Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
zaterdag 1 november 2008 om 17:33
Hey meiden!
Jeetje, wat hebben we al veel posts! En wat zie ik een grote voortuitgang in jullie allemaal...
Ik heb de berichten over het pesten gelezen. Ik zelf werd niet gepest, maar Artebroer wel. Wat ik er zo verschrikkelijk aan vind, is dat er thuis geen veilige haven voor hem was, en in de buitenwereld dus ook niet. Hij ondervindt hier nu nog steeds problemen van...
Verder zitten Arteman en ik nog steeds in Peru! We vlogen gisteren vanuit de Amazone naar Cusco, en dan was het de bedoeling dat we direct doorvlogen naar Lima en daar 6 uur moesten wachten op onze vlucht naar Schiphol. We hebben uiteindelijk 5,5 uur op Cusco gewacht, omdat ons vliegtuig technische mankementen vertoonde. Ik heb het personeel van de Peruaanse vliegmaatschappij in Cusco gevraagd om met onze Nederlandse vliegmaatschappij in Lima contact op te nemen, om ons alvast online te laten inchecken (wat op zich gewoon mogelijk is, als je maar internet hebt, en dat was net uitgevallen in Cusco), maar helaas wilden ze daar niet aan beginnen. En toen we uiteindelijk 5,5 uur te laat op Lima aankwamen, stond ons vliegtuig er nog wel, maar mochten wij er niet meer in! Ik huil niet snel, maar na een lange dag, vol met frustraties, heb ik me een partijtje staan brullen op het vliegveld... Ik had echt zin om weer lekker naar huis te gaan...
Uiteindelijk - na veel moeite en gepraat - heeft de Peruaanse vliegmaatschappij ons een overnachting in een hotel bij het vliegveld gegeven, met diner e.d., maar ik ben benieuwd of we vanavond op de vlucht naar Amsterdam kunnen. Als we mee kunnen, zijn we zondag aan het eind van de middag thuis, en maandag kan ik weer aan het werk. Beetje jammer einde van de vakantie op deze manier, zo vol met stress.
Jeetje, wat hebben we al veel posts! En wat zie ik een grote voortuitgang in jullie allemaal...
Ik heb de berichten over het pesten gelezen. Ik zelf werd niet gepest, maar Artebroer wel. Wat ik er zo verschrikkelijk aan vind, is dat er thuis geen veilige haven voor hem was, en in de buitenwereld dus ook niet. Hij ondervindt hier nu nog steeds problemen van...
Verder zitten Arteman en ik nog steeds in Peru! We vlogen gisteren vanuit de Amazone naar Cusco, en dan was het de bedoeling dat we direct doorvlogen naar Lima en daar 6 uur moesten wachten op onze vlucht naar Schiphol. We hebben uiteindelijk 5,5 uur op Cusco gewacht, omdat ons vliegtuig technische mankementen vertoonde. Ik heb het personeel van de Peruaanse vliegmaatschappij in Cusco gevraagd om met onze Nederlandse vliegmaatschappij in Lima contact op te nemen, om ons alvast online te laten inchecken (wat op zich gewoon mogelijk is, als je maar internet hebt, en dat was net uitgevallen in Cusco), maar helaas wilden ze daar niet aan beginnen. En toen we uiteindelijk 5,5 uur te laat op Lima aankwamen, stond ons vliegtuig er nog wel, maar mochten wij er niet meer in! Ik huil niet snel, maar na een lange dag, vol met frustraties, heb ik me een partijtje staan brullen op het vliegveld... Ik had echt zin om weer lekker naar huis te gaan...
Uiteindelijk - na veel moeite en gepraat - heeft de Peruaanse vliegmaatschappij ons een overnachting in een hotel bij het vliegveld gegeven, met diner e.d., maar ik ben benieuwd of we vanavond op de vlucht naar Amsterdam kunnen. Als we mee kunnen, zijn we zondag aan het eind van de middag thuis, en maandag kan ik weer aan het werk. Beetje jammer einde van de vakantie op deze manier, zo vol met stress.
zaterdag 1 november 2008 om 17:51
Jeetje Artemis, ik kan me voorstellen dat je daar een potje hebt staan janken. Vakantie is heerlijk, maar als de weg naar huis eenmaal is ingezet, dan wil je ook zsm weer thuis zijn.
En EV, nog maar een keer: geen sorry zeggen! Logisch dat het heftig voor je is.
Zoals jullie weten is mijn moeder op zich niet de ouder waar ik problemen mee heb, maar door alles wat er gebeurd is worden de verhoudingen in onze relatie er niet makkelijker op. En ik wil dus niet voorbijgaan aan alles wat ze heeft meegemaakt en wt ze voor mij en mijn zusje heeft gedaan. Maar het frustreert me, dat ze (in mijn ogen iig) niet beter wil worden, daar geen stappen voor neemt. En nu wordt het aangereikt en kan ze alleen de negatieve dingen zien. Ik vind het gewoon heel vermoeiend.
Ik heb haar trouwens gebeld, maar ze was niet thuis. Ik probeer het straks nog even en anders morgen.
En EV, nog maar een keer: geen sorry zeggen! Logisch dat het heftig voor je is.
Zoals jullie weten is mijn moeder op zich niet de ouder waar ik problemen mee heb, maar door alles wat er gebeurd is worden de verhoudingen in onze relatie er niet makkelijker op. En ik wil dus niet voorbijgaan aan alles wat ze heeft meegemaakt en wt ze voor mij en mijn zusje heeft gedaan. Maar het frustreert me, dat ze (in mijn ogen iig) niet beter wil worden, daar geen stappen voor neemt. En nu wordt het aangereikt en kan ze alleen de negatieve dingen zien. Ik vind het gewoon heel vermoeiend.
Ik heb haar trouwens gebeld, maar ze was niet thuis. Ik probeer het straks nog even en anders morgen.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zaterdag 1 november 2008 om 19:16
Hmm, net mijn moeder gesproken en het was nog erger dan ik me had voorgesteld. Ze wil er níets positiefs over horen, ze is alleen ontzettend boos dat ze haar niet geloven dat ze niet kan werken. Ik heb geprobeerd uit te leggen dat dit nu eenmaal de procedures zijn en dat het systeem niet kan werken op iemands woord. Maar ze blijft boos op het systeem en degenen die het uitvoeren, wat ik ook zeg.
Ze kan er niet tegen dat mensen voor haar beslissen wat ze moet doen (gezien haar verleden). Ze kan niet tegen de stress, dat is ook waarom ze niet kan werken. Ik heb haar gezegd dat ze de stress nu voor een deel zelf creeert. Ze is bang dat ze niet uit kan leggen aan de psycholoog waarom ze niet kan werken, maar ik heb haar al gezegd dat dat niet hoeft. Die persoon trekt die conclusie zelf, verwacht niet van haar dat ze haar eigen diagnose stelt. En ze zit al in therapie, dus ik heb ook aangegeven dat ik me niet voor kan stellen dat deze persoon nu een totaal andere conclusie heeft.
Echt, ik begrijp dat dit voor haar frustrerend is, maar het had ook veel erger gekund. We hadden ook in een land kunnen leven dat haar aan haar lot had overgelaten. Ik probeer de positieve dingen eruit te lichten, maar ze wil ze niet horen.
Ben ik te hard nu? Graag eerlijk zeggen dan. EV, dat traject waar jij in zat, was dat ook vanuit de gemeente? Want jij hebt goede ervaringen toch? Natuurlijk ligt het aan de persoon die je tegenover je krijgt, maar ik ben zo bang ze door de negativiteit niet open zal staan voor mogelijke positieve dingen.
Nou ja, ik ga zo maar lekker cabaret kijken, even mijn eigen frustratie aan de kant zetten .
Ze kan er niet tegen dat mensen voor haar beslissen wat ze moet doen (gezien haar verleden). Ze kan niet tegen de stress, dat is ook waarom ze niet kan werken. Ik heb haar gezegd dat ze de stress nu voor een deel zelf creeert. Ze is bang dat ze niet uit kan leggen aan de psycholoog waarom ze niet kan werken, maar ik heb haar al gezegd dat dat niet hoeft. Die persoon trekt die conclusie zelf, verwacht niet van haar dat ze haar eigen diagnose stelt. En ze zit al in therapie, dus ik heb ook aangegeven dat ik me niet voor kan stellen dat deze persoon nu een totaal andere conclusie heeft.
Echt, ik begrijp dat dit voor haar frustrerend is, maar het had ook veel erger gekund. We hadden ook in een land kunnen leven dat haar aan haar lot had overgelaten. Ik probeer de positieve dingen eruit te lichten, maar ze wil ze niet horen.
Ben ik te hard nu? Graag eerlijk zeggen dan. EV, dat traject waar jij in zat, was dat ook vanuit de gemeente? Want jij hebt goede ervaringen toch? Natuurlijk ligt het aan de persoon die je tegenover je krijgt, maar ik ben zo bang ze door de negativiteit niet open zal staan voor mogelijke positieve dingen.
Nou ja, ik ga zo maar lekker cabaret kijken, even mijn eigen frustratie aan de kant zetten .
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zaterdag 1 november 2008 om 19:46
Zusje, ik vind je zeker niet te hard. Juist heel lief wat je probeert te doen en dat je er zoveel energie in steekt.
Jammer alleen dat je moeder niet open staat voor de positieve kanten en dat het jou dus alleen maar frustraties oplevert.
Herkenbare situatie, helaas. Tegenwoordig probeer ik het toch maar wat meer bij de ander te laten, mijn grenzen daarin wat beter te bewaken. Snap wel dat dat moeilijk is als het om iemand gaat die zo dicht bij je staat. (f)
Jammer alleen dat je moeder niet open staat voor de positieve kanten en dat het jou dus alleen maar frustraties oplevert.
Herkenbare situatie, helaas. Tegenwoordig probeer ik het toch maar wat meer bij de ander te laten, mijn grenzen daarin wat beter te bewaken. Snap wel dat dat moeilijk is als het om iemand gaat die zo dicht bij je staat. (f)
zaterdag 1 november 2008 om 23:51
Helaas had ik niet goed gegokt, het was een dag later dat we hier in de prijzen vielen.
Het gaat goed hier, gister was een intensief dagje en daarom vandaag overdag rustig aan gedaan. Vanavond had ik een vriendin en nu officieel haar inwonende vriend op bezoek, ik had voor ze gekookt en het was gezellig. Nieuw om te voelen dat ik echt niet meer voor of via mijn vrienden leef. Alsof de boel meer in proportie komt. Baas in eigen hoofd!
Toen daarna een kennis overduidelijk onder invloed belde - was ik vriendelijk maar hield ook echt mijn grenzen in de gaten. Ik ga me niet verantwoordelijk voelen of de hulpverlener spelen.
Donderdag bleek ik geen maat 48 meer te hebben maar maat 46. Terwijl ik een jaar geleden 52-54 had. Ik ga de goede kant op.
Het gaat goed hier, gister was een intensief dagje en daarom vandaag overdag rustig aan gedaan. Vanavond had ik een vriendin en nu officieel haar inwonende vriend op bezoek, ik had voor ze gekookt en het was gezellig. Nieuw om te voelen dat ik echt niet meer voor of via mijn vrienden leef. Alsof de boel meer in proportie komt. Baas in eigen hoofd!
Toen daarna een kennis overduidelijk onder invloed belde - was ik vriendelijk maar hield ook echt mijn grenzen in de gaten. Ik ga me niet verantwoordelijk voelen of de hulpverlener spelen.
Donderdag bleek ik geen maat 48 meer te hebben maar maat 46. Terwijl ik een jaar geleden 52-54 had. Ik ga de goede kant op.
zondag 2 november 2008 om 07:10
Bedankt EV en 1609. Ik moet het inderdaad maar proberen bij haar te laten liggen. En ze is inderdaad onder behandeling, dat is ze al tien jaar. Ik heb me er ook bij neergelegd dat ze nooit echt weer wordt zoals ze was, daarvoor heeft ze te lang alleen met alles rondgelopen, ze is té beschadigd. Maar soms is dat toch nog wel eens moeilijk om te accepteren, ik vind het zo verdrietig. En ik word dan zo met m'n neus op de feiten gedrukt, dat ze nooit meer helemaal de moederrol in onze relatie zal hebben.
En inderdaad EV, cabaret is lekker ontspannend. Het is Guido Wijers geworden, maar Sara Kroos vind ik ook leuk. Ik heb al kaartjes liggen voor haar show voor begin volgend jaar .
En Hanke, goed bezig! .
Verder alles goed met iedereen? Feli? En Missmara, lukt het om je aan het doktersadvies te houden? En Julus, is de after-vakantie-dip al wat gezakt?
En inderdaad EV, cabaret is lekker ontspannend. Het is Guido Wijers geworden, maar Sara Kroos vind ik ook leuk. Ik heb al kaartjes liggen voor haar show voor begin volgend jaar .
En Hanke, goed bezig! .
Verder alles goed met iedereen? Feli? En Missmara, lukt het om je aan het doktersadvies te houden? En Julus, is de after-vakantie-dip al wat gezakt?
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zondag 2 november 2008 om 10:29
quote:zusje78 schreef op 02 november 2008 @ 07:10:
Verder alles goed met iedereen? Feli? En Missmara, lukt het om je aan het doktersadvies te houden? En Julus, is de after-vakantie-dip al wat gezakt?
Dat vroeg ik mij ook net af. Wat was je vroeg vanmorgen, Zusje!
Als er een meeting komt dan wil ik daar graag bij zijn.
Heb Hanke nu "in het wild" ontmoet en die vrat me niet op dus nu durf ik wel...
Ik moet alleen 22 nov. werken. EV, weet jij je rooster al?
Verder alles goed met iedereen? Feli? En Missmara, lukt het om je aan het doktersadvies te houden? En Julus, is de after-vakantie-dip al wat gezakt?
Dat vroeg ik mij ook net af. Wat was je vroeg vanmorgen, Zusje!
Als er een meeting komt dan wil ik daar graag bij zijn.
Heb Hanke nu "in het wild" ontmoet en die vrat me niet op dus nu durf ik wel...
Ik moet alleen 22 nov. werken. EV, weet jij je rooster al?
zondag 2 november 2008 om 11:07
Ik ben altijd vroeg wakker . Vervelend dat je zo slecht slaapt en naar droomt EV, maar misschien dat het zijn functie nog gaat krijgen, die dromen. Fijne verrassing vandaag vrij iig!
En ik snap die vraagtekens EV, ik heb ze zelf ook. Ik denk dat het door haar leeftijd en de generatie waarin ze is opgegroeid komt. Op haar 7e is haar moeder overleden en vanaf dat moment is alles begonnen, met mijn vader als dieptepunt. Nu is ze 58 en ik denk dat ze er nooit echt meer uit gaat komen, zeker omdat ze al tien jaar bezig is. En inderdaad, doel van de behandeling is er zo goed mogelijk mee omgaan. Ze zegt dat ze daar heeft geleerd te accepteren dat dit alles is wat er voor haar inzit. Daar heb ik dan weer mijn vraagtekens bij, maar als ik dat uitspreek, dan wordt ze alleen maar heel boos, verdrietig en emotioneel. Dus dat doe ik maar niet, aangezien ik daar geen zin in heb, dat niet trek. Maar dat is dus nu exact wat de gemeente doet en daar zit hem dus de crux.
Wat de meeting betreft: wat mij betreft idd in het weekend. De 15e/16e was al afgevallen, de 22e kan 1609 niet, de 30e Julus niet.
Dus: zondag 23 nov. of zat. 29 nov? Ik kan op allebei de dagen (23e heeft wel mijn voorkeur). Ik hoop dat we iets kunnen vinden waarop iedereen die wil kan komen, ben zeer nieuwsgierig naar jullie!
En ik snap die vraagtekens EV, ik heb ze zelf ook. Ik denk dat het door haar leeftijd en de generatie waarin ze is opgegroeid komt. Op haar 7e is haar moeder overleden en vanaf dat moment is alles begonnen, met mijn vader als dieptepunt. Nu is ze 58 en ik denk dat ze er nooit echt meer uit gaat komen, zeker omdat ze al tien jaar bezig is. En inderdaad, doel van de behandeling is er zo goed mogelijk mee omgaan. Ze zegt dat ze daar heeft geleerd te accepteren dat dit alles is wat er voor haar inzit. Daar heb ik dan weer mijn vraagtekens bij, maar als ik dat uitspreek, dan wordt ze alleen maar heel boos, verdrietig en emotioneel. Dus dat doe ik maar niet, aangezien ik daar geen zin in heb, dat niet trek. Maar dat is dus nu exact wat de gemeente doet en daar zit hem dus de crux.
Wat de meeting betreft: wat mij betreft idd in het weekend. De 15e/16e was al afgevallen, de 22e kan 1609 niet, de 30e Julus niet.
Dus: zondag 23 nov. of zat. 29 nov? Ik kan op allebei de dagen (23e heeft wel mijn voorkeur). Ik hoop dat we iets kunnen vinden waarop iedereen die wil kan komen, ben zeer nieuwsgierig naar jullie!
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zondag 2 november 2008 om 11:11
Ik zou de 23e kunnen, 15 en 16 november ook maar dan kon niet iedereen geloof ik. Mijn voorkeur gaat uit naar Utrecht of Arnhem, dat is voor mj goed te reizen. De kans bestaat nl. dat ik uit Rotterdam moet komen en dan vind ik Eindhoven echt te ver. De laatste keer spraken we op een zondagmiddag af en dat is me goed bevallen.
Dank dank voor de complimenten (ziet gij mij buigen?).
En 1609, je hebt me alleen nog maar rustig achter een tafeltje ontmoet, dat in het wild (met bos en honden) dat moet nog. Pas dan weet je zeker of ik niet bijt....
Zusje, het is vervelend dat je moeder zo blijft hangen. Zelf kun je daar denk ik niet zo veel aan doen. Je kunt niet zoveel met iemand die alles maar moeilijk en zwaar vindt. Je schreef dat je moeder 10 jaar geleden in elkaar is gezakt psychisch. Wat voor hulp heeft ze dan nu, medicijnen en elke paar weken een begeleidingsgesprek bij de ggz? En zie je daar vooruitgang in?
En hoeveel energie kost het jou om met haar om te gaan. Ze is een goede ouder voor je geweest heb je verteld, maar nu is ze niet meer de moeder die je kende. Hoe is het voor jou dat ze zich heeft laten terrroriseren door je vader. Want ook al is ze naar jou toe goed geweest, het is toch een soort voorbeeld wat ze heeft gegeven. Ik vind het niet alleen maar postitief, snap je dat?
En hoe kijkt je partner daar tegenaan, als ik goed reken kende hij haar al voor ze instortte.
Dank dank voor de complimenten (ziet gij mij buigen?).
En 1609, je hebt me alleen nog maar rustig achter een tafeltje ontmoet, dat in het wild (met bos en honden) dat moet nog. Pas dan weet je zeker of ik niet bijt....
Zusje, het is vervelend dat je moeder zo blijft hangen. Zelf kun je daar denk ik niet zo veel aan doen. Je kunt niet zoveel met iemand die alles maar moeilijk en zwaar vindt. Je schreef dat je moeder 10 jaar geleden in elkaar is gezakt psychisch. Wat voor hulp heeft ze dan nu, medicijnen en elke paar weken een begeleidingsgesprek bij de ggz? En zie je daar vooruitgang in?
En hoeveel energie kost het jou om met haar om te gaan. Ze is een goede ouder voor je geweest heb je verteld, maar nu is ze niet meer de moeder die je kende. Hoe is het voor jou dat ze zich heeft laten terrroriseren door je vader. Want ook al is ze naar jou toe goed geweest, het is toch een soort voorbeeld wat ze heeft gegeven. Ik vind het niet alleen maar postitief, snap je dat?
En hoe kijkt je partner daar tegenaan, als ik goed reken kende hij haar al voor ze instortte.
zondag 2 november 2008 om 11:23
Zusje moeilijke kwestie hoor met je moeder.
Een grens trekken is moeilijk en vwb. je moeder mss. wel helemaal want ergens begroot het je enorm.
Je kan verder niets doen je hebt alle sgetracht en zolang je moeder niet afwijkt houdt het op.
Laat het nu maar bij hara.
Lastig dat ze jou er wel in mee lijkt te trekken.
Wees maar duidelijk vanaf nu dat je niet meer kan doen dan je hebt gedaan.
Hanke goed bezig hoor.
Prettige gedachte he dat baas in eigen hoofd zijn/worden.
En je grenzen legt.
ElmerV je dromen zijn verwerking van al wat je nu doorgaat.
Laat ze maar gewoon komen ne denk er niet teveel overna.
je bent herd bezig het te plaatsen.
Artemis je vlucht kunnen pakken gisteravond?
Hier ze gangetje.
Wel okee en rustig.Hoofd word steeds minder vol en dat voelt goed.
Nog wel vreselijk hfd.pijn.Zijn onbewust toch spanningen voor wat komt.
Ik denk maar zo,alles beter dan voorheen.
Gister 1 van me zussen gesproken per telefoon welke het niet kan verkroppen dat ik ene bepaalde keuze heb gemaakt vwb. mijn ouders.
Zij meteen dat hebben haar kinderen never nooit te flikken bij haar.
Dat zullen ze ook niet want zij is niet als onze ouders.Zij is er voor ze.
Groot verschil
Ze verwijt me enigszins toch dat ik ouders niet opzoek en ze nu op leeftijd ik dat nog zal meenemen als het straks niet meer kan.
Tsja ik heb die stap al gemaakt dus ik denk niet zo.
Ik heb geaccepteerd dat ik ben geworden zo ik ben en dat mijn ouders er gewoonweg niet waren wat wel had gemoeten,ongeacht welke tijd.
Vader in z-huis 2 week waar ze niets met hem konden doen dus is gister thuis gebracht,had stennis gemaakt wilde naar huis.Zus werd gebeld door z-huis en ze was boos dat er niemand in feite langs was geweest alleen zij en partner en nog een zus.
En ik zo twijfelde etcetc.
Nou ik twijfelde niet om te gaan ik wilde niet en vind het lastig om haar dat direct te zeggen.
Dat is voorheen een keer zo geéscalleerd dat ze mij de dood wenste.Draaide volledig door.Dat is wel weer goed gekomen hoor .
Nu kon ik (weliswaar geschrokken in tranen uitgebarsten en terug naar huis) uiteindleijk wel weer daarboven staan want de pijn die zij meedraagt dezelfde is als de mijne en ik dat geplaatst heb door gesprek ouders aan te gaan.Niet verwijtend maar wel om voor mijzelf verder te kunnen ipv. de hele rugzak mee te zeulen alsmaar.
Was moeilijk maar blij dat ik de moed vond het te doen.
Voor mij en niet om te verwijten.
Nouja iig. heb zus een mail gestuurd daarstraks dat ze niet zo verkrampt opzoek moet naar vader want dat haalt toch niets uit en ons anderen niet heeft te verwijten dat we hem niet opzoeken.
Duidelijk dus dat zij niet de kracht heeft in te zien dat de dingen gingen zo ze gingen maar niet okee was.En vooral vader hand boven hoofd houdt terwijl hij eigenlijk een naieve man is die maar doet en vooral makkelijk.En haar gister N.B. zei waar bemoei je je mee.
Jajaja.Hij die mishandeld word door 2de vrouw en wij niet mee mogen bemoeien?
Tsja dan houdt het op.
Dat vind ik best wel moeilijk.Maar laat het los.Zus heeft zelf in te zien en zo niet dan houdt het ook op.
Ik verwacht niets van de mail alleen wil haar zeggen dat niet iedereen denkt zo zij denkt. vwb. vader en/of moeder.
Een grens trekken is moeilijk en vwb. je moeder mss. wel helemaal want ergens begroot het je enorm.
Je kan verder niets doen je hebt alle sgetracht en zolang je moeder niet afwijkt houdt het op.
Laat het nu maar bij hara.
Lastig dat ze jou er wel in mee lijkt te trekken.
Wees maar duidelijk vanaf nu dat je niet meer kan doen dan je hebt gedaan.
Hanke goed bezig hoor.
Prettige gedachte he dat baas in eigen hoofd zijn/worden.
En je grenzen legt.
ElmerV je dromen zijn verwerking van al wat je nu doorgaat.
Laat ze maar gewoon komen ne denk er niet teveel overna.
je bent herd bezig het te plaatsen.
Artemis je vlucht kunnen pakken gisteravond?
Hier ze gangetje.
Wel okee en rustig.Hoofd word steeds minder vol en dat voelt goed.
Nog wel vreselijk hfd.pijn.Zijn onbewust toch spanningen voor wat komt.
Ik denk maar zo,alles beter dan voorheen.
Gister 1 van me zussen gesproken per telefoon welke het niet kan verkroppen dat ik ene bepaalde keuze heb gemaakt vwb. mijn ouders.
Zij meteen dat hebben haar kinderen never nooit te flikken bij haar.
Dat zullen ze ook niet want zij is niet als onze ouders.Zij is er voor ze.
Groot verschil
Ze verwijt me enigszins toch dat ik ouders niet opzoek en ze nu op leeftijd ik dat nog zal meenemen als het straks niet meer kan.
Tsja ik heb die stap al gemaakt dus ik denk niet zo.
Ik heb geaccepteerd dat ik ben geworden zo ik ben en dat mijn ouders er gewoonweg niet waren wat wel had gemoeten,ongeacht welke tijd.
Vader in z-huis 2 week waar ze niets met hem konden doen dus is gister thuis gebracht,had stennis gemaakt wilde naar huis.Zus werd gebeld door z-huis en ze was boos dat er niemand in feite langs was geweest alleen zij en partner en nog een zus.
En ik zo twijfelde etcetc.
Nou ik twijfelde niet om te gaan ik wilde niet en vind het lastig om haar dat direct te zeggen.
Dat is voorheen een keer zo geéscalleerd dat ze mij de dood wenste.Draaide volledig door.Dat is wel weer goed gekomen hoor .
Nu kon ik (weliswaar geschrokken in tranen uitgebarsten en terug naar huis) uiteindleijk wel weer daarboven staan want de pijn die zij meedraagt dezelfde is als de mijne en ik dat geplaatst heb door gesprek ouders aan te gaan.Niet verwijtend maar wel om voor mijzelf verder te kunnen ipv. de hele rugzak mee te zeulen alsmaar.
Was moeilijk maar blij dat ik de moed vond het te doen.
Voor mij en niet om te verwijten.
Nouja iig. heb zus een mail gestuurd daarstraks dat ze niet zo verkrampt opzoek moet naar vader want dat haalt toch niets uit en ons anderen niet heeft te verwijten dat we hem niet opzoeken.
Duidelijk dus dat zij niet de kracht heeft in te zien dat de dingen gingen zo ze gingen maar niet okee was.En vooral vader hand boven hoofd houdt terwijl hij eigenlijk een naieve man is die maar doet en vooral makkelijk.En haar gister N.B. zei waar bemoei je je mee.
Jajaja.Hij die mishandeld word door 2de vrouw en wij niet mee mogen bemoeien?
Tsja dan houdt het op.
Dat vind ik best wel moeilijk.Maar laat het los.Zus heeft zelf in te zien en zo niet dan houdt het ook op.
Ik verwacht niets van de mail alleen wil haar zeggen dat niet iedereen denkt zo zij denkt. vwb. vader en/of moeder.
zondag 2 november 2008 om 11:36
Ok, laten we de 23e gaan proberen. En Arnhem ben ik altijd voor, daar woon ik . Maar Utrecht is voor mij ook helemaal prima.
Een hoop vragen Hanke . Wat voor hulp heeft ze? Ze slikt sinds die tijd iig AD, de ene periode bouwt ze af, maar daarna toch weer wat meer. Verder zit ze in een vrouwengroep en is ze onder behandeling bij een psychiater in het ziekenhuis waar ze destijds was opgenomen en doet ze vrijwillgerswerk waar ze volgens haar ook aan haarzelf werkt. Ik zie persoonlijk geen vooruitgang meer de laatste jaren (en mijn zusje ook niet), ze vind zelf wel dat ze vooruit gaat. Tja...
De omgang met haar kost me inderdaad veel energie, daarom hou ik het contact soms bewust wat af. En je slaat de spijker op zijn kop: ik weet dat ze het slachtoffer is, maar ze heeft zich laten terroriseren, ze heeft het toegestaan. Niet dat ik ook maar een moment zeg dat het haar schuld is, maar ze is er wel verkeerd mee omgegaan. Vanuit de beste bedoelingen (de kinderen beschermen) en van haar uit gezien logisch gezien haar voorbeeld (mijn opa deed hetzelfde na mijn oma's jonge dood). Ik durf dit bijna niet uit te spreken (omdat het dan voelt alsof ik haar de schuld geef), maar ze had het moeten stoppen! Dus je hebt gelijk, het is ook niet alleen maar positief.
En mijn Lief kende haar inderdaad al. Hij staat er wat nuchterder in, kan eigenlijk ook beter met haar omgaan dan ik. Zegt haar wat ie vindt en waar het op staat en dat accepteert ze wel. Hij zit veel op de weg en gaat soms even koffie bij haar drinken, omdat ie weet dat ik het soms niet trek. Maar dat ze dan toch weer even van ons hoort.
Tegen mij zegt ie ook altijd dat ik duidelijk moet zijn tegenover haar, gewoon zeggen als ik geen zin heb in 'gezeur'. Heb ik uiteindelijk gisteren ook gedaan. Ik heb aangegeven dat ik het de komende tijd niet continu hierover wil hebben met haar. Dus we hebben afgesproken dat als ze dat doet, ik het zeg als ik daar geen zin in heb.
Een hoop vragen Hanke . Wat voor hulp heeft ze? Ze slikt sinds die tijd iig AD, de ene periode bouwt ze af, maar daarna toch weer wat meer. Verder zit ze in een vrouwengroep en is ze onder behandeling bij een psychiater in het ziekenhuis waar ze destijds was opgenomen en doet ze vrijwillgerswerk waar ze volgens haar ook aan haarzelf werkt. Ik zie persoonlijk geen vooruitgang meer de laatste jaren (en mijn zusje ook niet), ze vind zelf wel dat ze vooruit gaat. Tja...
De omgang met haar kost me inderdaad veel energie, daarom hou ik het contact soms bewust wat af. En je slaat de spijker op zijn kop: ik weet dat ze het slachtoffer is, maar ze heeft zich laten terroriseren, ze heeft het toegestaan. Niet dat ik ook maar een moment zeg dat het haar schuld is, maar ze is er wel verkeerd mee omgegaan. Vanuit de beste bedoelingen (de kinderen beschermen) en van haar uit gezien logisch gezien haar voorbeeld (mijn opa deed hetzelfde na mijn oma's jonge dood). Ik durf dit bijna niet uit te spreken (omdat het dan voelt alsof ik haar de schuld geef), maar ze had het moeten stoppen! Dus je hebt gelijk, het is ook niet alleen maar positief.
En mijn Lief kende haar inderdaad al. Hij staat er wat nuchterder in, kan eigenlijk ook beter met haar omgaan dan ik. Zegt haar wat ie vindt en waar het op staat en dat accepteert ze wel. Hij zit veel op de weg en gaat soms even koffie bij haar drinken, omdat ie weet dat ik het soms niet trek. Maar dat ze dan toch weer even van ons hoort.
Tegen mij zegt ie ook altijd dat ik duidelijk moet zijn tegenover haar, gewoon zeggen als ik geen zin heb in 'gezeur'. Heb ik uiteindelijk gisteren ook gedaan. Ik heb aangegeven dat ik het de komende tijd niet continu hierover wil hebben met haar. Dus we hebben afgesproken dat als ze dat doet, ik het zeg als ik daar geen zin in heb.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zondag 2 november 2008 om 11:50
He Face, trek je het een beetje?
Zodra er conflicten in je omgeving zijn heb ik het idee dat je het heel moeilijk vind om rustig te blijven. Nou hoef je echt niet zo zacht poezelig en begrijpend, zoals ik dat vaak doe te reageren. Maar het voelt alsof er dan een storm in je hoofd ontstaat en dat je die door harde woorden wil afreageren. Klopt dat idee?
Het nare van als je zo doet, is dat je mensen van je afstoot en ook niet vertelt wat jij wilt. Je bent dan alleen maar bezig om te verkondigen wat je niet wilt en wat de ander doet. Terwijl het om jou gaat. Snap je het een beetje?
Verder lag ik na te denken vanochtend vroeg over wat je schreef over jouw vorige behandelaars en dat ze je onder druk gezet hebben. Hoe deden ze dat, wat verwachtten ze je van je. Wat kon je niet dat zij wilden zien?
Het idee om over een poosje te starten met een creatieve hobby lijkt mij een heel goed plan. Ik kan gewoon lezen hoeveel plezier je daarmee gaat hebben. Een fijne dag nog!
Zodra er conflicten in je omgeving zijn heb ik het idee dat je het heel moeilijk vind om rustig te blijven. Nou hoef je echt niet zo zacht poezelig en begrijpend, zoals ik dat vaak doe te reageren. Maar het voelt alsof er dan een storm in je hoofd ontstaat en dat je die door harde woorden wil afreageren. Klopt dat idee?
Het nare van als je zo doet, is dat je mensen van je afstoot en ook niet vertelt wat jij wilt. Je bent dan alleen maar bezig om te verkondigen wat je niet wilt en wat de ander doet. Terwijl het om jou gaat. Snap je het een beetje?
Verder lag ik na te denken vanochtend vroeg over wat je schreef over jouw vorige behandelaars en dat ze je onder druk gezet hebben. Hoe deden ze dat, wat verwachtten ze je van je. Wat kon je niet dat zij wilden zien?
Het idee om over een poosje te starten met een creatieve hobby lijkt mij een heel goed plan. Ik kan gewoon lezen hoeveel plezier je daarmee gaat hebben. Een fijne dag nog!
