Relaties
alle pijlers
baby nr 2?
vrijdag 7 november 2008 om 14:36
We lagen 's avonds in bed te praten over zijn scheiding. Toen zei hij opeens: 'Ik neem nooit meer kinderen.'. Het kwam uit zijn tenen en ik schrok er zo van dat ik binnen een seconde naast het bed stond. Ik heb heel erg gehuild. Mijn kinderwens was zo sterk! Mijn verliefdheid ook, maar als ik een keuze moest maken zou ik voor mijn kinderwens kiezen en niet voor hem. Hij zei dat het een momentopname was. Het verdriet om het achterlaten van zijn kinderen overviel hem even zo dat hij dat niet nog een keer mee wilde maken. Door niet opnieuw voor kinderen te kiezen kon hij dat voorkomen en dat sprak hij uit. Ik heb hem gezegd dat ik mijn kinderwens niet voor hem op wil geven. Voordat dit gebeurde was ik daar al duidelijk over geweest. Misschien een beetje vroeg, maar ik was de dertig gepasseerd en wilde geen risico nemen.
Een momentopname dus, maar het was wel een messteek in mijn hart.
Onze relatie bleef bestaan, we hadden wel erg ons eigen leven. Hij moest woonruimte zoeken (had eerst een tijdelijk onderkomen) en een weg vinden in de omgangsregeling met zijn kinderen. Ik had naast mijn full-time baan een bijbaantje en zat bij het theater, maar gaf dat op om te gaan studeren. Mijn studie duurde twee jaar en daarna wilde ik graag aan kinderen beginnen. Ik slikte al een half jaar de pil niet meer, omdat ik last had van bijwerkingen. We gebruikten condooms. Waarom we die opeens niet meer gebruikten is me niet bijgebleven, maar het was gelijk raak. Om half 3 ’s nachts heb ik een test gedaan en ik heb er daarna wel een half uur naar zitten staren: ik was zwanger! Terug in bed heb ik het half slapend op me in laten werken. Om half 7 werd hij een beetje wakker. Ik zei: 'Ik moet je iets vertellen!' Hij zei: 'Ik wil het niet weten.', draaide zijn rug naar me toe en sliep verder. Daar lag ik dan, dolgelukkig, met de zwangerschapstest onder mijn bed. Later zei hij dat hij wist wat ik hem wilde zeggen. En dan zo reageren? Inmiddels zegt hij het zich niet meer te herinneren en kan hij zich niet voorstellen dat hij zo heeft gereageerd.
Mijn zwangerschap was niet wat ik me er van had voorgesteld. Ik ben realistisch genoeg te beseffen dat niet alle mannen de buik van hun vrouw liefkozend aaien en tegen hun ongeboren kind praten, maar ik had wel iets meer belangstelling verwacht. Ik weet het aan het feit dat het voor mij wel de eerste keer was, maar voor hem niet. Desondanks had ik een verrukkelijke zwangerschap en heb ik van elke dag genoten.
Toen ons kind ruim een half jaar was liet ik eens vallen dat ik er graag een tweede bij zou willen. Niet om daar op dat moment gelijk mee te beginnen, maar wel met de tijd. Het was een slecht gekozen moment. Het bedrijf waar hij al bijna 15 jaar trouw in dienst was hield op te bestaan en de vooruitzichten waren somber. Ik heb hem de tijd gegeven dit een plekje te geven en aan zijn nieuwe baan te wennen. Na ruim een jaar, ons kind was op weg naar zijn tweede verjaardag, bracht ik het weer ter sprake. Hij zei me: 'Ik wil geen kinderen meer.' En 'Ik wilde er eentje met je maken, omdat jij dat zo graag wilde, maar meer niet.'. Ik heb toen aangegeven dat hij mij dit nooit zo heeft gezegd. Dat erkende hij uiteindelijk, maar een soort van spijtbetuiging –sorry- moest voldoende voor me zijn om mee te leven.
Het was de tweede messteek in mijn hart.
Na een paar weken, we waren boodschappen doen, gaf hij me een dikke knuffel en fluisterde in mijn oor: 'Wil je graag nog een kindje?'. Ik zei: 'Ja.'. Hij zei: 'Oké.'. Ik: 'Echt?'. Hij: 'Ja, maar dan moeten er wel wat dingen veranderen.', waarmee hij doelde op dat we niet altijd even gezellig tegen elkaar waren. Ik vond de plaats –de supermarkt- om dit tegen me te zeggen wat vreemd, maar was tevens reuzeblij.
Er gebeurde echter niets. We vreeën wel, maar niet tot zo ver dat er een zwangerschap uit kon komen. Ik vroeg hem om opheldering. Hij vertelde me dat hij het moeilijk vond een kindje te maken als alles tussen ons nog niet helemaal gezellig verliep. Daar kon ik me wat bij voorstellen en wilde best even wachten. Na verloop van tijd vond ik het lang genoeg goed gaan, hij echter niet. Ik werd gek van de onduidelijkheid en zei hem dan nu ‘het boek even te sluiten’ door weer een voorbehoedsmiddel te gaan gebruiken. Ik vroeg hem wel of het boek wat hem betreft nog weer open kon. Hij antwoordde niet gelijk duidelijk, terwijl ik dat wel nodig had. Uiteindelijk gaf hij aan dat het boek wel weer open kon.
Weer een paar maanden later zei ik ’s avonds: 'Zullen we het boek weer open doen?'. 'Boek? Welk boek?', 'Het boek wat we tijdens de vakantie dicht hebben gedaan.', 'Oh, dat boek. Nee, nu nog niet.'. Nu nog niet? Dus wel een keer? En wanneer dan? Ik vroeg het niet.
Een paar weken later liepen we bij een garage auto’s te kijken. Zijn oog viel op zo’n auto waar je nog twee extra stoelen achterin kunt plaatsen. Ik zei dat we dan zeker het boek weer open konden doen. Hij antwoordde dat dat dan zéker kon.
Weer later zei ik ’s avonds: 'Ik wil nog een kindje met je maken.' Hij wilde het er niet over hebben. Ik vroeg hem wanneer we het er dan over gingen hebben, hij wilde het er ‘volgende week’ over hebben. Waarom niet op dat moment: omdat we dan ruzie zouden krijgen. Dat voorspelde weinig goeds. Ik begrijp niet goed waarom er (altijd) tijd moet zitten tussen het moment waarop ik iets wil bespreken en het moment waarop we dat dan uiteindelijk doen. Ik vroeg hem of hij wel naar me wilde luisteren, omdat ik een paar dingen wilde zeggen. Dat was goed. In vogelvlucht noemde ik alles vanaf het ‘supermarkt-moment’ en dat ik er niet op zat te wachten voor een derde keer een messteek in mijn hart te ontvangen. Hij heeft inderdaad alleen geluisterd en niets teruggezegd. De volgende dag werd ik doodmoe wakker, was duizelig, misselijk en baalde er van dat dit alles zo moeizaam ging, verlangde naar duidelijkheid.
Niets heeft hij er nog over gezegd, alleen tussen neus en lippen door dat ik er niet voor moest zorgen ‘dat we vanavond weer zo ongezellig gingen slapen’.
Ik word gek van al dat wachten! Durf inmiddels niet nergens zomaar meer over te beginnen, krijg altijd de reactie ‘ik ben geen prater’. Wat begon als een actieve relatie is nu een relatie waarin weinig tot niet gecommuniceerd wordt. Nee, ik wil niet bij hem weg. Zeker niet om ons kind! En verder gaat het goed tussen ons, het is geen geval van dat een tweede kindje onze relatie zou moeten redden ofzo (geloof ik ook niet in), ik verlang gewoon zo naar nog een zwangerschap en nog een kindje voor ons drieën. Ik verlang naar duidelijkheid, maar ben dus zooooooo bang voor het moment dat ik die duidelijkheid ga krijgen! Bang voor dat hij me gaat zeggen dat hij het echt niet meer wil. In mijn omgeving is wel eens geopperd aan de pil te gaan en ‘m dan niet te slikken. No way! Stel dat ik wel zwanger raak, hebben we er (weer?) niet samen voor gekozen. Ik verlang er zo naar dat iemand (= hij) tegen me zegt: “Met jou wil ik een kindje maken.”. Dat is toch echte liefde? Heb niet de makkelijkste relaties achter de rug. En hij is gek op ons kind, kan me niet voorstellen dat hij niet van een tweede zou houden.
Voor nu wacht ik volgende week maar af………………………
Ik heb al hierover al eerder op het forum geschreven. Daarna kwam het supermarktmoment. Ben weer terug bij af.............
Een momentopname dus, maar het was wel een messteek in mijn hart.
Onze relatie bleef bestaan, we hadden wel erg ons eigen leven. Hij moest woonruimte zoeken (had eerst een tijdelijk onderkomen) en een weg vinden in de omgangsregeling met zijn kinderen. Ik had naast mijn full-time baan een bijbaantje en zat bij het theater, maar gaf dat op om te gaan studeren. Mijn studie duurde twee jaar en daarna wilde ik graag aan kinderen beginnen. Ik slikte al een half jaar de pil niet meer, omdat ik last had van bijwerkingen. We gebruikten condooms. Waarom we die opeens niet meer gebruikten is me niet bijgebleven, maar het was gelijk raak. Om half 3 ’s nachts heb ik een test gedaan en ik heb er daarna wel een half uur naar zitten staren: ik was zwanger! Terug in bed heb ik het half slapend op me in laten werken. Om half 7 werd hij een beetje wakker. Ik zei: 'Ik moet je iets vertellen!' Hij zei: 'Ik wil het niet weten.', draaide zijn rug naar me toe en sliep verder. Daar lag ik dan, dolgelukkig, met de zwangerschapstest onder mijn bed. Later zei hij dat hij wist wat ik hem wilde zeggen. En dan zo reageren? Inmiddels zegt hij het zich niet meer te herinneren en kan hij zich niet voorstellen dat hij zo heeft gereageerd.
Mijn zwangerschap was niet wat ik me er van had voorgesteld. Ik ben realistisch genoeg te beseffen dat niet alle mannen de buik van hun vrouw liefkozend aaien en tegen hun ongeboren kind praten, maar ik had wel iets meer belangstelling verwacht. Ik weet het aan het feit dat het voor mij wel de eerste keer was, maar voor hem niet. Desondanks had ik een verrukkelijke zwangerschap en heb ik van elke dag genoten.
Toen ons kind ruim een half jaar was liet ik eens vallen dat ik er graag een tweede bij zou willen. Niet om daar op dat moment gelijk mee te beginnen, maar wel met de tijd. Het was een slecht gekozen moment. Het bedrijf waar hij al bijna 15 jaar trouw in dienst was hield op te bestaan en de vooruitzichten waren somber. Ik heb hem de tijd gegeven dit een plekje te geven en aan zijn nieuwe baan te wennen. Na ruim een jaar, ons kind was op weg naar zijn tweede verjaardag, bracht ik het weer ter sprake. Hij zei me: 'Ik wil geen kinderen meer.' En 'Ik wilde er eentje met je maken, omdat jij dat zo graag wilde, maar meer niet.'. Ik heb toen aangegeven dat hij mij dit nooit zo heeft gezegd. Dat erkende hij uiteindelijk, maar een soort van spijtbetuiging –sorry- moest voldoende voor me zijn om mee te leven.
Het was de tweede messteek in mijn hart.
Na een paar weken, we waren boodschappen doen, gaf hij me een dikke knuffel en fluisterde in mijn oor: 'Wil je graag nog een kindje?'. Ik zei: 'Ja.'. Hij zei: 'Oké.'. Ik: 'Echt?'. Hij: 'Ja, maar dan moeten er wel wat dingen veranderen.', waarmee hij doelde op dat we niet altijd even gezellig tegen elkaar waren. Ik vond de plaats –de supermarkt- om dit tegen me te zeggen wat vreemd, maar was tevens reuzeblij.
Er gebeurde echter niets. We vreeën wel, maar niet tot zo ver dat er een zwangerschap uit kon komen. Ik vroeg hem om opheldering. Hij vertelde me dat hij het moeilijk vond een kindje te maken als alles tussen ons nog niet helemaal gezellig verliep. Daar kon ik me wat bij voorstellen en wilde best even wachten. Na verloop van tijd vond ik het lang genoeg goed gaan, hij echter niet. Ik werd gek van de onduidelijkheid en zei hem dan nu ‘het boek even te sluiten’ door weer een voorbehoedsmiddel te gaan gebruiken. Ik vroeg hem wel of het boek wat hem betreft nog weer open kon. Hij antwoordde niet gelijk duidelijk, terwijl ik dat wel nodig had. Uiteindelijk gaf hij aan dat het boek wel weer open kon.
Weer een paar maanden later zei ik ’s avonds: 'Zullen we het boek weer open doen?'. 'Boek? Welk boek?', 'Het boek wat we tijdens de vakantie dicht hebben gedaan.', 'Oh, dat boek. Nee, nu nog niet.'. Nu nog niet? Dus wel een keer? En wanneer dan? Ik vroeg het niet.
Een paar weken later liepen we bij een garage auto’s te kijken. Zijn oog viel op zo’n auto waar je nog twee extra stoelen achterin kunt plaatsen. Ik zei dat we dan zeker het boek weer open konden doen. Hij antwoordde dat dat dan zéker kon.
Weer later zei ik ’s avonds: 'Ik wil nog een kindje met je maken.' Hij wilde het er niet over hebben. Ik vroeg hem wanneer we het er dan over gingen hebben, hij wilde het er ‘volgende week’ over hebben. Waarom niet op dat moment: omdat we dan ruzie zouden krijgen. Dat voorspelde weinig goeds. Ik begrijp niet goed waarom er (altijd) tijd moet zitten tussen het moment waarop ik iets wil bespreken en het moment waarop we dat dan uiteindelijk doen. Ik vroeg hem of hij wel naar me wilde luisteren, omdat ik een paar dingen wilde zeggen. Dat was goed. In vogelvlucht noemde ik alles vanaf het ‘supermarkt-moment’ en dat ik er niet op zat te wachten voor een derde keer een messteek in mijn hart te ontvangen. Hij heeft inderdaad alleen geluisterd en niets teruggezegd. De volgende dag werd ik doodmoe wakker, was duizelig, misselijk en baalde er van dat dit alles zo moeizaam ging, verlangde naar duidelijkheid.
Niets heeft hij er nog over gezegd, alleen tussen neus en lippen door dat ik er niet voor moest zorgen ‘dat we vanavond weer zo ongezellig gingen slapen’.
Ik word gek van al dat wachten! Durf inmiddels niet nergens zomaar meer over te beginnen, krijg altijd de reactie ‘ik ben geen prater’. Wat begon als een actieve relatie is nu een relatie waarin weinig tot niet gecommuniceerd wordt. Nee, ik wil niet bij hem weg. Zeker niet om ons kind! En verder gaat het goed tussen ons, het is geen geval van dat een tweede kindje onze relatie zou moeten redden ofzo (geloof ik ook niet in), ik verlang gewoon zo naar nog een zwangerschap en nog een kindje voor ons drieën. Ik verlang naar duidelijkheid, maar ben dus zooooooo bang voor het moment dat ik die duidelijkheid ga krijgen! Bang voor dat hij me gaat zeggen dat hij het echt niet meer wil. In mijn omgeving is wel eens geopperd aan de pil te gaan en ‘m dan niet te slikken. No way! Stel dat ik wel zwanger raak, hebben we er (weer?) niet samen voor gekozen. Ik verlang er zo naar dat iemand (= hij) tegen me zegt: “Met jou wil ik een kindje maken.”. Dat is toch echte liefde? Heb niet de makkelijkste relaties achter de rug. En hij is gek op ons kind, kan me niet voorstellen dat hij niet van een tweede zou houden.
Voor nu wacht ik volgende week maar af………………………
Ik heb al hierover al eerder op het forum geschreven. Daarna kwam het supermarktmoment. Ben weer terug bij af.............
vrijdag 7 november 2008 om 16:11
Overigens vind het argument dat alle kinderen dol op hem zijn, geeneens een argument. Ik ben ook dol op katten, maar meer dan 1 kat hoef ik niet. Jaja, katten en kinderen zijn niet hetzelfde, maar toch.
Met mensenlevens spring je niet zo roekeloos om zoals jij dat doet. Even een kindje erbij nemen omdat jij dat zo graag wil, vind ik onbehoorlijk als je man het pertinent niet wil. Het gaat wel om een extra kindje, een extra zoveel jaar opvoeding, een extra babytijd, een extra puberteit, een extra mensenleven met eventuele hobbels op de weg. Ik sla stoms stijl achterover als ik zie hoe makkelijk vrouwen een levend wezen op de wereld zetten.
Met mensenlevens spring je niet zo roekeloos om zoals jij dat doet. Even een kindje erbij nemen omdat jij dat zo graag wil, vind ik onbehoorlijk als je man het pertinent niet wil. Het gaat wel om een extra kindje, een extra zoveel jaar opvoeding, een extra babytijd, een extra puberteit, een extra mensenleven met eventuele hobbels op de weg. Ik sla stoms stijl achterover als ik zie hoe makkelijk vrouwen een levend wezen op de wereld zetten.
vrijdag 7 november 2008 om 16:11
quote:eleonora schreef op 07 november 2008 @ 16:08:
[...]
Hou toch eens op met meepraten over dingen waar je geen verstand van hebt Elninjoo. Jij wil geen kinderen en mensen die dat wel willen en die er problemen mee hebben die serveer jij steevast af als sukkels en types die maar een spuitje van het een of ander moeten krijgen. Het wordt saai dat verhaal van je.Als mensen een andere verslaving hebben probeert men ze er voor hun eigen bestwil ook vanaf te helpen. Lijkt me dat TO zich zonder die rammelende eierstokken beter zou voelen in haar relatie, terwijl ze nu door haar gedrag haar man misschien van haar weg jaagt.
[...]
Hou toch eens op met meepraten over dingen waar je geen verstand van hebt Elninjoo. Jij wil geen kinderen en mensen die dat wel willen en die er problemen mee hebben die serveer jij steevast af als sukkels en types die maar een spuitje van het een of ander moeten krijgen. Het wordt saai dat verhaal van je.Als mensen een andere verslaving hebben probeert men ze er voor hun eigen bestwil ook vanaf te helpen. Lijkt me dat TO zich zonder die rammelende eierstokken beter zou voelen in haar relatie, terwijl ze nu door haar gedrag haar man misschien van haar weg jaagt.
vrijdag 7 november 2008 om 16:12
Oh, ik zie het al uit je vorige topic. Hij heeft 2 kinderen bij zijn ex.
In je vorige topic zeg je wel te weten waarom hij er geen meer wil. Hij wil zijn vrijheid niet missen, het kost teveel geld en hij vindt zichzelf te oud worden.
Leg je er bij neer, of pak je biezen zou ik zeggen. Dit komt jullie relatie zeker niet ten goede.
In je vorige topic zeg je wel te weten waarom hij er geen meer wil. Hij wil zijn vrijheid niet missen, het kost teveel geld en hij vindt zichzelf te oud worden.
Leg je er bij neer, of pak je biezen zou ik zeggen. Dit komt jullie relatie zeker niet ten goede.
...
vrijdag 7 november 2008 om 16:13
Nou, ik vraag me altijd af of dat rammelende eierstokken-verhaal wel klopt hoor. Als je al een kind hebt, is dat dan niet bevredigd? Natuurlijk kun je een heel gezin willen, maar de basis is toch al bevredigd? Relatie plus kind. Lijkt me duidelijk.
Ja, dan krijg je opmerkingen als: mijn moederhart is zo groot. Nou, wat als je hart heel groot is voor liefde? Neem je dan ook een harem aan mannen? Of een groot dierenhart, heb je dan ook een hele zoo binennlopen?
Ja, dan krijg je opmerkingen als: mijn moederhart is zo groot. Nou, wat als je hart heel groot is voor liefde? Neem je dan ook een harem aan mannen? Of een groot dierenhart, heb je dan ook een hele zoo binennlopen?
vrijdag 7 november 2008 om 16:15
quote:elninjoo schreef op 07 november 2008 @ 16:11:
[...]
Als mensen een andere verslaving hebben probeert men ze er voor hun eigen bestwil ook vanaf te helpen. Lijkt me dat TO zich zonder die rammelende eierstokken beter zou voelen in haar relatie, terwijl ze nu door haar gedrag haar man misschien van haar weg jaagt.
Ik weet niet of het je opvalt maar de topic openster heeft het werkelijk heel moeilijk met dit dilemma.
We kunnen haar hier allemaal wel af gaan fakkelen en roepen dat ze een verwende kleuter is en dat ze maar tegen hormonen moet gaan spuiten maar voor haar is het nogal wat. Zij zal waarschijnlijk de moeilijkste keuze van haar leven moeten gaan maken. Je zult maar voor zo'n keuze staan....
Mag ze daar misschien even met wat meer respect toegesproken worden? Of moet het áltijd van dik hout zaagt men planken zijn?
[...]
Als mensen een andere verslaving hebben probeert men ze er voor hun eigen bestwil ook vanaf te helpen. Lijkt me dat TO zich zonder die rammelende eierstokken beter zou voelen in haar relatie, terwijl ze nu door haar gedrag haar man misschien van haar weg jaagt.
Ik weet niet of het je opvalt maar de topic openster heeft het werkelijk heel moeilijk met dit dilemma.
We kunnen haar hier allemaal wel af gaan fakkelen en roepen dat ze een verwende kleuter is en dat ze maar tegen hormonen moet gaan spuiten maar voor haar is het nogal wat. Zij zal waarschijnlijk de moeilijkste keuze van haar leven moeten gaan maken. Je zult maar voor zo'n keuze staan....
Mag ze daar misschien even met wat meer respect toegesproken worden? Of moet het áltijd van dik hout zaagt men planken zijn?
vrijdag 7 november 2008 om 16:17
@Eleonora. Ik kan de uitdrukking (wie heeft die trouwens verzonnen??) 'rammelende eierstokken' zo langzamerhand ook niet meer horen / lezen.
Blijkbaar is het -in elk geval op dit forum- zo dat als die dingen rammelen er stante pede gehoor aan gegeven moet worden, alle rationele argumenten er niet meer toe doen, het allemaal vanzelf wel goed zal komen als het kind er eenmaal is (met als argument 'een kind heeft vooral liefde nodig') en alle tegenwerpingen van partner als sneeuw voor de zon verdwijnen als de 'bekroning van de liefde' eenmaal geboren is.
Sorry hoor, maar in sprookjes geloof ik al heel lang niet meer!
Blijkbaar is het -in elk geval op dit forum- zo dat als die dingen rammelen er stante pede gehoor aan gegeven moet worden, alle rationele argumenten er niet meer toe doen, het allemaal vanzelf wel goed zal komen als het kind er eenmaal is (met als argument 'een kind heeft vooral liefde nodig') en alle tegenwerpingen van partner als sneeuw voor de zon verdwijnen als de 'bekroning van de liefde' eenmaal geboren is.
Sorry hoor, maar in sprookjes geloof ik al heel lang niet meer!
vrijdag 7 november 2008 om 16:20
quote:Digitalis schreef op 07 november 2008 @ 16:13:
Nou, ik vraag me altijd af of dat rammelende eierstokken-verhaal wel klopt hoor. Als je al een kind hebt, is dat dan niet bevredigd? Als je hier die topics voorbij ziet komen van vrouwen die er bij hun man nog een 3e door willen drukken, dan vraag ik me dat af. Klinkt nog net zo verslaafd als vrouwen die voor 'n eerste gaan.
Nou, ik vraag me altijd af of dat rammelende eierstokken-verhaal wel klopt hoor. Als je al een kind hebt, is dat dan niet bevredigd? Als je hier die topics voorbij ziet komen van vrouwen die er bij hun man nog een 3e door willen drukken, dan vraag ik me dat af. Klinkt nog net zo verslaafd als vrouwen die voor 'n eerste gaan.
vrijdag 7 november 2008 om 16:21
Leo, ik kan me heel vaak in je postings vinden, maar hier sla je naar mijn gevoel de plank mis. TO gedraagt zich wel degelijk als een verwende kleuter. In plaats van dat ze blij is met het kind dat man tegen heug en meug met haar heeft gekregen, kan ze het idee van een 2e niet loslaten.
Ik snap best dat dat een lastig gegeven is, maar idiote dingen zeggen dat man maar met een 2e kind moet leren leven, daar zakt mij de onderkaak van op het toetsenbord. Die man heeft al een compromis gesloten en heeft een aantal valide redenen waarom hij er niet meer aan wil. En zij accepteert dat niet.
Dan ben je in mijn ogen dus verkeerd bezig. Het is al gezegd, je kunt niet alles krijgen wat je wilt in het leven.
Ik snap best dat dat een lastig gegeven is, maar idiote dingen zeggen dat man maar met een 2e kind moet leren leven, daar zakt mij de onderkaak van op het toetsenbord. Die man heeft al een compromis gesloten en heeft een aantal valide redenen waarom hij er niet meer aan wil. En zij accepteert dat niet.
Dan ben je in mijn ogen dus verkeerd bezig. Het is al gezegd, je kunt niet alles krijgen wat je wilt in het leven.
vrijdag 7 november 2008 om 16:23
Dat is aan jou Pauline.
Het gaat ook heel vaak over niet terugbellende/mailende/SMS-ende mannen na een date. Heel vervelend en oeroud inmiddels maar voor de persoon die er mee te maken heeft is het een wezenlijk probleem en daarom post men dat dan op een forum. Dat er dan pittige reacties volgen, so be it.
Maar dit is een levenskeuze, en ook al hebben we daarover al 100 keer gelezen, voor in dit geval McQueen speelt het nú en doet het haar ongelooflijk veel pijn en pijn doet zeer, ook al is het pijn waar bijvoorbeeld jij en ik niet mee te maken hebben of die we niet begrijpen.
Dan kun je er ook voor kiezen om niet te reageren bijvoorbeeld want volgende week staat er weer een nieuw topic over dit probleem op de forumrol. Is het dan de moeite waard om daar ie-de-re keer te gaan vertellen hoe stom/dom/achterlijk of in ieder geval oninteressant en aanstellerig je dat vindt? Nee toch?
Het gaat ook heel vaak over niet terugbellende/mailende/SMS-ende mannen na een date. Heel vervelend en oeroud inmiddels maar voor de persoon die er mee te maken heeft is het een wezenlijk probleem en daarom post men dat dan op een forum. Dat er dan pittige reacties volgen, so be it.
Maar dit is een levenskeuze, en ook al hebben we daarover al 100 keer gelezen, voor in dit geval McQueen speelt het nú en doet het haar ongelooflijk veel pijn en pijn doet zeer, ook al is het pijn waar bijvoorbeeld jij en ik niet mee te maken hebben of die we niet begrijpen.
Dan kun je er ook voor kiezen om niet te reageren bijvoorbeeld want volgende week staat er weer een nieuw topic over dit probleem op de forumrol. Is het dan de moeite waard om daar ie-de-re keer te gaan vertellen hoe stom/dom/achterlijk of in ieder geval oninteressant en aanstellerig je dat vindt? Nee toch?
vrijdag 7 november 2008 om 16:26
quote:Pauline65 schreef op 07 november 2008 @ 16:17:
@Eleonora. Ik kan de uitdrukking (wie heeft die trouwens verzonnen??) 'rammelende eierstokken' zo langzamerhand ook niet meer horen / lezen.
Blijkbaar is het -in elk geval op dit forum- zo dat als die dingen rammelen er stante pede gehoor aan gegeven moet worden, alle rationele argumenten er niet meer toe doen, het allemaal vanzelf wel goed zal komen als het kind er eenmaal is (met als argument 'een kind heeft vooral liefde nodig') en alle tegenwerpingen van partner als sneeuw voor de zon verdwijnen als de 'bekroning van de liefde' eenmaal geboren is.
Sorry hoor, maar in sprookjes geloof ik al heel lang niet meer!
Ik denk niet dat vrouwen die rammelende eierstokken hebben zeggen dat alles uiteindelijk wel goed zal komen etc etc. Een kinderwens kan heel diep zitten (ook voor een tweede derde vierde kindje, zeker als je voor de eerste graag een broertje/zusje wilt, heel begrijpelijk) en dus vind ik dat je best iets mag wilen, net zo goed als je iets niet mag willen.
Er zal wel een besluit moeten komen en één van de twee zal zijn/haar wens niet zien uitkomen. In het geval van kinderen is het dan beter om niet nog een kind te krijgen (het is idd geen kerstboom of een auto). Dat neemt niet weg dat iemands hartewens niet uitkomt en ja, dat kan voor altijd zeer doen. Het is dan de keuze: wil ik zo graag een tweede kind dat ik bij man wegga en hopelijk (ivm leetijd) snel een andere man tref die wel nog een kindje met mij wil of blijf ik bij deze man.
@Eleonora. Ik kan de uitdrukking (wie heeft die trouwens verzonnen??) 'rammelende eierstokken' zo langzamerhand ook niet meer horen / lezen.
Blijkbaar is het -in elk geval op dit forum- zo dat als die dingen rammelen er stante pede gehoor aan gegeven moet worden, alle rationele argumenten er niet meer toe doen, het allemaal vanzelf wel goed zal komen als het kind er eenmaal is (met als argument 'een kind heeft vooral liefde nodig') en alle tegenwerpingen van partner als sneeuw voor de zon verdwijnen als de 'bekroning van de liefde' eenmaal geboren is.
Sorry hoor, maar in sprookjes geloof ik al heel lang niet meer!
Ik denk niet dat vrouwen die rammelende eierstokken hebben zeggen dat alles uiteindelijk wel goed zal komen etc etc. Een kinderwens kan heel diep zitten (ook voor een tweede derde vierde kindje, zeker als je voor de eerste graag een broertje/zusje wilt, heel begrijpelijk) en dus vind ik dat je best iets mag wilen, net zo goed als je iets niet mag willen.
Er zal wel een besluit moeten komen en één van de twee zal zijn/haar wens niet zien uitkomen. In het geval van kinderen is het dan beter om niet nog een kind te krijgen (het is idd geen kerstboom of een auto). Dat neemt niet weg dat iemands hartewens niet uitkomt en ja, dat kan voor altijd zeer doen. Het is dan de keuze: wil ik zo graag een tweede kind dat ik bij man wegga en hopelijk (ivm leetijd) snel een andere man tref die wel nog een kindje met mij wil of blijf ik bij deze man.
Poep, wie heeft jou gescheten?
vrijdag 7 november 2008 om 16:26
Wat jullie allemaal vergeten, is het feit dat ik zijn reactie erg kinderachtig en totaal respectloos vind. Daar hoor ik niemand over.
Hij moet maar eens open en eerlijk zijn, niet de makkelijke weg van je kop in het zand steken en hopen dat dit probleem wel weer overwaait want dat gebeurd dus niet. En dan ook nog de schuld naar McQueen schuiven en totaal geen rekening houden met haar gevoelens. Nee, het is mijnheer zijn denkbeeld, ikke, ikke, ikke en mijn gevoelens zijn belangrijker en dus heb jij pech.
Ik verbaas me erover dat jullie meiden, daar geen problemen mee hebben hoor.
Ik vind zijn manier van communiceren erg onvolwassen en snap helemaal dat Mc Queen daar radeloos van wordt. Bah, wat een kinderachtige houding. De hele tijd ontwijken, je hoop geven op bepaalde momenten zodat je gevoelens in een achtbaan komen te zitten enz enz.
Ik vind niet dat je dramt Mc Queen, dat slaat nergens op die reactie, als je iets zo graag wilt en je wordt zo aan het lijntje gehouden (wat dat is wat er gebeurd) dan is het toch logisch dat je er op terug komt. Hij geeft continue mixed signals af, daar zou je toch helemaal gek van worden.
Ik denk dat je voor eens en voor altijd een gesprek met hem moet gaan plannen. Dwing hem desnoods maar, want dat bullshit verhaal van: ik ben geen praten, is natuurlijk helemaal makkelijk voor hem en gebruikt hij gewoon als excuus om dit onderwerp uit de weg te gaan. Dwing hem ook maar om eens goed op een rijtje te krijgen waarom hij nu precies geen tweede wilt. Hij zal met goede argumenten aan moeten komen en jij natuurlijk ook. Probeer goed door te vragen en tot de kern door te dringen. Dat zal veel moeite en energie kosten maar er zit een bepaalde angst ergens bij hem van binnen, die hij wellicht nog niet eens zelf goed kan omschrijven.
Ga daar nu eens echt mee aan de slag. Jij zal dat zelf natuurlijk ook goed moeten voorbereiden en met goede onderbouwde argumenten aan moeten komen waarom je wél graag een tweede wil. Het zal dus van beide kanten moeten komen. En maak daarna duidelijke realistische afspraken, desnoods met een tijdstip eraan gebonden. Het is jammer dat het zo moet maar volgens mij is dat de enige manier anders onloopt hij continue weer het onderwerp. En jij creeert duidelijkheid en rust voor jezelf.
En geef niet op als je weer ruzie krijgt, dan maar weer een volgende keer proberen. Op die manier moet je op een gegeven moment scherp krijgen wat er nu écht aan de hand is en waar hij zo bang voor is.
Als bovenstaande eindelijk een beetje meer duidelijk is van beide kanten kun je altijd nog een beslissing nemen voor wel of geen tweede.
Hij moet maar eens open en eerlijk zijn, niet de makkelijke weg van je kop in het zand steken en hopen dat dit probleem wel weer overwaait want dat gebeurd dus niet. En dan ook nog de schuld naar McQueen schuiven en totaal geen rekening houden met haar gevoelens. Nee, het is mijnheer zijn denkbeeld, ikke, ikke, ikke en mijn gevoelens zijn belangrijker en dus heb jij pech.
Ik verbaas me erover dat jullie meiden, daar geen problemen mee hebben hoor.
Ik vind zijn manier van communiceren erg onvolwassen en snap helemaal dat Mc Queen daar radeloos van wordt. Bah, wat een kinderachtige houding. De hele tijd ontwijken, je hoop geven op bepaalde momenten zodat je gevoelens in een achtbaan komen te zitten enz enz.
Ik vind niet dat je dramt Mc Queen, dat slaat nergens op die reactie, als je iets zo graag wilt en je wordt zo aan het lijntje gehouden (wat dat is wat er gebeurd) dan is het toch logisch dat je er op terug komt. Hij geeft continue mixed signals af, daar zou je toch helemaal gek van worden.
Ik denk dat je voor eens en voor altijd een gesprek met hem moet gaan plannen. Dwing hem desnoods maar, want dat bullshit verhaal van: ik ben geen praten, is natuurlijk helemaal makkelijk voor hem en gebruikt hij gewoon als excuus om dit onderwerp uit de weg te gaan. Dwing hem ook maar om eens goed op een rijtje te krijgen waarom hij nu precies geen tweede wilt. Hij zal met goede argumenten aan moeten komen en jij natuurlijk ook. Probeer goed door te vragen en tot de kern door te dringen. Dat zal veel moeite en energie kosten maar er zit een bepaalde angst ergens bij hem van binnen, die hij wellicht nog niet eens zelf goed kan omschrijven.
Ga daar nu eens echt mee aan de slag. Jij zal dat zelf natuurlijk ook goed moeten voorbereiden en met goede onderbouwde argumenten aan moeten komen waarom je wél graag een tweede wil. Het zal dus van beide kanten moeten komen. En maak daarna duidelijke realistische afspraken, desnoods met een tijdstip eraan gebonden. Het is jammer dat het zo moet maar volgens mij is dat de enige manier anders onloopt hij continue weer het onderwerp. En jij creeert duidelijkheid en rust voor jezelf.
En geef niet op als je weer ruzie krijgt, dan maar weer een volgende keer proberen. Op die manier moet je op een gegeven moment scherp krijgen wat er nu écht aan de hand is en waar hij zo bang voor is.
Als bovenstaande eindelijk een beetje meer duidelijk is van beide kanten kun je altijd nog een beslissing nemen voor wel of geen tweede.
Verander wat je niet kunt accepteren en accepteer wat je niet kunt veranderen
vrijdag 7 november 2008 om 16:28
quote:eleonora schreef op 07 november 2008 @ 16:15:
[...]
Ik weet niet of het je opvalt maar de topic openster heeft het werkelijk heel moeilijk met dit dilemma.
We kunnen haar hier allemaal wel af gaan fakkelen en roepen dat ze een verwende kleuter is en dat ze maar tegen hormonen moet gaan spuiten maar voor haar is het nogal wat. Zij zal waarschijnlijk de moeilijkste keuze van haar leven moeten gaan maken. Je zult maar voor zo'n keuze staan....
Mag ze daar misschien even met wat meer respect toegesproken worden? Of moet het áltijd van dik hout zaagt men planken zijn?
Helemaal mee eens
Lekker makkelijk om een probleem af te doen met zulke reacties. Zeker als het een probleem is waarin je jezelf niet kan herkennen of inleven.
[...]
Ik weet niet of het je opvalt maar de topic openster heeft het werkelijk heel moeilijk met dit dilemma.
We kunnen haar hier allemaal wel af gaan fakkelen en roepen dat ze een verwende kleuter is en dat ze maar tegen hormonen moet gaan spuiten maar voor haar is het nogal wat. Zij zal waarschijnlijk de moeilijkste keuze van haar leven moeten gaan maken. Je zult maar voor zo'n keuze staan....
Mag ze daar misschien even met wat meer respect toegesproken worden? Of moet het áltijd van dik hout zaagt men planken zijn?
Helemaal mee eens
Lekker makkelijk om een probleem af te doen met zulke reacties. Zeker als het een probleem is waarin je jezelf niet kan herkennen of inleven.
Verander wat je niet kunt accepteren en accepteer wat je niet kunt veranderen
vrijdag 7 november 2008 om 16:28
quote:Pinksterbloempje schreef op 07 november 2008 @ 16:21:
Leo, ik kan me heel vaak in je postings vinden, maar hier sla je naar mijn gevoel de plank mis. TO gedraagt zich wel degelijk als een verwende kleuter. In plaats van dat ze blij is met het kind dat man tegen heug en meug met haar heeft gekregen, kan ze het idee van een 2e niet loslaten.
Ik snap best dat dat een lastig gegeven is, maar idiote dingen zeggen dat man maar met een 2e kind moet leren leven, daar zakt mij de onderkaak van op het toetsenbord. Die man heeft al een compromis gesloten en heeft een aantal valide redenen waarom hij er niet meer aan wil. En zij accepteert dat niet.
Dan ben je in mijn ogen dus verkeerd bezig. Het is al gezegd, je kunt niet alles krijgen wat je wilt in het leven.
Dat zal best Pinksterbloem maar de vrouw heeft pijn en voelt zich ellendig en is misschien even niet meer zo rationeel nu. Ze weet zich geen raad schrijft ze. Dat is mij althans erg duidelijk. Of de redenen van haar man valide zijn of niet, daar zijn we het over eens volgens mij, hij wil niet dus dan houdt het op. Maar dan doet dat nog wel heel veel verdriet en dan hoeft er niet geroepen te worden dat ze maar tegenhormonen moet gaan gebruiken toch?
Sjonge jonge zeg, ze komt hier met haar grootste zorg en diepste verdriet. Ik voel het door het scherm heen.
Maar goed, ik ben een weekdier, het zal wel.
Leo, ik kan me heel vaak in je postings vinden, maar hier sla je naar mijn gevoel de plank mis. TO gedraagt zich wel degelijk als een verwende kleuter. In plaats van dat ze blij is met het kind dat man tegen heug en meug met haar heeft gekregen, kan ze het idee van een 2e niet loslaten.
Ik snap best dat dat een lastig gegeven is, maar idiote dingen zeggen dat man maar met een 2e kind moet leren leven, daar zakt mij de onderkaak van op het toetsenbord. Die man heeft al een compromis gesloten en heeft een aantal valide redenen waarom hij er niet meer aan wil. En zij accepteert dat niet.
Dan ben je in mijn ogen dus verkeerd bezig. Het is al gezegd, je kunt niet alles krijgen wat je wilt in het leven.
Dat zal best Pinksterbloem maar de vrouw heeft pijn en voelt zich ellendig en is misschien even niet meer zo rationeel nu. Ze weet zich geen raad schrijft ze. Dat is mij althans erg duidelijk. Of de redenen van haar man valide zijn of niet, daar zijn we het over eens volgens mij, hij wil niet dus dan houdt het op. Maar dan doet dat nog wel heel veel verdriet en dan hoeft er niet geroepen te worden dat ze maar tegenhormonen moet gaan gebruiken toch?
Sjonge jonge zeg, ze komt hier met haar grootste zorg en diepste verdriet. Ik voel het door het scherm heen.
Maar goed, ik ben een weekdier, het zal wel.
vrijdag 7 november 2008 om 16:28
quote:Pauline65 schreef op 07 november 2008 @ 16:17:
@Eleonora. Ik kan de uitdrukking (wie heeft die trouwens verzonnen??) 'rammelende eierstokken' zo langzamerhand ook niet meer horen / lezen.
Blijkbaar is het -in elk geval op dit forum- zo dat als die dingen rammelen er stante pede gehoor aan gegeven moet worden, alle rationele argumenten er niet meer toe doen, het allemaal vanzelf wel goed zal komen als het kind er eenmaal is (met als argument 'een kind heeft vooral liefde nodig') en alle tegenwerpingen van partner als sneeuw voor de zon verdwijnen als de 'bekroning van de liefde' eenmaal geboren is.
Sorry hoor, maar in sprookjes geloof ik al heel lang niet meer!
Ja, daar ben ik het mee eens. Voor de goede orde: ik ben geen moeder en word dat zeer waarschijnlijk ook nooit.
Maar als ik zie dat jonge meisjes in een rottige situatie aan wordt geraden vooral het kind te houden en geen abortus te ondergaan, sja, dan denk ik: waarom is het zo zaligmakend, dat krijgen van kinderen?
In TO's geval, sja. Ik hoef haar niet te vertellen dat ze stom is ofzoiets. Maar ik begrijp niet dat ze niet inziet dat haar man al een compromis heeft gesloten. In een relatie besluit je samen. Haar man heeft al toegezegd om een kindje te nemen, dat is ook gebeurd. Nu wil hij niet meer. En nu 'verliest' TO. Dat lijkt me heel gelijkwaardig, een soort 1-1 dus.
En je hebt een leuke man, een lief kind, wat wil je dan nog meer? Het doet me denken eerlijk gezegd aan mensen die nog niet tevreden zijn met een Porsche en liever een Maserati hebben (ik heb de ballen verstand van auto's trouwens, maar ik zou dus liever een Maseratie hebben )
@Eleonora. Ik kan de uitdrukking (wie heeft die trouwens verzonnen??) 'rammelende eierstokken' zo langzamerhand ook niet meer horen / lezen.
Blijkbaar is het -in elk geval op dit forum- zo dat als die dingen rammelen er stante pede gehoor aan gegeven moet worden, alle rationele argumenten er niet meer toe doen, het allemaal vanzelf wel goed zal komen als het kind er eenmaal is (met als argument 'een kind heeft vooral liefde nodig') en alle tegenwerpingen van partner als sneeuw voor de zon verdwijnen als de 'bekroning van de liefde' eenmaal geboren is.
Sorry hoor, maar in sprookjes geloof ik al heel lang niet meer!
Ja, daar ben ik het mee eens. Voor de goede orde: ik ben geen moeder en word dat zeer waarschijnlijk ook nooit.
Maar als ik zie dat jonge meisjes in een rottige situatie aan wordt geraden vooral het kind te houden en geen abortus te ondergaan, sja, dan denk ik: waarom is het zo zaligmakend, dat krijgen van kinderen?
In TO's geval, sja. Ik hoef haar niet te vertellen dat ze stom is ofzoiets. Maar ik begrijp niet dat ze niet inziet dat haar man al een compromis heeft gesloten. In een relatie besluit je samen. Haar man heeft al toegezegd om een kindje te nemen, dat is ook gebeurd. Nu wil hij niet meer. En nu 'verliest' TO. Dat lijkt me heel gelijkwaardig, een soort 1-1 dus.
En je hebt een leuke man, een lief kind, wat wil je dan nog meer? Het doet me denken eerlijk gezegd aan mensen die nog niet tevreden zijn met een Porsche en liever een Maserati hebben (ik heb de ballen verstand van auto's trouwens, maar ik zou dus liever een Maseratie hebben )
vrijdag 7 november 2008 om 16:28
Ik vind dat je man je al heel ver tegemoet is gekomen door in te stemmen met een eerste kind. Het is niet redelijk om nu nog meer kinderen te 'eisen' van hem. Hij heeft een compromis gesloten: 1 kind. Ik kan me heel goed voorstellen dat hij er niet nog een wil als hij er al minimaal 3 heeft rondlopen. En als je als argument geeft dat je zo'n groot moederhart hebt, waarom geef je al die moederliefde dan niet aan zijn twee andere kinderen? Als je drie kinderen hebt om te verzorgen en van de houden dan heb je al een aardig groot gezin hoor! Of tellen zijn kinderen die hij met een andere vrouw heeft gekregen niet mee voor jou?
vrijdag 7 november 2008 om 16:31
quote:louise1 schreef op 07 november 2008 @ 15:55:
Je relatie is er niet naar om nog een kindje erbij te hebben. Ik begrijp dat je liever vandaag dan morgen zwanger bent (ivm je leeftijd is het beter niet te lang te wachten) maar ik vind dat je man je manipuleert.
Het lijkt wel of hij je een worst voorhoudt door te zeggen dat hij wel een kindje wil maar dan moet je wel liever voor hem zijn, althans, zo komt het op mij over. Met iemand met zo'n houding kun je beter niet nóg een kindje krijgen.Chical\; jawel hoor, ik vind dat hij ook respectloos omspringt met haar gevoelens.
Je relatie is er niet naar om nog een kindje erbij te hebben. Ik begrijp dat je liever vandaag dan morgen zwanger bent (ivm je leeftijd is het beter niet te lang te wachten) maar ik vind dat je man je manipuleert.
Het lijkt wel of hij je een worst voorhoudt door te zeggen dat hij wel een kindje wil maar dan moet je wel liever voor hem zijn, althans, zo komt het op mij over. Met iemand met zo'n houding kun je beter niet nóg een kindje krijgen.Chical\; jawel hoor, ik vind dat hij ook respectloos omspringt met haar gevoelens.
Poep, wie heeft jou gescheten?
vrijdag 7 november 2008 om 16:31
Haha Leo welnee, jij bent geen weekdier. Je bent gewoon begaan. Kom nou.
Ik vind haar man ook wel wat slap, maar je weet niet hoe manipulatief en zeurderig TO is geweest natuurlijk. En soms zeg je iets, enthousiast gemaakt, vergeet je even wat je echte gevoel is, en dan fluister je kennelijk in de supermarkt dat je het wel ziet zitten.
Ik vind haar man ook wel wat slap, maar je weet niet hoe manipulatief en zeurderig TO is geweest natuurlijk. En soms zeg je iets, enthousiast gemaakt, vergeet je even wat je echte gevoel is, en dan fluister je kennelijk in de supermarkt dat je het wel ziet zitten.
vrijdag 7 november 2008 om 16:33
ik vind dat je recht hebt op duidelijkheid. of je man wil graag kinderen met je of hij wil het niet. en daar kan je dan redenen voor hebben waar je over kan praten. maar zoals je het nu opschrijft krijg je de ene keer te horen dat ie niet wil en dan opeens wel en dan weer niet en dan misschien later, goh, daar zou ik ook niet blij van worden!
Ik vind dus dat je man stelling moet nemen en daar bij moet blijven zodat jij weet waar je aan toe bent. Dan kan jij ook verder (bijv. accepteren dat het bij 1 kind blijft ofzo) Het komt een relatie niet ten goede als iemand tegenstrijdige berichten afgeeft, zeker niet als het om zoiets belangrijks als kinderen gaat. Dat lijkt me dan eerder een oorzaak van een minder goede relatie dan een gevolg.
kortom, jij hebt een duidelijk standpunt en een duidelijke wens, dat is voor hem heel helder. hij geeft tegenstrijdige signalen af en zal een keus moeten maken want zo houdt hij jou lekker aan het lijntje en daar wordt niemand beter van, hij niet, jij niet en jullie relatie zeker niet
Ik vind dus dat je man stelling moet nemen en daar bij moet blijven zodat jij weet waar je aan toe bent. Dan kan jij ook verder (bijv. accepteren dat het bij 1 kind blijft ofzo) Het komt een relatie niet ten goede als iemand tegenstrijdige berichten afgeeft, zeker niet als het om zoiets belangrijks als kinderen gaat. Dat lijkt me dan eerder een oorzaak van een minder goede relatie dan een gevolg.
kortom, jij hebt een duidelijk standpunt en een duidelijke wens, dat is voor hem heel helder. hij geeft tegenstrijdige signalen af en zal een keus moeten maken want zo houdt hij jou lekker aan het lijntje en daar wordt niemand beter van, hij niet, jij niet en jullie relatie zeker niet
vrijdag 7 november 2008 om 16:34
quote:Capibara schreef op 07 november 2008 @ 16:28:
Ik vind dat je man je al heel ver tegemoet is gekomen door in te stemmen met een eerste kind. Het is niet redelijk om nu nog meer kinderen te 'eisen' van hem. Hij heeft een compromis gesloten: 1 kind. Ik kan me heel goed voorstellen dat hij er niet nog een wil als hij er al minimaal 3 heeft rondlopen. En als je als argument geeft dat je zo'n groot moederhart hebt, waarom geef je al die moederliefde dan niet aan zijn twee andere kinderen? Als je drie kinderen hebt om te verzorgen en van de houden dan heb je al een aardig groot gezin hoor! Of tellen zijn kinderen die hij met een andere vrouw heeft gekregen niet mee voor jou?
Tegemoet is gekomen???? Nou breekt mijn klomp. Als, en ik zeg, als, dat zo is dan had hij dat moeten zeggen en daar duidelijk over moeten zijn. Niet dat domme gedoe waar hij nu mee bezig is, door haar continue aan het lijntje te houden. Hij zegt dan weer het ene en dan weer het andere. Dan is het toch niet zo raar dat Mc Queen daarvan in de war raakt.
Zoals jullie het nu omschrijven is het alsof McQueen, god op haar blote knietjes mag bedanken dat mijnheer de koning het toch heeft toegestaan om haar een kind te laten krijgen. Het moet niet gekker worden nu hoor.
Ik vind dat je man je al heel ver tegemoet is gekomen door in te stemmen met een eerste kind. Het is niet redelijk om nu nog meer kinderen te 'eisen' van hem. Hij heeft een compromis gesloten: 1 kind. Ik kan me heel goed voorstellen dat hij er niet nog een wil als hij er al minimaal 3 heeft rondlopen. En als je als argument geeft dat je zo'n groot moederhart hebt, waarom geef je al die moederliefde dan niet aan zijn twee andere kinderen? Als je drie kinderen hebt om te verzorgen en van de houden dan heb je al een aardig groot gezin hoor! Of tellen zijn kinderen die hij met een andere vrouw heeft gekregen niet mee voor jou?
Tegemoet is gekomen???? Nou breekt mijn klomp. Als, en ik zeg, als, dat zo is dan had hij dat moeten zeggen en daar duidelijk over moeten zijn. Niet dat domme gedoe waar hij nu mee bezig is, door haar continue aan het lijntje te houden. Hij zegt dan weer het ene en dan weer het andere. Dan is het toch niet zo raar dat Mc Queen daarvan in de war raakt.
Zoals jullie het nu omschrijven is het alsof McQueen, god op haar blote knietjes mag bedanken dat mijnheer de koning het toch heeft toegestaan om haar een kind te laten krijgen. Het moet niet gekker worden nu hoor.
Verander wat je niet kunt accepteren en accepteer wat je niet kunt veranderen
