Relaties
alle pijlers
Oogkleppen, Wazen, BeenThereDoneThats en Tranen, deel 5
zaterdag 7 juli 2007 om 23:49
Een topic waar iedere vrouw kan aansluiten die in een ongelijkwaardige relatie zit of heeft gezeten.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
Er zijn de verschrikkelijke verhalen van vrouwen die mishandeld zijn, die zelfs blij moeten zijn dat ze het er levend of niet al te zwaar gewond vanaf hebben gebracht. Maar het begint al bij niet gewoon jezelf kunnen zijn in de relatie, bij afhankelijk zijn van de buien van je partner, bij van alles uit de kast te moeten halen om je partner goed gestemd te houden.
Een speelbal zijn: of jij, of je huisraad, of je eigen dingetjes moeten eraan geloven.
Vooral: onvrij zijn. Niemand houdt je beet, niemand dwingt je te lopen, en toch ben je niet vrij. Je weet dat je eigenlijk anders wilt maar je doet het niet.
Angst. Soms meer, soms minder, soms lijkt ze weer afwezig.
Op het scherpst van de snede leven, want áls je ruzie kunt maken over iets wat je uitgesproken wilt hebben, dan dóe je het ook, zover als je kunt.
Eruitstappen: eindelijk voor jezelf kiezen. Er dan achter komen dat er ook nog een leven te leven valt, in te vullen valt. Jezelf eindelijk tegenkomen.
Manu jij kunt je verhaal niet meer vertellen.
donderdag 4 december 2008 om 22:52
quote:Iseo schreef op 04 december 2008 @ 22:32:
Je schrijft dat het niet uitmaakt, of je nu zegt dat je het niet pikt, of je nu toegeeft, boos wordt, je verdriet laat zien, wat dan ook: hij wordt toch wel kwaad.
Ik weet zelf nu dat het niet aan mij lag, hij werd hooguit nog kwader in zijn bui door de reactie die ik gaf. Maar het had niet uitgemaakt, als het zover was, was hij toch wel kwaad.
En ik was daar om kwaad op te zijn.
Hij kon mijn aanwezigheid niet uitstaan maar ik mocht ook niet vertrekken. Dat idee.
Het zou vast ook heel anders kunnen zijn in een normale relatie, maar ik kan het eigenlijk alleen vanuit die ervaring zien. En zo lees ik jouw stukjes ook.
Ik denk dan, het wordt niet beter daar tussen die twee, het wordt gewoon meer en meer van dit zoals het nu al gaat.
En dat jij dat eigenlijk ook ergens zo denkt.
Die nare dingen die gebeuren, je probeert daar misschien heel erg andere goede dingen tegenover te stellen. Dat kost ook een hoop energie.
Dat zoeken naar de juiste manier om te reageren, de juiste manier om hier voor jezelf mee om te gaan.
ja idd, hij kan mijn aanwezigheid dan ook niet uitstaan maar mag idd ook niet weg.. pff.
Ja ergens denk ik er ook zo over ja..
Het kost ook erg veel energie en ik ben gesloopt.
Dat weet hij ook wel. En het is misschien fout wat ik nu zeg, maar ik moet zien dat hij het niet beter kan dan nu.
Of dat hij het niet wil.
Ik zoek die bevestiging om die stap te kunnen nemen.
Begrijpen jullie dat?
Je schrijft dat het niet uitmaakt, of je nu zegt dat je het niet pikt, of je nu toegeeft, boos wordt, je verdriet laat zien, wat dan ook: hij wordt toch wel kwaad.
Ik weet zelf nu dat het niet aan mij lag, hij werd hooguit nog kwader in zijn bui door de reactie die ik gaf. Maar het had niet uitgemaakt, als het zover was, was hij toch wel kwaad.
En ik was daar om kwaad op te zijn.
Hij kon mijn aanwezigheid niet uitstaan maar ik mocht ook niet vertrekken. Dat idee.
Het zou vast ook heel anders kunnen zijn in een normale relatie, maar ik kan het eigenlijk alleen vanuit die ervaring zien. En zo lees ik jouw stukjes ook.
Ik denk dan, het wordt niet beter daar tussen die twee, het wordt gewoon meer en meer van dit zoals het nu al gaat.
En dat jij dat eigenlijk ook ergens zo denkt.
Die nare dingen die gebeuren, je probeert daar misschien heel erg andere goede dingen tegenover te stellen. Dat kost ook een hoop energie.
Dat zoeken naar de juiste manier om te reageren, de juiste manier om hier voor jezelf mee om te gaan.
ja idd, hij kan mijn aanwezigheid dan ook niet uitstaan maar mag idd ook niet weg.. pff.
Ja ergens denk ik er ook zo over ja..
Het kost ook erg veel energie en ik ben gesloopt.
Dat weet hij ook wel. En het is misschien fout wat ik nu zeg, maar ik moet zien dat hij het niet beter kan dan nu.
Of dat hij het niet wil.
Ik zoek die bevestiging om die stap te kunnen nemen.
Begrijpen jullie dat?
donderdag 4 december 2008 om 22:53
Blijven is ook een beslissing Hannah, maar die beslissing houdt in dat je ook accepteert dat hij je zo behandelt. Dat je stopt met je grenzen te bewaken. Dat je gewoon een minderwaardig persoon bent. Lijkt iets onmogelijks, maar er zijn echt heel veel vrouwen (of mannen) die zo leven en in dat wereldje toch een mate van geluk hebben. Het geeft in ieder geval rust wanneer je je niet meer verzet.
Overigens hoef je je hier niet te verantwoorden. Je mag je verhaal hier kwijt, niemand zal daarop afrekenen hier. Maar ook niemand zal om de feiten heen draaien en je een spiegel voorhouden, zodat je eens eerlijk naar jezelf kunt kijken.
Je wordt behandeld door je vriend, zoals je je laat behandelen. In feite is het niet hij die het doet, maar jij die het laat gebeuren. Wanneer jij weer een ruzie met hem hebt, dan zal deze in ieder geval geheel anders voelen.
Besef ook dat wanneer jij je grens aangeeft, je dit eigenlijk niet doet, want welke consequentie is er aan verbonden? Geen enkele toch? Hij dendert gewoon over je grenzen heen omdat jij dat laat gebeuren.
Overigens hoef je je hier niet te verantwoorden. Je mag je verhaal hier kwijt, niemand zal daarop afrekenen hier. Maar ook niemand zal om de feiten heen draaien en je een spiegel voorhouden, zodat je eens eerlijk naar jezelf kunt kijken.
Je wordt behandeld door je vriend, zoals je je laat behandelen. In feite is het niet hij die het doet, maar jij die het laat gebeuren. Wanneer jij weer een ruzie met hem hebt, dan zal deze in ieder geval geheel anders voelen.
Besef ook dat wanneer jij je grens aangeeft, je dit eigenlijk niet doet, want welke consequentie is er aan verbonden? Geen enkele toch? Hij dendert gewoon over je grenzen heen omdat jij dat laat gebeuren.
donderdag 4 december 2008 om 22:56
Wat ik me afvraag in zo'n situatie... niet alleen in de situatie van Hannah, maar ook in het algemeen;
je hebt als vrouw op een gegeven moment het punt bereikt dat je dus aangeeft: ik wil meer respect, ik wil dat je rekening met me houdt, dat je niet meer zo kwaad tegen me doet etc.. want anders ga ik weg. Wat dan als die man dan inderdaad ineens verandert? Ga je dan niet denken dat hij dat puur doet om jou te houden en niet vanuit zijn hart? En is dat dan nog genoeg?
Hannah, you've got mail
je hebt als vrouw op een gegeven moment het punt bereikt dat je dus aangeeft: ik wil meer respect, ik wil dat je rekening met me houdt, dat je niet meer zo kwaad tegen me doet etc.. want anders ga ik weg. Wat dan als die man dan inderdaad ineens verandert? Ga je dan niet denken dat hij dat puur doet om jou te houden en niet vanuit zijn hart? En is dat dan nog genoeg?
Hannah, you've got mail
donderdag 4 december 2008 om 23:19
quote:Lemmy schreef op 04 december 2008 @ 22:56:
Wat ik me afvraag in zo'n situatie... niet alleen in de situatie van Hannah, maar ook in het algemeen;
je hebt als vrouw op een gegeven moment het punt bereikt dat je dus aangeeft: ik wil meer respect, ik wil dat je rekening met me houdt, dat je niet meer zo kwaad tegen me doet etc.. want anders ga ik weg. Wat dan als die man dan inderdaad ineens verandert? Ga je dan niet denken dat hij dat puur doet om jou te houden en niet vanuit zijn hart? En is dat dan nog genoeg?
Hannah, you've got mail
Deze vraag heb ik wel beantwoord in mn email.
Heb je mailtje beantwoord
Wat ik me afvraag in zo'n situatie... niet alleen in de situatie van Hannah, maar ook in het algemeen;
je hebt als vrouw op een gegeven moment het punt bereikt dat je dus aangeeft: ik wil meer respect, ik wil dat je rekening met me houdt, dat je niet meer zo kwaad tegen me doet etc.. want anders ga ik weg. Wat dan als die man dan inderdaad ineens verandert? Ga je dan niet denken dat hij dat puur doet om jou te houden en niet vanuit zijn hart? En is dat dan nog genoeg?
Hannah, you've got mail
Deze vraag heb ik wel beantwoord in mn email.
Heb je mailtje beantwoord
donderdag 4 december 2008 om 23:20
Hannah, ik kan je goed volgen hoor (f)
Wat Pom zegt is belangrijk, dat niemand je op je antwoorden hier gaat afrekenen. Heel goed hoe je op alle vragen in gaat.
Ik hoop dat het schrijven hierover voor jezelf dingen duidelijk gaat maken.
Wat vind je van Lemmy's vraag?
Ik herken erg, dat ik bewijs wilde van dat het niet beter zou worden.
Of dat hij niet wilde.
Moeilijk was wel, dat het juist als het echt op de randje was, er altijd wel iets gebeurde om het nog niet op te geven.
Het werd een soort manier om door te zetten op de echte rot-momenten. Dat kwam omdat het in mijzelf een houvast was geworden dat als ik wachtte tot de storm weer was gaan liggen, er toch wel weer een 'fijn' moment zou komen.
Ik vertrouwde er op een gegeven moment op, dat we wel weer dat moment samen zouden hebben.
Zelfs op van die echte dieptepunten was ik van binnen stil en rustig op een gegeven moment. Ik reageerde niet meer maar was aan het wachten.
Heel vreemd is dat om op terug te kijken.
Mijn eisen van dat het beter moest worden omdat ik er anders mee zou kappen, zette ik geen kracht bij. Ik bleef toch wel, verzon wel weer een reden of niet.
Mijn grenzen schoven echt op. Je belooft nu wel aan jezelf dat er een grens is. Maar ligt die er echt?
Wat ga je zien als bewijs van dat het echt niet beter gaat worden?
Hij kan je misschien uitschelden en heel naar doen. Maar is dat dan nu de grens? Die is al lang over gegaan, stel je die nu weer in?
Wil je graag toenadering van zijn kant zien? Wanneer is het wat jij wilt?
Dat lijkt me op dit moment juist heel moeilijk.
Ik maak me over dit soort posts altijd juist zorgen, omdat ik weet hoe gek je hier van kunt worden.
Zelfs toen ik echte pijn had, gewond was geraakt, weg was bij hem, hem weken niet zag, was ik nog stil van binnen en aan het wachten.
Alsof het toch van hem afhing wat er verder ging gebeuren. Ik kon of wilde het niet.
Dat ben ik altijd bang om te herkennen.
Zo in je stukje, van dat je blij bent dat je weer even kunt wachten met echt een keuze maken. Omdat je hebt besloten het een tijdje weer te geven om te kijken wat er gaat gebeuren. Bevestiging zoekt.
Wat Pom zegt is belangrijk, dat niemand je op je antwoorden hier gaat afrekenen. Heel goed hoe je op alle vragen in gaat.
Ik hoop dat het schrijven hierover voor jezelf dingen duidelijk gaat maken.
Wat vind je van Lemmy's vraag?
Ik herken erg, dat ik bewijs wilde van dat het niet beter zou worden.
Of dat hij niet wilde.
Moeilijk was wel, dat het juist als het echt op de randje was, er altijd wel iets gebeurde om het nog niet op te geven.
Het werd een soort manier om door te zetten op de echte rot-momenten. Dat kwam omdat het in mijzelf een houvast was geworden dat als ik wachtte tot de storm weer was gaan liggen, er toch wel weer een 'fijn' moment zou komen.
Ik vertrouwde er op een gegeven moment op, dat we wel weer dat moment samen zouden hebben.
Zelfs op van die echte dieptepunten was ik van binnen stil en rustig op een gegeven moment. Ik reageerde niet meer maar was aan het wachten.
Heel vreemd is dat om op terug te kijken.
Mijn eisen van dat het beter moest worden omdat ik er anders mee zou kappen, zette ik geen kracht bij. Ik bleef toch wel, verzon wel weer een reden of niet.
Mijn grenzen schoven echt op. Je belooft nu wel aan jezelf dat er een grens is. Maar ligt die er echt?
Wat ga je zien als bewijs van dat het echt niet beter gaat worden?
Hij kan je misschien uitschelden en heel naar doen. Maar is dat dan nu de grens? Die is al lang over gegaan, stel je die nu weer in?
Wil je graag toenadering van zijn kant zien? Wanneer is het wat jij wilt?
Dat lijkt me op dit moment juist heel moeilijk.
Ik maak me over dit soort posts altijd juist zorgen, omdat ik weet hoe gek je hier van kunt worden.
Zelfs toen ik echte pijn had, gewond was geraakt, weg was bij hem, hem weken niet zag, was ik nog stil van binnen en aan het wachten.
Alsof het toch van hem afhing wat er verder ging gebeuren. Ik kon of wilde het niet.
Dat ben ik altijd bang om te herkennen.
Zo in je stukje, van dat je blij bent dat je weer even kunt wachten met echt een keuze maken. Omdat je hebt besloten het een tijdje weer te geven om te kijken wat er gaat gebeuren. Bevestiging zoekt.
donderdag 4 december 2008 om 23:26
quote:pom508 schreef op 04 december 2008 @ 22:53:
Blijven is ook een beslissing Hannah, maar die beslissing houdt in dat je ook accepteert dat hij je zo behandelt. Dat je stopt met je grenzen te bewaken. Dat je gewoon een minderwaardig persoon bent. Lijkt iets onmogelijks, maar er zijn echt heel veel vrouwen (of mannen) die zo leven en in dat wereldje toch een mate van geluk hebben. Het geeft in ieder geval rust wanneer je je niet meer verzet.
Overigens hoef je je hier niet te verantwoorden. Je mag je verhaal hier kwijt, niemand zal daarop afrekenen hier. Maar ook niemand zal om de feiten heen draaien en je een spiegel voorhouden, zodat je eens eerlijk naar jezelf kunt kijken.
Je wordt behandeld door je vriend, zoals je je laat behandelen. In feite is het niet hij die het doet, maar jij die het laat gebeuren. Wanneer jij weer een ruzie met hem hebt, dan zal deze in ieder geval geheel anders voelen.
Besef ook dat wanneer jij je grens aangeeft, je dit eigenlijk niet doet, want welke consequentie is er aan verbonden? Geen enkele toch? Hij dendert gewoon over je grenzen heen omdat jij dat laat gebeuren.
Kan het me niet voorstellen dat ik me niet zou verzetten in een situatie zoals deze. Dat is voor mij niet mogelijk. Hij vraagt me soms om iets te accepteren. Ik zeg hem direct dat ik dat niet accepteerd en dat ik geen relatie wil met iemand die me ergens op de prioriteitenlijst op nr 5 heeft staan ipv op nr 1.
Nou wat je nu zegt ben ik het echt niet mee eens.
Je wordt behandeld door je vriend, zoals je je laat behandelen. In feite is het niet hij die het doet, maar jij die het laat gebeuren. Wanneer jij weer een ruzie met hem hebt, dan zal deze in ieder geval geheel anders voelen.
Hij behandeld me zo, omdat hij weinig respect voor me heeft, uit onmacht of wat dan ook. Maar niet omdat ik dat toe laat.
Vind dat best een rotopmerking, alsof ik dit allemaal verdien ofzo omdat ik het allemaal zelf toelaat. Zo zegt hij het ook, hij doet zo omdat ik hem boos maak.
Hij spuugt naar me, omdat ik hem boos maak.
Hij dreigd naar me, omdat ik hem boos maak.
Ik maak hem boos en gefrustreerd omdat ik geen seks wil.
Misschien laat ik het op een bepaalde manier toe omdat ik bij hem blijf. Maar denk je nou echt dat ik als een zwijgend mugje zit te luisteren als hij me omlaaghaald? Ik reageer adequaat en kalm en als hij doorgaat huil ik en voel ik me verrot.
Betekend dat, dat ik het toelaat? Vind ik niet.
Heb geen zin om verder iets te typen want vind het gewoon uitermate kut
En als jij denkt dat ik hem over me heen laat denderen heb je het goed mis. Ik hou op 1 of andere manier van die kerel.
Ik heb wel respect voor hem, ik heb nu eenmaal die instelling dat ik werk aan dingen waaraan gewerkt moeten worden. Misschien verwaarloos ik mezelf maar het is zeker niet dat ik over me heen laat denderen. Ik ben misschien gewoon een lief persoon maar ga me alsjeblieft niet beoordelen en me dingen in mn schoenen schuiven wat niet eerlijk is want zoveel weet je nu ook niet van me.
eerst krijg ik het vertrouwen dat ik alles mag vertellen en uiteindelijk zeg je me dat het allemaal door mezelf komt.
Bedankt
Sorry, ik waardeer jullie goed bedoelde adviezen.
maar dit vind ik onterecht en oneerlijk.
Dit laat ik gewoon niet over mezelf zeggen.
ik kan mn grenzen wel aangeven hoor..
Blijven is ook een beslissing Hannah, maar die beslissing houdt in dat je ook accepteert dat hij je zo behandelt. Dat je stopt met je grenzen te bewaken. Dat je gewoon een minderwaardig persoon bent. Lijkt iets onmogelijks, maar er zijn echt heel veel vrouwen (of mannen) die zo leven en in dat wereldje toch een mate van geluk hebben. Het geeft in ieder geval rust wanneer je je niet meer verzet.
Overigens hoef je je hier niet te verantwoorden. Je mag je verhaal hier kwijt, niemand zal daarop afrekenen hier. Maar ook niemand zal om de feiten heen draaien en je een spiegel voorhouden, zodat je eens eerlijk naar jezelf kunt kijken.
Je wordt behandeld door je vriend, zoals je je laat behandelen. In feite is het niet hij die het doet, maar jij die het laat gebeuren. Wanneer jij weer een ruzie met hem hebt, dan zal deze in ieder geval geheel anders voelen.
Besef ook dat wanneer jij je grens aangeeft, je dit eigenlijk niet doet, want welke consequentie is er aan verbonden? Geen enkele toch? Hij dendert gewoon over je grenzen heen omdat jij dat laat gebeuren.
Kan het me niet voorstellen dat ik me niet zou verzetten in een situatie zoals deze. Dat is voor mij niet mogelijk. Hij vraagt me soms om iets te accepteren. Ik zeg hem direct dat ik dat niet accepteerd en dat ik geen relatie wil met iemand die me ergens op de prioriteitenlijst op nr 5 heeft staan ipv op nr 1.
Nou wat je nu zegt ben ik het echt niet mee eens.
Je wordt behandeld door je vriend, zoals je je laat behandelen. In feite is het niet hij die het doet, maar jij die het laat gebeuren. Wanneer jij weer een ruzie met hem hebt, dan zal deze in ieder geval geheel anders voelen.
Hij behandeld me zo, omdat hij weinig respect voor me heeft, uit onmacht of wat dan ook. Maar niet omdat ik dat toe laat.
Vind dat best een rotopmerking, alsof ik dit allemaal verdien ofzo omdat ik het allemaal zelf toelaat. Zo zegt hij het ook, hij doet zo omdat ik hem boos maak.
Hij spuugt naar me, omdat ik hem boos maak.
Hij dreigd naar me, omdat ik hem boos maak.
Ik maak hem boos en gefrustreerd omdat ik geen seks wil.
Misschien laat ik het op een bepaalde manier toe omdat ik bij hem blijf. Maar denk je nou echt dat ik als een zwijgend mugje zit te luisteren als hij me omlaaghaald? Ik reageer adequaat en kalm en als hij doorgaat huil ik en voel ik me verrot.
Betekend dat, dat ik het toelaat? Vind ik niet.
Heb geen zin om verder iets te typen want vind het gewoon uitermate kut
En als jij denkt dat ik hem over me heen laat denderen heb je het goed mis. Ik hou op 1 of andere manier van die kerel.
Ik heb wel respect voor hem, ik heb nu eenmaal die instelling dat ik werk aan dingen waaraan gewerkt moeten worden. Misschien verwaarloos ik mezelf maar het is zeker niet dat ik over me heen laat denderen. Ik ben misschien gewoon een lief persoon maar ga me alsjeblieft niet beoordelen en me dingen in mn schoenen schuiven wat niet eerlijk is want zoveel weet je nu ook niet van me.
eerst krijg ik het vertrouwen dat ik alles mag vertellen en uiteindelijk zeg je me dat het allemaal door mezelf komt.
Bedankt
Sorry, ik waardeer jullie goed bedoelde adviezen.
maar dit vind ik onterecht en oneerlijk.
Dit laat ik gewoon niet over mezelf zeggen.
ik kan mn grenzen wel aangeven hoor..
donderdag 4 december 2008 om 23:32
Hannah
ga eens door je boosheid heen en lees goed wat Pom schrijft!
Ze heeft toch wel gelijk
En natuurlijk zit jij niet als een zwijgend mugje toe te kijken maar je beland wel in een vechtrelatie waar een machtsstrijd gaande is.
Wil je dat niet dan zul jij iets moeten veranderen, hij zal dat echt niet zomaar doen
ga eens door je boosheid heen en lees goed wat Pom schrijft!
Ze heeft toch wel gelijk
En natuurlijk zit jij niet als een zwijgend mugje toe te kijken maar je beland wel in een vechtrelatie waar een machtsstrijd gaande is.
Wil je dat niet dan zul jij iets moeten veranderen, hij zal dat echt niet zomaar doen
donderdag 4 december 2008 om 23:40
quote:Iseo schreef op 04 december 2008 @ 23:20:
Hannah, ik kan je goed volgen hoor (f)
Wat Pom zegt is belangrijk, dat niemand je op je antwoorden hier gaat afrekenen. Heel goed hoe je op alle vragen in gaat.
Ik hoop dat het schrijven hierover voor jezelf dingen duidelijk gaat maken.
Wat vind je van Lemmy's vraag?
Ik herken erg, dat ik bewijs wilde van dat het niet beter zou worden.
Of dat hij niet wilde.
Moeilijk was wel, dat het juist als het echt op de randje was, er altijd wel iets gebeurde om het nog niet op te geven.
Het werd een soort manier om door te zetten op de echte rot-momenten. Dat kwam omdat het in mijzelf een houvast was geworden dat als ik wachtte tot de storm weer was gaan liggen, er toch wel weer een 'fijn' moment zou komen.
Ik vertrouwde er op een gegeven moment op, dat we wel weer dat moment samen zouden hebben.
Zelfs op van die echte dieptepunten was ik van binnen stil en rustig op een gegeven moment. Ik reageerde niet meer maar was aan het wachten.
Heel vreemd is dat om op terug te kijken.
Mijn eisen van dat het beter moest worden omdat ik er anders mee zou kappen, zette ik geen kracht bij. Ik bleef toch wel, verzon wel weer een reden of niet.
Mijn grenzen schoven echt op. Je belooft nu wel aan jezelf dat er een grens is. Maar ligt die er echt?
Wat ga je zien als bewijs van dat het echt niet beter gaat worden?
Hij kan je misschien uitschelden en heel naar doen. Maar is dat dan nu de grens? Die is al lang over gegaan, stel je die nu weer in?
Wil je graag toenadering van zijn kant zien? Wanneer is het wat jij wilt?
Dat lijkt me op dit moment juist heel moeilijk.
Ik maak me over dit soort posts altijd juist zorgen, omdat ik weet hoe gek je hier van kunt worden.
Zelfs toen ik echte pijn had, gewond was geraakt, weg was bij hem, hem weken niet zag, was ik nog stil van binnen en aan het wachten.
Alsof het toch van hem afhing wat er verder ging gebeuren. Ik kon of wilde het niet.
Dat ben ik altijd bang om te herkennen.
Zo in je stukje, van dat je blij bent dat je weer even kunt wachten met echt een keuze maken. Omdat je hebt besloten het een tijdje weer te geven om te kijken wat er gaat gebeuren. Bevestiging zoekt.
Wat ik van lemmys vraag vind?
Ik heb haar in de mail geantwoord dat ik het snel genoeg merk bij mn vriend want hij kan de schijn niet lang ophouden. Zijn ware aard komt snel tevoorschijn dus als hij toezegt te veranderen. Geef ik hem 1x die kans en ik merk het snel genoeg. Binnen 2 weken. Dus dan is die keuze makkelijk gemaakt.
Ik begrijp je verhaal..
en ik heb me idd niet altijd aan mijn voornemens gehouden.
want sommige dingen waren niet zo "erg" om de relatie te verbreken, onzin eigenlijk.
wanneer hij weer is wat ik wil is een lang verhaal..
het is gewoon een gevoel wat ik zoek eigenlijk en niet makkelijk uit te leggen.
En een grens kun je niet opeens instellen dat weet ik ook en heb ik ook meegemaakt. Maar het lukt me aardig om mijn nieuwe grenzen, van de laatste 2 maanden vast te houden. Ik voel me er stukken beter door en ik verlies mezelf niet zo vaak meer.
Ik zie nu ook dat hij diegene is die zo negatief is en subtiel botte dingen zegt waardoor ik me super rot ga voelen en iets zeg waarop hij kwaad word zodat het mijn schuld is dat we ruzie hebben.
Het is soms moeilijk om te zien waar ruzie's door komen maar doordat hij me laat geloven dat het mijn schuld is, voel ik me verantwoordelijk, wil ik het oplossen en doe ik mijn best. Ik zie zijn fouten minder snel, want idd ik was sagy, ik deed bot.. hij had gelijk, logisch dat hij ook boos werd.
Maar als ik goed nadenk, dan begint het vaak erg subtiel en kwetsend, ook door afstandelijk te doen enzo waardoor ik minder stabiel werd en zo lokte hij me uit de kast zegmaar.
Dat is verradelijk en dat geeft je ook wanhoop.
Ik begrijp wat je bedoeld.. wachten in die zin is idd niet goed.
ergens ben je afhankelijk en niet sterk genoeg om die keuze zelf te maken.
Maar ik vind het al heel wat dat ik dit allemaal besef nu.
Het gaat zo snel allemaal.
Natuurlijk willen jullie niet dat het uit de hand loopt met mij en dat het snel over is zegmaar zodat ik voor mezelf kies enz omdat jullie zelf veel hebben meegemaakt.
Maar ik moet nog zoveel dingen beseffen en op een rijtje zetten en begrijpen. Het lukt me nog niet, ik weet het wel, ik denk erover na, maar het echt beseffen? Dat zal mn volgende stap zijn.
Dan kan ik voor mijn geluk kiezen.
Ik hoop het echt zo.
Hannah, ik kan je goed volgen hoor (f)
Wat Pom zegt is belangrijk, dat niemand je op je antwoorden hier gaat afrekenen. Heel goed hoe je op alle vragen in gaat.
Ik hoop dat het schrijven hierover voor jezelf dingen duidelijk gaat maken.
Wat vind je van Lemmy's vraag?
Ik herken erg, dat ik bewijs wilde van dat het niet beter zou worden.
Of dat hij niet wilde.
Moeilijk was wel, dat het juist als het echt op de randje was, er altijd wel iets gebeurde om het nog niet op te geven.
Het werd een soort manier om door te zetten op de echte rot-momenten. Dat kwam omdat het in mijzelf een houvast was geworden dat als ik wachtte tot de storm weer was gaan liggen, er toch wel weer een 'fijn' moment zou komen.
Ik vertrouwde er op een gegeven moment op, dat we wel weer dat moment samen zouden hebben.
Zelfs op van die echte dieptepunten was ik van binnen stil en rustig op een gegeven moment. Ik reageerde niet meer maar was aan het wachten.
Heel vreemd is dat om op terug te kijken.
Mijn eisen van dat het beter moest worden omdat ik er anders mee zou kappen, zette ik geen kracht bij. Ik bleef toch wel, verzon wel weer een reden of niet.
Mijn grenzen schoven echt op. Je belooft nu wel aan jezelf dat er een grens is. Maar ligt die er echt?
Wat ga je zien als bewijs van dat het echt niet beter gaat worden?
Hij kan je misschien uitschelden en heel naar doen. Maar is dat dan nu de grens? Die is al lang over gegaan, stel je die nu weer in?
Wil je graag toenadering van zijn kant zien? Wanneer is het wat jij wilt?
Dat lijkt me op dit moment juist heel moeilijk.
Ik maak me over dit soort posts altijd juist zorgen, omdat ik weet hoe gek je hier van kunt worden.
Zelfs toen ik echte pijn had, gewond was geraakt, weg was bij hem, hem weken niet zag, was ik nog stil van binnen en aan het wachten.
Alsof het toch van hem afhing wat er verder ging gebeuren. Ik kon of wilde het niet.
Dat ben ik altijd bang om te herkennen.
Zo in je stukje, van dat je blij bent dat je weer even kunt wachten met echt een keuze maken. Omdat je hebt besloten het een tijdje weer te geven om te kijken wat er gaat gebeuren. Bevestiging zoekt.
Wat ik van lemmys vraag vind?
Ik heb haar in de mail geantwoord dat ik het snel genoeg merk bij mn vriend want hij kan de schijn niet lang ophouden. Zijn ware aard komt snel tevoorschijn dus als hij toezegt te veranderen. Geef ik hem 1x die kans en ik merk het snel genoeg. Binnen 2 weken. Dus dan is die keuze makkelijk gemaakt.
Ik begrijp je verhaal..
en ik heb me idd niet altijd aan mijn voornemens gehouden.
want sommige dingen waren niet zo "erg" om de relatie te verbreken, onzin eigenlijk.
wanneer hij weer is wat ik wil is een lang verhaal..
het is gewoon een gevoel wat ik zoek eigenlijk en niet makkelijk uit te leggen.
En een grens kun je niet opeens instellen dat weet ik ook en heb ik ook meegemaakt. Maar het lukt me aardig om mijn nieuwe grenzen, van de laatste 2 maanden vast te houden. Ik voel me er stukken beter door en ik verlies mezelf niet zo vaak meer.
Ik zie nu ook dat hij diegene is die zo negatief is en subtiel botte dingen zegt waardoor ik me super rot ga voelen en iets zeg waarop hij kwaad word zodat het mijn schuld is dat we ruzie hebben.
Het is soms moeilijk om te zien waar ruzie's door komen maar doordat hij me laat geloven dat het mijn schuld is, voel ik me verantwoordelijk, wil ik het oplossen en doe ik mijn best. Ik zie zijn fouten minder snel, want idd ik was sagy, ik deed bot.. hij had gelijk, logisch dat hij ook boos werd.
Maar als ik goed nadenk, dan begint het vaak erg subtiel en kwetsend, ook door afstandelijk te doen enzo waardoor ik minder stabiel werd en zo lokte hij me uit de kast zegmaar.
Dat is verradelijk en dat geeft je ook wanhoop.
Ik begrijp wat je bedoeld.. wachten in die zin is idd niet goed.
ergens ben je afhankelijk en niet sterk genoeg om die keuze zelf te maken.
Maar ik vind het al heel wat dat ik dit allemaal besef nu.
Het gaat zo snel allemaal.
Natuurlijk willen jullie niet dat het uit de hand loopt met mij en dat het snel over is zegmaar zodat ik voor mezelf kies enz omdat jullie zelf veel hebben meegemaakt.
Maar ik moet nog zoveel dingen beseffen en op een rijtje zetten en begrijpen. Het lukt me nog niet, ik weet het wel, ik denk erover na, maar het echt beseffen? Dat zal mn volgende stap zijn.
Dan kan ik voor mijn geluk kiezen.
Ik hoop het echt zo.
donderdag 4 december 2008 om 23:42
Hannah, ik kan me voorstellen dat het wat hard kan overkomen wat Pom zegt. Maar ik vind ook dat ze gelijk heeft, als ik kijk naar mijn eigen ervaringen.
Nu ik er op terugkijk, heb ik het laten gebeuren.
Ik was daar.
Had op vele momenten een keuze kunnen maken, maar dat niet gedaan.
En denk je dat ik zomaar over me heen liet lopen? Hij bewonderde me op de dagen dat ik sterk en vol vertrouwen was. dat ik in discussie ging, tegen hem inging etc. En kon het tegelijk niet hebben.
Naarmate de relatie langer duurde veranderde dat wel, ik werd voorzichtiger, ging niet meer op al die dingen in wanneer je eigenlijk voor jezelf zou moeten of willen opkomen.
Ik heb het zelf laten gebeuren. Dat wil niet zeggen dat hij had mogen doen wat hij deed, maar ik stond het wel toe.
Net als dat jij al vele voorbeelden kunt geven van voorvallen die niet okee zijn, en nog steeds een relatie met hem hebt, wilt.
En ik was zelf ook moeilijk, en toch ook weer niet.
Maar waarom raakt het je zo, wat Pom schrijft?
Het is niet voor niks dat ze hier mee komt, het is een pijnlijke les die veel vrouwen door maken.
Dat je altijd een keuze hebt. Dat jij zelf beslist.
Dat blijven ook een beslissing is.
Ik ben in die situatie gekomen dat ik stopte met het bewaken van mijn grenzen. Ik gaf het gewoon op. Dan zijn we wel wat jaren verder. Maar dat is echt heel eng.
Je schrijft dat je zegt dat je het niet accepteert. Maar is dat zo? Hoe is deze keer anders dan anders?
Nu ik er op terugkijk, heb ik het laten gebeuren.
Ik was daar.
Had op vele momenten een keuze kunnen maken, maar dat niet gedaan.
En denk je dat ik zomaar over me heen liet lopen? Hij bewonderde me op de dagen dat ik sterk en vol vertrouwen was. dat ik in discussie ging, tegen hem inging etc. En kon het tegelijk niet hebben.
Naarmate de relatie langer duurde veranderde dat wel, ik werd voorzichtiger, ging niet meer op al die dingen in wanneer je eigenlijk voor jezelf zou moeten of willen opkomen.
Ik heb het zelf laten gebeuren. Dat wil niet zeggen dat hij had mogen doen wat hij deed, maar ik stond het wel toe.
Net als dat jij al vele voorbeelden kunt geven van voorvallen die niet okee zijn, en nog steeds een relatie met hem hebt, wilt.
En ik was zelf ook moeilijk, en toch ook weer niet.
Maar waarom raakt het je zo, wat Pom schrijft?
Het is niet voor niks dat ze hier mee komt, het is een pijnlijke les die veel vrouwen door maken.
Dat je altijd een keuze hebt. Dat jij zelf beslist.
Dat blijven ook een beslissing is.
Ik ben in die situatie gekomen dat ik stopte met het bewaken van mijn grenzen. Ik gaf het gewoon op. Dan zijn we wel wat jaren verder. Maar dat is echt heel eng.
Je schrijft dat je zegt dat je het niet accepteert. Maar is dat zo? Hoe is deze keer anders dan anders?
donderdag 4 december 2008 om 23:43
quote:zonlicht2 schreef op 04 december 2008 @ 23:32:
Hannah
ga eens door je boosheid heen en lees goed wat Pom schrijft!
Ze heeft toch wel gelijk
En natuurlijk zit jij niet als een zwijgend mugje toe te kijken maar je beland wel in een vechtrelatie waar een machtsstrijd gaande is.
Wil je dat niet dan zul jij iets moeten veranderen, hij zal dat echt niet zomaar doen
Sorry, echt waar.
Ik weet wel dat pom het goed bedoeld maar de dingen die ze zegt, zijn dingen zoals mijn vriend ze ook zegt.
Ik vind dat verschrikkelijk en het doet me pijn.
En ik wil geen pijn meer hebben.
die harde directe manier van dingen zeggen is niet mijn ding.
het heeft me zoveel pijn gedaan.
Ik twijfel niet aan je goede bedoelingen pom maar het kwetste me erg. Ik hoop dat je me ergens begrijpt.
Ik weet het, die machtstrijd sloopt me.
Jij.. ik... nee niet jij.. schuld.. fout.. bah
Ik weet het, maar ik heb zoveel dingen veranderd, anders gedaan, elke x maar weer. Ik weet niet meer wat de juiste manier is :-S
En jullie adviezen helpen me echt.
Ik ben bang dat ik harteloos wordt, dat als hij lief is voor me, ik het niet meer kan aannemen. Daar ben ik echt bang voor.
Hannah
ga eens door je boosheid heen en lees goed wat Pom schrijft!
Ze heeft toch wel gelijk
En natuurlijk zit jij niet als een zwijgend mugje toe te kijken maar je beland wel in een vechtrelatie waar een machtsstrijd gaande is.
Wil je dat niet dan zul jij iets moeten veranderen, hij zal dat echt niet zomaar doen
Sorry, echt waar.
Ik weet wel dat pom het goed bedoeld maar de dingen die ze zegt, zijn dingen zoals mijn vriend ze ook zegt.
Ik vind dat verschrikkelijk en het doet me pijn.
En ik wil geen pijn meer hebben.
die harde directe manier van dingen zeggen is niet mijn ding.
het heeft me zoveel pijn gedaan.
Ik twijfel niet aan je goede bedoelingen pom maar het kwetste me erg. Ik hoop dat je me ergens begrijpt.
Ik weet het, die machtstrijd sloopt me.
Jij.. ik... nee niet jij.. schuld.. fout.. bah
Ik weet het, maar ik heb zoveel dingen veranderd, anders gedaan, elke x maar weer. Ik weet niet meer wat de juiste manier is :-S
En jullie adviezen helpen me echt.
Ik ben bang dat ik harteloos wordt, dat als hij lief is voor me, ik het niet meer kan aannemen. Daar ben ik echt bang voor.
donderdag 4 december 2008 om 23:49
quote:Iseo schreef op 04 december 2008 @ 23:44:
Hannah, het kan gewoon echt dat je een exemplaar getroffen hebt bij wie je het nooit goed kunt doen.
Ja, dat denk ik ook gewoon. Als ik terugkijk op mijn relatie van toen, denk ik nog steeds dat ik echt mijn uiterste, aller-aller-uiterste best heb gedaan voor hem, maar dat het met hem gewoon geen leven was. Sommige mensen kun je niet begrijpen, laten zich nooit helemaal kennen, blijven altijd onvoorspelbaar, daar kun je eindeloos van houden maar die liefde krijg je nooit terug.
Het pleit voor je (en voor ons allemaal...) dat je zo lang het goede wilt zien in de mens, dat je niet kunt en wilt geloven dat het niet anders kan. Maar sommige mensen zijn zo, daar ben ik van overtuigd.
Hannah, het kan gewoon echt dat je een exemplaar getroffen hebt bij wie je het nooit goed kunt doen.
Ja, dat denk ik ook gewoon. Als ik terugkijk op mijn relatie van toen, denk ik nog steeds dat ik echt mijn uiterste, aller-aller-uiterste best heb gedaan voor hem, maar dat het met hem gewoon geen leven was. Sommige mensen kun je niet begrijpen, laten zich nooit helemaal kennen, blijven altijd onvoorspelbaar, daar kun je eindeloos van houden maar die liefde krijg je nooit terug.
Het pleit voor je (en voor ons allemaal...) dat je zo lang het goede wilt zien in de mens, dat je niet kunt en wilt geloven dat het niet anders kan. Maar sommige mensen zijn zo, daar ben ik van overtuigd.
donderdag 4 december 2008 om 23:54
quote:Iseo schreef op 04 december 2008 @ 23:42:
Hannah, ik kan me voorstellen dat het wat hard kan overkomen wat Pom zegt. Maar ik vind ook dat ze gelijk heeft, als ik kijk naar mijn eigen ervaringen.
Nu ik er op terugkijk, heb ik het laten gebeuren.
Ik was daar.
Had op vele momenten een keuze kunnen maken, maar dat niet gedaan.
En denk je dat ik zomaar over me heen liet lopen? Hij bewonderde me op de dagen dat ik sterk en vol vertrouwen was. dat ik in discussie ging, tegen hem inging etc. En kon het tegelijk niet hebben.
Naarmate de relatie langer duurde veranderde dat wel, ik werd voorzichtiger, ging niet meer op al die dingen in wanneer je eigenlijk voor jezelf zou moeten of willen opkomen.
Ik heb het zelf laten gebeuren. Dat wil niet zeggen dat hij had mogen doen wat hij deed, maar ik stond het wel toe.
Net als dat jij al vele voorbeelden kunt geven van voorvallen die niet okee zijn, en nog steeds een relatie met hem hebt, wilt.
En ik was zelf ook moeilijk, en toch ook weer niet.
Maar waarom raakt het je zo, wat Pom schrijft?
Het is niet voor niks dat ze hier mee komt, het is een pijnlijke les die veel vrouwen door maken.
Dat je altijd een keuze hebt. Dat jij zelf beslist.
Dat blijven ook een beslissing is.
Ik ben in die situatie gekomen dat ik stopte met het bewaken van mijn grenzen. Ik gaf het gewoon op. Dan zijn we wel wat jaren verder. Maar dat is echt heel eng.
Je schrijft dat je zegt dat je het niet accepteert. Maar is dat zo? Hoe is deze keer anders dan anders?
Ik begrijp het en je hebt ook gelijk.
Pom heeft ook gelijk alleen de manier waarop ze het verwoord kwetst me zo omdat mijn vriend soortgelijk praat op 1 of andere manier. Ik twijfel zeker niet aan haar goede bedoelingen.
Het deed me gewoon erg veel.
Het deed me pijn.
Want hij zegt me zo vaak dat het mijn eigen schuld is van alles.
Misschien las ik het wel verkeerd maar dat was op dat momen zo..
Hoop dat jullie het iets kunnen begrijpen.
Heb mn excuses in een andere post aangeboden..
Ik wil het niet meer accepteren. Ik krijg een hekel aan mezelf als ik het nog langer accepteer want het is gewoon niet goed en ik begrijp niet waarom ik het wel accepteer. Het is zo verwarrend allemaal en zo'n chaos.
Ik hoop dat ik me eraan kan houden. Heb veel steun aan Lemmy.
Ik hoop dat ik ook door middel van jullie reacties voor mezelf kan kiezen.
Ik wil de komende week delen wat ik meemaak en door het hier te delen besef ik me veel meer dan als ik het "alleen" meemaak zegmaar. Jullie hebben me al erg veel inzicht gegeven.
Geeft me erg goede hoop.
Verder.. ik weet het niet.. ik hoop het gewoon zo dat ik voor mijn geluk kan kiezen. En kan hij me dat niet geven dat ik mezelf dan het geluk gun zegmaar.
Hannah, ik kan me voorstellen dat het wat hard kan overkomen wat Pom zegt. Maar ik vind ook dat ze gelijk heeft, als ik kijk naar mijn eigen ervaringen.
Nu ik er op terugkijk, heb ik het laten gebeuren.
Ik was daar.
Had op vele momenten een keuze kunnen maken, maar dat niet gedaan.
En denk je dat ik zomaar over me heen liet lopen? Hij bewonderde me op de dagen dat ik sterk en vol vertrouwen was. dat ik in discussie ging, tegen hem inging etc. En kon het tegelijk niet hebben.
Naarmate de relatie langer duurde veranderde dat wel, ik werd voorzichtiger, ging niet meer op al die dingen in wanneer je eigenlijk voor jezelf zou moeten of willen opkomen.
Ik heb het zelf laten gebeuren. Dat wil niet zeggen dat hij had mogen doen wat hij deed, maar ik stond het wel toe.
Net als dat jij al vele voorbeelden kunt geven van voorvallen die niet okee zijn, en nog steeds een relatie met hem hebt, wilt.
En ik was zelf ook moeilijk, en toch ook weer niet.
Maar waarom raakt het je zo, wat Pom schrijft?
Het is niet voor niks dat ze hier mee komt, het is een pijnlijke les die veel vrouwen door maken.
Dat je altijd een keuze hebt. Dat jij zelf beslist.
Dat blijven ook een beslissing is.
Ik ben in die situatie gekomen dat ik stopte met het bewaken van mijn grenzen. Ik gaf het gewoon op. Dan zijn we wel wat jaren verder. Maar dat is echt heel eng.
Je schrijft dat je zegt dat je het niet accepteert. Maar is dat zo? Hoe is deze keer anders dan anders?
Ik begrijp het en je hebt ook gelijk.
Pom heeft ook gelijk alleen de manier waarop ze het verwoord kwetst me zo omdat mijn vriend soortgelijk praat op 1 of andere manier. Ik twijfel zeker niet aan haar goede bedoelingen.
Het deed me gewoon erg veel.
Het deed me pijn.
Want hij zegt me zo vaak dat het mijn eigen schuld is van alles.
Misschien las ik het wel verkeerd maar dat was op dat momen zo..
Hoop dat jullie het iets kunnen begrijpen.
Heb mn excuses in een andere post aangeboden..
Ik wil het niet meer accepteren. Ik krijg een hekel aan mezelf als ik het nog langer accepteer want het is gewoon niet goed en ik begrijp niet waarom ik het wel accepteer. Het is zo verwarrend allemaal en zo'n chaos.
Ik hoop dat ik me eraan kan houden. Heb veel steun aan Lemmy.
Ik hoop dat ik ook door middel van jullie reacties voor mezelf kan kiezen.
Ik wil de komende week delen wat ik meemaak en door het hier te delen besef ik me veel meer dan als ik het "alleen" meemaak zegmaar. Jullie hebben me al erg veel inzicht gegeven.
Geeft me erg goede hoop.
Verder.. ik weet het niet.. ik hoop het gewoon zo dat ik voor mijn geluk kan kiezen. En kan hij me dat niet geven dat ik mezelf dan het geluk gun zegmaar.
donderdag 4 december 2008 om 23:56
quote:Lemmy schreef op 04 december 2008 @ 23:49:
[...]
Ja, dat denk ik ook gewoon. Als ik terugkijk op mijn relatie van toen, denk ik nog steeds dat ik echt mijn uiterste, aller-aller-uiterste best heb gedaan voor hem, maar dat het met hem gewoon geen leven was. Sommige mensen kun je niet begrijpen, laten zich nooit helemaal kennen, blijven altijd onvoorspelbaar, daar kun je eindeloos van houden maar die liefde krijg je nooit terug.
Het pleit voor je (en voor ons allemaal...) dat je zo lang het goede wilt zien in de mens, dat je niet kunt en wilt geloven dat het niet anders kan. Maar sommige mensen zijn zo, daar ben ik van overtuigd.Inderdaad.. ik krijg steeds meer het idee dat het voor mij net zo is.
[...]
Ja, dat denk ik ook gewoon. Als ik terugkijk op mijn relatie van toen, denk ik nog steeds dat ik echt mijn uiterste, aller-aller-uiterste best heb gedaan voor hem, maar dat het met hem gewoon geen leven was. Sommige mensen kun je niet begrijpen, laten zich nooit helemaal kennen, blijven altijd onvoorspelbaar, daar kun je eindeloos van houden maar die liefde krijg je nooit terug.
Het pleit voor je (en voor ons allemaal...) dat je zo lang het goede wilt zien in de mens, dat je niet kunt en wilt geloven dat het niet anders kan. Maar sommige mensen zijn zo, daar ben ik van overtuigd.Inderdaad.. ik krijg steeds meer het idee dat het voor mij net zo is.
vrijdag 5 december 2008 om 00:00
Lieve Hannah, ik ben er van overtuigd dat het goed gaat komen met je. Het feit dat je hier schrijft, dat je alles onder ogen ziet wat er aan de hand is, geeft aan dat je je 'oogkleppen' eraf wilt hebben. Ja, dat is soms confronterend, maar je bent op de goede weg. Het is nu even complete chaos in je leven en in je hoofd misschien, maar over een tijdje heb je vast een heleboel dingen helder (nou nog even hopen dat dat 'tijdje' niet zo lang meer duurt)...
vrijdag 5 december 2008 om 00:03
quote:Lemmy schreef op 05 december 2008 @ 00:00:
Lieve Hannah, ik ben er van overtuigd dat het goed gaat komen met je. Het feit dat je hier schrijft, dat je alles onder ogen ziet wat er aan de hand is, geeft aan dat je je 'oogkleppen' eraf wilt hebben. Ja, dat is soms confronterend, maar je bent op de goede weg. Het is nu even complete chaos in je leven en in je hoofd misschien, maar over een tijdje heb je vast een heleboel dingen helder (nou nog even hopen dat dat 'tijdje' niet zo lang meer duurt)...
Lemmy
Zeker confronterend..zeker moeilijk maar ook erg bevrijdend en leerzaam.
Ik hoop dat ik vannacht wat kan slapen, slaap al tijden slecht.
Voelt wel een stuk beter nu ik dit allemaal kan delen en alles op een rijtje kan zetten dankzij jullie.
Ik hoop ook dat het snel helder zal worden allemaal.
Ik laat het je weten als ik zijn mailtje binnen heb.. ben erg nieuwschierig. Denk morgenavond.. Ben benieuwd.
Ga zaterdagavond naar hem toe..dus een kort weekend.
Daarna zal alles een stuk duidelijker zijn.. ben ik van overtuigd.
Of er is mee chaos dat kan ook
ik hou het maar op het positieve, dat ik steeds dichter bij de oplossing kom.
Lieve Hannah, ik ben er van overtuigd dat het goed gaat komen met je. Het feit dat je hier schrijft, dat je alles onder ogen ziet wat er aan de hand is, geeft aan dat je je 'oogkleppen' eraf wilt hebben. Ja, dat is soms confronterend, maar je bent op de goede weg. Het is nu even complete chaos in je leven en in je hoofd misschien, maar over een tijdje heb je vast een heleboel dingen helder (nou nog even hopen dat dat 'tijdje' niet zo lang meer duurt)...
Lemmy
Zeker confronterend..zeker moeilijk maar ook erg bevrijdend en leerzaam.
Ik hoop dat ik vannacht wat kan slapen, slaap al tijden slecht.
Voelt wel een stuk beter nu ik dit allemaal kan delen en alles op een rijtje kan zetten dankzij jullie.
Ik hoop ook dat het snel helder zal worden allemaal.
Ik laat het je weten als ik zijn mailtje binnen heb.. ben erg nieuwschierig. Denk morgenavond.. Ben benieuwd.
Ga zaterdagavond naar hem toe..dus een kort weekend.
Daarna zal alles een stuk duidelijker zijn.. ben ik van overtuigd.
Of er is mee chaos dat kan ook
ik hou het maar op het positieve, dat ik steeds dichter bij de oplossing kom.
vrijdag 5 december 2008 om 08:27
Hannah, nu kruip je weer in die slachtoffer (zielige) rol.......
Je gaat mij met je vriend vergelijken? Vreemde constatering.
Ik neem aan dat je hier komt om verder te komen en niet om (sorry) het zielige meisje uit te hangen.
Deze relatie duurt nog steeds voort omdat jij dat zo wil en ook ook de behandeling die jij van je vriend krijgt.
Wat is er verkeerd met zeggen, dat blijven ook een keuze is? Dat is het toch ook. Ben jij het niet zelf geweest die allerlei voorbeelden erbij haalde hoe je je steeds weer laat behandelen?
Dat er verzet is, dat geloof ik, maar het is verzet zonder consequentie.
Je bent een meid van 20 die geheel zelfstandig is, geen verantwoordelijkheid voor kinderen of financiering samen met hem. Als het voor iemand mogelijk is een beslissing te nemen, dan is dat voor jou wel.
Je gaat mij met je vriend vergelijken? Vreemde constatering.
Ik neem aan dat je hier komt om verder te komen en niet om (sorry) het zielige meisje uit te hangen.
Deze relatie duurt nog steeds voort omdat jij dat zo wil en ook ook de behandeling die jij van je vriend krijgt.
Wat is er verkeerd met zeggen, dat blijven ook een keuze is? Dat is het toch ook. Ben jij het niet zelf geweest die allerlei voorbeelden erbij haalde hoe je je steeds weer laat behandelen?
Dat er verzet is, dat geloof ik, maar het is verzet zonder consequentie.
Je bent een meid van 20 die geheel zelfstandig is, geen verantwoordelijkheid voor kinderen of financiering samen met hem. Als het voor iemand mogelijk is een beslissing te nemen, dan is dat voor jou wel.
vrijdag 5 december 2008 om 09:31
quote:hannah2708 schreef op 04 december 2008 @ 22:16:
[...]
Alleen in het begin, en de laatste tijd weer, sta ik op voor mezelf, stel ik mijn grenzen, zeg ik dat ik het niet pik en ga ik er niet meer op in. Maar wat ik ook zeg. Hij wordt kwaad.
Of ik nu rustig blijf of verdriet, boos of blij en positief, het maakt allemaal geen ruk uit.
(...)
Als ik wegloop dan wordt hij kwaad, blijf ik bij hem zitten dan is het ook niet goed, als ik iets anders ga doen is het ook niet oké, als ik met m ga praten is het niet oké.. uh noem het maar op.
Het maakt wel degelijk uit hoe je reageert. Niet voor zijn reactie nee. Maar dat zal mij eerlijk gezegd worst wezen, hoe hij zich voelt. Ik wil graag zien dat jij je beter voelt en weglopen of voor jezelf opkomen is beter voor jou. Bovenstaande is helemaal geen probleem. Het is alleen een probleem omdat jij alles om hem laat draaien en hoe hij zich voelt en je eigen gevoel niet belangrijk vindt.
Het gevolg van voor jezelf opkomen en grenzen stellen is meestal dat de ander kwaad wordt of niet leuk reageert. Anders was het namelijk niet nodig. Het is net een beetje als een kind opvoeden. Als het kind overal ja en amen op zegt, ben je dus niet aan het opvoeden
[...]
Alleen in het begin, en de laatste tijd weer, sta ik op voor mezelf, stel ik mijn grenzen, zeg ik dat ik het niet pik en ga ik er niet meer op in. Maar wat ik ook zeg. Hij wordt kwaad.
Of ik nu rustig blijf of verdriet, boos of blij en positief, het maakt allemaal geen ruk uit.
(...)
Als ik wegloop dan wordt hij kwaad, blijf ik bij hem zitten dan is het ook niet goed, als ik iets anders ga doen is het ook niet oké, als ik met m ga praten is het niet oké.. uh noem het maar op.
Het maakt wel degelijk uit hoe je reageert. Niet voor zijn reactie nee. Maar dat zal mij eerlijk gezegd worst wezen, hoe hij zich voelt. Ik wil graag zien dat jij je beter voelt en weglopen of voor jezelf opkomen is beter voor jou. Bovenstaande is helemaal geen probleem. Het is alleen een probleem omdat jij alles om hem laat draaien en hoe hij zich voelt en je eigen gevoel niet belangrijk vindt.
Het gevolg van voor jezelf opkomen en grenzen stellen is meestal dat de ander kwaad wordt of niet leuk reageert. Anders was het namelijk niet nodig. Het is net een beetje als een kind opvoeden. Als het kind overal ja en amen op zegt, ben je dus niet aan het opvoeden
Ga in therapie!
vrijdag 5 december 2008 om 09:40
Chanel, ik heb je verhaal gelezen. Wat een vreselijke jaren heb je achter de rug. En een paar weken geleden dan de anti-climax. Ik begrijp dat je helemaal op bent. En dan met 4 jonge kinderen.... Heb je een vangnet dat je helpt? En zou je professionele hulp willen zoeken om dit allemaal te verwerken en je eigenwaarde terug te vinden?
dubio
dubio
Ga in therapie!
vrijdag 5 december 2008 om 10:37
Hannah, waarom ga je eigenlijk zaterdagavond naar hem toe? Dan ben je weer in zijn huis, toch? Kun je niet beter ergens anders afspreken, ergens waar je een goed gesprek met hem kunt voeren en dat je eventueel naderhand weer naar huis kunt gaan? Anders ben je weer min of meer genoodzaakt bij hem te blijven die nacht, dat lijkt me geen ontspannen situatie.
vrijdag 5 december 2008 om 10:56
Hannah, je verzet uit zich tot nu toe alleen in woorden (en huilen e.d.), niet in daden. Als je wilt dat je relatie verandert, moet je anders gaan handelen. De schuldvraag is niet belangrijk, het gaat erom dat jij je aandeel in de relatie neemt en daarmee ook van wat jou niet bevalt. En doe er wat aan.
Jij bent niet afhankelijk van je vriend of van zijn auto. Dat word je wel op het moment dat je een weekend bij hem gaat zitten en zelf geen vervoer hebt geregeld. Dat is een situatie waar je zelf voor kiest. Dus bedenk alternatieven waardoor je niet meer in die situatie terechtkomt. Bel een treintaxi die je naar het station brengt of stal een goedkope fiets bij je vriend. Als dit niet gaat of je wilt het niet, ga dan niet meer naar hem toe, of bijvoorbeeld alleen overdag als je nog zelfstandig kan vertrekken. Je kunt aangeven dat je de weekends niet meer bij hem wilt doorbrengen omdat je niet vrij bent om te gaan als jullie ruzie hebben (wat voortdurend gebeurt). Je ontneemt jezelf zo de manier om je grens aan te geven, nl. weggaan. Je kan het gerust aan je vriend overlaten om te verzinnen hoe jullie elkaar toch kunnen zien als jij niet meer naar hem toe komt. Hij veroorzaakt dit probleem immers.
Ik kan me voorstellen dat dit allemaal helemaal niet handig en praktisch is. Maar weeg voor jezelf af hoe handig en praktisch het is dat je jezelf overlevert aan de nukken van je vriend. Je hebt de keuze dat niet meer te doen. Aan jou om oplossingen te zoeken.
Jij bent niet afhankelijk van je vriend of van zijn auto. Dat word je wel op het moment dat je een weekend bij hem gaat zitten en zelf geen vervoer hebt geregeld. Dat is een situatie waar je zelf voor kiest. Dus bedenk alternatieven waardoor je niet meer in die situatie terechtkomt. Bel een treintaxi die je naar het station brengt of stal een goedkope fiets bij je vriend. Als dit niet gaat of je wilt het niet, ga dan niet meer naar hem toe, of bijvoorbeeld alleen overdag als je nog zelfstandig kan vertrekken. Je kunt aangeven dat je de weekends niet meer bij hem wilt doorbrengen omdat je niet vrij bent om te gaan als jullie ruzie hebben (wat voortdurend gebeurt). Je ontneemt jezelf zo de manier om je grens aan te geven, nl. weggaan. Je kan het gerust aan je vriend overlaten om te verzinnen hoe jullie elkaar toch kunnen zien als jij niet meer naar hem toe komt. Hij veroorzaakt dit probleem immers.
Ik kan me voorstellen dat dit allemaal helemaal niet handig en praktisch is. Maar weeg voor jezelf af hoe handig en praktisch het is dat je jezelf overlevert aan de nukken van je vriend. Je hebt de keuze dat niet meer te doen. Aan jou om oplossingen te zoeken.
Ga in therapie!
