Relaties
alle pijlers
Vinyl weet het niet meer...
vrijdag 17 oktober 2008 om 10:39
Dag lieve mensen hier,
Ik wil graag wat tegen jullie aanhouden. Enkelen hier van het forum hebben al naar me geluisterd en me advies gegeven, maar nu op deze vrijdagochtend voel ik me helemaal ellendig, dus wil mijn verhaal graag even kwijt.
Een tijdje geleden heb ik een man ontmoet. Gewoon platonisch. We hebben ongeveer dik een maand met elkaar gemaild en heel veel gedeeld. Over relaties, teleurstellingen, onze visie op het leven, de liefde. Nou ja, best wel close geraakt.
Zijn verhaal is op dit moment niet makkelijk. Ik zal het proberen zo onherkenbaar mogelijk te houden, maar hij ligt in scheiding (al toen ik hem ontmoette), heeft kinderen en hij heeft een van zijn ouders verloren nog niet zo lang geleden.
We hebben heel fijn gepraat op de mail en dit ging over in bellen, 5 of 6 uur op een avond was geen uitzondering. Het voelde heerlijk en we liepen op wolken. Gaven elkaar energie en de zon straalde, ook voor hem.
Eigenlijk waren we toen al supergek op elkaar. Zonder dat we echt hadden gedate. Dit is het, en dat wisten we allebei. Normaal geloof ik daar niet zo in, maar het was zo. Samen kunnen we de wereld aan liet hij weten, en zo was het ook!
Op een dinsdag hebben we elkaar ontmoet. Ik moest even wennen maar uiteindelijk was het een super avond. Het weekend erna ging ik naar hem (in zijn tijdelijke kamer) en... toen wist ik het echt. Hij kwam naar buiten lopen en het was hem gewoon. Een gevoel dat ik niet eerder had gehad na alle eerdere relaties. Toen ik de avond erna vertrok smste hij me nog: jij bent het!
Het klinkt zoet, het klinkt misschien ongeloofwaardig, maar dit was zo bijzonder, we waren er allebei helemaal van ondersteboven. Iemand gevonden te hebben die gewoon je soulmate is. De andere jij.
Voor degenen die nog niet gaan gruwelen ga ik verder.
Hij is dus nog niet gescheiden. We kunnen elkaar weinig zien, wonen niet bij elkaar in de buurt en hij zit met de omgangsregeling en ik met mijn studie. Geeft niet, maar is niet makkelijk.
Vorig weekend was ik er. Helaas moest hij plotseling weg. Zijn (ex) vrouw was ziek en de kinderen ook. Of hij kon bijspringen. Natuurlijk kon hij dat, en ik ging naar huis. Teleurgesteld, dat moet ik toegeven. Het voelde zo raar ineens om weg te moeten.
En daar ging het denk ik helemaal mis. Het leven in die twee werelden vond hij al moeilijk. (met mij is het goed, als hij met de kinderen is, is het goed) Maar de werelden komen dan samen en dan heeft hij gewoon een loyaliteitsconflict. Wil niemand teleurstellen maar dat gebeurt dan toch...
Zondagavond belden we en zat hij er doorheen. Helemaal in de war. Is veel bezig met het overlijden en kan niet bij dat gevoel. Wil de boel, wat hem allemaal is overkomen dit jaar, op een rijtje zetten, maar loopt vast. Hij klonk mat en somber.
Hij was vrij deze week en vroeg om een weekje rust. (waarvan hij 2 dagen op die kamer kon zijn, de rest bij de kinderen was, waar ex ook is).
Natuurlijk viel deze ommezwaai me zwaar, en heb ik hem (stom) maandag en gisteren gesmst. En hij klonk nog zo mat en somber. smsjes zijn kort en bijna zakelijk. Hij zit er echt doorheen, dat is duidelijk.
Het is nogal niet wat, wat hij voor zijn kiezen heeft gehad dit jaar. Ik snap dat hij nu een berg voor zich ziet waar hij niet overheen kan kijken. Scheiding (zal nog een week of 6-8 duren denk ik), kinderen die hij minder kan zien, overlijden van een van zijn ouders, rouwproces om de scheiding ookal koos hij er zelf voor, en ook nog eens verliefd worden als het er eigenlijk niet de tijd voor is.
Aan zijn gevoel ligt het niet, dat kan niet. Maar aan de omstandigheden wel. Volgens mij wordt zijn gevoel nu ondergesneeuwd door alles wat hij als bergen voor zich ziet, en hij kan er niet overheen kijken.
Morgenavond belt hij en ik ben zo bang. Bang dat hij ermee stopt. Bang dat hij het allemaal nog niet weet. Wat moet ik dan doen? Hem de tijd geven? Hoelang? Wil ik wel op hem wachten?
Natuurlijk wil ik op hem wachten! Als ik maar zou weten dat ik ook daadwerkelijk ergens op wacht.
Wat kan ik wel van hem verlangen, wat niet?
Ik weet het niet meer, ben gewoon misselijk van de zenuwen en kan alleen maar brullen vanmorgen. Pff... Het idee alleen al dat ik een week geleden nog naast hem wakker werd en alles gewoon goed was...
Zouden jullie hier eens op willen schijnen? Herkennen jullie dit wellicht? Ervaringen? Ik weet dat ik eigenlijk moet afwachten wat hij me morgenavond zegt. Dan belt hij. Maar het zit me zo hoog, ik vlieg tegen de muren op hier, dus praat er graag over.
PS. we kennen elkaar kort, dat weet ik. Maar mensen die zeggen dat je als je elkaar nog maar zo kort kent, je niet kunt weten of iemand het wel of niet is: ik geloofde het ook niet. Tot nu met hem. Bizar maar waar... dus daar wil ik liever niet over in discussie...
Ik wil graag wat tegen jullie aanhouden. Enkelen hier van het forum hebben al naar me geluisterd en me advies gegeven, maar nu op deze vrijdagochtend voel ik me helemaal ellendig, dus wil mijn verhaal graag even kwijt.
Een tijdje geleden heb ik een man ontmoet. Gewoon platonisch. We hebben ongeveer dik een maand met elkaar gemaild en heel veel gedeeld. Over relaties, teleurstellingen, onze visie op het leven, de liefde. Nou ja, best wel close geraakt.
Zijn verhaal is op dit moment niet makkelijk. Ik zal het proberen zo onherkenbaar mogelijk te houden, maar hij ligt in scheiding (al toen ik hem ontmoette), heeft kinderen en hij heeft een van zijn ouders verloren nog niet zo lang geleden.
We hebben heel fijn gepraat op de mail en dit ging over in bellen, 5 of 6 uur op een avond was geen uitzondering. Het voelde heerlijk en we liepen op wolken. Gaven elkaar energie en de zon straalde, ook voor hem.
Eigenlijk waren we toen al supergek op elkaar. Zonder dat we echt hadden gedate. Dit is het, en dat wisten we allebei. Normaal geloof ik daar niet zo in, maar het was zo. Samen kunnen we de wereld aan liet hij weten, en zo was het ook!
Op een dinsdag hebben we elkaar ontmoet. Ik moest even wennen maar uiteindelijk was het een super avond. Het weekend erna ging ik naar hem (in zijn tijdelijke kamer) en... toen wist ik het echt. Hij kwam naar buiten lopen en het was hem gewoon. Een gevoel dat ik niet eerder had gehad na alle eerdere relaties. Toen ik de avond erna vertrok smste hij me nog: jij bent het!
Het klinkt zoet, het klinkt misschien ongeloofwaardig, maar dit was zo bijzonder, we waren er allebei helemaal van ondersteboven. Iemand gevonden te hebben die gewoon je soulmate is. De andere jij.
Voor degenen die nog niet gaan gruwelen ga ik verder.
Hij is dus nog niet gescheiden. We kunnen elkaar weinig zien, wonen niet bij elkaar in de buurt en hij zit met de omgangsregeling en ik met mijn studie. Geeft niet, maar is niet makkelijk.
Vorig weekend was ik er. Helaas moest hij plotseling weg. Zijn (ex) vrouw was ziek en de kinderen ook. Of hij kon bijspringen. Natuurlijk kon hij dat, en ik ging naar huis. Teleurgesteld, dat moet ik toegeven. Het voelde zo raar ineens om weg te moeten.
En daar ging het denk ik helemaal mis. Het leven in die twee werelden vond hij al moeilijk. (met mij is het goed, als hij met de kinderen is, is het goed) Maar de werelden komen dan samen en dan heeft hij gewoon een loyaliteitsconflict. Wil niemand teleurstellen maar dat gebeurt dan toch...
Zondagavond belden we en zat hij er doorheen. Helemaal in de war. Is veel bezig met het overlijden en kan niet bij dat gevoel. Wil de boel, wat hem allemaal is overkomen dit jaar, op een rijtje zetten, maar loopt vast. Hij klonk mat en somber.
Hij was vrij deze week en vroeg om een weekje rust. (waarvan hij 2 dagen op die kamer kon zijn, de rest bij de kinderen was, waar ex ook is).
Natuurlijk viel deze ommezwaai me zwaar, en heb ik hem (stom) maandag en gisteren gesmst. En hij klonk nog zo mat en somber. smsjes zijn kort en bijna zakelijk. Hij zit er echt doorheen, dat is duidelijk.
Het is nogal niet wat, wat hij voor zijn kiezen heeft gehad dit jaar. Ik snap dat hij nu een berg voor zich ziet waar hij niet overheen kan kijken. Scheiding (zal nog een week of 6-8 duren denk ik), kinderen die hij minder kan zien, overlijden van een van zijn ouders, rouwproces om de scheiding ookal koos hij er zelf voor, en ook nog eens verliefd worden als het er eigenlijk niet de tijd voor is.
Aan zijn gevoel ligt het niet, dat kan niet. Maar aan de omstandigheden wel. Volgens mij wordt zijn gevoel nu ondergesneeuwd door alles wat hij als bergen voor zich ziet, en hij kan er niet overheen kijken.
Morgenavond belt hij en ik ben zo bang. Bang dat hij ermee stopt. Bang dat hij het allemaal nog niet weet. Wat moet ik dan doen? Hem de tijd geven? Hoelang? Wil ik wel op hem wachten?
Natuurlijk wil ik op hem wachten! Als ik maar zou weten dat ik ook daadwerkelijk ergens op wacht.
Wat kan ik wel van hem verlangen, wat niet?
Ik weet het niet meer, ben gewoon misselijk van de zenuwen en kan alleen maar brullen vanmorgen. Pff... Het idee alleen al dat ik een week geleden nog naast hem wakker werd en alles gewoon goed was...
Zouden jullie hier eens op willen schijnen? Herkennen jullie dit wellicht? Ervaringen? Ik weet dat ik eigenlijk moet afwachten wat hij me morgenavond zegt. Dan belt hij. Maar het zit me zo hoog, ik vlieg tegen de muren op hier, dus praat er graag over.
PS. we kennen elkaar kort, dat weet ik. Maar mensen die zeggen dat je als je elkaar nog maar zo kort kent, je niet kunt weten of iemand het wel of niet is: ik geloofde het ook niet. Tot nu met hem. Bizar maar waar... dus daar wil ik liever niet over in discussie...
maandag 3 november 2008 om 14:39
Nou ja, definitief.... In zijn opinie nu definitief.
Want hij kan niet zeggen dat het goed komt en wanneer. Maar tevens ook niet dat het niet meer goed komt.
Hij weet nu niks meer, en daarom zet hij er nu een punt achter, omdat hij het niet overziet.
In die zin definitief. Maar niet letterlijk hoor, als hij dat nu had gezegd, dan had ik er wel gehoor aan moeten geven. Maar omdat hij het nu zegt vanuit zijn opinie nu en ik wel helder kan denken geloof ik dat niet.
Klein detail:
We hebben elkaar echt op het verkeerde moment getroffen. Je bent het mooiste wat me in de laatste 2 jaar is overkomen, echt waar, maar het kan nu niet bestaan. Ik kan en wil ook geen uitspraken doen over de toekomst. Je verdient het beste, maar dat kan ik je nu niet geven, ik kan je geen garantie geven, ik kan je niets geven wat jij nu nodig hebt.
Zo dus...
Want hij kan niet zeggen dat het goed komt en wanneer. Maar tevens ook niet dat het niet meer goed komt.
Hij weet nu niks meer, en daarom zet hij er nu een punt achter, omdat hij het niet overziet.
In die zin definitief. Maar niet letterlijk hoor, als hij dat nu had gezegd, dan had ik er wel gehoor aan moeten geven. Maar omdat hij het nu zegt vanuit zijn opinie nu en ik wel helder kan denken geloof ik dat niet.
Klein detail:
We hebben elkaar echt op het verkeerde moment getroffen. Je bent het mooiste wat me in de laatste 2 jaar is overkomen, echt waar, maar het kan nu niet bestaan. Ik kan en wil ook geen uitspraken doen over de toekomst. Je verdient het beste, maar dat kan ik je nu niet geven, ik kan je geen garantie geven, ik kan je niets geven wat jij nu nodig hebt.
Zo dus...
maandag 3 november 2008 om 20:36
Och lieve Vinyl, ook van mij hier nog maar een . Ik vind het heel erg knap van je hoe je ermee gaat, dat je het begrijpt en hem ook echt die ruimte laat. Laat de tijd gewoon zijn werk doen, aan jouw kant en aan die van hem. En ik geloof ook wel wat Noa (?) zegt: als het zo moet zijn dan komt het wel goed.
Dikke kus meis!
Dikke kus meis!
maandag 3 november 2008 om 20:40
Nou ja, zo knap is het op zich niet...
Ik zou nu wel naar hem toe willen, maar het is gewoon uit, en dan heb ik dan maar te accepteren, toch?
Het zou nu ook niks zijn om hem te zien of te spreken, zijn depressie maakt dat het niet eens gezellig zou zijn.
Maar zit hier nu wel een partijtje te janken. Het is zo stil ineens...
Ik zou nu wel naar hem toe willen, maar het is gewoon uit, en dan heb ik dan maar te accepteren, toch?
Het zou nu ook niks zijn om hem te zien of te spreken, zijn depressie maakt dat het niet eens gezellig zou zijn.
Maar zit hier nu wel een partijtje te janken. Het is zo stil ineens...
maandag 3 november 2008 om 20:49
Vroeger werkte ik in de plaats waar jij woont. Maar ja, dat was vroegah.
En qua winterslaap: is ook wel weer zonde, want na deze allereerste diep-ellendige dagen waarvan je denkt dat ze nooit ophouden en dat het altijd zo k*t blijft voelen, komen er echt weer dagen dat je weer een beetje kunt genieten. En dat zou je allemaal missen als je in je donkere holletje blijft liggen! Maar dat dat nu absoluut niet zo voelt, dat snap ik ook.
En qua winterslaap: is ook wel weer zonde, want na deze allereerste diep-ellendige dagen waarvan je denkt dat ze nooit ophouden en dat het altijd zo k*t blijft voelen, komen er echt weer dagen dat je weer een beetje kunt genieten. En dat zou je allemaal missen als je in je donkere holletje blijft liggen! Maar dat dat nu absoluut niet zo voelt, dat snap ik ook.
maandag 3 november 2008 om 20:50
maandag 3 november 2008 om 20:52
quote:Etosha schreef op 03 november 2008 @ 20:49:
Vroeger werkte ik in de plaats waar jij woont. Maar ja, dat was vroegah.
En qua winterslaap: is ook wel weer zonde, want na deze allereerste diep-ellendige dagen waarvan je denkt dat ze nooit ophouden en dat het altijd zo k*t blijft voelen, komen er echt weer dagen dat je weer een beetje kunt genieten. En dat zou je allemaal missen als je in je donkere holletje blijft liggen! Maar dat dat nu absoluut niet zo voelt, dat snap ik ook.
Heb je ook gelijk in hoor. En er zijn nog steeds leuke dingen! Zo ga ik over een paar weken naar Barcelona.
Maar ja, ik houd niet van onzekerheid. En zolang die er is, zal ik me toch een beetje leeg voelen... Zelfs in Barcelona.
Vroeger werkte ik in de plaats waar jij woont. Maar ja, dat was vroegah.
En qua winterslaap: is ook wel weer zonde, want na deze allereerste diep-ellendige dagen waarvan je denkt dat ze nooit ophouden en dat het altijd zo k*t blijft voelen, komen er echt weer dagen dat je weer een beetje kunt genieten. En dat zou je allemaal missen als je in je donkere holletje blijft liggen! Maar dat dat nu absoluut niet zo voelt, dat snap ik ook.
Heb je ook gelijk in hoor. En er zijn nog steeds leuke dingen! Zo ga ik over een paar weken naar Barcelona.
Maar ja, ik houd niet van onzekerheid. En zolang die er is, zal ik me toch een beetje leeg voelen... Zelfs in Barcelona.
maandag 3 november 2008 om 20:52
quote:bloemetje schreef op 03 november 2008 @ 20:50:
[...]
Ik vind dit niet stom klinken hoor Noa, ik geloof het ook.
Sterkte vinyl
Dat zei hij zelf ook nog tijdens het gesprek zaterdag.
Misschien moet ik dat maar vasthouden. Al heb ik ergens meer hoop dan alleen dat. En ook weer niet...
Ben een beetje in de war geloof ik.
[...]
Ik vind dit niet stom klinken hoor Noa, ik geloof het ook.
Sterkte vinyl
Dat zei hij zelf ook nog tijdens het gesprek zaterdag.
Misschien moet ik dat maar vasthouden. Al heb ik ergens meer hoop dan alleen dat. En ook weer niet...
Ben een beetje in de war geloof ik.
maandag 3 november 2008 om 20:54
quote:Vinyl schreef op 03 november 2008 @ 20:52:
[...]
Dat zei hij zelf ook nog tijdens het gesprek zaterdag.
Misschien moet ik dat maar vasthouden. Al heb ik ergens meer hoop dan alleen dat. En ook weer niet...
Ben een beetje in de war geloof ik.En da's ook niet zo gek en dat mag ook. Net als dat het logisch is dat je je zelfs in Barcelona een beetje leeg zult voelen. Gewoon maar laten gebeuren denk ik, iets anders kun je niet doen.
[...]
Dat zei hij zelf ook nog tijdens het gesprek zaterdag.
Misschien moet ik dat maar vasthouden. Al heb ik ergens meer hoop dan alleen dat. En ook weer niet...
Ben een beetje in de war geloof ik.En da's ook niet zo gek en dat mag ook. Net als dat het logisch is dat je je zelfs in Barcelona een beetje leeg zult voelen. Gewoon maar laten gebeuren denk ik, iets anders kun je niet doen.
