan. Hoe kan hij nou sorry zeggen, alsof hij beseft wat je hebt meegemaakt?
Ben je bang om hem tegen te komen? Gebeurt dat wel eens?
Ben je bang voor de gevolgen van de tweede aangifte? Is er een zaak van gekomen?
Maar ik vind nog het meest verdrietig dat mijn toekomstbeeld volledig aan gruzelementen is geslagen en dat ik niet verwacht dat ik snel weer die gehoopte toekomst (man en kinderen) kan gaan realiseren.Heel verdrietig...
Je hebt ook zoveel te verwerken. Je was zwanger.
Droomde van een toekomst samen, er was een heel ander leven dat je leefde wat nu weg is en het doet pijn.
Erover praten helpt, ik hoop dat je iemand vindt die wel de hulp kan bieden aan je. het moet om jou draaien, tijd en ruimte voor jou om verder te komen in dit proces.
Het is ook heel beangstigend, dat gevoel van stil staan en niet vooruit komen. Niet weten waar te beginnen omdat het allemaal niet lijkt uit te maken omdat het zo veel is waar je nog voor staat en het je verder weg haalt van waar je eerst voor ging. dat is wat ik zelf herken in ieder geval.
Hier schrijven kan ook goed helpen, is ook een soort begin toch?
maandag 13 oktober 2008 om 23:45
hoi allemaal,
Ik ben Elfje...maar mijn andere account doet het niet meer.
Ik moet heel even een reactie geven hier. Mijn moeder weet het sinds 2 jaar. Van mij, ik worstelde (en nog) met mezelf en wilde haar vertellen wat hij toen de laatste keer wilde doen,(tis bij een dreiging gebleven) ik vertelde het, en wat ze zei was: hahahaha...wat is het toch een ondeugende jongen! Het was alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg. Ik heb gelijk een ander onderwerp aangekaart.
ook weet ik dat ik een keer in de herfst,( en dat is al heel lang geleden, ik denk in 1989) nadat hij 'savonds de eettafel met al het eten en schalen had omgegooid. Ik ben toen in het donker van mijn huis, naar mijn ouders huis gelopen. Ik kwam daar aan en ik vergeet dat nooit meer en alle 2 mijn ouders waren thuis, ik vertelde wat er was gebeurd en het enige dat mijn moeder zei was, ja dat moet je toch zelf oplossen. Ben ik dat stuk weer helemaal terug gelopen. Zelfs mijn vader kwam niet op het idee om me misschien even thuis te brengen in het donker. Dit voorval was ik vergeten , maar het is allemaal naar boven gekomen omdat ik sinds een paar maanden geen contact meer heb met mijn moeder.
En Iseo, dat van die rampsenario's voor je zien...dat heb ik ook....ik word daar gek van, want waarom zet ik dat niet uit mijn hoofd. Er is hier al 2 jaars niets engs meer gebeurd. Maar toch,.....dat wat ik in mijn hoofd kan halen hoe een avond kan aflopen??? Ik denk dat dat nooit meer verdwijnt uit mijn systeem zo lang ik bij hem blijf.
Ik ben Elfje...maar mijn andere account doet het niet meer.
Ik moet heel even een reactie geven hier. Mijn moeder weet het sinds 2 jaar. Van mij, ik worstelde (en nog) met mezelf en wilde haar vertellen wat hij toen de laatste keer wilde doen,(tis bij een dreiging gebleven) ik vertelde het, en wat ze zei was: hahahaha...wat is het toch een ondeugende jongen! Het was alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg. Ik heb gelijk een ander onderwerp aangekaart.
ook weet ik dat ik een keer in de herfst,( en dat is al heel lang geleden, ik denk in 1989) nadat hij 'savonds de eettafel met al het eten en schalen had omgegooid. Ik ben toen in het donker van mijn huis, naar mijn ouders huis gelopen. Ik kwam daar aan en ik vergeet dat nooit meer en alle 2 mijn ouders waren thuis, ik vertelde wat er was gebeurd en het enige dat mijn moeder zei was, ja dat moet je toch zelf oplossen. Ben ik dat stuk weer helemaal terug gelopen. Zelfs mijn vader kwam niet op het idee om me misschien even thuis te brengen in het donker. Dit voorval was ik vergeten , maar het is allemaal naar boven gekomen omdat ik sinds een paar maanden geen contact meer heb met mijn moeder.
En Iseo, dat van die rampsenario's voor je zien...dat heb ik ook....ik word daar gek van, want waarom zet ik dat niet uit mijn hoofd. Er is hier al 2 jaars niets engs meer gebeurd. Maar toch,.....dat wat ik in mijn hoofd kan halen hoe een avond kan aflopen??? Ik denk dat dat nooit meer verdwijnt uit mijn systeem zo lang ik bij hem blijf.
maandag 13 oktober 2008 om 23:50
Hee lieve Elf
Maar er zijn toch wel dingen gebeurd, die jou reden geven om nog steeds bang te zijn, op je hoede. Het is niet uitgekomen op geweld, maar er was wel de dreiging.
En daarnaast, je man heeft niet veel gedaan om jou gerust te stellen, te werken een het vertrouwen dat hij dan graag zou moeten willen zien binnen de relatie.
Alles bij elkaar vind ik het eigenlijk van een afstand een ingewikkelde relatie die jullie daar hebben. Van de buitenkant zou er niets aan de hand zijn, maar onder die laag speelt zich veel af.
De reacties van je omgeving, het is zo'n grote stap om iets te vertellen. Wat moeilijk dat mensen niet om kunnen gaan met dat moment. Heel verdrietig..
Je voelt je al zo alleen.
Elf, fijn dat je weer schrijft.
Maar er zijn toch wel dingen gebeurd, die jou reden geven om nog steeds bang te zijn, op je hoede. Het is niet uitgekomen op geweld, maar er was wel de dreiging.
En daarnaast, je man heeft niet veel gedaan om jou gerust te stellen, te werken een het vertrouwen dat hij dan graag zou moeten willen zien binnen de relatie.
Alles bij elkaar vind ik het eigenlijk van een afstand een ingewikkelde relatie die jullie daar hebben. Van de buitenkant zou er niets aan de hand zijn, maar onder die laag speelt zich veel af.
De reacties van je omgeving, het is zo'n grote stap om iets te vertellen. Wat moeilijk dat mensen niet om kunnen gaan met dat moment. Heel verdrietig..
Je voelt je al zo alleen.
Elf, fijn dat je weer schrijft.
maandag 13 oktober 2008 om 23:55
lieve Elf,
fijn dat je weer schrijft! Ik heb me zorgen gemaakt.
Wat verschrikkelijk dat het door je ouders zo gebagetalliseerd word. Jammer genoeg voor jou een reden om te denken dat het normaal was he. Je bent nog lang niet in balans he. En zolang je dat niet bent zul je je bij hem ook nooit meer veilig voelen. Heb je je bij ouders vroeger wel veilig gevoeld? Of was het daar ook onveilig en blijf je nu zitten omdat je gewoon niet anders weet dan dat het onveilig is?
fijn dat je weer schrijft! Ik heb me zorgen gemaakt.
Wat verschrikkelijk dat het door je ouders zo gebagetalliseerd word. Jammer genoeg voor jou een reden om te denken dat het normaal was he. Je bent nog lang niet in balans he. En zolang je dat niet bent zul je je bij hem ook nooit meer veilig voelen. Heb je je bij ouders vroeger wel veilig gevoeld? Of was het daar ook onveilig en blijf je nu zitten omdat je gewoon niet anders weet dan dat het onveilig is?
dinsdag 14 oktober 2008 om 00:13
iseo,
nog even, vooral onder mijn laag speelt zich genoeg af. Ik kan het inderdaad voor de buitenkant goed verpakken. En zonlicht, doordat het contact er niet meer is met mijn moeder zit ik wel is terug te denken aan vroeger....... Als mijn moeder kwaad was op mijn vader, dan was ze dat ook gelijk op iedereen. Alles om haar heen kreeg of geen woord, of een grauw en een snauw. Er werd met deuren gegooid door haar en dat kon soms een dag duren, soms een paar dagen. Dan was ze gewoon zeer slecht gehumeurd. Dus daar zal ik me waarschijnlijk ook niet altijd veilig hebben gevoeld.
nog even, vooral onder mijn laag speelt zich genoeg af. Ik kan het inderdaad voor de buitenkant goed verpakken. En zonlicht, doordat het contact er niet meer is met mijn moeder zit ik wel is terug te denken aan vroeger....... Als mijn moeder kwaad was op mijn vader, dan was ze dat ook gelijk op iedereen. Alles om haar heen kreeg of geen woord, of een grauw en een snauw. Er werd met deuren gegooid door haar en dat kon soms een dag duren, soms een paar dagen. Dan was ze gewoon zeer slecht gehumeurd. Dus daar zal ik me waarschijnlijk ook niet altijd veilig hebben gevoeld.
dinsdag 14 oktober 2008 om 07:26
quote:herfstrood schreef op 13 oktober 2008 @ 21:57:
Ik zie mijzelf als 'omgeving', en zou het wel erg vinden als een vriendin (of vage kennis, kan natuurlijk ook) er niet over zou praten, omdat ze zou denken dat het voor mij te zwaar was, vandaar mijn vraag.
Ik denk ook altijd dat de dingen voor anderen te zwaar zijn, en vertel, als ik al iets vertel, het dus afgezwakt..
(f) voor iedereen, speciaal voor jou Elfje en Ewa; welkom hier trouwens, voor zover ik (niet meer zo actief op dit topic) dat mag zeggen. Allemaal moedige vrouwen zijn jullie!
Ik zie mijzelf als 'omgeving', en zou het wel erg vinden als een vriendin (of vage kennis, kan natuurlijk ook) er niet over zou praten, omdat ze zou denken dat het voor mij te zwaar was, vandaar mijn vraag.
Ik denk ook altijd dat de dingen voor anderen te zwaar zijn, en vertel, als ik al iets vertel, het dus afgezwakt..
(f) voor iedereen, speciaal voor jou Elfje en Ewa; welkom hier trouwens, voor zover ik (niet meer zo actief op dit topic) dat mag zeggen. Allemaal moedige vrouwen zijn jullie!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 14 oktober 2008 om 10:57
quote:herfstrood schreef op 13 oktober 2008 @ 22:25:
Beste Iseo, het gaat er wat mij betreft juist niet om wat de omgeving met jouw verhaal zou kunnen, maar juist wat het voor jou, als persoon, zou doen.
Al kun je jouw verhaal maar kwijt, al wordt er gewoon geluisterd.
Want dat lijkt me dan zo moeilijk, dan héb je al zo'n geschiedenis die je met je meedraagt, en dan kun je het ook nog niet zomaar kwijt.
Ik vind het onvoorstelbaar dat mensen uit je omgeving er dus niet over praten, dat het doodgezwegen wordt.
Dat er niet gevraagd wordt hoe het met je gaat, hoe het écht met je gaat, hoe je je voelt.
En ook al zijn er dingen gebeurd, die voor hen dan op dat moment niet te begrijpen waren, ze kunnen toch op z'n minst hun best doen om zich te verplaatsen in jou? Ook al is dat moeilijk te begrijpen als je dat zelf niet hebt meegemaakt denk ik.
Misschien bedoelt Mamzelle dat ook wel.
Maar ik vind dat in ieder geval luisteren toch het minste is wat je kunt doen.
Fijn dat jullie met elkaar dan in ieder geval hier alles kwijt kunnen wat je wilt. En dat het begrepen wordt.
En ik vind het knap van je Iseo, dat je af en toe flarden van je verhaal kwijt kunt in jouw vriendenkring. Hopelijk zit daar iemand bij, die je de ruimte geeft om steeds meer kwijt te kunnen.
Hoi Herfstrood
Ik heb heel erg het gevoel en ook dus wel de ervaring dat de mensen in mijn omgeving moeite hebben met dit. Het voelt alsof er eerst een tijd aan vooraf moet gaan voor we op dat punt aankomen waar ik behoefte aan heb. Die ruimte die ik nodig heb om net zoals hier te praten, is er nog niet. Wat ik tot nu toe heb meegemaakt hierin is dat het blijft steken op reacties als dat je eerder weg had moeten gaan voor het uit de hand liep. Dat zij dit nooit zouden laten gebeuren etc. Dat het toch je eigen schuld is.
En dan weten ze nog niet eens wat er zich werkelijk heeft afgespeeld. Dan weten ze alleen dat er 'iets' was met huiselijk geweld (omdat ze wel weten dat ik aangifte heb gedaan) maar hoe moet je voorbij die eerste reacties komen?
Geen idee hoe ik dat proces moet uit leggen wat ik zelf nog niet goed begrijp. En dan gaan vertellen hoe bang ik was en hoe ik mezelf opsloot in die wereld.
Alsof ik zelf mijn best moet gaan doen om het uit te gaan leggen wardoor er begrip of misschien iets van ruimte ontstaat om verder te komen met mijn verhaal wanneer ik daar behoefte aan heb.
Ik hoop dat ik goed uitleg hoe ik me hierover voel. Er komt natuurlijk ook veel schaamte bij kijken.
Dat maar steeds kiezen voor iets waar je kapot aan gaat. Steeds jezelf over iets heenzetten wat eigenlijk de zoveelste grens was. En dat eigenlijk ook niet goed doorhebben omdat je er zo middenin zet en er van alles van maakt in je hoofd om er mee om te gaan.
Ik kan me goed voorstellen hoe dat voelt voor Ewa.
Zij is teruggegaan, heeft het een kans gegeven na die eerste keer waar mensen van wisten. Alsof je het dan zelf verpest hebt om nog om steun te mogen vragen.
Wanneer je zo bang bent geweest als Ewa, hoe moet je daar mee omgaan? Je kunt wel rationeel de hele situatie onderzoeken en verwerken en dat wordt ook van je verwacht dat je snapt hoe het heeft kunnen gebeuren en wat je aandeel was in de situatie.
Maar daarnaast zit je wel met de emotionele nasleep ervan en dat is een heel ander verhaal. Daar hangen ook zoveel andere dingen mee samen.
Of Elmervrouw, ik kan me goed indenken hoe moeilijk het voor haar is steeds met de reacties uit haar omgeving zelf om te moeten gaan.
Beste Iseo, het gaat er wat mij betreft juist niet om wat de omgeving met jouw verhaal zou kunnen, maar juist wat het voor jou, als persoon, zou doen.
Al kun je jouw verhaal maar kwijt, al wordt er gewoon geluisterd.
Want dat lijkt me dan zo moeilijk, dan héb je al zo'n geschiedenis die je met je meedraagt, en dan kun je het ook nog niet zomaar kwijt.
Ik vind het onvoorstelbaar dat mensen uit je omgeving er dus niet over praten, dat het doodgezwegen wordt.
Dat er niet gevraagd wordt hoe het met je gaat, hoe het écht met je gaat, hoe je je voelt.
En ook al zijn er dingen gebeurd, die voor hen dan op dat moment niet te begrijpen waren, ze kunnen toch op z'n minst hun best doen om zich te verplaatsen in jou? Ook al is dat moeilijk te begrijpen als je dat zelf niet hebt meegemaakt denk ik.
Misschien bedoelt Mamzelle dat ook wel.
Maar ik vind dat in ieder geval luisteren toch het minste is wat je kunt doen.
Fijn dat jullie met elkaar dan in ieder geval hier alles kwijt kunnen wat je wilt. En dat het begrepen wordt.
En ik vind het knap van je Iseo, dat je af en toe flarden van je verhaal kwijt kunt in jouw vriendenkring. Hopelijk zit daar iemand bij, die je de ruimte geeft om steeds meer kwijt te kunnen.
Hoi Herfstrood
Ik heb heel erg het gevoel en ook dus wel de ervaring dat de mensen in mijn omgeving moeite hebben met dit. Het voelt alsof er eerst een tijd aan vooraf moet gaan voor we op dat punt aankomen waar ik behoefte aan heb. Die ruimte die ik nodig heb om net zoals hier te praten, is er nog niet. Wat ik tot nu toe heb meegemaakt hierin is dat het blijft steken op reacties als dat je eerder weg had moeten gaan voor het uit de hand liep. Dat zij dit nooit zouden laten gebeuren etc. Dat het toch je eigen schuld is.
En dan weten ze nog niet eens wat er zich werkelijk heeft afgespeeld. Dan weten ze alleen dat er 'iets' was met huiselijk geweld (omdat ze wel weten dat ik aangifte heb gedaan) maar hoe moet je voorbij die eerste reacties komen?
Geen idee hoe ik dat proces moet uit leggen wat ik zelf nog niet goed begrijp. En dan gaan vertellen hoe bang ik was en hoe ik mezelf opsloot in die wereld.
Alsof ik zelf mijn best moet gaan doen om het uit te gaan leggen wardoor er begrip of misschien iets van ruimte ontstaat om verder te komen met mijn verhaal wanneer ik daar behoefte aan heb.
Ik hoop dat ik goed uitleg hoe ik me hierover voel. Er komt natuurlijk ook veel schaamte bij kijken.
Dat maar steeds kiezen voor iets waar je kapot aan gaat. Steeds jezelf over iets heenzetten wat eigenlijk de zoveelste grens was. En dat eigenlijk ook niet goed doorhebben omdat je er zo middenin zet en er van alles van maakt in je hoofd om er mee om te gaan.
Ik kan me goed voorstellen hoe dat voelt voor Ewa.
Zij is teruggegaan, heeft het een kans gegeven na die eerste keer waar mensen van wisten. Alsof je het dan zelf verpest hebt om nog om steun te mogen vragen.
Wanneer je zo bang bent geweest als Ewa, hoe moet je daar mee omgaan? Je kunt wel rationeel de hele situatie onderzoeken en verwerken en dat wordt ook van je verwacht dat je snapt hoe het heeft kunnen gebeuren en wat je aandeel was in de situatie.
Maar daarnaast zit je wel met de emotionele nasleep ervan en dat is een heel ander verhaal. Daar hangen ook zoveel andere dingen mee samen.
Of Elmervrouw, ik kan me goed indenken hoe moeilijk het voor haar is steeds met de reacties uit haar omgeving zelf om te moeten gaan.
dinsdag 14 oktober 2008 om 11:14
Mijn verhaal doen vind ik ook lastig. Soms ontstaat er een sfeer waarin het kan, waarin je die ruimte hebt, vooral als iemand anders ook 'bagage' blijkt te hebben en daarover vertelt. Als dat niet zo is, voelt het voor mij toch al snel als 'de boel uit balans brengen' of zo. Als ik het aan het begin van de avond vertel, bepaalt het de sfeer voor de hele avond. Het gaat om dingen die je niet even tussendoor vertelt en dat je daarna weer over iets anders begint, want dat ene gespreksonderwerp blijft dan toch nog 'hangen in de ruimte' of zo, tenminste, zo voel ik dat.
Om dan nog maar te zwijgen inderdaad van de reacties die je soms krijgt van mensen... ik voel ook al snel de behoefte om me te verdedigen, mensen zeggen zo eenvoudig dingen als 'waarom ging je dan niet eerder weg' of 'zover had ik het nooit laten komen'. Zo simpel ligt het niet, maar als je dat zelf niet hebt meegemaakt is dat moeilijk te begrijpen. En dat maakt een topic als dit zo waardevol.
Om dan nog maar te zwijgen inderdaad van de reacties die je soms krijgt van mensen... ik voel ook al snel de behoefte om me te verdedigen, mensen zeggen zo eenvoudig dingen als 'waarom ging je dan niet eerder weg' of 'zover had ik het nooit laten komen'. Zo simpel ligt het niet, maar als je dat zelf niet hebt meegemaakt is dat moeilijk te begrijpen. En dat maakt een topic als dit zo waardevol.
dinsdag 14 oktober 2008 om 19:20
Bedankt allemaal voor de lieve woorden en knuffels.
professionale hulp komt er weer aan. ik ben vorige week naar de huisarts geweest en heb erom gevraagd. Zij verwijst me nu door en had het ook over PTSS. Voor mij was het geen verrassing omdat ik ook al had gegoogled.
Ik wil wel iedereen aanraden (ook jou mamzelle) om erover te praten want het helpt wel telkens een beetje. Mijn 1e psy had gezegd dat ik het hele verhaal moest opschrijven en blijven aanvullen. deels om te verwerken en deels om het hele verhaal compleet te krijgen en niet meer door flarden achterna gezeten te worden. mijn huisarts heeft ook gezegd dat ik dat moest doen.
Ik ben tot na de eerste klap gekomen, maar kan het ergste deel niet op papier zetten. Het kost enorm veel tijd en tranen om dat voor elkaar te krijgen.
Iseo, je antwoorden zijn heel herkenbaar. het lijkt of het bij jou ook nog niet zo lang geleden is. Klopt dat? Mijn psy had wel een andere goede raad en dat was realistische maatregelen te nemen. Dus ik heb nog altijd mijn telefoon binnen handbereik. waar ik ook heen ga. De trein neem ik niet omdat een forensende vriendin hem een keer op het station heeft gezien.
Hoe hou je de situatie voor jezelf onder controle is ook voor mij een vraag die me bezig houdt.
De 2e aangifte is niet zo goed gegaan. het heeft een tijd geduurd voor de politie tijd voor me had (huiselijk geweld is prioriteit nummer 1 tenzij het geen heterdaad is blijkbaar). daarna hebben ze de aangifte op de verkeerde stapel gelegd en zijn er maanden over heen gegaan. Toen eindelijk iemand belde was zijn boodschap doe het maar niet, het is al lang geleden, jouw woord tegen het zijn en het is toch al geregistreerd. Ik heb gezegd dat ik het wil doorzetten. nog altijd heb ik verder niets gehoord. ik bel er ook niet achteraan omdat ik gedaan heb wat ik vond dat ik moest doen.
Herfstrood, je zegt lieve dingen, maar zoals andere ook aangeven lijkt de omgeving van iemand zoals ik niet te wachten op meer informatie of om het hele verhaal nog eens te horen of vinden het je eigen schuld. Vragen ernaar is alleen in de trant van hoe gaat het met je maar liever niet te eerlijk antwoorden. Het onderwerp is zwaar en drukt op de avond. misschien dat de omgeving ook bang is om pijnlijke gevoelens op te rakelen en weten ze niet daarmee om te gaan.
professionale hulp komt er weer aan. ik ben vorige week naar de huisarts geweest en heb erom gevraagd. Zij verwijst me nu door en had het ook over PTSS. Voor mij was het geen verrassing omdat ik ook al had gegoogled.
Ik wil wel iedereen aanraden (ook jou mamzelle) om erover te praten want het helpt wel telkens een beetje. Mijn 1e psy had gezegd dat ik het hele verhaal moest opschrijven en blijven aanvullen. deels om te verwerken en deels om het hele verhaal compleet te krijgen en niet meer door flarden achterna gezeten te worden. mijn huisarts heeft ook gezegd dat ik dat moest doen.
Ik ben tot na de eerste klap gekomen, maar kan het ergste deel niet op papier zetten. Het kost enorm veel tijd en tranen om dat voor elkaar te krijgen.
Iseo, je antwoorden zijn heel herkenbaar. het lijkt of het bij jou ook nog niet zo lang geleden is. Klopt dat? Mijn psy had wel een andere goede raad en dat was realistische maatregelen te nemen. Dus ik heb nog altijd mijn telefoon binnen handbereik. waar ik ook heen ga. De trein neem ik niet omdat een forensende vriendin hem een keer op het station heeft gezien.
Hoe hou je de situatie voor jezelf onder controle is ook voor mij een vraag die me bezig houdt.
De 2e aangifte is niet zo goed gegaan. het heeft een tijd geduurd voor de politie tijd voor me had (huiselijk geweld is prioriteit nummer 1 tenzij het geen heterdaad is blijkbaar). daarna hebben ze de aangifte op de verkeerde stapel gelegd en zijn er maanden over heen gegaan. Toen eindelijk iemand belde was zijn boodschap doe het maar niet, het is al lang geleden, jouw woord tegen het zijn en het is toch al geregistreerd. Ik heb gezegd dat ik het wil doorzetten. nog altijd heb ik verder niets gehoord. ik bel er ook niet achteraan omdat ik gedaan heb wat ik vond dat ik moest doen.
Herfstrood, je zegt lieve dingen, maar zoals andere ook aangeven lijkt de omgeving van iemand zoals ik niet te wachten op meer informatie of om het hele verhaal nog eens te horen of vinden het je eigen schuld. Vragen ernaar is alleen in de trant van hoe gaat het met je maar liever niet te eerlijk antwoorden. Het onderwerp is zwaar en drukt op de avond. misschien dat de omgeving ook bang is om pijnlijke gevoelens op te rakelen en weten ze niet daarmee om te gaan.
dinsdag 14 oktober 2008 om 19:51
dinsdag 14 oktober 2008 om 20:03
Mamzelle, ik was alleen. Mijn moeder en broer hebben af en toe wel gevraagd hoe het ging. verder was mijn schoonzus een maand eerder dan ik uitgerekend. niet erg prettig. Ik ben goed in het weg stoppen. het heeft een hele tijd geduurd voor ik weer zonder al te veel emotie en jaloezie naar zwangeren en baby's/kinderen kon kijken.
Ik heb mijn kindje figuurlijk begraven en denk nog regelmatig aan hem. en dat mag ik ook van mezelf.
een vriendin zei jij weet ten minste hoe het is om zwanger te zijn. ik heb veel vriendinnen die niet zwanger kunnen worden of nog geen partner hebben maar wel kinderen willen terwijl de tijd begint te dringen. door haar opmerking kan ik ook met een blijer gevoel terug denken aan mijn zwangerschap.
Ik heb mijn kindje figuurlijk begraven en denk nog regelmatig aan hem. en dat mag ik ook van mezelf.
een vriendin zei jij weet ten minste hoe het is om zwanger te zijn. ik heb veel vriendinnen die niet zwanger kunnen worden of nog geen partner hebben maar wel kinderen willen terwijl de tijd begint te dringen. door haar opmerking kan ik ook met een blijer gevoel terug denken aan mijn zwangerschap.
dinsdag 14 oktober 2008 om 20:31
Ik hoop dat je ooit wel een kindje in je armen zult houden..
Wat is dat toch met vrouwen van dit topic dat zo groot verdriet alleen moet worden gedragen?
Zijn we dan suckers geworden voor die mannen van ons omdat we zo alleen waren?
Weet ook wel dat ik niet voor iedereen hier op het topic kan spreken, maar ik vond het vreselijk om helemaal alleen te zijn met mijn verdriet om mijn te vroeg geboren kindje, de hele omgeving wist niet meer te vertellen dan dat ik er maar mee moest leren leven of zo. Mijn man -niet de man waarover ik hier schrijf- heeft me nooit ook maar een seconde laten weten hoe hij zich echt voelde over dit verlies. En ik was te teruggetrokken om door te vragen.
Wat is dat toch met vrouwen van dit topic dat zo groot verdriet alleen moet worden gedragen?
Zijn we dan suckers geworden voor die mannen van ons omdat we zo alleen waren?
Weet ook wel dat ik niet voor iedereen hier op het topic kan spreken, maar ik vond het vreselijk om helemaal alleen te zijn met mijn verdriet om mijn te vroeg geboren kindje, de hele omgeving wist niet meer te vertellen dan dat ik er maar mee moest leren leven of zo. Mijn man -niet de man waarover ik hier schrijf- heeft me nooit ook maar een seconde laten weten hoe hij zich echt voelde over dit verlies. En ik was te teruggetrokken om door te vragen.
dinsdag 14 oktober 2008 om 23:03
Ewa, dat bleef bij mij ook hangen, dat je 10 dagen na je miskraam naar het buitenland vertrok. Dat is wel erg snel. Waarschijnlijk stond de reis al gepland en zo, maar toch...
Ik ben blij voor je dat je toch met een positief gevoel aan de zwangerschap kan terugdenken. Ik kan me voorstellen dat het ook gemengde gevoelens geeft: van de ene kant het verlies, van de andere kant misschien ook opluchting dat je niet door een kind voor de rest van je leven aan deze vreselijke man vastzit. Wie weet of het je dan gelukt was weg te gaan, of hoelang het had geduurd? Zou het kindje ook het slachtoffer zijn geworden?
Ik heb in het laatste jaar van mijn huwelijk twee miskramen gehad en heb daar veel verdriet van gehad, maar was achteraf ook opgelucht dat er geen kindje bij gekomen is. Maar het is ook weer moeilijk je daar niet schuldig over te voelen...
Ik denk eerlijk gezegd dat opschrijven in jouw geval wel een heel zwaar en eenzaam proces is. Ik kan me heel goed voorstellen dat je daarin blokkeert. Misschien is het prettiger voor je het hier te doen, in flarden misschien: hier ben je niet alleen, reageer je op anderen en anderen op jou, vind je herkenning. En dan nog zal het moeilijk genoeg zijn bepaalde woorden op te schrijven. Neem de tijd. Ik hoop dat je snel een therapeut vindt bij wie je je thuisvoelt en die je echt verder kan helpen. Dat kan echt een wereld van verschil maken.
liefs,
dubio
Ik ben blij voor je dat je toch met een positief gevoel aan de zwangerschap kan terugdenken. Ik kan me voorstellen dat het ook gemengde gevoelens geeft: van de ene kant het verlies, van de andere kant misschien ook opluchting dat je niet door een kind voor de rest van je leven aan deze vreselijke man vastzit. Wie weet of het je dan gelukt was weg te gaan, of hoelang het had geduurd? Zou het kindje ook het slachtoffer zijn geworden?
Ik heb in het laatste jaar van mijn huwelijk twee miskramen gehad en heb daar veel verdriet van gehad, maar was achteraf ook opgelucht dat er geen kindje bij gekomen is. Maar het is ook weer moeilijk je daar niet schuldig over te voelen...
Ik denk eerlijk gezegd dat opschrijven in jouw geval wel een heel zwaar en eenzaam proces is. Ik kan me heel goed voorstellen dat je daarin blokkeert. Misschien is het prettiger voor je het hier te doen, in flarden misschien: hier ben je niet alleen, reageer je op anderen en anderen op jou, vind je herkenning. En dan nog zal het moeilijk genoeg zijn bepaalde woorden op te schrijven. Neem de tijd. Ik hoop dat je snel een therapeut vindt bij wie je je thuisvoelt en die je echt verder kan helpen. Dat kan echt een wereld van verschil maken.
liefs,
dubio
Ga in therapie!
woensdag 15 oktober 2008 om 06:14
goedemorgen,
Ben alweer wakker. Om 4 uur al. Maar dat is niet zo erg, moest er toch uiterlijk 6 uur uit.
Eergisteren nog wist ik zeker dat de tijd is gekomen om aan mezelf te denken. Gisteren is er iets gebeurd, wat niets met mijn man te maken heeft en dan komen de twijfels weer.
Dan denk ik,...waarom wil ik weg? Wat is er nu zo slecht?
Mijn gevoel denk ik. Mijn gevoel werkt niet mee. Als hij net thuis is, dan denk ik,..tis best gezellig, tis knus. Ik vind hem lief. Na een dag of 3 slaat dat bij mij om in irritatie naar hem toe, minachting ook denk ik en dan word ik afstandelijk. Na een dag of 2 slaat dat weer om en dan denk ik, mens wees niet zo onuitstaanbaar voor hem doe een beetje lief, geef genegenheid en dan is dat er ook weer voor zolang dat duurt.
Zo gaat dat heen en weer in de 2 weken dat hij thuis is. Ik heb zo het idee dat ik een beetje egoïstisch reageer. Ik ga steeds meer mijn eigen gang aan de ene kant, de andere kant houdt wel rekening met hem en wil hem soms pleasen?
Hou ik van hem? Ja, ik hou nog wel van hem. Maar genoeg? En daar heb ik geen antwoord op, of ik durf daar geen antwoord op te geven.
Steeds meer mensen raken op de hoogte van mijn verleden. Deels door een omstander die het zo nodig vond om de rest van mijn familie in te lichten, deels omdat ik erover ga vertellen aan mensen, collega's, wat er in het verleden is gebeurd, dat ik me erzo vaak kut onder voel. Gisteren nog ben ik met een vriendin koffie gaan drinken, dan stel ik de vraag aan haar bv...het is toch raar dat ik niet blij ben als hij thuis komt? en dan geef ik zelf het antwoord al, ja dat is raar, dat is niet goed. Zo heb ik meer vragen, die ik stel en waar ik zelf dan antwoord op geef. Alsof ik mezelf wil bevestigen.
En de andere kant van mij die zegt dan soms weer, weet je zeker dat je wilt scheiden? is het de juiste stap? Ik ben al bij een mw geweest en dan kom ik er nog niet uit. Ik ga weer, ik ga vandaag weer bellen, want ik wil nu wel is een antwoord hebben op mijn vraag, moet ik scheiden of niet! Ik wou dat er een pasklaar antwoord voor was. Maar ik word heen en weer geslingerd door gevoel en verstand en dat steeds door elkaar heen. En dit is nu al vanaf september 2005 dat die vraag steeds meer en meer bij me opkwam. Vanaf juni 2006 heb ik het de eerste keer hardop uitgesproken naar mijn man. Toen zijn we ook gaan praten en praten. Dan denk je dat je er samen wel uitkomt. Dan denk ik, ja gelukkig het gaat toch goed komen. Om er na 2 maanden weer over te gaan piekeren, tot weer een hoogtepunt in februari 2008. Weer uitgesproken, ik wil scheiden, weer terugdraaien. En nu ben ik er weer steeds meer van overtuigd dat ik er aan toe ben om mijn eigen leven te gaan leiden, en dan weet ik het zeker, ik ga weg, ik ga het hem vertellen als hij thuis is....en dan kwamen vannacht de twijfels weer......en dat is echt k*t....want ik blijf maar doormalen. Wist ik maar dat er daarna opluchting zou zijn omdat het de juiste stap is, dan bijt ik door, maar ik kan niet in de toekomst kijken, helaas.
Ben alweer wakker. Om 4 uur al. Maar dat is niet zo erg, moest er toch uiterlijk 6 uur uit.
Eergisteren nog wist ik zeker dat de tijd is gekomen om aan mezelf te denken. Gisteren is er iets gebeurd, wat niets met mijn man te maken heeft en dan komen de twijfels weer.
Dan denk ik,...waarom wil ik weg? Wat is er nu zo slecht?
Mijn gevoel denk ik. Mijn gevoel werkt niet mee. Als hij net thuis is, dan denk ik,..tis best gezellig, tis knus. Ik vind hem lief. Na een dag of 3 slaat dat bij mij om in irritatie naar hem toe, minachting ook denk ik en dan word ik afstandelijk. Na een dag of 2 slaat dat weer om en dan denk ik, mens wees niet zo onuitstaanbaar voor hem doe een beetje lief, geef genegenheid en dan is dat er ook weer voor zolang dat duurt.
Zo gaat dat heen en weer in de 2 weken dat hij thuis is. Ik heb zo het idee dat ik een beetje egoïstisch reageer. Ik ga steeds meer mijn eigen gang aan de ene kant, de andere kant houdt wel rekening met hem en wil hem soms pleasen?
Hou ik van hem? Ja, ik hou nog wel van hem. Maar genoeg? En daar heb ik geen antwoord op, of ik durf daar geen antwoord op te geven.
Steeds meer mensen raken op de hoogte van mijn verleden. Deels door een omstander die het zo nodig vond om de rest van mijn familie in te lichten, deels omdat ik erover ga vertellen aan mensen, collega's, wat er in het verleden is gebeurd, dat ik me erzo vaak kut onder voel. Gisteren nog ben ik met een vriendin koffie gaan drinken, dan stel ik de vraag aan haar bv...het is toch raar dat ik niet blij ben als hij thuis komt? en dan geef ik zelf het antwoord al, ja dat is raar, dat is niet goed. Zo heb ik meer vragen, die ik stel en waar ik zelf dan antwoord op geef. Alsof ik mezelf wil bevestigen.
En de andere kant van mij die zegt dan soms weer, weet je zeker dat je wilt scheiden? is het de juiste stap? Ik ben al bij een mw geweest en dan kom ik er nog niet uit. Ik ga weer, ik ga vandaag weer bellen, want ik wil nu wel is een antwoord hebben op mijn vraag, moet ik scheiden of niet! Ik wou dat er een pasklaar antwoord voor was. Maar ik word heen en weer geslingerd door gevoel en verstand en dat steeds door elkaar heen. En dit is nu al vanaf september 2005 dat die vraag steeds meer en meer bij me opkwam. Vanaf juni 2006 heb ik het de eerste keer hardop uitgesproken naar mijn man. Toen zijn we ook gaan praten en praten. Dan denk je dat je er samen wel uitkomt. Dan denk ik, ja gelukkig het gaat toch goed komen. Om er na 2 maanden weer over te gaan piekeren, tot weer een hoogtepunt in februari 2008. Weer uitgesproken, ik wil scheiden, weer terugdraaien. En nu ben ik er weer steeds meer van overtuigd dat ik er aan toe ben om mijn eigen leven te gaan leiden, en dan weet ik het zeker, ik ga weg, ik ga het hem vertellen als hij thuis is....en dan kwamen vannacht de twijfels weer......en dat is echt k*t....want ik blijf maar doormalen. Wist ik maar dat er daarna opluchting zou zijn omdat het de juiste stap is, dan bijt ik door, maar ik kan niet in de toekomst kijken, helaas.
