Relaties
alle pijlers
Wat een cliché toch eigenlijk
dinsdag 25 november 2008 om 17:20
"Op ieder postje past een dekseltje".
Right. Ik geloof er niet in, eerlijk gezegd. Nu zal ik vast niet de enige zijn met een nogal bizarre geest en excentriek gedrag, maar zijn daar ook al dekseltjes voor?
Ik ben niet de makkelijkste. Ik heb bovendien een bewogen leven (met name in het verleden) en ik kan me geen man ter wereld in denken die mij na een tijdje nog leuk genoeg vindt om bij mij te blijven. Oud worden en bij elkaar blijven? Sprookjes zijn het wat mij betreft.
Zo zou ik om te beginnen al nooit -mocht ik een relatie krijgen- elke nacht bij elkaar willen slapen. Ik heb mijn eigen ruimte extreem nodig. Niet echt het toppunt van romantiek. Ook heb ik niet de behoefte mijn diepste zielenroerselen te delen. Het zijn ook zielenroerselen met een nogal pervers, morbide en macaber tinje.
Overigens kies ik daar zélf niet voor, maar dit is mijn gehele zijn.
Ja, niet om mij te verschuilen achter het volgende hoor, maar: ik kamp met een persoonlijkheidsstoornis. Een vrij ernstige. Wie wil daar nu bij zijn? Ik kan dat aardig in toom houden, maar maar gedeeltelijk.
In het verleden heb ik mij bezondigd aan allerlei verslavingen, al kon ik dat aardig verbergen onder het om van "ik ben jong en moet alles toch eens uitproberen". Sommige uitingen van zelfdestructrief gedrag zijn behoorlijk zichtbaar en ik lieg daarover.
Ik héb de fout gemaakt eerlijk te zijn daarover. Dan beland je in feite in een hulpverlenersrelatie en daar heb ik als vanzelfsprekend geen trek in. Mijn strategie voor een potentiele volgende relatie is dan ook: mondje dicht.
Hoe belangrijk is het om het verleden kenbaar te maken aan je geliefde? En dan heb ik het niet over de gangbare depressies, maar zaken die veel verder gaan dan enkel dat.
Hoop op een leuke relatie heb ik eigenlijk niet meer. Hordes mensen hebben relaties, en dat maakt me afgunstig. Heel gemeen, maar: ik denk weleens, goh, al die mensen die lelijker zijn dan ik, minder intelligent en minder interessant, die hebben wél een relatie. Dat overtuigt me al helemaal in het geloof dat ik zo abnormaal ben dat er geeneens een putdeksel past op mijn potje.
Zal ik nu echt eindigen als kattenvrouwtje die enkel nog alleentjes sonates van Beethoven beluistert als hoogepunt van de dag?
Wie wil zich inlaten met een bizar iemand en een einzelganger?
't Is weer winter en dan overvalt me dat wel. Interesse van mannen genoeg, maar blijverdjes zijn er niet bij.
Achja, ik kan ook prima zaken alleen zelf uitvoeren en mis niet per se een maatje of een geliefde. Maar we zijn sociale beesten die verlangen naar relaties. Veranderen kan toch op zekere hoogte, maar ik zal nooit iemand worden die zich gelukkig voelt in een Vinexwijk met een labrador en gezinswagen voor de deur.
Freaks aller landen, verenigt U?
En dan ben ik zelf ook zo'n hypocrieteling die het liefst niet met iemand die net zoals ik een relatie zou willen.
Herkenbaar?
PS: dit is geen zielig egodocument. Ik vraag me echt gewoon af hoe men dat toch doet, relaties.
Right. Ik geloof er niet in, eerlijk gezegd. Nu zal ik vast niet de enige zijn met een nogal bizarre geest en excentriek gedrag, maar zijn daar ook al dekseltjes voor?
Ik ben niet de makkelijkste. Ik heb bovendien een bewogen leven (met name in het verleden) en ik kan me geen man ter wereld in denken die mij na een tijdje nog leuk genoeg vindt om bij mij te blijven. Oud worden en bij elkaar blijven? Sprookjes zijn het wat mij betreft.
Zo zou ik om te beginnen al nooit -mocht ik een relatie krijgen- elke nacht bij elkaar willen slapen. Ik heb mijn eigen ruimte extreem nodig. Niet echt het toppunt van romantiek. Ook heb ik niet de behoefte mijn diepste zielenroerselen te delen. Het zijn ook zielenroerselen met een nogal pervers, morbide en macaber tinje.
Overigens kies ik daar zélf niet voor, maar dit is mijn gehele zijn.
Ja, niet om mij te verschuilen achter het volgende hoor, maar: ik kamp met een persoonlijkheidsstoornis. Een vrij ernstige. Wie wil daar nu bij zijn? Ik kan dat aardig in toom houden, maar maar gedeeltelijk.
In het verleden heb ik mij bezondigd aan allerlei verslavingen, al kon ik dat aardig verbergen onder het om van "ik ben jong en moet alles toch eens uitproberen". Sommige uitingen van zelfdestructrief gedrag zijn behoorlijk zichtbaar en ik lieg daarover.
Ik héb de fout gemaakt eerlijk te zijn daarover. Dan beland je in feite in een hulpverlenersrelatie en daar heb ik als vanzelfsprekend geen trek in. Mijn strategie voor een potentiele volgende relatie is dan ook: mondje dicht.
Hoe belangrijk is het om het verleden kenbaar te maken aan je geliefde? En dan heb ik het niet over de gangbare depressies, maar zaken die veel verder gaan dan enkel dat.
Hoop op een leuke relatie heb ik eigenlijk niet meer. Hordes mensen hebben relaties, en dat maakt me afgunstig. Heel gemeen, maar: ik denk weleens, goh, al die mensen die lelijker zijn dan ik, minder intelligent en minder interessant, die hebben wél een relatie. Dat overtuigt me al helemaal in het geloof dat ik zo abnormaal ben dat er geeneens een putdeksel past op mijn potje.
Zal ik nu echt eindigen als kattenvrouwtje die enkel nog alleentjes sonates van Beethoven beluistert als hoogepunt van de dag?
Wie wil zich inlaten met een bizar iemand en een einzelganger?
't Is weer winter en dan overvalt me dat wel. Interesse van mannen genoeg, maar blijverdjes zijn er niet bij.
Achja, ik kan ook prima zaken alleen zelf uitvoeren en mis niet per se een maatje of een geliefde. Maar we zijn sociale beesten die verlangen naar relaties. Veranderen kan toch op zekere hoogte, maar ik zal nooit iemand worden die zich gelukkig voelt in een Vinexwijk met een labrador en gezinswagen voor de deur.
Freaks aller landen, verenigt U?
En dan ben ik zelf ook zo'n hypocrieteling die het liefst niet met iemand die net zoals ik een relatie zou willen.
Herkenbaar?
PS: dit is geen zielig egodocument. Ik vraag me echt gewoon af hoe men dat toch doet, relaties.
donderdag 27 november 2008 om 01:07
donderdag 27 november 2008 om 01:19
Hey,
Laat je nou niet weerhouden om je open te stellen hoor. En het is helemaal niet erg om van tijd tot tijd je te verschuilen achter je beperking, mits je het maar niet express gaat misbruiken. Je hebt er gewoon ter dege last van en er zelf niet ook niet om gevraagd. En als je dan ook nog reteperfectionistisch bent, dan is het extra lastig om er mee om te gaan. En inderdaad, het zou best kunnen dat je gebreken je blijven achtervolgen en dat het je onzeker maakt naar de toekomst toe.
Het is daarnaast gewoon dermate frustrerend als de talenten die je hebt, op de een of andere manier niet ten volle benut kunnen worden of ergens worden tegengehouden. Ja, dat wringt!
En je zegt wel dat je geen behoefte hebt aan medeleven, maar dat heb je wel, dat heeft iedereen nodig. Wij zijn ook maar sociale beesten die verlangen naar relaties. Krijg je trouwens wel eens feedback van die mannen met wie je gedate hebt?
Laat je nou niet weerhouden om je open te stellen hoor. En het is helemaal niet erg om van tijd tot tijd je te verschuilen achter je beperking, mits je het maar niet express gaat misbruiken. Je hebt er gewoon ter dege last van en er zelf niet ook niet om gevraagd. En als je dan ook nog reteperfectionistisch bent, dan is het extra lastig om er mee om te gaan. En inderdaad, het zou best kunnen dat je gebreken je blijven achtervolgen en dat het je onzeker maakt naar de toekomst toe.
Het is daarnaast gewoon dermate frustrerend als de talenten die je hebt, op de een of andere manier niet ten volle benut kunnen worden of ergens worden tegengehouden. Ja, dat wringt!
En je zegt wel dat je geen behoefte hebt aan medeleven, maar dat heb je wel, dat heeft iedereen nodig. Wij zijn ook maar sociale beesten die verlangen naar relaties. Krijg je trouwens wel eens feedback van die mannen met wie je gedate hebt?
donderdag 27 november 2008 om 02:30
Mannen negeren me Matamata. Die willen niets meer met me van doen hebben. Ik ben te moeilijk gebleken en dat hebben ze liever niet.
Loommii, ik wil me niet afzetten tegen het klootjesvolk. IK roep altijd gekscherend om een lobotomie, omdat ik dan net zo normaal ben als de normale mensen. Maar dat ben ik nu eenmaal niet.
Coke snuiven? Prima. Bizarre fratsen? Welkom. Niet omwillde van het feit dat ik mijn puberteit niet ben ontsprongen, maar omdat ik zo bén.
Ik ben een softie. Ik luister urenlang naar verhalen van mensen die het lastig hebben, ik ga met mensen mee die een sociale fobie hebben en alleen de straat niet op durven om een pakkie tampons te scoren. Allemaal best lief. Helaas geldt de wet der wederkerigheid niet. Voor mijn emoties is geen plaats. Nu uit ik me ook wel bijzonder slecht, maar laten we -als ik toch zielig ga doen he- dat maar terugvoeren op mijn Spartaanse opvoeding.
Ik ben jaloers. Heel erg zelfs. Ik verlang wél naar die Vinexwijk met labrador en gezinswagen voor de deur. De 2,3 kids. Een baan van 9 tot 5. Alleen...bén ik dat niet.
Ik zou het liefst boeken schrijven. Vol sarcasme, wetenschappelijk, cynisch. Maar dat durf ik niet. Ik ben een excentriekeling en dat weet ik. Ik ben ook helemaal niet uniek, want van mijn soort lopen er genoeg rond. Alleen verenigen zij zich dan weer niet.
IK zie eruit als een lief poppenmeisje. Daarmee krijg ik veel gedaan. Ik praat en glimlach, maar denk in mijn hoofd: sterf, sterf, krijg een hartverzakking. Door dat masker zo veelvuldig te dragen begin ik te haten en alles te verafschuwen wat mensen wél hebben, en ik niet.
IK háát mezelf. Ik verdien de pijn die ik mezelf toebreng. Want als anderen me al niet moeten, ondanks het feit dat ik me aardig opstel...wat doe ik hier dan nog?
Bovendien heb ik een hele grote fout gemaakt door op Viva een CENSUUR aan te kondigen. Dat was geenszins de bedoeling, daar heb ik spijt van maar ik was al tijden onder invloed van (medicinale) drugs. Wat dat betreft meen ik te kunnen zeggen dat ik mijn geestelijke pijn hier niet meer kwijt kan. In real life ook niet.
Want: er is mij letterlijk gezegd, na een korte verhandeling over hoe ik me soms voelde (suicidaal, angstig, verdrietig) dat ik maar moest terugkomen als ik weer vrolijk was. Toen ik mijn toenmalige 'vriendje' opbelde uit wanhoop omdat ik me rot voelde, zei hij: daar heb ik geen zin in hoor, en de hoorn erop.
Mijn vader heeft me eens doodleuk aangeraden het touw uit de schuur te pakken omdat ik me kut voelde. Nu zijn we dikke maatjes en ik neem het hem niet meer kwalijk. Ik zal wel hebben gezeken. Maar tóch.
Er is geen plaats voor mijn emoties in negatieve zin in de wereld. En ook niet op het forum. Mijn psychiater luistert wel maar stopt me het liefst vol met medicatie. Die medicatie helpt soms, maar het CENSUUR blijft. De afstraffing, de reactie op aanvallen op mijn persoon. Ik vind mezelf niet zielig, maar zo graag eens een knuffel van iemand ontvangen. Voor 5 minuutjes maar.
Feit is dat ik weinig vrienden heb. Ik ken hordes mensen en die vinden mij leuk, want ik ben degene die het meeste drinkt, de grootste grappen maakt en ik ben een feest om mee uit te gaan. Ik voer het hoogste woord tijdens discussies en men roemt mij daarom. Maar liever dan al die bewondering heb ik gewoon een nomaal leven met mensen die ik vrienden kan noemen. Beste vriend(in) die heb ik niet en ik ben ook niemands beste vriendin.
Ik ben extreem eenzaam en word soms giftig als ik op het forum lees over eenzaamheid. "Ik voel me zo eenzaam! Ja mijn vriend is wel lief voor me, ik ga weleens weg met mijn zussen en ik heb twee vriendinnen waarmee ik weleens wat ga drinken." Dan denk ik : Mijn God, ik zou zo met je ruilen.
En ik snap het ook wel. Wie wil er met me omgaan als ik níet die vrolijke clown ben die de halve wereld rondreist en met fantastische verhalen op de proppen kom? Maar in plaats daarvan zegt: joh, ik voel me zo kut dat ik mijn arm heb CENSUUR?
Een ongezonde vorm van zelfhaat dus.
Loommii, ik wil me niet afzetten tegen het klootjesvolk. IK roep altijd gekscherend om een lobotomie, omdat ik dan net zo normaal ben als de normale mensen. Maar dat ben ik nu eenmaal niet.
Coke snuiven? Prima. Bizarre fratsen? Welkom. Niet omwillde van het feit dat ik mijn puberteit niet ben ontsprongen, maar omdat ik zo bén.
Ik ben een softie. Ik luister urenlang naar verhalen van mensen die het lastig hebben, ik ga met mensen mee die een sociale fobie hebben en alleen de straat niet op durven om een pakkie tampons te scoren. Allemaal best lief. Helaas geldt de wet der wederkerigheid niet. Voor mijn emoties is geen plaats. Nu uit ik me ook wel bijzonder slecht, maar laten we -als ik toch zielig ga doen he- dat maar terugvoeren op mijn Spartaanse opvoeding.
Ik ben jaloers. Heel erg zelfs. Ik verlang wél naar die Vinexwijk met labrador en gezinswagen voor de deur. De 2,3 kids. Een baan van 9 tot 5. Alleen...bén ik dat niet.
Ik zou het liefst boeken schrijven. Vol sarcasme, wetenschappelijk, cynisch. Maar dat durf ik niet. Ik ben een excentriekeling en dat weet ik. Ik ben ook helemaal niet uniek, want van mijn soort lopen er genoeg rond. Alleen verenigen zij zich dan weer niet.
IK zie eruit als een lief poppenmeisje. Daarmee krijg ik veel gedaan. Ik praat en glimlach, maar denk in mijn hoofd: sterf, sterf, krijg een hartverzakking. Door dat masker zo veelvuldig te dragen begin ik te haten en alles te verafschuwen wat mensen wél hebben, en ik niet.
IK háát mezelf. Ik verdien de pijn die ik mezelf toebreng. Want als anderen me al niet moeten, ondanks het feit dat ik me aardig opstel...wat doe ik hier dan nog?
Bovendien heb ik een hele grote fout gemaakt door op Viva een CENSUUR aan te kondigen. Dat was geenszins de bedoeling, daar heb ik spijt van maar ik was al tijden onder invloed van (medicinale) drugs. Wat dat betreft meen ik te kunnen zeggen dat ik mijn geestelijke pijn hier niet meer kwijt kan. In real life ook niet.
Want: er is mij letterlijk gezegd, na een korte verhandeling over hoe ik me soms voelde (suicidaal, angstig, verdrietig) dat ik maar moest terugkomen als ik weer vrolijk was. Toen ik mijn toenmalige 'vriendje' opbelde uit wanhoop omdat ik me rot voelde, zei hij: daar heb ik geen zin in hoor, en de hoorn erop.
Mijn vader heeft me eens doodleuk aangeraden het touw uit de schuur te pakken omdat ik me kut voelde. Nu zijn we dikke maatjes en ik neem het hem niet meer kwalijk. Ik zal wel hebben gezeken. Maar tóch.
Er is geen plaats voor mijn emoties in negatieve zin in de wereld. En ook niet op het forum. Mijn psychiater luistert wel maar stopt me het liefst vol met medicatie. Die medicatie helpt soms, maar het CENSUUR blijft. De afstraffing, de reactie op aanvallen op mijn persoon. Ik vind mezelf niet zielig, maar zo graag eens een knuffel van iemand ontvangen. Voor 5 minuutjes maar.
Feit is dat ik weinig vrienden heb. Ik ken hordes mensen en die vinden mij leuk, want ik ben degene die het meeste drinkt, de grootste grappen maakt en ik ben een feest om mee uit te gaan. Ik voer het hoogste woord tijdens discussies en men roemt mij daarom. Maar liever dan al die bewondering heb ik gewoon een nomaal leven met mensen die ik vrienden kan noemen. Beste vriend(in) die heb ik niet en ik ben ook niemands beste vriendin.
Ik ben extreem eenzaam en word soms giftig als ik op het forum lees over eenzaamheid. "Ik voel me zo eenzaam! Ja mijn vriend is wel lief voor me, ik ga weleens weg met mijn zussen en ik heb twee vriendinnen waarmee ik weleens wat ga drinken." Dan denk ik : Mijn God, ik zou zo met je ruilen.
En ik snap het ook wel. Wie wil er met me omgaan als ik níet die vrolijke clown ben die de halve wereld rondreist en met fantastische verhalen op de proppen kom? Maar in plaats daarvan zegt: joh, ik voel me zo kut dat ik mijn arm heb CENSUUR?
Een ongezonde vorm van zelfhaat dus.
donderdag 27 november 2008 om 02:52
Hè hè,
Nu lees ik eens een klein stukje achter je masker!
Lieve schat,ik herken jou zoals ik was 10 jaar geleden nog.
Maar ik ging finaal kapot,ik kon het niet meer.
Nu kan ik wat anders,zelfde functie maar in een ander vat gegoten.
Nou ja,gedeelde smart is halve smart toch?
Troost je met de gedachte dat ik ook weer uit mijn bed ben gestapt met hetzelfde kutgevoel zoals jij hem waarschijnlijk ervaart.
Bordeliners in crime zullen we maar zeggen.
Zo ben je on top of the world en dan pats! wat heeft het eigenlijk allemaal voor zin.
Ik heb 1 voordeel ten opzichte van jou,ik heb kinderen,ik moet.
maar nu jank ik mij kapot...ik ben zo moe van alles.
En wat ik doe hoeft niet in de censuur,ik kots al mijn ellende en gezondheid en mijn leven door de plee.
Ik voel mij doodziek en barst van de koppijn.
Alle medicatie ten spijt kan ik niet in slaap komen omdat mijn hoofd openbarst van 10.000 gedachtes die door mij heen razen.
Over 4 uur moet ik weer moeder zijn.
Hoe ga ik dat in godsnaam weer doen.
Zie je,je bent niet de enige debiel,ook megaintelligent maar maak er een puinhoop van.
Zo,dat is eruit.
Nu ga ik even 5 minuten met je knuffelen.
Liefs.
Nu lees ik eens een klein stukje achter je masker!
Lieve schat,ik herken jou zoals ik was 10 jaar geleden nog.
Maar ik ging finaal kapot,ik kon het niet meer.
Nu kan ik wat anders,zelfde functie maar in een ander vat gegoten.
Nou ja,gedeelde smart is halve smart toch?
Troost je met de gedachte dat ik ook weer uit mijn bed ben gestapt met hetzelfde kutgevoel zoals jij hem waarschijnlijk ervaart.
Bordeliners in crime zullen we maar zeggen.
Zo ben je on top of the world en dan pats! wat heeft het eigenlijk allemaal voor zin.
Ik heb 1 voordeel ten opzichte van jou,ik heb kinderen,ik moet.
maar nu jank ik mij kapot...ik ben zo moe van alles.
En wat ik doe hoeft niet in de censuur,ik kots al mijn ellende en gezondheid en mijn leven door de plee.
Ik voel mij doodziek en barst van de koppijn.
Alle medicatie ten spijt kan ik niet in slaap komen omdat mijn hoofd openbarst van 10.000 gedachtes die door mij heen razen.
Over 4 uur moet ik weer moeder zijn.
Hoe ga ik dat in godsnaam weer doen.
Zie je,je bent niet de enige debiel,ook megaintelligent maar maak er een puinhoop van.
Zo,dat is eruit.
Nu ga ik even 5 minuten met je knuffelen.
Liefs.
donderdag 27 november 2008 om 02:59
Je schrijft over zelfhaat, maar in je teksten zie ik niet zo veel in jou dat gehaat zou moeten worden.
Oke, je bent excentriek, je bent een softie en je bent jaloers. Dat zijn de eigenschappen die ik nu even uit je laatste post haal.
Ik, als klootjesvolk , herken mij zeker in de laatste 2 eigenschappen. En mijn gedachten nemen zeker af en toe een vlucht die ik als excentriek zou kunnen bestempelen.
Ik denk dat wat jij als normaal beschijft helemaal niet bestaat. Je kan nooit in het gevoelsleven van de normale mensen kijken. Er speelt zich van alles af achter de deuren in de vinex-wijk waar je helemaal geen weet van hebt.
Wat jij als normaal lijkt te zien komt op mij over als hersendood.
Verder denk ik dat je de verkeerde mensen uitzoekt om het mee over je emoties te hebben. Je zoekt mensen uit die zo vol zijn van hun eigen problemen dat ze die van jou er helemaal niet bij kunnen of willen hebben.
Ik begrijp wel dat hier nu juist de moeilijkheid zit, maar probeer jezelf toch gewoon te accepteren zoals je bent.
Jij bent Digi, en Digi is best oké.
Als je jezelf accepteert komen er vanzelf mensen in je leven die dat ook doen.
Virtuele van 5 minuten dan maar?
Oke, je bent excentriek, je bent een softie en je bent jaloers. Dat zijn de eigenschappen die ik nu even uit je laatste post haal.
Ik, als klootjesvolk , herken mij zeker in de laatste 2 eigenschappen. En mijn gedachten nemen zeker af en toe een vlucht die ik als excentriek zou kunnen bestempelen.
Ik denk dat wat jij als normaal beschijft helemaal niet bestaat. Je kan nooit in het gevoelsleven van de normale mensen kijken. Er speelt zich van alles af achter de deuren in de vinex-wijk waar je helemaal geen weet van hebt.
Wat jij als normaal lijkt te zien komt op mij over als hersendood.
Verder denk ik dat je de verkeerde mensen uitzoekt om het mee over je emoties te hebben. Je zoekt mensen uit die zo vol zijn van hun eigen problemen dat ze die van jou er helemaal niet bij kunnen of willen hebben.
Ik begrijp wel dat hier nu juist de moeilijkheid zit, maar probeer jezelf toch gewoon te accepteren zoals je bent.
Jij bent Digi, en Digi is best oké.
Als je jezelf accepteert komen er vanzelf mensen in je leven die dat ook doen.
Virtuele van 5 minuten dan maar?
donderdag 27 november 2008 om 03:10
Dankje Iry en Geheim.
Iry, ik ken je verhaal een beetje. Jij bent inderdaad moeder en dan móet je wel. Of je wil of niet.
En zulke zaken als kotsen en mijn zelfdestructie zijn hardnekkig. "gwoon niet doen", was het maar zo'n feest.
Natuurlijk idealiseer ik de Vinexwijk, maar omdat dat het toppunt is van burgerlijkheid haal ik het erbij.
Zó gemeen van mij, maar als mensen die lelijker zijn dan ik, minder intelligent en zo avontuurlijk als pasgemaaid gras en dan tóch een relatie hebben....waarom ik dan niet? Waarom heb ik geen massa's vrienden? Dat moet toch gewoon aan mijn karakter liggen?
Ben trouwens ook een nachtbraker. Elke dag is hetzelfde. Het enige wat me nog boeit is reizen. Dan ben ik iemand anders, in mijn eentje in een hostel en kan ik me voordoen zoals ik wil zijn.
Maar in feite ben ik een mislukkeling. Als kind gouden toekomst, nu al een paar keer in het ziekenhuis gelegen wegens CENSUUR en een coke-overdose. Te triest voor woorden eigenlijk.
Iry, ik ken je verhaal een beetje. Jij bent inderdaad moeder en dan móet je wel. Of je wil of niet.
En zulke zaken als kotsen en mijn zelfdestructie zijn hardnekkig. "gwoon niet doen", was het maar zo'n feest.
Natuurlijk idealiseer ik de Vinexwijk, maar omdat dat het toppunt is van burgerlijkheid haal ik het erbij.
Zó gemeen van mij, maar als mensen die lelijker zijn dan ik, minder intelligent en zo avontuurlijk als pasgemaaid gras en dan tóch een relatie hebben....waarom ik dan niet? Waarom heb ik geen massa's vrienden? Dat moet toch gewoon aan mijn karakter liggen?
Ben trouwens ook een nachtbraker. Elke dag is hetzelfde. Het enige wat me nog boeit is reizen. Dan ben ik iemand anders, in mijn eentje in een hostel en kan ik me voordoen zoals ik wil zijn.
Maar in feite ben ik een mislukkeling. Als kind gouden toekomst, nu al een paar keer in het ziekenhuis gelegen wegens CENSUUR en een coke-overdose. Te triest voor woorden eigenlijk.
donderdag 27 november 2008 om 03:23
In het ziekenhuis gelegen vanwege CENSUUR en een coke-overdosis.
Ja, let je op de verleden tijd?
Je censuur is idd erg destructief. Aan de andere kant studeer je toch ook? Dat is bouwen. Geef jezelf dan iig daarvoor een welverdiend schouderklopje.
Wat zijn je goede kanten Digi?
En niet zeggen dat je die niet hebt...
Ja, let je op de verleden tijd?
Je censuur is idd erg destructief. Aan de andere kant studeer je toch ook? Dat is bouwen. Geef jezelf dan iig daarvoor een welverdiend schouderklopje.
Wat zijn je goede kanten Digi?
En niet zeggen dat je die niet hebt...
donderdag 27 november 2008 om 11:19
Mijn post was inderdaad niet slecht bedoeld. Ik reageer niet vaak op je, maar met je fotografisch geheugen zou je toch de conclusie kunnen trekken dat ik je in ieder geval nooit iets anders dan goeds en vooruitgang heb toegewenst.
Ik sluit mij helemaal aan bij de (eerste?) post van Leo: je wilt niet. Al durf ik nog wel verder te gaan. Je wilt niet alleen geen partner, je wilt een heleboel niet. Zonde, want je kunt het allemaal best.
Ik geloof er geen hout van dat je studie- alles-ontwijkend gedrag gevolg is van je stoornis. Natuurlijk snap ik ook wel dat die BPS bepaald niet helpt. Ik heb alleen het idee dat deze persoonlijheidsstoornis niet gelijk staat aan opgeven.
Maar laat ik het wat vriendelijker en eerlijker formuleren. 'Je wilt niet', is eigenlijk een 'je durft niet', of misschien zelfs een 'je gunt het jezelf niet'. En dat is minstens zo zonde. Het lijkt mij zaak jezelf eens echt aan de slag te zetten. Niet afhaken. Met een beetje slim en mooi zitten wezen achter een pc ben je er nu eenmaal niet.
Denk je zelf niet dat je je af en toe verschuilt achter die ziekte? Begrijp je dat ik als forummer denk dat het vooral Digitalis zelf is die Digitalis tegenhoudt in haar vooruitgang?
En dit alles kun je helemaal niet aardig vinden. Ik hoef ook niet per se aardig gevonden te worden, maar wil in dit geval wel graag aardig zijn. Je hebt natuurlijk groot gelijk wanneer je schrijft dat ik je niet ken. Maar ik zou zo verrekte graag willen dat je wel genoeg lef en doorzettingsvermogen had gebruikte om bijvoorbeeld een wellicht wat saai maar aardig leven te beginnen.
En ik neem wel wat terug van mijn eerdere post: ik ben een koningin van niks en ook al geen oude bok. Hooguit een koppig geitje.
Tot slot: ik hoop dat je begrijpt dat ik dit echt niet slecht bedoel, en dat ik toch ook deels aan mezelf aan het schrijven ben. En Iry, wat ben je toch een lieverd en wat gun ik je toch een beter leven!
Ik sluit mij helemaal aan bij de (eerste?) post van Leo: je wilt niet. Al durf ik nog wel verder te gaan. Je wilt niet alleen geen partner, je wilt een heleboel niet. Zonde, want je kunt het allemaal best.
Ik geloof er geen hout van dat je studie- alles-ontwijkend gedrag gevolg is van je stoornis. Natuurlijk snap ik ook wel dat die BPS bepaald niet helpt. Ik heb alleen het idee dat deze persoonlijheidsstoornis niet gelijk staat aan opgeven.
Maar laat ik het wat vriendelijker en eerlijker formuleren. 'Je wilt niet', is eigenlijk een 'je durft niet', of misschien zelfs een 'je gunt het jezelf niet'. En dat is minstens zo zonde. Het lijkt mij zaak jezelf eens echt aan de slag te zetten. Niet afhaken. Met een beetje slim en mooi zitten wezen achter een pc ben je er nu eenmaal niet.
Denk je zelf niet dat je je af en toe verschuilt achter die ziekte? Begrijp je dat ik als forummer denk dat het vooral Digitalis zelf is die Digitalis tegenhoudt in haar vooruitgang?
En dit alles kun je helemaal niet aardig vinden. Ik hoef ook niet per se aardig gevonden te worden, maar wil in dit geval wel graag aardig zijn. Je hebt natuurlijk groot gelijk wanneer je schrijft dat ik je niet ken. Maar ik zou zo verrekte graag willen dat je wel genoeg lef en doorzettingsvermogen had gebruikte om bijvoorbeeld een wellicht wat saai maar aardig leven te beginnen.
En ik neem wel wat terug van mijn eerdere post: ik ben een koningin van niks en ook al geen oude bok. Hooguit een koppig geitje.
Tot slot: ik hoop dat je begrijpt dat ik dit echt niet slecht bedoel, en dat ik toch ook deels aan mezelf aan het schrijven ben. En Iry, wat ben je toch een lieverd en wat gun ik je toch een beter leven!
donderdag 27 november 2008 om 11:38
Ik ben ook niet trots op alle keren dat ik kotsend over de wc pot hing (om het maar even plastisch uit te drukken ) maar het is niet erg, ik schaam me er niet over. Ik leed en had geen andere manier om het te uiten. Dan maar zo. Heb jezelf lief voor het feit dat je probeert te overleven, hoe dan ook. Dan wordt het vanzelf een ander perspectief wat je erop plaatst.
Niet om het te verheerlijken want fijn is het niet en ik gun je veel meer. Maar met jezelf veroordelen wordt het niet beter, alleen slechter.
En jezelf veroordelen tot mislukkeling mag pas wanneer je op je sterfbed ligt. Tot die tijd: nieuwe ronde, nieuwe kansen. Je kunt het altijd anders aanpakken. En je hoeft niet te slagen in andermans zin van het woord. Als je je maar succesvol over jezelf voelt. Dat kan op allerlei manieren, ook heel kleine, bescheiden dingen. Dat groeit dan vanzelf.
En al sterf je als een mislukkeling. Het zij zo. Misschien is het wel goed om dat voor nu te accepteren, dat dat zo kan zijn. Dan ben je er nog steeds en je kunt je leven alsnog zo leven dat jij het iig leuk vindt. Dat maar 's eerst.
Ik weet het, klinkt allemaal lekker simplistisch (en ik weet hoe fucking moeilijk het is), maar het kan. Echt. Stap voor stap.
En een hele dikke . *grijnst even naar Mastermind mocht ze meelezen* ook deze gevoelens mogen er zijn.... en je wordt gehoord en je bent niet helemaal alleen.
Niet om het te verheerlijken want fijn is het niet en ik gun je veel meer. Maar met jezelf veroordelen wordt het niet beter, alleen slechter.
En jezelf veroordelen tot mislukkeling mag pas wanneer je op je sterfbed ligt. Tot die tijd: nieuwe ronde, nieuwe kansen. Je kunt het altijd anders aanpakken. En je hoeft niet te slagen in andermans zin van het woord. Als je je maar succesvol over jezelf voelt. Dat kan op allerlei manieren, ook heel kleine, bescheiden dingen. Dat groeit dan vanzelf.
En al sterf je als een mislukkeling. Het zij zo. Misschien is het wel goed om dat voor nu te accepteren, dat dat zo kan zijn. Dan ben je er nog steeds en je kunt je leven alsnog zo leven dat jij het iig leuk vindt. Dat maar 's eerst.
Ik weet het, klinkt allemaal lekker simplistisch (en ik weet hoe fucking moeilijk het is), maar het kan. Echt. Stap voor stap.
En een hele dikke . *grijnst even naar Mastermind mocht ze meelezen* ook deze gevoelens mogen er zijn.... en je wordt gehoord en je bent niet helemaal alleen.
donderdag 27 november 2008 om 11:45
Ik zal later reageren als je weer de vrolijke Digitalis bent haha, en voor nu kan je me even gestolen worden. Nee joh 
, later op de dag/nacht probeer ik inhoudelijk te reageren.
Vraag mij alleen wel af of je psychiater een voldoende prettige sparringspartner is, waarbij het mogelijk is om je gevoelens goed kwijt te kunnen. Bij mijn psychiater kom ik niet vaak (omdat ik nog niet aan medicijnen ben begonnen), maar voor hem is de relatie tussen ons beiden erg belangrijk. Ik zou hem bijvoorbeeld elke dag mogen bellen. Laatst hebben we zelfs ook gewoon lopen stoeien (nee, er bloeit geen romance op, ben geen gay). Hij is gelukkig ook competitief ingesteld.
Bij mijn psychologen kan ik over het algemeen ook goed mijn verhaal kwijt, en zij uiten ook daadwerkelijk begrip voor je situatie. Moet zeggen dat het mij kan opluchten. Mits het matcht met je psycholoog (lees - sparringspartner), kan deze je de nodige motivatie geven om zelf allerhande dingen weer op te pakken. But i'm out of here for now....maar voor nu een hug!
, later op de dag/nacht probeer ik inhoudelijk te reageren.Vraag mij alleen wel af of je psychiater een voldoende prettige sparringspartner is, waarbij het mogelijk is om je gevoelens goed kwijt te kunnen. Bij mijn psychiater kom ik niet vaak (omdat ik nog niet aan medicijnen ben begonnen), maar voor hem is de relatie tussen ons beiden erg belangrijk. Ik zou hem bijvoorbeeld elke dag mogen bellen. Laatst hebben we zelfs ook gewoon lopen stoeien (nee, er bloeit geen romance op, ben geen gay). Hij is gelukkig ook competitief ingesteld.
Bij mijn psychologen kan ik over het algemeen ook goed mijn verhaal kwijt, en zij uiten ook daadwerkelijk begrip voor je situatie. Moet zeggen dat het mij kan opluchten. Mits het matcht met je psycholoog (lees - sparringspartner), kan deze je de nodige motivatie geven om zelf allerhande dingen weer op te pakken. But i'm out of here for now....maar voor nu een hug!
donderdag 27 november 2008 om 11:55
Lieve Dorothy,
Ik had eventjes een rotbui. Nee, ik verschuil me niet achter BPS. Zéker niet, want daar houd ik niet van. Ik gaf enkel aan dat het de zaken soms wat bemoeilijkt. Het is meer mijn faalangst dat me belemmert.
En ik weet dat je me altijd vooruitgang hebt gewenst. Maar je hebt van die dagen he, dat alles even tegenzit. Je triggerde iets en ik reageerde heftig, waarvoor mijn oprechte excuses.
Vriendjes?
Ik had eventjes een rotbui. Nee, ik verschuil me niet achter BPS. Zéker niet, want daar houd ik niet van. Ik gaf enkel aan dat het de zaken soms wat bemoeilijkt. Het is meer mijn faalangst dat me belemmert.
En ik weet dat je me altijd vooruitgang hebt gewenst. Maar je hebt van die dagen he, dat alles even tegenzit. Je triggerde iets en ik reageerde heftig, waarvoor mijn oprechte excuses.
Vriendjes?
donderdag 27 november 2008 om 11:56
Ik denk toch wel dat voor sommige mensen de kansen kleiner zijn en dat je merkt, door ervaring en de jaren heen, dat er een aantal verkleinenden omstandigheden zijn die er gewoon voor zorgen dat de één beter op de markt ligt dan de ander óf dat je in de huidige omstandigheden gewoonweg minder gelijkgestemden tegenkomt in bepaalde levensvisies.
Mensen houden van simpelheid, dat ze weten waar ze aan toe zijn en gaan gewoonweg niet buiten de begaande paden. Alles wat iets anders is wordt al snel met argwaan bekeken. Mensen houden er niet van geconfronteerd te worden met andere visies, afwijkende visies, dan moeten ze gaan nadenken en soms zelfs hun eigen huidige leven onder de loep nemen. En als er iets is wat moeilijk is voor mensen in het algemeen is dieper nadenken over hun motivaties en gedrag.
Ik denk dat Digi, voor de korte tijd dat ik stukjes van jou hier lees, over veel dingen haar eigen mening heeft gevormd. Een mening en visie die niet standaard is maar niet per definitie verkeerd, hoogstwaarschijnlijk beter omdat het vanuit haarzelf komt en zelfs is bekeken mét die hogere begaafdheid.
Hoogbegaafdheid zorgt dat je andere linken ligt, veel meer dingen op een heel andere manier bekijkt dan anderen. En het lastiger is een andere kijk te krijgen omdat niemand met je op dat niveau kan meepraten.
En wat hierbij een rol speelt denk ik, is de manier waarop mensen met elkaar communiceren, zeker voor een relatie erg belangrijk. Als dan blijkt dat vrouwen met hogere opleiding meer moeite hebben een partner te vinden en het vaak afketst omdat mannen niet goed om kunnen gaan met de grote zelfstandigheid en zelfdenkend vermogen van vrouwen en niet meer weten wat er dan van hen verwacht wordt, zien ze niet dat ook Digi gewoon een vrouw is die liefde, gezelligheid wil. Of iig iets wat lijkt op een relatie. Sorry, zo goed ken ik je ook weer niet maar ik herken het probleem enigszins dus voor mijzelf probeer ik hier ook mee te denken.
Om de één of andere manier zijn oordelen en conclusies snel getrokken en het is moeilijk om jezelf te kunnen zijn zodra je bepaalde dingen zegt en in een hokje wordt gestopt waar je niet in wilt zitten en ook niet in hoort.
Ik denk dat het de kunst in het leven is mensen te vinden die aansluiten bij jou en zodoende steeds meer mensen te kunnen ontmoeten die aansluiten bij jouw eigen visies en gedachten. Ik denk dat in veel groepjes het wellicht zo lijkt alsof iedereen er bij hoort maar ook dat is vaak maar een eerste schijn.
In mijn idee zijn relaties toeval en voor een redelijk aantal mensen genoegen nemen met een schijnwereld. Het idee hebben dat iets goed zit terwijl er tal van punten zijn die men niet doorheeft en onbewust doet. Het voordeel en nadeel van hoogbegaafdheid is denk ik dat je sneller door anderen heenprikt en meer onbewuste praktijken zie je die je zelf bewuster meemaakt. En dus lijkt de lat hoger te liggen. Maar is het gewoon dat je meer ziet hoe de werkelijkheid is misschien en geen genoegen kan nemen met minder of jezelf verloochenen.
Het is ook precies díe reden die zorgt dat mannen in het begin hoteldebotel zijn op hun eigen illusie en soms vermoed ik dat door niet mee te gaan in die illusie en bij de werkelijkheid te blijven de overgang naar die werkelijkheid te plotsklaps komt en ze met beide voeten weer op aarde neerzet. Dan moeten ze in korte tijd veel informatie en verandering verwerken en wordt het te moeilijk. Zomaar een gedachtesprong.
Het lukt niet echt hierover iets onder woorden goed te brengen maar heb er zelf ook vaker over nagedacht... en vraag het mij ook af.
Mensen houden van simpelheid, dat ze weten waar ze aan toe zijn en gaan gewoonweg niet buiten de begaande paden. Alles wat iets anders is wordt al snel met argwaan bekeken. Mensen houden er niet van geconfronteerd te worden met andere visies, afwijkende visies, dan moeten ze gaan nadenken en soms zelfs hun eigen huidige leven onder de loep nemen. En als er iets is wat moeilijk is voor mensen in het algemeen is dieper nadenken over hun motivaties en gedrag.
Ik denk dat Digi, voor de korte tijd dat ik stukjes van jou hier lees, over veel dingen haar eigen mening heeft gevormd. Een mening en visie die niet standaard is maar niet per definitie verkeerd, hoogstwaarschijnlijk beter omdat het vanuit haarzelf komt en zelfs is bekeken mét die hogere begaafdheid.
Hoogbegaafdheid zorgt dat je andere linken ligt, veel meer dingen op een heel andere manier bekijkt dan anderen. En het lastiger is een andere kijk te krijgen omdat niemand met je op dat niveau kan meepraten.
En wat hierbij een rol speelt denk ik, is de manier waarop mensen met elkaar communiceren, zeker voor een relatie erg belangrijk. Als dan blijkt dat vrouwen met hogere opleiding meer moeite hebben een partner te vinden en het vaak afketst omdat mannen niet goed om kunnen gaan met de grote zelfstandigheid en zelfdenkend vermogen van vrouwen en niet meer weten wat er dan van hen verwacht wordt, zien ze niet dat ook Digi gewoon een vrouw is die liefde, gezelligheid wil. Of iig iets wat lijkt op een relatie. Sorry, zo goed ken ik je ook weer niet maar ik herken het probleem enigszins dus voor mijzelf probeer ik hier ook mee te denken.
Om de één of andere manier zijn oordelen en conclusies snel getrokken en het is moeilijk om jezelf te kunnen zijn zodra je bepaalde dingen zegt en in een hokje wordt gestopt waar je niet in wilt zitten en ook niet in hoort.
Ik denk dat het de kunst in het leven is mensen te vinden die aansluiten bij jou en zodoende steeds meer mensen te kunnen ontmoeten die aansluiten bij jouw eigen visies en gedachten. Ik denk dat in veel groepjes het wellicht zo lijkt alsof iedereen er bij hoort maar ook dat is vaak maar een eerste schijn.
In mijn idee zijn relaties toeval en voor een redelijk aantal mensen genoegen nemen met een schijnwereld. Het idee hebben dat iets goed zit terwijl er tal van punten zijn die men niet doorheeft en onbewust doet. Het voordeel en nadeel van hoogbegaafdheid is denk ik dat je sneller door anderen heenprikt en meer onbewuste praktijken zie je die je zelf bewuster meemaakt. En dus lijkt de lat hoger te liggen. Maar is het gewoon dat je meer ziet hoe de werkelijkheid is misschien en geen genoegen kan nemen met minder of jezelf verloochenen.
Het is ook precies díe reden die zorgt dat mannen in het begin hoteldebotel zijn op hun eigen illusie en soms vermoed ik dat door niet mee te gaan in die illusie en bij de werkelijkheid te blijven de overgang naar die werkelijkheid te plotsklaps komt en ze met beide voeten weer op aarde neerzet. Dan moeten ze in korte tijd veel informatie en verandering verwerken en wordt het te moeilijk. Zomaar een gedachtesprong.
Het lukt niet echt hierover iets onder woorden goed te brengen maar heb er zelf ook vaker over nagedacht... en vraag het mij ook af.
donderdag 27 november 2008 om 12:05
Hoi Digi
t kan altijd erger hoor, zie jezelf niet te gecompliceerd achter elk geluk is een schaduwkant, ondanks de superioriteit die de raadgevers hebben heb jij die kant laten zien.
Ik heb zelf een jaar achter de rug waarin ik heel erg open was tegenover iedereen die maar wilde luisteren, mijn persoonlijke achtergrond is nog een tikkeltje extremer dan die van jou. Ben dus in de ogen van anderen ook niet ' normaal' . Mensen vinden het heel moeilijk troost te bieden en willen toch wat zeggen dus dat wordt al snel: ' maak je niet zo druk' . Gewoon omdat ze de enormiteit van het probleem willen omzeilen.
Door mijn persoonlijke situatie voelen mensen zich vrij om dingen tegen mij te zeggen die ze eigenlijk nooit hadden mogen zeggen, eigenlijk zoals op een forum gebeurd. Ik ben ook erg geinteresseerd geraakt in die duistere kant van de mens omdat ik dat blijkbaar losmaak gewoon door te bestaan.
Wat ik wil zeggen is dat jij door je eerlijkheid, onoppervlakkigheid aantrekt en dat betekent op zn best psychologische onzin en op zn slechts vijandigheid. Ik denk dat je het zelf al het beste beschreef: laat alleen maar die buitenste laag zien, dan word je ook niet veroordeeld. Da s ook de reden dat ik zelf alleen met intimi praat over zieleroerselen
de waarheid is dat mensen kuddedieren zijn zonder veel ruimte voor ' moeilijke gevallen' tenzij ze er beter van worden (professionele hulpverlening)
t heeft mij een tijdje geduurt niet mn heil te zoeken bij praten en uitleggen maar bij acceptatie en loslaten van verwachtingen over romantiek toekomst etc
Die mannen zijn niet belangrijk, alleen de liefde van je leven is belangrijk, en dat dekselse mormel loopt echt wel ergens rond
t kan altijd erger hoor, zie jezelf niet te gecompliceerd achter elk geluk is een schaduwkant, ondanks de superioriteit die de raadgevers hebben heb jij die kant laten zien.
Ik heb zelf een jaar achter de rug waarin ik heel erg open was tegenover iedereen die maar wilde luisteren, mijn persoonlijke achtergrond is nog een tikkeltje extremer dan die van jou. Ben dus in de ogen van anderen ook niet ' normaal' . Mensen vinden het heel moeilijk troost te bieden en willen toch wat zeggen dus dat wordt al snel: ' maak je niet zo druk' . Gewoon omdat ze de enormiteit van het probleem willen omzeilen.
Door mijn persoonlijke situatie voelen mensen zich vrij om dingen tegen mij te zeggen die ze eigenlijk nooit hadden mogen zeggen, eigenlijk zoals op een forum gebeurd. Ik ben ook erg geinteresseerd geraakt in die duistere kant van de mens omdat ik dat blijkbaar losmaak gewoon door te bestaan.
Wat ik wil zeggen is dat jij door je eerlijkheid, onoppervlakkigheid aantrekt en dat betekent op zn best psychologische onzin en op zn slechts vijandigheid. Ik denk dat je het zelf al het beste beschreef: laat alleen maar die buitenste laag zien, dan word je ook niet veroordeeld. Da s ook de reden dat ik zelf alleen met intimi praat over zieleroerselen
de waarheid is dat mensen kuddedieren zijn zonder veel ruimte voor ' moeilijke gevallen' tenzij ze er beter van worden (professionele hulpverlening)
t heeft mij een tijdje geduurt niet mn heil te zoeken bij praten en uitleggen maar bij acceptatie en loslaten van verwachtingen over romantiek toekomst etc
Die mannen zijn niet belangrijk, alleen de liefde van je leven is belangrijk, en dat dekselse mormel loopt echt wel ergens rond
donderdag 27 november 2008 om 12:07
Ik denk dat als je weinig aansluiting vindt voor je eigen gedachtengangen omdat je nu éénmaal dingen op een andere manier bekijkt door situaties uit verleden en eigenschappen als hoogbegaafdheid dat je weinig tot geen voorbeelden hebt hoe je met bepaalde situaties moet omgaan omdat anderen weinig referentie hebben met die situatie en hoe je iets moet aanpakken vanuit jouw eigen visie.
Met hoge opleiding bedoel ik dus gewoon vrouwen die welbespraakter zijn dan gemiddeld en niet specifiek alleen opleiding.
Geen idee of je hier iets mee kan en anders leg je het gewoon naast je neer hoor. Maar het triggert me...
Met hoge opleiding bedoel ik dus gewoon vrouwen die welbespraakter zijn dan gemiddeld en niet specifiek alleen opleiding.
Geen idee of je hier iets mee kan en anders leg je het gewoon naast je neer hoor. Maar het triggert me...
donderdag 27 november 2008 om 12:12
Animajoy, mooie post. Ik ben nu niet zo helder want ben bijna de gehele dag opgeleverd, maar als ik je bericht scan (met wazige oogjes achter mijn bril) zitten er aardig wat herkenningspunten in.
Lieve Yas, het is weer winter en dan voel ik me minder goed. Maar zo afgegleden ben ik nog niet. Omdat Dorothy zei dat het allemaal jeugdige onbezonnenheid was, triggerde me dat. Komt omdat ik helaas niet heb mogen genieten van een leuke jeugd. En dat het nog steeds niet goed is. Vandaar. Kan zij niets aan doen maar het raakte me.
Maar het is niet dat ik niet vecht. Helegaar niet! Ik heb therapie, medicatie enzovoorts. Alleen die verrottige faalangst....Ik trek me snel zaken aan. Als ik uitgescholden word voor kutwijf enzo (ook op forum) doet me dat niet zoveel. Maar als iemand een negatief oordeel over me velt, dan doet dat pijn. Ik ben niet zo zeker over mezelf en dan ga ik malen. En dan trek ik de conclusie dat ik niet leuk ben. Dat mensen me niet moeten als ik mijn ware aard laat zien. Ben ongeveer vergroeid met mijn masker.
Nogmaals: dit ligt aan míj, niet aan mijn persoonlijkheidsstoornis. Daar wil ik me niet achter verschuilen. Maar de combinatie BPS, faalangst, hoogbegaafdheid is wél een heel lastige. Desondanks blijf ik gewoon Digi met haar eigen karakter en dus dáár vanuit reageert.
Lieve Yas, het is weer winter en dan voel ik me minder goed. Maar zo afgegleden ben ik nog niet. Omdat Dorothy zei dat het allemaal jeugdige onbezonnenheid was, triggerde me dat. Komt omdat ik helaas niet heb mogen genieten van een leuke jeugd. En dat het nog steeds niet goed is. Vandaar. Kan zij niets aan doen maar het raakte me.
Maar het is niet dat ik niet vecht. Helegaar niet! Ik heb therapie, medicatie enzovoorts. Alleen die verrottige faalangst....Ik trek me snel zaken aan. Als ik uitgescholden word voor kutwijf enzo (ook op forum) doet me dat niet zoveel. Maar als iemand een negatief oordeel over me velt, dan doet dat pijn. Ik ben niet zo zeker over mezelf en dan ga ik malen. En dan trek ik de conclusie dat ik niet leuk ben. Dat mensen me niet moeten als ik mijn ware aard laat zien. Ben ongeveer vergroeid met mijn masker.
Nogmaals: dit ligt aan míj, niet aan mijn persoonlijkheidsstoornis. Daar wil ik me niet achter verschuilen. Maar de combinatie BPS, faalangst, hoogbegaafdheid is wél een heel lastige. Desondanks blijf ik gewoon Digi met haar eigen karakter en dus dáár vanuit reageert.
donderdag 27 november 2008 om 12:19
quote:Mauwtje schreef op 27 november 2008 @ 12:05:
Hoi Digi
t kan altijd erger hoor, zie jezelf niet te gecompliceerd achter elk geluk is een schaduwkant, ondanks de superioriteit die de raadgevers hebben heb jij die kant laten zien.
Ik heb zelf een jaar achter de rug waarin ik heel erg open was tegenover iedereen die maar wilde luisteren, mijn persoonlijke achtergrond is nog een tikkeltje extremer dan die van jou. Ben dus in de ogen van anderen ook niet ' normaal' . Mensen vinden het heel moeilijk troost te bieden en willen toch wat zeggen dus dat wordt al snel: ' maak je niet zo druk' . Gewoon omdat ze de enormiteit van het probleem willen omzeilen.
Door mijn persoonlijke situatie voelen mensen zich vrij om dingen tegen mij te zeggen die ze eigenlijk nooit hadden mogen zeggen, eigenlijk zoals op een forum gebeurd. Ik ben ook erg geinteresseerd geraakt in die duistere kant van de mens omdat ik dat blijkbaar losmaak gewoon door te bestaan.
Wat ik wil zeggen is dat jij door je eerlijkheid, onoppervlakkigheid aantrekt en dat betekent op zn best psychologische onzin en op zn slechts vijandigheid. Ik denk dat je het zelf al het beste beschreef: laat alleen maar die buitenste laag zien, dan word je ook niet veroordeeld. Da s ook de reden dat ik zelf alleen met intimi praat over zieleroerselen
de waarheid is dat mensen kuddedieren zijn zonder veel ruimte voor ' moeilijke gevallen' tenzij ze er beter van worden (professionele hulpverlening)
t heeft mij een tijdje geduurt niet mn heil te zoeken bij praten en uitleggen maar bij acceptatie en loslaten van verwachtingen over romantiek toekomst etc
Die mannen zijn niet belangrijk, alleen de liefde van je leven is belangrijk, en dat dekselse mormel loopt echt wel ergens rond
Hi Mauwtje,
In real life praat ik nooit over zulke zaken. Ja, weleens gedaan, maar mensen trekken dat niet. Ze vinden je maar raar. En eerlijk is eerlijk: ik schaam me. Ik vind mezelf zwak. Maar al was het maar voor 5 minuutjes even mijn sores kwijt te kunnen, dan zal dat al een hoop schelen. Gebeurt echter niet. Ik wil niet zielig gevonden worden.
En ik kan heerlijk oppervlakkig zijn hoor. Het hoeft niet over diepe zaken des levens gaan 24/7. Maar ik voel me vaak extreem vervreemd van mensen. Ik ontloop hen nu. Vandaar dat ik op Viva zit, om dat te kunnen vergeten. Ik ben een echte struisvogel.
Hoi Digi
t kan altijd erger hoor, zie jezelf niet te gecompliceerd achter elk geluk is een schaduwkant, ondanks de superioriteit die de raadgevers hebben heb jij die kant laten zien.
Ik heb zelf een jaar achter de rug waarin ik heel erg open was tegenover iedereen die maar wilde luisteren, mijn persoonlijke achtergrond is nog een tikkeltje extremer dan die van jou. Ben dus in de ogen van anderen ook niet ' normaal' . Mensen vinden het heel moeilijk troost te bieden en willen toch wat zeggen dus dat wordt al snel: ' maak je niet zo druk' . Gewoon omdat ze de enormiteit van het probleem willen omzeilen.
Door mijn persoonlijke situatie voelen mensen zich vrij om dingen tegen mij te zeggen die ze eigenlijk nooit hadden mogen zeggen, eigenlijk zoals op een forum gebeurd. Ik ben ook erg geinteresseerd geraakt in die duistere kant van de mens omdat ik dat blijkbaar losmaak gewoon door te bestaan.
Wat ik wil zeggen is dat jij door je eerlijkheid, onoppervlakkigheid aantrekt en dat betekent op zn best psychologische onzin en op zn slechts vijandigheid. Ik denk dat je het zelf al het beste beschreef: laat alleen maar die buitenste laag zien, dan word je ook niet veroordeeld. Da s ook de reden dat ik zelf alleen met intimi praat over zieleroerselen
de waarheid is dat mensen kuddedieren zijn zonder veel ruimte voor ' moeilijke gevallen' tenzij ze er beter van worden (professionele hulpverlening)
t heeft mij een tijdje geduurt niet mn heil te zoeken bij praten en uitleggen maar bij acceptatie en loslaten van verwachtingen over romantiek toekomst etc
Die mannen zijn niet belangrijk, alleen de liefde van je leven is belangrijk, en dat dekselse mormel loopt echt wel ergens rond
Hi Mauwtje,
In real life praat ik nooit over zulke zaken. Ja, weleens gedaan, maar mensen trekken dat niet. Ze vinden je maar raar. En eerlijk is eerlijk: ik schaam me. Ik vind mezelf zwak. Maar al was het maar voor 5 minuutjes even mijn sores kwijt te kunnen, dan zal dat al een hoop schelen. Gebeurt echter niet. Ik wil niet zielig gevonden worden.
En ik kan heerlijk oppervlakkig zijn hoor. Het hoeft niet over diepe zaken des levens gaan 24/7. Maar ik voel me vaak extreem vervreemd van mensen. Ik ontloop hen nu. Vandaar dat ik op Viva zit, om dat te kunnen vergeten. Ik ben een echte struisvogel.
donderdag 27 november 2008 om 13:00
Ja, Digi, dat snap ik toch wel! Geeft dus niets. En ja, vriendjes, vooral door dit staaltje zelfinzicht:
'Maar ik voel me vaak extreem vervreemd van mensen. Ik ontloop hen nu. Vandaar dat ik op Viva zit, om dat te kunnen vergeten. Ik ben een echte struisvogel'
Maar mevrouw, doet u dan ook eens iets met deze wetenschap!
Ik ben er nl. echt van overtuigd dat het dan beter met je gaat. Die faalangst wordt gegarandeerd alleen maar erger naarmate je minder doet, hoor. Je houdt een akelig cirkeltje in stand. Dus hup, ga eens dingen doen waar je geen zin in hebt. Dingen die je niet durft.
Niet dat ik in het 'wat men zaait, zal men oogsten' geloof, trouwens. Ik bedoel, ik heb in mijn hele leven nooit iets gezaaid en toch staat mijn hele terras groen van het onkruid. Maar als jij niets verandert, dan verandert je situatie natuurlijk ook niet. En is er dus geen kans op verbetering. En dat maakt me haast kwaad.
Die faalangst, daar ben je uiteraard bepaald niet alleen in. Dat heb ik bijvoorbeeld zelf ook. Ik ben bewonderenswaardig slecht in op mijn bek gaan. Maar af en toe laat ik situaties toe waarin dat toch zomaar zou kunnen gebeuren. Kan jij dus ook.
Ik word er trouwens wel een beetje zenuwachtig van dat Yasmijn zenuwachtig wordt. Dat was *toen* namelijk ook.
'Maar ik voel me vaak extreem vervreemd van mensen. Ik ontloop hen nu. Vandaar dat ik op Viva zit, om dat te kunnen vergeten. Ik ben een echte struisvogel'
Maar mevrouw, doet u dan ook eens iets met deze wetenschap!
Ik ben er nl. echt van overtuigd dat het dan beter met je gaat. Die faalangst wordt gegarandeerd alleen maar erger naarmate je minder doet, hoor. Je houdt een akelig cirkeltje in stand. Dus hup, ga eens dingen doen waar je geen zin in hebt. Dingen die je niet durft.
Niet dat ik in het 'wat men zaait, zal men oogsten' geloof, trouwens. Ik bedoel, ik heb in mijn hele leven nooit iets gezaaid en toch staat mijn hele terras groen van het onkruid. Maar als jij niets verandert, dan verandert je situatie natuurlijk ook niet. En is er dus geen kans op verbetering. En dat maakt me haast kwaad.
Die faalangst, daar ben je uiteraard bepaald niet alleen in. Dat heb ik bijvoorbeeld zelf ook. Ik ben bewonderenswaardig slecht in op mijn bek gaan. Maar af en toe laat ik situaties toe waarin dat toch zomaar zou kunnen gebeuren. Kan jij dus ook.
Ik word er trouwens wel een beetje zenuwachtig van dat Yasmijn zenuwachtig wordt. Dat was *toen* namelijk ook.
donderdag 27 november 2008 om 13:11
Dorothy, je hoeft niet zenuwachtig te zijn. Dat meen ik.
Anyways, ik kan wel wat succesjes opnoemen (al zouden anderen dat misschien niet vinden): ik ben gestopt met excessief drinken (stond 2 maanden droog, nu drink ik mondjesmaat), ben afgekickt van wat drugs, ik heb een nieuw huis geregeld en ben toch weer buiten gekomen en met mensen weggeweest na maanden eenzame opsluiting. Voor normale mensen no big deal, voor mij was het de Mount Everest beklimmen. Ik had mijn telefoon wekenlang uitgezet, mails niet beantwoord en met niemand contact gezocht. Dus er zit wel schot in de zaak.
MIjn faalangst is echter extreem. Weet je, ik was een wonderkind. Kon álles. Tot de puberteit kwam.. Toen ging alles mis. Vanaf toen is alles eigenlijk een mislukkeling gebleken. Dit is het vierde (!) land waar ik woon. Ik vlucht maar. Helaas neem je jezelf mee. En ik héb nu therapie hoor, morgen zie ik mijn psychiater weer. Het is ook de tijd van het jaar, ik haat dit weer. Word er neerslachtig van.
Eerder dit jaar heb ik een aantal zaken gedaan die ik niet durfde. Geloof me, ik durf heel veel. Maar wel extreme dingen. In Ecuador beklom ik een kerk en ging ik op de rand staan (daar waar je enkel kunt zitten). Dat geeft een kick. In ZA sprong ik uit een vliegtuig. Ik reis alleen en ben nooit bang dat ik niemand ontmoet. So far so good. Maar de gewone dingen, een voordracht houden tijdens college, daar heb ik kalmeringspillen voor nodig. Er is een tijd geweest dat ik op 20mg Xanax (google maar eens, je schrikt je lam) een scriptie schreef. Maar ik heb me ook ingeschreven op een datingsite. Niet omdat ik nu per se aan de man wilde, maar omdat ik iets wilde doen waarvoor ik angst had. Helaas is dat ook verkeerd afgelopen. Ik heb me aangemeld voor vrijwilligerswerk, aantal trainingen gevolgd maar ben afgewezen. Knauw in mijn ego. Maar tóch gedurfd. Ik heb het zelfs aangedurfd een feniks te laten tatoeeren. Want no matter what, ik herrijs uit mijn eigen as.
Weet je, vechten is prima. Vechten móet. Maar als je opponent zo vaag is, zo niet te benoemen, dan is dat knáp lastig. Ik moet vechten tegen mijn eigen geest, met diezelfde geest.
Toch ben ik nog niet gek geworden.
Anyways, ik kan wel wat succesjes opnoemen (al zouden anderen dat misschien niet vinden): ik ben gestopt met excessief drinken (stond 2 maanden droog, nu drink ik mondjesmaat), ben afgekickt van wat drugs, ik heb een nieuw huis geregeld en ben toch weer buiten gekomen en met mensen weggeweest na maanden eenzame opsluiting. Voor normale mensen no big deal, voor mij was het de Mount Everest beklimmen. Ik had mijn telefoon wekenlang uitgezet, mails niet beantwoord en met niemand contact gezocht. Dus er zit wel schot in de zaak.
MIjn faalangst is echter extreem. Weet je, ik was een wonderkind. Kon álles. Tot de puberteit kwam.. Toen ging alles mis. Vanaf toen is alles eigenlijk een mislukkeling gebleken. Dit is het vierde (!) land waar ik woon. Ik vlucht maar. Helaas neem je jezelf mee. En ik héb nu therapie hoor, morgen zie ik mijn psychiater weer. Het is ook de tijd van het jaar, ik haat dit weer. Word er neerslachtig van.
Eerder dit jaar heb ik een aantal zaken gedaan die ik niet durfde. Geloof me, ik durf heel veel. Maar wel extreme dingen. In Ecuador beklom ik een kerk en ging ik op de rand staan (daar waar je enkel kunt zitten). Dat geeft een kick. In ZA sprong ik uit een vliegtuig. Ik reis alleen en ben nooit bang dat ik niemand ontmoet. So far so good. Maar de gewone dingen, een voordracht houden tijdens college, daar heb ik kalmeringspillen voor nodig. Er is een tijd geweest dat ik op 20mg Xanax (google maar eens, je schrikt je lam) een scriptie schreef. Maar ik heb me ook ingeschreven op een datingsite. Niet omdat ik nu per se aan de man wilde, maar omdat ik iets wilde doen waarvoor ik angst had. Helaas is dat ook verkeerd afgelopen. Ik heb me aangemeld voor vrijwilligerswerk, aantal trainingen gevolgd maar ben afgewezen. Knauw in mijn ego. Maar tóch gedurfd. Ik heb het zelfs aangedurfd een feniks te laten tatoeeren. Want no matter what, ik herrijs uit mijn eigen as.
Weet je, vechten is prima. Vechten móet. Maar als je opponent zo vaag is, zo niet te benoemen, dan is dat knáp lastig. Ik moet vechten tegen mijn eigen geest, met diezelfde geest.
Toch ben ik nog niet gek geworden.
