Vinyl weet het niet meer...

Dag lieve mensen hier,



Ik wil graag wat tegen jullie aanhouden. Enkelen hier van het forum hebben al naar me geluisterd en me advies gegeven, maar nu op deze vrijdagochtend voel ik me helemaal ellendig, dus wil mijn verhaal graag even kwijt.



Een tijdje geleden heb ik een man ontmoet. Gewoon platonisch. We hebben ongeveer dik een maand met elkaar gemaild en heel veel gedeeld. Over relaties, teleurstellingen, onze visie op het leven, de liefde. Nou ja, best wel close geraakt.

Zijn verhaal is op dit moment niet makkelijk. Ik zal het proberen zo onherkenbaar mogelijk te houden, maar hij ligt in scheiding (al toen ik hem ontmoette), heeft kinderen en hij heeft een van zijn ouders verloren nog niet zo lang geleden.



We hebben heel fijn gepraat op de mail en dit ging over in bellen, 5 of 6 uur op een avond was geen uitzondering. Het voelde heerlijk en we liepen op wolken. Gaven elkaar energie en de zon straalde, ook voor hem.

Eigenlijk waren we toen al supergek op elkaar. Zonder dat we echt hadden gedate. Dit is het, en dat wisten we allebei. Normaal geloof ik daar niet zo in, maar het was zo. Samen kunnen we de wereld aan liet hij weten, en zo was het ook!



Op een dinsdag hebben we elkaar ontmoet. Ik moest even wennen maar uiteindelijk was het een super avond. Het weekend erna ging ik naar hem (in zijn tijdelijke kamer) en... toen wist ik het echt. Hij kwam naar buiten lopen en het was hem gewoon. Een gevoel dat ik niet eerder had gehad na alle eerdere relaties. Toen ik de avond erna vertrok smste hij me nog: jij bent het!



Het klinkt zoet, het klinkt misschien ongeloofwaardig, maar dit was zo bijzonder, we waren er allebei helemaal van ondersteboven. Iemand gevonden te hebben die gewoon je soulmate is. De andere jij.



Voor degenen die nog niet gaan gruwelen ga ik verder.



Hij is dus nog niet gescheiden. We kunnen elkaar weinig zien, wonen niet bij elkaar in de buurt en hij zit met de omgangsregeling en ik met mijn studie. Geeft niet, maar is niet makkelijk.



Vorig weekend was ik er. Helaas moest hij plotseling weg. Zijn (ex) vrouw was ziek en de kinderen ook. Of hij kon bijspringen. Natuurlijk kon hij dat, en ik ging naar huis. Teleurgesteld, dat moet ik toegeven. Het voelde zo raar ineens om weg te moeten.



En daar ging het denk ik helemaal mis. Het leven in die twee werelden vond hij al moeilijk. (met mij is het goed, als hij met de kinderen is, is het goed) Maar de werelden komen dan samen en dan heeft hij gewoon een loyaliteitsconflict. Wil niemand teleurstellen maar dat gebeurt dan toch...



Zondagavond belden we en zat hij er doorheen. Helemaal in de war. Is veel bezig met het overlijden en kan niet bij dat gevoel. Wil de boel, wat hem allemaal is overkomen dit jaar, op een rijtje zetten, maar loopt vast. Hij klonk mat en somber.

Hij was vrij deze week en vroeg om een weekje rust. (waarvan hij 2 dagen op die kamer kon zijn, de rest bij de kinderen was, waar ex ook is).

Natuurlijk viel deze ommezwaai me zwaar, en heb ik hem (stom) maandag en gisteren gesmst. En hij klonk nog zo mat en somber. smsjes zijn kort en bijna zakelijk. Hij zit er echt doorheen, dat is duidelijk.



Het is nogal niet wat, wat hij voor zijn kiezen heeft gehad dit jaar. Ik snap dat hij nu een berg voor zich ziet waar hij niet overheen kan kijken. Scheiding (zal nog een week of 6-8 duren denk ik), kinderen die hij minder kan zien, overlijden van een van zijn ouders, rouwproces om de scheiding ookal koos hij er zelf voor, en ook nog eens verliefd worden als het er eigenlijk niet de tijd voor is.



Aan zijn gevoel ligt het niet, dat kan niet. Maar aan de omstandigheden wel. Volgens mij wordt zijn gevoel nu ondergesneeuwd door alles wat hij als bergen voor zich ziet, en hij kan er niet overheen kijken.



Morgenavond belt hij en ik ben zo bang. Bang dat hij ermee stopt. Bang dat hij het allemaal nog niet weet. Wat moet ik dan doen? Hem de tijd geven? Hoelang? Wil ik wel op hem wachten?

Natuurlijk wil ik op hem wachten! Als ik maar zou weten dat ik ook daadwerkelijk ergens op wacht.



Wat kan ik wel van hem verlangen, wat niet?



Ik weet het niet meer, ben gewoon misselijk van de zenuwen en kan alleen maar brullen vanmorgen. Pff... Het idee alleen al dat ik een week geleden nog naast hem wakker werd en alles gewoon goed was...



Zouden jullie hier eens op willen schijnen? Herkennen jullie dit wellicht? Ervaringen? Ik weet dat ik eigenlijk moet afwachten wat hij me morgenavond zegt. Dan belt hij. Maar het zit me zo hoog, ik vlieg tegen de muren op hier, dus praat er graag over.



PS. we kennen elkaar kort, dat weet ik. Maar mensen die zeggen dat je als je elkaar nog maar zo kort kent, je niet kunt weten of iemand het wel of niet is: ik geloofde het ook niet. Tot nu met hem. Bizar maar waar... dus daar wil ik liever niet over in discussie...

Ja, dat geloof ik ook.

En hij moet nu echt met zichzelf aan de slag, dat staat als een paal boven water.



Ik kan me alleen niet voorstellen dat wat er was niet meer terug zou komen. Maar of ik dat sprankje hoop ook zo mag houden?

Maar klote is het wel, het dringt nu pas echt tot me door, gewoon op het werk, hoe stil het zal zijn en blijven.

Kan wel janken hier, maar moet me toch wel goed houden...

Nou, ik kan je verzekeren, hij behandelt me zo ontzettend lief. Nu nog steeds.

Hij doet dit nu nog steeds om mij geen pijn te doen, mij niet te laten wachten.

Ik wilde dat ik je hier een stukje kan laten lezen van zijn verhaal, dan zul je zien dat dit gelukkig niet aan de orde is.

Maar ik zal het hier ivm privacy niet plaatsen. Maar dit is gelukkig totaal niet aan de orde!



Ik ben nog steeds voor hem het beste en mooiste wat hem is overkomen, alleen zit hij nu zo aan de grond dat hij echt aan zichzelf moet denken nu.

Dankjewel Sarah!



En even als toevoeging op net:

Elninjoo, je zegt dat hij me niet best behandeld.

Deze man wil me het liefst 100% toewijding geven, alles of niets. En nu zit hij zo in de knoop dat hij me dat gewoon niet kan geven. En dat wil hij me niet aandoen. Wil me juist alles geven van de wereld maar door zijn klote-situatie nu kan dat niet.



Ik vind het heel erg dat je zegt dat hij me niet best behandeld, want als iemand met heel veel respect en liefde met me omgaat is hij het wel.

Daarom doet het nu ook zo'n pijn. Als het een klootzak was, of als hij me slecht behandelde kon ik boos zijn en blij zijn dat ik van hem af was...

Klopt, Ann Liv heeft zijn bericht wel gelezen.

En daarin lees je gewoon respect en liefde.



@ Cherrytomaatje: Ik hoop inderdaad dat de tijd een mooie factor kan spelen. Dat als hij gewoon weer lekker in zijn vel zit, we de draad weer kunnen oppakken.

Mocht dat niet zo zijn, dan zal ik het pas kunnen afsluiten als hij in goede doen kan zeggen dat het niks meer wordt. Dan pas weet ik dat zeker.

Dankjewel Lalein en Superstar voor deze lieve knuffels!

quote:eleonora schreef op 03 november 2008 @ 11:22:

Bah meid, wat rot voor je.

Ik vind het eerlijk gezegd vooral erg rot dat jij je zo ellendig voelt. Ik vind je lief en flink met je hoop op een goede afloop van deze geschiedenis maar vooralsnog is het gewoon niet zo fijn allemaal.



Spreken jullie elkaar regelmatig? En hoe gaan die gesprekken dan? Hebben jullie het uberhaupt over de toekomst?



*aait*



We spraken elkaar heel veel. En hadden het veel over de toekomst.

Samen konden we de hele wereld aan, dat gaf hij ook aan.

Nu, sinds zaterdag, spreken we elkaar niet meer. Vanaf nu is het stilte. Hij moet eerst uit die put, want hij zit er goed diep in, daar schrok ik heel erg van.

Ik ben zelf nooit zo diep gegaan, en weet ook niet hoe het voelt. Maar hoor nu van ex-overspannen of depressieve mensen ook wel dat je dan echt geen lichtpuntjes meer ziet of over de berg kunt heenkijken. En dat proef ik nu ook bij hem. Hij kan alleen nog maar huilen. Echt heel rot voor hem.



Dus ik begrijp ook dat hij nu niet in de toekomst kan kijken, hoe graag ik ook zou willen dat hij dat wel kon.

Ja, ik heb ook al een winterslaap geopperd. Zou wel wat zijn!

Dankjewel Kikkertje, lief van je!



@ Erwtje: op de 007 meer details. Die plaats ik hier liever niet...



Lief van jullie allemaal!

quote:cherrytomaatje schreef op 03 november 2008 @ 13:38:

[...]





Denk dat het goed is dat jullie dat hebben afgesproken voor nu. Voor jou wel loodzwaar om helemaal niets te weten. Wat hebben jullie afgesproken over eventueel weer contact opnemen, of elkaar op de hoogte houden? Is er volledige radiostilte, of mag je wel zo nu en dan bellen hoe het gaat? Hebben jullie een datum afgesproken waarop je weer even contact hebt? Bijvoorbeeld over een maand ofzo?



Nee, we hebben niks afgesproken. Dan heeft hij toch het gevoel dat hij 'op moet schieten' denk ik.

Moeilijk hoor...

Wel zei hij te zullen bellen als hij zich beter voelt, dus ik denk dat hij eerst over die berg heen moet kunnen kijken.

Nee, ik neem geen contact op.

Hij is wel jarig over 1,5 maand. Dan stuur ik een kaartje en verder niks. Hij heeft niet voor niets hier uitdrukkelijk om gevraagd.



Ik ga door, met een sprankje hoop, en pas als hij helder en zonder dip zegt dat het klaar is (wat ik nietgeloof dat dat zo zal zijn), zet ik hem echt uit mijn hoofd.



Overigens kan ik via via wel volgen hoe het met hem gaat.

In zijn beleving (zeg ik even heel onaardig) heeft hij er namelijk echt een punt achter gezet. In elk geval zolang hij zich rot voelt.

Als hij zich beter voelt neemt hij echt wel contact op. Daarom kan en wil ik ook na een maand niet bellen. Want dan voelt hij zich dus nog niet beter.



Het is inderdaad lastig, onzekerheid. Ik heb er een hekel aan...

Maar in dit geval kan ik niet anders.