Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
maandag 17 november 2008 om 12:19
Een goede maandag,
weer een hoop nieuwe namen, welkom allemaal.
Ik ben met medicatie begonnen omdat ik de drukte in mijn hoofd zo zat ben. Het werkte belemmerend, en ik ben gewoon moe van alle onrust en ruis. Nu ben ik rustiger maar ook extreem moe. Ik zou zo kunnen slapen, sta ook heel vermoeid op. Maar dat is hopelijk een tijdelijke bijwerking.
Donderdag krijg ik het adviesgesprek mbt de dagbehandeling...
het geeft enerzijds rust om te weten dat dat nu in de pipeline zit, anderzijds brengt het ook een hoop vragen met zich mee. Wat als het niet doorgaat, wat als het wel doorgaat? Hoe gaat mijn leven eruitzien? Die onzekerheid is zo moeilijk voor mij.
Ik wil alle touwtjes in handen hebben maar ben nu afhankelijk van anderen.
Ik heb verder weinig bij te dragen, mijn hoofd zit enorm vol met mijn eigen besonjes, maar ik lees mee.
Wat betreft de meeting; ik weet nog niet zeker of ik kan komen, omdat het bijna zeker is dat zoon dan bij mij is.
Maar ik wil wel heel graag, dus als ik kan, dan kom ik!
Bijna jarig...en ik ga het dus gewoon vieren. Verder vroegen collegas aan me wat ik wilde hebben. Dat deed wel even goed. Allemaal mensen die bezig zijn met mijn verjaardag..wauw.
Ik voel me...belangrijk. En dat komt weinig voor.
Gisteren lastige dag gehad, omdat ik voor mijn gevoel soms te weinig bevestiging krijg van vriend. Wat niet zo is, maar dat zit in mijn hoofd. Onderwerp kinderen en trouwen besproken, en hij wil echt niet. Nooit. En dat maakte dat ik in mijn overlevingsmodus schoot. Ik maakte de opmerking dat we dan maar moeten stoppen...stom stom. Pure paniekreactie. Maar vriend wil niet stoppen, het gaat veel te goed En ik wil natuurlijk ook niet stoppen, natuurlijk niet. Ik vind het zo moeilijk, een relatie hebben. Gelukkig kent hij me ondertussen en weet hij dat ik een dag later (wat zeg ik, een minuut later) alweer van gedachten ben veranderd
Meiden, fijne dag nog en ik hoop echt dat ik erbij kan zijn zondag.
weer een hoop nieuwe namen, welkom allemaal.
Ik ben met medicatie begonnen omdat ik de drukte in mijn hoofd zo zat ben. Het werkte belemmerend, en ik ben gewoon moe van alle onrust en ruis. Nu ben ik rustiger maar ook extreem moe. Ik zou zo kunnen slapen, sta ook heel vermoeid op. Maar dat is hopelijk een tijdelijke bijwerking.
Donderdag krijg ik het adviesgesprek mbt de dagbehandeling...
het geeft enerzijds rust om te weten dat dat nu in de pipeline zit, anderzijds brengt het ook een hoop vragen met zich mee. Wat als het niet doorgaat, wat als het wel doorgaat? Hoe gaat mijn leven eruitzien? Die onzekerheid is zo moeilijk voor mij.
Ik wil alle touwtjes in handen hebben maar ben nu afhankelijk van anderen.
Ik heb verder weinig bij te dragen, mijn hoofd zit enorm vol met mijn eigen besonjes, maar ik lees mee.
Wat betreft de meeting; ik weet nog niet zeker of ik kan komen, omdat het bijna zeker is dat zoon dan bij mij is.
Maar ik wil wel heel graag, dus als ik kan, dan kom ik!
Bijna jarig...en ik ga het dus gewoon vieren. Verder vroegen collegas aan me wat ik wilde hebben. Dat deed wel even goed. Allemaal mensen die bezig zijn met mijn verjaardag..wauw.
Ik voel me...belangrijk. En dat komt weinig voor.
Gisteren lastige dag gehad, omdat ik voor mijn gevoel soms te weinig bevestiging krijg van vriend. Wat niet zo is, maar dat zit in mijn hoofd. Onderwerp kinderen en trouwen besproken, en hij wil echt niet. Nooit. En dat maakte dat ik in mijn overlevingsmodus schoot. Ik maakte de opmerking dat we dan maar moeten stoppen...stom stom. Pure paniekreactie. Maar vriend wil niet stoppen, het gaat veel te goed En ik wil natuurlijk ook niet stoppen, natuurlijk niet. Ik vind het zo moeilijk, een relatie hebben. Gelukkig kent hij me ondertussen en weet hij dat ik een dag later (wat zeg ik, een minuut later) alweer van gedachten ben veranderd
Meiden, fijne dag nog en ik hoop echt dat ik erbij kan zijn zondag.
maandag 17 november 2008 om 12:37
Vandaag gaat het niet denderend, het is m'n verjaardag maar ik heb me in tijden niet zo verdrietig gevoeld. Nou, zijn m'n verjaardagen vaak niet prettig geweest, heb er de laatste paar jaar wel een gezellige verjaardag van weten te maken door gewoon lief te zijn voor mezelf maar vandaag lukt het niet. Wordt teveel overvallen door vervelende herinneringen.
Dacht dat ik wel door het rouwen heen was maar nu lijkt het alsof ik weer terug ben bij af m'n ten opzichte van mijn gevoelens van mijn moeder. Ik vind het maar verwarrend. Zo'n drie jaar geleden ben ik voor het eerst ontploft naar haar toe en hebben we anderhalf jaar geen contact gehad. Het luchtte in eerste instantie op, er kwam veel ruimte, woede en verdriet vrij. Toch voelde het na een tijdje niet goed. We hebben contact maar wat er is gebeurd, is nooit goed uitgesproken, we hebben het over koetjes en kalfjes. Als ik haar omhels bij de begroeting, voel ik niet zoveel meer. Dat vind ik erg want ze heeft haar lieve kanten, is geestig en buitengewoon intelligent. Op haar vreemde manier houdt ze ook van me maar ja, wel onder haar voorwaarden lijkt het.
* tekst weggehaald*
Haar jeugd was velen malen beroerder dan dat van mij, daarom praatte ik haar onvoorspelbaarheid altijd goed, ik wilde gewoon lief gevonden worden, paste me altijd aan, voelde feilloos aan wanneer er spanning was maar er was weinig ruimte voor mij zijn. We hebben pakweg tien jaar geleden toen zij in behandeling was best goede gesprekken gehad maar dat is nu heel ver weg.
* tekst weggehaald*
Het viel mij zo tegen hoe ik daar op afgerekend ben in de periode dat het met mij minder ging.
We gaan nu met elkaar om maar ergens knaagt het bij mij dat ik de confrontatie niet met haar aanga over wat er is gebeurd. En daar baal ik van, ik doe nu vrolijk naar de buitenwereld toe omdat ik bang ben voor het harde oordeel dat mensen over mij kunnen hebben als ik m'n zwaktes laat zien. Ik mis mensen om me heen die dicht bij hun gevoel blijven, ook als dat gevoel soms minder is. Voel me nu neppig en vlak terwijl ik zo niet was. Ik wil dat stuk gevoel terug. In een van onze gesprekken jaren geleden zei m'n moeder dat ze het zo knap vond dat ik dicht bij m'n gevoel blijf maar het is de laatste jaren een beetje kwijtgeraakt. Dat besef, dat maakt me wel verdrietig want ik mocht dat meisje, dat ooit zo dicht bij haar gevoel stond wel. Ik kom daar wel weer maar ben er nog lang niet. Hmmm, vandaag toch maar vieren dat ik er gewoon weer ben, ja, ik ben er.
Liefs.
Dacht dat ik wel door het rouwen heen was maar nu lijkt het alsof ik weer terug ben bij af m'n ten opzichte van mijn gevoelens van mijn moeder. Ik vind het maar verwarrend. Zo'n drie jaar geleden ben ik voor het eerst ontploft naar haar toe en hebben we anderhalf jaar geen contact gehad. Het luchtte in eerste instantie op, er kwam veel ruimte, woede en verdriet vrij. Toch voelde het na een tijdje niet goed. We hebben contact maar wat er is gebeurd, is nooit goed uitgesproken, we hebben het over koetjes en kalfjes. Als ik haar omhels bij de begroeting, voel ik niet zoveel meer. Dat vind ik erg want ze heeft haar lieve kanten, is geestig en buitengewoon intelligent. Op haar vreemde manier houdt ze ook van me maar ja, wel onder haar voorwaarden lijkt het.
* tekst weggehaald*
Haar jeugd was velen malen beroerder dan dat van mij, daarom praatte ik haar onvoorspelbaarheid altijd goed, ik wilde gewoon lief gevonden worden, paste me altijd aan, voelde feilloos aan wanneer er spanning was maar er was weinig ruimte voor mij zijn. We hebben pakweg tien jaar geleden toen zij in behandeling was best goede gesprekken gehad maar dat is nu heel ver weg.
* tekst weggehaald*
Het viel mij zo tegen hoe ik daar op afgerekend ben in de periode dat het met mij minder ging.
We gaan nu met elkaar om maar ergens knaagt het bij mij dat ik de confrontatie niet met haar aanga over wat er is gebeurd. En daar baal ik van, ik doe nu vrolijk naar de buitenwereld toe omdat ik bang ben voor het harde oordeel dat mensen over mij kunnen hebben als ik m'n zwaktes laat zien. Ik mis mensen om me heen die dicht bij hun gevoel blijven, ook als dat gevoel soms minder is. Voel me nu neppig en vlak terwijl ik zo niet was. Ik wil dat stuk gevoel terug. In een van onze gesprekken jaren geleden zei m'n moeder dat ze het zo knap vond dat ik dicht bij m'n gevoel blijf maar het is de laatste jaren een beetje kwijtgeraakt. Dat besef, dat maakt me wel verdrietig want ik mocht dat meisje, dat ooit zo dicht bij haar gevoel stond wel. Ik kom daar wel weer maar ben er nog lang niet. Hmmm, vandaag toch maar vieren dat ik er gewoon weer ben, ja, ik ben er.
Liefs.
anoniem_70366 wijzigde dit bericht op 08-12-2008 21:15
Reden: Stukken tekst weggehaald wegens herkenning
Reden: Stukken tekst weggehaald wegens herkenning
% gewijzigd
maandag 17 november 2008 om 12:41
Rosy, je bent er. Gefeliciteerd met je verjaardag. Het leven is niet makkelijk soms, maar het is wel van jou. Ik wilde dat ik je als kado kon geven dat je kan leven vanuit voelen en niet vanuit denken (en verwachtingspatronen van anderen). Weet je, anderen doen er eigenlijk niet zo veel toe, zelfs je moeder niet. Het gaat om jou. Wat zou je doen met je leven als je helemaal vrij was en je nergens zorgen over maakte?
maandag 17 november 2008 om 12:53
Hoi lieve Rosy, ik wil je feliciteren met je verjaardag (f) . Ook al voel je je verdrietig, je bent welkom en al helemaal hier.
Ik ben wel blij dat je er eerlijk over bent. Als je al dat gevoel wegstopt zet je jezelf nog meer in de kou en dat verdien je niet.
Kun je jezelf niet met iets verwennen vandaag? Iets lekkers, een warm bad of je lievelingsmuziek opzetten. Dat je een moment hebt dat je jezelf kan koesteren...
Ik ben wel blij dat je er eerlijk over bent. Als je al dat gevoel wegstopt zet je jezelf nog meer in de kou en dat verdien je niet.
Kun je jezelf niet met iets verwennen vandaag? Iets lekkers, een warm bad of je lievelingsmuziek opzetten. Dat je een moment hebt dat je jezelf kan koesteren...
maandag 17 november 2008 om 12:58
Julus, lees nu je bericht.
Fijn dat je je even belangrijk voelt, dat ben je ook. Wanneer ben je jarig?
De overlevingsmodus die ingaat op momenten van paniek. Die paniek waardoor je soms destructieve dingen zegt, als beeindigen van de relatie, terwijl je eigenlijk gewoon steun wil, het is eigenlijk een roep om bevestiging. Ja, zwaar herkenbaar maar wel geruststellend als je vriend dat van je weet.
Sterkte donderdag.
Fijn dat je je even belangrijk voelt, dat ben je ook. Wanneer ben je jarig?
De overlevingsmodus die ingaat op momenten van paniek. Die paniek waardoor je soms destructieve dingen zegt, als beeindigen van de relatie, terwijl je eigenlijk gewoon steun wil, het is eigenlijk een roep om bevestiging. Ja, zwaar herkenbaar maar wel geruststellend als je vriend dat van je weet.
Sterkte donderdag.
maandag 17 november 2008 om 13:10
Ben aan het werk, maar toch even stiekem hier kijken. En ik zie dat er wel een paar knuffels uit te delen zijn.
Rosy, van harte gefeliciteerd met je verjaardag (f) . Helemaal eens met Hanke, probeer toch jezelf te verwennen, al is het maar iets kleins. (En zondag in Utrecht kun je ook altijd een taartje komen eten om al die verjaardagen waaronder de jouwe te vieren ).
En Julus, heel veel sterkte deze week, ik hoop dat het weer wat rustiger wordt voor je .
Rosy, van harte gefeliciteerd met je verjaardag (f) . Helemaal eens met Hanke, probeer toch jezelf te verwennen, al is het maar iets kleins. (En zondag in Utrecht kun je ook altijd een taartje komen eten om al die verjaardagen waaronder de jouwe te vieren ).
En Julus, heel veel sterkte deze week, ik hoop dat het weer wat rustiger wordt voor je .
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
maandag 17 november 2008 om 13:16
Snif, raak weer helemaal ontroerd als ik jullie lieve reacties lees. Dank jullie wel.
Tja, rationeel weet ik het wel maar dat gevoel mag wel weer spreken. Lief zijn en mezelf verwennen kan ik wel, ga ik ook doen Hanke, maar ik wil weer lief vanbinnen voelen. Om dat gevoel weer terug te krijgen dat is voor mij m'n grootste kado dat ik mezelf kan geven. Ergens ben ik blij met deze tranen, volgen jullie me nog? Het is niet zo dat ik in m'n slachtoffer rol willen blijven hangen maar het lijkt alsof ik doorschiet naar de andere kant van alsmaar gelukkig moeten zijn. Nee, nu even niet, ik wil gewoon ruimte hebben om verdriet te hebben.
Terwijl ik aan het typen was, had een vriendin gebeld voor m'n verjaardag. Normaal laat ik niet zo snel m'n gevoel zien maar nu ik hier aan het typen was, kon ik m'n gesnif niet verbergen. Was fijn, die steun, fijn om los te gaan. We moesten door de tranen heen lachen. Kom mezelf in zo'n gesprek ook wel weer tegen 'ja, het gaat nu 'even' minder maar het gaat wel over hoor'. Laat nou los, laat nou los dat verwachtingspatroon. Oh, m'n moeder belt, even niet. Wat een dag
Tja, rationeel weet ik het wel maar dat gevoel mag wel weer spreken. Lief zijn en mezelf verwennen kan ik wel, ga ik ook doen Hanke, maar ik wil weer lief vanbinnen voelen. Om dat gevoel weer terug te krijgen dat is voor mij m'n grootste kado dat ik mezelf kan geven. Ergens ben ik blij met deze tranen, volgen jullie me nog? Het is niet zo dat ik in m'n slachtoffer rol willen blijven hangen maar het lijkt alsof ik doorschiet naar de andere kant van alsmaar gelukkig moeten zijn. Nee, nu even niet, ik wil gewoon ruimte hebben om verdriet te hebben.
Terwijl ik aan het typen was, had een vriendin gebeld voor m'n verjaardag. Normaal laat ik niet zo snel m'n gevoel zien maar nu ik hier aan het typen was, kon ik m'n gesnif niet verbergen. Was fijn, die steun, fijn om los te gaan. We moesten door de tranen heen lachen. Kom mezelf in zo'n gesprek ook wel weer tegen 'ja, het gaat nu 'even' minder maar het gaat wel over hoor'. Laat nou los, laat nou los dat verwachtingspatroon. Oh, m'n moeder belt, even niet. Wat een dag
maandag 17 november 2008 om 14:25
Lieve allemaal, bedankt voor de opbeurende woorden, echt fijn!
En Rosy, van harte gefeliciteerd met dat jaartje erbij; hopelijk een jaar waarin vele fijne en positieve dingen gaan gebeuren.
Enne..zondag wordt een dag waar we allemaal onszelf kunnen zijn, dus als je niks te doen hebt...
En wat een heftig verhaal over je moeder. Het is zo oneerlijk, opgevoed te zijn door iemand die zichzelf met moeite staande kon houden, en daar nu nog de last van mee te moeten dragen.
Ik ken het, helaas. Maar jij hebt nu de kans om het anders te doen, jij weet dat je anders wilt en kunt, en dat moet je maar zien als een gigantische meerwaarde die je hebt tov je moeder. Die kon het niet anders..Hoe oud word je vandaag?
Ik ben a.s. zaterdag jarig. Heb mijn verjaardag al zo'n 10 jaar niet meer gevierd. Was niet belangrijk, maar dit jaar besloten anderen dat mijn verjaardag wel belangrijk is, haha.
En stiekem vind ik dat wel heel fijn, raak er maar niet over uitgepraat (best wel sneu, het is maar een verjaardag).
MissMara, hallo! Hoe gaat het met je zwangerschap; ben je er zondag ook weer bij?
Hanke, het is inderdaad best zwaar om zoon thuis te hebben, maar ik krijg veel steun van mijn vriend. Die doet soms ook dingen met hem alleen, als ik het even niet trek.
Ik moest nog aan je denken, over wat je laatst zei mbt behandeling en je trauma. Ik kan me dat nl zo goed voorstellen, na deze gang van zaken. Wat een ellende, maar ik ben wel van ze afhankelijk, helaas.
EV, had je nog leuke dingen gekregen voor je verjaardag?
En Rosy, van harte gefeliciteerd met dat jaartje erbij; hopelijk een jaar waarin vele fijne en positieve dingen gaan gebeuren.
Enne..zondag wordt een dag waar we allemaal onszelf kunnen zijn, dus als je niks te doen hebt...
En wat een heftig verhaal over je moeder. Het is zo oneerlijk, opgevoed te zijn door iemand die zichzelf met moeite staande kon houden, en daar nu nog de last van mee te moeten dragen.
Ik ken het, helaas. Maar jij hebt nu de kans om het anders te doen, jij weet dat je anders wilt en kunt, en dat moet je maar zien als een gigantische meerwaarde die je hebt tov je moeder. Die kon het niet anders..Hoe oud word je vandaag?
Ik ben a.s. zaterdag jarig. Heb mijn verjaardag al zo'n 10 jaar niet meer gevierd. Was niet belangrijk, maar dit jaar besloten anderen dat mijn verjaardag wel belangrijk is, haha.
En stiekem vind ik dat wel heel fijn, raak er maar niet over uitgepraat (best wel sneu, het is maar een verjaardag).
MissMara, hallo! Hoe gaat het met je zwangerschap; ben je er zondag ook weer bij?
Hanke, het is inderdaad best zwaar om zoon thuis te hebben, maar ik krijg veel steun van mijn vriend. Die doet soms ook dingen met hem alleen, als ik het even niet trek.
Ik moest nog aan je denken, over wat je laatst zei mbt behandeling en je trauma. Ik kan me dat nl zo goed voorstellen, na deze gang van zaken. Wat een ellende, maar ik ben wel van ze afhankelijk, helaas.
EV, had je nog leuke dingen gekregen voor je verjaardag?
maandag 17 november 2008 om 14:54
Hey lieve Julus, kwam net even kijken hoe het met de meissies was . Heeeeel druk weekend (inclusief de vrijdag) gehad, het (en ik) ging maar door. Alles leuk en/of nuttig dus fijn .
Vervelend dat je je zo onrustig voelt. En fijn dat je vriend je zo goed kent, dat moet heel prettig zijn. Goed van je dat je met die medicatie begonnen bent, er zit een limiet aan wat een mens kan verdragen. Ik hoop dat de vermoeidheid snel verdwijnt wanneer je er wat meer aan went. Ik kan me je gevoel wel enigszins voorstellen, controle willen hebben, de zekerheid hebben dat er dingen gaan veranderen. Help me nou verdomme! En dan dat leuke bureaucratische riedeltje. Kan me voorstellen dat het frustrerend moet zijn zotussendoor. Maar je komt er wel en het wordt echt beter, ben ervan overtuigd .
En fijn dat je collega's die verjaardag van je zo lekker door je strot aan het douwen zijn, is zo fijn wanneer anderen je eraan helpen herinneren dat het geweldig is dat je er bent. En dat dat gevierd moet worden . Ze hebben groot gelijk.
En Rosy, gefeliciteerd! (f)
Lastig he, wanneer zo'n verjaardag zo dubbel voelt, vooral veel pijn omhoog brengt ipv plezier en een blij gevoel. Ik sluit me aan bij de anderen, je bent er. En los van iedereen en alles mag jij daar heel blij mee zijn, blij zijn met jezelf, met dat je bestaat. Vergeet het niet wel echt te vieren (dat heelt gek genoeg, ben dat ook gaan zien) met mensen die ook blij zijn dat jij er bent.
Dikke . En blijf van je afschrijven, niet die boel weer inslikken en je groot houden. Hoeft niet, soms ligt de wond weer heel open en rauw voor je. Dan is het juist goed om er even bij stil te kunnen staan. En dan daarna toch plezier te gaan maken. Hoop dat je een fijne dag hebt afgezien van dit gevoel nu .
Dikke voor iedereen.
Vervelend dat je je zo onrustig voelt. En fijn dat je vriend je zo goed kent, dat moet heel prettig zijn. Goed van je dat je met die medicatie begonnen bent, er zit een limiet aan wat een mens kan verdragen. Ik hoop dat de vermoeidheid snel verdwijnt wanneer je er wat meer aan went. Ik kan me je gevoel wel enigszins voorstellen, controle willen hebben, de zekerheid hebben dat er dingen gaan veranderen. Help me nou verdomme! En dan dat leuke bureaucratische riedeltje. Kan me voorstellen dat het frustrerend moet zijn zotussendoor. Maar je komt er wel en het wordt echt beter, ben ervan overtuigd .
En fijn dat je collega's die verjaardag van je zo lekker door je strot aan het douwen zijn, is zo fijn wanneer anderen je eraan helpen herinneren dat het geweldig is dat je er bent. En dat dat gevierd moet worden . Ze hebben groot gelijk.
En Rosy, gefeliciteerd! (f)
Lastig he, wanneer zo'n verjaardag zo dubbel voelt, vooral veel pijn omhoog brengt ipv plezier en een blij gevoel. Ik sluit me aan bij de anderen, je bent er. En los van iedereen en alles mag jij daar heel blij mee zijn, blij zijn met jezelf, met dat je bestaat. Vergeet het niet wel echt te vieren (dat heelt gek genoeg, ben dat ook gaan zien) met mensen die ook blij zijn dat jij er bent.
Dikke . En blijf van je afschrijven, niet die boel weer inslikken en je groot houden. Hoeft niet, soms ligt de wond weer heel open en rauw voor je. Dan is het juist goed om er even bij stil te kunnen staan. En dan daarna toch plezier te gaan maken. Hoop dat je een fijne dag hebt afgezien van dit gevoel nu .
Dikke voor iedereen.
maandag 17 november 2008 om 15:14
Rosy76, gefeliciteerd hoor.
Ik kan een ll-enlange tekst typen maar sluit me aan bij de rest even voor het gemak.
JE MAG ER ZIJN,JE BENT ER.
Naar, heel naar je verhaal.Herken helaas stukken.Zelfm. acties van moeder.
Wees blij met jezelf en dat straal je dan ook uit.
Moeilijk maar het is te doen.
Ik straalde wkn./mnd. niets meer uit.
Grauw, leeg, doelloos dag doorbrengen huilen overal tegenop zien etcetc.
Totdat ik er moedeloser en moedeloser van werd.
Ik heb toegegeven aan mijn nare gevoel,ben er middenin gaan zitten en langzaamaan kom ik uit mijn cocon.
Ik straal weer een beetje, de rest komt vanzelf.
Julus,kopop.
Het komt op je af als een hele brij maar stapvoorstap hé!.Ze helpen je daarmee en idd. fijn dat je vriend weet hoe jij in elkaar steekt.En daarop inspringt,of even laat betijen.
Ik kan een ll-enlange tekst typen maar sluit me aan bij de rest even voor het gemak.
JE MAG ER ZIJN,JE BENT ER.
Naar, heel naar je verhaal.Herken helaas stukken.Zelfm. acties van moeder.
Wees blij met jezelf en dat straal je dan ook uit.
Moeilijk maar het is te doen.
Ik straalde wkn./mnd. niets meer uit.
Grauw, leeg, doelloos dag doorbrengen huilen overal tegenop zien etcetc.
Totdat ik er moedeloser en moedeloser van werd.
Ik heb toegegeven aan mijn nare gevoel,ben er middenin gaan zitten en langzaamaan kom ik uit mijn cocon.
Ik straal weer een beetje, de rest komt vanzelf.
Julus,kopop.
Het komt op je af als een hele brij maar stapvoorstap hé!.Ze helpen je daarmee en idd. fijn dat je vriend weet hoe jij in elkaar steekt.En daarop inspringt,of even laat betijen.
maandag 17 november 2008 om 15:15
Ja, ik ben erbij zondag! Ik zit (helaas!) maar zelden in het buitenland voor mijn werk .
Wat leuk dat je zaterdag jarig bent Julus, dan is het ook echt een verjaardagsfeestje zondag.
En Rosy, je ziet het, je bent van harte welkom als je tijd en zin hebt zondag.
Even heel praktisch (hier komt de regelneef/controlfreak om de hoek kijken ): iemand een idee waar we af kunnen spreken in Utrecht en hoe laat? (En hoe herken ik jullie, ook niet onbelangrijk ) Meer iets om op de mail te zetten, maar ik heb niet alle mailadressen (ja, ze staan ergens in het topic, maar dan zoek ik me helemaal lens waarschijnlijk...). De mijne is iig zusje78 apenstaartje gmail.com.
Wat leuk dat je zaterdag jarig bent Julus, dan is het ook echt een verjaardagsfeestje zondag.
En Rosy, je ziet het, je bent van harte welkom als je tijd en zin hebt zondag.
Even heel praktisch (hier komt de regelneef/controlfreak om de hoek kijken ): iemand een idee waar we af kunnen spreken in Utrecht en hoe laat? (En hoe herken ik jullie, ook niet onbelangrijk ) Meer iets om op de mail te zetten, maar ik heb niet alle mailadressen (ja, ze staan ergens in het topic, maar dan zoek ik me helemaal lens waarschijnlijk...). De mijne is iig zusje78 apenstaartje gmail.com.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
maandag 17 november 2008 om 15:19
Hey lieverds,
Lieve Rosy, hartelijk gefeliciteerd met je verjaardag!
Ik wens je een mooi jaar toe, waarin voldoende plaats is voor jouw gevoelens.
Lieve Julus, ik kan me zo goed voorstellen dat het gesprek met je vriend een grote domper is geweest... Ik weet dat het moeilijk is... maar misschien kan je jouw eigen verwachtingspatroon voor wat betreft jullie relatie aanpassen?
We hebben het er tijdens de eerste meeting over gehad, en ik heb wel het geluk gehad dat Arteman van gedachten is veranderd, maar in eerste instantie had ik ook geprobeerd afstand te doen van het idee om te trouwen met hem. Hij was erg stellig toen hij zei dat hij dat absoluut niet wilde. Ik wilde dat wel erg graag, maar ik wilde nog liever bij hem zijn...
En wat lief dat je naar ons huis vraagt! Ja, we hebben het koopcontract nog net getekend voor we op vakantie gingen, en bij thuiskomst lagen er allerlei papieren en belangrijke zaken op ons te wachten. Verwachting is dat het huis klaar is in het eerste kwartaal van 2010, dus we hebben nog even de tijd om alles te regelen. Nu maar eens ons eigen huis zien te verkopen...
Lieve Rosy, hartelijk gefeliciteerd met je verjaardag!
Ik wens je een mooi jaar toe, waarin voldoende plaats is voor jouw gevoelens.
Lieve Julus, ik kan me zo goed voorstellen dat het gesprek met je vriend een grote domper is geweest... Ik weet dat het moeilijk is... maar misschien kan je jouw eigen verwachtingspatroon voor wat betreft jullie relatie aanpassen?
We hebben het er tijdens de eerste meeting over gehad, en ik heb wel het geluk gehad dat Arteman van gedachten is veranderd, maar in eerste instantie had ik ook geprobeerd afstand te doen van het idee om te trouwen met hem. Hij was erg stellig toen hij zei dat hij dat absoluut niet wilde. Ik wilde dat wel erg graag, maar ik wilde nog liever bij hem zijn...
En wat lief dat je naar ons huis vraagt! Ja, we hebben het koopcontract nog net getekend voor we op vakantie gingen, en bij thuiskomst lagen er allerlei papieren en belangrijke zaken op ons te wachten. Verwachting is dat het huis klaar is in het eerste kwartaal van 2010, dus we hebben nog even de tijd om alles te regelen. Nu maar eens ons eigen huis zien te verkopen...
maandag 17 november 2008 om 15:22
Oja Julus,leuk dat er zo veel aandacht word besteed aan je verjaardag a.s. zaterdag.
10jr. niet gevierd jeetje!
Herken het wel,ik woon bets een stuk van fam. vandaan en een aantal jaar kwam er hier ook weinig tot niets,heb ook geen grote vriendenclub ook nog es.
En ik kwam daar wel.
Totdat ik daar ook geen zin meer in had.Het gaat nu weer okee vwb. verjaarsvisite want organiseer nu een en ander zelf.En dat werkt.Ik heb mijn verwachtingpatroon dermate bijgeslepen vwb. visite.Willen ze komen prima zo niet ook goed.Ik regel iig. zelf wel iets die dag.
Maar er zijn ook jaren geweest dat ik alles klaar had staan en niemand kwam.
10jr. niet gevierd jeetje!
Herken het wel,ik woon bets een stuk van fam. vandaan en een aantal jaar kwam er hier ook weinig tot niets,heb ook geen grote vriendenclub ook nog es.
En ik kwam daar wel.
Totdat ik daar ook geen zin meer in had.Het gaat nu weer okee vwb. verjaarsvisite want organiseer nu een en ander zelf.En dat werkt.Ik heb mijn verwachtingpatroon dermate bijgeslepen vwb. visite.Willen ze komen prima zo niet ook goed.Ik regel iig. zelf wel iets die dag.
Maar er zijn ook jaren geweest dat ik alles klaar had staan en niemand kwam.
maandag 17 november 2008 om 15:54
Hmmm... Zie ik hier weer overeenkomsten?
Ik houd er absoluut niet van om mijn verjaardag te vieren. Toen ik eenmaal alleen woonde (niet meer bij mijn ouders), ben ik er ook direct mee opgehouden. Arteman houdt daarintegen heel erg van het vieren van zijn verjaardag, en omdat we rond dezelfde tijd jarig zijn, vier ik het nu wel samen met hem. Eigenlijk meer voor hem...
Ik houd er absoluut niet van om mijn verjaardag te vieren. Toen ik eenmaal alleen woonde (niet meer bij mijn ouders), ben ik er ook direct mee opgehouden. Arteman houdt daarintegen heel erg van het vieren van zijn verjaardag, en omdat we rond dezelfde tijd jarig zijn, vier ik het nu wel samen met hem. Eigenlijk meer voor hem...
maandag 17 november 2008 om 16:38
Ik los het op door ieder jaar ergens het te vieren in overleg want er zijn 3 meteen achter elkaar in begin van de dec. mnd.
Toch ook een beetje 2 vliegen in 1 klap iets, we zien elkaar toch even met/in de fstdgn. maand.
En vwb. verjaardgn. kinderen óók vlak achter elkaar, organiniseer ik ook per keer een andere dag van hun dag.Wie komen wil komt, wie niet, ook goed.
Ik merk wel dat ze nu juist wél komen ipv. achter elkaar iets moeten,of bij de 1 wel en de ander niet oid.
En zo zien we elkaar in het voorjaar én in de winter.
Toch ook een beetje 2 vliegen in 1 klap iets, we zien elkaar toch even met/in de fstdgn. maand.
En vwb. verjaardgn. kinderen óók vlak achter elkaar, organiniseer ik ook per keer een andere dag van hun dag.Wie komen wil komt, wie niet, ook goed.
Ik merk wel dat ze nu juist wél komen ipv. achter elkaar iets moeten,of bij de 1 wel en de ander niet oid.
En zo zien we elkaar in het voorjaar én in de winter.
maandag 17 november 2008 om 17:06
Hoe dubbel kan je gevoel zijn? Lijkt wel of ik vandaag van alles voel. Tussen de panda oogjes door, zit ik hier nu weer met een grijns jullie lieve en wijze woorden te lezen. En ook nog grappige telefoontjes en sms'jes van collega's gehad, wauw! Ben er stil van.
Zusje, ik zie nu pas je motto. Toepasselijk wel. Ik heb toch m'n moeder teruggebeld. Ik dacht 'jammer dan dat ze me zo hoort'. Haar rustig uitgelegd dat ik verdrietig ben met hoe we met elkaar omgaan. Dat ik haar niet kan bereiken, dat ik haar muur wel snap maar of ze het begrijpt dat het voor mij verwarrend is. Ze was weer super rationeel. Niet onaardig maar ze heeft haar overlevingsmodus al jaren aanstaan waarbij er geen ruimte is voor gevoelens, dan is het voor haar moeilijker om zich te kunnen inleven. Ergens hoop ik haar weer te bereiken.
Een voorbeeld, ze zegt van zichzelf dat ze geen woede kent, vervolgens lopen we vijf minuten later langs iemand die God's woord verspreidt waarbij mijn moeder iets vreselijks hatelijks (langzaam dodelijke ziekte) zegt. Ik weet dat het uit haar ziekelijke opvoeding komt waarbij het geloof min of meer is misbruikt. Die woede is er dus wel degelijk. Ik twijfel tussen afstand houden of de confrontatie aangaan omdat ik weet dat er misschien wel wat goeds uit kan komen. Hoopvol is dat ze nu zelf aangaf of het misschien handig is om met een derde te praten. Ben benieuwd. Ik begrijp dat het voor haar moeilijk is. Ze zei dat als ze meer op gevoel had geleefd, ze nu waarschijnlijk dood zou zijn. Ik geloof haar, voel me in die zin ook verantwoordelijk voor haar. Wat is ze een vat vol tegenstrijdigheden zeg. In sommige opzichten (ook bepaalde tegenstrijdigheden) lijk ik op haar maar ik ben haar niet.
Mijn moeder is mishandeld, dat wilde ze mij niet aandoen met als gevolg dat me niet omhelsde of onwennig, zonder gevoel. Ze had/heeft ook haar onbedoelde cynische gemene kanten, dat maakt dat mijn negatieve gevoelens gepaard gaan met schuldgevoel. Je wil iemand niet slechter laten voelen die al zo kwetsbaar is maar hoe kom ik bij haar tot m'n recht? Dat zijn mijn overpeinzingen. Loslaten en het voor mezelf een definitieve plek geven, met of zonder hulp, of toch proberen nog op een lijn met elkaar te komen? Daar ben ik nog niet uit.
Face, dit weekend en vandaag had ik dat cocoon gevoel zoals je het omschrijft. Ja, tijd om daar uit te komen. Vier jaar geleden heb ik het veel erger en langer gehad, daar wil ik echt niet naar terug maar ik voel dat mijn basis nu steviger is, hoe rot ik me ook voel. Het is geen zware ellende meer. De zon schijnt.
Julus, wat leuk dat je verjaardag wordt gevierd! Ik vind het helemaal niet sneu. Niet belangrijk? Onzin! Oh, je gaat ervan genieten. Hihi, makkelijk om het voor een ander te zeggen maar ik meen het daarom niet minder. Gun het je zo.
Vandaag ben ik 32 jaar geworden. Lief dat jullie me uitnodigen, vind het ook leuk om jullie eens in het echt te zien maar ik ken jullie nog maar zo kort.
Pak zo m'n spullen en ga weer naar vriend. Heb al aangekondigd veel knuffels te willen. Straks ergens lekker een hapje eten. Voor mij was het een hele opluchting en stap dat ik het met jullie deel. Het was wel een postings bombardement van mij uit, ik lees dat er hier geen sorry's gezegd mogen worden maar toch, blij dat ik het met jullie deel.
Fijne avond allemaal
Zusje, ik zie nu pas je motto. Toepasselijk wel. Ik heb toch m'n moeder teruggebeld. Ik dacht 'jammer dan dat ze me zo hoort'. Haar rustig uitgelegd dat ik verdrietig ben met hoe we met elkaar omgaan. Dat ik haar niet kan bereiken, dat ik haar muur wel snap maar of ze het begrijpt dat het voor mij verwarrend is. Ze was weer super rationeel. Niet onaardig maar ze heeft haar overlevingsmodus al jaren aanstaan waarbij er geen ruimte is voor gevoelens, dan is het voor haar moeilijker om zich te kunnen inleven. Ergens hoop ik haar weer te bereiken.
Een voorbeeld, ze zegt van zichzelf dat ze geen woede kent, vervolgens lopen we vijf minuten later langs iemand die God's woord verspreidt waarbij mijn moeder iets vreselijks hatelijks (langzaam dodelijke ziekte) zegt. Ik weet dat het uit haar ziekelijke opvoeding komt waarbij het geloof min of meer is misbruikt. Die woede is er dus wel degelijk. Ik twijfel tussen afstand houden of de confrontatie aangaan omdat ik weet dat er misschien wel wat goeds uit kan komen. Hoopvol is dat ze nu zelf aangaf of het misschien handig is om met een derde te praten. Ben benieuwd. Ik begrijp dat het voor haar moeilijk is. Ze zei dat als ze meer op gevoel had geleefd, ze nu waarschijnlijk dood zou zijn. Ik geloof haar, voel me in die zin ook verantwoordelijk voor haar. Wat is ze een vat vol tegenstrijdigheden zeg. In sommige opzichten (ook bepaalde tegenstrijdigheden) lijk ik op haar maar ik ben haar niet.
Mijn moeder is mishandeld, dat wilde ze mij niet aandoen met als gevolg dat me niet omhelsde of onwennig, zonder gevoel. Ze had/heeft ook haar onbedoelde cynische gemene kanten, dat maakt dat mijn negatieve gevoelens gepaard gaan met schuldgevoel. Je wil iemand niet slechter laten voelen die al zo kwetsbaar is maar hoe kom ik bij haar tot m'n recht? Dat zijn mijn overpeinzingen. Loslaten en het voor mezelf een definitieve plek geven, met of zonder hulp, of toch proberen nog op een lijn met elkaar te komen? Daar ben ik nog niet uit.
Face, dit weekend en vandaag had ik dat cocoon gevoel zoals je het omschrijft. Ja, tijd om daar uit te komen. Vier jaar geleden heb ik het veel erger en langer gehad, daar wil ik echt niet naar terug maar ik voel dat mijn basis nu steviger is, hoe rot ik me ook voel. Het is geen zware ellende meer. De zon schijnt.
Julus, wat leuk dat je verjaardag wordt gevierd! Ik vind het helemaal niet sneu. Niet belangrijk? Onzin! Oh, je gaat ervan genieten. Hihi, makkelijk om het voor een ander te zeggen maar ik meen het daarom niet minder. Gun het je zo.
Vandaag ben ik 32 jaar geworden. Lief dat jullie me uitnodigen, vind het ook leuk om jullie eens in het echt te zien maar ik ken jullie nog maar zo kort.
Pak zo m'n spullen en ga weer naar vriend. Heb al aangekondigd veel knuffels te willen. Straks ergens lekker een hapje eten. Voor mij was het een hele opluchting en stap dat ik het met jullie deel. Het was wel een postings bombardement van mij uit, ik lees dat er hier geen sorry's gezegd mogen worden maar toch, blij dat ik het met jullie deel.
Fijne avond allemaal
maandag 17 november 2008 om 18:04
Een hele fijne avond Rosy. Laat je maar vertroetelen door je vriend, maar vergeet ook niet om jezelf te vertroetelen.
Gewoon elke dag iets liefs voor jezelf doen, dat voelt goed. Ik ben nu ook lief voor mezelf. Ben alleen thuis vanavond en in plaats van iets makkelijks als een pizza, ben ik na mijn werk even langs de supermarkt gereden en heb ik een stokbroodje met kruidenboter gehaald en de ingredienten voor een lekkere maaltijdsalade. Zo makkelijk kan het zijn .
En goed dat je toch je moeder hebt gebeld. Ik kan me voorstellen dat het een moeilijke keuze is, loslaten of confronteren. Maar die beslissing hoef je ook niet nu te maken. Neem gewoon de tijd om voor jezelf te bepalen wat goed is voor jou.
En wat betreft de meeting, ik kan me voorstellen dat je het zelf nog te vroeg vind voor een meeting, geen probleem. Maar als je wel wil maar niet durft omdat je nog maar kort meeschrijft: zoals we al eerder zeiden hoe meer zielen hoe meer vreugd, dus laat je daardoor niet weerhouden.
En Artemis, spannend je huis! Wel fijn dat je nog zo lang hebt om te verkopen, dat geeft wel rust. En hoewel je nog lang moet wachten heb je wel heel lang voorpret, dat vind ik altijd zo heerlijk bij dit soort dingen .
Gewoon elke dag iets liefs voor jezelf doen, dat voelt goed. Ik ben nu ook lief voor mezelf. Ben alleen thuis vanavond en in plaats van iets makkelijks als een pizza, ben ik na mijn werk even langs de supermarkt gereden en heb ik een stokbroodje met kruidenboter gehaald en de ingredienten voor een lekkere maaltijdsalade. Zo makkelijk kan het zijn .
En goed dat je toch je moeder hebt gebeld. Ik kan me voorstellen dat het een moeilijke keuze is, loslaten of confronteren. Maar die beslissing hoef je ook niet nu te maken. Neem gewoon de tijd om voor jezelf te bepalen wat goed is voor jou.
En wat betreft de meeting, ik kan me voorstellen dat je het zelf nog te vroeg vind voor een meeting, geen probleem. Maar als je wel wil maar niet durft omdat je nog maar kort meeschrijft: zoals we al eerder zeiden hoe meer zielen hoe meer vreugd, dus laat je daardoor niet weerhouden.
En Artemis, spannend je huis! Wel fijn dat je nog zo lang hebt om te verkopen, dat geeft wel rust. En hoewel je nog lang moet wachten heb je wel heel lang voorpret, dat vind ik altijd zo heerlijk bij dit soort dingen .
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
maandag 17 november 2008 om 20:56
Hoi meiden! Kom jullie even een dikke brengen en dan ben ik weer weg. Het gaat nl. zo goed met mij, mede dankzij het schrijven/lezen hier, dat ik eindelijk sinds tijden 's avonds de energie weer op kan brengen om nog wat te ondernemen. Heb echt het gevoel dat het grote puinruimen achter de rug is, ik merk het aan alles maar vooral aan m'n lijf.
Rosy gefeliciteerd
Julus even een extra (ken je trouwens het boek Geef me de vijf van C. de Bruin?)
En voor de nieuwe meeschrijvers; welkom hier!
Rosy gefeliciteerd
Julus even een extra (ken je trouwens het boek Geef me de vijf van C. de Bruin?)
En voor de nieuwe meeschrijvers; welkom hier!
maandag 17 november 2008 om 22:27
Rosy, moedig dat je je moeder hebt gebeld ook al ben je er vooralsnog weinig mee opgeschoten.
Althans je wil om tot haar door te dringen,hoe jij je voelt/wat het met jou doet,.Je praat tegen een muur lees ik er opuit.
Hoop dat je een iig. leuke avond hebt en je overrpeinzingen vwb.wat te doen, opzij hebt kunnen leggen,al was het maar voor even vanavond.
Moeilijk haar zo kwetsbaar zien en zelf ook zo kwetsbaar te zijn en graag tot elkaar wil komen maar niet weten hoe.
Althans je wil om tot haar door te dringen,hoe jij je voelt/wat het met jou doet,.Je praat tegen een muur lees ik er opuit.
Hoop dat je een iig. leuke avond hebt en je overrpeinzingen vwb.wat te doen, opzij hebt kunnen leggen,al was het maar voor even vanavond.
Moeilijk haar zo kwetsbaar zien en zelf ook zo kwetsbaar te zijn en graag tot elkaar wil komen maar niet weten hoe.
