Relaties
alle pijlers
Eert uw vader en uw moeder, het 6e gebod.
donderdag 5 juni 2008 om 13:41
Wat een moeilijk onderwerp vind ik dit.
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
Een ander topic hier heeft me al eerder deze week aan het denken gezet. Vanochtend zag ik een tweede verschijnen waarin ouders voorkomen. Een verbitterde vader, een jaloerse moeder.
Ik herken mijzelf in verschillende gevoelens die hier op de relatiepijler besproken worden, af en toe wordt ik moe van mezelf: ja hoor, ik heb dat óók weer, kan bijna overal wel een duit in het zakje doen.
Op dit moment zit ik in een periode van mijn leven dat ik over heel veel dingen nadenk. Dingen die gebeurd zijn, 5 jaar terug, 10 jaar terug, maar ook die van veel eerder, uit mijn kindertijd, vanaf een jaar of 6,7 zelfs.
Ik heb zelfs een herrinnering van toen ik baby was, die bij navraag ook bleek te kloppen.
Als kind groei je bij je ouders op, neem je alles wat er gebeurt aan voor gewoon, en dat dat bij iedereen wel zo zal zijn.
Ik was supergehecht aan mijn ouders, ik had de liefste ouders, de beste moeder, was altijd heel gelukkig met ze.
Nu ik ouder ben en een stuk meer weet, zie ik dingen die niet klopten in mijn jeugd, mijn opvoeding. Aan mijn ouders dus.
Dingen die je als ouder gewoon niet doet, maar ook als mens in je dagelijkse doen en laten niet.
Wat dat betreft voel ik me verraden door mijn ouders; hoe kun je zo met een argeloos kind omgaan. Hoe kun je als volwassene zo in het leven staan?
Waren kinderen in die tijd een vanzelfsprekend iets in een huwelijk, groot werden ze vanzelf wel?
Ook nu, ten opzichte van mijn kinderen die af en toe met hun ogen rollen wanneer mijn ouders weer eens iets doen zoals ze doen. Ik leg ze dan uit, vergoeilijkend, laat oop en oom nou maar, ze zijn oud, zien het niet zoals wij, bladibla...
maar even later denk ik, nee Pereltje, bescherm ze maar nu, maar vroeger toen ze jong en flexibel hadden moeten zijn, en niet zo star en eigengereid, waren ze dat óók niet.
En dan komt het: ik weet weer hoe dit was, hoe dat gegaan is, én dat er nou niemand is geweest die het zag!
Al opgroeiende en kennis makende met andere mensen, andere gezinnen, zag ik in ieder geval dat het anders was, had ontzag voor hoe het er aan toe ging, maar voelde me er mijlenver van verwijderd. In die tijd droomde ik ook regelmatig dat ik geboren was in het gezin van een oom van mij, waar het altijd gezellig was. Ik droomde altijd dat ik dan met mijn tante aan de afwas stond en dat we allerlei dingen bespraken. Of dat ik door straten liep en de huizen inkeek bij welk gezin ik me prettig zou voelen.
Dit klinkt trouwens wel een stuk meer dan het voor mij op dat moment was hoor, 't was meer gewoon, eigenlijk.
Maar: als ik nu zelfs het miniemste idee zou hebben dat een van mijn kinderen deze gevoelens had, zou dat me zó veel pijn doen, terwijl mijn ouders niet eens wisten wat er in me omging.
Ik moedig mijn kinderen af en toe tot over hun vervelingsgrens aan te zeggen wat ze vinden, vooral ermee naar buiten te komen als er iets ze niet bevalt. Ik zeg er dan wel gelijk bij dat dat niet betekent dat ik dingen zeker ga terugdraaien, ze kunnen wel een uitgebreide uiteenzetting krijgen van het WAAROM, maar ik ben wel de baas. Ben ik gevoelig voor hun argumenten, geef ik natuurlijk wel toe...
Soms vraag ik me af of mijn ouders wel 100% goed bij hun hoofd waren/zijn. Dit is geen grapje, ik kan daar echt wel serieus over nadenken.
Is het domheid, naïviteit?
Hoe komt het dat ik gekomen ben waar ik ben? < nu voel ik me weer arrogant.
Dat ik me die dingen afvraag bezorgt me dan wel een schuldgevoel, stop het weer gauw weg.
Dit was een enorme aanloop naar de vraag die ik eigenlijk wil stellen: hadden jullie een ander beeld bij je kindertijd/ouders dan dat het in werkelijkheid achteraf blijkt te zijn?
vrijdag 28 november 2008 om 21:14
MM, fijn dat je je hier genoeg op je gemak voelt om je verhaal te vertellen. Ik vind je heel helder klinken, je hebt al behoorlijk wat inzicht in je eigen gedrag en waar het vandaan komt. Ik heb zelf veel aan dit topic gehad (en nog steeds), geeft soms weer nieuwe inzichten, dus ik hoop dat dit voor jou ook zo zal zijn. En er komt vast nog een keer een meet, dan kun je er ook bij zijn .
Hanke, je hebt je deze week dus niet eens figuurlijk maar letterlijk blootgegeven .
GL, het blijft onrustig dus met je moeder, vervelend.
Face, nogmaals heel veel sterkte morgen .
En hoe is het met de rest? Allemaal een fijn weekend.
Hanke, je hebt je deze week dus niet eens figuurlijk maar letterlijk blootgegeven .
GL, het blijft onrustig dus met je moeder, vervelend.
Face, nogmaals heel veel sterkte morgen .
En hoe is het met de rest? Allemaal een fijn weekend.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
vrijdag 28 november 2008 om 22:24
Lieve Face, wilde je nog even een dikke geven en heel veel sterkte morgen.
MM, fijn dat je het topic dan toch nog gevonden hebt. Ik heb zelf heel veel aan het lezen en af en toe schrijven hier en ik hoop dat dat voor jou ook zo zal werken. Idd jammer dat je de meeting net gemist hebt maar da's misschien een goede reden om gauw weer wat af te spreken, dames??
voor iedereen hier en een fijn weekend!
MM, fijn dat je het topic dan toch nog gevonden hebt. Ik heb zelf heel veel aan het lezen en af en toe schrijven hier en ik hoop dat dat voor jou ook zo zal werken. Idd jammer dat je de meeting net gemist hebt maar da's misschien een goede reden om gauw weer wat af te spreken, dames??
voor iedereen hier en een fijn weekend!
zaterdag 29 november 2008 om 12:05
Ik ga iets engs doen. Mijn gevoel opschrijven. Aangemoedigd door de postings van jullie allemaal. Ik kan ivm herkenbaarheid niet mijn hele verhaal opschrijven (schaam me ergens gewoon nog erg) maar de behoefte om even luisterend oog/oor te krijgen.
Mijn gevoel: eenzaamheid. Een gevoel waar je je in deze maatschappij bijna voor moet schamen. Jarenlang hoor ik hoe sterk ik wel niet ben.. Hoe sterk ik overkom. Sterk? Sterk? Dat word je vanzelf als je altijd op jezelf moest terugvallen. Als mensen het hebben over ouders...ik ken dat gewoon niet. En voor het eerst in mijn leven kan ik het feit onder ogen zien dat ik altijd mijn eigen ouder ben geweest. De tranen blijven stromen. Mamma of pappa heb ik nooit in de mond kunnen nemen. Moeder en vader, zo noem ik ze. Mijn vader is overleden mijn moeder leeft nog. Maar ik heb nooit een moeder gehad. En ik voel de pijn intenser dan ooit. Ik kijk terug op het verleden en voel de ballast van altijd maar sterk blijven.
Ik wil niet sterk zijn, ik wil een arm om me heen, een luisterend oor. Iemand die snapt waar ik doorheen ga. IK kan ook niet meer sterk zijn, daarmee verloochen ik mezelf. De laatste tijd voel ik me weer zo alleen. Ik heb alle mensen die niet goed voor me zijn uit mijn leven verbannen. En hier zit ik, alleen en niemand om even mijn gevoel te delen. Niemand die ik even kan bellen. Dat doet pijn. Was ik eerst blij en opgelucht dat ik voor mezelf opkwam (giftige relaties beeindigd) nu voel ik de leegte. Klinkt erg zielig allemaal en zo voel ik me ook. Soms denk ik bij mezelf: mag je ook es een keer? Mag je ook es een keer gewoon zielig zijjn? En dat toelaten. Het toelaten van zoveel teleurstellingen en het toegeven aan mezelf hoezeer dat er in gehakt heeft.
Het toegeven alleen al.....
Sterk. Ik wil het niet eens meer zijn.
Mijn gevoel: eenzaamheid. Een gevoel waar je je in deze maatschappij bijna voor moet schamen. Jarenlang hoor ik hoe sterk ik wel niet ben.. Hoe sterk ik overkom. Sterk? Sterk? Dat word je vanzelf als je altijd op jezelf moest terugvallen. Als mensen het hebben over ouders...ik ken dat gewoon niet. En voor het eerst in mijn leven kan ik het feit onder ogen zien dat ik altijd mijn eigen ouder ben geweest. De tranen blijven stromen. Mamma of pappa heb ik nooit in de mond kunnen nemen. Moeder en vader, zo noem ik ze. Mijn vader is overleden mijn moeder leeft nog. Maar ik heb nooit een moeder gehad. En ik voel de pijn intenser dan ooit. Ik kijk terug op het verleden en voel de ballast van altijd maar sterk blijven.
Ik wil niet sterk zijn, ik wil een arm om me heen, een luisterend oor. Iemand die snapt waar ik doorheen ga. IK kan ook niet meer sterk zijn, daarmee verloochen ik mezelf. De laatste tijd voel ik me weer zo alleen. Ik heb alle mensen die niet goed voor me zijn uit mijn leven verbannen. En hier zit ik, alleen en niemand om even mijn gevoel te delen. Niemand die ik even kan bellen. Dat doet pijn. Was ik eerst blij en opgelucht dat ik voor mezelf opkwam (giftige relaties beeindigd) nu voel ik de leegte. Klinkt erg zielig allemaal en zo voel ik me ook. Soms denk ik bij mezelf: mag je ook es een keer? Mag je ook es een keer gewoon zielig zijjn? En dat toelaten. Het toelaten van zoveel teleurstellingen en het toegeven aan mezelf hoezeer dat er in gehakt heeft.
Het toegeven alleen al.....
Sterk. Ik wil het niet eens meer zijn.
zaterdag 29 november 2008 om 12:22
Ik begrijp het Sensy. En goed dat je het hier opschrijft .
Altijd maar sterk zijn.... gun jezelf je crashmomenten. Natuurlijk mag je je tranen uit je ogen en de kilte in je hart eruit huilen.
Alle tranen die toen niet konden vloeien. Alle kracht die je telkens bij elkaar moest rapen om te zorgen dat je onkwetsbaar leek. Dat je alles aankon. Dat ze jou niet gek of verscheurd konden maken. En je hart breekt en breekt en breekt. Maar ze zullen het niet zien. Want dan breken zij het echt voor je. En dat kan niet, mag niet. Dat recht heb jij alleen.
Het fijne is: het hoeft niet meer. Je mag nu huilen. Je mag kwetsbaar zijn. Je kunt jezelf verdedigen ook al ben je een open wond bij tijd en wijle. Je bent niet langer dat kind dat er niets van begreep maar uitstekend wist dat het in gevaar was. Je bent nu hooguit in gevaar van jezelf. Door jezelf te blijven dwingen, te blijven verdedigen tegen de stroom van verdriet.
Stort maar in. Hou jezelf vast. Wees op je zwakst. Je staat vanzelf weer een keer op zonder jezelf te forceren of te dwingen. Je hebt teveel echte kracht en overlevingsinstinct om te blijven liggen, daar hoef je niet bang voor te zijn. Dus laat het gaan, laat het los.
PS Ik stuur je een berichtje. Kijk maar of je er wat mee kunt .
Altijd maar sterk zijn.... gun jezelf je crashmomenten. Natuurlijk mag je je tranen uit je ogen en de kilte in je hart eruit huilen.
Alle tranen die toen niet konden vloeien. Alle kracht die je telkens bij elkaar moest rapen om te zorgen dat je onkwetsbaar leek. Dat je alles aankon. Dat ze jou niet gek of verscheurd konden maken. En je hart breekt en breekt en breekt. Maar ze zullen het niet zien. Want dan breken zij het echt voor je. En dat kan niet, mag niet. Dat recht heb jij alleen.
Het fijne is: het hoeft niet meer. Je mag nu huilen. Je mag kwetsbaar zijn. Je kunt jezelf verdedigen ook al ben je een open wond bij tijd en wijle. Je bent niet langer dat kind dat er niets van begreep maar uitstekend wist dat het in gevaar was. Je bent nu hooguit in gevaar van jezelf. Door jezelf te blijven dwingen, te blijven verdedigen tegen de stroom van verdriet.
Stort maar in. Hou jezelf vast. Wees op je zwakst. Je staat vanzelf weer een keer op zonder jezelf te forceren of te dwingen. Je hebt teveel echte kracht en overlevingsinstinct om te blijven liggen, daar hoef je niet bang voor te zijn. Dus laat het gaan, laat het los.
PS Ik stuur je een berichtje. Kijk maar of je er wat mee kunt .
zaterdag 29 november 2008 om 12:33
zaterdag 29 november 2008 om 12:50
Hi Sensy, blij dat jij ook je gevoel hier komt opschrijven. Werkt helend hè, om het alleen al te mogen delen? Want je mag kwetsbaar zijn, en verdrietig... Echt sterk zijn zij die ook kwetsbaar durven te zijn... In de bodem van je verdriet ligt het zaadje voor iets moois, een nieuw begin, een gereinigde ziel. Je voelt je eenzaam en alleen, maar je bent niet alleen. Hier op het forum zijn er luisterende oren en lezende ogen voor je, een arm om je heen (al is het dan virtueel) en mensen die je begrijpen en met je meeleven. Schrijf alsjeblieft alles op wat je kwijt wil, geef toe aan je verdriet als je dat nodig hebt. Het is okee.
Dikke voor jou, en natuurlijk ook voor Face die vandaag haar vader gaat begraven. Face, heel veel sterkte en ik leef met je mee (f)
Dikke voor jou, en natuurlijk ook voor Face die vandaag haar vader gaat begraven. Face, heel veel sterkte en ik leef met je mee (f)
zaterdag 29 november 2008 om 13:09
zaterdag 29 november 2008 om 13:17
Ja, wij kennen elkaar al van dat andere topic, Sensy. Weet wat je bedoelt. Ben "blij" te lezen dat de sluizen nog iets verder open zijn gegaan, kracht bestaat alleen maar bij de gratie van het ook zwak kunnen en durven te zijn. Juist in je zwakte ligt je grootste kracht!
En echt, je bent NIET alleen. Er is hier ruimte voor jou om te huilen, te praten, te schreeuwen voor mijn part. Niemand veroordeelt je omdat je een keer toe durft te geven aan je verdriet. Juist je pijn onder ogen zien, er doorheen gaan, daar is kracht en moed voor nodig!
Als je iemand nodig hebt, of iets wilt schrijven wat je niet op het forum kwijt wil, dan kan je mij (maar ook anderen, dat weet ik zeker) een PM sturen. Hell, al sta je bij mij op de stoep dan vind ik dat nog prima, sterker nog, ik zal je met open armen ontvangen! Ik ken je niet irl, maar ik meen dit desondanks van harte.
Dikke voor jou
En echt, je bent NIET alleen. Er is hier ruimte voor jou om te huilen, te praten, te schreeuwen voor mijn part. Niemand veroordeelt je omdat je een keer toe durft te geven aan je verdriet. Juist je pijn onder ogen zien, er doorheen gaan, daar is kracht en moed voor nodig!
Als je iemand nodig hebt, of iets wilt schrijven wat je niet op het forum kwijt wil, dan kan je mij (maar ook anderen, dat weet ik zeker) een PM sturen. Hell, al sta je bij mij op de stoep dan vind ik dat nog prima, sterker nog, ik zal je met open armen ontvangen! Ik ken je niet irl, maar ik meen dit desondanks van harte.
Dikke voor jou
zaterdag 29 november 2008 om 13:33
Da's nou het fijne van dit forum. Bij al dat geploeter door modder, moerassen, de bergen op enz tref je elkaar zotussendoor eens ergens .
Het kan zo alleen voelen. Maar je bent niet helemaal alleen. Er zijn meer mensen die het echt begrijpen en met je meeleven. Dat is absoluut een helend inzicht geweest voor mij hier. En dat blijft een troostrijke gedachte.
Sensy, nog een berichtje voor je .
Het kan zo alleen voelen. Maar je bent niet helemaal alleen. Er zijn meer mensen die het echt begrijpen en met je meeleven. Dat is absoluut een helend inzicht geweest voor mij hier. En dat blijft een troostrijke gedachte.
Sensy, nog een berichtje voor je .
zaterdag 29 november 2008 om 15:57
Sensy, wat goed dat je verhaal durft te delen. En ontzettend fijn dat je toe durft te geven aan je kwetsbaarheid. Het is onzettend herkenbaar wat je schrijft. Altijd maar sterk zijn, altijd maar doorgaan. Maar het breekt je een keer op en dat punt heb je bereikt. Ik heb dat punt bijna twee jaar geleden ook gehad en wat een eye-opener. Ga gewoon mee met je gevoel, niks mis met open sluizen.
En helemaal eens met Feli, ook al voel je je nu alleen, je bent het niet. Veel herkenning, begrip en medeleven hier, dus deel vooral wat je graag kwijt wilt.
En helemaal eens met Feli, ook al voel je je nu alleen, je bent het niet. Veel herkenning, begrip en medeleven hier, dus deel vooral wat je graag kwijt wilt.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
zaterdag 29 november 2008 om 16:01
Even kort,
Het was vreselijk, ik heb hem toch gezien,de kist was toch an public open voor familie van ver.
Ik schrok en raakte geheel in paniek.
Heb hem een kus gegeven en zijn grote handen geaait.Had ik het maar niet gedaan,maar dan had ik gedacht had ik het maar wel gedaan.het kon dus mijn drang om het wel te doen overwon.
Nu het achter de rug is en we hem hebben weg mogen brengen kan ik het langzaam loslaten het beeld.
Zal nog wel tijd in beslag nemen de eerstkomende tijd.
Voorjaar met middelste zoon heen om de libelle te bevestigen.
Ja het was heftig maar het is goed en rustig verlopen.
Sency,herkenning je eenzaam voelen.
Zo enorm eenzaam.
Maar hier kunnen we steun krijgen.Tot nu toe haal ik enorm veel steun weg van jullie allemaal.
het helpt me met mijn verdriet en geworstel.
Het was vreselijk, ik heb hem toch gezien,de kist was toch an public open voor familie van ver.
Ik schrok en raakte geheel in paniek.
Heb hem een kus gegeven en zijn grote handen geaait.Had ik het maar niet gedaan,maar dan had ik gedacht had ik het maar wel gedaan.het kon dus mijn drang om het wel te doen overwon.
Nu het achter de rug is en we hem hebben weg mogen brengen kan ik het langzaam loslaten het beeld.
Zal nog wel tijd in beslag nemen de eerstkomende tijd.
Voorjaar met middelste zoon heen om de libelle te bevestigen.
Ja het was heftig maar het is goed en rustig verlopen.
Sency,herkenning je eenzaam voelen.
Zo enorm eenzaam.
Maar hier kunnen we steun krijgen.Tot nu toe haal ik enorm veel steun weg van jullie allemaal.
het helpt me met mijn verdriet en geworstel.
zaterdag 29 november 2008 om 16:27
Arme lieve Face, wat naar dat je zo in paniek raakte
Misschien was het nu eng om z'n handen vast te houden, maar ik denk dat je over een tijdje blij bent dat je het nog gedaan hebt hoor. Was toch de laatste kans om hem aan te raken, en op jouw manier afscheid te nemen.
Laat maar rustig even alles bezinken. En huil, schreeuw, praat je gevoelens van je af als je daar behoefte aan hebt, of wees stil als je dat liever hebt.
Dikke knuffel lieverd.
Misschien was het nu eng om z'n handen vast te houden, maar ik denk dat je over een tijdje blij bent dat je het nog gedaan hebt hoor. Was toch de laatste kans om hem aan te raken, en op jouw manier afscheid te nemen.
Laat maar rustig even alles bezinken. En huil, schreeuw, praat je gevoelens van je af als je daar behoefte aan hebt, of wees stil als je dat liever hebt.
Dikke knuffel lieverd.
zaterdag 29 november 2008 om 16:48
Tsja ik had al in me ik zie hem niet meer en dan tóch,en dus ook gedaan.Dat kwam flink aan.
Dat heb ik te plaatsen.
Het verdriet ook van mijn broes en zussen.Oudste zus zei wel hij is niet wei hij is du swil je echt,ja ik wil want straks kan het niet meer.
Zegt een ieder altijd,jij Face, jij bent zo sterk.
Nou niet dus,en dit was nog maar de eerste van ons 'gezin'.
Mijn hemel.
Het is ook allemaal hoe het gegaan is,ja waar hij voor bleef kiezen.Behalve het laatste jaar kon hij niet meer kiezen en moest hij zich overgeven aan de grillen van zijn vrouw.
Tevens ook realiseren dat hij vanaf 1965 van zijn tweelingbroer werd gescheiden die emigreerde naar Amerika.Dat heeft hem ook pijn gedaan.
Allerelei factoren die nu door mij/ons heen razen.
Dank voor jullie lieve steun.
Dat heb ik te plaatsen.
Het verdriet ook van mijn broes en zussen.Oudste zus zei wel hij is niet wei hij is du swil je echt,ja ik wil want straks kan het niet meer.
Zegt een ieder altijd,jij Face, jij bent zo sterk.
Nou niet dus,en dit was nog maar de eerste van ons 'gezin'.
Mijn hemel.
Het is ook allemaal hoe het gegaan is,ja waar hij voor bleef kiezen.Behalve het laatste jaar kon hij niet meer kiezen en moest hij zich overgeven aan de grillen van zijn vrouw.
Tevens ook realiseren dat hij vanaf 1965 van zijn tweelingbroer werd gescheiden die emigreerde naar Amerika.Dat heeft hem ook pijn gedaan.
Allerelei factoren die nu door mij/ons heen razen.
Dank voor jullie lieve steun.
zaterdag 29 november 2008 om 19:23
Een plek waar je niet veroordeeld wordt. Waar je welkom bent met je sterke en minder sterke verhalen. Een plek waar je mag zijn, met verdriet en al. Een plek waar je eerst voorzichtig je schreden zet om daarna aangemoedigd door de liefde en steun van anderen, de ruimte durft in te nemen. Dat een topic zoveel kracht en steun kan geven. Iemand zei het al op dit topic: moordwijven zijn jullie!
Feli, dat belletje gaat er komen 1609 bedankt voor je lieve bericht en MM, je lijkt me inderdaad iemand bij wie ik zo op de stoep kan staan. Hoezeer ik zulke woorden gemist heb, ik durf het niet eens toe te geven. Iemand die zegt:" ik ontvang je met open armen". Jullie hebben geen idee wat deze berichten met me doen
Face lieverd, je hebt je vader vandaag begraven. Had je een goede band met hem? Ik weet alleen dat hij met een vrouw was die niet zo goed voor hem was. Heb je tegen je vader kunnen zeggen wat je wilde zeggen? Ik heb zelf een vader verloren en vind het nog moeilijk om goede woorden te vinden voor jou. Dat je je vader hebt aangeraakt is alleen maar goed. Ik gaf mijn vader een kus op zijn voorhoofd. Uiteindelijk wil je alleen maar liefde geven ook al krijg je er bar weinig voor terug. Face, ik wens je heel veel sterkte en om de cirkel rond te maken: als je wilt mailen/bellen, give me a sign!
Nogmaals lieve meiden, jullie berichten hebben me geraakt. Ik ga het tweede enge doen: inderdaad gebruik maken van jullie open armen en open harten.
Feli, dat belletje gaat er komen 1609 bedankt voor je lieve bericht en MM, je lijkt me inderdaad iemand bij wie ik zo op de stoep kan staan. Hoezeer ik zulke woorden gemist heb, ik durf het niet eens toe te geven. Iemand die zegt:" ik ontvang je met open armen". Jullie hebben geen idee wat deze berichten met me doen
Face lieverd, je hebt je vader vandaag begraven. Had je een goede band met hem? Ik weet alleen dat hij met een vrouw was die niet zo goed voor hem was. Heb je tegen je vader kunnen zeggen wat je wilde zeggen? Ik heb zelf een vader verloren en vind het nog moeilijk om goede woorden te vinden voor jou. Dat je je vader hebt aangeraakt is alleen maar goed. Ik gaf mijn vader een kus op zijn voorhoofd. Uiteindelijk wil je alleen maar liefde geven ook al krijg je er bar weinig voor terug. Face, ik wens je heel veel sterkte en om de cirkel rond te maken: als je wilt mailen/bellen, give me a sign!
Nogmaals lieve meiden, jullie berichten hebben me geraakt. Ik ga het tweede enge doen: inderdaad gebruik maken van jullie open armen en open harten.
zondag 30 november 2008 om 09:45
Sency,
Ik(en broers/zussen) had niet de band die ik zou horen te hebben met hem.
Ik heb zijn liefde gemist.
MM,vreselijk maar je hebt je geweerd en dat is een overwinning voor jou,welke helaas klappen opleverden.
Je hebt iig. de duivel uit hem gehaald door niet op hem in te gaan/mee te gaan,in wat hij wel wilde en meende dta doe jij wel.
Nee dus en dat is jouw winst,je hebt de eer gehouden aan jouzelf en dat maakte hem furieus.
Poeh niet meegaan en uiteindleijk klappen krijgen.
Mafkees die vent.
Weer een stukje los gelaten iig.
Ik(en broers/zussen) had niet de band die ik zou horen te hebben met hem.
Ik heb zijn liefde gemist.
MM,vreselijk maar je hebt je geweerd en dat is een overwinning voor jou,welke helaas klappen opleverden.
Je hebt iig. de duivel uit hem gehaald door niet op hem in te gaan/mee te gaan,in wat hij wel wilde en meende dta doe jij wel.
Nee dus en dat is jouw winst,je hebt de eer gehouden aan jouzelf en dat maakte hem furieus.
Poeh niet meegaan en uiteindleijk klappen krijgen.
Mafkees die vent.
Weer een stukje los gelaten iig.
zondag 30 november 2008 om 09:47
zondag 30 november 2008 om 09:54
MM, heftig inderdaad, ik lees het net. Pfff... Maar wel fijn dat je er een trots gevoel aan overhoudt, toch ook een overwinning. En ik mag hopen dat er voor hem nog een flink staartje aan zit, wat een lul zeg.
En Face, is het een idee om het op een rustig moment nog een keer te doen, dat nummer zingen? Misschien als je de libelle plaatst.
En Face, is het een idee om het op een rustig moment nog een keer te doen, dat nummer zingen? Misschien als je de libelle plaatst.
If at first you do not succeed, try doing it the way your wife told you.
