Kinderen
alle pijlers
Man weigert te 'liegen' over het bestaan van sinterklaas.
vrijdag 5 december 2008 om 13:06
Ik heb een zoontje van 9 maanden. Dit jaar gaat sinterklaas nog 'stilletjes aan ons huisje voorbij', maar met het oog op de toekomst vroeg ik van de week aan mijn man hoe we dat later zullen gaan vieren. Tot mijn verbazing antwoorde hij resoluut dat "wij daar niet aan meedoen". Sinterklaas is volgens hem grote onzin waarmee je kinderen van jongs af aan leert dat liegen ok is. Bovendiens schaadt je er volgens hem het vertrouwen van kinderen in ouders mee, aangezien ze zich bedonderd voelen op het moment dat ze ontdekken hoe het zit.
"Nee, wij vertellen gewoon vanaf het begin hoe de vork in de steel zit en maken ons kind niks wijs" .Eerst dacht ik nog dat het een beetje opstandig gedrag van hem was, maar hij is hier echt heel stellig in.
Nu vind ik dit een ontzettend nare gedachte en wil mijn kind niet de pret en spanning ontnemen die ik als kind altijd fantastisch heb gevonden. Uit navraag bij schoonmoeder blijkt dat man zo ongeveer getraumatiseerd (bij wijze van spreken) is door het ontdekken van het niet-bestaan van sinterklaas. Hij was totaal overstuur en heeft weken geweigerd het aan te nemen. Ik vermoed dat dit te maken heeft met zijn huidige antipatie.
Hoe dan ook, wij staan hierin dus lijnrecht tegenover elkaar. Hoewel het nu nog niet echt aan de orde is, maak ik me wel zorgen over hoe we dat in de toekomst gaan invullen.
Graag hoor ik jullie ideeën over dit 'probleem'.
"Nee, wij vertellen gewoon vanaf het begin hoe de vork in de steel zit en maken ons kind niks wijs" .Eerst dacht ik nog dat het een beetje opstandig gedrag van hem was, maar hij is hier echt heel stellig in.
Nu vind ik dit een ontzettend nare gedachte en wil mijn kind niet de pret en spanning ontnemen die ik als kind altijd fantastisch heb gevonden. Uit navraag bij schoonmoeder blijkt dat man zo ongeveer getraumatiseerd (bij wijze van spreken) is door het ontdekken van het niet-bestaan van sinterklaas. Hij was totaal overstuur en heeft weken geweigerd het aan te nemen. Ik vermoed dat dit te maken heeft met zijn huidige antipatie.
Hoe dan ook, wij staan hierin dus lijnrecht tegenover elkaar. Hoewel het nu nog niet echt aan de orde is, maak ik me wel zorgen over hoe we dat in de toekomst gaan invullen.
Graag hoor ik jullie ideeën over dit 'probleem'.
The time is now
vrijdag 5 december 2008 om 15:30
Het feit dat ik echt niet meer kan herinneren hoe ik reageerde toen mij verteld werd dat Sint niet bestaat, geeft aan dat het in ieder geval niet traumatisch was. (Of heb ik het diep verdrongen? 
)
Ik herinner me wel dat mijn ouders praatten over 'n hulpsinterklaas. Want hij kan nu eenmaal niet overal tegelijk zijn. En als het nodig was helpen papa en mama Sint ook een beetje mee. Dat voorkomt volgens mij al wat lastige vragen als het kind wat ouder wordt. En dat verklaarde ook dat mijn poppenhuis hetzelfde behangetje had dan één van de slaapkamers!
Ik heb geen kinderen maar 'dreigen' met Sint zou ik nooit doen. Dan maak je ze volgens mij onnodig bang.
Niet teveel heisa over maken!
)Ik herinner me wel dat mijn ouders praatten over 'n hulpsinterklaas. Want hij kan nu eenmaal niet overal tegelijk zijn. En als het nodig was helpen papa en mama Sint ook een beetje mee. Dat voorkomt volgens mij al wat lastige vragen als het kind wat ouder wordt. En dat verklaarde ook dat mijn poppenhuis hetzelfde behangetje had dan één van de slaapkamers!
Ik heb geen kinderen maar 'dreigen' met Sint zou ik nooit doen. Dan maak je ze volgens mij onnodig bang.
Niet teveel heisa over maken!
vrijdag 5 december 2008 om 15:30
quote:qwertu schreef op 05 december 2008 @ 14:24:
Zonder me te willen mengen in de discussie, wel even mijn ervaring. Mijn ouders wilden ook niet liegen, precies om dezelfde reden als jouw man: je wil als ouder het goede voorbeeld geven en waarom zou je dat principe in het geval van Sinterklaas overboord zetten?
Zij hebben het als volgt opgelost: zij hebben ons verteld dat Sinterklaas vroeger heel erg belangrijk was voor de mensen en dat ze dat nu nog ieder jaar herdachten, door een groot toneelstuk op te voeren. ("Kijk, zelfs de burgemeester speelt het mee, zo belangrijk was Sinterklaas!") Iedereen hield dat geheim en zo deed iedereen mee aan dat toneelstuk.
Mijn ouders logen niet, maar we deden dus wel "mee" met Sinterklaas. Grappig genoeg werkt een kinderbrein zo, dat je met halve waarheden en halve fantasieën toch je eigen Sinterklaas-fabel fabriceert, dus ook voor ons was het spannend om de schoen te zetten, ook wij stonden voor het raam om te kijken of er zwarte Pieten over het dak liepen, etc. Maar bij vragen over Sinterklaas, gaven mijn ouders wel eerlijk antwoord, dat dat allemaal bij dat toneelstuk hoorde dus.
Hier in huis speelt dezelfde kwestie. Qlief wil laten geloven, ik niet. Ik denk dat er op deze manier (wel eerlijk antwoord geven op vragen en het verder behandelen als sprookje of toneelstuk) wel een aardige middenweg in te vinden is.
Voor mij telt het liegen wel echt zwaar. Ik heb eerlijkheid hoog in het vaandel staan en hoewel ik vind dat je kinderen heus wel moet beschermen tegen te harde waarheid, vind ik niet dat je moedwillig moet gaan liegen. Zelfs niet om iets schijnbaar onbenulligs als Sinterklaas. Liegen is liegen, waar je over liegt lijkt me daarin niet van belang.
Maar goed, uit eigen ervaring kan ik getuigen dat je ook zonder te liegen gewoon een leuke Sinterklaastraditie op kunt bouwen. Het één sluit het ander niet uit.Perfecte oplossing en ook de waarheid. We herdenken een Turkse bisschop die in Spanje woonde en in Italie is begraven (kwam ik achter door RTL Travel ) en het is gewoon een traditie net als St Maarten (romein en later St geworden).
Zonder me te willen mengen in de discussie, wel even mijn ervaring. Mijn ouders wilden ook niet liegen, precies om dezelfde reden als jouw man: je wil als ouder het goede voorbeeld geven en waarom zou je dat principe in het geval van Sinterklaas overboord zetten?
Zij hebben het als volgt opgelost: zij hebben ons verteld dat Sinterklaas vroeger heel erg belangrijk was voor de mensen en dat ze dat nu nog ieder jaar herdachten, door een groot toneelstuk op te voeren. ("Kijk, zelfs de burgemeester speelt het mee, zo belangrijk was Sinterklaas!") Iedereen hield dat geheim en zo deed iedereen mee aan dat toneelstuk.
Mijn ouders logen niet, maar we deden dus wel "mee" met Sinterklaas. Grappig genoeg werkt een kinderbrein zo, dat je met halve waarheden en halve fantasieën toch je eigen Sinterklaas-fabel fabriceert, dus ook voor ons was het spannend om de schoen te zetten, ook wij stonden voor het raam om te kijken of er zwarte Pieten over het dak liepen, etc. Maar bij vragen over Sinterklaas, gaven mijn ouders wel eerlijk antwoord, dat dat allemaal bij dat toneelstuk hoorde dus.
Hier in huis speelt dezelfde kwestie. Qlief wil laten geloven, ik niet. Ik denk dat er op deze manier (wel eerlijk antwoord geven op vragen en het verder behandelen als sprookje of toneelstuk) wel een aardige middenweg in te vinden is.
Voor mij telt het liegen wel echt zwaar. Ik heb eerlijkheid hoog in het vaandel staan en hoewel ik vind dat je kinderen heus wel moet beschermen tegen te harde waarheid, vind ik niet dat je moedwillig moet gaan liegen. Zelfs niet om iets schijnbaar onbenulligs als Sinterklaas. Liegen is liegen, waar je over liegt lijkt me daarin niet van belang.
Maar goed, uit eigen ervaring kan ik getuigen dat je ook zonder te liegen gewoon een leuke Sinterklaastraditie op kunt bouwen. Het één sluit het ander niet uit.Perfecte oplossing en ook de waarheid. We herdenken een Turkse bisschop die in Spanje woonde en in Italie is begraven (kwam ik achter door RTL Travel ) en het is gewoon een traditie net als St Maarten (romein en later St geworden).
vrijdag 5 december 2008 om 15:37
Dat "grote toneelstuk" vind ik eigenlijk helemaal geen oplossing, als je bezwaar tegen Sinterklaas het liegen is.
Ik heb er zelf geen enkele moeite mee om over Sinterklaas te "doen alsof" tegen mijn kind, maar als je daar wel moeite mee hebt, en het eigenlijk liegen vindt, los je dat toch niet op door je kind tegen andere kinderen dat wel te laten doen, maar het dan even toneelspelen te noemen? Je doet dan heel principieel, maar op een cruciaal punt geef je het beestje even een andere naam en klaar...
Ik heb er zelf geen enkele moeite mee om over Sinterklaas te "doen alsof" tegen mijn kind, maar als je daar wel moeite mee hebt, en het eigenlijk liegen vindt, los je dat toch niet op door je kind tegen andere kinderen dat wel te laten doen, maar het dan even toneelspelen te noemen? Je doet dan heel principieel, maar op een cruciaal punt geef je het beestje even een andere naam en klaar...
vrijdag 5 december 2008 om 15:41
quote:Banba schreef op 05 december 2008 @ 13:06:
Bovendiens schaadt je er volgens hem het vertrouwen van kinderen in ouders mee, aangezien ze zich bedonderd voelen op het moment dat ze ontdekken hoe het zit.
Ik vond Sinterklaas geweldig en heb het altijd met veel plezier gevierd. Als ik kinderen zou hebben zou ik hen dat plezier niet ontnemen.
Maar met bovenstaande (wat jouw man zegt over het bedonderd voelen) ben ik het wel eens eigenlijk. Zo heb ik het zelf ervaren en ik vond het direct ook helemaal niet leuk meer. Ik kwam er per toeval achter (geloof op m'n 6e) toen er op school een Piet voorover bukte en zijn blote blanke rug zichtbaar werd en een klasgenootje hard begon te gillen: "Zien jullie nu wel?!!! Ik zei het toch! De Sint bestaat niet!". Ik was oprecht geschokt en voelde me genaaid.
Ik had ook geen zin om nog voor de schijn mee te doen voor mijn jongere nichtjes en buurmeisjes. Dat kwam pas weer toen ik mid 20 was
Ik had het echter voor geen goud willen missen
Bovendiens schaadt je er volgens hem het vertrouwen van kinderen in ouders mee, aangezien ze zich bedonderd voelen op het moment dat ze ontdekken hoe het zit.
Ik vond Sinterklaas geweldig en heb het altijd met veel plezier gevierd. Als ik kinderen zou hebben zou ik hen dat plezier niet ontnemen.
Maar met bovenstaande (wat jouw man zegt over het bedonderd voelen) ben ik het wel eens eigenlijk. Zo heb ik het zelf ervaren en ik vond het direct ook helemaal niet leuk meer. Ik kwam er per toeval achter (geloof op m'n 6e) toen er op school een Piet voorover bukte en zijn blote blanke rug zichtbaar werd en een klasgenootje hard begon te gillen: "Zien jullie nu wel?!!! Ik zei het toch! De Sint bestaat niet!". Ik was oprecht geschokt en voelde me genaaid.
Ik had ook geen zin om nog voor de schijn mee te doen voor mijn jongere nichtjes en buurmeisjes. Dat kwam pas weer toen ik mid 20 was
Ik had het echter voor geen goud willen missen
vrijdag 5 december 2008 om 16:24
quote:Linda77 schreef op 05 december 2008 @ 15:21:
P.s. de eerste persoon die nog nooit gelogen heeft in zijn/haar leven moet nog geboren worden. O, ja viert je man wel kerst en Pasen en heel de mikmak? Er is nooit bewezen dat jezus heeft bestaan, toch?
Dit vind ik toch iets anders. Mensen die Kerst en Pasen vieren (de meeste dan) geloven ook echt dat Jesus geleefd heeft, én daarbij beweren ze niet dat die nu nog leeft en de hele rimbam erbij. Er wordt dus gewoon een overtuiging overgebracht.
Bij Sinterklaas wordt er (meestal dus) beweerd dat hij nog leeft, en op de daken gaat en noem het allemaal maar op. En dan wordt een aantal jaar later weer beweerd dat dat allemaal niet waar was.....
Je vergelijkt daarmee appels met peren vind ik.
Voor de rest ben ik het ermee eens dat TO's man overdreven reageert, en dat het voor kinderen echt hét feest is, en erg spannend. Ik vind de optie 'het een beetje in het midden laten' ook een goeie, zodat je niet 'keihard liegt' , en je kind gelooft toch wel wat hij /zij wil geloven.
P.s. de eerste persoon die nog nooit gelogen heeft in zijn/haar leven moet nog geboren worden. O, ja viert je man wel kerst en Pasen en heel de mikmak? Er is nooit bewezen dat jezus heeft bestaan, toch?
Dit vind ik toch iets anders. Mensen die Kerst en Pasen vieren (de meeste dan) geloven ook echt dat Jesus geleefd heeft, én daarbij beweren ze niet dat die nu nog leeft en de hele rimbam erbij. Er wordt dus gewoon een overtuiging overgebracht.
Bij Sinterklaas wordt er (meestal dus) beweerd dat hij nog leeft, en op de daken gaat en noem het allemaal maar op. En dan wordt een aantal jaar later weer beweerd dat dat allemaal niet waar was.....
Je vergelijkt daarmee appels met peren vind ik.
Voor de rest ben ik het ermee eens dat TO's man overdreven reageert, en dat het voor kinderen echt hét feest is, en erg spannend. Ik vind de optie 'het een beetje in het midden laten' ook een goeie, zodat je niet 'keihard liegt' , en je kind gelooft toch wel wat hij /zij wil geloven.
vrijdag 5 december 2008 om 16:29
quote:kachel schreef op 05 december 2008 @ 14:55:
Maar waar trek je de grens bij 'liegen'?
Stel je kijkt somber en je kind vraagt: Mama, wat is er?
Ga je dan ook zeggen: nou schat, ik vraag me af of de buurvrouw van beneden nu laatst bedoelde dat ik een dikke reet heb en ik denk dat papa me niet meer sexy vindt.
Ga je bij iedere goocheltruk uitleggen hoe alles in elkaar zit?
Laat een kind toch lekker kind zijn, met alle magie die daarbij hoort!
Ik zou in zo'n situatie ook niet liegen nee, maar dat is wat anders dan een kind zomaar alle waarheid opdringen. Ik zou het wel benoemen als mijn kind constateert dat ik verdrietig ben, maar er verder niet op in gaan waarom dat is. Als mijn kind vraagt over een goocheltruc of het echt is of niet, zou ik wel uitleggen dat het niet echt is, maar niet hoe het dan echt zit (als ik dat al zou weten ).
@ Miffy, door het te benoemen als toneelstuk, verleg je in mijn ogen het probleem niet. Iedereen speelt het toneelstuk mee, verschil is of het kind erdoor in de maling wordt genomen of niet. In het laatste geval lieg je, in het eerste geval doe je met z'n alleen net alsof. Ik vind dat een vrij essentiëel verschil eerlijk gezegd, dat valt of staat bij het moedwillig dingen vertellen tegen een kind die niet waar zijn ("Ja, Sinterklaas woont inderdaad in Spanje, lieverd. Ik weet niet waar. Ja, hij komt met de stoomboot en over de daken lopen? Natúúrlijk kan hij dat!") of dat je het verder gewoon in het midden laat / het kind zelf laat uitmaken of het erin wil geloven of niet, met als uitgangspunt dat het net zoiets is als het naspelen van Roodkapje (alleen die nam alleen wat lekkers voor d'r Grootmoe mee ).
Kinderen in je klas vertellen dat Roodkapje niet echt bestaat is net zo boeiend als kinderen in je klas vertellen dat Sinterklaas niet bestaat. Ik zie niet hoe je in het benoemen van een spel je kind in een lastig parket brengt. Ik heb dat nooit zo ervaren in ieder geval. Ik heb wél gezien hoe mijn broertje (die mijn zus en ik wel in Sinterklaas hebben laten geloven, inclusief bangmakerij ) zijn wereld echt even op z'n kop stond toen hij erachter kwam dat Sinterklaas niet bestond. Dat heeft die van mij nooit gedaan in ieder geval.
Maar waar trek je de grens bij 'liegen'?
Stel je kijkt somber en je kind vraagt: Mama, wat is er?
Ga je dan ook zeggen: nou schat, ik vraag me af of de buurvrouw van beneden nu laatst bedoelde dat ik een dikke reet heb en ik denk dat papa me niet meer sexy vindt.
Ga je bij iedere goocheltruk uitleggen hoe alles in elkaar zit?
Laat een kind toch lekker kind zijn, met alle magie die daarbij hoort!
Ik zou in zo'n situatie ook niet liegen nee, maar dat is wat anders dan een kind zomaar alle waarheid opdringen. Ik zou het wel benoemen als mijn kind constateert dat ik verdrietig ben, maar er verder niet op in gaan waarom dat is. Als mijn kind vraagt over een goocheltruc of het echt is of niet, zou ik wel uitleggen dat het niet echt is, maar niet hoe het dan echt zit (als ik dat al zou weten ).
@ Miffy, door het te benoemen als toneelstuk, verleg je in mijn ogen het probleem niet. Iedereen speelt het toneelstuk mee, verschil is of het kind erdoor in de maling wordt genomen of niet. In het laatste geval lieg je, in het eerste geval doe je met z'n alleen net alsof. Ik vind dat een vrij essentiëel verschil eerlijk gezegd, dat valt of staat bij het moedwillig dingen vertellen tegen een kind die niet waar zijn ("Ja, Sinterklaas woont inderdaad in Spanje, lieverd. Ik weet niet waar. Ja, hij komt met de stoomboot en over de daken lopen? Natúúrlijk kan hij dat!") of dat je het verder gewoon in het midden laat / het kind zelf laat uitmaken of het erin wil geloven of niet, met als uitgangspunt dat het net zoiets is als het naspelen van Roodkapje (alleen die nam alleen wat lekkers voor d'r Grootmoe mee ).
Kinderen in je klas vertellen dat Roodkapje niet echt bestaat is net zo boeiend als kinderen in je klas vertellen dat Sinterklaas niet bestaat. Ik zie niet hoe je in het benoemen van een spel je kind in een lastig parket brengt. Ik heb dat nooit zo ervaren in ieder geval. Ik heb wél gezien hoe mijn broertje (die mijn zus en ik wel in Sinterklaas hebben laten geloven, inclusief bangmakerij ) zijn wereld echt even op z'n kop stond toen hij erachter kwam dat Sinterklaas niet bestond. Dat heeft die van mij nooit gedaan in ieder geval.
vrijdag 5 december 2008 om 16:29
Het is een prachtig feest wat je kinderen niet mag ontnemen door er open over te doen. Je had het koppie van m'n jongste moeten zien stralen vanmorgen toen hij sinterklaas in het echt zag. Je kan mij niet vertellen dat je man helemaal nooit liegt. Ik vind het erg hypocriet van je man om het je zoon te ontnemen omdat hij zelf een sinterklaas trauma heeft.
vrijdag 5 december 2008 om 16:52
Ik laat sinterklaas en de kerstman altijd een beetje in het midden. ik speel gewoon mee maar op directe vragen zou ik niet liegen. Overigens mijn oudste is zes en hij heeft mij zelfs nooit gevraagd of ik in de kerstman of sinterklaas gelooft. Iedereen in zijn omgeving zegt immers dat de kerstman bestaat (we wonen niet in Nederland) en hij heeft de kerstman al heel vaak zelf gezien. Sinterklaas ook trouwens. Ik zeg dan niks tegen hem en speel gewoon mee maar als hij mij er rechstreeks naar zou vragen zou ik denk ik wel eerlijk antwoord geven.
Overigens betekent dat niet dat ik nooit lieg tegen mijn kinderen. Ongetwijfeld vertel ik ze regelmatig een leugel.
Overigens betekent dat niet dat ik nooit lieg tegen mijn kinderen. Ongetwijfeld vertel ik ze regelmatig een leugel.
vrijdag 5 december 2008 om 17:00
Manlief wou kindlief ook niet voorliegen. Inmiddels vieren wij Sinterklaas en hebben wij besloten dat wanneer dochter conclusies trekt die juist zijn, wij niet gaan zeggen dat ze ongelijk heeft.
Dochterlief van bijna 3 weet dat Zwarte Piet nep is. Met de intocht van dit jaar was haar conclusie. De zwarte pieten zijn mooi geschminkt en hebben mooie zwarte pieten kleren aan. Ja heb ik toen gezegd, de zwarte pieten zijn ook geschminkt. Na een aantal ontmoetingen met Zwarte pieten krijgen wij elke keer te horen dat Zwarte piet mooi geschminkt was, maar hij is niet echt.
Het feest is er overigens niet anders om.
Dochterlief van bijna 3 weet dat Zwarte Piet nep is. Met de intocht van dit jaar was haar conclusie. De zwarte pieten zijn mooi geschminkt en hebben mooie zwarte pieten kleren aan. Ja heb ik toen gezegd, de zwarte pieten zijn ook geschminkt. Na een aantal ontmoetingen met Zwarte pieten krijgen wij elke keer te horen dat Zwarte piet mooi geschminkt was, maar hij is niet echt.
Het feest is er overigens niet anders om.
vrijdag 5 december 2008 om 17:16
Sorry Banba, ik weet dat je er nu niets aan hebt en misschien reageer ik later nog wel genuanceerder maar voor dit moment vind ik je man (in dit opzicht) ècht een mega grote lamlul/eikel. Klaar.
Jeugdtrauma. Pleur op. Een eikelige zielige reactie. En misschien reageer ik overtrokken maar welk normaal volwassen mens wil zn kind het geloof in sinterklaas en de hele spannende tijd/jaren daarbij onthouden??? Dan ben je voor mij echt geen knip voor je neus choladeletter waard. Sorry! Jeetje, wat kan ik me hier over opwinden ondanks dat het maar leugens en maar Sinterklaas is.......
Jeugdtrauma. Pleur op. Een eikelige zielige reactie. En misschien reageer ik overtrokken maar welk normaal volwassen mens wil zn kind het geloof in sinterklaas en de hele spannende tijd/jaren daarbij onthouden??? Dan ben je voor mij echt geen knip voor je neus choladeletter waard. Sorry! Jeetje, wat kan ik me hier over opwinden ondanks dat het maar leugens en maar Sinterklaas is.......
vrijdag 5 december 2008 om 17:17
quote:Decksels schreef op 05 december 2008 @ 16:29:
Het is een prachtig feest wat je kinderen niet mag ontnemen door er open over te doen. Je had het koppie van m'n jongste moeten zien stalen vanmorgen toen hij sinterklaas in het echt zag. Je kan mij niet vertellen dat je man helemaal nooit liegt. Ik vind het erg hypocriet van je man om het je zoon te ontnemen omdat hij zelf een sinterklaas trauma heeft.Volledig eens!!!!!!! (sorry nogmaals, in dit geval, rot op met zn jeugdtrauma!) Hij moet dat als ie nu een beetje volwassen is (hoop ik voor je!!) toch een beetje kunnen relativeren, anders is ie wel erg in zn trauma/kneuzing blijven hangen. Djeezus.
Het is een prachtig feest wat je kinderen niet mag ontnemen door er open over te doen. Je had het koppie van m'n jongste moeten zien stalen vanmorgen toen hij sinterklaas in het echt zag. Je kan mij niet vertellen dat je man helemaal nooit liegt. Ik vind het erg hypocriet van je man om het je zoon te ontnemen omdat hij zelf een sinterklaas trauma heeft.Volledig eens!!!!!!! (sorry nogmaals, in dit geval, rot op met zn jeugdtrauma!) Hij moet dat als ie nu een beetje volwassen is (hoop ik voor je!!) toch een beetje kunnen relativeren, anders is ie wel erg in zn trauma/kneuzing blijven hangen. Djeezus.
thee wijzigde dit bericht op 05-12-2008 17:18
Reden: toevoeging
Reden: toevoeging
% gewijzigd
vrijdag 5 december 2008 om 17:21
quote:Growing schreef op 05 december 2008 @ 15:30:
Het feit dat ik echt niet meer kan herinneren hoe ik reageerde toen mij verteld werd dat Sint niet bestaat, geeft aan dat het in ieder geval niet traumatisch was. (Of heb ik het diep verdrongen?)
Ik herinner me wel dat mijn ouders praatten over 'n hulpsinterklaas. Want hij kan nu eenmaal niet overal tegelijk zijn. En als het nodig was helpen papa en mama Sint ook een beetje mee. Dat voorkomt volgens mij al wat lastige vragen als het kind wat ouder wordt. En dat verklaarde ook dat mijn poppenhuis hetzelfde behangetje had dan één van de slaapkamers!
Ik heb geen kinderen maar 'dreigen' met Sint zou ik nooit doen. Dan maak je ze volgens mij onnodig bang.
Niet teveel heisa over maken!Mooi verwoord Growing
Het feit dat ik echt niet meer kan herinneren hoe ik reageerde toen mij verteld werd dat Sint niet bestaat, geeft aan dat het in ieder geval niet traumatisch was. (Of heb ik het diep verdrongen?
)Ik herinner me wel dat mijn ouders praatten over 'n hulpsinterklaas. Want hij kan nu eenmaal niet overal tegelijk zijn. En als het nodig was helpen papa en mama Sint ook een beetje mee. Dat voorkomt volgens mij al wat lastige vragen als het kind wat ouder wordt. En dat verklaarde ook dat mijn poppenhuis hetzelfde behangetje had dan één van de slaapkamers!
Ik heb geen kinderen maar 'dreigen' met Sint zou ik nooit doen. Dan maak je ze volgens mij onnodig bang.
Niet teveel heisa over maken!Mooi verwoord Growing
vrijdag 5 december 2008 om 17:28
quote:thee schreef op 05 december 2008 @ 17:16:
Jeugdtrauma. Pleur op. Een eikelige zielige reactie. En misschien reageer ik overtrokken maar welk normaal volwassen mens wil zn kind het geloof in sinterklaas en de hele spannende tijd/jaren daarbij onthouden??? Dan ben je voor mij echt geen knip voor je neus choladeletter waard. Sorry! Jeetje, wat kan ik me hier over opwinden ondanks dat het maar leugens en maar Sinterklaas is.......Over eikelige reacties gesproken...wat maak jij je boos zeg. Mijn strategie zal inderdaad opnieuw zijn om kind geen onwaarheden te vertellen (over sinterklaas). Die figuur maakt sowieso al indruk dus dat vind ik wel voldoende. Dus jij vindt de magie van het sinterklaasfeest echt belangrijker dan betrouwbaar zijn als ouder?
Jeugdtrauma. Pleur op. Een eikelige zielige reactie. En misschien reageer ik overtrokken maar welk normaal volwassen mens wil zn kind het geloof in sinterklaas en de hele spannende tijd/jaren daarbij onthouden??? Dan ben je voor mij echt geen knip voor je neus choladeletter waard. Sorry! Jeetje, wat kan ik me hier over opwinden ondanks dat het maar leugens en maar Sinterklaas is.......Over eikelige reacties gesproken...wat maak jij je boos zeg. Mijn strategie zal inderdaad opnieuw zijn om kind geen onwaarheden te vertellen (over sinterklaas). Die figuur maakt sowieso al indruk dus dat vind ik wel voldoende. Dus jij vindt de magie van het sinterklaasfeest echt belangrijker dan betrouwbaar zijn als ouder?
vrijdag 5 december 2008 om 17:32
vrijdag 5 december 2008 om 17:42
oooooh, ik zou mijn kind echt het geloof in Sinterklaas niet willen ontnemen! Zo'n geweldige magische tijd is dat! Ik vind het tegenwoordig wel wat overdreven met 4 verschillende Sinterklaasverhalen over verdwenen pakjes en rode balonnen en kruisjes op het huis etc. Dat voert de spanning bij sommige kinderen misschien wel (te) veel op.
Maar ik heb zulke mooie herinneringen aan Sinterklaas, dat zou ik echt niet willen missen. Hoe ik erachter ben gekomen dat hij niet bestaat weet ik niet. Ik weet wel dat het me op mijn 3e een keer door een buurjongen verteld is en dat mijn moeder het toen zo gedraaid heeft dat ik er meteen weer in geloofde. Ze is er toen wel boos over geweest dat hij het vertelde, hij was geloof ik een jaar of 12 dus wist wel dat hij zijn mond moest houden.
Ik vind ook dat je best een keer mag liegen. En zeker over zoiets moois als Sinterklaas. Als je het tactisch brengt denk ik ook echt niet dat je kind het als "traumatisch" ervaart of als leugenachtig. Misschien rond 7 of 8 jaar na pakjesavond vertellen dat het allemaal door papa en mama gekocht is? Dan zijn de kadootjes binnen en doet het niet zo'n pijn
Maar ik heb zulke mooie herinneringen aan Sinterklaas, dat zou ik echt niet willen missen. Hoe ik erachter ben gekomen dat hij niet bestaat weet ik niet. Ik weet wel dat het me op mijn 3e een keer door een buurjongen verteld is en dat mijn moeder het toen zo gedraaid heeft dat ik er meteen weer in geloofde. Ze is er toen wel boos over geweest dat hij het vertelde, hij was geloof ik een jaar of 12 dus wist wel dat hij zijn mond moest houden.
Ik vind ook dat je best een keer mag liegen. En zeker over zoiets moois als Sinterklaas. Als je het tactisch brengt denk ik ook echt niet dat je kind het als "traumatisch" ervaart of als leugenachtig. Misschien rond 7 of 8 jaar na pakjesavond vertellen dat het allemaal door papa en mama gekocht is? Dan zijn de kadootjes binnen en doet het niet zo'n pijn
vrijdag 5 december 2008 om 17:45
Die van mij waren voornamelijk kwaad dat we op een bepaald moment verteld hebben dat die niet bestond . Ze konden er maar niet over uit hoeveel werk we er altijd van gemaakt hebben om ze in die waan te laten ; dolkomisch vonden ze dat ! Nu ze pubers zijn kunnen ze nog verzuchten hoeveel leuker het was toen ze nog wél geloofden .
Ik vind dat je je kinderen wat ontneemt door ze het meteen te vertellen .
Ik vind dat je je kinderen wat ontneemt door ze het meteen te vertellen .
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
vrijdag 5 december 2008 om 17:46
vrijdag 5 december 2008 om 20:43
Leuke discussie dit.
Mijn dochtertje is 4 en ik heb er ook moeite mee om haar "voor te liegen". Dus ik heb verteld dat Sinterklaas vroeger een hele goede man was die cadeautjes gaf en dat we dat elk jaar vieren door elkaar cadeautjes te geven. Ze was altijd doodsbenauwd voor de Sint, maar sinds ze weet dat het iemands papa is die verkleed is vindt ze het een leuk feest.
Vanavond hebben we pakjesavond gevierd. We hebben de cadeautjes boven gelegd en mijn schoonzusje heeft heel hard gestommeld boven. Ze waren helemaal onder de indruk: Sinterklaas heeft cadeautjes gebracht!!!! Ze vonden het een geweldige feestavond. Halverwege vroeg mijn dochtertje: was het een nep-sint? Want de echte is dood he. Maar deze heeft wel cadeautjes gebracht!
Al met al hebben we niet gelogen. Ze heeft niet gevraagd wie de cadeautjes had gekocht, maar ik had het anders wel eerlijk gezegd.
Over de andere kindjes in de klas..... wij geloven in God, en sommige andere kindjes niet. Daar zal mijn dochter straks ook wel vragen over krijgen. Ik ga het een ander niet kwalijk nemen dat zijn of haar kind tegen het mijne zegt dat God niet bestaat. Zo lijkt het me logisch dat ik ook mijn kinderen de waarheid over de Sint mag vertellen. Kinderen geloven m.i. wat hun eigen ouders en de juf of meester zeggen.
Mijn dochtertje is 4 en ik heb er ook moeite mee om haar "voor te liegen". Dus ik heb verteld dat Sinterklaas vroeger een hele goede man was die cadeautjes gaf en dat we dat elk jaar vieren door elkaar cadeautjes te geven. Ze was altijd doodsbenauwd voor de Sint, maar sinds ze weet dat het iemands papa is die verkleed is vindt ze het een leuk feest.
Vanavond hebben we pakjesavond gevierd. We hebben de cadeautjes boven gelegd en mijn schoonzusje heeft heel hard gestommeld boven. Ze waren helemaal onder de indruk: Sinterklaas heeft cadeautjes gebracht!!!! Ze vonden het een geweldige feestavond. Halverwege vroeg mijn dochtertje: was het een nep-sint? Want de echte is dood he. Maar deze heeft wel cadeautjes gebracht!
Al met al hebben we niet gelogen. Ze heeft niet gevraagd wie de cadeautjes had gekocht, maar ik had het anders wel eerlijk gezegd.
Over de andere kindjes in de klas..... wij geloven in God, en sommige andere kindjes niet. Daar zal mijn dochter straks ook wel vragen over krijgen. Ik ga het een ander niet kwalijk nemen dat zijn of haar kind tegen het mijne zegt dat God niet bestaat. Zo lijkt het me logisch dat ik ook mijn kinderen de waarheid over de Sint mag vertellen. Kinderen geloven m.i. wat hun eigen ouders en de juf of meester zeggen.
vrijdag 5 december 2008 om 20:49
En inderdaad, als je hier niet over wilt liegen, dan moet je ook consequent zijn en nérgens over ´liegen´. Dus eerlijk tegen je kind zeggen dat je tante Bep een k*twijf vindt, dat je het geen zak aan vindt om naar sportwedstrijden van haar te kijken, om een verhaaltje voor te lezen voordat ze gaat lapen etc. etc. etc.
Mèn.....
Mèn.....
vrijdag 5 december 2008 om 21:08
Is het de waarheid dan, Shining? Natuurlijk is het liegen om tegen je kind te zeggen dat Sinterklaas op zijn paard over het dak rijdt en oplet of je wel lief bent geweest.
En ik zie mezelf inderdaad als een consequente moeder. Liegen hoeft gewoon niet. Alles vertellen (mijn persoonlijke mening over van alles en nog wat) ook niet.
En ik zie mezelf inderdaad als een consequente moeder. Liegen hoeft gewoon niet. Alles vertellen (mijn persoonlijke mening over van alles en nog wat) ook niet.
vrijdag 5 december 2008 om 21:11
Neeejjjjjj het is niet de waarhied. Maar het is ook geen leuegn. Het is een traditie, een kinderfeest. Ik snap werkelijk niet dat mensen dat als liegen zien.
Of Mirjam, vertel jij ook eerlijk tegen je kind dat je het geen zak aan vindt om een kinderfeestje te organiseren voor haar? Of om haar een boekje voor te lezen? Of als jouw kind een liedje zingt zeg je dan ook eerlijk dat het zo vals als een kraai is?
Of Mirjam, vertel jij ook eerlijk tegen je kind dat je het geen zak aan vindt om een kinderfeestje te organiseren voor haar? Of om haar een boekje voor te lezen? Of als jouw kind een liedje zingt zeg je dan ook eerlijk dat het zo vals als een kraai is?
vrijdag 5 december 2008 om 21:37
Hm, hopelijk ben jij geen advocaat. Niet de waarheid maar ook geen leugen.
Shining, wat ben je verschrikkelijk negatief. Ik vind boekjes voorlezen leuk, en als ik er geen zin in heb, doe ik het niet. En als ze wat groter is en de organisatie van haar feestje heeft wat voeten in de aarde, mag ze van mij best horen dat ik het veel werk vind, maar dat ik het met liefde voor haar overheb. Je punt is?
Shining, wat ben je verschrikkelijk negatief. Ik vind boekjes voorlezen leuk, en als ik er geen zin in heb, doe ik het niet. En als ze wat groter is en de organisatie van haar feestje heeft wat voeten in de aarde, mag ze van mij best horen dat ik het veel werk vind, maar dat ik het met liefde voor haar overheb. Je punt is?
