Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
dinsdag 18 november 2008 om 09:19
Lynne, moedig van je dat je je verhaal deelt. Hier mag je er gewoon zijn. Nogmaals een warm welkom .
Van overleven overgaan naar vanzelfsprekenheid, een soort hobbelige weg. Zeer herkenbaar.
Gisteren een gezellige avond gehad met vriend, heb voor mezelf vragen gesteld wat ik nou wil bereiken met moeder, dingen kunnen plaatsen. Voel me nu een beetje als een uitgewrongen theedoek, vooral moe maar voldaan.
Ik wil jullie een geven, dit topic sterkt me.
Van overleven overgaan naar vanzelfsprekenheid, een soort hobbelige weg. Zeer herkenbaar.
Gisteren een gezellige avond gehad met vriend, heb voor mezelf vragen gesteld wat ik nou wil bereiken met moeder, dingen kunnen plaatsen. Voel me nu een beetje als een uitgewrongen theedoek, vooral moe maar voldaan.
Ik wil jullie een geven, dit topic sterkt me.
dinsdag 18 november 2008 om 09:43
Lynne,goed dat je de stap hebt gewaagd hier te vertellen.
Wat een verhaal ook weer.
Erover praten hier met lotgenoten zal je hopelijk goed doen.Denk het wel.
Vannacht weer paniek wakker geraakt.Hartpijn/kloppingen,onrusig.
Droomde dat ik aan het hardlopen was, lekker sloffie aangekleed met warme muts, incognito kostuum iets.
Ik loop in de buurt??? van GM's huis gewoon mijn route.
En ineens staat hij daar veraf en ik,ik maak dat ik wegkom.
Oh hemel ik moet,snel, ik moet wegwezen.
Inmiddels wakker geschrokken dus en realiseer me dat ik wegren omdat ik weet zodra hij voor me staan zal ik me overgeef aan zijn 'liefde' voor mij,en ik aan mijn liefde voor hem welke andere intenties hebben dan de zijne.
Goshhhhh.Wat zit die man in mijn systeem/hart.
En zo weten ook al inmiddels hij deed me geen goed, hoe goed het voelde diep vanbinnen, het was niet goed.
Ik ben op de goede weg ingeslagen nu maar oef wat brengt het wat teweeg die nasleep.
Wat een verhaal ook weer.
Erover praten hier met lotgenoten zal je hopelijk goed doen.Denk het wel.
Vannacht weer paniek wakker geraakt.Hartpijn/kloppingen,onrusig.
Droomde dat ik aan het hardlopen was, lekker sloffie aangekleed met warme muts, incognito kostuum iets.
Ik loop in de buurt??? van GM's huis gewoon mijn route.
En ineens staat hij daar veraf en ik,ik maak dat ik wegkom.
Oh hemel ik moet,snel, ik moet wegwezen.
Inmiddels wakker geschrokken dus en realiseer me dat ik wegren omdat ik weet zodra hij voor me staan zal ik me overgeef aan zijn 'liefde' voor mij,en ik aan mijn liefde voor hem welke andere intenties hebben dan de zijne.
Goshhhhh.Wat zit die man in mijn systeem/hart.
En zo weten ook al inmiddels hij deed me geen goed, hoe goed het voelde diep vanbinnen, het was niet goed.
Ik ben op de goede weg ingeslagen nu maar oef wat brengt het wat teweeg die nasleep.
dinsdag 18 november 2008 om 10:48
Dapper van je Lynne, om het te delen. En wat een schrijnend verhaal. Weet je waarom het nog steeds als overleven voelt ipv leven? Kun je daar de vinger op leggen? Zit dat gevoel van onveiligheid nog in je systeem? Ik hoop niet dat je het erg vindt dat ik er vragen over stel. Iig knap van je dat je het hier hebt opgeschreven .
En Rosy, ik moest even glimlachen om die uitgewrongen theedoek. Zo heb ik het zelf ook weleens omschreven bij een vriendin . Maar ik geloof dat dat gevoel een goed teken is, een stapje verder op de een of andere manier. Fijn dat je een mooie avond hebt gehad met je vriend.
voor jou lieve EV.
Face, weet je wat er precies zo vertrouwd voelt/voelde met je gm? Wat in die relatie gaf je op een wat vreemde manier een geborgen gevoel? En dan bedoel ik niet de leuke, gezellige momenten maar echt iets in de destructieve kant wat heel herkenbaar en vertrouwd voelde. En kun je dat plaatsen in de context van iets anders, bijv je jeugd of eerste relatie?
(f)
En Rosy, ik moest even glimlachen om die uitgewrongen theedoek. Zo heb ik het zelf ook weleens omschreven bij een vriendin . Maar ik geloof dat dat gevoel een goed teken is, een stapje verder op de een of andere manier. Fijn dat je een mooie avond hebt gehad met je vriend.
voor jou lieve EV.
Face, weet je wat er precies zo vertrouwd voelt/voelde met je gm? Wat in die relatie gaf je op een wat vreemde manier een geborgen gevoel? En dan bedoel ik niet de leuke, gezellige momenten maar echt iets in de destructieve kant wat heel herkenbaar en vertrouwd voelde. En kun je dat plaatsen in de context van iets anders, bijv je jeugd of eerste relatie?
(f)
dinsdag 18 november 2008 om 11:25
Ik zal proberen te antwoorden Felicia.
Mij geborgen voelen bij hem.Cliché maar thuiskom gevoel had ik bij GM.
Wat ik dus zo miste van mijn vader.
Niet eens een vader figuur in hem zien maar gewoon deze man geeft/gaf me de shiffers.
Bij mijn eerste relatie werd ik compleet in beslag genomen door constant vernederd worden (geestelijke mishandeling,ik ben een nul is me letterlijk de strot in geduwd )zo ga je niet met mij om,bij GM was het andere uiterste,werd met open armen ontvangen keer op keer,uiteindelijk was hij idemdito.Gevolg van mijn jeugd vwb. mijn ouders.Blij met een beetje aandacht.
GM zag wat ik aan liefde mistte.(spotte me al 13jr. lang voordat hij de stap maakte om me op te zoeken).
Ik weet dat dát totaal niets zegt vwb. zijn verdere handelen.
Hij droeg me op handen(tot verstikkens aan toe) en in feite belandde ik met hem idd. in dat zelfde destructieve herkenbare.
Het overeenkomstige ook.Ik zag wat zij misten aan liefde wat ik ook zo miste.
Ik al mijn liefde want zit/zat dara zo vol van,aan hun wilde geven maar uiteindelijk bedrogen uitkwam want ze zagen me maar half van wat ik wilde zijn.Of eigenlijk hun tekortkomen projecteerden ze op mij waardoor ik in gevecht ging.
Mij geborgen voelen bij hem.Cliché maar thuiskom gevoel had ik bij GM.
Wat ik dus zo miste van mijn vader.
Niet eens een vader figuur in hem zien maar gewoon deze man geeft/gaf me de shiffers.
Bij mijn eerste relatie werd ik compleet in beslag genomen door constant vernederd worden (geestelijke mishandeling,ik ben een nul is me letterlijk de strot in geduwd )zo ga je niet met mij om,bij GM was het andere uiterste,werd met open armen ontvangen keer op keer,uiteindelijk was hij idemdito.Gevolg van mijn jeugd vwb. mijn ouders.Blij met een beetje aandacht.
GM zag wat ik aan liefde mistte.(spotte me al 13jr. lang voordat hij de stap maakte om me op te zoeken).
Ik weet dat dát totaal niets zegt vwb. zijn verdere handelen.
Hij droeg me op handen(tot verstikkens aan toe) en in feite belandde ik met hem idd. in dat zelfde destructieve herkenbare.
Het overeenkomstige ook.Ik zag wat zij misten aan liefde wat ik ook zo miste.
Ik al mijn liefde want zit/zat dara zo vol van,aan hun wilde geven maar uiteindelijk bedrogen uitkwam want ze zagen me maar half van wat ik wilde zijn.Of eigenlijk hun tekortkomen projecteerden ze op mij waardoor ik in gevecht ging.
dinsdag 18 november 2008 om 11:38
Ik weet niet of dit klopt Face maar ik las het volgende tussen de regels door. Dus ik schrijf het effe op en dan moet je maar kijken of je er wat mee kunt.
Het is veel makkelijker om anderen liefde en genezing te geven dan jezelf wanneer je heel weinig gevoel van eigenwaarde hebt. In feite wil je anderen dan geven waar je zelf zo wanhopig naar verlangt. Het dubbele ervan is dat je het een ander niet kunt geven, je kunt een ander er hooguit mee steunen wanneer die ander al de overtuiging heeft dat hij of zij zichzelf die liefde wil kunnen geven. En zo werkt het andersom net zo goed. Jij moet echt eerst geloven dat je wel beter over jezelf mag denken en dat jij de liefde die je zo graag aan een ander wil geven, aan jezelf mag geven. En dan sta je ook vanzelf meer en beter open voor wat anderen jou kunnen geven om jou in dat proces te steunen.
Zolang die liefde naar jezelf toe niet stroomt, zal een relatie ook niet werken. Zeker niet wanneer je met twee gekwetste mensen zit, dan gaan alle rollenspellen vanzelf weer in. Vraagt een hoop discipline en ook een portie zelfliefde van beide kanten om die vloed aan oude emoties en automatismen ergens weer stil te leggen en te reageren vanuit het hier en nu, het ik en jij wat er werkelijk is. Ipv dat verleden wat als een molensteen om de nek van beiden hangt.
Leer jezelf geven wat je een ander wil geven. Heel letterlijk. Ook al twijfel je aan je recht daarop, laat het dan bij twijfel blijven. Dat mag. Trek gewoon niet de conclusie uit die twijfel dat je het dus niet verdient. Laat het gewoon twijfel blijven met een hoopvolle optie in de kantlijn dat je misschien toch wel meer waard ben dan dat. Door jezelf lief te hebben, door jezelf te helen, zal die opmerking in de kantlijn steeds helderder worden. En zal die vanzelf niet meer in de kantlijn staan maar hoofdzaak worden.
Je hoeft nog niet te geloven om er al naar te kunnen leven. En door het te doen word je het, en uiteindelijk ben je het. En dan weet je vanuit je tenen dat je alle liefde in de wereld waard bent en dat je die jezelf kunt geven . Een ander kan en hoeft jou niet te helen. Dat kun je zelf.
Het is veel makkelijker om anderen liefde en genezing te geven dan jezelf wanneer je heel weinig gevoel van eigenwaarde hebt. In feite wil je anderen dan geven waar je zelf zo wanhopig naar verlangt. Het dubbele ervan is dat je het een ander niet kunt geven, je kunt een ander er hooguit mee steunen wanneer die ander al de overtuiging heeft dat hij of zij zichzelf die liefde wil kunnen geven. En zo werkt het andersom net zo goed. Jij moet echt eerst geloven dat je wel beter over jezelf mag denken en dat jij de liefde die je zo graag aan een ander wil geven, aan jezelf mag geven. En dan sta je ook vanzelf meer en beter open voor wat anderen jou kunnen geven om jou in dat proces te steunen.
Zolang die liefde naar jezelf toe niet stroomt, zal een relatie ook niet werken. Zeker niet wanneer je met twee gekwetste mensen zit, dan gaan alle rollenspellen vanzelf weer in. Vraagt een hoop discipline en ook een portie zelfliefde van beide kanten om die vloed aan oude emoties en automatismen ergens weer stil te leggen en te reageren vanuit het hier en nu, het ik en jij wat er werkelijk is. Ipv dat verleden wat als een molensteen om de nek van beiden hangt.
Leer jezelf geven wat je een ander wil geven. Heel letterlijk. Ook al twijfel je aan je recht daarop, laat het dan bij twijfel blijven. Dat mag. Trek gewoon niet de conclusie uit die twijfel dat je het dus niet verdient. Laat het gewoon twijfel blijven met een hoopvolle optie in de kantlijn dat je misschien toch wel meer waard ben dan dat. Door jezelf lief te hebben, door jezelf te helen, zal die opmerking in de kantlijn steeds helderder worden. En zal die vanzelf niet meer in de kantlijn staan maar hoofdzaak worden.
Je hoeft nog niet te geloven om er al naar te kunnen leven. En door het te doen word je het, en uiteindelijk ben je het. En dan weet je vanuit je tenen dat je alle liefde in de wereld waard bent en dat je die jezelf kunt geven . Een ander kan en hoeft jou niet te helen. Dat kun je zelf.
dinsdag 18 november 2008 om 11:41
Feliciaatje,het is denk het herkennen van GM's te kortkomingen dus.
Zo ook in mijn eertse relatie.Zij die hetzelfde misten wat ik heb gemist.
Herkenning all over.Hey dat heb jij ook?Hum,en dan samen volledig overslaan de verkeerde richting op oid.Niet er juist uitstappen maar er nog verder in verzinkt raken.Want het is vertrouwd.
Zo ook in mijn eertse relatie.Zij die hetzelfde misten wat ik heb gemist.
Herkenning all over.Hey dat heb jij ook?Hum,en dan samen volledig overslaan de verkeerde richting op oid.Niet er juist uitstappen maar er nog verder in verzinkt raken.Want het is vertrouwd.
dinsdag 18 november 2008 om 11:45
Ik kan er heel veel mee dankjewel.
Ik ben zelf al een eind op weg,het uitvoeren ervan is zo een boel.
Ben bijna 47 en heb een omschakeling te maken vwb. mijzelf wél de moeite vinden.
En in feite is het niet eens een boel.
Het is een kwestie van knop om en mezelf de liefde gunnen voor mijzelf en dan kan ik het ook beter doorgeven zo jij zegt.
Want zo ik het nu heb aangepakt werkt het falikant tegen me.
Ik ben zelf al een eind op weg,het uitvoeren ervan is zo een boel.
Ben bijna 47 en heb een omschakeling te maken vwb. mijzelf wél de moeite vinden.
En in feite is het niet eens een boel.
Het is een kwestie van knop om en mezelf de liefde gunnen voor mijzelf en dan kan ik het ook beter doorgeven zo jij zegt.
Want zo ik het nu heb aangepakt werkt het falikant tegen me.
dinsdag 18 november 2008 om 11:48
Ja ik snap het Face. Maar je stapt er niet in met het idee: he fijn, dezelfde tekortkomingen, dit gaat perfect worden . Dus er is denk ik iets wat roept om genezing. En daar gaat het vaak mis denk ik, als je dat bij jezelf houdt is het nog te overzien (alhoewel de boel dan alsnog scheef kan groeien, maar goed, je bent iig wel blijer met jezelf!) maar als je het op elkaar gaat projecteren wordt het verwarrend en vermoeiend.
Ook daar is van toepassing wat ik hierboven schreef denk ik. Wat je anderen wil geven is vaak zo'n beetje de meest duidelijke hint wat je zelf nodig hebt . Da's het mooie ervan.
Ook daar is van toepassing wat ik hierboven schreef denk ik. Wat je anderen wil geven is vaak zo'n beetje de meest duidelijke hint wat je zelf nodig hebt . Da's het mooie ervan.
dinsdag 18 november 2008 om 11:51
dinsdag 18 november 2008 om 11:54
Ik zoek idd. de genezing bij de ander.Want....die heeft/mankeert hetzelfde dus die zal de oplossing wel hebben.
Ha wat een grap zeg,nee dus.Die kampt met hetzelfde.
En idd. dat wat jezelf zo nodig bent/hebt gemist, zoek je/ herken je bij de ander.
Behalve die oplossing niet wat je in eerste instantie denkt te vinden.
het gevecht slaat over in 2 ipv. 1.
Vreet je helemaal op idd.
De hint van jezelf is het mooie nóg mooier is dat je die uitvoert op jezelf eerst( als dat van toepassing is althans).
Ha wat een grap zeg,nee dus.Die kampt met hetzelfde.
En idd. dat wat jezelf zo nodig bent/hebt gemist, zoek je/ herken je bij de ander.
Behalve die oplossing niet wat je in eerste instantie denkt te vinden.
het gevecht slaat over in 2 ipv. 1.
Vreet je helemaal op idd.
De hint van jezelf is het mooie nóg mooier is dat je die uitvoert op jezelf eerst( als dat van toepassing is althans).
dinsdag 18 november 2008 om 11:56
Ik weet niet zo goed wat me tegenhoudt.
Het is geen angst.
Het is veel ,heel veel (weggestopt)verdriet en ik daarin doordraaien zal.
Dat mss. Ik weet het niet echt.
Eenzaamheid?Patroon?Een ander ik worden?Dus hum...toch angst?
Ik die mijn leven lang al in een survive modus zit en invulling van mijn bestaan zoek bij een ander.Ik ben al zo druk met mezelf een ander mag het leuke invullen.
Wetende een ander kan dat niet want is alleen maar een (welkome) aanvulling ipv. zo ik het altijd zie>invulling.
Ik doe al zoveeeeeeeeeeeeeeeeeeel.
Doe jij nou eens dat voor mij.Mijn leven leuk invullen.
Is het te volgen?
Sorry voor het chaotische nagetyp.
Het is geen angst.
Het is veel ,heel veel (weggestopt)verdriet en ik daarin doordraaien zal.
Dat mss. Ik weet het niet echt.
Eenzaamheid?Patroon?Een ander ik worden?Dus hum...toch angst?
Ik die mijn leven lang al in een survive modus zit en invulling van mijn bestaan zoek bij een ander.Ik ben al zo druk met mezelf een ander mag het leuke invullen.
Wetende een ander kan dat niet want is alleen maar een (welkome) aanvulling ipv. zo ik het altijd zie>invulling.
Ik doe al zoveeeeeeeeeeeeeeeeeeel.
Doe jij nou eens dat voor mij.Mijn leven leuk invullen.
Is het te volgen?
Sorry voor het chaotische nagetyp.
dinsdag 18 november 2008 om 12:04
Ik geloof Feli dat dat het is.
Het strijden.
Ik die alles al doet om alles draaiende te houden.Hier met de kinderen,met mijzelf.
Zo moe van alles,moe van mijn eigen strijden,moe van alles goed doen voor de kinderen van wat er niet weggelegd was voor mij.
Dat weerhoudt me wanner ik in de buurt van die knop kom.
Het strijden.
Ik die alles al doet om alles draaiende te houden.Hier met de kinderen,met mijzelf.
Zo moe van alles,moe van mijn eigen strijden,moe van alles goed doen voor de kinderen van wat er niet weggelegd was voor mij.
Dat weerhoudt me wanner ik in de buurt van die knop kom.
dinsdag 18 november 2008 om 12:05
Ik weet het ook niet, helaas .
Misschien zou je het eens gewoon letterlijk kunnen visualiseren. Als een soort dagdroom. Je bent in een ruimte, je ziet die knop aan de andere kant van de ruimte en je loopt erheen om hem om te zetten (dus ook echt met die intentie, dan "laad" je die visualisatie met wat je wil, nl liefde aan jezelf kunnen geven). En dan duikt datgene of diegene op wat jou tegen houdt. Wie weet kan dat je opheldering geven wie of wat in jou de saboteur is.
Misschien kun je er niks mee maar ik heb gemerkt door de jaren heen dat het onderbewuste vaak uitstekende en doelgerichte hints geeft. En dat je dat ook actief kunt toepassen in bijv visualisaties, meditaties, dagdromen, net zo goed als het onderbewuste dat kan wanneer je "passief" slaapt.
Misschien zou je het eens gewoon letterlijk kunnen visualiseren. Als een soort dagdroom. Je bent in een ruimte, je ziet die knop aan de andere kant van de ruimte en je loopt erheen om hem om te zetten (dus ook echt met die intentie, dan "laad" je die visualisatie met wat je wil, nl liefde aan jezelf kunnen geven). En dan duikt datgene of diegene op wat jou tegen houdt. Wie weet kan dat je opheldering geven wie of wat in jou de saboteur is.
Misschien kun je er niks mee maar ik heb gemerkt door de jaren heen dat het onderbewuste vaak uitstekende en doelgerichte hints geeft. En dat je dat ook actief kunt toepassen in bijv visualisaties, meditaties, dagdromen, net zo goed als het onderbewuste dat kan wanneer je "passief" slaapt.
dinsdag 18 november 2008 om 12:13
Nee hoor, niet chaotisch, ik snap 'm denk ik.
In feite zeg je dus: ik kan het niet, mijzelf helpen. Wil iemand het voor mij doen?
Je kan het wel. En een ander kan dat niet. Heel vervelend maar om verder te komen moet je die hoop loslaten denk ik. Want dat zet je in de rem, dan ga je wachten op een redder. En het onderliggende gevoel daarvan is dat je het zelf niet kunt.
Dus ik denk dat je daaraan zou kunnen werken, dat gevoel van: ik kan het niet. En dat het dan vanzelf behapbaarder wordt allemaal. Vaak tegen jezelf zeggen dat je iets niet kunt, laat energie weglekken, letterlijk. Dat van jezelf tolereren (je kunt het nu nog niet maar je bent er actief mee bezig om het te leren) en daarnaast jezelf positief toespreken wanneer je dingen wel kunt, voor jezelf bewijst dat je wel uitstekend zelfstandig kunt functioneren, helpt. Onder het motto: lief zijn voor jezelf. Echt, net zoals je bij een kind doet. Steunen, bevestigen, vriendelijke schop onder de kont geven als het nodig is, jezelf geruststellen wanneer je bang bent, relativeren op de positieve manier.
Dit topic gaat wat dat betreft veel over gehavende kinderen en die dragen we in onszelf mee. Even lief en steunend en liefdevol voor zijn als je voor een echt, angstig, verdrietig kind zou zijn .
In feite zeg je dus: ik kan het niet, mijzelf helpen. Wil iemand het voor mij doen?
Je kan het wel. En een ander kan dat niet. Heel vervelend maar om verder te komen moet je die hoop loslaten denk ik. Want dat zet je in de rem, dan ga je wachten op een redder. En het onderliggende gevoel daarvan is dat je het zelf niet kunt.
Dus ik denk dat je daaraan zou kunnen werken, dat gevoel van: ik kan het niet. En dat het dan vanzelf behapbaarder wordt allemaal. Vaak tegen jezelf zeggen dat je iets niet kunt, laat energie weglekken, letterlijk. Dat van jezelf tolereren (je kunt het nu nog niet maar je bent er actief mee bezig om het te leren) en daarnaast jezelf positief toespreken wanneer je dingen wel kunt, voor jezelf bewijst dat je wel uitstekend zelfstandig kunt functioneren, helpt. Onder het motto: lief zijn voor jezelf. Echt, net zoals je bij een kind doet. Steunen, bevestigen, vriendelijke schop onder de kont geven als het nodig is, jezelf geruststellen wanneer je bang bent, relativeren op de positieve manier.
Dit topic gaat wat dat betreft veel over gehavende kinderen en die dragen we in onszelf mee. Even lief en steunend en liefdevol voor zijn als je voor een echt, angstig, verdrietig kind zou zijn .
dinsdag 18 november 2008 om 12:14
Ik ben bezig het allemaal anders aan te pakken.
Het kost me alleen zo'n vermogen.
Vooruit kijken ipv. achterom.
Zucht.
Dankjewel voor het meedenken.
Ik ben zware kost.Ongetwijfeld heb ik daar verandering in te brengen.Luchtiger denken.Vooral mbt. de kinderen.
Ik sleep ze mee in mijn ombestemde gevoelens.
Waar ze niets mee kunnen.
Dat realiseer ik me terdege.
Tijd is wat het kost.
Het kost me alleen zo'n vermogen.
Vooruit kijken ipv. achterom.
Zucht.
Dankjewel voor het meedenken.
Ik ben zware kost.Ongetwijfeld heb ik daar verandering in te brengen.Luchtiger denken.Vooral mbt. de kinderen.
Ik sleep ze mee in mijn ombestemde gevoelens.
Waar ze niets mee kunnen.
Dat realiseer ik me terdege.
Tijd is wat het kost.
dinsdag 18 november 2008 om 12:17
quote:Feliciaatje schreef op 18 november 2008 @ 12:13:
Dit topic gaat wat dat betreft veel over gehavende kinderen en die dragen we in onszelf mee. Even lief en steunend en liefdevol voor zijn als je voor een echt, angstig, verdrietig kind zou zijn .
En dat kan ik juist niet.
Ik probeer het maar zie mijzelf al huilend dan.Terwijl ik nooit huilde maar wel een mega angst meedroeg van niet veilig voelen.Nergens.
Brrrr krijg nu een brok in mijn keel.Ausch.
Dit topic gaat wat dat betreft veel over gehavende kinderen en die dragen we in onszelf mee. Even lief en steunend en liefdevol voor zijn als je voor een echt, angstig, verdrietig kind zou zijn .
En dat kan ik juist niet.
Ik probeer het maar zie mijzelf al huilend dan.Terwijl ik nooit huilde maar wel een mega angst meedroeg van niet veilig voelen.Nergens.
Brrrr krijg nu een brok in mijn keel.Ausch.
dinsdag 18 november 2008 om 12:18
Zelfs dat Face, in je kinderen, dat is pijnlijk en confronterend. Maar als je beter had geweten had je beter gedaan. Gedane zaken nemen geen keer en dat soort vervelende maar ware cliches.
Het verleden kun je niet veranderen. De toekomst wel. Sommige dingen maak je niet meer goed door het letterlijk te kunnen veranderen in je kinderen. Je maakt het wel goed door anders te gaan handelen, door je kinderen te laten zien dat je misschien zowel hen als jezelf tekort hebt gedaan en je daar verandering in gaat brengen.
Vaak is dat een van de belangrijkste dingen die kinderen nodig hebben. Erkenning dat het niet makkelijk voor hen was. En dat het anders wordt, dat ze gezien en gehoord worden. De ervaringen kun je niet meer uitvlakken, je kunt ze wel in een ander licht plaatsen.
Dus het is nooit hopeloos of zinloos. Ook dat gevoel onttrekt energie en remt. Dus laat dat los voor nu en focus vooral op wat jij en je kinderen verdienen.
Het verleden kun je niet veranderen. De toekomst wel. Sommige dingen maak je niet meer goed door het letterlijk te kunnen veranderen in je kinderen. Je maakt het wel goed door anders te gaan handelen, door je kinderen te laten zien dat je misschien zowel hen als jezelf tekort hebt gedaan en je daar verandering in gaat brengen.
Vaak is dat een van de belangrijkste dingen die kinderen nodig hebben. Erkenning dat het niet makkelijk voor hen was. En dat het anders wordt, dat ze gezien en gehoord worden. De ervaringen kun je niet meer uitvlakken, je kunt ze wel in een ander licht plaatsen.
Dus het is nooit hopeloos of zinloos. Ook dat gevoel onttrekt energie en remt. Dus laat dat los voor nu en focus vooral op wat jij en je kinderen verdienen.
dinsdag 18 november 2008 om 12:21
dinsdag 18 november 2008 om 12:27
Ik denk geregeld als ik beter had geweten had ik beter gedaan.
Daar meteen achteraan denk ik ook ik doe mijn best.
Niemand is perfect.
Ik sla gewoon hels over naar de andere kant vwb. het meegeven aan de kinderen dat ze er mogen zijn dat ze belangrijk zijn.
dat er GECOMMUNISEERD MOET.
Jaja grote letters want er moet gecommuniseert,want dat werd bij ons nooit gedaan.
En dat werkt tegen me.
Dat hebben ze pas geleden me gezegt ook wat goed is.
Dus ik ben op weg.
Het gaf me een naar gevoel in eerste instantie.
Zovan godver kolere kids.Ik doe me best en nu dit te horen krijgen?
Maar meteen daarna dacht ik het is goed dat ze aangeven in hoeverre ik handel en wat dat teweeg brengt.
Dus het was een boodschap van hun richting mij.
Een goede welteverstaan.Ik heb dat te leren ook om me niet aangevallen te voelen meteen, maar eens rustig erover na te denken wat zeggen ze nu?Wat kan ik daarmee?
Daar meteen achteraan denk ik ook ik doe mijn best.
Niemand is perfect.
Ik sla gewoon hels over naar de andere kant vwb. het meegeven aan de kinderen dat ze er mogen zijn dat ze belangrijk zijn.
dat er GECOMMUNISEERD MOET.
Jaja grote letters want er moet gecommuniseert,want dat werd bij ons nooit gedaan.
En dat werkt tegen me.
Dat hebben ze pas geleden me gezegt ook wat goed is.
Dus ik ben op weg.
Het gaf me een naar gevoel in eerste instantie.
Zovan godver kolere kids.Ik doe me best en nu dit te horen krijgen?
Maar meteen daarna dacht ik het is goed dat ze aangeven in hoeverre ik handel en wat dat teweeg brengt.
Dus het was een boodschap van hun richting mij.
Een goede welteverstaan.Ik heb dat te leren ook om me niet aangevallen te voelen meteen, maar eens rustig erover na te denken wat zeggen ze nu?Wat kan ik daarmee?
dinsdag 18 november 2008 om 12:30
Weet je, je bent ook maar mens. En je hebt rondgelopen met diepe verwondingen. En je kinderen hebben dat meegekregen.
Dat is erg en niet erg tegelijkertijd. Als dit het is, als het hierbij blijft, is het erg. Dan is het een verloren zaak. Maar dat is het niet, je bent ermee bezig, door die modder te worstelen. Dat zien je kinderen ook. En dat kan juist weer leerzaam en inspirerend zijn voor je kinderen. Te zien dat mama het heel moeilijk had met zichzelf en het leven maar dat ze naar een punt toewerkt waarop ze het leven wel leuk kan vinden en wel van zichzelf kan houden.
Op die manier ben je net zo goed een voorbeeld. Hou dat ook in gedachten, niet alleen dat je anders had moeten doen. Soms kun je niet anders en dat is pijnlijk. Maar je weet nu dat het wel anders kan. En dat jij dat zelf moet doen (en ook kan doen ).
Ik ben bezig in een boek voor mijn studie wat aansluit hierop, het is in feite een praktische toepassing van deze materie (ik ben er zelf heel blij mee want het sluit aan bij wat ik al vermoedde en wist en het heeft een krachtige werking). "Wanneer koesteren hoop betekent" van John Bradshaw. Misschien kun je 's overleggen met je therapeut of dit in je proces zou kunnen helpen en of er misschien groepen zijn die hiermee bezig zijn (het is een Amerikaans boek maar ik had een tijd terug begrepen dat er ook mensen hier actief mee bezig zijn).
En tot slot, troost dat huilende kind in je. Al voel je je een halve idioot, het helpt . En beloof het dat je het niet in de steek zult laten, dat jullie er samen uit kunnen komen en dat je er bent voor dat kind van toen, dat je ooit was en dat nog steeds in jou leeft met alle pijn, verdriet, eenzaamheid en verlorenheid.
Dat is erg en niet erg tegelijkertijd. Als dit het is, als het hierbij blijft, is het erg. Dan is het een verloren zaak. Maar dat is het niet, je bent ermee bezig, door die modder te worstelen. Dat zien je kinderen ook. En dat kan juist weer leerzaam en inspirerend zijn voor je kinderen. Te zien dat mama het heel moeilijk had met zichzelf en het leven maar dat ze naar een punt toewerkt waarop ze het leven wel leuk kan vinden en wel van zichzelf kan houden.
Op die manier ben je net zo goed een voorbeeld. Hou dat ook in gedachten, niet alleen dat je anders had moeten doen. Soms kun je niet anders en dat is pijnlijk. Maar je weet nu dat het wel anders kan. En dat jij dat zelf moet doen (en ook kan doen ).
Ik ben bezig in een boek voor mijn studie wat aansluit hierop, het is in feite een praktische toepassing van deze materie (ik ben er zelf heel blij mee want het sluit aan bij wat ik al vermoedde en wist en het heeft een krachtige werking). "Wanneer koesteren hoop betekent" van John Bradshaw. Misschien kun je 's overleggen met je therapeut of dit in je proces zou kunnen helpen en of er misschien groepen zijn die hiermee bezig zijn (het is een Amerikaans boek maar ik had een tijd terug begrepen dat er ook mensen hier actief mee bezig zijn).
En tot slot, troost dat huilende kind in je. Al voel je je een halve idioot, het helpt . En beloof het dat je het niet in de steek zult laten, dat jullie er samen uit kunnen komen en dat je er bent voor dat kind van toen, dat je ooit was en dat nog steeds in jou leeft met alle pijn, verdriet, eenzaamheid en verlorenheid.
dinsdag 18 november 2008 om 12:32
Allememaggies, ik doe de computer een kleine 22 uur uit en ik moet al weer zoveel bijlezen!
He 1609, wat gaaf dat je lichaam ook weer aan het opveren is. Dat is een gunstig bericht. Echt heel gunstig!
Lynne, wat een naar verhaal. Wat ik me afvraag, wat maakt dat je nog in de overlevingsmodus zit. Heb je daar enig idee van? Je hebt een kind gekregen, op 1 of andere manier heb je je al moeten overgeven aan het leven. Maar is dat op andere terreinen in jou ook gebeurd? Ben je nog steeds op je hoede, omdat je weet wat een mens de ander aan kan doen? Of heb je nog niet geleerd om 'thuis' te zijn bij jezelf, in je eigen hoofd, in je eigen huid?
Rosy, fijn dat het er gister allebei was. Dat je verdriet een plek had, maar dat er ook vreugde was, dat je een fijne avond hebt gehad. En dat je op een rijtje hebt kunnen zetten wat je met je moeder wilt. Zo te lezen heb je een vriend die echt naar je luistert. En moedig van je dat je zo over de dingen nadenkt en wil doen wat goed voor jou is en wat werkt.
Mastermind, hoe is het met je?
Feli, van mij een aai en een zwaai. Had je weer een weekend van je opleiding?
Julus, allereerst, ik was benieuwd of je iets over je zoon wilde schrijven omdat ik het gevoel kreeg dat je dat wat prive wilde houden. Dank je wel dat je daar antwoord op hebt gegeven. Het lijkt mij een flinke belasting, als je jezelf al niet goed voelt om dan ook je zoon weer in huis te hebben. Ik twijfel er niet aan dat je veel van hem houdt, het zal je alleen zoveel energie kosten, en daar maak ik me een beetje zorgen om, om jou. Ik hoop dat je medicatie wat kan helpen.
Die behandeling en het trauma daarover waar jij aan refereert was van het kaliber 'van dik hout zaagt men planken'. Omdat de clienten zo vast zaten in hun problemen werd er een harde confronterende methode gebruikt. Het dropout percentage was in mijn tijd erg hoog. Wat een complicerende factor is geweest is dat ik eigenlijk niet daar thuishoorde (verkeerde diagnose).
En dat het hoofd behandeling - hij leidde ook de groep waar ik in zat- qua uiterlijk en doen erg leek op mijn dader. Dat deed allerlei luikjes opengaan, te snel, te veel. Vooral het niet goed kunnen hanteren van de tegenoverdracht door de behandelaars en de druk dat alles in de groep moest, gaf bij mij veel onveiligheid met alle schade van dien.
Uiteindelijk is dat wel goedgekomen, maar was lang en hard werken -en ik had het geluk dat ik na een paar jaar een behandelaar kreeg die dat gevoel van onveiligheid goed begreep- om dat voor elkaar te krijgen. Je moet niet vergeten dat dit meer dan 15 jaar geleden is, en dat er in de tussentijd ook veel veranderd is in hulpverleningsland.
Als ik jou was, zou ik wel voorzichtig zijn en kijken of dingen bij je passen, maar bang zijn lijkt mij niet nodig. Misschien is dat wel nét wat jij nodig hebt of kun je juist datgene eruit halen aan wat wordt aangeboden, waar je wat mee kan. Een beetje shoppen is helemaal niet erg hoor!
Over een paar weken neem ik afscheid van mijn begeleidser die bij mij aan huis komt, Een lieve vrouw, die me erg geholpen heeft. We zijn nu aan het afbouwen en over een paar weken doe ik het dus allemaal zelf, ben ik helemaal uit hulpverleningsland. En als je ziet wat ik in die tijd bereikt heb, dan ben ik waarachtig trots op mezelf.
Ik geniet nog even van de rust, want na morgen heb ik een aantal dagen veel afspraken, waaronder met jullie. Ik kan niet meer zeggen dat ik in een isolement zit, er zit leven in mijn brouwerij
He 1609, wat gaaf dat je lichaam ook weer aan het opveren is. Dat is een gunstig bericht. Echt heel gunstig!
Lynne, wat een naar verhaal. Wat ik me afvraag, wat maakt dat je nog in de overlevingsmodus zit. Heb je daar enig idee van? Je hebt een kind gekregen, op 1 of andere manier heb je je al moeten overgeven aan het leven. Maar is dat op andere terreinen in jou ook gebeurd? Ben je nog steeds op je hoede, omdat je weet wat een mens de ander aan kan doen? Of heb je nog niet geleerd om 'thuis' te zijn bij jezelf, in je eigen hoofd, in je eigen huid?
Rosy, fijn dat het er gister allebei was. Dat je verdriet een plek had, maar dat er ook vreugde was, dat je een fijne avond hebt gehad. En dat je op een rijtje hebt kunnen zetten wat je met je moeder wilt. Zo te lezen heb je een vriend die echt naar je luistert. En moedig van je dat je zo over de dingen nadenkt en wil doen wat goed voor jou is en wat werkt.
Mastermind, hoe is het met je?
Feli, van mij een aai en een zwaai. Had je weer een weekend van je opleiding?
Julus, allereerst, ik was benieuwd of je iets over je zoon wilde schrijven omdat ik het gevoel kreeg dat je dat wat prive wilde houden. Dank je wel dat je daar antwoord op hebt gegeven. Het lijkt mij een flinke belasting, als je jezelf al niet goed voelt om dan ook je zoon weer in huis te hebben. Ik twijfel er niet aan dat je veel van hem houdt, het zal je alleen zoveel energie kosten, en daar maak ik me een beetje zorgen om, om jou. Ik hoop dat je medicatie wat kan helpen.
Die behandeling en het trauma daarover waar jij aan refereert was van het kaliber 'van dik hout zaagt men planken'. Omdat de clienten zo vast zaten in hun problemen werd er een harde confronterende methode gebruikt. Het dropout percentage was in mijn tijd erg hoog. Wat een complicerende factor is geweest is dat ik eigenlijk niet daar thuishoorde (verkeerde diagnose).
En dat het hoofd behandeling - hij leidde ook de groep waar ik in zat- qua uiterlijk en doen erg leek op mijn dader. Dat deed allerlei luikjes opengaan, te snel, te veel. Vooral het niet goed kunnen hanteren van de tegenoverdracht door de behandelaars en de druk dat alles in de groep moest, gaf bij mij veel onveiligheid met alle schade van dien.
Uiteindelijk is dat wel goedgekomen, maar was lang en hard werken -en ik had het geluk dat ik na een paar jaar een behandelaar kreeg die dat gevoel van onveiligheid goed begreep- om dat voor elkaar te krijgen. Je moet niet vergeten dat dit meer dan 15 jaar geleden is, en dat er in de tussentijd ook veel veranderd is in hulpverleningsland.
Als ik jou was, zou ik wel voorzichtig zijn en kijken of dingen bij je passen, maar bang zijn lijkt mij niet nodig. Misschien is dat wel nét wat jij nodig hebt of kun je juist datgene eruit halen aan wat wordt aangeboden, waar je wat mee kan. Een beetje shoppen is helemaal niet erg hoor!
Over een paar weken neem ik afscheid van mijn begeleidser die bij mij aan huis komt, Een lieve vrouw, die me erg geholpen heeft. We zijn nu aan het afbouwen en over een paar weken doe ik het dus allemaal zelf, ben ik helemaal uit hulpverleningsland. En als je ziet wat ik in die tijd bereikt heb, dan ben ik waarachtig trots op mezelf.
Ik geniet nog even van de rust, want na morgen heb ik een aantal dagen veel afspraken, waaronder met jullie. Ik kan niet meer zeggen dat ik in een isolement zit, er zit leven in mijn brouwerij
dinsdag 18 november 2008 om 12:36
Thnx. Feliciaatje.
Ik ga eens op zoek naar dat boek.
En je hebt gelijk ook,hoop (valse vwb.mij) heb ik te laten vieren.
En ja, zo ik nu bezig ben geef ik de kinderen ook mee dat niet alles erg hoeft te zijn voor altijd, maar je jezelf kan bevrijden/helen van al wat je meedraagt in je.
Dat je jezelf kan herstellen.
Ik denk ook wel vaak als het zo erg was waren ze al vertrokken.
Ik was al vroeg vertrokken thuis.Ik heb ze nog hier.
Ik ga eens op zoek naar dat boek.
En je hebt gelijk ook,hoop (valse vwb.mij) heb ik te laten vieren.
En ja, zo ik nu bezig ben geef ik de kinderen ook mee dat niet alles erg hoeft te zijn voor altijd, maar je jezelf kan bevrijden/helen van al wat je meedraagt in je.
Dat je jezelf kan herstellen.
Ik denk ook wel vaak als het zo erg was waren ze al vertrokken.
Ik was al vroeg vertrokken thuis.Ik heb ze nog hier.
