Partner biecht op...

Oh lieve zeeland, wat een vreselijk nare wending

Ik lees in jouw posts dat je nog steeds hoop hebt op een goede afloop. Volgens mij sta je nog steeds op standje "vechten voor mijn huwelijk".

Ik hoop dat je dat weet om te zetten naar "vechten voor mijzelf".

Jouw man is nu zo egoïstisch bezig, heel naar hoe hij dit aanpakt.

Pak je kracht terug, durf zelf een keuze te maken.

Sterkte!

quote:misia schreef op 05 mei 2016 @ 09:46:

[...]





" Ik vraag me echt af of sommige hier, dat wel begrijpen."

wow, wat een arrogantie.........



Wat ik daarmee bedoel, is dat als je zo lang samen bent, er andere emoties een rol gaan spelen dan in een kortere relatie. To moet nu zo ontzettend veel gaan regelen om op eigen benen te gaan staan. Want als je zo lang samen bent, is je hele leven in elkaar vergroeid geraakt. Alles deel je, van het bedlinnen tot je kennissen. Als dat in tweeen moet, dat is niet een doosje pakken en weggaan. Dat is een bloedbad, emotioneel, praktisch en financieel. Dat soort dingen leer je pas, als je echt heeeeeeel lang samen bent. En ik denk dat meerdere mensen hier, niet weten wat het is om zo in elkaar vergroeid te zijn geraakt. Dat is bijna onmogelijk om op te breken. Zonder veel schade, bij veel mensen. Waarom denk je dat To zo knokt om haar huwelijk te redden? Er is veel meer te verliezen dan alleen haar partner. De helft van wie ze is of was, gaat nu weg. Dat bedoel ik ermee. Ik vind dat niet arrogant maar misschien had ik me beter uit moeten leggen.



Ik zei al, het is geen wedstrijdje, wie er gaat winnen, de clan van weggaan of de clan van blijven. Dat vind ik respectloos naar To toe.

Bijna 11 uur Zeeland, heel veel sterkte.

11 uur. Ik denk aan je, Zeeland. Blijf jezelf trouw.

quote:Geronimo2 schreef op 05 mei 2016 @ 06:57:

Wat zal jij je beroerd en brak voelen Je kan er met je pet niet bij dat hij notabene de gene is die de stekker eruit trekt. Dit wordt een moeilijke tijd en je rol van partner moet veranderen in Zeeland. Vandaag bepaald hoe je leven en je scheiding eruit gaan zien. Je moet een hardheid in je zelf zien op te graven die niets te maken heeft met wie je eigenlijk bent maar het zit in je, geloof me, iedere vrouw die vecht voor zichzelf en haar kinderen heeft het.



Ineens gooit hij het tempo omhoog en jij moet het maar volgen maar zo werkt het niet. Jij kan namelijk ook gewoon nadenken en beslissen. Jij hoeft niet volgende week bij een mediator te zitten omdat hij dat beslist en je hoeft niet te luisteren naar zijn kwetsende praat dat jij in 2 weken het huwelijk om zeep hebt gebracht. Jíj draagt geen enkele verantwoordelijkheid in deze scheiding, jíj hebt er geen enkele schuld aan en jíj hebt niets fout gedaan. Ga de schuld niet bij je zelf zoeken, laat je door hem niet kleiner maken want dat is waar hij nu al mee begonnen is.



De pijn die je voelt, die verschrikkelijke pijn waar je bijna van moet kotsen moet je ombuigen naar rechtvaardigheid. Laat je niet als een lam naar de slachtbank leiden omdat hij ineens over zíjn rechten begint te kletsen en dat jij hem niet begrijpt.



Ik zou je willen uitleggen hoe het kan dat je 20 jaar lang iemand denkt te kennen en van te houden en die nu een vreemde is wiens voornaamste doel is om je te kwetsen en te vernederen terwijl hij de veroorzaker is. Maar er is geen antwoord en dat maakt het zo intens verdrietig. Voel je nooit stom dat je dingen niet hebt gezien of gevoeld, in veel mensen schuilt een donkere kant die ze perfect kunnen verbergen voor mensen zoals jij. Mensen die vol vertrouwen en leven voor de liefde en eerlijkheid. Dat maakt je tot een volwaardig mens, dat onderscheidt je van mensen zoals hij die kunnen leven in een dubbelrol. Van die mensen verlies je altijd, zij missen die eigenschap om dat te kunnen, ze voelen en, denken niet zoals jij en ik. Opvoeding, aanleg, de mensheid breekt zijn hoofd al heel lang waarom sommige mensen wreed en antisociaal kunnen zijn, hoe ze dat kunnen verbergen. Narcisme is vaak een diagnose maar je mag ook gewoon zeggen dat iemand getikt is. Als mens zijn ze in ieder geval een mislukt exemplaar, de bedrading klopt niet.



Dus vandaag is de eerste dag dat je alles uit je zelf moet halen om niet in te storten, vandaag is de eerste dag dat je diep adem haalt en van je af leert bijten. Niet smeken, huilen en om antwoorden vragen, vanaf vandaag denk je niet meer voor jullie als gezin, als partners maar voor je zelf. Hoe wil jij het hebben maar ook wanneer. Laat je niet opjagen, laat je niet in een hoekje drukken, neem de touwtjes stevig in handen. Hij kan voorstellen of eisen wat hij wil maar jij hoeft daar niet in mee te gaan. Kom op lieverd, je kan dit, je hebt een krachtbron in je die je nu moet aanspreken.

Mooie post..



En nu met deze plotselinge wending.. Ik zie en voel zoveel herkenning met hoe het destijds met mij ging. Mensen met een dubbelleven hebben blijkbaar overeenkomende karakter-eigenschappen. Mijn ex met zijn schaduwkant, een eigenschap die mij totaal vreemd was en is en waar ik nu nog steeds niets van begrijp.



Zet 'm op Zeeland.. Vecht voor jezelf en je kinderen nu. Je kunt het!

sapsorrow volgens mij was dat stukje van misia over arrogantie niet tegen jou gericht.

Lieve Zeeland,



Denk aan je, nu je om de tafel zit. Hoop dat je niet direct instemt met allerlei zaken, waar je over na wil en moet denken. Zoek steun en ook juridische steun. En je mag altijd van mening veranderen.



En weet je, soms zul je nooit begrijpen hoe iemand zulke dingen kan doen. Hoe iemand een uitstraling van betrouwbaarheid naar jou had of naar de buitenwereld, maar een heel andere kant had die hij elders botvierde. Je hoeft het ook niet te begrijpen; alleen te zien dat het zo is. En te zien of jij daarmee kan omgaan. Wil omgaan. Of je jullie zonen zo kan opvoeden. Met geheimen.



Mijn ex-man heeft ook zaken gedaan waarvan ik nog steeds niet snap hoe hij zijn gezin en zichzelf en anderen zo in gevaar kon brengen. Toch deed hij ze. En vond het terecht dat hij dit deed. En snapte niet dat ik niet de vrouw wilde zijn van een man die zich zo egocentrisch gedroeg. En dan heb ik het nog niet eens over andere geheime levens die hij had naast ons gezin. Denk aan Harry Mens. Waarvan onze kinderen via via op de hoogte werden gesteld.

Want geheimen komen altijd uit.



Sterkte TO. Vecht voor de juiste dingen. Dat ben jij meer dan waard.

Het net heeft zich langzaam om hem heen gesloten en de spanningen zijn opgelopen. Mijn ervaring is dat zo'n man dat niet lang volhoudt. Vaak trappen ze dan ruzie, waarbij ze de partner vaak grof beschuldigen en gaan vervolgens weer oud gedrag vertonen. Vaak vinden ze onderhuids dat ze er op de een of andere manier recht op hebben en geven de partner dan de schuld. Laten we wel wezen, hij vertoont dit gedrag al zo lang. Als hij er echt onder geleden zou hebben, had hij er allang hulp voor gezocht. Hij deed het omdat het kon. Waarschijnlijk is dit gedrag er al in mindere vorm sinds die jaren. Kleine ruzie met jou, hij gaat naar de hoeren. Onaardige opmerking door leidinggevende, hij gaat naar de hoeren. Wat moeilijk is, dat jij eigenlijk nog openstaat voor een oplossing en hij eigenlijk niet. Hij heeft wat sociaal wenselijk gedrag vertoont, maar het eerste struikelblok is hij het alweer vergeten. Alhoewel ik ook niet snel iemand de deur zou wijzen, lijkt me dit een onmogelijke situatie om in verder te gaan.

Volgens mij is dit een vrij klassieke reactie van de vreemdganger zodra blijkt dat de "boetedoening" niet zo snel voorbij is als hij/zij had gehoopt (na het uitkomen/ bekentenis).

Dat hij wel bepaalt wanneer het over moet zijn en wanneer je hem/haar weer moet vertrouwen en erover ophouden.

Zo werkt het natuurlijk niet.

En dan (na de eerste opluchting) verongelijkt worden, de beschuldigde voelen, het omdraaien om zelf in de slachtofferrol te komen: hoe zielig voor hém is dat, na 2 weken "door het stof": spijt, huilen, zijn goede wil laten zien (naar die bijeenkomsten gaan), klussen, koken, werken en jij ziet al die goede dingen niet (langer): het besef dringt door dat jouw blik op hem weleens voorgoed veranderd kan zijn. Dat hij het niet meer goed kán doen, je hem nooit meer zult vertrouwen enz.



Precies het gedrag wat ik ooit ook meemaakte met mijn ex (zij het dat dat binnen een paar dagen na bekentenis was).

Ik denk dat ze niet kunnen verdragen om te zien dat ze zoveel (vertrouwen en jouw bewondering en begripvolle liefde en steun) hebben beschadigd.

Het eigen schuldgevoel niet meer kunnen verdragen (want dat was er echt wel, al die jaren, zij het opgekropt en weggedrukt) en dat komt dan denk ik ook in alle hevigheid vrij en jij bent de ultieme spiegel geworden voor zijn "donkere kant", zelfs als jij nu alweer door had kunnen gaan zoals daarvoor, zelfs als je het niet zou "oprakelen".



Jij bent de wandelende spiegel van zijn duistere kant, die hij zelf niet onder ogen wilde zien al die jaren, en nu alsmaar geconfronteerd wordt met de gevolgen, wat hij aangericht heeft bij jou en zijn gezin.

En daar voorlopig nog niet vanaf zal zijn ook.

Dat jij zijn goede kanten niet meer zult zien en dat dat weleens heel lang kan gaan duren, of onmogelijk lijkt om dat vertrouwen terug te winnen en dat het ooit weer wordt zoals het was tussen jullie en in het gezin, voordat dit uitkwam.

Dat het doordringt dat hij alles is kwijtgeraakt, oa jouw respect heeft verloren (en wie weet wie nog meer zometeen, van de kinderen ook, familie, vrienden?) en het niet in orde gaat komen, niet zoals hij gehoopt had.

En dat al zijn goede kanten/daden en alles wat wél gelukkig was en goed was tussen jullie van de afgelopen 20 jaar niet blijken op te wegen tegen zijn misstappen.



En dan richt zijn boosheid zich tegen die spiegel: als jij gewoon binnen no time dit kon vergeten en vergeven, begripvol had gereageerd, hem was blijven zien met liefdevolle blik, was er niks aan de hand geweest en dus is het nu jouw "schuld" dat jij dat niet kunt, jouw tekortkoming en ben jij iemand die hem zal blíjven straffen en inwrijven hoe fout en slecht hij is.

En dat heeft ie (ook weer niet) niet verdiend, vindt hij.

Dat hij hierdoor al zijn credits verspeeld heeft, en al het goede van hem en van al die jaren ook in twijfel wordt getrokken, dat had ie denk ik niet verwacht.

Immers hij heeft zichzelf al die tijd moeten vertellen (na zo'n misstap) dat ie in totaal toch een waardevol persoon bleef, om van te houden, zoveel goede dingen stonden tegenover die manco's, die momenten dat zijn zwaktes opspeelden.



Ik denk dat in zijn beleving nu alleen nog die manco's worden belicht, uitvergroot, idd met een 100 watt-lamp beschenen.

En hoe terecht ook, dat zál ook geen feest zijn, zo de focus op dat jij over hem denkt/zegt (of hij zichzelf zegt): "je moet je schamen, het is jouw schuld dat alles kapot is en dus jouw taak om te fixen, en dat kan weleens héél lang gaan duren, misschien nooit meer goedkomen".

Ik denk dat bij hem is doorgedrongen dat het weleens onherstelbaar kan zijn, nu heeft híj er geen vertrouwen meer in dat het nog (binnen afzienbare tijd) goedkomt, en dat neemt hij jou nu kwalijk.

Dat jij dat niet kan, hem vergeven, en hem kunt blijven zien als het grotere geheel, met óók zijn goede kanten.

(terwijl jij dat zo hier te zien wél bleef zien, die goede kanten, dus is het verlies van zijn eigen nog kunnen geloven, laat staan vertrouwen daarin houden).



Ik weet niet of dat egoisme is, wel dat zijn eigen gekrenkte ego het niet aankan om van waardevol naar waardeloos te zijn gegaan, in jouw ogen (en van wie dat straks nog meer te weten zal komen).

Ook al heeft hij dat zelf veroorzaakt, dan nog kan (waar hij altijd bang voor is geweest: dat het uitkomt, dat jij het te weten kwam) de veranderde visie op hem en jullie relatie/ gezin, ook zíjn worst nightmare zijn die uitgekomen is: dat hij alles verspeeld heeft daardoor.

Dat hij dat eerder (toen & elke keer) had moeten bedenken en altijd bang voor is geweest, heeft hem niet kunnen weerhouden.

Dat zal hij zelf ook als destructieve zwakte zien, zijn eigen duistere kant, die hij niet altjid in bedwang had, maar de meeste tijd wel en hij hield zich daaraan vast, aan al het goede dat hij óók (overwegend) was: goede echtgenoot en vader, harde werker, enz.



Lieve Zeeland: hij ziet niet (meer) dat dit een momentopname is, dat die focus nu zo op zíjn fouten en slechtheid ligt, iets tijdelijks waardoor vertrouwen weer opgebouwd en hersteld moet worden, dat hij daarbij geen beroep kan doen op de afgelopen 20 jaar, als bedrog en liegen dat heeft aangetast en jij niet meer weet wát je moet geloven van hem, ff niet weet wie hij is, dat de man die jij kende een andere kant had die jij niet kende, maar daardoor nog niet een heel ander mens ís, (al het andere wat jij wél kende was hij óók) en dat hij dit nu roept kun je ook zien als een momentopname van zijn kant: dat hij het vertrouwen verliest dat jij hem ooit nog kunt zien als wie hij verder óók is, er tzt (na een hele tijd goed gedrag) echt hopelijk een moment zal komen dat jij hem niet (voornamelijk) beziet als leugenaar, bedrieger, onbetrouwbare eikel, fout, slecht enz.



Dat hij die bereidheid (om te moeten gaan bewijzen de komende tijd (wellicht járen) dat ie wél betrouwbaar is, een goed mens, eerlijk en oprecht, enz), na 2 weken al opgeeft, en liever uit de weg gaat, is logisch (gezien vanuit hem, die alle belang heeft bij zichzelf niet als een slecht, mislukt, falend mens te zien en zichzelf niet kan vergeven (en niet in de ogen kan kijken) zolang jij hem dat niet vergeven (en vergeten) kunt).



Ik hoop dat jullie het gesprek éérst samen aangaan, niet zomaar aan de kinderen vertellen, maar eerst sámen praten.

Neem deze noodsprong van hem niet helemaal serieus, dit is een uitweg voor hem, in zíjn wanhoop, en (veronderstel ik) niét wat hij werkelijk wil.

Hij zit misschien klem, tegen de muur, met het gevoel dat ie niet anders kán, en alleen zelf uit kan komen als hij niet steeds geconfronteerd wordt met jouw verdriet (en misprijzen? en wantrouwen, teleurstelling in hem, verlies van respect en twijfel aan wie hij is)?



Probeer svp nog te praten alvorens rigoureuze beslissingen als de kinderen vertellen.

(ik denk dat jullie wel kunnen vertellen dat het momenteel moeilijk gaat tussen jullie, en niet weten dat jullie er samen uit komen, want dat merken ze wel en bevestigt hun vermoedens).

Als ze vragen naar de reden, kun je zeggen dat dat iets is tussen jullie?



Mijn ex was destijds juist doodsbang om te "vallen" in de ogen van de kinderen, en ik hield de hand boven zijn hoofd, zag er geen reden in de kinderen daarmee te belasten of alle "schuld" bij hem te leggen.

Ik vond het lastig dat ik zélf niet langer oprecht en eerlijk kon zijn tegenover de kinderen, maar wel blij dat ik altijd het goede van hun vader óók ben blijven benadrukken, ook toen, hoe woedend en teleurgesteld ook, maar ja, ik kon oprecht zeggen dat wij er allebei bij waren geweest, en zover hadden laten komen, niet alleen hij had er een aandeel in, dat het zover gekomen was.



In jullie geval is dat anders, omdat jullie relatie geen oorzaak of aanleiding was, maar een manco/ behoefte in hem vanuit eoa beschadiging in hém (jeugd) en allerlei achtergronden en dingen waar jij geen weet van had. En dus ook niet op in kon spelen, merken, beinvloeden, steunen of helpen.

Er is voor zover te zien geen aandeel van jou hierin, hij had achteraf gezien misschien beter jou in vertrouwen kunnen nemen over die achtergrond en behoeften en (veel eerder) professionele hulp kunnen zoeken.

Juist heel veel mensen met serieuze schades uit het verleden doen dat juist niet, denken dat ze dat zelf moeten kunnen oplossen, overwinnen, mee moeten leren leven zo goed en kwaad als dat gaat.

En doen dat misschien ook juist niet vanuit (enorme) angst voor die beerput en wat ze (in therapie) allemaal zouden kunnen tegenkomen.

Het wordt niet voor niks onderdrukt!



Niemand wil puur op zijn slechte/ duistere kant worden afgerekend, ook al is dat een (zelf)destructieve kant die hij zelf niet kan vertrouwen en andere (ongewild) in meesleurt.

Ik heb zelf ook zo'n kant (ik geloof dat iedereen zijn/haar schaduwkant heeft) en om jezelf een goed mens te vinden (of goed genoeg iig) moet je alvast zelf (overwegend) positief uit die optelsom zien te blijven komen.



Mijn ex ontliep destijds ook liever mijn woede, verdriet, teleurstelling, beschuldigingen en al die confrontaties met zijn minpunten en wat er allemaal mankeerde aan hem, zowel face to face als mijn brieven, mails enz.

Tót ik (na een tijdje) ook weer waardering voor hem kon opbrengen, ook zijn pluspunten weer kon zien, al het goede wat we gedeeld hadden, hem ook dáárvoor dankbaar was en hardop waardeerde.



Het was een andere situatie, hij was een relatie met een andere vrouw begonnen, onvergelijkbaar met jullie, want die situatie bleef doorgaan, dus voor mij was de keuze snel gemaakt om te scheiden.

Hij was degene die niet had kunnen kiezen gedurende langere tijd.

En hij hield eea open tot duidelijk was dat hij bij mij misschien nog járen een moeizame tijd zou hebben, waarin wantrouwen de hoofdmoot zou zijn, en die confrontaties met wat aangetast was in mij (en gezin, sfeer, liefde) en nooit meer (echt) goed zou kunnen komen.

Daartegenover stond iemand die hem bewonderde, met open armen klaarstond, hem gewéldig vond zoals hij was, incl bedrog en liegen, dus die hem steunde en zijn goede kanten vooral zag.



Hoe "oneerlijk" ook, zo werkt het dan toch, dat mensen in zo'n situatie (hij dus) kiezen voor wat zsm kan leiden tot eigen herstel en focus op hun eigen goede kanten, zij het door te onderdrukken en proberen het slechte gedrag/eigenschappen te vergeten.

Door die dus niet volop te erkennen en al zeker geen spotlights op te verdragen, en daardoor wordt het ook nooit (echt helemaal) geheeld imo: het doel wordt dan "proberen te vergeten" en diep weg te stoppen, ipv zichzelf te vergeven erom (wat met zelfcompassie te maken heeft).



Dit zelfmedelijden wat hij nu tentoonstelt heeft met slachtofferrol te maken (het denken in "dit heb ik niet verdiend") en ik denk dat dat eoa standaardreactie is op "dit heb ik wél verdiend, aan mezelf te danken, eigen schuld, had ik maar niet zo'n zwakkeling moeten zijn, enz".

Ik denk dat het een standaardreactie is (daardoor nog niet goed te praten, te vergoelijken) op de eigen angst om een slecht mens te zijn hierdoor, om jezelf af te wijzen en door anderen afgewezen te worden): je wilt dat óók het goede gezien wordt en dat ook onder de aandacht brengen, dat dit (slechte) niet is wie je bént, maar een onderdeel is, een imperfectie, zwakke plek, in een verder okay geheel als mens.



Misschien gefaald in bepaalde rollen, maar niemand wil zich een slecht mens voelen daardoor, ik denk dat het een kwestie van overleving is om jezelf niet te vereenzelvigen met een kant of eigenschap of zwakte in jezelf, die hij zelf al veroordeelt en anderen ook zouden veroordelen, als ze dat zouden weten.

Als andere belangrijke mensen (geliefden allereerst) je dan wél daarmee vereenzelvigt (je bént een zwakkeling, een verslaafde, slechterik, onmens, onbetrouwbaar, slap, enz) wordt het heel lastig om je eigenwaarde zélf dan nog te zien, denk ik.

Dat hij zó gevallen is in jouw (en hun) ogen is (naar waardeloos) voor hem denk ik onverdraaglijk.



Jammer dat hij dit niet aangrijpt om professionele hulp te willen, echte, niet die verslavingsgroep, maar om aan de onderliggende oorzaken te "werken", te "helen", is een gemiste kans (op zichzelf vergeven iig).

Ervan weglopen lost niks op, maar dan kan hij iig die confrontatie blijven ontlopen, voor zover hij jou dan niet onder ogen hoeft te komen (dagelijks).



Je hoéft je hier niet zomaar bij neer te leggen, ik denk dat het een noodsprong is, en dat je dat niet serieus hoéft te nemen, als hij nog voor rede vatbaar is en een gesprek mogelijk, dat er nog andere opties zijn dan dit rigoureuze.

Relatietherapie is denk ik (nog) geen oplossing, zolang hij zichzelf niet vertrouwt (in die zwakke plek en eigen kracht daartegen) en jouw vertrouwen ook niet hersteld is in hem en in jullie (en een toekomst samen).



Geef niet zomaar op als je dat niet wilt, er ís geen "ander", jullie kunnen nog samen "knokken", als jullie nog op eoa manier kunnen geloven dat je hier samen sterker uit kunt komen.



Verder heel veel sterkte, ik weet hoe de bodem onder je bestaan vandaan dreigt te vallen, en die van jullie kinderen, hoe k*t dat voelt, alleen maar verliezers oplevert, allemaal met eigen wonden opzadelt.

Ik weet niet of die bodem echt bereikt is bij jullie, of 1 van jullie, of dat dit een momentopname blijkt, onderzoek dat svp, als deze relatie je lief is, er is geen haast met uit elkaar gaan, dat kan op elk moment nog, als het niet lukt om te lijmen wat er te lijmen valt.

Heel veel sterkte vandaag Zeeland

Wow, TO ik kan alleen maar heel diep respect hebben voor hoe je dit gesprek hebt gevoerd samen met je man. Dit lijkt op een volwassen relatie waarbij de kinderen voorop staan ondanks alle emoties.

Mooi dat jullie samen gaan bekijken hoe nu verder. heel goed om ook met een professional ernaar te kijken, en Rodersana. Ongeacht wat jij / jullie besluiten wat er uitkomt, heeel veel sterkte.

Zeeland, trots op je. Gaat het met je? Trek je het nog?

Sterkte Zeeland. Zorg goed voor jezelf en wees lief voor jezelf.

Weet dat je waard bent om eerlijk tegen te zijn en niet bedonderd te worden.

Weet dat je waard bent dat ook jij belangrijk bent in alle beslissingen die genomen worden.

Weet dat jij het ook echt allemaal zelf kan (mijn ex heeft tegen mijn moeder gezegd: eerst maar eens zien of ze alles zelf kan).

Weet dat je een relatie na 20 jaar mag be?indigen. Je hebt niet gefaald, het is niet jouw schuld.

Weet dat je niet alles voor hem hoeft op te lossen.

Weet dat in een goed huwelijk dit soort gedrag niet voor komt.

Weet dat je niet alleen maar rationeel hoeft te zijn.

Weet dat je het goed doet voor je jongens, dat lees ik hier aan alle kanten.

Weet dat hij echt niet zielig is. Hij heeft zelf de grootste rol in het geheel.

En wat ik hoor van dames om mij heen waarvan man vreemd ging: je blijft controleren en wantrouwen.



Doe wat het beste is voor jou. Vergeet niet dat er een moment is waarop je mag zeggen: het is genoeg geweest.

Bedenk wat je grootste angst is als je alleen met je jongens verder gaat. Zie dat onder ogen.

Is er iemand die je kunt vertrouwen? Iemand die zakelijk in de gaten kan houden of jij niet ten onder gaat in het voorlopig zakelijke schijnhuwelijk?



De vraag van je oudste is niet gek, hij heeft heel erg gelijk. Natuurlijk heb jij een schouder nodig, alleen is hij niet de aangewezen persoon.



Ik snap je reactie, maar zie ook dat je grenzen (door omstandigheden) aan het rekken zijn. De bommen waren eerder achter je rug. Gisteren was er een handgranaat recht voor je voeten. En het lijkt me dat jij een heel stevig pantser aan moet trekken om te voorkomen dat je er, ondanks afspraken, opnieuw één naar je toegeworpen krijgt.

quote:manguepina schreef op 05 mei 2016 @ 13:38:

Wow, TO ik kan alleen maar heel diep respect hebben voor hoe je dit gesprek hebt gevoerd samen met je man. Dit lijkt op een volwassen relatie waarbij de kinderen voorop staan ondanks alle emoties.

Mooi dat jullie samen gaan bekijken hoe nu verder. heel goed om ook met een professional ernaar te kijken, en Rodersana. Ongeacht wat jij / jullie besluiten wat er uitkomt, heeel veel sterkte.Zo volwassen vind ik die man er niet in staan.

Wow wat een topprestatie van je!



Hoe ga je voor jezelf zorgen (ontspannen/stoom afblazen/je fysieke signale serieus nemen) na al dit heftigs?

Begrijp ik nu goed dat je man dus terug is gekomen op dat jullie huwelijk wat hem betreft over is?



En ja, je hart breekt als je kind zijn schouder aanbiedt om op uit te huilen. Je schreef eerder dat de grens voor jou zou zijn als je man je kinderen iets aan zou doen. Dat heeft hij natuurlijk al gedaan met zijn dubbelleven, en met acties zoals die van gisteren maakt hij het mi allemaal nog erger voor ze. Dus wat is er met die grens gebeurd? Vanwaar nog zo krampachtig vasthouden aan zelfs met elkaar in een huis blijven wonen? De spanning tussen jullie is om te snijden en loopt wrs alleen nog maar hoger op en zoals bekend, kan je man daar h-e-l-e-m-a-a-l niet mee omgaan. Mij lijkt het voor jullie zelf en de kinderen dus wat beter om iig voorlopig even apart te gaan wonen.

quote:feow schreef op 05 mei 2016 @ 13:49:

Is er iemand die je kunt vertrouwen? Iemand die zakelijk in de gaten kan houden of jij niet ten onder gaat in het voorlopig zakelijke schijnhuwelijk?



De vraag van je oudste is niet gek, hij heeft heel erg gelijk. Natuurlijk heb jij een schouder nodig, alleen is hij niet de aangewezen persoon.



Ik snap je reactie, maar zie ook dat je grenzen (door omstandigheden) aan het rekken zijn. De bommen waren eerder achter je rug. Gisteren was er een handgranaat recht voor je voeten. En het lijkt me dat jij een heel stevig pantser aan moet trekken om te voorkomen dat je er, ondanks afspraken, opnieuw één naar je toegeworpen krijgt.Dit dus (crosspost van mij).

Ik vind het een goed doordacht plan, alleen, denk eraan dat er nog gebieden zijn die niet onderhandeld zijn. Emoties kun je niet zo over onderhandelen namelijk. Wat doen jullie als er eentje zich niet aan de afspraken houdt? Misschien kun je afspreken dat als er 1 door emotie niet meewerkt, dat jullie er iig altijd even over praten. Het is echt moeilijk om geen verwijten te maken, en voor je man om te voldoen aan jouw controlezucht om je weer veilig te kunnen voelen dus ik wens jullie heel veel sterkte en moed toe.



En je mag idd altijd weggaan, elke dag. Dat mag hij natuurlijk ook. Je bent elkaars bezit niet he. Je kunt altijd terugkomen op je beslissing, al snap ik goed dat jullie kinderen voorop staan.

En hoe voelt dit nu voor jou?



Ik mis de ondersteuning en hulp voor jou. Wat is er voor jou afgesproken. Nogmaals; degene die steekt krijgt alle hulp; het slachtoffer zoekt het maar uit (zo komt het op mij over).



En hebben jullie een tijdslimiet afgesproken als je spreekt over voorlopig? Wanneer wil je wat bereikt hebben?

Denk er goed over na wat je gaat doen als hij deze afspraken niet nakomt. Want gezien alles wat er is gebeurd, is de kans daarop helaas heel erg groot. Het is handig om dan een plan klaar te hebben waarmee hij ook akkoord is gegaan, waarbij voor jou en de kinderen maximale rust voorop staat. Dus dat hij dan al dan niet tijdelijk het huis verlaat en jullie in relatieve rust achterblijven. Zorg dat je nu al die afspraak hebt (ivm zijn "het is ook mijn huis" uitspraak).

Onbegrijpelijk dat je dit in dit stadium allemaal nog op het forum gooit terwijl je er de donder op kan zeggen dat hij nog steeds vrolijk meeleest. Zo zet je jezelf 10-0 achter want hij weet precies waar jij mee worstelt en wat er in je omgaat en hij kan je dus altijd een stap voor zijn in dit proces.

Wat fijn dat het gelukt is om een gesprek te hebben zonder dat het geescaleerd is. Fijn ook dat jullie voorlopige afspraken hebben kunnen maken.



toch 2 dingen:

*ga wel uitzoeken hoe je er voor staat als je toch alleen moet. financieel,met het huis, al die dingen. Je weet niet hoe het zal verlopen en dan ben je niet overvallen als de situatie toch onhoudbaar blijkt.

*Hou je niet Te groot voor met name je oudste zoon. Hij zal er meer mee kunnen als hij je eens mag troosten dan als hij zijn moeder als een zombie ziet lopen en hij moet net doen alsof hij niks ziet. Hij mag best horen en zien dat je het moeilijk vindt en verdrietig bent. Want dat is zo. Hij heeft meer aan de werkelijkheid dan aan schone schijn. En op hem leunen ga je toch niet doen daar ben je het type niet naar



Meid wat zal je moe zijn!

Ziet er goed uit, die afspraken, zo hier zwart-op-wit.

Maar uit eigen ervaring kan ik wel zeggen dat het niet echt werkt als je 'als vrienden' samenleeft, terwijl je relatie eerst anders was. En dan heb ik hier niet eens te maken met zulke heftigheden als bij jou zijn voorgevallen; bovendien hebben wij samen geen kinderen. Samen in één huis blijven leven, afspraken maken: deden wij ook. Geen tijdsduur afgesproken. 'Tot de huizenprijzen beter worden, en we echt uit elkaar kunnen gaan.' Maar dat moment is er tot nu toe nog nooit gekomen, want hij vindt het allemaal wel best. Alleen, mij breekt het op, steeds meer. Ook al legt hij me niets in de weg. Maar toch.. de relatie is voorbij, en dan wil je verder. Dan is het heel moeilijk om zo nog samen in één huis te zitten, zeker als je er verschillend in staat, zoals hier.



Het lijkt me daarom voor jou nog heel veel moeilijker dan dat het voor mij is. Is er een tijdsduur afgesproken? Hoe lang gaan jullie het proberen? Relatietherapie, begrijp ik?.. Pas goed op jezelf, je blijft zo wel in die hele nare verpeste sfeer zitten samen hé.. het is nooit meer hetzelfde als het was, er is iets voorgoed veranderd, en hoe voelt dat voor jou?