Relaties
alle pijlers
Wat een cliché toch eigenlijk
dinsdag 25 november 2008 om 17:20
"Op ieder postje past een dekseltje".
Right. Ik geloof er niet in, eerlijk gezegd. Nu zal ik vast niet de enige zijn met een nogal bizarre geest en excentriek gedrag, maar zijn daar ook al dekseltjes voor?
Ik ben niet de makkelijkste. Ik heb bovendien een bewogen leven (met name in het verleden) en ik kan me geen man ter wereld in denken die mij na een tijdje nog leuk genoeg vindt om bij mij te blijven. Oud worden en bij elkaar blijven? Sprookjes zijn het wat mij betreft.
Zo zou ik om te beginnen al nooit -mocht ik een relatie krijgen- elke nacht bij elkaar willen slapen. Ik heb mijn eigen ruimte extreem nodig. Niet echt het toppunt van romantiek. Ook heb ik niet de behoefte mijn diepste zielenroerselen te delen. Het zijn ook zielenroerselen met een nogal pervers, morbide en macaber tinje.
Overigens kies ik daar zélf niet voor, maar dit is mijn gehele zijn.
Ja, niet om mij te verschuilen achter het volgende hoor, maar: ik kamp met een persoonlijkheidsstoornis. Een vrij ernstige. Wie wil daar nu bij zijn? Ik kan dat aardig in toom houden, maar maar gedeeltelijk.
In het verleden heb ik mij bezondigd aan allerlei verslavingen, al kon ik dat aardig verbergen onder het om van "ik ben jong en moet alles toch eens uitproberen". Sommige uitingen van zelfdestructrief gedrag zijn behoorlijk zichtbaar en ik lieg daarover.
Ik héb de fout gemaakt eerlijk te zijn daarover. Dan beland je in feite in een hulpverlenersrelatie en daar heb ik als vanzelfsprekend geen trek in. Mijn strategie voor een potentiele volgende relatie is dan ook: mondje dicht.
Hoe belangrijk is het om het verleden kenbaar te maken aan je geliefde? En dan heb ik het niet over de gangbare depressies, maar zaken die veel verder gaan dan enkel dat.
Hoop op een leuke relatie heb ik eigenlijk niet meer. Hordes mensen hebben relaties, en dat maakt me afgunstig. Heel gemeen, maar: ik denk weleens, goh, al die mensen die lelijker zijn dan ik, minder intelligent en minder interessant, die hebben wél een relatie. Dat overtuigt me al helemaal in het geloof dat ik zo abnormaal ben dat er geeneens een putdeksel past op mijn potje.
Zal ik nu echt eindigen als kattenvrouwtje die enkel nog alleentjes sonates van Beethoven beluistert als hoogepunt van de dag?
Wie wil zich inlaten met een bizar iemand en een einzelganger?
't Is weer winter en dan overvalt me dat wel. Interesse van mannen genoeg, maar blijverdjes zijn er niet bij.
Achja, ik kan ook prima zaken alleen zelf uitvoeren en mis niet per se een maatje of een geliefde. Maar we zijn sociale beesten die verlangen naar relaties. Veranderen kan toch op zekere hoogte, maar ik zal nooit iemand worden die zich gelukkig voelt in een Vinexwijk met een labrador en gezinswagen voor de deur.
Freaks aller landen, verenigt U?
En dan ben ik zelf ook zo'n hypocrieteling die het liefst niet met iemand die net zoals ik een relatie zou willen.
Herkenbaar?
PS: dit is geen zielig egodocument. Ik vraag me echt gewoon af hoe men dat toch doet, relaties.
Right. Ik geloof er niet in, eerlijk gezegd. Nu zal ik vast niet de enige zijn met een nogal bizarre geest en excentriek gedrag, maar zijn daar ook al dekseltjes voor?
Ik ben niet de makkelijkste. Ik heb bovendien een bewogen leven (met name in het verleden) en ik kan me geen man ter wereld in denken die mij na een tijdje nog leuk genoeg vindt om bij mij te blijven. Oud worden en bij elkaar blijven? Sprookjes zijn het wat mij betreft.
Zo zou ik om te beginnen al nooit -mocht ik een relatie krijgen- elke nacht bij elkaar willen slapen. Ik heb mijn eigen ruimte extreem nodig. Niet echt het toppunt van romantiek. Ook heb ik niet de behoefte mijn diepste zielenroerselen te delen. Het zijn ook zielenroerselen met een nogal pervers, morbide en macaber tinje.
Overigens kies ik daar zélf niet voor, maar dit is mijn gehele zijn.
Ja, niet om mij te verschuilen achter het volgende hoor, maar: ik kamp met een persoonlijkheidsstoornis. Een vrij ernstige. Wie wil daar nu bij zijn? Ik kan dat aardig in toom houden, maar maar gedeeltelijk.
In het verleden heb ik mij bezondigd aan allerlei verslavingen, al kon ik dat aardig verbergen onder het om van "ik ben jong en moet alles toch eens uitproberen". Sommige uitingen van zelfdestructrief gedrag zijn behoorlijk zichtbaar en ik lieg daarover.
Ik héb de fout gemaakt eerlijk te zijn daarover. Dan beland je in feite in een hulpverlenersrelatie en daar heb ik als vanzelfsprekend geen trek in. Mijn strategie voor een potentiele volgende relatie is dan ook: mondje dicht.
Hoe belangrijk is het om het verleden kenbaar te maken aan je geliefde? En dan heb ik het niet over de gangbare depressies, maar zaken die veel verder gaan dan enkel dat.
Hoop op een leuke relatie heb ik eigenlijk niet meer. Hordes mensen hebben relaties, en dat maakt me afgunstig. Heel gemeen, maar: ik denk weleens, goh, al die mensen die lelijker zijn dan ik, minder intelligent en minder interessant, die hebben wél een relatie. Dat overtuigt me al helemaal in het geloof dat ik zo abnormaal ben dat er geeneens een putdeksel past op mijn potje.
Zal ik nu echt eindigen als kattenvrouwtje die enkel nog alleentjes sonates van Beethoven beluistert als hoogepunt van de dag?
Wie wil zich inlaten met een bizar iemand en een einzelganger?
't Is weer winter en dan overvalt me dat wel. Interesse van mannen genoeg, maar blijverdjes zijn er niet bij.
Achja, ik kan ook prima zaken alleen zelf uitvoeren en mis niet per se een maatje of een geliefde. Maar we zijn sociale beesten die verlangen naar relaties. Veranderen kan toch op zekere hoogte, maar ik zal nooit iemand worden die zich gelukkig voelt in een Vinexwijk met een labrador en gezinswagen voor de deur.
Freaks aller landen, verenigt U?
En dan ben ik zelf ook zo'n hypocrieteling die het liefst niet met iemand die net zoals ik een relatie zou willen.
Herkenbaar?
PS: dit is geen zielig egodocument. Ik vraag me echt gewoon af hoe men dat toch doet, relaties.
donderdag 27 november 2008 om 21:37
quote:Digitalis schreef op 27 november 2008 @ 18:28:
Ik ben wat kort van stof, maarre: Vinger op de zere plek, MM.
Thanks, "blij" dat te lezen. Blij, omdat ik je dan goed 'gelezen' heb en je begrijp, minder blij omdat ik het gevoel goed ken en weet dat je daar inderdaad bij tijd en wijle heel eenzaam van wordt/bent. Omdat je een fundamenteel deel van jezelf afwijst. Namelijk het gevoelige, kwetsbare deel.
Maar, voor mij althans, bestaat yin alleen maar bij de gratie van yang. Oftewel, juíst de cynicus, de clown, degene die zichzelf niet altijd serieus neemt, de analyticus, is vaak degene die over een diep en rijkelijk gekleurd gevoelsleven beschikt. Het rationele, analytische, clowneske houdt de boel in evenwicht. Maar het is niet de bedoeling om dat andere deel van jezelf te ontkennen, daar wordt een mens godvergeten eenzaam van. Het 'glasplaat tussen jou en de rest van de wereld' gevoel. Been there, done that, got the T-shirt.
Hell, still being there... But trying to get out of it.
En verdomme, het zal me lukken ook. Zoals het jou ook al lukken. Je komt vanzelf de goeie mensen tegen op je pad, de mensen die jou (h)erkennen als het geheel dat je bent. De som der delen. Van wie je de rationele mag zijn, de cynische, die met jou in een deuk liggen om 501 zelfmoord-voor-Dummies-boektitels, maar bij wie je net zo goed mag huilen, klein en kwetsbaar zijn en godvergeten onzeker. Je bent op de goeie weg, dat heb ik je vorige week toen je hier was, ook gezegd.
En vóórdat we er een sentimentele "Little house on the prairie" post van maken: stuur me je emailadres eens, het is lost in cyberspace.
Ik ben wat kort van stof, maarre: Vinger op de zere plek, MM.
Thanks, "blij" dat te lezen. Blij, omdat ik je dan goed 'gelezen' heb en je begrijp, minder blij omdat ik het gevoel goed ken en weet dat je daar inderdaad bij tijd en wijle heel eenzaam van wordt/bent. Omdat je een fundamenteel deel van jezelf afwijst. Namelijk het gevoelige, kwetsbare deel.
Maar, voor mij althans, bestaat yin alleen maar bij de gratie van yang. Oftewel, juíst de cynicus, de clown, degene die zichzelf niet altijd serieus neemt, de analyticus, is vaak degene die over een diep en rijkelijk gekleurd gevoelsleven beschikt. Het rationele, analytische, clowneske houdt de boel in evenwicht. Maar het is niet de bedoeling om dat andere deel van jezelf te ontkennen, daar wordt een mens godvergeten eenzaam van. Het 'glasplaat tussen jou en de rest van de wereld' gevoel. Been there, done that, got the T-shirt.
Hell, still being there... But trying to get out of it.
En verdomme, het zal me lukken ook. Zoals het jou ook al lukken. Je komt vanzelf de goeie mensen tegen op je pad, de mensen die jou (h)erkennen als het geheel dat je bent. De som der delen. Van wie je de rationele mag zijn, de cynische, die met jou in een deuk liggen om 501 zelfmoord-voor-Dummies-boektitels, maar bij wie je net zo goed mag huilen, klein en kwetsbaar zijn en godvergeten onzeker. Je bent op de goeie weg, dat heb ik je vorige week toen je hier was, ook gezegd.
En vóórdat we er een sentimentele "Little house on the prairie" post van maken: stuur me je emailadres eens, het is lost in cyberspace.
anoniem_10333 wijzigde dit bericht op 27-11-2008 21:38
Reden: tikvaut
Reden: tikvaut
% gewijzigd
donderdag 27 november 2008 om 23:03
Hell, mág je een keer een jankende muts zijn van iemand, laat je het nog niet eens toe... ! En dat suïcidale moet je maar achterwege laten, je kan beter ín die trein stappen dan eronder. Kom je tenminste nog eens ergens.
Ik ga Feliciaatje als het goed is komende week zien, ik weet niet of zij het weekend ook kan maar daar kunnen we het allicht over hebben.. *Als je dit leest Feli, geef dan ff een brul!*
Voor mij komt vrijdag het beste uit, maar ik weet niet hoe dat voor de anderen zit? Moet wel nog eea doen (einde van het jaar hè, boekhouding enzo.. zucht)
Aanbod van het lulijzer blijft staan, ik heb m'n 06 in m'n zak voor het geval dat je toch nog wil bellen. Zit nml MP3-spelerT te luisteren dus heb 'm op trillen gezet. Dusss, bel alsjeblieft, dat voelt zo heerlijk in die broekzak
Ik ga Feliciaatje als het goed is komende week zien, ik weet niet of zij het weekend ook kan maar daar kunnen we het allicht over hebben.. *Als je dit leest Feli, geef dan ff een brul!*
Voor mij komt vrijdag het beste uit, maar ik weet niet hoe dat voor de anderen zit? Moet wel nog eea doen (einde van het jaar hè, boekhouding enzo.. zucht)
Aanbod van het lulijzer blijft staan, ik heb m'n 06 in m'n zak voor het geval dat je toch nog wil bellen. Zit nml MP3-spelerT te luisteren dus heb 'm op trillen gezet. Dusss, bel alsjeblieft, dat voelt zo heerlijk in die broekzak
anoniem_10333 wijzigde dit bericht op 27-11-2008 23:04
Reden: Er zitten kruimels onder m'n H-toets
Reden: Er zitten kruimels onder m'n H-toets
% gewijzigd
vrijdag 28 november 2008 om 00:50
quote:Feliciaatje schreef op 27 november 2008 @ 13:45:
AnimaJoy, niet onbegrijpelijk, juist heel verhelderend. Dankjewel.
En vechten tegen je eigen geest lukt niet. De schaduw in jezelf die je blokkeert en remt en saboteert kun je tijdelijk in de houdgreep nemen en wanneer je aandacht even verslapt gaat hij er weer vandoor.
Wat dat betreft denk ik dat juist die kant in jezelf je mededogen verdient. Dat stuk is er met een reden, is er niet om je te pesten (ook al voelt het misschien soms wel zo). Wat ligt erachter? Wat is de drijfveer? Wrs heel menselijke emoties die in de knel zitten. Die moeten kunnen ademen zonder dat ze de kans krijgen je te vernietigen.
En dat is een vrij delicaat proces, een koorddans. Maar niet onmogelijk. Die delen moeten ook geintegreerd worden, niet veroordeeld worden omdat ze onwenselijk zouden zijn. Dat zal zich altijd wreken. Je kan willen dat je anders was maar dat ben je niet. Jij bent jij. Hoe meer je dat kunt accepteren en integreren, hoe meer je zult zien dat je niet mislukt bent. Je bent al gelukt op jouw manier.
En dat voelt nu niet zo maar dat kun je wel zo voelen. Iedereen heeft zo zijn eigenaardigheden en beperkingen. Kunst is jezelf als geheel te ervaren inclusief die dingen. Dat maakt je juist mens. Perfectie is een allesbehalve zaligmakend streven. Jezelf zijn met alles d'rop en d'ran is wel heel fijn. En soms ook niet en ook dat hoort erbij .
Lieve Feli,
Wat een mooie post.
Zo waar geschreven,het raakt mij even heel diep
(ik heb echt een kutdag vandaag)
Konden sommige mensen dit maar lezen en begrijpen,dan snapte ze mij misschien.
Wat ben jij toch een lieverd en zo wijs over de geest van de mens
AnimaJoy, niet onbegrijpelijk, juist heel verhelderend. Dankjewel.
En vechten tegen je eigen geest lukt niet. De schaduw in jezelf die je blokkeert en remt en saboteert kun je tijdelijk in de houdgreep nemen en wanneer je aandacht even verslapt gaat hij er weer vandoor.
Wat dat betreft denk ik dat juist die kant in jezelf je mededogen verdient. Dat stuk is er met een reden, is er niet om je te pesten (ook al voelt het misschien soms wel zo). Wat ligt erachter? Wat is de drijfveer? Wrs heel menselijke emoties die in de knel zitten. Die moeten kunnen ademen zonder dat ze de kans krijgen je te vernietigen.
En dat is een vrij delicaat proces, een koorddans. Maar niet onmogelijk. Die delen moeten ook geintegreerd worden, niet veroordeeld worden omdat ze onwenselijk zouden zijn. Dat zal zich altijd wreken. Je kan willen dat je anders was maar dat ben je niet. Jij bent jij. Hoe meer je dat kunt accepteren en integreren, hoe meer je zult zien dat je niet mislukt bent. Je bent al gelukt op jouw manier.
En dat voelt nu niet zo maar dat kun je wel zo voelen. Iedereen heeft zo zijn eigenaardigheden en beperkingen. Kunst is jezelf als geheel te ervaren inclusief die dingen. Dat maakt je juist mens. Perfectie is een allesbehalve zaligmakend streven. Jezelf zijn met alles d'rop en d'ran is wel heel fijn. En soms ook niet en ook dat hoort erbij .
Lieve Feli,
Wat een mooie post.
Zo waar geschreven,het raakt mij even heel diep
(ik heb echt een kutdag vandaag)
Konden sommige mensen dit maar lezen en begrijpen,dan snapte ze mij misschien.
Wat ben jij toch een lieverd en zo wijs over de geest van de mens
vrijdag 28 november 2008 om 01:34
Ik kom maarzo even binnenvallen op dit topic..maar er viel me iets op in je post, digi. Namelijk over dat je iets wil betekenen, iets groots doen. Waar komt dat vandaan?
Het is oprechte interesse hoor, mijn vraag. Waarom zou je mislukt zijn als je niet een bestseller schrijft? Of iets nalaat aan de wereld? Legt dat niet een enorme druk op jezelf? Waarom zou dat moeten? Goed, je hebt veel talenten, maar waarom zou je minder mens zijn als je die niet gebruikt?
En dit bedoel ik absoluut niet lullig, maar helpt het niet om dat 'de beste' zijn wat relatiever te zien? Misschien was je de beste van je klas, familie of dorp, of provincie. Maar er is er altijd wel eentje ter wereld die ergens beter in is. Ik heb het idee, misschien heb ik het fout hoor, maar dat je met al die talenten zo'n druk op jezelf legt, terwijl je helemaal niet de beste hoeft te zijn, of het hoeft te bewijzen.
Ik herken het wel een heel klein beetje hoor. Ik promoveer nu en vaak als ik een faalangsterige bui heb, komt dat eigenlijk omdat ik vind dat ik mijn genialiteit moet bewijzen, niet omdat ik dus denk dat ik het niet kan. Ik weet dat ik het kan, maar ben bang dat het er niet uitkomt. (Want als je me op de man af vraagt of ik wel slim genoeg ben voor mijn onderwerp zeg ik voor de volle 100% JA, dus het is geen twijfel aan mijn kunnen zeg maar) Gelukkig kan ik het nu wat beter relativeren en accepteren. Dat het 'in the grand scheme of things', geen bal uitmaakt wat ik doe, of ik het nou 'goed' doe of slecht. Dus probeer ik er ondertussen maar zovee mogelijk plezier aan te beleven. En als ik het wel zo voel, dat ik het er dan maar gewoon laat zijn, die angst.
En om even terug te komen op het topic, ik ben ook erg tweestrijdig met relaties en mannen. Aan de ene kant zou ik grag iemand vinden nu, maar ik weet ook dat ik het afhou. Ik wil mijn dekseltje nog niet, zoals eleonora het al zei gister (?). Ik merk dat ik er mee bezig ben, maar wil toch nog niet. Moet eerst nog wat dingen met mezelf uitzoeken en weet ook nog niet waar ik de komende jaren gaan wonen, dus wil geen ingewikkeld gedoe (terwijl ik het dus tegelijkertijd wel graag wil). Nou ja, er zit nog wel meer achter, maar ergens weet ik dat ik gewoon een leuke potentiele partner ben, dus echte twijfel aan mezelf is het niet. Ik laast het maar even zo. Probeer te accepteren dat ik dus kennelijk twee dingen voel. Ik zie wel wat de toekomst brengt.
Het is oprechte interesse hoor, mijn vraag. Waarom zou je mislukt zijn als je niet een bestseller schrijft? Of iets nalaat aan de wereld? Legt dat niet een enorme druk op jezelf? Waarom zou dat moeten? Goed, je hebt veel talenten, maar waarom zou je minder mens zijn als je die niet gebruikt?
En dit bedoel ik absoluut niet lullig, maar helpt het niet om dat 'de beste' zijn wat relatiever te zien? Misschien was je de beste van je klas, familie of dorp, of provincie. Maar er is er altijd wel eentje ter wereld die ergens beter in is. Ik heb het idee, misschien heb ik het fout hoor, maar dat je met al die talenten zo'n druk op jezelf legt, terwijl je helemaal niet de beste hoeft te zijn, of het hoeft te bewijzen.
Ik herken het wel een heel klein beetje hoor. Ik promoveer nu en vaak als ik een faalangsterige bui heb, komt dat eigenlijk omdat ik vind dat ik mijn genialiteit moet bewijzen, niet omdat ik dus denk dat ik het niet kan. Ik weet dat ik het kan, maar ben bang dat het er niet uitkomt. (Want als je me op de man af vraagt of ik wel slim genoeg ben voor mijn onderwerp zeg ik voor de volle 100% JA, dus het is geen twijfel aan mijn kunnen zeg maar) Gelukkig kan ik het nu wat beter relativeren en accepteren. Dat het 'in the grand scheme of things', geen bal uitmaakt wat ik doe, of ik het nou 'goed' doe of slecht. Dus probeer ik er ondertussen maar zovee mogelijk plezier aan te beleven. En als ik het wel zo voel, dat ik het er dan maar gewoon laat zijn, die angst.
En om even terug te komen op het topic, ik ben ook erg tweestrijdig met relaties en mannen. Aan de ene kant zou ik grag iemand vinden nu, maar ik weet ook dat ik het afhou. Ik wil mijn dekseltje nog niet, zoals eleonora het al zei gister (?). Ik merk dat ik er mee bezig ben, maar wil toch nog niet. Moet eerst nog wat dingen met mezelf uitzoeken en weet ook nog niet waar ik de komende jaren gaan wonen, dus wil geen ingewikkeld gedoe (terwijl ik het dus tegelijkertijd wel graag wil). Nou ja, er zit nog wel meer achter, maar ergens weet ik dat ik gewoon een leuke potentiele partner ben, dus echte twijfel aan mezelf is het niet. Ik laast het maar even zo. Probeer te accepteren dat ik dus kennelijk twee dingen voel. Ik zie wel wat de toekomst brengt.
vrijdag 28 november 2008 om 01:58
Trouwens, ik herinner me weer dat je ook Biblebelt bred bent? Toch? Ik kan best met mijn ouders, heb ook veel van ze geleerd, maar god o god, emoties tonen? Over gevoelens praten? Jezelf kunnen zijn en ontdekken wie je bent? Daar heeft het nogal geschort aan in mijn opvoeding, dus ik vroeg me af of jij dat ook hebt gehad zo. Ik grap meestal met mijn zus en broer dat ik mijn eigen emotionele opvoeding heb moeten doen. Nog steeds (en het is echt niet dat ik ze niet graag bezoek hoor) als ik bij mijn ouders, in het oude dorp ben hangt er zo'n verstikkende zweem van "vooral in het stramien blijven" over alles. Daar baal ik dan weer zo van, alsof ik nog steeds niet de ruimte mag hebben om mezelf te zijn. Kan er zelfs misselijk van worden als ik er aan denk.
Soms wordt ik er ook boos over. Ben ik jaloers op mensen die wel een 'normale' opvoeding hebben gehad, terwijl ik me er dan ook voor schaam, omdat ik toch ook weer niet mishandeld werd oid.
Maar goed, ik weet dus dat ik het mezelf echt heb moeten leren (ben lerende natuurlijk), die emotiedingen.
Soms wordt ik er ook boos over. Ben ik jaloers op mensen die wel een 'normale' opvoeding hebben gehad, terwijl ik me er dan ook voor schaam, omdat ik toch ook weer niet mishandeld werd oid.
Maar goed, ik weet dus dat ik het mezelf echt heb moeten leren (ben lerende natuurlijk), die emotiedingen.
vrijdag 28 november 2008 om 03:42
quote:Digitalis schreef op 27 november 2008 @ 17:22:
Matamata, ik weet het allemaal niet. Ik ben een perfectioniste met een drang naar zichzelf onderscheiden van de rest. Dat dóe ik al, omdat ik een redelijk afwijkend karakter heb. Maar dat bedoel ik niet. Ik wil iets betékenen. Mijn naam verbinden aan een bestseller. Een artikel van me gepubliceerd zijn. Djiez, voor mijn part Polen binnenvallen. Als kind was ik overal de beste in, ik kon goed tekenen, was muzikaal, ik kon heel snel lezen en schrijven, algebra en schaken beheerste ik toen andere kinderen nog met poppen speelden. En nu zijn die kinderen van toen afgestudeerd, hebben een leuke baan, een eigen huisje, een relatie en een fucking labrador die Boy heet. En daar zit ik dan, met 1001 ideeen die ik niet ten uitvoer durf te brengen. Bang dat men me weghoont. Bang dat als ik eens mijn best doe, ik niet eens de middenmoot haal. Bang dat ik wéér misluk. En ik wíl geen genoegen nemen met wat ik ben: een faalangstige miep met een angst voor alles wat met mensen te maken heeft, iemand zonder echte vrienden (al doe ik nu sommigen tekort eigenlijk), bang om mezelf te zijn omdat diegene gewoon geen leuk persoon is. Dát dus.
ik lees ook soms je stukjes toevallig en moet soms wel es lachen... je hebt humor en je bent creatief, dat is zeker.
nu over dit stukje: ik ben natuurlijk no where near as hoogbegaafd als jij, heb een iets meer dan gemiddelde intelligentie maar op school deed ik het wel goed, was redelijk succesvol. vooral naarmate ik ouder werd.
op de hogeschool dacht ook iedereen dat ik het goed zou doen later. toen ik afstudeerde, wist ik echter helemaal niet welke kant ik op wilde,wat ik echt wilde, mede door faalangst. heb een jaar gewoon niets gedaan, dan naar de grote stad verhuisd,op mn eentje, om uit te vinden wat ik echt wilde, om mezelf te ontdekken.mja, ging niet in 1-2-3, en nog altijd ben ik op zoek naar mezelf hoor. kutbaantjes gehad die me niets zeiden en terwijl denkend, is dit nu mijn leven? iedereen had (en ikzelf) toch altijd hoge verwachtingen van mij. de anderen, die minder goed scoorden op school, hebben nu wel goeie baantjes en kijk mij nu. allemaal door die faalangst en onzekerheid.
maar ondertussen heb ik wel gevonden wat me ligt...iets waar ik naar kan streven, ook al heb ik voor iets totaal anders gestudeerd (communicatie, optie journalistiek) en zou ik misschien (gezien mijn intelligentie en kunnen op school, iedereen die dacht, je kan het, je hebt talent) best wat hoger kunnen mikken en laat mn angst dat niet toe...had altijd veel interesse en aanleg voor psychologie maar mn angst weerhield me ook om dat te gaan studeren op de unief.
maar het feit dat ik nu wat heb om naar te streven , om eindelijk het gevoel te hebben dat ik wat heb bereikt...om later iets te gaan doen dat ik spannend en leuk vind..hoe belangrijk is het dan dat ik dan misschien wel psychologe had kunnen worden, of iets had kunnen doen in de radiowereld. misschien is dit juist meer mijn ding...misschien heb ik gewoon niet de juiste persoonlijkheid om als journaliste te werken, maybe it's just not me. dan doe je toch gewoon wat je leuk lijkt? waar je interesses liggen...je hoeft niet per se van alles...
heb ook veel momenten dat de twijfel toeslaat, maar heb oa hier op het forum het advies gekregen om gewoon te voelen en te ervaren en niet te oordelen. alles op je af laten komen en je gevoel volgen. die druk op jezelf hoeft helemaal niet. vroeger deed ik dat wel en voelde me ellendig, nu voel ik me veel beter.
ik ben ik, ik ben prima zoals ik ben... ook al ben ik maar simpel en doe ik simpele dingen. straks ga ik in de lucht vliegen en veel landen zien en er zullen kutdagen zijn maar ik ga ervan genieten en de wereld zien.
ook al heb ik niet op mn 25ste een heleboel bereikt. ik weet wie ik ben, als persoon. hoe lief, leuk, grappig, origineel , tof, enz... ik kan zijn. of hoe irritant, stom, vervelend...ik hoef mezelf niet meer te bewijzen. toen ik 'stuck' was in mn leven, dacht ik dat het wel moest. dat ik iets moest gaan betekenen. voelde me een loser. ik modderde wat aan, met mn faalangst en onzekerheid. pff. vroeger wilde ik trouwens ook dat ik boeken kon gaan schrijven en zo... ben geen literair talent, maar hou erg veel van boeken. wou ook dat ik een mooie zangstem had, maar dat is nu eenmaal niet zo. het is niet voor iedereen weggelegd. je hoeft niet alles in het leven... het lukt wel prima zo. wees blij met wat je wèl hebt. je lief poppengezicht en je intelligentie bv
je leeft maar één keer...het belangrijkste is om je goed te voelen, om plezier te hebben. natuurlijk wil je ook iets betekenen, wil niet bijna ieder mens dat? maar zodra je van het gevoel af bent, dat je per se iets groots moet doen, bv omdat je toch altijd de beste was op school, voel je je echt wel beter/lichter.
zoals iemand hierboven zei, er is altijd wel iemand die ergens beter in is dan jij. ja ik ben goed, en ja misschien kon ik iets groters gedaan hebben. maar, dit is ook goed, als ik gelukkig kan zijn met mezelf, zoals ik ben, dan zit het goed. met hoe ik ben als persoon; mijn ervaringen, trauma's, levenslessen; is dit het beste wat ik ervan heb gemaakt. voorzover ik weet, leven we maar één keer, dus waarom de hele tijd stilstaan bij wat we NIET gedaan hebben? plezier halen uit je leven, das het belangrijkste.
damn , is lang geworden. zal wel aan het uur liggen.
Matamata, ik weet het allemaal niet. Ik ben een perfectioniste met een drang naar zichzelf onderscheiden van de rest. Dat dóe ik al, omdat ik een redelijk afwijkend karakter heb. Maar dat bedoel ik niet. Ik wil iets betékenen. Mijn naam verbinden aan een bestseller. Een artikel van me gepubliceerd zijn. Djiez, voor mijn part Polen binnenvallen. Als kind was ik overal de beste in, ik kon goed tekenen, was muzikaal, ik kon heel snel lezen en schrijven, algebra en schaken beheerste ik toen andere kinderen nog met poppen speelden. En nu zijn die kinderen van toen afgestudeerd, hebben een leuke baan, een eigen huisje, een relatie en een fucking labrador die Boy heet. En daar zit ik dan, met 1001 ideeen die ik niet ten uitvoer durf te brengen. Bang dat men me weghoont. Bang dat als ik eens mijn best doe, ik niet eens de middenmoot haal. Bang dat ik wéér misluk. En ik wíl geen genoegen nemen met wat ik ben: een faalangstige miep met een angst voor alles wat met mensen te maken heeft, iemand zonder echte vrienden (al doe ik nu sommigen tekort eigenlijk), bang om mezelf te zijn omdat diegene gewoon geen leuk persoon is. Dát dus.
ik lees ook soms je stukjes toevallig en moet soms wel es lachen... je hebt humor en je bent creatief, dat is zeker.
nu over dit stukje: ik ben natuurlijk no where near as hoogbegaafd als jij, heb een iets meer dan gemiddelde intelligentie maar op school deed ik het wel goed, was redelijk succesvol. vooral naarmate ik ouder werd.
op de hogeschool dacht ook iedereen dat ik het goed zou doen later. toen ik afstudeerde, wist ik echter helemaal niet welke kant ik op wilde,wat ik echt wilde, mede door faalangst. heb een jaar gewoon niets gedaan, dan naar de grote stad verhuisd,op mn eentje, om uit te vinden wat ik echt wilde, om mezelf te ontdekken.mja, ging niet in 1-2-3, en nog altijd ben ik op zoek naar mezelf hoor. kutbaantjes gehad die me niets zeiden en terwijl denkend, is dit nu mijn leven? iedereen had (en ikzelf) toch altijd hoge verwachtingen van mij. de anderen, die minder goed scoorden op school, hebben nu wel goeie baantjes en kijk mij nu. allemaal door die faalangst en onzekerheid.
maar ondertussen heb ik wel gevonden wat me ligt...iets waar ik naar kan streven, ook al heb ik voor iets totaal anders gestudeerd (communicatie, optie journalistiek) en zou ik misschien (gezien mijn intelligentie en kunnen op school, iedereen die dacht, je kan het, je hebt talent) best wat hoger kunnen mikken en laat mn angst dat niet toe...had altijd veel interesse en aanleg voor psychologie maar mn angst weerhield me ook om dat te gaan studeren op de unief.
maar het feit dat ik nu wat heb om naar te streven , om eindelijk het gevoel te hebben dat ik wat heb bereikt...om later iets te gaan doen dat ik spannend en leuk vind..hoe belangrijk is het dan dat ik dan misschien wel psychologe had kunnen worden, of iets had kunnen doen in de radiowereld. misschien is dit juist meer mijn ding...misschien heb ik gewoon niet de juiste persoonlijkheid om als journaliste te werken, maybe it's just not me. dan doe je toch gewoon wat je leuk lijkt? waar je interesses liggen...je hoeft niet per se van alles...
heb ook veel momenten dat de twijfel toeslaat, maar heb oa hier op het forum het advies gekregen om gewoon te voelen en te ervaren en niet te oordelen. alles op je af laten komen en je gevoel volgen. die druk op jezelf hoeft helemaal niet. vroeger deed ik dat wel en voelde me ellendig, nu voel ik me veel beter.
ik ben ik, ik ben prima zoals ik ben... ook al ben ik maar simpel en doe ik simpele dingen. straks ga ik in de lucht vliegen en veel landen zien en er zullen kutdagen zijn maar ik ga ervan genieten en de wereld zien.
ook al heb ik niet op mn 25ste een heleboel bereikt. ik weet wie ik ben, als persoon. hoe lief, leuk, grappig, origineel , tof, enz... ik kan zijn. of hoe irritant, stom, vervelend...ik hoef mezelf niet meer te bewijzen. toen ik 'stuck' was in mn leven, dacht ik dat het wel moest. dat ik iets moest gaan betekenen. voelde me een loser. ik modderde wat aan, met mn faalangst en onzekerheid. pff. vroeger wilde ik trouwens ook dat ik boeken kon gaan schrijven en zo... ben geen literair talent, maar hou erg veel van boeken. wou ook dat ik een mooie zangstem had, maar dat is nu eenmaal niet zo. het is niet voor iedereen weggelegd. je hoeft niet alles in het leven... het lukt wel prima zo. wees blij met wat je wèl hebt. je lief poppengezicht en je intelligentie bv
je leeft maar één keer...het belangrijkste is om je goed te voelen, om plezier te hebben. natuurlijk wil je ook iets betekenen, wil niet bijna ieder mens dat? maar zodra je van het gevoel af bent, dat je per se iets groots moet doen, bv omdat je toch altijd de beste was op school, voel je je echt wel beter/lichter.
zoals iemand hierboven zei, er is altijd wel iemand die ergens beter in is dan jij. ja ik ben goed, en ja misschien kon ik iets groters gedaan hebben. maar, dit is ook goed, als ik gelukkig kan zijn met mezelf, zoals ik ben, dan zit het goed. met hoe ik ben als persoon; mijn ervaringen, trauma's, levenslessen; is dit het beste wat ik ervan heb gemaakt. voorzover ik weet, leven we maar één keer, dus waarom de hele tijd stilstaan bij wat we NIET gedaan hebben? plezier halen uit je leven, das het belangrijkste.
damn , is lang geworden. zal wel aan het uur liggen.
vrijdag 28 november 2008 om 05:49
fuck zeg! Heb ik me speciaal weer ingelogd en lang tering verhaal geschreven raak ik het kwijt vanwege mijn internetconnectie die wegviel. Opnieuw dan:
Twee jaar geleden kwam ik hier per toevel op het forum door het topic over betaalde sex. Op dat moment begon jij daar zo een beetje mee en ik herkende veel in jouw verhaal. Maar dan aan de andere kant: als hoerenloper. Maar van dezelfde leeftijd, allebei universitair student met een nihilistische inslag: alles gerechtvaardigd door het ontbreken van iedere moraal.
Opnieuw herkende ik mij erg in wat je hierboven schreef. Zo dacht ik ook over liefde, totdat ik een jaar geleden op de uni mijn huidige vriendin tegenkwam. Ik zal je alle zoetsappige details besparen maar zij is in dit geval wel dat "dekseltje'' voor mij. Ik heb het sterke gevoel dat zij bij mij hoort. Maar het is dus niet iemand zoals ik. Zij is in ongeveer alles mijn tegenpool: ze heeft sterke idealen, ze gelooft in god, ze heeft nog nooit drugs gebruikt etc. Ik daarintegen ben een hoerenloper geweest, gebruikte ik stelselmatig cocaine, vergokte ik geld etc. Hiervan weet zij vrij weinig. Ze weet in ieder geval niet van het hoerenlopen en ik zal dit haar ook nooit vertellen. Niet omdat zij mij daarom zou verlaten (ik weet zeker van niet) maar omdat ik haar daar onnodig pijn mee zou doen. Ik vind dat mijn verleden en haar verleden er niet toe doen. Bovendien stel ik mij levenswijze niet boven die van haar.
Maar goed, wat ik dus kwijt wil is dat ik er nu dus van overtuigd ben dat dit jou ook overkomt. Het is eigenlijk te cliche voor woorden en eignelijk schrijf ik dit met schaamte op. Maar het overkomt je op het moment dat je het t minst verwacht (nog zo een cliche). En in jou geval zou het weleens een burgerlul kunnen zijn (een echte tegenpool zoals in mijn geval)...
Twee jaar geleden kwam ik hier per toevel op het forum door het topic over betaalde sex. Op dat moment begon jij daar zo een beetje mee en ik herkende veel in jouw verhaal. Maar dan aan de andere kant: als hoerenloper. Maar van dezelfde leeftijd, allebei universitair student met een nihilistische inslag: alles gerechtvaardigd door het ontbreken van iedere moraal.
Opnieuw herkende ik mij erg in wat je hierboven schreef. Zo dacht ik ook over liefde, totdat ik een jaar geleden op de uni mijn huidige vriendin tegenkwam. Ik zal je alle zoetsappige details besparen maar zij is in dit geval wel dat "dekseltje'' voor mij. Ik heb het sterke gevoel dat zij bij mij hoort. Maar het is dus niet iemand zoals ik. Zij is in ongeveer alles mijn tegenpool: ze heeft sterke idealen, ze gelooft in god, ze heeft nog nooit drugs gebruikt etc. Ik daarintegen ben een hoerenloper geweest, gebruikte ik stelselmatig cocaine, vergokte ik geld etc. Hiervan weet zij vrij weinig. Ze weet in ieder geval niet van het hoerenlopen en ik zal dit haar ook nooit vertellen. Niet omdat zij mij daarom zou verlaten (ik weet zeker van niet) maar omdat ik haar daar onnodig pijn mee zou doen. Ik vind dat mijn verleden en haar verleden er niet toe doen. Bovendien stel ik mij levenswijze niet boven die van haar.
Maar goed, wat ik dus kwijt wil is dat ik er nu dus van overtuigd ben dat dit jou ook overkomt. Het is eigenlijk te cliche voor woorden en eignelijk schrijf ik dit met schaamte op. Maar het overkomt je op het moment dat je het t minst verwacht (nog zo een cliche). En in jou geval zou het weleens een burgerlul kunnen zijn (een echte tegenpool zoals in mijn geval)...
vrijdag 28 november 2008 om 07:21
quote:LolitaLempicka schreef op 28 november 2008 @ 03:42:
[...]
op de hogeschool dacht ook iedereen dat ik het goed zou doen later. toen ik afstudeerde, wist ik echter helemaal niet welke kant ik op wilde,wat ik echt wilde, mede door faalangst. heb een jaar gewoon niets gedaan, dan naar de grote stad verhuisd,op mn eentje, om uit te vinden wat ik echt wilde, om mezelf te ontdekken.mja, ging niet in 1-2-3, en nog altijd ben ik op zoek naar mezelf hoor. kutbaantjes gehad die me niets zeiden en terwijl denkend, is dit nu mijn leven? iedereen had (en ikzelf) toch altijd hoge verwachtingen van mij. de anderen, die minder goed scoorden op school, hebben nu wel goeie baantjes en kijk mij nu. allemaal door die faalangst en onzekerheid.
Of ik mezelf lees zeg. Fluitend door de lagere school heengerold, vervolgens VWO gedaan, twee jaar niet naar school geweest (geen zin, ik hou niet van dat schoolse en ben vrij autodidact) maar wel diploma gehaald. Kortom, ben niet dom en iedereen zag dan ook een gouden carrière in het verschiet. En toen... ging ik zwalken. Geen idee wat ik wilde gaan doen, dus deed ik maar rechten. Had arts willen worden, maar ben geen bèta en moest natuur- en scheikunde laten vallen, dus arts kon ik vergeten.
Rechtenstudie, geen donder aan. Relatie knalde, geldproblemen, studie afgebroken, gaan werken. Zo'n beetje overal en nergens gewoond, twee baantjes om de schulden af te lossen, paar foute vriendjes gehad en uiteindelijk aan één daarvan blijven plakken. Schulden waren inmiddels weg, vond een vaste baan. Deze is op MBO-niveau, geen wereldsalaris, redelijk leuk werk. Presteer voor geen meter, na twee maal recidiverende depressie, relatieproblemen en moeite met omgaan met mensen.
M'n huis is af en toe net een slagveld, ik begrijp niet hoe andere mensen een baan hebben en hun huis bij kunnen houden. Op m'n werk presteer ik nu wel iets beter, maar ik begrijp eerlijk gezegd m'n baas niet dat 'ie me keer op keer een kans gegeven heeft. Wel is er weinig toekomstperspectief op m'n werk, of ik zou richting leidinggevende moeten klimmen- laatste wat ik wil (hell, kan mezelf al geeneens leiding geven..)
Kom nét rond (geef teveel geld uit denk ik), en tja dan vind ik oude loonstroken van mijn vader.. Die op mijn leeftijd gewoon een keer of vijf zoveel verdiende als ik nu, en ik spreek dan over halverwege jaren '80. Ik heb iets verkeerds gedaan, maar wat? Probeer een eigen schrijftoko van de grond te krijgen, heb ook paar opdrachtgevers, maar ben te onzeker/faalangstig om werkelijk te netwerken en zou ook niet weten hoe dat moet. Heb alleen een VWO-dipoma en diploma's van opleidingen op m'n werk, dus als ik m'n baan kwijt zou raken vraag ik me af of ik ooit nog ergens aangenomen word.
En hell, de potentie is er. Komt er alleen niet uit, op de een of andere manier.
Damn.
[...]
op de hogeschool dacht ook iedereen dat ik het goed zou doen later. toen ik afstudeerde, wist ik echter helemaal niet welke kant ik op wilde,wat ik echt wilde, mede door faalangst. heb een jaar gewoon niets gedaan, dan naar de grote stad verhuisd,op mn eentje, om uit te vinden wat ik echt wilde, om mezelf te ontdekken.mja, ging niet in 1-2-3, en nog altijd ben ik op zoek naar mezelf hoor. kutbaantjes gehad die me niets zeiden en terwijl denkend, is dit nu mijn leven? iedereen had (en ikzelf) toch altijd hoge verwachtingen van mij. de anderen, die minder goed scoorden op school, hebben nu wel goeie baantjes en kijk mij nu. allemaal door die faalangst en onzekerheid.
Of ik mezelf lees zeg. Fluitend door de lagere school heengerold, vervolgens VWO gedaan, twee jaar niet naar school geweest (geen zin, ik hou niet van dat schoolse en ben vrij autodidact) maar wel diploma gehaald. Kortom, ben niet dom en iedereen zag dan ook een gouden carrière in het verschiet. En toen... ging ik zwalken. Geen idee wat ik wilde gaan doen, dus deed ik maar rechten. Had arts willen worden, maar ben geen bèta en moest natuur- en scheikunde laten vallen, dus arts kon ik vergeten.
Rechtenstudie, geen donder aan. Relatie knalde, geldproblemen, studie afgebroken, gaan werken. Zo'n beetje overal en nergens gewoond, twee baantjes om de schulden af te lossen, paar foute vriendjes gehad en uiteindelijk aan één daarvan blijven plakken. Schulden waren inmiddels weg, vond een vaste baan. Deze is op MBO-niveau, geen wereldsalaris, redelijk leuk werk. Presteer voor geen meter, na twee maal recidiverende depressie, relatieproblemen en moeite met omgaan met mensen.
M'n huis is af en toe net een slagveld, ik begrijp niet hoe andere mensen een baan hebben en hun huis bij kunnen houden. Op m'n werk presteer ik nu wel iets beter, maar ik begrijp eerlijk gezegd m'n baas niet dat 'ie me keer op keer een kans gegeven heeft. Wel is er weinig toekomstperspectief op m'n werk, of ik zou richting leidinggevende moeten klimmen- laatste wat ik wil (hell, kan mezelf al geeneens leiding geven..)
Kom nét rond (geef teveel geld uit denk ik), en tja dan vind ik oude loonstroken van mijn vader.. Die op mijn leeftijd gewoon een keer of vijf zoveel verdiende als ik nu, en ik spreek dan over halverwege jaren '80. Ik heb iets verkeerds gedaan, maar wat? Probeer een eigen schrijftoko van de grond te krijgen, heb ook paar opdrachtgevers, maar ben te onzeker/faalangstig om werkelijk te netwerken en zou ook niet weten hoe dat moet. Heb alleen een VWO-dipoma en diploma's van opleidingen op m'n werk, dus als ik m'n baan kwijt zou raken vraag ik me af of ik ooit nog ergens aangenomen word.
En hell, de potentie is er. Komt er alleen niet uit, op de een of andere manier.
Damn.
anoniem_10333 wijzigde dit bericht op 28-11-2008 07:22
Reden: tikvaut
Reden: tikvaut
% gewijzigd
vrijdag 28 november 2008 om 07:47
vrijdag 28 november 2008 om 08:32
quote:Digitalis schreef op 27 november 2008 @ 21:59:
ZIt nu iig even in de kutmodus. Bedankt Koor, Soundpost, Matamata en anderen, maar ik trek me iets wat me net ter orgen is gekomen weer bijzonder aan.
En nee, ik hoef daar voor geen knuffels en schoppen onder den hol.
Complimenten voor deze post. Zo is het precies: je voelt je kut. En het heeft geen zin om dat recht te knuffelen of te schoppen.
Ik hoop dat je inmiddels in wat rustiger vaarwater zit.
ZIt nu iig even in de kutmodus. Bedankt Koor, Soundpost, Matamata en anderen, maar ik trek me iets wat me net ter orgen is gekomen weer bijzonder aan.
En nee, ik hoef daar voor geen knuffels en schoppen onder den hol.
Complimenten voor deze post. Zo is het precies: je voelt je kut. En het heeft geen zin om dat recht te knuffelen of te schoppen.
Ik hoop dat je inmiddels in wat rustiger vaarwater zit.
vrijdag 28 november 2008 om 09:09
quote:Digitalis schreef op 27 november 2008 @ 22:58:
Dankje Lieverd, maar het zal voor de volgende keer zijn. Aen een jankende suicidale muts heb je vrij weinig.
Xcuse me?
WTF Digi.....Suicidaal zeggen te zijn en dan een afspraak voor volgende week er achteraan plakken? Kom op nou zeg! Hoe bedoel je dat? Misschien voor jou gewoon een uitspraak maar ik verloor drie mensen aan suïcide en ik heb zelf drie pogingen tot gedaan. Gebruik dat woord alsjeblieft niet als je er niks mee bedoelt en je weet waarom ik dit schrijf, aan jou.
Sorry hoor, maar als jij zoiets zegt gaan bij mij de haren in mijn nek omhoog staan. Moeten we ons zorgen maken? Zeg dat dan gewoon mop, niet zo casual gaan doen over dat onderwerp, daar krijg ik de rillingen van. Hoe erg is het met je? Heeft Yasmijn gelijk? Glij je af?
Dankje Lieverd, maar het zal voor de volgende keer zijn. Aen een jankende suicidale muts heb je vrij weinig.
Xcuse me?
WTF Digi.....Suicidaal zeggen te zijn en dan een afspraak voor volgende week er achteraan plakken? Kom op nou zeg! Hoe bedoel je dat? Misschien voor jou gewoon een uitspraak maar ik verloor drie mensen aan suïcide en ik heb zelf drie pogingen tot gedaan. Gebruik dat woord alsjeblieft niet als je er niks mee bedoelt en je weet waarom ik dit schrijf, aan jou.
Sorry hoor, maar als jij zoiets zegt gaan bij mij de haren in mijn nek omhoog staan. Moeten we ons zorgen maken? Zeg dat dan gewoon mop, niet zo casual gaan doen over dat onderwerp, daar krijg ik de rillingen van. Hoe erg is het met je? Heeft Yasmijn gelijk? Glij je af?
vrijdag 28 november 2008 om 10:15
vrijdag 28 november 2008 om 10:31
quote:heejhallo schreef op 28 november 2008 @ 01:58:
Trouwens, ik herinner me weer dat je ook Biblebelt bred bent? Toch? Ik kan best met mijn ouders, heb ook veel van ze geleerd, maar god o god, emoties tonen? Over gevoelens praten? Jezelf kunnen zijn en ontdekken wie je bent? Daar heeft het nogal geschort aan in mijn opvoeding, dus ik vroeg me af of jij dat ook hebt gehad zo. Ik grap meestal met mijn zus en broer dat ik mijn eigen emotionele opvoeding heb moeten doen. Nog steeds (en het is echt niet dat ik ze niet graag bezoek hoor) als ik bij mijn ouders, in het oude dorp ben hangt er zo'n verstikkende zweem van "vooral in het stramien blijven" over alles. Daar baal ik dan weer zo van, alsof ik nog steeds niet de ruimte mag hebben om mezelf te zijn. Kan er zelfs misselijk van worden als ik er aan denk.
Soms wordt ik er ook boos over. Ben ik jaloers op mensen die wel een 'normale' opvoeding hebben gehad, terwijl ik me er dan ook voor schaam, omdat ik toch ook weer niet mishandeld werd oid.
Maar goed, ik weet dus dat ik het mezelf echt heb moeten leren (ben lerende natuurlijk), die emotiedingen.
IK begrijp je Heejhallo. Bij ons thuis werd ook nooit over emoties gepraat. Dat was voor zwakkelingen. Desondanks heb ik geen jeugdtrauma opgelopen, ben niet mishandeld of iets dergelijks. Wel heb ik wel degelijk een trauma opgelopen ten gevolge van mijn puberteit. Ik heb zes jaar lang niet met mijn vader gepraat en kon nergens heen met mijn rotgevoelens.
Maar tegenwoordig is de relatie met mijn ouders heel goed. Ze zijn milder geworden. De tranen springen nog in mijn ogen als ik denk aan die keer dat mijn vader -de sterkste man die ik ken- mijn hand vasthield, niets zei en huilde (maar een enkele traan, want Echte Mannen huilen niet). Dat was na mijn CENSUURpoging.
Ja Leo, ik glijd enigszins af. Het heeft ook met mijn fysieke toestand te maken, want ik ben al een tijd lang ziek. Van dit weer word ik nogal down en er is in de afgelopen maanden nogal veel gebeurd. Ik ben weer afgewezen door een man die mij eerst helemaal de hemel inprees, maar me vervolgens liet barsten. Het laatste wat ik van hem hoorde is dit: Ik belde hem omdat ik me niet goed voelde, down dus. Zijn reactie: Sorry, heb ik echt geen zin in. En de hoorn erop. Alsof mijn emoties niet bestonden, alsof ík niet bestond. Ik heb dit voor me willen houden, maar ik heb dus toen weer een CENSUURpoging gedaan, heb in coma gelegen en het maar net gered. Ik schaam me ervoor. De reactie daarop van mijn kant was er eentje van totaal niets doen. Ik was compleet afgestompt, huilen kon ik niet meer en alles kon me gestolen worden. Ik liep in ouwe lompen, at bijna niet meer en gebruikte geen make up (dat voor zo'n ijdeltuit als ik). Maar ik ben wel resoluut gestopt met de tranquilizers, met alcohol (nu drink ik weer af en toe en in kleine hoeveelheden) en met coke. Ik heb een nieuw huis weten te regelen. Na bijna 3 maanden ben ik weer voor het eerst uitgeweest, met een vriend naar de bios. Ik heb in die tijd mijn telefoon uitgezet, ik reageerde niet op mails. Ik was een echte kluizenaar geworden.
Nu ben ik aan het opkrabbelen. Ik heb laatst nog wat gedronken met een vriendin, ben naar mijn ouders in NL geweest en heb Mastermind (die in de buurt van mijn ouders woont) opgezocht en dat was als vanouds gezellig. Maar het is nog niet goed. Ik ga vandaag naar de psychiater.
Trouwens, ik herinner me weer dat je ook Biblebelt bred bent? Toch? Ik kan best met mijn ouders, heb ook veel van ze geleerd, maar god o god, emoties tonen? Over gevoelens praten? Jezelf kunnen zijn en ontdekken wie je bent? Daar heeft het nogal geschort aan in mijn opvoeding, dus ik vroeg me af of jij dat ook hebt gehad zo. Ik grap meestal met mijn zus en broer dat ik mijn eigen emotionele opvoeding heb moeten doen. Nog steeds (en het is echt niet dat ik ze niet graag bezoek hoor) als ik bij mijn ouders, in het oude dorp ben hangt er zo'n verstikkende zweem van "vooral in het stramien blijven" over alles. Daar baal ik dan weer zo van, alsof ik nog steeds niet de ruimte mag hebben om mezelf te zijn. Kan er zelfs misselijk van worden als ik er aan denk.
Soms wordt ik er ook boos over. Ben ik jaloers op mensen die wel een 'normale' opvoeding hebben gehad, terwijl ik me er dan ook voor schaam, omdat ik toch ook weer niet mishandeld werd oid.
Maar goed, ik weet dus dat ik het mezelf echt heb moeten leren (ben lerende natuurlijk), die emotiedingen.
IK begrijp je Heejhallo. Bij ons thuis werd ook nooit over emoties gepraat. Dat was voor zwakkelingen. Desondanks heb ik geen jeugdtrauma opgelopen, ben niet mishandeld of iets dergelijks. Wel heb ik wel degelijk een trauma opgelopen ten gevolge van mijn puberteit. Ik heb zes jaar lang niet met mijn vader gepraat en kon nergens heen met mijn rotgevoelens.
Maar tegenwoordig is de relatie met mijn ouders heel goed. Ze zijn milder geworden. De tranen springen nog in mijn ogen als ik denk aan die keer dat mijn vader -de sterkste man die ik ken- mijn hand vasthield, niets zei en huilde (maar een enkele traan, want Echte Mannen huilen niet). Dat was na mijn CENSUURpoging.
Ja Leo, ik glijd enigszins af. Het heeft ook met mijn fysieke toestand te maken, want ik ben al een tijd lang ziek. Van dit weer word ik nogal down en er is in de afgelopen maanden nogal veel gebeurd. Ik ben weer afgewezen door een man die mij eerst helemaal de hemel inprees, maar me vervolgens liet barsten. Het laatste wat ik van hem hoorde is dit: Ik belde hem omdat ik me niet goed voelde, down dus. Zijn reactie: Sorry, heb ik echt geen zin in. En de hoorn erop. Alsof mijn emoties niet bestonden, alsof ík niet bestond. Ik heb dit voor me willen houden, maar ik heb dus toen weer een CENSUURpoging gedaan, heb in coma gelegen en het maar net gered. Ik schaam me ervoor. De reactie daarop van mijn kant was er eentje van totaal niets doen. Ik was compleet afgestompt, huilen kon ik niet meer en alles kon me gestolen worden. Ik liep in ouwe lompen, at bijna niet meer en gebruikte geen make up (dat voor zo'n ijdeltuit als ik). Maar ik ben wel resoluut gestopt met de tranquilizers, met alcohol (nu drink ik weer af en toe en in kleine hoeveelheden) en met coke. Ik heb een nieuw huis weten te regelen. Na bijna 3 maanden ben ik weer voor het eerst uitgeweest, met een vriend naar de bios. Ik heb in die tijd mijn telefoon uitgezet, ik reageerde niet op mails. Ik was een echte kluizenaar geworden.
Nu ben ik aan het opkrabbelen. Ik heb laatst nog wat gedronken met een vriendin, ben naar mijn ouders in NL geweest en heb Mastermind (die in de buurt van mijn ouders woont) opgezocht en dat was als vanouds gezellig. Maar het is nog niet goed. Ik ga vandaag naar de psychiater.
vrijdag 28 november 2008 om 10:40
quote:Digitalis schreef op 28 november 2008 @ 10:15:
Sorry lieve Leo,
Het was een knap staaltje van mijn zwartgallige cynisme. Ik bedoelde er niets mee en ben niet suicidaal. Er waren wat dingen gebeurd die ik me heel erg aantrek. Het spijt me oprecht als ik je hebt gekwetst met die ondoordachte opmerking. Kun je me vergeven?Digi, ik wil je liever niet terechtwijzen ofzo, maar lees de laatste mail van ons nog eens? De post waar Eleonora op doelt gaat weer akelig dezelfde kant uit. Lees je berichten nog eens door, voor je ze post...
Sorry lieve Leo,
Het was een knap staaltje van mijn zwartgallige cynisme. Ik bedoelde er niets mee en ben niet suicidaal. Er waren wat dingen gebeurd die ik me heel erg aantrek. Het spijt me oprecht als ik je hebt gekwetst met die ondoordachte opmerking. Kun je me vergeven?Digi, ik wil je liever niet terechtwijzen ofzo, maar lees de laatste mail van ons nog eens? De post waar Eleonora op doelt gaat weer akelig dezelfde kant uit. Lees je berichten nog eens door, voor je ze post...
vrijdag 28 november 2008 om 11:06
Ik wil je het best prive schrijven, maar niet hier. Dit is niet de juiste plaats ervoor. Maar geloof me nu maar, zo simpel ligt het allemaal niet. Je ken me tenslotte ook helemaal niet en zo'n extreem hard oordeel vellen doet me pijn. Ik wil er verder niets over kwijt hier, enkel dit: terugkerende zware depressies met randpsychoses. En dan is het misschien geen 'legitieme' reden, maar wel begrijpelijk vanuit de pathalogie.
Ik heb dat echt nooit gedaan om aandacht te trekken of omdat ik geen nieuwe pony voor mijn verjaardag kreeg hoor!
En ik il ook geen ban, dus stuur me liever een privéberichtje, als je niet genoeg van me walgt.
Ik heb dat echt nooit gedaan om aandacht te trekken of omdat ik geen nieuwe pony voor mijn verjaardag kreeg hoor!
En ik il ook geen ban, dus stuur me liever een privéberichtje, als je niet genoeg van me walgt.
