Relaties
alle pijlers
Wat een cliché toch eigenlijk
dinsdag 25 november 2008 om 17:20
"Op ieder postje past een dekseltje".
Right. Ik geloof er niet in, eerlijk gezegd. Nu zal ik vast niet de enige zijn met een nogal bizarre geest en excentriek gedrag, maar zijn daar ook al dekseltjes voor?
Ik ben niet de makkelijkste. Ik heb bovendien een bewogen leven (met name in het verleden) en ik kan me geen man ter wereld in denken die mij na een tijdje nog leuk genoeg vindt om bij mij te blijven. Oud worden en bij elkaar blijven? Sprookjes zijn het wat mij betreft.
Zo zou ik om te beginnen al nooit -mocht ik een relatie krijgen- elke nacht bij elkaar willen slapen. Ik heb mijn eigen ruimte extreem nodig. Niet echt het toppunt van romantiek. Ook heb ik niet de behoefte mijn diepste zielenroerselen te delen. Het zijn ook zielenroerselen met een nogal pervers, morbide en macaber tinje.
Overigens kies ik daar zélf niet voor, maar dit is mijn gehele zijn.
Ja, niet om mij te verschuilen achter het volgende hoor, maar: ik kamp met een persoonlijkheidsstoornis. Een vrij ernstige. Wie wil daar nu bij zijn? Ik kan dat aardig in toom houden, maar maar gedeeltelijk.
In het verleden heb ik mij bezondigd aan allerlei verslavingen, al kon ik dat aardig verbergen onder het om van "ik ben jong en moet alles toch eens uitproberen". Sommige uitingen van zelfdestructrief gedrag zijn behoorlijk zichtbaar en ik lieg daarover.
Ik héb de fout gemaakt eerlijk te zijn daarover. Dan beland je in feite in een hulpverlenersrelatie en daar heb ik als vanzelfsprekend geen trek in. Mijn strategie voor een potentiele volgende relatie is dan ook: mondje dicht.
Hoe belangrijk is het om het verleden kenbaar te maken aan je geliefde? En dan heb ik het niet over de gangbare depressies, maar zaken die veel verder gaan dan enkel dat.
Hoop op een leuke relatie heb ik eigenlijk niet meer. Hordes mensen hebben relaties, en dat maakt me afgunstig. Heel gemeen, maar: ik denk weleens, goh, al die mensen die lelijker zijn dan ik, minder intelligent en minder interessant, die hebben wél een relatie. Dat overtuigt me al helemaal in het geloof dat ik zo abnormaal ben dat er geeneens een putdeksel past op mijn potje.
Zal ik nu echt eindigen als kattenvrouwtje die enkel nog alleentjes sonates van Beethoven beluistert als hoogepunt van de dag?
Wie wil zich inlaten met een bizar iemand en een einzelganger?
't Is weer winter en dan overvalt me dat wel. Interesse van mannen genoeg, maar blijverdjes zijn er niet bij.
Achja, ik kan ook prima zaken alleen zelf uitvoeren en mis niet per se een maatje of een geliefde. Maar we zijn sociale beesten die verlangen naar relaties. Veranderen kan toch op zekere hoogte, maar ik zal nooit iemand worden die zich gelukkig voelt in een Vinexwijk met een labrador en gezinswagen voor de deur.
Freaks aller landen, verenigt U?
En dan ben ik zelf ook zo'n hypocrieteling die het liefst niet met iemand die net zoals ik een relatie zou willen.
Herkenbaar?
PS: dit is geen zielig egodocument. Ik vraag me echt gewoon af hoe men dat toch doet, relaties.
Right. Ik geloof er niet in, eerlijk gezegd. Nu zal ik vast niet de enige zijn met een nogal bizarre geest en excentriek gedrag, maar zijn daar ook al dekseltjes voor?
Ik ben niet de makkelijkste. Ik heb bovendien een bewogen leven (met name in het verleden) en ik kan me geen man ter wereld in denken die mij na een tijdje nog leuk genoeg vindt om bij mij te blijven. Oud worden en bij elkaar blijven? Sprookjes zijn het wat mij betreft.
Zo zou ik om te beginnen al nooit -mocht ik een relatie krijgen- elke nacht bij elkaar willen slapen. Ik heb mijn eigen ruimte extreem nodig. Niet echt het toppunt van romantiek. Ook heb ik niet de behoefte mijn diepste zielenroerselen te delen. Het zijn ook zielenroerselen met een nogal pervers, morbide en macaber tinje.
Overigens kies ik daar zélf niet voor, maar dit is mijn gehele zijn.
Ja, niet om mij te verschuilen achter het volgende hoor, maar: ik kamp met een persoonlijkheidsstoornis. Een vrij ernstige. Wie wil daar nu bij zijn? Ik kan dat aardig in toom houden, maar maar gedeeltelijk.
In het verleden heb ik mij bezondigd aan allerlei verslavingen, al kon ik dat aardig verbergen onder het om van "ik ben jong en moet alles toch eens uitproberen". Sommige uitingen van zelfdestructrief gedrag zijn behoorlijk zichtbaar en ik lieg daarover.
Ik héb de fout gemaakt eerlijk te zijn daarover. Dan beland je in feite in een hulpverlenersrelatie en daar heb ik als vanzelfsprekend geen trek in. Mijn strategie voor een potentiele volgende relatie is dan ook: mondje dicht.
Hoe belangrijk is het om het verleden kenbaar te maken aan je geliefde? En dan heb ik het niet over de gangbare depressies, maar zaken die veel verder gaan dan enkel dat.
Hoop op een leuke relatie heb ik eigenlijk niet meer. Hordes mensen hebben relaties, en dat maakt me afgunstig. Heel gemeen, maar: ik denk weleens, goh, al die mensen die lelijker zijn dan ik, minder intelligent en minder interessant, die hebben wél een relatie. Dat overtuigt me al helemaal in het geloof dat ik zo abnormaal ben dat er geeneens een putdeksel past op mijn potje.
Zal ik nu echt eindigen als kattenvrouwtje die enkel nog alleentjes sonates van Beethoven beluistert als hoogepunt van de dag?
Wie wil zich inlaten met een bizar iemand en een einzelganger?
't Is weer winter en dan overvalt me dat wel. Interesse van mannen genoeg, maar blijverdjes zijn er niet bij.
Achja, ik kan ook prima zaken alleen zelf uitvoeren en mis niet per se een maatje of een geliefde. Maar we zijn sociale beesten die verlangen naar relaties. Veranderen kan toch op zekere hoogte, maar ik zal nooit iemand worden die zich gelukkig voelt in een Vinexwijk met een labrador en gezinswagen voor de deur.
Freaks aller landen, verenigt U?
En dan ben ik zelf ook zo'n hypocrieteling die het liefst niet met iemand die net zoals ik een relatie zou willen.
Herkenbaar?
PS: dit is geen zielig egodocument. Ik vraag me echt gewoon af hoe men dat toch doet, relaties.
dinsdag 25 november 2008 om 21:02
Digi, luister naar Leo! Je bent 24! Niet nu al zo fatalistisch denken (now and then).
Herenmientied, de wereld ligt voor je open!
Wij, Leo, Iry en ik, wij oude vrouwen, luister naar ons.
Alles kun je nog!
Hoewel ik moet toegeven dat ik niet graag meer 24 zou willen zijn. Die onzekerheid en die spreidt jij nu ook ietwat ten toon.
Niet doen, je bent daar veuls te jong voor, kind!
Geen bijzonderheden
dinsdag 25 november 2008 om 21:08
Yas, het gaat me niet om de leeftijd. Het gaat om mijn karakter. Ik ben echt een heel rare mengelmoes.
En ik knap al snel ergens op af. Héél arrogant soms hoor, maar bijvoorbeeld op iemand met een voorkeur voor simpele liedjes, of door mannen met een lager IQ dan het mijne. Andersom zullen ze ook op mij afknappen hoor, ik ben geen God.
En ik knap al snel ergens op af. Héél arrogant soms hoor, maar bijvoorbeeld op iemand met een voorkeur voor simpele liedjes, of door mannen met een lager IQ dan het mijne. Andersom zullen ze ook op mij afknappen hoor, ik ben geen God.
dinsdag 25 november 2008 om 21:12
dinsdag 25 november 2008 om 21:25
quote:Digitalis schreef op 25 november 2008 @ 21:19:
Ja, ik was alleen al cynisch op mijn achtste... Ik mild en cynisch tegelijkertijd, ook zo rond die tijd. Ben ik nog steeds hoor . Dus idd sommige dingen blijven zo. En over sommige dingen word je cynischer en andere milder, het is nog steeds geen vast gegeven haha.
Ja, ik was alleen al cynisch op mijn achtste... Ik mild en cynisch tegelijkertijd, ook zo rond die tijd. Ben ik nog steeds hoor . Dus idd sommige dingen blijven zo. En over sommige dingen word je cynischer en andere milder, het is nog steeds geen vast gegeven haha.
dinsdag 25 november 2008 om 22:06
quote:Digitalis schreef op 25 november 2008 @ 21:08:
En ik knap al snel ergens op af. Héél arrogant soms hoor, maar bijvoorbeeld op iemand met een voorkeur voor simpele liedjes, of door mannen met een lager IQ dan het mijne.
Oh my God, is dat niet normaal dan
Ik zou denk ik ook niet meer hoeven als mijn potentiële lief ineens een voorkeur voor André Hazes en Fransje Bauer blijkt te hebben.. Erg hè, ik weet dat dat onnoemelijk arrogant klinkt, maar.. sorry.. denk dat ik spontaan zo ver opdroog dat de Gobi-woestijn er niets bij is.
En ik knap al snel ergens op af. Héél arrogant soms hoor, maar bijvoorbeeld op iemand met een voorkeur voor simpele liedjes, of door mannen met een lager IQ dan het mijne.
Oh my God, is dat niet normaal dan
Ik zou denk ik ook niet meer hoeven als mijn potentiële lief ineens een voorkeur voor André Hazes en Fransje Bauer blijkt te hebben.. Erg hè, ik weet dat dat onnoemelijk arrogant klinkt, maar.. sorry.. denk dat ik spontaan zo ver opdroog dat de Gobi-woestijn er niets bij is.
dinsdag 25 november 2008 om 22:10
Digi , als iemand jou neemt zoals je bent - en zoals je níet bent ! - en je de sterren laat zien tijdens een goeie neuk , dan ga jij echt niet meer zeuren over een lichte voorkeur voor Hazes gekweel bij dronkenschap , geloof mij nou ( ook al zo'n oud gebouw )
Trouwens , vrouwen worden leuker naarmate ze ouder worden , wist je dat nog niet ?
Trouwens , vrouwen worden leuker naarmate ze ouder worden , wist je dat nog niet ?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
dinsdag 25 november 2008 om 22:16
Goede post van leo trouwens (wat ben je toch een wijze vrouw).
Nou mijn lief is dol op al onze hollandse pareltjes.
Vreselijk!! Maar hij blijft net zo lief en omdat ik van hem hou vind ik het wel grappig .
Voorwaarde is wel dat die kweelmuziek alleen in de auto gedraait wordt en niet als ik er ook in zit (liefde heeft grenzen natuurlijk).
Nou mijn lief is dol op al onze hollandse pareltjes.
Vreselijk!! Maar hij blijft net zo lief en omdat ik van hem hou vind ik het wel grappig .
Voorwaarde is wel dat die kweelmuziek alleen in de auto gedraait wordt en niet als ik er ook in zit (liefde heeft grenzen natuurlijk).
woensdag 26 november 2008 om 00:37
Zou het niet een vorm van zelfbescherming kunnen zijn? Zolang jij maar volhoudt dat je zo anders bent dan de meeste anderen (wat ik best wil geloven) en er nooit iemand is die daar bij kan passen, hetzij omdat ze te normaal zijn, hetzij omdat ze te raar zijn en je ze niet wilt, kun je er ook boven blijven staan en hoef je je nooit echt open te stellen of bloot te geven.
Zou je uberhaupt kunnen accepteren dat er iemand is die het allemaal wel prima vindt?
(Ik denk iets te herkennen, op een heel ander vlak maar met hetzelfde dilemma. Wellicht is dit dus projectie, maar soit )
Zou je uberhaupt kunnen accepteren dat er iemand is die het allemaal wel prima vindt?
(Ik denk iets te herkennen, op een heel ander vlak maar met hetzelfde dilemma. Wellicht is dit dus projectie, maar soit )
woensdag 26 november 2008 om 00:50
woensdag 26 november 2008 om 11:45
Ik geloof daar eerlijk gezegd ook niet zo in van dat op ieder potje past een dekseltje. Ik zeg nooit nooit en ik denk wel dat de mogelijkheid bestaat voor mij om iemand te vinden maar ik denk dat in jouw geval vooral hoogbegaafdheid maar ook gewoon al slimmer zijn dan gemiddeld als vrouw zijnde voor problemen zorgt.
Uit verschillende onderzoeken is gebleken dat vooral die groep last heeft met het vinden van een partner. En dat maakt de kansen gewoonweg een stuk kleiner.
Maar ik geloof ook in jezelf aanpassen, groeien en verandering. Dus in die zin ben ik wel bezig om te kijken in welke mate je zelf ten goede kan veranderen waarbij dingen als slimmer zijn dan gemiddeld voor een ander minder problemen opleveren maar je blijft afhankelijk daarin van hoe iemand anders daar mee omgaat. Voor een verleden zou je, vind ik dan, iemand moeten vinden die kijkt naar het heden en hoe iemand nu is en wat iemand nu wil en dingen in het juiste perspectief kan plaatsen. Ik denk dat ook die mensen wat schaarser zijn.
Iig ken ik het probleem wel. Nu zijn er gelukkig net zoveel mensen als er wensen zijn maar dat neemt niet weg dat in sommige gevallen de kansen gewoonweg minder zijn. Ik vraag mij wel eens af hoe dat uitpakt als je er kansberekeningen op los laat...
Uit verschillende onderzoeken is gebleken dat vooral die groep last heeft met het vinden van een partner. En dat maakt de kansen gewoonweg een stuk kleiner.
Maar ik geloof ook in jezelf aanpassen, groeien en verandering. Dus in die zin ben ik wel bezig om te kijken in welke mate je zelf ten goede kan veranderen waarbij dingen als slimmer zijn dan gemiddeld voor een ander minder problemen opleveren maar je blijft afhankelijk daarin van hoe iemand anders daar mee omgaat. Voor een verleden zou je, vind ik dan, iemand moeten vinden die kijkt naar het heden en hoe iemand nu is en wat iemand nu wil en dingen in het juiste perspectief kan plaatsen. Ik denk dat ook die mensen wat schaarser zijn.
Iig ken ik het probleem wel. Nu zijn er gelukkig net zoveel mensen als er wensen zijn maar dat neemt niet weg dat in sommige gevallen de kansen gewoonweg minder zijn. Ik vraag mij wel eens af hoe dat uitpakt als je er kansberekeningen op los laat...
