Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
woensdag 19 november 2008 om 10:47
Wat te denken van uitspraken van je moeder keer op keer>ik nam zoveel kinderen om maar gelukkig te zijn.
Nou dat weten ik en mijn zussen/broers inmiddels dat zoiets nooit werkt.
Ik ben me best bewust van het feit dat ze het niet moedwillig heeft gedaan maar wel moedwillig zo veel kinderen genomen.
En die stomme negatieve aandacht opeisen dmv. net niet genoeg pillen nemen en hoppa ze was weer opgenomen en een tijdlang afwezig.
En om de haverklap horen dat we beter dood hadden geboren kunnen zijn.
Ja dat knalt er in als kind zijnde.
Hoezo niet gewenst?
En idd. die verantwoording op je leggen die druk als kind zijnde om het je moeder naar de zin te maken en je al zoveel aan jezelf hebt, je hoofd boven water te houden.Surviven met ze allen.
Nou dat weten ik en mijn zussen/broers inmiddels dat zoiets nooit werkt.
Ik ben me best bewust van het feit dat ze het niet moedwillig heeft gedaan maar wel moedwillig zo veel kinderen genomen.
En die stomme negatieve aandacht opeisen dmv. net niet genoeg pillen nemen en hoppa ze was weer opgenomen en een tijdlang afwezig.
En om de haverklap horen dat we beter dood hadden geboren kunnen zijn.
Ja dat knalt er in als kind zijnde.
Hoezo niet gewenst?
En idd. die verantwoording op je leggen die druk als kind zijnde om het je moeder naar de zin te maken en je al zoveel aan jezelf hebt, je hoofd boven water te houden.Surviven met ze allen.
woensdag 19 november 2008 om 10:51
We leven gewoon samen Face, in hetzelfde huis. Dat was makkelijker ook ivm onze dochter en we hadden beiden zoiets van: als we elkaar echt de pan gaan uitvechten kunnen we wel snel een andere oplossing vinden. Maar tot die tijd is het gewoon goed en het gaat juist bijzonder vreedzaam. Wel heb ik hem dit keer laten aangeven dat hij afstand nam van de relatie. De vorige keer heb ik dat gedaan, langere tijd. En hij nam me dat kwalijk. Deze keer was het zijn gevoel dat hij het nog niet kon dus heb ik hem er ook de volle verantwoordelijkheid voor laten dragen.
Dat klinkt misschien wat hard maar het was beter als hij duidelijk besefte dat het zijn besluit was dit keer. Dat voelt hij ook, ik merk dat het hem juist veel goed heeft gedaan dat hij zijn grenzen zelf mag bepalen zonder dat ik het hem kwalijk neem. Wat nodig is, is nodig. Ik vind het allemaal prima, ik hou wel oprecht van hem en dat blijft zo, hoe het verder ook loopt.
"Ik ben haar dochter, maar kan niet haar steun en toeverlaat zijn. Daarvoor zal ze zich tot iemand anders moeten wenden, ik trek die verantwoorlijkheid niet. En ze heeft er wel begrip voor maar snapt het niet en dat is lastig."
Ik hoop dat ik niet te hard klink Zusje maar als iemand zegt dat ze er wel begrip voor heeft maar het niet snapt in zo'n situatie, dan krijg ik er een naar gevoel bij. Want het is niet meer dan logisch dat een ouder niet op haar kinderen leunt emotioneel. En er siepelt voor mij iets doorheen van: ik heb zoveel voor jullie gedaan en opgeofferd, jullie zijn mij wat verschuldigd.
Voor mij valt dat onder chantage als het idd zo voelt. En dat is lastig maar het is goed dat je er duidelijk in bent en blijft. Hoe pijnlijk ook. Vervelend voor je, vooral bij ouders, hoe ga je ermee verder? En kun je accepteren dat iemand zo klem zit en er niet uitkomt? En dat je dan telkens verwachtingen van jou weg moet schuiven omdat het echt niet aan jou is.
Niet kunnen snappen is soms echt niet willen snappen. Omdat de situatie zoals die was bevredigender was. En dat is egocentrisch dus hou goed je eigen belangen en energie in de gaten daarin .
Ik ben blij voor je dat je relatie zo fijn is Zusje. En dat het toendertijd deels een vlucht was maar wel een met zo'n mooie uitwerking.
En puberen is leuk. Doen hoor!
Dat klinkt misschien wat hard maar het was beter als hij duidelijk besefte dat het zijn besluit was dit keer. Dat voelt hij ook, ik merk dat het hem juist veel goed heeft gedaan dat hij zijn grenzen zelf mag bepalen zonder dat ik het hem kwalijk neem. Wat nodig is, is nodig. Ik vind het allemaal prima, ik hou wel oprecht van hem en dat blijft zo, hoe het verder ook loopt.
"Ik ben haar dochter, maar kan niet haar steun en toeverlaat zijn. Daarvoor zal ze zich tot iemand anders moeten wenden, ik trek die verantwoorlijkheid niet. En ze heeft er wel begrip voor maar snapt het niet en dat is lastig."
Ik hoop dat ik niet te hard klink Zusje maar als iemand zegt dat ze er wel begrip voor heeft maar het niet snapt in zo'n situatie, dan krijg ik er een naar gevoel bij. Want het is niet meer dan logisch dat een ouder niet op haar kinderen leunt emotioneel. En er siepelt voor mij iets doorheen van: ik heb zoveel voor jullie gedaan en opgeofferd, jullie zijn mij wat verschuldigd.
Voor mij valt dat onder chantage als het idd zo voelt. En dat is lastig maar het is goed dat je er duidelijk in bent en blijft. Hoe pijnlijk ook. Vervelend voor je, vooral bij ouders, hoe ga je ermee verder? En kun je accepteren dat iemand zo klem zit en er niet uitkomt? En dat je dan telkens verwachtingen van jou weg moet schuiven omdat het echt niet aan jou is.
Niet kunnen snappen is soms echt niet willen snappen. Omdat de situatie zoals die was bevredigender was. En dat is egocentrisch dus hou goed je eigen belangen en energie in de gaten daarin .
Ik ben blij voor je dat je relatie zo fijn is Zusje. En dat het toendertijd deels een vlucht was maar wel een met zo'n mooie uitwerking.
En puberen is leuk. Doen hoor!
woensdag 19 november 2008 om 11:05
En Face, ik vind het zo erg, wat je moeder tegen jullie heeft gezegd. Wat je zei, dat je weet dat ze niet beter wisten, dat helpt. Maar dat heelt de wonden niet. Dus het is echt niet zo gek dat je nog zoveel verdriet en boosheid ervaart in je systeem. Daar heb je alle recht op en soms kun je er meer mee dan de andere keer, zo gaat dat. Maar je hoeft er nog niet al klaar mee te zijn.
Er komt vanzelf een punt waarop je er echt klaar mee bent, wanneer je blij bent dat je wel levend geboren bent en dit leven van jou is. Hoe dan ook. Stapje voor stapje. Met soms een stapje terug. En dan weer een stapje vooruit .
Er komt vanzelf een punt waarop je er echt klaar mee bent, wanneer je blij bent dat je wel levend geboren bent en dit leven van jou is. Hoe dan ook. Stapje voor stapje. Met soms een stapje terug. En dan weer een stapje vooruit .
woensdag 19 november 2008 om 11:26
Klinkt heel verstandig Feli hoe je omgaat met de situatie, erg fijn dat het zo kan.
En ik vind je niet te hard, ik vind het wel verhelderend .
quote:Feliciaatje schreef op 19 november 2008 @ 10:51:
"Ik ben haar dochter, maar kan niet haar steun en toeverlaat zijn. Daarvoor zal ze zich tot iemand anders moeten wenden, ik trek die verantwoorlijkheid niet. En ze heeft er wel begrip voor maar snapt het niet en dat is lastig."
Ik hoop dat ik niet te hard klink Zusje maar als iemand zegt dat ze er wel begrip voor heeft maar het niet snapt in zo'n situatie, dan krijg ik er een naar gevoel bij. Want het is niet meer dan logisch dat een ouder niet op haar kinderen leunt emotioneel. En er siepelt voor mij iets doorheen van: ik heb zoveel voor jullie gedaan en opgeofferd, jullie zijn mij wat verschuldigd.
Voor mij valt dat onder chantage als het idd zo voelt. En dat is lastig maar het is goed dat je er duidelijk in bent en blijft. Hoe pijnlijk ook. Vervelend voor je, vooral bij ouders, hoe ga je ermee verder? En kun je accepteren dat iemand zo klem zit en er niet uitkomt? En dat je dan telkens verwachtingen van jou weg moet schuiven omdat het echt niet aan jou is.
Niet kunnen snappen is soms echt niet willen snappen. Omdat de situatie zoals die was bevredigender was. En dat is egocentrisch dus hou goed je eigen belangen en energie in de gaten daarin .
Ik geloof inderdaad in dat laatste, ze is tevreden met hoe het altijd ging. Ik voel het niet als chantage, maar wel als iets dat voor haar gewoon normaal is geworden. Omdat ik het altijd gedaan heb, zonder iets te zeggen. En nu kom ik 'in opstand' en dat snapt ze niet, want het gaat toch prima zo? Nou, niet dus. En dat heeft ze maar te accepteren, of ze het nu snapt of niet.
quote:Feliciaatje schreef op 19 november 2008 @ 10:51:
Ik ben blij voor je dat je relatie zo fijn is Zusje. En dat het toendertijd deels een vlucht was maar wel een met zo'n mooie uitwerking.
Ik ook. Juist in de levensfase waarin we zaten is het risico groot dat je uit elkaar groeit door persoonlijke groei en ontwikkeling. Maar we hebben deze ontwikkeling allebei doorgemaakt en het heeft ook het 'ons' verstrekt. Ik vind dat heel mooi. Samen staan we sterk en kunnen we voor mijn gevoel de hele wereld aan. Ik heb hem al eens omschreven als mijn rotsblok in een woeste zee. Als ik het even niet meer weet, hou ik hem gewoon heel goed vast .
quote:Feliciaatje schreef op 19 november 2008 @ 10:51:
En puberen is leuk. Doen hoor! Ik zal het proberen
En ik vind je niet te hard, ik vind het wel verhelderend .
quote:Feliciaatje schreef op 19 november 2008 @ 10:51:
"Ik ben haar dochter, maar kan niet haar steun en toeverlaat zijn. Daarvoor zal ze zich tot iemand anders moeten wenden, ik trek die verantwoorlijkheid niet. En ze heeft er wel begrip voor maar snapt het niet en dat is lastig."
Ik hoop dat ik niet te hard klink Zusje maar als iemand zegt dat ze er wel begrip voor heeft maar het niet snapt in zo'n situatie, dan krijg ik er een naar gevoel bij. Want het is niet meer dan logisch dat een ouder niet op haar kinderen leunt emotioneel. En er siepelt voor mij iets doorheen van: ik heb zoveel voor jullie gedaan en opgeofferd, jullie zijn mij wat verschuldigd.
Voor mij valt dat onder chantage als het idd zo voelt. En dat is lastig maar het is goed dat je er duidelijk in bent en blijft. Hoe pijnlijk ook. Vervelend voor je, vooral bij ouders, hoe ga je ermee verder? En kun je accepteren dat iemand zo klem zit en er niet uitkomt? En dat je dan telkens verwachtingen van jou weg moet schuiven omdat het echt niet aan jou is.
Niet kunnen snappen is soms echt niet willen snappen. Omdat de situatie zoals die was bevredigender was. En dat is egocentrisch dus hou goed je eigen belangen en energie in de gaten daarin .
Ik geloof inderdaad in dat laatste, ze is tevreden met hoe het altijd ging. Ik voel het niet als chantage, maar wel als iets dat voor haar gewoon normaal is geworden. Omdat ik het altijd gedaan heb, zonder iets te zeggen. En nu kom ik 'in opstand' en dat snapt ze niet, want het gaat toch prima zo? Nou, niet dus. En dat heeft ze maar te accepteren, of ze het nu snapt of niet.
quote:Feliciaatje schreef op 19 november 2008 @ 10:51:
Ik ben blij voor je dat je relatie zo fijn is Zusje. En dat het toendertijd deels een vlucht was maar wel een met zo'n mooie uitwerking.
Ik ook. Juist in de levensfase waarin we zaten is het risico groot dat je uit elkaar groeit door persoonlijke groei en ontwikkeling. Maar we hebben deze ontwikkeling allebei doorgemaakt en het heeft ook het 'ons' verstrekt. Ik vind dat heel mooi. Samen staan we sterk en kunnen we voor mijn gevoel de hele wereld aan. Ik heb hem al eens omschreven als mijn rotsblok in een woeste zee. Als ik het even niet meer weet, hou ik hem gewoon heel goed vast .
quote:Feliciaatje schreef op 19 november 2008 @ 10:51:
En puberen is leuk. Doen hoor! Ik zal het proberen
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
woensdag 19 november 2008 om 11:27
Hier ben ik ook weer even...
Wat wordt er hier een boel geschreven, het was me echt nog nooit opgevallen dat dit zo'n 'druk' topic was...
Afijn ik kabbel voort met af en toe een dip.
Zaterdag heb ik mijn moeder weer gezien op een feestje. ik vond dat ze er deze keer wel oud en mager uitzag. Viel me op. Verder heb ik weinig tot niks tegen haar gezegd. Zij ook niet tegen mij. Ik kan haar niet eens lang aankijken, zo'n antipathie draag ik in me tegenover haar...
Vader en moeder gingen vroeg naar huis omdat moeder zich niet lekker voelde.
Gisteren hoorde ik van mijn zus via msn dat moeder nog steeds koorst heeft dus dat de dokter denkt dat ze ergens een onsteking heeft. Ook zegt ze pijn aan haar pacemaker te hebben.
Ze vertelde ook dat het huis van mijn ouders niet goed schoongehouden wordt op dit moment dus dat ze een dagje daar gaat poetsen .........
........En zo legt ze eventjes een schuldgevoel bij me neer. Of ze probeert het, al dan niet bewust. Dat weet ik niet.
Ik ga niet poetsen. Ik kan niet eens goed poetsen volgens mijn moeder, dus dan ga ik niet vrijwillig de kritiek opzoeken.
Ik kan trouwens niks goed doen volgens mijn moeder.
Story of my life...
Dus het zit allemaal weer heel erg hoog. Ik probeerde er gisterenavond met mijn man over te praten maar ik ben maar snel weer gestopt. Hij heeft op dit moment veel aan zijn hoofd wat werk betreft en hij had dus niet in de gaten dat ik het moeilijk had.
Dus dan hier maar even spuien..
Ik loop nu af en toe al met een knoop in mij maag wat kerst betreft. Ik wil ze hier niet hebben dan! En ik wil ook geen schuldgevoel.
Voor allemaal een !
Wat wordt er hier een boel geschreven, het was me echt nog nooit opgevallen dat dit zo'n 'druk' topic was...
Afijn ik kabbel voort met af en toe een dip.
Zaterdag heb ik mijn moeder weer gezien op een feestje. ik vond dat ze er deze keer wel oud en mager uitzag. Viel me op. Verder heb ik weinig tot niks tegen haar gezegd. Zij ook niet tegen mij. Ik kan haar niet eens lang aankijken, zo'n antipathie draag ik in me tegenover haar...
Vader en moeder gingen vroeg naar huis omdat moeder zich niet lekker voelde.
Gisteren hoorde ik van mijn zus via msn dat moeder nog steeds koorst heeft dus dat de dokter denkt dat ze ergens een onsteking heeft. Ook zegt ze pijn aan haar pacemaker te hebben.
Ze vertelde ook dat het huis van mijn ouders niet goed schoongehouden wordt op dit moment dus dat ze een dagje daar gaat poetsen .........
........En zo legt ze eventjes een schuldgevoel bij me neer. Of ze probeert het, al dan niet bewust. Dat weet ik niet.
Ik ga niet poetsen. Ik kan niet eens goed poetsen volgens mijn moeder, dus dan ga ik niet vrijwillig de kritiek opzoeken.
Ik kan trouwens niks goed doen volgens mijn moeder.
Story of my life...
Dus het zit allemaal weer heel erg hoog. Ik probeerde er gisterenavond met mijn man over te praten maar ik ben maar snel weer gestopt. Hij heeft op dit moment veel aan zijn hoofd wat werk betreft en hij had dus niet in de gaten dat ik het moeilijk had.
Dus dan hier maar even spuien..
Ik loop nu af en toe al met een knoop in mij maag wat kerst betreft. Ik wil ze hier niet hebben dan! En ik wil ook geen schuldgevoel.
Voor allemaal een !
woensdag 19 november 2008 om 11:36
quote:zusje78 schreef op 19 november 2008 @ 11:26:
Samen staan we sterk en kunnen we voor mijn gevoel de hele wereld aan. Ik heb hem al eens omschreven als mijn rotsblok in een woeste zee. Als ik het even niet meer weet, hou ik hem gewoon heel goed vast .
Waarmee ik dan weer niet wil zeggen dat ik het alleen niet kan redden. Maar het is zo fijn dat we het samen kunnen doen .
Samen staan we sterk en kunnen we voor mijn gevoel de hele wereld aan. Ik heb hem al eens omschreven als mijn rotsblok in een woeste zee. Als ik het even niet meer weet, hou ik hem gewoon heel goed vast .
Waarmee ik dan weer niet wil zeggen dat ik het alleen niet kan redden. Maar het is zo fijn dat we het samen kunnen doen .
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
woensdag 19 november 2008 om 11:36
quote:ingmagh schreef op 19 november 2008 @ 11:30:
Dit zal misschien wel al honderd keer in alle pagina's zijn voorgekomen en helemaal niet ontopic zijn, maar eert uw vader en moeder is het 5e gebod.
Jaaaa daar houden we ons al 96 bladzijden lang mee bezig. Interessante theosofische discussie! Je wil het niet weten....
Dit zal misschien wel al honderd keer in alle pagina's zijn voorgekomen en helemaal niet ontopic zijn, maar eert uw vader en moeder is het 5e gebod.
Jaaaa daar houden we ons al 96 bladzijden lang mee bezig. Interessante theosofische discussie! Je wil het niet weten....
woensdag 19 november 2008 om 11:37
woensdag 19 november 2008 om 11:38
quote:zusje78 schreef op 19 november 2008 @ 11:36:
[...]
Waarmee ik dan weer niet wil zeggen dat ik het alleen niet kan redden. Maar het is zo fijn dat we het samen kunnen doen .Nee ik snap je. En dat is een heel fijn gevoel . Het is goed om te weten dat als het moest, je het alleen zou kunnen maar dat het niet hoeft en dat het daardoor gewoon zo fijn en prettig en warm is.
[...]
Waarmee ik dan weer niet wil zeggen dat ik het alleen niet kan redden. Maar het is zo fijn dat we het samen kunnen doen .Nee ik snap je. En dat is een heel fijn gevoel . Het is goed om te weten dat als het moest, je het alleen zou kunnen maar dat het niet hoeft en dat het daardoor gewoon zo fijn en prettig en warm is.
woensdag 19 november 2008 om 11:49
Moedig Feli om met elkaar in 1 huis te leven.Elkaar de ruimte geven.Of iig. jij de ruimte geeft en het bij hem neer leggen kan.
Opdat hij er iets mee doet,wat nu gebeurd.
Is niet hard maar een confrontatie die soms nodig is dat blijkt nu.
Over de erge uitspraken van mijn moeder,ik heb zo je weet er met haar over gesproken(ook met vader).Dat heeft me al een stuk verlichting gebracht.
En dat ze niet beter wisten haalt de pijn niet weg nee.Die draag ik mee.
Ik heb het een plaats te geven wat moeilijk is en zo je zegt de ene dag wel lukt de andere dag weer niet.
Hoe ik in het leven sta is het gevolg daarvan idd.
Ik heb mezelf er ook op betrapt dat ik in situaties in de voetstappen van moeder schoot.
Kinderen ermee belast en gelukkig is het verschil daar dat ik me er van bewust ben dat dat echt niet kan.Ook al is er al schade geschied.
Maar goed daar hadden we het gister al over.
Opdat hij er iets mee doet,wat nu gebeurd.
Is niet hard maar een confrontatie die soms nodig is dat blijkt nu.
Over de erge uitspraken van mijn moeder,ik heb zo je weet er met haar over gesproken(ook met vader).Dat heeft me al een stuk verlichting gebracht.
En dat ze niet beter wisten haalt de pijn niet weg nee.Die draag ik mee.
Ik heb het een plaats te geven wat moeilijk is en zo je zegt de ene dag wel lukt de andere dag weer niet.
Hoe ik in het leven sta is het gevolg daarvan idd.
Ik heb mezelf er ook op betrapt dat ik in situaties in de voetstappen van moeder schoot.
Kinderen ermee belast en gelukkig is het verschil daar dat ik me er van bewust ben dat dat echt niet kan.Ook al is er al schade geschied.
Maar goed daar hadden we het gister al over.
woensdag 19 november 2008 om 15:16
Volgens mijn horoscoop staat er mij niets dan goeds te wachten op alle fronten. Nou ben ik een nogal nuchter typje, maar ik heb de neiging om het toch maar te geloven
we shall see, heb wel al een staatslot gekocht! (zou op financieel vlak een topperiode worden).
Ik merk trouwens dat ik de laatste tijd best wat aandacht van mannen krijg, en ik kan daar niet mee omgaan. Ik vind mezelf niet knap of enorm leuk, maar volgens vriend zijn er genoeg kapers op de kust. En dat is meteen ook een klein puntje van discussie; die jongens is zo onzeker (haha, hoor wie het zegt). Dus zitten we hier met zijn tweeen onzeker te zijn, schiet niet echt op. Alhoewel ik me gevleid voel, geeft het soms aanleiding tot lastige situaties. We hebben beide heel veel bevestiging nodig, maar het lijkt nooit afdoende te zijn.
Kerst..bah. Geef mijn portie maar aan fikkie hoor. Dat verplicht gezellig doen, niks voor mij. Dus heeeel misschien gaan we met de kerst op vakantie naar een warm land. Dwz, als oma wil oppassen (mijn pleegmoeder, niet die andere).
Over haar gesproken; kreeg een brief namens de psychiater, dat ze me mist en contact wil. Laat me niet manipuleren, kom op zeg. Tja, ik ben bijna jarig dus had het kunnen weten. Word ik overladen met cadeaus en dat moet dan genoeg zijn om haar te willen zien...
Meiden, ik weet snel te melden of ik naar de meeting kan komen. Is daar al iets over afgesproken?
we shall see, heb wel al een staatslot gekocht! (zou op financieel vlak een topperiode worden).
Ik merk trouwens dat ik de laatste tijd best wat aandacht van mannen krijg, en ik kan daar niet mee omgaan. Ik vind mezelf niet knap of enorm leuk, maar volgens vriend zijn er genoeg kapers op de kust. En dat is meteen ook een klein puntje van discussie; die jongens is zo onzeker (haha, hoor wie het zegt). Dus zitten we hier met zijn tweeen onzeker te zijn, schiet niet echt op. Alhoewel ik me gevleid voel, geeft het soms aanleiding tot lastige situaties. We hebben beide heel veel bevestiging nodig, maar het lijkt nooit afdoende te zijn.
Kerst..bah. Geef mijn portie maar aan fikkie hoor. Dat verplicht gezellig doen, niks voor mij. Dus heeeel misschien gaan we met de kerst op vakantie naar een warm land. Dwz, als oma wil oppassen (mijn pleegmoeder, niet die andere).
Over haar gesproken; kreeg een brief namens de psychiater, dat ze me mist en contact wil. Laat me niet manipuleren, kom op zeg. Tja, ik ben bijna jarig dus had het kunnen weten. Word ik overladen met cadeaus en dat moet dan genoeg zijn om haar te willen zien...
Meiden, ik weet snel te melden of ik naar de meeting kan komen. Is daar al iets over afgesproken?
woensdag 19 november 2008 om 18:47
quote:Face2 schreef op 18 november 2008 @ 20:23:ElmerV ik heb een vraag aan je,redelijk anoniem.
Kom jij uit een stad die begint met een A?Nee Face, ik kom uit een dorp, echt een gat is het, zonder winkels haha, maar wel vlakbij natuur (velden, bos, vennen)!
Kom jij uit een stad die begint met een A?Nee Face, ik kom uit een dorp, echt een gat is het, zonder winkels haha, maar wel vlakbij natuur (velden, bos, vennen)!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 19 november 2008 om 21:07
Maisjes, mijn moeder is in het ziekenhuis opgenomen. Het was dat mijn schoonzus me belde (gewoon omdat ze vond dat ik het moest weten), want moeder zelf had mijn zus gezegd dat ze niet wilde dat ik op de hoogte gebracht werd ...Maar mijn vader belde me later toch nog even om het toch te vertellen.
Onderzoeken zijn begonnen, met haar hart en longen is niks mis, maar haar bloed is niet goed dus er moet ergens een ontsteking zitten.
Ik weet nu even niet wat ik wil doen en wat niet....
ElmerV, kun je me wat meer vertellen over die familieopstellingstherapie?
Onderzoeken zijn begonnen, met haar hart en longen is niks mis, maar haar bloed is niet goed dus er moet ergens een ontsteking zitten.
Ik weet nu even niet wat ik wil doen en wat niet....
ElmerV, kun je me wat meer vertellen over die familieopstellingstherapie?
woensdag 19 november 2008 om 21:19
quote:Elmervrouw schreef op 19 november 2008 @ 18:45:
(En dit alleen maar in gedachten doen werkt niet genoeg voor mij.)
Zware kost gisteravond dus,maar tevens realiseren dat het zinvol kan zijn voor je.
Jou beurt komt vanzelf wel goed dat je hebt gezegt wat je wilde zeggen.
De geqoute zin pak alleen even van je eruit.
EV, dat is al het halve werk meis.
Leg het daar waar het hoort en wat zij er vervolgens mee doen is niet meer aan jou.
Loslaten. is de kunst.
En niet meer oplossen voor een ander.
En nu 2 week om te beramen wat je zoal kan en wil zeggen.Heb je wel nodig denk ik die ruimte/tijd ertussen.
Natuur,bos, vennen.Klinkt ook alsof je er dan dichbij woont.
Bijna in het Noorden?
(En dit alleen maar in gedachten doen werkt niet genoeg voor mij.)
Zware kost gisteravond dus,maar tevens realiseren dat het zinvol kan zijn voor je.
Jou beurt komt vanzelf wel goed dat je hebt gezegt wat je wilde zeggen.
De geqoute zin pak alleen even van je eruit.
EV, dat is al het halve werk meis.
Leg het daar waar het hoort en wat zij er vervolgens mee doen is niet meer aan jou.
Loslaten. is de kunst.
En niet meer oplossen voor een ander.
En nu 2 week om te beramen wat je zoal kan en wil zeggen.Heb je wel nodig denk ik die ruimte/tijd ertussen.
Natuur,bos, vennen.Klinkt ook alsof je er dan dichbij woont.
Bijna in het Noorden?
woensdag 19 november 2008 om 21:23
GL, dat zullen een hele partij mixed feelings zijn die je nu hebt .
EV, wat goed dat je echt wat hebt aan die familie-opstellingen.
Julus, ik ben zo ook zo nuchter als wat: maar gewoon die horoscoop geloven hoor! En ik heb net een mail gestuurd naar Feli en 1609, heb nog niet meer e-mailadressen. Maar er staat nog niets vast, behalve in de middag in Utrecht .
EV, wat goed dat je echt wat hebt aan die familie-opstellingen.
Julus, ik ben zo ook zo nuchter als wat: maar gewoon die horoscoop geloven hoor! En ik heb net een mail gestuurd naar Feli en 1609, heb nog niet meer e-mailadressen. Maar er staat nog niets vast, behalve in de middag in Utrecht .
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
woensdag 19 november 2008 om 23:34
Ik zit hier vanavond stiekem een beetje mee te lezen met jullie. Door de eerste paar bladzijden bekruipt mij het gevoel dat ik Kay (zoon) van 4 stevig vast moet pakken en zeggen dat ondanks dat hij geboren werd toen wij het niet verwachten dat papa en mama echt héél veel van hem houden rn hij heel gewenst is. Voor het geval iemand hem verteld dat ik ongepland zwanger ben geraakt. En dan vooral het belang van dat hij zeer gewenst en geliefd is.
Mijn hart breekt als ik jullie verhalen lees, ondanks dat jullie stuk voor stuk zulke mooie en sterke mensen zijn geworden (f)
Mijn hart breekt als ik jullie verhalen lees, ondanks dat jullie stuk voor stuk zulke mooie en sterke mensen zijn geworden (f)
