Psyche
alle pijlers
Rouwverwerking
vrijdag 30 mei 2008 om 12:02
Ik open dit topic, omdat ik bij mezelf merk dat ik na bijna anderhalf jaar nog dagelijks bezig ben met de dood van mijn vader.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
Mijn vader is in december 2006 plotseling overleden na een hersenbloeding. Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen en dat doet na al die tijd nog steeds vreselijk veel pijn.
Daarnaast maak ik me ook zorgen om mijn moeder. Ze vereenzaamt heel erg. Ze is na mijn vaders dood niet meer gelukkig geweest. En het lijkt wel of dat de laatste tijd steeds erger wordt. Ik kan haar niet helpen, ik kan alleen maar naar haar luisteren en er zoveel mogelijk zijn voor haar.
De reden dat ik dit topic open is dat ik nog steeds de behoefte heb om hier over te praten en ik wil geen andere topics 'vervuilen' met mijn verhaal.
Misschien zijn er nog meer mensen met dit soort gevoelens en kunnen we elkaar hier af en toe even helpen. Misschien wil je advies over hoe iemand te helpen in een rouwproces, of heb je zelf hulp nodig. Of misschien wil je het alleen maar even van je afschrijven, even lekker huilen of herinneringen aan je dierbare overledene kwijt.
woensdag 5 november 2008 om 15:23
Mmmmm raar ik had maandag een berichtje geplaatst..maar die zie ik nu niet!
Ten eerste... Hi everybody (new day new president...new life ...ja toch)
Sorry dat ik een tijd niet ben langs geweest.... met mij gaa thet op zich erg goed maar met de feestdagen voor de deur voel ik het aan komen...
Wat veel nieuwe mensen hier zeg...... veel sterkte met jullie verlies....
Ik heb voro het eerst over mijn vader gedroomt,.... het was zo raar zo echt.......ik heb hem in dec al 3 jaar niet gezien.... maar op dat moment hoorde ik zijn stem ik herkende dat gelijk mijn hart begon harder te kloppen het gevoel wat ik had in die droom kon ik me nog zo goed herrinderen.... hij zat bij me in de tuin..te lachen om mijn jongenste die weer 4 kikkers in zijn broek zak stopte..... waar op ik zei..max...doe dat nou niet ga je handen wassen...waar op mijn vader lachte en Zei Dutch maak je neit zo druk laat het een lekkere jongen zijn!... en toen werd ik wakker,..nog zo hard geprobeert om weer in slaap te komen en ver te gaan met de droom..maar te vergeefs...
zijn stem klonk zo echt... ik kon hem bijna ruiken..heel appart..... helaas maar bij een droom gebleven..maar voor heeeel even voelde het als of hij er echt was....net als vroeger..
Omdat ik hier in amerika woon ben ik gelijk weer aan het werk gegaan.. ik zou naar nederland op vakantie gaan en daarna van baan verwisselen,..
Echt rouwen heb ik voor mijn gevvoel nooit gedan...niet gezamelijk.. in mjin eentje als ik in bed lag.... zachtjes huilen en niemand wakker maken...... ik wil niemand lastig vallen met mijn verdriet....*zucht*
Ten eerste... Hi everybody (new day new president...new life ...ja toch)
Sorry dat ik een tijd niet ben langs geweest.... met mij gaa thet op zich erg goed maar met de feestdagen voor de deur voel ik het aan komen...
Wat veel nieuwe mensen hier zeg...... veel sterkte met jullie verlies....
Ik heb voro het eerst over mijn vader gedroomt,.... het was zo raar zo echt.......ik heb hem in dec al 3 jaar niet gezien.... maar op dat moment hoorde ik zijn stem ik herkende dat gelijk mijn hart begon harder te kloppen het gevoel wat ik had in die droom kon ik me nog zo goed herrinderen.... hij zat bij me in de tuin..te lachen om mijn jongenste die weer 4 kikkers in zijn broek zak stopte..... waar op ik zei..max...doe dat nou niet ga je handen wassen...waar op mijn vader lachte en Zei Dutch maak je neit zo druk laat het een lekkere jongen zijn!... en toen werd ik wakker,..nog zo hard geprobeert om weer in slaap te komen en ver te gaan met de droom..maar te vergeefs...
zijn stem klonk zo echt... ik kon hem bijna ruiken..heel appart..... helaas maar bij een droom gebleven..maar voor heeeel even voelde het als of hij er echt was....net als vroeger..
Omdat ik hier in amerika woon ben ik gelijk weer aan het werk gegaan.. ik zou naar nederland op vakantie gaan en daarna van baan verwisselen,..
Echt rouwen heb ik voor mijn gevvoel nooit gedan...niet gezamelijk.. in mjin eentje als ik in bed lag.... zachtjes huilen en niemand wakker maken...... ik wil niemand lastig vallen met mijn verdriet....*zucht*
donderdag 6 november 2008 om 15:07
quote:dutchie1976 schreef op 05 november 2008 @ 15:23:
Echt rouwen heb ik voor mijn gevvoel nooit gedan...niet gezamelijk.. in mjin eentje als ik in bed lag.... zachtjes huilen en niemand wakker maken...... ik wil niemand lastig vallen met mijn verdriet....*zucht*
Heel herkenbaar. Na het overlijden van mijn moeder heb ik ook niet echt kunnen rouwen. Lag ik ook 's nachts in bed in mijn eentje te huilen, omdat ik vond dat anderen (en vooral mijn kind) geen last mochten hebben van mijn verdriet.
Nu doe ik het anders. Ik huil regelmatig en vooral mijn jongste dochter huilt dan met me mee.
Gisteren zat ik met haar in de bioscoop bij de nieuwe sinterklaasfilm. Op een gegeven moment lag sinterklaas in het ziekenhuis en werd er voor hem een heel sentimenteel slaapliedje gezongen. Kijk ik naast me, zit mijn dochter tranen met tuiten te huilen. Eerst wilde ze niks zeggen, maar uiteindelijk vertelde ze dat ze aan pake moest denken die ook precies zo in het ziekenhuisbed had gelegen. Dan pink je toch een traantje weg.
Ik heb sinds vorig weekend een heel aantal LP's van mijn ouders mee naar huis genomen en die draai ik nu af en toe. Op de een of andere manier doet me dat goed, goede herinneringen, ook weer een stukje verwerking. Ook lees ik nog regelmatig de rouwbrieven en het bidprentje om alles nogmaals de revue te laten passeren en na te denken over alles wat er gebeurd is.
Echt rouwen heb ik voor mijn gevvoel nooit gedan...niet gezamelijk.. in mjin eentje als ik in bed lag.... zachtjes huilen en niemand wakker maken...... ik wil niemand lastig vallen met mijn verdriet....*zucht*
Heel herkenbaar. Na het overlijden van mijn moeder heb ik ook niet echt kunnen rouwen. Lag ik ook 's nachts in bed in mijn eentje te huilen, omdat ik vond dat anderen (en vooral mijn kind) geen last mochten hebben van mijn verdriet.
Nu doe ik het anders. Ik huil regelmatig en vooral mijn jongste dochter huilt dan met me mee.
Gisteren zat ik met haar in de bioscoop bij de nieuwe sinterklaasfilm. Op een gegeven moment lag sinterklaas in het ziekenhuis en werd er voor hem een heel sentimenteel slaapliedje gezongen. Kijk ik naast me, zit mijn dochter tranen met tuiten te huilen. Eerst wilde ze niks zeggen, maar uiteindelijk vertelde ze dat ze aan pake moest denken die ook precies zo in het ziekenhuisbed had gelegen. Dan pink je toch een traantje weg.
Ik heb sinds vorig weekend een heel aantal LP's van mijn ouders mee naar huis genomen en die draai ik nu af en toe. Op de een of andere manier doet me dat goed, goede herinneringen, ook weer een stukje verwerking. Ook lees ik nog regelmatig de rouwbrieven en het bidprentje om alles nogmaals de revue te laten passeren en na te denken over alles wat er gebeurd is.
vrijdag 7 november 2008 om 15:10
Ik heb trouwens een uitlaat klep gevonden voor mijn gefrustrerende gevoelen..ik ben 2 jaar terug begonnen met renne in mei 09 ga ik mijn 2e halve marathon rennen en mischien wel een hele. Dit jaar ga ik dus voor een goed doel... ik voel me hier door enorm gemotiveert..... je kan het op mijn hyve lezen..... ge woon zoeken naar dutchie1976 vind je me zo hahhahha
zaterdag 8 november 2008 om 18:00
Hoi
Dutchie, wat een fijne droom. Werd je niet heel verdrietig wakker toen je je realiseerde dat het maar een droom was?
Lapin, hopelijk gaat het nu goed met je gebit.
Monty, wel aan jezelf denken he.
Duet, ach je dochter, kan me voorstellen dat je het niet droog kon houden.
Ik wil jullie hier allemaal het beste wensen en bedanken voor jullie steun. Ik kom hier niet meer schrijven. Niet dat ik het niet wil hoor, maar vanwege, heel simpel gezegd, meelezers die ik niet op prijs stel. Hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel.
Dutchie, wat een fijne droom. Werd je niet heel verdrietig wakker toen je je realiseerde dat het maar een droom was?
Lapin, hopelijk gaat het nu goed met je gebit.
Monty, wel aan jezelf denken he.
Duet, ach je dochter, kan me voorstellen dat je het niet droog kon houden.
Ik wil jullie hier allemaal het beste wensen en bedanken voor jullie steun. Ik kom hier niet meer schrijven. Niet dat ik het niet wil hoor, maar vanwege, heel simpel gezegd, meelezers die ik niet op prijs stel. Hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel.
Cum non tum age
maandag 10 november 2008 om 15:07
Hallo iedereen,
Hier eindelijk eens een berichtje van mij. Ik ben hier lang niet geweest. Na de mooie, bijzondere vakantie (Iran is een aanrader) was ik heel rustig. Doordat ik in Iran was, was ik letterlijk en figuurlijk ver weg van alles. Vrij snel nadat ik terugkwam ben ik met een nieuwe, tweede, baan begonnen waar ik een hoop tijd en energie in moest steken. Door dat werk en de vakantie lijkt het wel of er een afstand is tussen mij en het feit dat mijn vader er niet meer is. Het lijkt nu gewoon een feit en dat ik niet meer af en toe verdrink in verdriet vind ik gek. Ik denk dat het vooral komt omdat ik door de vakantie afstand heb kunnen nemen en dat door die nieuwe baan mijn hoofd erg vol zit. Ik verwacht dat het verdriet voor een deel terug zal komen maar ik ga er niet op zitten wachten of naar op zoek.
Van de week kreeg ik in bed wel opeens een angstaanval. Zag ik de laatste middag weer voor me. Dat mijn vader na het inslaapinfuus toch weer wakker werd en uit bed wilde. Hoe wanhopig ik me toen voelde. Ik heb mijn man wakker gemaakt en het verteld en gelukkig viel ik toch vrij snel in slaap.
Mijn vader zou zo trots op mijn tweede baan zijn. Hij wist dat ik er mee bezig was maar nu ben ik echt begonnen. Ik vind het zo jammer dat ik hem er niet over kan vertellen.
Mijn moeder gaat met kerst naar familie in Canada. Ze was uitgenodigd door lieve familie en ik ben heel blij dat ze gaat. Het is goed voor mijn familie in Canada (die ook hun portie ellende wel gehad hebben), het is goed voor mijn moeder omdat ze nu minder geconfronteerd wordt met het feit dat mijn vader er niet is. Laatst vertelde ze heel verdrietig dat ze blij was dat ze naar Canada ging want mijn vader deed altijd de lichtjes van het kerstdorp en nu ze weg ging hoefde ze dat kerstdorp niet neer te zetten. En ik denk dat het voor mij ook goed is, hoewel kerst zonder mijn vader nog heel onrealistisch lijkt. Als mijn moeder in Canada zit zijn mijn ouders er allebei niet en dan valt het niet zo op dat mijn vader er niet is. Beetje kop-in-het-zand-politiek maar ja. Dan hebben we de eerste kerst maar gehad. Mijn broer belde op om te vragen of we, ondanks dat mijn moeder er niet is, het wel met elkaar zullen vieren. En we gaan ook gewoon cadeautjes doen.
Ik keek net naar de herhaling van Expeditie Robinson en familie en/of geliefden van de kandidaten bleken overgekomen te zijn. Dat was voor de kandidaten geheel onverwacht. Toen dacht ik, het zou voor mij ook heel onverwacht zijn als ik dan mee zou doen en mijn vader zou er opeens zijn. En gelijk: "Oh nee, zo werkt het niet..." Toch zoek ik onbewust nog manieren om contact te maken, al is het minder dan eerst. Maar van de week had ik in de auto een cd opstaan die ik 12 jaar geleden van hem had gekregen. En ik zat lekker hard mee te zingen. En toen dacht ik opeens: "Als ik nou heel, héééééééééél zing dan hoort hij me misschien." Meteen gevolgd door het Oh nee-besef. Gelukkig was het donker en kon niemand zien dat ik al rijdend een potje aan het janken was. Zo'n jankbui dat je op dat moment echt heel lelijk bent. Maar ik bleef ondertussen wel zingen
Nou, dit bericht is langer geworden dan ik had verwacht. Kennelijk moest ik toch nog wat kwijt...
Hier eindelijk eens een berichtje van mij. Ik ben hier lang niet geweest. Na de mooie, bijzondere vakantie (Iran is een aanrader) was ik heel rustig. Doordat ik in Iran was, was ik letterlijk en figuurlijk ver weg van alles. Vrij snel nadat ik terugkwam ben ik met een nieuwe, tweede, baan begonnen waar ik een hoop tijd en energie in moest steken. Door dat werk en de vakantie lijkt het wel of er een afstand is tussen mij en het feit dat mijn vader er niet meer is. Het lijkt nu gewoon een feit en dat ik niet meer af en toe verdrink in verdriet vind ik gek. Ik denk dat het vooral komt omdat ik door de vakantie afstand heb kunnen nemen en dat door die nieuwe baan mijn hoofd erg vol zit. Ik verwacht dat het verdriet voor een deel terug zal komen maar ik ga er niet op zitten wachten of naar op zoek.
Van de week kreeg ik in bed wel opeens een angstaanval. Zag ik de laatste middag weer voor me. Dat mijn vader na het inslaapinfuus toch weer wakker werd en uit bed wilde. Hoe wanhopig ik me toen voelde. Ik heb mijn man wakker gemaakt en het verteld en gelukkig viel ik toch vrij snel in slaap.
Mijn vader zou zo trots op mijn tweede baan zijn. Hij wist dat ik er mee bezig was maar nu ben ik echt begonnen. Ik vind het zo jammer dat ik hem er niet over kan vertellen.
Mijn moeder gaat met kerst naar familie in Canada. Ze was uitgenodigd door lieve familie en ik ben heel blij dat ze gaat. Het is goed voor mijn familie in Canada (die ook hun portie ellende wel gehad hebben), het is goed voor mijn moeder omdat ze nu minder geconfronteerd wordt met het feit dat mijn vader er niet is. Laatst vertelde ze heel verdrietig dat ze blij was dat ze naar Canada ging want mijn vader deed altijd de lichtjes van het kerstdorp en nu ze weg ging hoefde ze dat kerstdorp niet neer te zetten. En ik denk dat het voor mij ook goed is, hoewel kerst zonder mijn vader nog heel onrealistisch lijkt. Als mijn moeder in Canada zit zijn mijn ouders er allebei niet en dan valt het niet zo op dat mijn vader er niet is. Beetje kop-in-het-zand-politiek maar ja. Dan hebben we de eerste kerst maar gehad. Mijn broer belde op om te vragen of we, ondanks dat mijn moeder er niet is, het wel met elkaar zullen vieren. En we gaan ook gewoon cadeautjes doen.
Ik keek net naar de herhaling van Expeditie Robinson en familie en/of geliefden van de kandidaten bleken overgekomen te zijn. Dat was voor de kandidaten geheel onverwacht. Toen dacht ik, het zou voor mij ook heel onverwacht zijn als ik dan mee zou doen en mijn vader zou er opeens zijn. En gelijk: "Oh nee, zo werkt het niet..." Toch zoek ik onbewust nog manieren om contact te maken, al is het minder dan eerst. Maar van de week had ik in de auto een cd opstaan die ik 12 jaar geleden van hem had gekregen. En ik zat lekker hard mee te zingen. En toen dacht ik opeens: "Als ik nou heel, héééééééééél zing dan hoort hij me misschien." Meteen gevolgd door het Oh nee-besef. Gelukkig was het donker en kon niemand zien dat ik al rijdend een potje aan het janken was. Zo'n jankbui dat je op dat moment echt heel lelijk bent. Maar ik bleef ondertussen wel zingen
Nou, dit bericht is langer geworden dan ik had verwacht. Kennelijk moest ik toch nog wat kwijt...
anoniem_69842 wijzigde dit bericht op 10-11-2008 15:09
Reden: Spelfout
Reden: Spelfout
% gewijzigd
maandag 10 november 2008 om 16:18
Bobke fijn dat je vakantie zo geslaagd was... grappig te lezen van je baan, mijn vader heeft nog net meegekregen dat ik de baan die ik nu had had gekregen...... maar da tik nog 3 maanden moest wachten...... maar ik weet zeker dat ie weet dat ik echt hier op mijn plek zit...en dat weet en ziet jou vader nu ook hoor waar hij ook is......
Noa,...jammer dat je hier niet meer komt schrijven... het is toch wat met meeleezers he! ..... hebben ze niets anders beter te doen met hun vrije tijd..... we zijn hier toch om elkaar te helpen..... ik hoop wel dat je mee blijft lezen
Ik ben terug van een mini trip naar pidgeon forge in de smokey mountains ben ook nog naar dolly wood geweest..... heb mijn zus en haar man daar ontmoet heerlijk geweest..... als ik bij haar ben voel ik me altijd dichter bij mjin vader ze lijkt zo op hem..... qua uiterlijk en karakter...... maakt me blij en verdrietig tegelijk...heel raar mom uit te leggen
Trouwens ik werd niet verdrietig vna de droom die ik had meer ontroert want hij voelde zo dicht bij en echt.... ik had er een tevreden gevoel over
Noa,...jammer dat je hier niet meer komt schrijven... het is toch wat met meeleezers he! ..... hebben ze niets anders beter te doen met hun vrije tijd..... we zijn hier toch om elkaar te helpen..... ik hoop wel dat je mee blijft lezen
Ik ben terug van een mini trip naar pidgeon forge in de smokey mountains ben ook nog naar dolly wood geweest..... heb mijn zus en haar man daar ontmoet heerlijk geweest..... als ik bij haar ben voel ik me altijd dichter bij mjin vader ze lijkt zo op hem..... qua uiterlijk en karakter...... maakt me blij en verdrietig tegelijk...heel raar mom uit te leggen
Trouwens ik werd niet verdrietig vna de droom die ik had meer ontroert want hij voelde zo dicht bij en echt.... ik had er een tevreden gevoel over
maandag 10 november 2008 om 17:18
Hallo Bobke, ik ben blij dat het redelijk goed met je gaat. Zo'n vakantie is best nog wel ergens goed voor.
Ik denk dat het heel goed is voor je moeder om naar Canada te gaan. Hoewel het ook best moeilijk zal zijn. Mijn moeder had er heel erg veel moeite mee om alleen te vliegen. Dat deed ze altijd samen met mijn vader. Ze had wel niet veel aan hem, want hij volgde mijn moeder altijd overal naar toe en lette zelf nooit op ....... maar toch, je bent met zijn tweetjes.
Ik kan me ook voorstellen dat je opgelucht bent dat je moeder er niet is met de Kerst. En ja, dat is inderdaad je kop in 't zand steken, maar dat is soms ook wel goed. Volgend jaar is het vast al iets minder moeilijk dan zo'n eerste kerst.
Ik moest heel erg lachen om je laatste alinea. Ik zag mezelf zitten, ook zingend en huilend in de auto. Het eerste half jaar na mijn vader zijn dood draaide ik altijd hele trieste muziek in de auto, daar had ik gewoon behoefte aan. En dan moest ik ook altijd huilen. En dan ben ik ook vreselijk lelijk.
Dutchie, wat leuk dat je je zus weer gezien hebt. Was ze op vakantie in Amerika? Ze woont toch in NL? Ik ga je binnenkort even opzoeken op Hyves. Ik ben weer wat aktiever op Hyves sinds vorige week.
Monty, gaat het nog op je werk? Of heb je je ziek gemeld?
Duet, gaat het goed?
Ik heb verder eigenlijk weinig byzonders te vermelden. Vorige week ging het even niet zo goed met me en dan mis ik mijn vader en moeder heel erg. Gelukkig komt mijn moeder aanstaande woensdag weer hierheen voor een weekje.
Allemaal een van mij.
Ik denk dat het heel goed is voor je moeder om naar Canada te gaan. Hoewel het ook best moeilijk zal zijn. Mijn moeder had er heel erg veel moeite mee om alleen te vliegen. Dat deed ze altijd samen met mijn vader. Ze had wel niet veel aan hem, want hij volgde mijn moeder altijd overal naar toe en lette zelf nooit op ....... maar toch, je bent met zijn tweetjes.
Ik kan me ook voorstellen dat je opgelucht bent dat je moeder er niet is met de Kerst. En ja, dat is inderdaad je kop in 't zand steken, maar dat is soms ook wel goed. Volgend jaar is het vast al iets minder moeilijk dan zo'n eerste kerst.
Ik moest heel erg lachen om je laatste alinea. Ik zag mezelf zitten, ook zingend en huilend in de auto. Het eerste half jaar na mijn vader zijn dood draaide ik altijd hele trieste muziek in de auto, daar had ik gewoon behoefte aan. En dan moest ik ook altijd huilen. En dan ben ik ook vreselijk lelijk.
Dutchie, wat leuk dat je je zus weer gezien hebt. Was ze op vakantie in Amerika? Ze woont toch in NL? Ik ga je binnenkort even opzoeken op Hyves. Ik ben weer wat aktiever op Hyves sinds vorige week.
Monty, gaat het nog op je werk? Of heb je je ziek gemeld?
Duet, gaat het goed?
Ik heb verder eigenlijk weinig byzonders te vermelden. Vorige week ging het even niet zo goed met me en dan mis ik mijn vader en moeder heel erg. Gelukkig komt mijn moeder aanstaande woensdag weer hierheen voor een weekje.
Allemaal een van mij.
maandag 10 november 2008 om 17:38
Noa,
Jammer dat je ons een beetje gaat verlaten, ik hoop dat we toch stiekem nog eens wat van je horen hier.
Bobke, van jouw verhaal krijg ik wel een brok in mijn keel. Dat oh-nee besef. Heb ik ook heel erg gehad na het overlijden van mijn moeder, daar had ik een hele sterke band mee, dus die moest ik af en toe nog eens zien, oh-nee.....
Dutchie, altijd fijn om je familie weer eens dicht bij je te hebben. Ik heb nu "alleen nog maar" mijn zus, dus die hou ik in ere. Gisteravond belde mijn peetoom en toen realiseerde ik me ineens hoe fijn het is dat er toch nog iemand van de generatie boven me graag wil horen hoe het met me gaat. Beetje surrogaat-papa. Het is echt zo gek dat er nooit meer een ouder zich zorgen om mij zal maken en zal vragen of alles goed is. En dan is het fijn dat er iemand anders is waaraan je merkt dat die met je begaan is.
Lapin, ik had al gedacht dat je de vorige week niet zo lekker in je vel zat, het was zo stil. Alles goed met je kies?
Met mij gaat alles zijn gangetje. Soms een goeie dag, soms een mindere. Vannacht heb ik weer uren wakker gelegen, gewekt door de storm en vervolgens weer duizend gedachten gehad met als gevolg dat ik uren niet heb kunnen slapen.
Met het huis modderen we een beetje voort. Het schiet niet op. Afgelopen weekend zijn we er niet naar toe geweest en komend weekend gaan we ook niet, dus alles blijft een beetje liggen. We hebben geen enorme haast, maar toch zal het een keer klaar moeten zijn. Vandaag heb ik van de fotograaf de nabestelling van een mooie foto van mijn ouders gekregen. Die heeft nu een prominente plek in de woonkamer. Toch ook een gek idee, dat de mensen op de foto dood zijn, terwijl ze er zo levensecht op staan.
Ga nu even eten......
Jammer dat je ons een beetje gaat verlaten, ik hoop dat we toch stiekem nog eens wat van je horen hier.
Bobke, van jouw verhaal krijg ik wel een brok in mijn keel. Dat oh-nee besef. Heb ik ook heel erg gehad na het overlijden van mijn moeder, daar had ik een hele sterke band mee, dus die moest ik af en toe nog eens zien, oh-nee.....
Dutchie, altijd fijn om je familie weer eens dicht bij je te hebben. Ik heb nu "alleen nog maar" mijn zus, dus die hou ik in ere. Gisteravond belde mijn peetoom en toen realiseerde ik me ineens hoe fijn het is dat er toch nog iemand van de generatie boven me graag wil horen hoe het met me gaat. Beetje surrogaat-papa. Het is echt zo gek dat er nooit meer een ouder zich zorgen om mij zal maken en zal vragen of alles goed is. En dan is het fijn dat er iemand anders is waaraan je merkt dat die met je begaan is.
Lapin, ik had al gedacht dat je de vorige week niet zo lekker in je vel zat, het was zo stil. Alles goed met je kies?
Met mij gaat alles zijn gangetje. Soms een goeie dag, soms een mindere. Vannacht heb ik weer uren wakker gelegen, gewekt door de storm en vervolgens weer duizend gedachten gehad met als gevolg dat ik uren niet heb kunnen slapen.
Met het huis modderen we een beetje voort. Het schiet niet op. Afgelopen weekend zijn we er niet naar toe geweest en komend weekend gaan we ook niet, dus alles blijft een beetje liggen. We hebben geen enorme haast, maar toch zal het een keer klaar moeten zijn. Vandaag heb ik van de fotograaf de nabestelling van een mooie foto van mijn ouders gekregen. Die heeft nu een prominente plek in de woonkamer. Toch ook een gek idee, dat de mensen op de foto dood zijn, terwijl ze er zo levensecht op staan.
Ga nu even eten......
maandag 10 november 2008 om 18:24
Hallo,
Wat een mooie verhalen weer allemaal!
Hier gaat het wel oke geloof ik. Ik ben nog steeds aan het werk, het gaat eigenlijk wel, vorige week was echt even paniek voor mezelf, hoe speel ik het allemaal klaar, maar heb het nu onder controle. Erg klote is dat er deze week een ontslagronde aan gaat komen, waarbij heel erg veel mensen ontslagen gaan worden. En dikke kans dat ook ik het bokje ben...dat kan er ook nog wel bij...het lijkt wel of alles tegelijk komt. Mn vriend en ik gingen ook niet zo lekker en die gaf gister aan dat er echt iets moet gebeuren...dus daar ga ik heel hard aan werken, want pappa kwijt, baan kwijt én vriendje, mn lief, kwijt, breng me dan maar naar een looneyfarm...of zo. Nou ja, ik blijf overeind en doe mn ding maar. We'll see.
Wat een mooie verhalen weer allemaal!
Hier gaat het wel oke geloof ik. Ik ben nog steeds aan het werk, het gaat eigenlijk wel, vorige week was echt even paniek voor mezelf, hoe speel ik het allemaal klaar, maar heb het nu onder controle. Erg klote is dat er deze week een ontslagronde aan gaat komen, waarbij heel erg veel mensen ontslagen gaan worden. En dikke kans dat ook ik het bokje ben...dat kan er ook nog wel bij...het lijkt wel of alles tegelijk komt. Mn vriend en ik gingen ook niet zo lekker en die gaf gister aan dat er echt iets moet gebeuren...dus daar ga ik heel hard aan werken, want pappa kwijt, baan kwijt én vriendje, mn lief, kwijt, breng me dan maar naar een looneyfarm...of zo. Nou ja, ik blijf overeind en doe mn ding maar. We'll see.
maandag 10 november 2008 om 18:37
monty,...het is moeilijk hoor verlies van een ouder en een relatie hebben... ik zelf spreek niet graaf over mijn verdriet ik ben wat dat betreft een gesloten persoon,.... maar man lief moet wel weten hoe ik dingen ervaar...veel praten is hier voor de oplossing...ook al doe ik het niet graag...... ik moet van mezelf......
Lapin... hahaha ik ook ..nog steeds hoor ,de auto rit van en naar mijn werk..is mijn emo tijd..... ik kan niet zingen maar ik schreeuw hard mee met allerlei emo teksten...zal zeker geen gehoor zijn..maar ht voelt goed......
Lapin... hahaha ik ook ..nog steeds hoor ,de auto rit van en naar mijn werk..is mijn emo tijd..... ik kan niet zingen maar ik schreeuw hard mee met allerlei emo teksten...zal zeker geen gehoor zijn..maar ht voelt goed......
maandag 10 november 2008 om 20:28
He Duet, met kies gaat het wel nu . Ik ben vorige week 2 x naar de tandarts geweest en ik moet volgende week nog 1 keer. Wat zal ik blij zijn als dat klaar is. Het punt is alleen dat ik me ontzettend eenzaam voelde vorige week. Als het allemaal niet zo lekker loopt dan wil je gewoon bij je familie zijn. Dat is het grootste nadeel van in het buitenland wonen.
Ik realiseer me opeens dat jij helemaal geen ouders meer hebt. Ja, raar he, als je dan naar de foto kijkt dan kan je je helemaal niet meer voorstellen dat ze er niet meer zijn. He bah, dikke knuffel voor jou.
Monty, jezus wat rot allemaal. Je krijgt ook alles tegelijk zo.
Dutchie, ik ga je zo even zoeken op Hyves.
Ik realiseer me opeens dat jij helemaal geen ouders meer hebt. Ja, raar he, als je dan naar de foto kijkt dan kan je je helemaal niet meer voorstellen dat ze er niet meer zijn. He bah, dikke knuffel voor jou.
Monty, jezus wat rot allemaal. Je krijgt ook alles tegelijk zo.
Dutchie, ik ga je zo even zoeken op Hyves.
dinsdag 11 november 2008 om 12:46
Nou dit was dus net het topic waar ik naar op zoek was.
Mijn vader is ook overleden, vandaag precies 27 jaar geleden.
En nog steeds vind ik het oneerlijk en ben er boos en verdrietig om.
Komt ook omdat ik mn vader dus niet gekent heb, hij is overleden toen ik 9 maanden oud was.
Maar telkens weer vraag ik me af wanneer ik het nou eens kan afsluiten, dat het niet zo'n pijn meer doet.
Ik weet sinds mijn 12e ongeveer dat mijn vader niet meer leeft en heb nooit enige vorm van verwerken gehad. Misschien dat ook net daar het probleem ligt.
En misschien ook wel omdat de leeftijd waarop mn vader gestorven is voor mij ook steeds dichterbij komt. Mijn vader was 30.
Nou ja, ik kan nog wel veel meer schrijven. Maar ik voel me gewoon ellendig, zeker vandaag.
Misschien heeft er hier iemand tips?
Sorry, maar ik heb niet het hele topic gelezen.
Liefs IM
Mijn vader is ook overleden, vandaag precies 27 jaar geleden.
En nog steeds vind ik het oneerlijk en ben er boos en verdrietig om.
Komt ook omdat ik mn vader dus niet gekent heb, hij is overleden toen ik 9 maanden oud was.
Maar telkens weer vraag ik me af wanneer ik het nou eens kan afsluiten, dat het niet zo'n pijn meer doet.
Ik weet sinds mijn 12e ongeveer dat mijn vader niet meer leeft en heb nooit enige vorm van verwerken gehad. Misschien dat ook net daar het probleem ligt.
En misschien ook wel omdat de leeftijd waarop mn vader gestorven is voor mij ook steeds dichterbij komt. Mijn vader was 30.
Nou ja, ik kan nog wel veel meer schrijven. Maar ik voel me gewoon ellendig, zeker vandaag.
Misschien heeft er hier iemand tips?
Sorry, maar ik heb niet het hele topic gelezen.
Liefs IM
dinsdag 11 november 2008 om 20:43
IM jeetje meid.....wat moeilijk zeg,..... je heb natuurlijk ook geen herrinderingen aan je vader... hebje filmpjes en foto's? je heb gewoon een leegstuk in jou leven dat nooit gevuld is (of heb je wel een vader figuur in je leven gehad?)
dikke knuffel meid
Lapin ik heb je een berichtje gestuurd via viva anders sta je bij eenvreemde berichtjes achter te laten
dikke knuffel meid
Lapin ik heb je een berichtje gestuurd via viva anders sta je bij eenvreemde berichtjes achter te laten
dinsdag 11 november 2008 om 22:43
Nee, ik heb idd geen herinneringen aan mn vader.
Ik heb 1 foto van mn vader, en die heeft een mooie plek in huis.
Dit op aanraden van vriend, hij dacht dat ik er dan misschien makkelijker met andere mensen over kan praten.
Helaas is dit niet zo, ik klap dicht als mensen vragen naar de man op de foto. Er is bij ons thuis vroeger (en nu nog) nooit openlijk gepraat over mn vader. Dit komt door mn (stief) vader, die heeft het er liever niet over.
Ik weet dat het belachelijk klinkt en dat is het ook, maar zo gaat het nou eenmaal.
Dit allemaal maakt het er ook niet echt makkelijker op.
Mijn moeder praat er ook niet echt over, ook niet als we met zn tween zijn, maar dat komt omdat mn moeder het ook nooit goed heeft kunnen verwerken.
Bedankt voor je knuf.
Ik heb 1 foto van mn vader, en die heeft een mooie plek in huis.
Dit op aanraden van vriend, hij dacht dat ik er dan misschien makkelijker met andere mensen over kan praten.
Helaas is dit niet zo, ik klap dicht als mensen vragen naar de man op de foto. Er is bij ons thuis vroeger (en nu nog) nooit openlijk gepraat over mn vader. Dit komt door mn (stief) vader, die heeft het er liever niet over.
Ik weet dat het belachelijk klinkt en dat is het ook, maar zo gaat het nou eenmaal.
Dit allemaal maakt het er ook niet echt makkelijker op.
Mijn moeder praat er ook niet echt over, ook niet als we met zn tween zijn, maar dat komt omdat mn moeder het ook nooit goed heeft kunnen verwerken.
Bedankt voor je knuf.
woensdag 12 november 2008 om 17:48
Hee Fussie, dikke
We weten allemaal hoe het voelt. Morgen is er weer een dag en anders overmorgen wel.
Ik hobbel met wat ups en downs door. Vandaag weer even een dipje. duetman heeft met een antiquair gebeld over de boekenverzameling van mijn pa, die getaxeerd moet worden. Die man bleek nogal geinteresseerd te zijn. Ik kreeg er een heel benauwd gevoel van: dat er iemand is die heel graag de boeken van mijn pa wil hebben. Dat was wel effe zijn levenswerk. Na zijn overlijden lagen zijn latijnse studieboeken nog open op tafel en nu komt er iemand die zo die boeken opkoopt. Voor het eerst had ik het gevoel dat het hart van mijn pa uit het huis gerukt werd. Wij hebben nooit aan zijn boeken mogen komen en als we met de kids bij hem waren, was hij steeds bang dat ze aan zijn boeken kwamen. Heb het er wel moeilijk mee dat er straks iemand is die de boeken uit de kast gaat halen en ze misschien ook nog koopt en meeneemt. Voelt als een soort heiligschennis. Gelukkig kunnen we zelf bepalen wanneer die antiquair komt, nu dus nog even niet.....
Vandaag bij appie heijn lagen van die dikke speculaasbrokken met amandelen. Kreeg meteen een flashback van mijn moeder, die rond de feestdagen altijd precies die speculaas (er staat nog steeds hetzelfde plaatje op!) op tafel zette met zo'n blij gezicht zo van: gezellig he?
En dan komen de feestdagen er nog aan. Zoals ik al eerder schreef, is mijn moeder op eerste kerstdag overleden, dus voor ons altijd een erg beladen dag. Tot nu toe was het altijd de vraag wat doen we met papa met kerst? Hij bracht de kerstdagen steeds afwisselend bij mij en mijn zus door, omdat we hem natuurlijk niet alleen wilden laten met zijn verdriet. Omdat we nu niet meer voor hem hoeven te zorgen, kunnen we voor het eerst zelf bepalen wat we gaan doen. We gaan samen naar een bungalowpark. Voelt heel gek, zo vrij, geen zorgen om papa en tegelijkertijd zo alleen. Het is echt heel raar. We hebben jarenlang kerst gevierd met zorgen voor een verdrietige pa en nu heb je ineens alle vrijheid om te doen wat je wilt. Heb eigenlijk ook geen zin om kerstkaarten te versturen, maar heb ze uit schuldgevoel toch alvast maar gekocht.
En zo hobbel ik dus maar voort
We weten allemaal hoe het voelt. Morgen is er weer een dag en anders overmorgen wel.
Ik hobbel met wat ups en downs door. Vandaag weer even een dipje. duetman heeft met een antiquair gebeld over de boekenverzameling van mijn pa, die getaxeerd moet worden. Die man bleek nogal geinteresseerd te zijn. Ik kreeg er een heel benauwd gevoel van: dat er iemand is die heel graag de boeken van mijn pa wil hebben. Dat was wel effe zijn levenswerk. Na zijn overlijden lagen zijn latijnse studieboeken nog open op tafel en nu komt er iemand die zo die boeken opkoopt. Voor het eerst had ik het gevoel dat het hart van mijn pa uit het huis gerukt werd. Wij hebben nooit aan zijn boeken mogen komen en als we met de kids bij hem waren, was hij steeds bang dat ze aan zijn boeken kwamen. Heb het er wel moeilijk mee dat er straks iemand is die de boeken uit de kast gaat halen en ze misschien ook nog koopt en meeneemt. Voelt als een soort heiligschennis. Gelukkig kunnen we zelf bepalen wanneer die antiquair komt, nu dus nog even niet.....
Vandaag bij appie heijn lagen van die dikke speculaasbrokken met amandelen. Kreeg meteen een flashback van mijn moeder, die rond de feestdagen altijd precies die speculaas (er staat nog steeds hetzelfde plaatje op!) op tafel zette met zo'n blij gezicht zo van: gezellig he?
En dan komen de feestdagen er nog aan. Zoals ik al eerder schreef, is mijn moeder op eerste kerstdag overleden, dus voor ons altijd een erg beladen dag. Tot nu toe was het altijd de vraag wat doen we met papa met kerst? Hij bracht de kerstdagen steeds afwisselend bij mij en mijn zus door, omdat we hem natuurlijk niet alleen wilden laten met zijn verdriet. Omdat we nu niet meer voor hem hoeven te zorgen, kunnen we voor het eerst zelf bepalen wat we gaan doen. We gaan samen naar een bungalowpark. Voelt heel gek, zo vrij, geen zorgen om papa en tegelijkertijd zo alleen. Het is echt heel raar. We hebben jarenlang kerst gevierd met zorgen voor een verdrietige pa en nu heb je ineens alle vrijheid om te doen wat je wilt. Heb eigenlijk ook geen zin om kerstkaarten te versturen, maar heb ze uit schuldgevoel toch alvast maar gekocht.
En zo hobbel ik dus maar voort
