Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
dinsdag 18 november 2008 om 12:36
Het feit dat ze dat zeggen tegen je, geeft al aan dat ze genoeg vertrouwen in je hebben om zich kwetsbaar op te stellen. Want jij voelt je er kwetsbaar door maar zij ook door het aan te kaarten. En dat ze dat vertrouwen hebben in je, dat heb jij gecreeerd. En dat is mooi .
Dus als ze zulke dingen zeggen, stapje terug, nadenken en kijken of er een kern van waarheid in kan zitten. Bij kinderen moet je altijd een klein beetje blijven opletten want de ene is gewetensvoller dan de andere, als je alles voor elkaar kunt krijgen bij een ouder is dat verleiding genoeg voor sommige kinderen .
Maar jij weet dat, in hoeverre je hun oordeel kunt vertrouwen. En wees daar ook gul en dankbaar in, dat zij je die spiegel voor willen en durven zetten. Hoe confronterend ook, ook dat zijn weer ingangen voor hoe je verder kunt gaan. Die verantwoordelijkheid ligt niet bij hen, dat is de jouwe. Maar in relaties is het wel goed als beide partijen eerlijk mogen zijn over wat ze kwetst of moeilijk vinden. Dat zijn waardevolle lessen als dat mag en kan en er positieve gevolgen uit voortvloeien.
Dus als ze zulke dingen zeggen, stapje terug, nadenken en kijken of er een kern van waarheid in kan zitten. Bij kinderen moet je altijd een klein beetje blijven opletten want de ene is gewetensvoller dan de andere, als je alles voor elkaar kunt krijgen bij een ouder is dat verleiding genoeg voor sommige kinderen .
Maar jij weet dat, in hoeverre je hun oordeel kunt vertrouwen. En wees daar ook gul en dankbaar in, dat zij je die spiegel voor willen en durven zetten. Hoe confronterend ook, ook dat zijn weer ingangen voor hoe je verder kunt gaan. Die verantwoordelijkheid ligt niet bij hen, dat is de jouwe. Maar in relaties is het wel goed als beide partijen eerlijk mogen zijn over wat ze kwetst of moeilijk vinden. Dat zijn waardevolle lessen als dat mag en kan en er positieve gevolgen uit voortvloeien.
dinsdag 18 november 2008 om 12:47
Face, het grootste verdriet wat ik naar mijn ouders voel is niet eens wat het mij aan schade heeft opgelopen. Maar dat ze zo aan hun eigen leven leden. Dat ze niks constructiefs deden om het voor henzelf beter te maken.
Dat jij die strijd wel levert, kan bij je kinderen uiteindelijk een stuk wanhoop wegnemen.
Dus, blijf vooral doorworstelen. En misschien heb je inderdaad af en toe een schop onder je achterste nodig. Dat je moet ophouden voor anderen te denken, anderen nodig te hebben en op valse hoop te leven. Daar Feli heeft een punt denk ik.
Valse hoop is wat maakt dat je zo lang dezelfde fouten maakt en jezelf en de jouwen tekort doet. En het maakt dat de adviezen van anderen niet binnenkomen. Het is nodig dat je jezelf overtuigt dat je het aankan, dat jij jouw leven kan leven. Dat het vaak niet makkelijk en niet leuk is, zal ik zeker beamen. Maar dat is geen excuus om via een ander te leven.
Dat jij die strijd wel levert, kan bij je kinderen uiteindelijk een stuk wanhoop wegnemen.
Dus, blijf vooral doorworstelen. En misschien heb je inderdaad af en toe een schop onder je achterste nodig. Dat je moet ophouden voor anderen te denken, anderen nodig te hebben en op valse hoop te leven. Daar Feli heeft een punt denk ik.
Valse hoop is wat maakt dat je zo lang dezelfde fouten maakt en jezelf en de jouwen tekort doet. En het maakt dat de adviezen van anderen niet binnenkomen. Het is nodig dat je jezelf overtuigt dat je het aankan, dat jij jouw leven kan leven. Dat het vaak niet makkelijk en niet leuk is, zal ik zeker beamen. Maar dat is geen excuus om via een ander te leven.
dinsdag 18 november 2008 om 13:01
Hanke,oef die komt binnen.
Of ik dat als excuus zie weet ik niet,het gebeurd en ben me ervan bewust.
Ik heb voor mijzelf heel veel te leren nog.
Daar kan ik dus wat mee dat je dat zegt tegen me.
En doe dta ook.Evenals al wat Feli me zegt.
Het komt zowaar binnen.
En idd. dat is het verschil vwb. mijn ouders/jouw ouders.
Mooie post van je, .
Fijn dat je je voelt zo nu.
Of ik dat als excuus zie weet ik niet,het gebeurd en ben me ervan bewust.
Ik heb voor mijzelf heel veel te leren nog.
Daar kan ik dus wat mee dat je dat zegt tegen me.
En doe dta ook.Evenals al wat Feli me zegt.
Het komt zowaar binnen.
En idd. dat is het verschil vwb. mijn ouders/jouw ouders.
Mooie post van je, .
Fijn dat je je voelt zo nu.
dinsdag 18 november 2008 om 13:27
Nog een toevoeging Face (en dan race ik er weer vandoor ). Wb dat boek, begin daar alleen aan als je leven verder vrij stabiel is en je losschietende ladingen (zoals enorm verdriet) goed kunt verwerken en toch door kunt blijven functioneren. Dus ik zou het echt even overleggen met je therapeut, ik vermoed dat die een goede inschatting kan maken wat dat betreft. Is het nog niet die tijd, dan zet je het nog even in de kast en komt het later .
Ik denk iig dat begeleiding erbij wanneer je ermee begint, heel fijn kan zijn. Dat je niet alleen met die emoties moet dealen maar ze kunt delen met een ander/anderen. Anders kan het erg veel worden, het helpt niet wanneer je overweldigd raakt. Vandaar dat die basis stabiliteit heel belangrijk is.
Ik denk iig dat begeleiding erbij wanneer je ermee begint, heel fijn kan zijn. Dat je niet alleen met die emoties moet dealen maar ze kunt delen met een ander/anderen. Anders kan het erg veel worden, het helpt niet wanneer je overweldigd raakt. Vandaar dat die basis stabiliteit heel belangrijk is.
dinsdag 18 november 2008 om 13:36
Tot die conclusie kwam ik ook.Heb een korte beschrijving gelezen.
Ik leg het iig. voor volgende week bij het gesprek.
Ik merk ook dat er veel loskomt dezer dgn.
Waar ik zowiezo over ga hebben.
Ik ben idd. iemand die overweldigd raakt en dat kon zich ook wel gaan uiten vwb. dit boek idd.
En té is niet goed alleen tevreden.
Ik leg het iig. voor volgende week bij het gesprek.
Ik merk ook dat er veel loskomt dezer dgn.
Waar ik zowiezo over ga hebben.
Ik ben idd. iemand die overweldigd raakt en dat kon zich ook wel gaan uiten vwb. dit boek idd.
En té is niet goed alleen tevreden.
dinsdag 18 november 2008 om 14:04
Face, ik stelde het zo hard omdat het zo vaak als een deugd gezien wordt om er voor een ander te zijn. Terwijl het ook zo verschikkelijk tegen je kan werken.
Ik heb het gevoel dat je in verwarring bent. En ik denk dat het goed is om daar eerlijk over te zijn. Je hoort en leest nu van alles, van allerlei mensen om je heen. Het is een kunst daar geen speelbal van te worden. Want dan raak je het contact met je ijkpunt kwijt. Jij bent de toetssteen van jezelf. Jij weet wanneer je eerlijk bent, wanneer niet. Jij weet wanneer je constructieve stappen zet en wanneer je de boel even de boel moet laten.
Laat je niet opjagen, en zoek de veiligheid en de begeleiding die je nodig hebt.
Ik heb het gevoel dat je in verwarring bent. En ik denk dat het goed is om daar eerlijk over te zijn. Je hoort en leest nu van alles, van allerlei mensen om je heen. Het is een kunst daar geen speelbal van te worden. Want dan raak je het contact met je ijkpunt kwijt. Jij bent de toetssteen van jezelf. Jij weet wanneer je eerlijk bent, wanneer niet. Jij weet wanneer je constructieve stappen zet en wanneer je de boel even de boel moet laten.
Laat je niet opjagen, en zoek de veiligheid en de begeleiding die je nodig hebt.
dinsdag 18 november 2008 om 15:14
Even snel tussendoor, dus ik heb niet alles helemaal gelezen. Maar Hanke, je posts vandaag 'hit home' voor mij...quote:hanke321 schreef op 18 november 2008 @ 12:47:
Face, het grootste verdriet wat ik naar mijn ouders voel is niet eens wat het mij aan schade heeft opgelopen. Maar dat ze zo aan hun eigen leven leden. Dat ze niks constructiefs deden om het voor henzelf beter te maken.
Dat jij die strijd wel levert, kan bij je kinderen uiteindelijk een stuk wanhoop wegnemen. .
Dit is wat jij laatst bij mij bedoelde denk ik Hanke. Dat het niet alleen maar positief is met mijn moeder. Die realisatie dringt steeds meer door. Ik heb hem eigenlijk nooit toegelaten, laat staan uit durven spreken, omdat het erg ís wat haar is gebeurd. Maar hoe ze er mee omgaat, frustreert mij inderdaad immens. Zij vind dat ze goed bezig is, maar ik deel die mening gewoon niet. Ik vind dat ze zichzelf te kort doet, maar realiseer me ook dat ik niet doordring en dat het niet gaat gebeuren.
quote:hanke321 schreef op 18 november 2008 @ 12:47:
Valse hoop is wat maakt dat je zo lang dezelfde fouten maakt en jezelf en de jouwen tekort doet. En het maakt dat de adviezen van anderen niet binnenkomen. Het is nodig dat je jezelf overtuigt dat je het aankan, dat jij jouw leven kan leven. Dat het vaak niet makkelijk en niet leuk is, zal ik zeker beamen. Maar dat is geen excuus om via een ander te leven.En hiermee omschrijf je inderdaad mijn moeder. Face, je kinderen kunnen echt trots op je zijn, want ik zie hier dat je wíl vechten. Ik wou dat mijn moeder dat besef had.
Face, het grootste verdriet wat ik naar mijn ouders voel is niet eens wat het mij aan schade heeft opgelopen. Maar dat ze zo aan hun eigen leven leden. Dat ze niks constructiefs deden om het voor henzelf beter te maken.
Dat jij die strijd wel levert, kan bij je kinderen uiteindelijk een stuk wanhoop wegnemen. .
Dit is wat jij laatst bij mij bedoelde denk ik Hanke. Dat het niet alleen maar positief is met mijn moeder. Die realisatie dringt steeds meer door. Ik heb hem eigenlijk nooit toegelaten, laat staan uit durven spreken, omdat het erg ís wat haar is gebeurd. Maar hoe ze er mee omgaat, frustreert mij inderdaad immens. Zij vind dat ze goed bezig is, maar ik deel die mening gewoon niet. Ik vind dat ze zichzelf te kort doet, maar realiseer me ook dat ik niet doordring en dat het niet gaat gebeuren.
quote:hanke321 schreef op 18 november 2008 @ 12:47:
Valse hoop is wat maakt dat je zo lang dezelfde fouten maakt en jezelf en de jouwen tekort doet. En het maakt dat de adviezen van anderen niet binnenkomen. Het is nodig dat je jezelf overtuigt dat je het aankan, dat jij jouw leven kan leven. Dat het vaak niet makkelijk en niet leuk is, zal ik zeker beamen. Maar dat is geen excuus om via een ander te leven.En hiermee omschrijf je inderdaad mijn moeder. Face, je kinderen kunnen echt trots op je zijn, want ik zie hier dat je wíl vechten. Ik wou dat mijn moeder dat besef had.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
dinsdag 18 november 2008 om 15:20
quote:hanke321 schreef op 18 november 2008 @ 14:04:
Face, ik stelde het zo hard omdat het zo vaak als een deugd gezien wordt om er voor een ander te zijn. Terwijl het ook zo verschikkelijk tegen je kan werken.
En deze is voor mijn moeder, maar ook voor mezelf heel erg van toepassing. Mijn moeder zegt altijd dat ze door ging voor mijn zusje en mij, en ik denk stiekem dat ze dit nog steeds een beetje doet. En dat legt druk op mij.
Ik ben zelf blij dat ik nu al het besef heb dat dit niet goed is, dat ik er in eerste instantie voor míj moet zijn. Want als ik dat niet doe, kan ik er eigenlijk ook niet écht voor die ander zijn.
Ik heb vandaag waarschijnlijk geen tijd meer om te lezen en posten, misschien vanavond later nog. Mooie en wijze woorden vandaag iig (f). (Zoals altijd hier natuurlijk!)
Face, ik stelde het zo hard omdat het zo vaak als een deugd gezien wordt om er voor een ander te zijn. Terwijl het ook zo verschikkelijk tegen je kan werken.
En deze is voor mijn moeder, maar ook voor mezelf heel erg van toepassing. Mijn moeder zegt altijd dat ze door ging voor mijn zusje en mij, en ik denk stiekem dat ze dit nog steeds een beetje doet. En dat legt druk op mij.
Ik ben zelf blij dat ik nu al het besef heb dat dit niet goed is, dat ik er in eerste instantie voor míj moet zijn. Want als ik dat niet doe, kan ik er eigenlijk ook niet écht voor die ander zijn.
Ik heb vandaag waarschijnlijk geen tijd meer om te lezen en posten, misschien vanavond later nog. Mooie en wijze woorden vandaag iig (f). (Zoals altijd hier natuurlijk!)
anoniem_25558 wijzigde dit bericht op 18-11-2008 15:20
Reden: kleine toevoeging ;-)
Reden: kleine toevoeging ;-)
% gewijzigd
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
dinsdag 18 november 2008 om 17:25
Hé bah, zit ik net uit mijn tenen te schrijven, druk ik een verkeerd knopje in: weg verhaal. Ik probeer het nog maar eens.
Ik ken het verschijnsel via/voor een ander leven. Dat deed mijn moeder in mijn tienerjaren.
"Ik blijf maar bij je vader omdat jij er anders financieel zo op achteruit gaat."
"Als jij er niet was geweest had ik allang zelfmoord gepleegd."
Met die uitspraken van mijn moeder werd ik opgezadeld met een wanhoop en een lading waar ik niks mee kon. Die me machteloos maakten. Ik werd te belangrijk gemaakt. De verantwoordelijkheid kwam bij mij te liggen, juist daar waar hij niet hoorde. Elke beslissing die ik nam raakte doordrenkt met die verantwoordelijkheid. Ik werd onzeker en vond het moeilijk beslissingen te nemen, omdat ik het gevoel had dat er zoveel vanaf hing. Niet alleen mijn leven maar ook dat van haar.
En in die kluwen van verantwoordelijkheid zaten ook verwachtingen naar mij toe verstrengeld. En op het moment dat ik daar niet aan voldeed, bijv. doordat ik mijn studie afbrak en in therapie ging, kwam er een enorme golf aan verwijten mijn kant op. Want ik had haar leven verziekt.
Ik kan me nog goed het moment herinneren dat die bal door haar gespeeld werd. Ik raakte enorm overstuur en stelde met verbazing vast dat de verpleging tot wie ik mij wendde, hun best moesten doen om niet al te expliciet te laten blijken hoe kwaad ze waren over die uitspraak van moeder.
Wat ik je met dit verhaal wil vertellen Zusje, is dat als een ander voor jou leeft, dat die last niet te dragen is. Dat je te belangrijk maar ook tot ding gemaakt wordt. Dat je niet leert dat jouw leven van jou is en alleen daarom zo waardevol. En dat je als je tegen dit verziekte gedoe in opstand komt als dochter, dat je dan hele negatieve reacties kan krijgen.
Dit is niet precies wat ik oorspronkelijk wilde schrijven. Ik merk dat ik doordat ik voorbeelden uit mijn eigen leven geef, er weer lading van mij bij komt. Dat is niet wat ik beoog.
Zusje . De vraag is hoe ga je om met de leegte die je voelt als iemand van wie je houdt zó bang is om te leven, en er van overtuigd is dat zij er niet mee om kan gaan als ze gekwetst wordt. Wat doe je met die leegte, wat doe je met de woede en de pijn. En hoe zorg je dat je dat patroon niet herhaalt? En als je dat gedeeltelijk wel doet, hoe zorg je dat je dat anders gaat doen, maar dan wel anders-jou. En niet jezelf als een verbeterproject te zien en daarover verantwoording af te leggen.
Ik ken het verschijnsel via/voor een ander leven. Dat deed mijn moeder in mijn tienerjaren.
"Ik blijf maar bij je vader omdat jij er anders financieel zo op achteruit gaat."
"Als jij er niet was geweest had ik allang zelfmoord gepleegd."
Met die uitspraken van mijn moeder werd ik opgezadeld met een wanhoop en een lading waar ik niks mee kon. Die me machteloos maakten. Ik werd te belangrijk gemaakt. De verantwoordelijkheid kwam bij mij te liggen, juist daar waar hij niet hoorde. Elke beslissing die ik nam raakte doordrenkt met die verantwoordelijkheid. Ik werd onzeker en vond het moeilijk beslissingen te nemen, omdat ik het gevoel had dat er zoveel vanaf hing. Niet alleen mijn leven maar ook dat van haar.
En in die kluwen van verantwoordelijkheid zaten ook verwachtingen naar mij toe verstrengeld. En op het moment dat ik daar niet aan voldeed, bijv. doordat ik mijn studie afbrak en in therapie ging, kwam er een enorme golf aan verwijten mijn kant op. Want ik had haar leven verziekt.
Ik kan me nog goed het moment herinneren dat die bal door haar gespeeld werd. Ik raakte enorm overstuur en stelde met verbazing vast dat de verpleging tot wie ik mij wendde, hun best moesten doen om niet al te expliciet te laten blijken hoe kwaad ze waren over die uitspraak van moeder.
Wat ik je met dit verhaal wil vertellen Zusje, is dat als een ander voor jou leeft, dat die last niet te dragen is. Dat je te belangrijk maar ook tot ding gemaakt wordt. Dat je niet leert dat jouw leven van jou is en alleen daarom zo waardevol. En dat je als je tegen dit verziekte gedoe in opstand komt als dochter, dat je dan hele negatieve reacties kan krijgen.
Dit is niet precies wat ik oorspronkelijk wilde schrijven. Ik merk dat ik doordat ik voorbeelden uit mijn eigen leven geef, er weer lading van mij bij komt. Dat is niet wat ik beoog.
Zusje . De vraag is hoe ga je om met de leegte die je voelt als iemand van wie je houdt zó bang is om te leven, en er van overtuigd is dat zij er niet mee om kan gaan als ze gekwetst wordt. Wat doe je met die leegte, wat doe je met de woede en de pijn. En hoe zorg je dat je dat patroon niet herhaalt? En als je dat gedeeltelijk wel doet, hoe zorg je dat je dat anders gaat doen, maar dan wel anders-jou. En niet jezelf als een verbeterproject te zien en daarover verantwoording af te leggen.
dinsdag 18 november 2008 om 17:46
Hanke dat punt van speelbal worden door allerlei uitspraken rond om mij richting mij of richting iemand anders,daar ben ik me van bewust.
Daar ben ik voorheen mee door de mand gevallen.En wrsch. nog wel weer eens.
Ik leer iedere keer weer een stukje verder hoe te handelen en te doen of niet te doen.
Dus op zich weet ik redelijk pas op de plaats te nemen voor mezelf.Ondanks de verwarring van emoties die de ene dag erg aanwezig zijn de andere dag wat minder.
Dat ik er té overweldigd in kan doen werkt het idd. tegen me.
Daar ben ik voorheen mee door de mand gevallen.En wrsch. nog wel weer eens.
Ik leer iedere keer weer een stukje verder hoe te handelen en te doen of niet te doen.
Dus op zich weet ik redelijk pas op de plaats te nemen voor mezelf.Ondanks de verwarring van emoties die de ene dag erg aanwezig zijn de andere dag wat minder.
Dat ik er té overweldigd in kan doen werkt het idd. tegen me.
dinsdag 18 november 2008 om 18:03
EV, ik ga nu even een slag in de lucht doen.
Waar ik aan moet denken aan wat je schrijft is: ontdooien.
Ik heb een tijd gehad dat ik me ontworstelde aan mijn familie, en tegelijkertijd erg bezig was met mijn omgeving. Met vrienden maken, met sociale contacten. Met mezelf durven zijn. Op het moment dat ik dat deed, en er positief op werd gereageerd deed dat gruwelijk veel pijn. Hoe tegenstrijdig dat ook moge klinken.
Ik had zo lang niet durven hopen op het gevoel dat het goed was, dat ik goed was, dat een ander mij aardig vond. Om die hoop af te snijden had ik een stuk van mijn hart bevroren. En op het moment dat dat deel van mij tot leven kwam deed dat zo veel pijn, net zoveel pijn als je fysiek kan hebben als je lichaam opwarmt als je uit een hele koude omgeving komt.
Misschien is jouw afweer angst als je dat ontdooigevoel ervaart.
Of klets ik nu heel erg uit de ruimte. Succes met die familieopstellingen. Vergeet niet adem te halen...
Waar ik aan moet denken aan wat je schrijft is: ontdooien.
Ik heb een tijd gehad dat ik me ontworstelde aan mijn familie, en tegelijkertijd erg bezig was met mijn omgeving. Met vrienden maken, met sociale contacten. Met mezelf durven zijn. Op het moment dat ik dat deed, en er positief op werd gereageerd deed dat gruwelijk veel pijn. Hoe tegenstrijdig dat ook moge klinken.
Ik had zo lang niet durven hopen op het gevoel dat het goed was, dat ik goed was, dat een ander mij aardig vond. Om die hoop af te snijden had ik een stuk van mijn hart bevroren. En op het moment dat dat deel van mij tot leven kwam deed dat zo veel pijn, net zoveel pijn als je fysiek kan hebben als je lichaam opwarmt als je uit een hele koude omgeving komt.
Misschien is jouw afweer angst als je dat ontdooigevoel ervaart.
Of klets ik nu heel erg uit de ruimte. Succes met die familieopstellingen. Vergeet niet adem te halen...
dinsdag 18 november 2008 om 18:07
quote:Face2 schreef op 18 november 2008 @ 17:46:
Hanke dat punt van speelbal worden door allerlei uitspraken rond om mij richting mij of richting iemand anders,daar ben ik me van bewust.
Daar ben ik voorheen mee door de mand gevallen.En wrsch. nog wel weer eens.
Ik leer iedere keer weer een stukje verder hoe te handelen en te doen of niet te doen.
Dus op zich weet ik redelijk pas op de plaats te nemen voor mezelf.Ondanks de verwarring van emoties die de ene dag erg aanwezig zijn de andere dag wat moinder.
Dat ik er té overweldigd in kan doen werkt het idd. tegen me.
En dat is positief. Iets wat respect afdwingt. Hoe hulpeloos en onmachtig je je misschien soms voelt.
Ik hoop dat je voelt dat ik helder probeer te zijn naar je, maar niet hard (dit ivm mijn toon van vandaag naar je). (f)
Hanke dat punt van speelbal worden door allerlei uitspraken rond om mij richting mij of richting iemand anders,daar ben ik me van bewust.
Daar ben ik voorheen mee door de mand gevallen.En wrsch. nog wel weer eens.
Ik leer iedere keer weer een stukje verder hoe te handelen en te doen of niet te doen.
Dus op zich weet ik redelijk pas op de plaats te nemen voor mezelf.Ondanks de verwarring van emoties die de ene dag erg aanwezig zijn de andere dag wat moinder.
Dat ik er té overweldigd in kan doen werkt het idd. tegen me.
En dat is positief. Iets wat respect afdwingt. Hoe hulpeloos en onmachtig je je misschien soms voelt.
Ik hoop dat je voelt dat ik helder probeer te zijn naar je, maar niet hard (dit ivm mijn toon van vandaag naar je). (f)
dinsdag 18 november 2008 om 19:23
Hé lieve EV. Ik doe ook nog even een slag in de lucht en ik herken het gevoel niet dus als het een hele foute slag is alvast sorry.
Komt het misschien omdat het voor jouw gevoel onterecht is dat ze je leuk vinden?
Ben je bang dat je ze teleur zult stellen, dat je helemaal niet zo leuk bent als zij denken, dat ze je ten onrechte zien staan of dat je straks door de mand zult vallen?
Of ben je mss bang dat zij jou teleur zullen stellen, dat jij ten onrechte vertrouwen schenkt dat beschaamd gaat worden? Zoiets?
En nog even nav je post van vanmorgen; zeker weten dat er een tijd komt dat het beter gaat, je bent onderweg (f)
Komt het misschien omdat het voor jouw gevoel onterecht is dat ze je leuk vinden?
Ben je bang dat je ze teleur zult stellen, dat je helemaal niet zo leuk bent als zij denken, dat ze je ten onrechte zien staan of dat je straks door de mand zult vallen?
Of ben je mss bang dat zij jou teleur zullen stellen, dat jij ten onrechte vertrouwen schenkt dat beschaamd gaat worden? Zoiets?
En nog even nav je post van vanmorgen; zeker weten dat er een tijd komt dat het beter gaat, je bent onderweg (f)
dinsdag 18 november 2008 om 20:23
[quote]hanke321 schreef op 18 november 2008 @ 18:03:
Ik had zo lang niet durven hopen op het gevoel dat het goed was, dat ik goed was, dat een ander mij aardig vond. Om die hoop af te snijden had ik een stuk van mijn hart bevroren. En op het moment dat dat deel van mij tot leven kwam deed dat zo veel pijn, net zoveel pijn als je fysiek kan hebben als je lichaam opwarmt als je uit een hele koude omgeving komt.quote]
Hanke mooi omschreven.En zo binnenkomend ook bij mij.
Al is het voor ElmerV bedoeld.
Idd. de angst die daaruit voortkomt.Ontdooien.Ik laat (weer) toe.
Ik heb me iets te vaak laten ontdooien helaas.
ElmerV,jij hoogstwrsch, ook.En nu doorheen gaat ook.
Maar goed, zit bij dit (leer)proces in wat ik nu doorga/sta.
ElmerV zo herkenbaar.
Huh?Ik?Heb je het tegen mij?Hoezo?Je vergist je vast.
Beetje die trant?
Je realiseert je hoop ik wel dat jij het zelf bent die zich zo opsteld?
Dat dat een gevolg is van ... vul maar in.En realiseer je dat, dan is dat al een stap in de goede richting hé.Realiseren en er aan werken is stap 2.
ElmerV ik heb een vraag aan je,redelijk anoniem.
Kom jij uit een stad die begint met een A?
Ik had zo lang niet durven hopen op het gevoel dat het goed was, dat ik goed was, dat een ander mij aardig vond. Om die hoop af te snijden had ik een stuk van mijn hart bevroren. En op het moment dat dat deel van mij tot leven kwam deed dat zo veel pijn, net zoveel pijn als je fysiek kan hebben als je lichaam opwarmt als je uit een hele koude omgeving komt.quote]
Hanke mooi omschreven.En zo binnenkomend ook bij mij.
Al is het voor ElmerV bedoeld.
Idd. de angst die daaruit voortkomt.Ontdooien.Ik laat (weer) toe.
Ik heb me iets te vaak laten ontdooien helaas.
ElmerV,jij hoogstwrsch, ook.En nu doorheen gaat ook.
Maar goed, zit bij dit (leer)proces in wat ik nu doorga/sta.
ElmerV zo herkenbaar.
Huh?Ik?Heb je het tegen mij?Hoezo?Je vergist je vast.
Beetje die trant?
Je realiseert je hoop ik wel dat jij het zelf bent die zich zo opsteld?
Dat dat een gevolg is van ... vul maar in.En realiseer je dat, dan is dat al een stap in de goede richting hé.Realiseren en er aan werken is stap 2.
ElmerV ik heb een vraag aan je,redelijk anoniem.
Kom jij uit een stad die begint met een A?
dinsdag 18 november 2008 om 20:26
quote:hanke321 schreef op 18 november 2008 @ 18:07:
[...]
En dat is positief. Iets wat respect afdwingt. Hoe hulpeloos en onmachtig je je misschien soms voelt.
Ik hoop dat je voelt dat ik helder probeer te zijn naar je, maar niet hard (dit ivm mijn toon van vandaag naar je). (f)Hanke je bent niet hard,je houdt me een heldere spiegel voor.En dat is goed.
[...]
En dat is positief. Iets wat respect afdwingt. Hoe hulpeloos en onmachtig je je misschien soms voelt.
Ik hoop dat je voelt dat ik helder probeer te zijn naar je, maar niet hard (dit ivm mijn toon van vandaag naar je). (f)Hanke je bent niet hard,je houdt me een heldere spiegel voor.En dat is goed.
dinsdag 18 november 2008 om 23:12
Zo, alles even goed bijgelezen. Lynne, knap dat je je verhaal met ons durft te delen.
En Hanke, dank je voor je uitgebreide post (2x nog wel, heel vervelend als dat gebeurt idd)
Mijn moeder heeft het vroeger nooit uitgesproken, maar ik heb het wel altijd gevoeld. Vandaar ook inderdaad mijn gigantische verantwoordelijkheidsgevoel. De laatste jaren heeft ze wel eens opmerkingen gemaakt, zeker toen ik eenmaal wist wat er gebeurd was. Dan zei ze dat ze gehandeld heeft zoals ze deed vanwege ons. Of dat als wij maar gelukkig zijn, dan is het goed. En dat ze zo trots op ons is. Niks mis mee dat laatste, maar de manier waarop en de lading die het heeft. Ik kan het niet goed uitleggen, maar het impliceert wel weer die verantwoordelijk voor haar geluk.
Dat van die verwachtingen speelde bij mij dan weer niet. Toen ik vorig jaar instortte, waren er geen verwijten naar mij. Wel realiseerde ze zich toen pas wat haar gedrag en beslissingen voor effect op mij hebben gehad. Wat verschrikkelijk dat je moeder dat zo uitspeelde Hanke.
En je hebt idd gelijk dat de last die ik soms voel niet te dragen is. Daarom neem ik ook bewust afstand en bewaak ik nu vooral bij haar heel goed mijn grenzen. Ik kan niet verantwoordelijk voor haar zijn. En wat betreft de negatieve reacties: als ik dus (heel voorzichtig, zoals laatst) zeg dat ik denk dat er wel meer inzit, dan schiet ze in de verdediging, en hoe…
Logisch Hanke, die lading van je eigen verhaal, dat is toch ook helemaal niet erg?
En inderdaad, ze is bang om echt te leven. Ze legt zich neer bij het feit dat dit het is, ze niet meer kan. Waarom?? En inderdaad, hoe ga ik daar mee om? Ik heb geprobeerd haar te overtuigen, maar zie in dat dat een hopeloze zaak is voor nu. Dus dat wordt loslaten, hoe moeilijk dat ook is. Afstand nemen en er niet te veel met haar over praten. Als ze er weer over begint, zeg ik ook dat ik het daar liever niet over heb. Dat ik snap dat ze die dingen kwijt wil, maar dan liever niet tegen mij.
En hoe zorg ik dat ik dat patroon niet herhaal? Ik denk dat het feit dat ik het gedrag herken en erken, ervoor zorgt dat ik er heel waakzaam voor ben dat ik het niet ook vertoon. Want ik heb helaas het ultieme voorbeeld van hoe het niet moet. Ook dit is denk ik diep van binnen een van de redenen om geen kinderen te willen. Want het zit wel gedeeltelijk in mij, mezelf zo kunnen verliezen voor een ander. Ik wil die verantwoordelijk niet voor een ander, want ik leer nu eindelijk voor mezelf te zorgen op de eerste plaats. En ik denk dat ik mezelf heel makkelijk weg zou cijferen voor een kind. Ik vind het nu juist heerlijk, Lief en ik samen. Ik leef zeker niet voor hem, en andersom ook niet. We hebben het zo heerlijk en goed samen en hoewel we niks uitsluiten (zeg nooit nooit) denken we allebei dat we samen, zonder kinderen, heel gelukkig oud kunnen worden.
Nou, dat waren mijn overpeinzingen zo laat in de avond. Ik kan me nu al verheugen op de mooie gesprekken zondag, wat zijn jullie toch een stel prachtige en wijze vrouwen .
En Hanke, dank je voor je uitgebreide post (2x nog wel, heel vervelend als dat gebeurt idd)
Mijn moeder heeft het vroeger nooit uitgesproken, maar ik heb het wel altijd gevoeld. Vandaar ook inderdaad mijn gigantische verantwoordelijkheidsgevoel. De laatste jaren heeft ze wel eens opmerkingen gemaakt, zeker toen ik eenmaal wist wat er gebeurd was. Dan zei ze dat ze gehandeld heeft zoals ze deed vanwege ons. Of dat als wij maar gelukkig zijn, dan is het goed. En dat ze zo trots op ons is. Niks mis mee dat laatste, maar de manier waarop en de lading die het heeft. Ik kan het niet goed uitleggen, maar het impliceert wel weer die verantwoordelijk voor haar geluk.
Dat van die verwachtingen speelde bij mij dan weer niet. Toen ik vorig jaar instortte, waren er geen verwijten naar mij. Wel realiseerde ze zich toen pas wat haar gedrag en beslissingen voor effect op mij hebben gehad. Wat verschrikkelijk dat je moeder dat zo uitspeelde Hanke.
En je hebt idd gelijk dat de last die ik soms voel niet te dragen is. Daarom neem ik ook bewust afstand en bewaak ik nu vooral bij haar heel goed mijn grenzen. Ik kan niet verantwoordelijk voor haar zijn. En wat betreft de negatieve reacties: als ik dus (heel voorzichtig, zoals laatst) zeg dat ik denk dat er wel meer inzit, dan schiet ze in de verdediging, en hoe…
Logisch Hanke, die lading van je eigen verhaal, dat is toch ook helemaal niet erg?
En inderdaad, ze is bang om echt te leven. Ze legt zich neer bij het feit dat dit het is, ze niet meer kan. Waarom?? En inderdaad, hoe ga ik daar mee om? Ik heb geprobeerd haar te overtuigen, maar zie in dat dat een hopeloze zaak is voor nu. Dus dat wordt loslaten, hoe moeilijk dat ook is. Afstand nemen en er niet te veel met haar over praten. Als ze er weer over begint, zeg ik ook dat ik het daar liever niet over heb. Dat ik snap dat ze die dingen kwijt wil, maar dan liever niet tegen mij.
En hoe zorg ik dat ik dat patroon niet herhaal? Ik denk dat het feit dat ik het gedrag herken en erken, ervoor zorgt dat ik er heel waakzaam voor ben dat ik het niet ook vertoon. Want ik heb helaas het ultieme voorbeeld van hoe het niet moet. Ook dit is denk ik diep van binnen een van de redenen om geen kinderen te willen. Want het zit wel gedeeltelijk in mij, mezelf zo kunnen verliezen voor een ander. Ik wil die verantwoordelijk niet voor een ander, want ik leer nu eindelijk voor mezelf te zorgen op de eerste plaats. En ik denk dat ik mezelf heel makkelijk weg zou cijferen voor een kind. Ik vind het nu juist heerlijk, Lief en ik samen. Ik leef zeker niet voor hem, en andersom ook niet. We hebben het zo heerlijk en goed samen en hoewel we niks uitsluiten (zeg nooit nooit) denken we allebei dat we samen, zonder kinderen, heel gelukkig oud kunnen worden.
Nou, dat waren mijn overpeinzingen zo laat in de avond. Ik kan me nu al verheugen op de mooie gesprekken zondag, wat zijn jullie toch een stel prachtige en wijze vrouwen .
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
woensdag 19 november 2008 om 09:36
Hey lieve EV, ben benieuwd hoe je avond was gisteren. Of je iets hebt kunnen doen met je thema. En ik vind het niet zo gek, wat je beschrijft. Ik denk dat de angst om jezelf te geven en dan weer afgewezen te worden, er weer niet bij te mogen horen blijkbaar, enorm kan zijn. Als het dat is, is dat niet vreemd, toch? Ik denk dat ieder mens een limiet heeft wat hij of zij daarvan kan verdragen, buitensluiting, afwijzing, isolement. Op een gegeven moment wordt het moeilijk om weer dat risico te nemen. Want je denkt de uitkomst al te weten en die doet pijn. Dus begin je er maar liever niet aan. Ik weet niet of het zoiets is, bij mij werkte het iets anders maar ik ken je basisangst wel goed denk ik, als ik het goed begrepen heb.
En Lynne, dat lijkt me moeilijk, wat je beschrijft. Hoe je je voelt in contacten met anderen. Hoe breek je daar doorheen? Hoe geef je jezelf een stem, een aanwezigheid? Zie je mogelijkheden om ermee te oefenen? Heb je er ook plezierige manieren voor om ermee te experimenteren (bijv leuke dingen en situaties bepalen, ergens je stempel op durven drukken) of is dat nooit een probleem geweest?
En Zusje, wat lijkt me dit pijnlijk voor je. Dat besef dat langzaam maar zeker doorgedrongen is, dat het eigenlijk toch heel anders was dan je dacht. Dat er ergens gebruik van je is gemaakt zonder dat je dit zo doorhad. En dat je daardoor weer gevormd bent. Lijkt me niet fijn om daar tegenaan te kijken. Wat dat betreft kunnen slachtoffers een ander flink klem zetten, je mag ze niets kwalijk nemen want dat voelt zo verrekte onaardig. Terwijl mensen op die manier wel over jouw grenzen kunnen gaan. Ik vind het erg, de verantwoordelijkheid die jij hebt moet dragen, voor haar, haar leven, haar geluk.
Wel goed dat je ernaar kunt kijken en je er zo uit kunt bevrijden. Maar het lijkt me een plakkerig web, vooral omdat je moeder dit nooit bewust zo gedaan heeft of met slechte intenties maar het blijft niet goed. Lijkt me ook eenzaam, ergens afstand te moeten nemen van een bepaalde wederzijdse loyaliteit die er is geweest, ook al blijkt hij nu niet geheel gezond te zijn. Eindelijk je eigen mens maar wel met een ander die het wrs niet makkelijk vindt om jou die complete vrijheid en authenticiteit te gunnen. Juist omdat ze een stuk identiteit ontleende aan jou en dat kan niet meer.
Maar goed, wellicht denk ik nu veeeel te ver door.
En de vraag was er al meerdere malen en ik vond het moeilijk om er antwoord op te geven. Hoe het met me gaat. Het gaat goed. Echt goed. Maar waarom, valt niet mee om dat even te verwoorden.
Ik was zo blij met jouw heldere opmerking MissMara, over die hoop. Daardoor hielp je me met iets wat onbewust al aan het rommelen was, het werd duidelijk. De hoop dat het ooit beter wordt, oud overlevingsmechanisme. Tegelijkertijd de intrinsieke hoop van de ziel, wel ok. Ik moest mijn weg daaruit ontwarren. Door jouw opmerking en wat dat in gang bracht realiseerde ik me: ik hoef niet meer te denken, het wordt ooit beter. Het is al goed. Die relatie niet maar het vreet niet meer aan me. En ik ben gelukkig met mijzelf, gelukkig met mijn leven. Dit is niet een situatie in mijn leven zoals ik hem voor altijd wil maar het is voor nu echt goed.
Ik heb iets afgerond met mijn man merk ik. Hij hangt niet meer aan me, geen passief agressieve spelletjes meer, hij heeft zichzelf doorgekregen. En mijn insteek is nu al een tijdje niet meer die relatie goed krijgen. Die hoop is weg. Er is geen wanhoop voor in de plaats gekomen maar een soort onverstoorbare vrede. Hij is bezig met de psycholoog, met zijn proces. En ik ben blij om zotussendoor er 's naar te kijken, even over te praten, een vriendin te zijn voor hem en dan weer met mijn leven verder te gaan. Juist omdat de basis wel altijd als liefde voor mij gevoeld heeft, hooguit dat het blijkbaar nu niet in een relatie kan. En dat is ok. (Heb trouwens mijn buik vol van relaties dus het is helemaal prima op dit moment .)
Ik ben aan het genieten. Enorm. Ik ben de vruchten aan het plukken van jaren zwoegen en opruimen, en damn!!! wat smaken die krengen zoet . En ondertussen verder aan het rommelen en opruimen en uitbaggeren. Maar wat voelt het fijn om van mijzelf te houden, onvoorwaardelijk en volledig. En dat ik met zoveel dingen zo'n diepe vrede gevonden heb.
Dus ik modder door in mijn regenlaarzen met een idioot blije grijns op mijn kop.
En Lynne, dat lijkt me moeilijk, wat je beschrijft. Hoe je je voelt in contacten met anderen. Hoe breek je daar doorheen? Hoe geef je jezelf een stem, een aanwezigheid? Zie je mogelijkheden om ermee te oefenen? Heb je er ook plezierige manieren voor om ermee te experimenteren (bijv leuke dingen en situaties bepalen, ergens je stempel op durven drukken) of is dat nooit een probleem geweest?
En Zusje, wat lijkt me dit pijnlijk voor je. Dat besef dat langzaam maar zeker doorgedrongen is, dat het eigenlijk toch heel anders was dan je dacht. Dat er ergens gebruik van je is gemaakt zonder dat je dit zo doorhad. En dat je daardoor weer gevormd bent. Lijkt me niet fijn om daar tegenaan te kijken. Wat dat betreft kunnen slachtoffers een ander flink klem zetten, je mag ze niets kwalijk nemen want dat voelt zo verrekte onaardig. Terwijl mensen op die manier wel over jouw grenzen kunnen gaan. Ik vind het erg, de verantwoordelijkheid die jij hebt moet dragen, voor haar, haar leven, haar geluk.
Wel goed dat je ernaar kunt kijken en je er zo uit kunt bevrijden. Maar het lijkt me een plakkerig web, vooral omdat je moeder dit nooit bewust zo gedaan heeft of met slechte intenties maar het blijft niet goed. Lijkt me ook eenzaam, ergens afstand te moeten nemen van een bepaalde wederzijdse loyaliteit die er is geweest, ook al blijkt hij nu niet geheel gezond te zijn. Eindelijk je eigen mens maar wel met een ander die het wrs niet makkelijk vindt om jou die complete vrijheid en authenticiteit te gunnen. Juist omdat ze een stuk identiteit ontleende aan jou en dat kan niet meer.
Maar goed, wellicht denk ik nu veeeel te ver door.
En de vraag was er al meerdere malen en ik vond het moeilijk om er antwoord op te geven. Hoe het met me gaat. Het gaat goed. Echt goed. Maar waarom, valt niet mee om dat even te verwoorden.
Ik was zo blij met jouw heldere opmerking MissMara, over die hoop. Daardoor hielp je me met iets wat onbewust al aan het rommelen was, het werd duidelijk. De hoop dat het ooit beter wordt, oud overlevingsmechanisme. Tegelijkertijd de intrinsieke hoop van de ziel, wel ok. Ik moest mijn weg daaruit ontwarren. Door jouw opmerking en wat dat in gang bracht realiseerde ik me: ik hoef niet meer te denken, het wordt ooit beter. Het is al goed. Die relatie niet maar het vreet niet meer aan me. En ik ben gelukkig met mijzelf, gelukkig met mijn leven. Dit is niet een situatie in mijn leven zoals ik hem voor altijd wil maar het is voor nu echt goed.
Ik heb iets afgerond met mijn man merk ik. Hij hangt niet meer aan me, geen passief agressieve spelletjes meer, hij heeft zichzelf doorgekregen. En mijn insteek is nu al een tijdje niet meer die relatie goed krijgen. Die hoop is weg. Er is geen wanhoop voor in de plaats gekomen maar een soort onverstoorbare vrede. Hij is bezig met de psycholoog, met zijn proces. En ik ben blij om zotussendoor er 's naar te kijken, even over te praten, een vriendin te zijn voor hem en dan weer met mijn leven verder te gaan. Juist omdat de basis wel altijd als liefde voor mij gevoeld heeft, hooguit dat het blijkbaar nu niet in een relatie kan. En dat is ok. (Heb trouwens mijn buik vol van relaties dus het is helemaal prima op dit moment .)
Ik ben aan het genieten. Enorm. Ik ben de vruchten aan het plukken van jaren zwoegen en opruimen, en damn!!! wat smaken die krengen zoet . En ondertussen verder aan het rommelen en opruimen en uitbaggeren. Maar wat voelt het fijn om van mijzelf te houden, onvoorwaardelijk en volledig. En dat ik met zoveel dingen zo'n diepe vrede gevonden heb.
Dus ik modder door in mijn regenlaarzen met een idioot blije grijns op mijn kop.
woensdag 19 november 2008 om 10:02
ElmerV,hoe is het gegaan?
Uit je post van gister maak ik mede er opuit dat je contact angst hebt gecreéerd in de jaren.
Soort bindingsangst een muur om je heen gebouwd waar je alleen EM toelaat.
En uit overwegend kwetsende ervaring die zich hebben geworteld je bang bent en jezelf dermate in beschermiong nemet wat in feite je in de ban heeft nu.
Om daar doorheen te durven breken is doodeng, maar goed dat open te leggen als jouw thema.
Wellicht word je een handvat aangereikt om je daar doorheen te dragen.
Uit je post van gister maak ik mede er opuit dat je contact angst hebt gecreéerd in de jaren.
Soort bindingsangst een muur om je heen gebouwd waar je alleen EM toelaat.
En uit overwegend kwetsende ervaring die zich hebben geworteld je bang bent en jezelf dermate in beschermiong nemet wat in feite je in de ban heeft nu.
Om daar doorheen te durven breken is doodeng, maar goed dat open te leggen als jouw thema.
Wellicht word je een handvat aangereikt om je daar doorheen te dragen.
woensdag 19 november 2008 om 10:15
Ev, ik ben inderdaad ook benieuwd hoe het was gisteren.
En Feli, wat ontzettend fijn dat je je zo goed voelt! Heerlijk om te lezen.
Je zegt het inderdaad precies goed: ze heeft het niet bewust gedaan of met slechte intenties (in haar visie juist met de allerbeste), maar de bottom line is wel dat het niet goed is. No wonder dat ik altijd een hele brave puber ben geweest. Nooit eens uit de band springen. Zoals ik al een tijd geleden zei: nog nooit dronken geweest om maar iets te noemen.
Ik denk ook dat ik me daarom ook zo jong met Lief al ben gaan samenwonen, weg van dat gevoel, op eigen benen staan (ok, samen met Lief, maar wel zonder mijn moeder). Gelukkig zijn Lief en ik samen en als afzonderlijke personen heel erg gegroeid en hebben we nu een mooie, gezonde relatie. Maar ik realiseer me wel dat het toen ook wel een beetje vluchtgedrag is geweest. Gelukkig voor mij heeft dit goed uitgepakt en ben ik naar de juiste persoon gevlucht.
En het afstand nemen is ook moeilijk, want mijn moeder snapt het niet. Ik heb het laatst al eens aan haar uitgelegd toen ze me vroeg ergens mee te helpen: ik kan haar schouder niet zijn, ik heb genoeg aan mezelf. Ik ben haar dochter, maar kan niet haar steun en toeverlaat zijn. Daarvoor zal ze zich tot iemand anders moeten wenden, ik trek die verantwoorlijkheid niet. En ze heeft er wel begrip voor maar snapt het niet en dat is lastig.
En Feli, wat ontzettend fijn dat je je zo goed voelt! Heerlijk om te lezen.
Je zegt het inderdaad precies goed: ze heeft het niet bewust gedaan of met slechte intenties (in haar visie juist met de allerbeste), maar de bottom line is wel dat het niet goed is. No wonder dat ik altijd een hele brave puber ben geweest. Nooit eens uit de band springen. Zoals ik al een tijd geleden zei: nog nooit dronken geweest om maar iets te noemen.
Ik denk ook dat ik me daarom ook zo jong met Lief al ben gaan samenwonen, weg van dat gevoel, op eigen benen staan (ok, samen met Lief, maar wel zonder mijn moeder). Gelukkig zijn Lief en ik samen en als afzonderlijke personen heel erg gegroeid en hebben we nu een mooie, gezonde relatie. Maar ik realiseer me wel dat het toen ook wel een beetje vluchtgedrag is geweest. Gelukkig voor mij heeft dit goed uitgepakt en ben ik naar de juiste persoon gevlucht.
En het afstand nemen is ook moeilijk, want mijn moeder snapt het niet. Ik heb het laatst al eens aan haar uitgelegd toen ze me vroeg ergens mee te helpen: ik kan haar schouder niet zijn, ik heb genoeg aan mezelf. Ik ben haar dochter, maar kan niet haar steun en toeverlaat zijn. Daarvoor zal ze zich tot iemand anders moeten wenden, ik trek die verantwoorlijkheid niet. En ze heeft er wel begrip voor maar snapt het niet en dat is lastig.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
